ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ Ο ΣΕΛΕΥΚΟΣ Ο ΣΕΛΕΥΚΕΙΟΣ ΤΟ 150 Π.Χ. ΤΗΝ ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΛΤΑ (1800 Μ.Χ.) ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΥΛΙΚΑ ΤΟΥ 300 Π.Χ. ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΛΗ (600 Π.Χ.) ΣΤΟΝ ΒΟΛΤΑ (1800 Π.Χ.).

 

Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΙΓΡΗ. ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΕΛΕΥΚΟΣ Ο ΣΕΛΕΥΚΕΙΟΣ. ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΑΝ: "Μπαταρία της Βαγδάτης".

 

Εάν δεν επικρατούσαν οι δεισιδαιμονικές μεσαιωνικές ιδεολογίες της ανατολής στον Ελληνικό κόσμο της Μεσογείου και η αποστροφή προς την Ελληνική Επιστήμη,  περί το 300 μ.Χ. θα είχαμε εξηλεκτρισμό της λεκάνης της Μεσογείου. Οι μεγάλες Ελληνικές πόλεις (Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια,  Σελεύκεια, Βυζάντιο, Οδησσός, Φαναγόρεια, Πέλλα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ρώμη, Μασσαλία, Νίκαια,  Συρακούσες, Εμπορείον, Ηράκλειες Στήλες, Κυρήνη), θα ηλεκτροφωτίζονταν την νύχτα. 

Ιουδαίος αστρονόμος Carl Sagan (Κάρολος Σαγκάν - Καγκάνοβιτς;), (1934 – 1996): «Αν οι Χριστιανοί δεν έκαιγαν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, οι Έλληνες θα είχαν πάει στον Άρη πριν χίλια χρόνια».

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΚΑΤΕΛΥΘΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ;

"Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως".

(Ιωάννης ο Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)

Το 391 κάηκε η Βιβλιοθήκη του Ελληνισμού στην Αλεξάνδρεια.

Το 393 απαγορεύθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Την 8η Μαρτίου 415 δολοφονήθηκε η Υπατία.

Το 529 έκλεισε η Ακαδημία του Πλάτωνος.

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΛΙΤΗΡΙΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ, ΜΕΛΕΤΟΥΣΑΝ ...ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ,  ΘΑΥΜΑΖΑΝ ΤΟΝ...ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙ  ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ...ΕΛΛΗΝΑ ΙΑΤΡΟ ΓΑΛΗΝΟ !

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, (ΤΟΝ ΕΧΡΙΣΑΝ «ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»), ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ.

«Εις την Α΄ Κορινθίους» Δ΄ ομιλία του, τόμος 18 σελ. 99: «Πόσον εκοπίασεν ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητεί περί γραμμής και γωνίες και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ των και ανίσων και δια τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα ως ο ιστός της αράχνης – διότι αυτά είναι δια την ζωήν περισσότερον άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα – και χωρίς να ωφελήση πολύ ή ολίγον με τας συζητήσεις αυτάς εγκατέλειψεν έτσι την ζωήν». 

Ο χριστιανός ιστοριογράφος Ευσέβιος (275-339 μ.Χ.) επιτίθεται σε «αιρετικούς» και γράφει ότι «περιφρονώντας τα ιερά κείμενα του Θεού ασχολούνται με τη Γεωμετρία. Με ζήλο μελετούν τη Γεωμετρία του Ευκλείδη, θαυμάζουν τον Αριστοτέλη και τον Θεόφραστο. Μερικοί μάλιστα σχεδόν προσκυνούν τον Γαληνό».

Το 1800 ο Βόλτα (Alessandro Volta) ανέτρεψε τη θεωρία του Γκαλβάνι περί ζωικού ηλεκτρισμού και εξήγησε τα πειράματα του συμπατριώτη του, αποδεικνύοντας ότι ο ηλεκτρισμός μπορεί να παραχθεί από την επαφή δύο μετάλλων. Έτσι κατασκεύασε το “βολταϊκό στοιχείο”.
Αυτό ήταν μια συσκευή που είχε διαδοχικά στρώματα χαλκού, ψευδαργύρου και χαρτονιού βυθισμένα σε αλατισμένο νερό. Λόγω της χημικής αντίδρασης των δύο μετάλλων δημιουργείται μια μόνιμη ηλεκτρική πηγή. Το “βολταϊκό στοιχείο” ήταν μια πρώτη μορφή μπαταρίας και με αυτό έγινε η μετάβαση από τον ηλεκτρισμό των ακίνητων φορτίων (στατικός), σε αυτόν των κινούμενων (ηλεκτρικό ρεύμα).

 

 

Ο Βίλχεμ Κένιχ (Wilhelm König) πρότεινε το 1940 ότι το αντικείμενο γνωστό ως μπαταρία της Βαγδάτης (Σελεύκειας) μπορεί να αντιπροσωπεύει τεχνολογία γαλβανικού στοιχείου από τους αρχαίους Έλληνες. 

Γαλβανικό στοιχείο χωρίς ροή κατιόντων

 

 Σχηματικό γαλβανικό στοιχείο Zn-Cu

 

Το 1800 ο Βόλτα (AlessandroVolta) απέδειξε ότι ο ηλεκτρισμός μπορεί να παραχθεί από την επαφή δύο μετάλλων.
Έτσι κατασκεύασε το «βολταϊκό στοιχείο». Αυτό ήταν μια συσκευή που είχε διαδοχικά στρώματα χαλκού, ψευδαργύρου και χαρτονιού βυθισμένα σε αλατισμένο νερό.
Λόγω της χημικής αντίδρασης των δύο μετάλλων δημιουργείται μια μόνιμη ηλεκτρική πηγή. Το «βολταϊκό στοιχείο» είναι η μπαταρία και αργότερα παρήγαγαν το εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα.
Η μπαταρία ή ηλεκτρική στήλη (voltaic pile) του Αλεσάντρο Βόλτα, το 1800, που κατασκευάστηκε από εναλλασσόμενα ελάσματα ψευδαργύρου και χαλκού, προμήθευσε στους επιστήμονες μια πιο αξιόπιστη πηγή ηλεκτρικής ενέργειας σε σχέση με τις ηλεκτροστατικές γεννήτριες (electrostatic generator) που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως.

Ο ψευδάργυρος, έχοντας σταθερό ηλεκτροδιακό δυναμικό ( −0.76 βολτ), χρησιμοποιείται ως υλικό ανόδων για τις μπαταρίες. (το λίθιο που είναι περισσότερο δραστικό χρησιμοποιείται για τις ανόδους στις μπαταρίες λιθίου). Ο κονιοποιημένος ψευδάργυρος χρησιμοποιείται κατά αυτόν τον τρόπο στις αλκαλικές μπαταρίες και τα φύλλα του μεταλλικού ψευδαργύρου διαμορφώνουν τις περιπτώσεις για την άνοδο και λειτουργούν ως άνοδοι στις μπαταρίες ψευδαργύρου-άνθρακα.

Χαλκό ξέρουμε ότι είχαν οι αρχαίοι Έλληνες από τα όπλα τους κλπ. αλλά ψευδάργυρο που χρειάζονταν για να γίνει η μπαταρία πού το βρήκαν;

Πολλοί υποστηρίζουν πως ο ΨΕΥΔΑΡΓΥΡΟΣ ήταν ΑΓΝΩΣΤΟΣ στην αρχαιότητα.

Πως θα έφτιαχνε λοιπόν ο Σέλευκος ο Σελεύκιος το  150 π.Χ. την δική του μπαταρία;

Η παρουσία ηλεκτρικού φορτίου σε δυο τουλάχιστον σώματα (που έχουν πλησιάσει μεταξύ τους) προκαλεί την εμφάνιση ενός ζεύγους ηλεκτροστατικών δυνάμεων μεταξύ τους. Το φαινόμενο αυτό ήταν γνωστό, αν και όχι και κατανοητό, από την Ελληνική Αρχαιότητα.
Sears, et al., Francis (1982), University Physics, Sixth Edition, Addison Wesley, ISBN 0-201-07199-1 

 

ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΛΗ ΣΤΟΝ ΒΟΛΤΑ.

 
Τα ηλεκτρικά φαινόμενα έχουν αρχίσει να μελετούνται από την Αρχαιότητα. 

Ιστορικά ως έννοια έχει τις ρίζες του στην παρατήρηση του Θαλή του Μιλήσιου (περίπου το 600 π.Χ.) ότι κομμάτι ήλεκτρου (κεχριμπάρι) που τρίβεται σε ξηρό ύφασμα έλκει μικρά κομμάτια άχυρου. Εξ ου και η ονομασία «ηλεκτρισμός», δηλαδή το φαινόμενο που παρατηρείται στο ήλεκτρο.


Πολύ πριν γίνει (τεκμηριωμένα) γνωστή στην ανθρωπότητα οποιαδήποτε γνώση περί ηλεκτρισμού, υπήρξαν στην Ελληνική αρχαιότητα άνθρωποι που ήταν ενήμεροι για το ηλεκτροσόκ που προκαλεί η επαφή με κάποιο ηλεκτροφόρο ψάρι. Αρχαίοι Έλληνες, φυσιοδίφες και γιατροί, αναφέρουν την ύπαρξη ηλεκτροφόρων ψαριών στον ποταμό Νείλο. Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ανέφεραν την πρόκληση αναισθησίας από γατόψαρο και ηλεκτροφόρο σαλάχι, καθώς επίσης και τη γνώση ότι τέτοια ηλεκτροσόκ μπορούσαν να μεταδοθούν μέσω διαφόρων αγώγιμων αντικειμένων. Ασθενείς που έπασχαν από ασθένειες όπως αρθρίτιδα ή πονοκέφαλο έλαβαν την εντολή (από Έλληνες γιατρούς της εποχής) να αγγίξουν ηλεκτρικά ψάρια, με την ελπίδα ότι το ισχυρό τράνταγμα από το ηλεκτροσόκ θα μπορούσε να τους θεραπεύσει.


Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι κάποια αντικείμενα, όπως ράβδοι από κεχριμπάρι, όταν τριφτούν με κάποιο κατάλληλο υλικό όπως, για παράδειγμα, το τρίχωμα της γάτας, έλκουν ελαφρά αντικείμενα, όπως τα πούπουλα. Ο Θαλής ο Μιλήσιος έκανε μια σειρά από παρατηρήσεις πάνω στο στατικό ηλεκτρισμό, γύρω στο 600 π.Χ., από τις οποίες πίστευε ότι η τριβή μετατρέπει (προσωρινά) το κεχριμπάρι σε ένα είδος μαγνήτη, σε αντιδιαστολή με κάποια ορυκτά, όπως ο μαγνητίτης, που είναι μόνιμοι μαγνήτες, χωρίς να χρειάζονται τριβή. Ο Θαλής είχε άδικο όσον αφορά στο ότι η έλξη των πούπουλων από το κεχριμπάρι γινόταν χάρη σε ένα μαγνητικό φαινόμενο, αλλά αργότερα η επιστήμη απέδειξε ότι πράγματι υπάρχει σύνδεση μεταξύ του μαγνητισμού και του ηλεκτρισμού.


Ο ηλεκτρισμός θα παρέμενε σαν κάτι περισσότερο από μια διανοητική περιέργεια για πολλούς αιώνες, μέχρι το 1600, οπότε ο Άγγλος επιστήμονας Γουΐλιαμ Γκίλμπερτ (William Gilbert) έκανε μια προσεκτική μελέτη πάνω στον ηλεκτρισμό και στον μαγνητισμό, διακρίνοντας τον στατικό ηλεκτρισμό που παράγεται από το τρίψιμο κεχριμπαριού από τον μαγνητισμό. Αυτός επινόησε τη νεολατινική λέξη «electricus», από την ελληνική λέξη «ἤλεκτρον», που ήταν η αρχαία ελληνική λέξη για το κεχριμπάρι, για να αναφερθεί στην ιδιότητα έλξης μικρών ελαφρών αντικειμένων από άλλα, μετά από τριβή. Ο συσχετισμός αυτός «γέννησε» τις αγγλικές λέξεις «electric» και «electricity» [που μεταφέρθηκαν αργότερα, ως αντιδάνειο, και στην ελληνική με τις λέξεις «ηλεκτρικός» (επίθετο) και «ηλεκτρισμός» (ουσιαστικό)]. Αυτές οι (νέες τότε) αγγλικές λέξεις εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε έντυπη μορφή στο σύγγραμμα «Pseudodoxia Epidemica», του 1646, από τον Τόμας Μπράουν (Thomas Browne)[10].


Βενιαμίν Φραγκλίνος.

Περαιτέρω εργασία διενεργήθηκε από τον Ότο φον Γκέρικε, από τον Ρόμπερτ Μπόιλ, από τον Στήβεν Γκρέυ και τον Σαρλ Φρανσουά ντε Σίστερνυ ντε Φε (Charles François de Cisternay du Fay). Τον 18ο αιώνα, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έκανε εκτεταμένη έρευνα στον ηλεκτρισμό, πουλώντας τα υπάρχοντά του, για να χρηματοδοτήσει το έργο του. Τον Ιούνιο του 1752 πραγματοποίησε ένα πολύ φημισμένο πείραμα, δένοντας ένα μεταλλικό κλειδί στην ουρά ενός χαρταετού, που πέταξε σε ένα θυελλώδη ουρανό.


Η δημιουργία μιας αλληλουχίας σπινθήρων από το κλειδί ως το χέρι του, που κρατούσε το σκοινί του χαρταετού, απέδειξε ότι η αστραπή είναι όντως φυσικός (στατικός) ηλεκτρισμός. Επίσης εξήγησε τη φαινομενικά παράδοξη συμπεριφορά του δοχείου Λέιντεν (Leyden jar), μιας συσκευής που αποθήκευε, σχετικά, μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικού φορτίου.

Το 1791, ο Λουίτζι Γκαλβάνι δημοσίευσε την ανακάλυψή του για τον βιοηλεκτρισμό, επιδεικνύοντας ότι διαμέσου των νευρώνων μεταδίδονται ηλεκτρικά σήματα προς τους μύες.  Και τέλος το 1800 ο Βόλτα (AlessandroVolta) απέδειξε ότι ο ηλεκτρισμός μπορεί να παραχθεί από την επαφή δύο μετάλλων.

 

 

 

 ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Γαλβανικό ή βολταϊκό στοιχείο (galvanic cell, ή voltaic cell από τα ονόματα των Λουίτζι Γκαλβάνι, ή Αλεσάντρο Βόλτα αντίστοιχα), είναι ηλεκτροχημικό στοιχείο (electrochemical cell) που παράγει ηλεκτρική ενέργεια από αυθόρμητες αντιδράσεις οξειδοαναγωγής που λαμβάνουν χώρα μέσα στο στοιχείο. Αποτελείται γενικά από δύο διαφορετικά μέταλλα συνδεμένα με γέφυρα άλατος (salt bridge), ή μεμονωμένα ημιστοιχεία που διαχωρίζονται με πορώδη μεμβράνη.

Ο Βόλτα ήταν ο εφευρέτης της βολταϊκής στήλης (voltaic pile), της πρώτης ηλεκτρικής μπαταρίας. Στη συνηθισμένη χρήση, η λέξη "μπαταρία" έχει καταλήξει να συμπεριλαμβάνει ένα μοναδικό γαλβανικό στοιχείο, αλλά η μπαταρία κανονικά αποτελείται από πολλαπλά στοιχεία.

Το 1780, ο Λουίτζι Γκαλβάνι ανακάλυψε ότι όταν δύο διαφορετικά μέταλλα (π.χ., χαλκός και ψευδάργυρος) συνδεθούν και στη συνέχεια και τα δυο έρθουν σε επαφή ταυτόχρονα με δύο διαφορετικά τμήματα νεύρου ποδιού βατράχου, τότε το πόδι συστέλλεται. Αυτό το ονόμασε "ζωικό ηλεκτρισμό". Η βολταϊκή στήλη, που εφευρέθηκε από τον Αλεσάντρο Βόλτα τη δεκαετία του 1800, αποτελείται από μια στήλη στοιχείων παρόμοιων με το γαλβανικό στοιχείο. Όμως, ο Βόλτα την κατασκεύασε πλήρως από μη βιολογικό υλικό για να αμφισβητήσει τη θεωρία του ζωικού ηλεκτρισμού του Γκαλβάνι (και του μεταγενέστερου πειραματιστή Λεοπόλντο Νόμπιλι) υπέρ της δικής του θεωρίας ηλεκτρικής επαφής μετάλλου-μετάλλου. Ο Κάρλο Ματεούτσι (Carlo Matteucci) με τη σειρά του κατασκεύασε μια μπαταρία από πλήρως βιολογικό υλικό ως απάντηση στον Βόλτα. Αυτές οι ανακαλύψεις έστρωσαν τον δρόμο για τις ηλεκτρικές μπαταρίες.

Στην πιο απλή μορφή του, ένα ημιστοιχείο αποτελείται από ένα στερεό μέταλλο (που λέγεται ηλεκτρόδιο) και εμβαπτίζεται σε διάλυμα· το διάλυμα περιέχει κατιόντα του μετάλλου του ηλεκτροδίου και ανιόντα για να εξισορροπήσει το φορτίο των κατιόντων.

Ένα γαλβανικό στοιχείο αποτελείται από δύο ημιστοιχεία, έτσι ώστε το ηλεκτρόδιο του ενός ημιστοιχείου αποτελείται από μέταλλο A και το ηλεκτρόδιο του άλλου ημιστοιχείου αποτελείται από μέταλλο Β·

Τα γαλβανικά στοιχεία χρησιμοποιούνται συνήθως ως πηγές ηλεκτρικής ισχύος. Από τη φύση τους, παράγουν συνεχές ρεύμα. Το στοιχείο Γουέστον (Weston cell) έχει μια άνοδο που αποτελείται από αμάλγαμα καδμίου υδραργύρου , και κάθοδο που αποτελείται από καθαρό υδράργυρο. Ο ηλεκτρολύτης είναι (κορεσμένο) διάλυμα θειικού καδμίου. Ο αποπολωτής (depolarizer) είναι αλοιφή θειικού υδραργύρου. Όταν το διάλυμα ηλεκτρολύτη είναι κορεσμένο, η τάση ρου στοιχείου είναι πολύ αναπαραγώγιμη· γι' αυτό, το 1911, υιοθετήθηκε ως διεθνές πρότυπο τάσης.

Η μπαταρία είναι ένα σύνολο γαλβανικών στοιχείων που συνδέονται μαζί για να σχηματίσουν μια μοναδική πηγή τάσης. Παραδείγματος χάρη, μια τυπική μπαταρία μολύβδου-οξέος (lead–acid battery) των 12V έχει έχει έξι γαλβανικά στοιχεία συνδεμένα σε σειρά με τις ανόδους να αποτελούνται από μόλυβδο και τις καθόδους από διοξείδιο του μολύβδου. Μεγάλοι χώροι μπαταριών, παραδείγματος χάρη σε τηλεφωνικά κέντρα (telephone exchange) παρέχουν ισχύ κεντρικού γραφείου στα τηλέφωνα των χρηστών, μπορεί να έχουν τα στοιχεία συνδεμένα σε σειρά και παράλληλα.

Η γαλβανική διάβρωση είναι μια διεργασία που υποβαθμίζει τα μέταλλα ηλεκτροχημικά. Αυτή η διάβρωση συμβαίνει όταν δύο ανόμοια μέταλλα βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους παρουσία ηλεκτρολύτη, όπως αλατόνερο, σχηματίζοντας γαλβανικό στοιχείο. Επίσης, μπορεί να σχηματιστεί στοιχείο, εάν το ίδιο μέταλλο εκτίθεται σε διαφορετικές συγκεντρώσεις του ηλεκτρολύτη. Το τελικό ηλεκτροχημικό δυναμικό αναπτύσσει στη συνέχεια ηλεκτρικό ρεύμα που διαλύει ηλεκτροχημικά το λιγότερο ευγενές υλικό. 

 

Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ THΣ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΤΗΣΙΦΩΝΟΣ

Ο Βίλχεμ Κένιχ (Wilhelm König) πρότεινε το 1940 ότι το αντικείμενο γνωστό ως μπαταρία της Βαγδάτης (Σελεύκειας) μπορεί να αντιπροσωπεύει τεχνολογία γαλβανικού στοιχείου από τους αρχαίους Έλληνες. 

 

Η Βαγδάτη βρίσκεται σε απόσταση 40 χιλιομέτρων βόρεια από δύο αρχαίες, πολυάνθρωπες Ελληνικές πόλεις, της Σελεύκειας του Τίγρη και της Κτησιφώνος.

Το 1938  ένας Γερμανός αρχαιολόγος, ο Wilhelm Konig, έμελλε να κάνει μια ανακάλυψη η οποία θα τάραζε τον επιστημονικό και τον αρχαιολογικό κόσμο. Ψάχνοντας σε  μια αποθήκη του μουσείου της Βαγδάτης, στο οποίο ήταν διευθυντής,  βρήκε παραπεταμένα 12  "βάζα", τα περισσότερα  σε άσχημη κατάσταση,  με ύψος  15 εκατοστών και διαμέτρου 13 εκατοστών. Το ένα  περιείχε έναν χάλκινο κύλινδρο στερεωμένο στο χείλος της οπής, ο οποίος με τη σειρά του περιέκλειε μια μικρή σιδερένια ράβδο σφηνωμένη σε καπάκι αποτελούμενο από στερεή πίσσα. Ο ίδιος δήλωσε, ψευδώς, ότι τα βρήκε σε ένα χωριό σε δικές του ανασκαφές. 

Όπως και να έχει, έπειτα από έρευνες σχεδόν δύο χρόνων, ο Konig εξέθεσε μια εργασία σύμφωνα με την οποία το εύρημα αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από μια αρχαία μπαταρία. Αυτός ο ισχυρισμός με την τεκμηρίωσή του φαντάζει ορθός, καθώς έχουμε να κάνουμε με τα χαρακτηριστικά ενός γαλβανικού στοιχείου, δηλαδή δυο ηλεκτροδίων από μέταλλα διαφορετικού δυναμικού βυθισμένα μέσα σε ένα ηλεκτρολυτικό υγρό – ξίδι ή υγρά σταφυλιού. 

Η χρονολόγηση της μπαταρίας της Σελεύκειας  μας πάει μεταξύ 200 π.Χ. μέχρι το 200 μ.Χ.  

Ο Βίλχεμ Κένιχ (Wilhelm König) πρότεινε το 1940 ότι το αντικείμενο γνωστό ως μπαταρία της Βαγδάτης (Σελεύκειας) μπορεί να αντιπροσωπεύει τεχνολογία γαλβανικού στοιχείου από τους αρχαίους Έλληνες. 

Αντίγραφα γεμάτα με κιτρικό οξύ ή χυμό σταφυλιού παράγουν τάση. Όμως, απέχει πολύ από το είναι βέβαιο ότι αυτός ήταν όντως ο σκοπός — άλλοι μελετητές έχουν επισημάνει ότι έμοιαζε πολύ με γνωστά δοχεία που χρησιμοποιήθηκαν για αποθήκευση κυλίνδρων παπύρων.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, έγιναν κάποιες έρευνες που είχαν ως αποτέλεσμα την πιστή αναπαραγωγή των μπαταριών αυτών για να διαπιστωθεί (ή μάλλον να επιβεβαιωθεί) η λειτουργικότητά τους. Έτσι λοιπόν, ο Αμερικανός μηχανικός της General Electric High Voltage Laboratory (του Pittsfield της Μασαχουσέτης), Willard F. Gray, κατασκεύασε ένα πιστό αντίγραφο της μπαταρίας βάζοντας ως καταλύτη τον χυμό των σταφυλιών και παράγοντας ρεύμα τάσης 2 Volt. 

Σε ένα άλλο πείραμα, χρησιμοποίησε ως καταλύτη θειικό χαλκό και πάλι είχε ως αποτέλεσμα την παραγωγή ρεύματος τάσης 1,5 Volt, όσο δηλαδή μια κοινή μπαταρία ΑΑ. 

Παρόμοια πειράματα διεξήχθησαν και από την ομάδα της Dr M Senechal στο Smith College. 

Άλλες υποθέσεις των αρχαιολόγων για τη χρησιμότητα αυτών των μπαταριών, αποδίδουν τη χρήση τους στον γαλβανισμό μετάλλων ή στην επιμετάλλωση. Η επιμετάλλωση, γίνεται με δύο τρόπους: με σφυρηλάτηση λεπτών λωρίδων του ενός μετάλλου πάνω στο αλλο και με ηλεκτρόλυση. Οι μπαταρίες λοιπόν είναι πιθανό να χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλείο για το δεύτερο τρόπο, την ηλεκτρολυτική επιμετάλλωση. 

Ο Γερμανός αιγυπτιολόγος και διευθυντής του μουσείου Roemer & Pelizaeus, δρ Arne Eggebrecht, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, υποστήριξε ότι κατάφερε με αυτή τη μέθοδο να επιχρυσώσει ένα κομμάτι ασήμι με μια πολύ λεπτή λωρίδα χρυσού, χρησιμοποιώντας χυμό σταφυλιού ως ηλεκτρολύτη

 

 ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ