Η «ΟΥΚΡΑΝΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ 800 Π.Χ. ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ «ΟΥΚΡΑΝΙΑ» ΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΑΠΟ ΚΕΙ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΟ ΣΙΤΑΡΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ. ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ; ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ 300 Π.Χ. ΤΩΡΑ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ 200.000

 

 

Ο ΑΡΧΙΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΕΡΑΝ ΛΕΡΜΑΝ ΣΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»: «νομίζω ότι είναι πολύ σαφές πως δεν θα είμαστε σε θέση να παράσχουμε στην Ελλάδα άμεση στρατιωτική υποστήριξη, όταν σας επιτεθεί η Τουρκία». ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΣΟΥ ΣΤΟ ΛΕΝΕ ΚΑΘΑΡΑ: ΜΟΝΟ ΕΥΧΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ (ΑΝ ΟΧΙ ΚΑΤΑΡΕΣ).

 

 

 «Στην παράδοση των Ελλήνων της Παρα-αζοφικής διατηρούνται µέχρι σήµερα υπολείµµατα του αρχαίου ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ πολιτισμού που κάποτε ανθούσε στη εκεί  Ελληνική  πατρίδα τους. Οι χοροί και τα τραγούδια τους θυμίζουν την περιγραφή του χορού στη Σ΄ Ραψωδία της Ιλιάδας.  Οι ρίζες της καταγωγής τους και της εγκατάστασής τους στην περιοχή φτάνουν ως τον αποικισμό του 8ου π.Χ. αιώνα, πράγμα που κρατάνε ζωντανό ως τα σήμερα στις μυθολογικές τους αναφορές». 

 

Διανύοντας μια απόσταση της τάξεως των 200 χιλιομέτρων από τη Ζαπορίζια μέχρι τη Μαριούπολη, συναντά κανείς καταστήματα και σπίτια με ελληνικές σημαίες, πινακίδες και δρόμους με ελληνικά ονόματα και αμέτρητες επιγραφές. Είναι λες και μία μικρή Ελλάδα ξεπηδά και ορθώνεται στη ζώνη της Αζοφικής θάλασσας. Εκεί με κάθε μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε η επέτειος των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, η οποία συνέπεσε με τα 30 χρόνια από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Εκτός από την περιφέρεια της Μαριούπολης, ελληνικές κοινότητες βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη την έκταση της χώρας: από την Οδησσό μέχρι το Χάρκοβο βορειοανατολικά και το Λβοφ.  Η νότια ακτή παρέμεινε ελληνική στον πολιτισμό για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια ως μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (47 π.Χ. - 330 μ.Χ.) και τους διαδόχους της, Βυζαντινή Αυτοκρατορία (330 μ.Χ. - 1204 μτ.Χ.), Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας (1204 μ.Χ.) 1461 μ.Χ.), και το ανεξάρτητο Πριγκιπάτο του Θεοδώρου (που διήρκησε μέχρι το 1475 μ.Χ.).

 Ο ιουδαίος Ζελένσκι «εξαφάνισε» με νόμο την ελληνική γηγενή μειονότητα της Ουκρανίας. Κανένα ρεμάλι πράκτορας του κερατά δεν διαμαρτυρήθηκε. Άραγε τι κάνει με την εβραϊκή μειονότητα της Ουκρανίας; Ο πρόεδρος της Ουκρανίας,ιουδαίος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αποθέωσε την Τουρκία και τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «μας βοηθάει πολύ».

 

Οι αρχαίες Ελληνικές αποικίες στη περιοχή της Ταυρικής (Σημερινή Κριμαία ) 

https://autochthonesellhnes.blogspot.com/2022/03/blog-post_7.html

Στα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου, στα εδάφη που σήμερα έχει μετατραπεί σε πεδίο μαχών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας ήδη από το 7ο Αιώνα π.Χ οι αρχαίοι Ελληνες είχαν καταλάβει την στρατηγική της σημασία της περιοχής και την είχαν αποικίσει.

Οι αρχαίοι Έλληνες την είπαν Ταυρική χερσόνησο, γιατί, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, την όργωσε ο Ηρακλής με ένα γιγάντιο ταύρο. 

  

 Κατά άλλους ιστορικούς έδωσαν στην περιοχή το όνομά της βάσει του ονόματος των κατοίκων, των Ταύρων. Καθώς μάλιστα οι Ταύροι κατοικούσαν μόνον ορεινές περιοχές της νότιας Κριμαίας, το όνομα χρησιμοποιήθηκε αρχικά μόνο για το νότιο τμήμα. Σταδιακά μεταγενέστερα η χρήση του ονόματος εφαρμόστηκε για το σύνολο της χερσονήσου. 

Αυτή η σημαντική γεωπολιτική της θέση της περιοχής , την οποία είχαν από πολύ νωρίς εκτιμήσει οι αρχαίοι Έλληνες, κατέστησε την γύρω περιοχη και την χερσόνησο κέντρο αποικιακής δραστηριότητος όλων των Ελλήνων. Σ’ αυτήν ιδρύθηκαν πολλές Ελληνικές πόλεις: Η Συμφερόπολις (Ζολοτόι), το Νυμφαίον (Κεκουβάτσκ) και η Ερμώνασσα (Τμουταρακάν και της Μετρίγκα / Ματρίγα, στα Ν. του κόλπου του Ταμάν). Στην Αζοφική Θάλασσα (Μαιώτιδα Λίμνη) ιδρύθηκε η Ταναΐς (στο Ροστώφ), η Τυριτάκη, το Μυρμήκιον, η Κερκίνη, η Φαναγορεία (αποικία Τηίων), οι Κήποι, η Γοργιππία, κ.ά.

Προσφάτως, λοιπόν, εντοπίσθηκαν τα ίχνη της αρχαίας ελληνικής Ερμώνασσας ή Ερμώνειας, που ήταν πόλη, λιμάνι και νησί - αποικία περίπου του 6ου αι. π.Χ., εκεί που οι Έλληνες αργότερα δημιούργησαν το Βασίλειο του Βοσπόρου, στην σημερινή περιοχή του Κρασνοντάρ. Η Ερμώνασσα ήταν μία από τις σημαντικότερες ελληνικές αποικίες στην χερσόνησο του Ταμάν. Η χερσόνησος αυτή Κοροκονδάμας / Κοροκονδάμης (νυν «του Ταμάν»), στην περιοχή που οι αρχαίοι Έλληνες γεωγράφοι έλεγαν (Ασιατική) Σαρματία - ευρίσκεται στην Α. παραλία στην ασιατική πλευρά του Κιμμερείου Βοσπόρου, προς Ν. της Φαναγορείας. Στα Β. ορίζεται από την Μαιώτιδα (Θάλασσα του Αζώφ), Ν. από την Μαύρη Θάλασσα, και Δ. από τα Στενά του Κερτς! Μια σημαντικότατη θέση, λοιπόν, αφού ελέγχει το πέρασμα από την Μαύρη Θάλασσα προς την Μαιώτιδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το εμπόριο. Ταμάν και Κριμαία είχαν τις βορειότερες ελληνικές αποικίες, απ’ αυτές που είχαν διάρκεια.

Η Ερμώνασσα ήταν η μοναδική αιολική αποικία της Β. Μαύρης Θάλασσας! Κτίσμα Μυτιληναίων και Μιλησίων μαζί. Μάλιστα, οι πρωτοικιστές της Μυτιληνιοί της έδωσαν το όνομα, της γυναικός του επί κεφαλής τους, Σημάνδρου του Μυτιληναίου. Για να την ξεχωρίσουν από την ομώνυμή της πόλη του Νοτίου Πόντου, οι ιστορικοί την είπαν Ερμώνασσα του Βοσπόρου, σε αντιδιαστολή με την νότια Ερμώνασσα του Πόντου. Στην πόλη με την ωραία αρχιτεκτονική λατρευόταν η θεά της γεωργίας Δήμητρα.

Και ήταν λογικό, αφού η πόλη είναι κτισμένη εν μέσω εύφορης γης, που επέτρεψε την τεράστια ανάπτυξη της γεωργίας. Η πόλη είχε μακροχρόνια παράδοση στην οινοπαραγωγή. Δύο οινοποιεία (του 3ου αι. μ.Χ.) ανασκάφηκαν στα περίχωρά της. Την λατρεία της Δήμητρος την γνωρίζαμε από γραπτές πηγές, αλλά ευρέθησαν και κατάλοιπα ναού της, που ήταν, ίσως, τμήμα συμπλέγματος ιερών, υπέρ του θεού Απόλλωνος (επιγραφή με τ’ όνομά του). Βάσει πολλών επιγραφών αποδεικνύεται πως στην ευρύτερη περιοχή ήταν καθιερωμένες οι λατρείες του Ιατρού Απόλλωνος και του Δελφινίου Απόλλωνος.

Η λατρεία του Απόλλωνος και της αδελφής του, Αρτέμιδος, ήταν τεράστια στην περιοχή αυτή. Στην Ερμώνασσα λατρευόταν επίσης και η κόρη της, Δήμητρος, Περσεφόνη. Τον 3ο αι. π.Χ. συγκατοίκησαν σε αυτήν και Ίωνες εκ της Φαναγορείας. Τότε έγινε η σύνδεση όλων των ιωνικών πόλεων του Κιμμερείου Βοσπόρου, με κέντρο το ιερόν της Αφροδίτης στο Παντικάπαιον. Η Ερμώνασσα του Βοσπόρου έζησε μια μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Ανέπτυξε εμπορική δραστηριότητα, τόσο με την ενδοχώρα (της Ρωσίας), όσο και με περιοχές του Αιγαίου και της ευρύτερης Μεσογείου. Ευρήματα (6ου-5ου αι. π.Χ.), όπως πλήθος κορινθιακής κεραμικής, αμφορείς κρασιού από την Χίο, πιστοποιούν του παραπάνω λόγου το αληθές.

Οι επαφές και οι εμπορικές σχέσεις της Ερμώνασσας με τις Κυκλάδες και το Β. Αιγαίο ισχυροποιούνται από τον 5ο αι. π.Χ. Η πόλη και το λιμάνι της Ερμωνάσσης συνέχιζαν να ακμάζουν έως και τα βυζαντινά χρόνια. Μάλιστα το γυναικείο όνομα Ερμώνασσα εξακολουθούμε να το βρίσκουμε στο Βυζάντιο. Αναφέρεται με αυτό μια διάσημη μιμάς-ορχηστρίς της βυζαντινής εποχής. Η ακμή της πόλεως σταματά όταν ήλθαν οι Ούννοι και οι Γότθοι!

Το αρχαίο Παντικάπαιο 

Και εκεί, στο ιερό της Αρτέμιδας, εξόρισαν οι Μυκηναίοι την πριγκίπισσα τους, την Ιφιγένεια, για να τη σώσουν από το πατρικό μαχαίρι, που την έβαλε ανθρωποθυσία στο βωμό για να ξεκινήσουν τα καράβια των Αχαιών έναν ακόμα μυθικό εποικισμό, αυτόν της Μικρασιατικής χερσονήσου, αυτόν που τον είπαν Τρωικό Πόλεμο. 

Οι σχέσεις των αρχαίων Ελλήνων τόσο με την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και της Κριμαίας ειδικότερα, ήταν εξαιρετικά στενές και παραγωγικές και συνεχίστηκαν αδιάκοπα και συστηματικά μέσω των αιώνων: αρχαιοελληνικοί αποικισμοί, βυζαντινή αυτοκρατορία, τουρκοκρατία, Ελληνική Επανάσταση, 20ός αιώνας. Οι μύθοι της αρχαιότητας είναι εύλογοι και μας αποκαλύπτουν με λεπτομέρειες την πορεία των Ελλήνων προς τον ελκυστικό βορρά.

Οι Αργοναύτες με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς κατάφεραν να περάσουν από τις Συμπληγάδες, και για τους ποντοπόρους Έλληνες ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος προς τους αχανείς ορίζοντες της Ρωσίας και της Βλαχίας: πλούσιοι σιτοβολώνες και άφθονα βοσκοτόπια, αλιεία αλλά και πολύτιμες πρώτες ύλες, γούνες και καστόρια, ξυλεία και μέταλλα. Δεν ήταν όμως, μόνο τα αγαθά. Όπως αναφέρει η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά, αυτές οι απέραντες στέπες αποτελούν τον «μοιραίο διάδρομο», τον μοναδικό δρόμο που οδηγεί από την κεντρική Ασία στη Ευρώπη. Και στη μέση η χερσόνησος της Κριμαίας να κρέμεται από μια στενή λωρίδα γης από την Ουκρανία, με εξαιρετικά πλεονεκτική γεωγραφικά θέση, βρίσκεται στο σημείο όπου διασταυρώνονταν οι παραδοσιακοί θαλάσσιοι οδοί του Εύξεινου Πόντου και η μεταφορά των πολύτιμων αγαθών.

Και οι αρχαίοι Έλληνες όχι μόνο έφτασαν ως εκεί και «έζωσαν» περιμετρικά τη σπουδαία αυτή χερσόνησο με παραθαλάσσιες αποικίες ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα μερικές από τις οποίες εξελίχθηκαν σε σπουδαία κέντρα της αρχαιότητας, αλλά συνομίλησαν με τους γηγενείς και τους γειτονικούς λαούς και άφησαν ορατά τα ίχνη τους μέχρι και σήμερα: πλούσια αρχαιολογικά κατάλοιπα, πλήθος από τοπωνύμια, μύθοι, θρύλοι και παραδόσεις μαρτυρούν την μακραίωνη ελληνική παρουσία στην περιοχή.

Εκεί, στα νοτιοδυτικά της Κριμαίας, οι Έλληνες ίδρυσαν ήδη από τον 5ο αι. π.Χ. το μοναδικό λιμάνι που θα μπορούσε να ελέγχει τους πλόες που συνέδεαν τις βορινές με τις νότιες ακτές του Εύξεινου Πόντου: τη δωρική αποικία Χερσόνησο, στα όρια της σημερινής Σεβαστούπολης. Στην πόλη προσαρτήθηκαν και οι δύο ιωνικές αποικίες που βρίσκονταν βορειότερα, η Κερκινίτις και ο Καλός Λιμήν, με αποτέλεσμα στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα η Χερσόνησος να ελέγχει όχι μόνο τα δυτικά παράλια της Κριμαίας, αλλά να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ελληνιστικά κράτη στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας.

Αρχαία Χερσόνησος 

Στα εκτεταμένα παραθαλάσσια αρχαιολογικά κατάλοιπα της πόλης, δεσπόζει και το μοναδικό αρχαιοελληνικό θέατρο που έχει ανακαλυφθεί σε ελληνική αποικία της Μαύρης Θάλασσας, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε μεταγενέστερη σταυρόσχημη βυζαντινή εκκλησία. Η εξαιρετική γεωγραφική σημασία της πόλης, έχει θέσει τη σημερινή διάδοχό της, τη Σεβαστοπόλη.

Στα ανατολικά παράλια της Κριμαίας, στα στενά που σχηματίζονται ανάμεσα στη χερσόνησο και την απόληξη του Καυκάσου, σε αυτά τα στενά με την τεράστια στρατηγική και οικολογική σημασία καθώς αποτελούν και ένα από τα μεγαλύτερα περάσματα μεταναστευτικών ψαριών οδηγούν στη θάλασσα του Αζόφ ή τη Μαιώτιδα λίμνη των αρχαίων Ελλήνων, οι αρχαίοι Έλληνες αντιλαμβανόμενοι τη σπουδαιότητά τους ίδρυσαν ένα πλήθος από ιωνικές αποικίες, με προεξάρχουσα το Παντικάπαιον, το σημερινό Κερτς.

Το Παντικάπαιον, που ιδρύθηκε από Μιλήσιους τον 6ο π.Χ. αι. δεν σταμάτησε ποτέ, από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα, να αποτελεί μια πόλη κλειδί για την περιοχή. Κύριος προστάτης της πόλης ήταν ο Απόλλων Ιατρός, στον οποίο ήταν αφιερωμένος και ο κεντρικός ναός της πόλης. Στην απέναντι από το Παντικάπαιον ακτή μια ακόμα ιωνική αποικία, η Φαναγορεία, ολοκλήρωνε τον έλεγχο των στενών. Κάτω η καστροπολιτεία της Θεοδοσίας, ο γενοβέζικος Κάφφας (Φεοντόσιγια). Αλλά οι Μιλήσιοι έμποροι δεν περιορίστηκαν εκεί. Προχώρησαν ως το πιο απομακρυσμένο και σημαντικό σημείο της Μαιώτιδος λίμνης, της μητέρας του Πόντου (Αζοφική θάλασσα), στις εκβολές του πλωτού ποταμού Δον και ίδρυσαν την αποικία Τάναϊ αλλά και μια σειρά από μικρά παράλια εμπορεία, για να ελέγξουν τη διακίνηση των πολύτιμων προϊόντων της περιοχής και της ενδοχώρας.

Εκεί, στα αρχαία βοσκοτόπια και στις προστατεμένες παραθαλάσσιες πόλεις της Κριμαίας, στη χώρα των Ταύρων και των Σκύθων με τους ανθρωποφάγους λαούς και τα άγρια τελετουργικά, έφτασε ο Ορέστης με τον σύντροφο του Πυλάδη, κυνηγημένος από τις Ερινύες μετά τον φόνο της μητέρας του Κλυταιμνήστρας και του εραστή της. Εκεί συνάντησε ως ιέρεια της θεάς Αρτέμιδος την αδελφή του Ιφιγένεια, που η θεά είχε σώσει από τον βωμό της θυσίας στην Αυλίδα, βάζοντας στη θέση της ένα ελάφι. Με μεγάλο κίνδυνο και κατατρεγμένος από τον μυθικό βασιλιά της Ταυρίδας Θόα, ο Ορέστης κατάφερε να πάρει την αδελφή του μαζί με το ξόανο της θεάς, να τους φέρει στην Αττική και να ιδρύσει στη Βραυρώνα ιδιαίτερη λατρεία για την Αρτέμιδα Ταυροπόλο. Οι Έλληνες είχαν νικήσει τα υπεράνθρωπα εμπόδια που συνάντησαν στις άγνωστες αυτές θάλασσες.

Αρχαίο Ωδείο Χερσονήσου  

Τα αγαθά των αποικιών ταξίδευαν πίσω στις  ελληνικές μητροπόλεις. Δίπλα στην Κριμαία, κοντά στους Γεωργιανούς χαλκουργούς και σιδηρουργούς, μαθήτευσε ο Προμηθέας. Και στο σημείο αυτό τιμωρήθηκε από τον Δία σύμφωνα με τον μύθο, δεμένος σε έναν πάσαλο στον Καύκασο με τον αετό να του τρώει καθημερινά το συκώτι, μέχρι που πέρασε από την περιοχή ο Ηρακλής, σκότωσε με το τόξο του τον σαρκοβόρο αετό και απελευθέρωσε τον Προμηθέα.

Ο αρχέγονος πυρφόρος Προμηθέας λειτουργεί σαν σημείο προσανατολισμού για τα μέταλλα αλλά και το ανατολικό άκρο στις αποικίες των αρχαίων Ελλήνων. Λίγο ψηλότερα από τη Κριμαία, στη σημερινή Ουκρανία και στις  όχθες των πλωτών ποταμών Δνείπερου και Μπαγκ ίδρυσαν οι Μιλήσιοι μια ακόμα αποικία, την Ολβία.

Το όνομά της καθαρά ελληνικό, από τη λέξη όλβος, που σημαίνει πλούτος, ευτυχία, χαρά και εκφράζει την ευδαιμονία των πολιτών της. Ο κόλπος που καταλήγουν τα δύο πλωτά ποτάμια, και τα εμπορεύματά τους, είναι εξαιρετικά πλούσιος σε χλωρίδα, πανίδα και φυσικές αλυκές, αλλά και εξαιρετικής γεωγραφικής σημασίας. Στη νησίδα Μπεζεράν στην είσοδο του κόλπου, την Βορυσθενίτιδα, είχαν εγκατασταθεί Χιώτες και Ροδίτες έμποροι πριν ακόμα την ίδρυση της αποικίας. Βορυσθένη ονόμασαν και τον Δνείπερο,  όπου ήδη από τον 5ο π.Χ. αι. ο Ηρόδοτος χαρακτήρισε ως «τον πιο ωφέλιμο από όλους τους ποταμούς, μετά τον Νείλο». Και διέπλευσαν τον Δνείπερο για να βγουν στη Βαλτική, για να βρουν το κεχριμπάρι που τόσο αγαπούσαν οι Μυκηναίοι. Σύμφωνα με τον μύθο, αυτόν τον ίδιο δρόμο ακολουθούσε ο Απόλλωνας κάθε χρόνο για να περάσει τους ψυχρούς χειμερινούς μήνες στη μυθική Υπερβορεία, μια ιδανική πολιτεία, όπου ο ήλιος έλαμπε συνεχώς και οι σοφοί κάτοικοί της ζούσαν απρόσβλητοι από το κρύο και τις ασθένειες.

Αρχαία Ολβία 

Οι Υπερβόρειοι έστελναν κάθε χρόνο τους πρώτους καρπούς τους και άλλες προσφορές ως δώρα στο μαντείο του Απόλλωνα στη Δήλο, με τη συνοδεία δύο νεαρών παρθένων και πέντε ανδρών. Οι αποικίες υπήρξαν γενναιόδωρες προς τις μητροπόλεις της αρχαίας Ελλάδας. 

Αρχαία ελληνική αποικία στη Ουκρανία, στην ανατολική όχθη του Δνείστερου (αρχ. Τύρας), κοντά στην Οδησσό. Σύμφωνα με το Στράβωνα, η πόλη βρισκόταν σε απόσταση 140 σταδίων από την ακτή. Aναφέρεται ως Νικόνιον, Νικόνεον ή Νικωνία. Η κατεστημένη αντίληψη θέλει το Νικώνιον αποικία της Μιλήτου. Στη νεότερη βιβλιογραφία η Ίστρος. Το Νικώνιον είχε ιδρυθεί στo δεύτερο μισό του 6ου αι. π.Χ., σε άμεση σχέση με τη σημαντικότερη πόλη Τύρας, στο δυτικό άκρο του κόλπου όπου εκβάλλει ο Δνείστερος. Ήταν οι μοναδικές ελληνικές πόλεις στην περιοχή. Οι κάτοικοι της περιοχής αποκαλούνταν Τυρίται. Το Νικώνιον έχει ταυτιστεί με τον αρχαιολογικό χώρο κοντά στο χωριό Roksolanskoye gorodischche, στην περιοχή Οβινιαπόλ, που βρίσκεται στην αριστερή όχθη, πολύ κοντά στο μυχό του κόλπου όπου εξέβαλλε ο Τύρας.

Ή πόλη ιδρύθηκε σε έδαφος όπου δεν υπήρχε προηγούμενη κατοίκηση. Η πόλη έλεγχε έναν από τους σημαντικούς εμπορικούς άξονες της περιοχής: μέσω του Δνείστερου ποταμού μεταφέρονταν δούλοι, μέταλλα, γουναρικά και δέρματα, τα οποία αποκτούσαν οι έμποροι από τον Τύρα και το Νικώνιον και τα μεταπωλούσαν.

Στα μέσα περίπου του 5ου αι. π.Χ., η πόλη βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Σκύθη βασιλιά Σκύλη, όπως συνάγεται από νομίσματα της εποχής. Αργότερα εντάχθηκε στην Α΄ Αθηναϊκή Συμμαχία, αναφέρεται στους καταλόγους των εισφορών της συμμαχίας για το έτος 425/424 π.Χ. Tον 4ο αι. π.Χ. η πόλη διατηρούσε την ανεξαρτησία της. Αρκετά από τα πολίσματα που περιβάλλουν το Νικώνιον, όπως το Nadlimanskoe III και IV, ή το Nikolaevska, είναι κτήσεις προσαρτημένες στην πόλη από την Αρχαϊκή έως την Ύστερη Κλασική περίοδο. To 331 π.Χ., το Νικώνιον καταστράφηκε από το Ζωπυρίωνα, το στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στις αρχές του 3ου αι. π.Χ., επανιδρύθηκε από τον Τύρα, με την ενεργό συμμετοχή και υποστήριξη της Ίστρου, όπως μαρτυρούν οι νομισματικές πηγές. Αναφέρεται από τον Αρριανό το 2ο αιώνα ως «χωρίον». Η πόλη εγκαταλείφθηκε τον 3ο αιώνα για άγνωστη αιτία. Η πόλη ήταν τειχισμένη: Το τείχος, όπως έχει ανασκαφεί και ερευνηθεί στο βορειοδυτικό τμήμα του πλατώματος, χρονολογείται στην περίοδο 475-450 π.Χ. Τα σπίτια ήταν υπόσκαφα, στον χαρακτηριστικό τύπο της περιοχής: τα μεγαλύτερα αποτελούνταν από δύο δωμάτια, συνήθως όμως έχουμε να κάνουμε με μονόχωρες οικίες.

Το εμβαδόν τους κυμαινόταν από 11 έως 40 τ.μ. Ένα οικοδόμημα αποτελούμενο από δύο δωμάτια έχει χαρακτηριστεί ως χώρος λατρείας. Το πάνθεον της πόλης: λατρεύονταν η Δήμητρα και η Κόρη, ο Διόνυσος, η Αφροδίτη, η Κυβέλη, η Άρτεμη, ο Δίας και οι Ήρωες. Η λατρεία του Δία ήταν η σημαντικότερη: αρκετά ακιδογραφήματα του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. αναφέρουν το θεό. Μία φορά ο Δίας αναφέρεται ως βασιλεύς: τη λατρεία αυτή τη βρίσκουμε και στην Ολβία. Ευρήματα ειδωλίων περιλαμβάνουν τύπους της Αφροδίτης, της Άρτεμης, ένθρονες θεότητες, σατύρους και γυναικείες κεφαλές. Την αρχαϊκή και πρώιμη κλασική πόλη διαδέχεται η κλασική πόλη, που καταστράφηκε στο 331 π.Χ. από το Ζωπυρίωνα. Η θέση εγκαταλείπεται, στις αρχές του 3ου αι. π.Χ., έπειτα από μια καταστροφή, και οι κάτοικοι καταφεύγουν στην ισχυρή γειτονική πόλη, τον Τύρα.

Όμως, με τη βοήθεια του Αυτοκλή, γιου του Οινιάδος, και ενός Τυρίτη, οι κάτοικοι επέστρεψαν και επανίδρυσαν με επιτυχία την πόλη. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα μαρτυρούν αδιάσπαστη συνέχεια και ευημερία της πόλης από τα μέσα του 5ου έως τον ύστερο 4ο αι. π.Χ. Στα ανατολικά του αρχαιολογικού χώρου ανασκάφηκε το 1972 το νεκροταφείο του Ύστερης Κλασικής και Πρώιμης Ελληνιστικής περιόδου. Το νεκροταφείο του οικισμού της Ρωμαϊκής περιόδου βρίσκεται πλησίον. Περιλαμβάνει και ταφές σκυθικού τύπου. Στις αρχές του 1ου αι. μ.Χ. η πόλη τειχίζεται εκ νέου και διατηρείται ως ένα μέτριου μεγέθους πόλισμα έως τον 3ο αιώνα, οπότε και εγκαταλείπεται. Η ρωμαϊκή πόλη ακμάζει: τα ευρήματα περιλαμβάνουν νομίσματα, αμφορείς και ερυθροβαφήκεραμική.

Η νομισματοκοπία του Νικωνίου είναι επαρκώς γνωστή. Η πόλη έκοψε χάλκινο νόμισμα το δεύτερο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ., με μια γλαύκα στον εμπροσθότυπο και την επιγραφή ΣΚ, ΣΚΥ ή ΣΚΥΛ. Τον οπισθότυπο κοσμούσε τετράκτινος τροχός, δελφίνι ή αιχμή βέλους. Οι νομισματικοί αυτοί τύποι μιμούνται τους τύπους της Ολβίας και της Ίστρου, ενώ αποτελούν μαρτυρία για το γεγονός ότι ο Σκύθης βασιλιάς Σκύλης είχε επιβάλει την κυριαρχία του στην πόλη επί ένα διάστημα. Την ίδια εποχή συναντά στην πόλη και πληθώρα επείσακτων νομισμάτων από την Ίστρο, που αποδεικνύει τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των δύο πόλεων. Την Ελληνιστική περίοδο στην περιοχή κυκλοφορούν και μακεδονικά νομίσματα.

Η Διοσκουριάς (Διοσκωρίας ή Διοσκουρίς) σχετίζεται με την πόλη Σοχούμ της Αμπχαζίας της Γεωργίας. Στα περίχωρα της σύγχρονης πόλης βρέθηκε ελληνικός οικισμός που πιστοποιείται από την ανεύρεση μιας ελληνικής επιτύμβιας στήλης και καύσεων νεκρών της Κλασικής και Ελληνιστικής περιόδου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Διοσκουριάς ταυτίζεται με το Σοχούμ, άλλοι ότι βρίσκεται στο λιμάνι του και άλλοι ότι έχει καταβυθιστεί. Βρισκόταν στις εκβολές του ποταμού Ανθέμου, βόρεια της Κολχίδας, βορειοδυτικά του ποταμού Φάσιδος. Στην Aρχαιότητα, θεωρoύνταν ένα από τα ανατολικότερα σημεία του Εύξεινου Πόντου. Η πόλη συνδέεται με τους Αργοναύτες, αφού φαίνεται ότι πήρε την ονομασία της από τους Διόσκουρους, που έλαβαν μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Ενδέχεται να υπήρχε τοπική λατρεία των θεών. Έχει επίσης προταθεί, χωρίς πειστικά τεκμήρια, ότι οι γλωσσικές ρίζες της ονομασίας βρίσκονται σε ανάλογη τοπική λέξη, που δεν ήταν ελληνική. Η Διοσκουριάς ιδρύθηκε από τους Μιλήσιους (περίπου 540 π.Χ.) και υπήρξε σημαντικός εμπορικός κόμβος έως τον 3ο αιώνα μ.Χ. Κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο, φαίνεται ότι ταυτίζεται με τη ΣεβαστούποληΗ Διοσκουριάς ήταν αρχαία ελληνική αποικία, αλλά πιθανόν στην ίδια θέση υπήρχε ελληνικός εμπορικός σταθμός πολύ νωρίτερα. Την μεγαλύτερη ανάπτυξή της παρουσιάζει η πόλη τον 3ο αι. π.Χ., οπότε και παρατηρείται σύγκρουση μεταξύ γηγενών και του ελληνικού πληθυσμού. Στις αρχές του 1ου αι. π.Χ., ήταν μέρος του Βασιλείου του Πόντου και ο Μιθριδάτης Στ΄ τη χρησιμοποίησε για καταφύγιο στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τους Ρωμαίους (66-65 π.Χ.), δεδομένου ότι η Διοσκουριάς είχε ταχθεί στο πλευρό του Μιθριδάτη κατά τον πόλεμο. Αυτός είναι και ο λόγος που απόκτησε την αυτονομία της, η οποία εκφράστηκε κυρίως στην κοπή ίδιων νομισμάτων. Με την πτώση του Μιθριδατικού Βασιλείου, οι Ρωμαίοι παραχώρησαν τη Διοσκουριάδα και την ευρύτερη περιοχή της Κολχίδας σε ντόπιους ηγεμόνες.

Νόμισμα Χερσονήσου 

Οι βασιλείς Πολέμων Α΄ και Πολέμων Β΄, καθώς και η βασίλισσα Πυθοδωρίς, φαίνεται ότι είχαν υπό την κατοχή τους την περιοχή περίπου έως το 79 μ.Χ. Στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ., βρισκόταν στην κυριαρχία των Ρωμαίων, οπότε και η πόλη μετονομαστηκε σε Σεβαστόπολη προς τιμήν του αυτοκράτορα Οκταβιανού. Πιθανόν ο έλεγχος του Ρωμαίου κυβερνήτη της Καππαδοκίας, του Αππιανού, να εκτεινόταν έως τη Διοσκουριάδα, η οποία είχε τείχος με τάφρο, τουλάχιστον την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού(117-138). Η εξουσία της Ρώμης εκτεινόταν και στις γύρω ημιάγριες και ημιαυτόνομες φυλές.

Η Διοσκουριάς ήταν ιδρυμένη στη γη της κολχικής φυλής των Σανίγων, οι βασιλείς των οποίων αντλούσαν την εξουσία τους από το Ρωμαίο αυτοκράτορα. Η πόλη υπήρχε και τη Βυζαντινή περίοδο.Ανασκαφές σε οικισμούς γύρω από το Σοχούμ έφεραν στο φως μεγάλο αριθμό κεραμικών, χρηστικών αντικειμένων, γεωργικών εργαλείων και όπλων. Ορισμένα είχαν κατασκευαστεί σε τοπικά εργαστήρια. Πολλοί αμφορείς φέρουν στις λαβές τους τη σφραγίδα ΔΙΟΣ-ΚΟΥ, μια συντομογραφία του «Διοσκουριάς» (μέσα 3ου αι. π.Χ.). Οι αμφορείς έχουν εμφανείς επιρροές από τη Σινώπη και την Ηράκλεια και θεωρείται ότι η παραγωγή τους ήταν αποτέλεσμα της ελληνικής επιρροής στην οικονομία και την τέχνη του ανατολικού Εύξεινου Πόντου. Κάποια άλλα από τα αρχαιολογικά ευρήματα ήταν εισαγόμενα προϊόντα από την Αθήνα, τη Θάσο (5ος-4ος αι. π.Χ.) και τη Χίο. Τα ελληνικά αντικείμενα καθώς και νομισματικά ευρήματα υποδηλώνουν την ύπαρξη στενών σχέσεων μεταξύ της πόλης και του ελλαδικού χώρου.

Οι περιοχές του Αιγαίου επί αιώνες προμηθεύονταν από τον Εύξεινο Πόντο τρόφιμα και σκλάβους καθώς και ορισμένα ανατολίτικα προϊόντα που έρχονταν με καραβάνια από την Ασία στον Εύξεινο Πόντο. Ο δρόμος του Καυκάσου από την ενδοχώρα τελείωνε στις πόλεις Φάσις και Διοσκουριάς. Παράλληλα, όμως, ήταν και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο για τις γειτονικές φυλές του Καυκάσου. Ενδεικτικό της σημασίας της πόλης ως εμπορικού κέντρου για πολλές εθνότητες ήταν οι εβδομήντα κατ’ άλλους τριακόσιες ή εκατόν τριάντα διαφορετικές γλώσσες που ακούγονταν στην αγορά της.

ΠΗΓΗ : https://www.kaliterilamia.gr/

      

Των Ελλήνων οι κοινότητες: Αζοφική

http://panusis.blogspot.com/2022/03/blog-post_26.html

 

 

Από το δεκαήμερο φεστιβάλ στην πολιτιστική κληρονομία Ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Καλαβρίας, της Καππαδοκίας, της Αζοφικής, του Πόντου κ.λπ. που διοργάνωθηκε το 1994 στην πλαζ Αρετσούς στην Καλαμαριά, δημοσιεύουμε από το πρόγραμμα τις πληροφορίες για την ιστορία και την μουσική παράδοση των Ελλήνων της Αζοφικής.

Άρδην

Συμμετεχουν...
«Το 3μελές οργανικό συγκρότηµα « ΦΩΣ» (“CBΕ”), από την Μαριούπολη, του Βλαδίμηρου Μάζιν Γκεοργκίεβιτς (κλαρίνο), µε τους: Μάχσµα Μιχαήλ Ανατόλιεβιτς (ακορντεόν) και Σαμλί Σεργκέι Φεντόροβιτς (νταούλι, τραγούδι στην τοπική διάλεκτο). Κοντινός ήχος µε τις ορχήστρες χάλκινων της Φλώρινας, της Εδεσσας και της Νότιας Σερβίας.

Από το χωριό Σαρτανά της Μαριούπολης (δώδεκα χιλιάδες κάτοικοι, οι εννέα Ἑλληνες), φωνητικό κουαρτέτο, µε επικεφαλής την ΜΑΡΙΑ ΓΚΕΟΡΓΚΙΕΒΝΑ ΓΚΑΙΤΑΝ, και τις: Φαΐνα Μιτραφάνεβνα Χασάτσιχ (72 χρονών), Λουντμίλα Μηχαήλοβνα Χαντέλντη και Γαλίνα Αντόνοβνα Ζουρνατζή. Είναι µέρος του φολκλορικού συγκροτήµατος “Σαρτάνσκαγια Σαμότσβιετε” (« Τα μαργαριτάρια του Σαρτανά »), που είναι το πολιτιστικό τµήµα του Κολχόζ “Καρλ Μαρξ” στο χωριό. Η Μαρία Γκαϊτάν είναι η ψυχή της πολιτιστικής κίνησης για 30 χρόνια, μιλάει εκπληκτικά το τοπικό ιδίωµα της Μαριούπολης, είναι θησαυρός από λαϊκές αφηγήσεις, παραμύθια και θρύλους και αντιστάθηκε µε τους συγχωριανούς της στην προσπάθεια εξαφάνισης του γλωσσικού τους ιδιώµατος. Το 1971 συγκέντρωσε 1.200 γράµµατα µε τα οποία ζητούσαν να διδάσκεται η ελληνική διάλεκτός τους στα σχολεία, τα πήγε στη Μόσχα, αλλά γρήγορα ο τοπικός κοµισάριος του Ντανιέτσκ άσκησε µεγάλες πιέσεις για δήλωση µετανοίας, 30 µόνο δεν υποχώρησαν.
Θ’ ακουστούν τραγούδια όπως: «Ἐ µαρά γιαλάν ντουνιά», «Η θυσία του Αβραάμ», «Της νύφης», «Ο Μανώλης», «Τα δέντρα» κ.λπ. στην τοπική διάλεκτο. Τα βιβλία µε τραγούδια, ποιήµατα και λαϊκές αφηγήσεις που εκδίδονται εκεί είναι γραμμένα στην τοπική διάλεκτο αλλά µε Κυριλλικό αλφάβητο (δείγµα υπάρχει στις αντίστοιχες σελίδες του Προγράμματος).

ΑΖΟΦΙΚΗ

Η αζοφική θάλασσα, που στην αρχαιότητα λεγόταν Μαιώτις λίμνη, χωρίζει τη χερσόνησο τῆς Κριμαίας (σηµερινή Ουκρανία) από την ασιατική στέπα του Κουμπάν και την περιοχή του Καυκάσου (σηµερινή Ρωσία) και επικοινωνεί µε τη Μαύρη θάλασσα µε τα στενά του Κέρτς (Κιμμέριος Βόσπορος). Ο ποταμός Δόν εκβάλλει στο βορειοανατολικό της άκρο και η Σαπρά λίμνη στα δυτικά τη χωρίζει από τη Κριμαία. Παρά το αφιλόξενο της φύσης και το ψυχρό κλίμα του τόπου, αρχαίοι Ελληνες έποικοι ίδρυσαν στα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα τη πόλη Τάναϊν στο δέλτα του Δόν και το Παντικάπαιον στα στενά του Κερτς. Η περιοχή τῆς Αζοφικής, µε την πλούσια αλιεία, τις αλυκές, τα σιτηρά, τα βοοειδή, το εμπόριο γουναρικών και σηµείο που κατέληγαν οι δρόμοι του κεχριμπαριού και του μεταξιού, από νωρίς προσέλκυσε το ενδιαφέρον των Ρωμαίων, των Βυζαντινών και αργότερα των Βενετών και των Οθωμανών.

Ο νεότερος ελληνικός εποικισμός της Αζοφικής έχει ως σηµείο αφετηρίας το 1775 όταν η Μεγάλη Αικατερίνη τῆς Ρωσίας, µέσα στα πλαίσια εφαρµογής του «Ελληνικού σχεδίου» εκδίωξης των Τούρκων από την Ευρώπη, παραχώρησε το δικαίωµα εγκατάστασης εκεί σε Έλληνες μετανάστες. Για το σκοπό αυτόν διέθεσε µια μεγάλη έκταση γης στην περιοχή Ταγκανρόκ (Ταϊγάνιον). Οι Έλληνες έποικοι είχαν ίσα δικαιώµατα µε τους Ρώσους, αυτοδιοίκηση και απαλλαγή από κάθε φορολογία για ένα διάστηµα 30 χρόνων. Το εμπόριο σιτηρών και οσπρίων της Νότιας Ρωσίας ελέγχεται κατά µεγάλο µέρος και επί έναν περίπου αιώνα από τους Ελληνες εμπόρους του Ταγκανρόκ και του Ροστόβ. Την ίδια εποχή εποικίσθηκε µε πρόσφυγες από την Κριμαία (που είχε πέσει στα χέρια των Τατάρων) η περιοχή της Μαριούπολης. Τον ελληνικό πληθυσμό στη περιοχή ενίσχυσε και η εγκατάσταση χιλιάδων Ποντίων κατά τα έτη 1828 – 1856. Κατά τη περίοδο 1810-1873 η ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης αποτελούσε «ελληνική διοικητική περιοχή» ενώ ως το 1859 δεν επιτρεπόταν η εγκατάσταση εκεί ατόμων άλλης εθνικότητας.

Οι ελληνικές κοινότητες της Αζοφικής γνώρισαν την αγριότητα του εμφυλίου πολέμου που επακολούθησε την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917. Η περιοχή της Μαριούπολης είναι κέντρο του αναρχικού αγροτικού Κινήµατος του Μάχνο (που κατεστάλη από το Τρότσκι στο οποίο συμμετείχαν και Έλληνες. Μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων επακολούθησε µια σύντομη περίοδος πνευματικής, ανάπτυξης των ελληνικών κοινοτήτων που οφείλεται κατά ένα µεγάλο µέρος στην εφαρµογή της λενινιστικής φιλελεύθερης πολιτικής για τα δικαιώµατα των εθνοτήτων. Με την άνοδο του Στάλιν στην εξουσία αρχίζει όµως µια εποχή διώξεων για τους Έλληνες της Αζοφικής, µε αποκορύφωμα τις εκκαθαρίσεις του 1937-38 που είχαν σαν πρώτο στόχο τον ελληνικο πληθυσμό της Μαριούπολης µε την αιτιολογία ότι αγωνιζόνταν για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο σημερινός πληθυσμός των Ελλήνων της Αζοφικής είναι γύρω στα 100.000 άτοµα (απογραφή του 1989) µε κύρια κέντρα τη Μαριούπολη και το Ντανιέτσκ,

Η μουσική παράδοση της Αζοφικής

Οι Έλληνες της Παρα-αζοφικής έχουν µια πλούσια μουσική παράδοση που διασώζει τα αρχαϊκά στοιχεία της καταγωγής τους, όπως διαμορφώθηκαν από την επαφή τους µε το βυζάντιο (τον ακριτικό, κυρίως, κύκλο) αλλά και µε τον πιο πρόσφατο περίγυρό τους.

Οι ρίζες της καταγωγής τους και της εγκατάστασής τους στην περιοχή φτάνουν ως τον αποικισμό του 8ου π.Χ. αι., πράγμα που κρατάνε ζωντανό ως τα σήμερα στις μυθολογικές τους αναφορές. Αλλά η σχέση τους µε τη βυζαντινή παράδοση δεν έσπασε ποτέ, είναι γι’ αυτούς σαν μόλις χτες, και το ανακαλούν και στη θεματολογία της παράδοσής τους και ως στοιχείο αντίστασης στις πιέσεις του περίγυρού τους.

Με κέντρο τη Μαριούπολη, τα 23 τους χωριά, χρησιμοποιούν στα τραγούδια τους πέντε διαφορετικές διαλέκτους, µε μεγαλύτερη συγγένεια στα ιδιώµατα της Βόρειας Ελλάδας. Ειδικά, τα χωριά Γουρζούφ και Γιάλτα (που προέρχονται από τα ομώνυμα χωριά της Κριμαίας) ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα για το ιδιαίτερο ιδίωµα και τραγούδια τους.

Ο καθηγητής Μπελέτσκι, στον πρόλογό του στη συλλογή «Τα παραμύθια του Σαρτανά», σημειώνει: «Στην παράδοση των Ελλήνων της Παρα-αζοφικής διατηρούνται µέχρι σήµερα υπολείµµατα του αρχαίου πολιτισμού που κάποτε ανθούσε στη μακρινή τους πατρίδα. Οι χοροί και τα τραγούδια τους θυμίζουν την περιγραφή του χορού στη Σ΄ Ραψωδία της Ιλιάδας. Στα παραμύθια τους υπάρχει αυτή η χαρακτηριστική χροιά του Βυζαντίου που µας συναρπάζει στα ελληνικά παραμύθια».

Όπως σημειώνει στο εξώφυλλο του δίσκου «Τραγούδια των Ελλήνων της Αζοφικής» (έκδοση “Melodiya”,1988) ο επιμελητής του Αλέξανδρος Ασλάς, «η Ιδιαίτερα πλούσια και πρωτότυπη σε περιεχόµενο και στιλιστική ιδιαιτερότητα παράδοσή τους φέρει το στίγμα της παράξενης και δύσκολης μοίρας τους: μετανάστευση από την αρχαία πατρίδα και διαρκείς επαφές µε διαφορετικούς λαούς, Τάταρους, Τούρκους, Ρώσους ή Ουκρανούς».

Τα παραδοσιακά όργανα της Αζοφικής είναι: «γκιμίτσα» (βιολί, «λαβούτα» (φλογέρα), κλαρίνο, «νταϊρές» (ντέφι), και «νταούλ». Τα τελευταία χρόνια έχουν µπει και το ακορντεόν και το «μπαγιάν» (το ρωσικό ακορντεόν). Το «τλουμ-ζουρνά» (ασκός) έχει σήµερα μοναδικό του εκτελεστή τον Βλαδίµηρο Γκαϊτάν από το χωριό Σαρτανά.

Μια ιδιαίτερη κατηγορία είναι η χάλκινη μπάντα, πολύ κοντινή στις μπάντες της Βόρειας Ελλάδας (κλαρίνο, τρομπέτα, ακορντεόν, νταούλι), που συνήθως την αποτελούν οι τουρκόφωνοι Έλληνες της περιοχής. Δυστυχώς, τρομπέτα πια παίζει µόνο κάποιος ηλικιωμένος, κι έτσι το συγκρότημα του Βλαδίμηρου Μάζιν θα έχει µόνο τα υπόλοιπα τρία, ενώ ο ίδιος θα παίξει και κάποιο κομμάτι µε σαξόφωνο.

 Τα τραγούδια τους έχουν όλες τις κατηγορίες του δημοτικού τραγουδιού:

–Από τον ημερολογιακό κύκλο, τραγούδια των Χριστουγέννων που τραγουδιούνται τη νύχτα 13 προς 14 Ιανουαρίου, από ομάδα (8-10 άτοµα) ανδρών, που πηγαίνουν σε διάφορες αυλές και εύχονται στους νοικοκύρηδες.

–Γαμήλια, διαφορετικά για κάθε φάση της τελετής, «νυφιάτικο», «γαμπριάτικο» (για την προετοιμασία), το «Γιαρίμ αβά» (για μετά τη στέψη), το «Τήρνα γαμπρός» (για τα δώρο), του τραπεζιού κ.λπ.,

–Ιστορικά, όπως το «Ῥουμαίοι ντα κζεβάν αχ του Κριμαία» (για τη μετανάστευση από την Κριμαία), ή το «Κρίμας τουν γιος» (για την επιστροφή του γιου που έγινε γενίτσαρος και τον σκότωσαν τ’ αδέρφια του από άγνοιά τους).

–Επικά, όπως το «Σώπα µανίτσα μ’ να µην κλαις» (ντόπια παραλλαγή του «Νεκρού αδελφού»).

–Θρησκευτικά, όπως η «Θυσία του Αβραάμ».

-Επώνυμων συνθετών, όπως το «Εμαρέ γιαλάν ντουνιά» του Χαναγκμπίμ (1853-1918) ή τα «ντίντρα ντα εν’ χλιούρα» της ποιήτριας Φ. Ζουρνατζή, που γεννήθηκε το 1889.

Στους χορούς τους, ιδιαίτερα σημαντικοί είναι ο «Βαρύς», απαιτεί πολύ δύσκολη χορογραφική τεχνική, και ο «Κυκλικός», σε διπλό κύκλο µε τα χέρια δεμένα πίσω, οι ζυγοί στους ώμους και οι µονοί στη μέση.

https://ardin-rixi.gr/archives/242599

 

 ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ