ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΤΑΡΙΑΣ

 

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΝΟΤΙΟ ΚΟΡΕΑ

 

Το Βέλγιο, για λόγους ενεργειακής αυτονομίας, θα λειτουργεί τα πυρηνικά ηλεκτροπαραγωγικά εργοστάσια τουλάχιστον μέχρι το 2035. Η μισή και πλέον ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώθηκε στο Βέλγιο το 2021 παρήχθη από τους πυρηνικούς της σταθμούς. Ο Μητσοτάκης και η πρακτόρικη πολιτική ελίτ επιμένουν στους γερμανικούς ανεμιστήρες. Ούτε σκέψη για πυρηνικά εργοστάσια που έχουν όλα τα Βαλκάνια.

 

Ιστορία της Μπαταρίας - Amperorio

Μπαταρία ή Συσσωρευτής (μπαταρία στά ιταλικά σημαίνει συστοιχία), πηγή και αποθήκη ηλεκτρικής ενέργειας.

 

 

 

 

Η αυξημένη ανάγκη, για την ενεργειακή κάλυψη διαφόρων φορητών συσκευών, οδήγησαν τους ανθρώπους σε φορητές συσκευές αποθήκευσης ενέργειας με εφαρμογές στη μετακίνηση, την επικοινωνία, την ψυχαγωγία και κάθε άλλη χρήση.

 

Η μπαταρία αποτελεί μία από τις περισσότερο διαδεδομένες πηγές καί αποθήκες ηλεκτρικής ενέργειας, που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή. Είναι μία χημική πηγή ρεύματος, ικανή να αποθηκεύσει ηλεκτρική ενέργεια αφού τη μετατρέψει σε χημική και όταν χρειαστεί, να την αποδώσει σε ένα εξωτερικό κύκλωμα. Ορισμένα αρχαιολογικά ευρήματα, θέτουν την πρώτη κατασκευή μπαταρίας, μέχρι και 2.250 έτη πριν.

 

Οι αρχαίοι Έλληνες, γνώριζαν ήδη ότι ένα κομμάτι κεχριμπάρι μπορούσε να μαγνητίσει ελαφριά σωματίδια μετά από τρίψιμο. Η ελληνική λέξη για το κεχριμπάρι είναι ἤλεκτρον και είναι η προέλευση της λέξης ηλεκτρισμός. Το κεχριμπάρι ηλεκτρίζεται με την τριβή με αποτέλεσμα τον μηχανικό διαχωρισμό φορτίου σε ένα διηλεκτρικό. Όμως, αυτό το ηλεκτροστατικό αποτέλεσμα είναι προσωρινό και το ζητούμενο ήταν η εύρεση κάποιου μέσου, το οποίο θα μπορούσε να αποθηκεύσει την ηλεκτρική ενέργεια κατά την διάρκεια του χρόνου.

 

Το 1938, ο Wilhelm Konig ανακάλυψε, στο Ιράκ, ένα πήλινο δοχείο, ύψους 13,50 cm, που περιείχε έναν χάλκινο κύλινδρο που περιέκλειε μια σιδερένια ράβδο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότιεπρόκειτο για μια αρχαία μπαταρία.

 

 

 

Η κατασκευή αυτή, χρονολογείται περίπου στο διάστημα από το 250 π.Χ έως το 600 μ.Χ και είναι γνωστή ως μπαταρία της Βαγδάτης. Είχε δε χρησιμοποιηθεί, για την παραγωγή μικρής ποσότητας ηλεκτρισμού, με σκοπό την επιμετάλλωση. O Γερμανός αρχαιολόγος έφερε νέα δεδομένα για την γνώση ,και την χρήση του ηλεκτρισμού από τους αρχαίους λαούς. Ο Konig την εποχή εκείνη εργαζόταν στην Βαγδάτη σχεδιάζοντας το αποχετευτικό της δίκτυο και ανακάλυψε σε ανασκαφές κάποιου κτιρίου μαζί με άλλα αντικείμενα και ένα ξεχωριστό δοχείο. Μελετώντας το δοχείο, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι περιείχε ένα χάλκινο κύλινδρο, επενδυμένο με πίσσα και στερεωμένο στο χείλος της οπής. Στο κέντρο της πίσσας, είχε μια μικρή σιδερένια ράβδο, πακτωμένη στο καπάκι. Αναλύσεις έδειξαν, ότι το περιεχόμενό του ήταν κάποιο οξειδωτικό διάλυμα, πιθανότατα κρασί ή ξύδι.

 

 

 

Αυτό σημαίνει, ότι πιθανότατα στο βάζο υπήρχε ένα υγρό που αλληλεπιδρούσε με το μέταλλο και παρήγαγε ηλεκτρικό φορτίο. Επρόκειτο δηλαδή για μια μπαταρία!!! Το εκπληκτικότερο είναι ότι η αρχαία αυτή μπαταρία έδωσε μετρήσεις τάσης. Μετά από 2250 χρόνια, συνέχιζε να παράγει τάση των 0,8-2V, ενώ η παράλληλη σύνδεση και άλλων μπαταριών, θα μπορούσε να οδηγήσει και σε μεγαλύτερες τάσεις!!! Που χρησίμευε όμως; Το 1981 ο επιστήμονας Δρ.Αρν Έγκεμπρεχτ κατασκεύασε μια ολόιδια μπαταρία με αυτήν της Βαγδάτης και κατόρθωσε μέσα σε 2 μόνο ώρες να επιχρυσώσει ασημένια αντικείμενα. Μια εξήγηση λοιπόν που θα μπορούσε να δοθεί, θα ήταν ότι χρησίμευε για την επίστρωση και επιχρύσωση μετάλλων, με την μέθοδο της ηλεκτρόλυσης.

 

 

 

 

Μια άλλη εξήγηση, θέλει τους Αιγυπτίους να είχαν κατασκευάσει κάποιας μορφής λαμπτήρες και με την ενεργοποίησή τους από τέτοιες μπαταρίες κατόρθωναν να ζωγραφίσουν τις σκοτεινές αίθουσες των πυραμίδων, κάτι που μέχρι σήμερα παρέμενε μυστήριο. Σε πολλές Αιγυπτιακές τοιχογραφίες υπάρχουν απεικονίσεις ανθρώπων να κρατούν τέτοιους λαμπτήρες και διάφορες φωτεινές μπάλες στα χέρια τους. Τίποτα δεν είναι παράξενο και τίποτα δεν μπορεί να απορριφθεί. Θα ήταν κέρδος λοιπόν, αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να κατανοήσουμε τις γνώσεις των αρχαίων λαών, που αποδεδειγμένα πολλές φορές ήταν πολύ πιο προχωρημένες από τις δικές μας.

 

 

1651

 

Ο γερμανός χημικός Johann Rudolf Glauber, ο οποίος από μερικούς ιστορικούς της επιστήμης, χαρακτηρίσθηκε ως ένας από τους πρώτους χημικούς μηχανικούς (λόγω της ανακάλυψης του θειικού νατρίου το 1625 οδήγησε στην ένωση που ονομάστηκε μετά από αυτόν: "Αλάτι του Glauber"), στην πρακτική του εργασία Φιλοσοφικοί Φούρνοι, περιέγραψε μια βαλβίδα ασφαλείας για χρήση σε χημικούς αποστακτήρες. Σήμερα, χρησιμοποιούμε τη βαλβίδα του Glauber ως βάση των αεραγωγών πίεσης στις ερμητικά κλειστές μπαταρίες Vrla, για να αποφύγουμε τη ρήξη των στοιχείων, όταν η πίεση αυξάνεται.

 

1744

 

Ο Ewald Georg von Kleist, ανέπτυξε το βάζο Leyden, μία συσκευή που αποθήκευε στατικό φορτίο σε ένα γυάλινο βάζο που ήταν επενδυμένο με ένα μεταλλικό φύλλο στο εσωτερικό (+), ένα στο εξωτερικό του μέρος (-) και ένα μεταλλικό τερματικό που προεξείχε κατακόρυφα και διαμέσου του καπακιού του βάζου για να έρθει σε επαφή με το εσωτερικό φύλλο. Όταν το βάζο, φορτώθηκε με υψηλή τάση και προσπάθησαν να αγγίξουν το εξωτερικό του μεταλλικό περίβλημα, δέχθηκαν ένα δυνατό σοκ από το ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν γνώριζαν τότε, ότι τα δύο μεταλλικά φύλλα σχημάτιζαν έναν πυκνωτή. Ήταν η αρχική μορφή ενός πυκνωτή (αρχικά ονομάσθηκε συμπυκνωτής).

 

 

Πολλοί επιστήμονες, όπως ο Peter van Musschenbroek, καθηγητής στο πανεπιστήνιο Leiden της Ολλανδίας, θεωρούσαν τότε, ότι η ηλεκτρική ενέργεια έμοιαζε με ένα υγρό, το οποίο θα μπορούσε να φυλαχθεί μέσα σε ένα μπουκάλι. Έπειτα από αρκετά πειράματα, ο Peter van Musschenbroek σε ένα γράμμα του στις 20 Ιανουαρίου του 1746, σημείωσε τα εξής:  Έχω ανακαλύψει τόσα πολλά για την ηλεκτρική ενέργεια που έχω φτάσει στο σημείο που δεν καταλαβαίνω τίποτα και δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα.

 

 

Αρχικά, το βάζο Leyden χρησιμοποιήθηκε ως πυκνωτής για την αποθήκευση ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς επίσης και για πολλά από τα πρώτα πειράματα στον ηλεκτρισμό. Η ανακάλυψή του ήταν θεμελιώδους σημασίας για τη μελέτη της ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς πριν από την εφεύρεση του, οι ερευνητές έπρεπε να καταφύγουν σε μονωμένους αγωγούς μεγάλων διαστάσεων για να αποθηκεύσουν ένα φορτίο και το βάζο Leyden παρείχε μια πολύ πιο συμπαγή εναλλακτική λύση. Έτσι ξεκίνησε αυτό που σήμερα αναφέρεται ως τα πρώτα χρόνια της ηλεκτρικής ενέργειας.

 

1749

 

Χρησιμοποιείται ο όρος μπαταρία από τον Benjamin Franklin κατά την διάρκεια πειραμάτων του με 11 πυκνωτές συνδεδεμένους μεταξύ τους. Οι πυκνωτές, είχαν τη μορφή γυάλινης πλάκας επικαλυμμένης με φύλλα μολύβδου και στις δύο επιφάνειες της, φορτίζονταν από μία γεννήτρια στατικού ηλεκτρισμού και εκφορτίζονταν αγγίζοντας το μέταλλο στο ηλεκτρόδιο τους. Οταν δε, συνδέθηκαν σε σειρά σχηματίζοντας μία συστοιχία (μπαταρία), έδωσαν ισχυρότερο ρεύμα εκφόρτισης. Αρχικά ο όρος μπαταρία, είχε το γενικό νόημα της ομάδας δύο ή περισσοτέρων όμοιων αντικειμένων που λειτουργούν μαζί, όπως ακριβώς συμβαίνει σε μια συστοιχία πυροβολικού (battery). Γι' αυτό σε μία επιστολή του προς τους ηλεκτρολόγους ερευνητές συστοιχιών πυροβόλων όπλων, στο τέλος τους χαιρετίζει γράφοντας με χιουμοριστικό πνεύμα: Αυτή είναι η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου ηλεκτρική μπαταρία.

Μετέπειτα, ο όρος μπαταρία χρησιμοποιήθηκε για βολταϊκές συστοιχίες και παρόμοιες συσκευές στις οποίες πολλά ηλεκτροχημικά στοιχεία συνδέονταν μεταξύ τους με τον τρόπο των πυκνωτών του Franklin. Σήμερα ακόμη και ένα μόνο ηλεκτροχημικό στοιχείο, π.χ. ένα ξηρό στοιχείο, καλείται συνήθως μπαταρία.

 

1771

 

Ένας Ιταλός ανατόμος, ο Luigi Galvani (1737-1798), παρατήρησε τα εξής: Εκτελώντας ένα πείραμα με νεκρούς βατράχους, είδε ότι αν έφερνε σε επαφή τα νεύρα των μηρών με δύο διαφορετικά μέταλλα (π.χ. σίδηρο και χαλκό) ο μυς έκανε μία σύσπαση. Αυτή όμως είναι μία ιδιότητα μόνο των ζωντανών μυών. Ο Galvani απέδωσε το φαινόμενο σε κάποιο είδος ηλεκτρισμού στο μυϊκό σύστημα, τον οποίο ονόμασε "ζωικό ηλεκτρισμό". Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν, πως είχε βρεθεί η λύση στο να επαναφέρουμε νεκρούς οργανισμούς στην ζωή. Πολλοί επιστήμονες, προσπαθούσαν να επαναφέρουν νεκρούς οργανισμούς στη ζωή, διοχετεύοντας τους ηλεκτρισμό. Από αυτά τα πειράματα εμπνευσμένη, η συγγραφέας Μαίρη Σέλεϋ έγραψε το βιβλίο της "Φρανκενστάιν".

 

 

Ο Alessandro Giuseppe Antonio Anastasio Volta (1745-1827) και ο Λουίτζι Γκαλβάνι, ήταν οι πρώτοι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με την μετατροπή της χημικής ενέργειας σε ηλεκτρισμό. Αυτοί οι δύο πρωτοπόροι επιστήμονες, έμειναν στη ιστορία και προς τιμήν τους οι λέξεις όπως "γαλβανικό στοιχείο" και "βολτ", φέρουν τα ονόματά τους. Ο Αλεσάντρο Βόλτα, γεννήθηκε και σπούδασε στο Κόμο της Ιταλίας. Δεν μίλησε μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών. Από την ηλικία των επτά ετών όμως, ήταν στο επίπεδο των άλλων παιδιών και άρχισε σύντομα να τα προσπερνά. Οι γονείς του, ο Filippo Volta και η Maria Maddalena Inzaghi, τον έστειλαν σε χριστιανικό σχολείο, με σκοπό να γίνει δικηγόρος. Το 1774, έγινε καθηγητής της φυσικής στο γυμνάσιο του Κόμο. Ο Βόλτα, γνωρίζοντας τα πειράματα του Γκαλβάνι, σκέφτηκε ότι οι συσπάσεις του βατράχου, ίσως οφείλονταν περισσότερο στα «υγρά» στο σώμα του βατράχου και στα διαφορετικά μέταλλα που εισχωρούσαν στο μηρό του.

 

 

Ύστερα από μια σειρά πειραμάτων κατασκεύασε την πρώτη μπαταρία, από εναλλασσόμενες πλάκες ψευδαργύρου και χαλκού που είχαν ανάμεσά τους ύφασμα εμποτισμένο σε αλατόνερο. Η μπαταρία αυτή φαίνεται στην σχετική εικόνα . Το πάθος του ήταν πάντα η μελέτη της ηλεκτρικής ενέργειας και ενώ ακόμα ήταν νέος σπουδαστής έγραψε και ένα ποίημα στα λατινικά για αυτήν την συναρπαστική νέα ανακάλυψη. Το πρώτο επιστημονικό έγγραφό του, είχε τον τίτλο "De vi attractiva ignis electrici ac phaenomenis inde pendentibus". Πολύ νέος δημοσίευσε την πρώτη του πραγματεία πάνω στη «λουγδουνική λάγηνο», έναν νέο βελτιωμένο τύπο ηλεκτροσκοπίου. Το επίτευγμα αυτό του χάρισε τον τίτλο του καθηγητή φυσικής στη γενέτειρά του, το Κόμο, αλλά και τον τίτλο του επίτιμου μέλους της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου. Το 1798 κατασκεύασε την πρώτη του «βολταϊκή στήλη».

 

 

Αυτή η πρώτη μπαταρία αποτελείτο από μια στοίβα ζευγαρωμένων δίσκων χαλκού-ψευδαργύρου, οι οποίοι διαχωρίζονταν μεταξύ τους με χαρτονένιους δίσκους υγραμένους με διάλυμα άλατος ή οξέος. Η επόμενη επινόησή του το 1800 ήταν το «ηλεκτροφόρο», δηλαδή δύο μεταλλικές πλάκες, η μία από εβονίτη και η άλλη με μονωτική λαβή που αλληλοφορτίζονταν θετικά και αρνητικά. Εφηύρε δηλαδή μία πηγή ηλεκτρικής ενέργειας (την πρώτη μπαταρία). Κατ' ουσίαν αυτή ήταν η πρώτη μπαταρία. Ακολούθησαν οι ανακαλύψεις του ευδιόμετρου, του «ηλεκτρικού πιστολιού», της άσβηστης «λυχνίας υδρογόνου» και ως επακόλουθο η έδρα φυσικής στο πανεπιστήμιο της Παβίας.

 

 

Ο Βόλτα εισήγαγε τις έννοιες του δυναμικού (τάσης) και της ηλεκτρικής χωρητικότητας. Εφηύρε τη βολταική στήλη (ηλεκτρική μπαταρία), το ηλεκτρόμετρο και το ευδιόμετρο. Αργότερα μαζί με τους Λαβουαζιέ και Λαπλάς συμμετείχε σε πειράματα για τον ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό, ενώ με τον Γκαλβάνι πειραματίστηκε πάνω στον ζωικό ηλεκτρισμό. Διαμάχη, όμως, με τον τελευταίο οδήγησε τον Βόλτα σε πυρετώδεις προσωπικές μελέτες, που του έδωσαν το δικαίωμα το 1800 να ανακοινώσει τη σπουδαιότατη ανακάλυψη της πρώτης πηγής εναλλασόμενου ρεύματος, της περίφημης «βολταϊκής στήλης» με ηλεκτρόδια από χρυσό (+) και ψευδάργυρο (-) και ηλεκτρολύτη θειικό οξύ.

 

Ο Μέγας Ναπολέων για να τιμήσει τον Volta του απένειμε τον τίτλο του κόμη της Λομβαρδίας. Αργότερα, το 1881, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα έδωσε προς τιμήν του το όνομα Volt (βολτ) στη μονάδα τάσης του ρεύματος. Προς τιμήν του έργου του, απεικονίζεται στο χαρτονόμισμα των 10.000 Ιταλικών λιρετών μαζί με ένα σχέδιο του βολταϊκού σωρού. Ο Βόλτα αποσύρθηκε το 1819 στο κτήμα του στο Καμνάγκο, μιας συνοικίας του Como στην Ιταλία, που τώρα ονομάζεται "Καμνάγκο Βόλτα" προς τιμήν του. Πέθανε εκεί στις 5 Μαρτίου 1827, αμέσως μετά τα 82α γενέθλιά του. Τα λείψανά του ενταφιάστηκαν σε εκείνη την περιοχή. Η κληρονομιά του Βόλτα εορτάζεται από το μνημείο του "Ναού" του Βόλτα που βρίσκεται στο δημόσιο κήπο δίπλα στη λίμνη Como. Υπάρχει επίσης εκεί ένα μουσείο το οποίο έχει δημιουργηθεί προς τιμήν του, στο οποίο υπάρχει ένα μέρος του εξοπλισμού που ο Βόλτα είχε χρησιμοποιήσει για τη διεξαγωγή πειραμάτων. Μετά την εφεύρεση του Βόλτα και μέχρι σήμερα η εξέλιξη στην τεχνολογία των μπαταριών ήταν σημαντική.

 

1800

 

 

 

Οι Άγγλοι επιστήμονες William Nicholson και Anthony Ο Carlisle, που πειραματίζονταν με τη χημική μπαταρία του Volta, ανακάλυψαν τυχαία την ηλεκτρόλυση και έτσι ξεκίνησαν την επιστήμη της ηλεκτροχημείας.

 

Νέες ανακαλύψεις πραγματοποιήθηκαν όταν ο σερ Humphry Davy (1778-1829) κατασκεύασε μια τεράστια μπαταρία στο υπόγειο της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου. Συνέδεσε τη μπαταρία σε ηλεκτρόδια ξυλάνθρακα και παρήγαγε το πρώτο ηλεκτρικό φως. Όπως αναφέρθηκε από μάρτυρες, ήταν «το πιο εντυπωσιακό φως που είχαν δει ποτέ». Οι ανακαλύψεις του Davy βασίστηκαν κυρίως στην ηλεκτροχημεία. Ηταν ένας χημικός και εφευρέτης που έγινε γνωστός για την απομόνωση μιας σειράς ουσιών για πρώτη φορά, όπως το κάλιο και το νάτριο το 1807, το ασβέστιο, το στρόντιο, το βάριο, το μαγνήσιο και το βόριο το 1808, καθώς και την ανακάλυψη της στοιχειακής φύσης του χλωρίου και του ιωδίου. Επίσης, μελέτησε τις δυνάμεις που εμπλέκονται σε αυτούς τους διαχωρισμούς, επινοώντας το νέο πεδίο ηλεκτροχημείας. Η διάλεξη του Davy το 1806, σχετικά με ορισμένες χημικές ιδιότητες της ηλεκτρικής ενέργειας έδωσε ένα από τα καλύτερα απομνημονεύματα που έχει εμπλουτίσει ποτέ τη θεωρία της χημείας.Έχει επίσης εφεύρει τη λάμπα Davy και μια πολύ πρώιμη μορφή λαμπτήρα πυράκτωσης.

 

 

1801 

 

Ο Γάλλος επιστήμονας Gautherot, παρατήρησε ότι τα ασημένια και πλατινένια σύρματα που είχαν χρησιμοποιηθεί για πειράματα ηλεκτρολύσεως, παρήγαν τα ίδια μικρή ποσότητα δευτερεύοντος ρεύματος μετά την αποσύνδεση τους από την κύρια μπαταρία. Αργότερα, ο Ritter έκανε την ίδια ανακάλυψη στο εργαστήριο του στην Iena, με χρυσό σύρμα, και έκανε την πρώτη επαναφορτιζόμενη μπαταρία, τοποθετώντας μια σειρά από κομμάτια χρυσού, χωρισμένα από δίσκους υφάσματος, υγραμένους με αλατούχο διάλυμα. Αυτή η ανενεργή από μόνη της μπαταρία, όταν της εφαρμόσθηκε ηλεκτρικό ρεύμα από μία βολταϊκή μπαταρία με περισσότερα στοιχεία, απέδιδε για ορισμένες στιγμές ρεύμα προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της βολταϊκής μπαταρίας. Αυτό το ρεύμα ονομάσθηκε δευτερογενές, όπως επίσης δευτερογενείς ονομάσθηκαν και οι μπαταρίες που μπορούσαν να επαναφορτιστούν. Επίσης έγινε αντιληπτό ότι αυτό μπορούσε να επαναληφθεί πολλές φορές και ότι χρησιμοποιώντας ένα αντίστροφο εφαρμοζόμενο ρεύμα, η αρχική σύνθεση των ηλεκτροδίων μπορούσε να αποκατασταθεί.

 

 

1802

 

Ο χημικός William Cruickshank σχεδίασε την πρώτη μπαταρία για μαζική παραγωγή. Τοποθέτησε τετράγωνα φύλλα χαλκού, τα οποία συγκόλλησε στα  άκρα μεταξύ τους με φύλλα ψευδαργύρου ίσου μεγέθους. Αυτά τα φύλλα τοποθετήθηκαν μέσα σε ένα μακρύ ορθογώνιο ξύλινο κουτί το οποίο ήταν σφραγισμένο με τσιμέντο. Εσοχές μέσα στο κουτί κρατούσαν τις πλάκες χαλκού στη θέση τους. Το κουτί στη συνέχεια γέμιζε με έναν ηλεκτρολύτη άλμης ή με αραιωμένο οξύ. Ο συγκεκριμένος συσσωρευτής έλυνε το πρόβλημα της στήλης του Volta, στην οποία λόγω του βάρους των πλακών παρατηρείτο διαρροή ηλεκτρολύτη. Όσο το ξύλινο κουτί παρέμενε ανέπαφο, δεν υπήρχε κίνδυνος διαρροής. Επίσης, η μπαταρία του Cruickshank παρήγαγε περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια.

 

 

1803

 

Ο Γερμανός φυσικός Johann Wilhelm Ritter, παρουσίασε πρώτος τα στοιχεία που αποτελούσαν μια επαναφορτιζόμενη μπαταρία και ήταν ένας από τους πρώτους που αναγνώρισε την πόλωση (+ και -). Δυστυχώς δεν υπήρχε κανένας πρακτικός τρόπος να επαναφορτίσει αυτή τη μπαταρία, αφού δεν είχε εφευρεθεί ακόμη ο φορτιστής, κάτι που συνέβη πολλά χρόνια αργότερα. Οι επαναφορτιζόμενες (δευτερεύουσες) μπαταρίες που χρησιμοποίησε ο Ritter στα πειράματά του, σχηματίστηκαν από δίσκους χαλκού χωρισμένους με κυκλικά τεμάχια υφάσματος, υγρανθέντα σε αλατούχο νερό ή άλατα αμμωνίας. Φορτίζοντας μια δευτερεύουσα μπαταρία αποτελούμενη από μια στήλη πενήντα χάλκινων δίσκων, με τη βοήθεια μιας μπαταρίας ψευδαργύρου και χαλκού, εκατό ζευγών, παρατήρησε αποσύνθεση νερού, διάφορες χημικές ή φυσιολογικές δράσεις και γενικά όλες τις επιδράσεις που λάμβαναν μέρος στις συνηθισμένες μπαταρίες.

Παρ 'όλα αυτά, οι Δευτερεύουσες Μπαταρίες του Ritter, ως συνέπεια των αντιρρήσεων που προέκυψαν από τη διάταξη τους σε σχήμα στήλης, ή κυπέλλων σε σχηματισμό κορώνας, συνεπεία της σύντομης διάρκειας των παραγόμενων ρευμάτων και της αναγκαιότητας χρήσης μιας μπαταρίας μεγαλύτερου αριθμού στοιχείων για τη φόρτισή τους δεν μπόρεσαν να εφαρμοσθούν επωφελώς ούτε στην επιστημονική έρευνα ούτε στο εμπόριο.

Το δευτερογενές ρεύμα που παράγεται από τις μπαταρίες του Ritter, έχει προηγουμένως εξηγηθεί από τους Volta, Marianini και Becquerel, οι οποίοι έδειξαν ότι το ρεύμα αυτό προέκυψε από το σχηματισμό όξινων και βασικών αποθέσεων πάνω στους μεταλλικούς δίσκους, ως αποτέλεσμα της αποσύνθεσης του άλατος εμποτισμού των υγρών υφασμάτινων διαχωριστικών, υπό την επίδραση του πρωτογενούς ρεύματος.

Ειδικότερα, ο Becquerel απέδειξε σαφώς την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος με την αμοιβαία δράση ενός οξέος και της βάσης του, με την βύθιση δύο πλακών πλατίνας, μία σε οξύ και μία άλλη σε ένα βασικό διάλυμα, ενωμένες με ένα υγρό αγώγιμο υλικό. Δημιούργησε έτσι μία συστοιχία με στοιχεία στα οποία η πλάκα που βυθίστηκε στο όξινο διάλυμα αποτελούσε τον θετικό πόλο και η πλάκα που βυθίστηκε στο βασικό διάλυμα, τον αρνητικό πόλο. Η κατεύθυνση του ρεύματος της δευτερεύουσας μπαταρίας που σχηματίσθηκε, ήταν τέτοια ώστε ο θετικός πόλος της κύριας μπαταρίας, ήταν ταυτόχρονα και ο θετικός πόλος της δευτερεύουσας μπαταρίας.

 

1836

 

Ο John F. Daniell, ένας Άγγλος χημικός, βελτίωσε την αποδοτικότητα του σχεδιασμού του Volta αναπτύσσοντας έναν τρόπο να αποφευχθούν τα προβλήματα διάβρωσης των μπαταριών του Volta. Ο John F. Daniell καθηγητής στο Βασιλικό Κολλέγιο του Λονδίνου, ανέπτυξε την κλασική μορφή του απλού, μη επαναφορτιζόμενου στοιχείου, δηλαδή ενός συσσωρευτή που δεν ήταν δυνατό να επαναφορτιστεί μετά την πρώτη του αποφόρτιση. Στο στοιχείο αυτό, γνωστό και ως στοιχείο Daniell, το αρνητικό ηλεκτρόδιο ή άνοδος, ήταν μια ράβδος από καθαρό ψευδάργυρο τοποθετημένη μέσα σε θειικό οξύ (ηλεκτρολύτης). Για προστασία του από το οξύ, ο ψευδάργυρος καλυπτόταν με στρώμα υδραργύρου. Το θετικό ηλεκτρόδιο ή κάθοδος, αποτελείτο από ένα χάλκινο κάνιστρο (δοχείο), που περιείχε θειικό οξύ κορεσμένο με θειούχο χαλκό. Το στοιχείο Daniell, παρήγαγε πιο σταθερό ρεύμα από τις προηγούμενες μπαταρίες που είχαν κατασκευασθεί.

                                                 

1837

 

Εκείνη τη χρονιά, εφευρέθηκε από τον Golding Bird (γιατρό και φυσικό που εργαζόταν στο νοσοκομείο Guy), μια άλλη παραλλαγή του στοιχείου του John F. Daniell. Ο Bird, χρησιμοποίησε ως πρόσθετο υλικό, σοβά από το φράγμα του Παρισιού, για να απομονώσει τα ηλεκτρόδια (αντί του υδράργυρου). Τα πειράματα του Bird με αυτό το στοιχείο, είχαν κάποια σημασία για την πρόοδο της ηλεκτρομεταλλουργίας.

 

1839

 

Ο σερ William Grove, Βρετανός δικαστής με σημαντική συνεισφορά στην επιστήμη, δημοσίευσε την περιγραφή μιας συστοιχίας (μπαταρίας) με χρήση ηλεκτροδίων από λευκόχρυσο, τοποθετημένων σε σωλήνες ανεστραμμένους μέσα σε διάλυμα θειικού οξέος και ύδατος. Όταν ηλεκτρικό ρεύμα περνούσε μέσα από τη συσκευή, το νερό διασπώνταν στα συστατικά του (υδρογόνο και οξυγόνο), τα οποία και συγκεντρώνονταν χωριστά στους δύο σωλήνες. Από αυτή τη «φορτισμένη» μπαταρία μπορούσε να παραληφθεί υπολογίσιμο ρεύμα και σχεδόν διπλάσια τάση από αυτή που παρήγαγε το στοιχείο Daniell. Επίσης, ήταν το πρώτο στοιχείο καυσίμου στο οποίο τα αντιδρώντα συστατικά, υδρογόνο και οξυγόνο, δεν περικλείονταν στα ηλεκτρόδια. Χάρη στα παραπάνω χαρακτηριστικά, το στοιχείο Grove έγινε για αρκετό καιρό ο «αγαπημένος» συσσωρευτής του αμερικανικού τηλεγραφικού δικτύου. Ωστόσο, όταν λειτουργούσε, εξέπεμπε δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις μονοξειδίου του αζώτου, η τάση έπεφτε δραστικά με τη μείωση της φόρτισης του συσσωρευτή, ενώ είχε και υψηλό κόστος κατασκευής, λόγω του λευκόχρυσου. Έτσι, με την αύξηση της πολυπλοκότητας του τηλεγραφικού δικτύου, το στοιχείο Grove αντικαταστάθηκε.

 

1841

 

1842

 

Ο γερμανός επιστήμονας Johann Christian Poggendorff, κατασκεύασε έναν συσσωρευτή που ονομάσθηκε στοιχείο Poggendorff. Στο στοιχείο του Poggendorff, που μετονομάστηκε σε Grenet Cell λόγω της έρευνας σε αυτό του Eugene Grenet γύρω στο 1859, ο ηλεκτρολύτης ήταν αραιό θειικό οξύ, ο αποπολωτής ήταν χρωμικό οξύ και διαχωρίζονταν από ένα πορώδες πήλινο δοχείο που ήταν τοποθετημένο μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο. Το θετικό ηλεκτρόδιο (κάθοδος) ήταν δύο πλάκες άνθρακα, με μία πλάκα ψευδαργύρου (αρνητική ή άνοδος) τοποθετημένη μεταξύ τους. Το στοιχείο αυτό, παρείχε τάση 1,9 volt και αποδείχθηκε δημοφιλές στους κύκλους των ερευνητών-πειραματιστών για πολλά χρόνια, λόγω της σχετικά υψηλής τάσης του, τη μεγαλύτερη ικανότητα παραγωγής συνεκτικού ρεύματος και την έλλειψη οποιουδήποτε καπνού. Ομως, η σχετική ευθραυστότητα του λεπτού περιβλήματος από γυαλί και η φθορά της πλάκας ψευδαργύρου όταν το κύτταρο δεν ήταν σε χρήση, το κατέστησαν δύσχρηστο. Το στοιχείο ήταν επίσης γνωστό ως «στοιχείο χρωμικού οξέος», αλλά κυρίως ως «διχρωμικό στοιχείο». Αυτό το τελευταίο όνομα προήλθε από την πρακτική της παραγωγής του χρωμικού οξέος με την προσθήκη θειικού οξέος σε διχρωμικό κάλιο, παρόλο που το ίδιο το στοιχείο δεν περιείχε διχρωμικό κάλιο. Αργότερα, αναπτύχθηκε το στοιχείο Fuller  από αυτό του Poggendorff. Αν και η χημεία ήταν βασικά η ίδια, τα δύο οξέα διαχωρίστηκαν και πάλι από ένα πορώδες δοχείο και ο ψευδάργυρος επεξεργάστηκε με υδράργυρο για να σχηματίσει ένα αμάλγαμα (επίχρησμα).

 

1854

 

Ο Wilhelm Josef Sinsteden, εφηύρε και κατασκεύασε την πρώτη μπαταρία μολύβδου-οξέος και δημοσίευσε τα εργαστηριακά του αποτελέσματα, σχετικά με τη χρήση πλακών μολύβδου ως ηλεκτρόδια και αραιού θειικού οξέος ως ηλεκτρολύτη. Αυτή ήταν η μπαταρία, την οποία βελτίωσε κατασκευαστικά το 1860 ο Gaston Raimond Planté, ώστε να γίνει το εργαστηριακό πρωτότυπο, το πρώτο εμπορικά βιώσιμο προϊόν. Όμως, λανθασμένα αναφέρεται συχνά σε πολλά άρθρα επιστημονικών εφημερίδων, ότι η πρώτη μπαταρία μολύβδου-οξέος εφευρέθηκε απο τον  Planté το 1859. 

Ο Wilhelm Josef Sinsteden, ανακάλυψε ότι κατά τη διάρκεια σειράς κύκλων φόρτισης-εκφόρτισης αυξήθηκε η χωρητικότητα αποθήκευσης του κυττάρου μολύβδου-οξέος. Επίσης, κατά την έρευνα διαπίστωσε ότι ο κύκλος φόρτισης σχημάτιζε στη μία πλάκα διοξείδιο του μολύβδου (οξείδιο του μολύβδου) και στην άλλη πλάκα καθαρό μόλυβδο και ότι με την αύξηση της επιφάνειας των πλακών μολύβδου αυξήθηκε το ρεύμα εξόδου.

Η βελτίωση της Planté σε σχέση με τη μέθοδο του Sinsteden ήταν η αύξηση της επιφάνειας των πλακών μέσα σε μια συμπαγή δομή. Αυτή η βελτίωση κατέστησε εμπορικά βιώσιμη την εφεύρεση του Sinsteden.
Ο Planté είχε διερευνήσει τη χρήση διαφόρων μετάλλων στο βολτάμετρο του και είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ζεύγος μολύβδου / μολύβδου (οξείδιο) παρήγαγε το πιο δυνατό δευτερογενές ρεύμα.

Η εφεύρεση του Sinsteden βελτιώθηκε από τον Planté το 1860, καθώς ήδη υπήρχε μεγάλη ανάγκη για ένα τέτοιο προϊόν. Το ηλεκτρικό αυτοκίνητο, το τρένο και το σκάφος είχαν ήδη εφευρεθεί, είτε στα σχέδια ή ως πρωτότυπα  μοντέλα.

 

1859

 

Ο Gaston Plante, κατασκευάζει μία βελτιωμένη έκδοση της μπαταρίας μολύβδου-οξέος του Wilhelm Josef Sinsteden, στο εργαστήριό του στο Παρίσι. Αποτελείτο από μία σειρά γυάλινων δοχείων, που περιείχαν θειικό οξύ και πλάκες μολύβδου. Ζύγιζε 35 κιλά, είχε όγκο μερικών κυβικών μέτρων και παρείχε τάση 4,5V. Αρκετά βαριά, υγρή και επικίνδυνη για να είναι φορητή! Προσπάθησε λοιπόν το 1860, να βελτιώσει την μπαταρία μολύβδου-οξέος, την οποία είχε προηγουμένως ανακαλύψει ο Wilhelm Josef Sinsteden.

Ο Planté είχε διερευνήσει τη χρήση διαφόρων μετάλλων στο βολτάμετρο του και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ζεύγος  ότι το δευτερογενές ρεύμα από ένα ζεύγος πλακών μολύβδου / οξειδίου του μολύβδου, βυθισμένων σε νερό οξινισμένο με θειικό οξύ, ήταν υψηλότερη και πιο ανθεκτική σε σχέση με οποιοδήποτε από τα άλλα μέταλλα και ότι ξεπέρασε εκείνη του ισχυρότερου βολταϊκού στοιχείου που ήταν έως τότε γνωστό (του Grove ή του Bunsen). Συμπέρανε ότι, για να σχηματίσει ένα επαναφορτιζόμενο στοιχείο μεγάλης δύναμης, έπρεπε αυτό να έχει πολύ χαμηλή αντίσταση ή να αυξήσει την επιφάνειά των πλακών στο μέγιστο δυνατό βαθμό.

Η δεύτερη επιλογή του φάνηκε ευκολότερη, επειδή οι δύο πλάκες που ήταν απαραίτητες για να το σχηματίσουν ήταν της ίδιας φύσης και θα κατασκευάζονταν από ένα μέταλλο εξαιρετικά εύκαμπτο και εύπλαστο όσο ο μόλυβδος. Έτσι λοιπόν, οδηγούμαστε στην κατασκευή,  ενός δευτερεύοντος στοιχείου μεγάλης δύναμης ή ποσότητας, χρησιμοποιώντας μια διάταξη παρόμοια με εκείνη που είχε χρησιμοποιήσει ο Offershaus και ο Hare για το κύμα της βολταϊκής κυψέλης, πιάτα σε ένα πηνίο, διαχωρισμένα το ένα από το άλλο από ένα παχύ ύφασμα και στη συνέχεια βυθίζοντας τα σε ένα γυάλινο βάζο γεμάτο με νερό όξινο με δέκατο μέρος θειικού οξέος.

Η βελτίωση του Planté σε σχέση με τη μέθοδο του Sinsteden ήταν η αύξηση κατά πολύ της επιφάνειας των μολύβδινων πλακών, οι οποίες τοποθετήθηκαν τυλιγμένες σε κυλινδρικό σχήμα μέσα γυάλινα δοχεία (μια διάταξη παρόμοια με εκείνη που είχε χρησιμοποιήσει ο Offershaus και ο Hare), γεμάτα με διάλυμα νερού και θειϊκού οξέος σε αναλογία 1/10 και σε μια συμπαγή δομή. Για να διαχωρίσει τις πλάκες μεταξύ τους, χρησιμοποίησε παχύ ύφασμα. Αυτή η βελτίωση κατέστησε εμπορικά βιώσιμη την εφεύρεση του Sinsteden.

 

1860

 

Ο γάλλος Callaud, παρουσίασε το στοιχείο βαρύτητας (gravity cell), μια ακόμη παραλλαγή του στοιχείου Daniell. Αυτή η απλούστερη έκδοση, χρησιμοποιούσε ένα πορώδες διαχωριστικό για την απομόνωση των ηλεκτροδίων, το οποίο μείωσε την εσωτερική αντίσταση του συστήματος και έτσι η μπαταρία έδωσε ισχυρότερο ρεύμα. Σύντομα, αυτή η κατασκευή, έγινε η μπαταρία επιλογής για τα αμερικανικά και βρετανικά τηλεγραφικά δίκτυα και χρησιμοποιήθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1950. Το στοιχείο βαρύτητας, αποτελείτο από ένα γυάλινο βάζο, στο οποίο η χάλκινη κάθοδος τοποθετήθηκε στον πυθμένα του και η άνοδος από ψευδάργυρο αναρτήθηκε κάτω από το χείλος του. Γύρω από την κάθοδο, διασκορπίσθηκαν Κρύσταλλοι θειικού χαλκού και στη συνέχεια, το βάζο γέμιζε με αποσταγμένο νερό. Καθώς πραγματοποιείτο εκφόρτιση, σχηματιζόταν στην κορυφή και γύρω από την άνοδο, ένα στρώμα διαλύματος θειικού ψευδαργύρου. Αυτή η ανώτερη στιβάδα, διαχωριζόταν από την κάτω στιβάδα θειικού χαλκού, λόγω της χαμηλότερης πυκνότητάς της και της πολικότητας του στοιχείου. Η στιβάδα θειικού ψευδαργύρου ήταν διαφανής, σε αντίθεση με τη στιβάδα θειικού χαλκού, η οποία είχε βαθιά μπλε απόχρωση και έτσι επέτρεπε σε έναν τεχνικό να μετρά τη ζωή της μπαταρίας με μια ματιά. Αυτό όμως, σήμαινε ότι η μπαταρία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο σε σταθερή θέση, αλλιώς οι ηλεκτρολύτες θα μπορούσαν να αναμειχθούν ή να χυθούν. Ένα άλλο μειονέκτημα ήταν ότι έπρεπε να εκφορίζεται συνεχώς με ένα ρεύμα κατανάλωσης για να διατηρηθούν τα δύο διαλύματα από την ανάμιξη με διάχυση, οπότε ήταν ακατάλληλη για διακοπτόμενη χρήση.

 

1866

 

Ο Γάλλος χημικός Georges Leclanche γεννημένος στην Parmain της Γαλλίας το 1839, ξεκίνησε την καριέρα του ως ηλεκτρολόγος μηχανικός το 1860. Την εποχή εκείνη χρησιμοποιήθηκαν σε πειραματικό στάδιο, αρκετές ποικιλίες μπαταριών, αλλά όλες προέρχονταν από την εφεύρεση του Alessandro Volta το 1800. Σχεδίασε ένα «υγρό» στοιχείο, τον προάγγελο του «ξηρού» στοιχείου ή της μπαταρίας φακών το οποίο και παραμένει ένα από τα πλέον χρησιμοποιούμενα μη επαναφορτιζόμενα στοιχεία. Η μπαταρία του Leclanché, που ονομάζεται επίσης μπαταρία ψευδαργύρου-άνθρακα, περιείχε ένα διαφορετικό είδος κυψελών από τους προκατόχους της. Αντί του μολύβδου, χρησιμοποίησε ψευδάργυρο και μίγμα διοξειδίου του άνθρακα-διοξειδίου του μαγγανίου για τα ηλεκτρόδια του. Αντικατέστησε επίσης το θειικό οξύ που είχε χρησιμοποιηθεί ως ηλεκτρολύτης με χλωριούχο αμμώνιο.

Αυτές οι αλλαγές καθιστούσαν το στοιχείο του, λιγότερο τοξικό και ελαφρύτερο από το μοντέλο του Planté. Η μπαταρία παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια καθώς η άνοδος ψευδαργύρου άρχισε να χάνει τα ηλεκτρόνια σε μια χημική διαδικασία που ονομάζεται οξείδωση. Εάν η μπαταρία συνδεθεί με ένα εξωτερικό κύκλωμα, το ηλεκτρικό φορτίο που δημιουργείται από αυτά τα ηλεκτρόνια θα διεξάγεται από τον ηλεκτρολύτη προς την κάθοδο διοξειδίου του άνθρακα-μαγγανίου. Από εκεί, τα ηλεκτρόνια μεταφέρθηκαν εξωτερικά, ενεργοποιώντας οποιαδήποτε συσκευή συνδεόταν με την μπαταρία. 

 

 

1867

Μόλις ένα χρόνο μετά την κατοχύρωση με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του στοιχείου Leclanche, ο Georges Leclanche, εγκατέλειψε τη δουλειά του για να αφιερωθεί στην παραγωγή της μπαταρίας. Οι προσπάθειές του καρποφόρησαν, καθώς το σχέδιο υιοθετήθηκε από την τηλεγραφική υπηρεσία του Βελγίου το επόμενο έτος και ο Leclanche άνοιξε ένα εργοστάσιο για να καλύψει την αυξανόμενη ζήτηση για την εφεύρεσή του.

                        

1880

Ο Camille Alphonse Faure (21 Μαΐου 1840 - 14 Σεπτεμβρίου 1898) ήταν ένας γάλλος χημικός μηχανικός ο οποίος το 1881 βελτίωσε σημαντικά το σχεδιασμό της μπαταρίας μολύβδου-οξέος, που εφευρέθηκε από τον Gaston Planté το 1859. Οι βελτιώσεις του Faure αύξησαν σημαντικά την ικανότητα τέτοιων μπαταριών και οδήγησαν απευθείας στην κατασκευή τους σε βιομηχανική κλίμακα.

 

 

Γεννήθηκε στο Vizille και εκπαιδεύτηκε στην Ecole des Arts et Métiers στο Αιξ. Από το 1874 μέχρι το 1880, εργάστηκε ως χημικός στο νέο εργοστάσιο της εταιρίας Cotton Powder Company στο Uplees, Faversham, Kent, στην Αγγλία. Ενώ εκεί, ο ίδιος και ο διευθυντής εργοστασίου, George Trench, έβγαλαν διπλώματα ευρεσιτεχνίας για το Tonite (μία νέα εκρηκτική ύλη) το 1874 και το 1878 έναν βελτιωμένο πυροκροτητή για δυναμίτη. Το 1880, ο Faure κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια μέθοδο επικάλυψης πλακών μολύβδου με μια πάστα από οξείδια μολύβδου, θειικό οξύ και νερό, τα οποία στη συνέχεια σκληρύνθηκαν με ελαφρά θέρμανση σε υγρή ατμόσφαιρα. Η διαδικασία σκλήρυνσης προκάλεσε την αλλαγή της πάστας σε ένα μίγμα θειικών μολύβδου που προσκολλήθηκε στην πλάκα μολύβδου. Κατά τη διάρκεια της φόρτισης η σκληρυμένη πάστα μετατράπηκε σε ηλεκτροχημικά ενεργό υλικό (ενεργός μάζα) και έδωσε σημαντική αύξηση της χωρητικότητας σε σύγκριση με την μπαταρία του Planté. Αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα που οδήγησε στη βιομηχανική κατασκευή μπαταριών μολύβδου-οξέος, όπως τώρα χρησιμοποιείται για την εκκίνηση των αυτοκινήτων. Αυτή ακριβώς η μέθοδος χρησιμοποιείται έως και σήμερα στίς μπαταρίες αυτοκινήτων, με βελτιώσεις κυρίως της σύνθεσης του οξειδίου και της κατασκευαστικής δομής των πλακών για μεγαλύτερη μηχανική αντοχή και καλύτερη ροή του ρεύματος. Προς το τέλος της ζωής του, απονεμήθηκαν στον Faure πρόσθετα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, μεταξύ των οποίων για την κατασκευή κραμάτων αλουμινίου και για βελτιώσεις στους κινητήρες θερμού αέρα και στους μηχανισμούς διεύθυνσης των μηχανοκίνητων οχημάτων.  

 

1881

Η πρώτη κατασκευή σκελετού πλάκας από μείγμα μολύβδου-αντιμονίου (8%-12%), γιά να βελτιωθεί η μηχανική αντοχή. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα την έκλυση μεγαλύτερων ποσοτήτων υδρογόνου (πού αυξάνονταν όσο περισσότερο χρονικό διάστημα λειτουργούσε η μπαταρία) και κατά συνέπεια μεγαλύτερη ανάγκη συντήρησης της στάθμης του ηλεκτρολύτη με συμπλήρωμα νερού.

 

1886 

 

 

Το διοξείδιο του μαγγανίου (κάθοδος) βυθιζόταν σε αυτή τη μάζα και στη συνέχεια και τα δύο μαζί σφραγίζονταν σε ένα κέλυφος ψευδαργύρου, το οποίο λειτουργούσε ως άνοδος. Αντίθετα με τα προηγούμενα υγρά στοιχεία, το στοιχείο του Gassner ήταν περισσότερο ανθεκτικό, δεν απαιτούσε ιδιαίτερη συντήρηση, δεν χυνόταν και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με οποιονδήποτε προσανατολισμό. Παρήγαγε δυναμικό 1.5 V. Η πρώτη μαζική παραγωγή του στοιχείου έγινε το 1896 από τη National Carbon Company, η οποία βελτίωσε το στοιχείο του Gassner, αντικαθιστώντας το γύψο με χαρτόνι τυλιγμένο σε σπείρα, μία καινοτομία που άφηνε περισσότερο χώρο για την κάθοδο και διευκόλυνε στην κατασκευή του. Η μπαταρία Columbia ήταν η πρώτη εύχρηστη μπαταρία, που έκανε τις φορητές ηλεκτρονικές συσκευές περισσότερο πρακτικές. Ο συσσωρευτής ψευδαργύρου-άνθρακα, όπως ονομάζεται, συνεχίζει να κατασκευάζεται και σήμερα.

 

 

 

Το ίδιο έτος ο Henri Owen Tudor (30 Σεπτεμβρίου 1859 - 31 Μαΐου 1928), κατασκευάζει τις πρώτες μπαταρίες μολύβδου-οξέως με βιομηχανική παραγωγή. Ιδρυσε εργοστάσιο στο Rosport για την κατασκευή μπαταριών.

 

 

 

Ωστόσο, το κόστος κατασκευής του προϊόντος στο Λουξεμβούργο, το οποίο δεν είχε βιομηχανία μολύβδου και μικρή εγχώρια ζήτηση, ανάγκασε τον Tudor να επεκτείνει την παραγωγή του στο εξωτερικό, ιδίως στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

 

 

1887

Ιδρύεται από τον γερμανό Adolf Müller, η εταιρεία κατασκευής μπαταριών αυτοκινήτων Accumulatoren Fabrik AFA.

1888

Ιδρύεται η εταιρία Electric Storage Battery, πρόγονος της Exide, από τον W.W. Gibbs, όταν αυτός αγόρασε τις ιδέες και τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του εφευρέτη Clement Payen για να καταστήσει την μπαταρία αποθήκευσης εμπορικό προϊόν. Ο Gibbs στόχευσε τις εταιρίες ηλεκτρικού φωτισμού ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν τις μπαταρίες αποθήκευσης για να παρέχουν υπηρεσίες στους πελάτες τους. Ένας σημαντικός πρώτος πελάτης, ήταν η εταιρεία Electric Launch Company, επίσης γνωστή ως Elco.

 

 

Επίσης, οι επαναφορτιζόμενες μπαταρίες της γερμανικής ΑFA, τροφοδοτούν το πρώτο ηλεκτρικό αυτοκίνητο.

Την ίδια χρονιά, οι Walter Claude Johnson και Bernard Mervyn Drake, ίδρυσαν την εταιρεία D.P. Battery Co. Ltd, στο Charlton της Μ. Βρετανίας, για την κατασκευή βιομηχανικού τύπου μπαταριών αποθήκευσης. Αρχικά, η επωνυμία της εταιρείας ήταν Dujardin Plante Battery Co. και ανέπτυξε πρωτότυπους συσσωρευτές.

 

 

1891

Ιδρύεται η εταιρεία The Chloride Electrical Syndicate Limited (αργότερα Chloride Group), με σκοπό την κατασκευή μπαταριών. Τα εμπορικά σήματα που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα περιελάμβαναν τα ονόματα των Ajax, Exide, Dagenite, Kathanode, Shednought και Tudor.

 

1892

Ιδρύεται στην Αμερική, η εταιρεία Helios Electric Company, αργότερα γνωστή ως Philco (Philadelphia Storage Battery Company), που ήταν πρωτοπόρος στην παραγωγή μπαταριών και συσκευών ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Στη Βόρεια Αμερική, το σήμα Philco ανήκε στην Philips, ενώ σε άλλες αγορές, το σήμα Philco International ανήκε στην Electrolux. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, η Philco κατασκεύαζε μπαταρίες αποθήκευσης για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μονάδες power socket και φορτιστές μπαταριών. 

 

1893

Ο νορβηγός εξερευνητής Fridtjof Nansen διέσχισε τον Αρκτικό Ωκεανό χρησιμοποιώντας μπαταρίες Varta.

 

1896

 

Ο Akiba Horowitz (15 Απριλίου 1856 - 12 Μαρτίου 1928), ρώσος μετανάστης που άλλαξε το όνομά του σε Conrad Hubert όταν ήρθε στην Αμερική, κατείχε ένα κατάστημα πούρων και αργότερα ένα εστιατόριο, μία πανσιόν και τελικά ένα κατάστημα καινοτομίας. Στο νεωτεριστικό κατάστημα, το προϊόν με τις καλύτερες πωλήσεις του ήταν μια μπαταρία που τροφοδοτούσε μια γραβάτα που αναβόσβηνε. Το 1886, ιδρύθηκε η National Carbon Company, από τον W. H. Lawrence της εταιρείας Brush Electric Company. Το 1898 η National Carbon Company παρουσίασε την πρώτη ηλεκτρική μπαταρία D κυψελών, σχεδιασμένη ειδικά για χρήση σε φακό. Η μπαταρία Columbia, μια μπαταρία ξηρού στοιχείου που κατασκευάστηκε από την National Carbon Company, έγινε η πρώτη εμπορικά διαθέσιμη μπαταρία που πωλήθηκε στις Η.Π.Α. Η εταιρεία National Carbon Company αργότερα έγινε Eveready Battery Company, γνωστή σήμερα ως Energizer.

 

 

Ο Conrad Hubert γνωστός ως ο ιδρυτής της εταιρείας Eveready Battery Company, εφηύρε τον ηλεκτρικό πυρσό χειρός, ή φακό, δηλαδή ένα σκληρό χάλκινο ανακλαστήρα μέσα σε χάρτινο σωλήνα, μια μπαταρία ξηρού στοιχείου και μια λυχνία. Οι φακοί που παρουσιάσθηκαν το 1898 από την εταιρεία του Conrad Hubert, που θα ονομαζόταν αργότερα Eveready, ήταν οι πιο αξιόπιστοι, καθιστώντας την εταιρεία Eveready το κορυφαίο όνομα σε φακούς. Οι πρώτοι φακοί του Hubert ήταν χειροποίητοι από ακατέργαστο χαρτί και σωλήνες από φυτικές ίνες, με λαμπτήρα και ακατέργαστο ανακλαστήρα ορείχαλκου. Ο Hubert συναρμολόγησε αρκετούς σωληνωτούς φακούς και όταν τους έδωσε στους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης άρχισε να λαμβάνει ευνοϊκά σχόλια από αυτούς. Το 1905 ο Hubert έλαβε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ, με αριθμό 737107 που εκδόθηκε στις 26 Αυγούστου, για έναν φακό με διακόπτη on / off στο γνωστό κυλινδρικό περίβλημα που περιείχε λαμπτήρα και μπαταρίες.

 

 

Το 1906, η National Carbon Company, η οποία είχε προμηθεύσει την Eveready με υλικά για τους φακούς, αγόρασε το 50% της εταιρείας για $ 200.000. Ο Hubert παρέμεινε πρόεδρος και υπήρξε μικρή αλλαγή στις γενικές πολιτικές της εταιρείας που μετονομάσθηκε σε "The American Ever Ready Company" και η εμπορική ονομασία σε Eveready. Όταν πέθανε το 1928, ο Hubert άφησε το ένα τέταρτο της περιουσίας του σε συγγενείς και τα υπόλοιπα τρία τέταρτα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, αφήνοντας στον εκτελεστή του να διορίσει τρεις εξέχοντες Αμερικανούς για να επιβλέπουν τη διάθεση των περιουσιακών του στοιχείων, αξίας 6,000,000 $.

          

1899

 

 

Διατέθηκε στην αγορά για πρώτη φορά στη Σουηδία το 1910, ενώ στην Αμερική έφτασε πολύ αργότερα, το 1946. Τα πρώτα μοντέλα της μπαταρίας νικελίου-καδμίου, ήταν ανθεκτικά και είχαν σημαντικά καλύτερη πυκνότητα ενέργειας από τις προηγούμενες μπαταρίες που είχαν κατασκευασθεί, όμως εξαιτίας του υψηλού κόστους των υλικών συγκριτικά με το ξηρό στοιχείο και το στοιχείο μολύβδου-οξέος, περιορίσθηκε η χρήση τους. Ο Waldemar άρχισε να σκέφτεται για τον συσσωρευτή του το 1890 ενώ βρισκόταν σε τρένο στην Ουψάλα. Η αμαξοστοιχία πέρασε και άρχισε να "σκέφτεται ακούσια όλη την ενέργεια που δαπανήθηκε χωρίς κέρδος. Δεν θα ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί μια ελαφριά και μεταφερόμενη δεξαμενή ενέργειας, η οποία μετά από φόρτiση σε έναν καταρράκτη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προωθήσει μια αμαξοστοιχία; "Ο μόνος συσσωρευτής που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν ο συσσωρευτής μολύβδου. Ήθελε να κατασκευάσει έναν συσσωρευτή με έναν αμετάβλητο βασικό ηλεκτρολύτη. Αυτό σημαίνει ότι ο ηλεκτρολύτης θα χρειαζόταν μόνο για τη απόδωση του ηλεκτρικού ρεύματος. Δεν θα συμμετείχε στη χημική αντίδραση που προκάλεσε το ρεύμα και θα καταναλωνόταν με τον ίδιο τρόπο όπως στον συσσωρευτή μολύβδου. Ο Waldemar πειραματίστηκε επίσης με διάφορα άλλα μέταλλα που είχαν καλύτερες ιδιότητες από το μόλυβδο. Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας συσσωρευτής που ήταν βιώσιμος και λειτουργούσε ακόμη και κάτω από ακραίες συνθήκες.

 

 

 

 

Ο πρώτος συσσωρευτής Waldemar Jungner ήταν μια μπαταρία αργύρου-καδμίου. Ένα αυτοκίνητο εξοπλισμένο με μια τέτοια μπαταρία δοκιμάστηκε στη Στοκχόλμη το 1900. Το αυτοκίνητο ταξίδεψε σχεδόν 150 χιλιόμετρα χωρίς να χρειαστεί η φόρτιση της μπαταρίας. Αλλά ο Waldemar πίστευε ότι το ασήμι και το κάδμιο ήταν πολύ ακριβά και τα αντικατέστησε με νικέλιο και σίδηρο. Το 1899, του απονεμήθηκε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεσή του και το 1900 ίδρυσε την εταιρεία Ackumulator Aktiebolaget Jungner. Δύο χρόνια μετά τον Waldemar Jungner, ο διάσημος εφευρέτης Thomas Edison κατοχύρωσε ένα συσσωρευτή νικελίου-σιδήρου. Ο Jungner κατέληξε σε μια μακρά διαφωνία με τον Thomas Edison. Ομως ο Edison είχε μεγάλους οικονομικούς πόρους και κέρδισε. Η αμφισβήτηση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και ο ανταγωνισμός οδήγησαν σε οικονομικές δυσκολίες για την Jungner Ackumulator. Η κρίση επιδεινώθηκε όταν το εργοστάσιο κάηκε το 1905. Ο Waldemar κυκλοφόρησε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του συσσωρευτή σε άλλους κατασκευαστές και άρχισε να αφιερώνει το χρόνο του σε άλλα έργα. Μεταξύ άλλων, εφηύρε μία μέθοδο για ταυτόχρονη παραγωγή τσιμέντου και οξειδίου του καλίου. Ο Waldemar Jungner εξελέγη επίτιμο μέλος στη Βασιλική Σχολή Τεχνικών Επιστημών της Σουηδίας το 1922 και δύο χρόνια αργότερα έλαβε το μετάλλιο Oscar Carlson της Σουηδικής Χημικής Εταιρείας. Ο Waldemar Jungner πέθανε το 1924 από πνευμονία όταν ήταν μόλις 55 ετών. Σήμερα η εταιρεία Waldemar, ονομάζεται Saft AB και κατασκευάζει μπαταρίες νικελίου-καδμίου κορυφαίας ποιότητας.

 

 

 

 

Αυτές οι μπαταρίες είναι πολύ ανθεκτικές αλλά έχουν χαμηλή χωρητικότητα. Ως εκ τούτου χρησιμοποιούνται κυρίως ως πηγές εφεδρικής ισχύος ή σε θέσεις με ακραίες θερμοκρασίες. To 1928, στην τραγική αποστολή διάσωσης του Umberto Nobile και των συντρόφων του στο Βόρειο Πόλο, ρίχτηκαν από αεροπλάνο αρκετοί συσσωρευτές σε μια προσπάθεια να λειτουργήσει το ραδιόφωνο της αποστολής. Ο συσσωρευτής νικελίου-σιδήρου Waldemar Jungner ήταν ο μόνος που δούλεψε σε τόσο μεγάλο ψύχος. Επίσης κατά την διάρκεια των διαστημικών αποστολών στη δεκαετία του 1960 και του 1970 ήταν η συνηθισμένη μπαταρία των αποστολών.

 

Επίσης το 1899, μια μπαταρία αποθήκευσης της εταιρείας Electric Storage battery, παρείχε την ηλεκτρική ισχύ για το υποβρύχιο USS Holland (SS-1) και η εταιρεία παρέμεινε σημαντικός προμηθευτής μπαταριών των υποβρυχίων του αμερικανικού ναυτικού, τουλάχιστον για όσο διήρκεσε ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος.

 

1900

H τάση της αγοράς στα ηλεκτρικά οχήματα είχε τραβήξει την προσοχή του Thomas Edison και ο ίδιος ήταν αποφασισμένος να αναπτύξει μια μπαταρία με καλύτερα χαρακτηριστικά αποθήκευσης σε σχέση με τις μπαταρίες μολύβδου-οξέος, ειδικά για ηλεκτρικά οχήματα.

 

 

Οι μπαταρίες μολύβδου, είχαν πολλά μειονεκτήματα. Οι πυκνές πλάκες μολύβδου σήμαιναν ότι η μπαταρία ήταν αρκετά βαριά και έτσι είχε χαμηλή αναλογία ενέργειας προς μάζα. Αυτή ήταν (και είναι), μια κρίσιμη παράμετρος για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Ο δε ηλεκτρολύτης θειικού οξέος, δεν ήταν μόνο πολύ διαβρωτικός και επικίνδυνος, αλλά έπρεπε να παρακολουθείται συνεχώς, αφού καταναλωνόταν κατά τη διάρκεια της αντίδρασης των στοιχείων της μπαταρίας και έτσι προκαλούσε την τάση του στοιχείου σε βαθμιαία φθορά με τη χρήση. Ετσι, ο Thomas Edison κατασκεύασε την πρώτη μπαταρία ξηρού τύπου, με ηλεκτρόδια νικελίου-σιδήρου. 

Η εταιρεία Electric Storage Battery Company, ανέπτυξε μία μπαταρία μεγαλύτερης χωρητικότητας, με χρήση νέου τύπου οξειδίου στις πλάκες και μικρότερου βάρους, για τα ηλεκτρικά taxi cabs. Αυτή η μπαταρία ήταν η πρώτη που έφερε το όνομα Exide, που προήλθε από τη συντόμευση του Excellent Oxide.

 

1901

Ιδρύεται η εταιρεία Edison Storage Battery Company, με σκοπό την παραγωγή της μπαταρίας που εφηύρε ο Edison και έως το 1904 εργάζονταν εκεί 450 άτομα.

 

 

Όμως, οι πρώτοι συσσωρευτές που παρήχθησαν από την εταιρεία για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, είχαν αρκετά ελαττώματα και πολλοί πελάτες διαμαρτύρονταν για τα προϊόντα. 

Το ίδιο έτος, τοποθετούνται οι πρώτες μπαταρίες σε ηλεκτρικό αυτοκίνητο από την BAKER ELECTRIC CARS. Το επόμενο έτος, έγινε έκρηξη στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων και των μπαταριών τους. Εως και το 1920, παρήχθησαν και κυκλοφόρησαν στις Η.Π.Α, περισσότερες από 30 μάρκες ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

 

1902

Η Electric Storage Battery Co., σχημάτισε την εταιρεία Willard Storage Battery Co. όταν απέκτησε τα δικαιώματα κατασκευής μπαταριών αυτοκινήτων, ενός κατασκευαστή κοσμημάτων στο Cleveland του Ohio. Μέχρι το 1950, οι μπαταρίες αυτοκινήτων της Willard, πωλούνταν σαν ξεχωριστό προιόν από τις μπαταρίες Exide, αν και οι δύο ανήκαν στην Electric Storage Battery Co..

 

1910

 

1911

Iδρύεται η εταιρεία Electric Autolite (αργότερα Prest-O-Lite), με σκοπό την κατασκευή δυναμό και ηλεκτρικών εξαρτημάτων αυτοκινήτων. Η εταιρεία αναπτύχθηκε ταχέως τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της ως θυγατρική της Willys και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 προμήθευε εξαρτήματα για κατασκευαστές αυτοκινήτων όπως η Chevrolet Company, η Durant Motors, η Overland, η Chalmers και η National.

Ο Charles F. Kettering, ζήτησε από την εταιρεία Electric Storage Battery Company (Exide), μια κατάλληλη μπαταρία αυτοκινήτου για να λειτουργεί σωστά η νέα ηλεκτρική μίζα του. Το έργο αυτό απέδωσε την πρώτη μπαταρία αυτοκινήτου του σύγχρονου τύπου και μέσα σε 5 χρόνια, υπήρξε ένας σημαντικός τομέας ανταλλακτικών για τις μάρκες aftermarket σε μπαταρίες και μίζες αυτοκινήτων, όπως αποδεικνύεται από τις διαφημίσεις στις εφημερίδες της εποχής. Όταν δε, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μπαταρίες Exide χρησιμοποιήθηκαν για τη λειτουργία ραδιοπομπών αεροπλάνων και ραδιοφωνικών σταθμών ισχύος.

 

1912

Η εταιρεία Chevrolet τοποθέτησε για πρώτη φορά σε αυτοκίνητο, μπαταρία μολύβδου, για την εκκίνηση του με χρήση μίζας.

 

1914

Τοποθετείται η πρώτη μπαταρία εκκίνησης σε αυτοκίνητο.

 

1916

Ιδρύεται από τον William C. Durant, η United Motors Corporation (μετέπειτα Delco), ως εταιρεία αυτοκινήτων και εξαρτημάτων. Ο Durant, ήταν ο ιδιοκτήτης της Buick και ιδρυτής της General Motors το 1908. Αφού έχασε τον έλεγχο της General Motors το 1910, ίδρυσε το 1911 τη Chevrolet με τον Louis Chevrolet και τα κέρδη από αυτό του επέτρεψαν να ανακτήσει τον έλεγχο της GM το 1916 και να ιδρύσει την ίδια στιγμή την United Motors.

 

1917

 

1918

 

 

                                   
1919

 

1920

Ιδρύεται στις Η.Π.Α και συγκεκριμένα στο Burlington της Μασαχουσέτη, η εταιρεία P.R. Mallory Company (η οποία αργότερα δημιούργησε το σήμα Duracell), μέσω της συνεργασίας του επιστήμονα Samuel Ruben και του επιχειρηματία Philip Rogers Mallory. Η εταιρεία, κατασκεύαζε μπαταρίες υδραργύρου (με το σήμα Mallory) για στρατιωτικό εξοπλισμό, υπερβαίνοντας τις μπαταρίες άνθρακα-ψευδαργύρου, οι οποίες χρησιμοποιούνταν μέχρι τότε σε όλες σχεδόν τις εφαρμογές.

 

 

Η εταιρεία National Carbon Battery, διαφήμιζε τις "αδιάβροχες" μπαταρίες της για σκάφη, με μονωμένους πόλους που δεν σκούριαζαν ποτέ. 

 

 

 

1923

 

 

 

1925

Ιδρύεται η Trojan Battery Company, από τους George Godber και Carl Speer, που καθιερώθηκε αργότερα ως ένας από τους  κορυφαίους κατασκευαστές μπαταριών βαθιάς εκφόρτισης παγκοσμίως. Με την εφεύρεση της μπαταρίας για αυτοκίνητα του γκολφ και ειδικότερα για το όχημα Autoette το 1952, η Trojan πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη τεχνολογίας μπαταριών βαθιάς εκφόρτισης για αυτοκίνητα του γκολφ, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μεταφορές, μηχανές δαπέδου, εναέριες πλατφόρμες εργασίας και σκάφη.

 

1926

Ιδρύεται στις Η.Π.Α, η εταιρεία U.S. Battery, με σκοπό την κατασκευή μπαταριών υψηλής ποιότητας, για χρήση σε κυκλικές εφαρμογές.

Η εταιρεία AFA (μετέπειτα VARTA), εξαγοράζει την Pertrix Chemische Fabrik AG, η οποία ανέπτυξε την πρώτη αποθηκεύσιμη και ξηράς φόρτισης μπαταρία.

Το ίδιο έτος, ιδρύεται στο Fremont του Ohio των Η.Π.Α, η εταιρεία Crown, αρχικά ως ένα μικρό κατάστημα επισκευής μπαταριών, από τον William J. Koenig, έναν Γερμανό μετανάστη, που επεδίωκε το αμερικανικό όνειρο. Καθώς το τμήμα ανακατασκευής μπαταριών άνθιζε, αυξήθηκε και η ζήτηση για νέες μπαταρίες και έτσι ο Koenig ξεκίνησε σύντομα την παραγωγή νέων μπαταριών αυτοκινήτων με την επωνυμία Fremont, και τις πουλούσε στο Fremont και τη γύρω περιοχή. Ο Koenig ήταν υπερήφανος για την ποιότητα των μπαταριών που κατασκεύαζε και καθώς η επιχείρηση συνέχισε να αναπτύσσεται πέρα από την περιοχή της πόλης Fremont, αποφάσισε να αλλάξει το όνομα της εταιρείας σε "Crown Battery Mfg." που προήλθε από τη γερμανική μετάφραση του ονόματος Koenig, που σημαίνει "βασιλιάς". Η επιχείρηση παρέμεινε μικρή και ήταν ακόμα πραγματικά οικογενειακή επιχείρηση με τον κ. Koenig, τη σύζυγό του, τις κόρες και τους γιους του που εργάζονταν στο κατάστημα για να παράγουν τις καλύτερες σε ποιότητα μπαταρίες.

 

1928

Το 1928 η εταιρεία Electric Autolite, εξαγόρασε τις εταιρείες κατασκευής μπαταριών USL Battery Corporation, Prest-O-Lite, Marko Storage Battery Corporation και Wubco Battery Corporation. Το εργατικό δυναμικό της εταιρείας επεκτάθηκε σε 12.000 άτομα και οι πωλήσεις ήταν σχεδόν 50,000,000 $. 

 

1929

Ιδρύεται η οικογενειακή εταιρεία HOPPECKE, η οποία απέκτησε τη φήμη κατασκευαστή κορυφαίας ποιότητας μπαταριών, χάρη στις κορυφαίες ερευνητικές και αναπτυξιακές της δραστηριότητες. Τον Φεβρουάριο του 1929, η εταιρεία Electric Auto Lite, εξαγόρασε το τμήμα κατασκευής μπαταριών μολύβδου οξέος της Westinghouse Electric Manufacturing Company.

 

1930

ΟΙ EU. B. Thomas καί W. Haring στά εργαστήρια της Bell Labs κατασκευάζουν μπαταρία με σκελετό πλάκας από μείγμα μολύβδου - ασβεστίου (περιεκτικότητα ασβεστίου 0,04-0,11% και αντιμονίου μειωμένη στο 4-6%, αμελητέα αυτοεκφόρτιση καί ελάχιστη ανάγκη συντήρησης) πού το 1935 χρησιμοποιείται σάν μπαταρία υποστήριξης (standby) στό αμερικάνικο τηλεφωνικό δύκτιο. 

                                                  

 

 

 

1932

Νέες βελτιώσεις δεν παρουσιάστηκαν μέχρι το 1932, όταν ο Shlecht και ο Ackermann κατάφεραν να αυξήσουν το ρεύμα φορτίου και τη διάρκεια ζωής των μπαταριών νικελίου-καδμίουεπινοώντας την πορώδη πλάκα του πόλου της μπαταρίας.

 

1934

Στην Ευρώπη προωθείται η κατασκευή πλάκας από μείγμα μολύβδου - σεληνίου (περιεκτικότητα αντιμονίου μειωμένη στό 1-2% λόγω αυξημένης μηχανικής αντοχής, καλύτερη αγωγιμότητα και μεγαλύτερο μέσο όρο ζωής σε σχέση με την πλάκα μολύβδου - ασβεστίου).  Αυτές οι βελτιώσεις στά μεταλικά κράμματα έδωσαν μεγαλύτερη αντοχή στόν σκελετό τών πλακών με αποτέλεσμα να μπορούν να έχουν μεγαλύτερο   πάχος και να υποστηρίζουν μεγαλύτερη ποσότητα οξειδίου (πάστας). Συνεπώς αυξάνονται τόσο ο μέσος όρος ζωής τους όσο καί οι ηλεκτροχημικές τους επιδόσεις καί ικανότητα βαθειάς εκφόρτισης ευθέως ανάλογη με το πάχος.

 

 

Οι μπαταρίες μολύβδου-ασβεστίου έχουν φθηνότερο κόστος κατασκευής, μικρότερο ποσοστό αυτοεκφόρτισης, λιγότερη ανάγκη συντήρησης και προτιμώνται από τους κατασκευαστές έως και σήμερα. Υστερούν όμως ως πρός την αγωγιμότητα, μηχανική αντοχή και ανθεκτικότητα στην θειίκωση σέ σχέση με τίς μπαταρίες κράματος μολύβδου-σεληνίου. Οι μπαταρίες αντιμονίου χρησιμοποιούνται ακόμη καί σήμερα, αποκλειστικά   γιά εφαρμογές εκκίνησης στά αυτοκίνητα. Κατασκευάζεται την ίδια χρονιά η πρώτη μπαταρία με ηλεκτρολύτη τύπου Gel, από τον Fabrik Sonneberg.

 

1935

 

 

1936

 

 

1947

Εμφανίστηκε η μπαταρία νικελίου-καδμίου όπως την ξέρουμε σήμερα, όταν ο George Neumann κατάφερε το αεροστεγές κλείσιμο του στοιχείου της μπαταρίας. Για πολλά χρόνια η μπαταρία νικελίου-καδμίου ήταν η μόνη επαναφορτιζόμενη μπαταρία για φορητές εφαρμογές.

 

1948

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Δ. Γερμανία κυριάρχησε στην παραγωγή μικρών μπαταριών αποθήκευσης, προμηθεύοντας το 80% της παγκόσμιας παραγωγής. Τον έλεγχο της θυγατρικής της VARTA στο Ανατολικό Βερολίνο, ανέλαβε η Σοβιετική Ένωση και η εταιρεία μετονομάστηκε σε BAE Batterien.

 

1949

 

1950

Βιομηχανοποιημένη παραγωγή μπαταριών βαθειάς εκφόρτισης (Deep Cycle) γιά αντίστοιχες εφαρμογές. Την ίδια χρονιά παράγεται και η πρώτη δωδεκάβολτη (12 volt) μπαταρία για να ικανοποιήσει τις αυξημένες ενεργειακές ανάγκες των αυτοκινήτων. Τα πρώτα εργοστάσια αυτοκινήτων που υιοθέτησαν τα 12 volt ήταν η Cadillac, η Oldsmobile και η Buick. Επίσης την ίδια χρονιά παράγεται η μπαταρία μεγέθους D για τον πρώτο φακό χειρός και δημιουργείται από τη VARTA, η πρώτη στον κόσμο γραμμή παραγωγής για μπαταρίες αυτοκινήτων, που καθιστά την παραγωγή τους ταχύτερη και οικονομικότερη.

 

 

 

1951

 

1952

 

1953

 

1954

 

1955

Κυκλοφορούν οι πρώτες μικρές μπαταρίες για ακουστικά βαρηκοΐας.

Οι μπαταρίες της Auto-Lite, διαφημίζονταν για την αντοχή τους στο χρόνο και για τη λιγότερη συντήρηση σε σχέση με τις υπόλοιπες μπαταρίες της αγοράς.

 

1956

Η πρώτη μπαταρία 9Volt, η οποία χρησιμοποιείται συνήθως στους σημερινούς ανιχνευτές καπνού.

 

 

1957

Ο γερμανός Otto Jache που εργαζόταν γιά τον κατασκευαστή μπαταριών Accumulatorenfabrik Sonnenschein GmbH τελειοποιεί την μπαταρία GEL. Ετσι η Sonnenschien ξεκινά την βιομηχανική παραγωγή δίβολτων στοιχείων καί μονομπλόκ μπαταριών. Το ίδιο έτος παράγεται η πρώτη εμπορική μπαταρία για ρολόγια.

Η Exide, μπήκε για τα καλά στη βιομηχανία μπαταριών ξηρών στοιχείων, όταν απέκτησε την Ray-O-Vac Company, τον δεύτερο μεγαλύτερο παραγωγό μπαταριών ξηρών στοιχείων στις ΗΠΑ. Μετά την εξαγορά και της Wisconsin Battery Company, η Exide ξεκίνησε να παράγει μπαταρίες μοτοσικλετών και ειδικών εφαρμογών. Η NASA επίσης, χρησιμοποίησε μπαταρίες νικελίου-ψευδαργύρου Exide με ηλιακή φόρτιση, σε όλες τις αποστολές του Apollo.

 

 

1958

 

 

1959

Οι πρώτες εμπορικά βιώσιμες κυλινδρικές αλκαλικές μπαταρίες, φέρνουν την επανάσταση στη φορητή ενέργεια. Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Smithsonian, μπορείτε να δείτε το πρώτο αρχέτυπο αλκαλικό στοιχείο, το οποίο κατασκεύασε με το χέρι ο επιστήμονας της Energizer, ο Lewis Frederick Urry.

1960

Οι πρώτες μικρές μπαταρίες οξειδίου του αργύρου για χρήση σε ακουστικά βαρηκοΐας και ρολόγια.

 

1962

 

 

1964

Διατίθενται στην αγορά, από την εταιρεία P.R. Mallory Company, οι πρώτες αλκαλικές μπαταρίες με το σήμα Duracell, που έως το 1980, έφεραν παράλληλα και το σήμα Mallory. Το όνομα Duracell (ανθεκτικό στοιχείο), προήλθε από την συντομογραφία του ονόματος μιας νέας μπαταρίας, που είχε στοιχείο χαλκού και ονομάσθηκε Durable Cell.

 

1965

 

1966

Η εταιρεία Delco, παρουσίασε την μπαταρία Energizer, που ήταν η πρώτη που αντικατέστησε το περίβλημα (κουτί) από καουτσούκ της μπαταρίας, με πλαστικό και ενιαίο κάλυμμα (καπάκι), κολλημένο στο πάνω μέρος σε κενό αέρος (vacuum sealed Energizer). Επίσης στο νέο σχεδιασμό, περιλαμβανόταν κατασκευή wall cell connectors και υδρόμετρο Delco Eye (ματάκι), σε ένα από τα 6 στοιχεία, για την επίβλεψη της κατάστασης φόρτισης της μπαταρίας. Η μπαταρία Energizer, παρείχε 16% περισσότερη ισχύ από τα προηγούμενα μοντέλα μπαταριών.

 

 

1968

 

1969

Tο αμερικάνικο εργοστάσιο κατασκευής αυτοκινήτων Pontiac παρουσιάζει την ερμητικά κλειστή μπαταρία αυτοκινήτου DELCO (μολύβδου-ασβεστίου) με πόλους τύπου βίδας στην πρόσοψη και μηδενική συντήρηση. Αυτή η μπαταρία έγινε γνωστή ως FREEDOM.

                                          

1970

Κατασκευή της πρώτης ερμητικά κλειστής μπαταρίας αποροφημένου ηλεκτρολύτη τύπου AGM VRLA (Αbsorbed Glass Mat-Valve Regulated).

1972

Η Exide, εξαγόρασε την Edison Storage Battery Company, η οποία είχε αναπτύξει τη μπαταρία νικελίου-σιδήρου το 1901. Η παραγωγή αυτού του τύπου μπαταρίας σταμάτησε στη συνέχεια το 1975.

 

1980

Ο Αμερικανός χημικός John B. Goodenough χρησιμοποίησε το οξείδιο λιθίου-κοβαλτίου για το ηλεκτρόδιο της καθόδου των μπαταριών λιθίου (θετικό άκρο) και ο ερευνητής Rachid Yazami το γραφίτη για την άνοδο (αρνητικό άκρο).

 

1985

 

Μία ομάδα ερευνητών υπό τον Akira Yoshino, κατασκευάζει το πρώτο πρότυπο της μπαταρίας ιόντων λιθίου (Li-ion), μία επαναφορτιζόμενη και περισσότερο σταθερή εκδοχή της μπαταρίας λιθίου. 

 

Ιδρύεται στη Ν. Κορέα η εταιρεία Delkor Co. Ltd, ως κοινοπραξία με την GM, τη μεγαλύτερη εταιρεία αυτοκινήτων στις ΗΠΑ. Η εταιρεία, χρησιμοποιώντας τα σήματα Delkor και Royal, παρέμεινε έως και σήμερα, στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως, ως ένας κατασκευαστής μπαταριών κορυφαίας ποιότητας για αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, βιομηχανικά και γεωργικά μηχανήματα, βαθιάς εκφόρτισης και Marine RV.

 

1989

Η πρώτη εμπορικά διαθέσιμη αλκαλική μπαταρία AAAA. Το ίδιο έτος παρουσιάζεται και η πρώτη μπαταρία (NiMH) υδριδίου νικελίου μετάλλου

1991

Η πρώτη εμπορικά διαθέσιμη μπαταρία, χωρίς υδράργυρο, για ακουστικά βαρηκοΐας στον κόσμο είναι γεγονός. Επίσης η Sony εμπορευματοποίησε την πρώτη μπαταρία ιόντων λιθίου. Εκτός από την χρήση τους στα κινητά τηλέφωνα, στους φορητούς υπολογιστές, στις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές και σε ιατρικές συσκευές, οι μπαταρίες ιόντων λιθίου χρησιμοποιούνται και στα ηλεκτρικά οχήματα. Οι περισσότερες ερευνητικές δραστηριότητες σήμερα σχετίζονται με τη βελτίωση των συσσωρευτών λιθίου.

1992

Η πρώτη μπαταρία λιθίου AA στον κόσμο. Είναι η μπαταρία με τη μεγαλύτερη διάρκεια για συσκευές υψηλής τεχνολογίας.

1995

 

1997

κυκλοφόρησαν οι συσσωρευτές ιόντων λιθίου με ηλεκτρολύτες από πολυμερή. Αυτές οι μπαταρίες έχουν τους ηλεκτρολύτες τους σε ένα στερεό σύνθετο πολυμερές αντί σε ένα υγρό διαλύτη και τα ηλεκτρόδια με τους διαχωριστές σε ελάσματα μεταξύ τους. Αυτές οι διαφορές επιτρέπουν τους συσσωρευτές να «εγκλωβίζονται» μέσα σε ένα σταθερό περιτύλιγμα αντί μέσα σε ένα άκαμπτο μεταλλικό περίβλημα,πράγμα που σημαίνει ότι οι εν λόγω συσσωρευτές μπορούν να είναι ειδικά διαμορφωμένοι για να τοποθετηθούν σε μια συγκεκριμένη συσκευή. Επίσης, έχουν υψηλότερη ενεργειακή πυκνότητα συγκριτικά με τις απλές μπαταρίες ιόντων λιθίου. Αυτά τα πλεονεκτήματα, τις καθιστούν τις ιδανικές μπαταρίες για φορητές ηλεκτρονικές συσκευές, καθώς επιτρέπουν μεγαλύτερη ευελιξία και συμπαγή σχεδιασμό.

2000

Η πρώτη αλκαλική μπαταρία με τεχνολογία τιτανίου, εξαιρετική ισχύ και αξιοπιστία.

2003

Η πρώτη μπαταρία λιθίου AAΑ.

2007

H Toshiba παρουσιάζει την πρώτη μπαταρία ιόντων Λιθίου γιά εφαρμογή στα αυτοκίνητα.

2010

Η πρώτη βιομηχανοποιημένης παραγωγής μπαταρία αυτοκινήτου ιόντων Λιθίου για την Porsche 911 GT3 RS.

                                

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ