ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

05 Απριλίου 2021

Η ΤΑΦΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΝΗΨΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (ΒΡΑΔΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 33 Μ.Χ.) ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ. (5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 33 Μ.Χ.).

 

ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΕΣ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ. Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ. ΓΙΑΤΙ;

 

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΤΟΥ 33 Μ.Χ.

 

Ο ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΟΤΙ Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΤΟΥ 33 Π.Χ.

 

2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 33 Μ.Χ. ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ: Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

 

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ 29η ΜΑΡΤΙΟΥ 33 Μ.Χ.

 
 Τι συμβολίζει η Ανάσταση του Χριστού – Cosmopoliti.com – Χριστίνα Πολίτη
 
 Το  παρόν  άρθρο  βασίζεται  στο  από  κάθε  άποψη  σπουδαίο  και  πρωτότυπο  βιβλίο  του  Μ. Καλόπουλου  «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ  ΤΗΣ  ΣΩΤΗΡΙΑΣ»,  κεφάλαιο  Δ΄ σελίδες  454 – 520,  του  οποίου  προτείνουμε  την  αγορά  και  μελέτη του. 
 



Η  «ΝΥΞΗ»  ΤΗΣ  ΠΛΕΥΡΑΣ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ

Λόγχισαν ή όχι την πλευρά του Ιησού;

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι πιστεύουν ότι σ’ όλα αυτά υπάρχει ένα αιχμηρό "αγκάθι" που χαλάει την ερμηνευτική αυτή προσέγγιση. Η ανέντακτη αυτή λεπτομέρεια, εμφανίζεται στο τέλος αυτής της ιστορίας όταν κάποιος στρατιώτης λογχίζει τον Ιησού στο πλευρό: «εις των στρατιωτών εκέντησε (κειμ: ένυξε) με λόγχη την πλευρά αυτού και ευθύς εξήλθε αίμα και ύδωρ» Ιωάνν.19.34. Αυτό λένε πολλοί, θα μπορούσε να σκοτώσει τον Ιησού ακόμα και  βαθιά ναρκωμένο.

Όμως, όλα δείχνουν ότι κάτι τέτοιο ποτέ δεν συνέβη.
 

Η καλύτερη απόδειξη γι αυτό είναι, ότι για την άκρως σημαντική αυτή λεπτομέρεια, κανένας απ’ τους τρεις πρώτους ευαγγελιστές δεν αναφέρει απολύτως τίποτε.

Ο  ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ  ΜΑΡΚΟΣ  ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΜΟ
 
Ο Μάρκος όχι μόνο την αγνοεί παντελώς, αλλά περιγράφει την αποδοχή της θεότητας του Ιησού από τον εκατόνταρχο των Ρωμαίων την ώρα του θανάτου, χωρίς να αναφέρει τίποτε σχετικό: «ο εκατόνταρχος ήταν εκεί απέναντί του όταν με κραυγή ξεψύχησε και είπε: Αληθώς αυτός ο άνθρωπος ήταν υιός θεού» Μάρκ.15.39.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΜΟ


Και ο Λουκάς δεν αναφέρει το παραμικρό για τον λογχισμό στα πλευρά του νεκρού Ιησού και επιβεβαιώνει ότι ο Ρωμαίος εκατόνταρχος κατά την στιγμή του θανάτου, αποδέχεται απολύτως την αθωότητα του Ιησού λέγοντας: «όντως ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος (Β.Β. αθώος)» Λουκ.23.47.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΜΟ


Ο Ματθαίος προχωράει περισσότερο. Όχι μόνο ο εκατόνταρχος, αλλά όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι Ρωμαίοι φρουροί αποδέχθηκαν την θεότητα του Ιησού: «έγινε σεισμός, άνοιξαν μνήματα και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν ο δε εκατόνταρχος και οι μετ’ αυτού (δηλαδή όλοι οι Ρωμαίοι που φύλαγαν τον εσταυρωμένο Ιησού) είπαν. Στ’ αλήθεια αυτός ήταν γιος θεού» Ματθ.27.54.

Αν δεχθούμε όλα αυτά τα λόγια θαυμασμού και πίστης των Ρωμαίων ως αληθινά, πρέπει ταυτόχρονα να δεχθούμε, ότι σε λίγο, οι ίδιοι αυτοί φρουροί, λόγχισαν το σώμα του ανθρώπου εκείνου, που μόλις πριν από λίγο παρακολουθώντας τον θάνατό του, τον ονόμασαν όχι μόνο αθώο και δίκαιο, αλλά και όντως υιόν θεού. Τον λογχισμό του Ιησού δεν τον αναφέρει κανείς από τους τρεις αυτούς ευαγγελιστές, διότι απλά ουδέποτε συνέβη.

 
ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΧΙΣΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ.
ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΤΩΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ.

Τον λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει μόνο ο Ιωάννης και υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’ αυτό. Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του.

Όπως καταλαβαίνετε, όλες μαζί αυτές οι λεπτομέρειες, εγείρουν έντονες υποψίες διαφυγής του Ιησού από τον σταυρικό θάνατο και συρρικνώνουν δραστικά τις γνωστές αιτίες του σταυρικού θανάτου. Φαίνεται λοιπόν, πως ο ίδιος ο "Ιωάννης" (δηλαδή οι αρχικοί συντάκτες αυτού του ευαγγελίου ή κάποιοι μεταγενέστεροι), επινόησαν τον λογχισμό του ήδη νεκρού Ιησού, σαν φυσιολογικό αντίβαρο αυτών των απανωτών και επικίνδυνων αποκαλύψεων.

Ακόμα και η ίδια η διατύπωση όμως, πάσχει ολοφάνερα, δείχνοντας έντονη αναζήτηση διφορούμενων όρων. Η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό θανατηφόρο διατρητικό   κτύπημα.

Όμως ο βαθιά ναρκωμένος Ιησούς με το μίγμα των προσεκτικά διαλεγμένων καρωτικών που ήπιε, μπορούσε να δεχθεί, κάψιμο, κόψιμο, έως και τρύπημα κρανίου, χωρίς να δείξει την παραμικρή αντίδραση για τις επόμενες τρεις έως και τέσσερις ώρες. Έτσι στην περίπτωσή του ένα δυνατό "κέντημα" στα πλευρά, δεν θα προκαλούσε κανενός είδους αντίδραση. Για έναν απλό στρατιώτη, αυτή η παντελής έλλειψη αντίδρασης, ενός από ώρα ακίνητου εσταυρωμένου, ήταν και η καλύτερη απόδειξη ότι ο εσταυρωμένος αυτός είχε πράγματι αποβιώσει.

Ένας τραυματισμός στα πλευρά ενός νεκρού ανθρώπου και μάλιστα αδικο-σταυρωμένου, θα ήταν μάλλον αναίτιος. Αν παρ’ όλα αυτά, κάποιος στρατιώτης ήθελε να απαλλαγεί από υποψίες επιβίωσης του θύματος, δεν θα λόγχιζε ήπια (δεν θα κέντιζε) στα πλευρά, αλλά θα έδινε την χαριστική βολή, σε καίριο σημείο δηλαδή κατ’ ευθείαν στην καρδιά.

ΝΕΡΟ  ΣΤΟΥΣ  ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ:  ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΟ ΟΙΔΗΜΑ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΩΡΗ ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑ ΣΕ ΝΕΑΡΟ ΑΝΤΡΑ;


Το πιθανότερο είναι λοιπόν, ότι οι συντάκτες του συγκεκριμένου ευαγγελίου που φέρει το όνομα Ιωάννης, απλά δανείζονται στοιχεία από την εικόνα αυθεντικού σταυρικού θανάτου (μετά από πολυήμερη αναπνευστική ταλαιπωρία) και γι’ αυτό τοποθετούν το νερό (πνευμονικό υγρό) και αίμα στα πλευρά του Ιησού, ώστε να κάνουν και την απίστευτα σύντομη (δίωρη) σταύρωση του Ιησού, να φαίνεται όσο γίνεται πιο αληθινή.

ΟΙ  ΝΕΚΡΟΙ ΔΕΝ ΑΙΜΟΡΡΑΓΟΥΝ


Μάλιστα αν θυμηθούμε ότι οι νεκροί δεν αιμορραγούν, αφού η σταματημένη καρδιά τους δεν κυκλοφορεί το αίμα, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι αν ο Ιησούς είχε την ατυχία, να δεχθεί ένα οποιουδήποτε βάθους τραυματισμό στα πλευρά του, αυτό θα ήταν απολύτως καταστροφικό για την επιδιωκόμενη ανάστασή του, διότι ο υπνωτισμένος και όχι νεκρός Ιησούς, θα παρουσίαζε ακατάσχετη αιμορραγία και αυτό θα μαρτυρούσε στον ίδιο τον φρουρό, καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη απόδειξη, ότι ο Ιησούς φαινόταν, αλλά δεν ήταν καθόλου νεκρός. Η επόμενη κίνηση των φρουρών, την συγκεκριμένη μέρα, θα ήταν ο άμεσος και θανατηφόρος ανασκολοπισμός του Ιησού, πράγμα που ποτέ δεν συνέβη. Στα πλευρά του Ιησού λοιπόν δεν υπήρξε ούτε τραύμα, ούτε ακατάσχετη αιμορραγία.

Από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι γνώριζαν ότι η αριστερή πλευρά του στήθους φιλοξενούσε το ζωτικότερο ανθρώπινο όργανο, την καρδιά. Αν λοιπόν κάποιος έβλεπε να λογχίζουν στο πλευρό τον Ιησού, θα ήταν ανεπίτρεπτη και χονδροειδής παράλειψη, αυτός ο υποτιθέμενος αυτόπτης μάρτυρας, να μην αναφέρει ποια από τις δύο ήταν η συγκεκριμένη πλευρά που δέχθηκε το χτύπημα, ώστε να μπορεί ο μελλοντικός αναγνώστης να υποθέσει αν το χτύπημα είχε στόχο την καρδιά του Ιησού ή όχι. Αυτή και μόνο η κραυγαλέα παράλειψη του προσδιορισμού της συγκεκριμένης πλευράς που δέχθηκε τον υποτιθέμενο λογχισμό, δείχνει την επινόηση          του     πράγματος.


ΑΡΑ  ΔΥΟ  ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΔΟΘΟΥΝ:


1)  Ο Ιωάννης (ο μόνος που αναφέρει το γεγονός) το φαντάστηκε πολύ μετά την σταύρωση του Ιησού.  Προσπάθησε να δώσει μια πειστική εικόνα  θανάτωσης  με  λογχισμό  στα  πλευρά  ενός  Ιησού,  που  δεν  είχε  πεθάνει  ακόμη,  γι  αυτό  ρέει  το  αίμα.  Έτσι  όμως  αντιφάσκει  με την ίδια του την προηγούμενη  περιγραφή, που θέλει τον Ιησού  ήδη νεκρό πριν από το υποτιθέμενο κέντημα της πλευράς του…

2)  Ο Ιησούς… δεν ήταν νεκρός και το λιγοστό αίμα απ’ την επιπόλαια πληγή μπορούσε να ρέει ακόμα.

Και οι δυο εξηγήσεις ενισχύουν αβίαστα το συμπέρασμα πως ο Ιησούς δεν είχε επαρκείς αιτίες θανάτου στον σταυρό!



ΟΙ  ΥΠΟΨΙΕΣ  ΤΟΥ  ΘΕΟΛΟΓΟΥ  ΩΡΙΓΕΝΗ

Ωριγένης,  «Κατά Κέλσου»  2.36.8

«Είς των στρατιωτών λόγχη την πλευράν ένυξε, και εξήλθεν αίμα και ύδωρ…»

Ο  ευφυέστατος  Ωριγένης  (από  το  200  μ.Χ)  γνώριζε  ότι  κάτι  δεν πήγαινε  καλά  με  την σταύρωση  του  Ιησού,  γι  αυτό  συμπληρώνει  γεμάτος απορία:

«Των μέν ουν άλλων νεκρών σωμάτων το αίμα πήγνυται και ύδωρ καθαρόν ουκ απορρέει, του δε κατά τον Ιησούν νεκρού σώματος το παράδοξον ήν, αίμα και ύδωρ από των πλευρών προχυθέν».



ΓΙΑΤΙ Ο ΘΩΜΑΣ  ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ;


Στην κατεύθυνση της υστερότερης επινόησης του περιστατικού, συνηγορεί έντονα και το γεγονός, ότι μόνο στο ίδιο αυτό ευαγγέλιο του Ιωάννη, βρίσκουμε και την επιβεβαίωση αυτού του τραυματισμού στο περιστατικό του άπιστου Θωμά. Ο αναστημένος πλέον θεός, επιδεικνύει ανεξήγητη ανοχή στον μαθητή του Θωμά, (που μετά από δύο ολόκληρα χρόνια θαυμάτων κοντά στον Ιησού, εξακολουθεί να μην πιστεύει), λέγοντάς του: «φέρε το χέρι σου και βάλτο στο πλευρό μου» Ιωάνν.20.27.

Την επίδειξη της τραυματισμένης πλευράς του Ιησού, αγνοεί ακόμα και η σχετική αναφορά του Λουκά, όπου ο αναστημένος Ιησούς, περιέργως προσπαθεί να πείσει τους μαθητές του ότι είναι ο δάσκαλός τους λέγοντας: «δείτε τα χέρια και τα πόδια μου για να πεισθείτε ότι εγώ είμαι» Λουκ.24.39. Και πάλι όμως δεν αναφέρεται καθόλου, στο σημαντικότερο (και κατά πολλούς θανατηφόρο) τραύμα του στα πλευρά.

Η σύμπτωση δεν είναι τυχαία. Μόνο ο "Ιωάννης" που επινόησε τον λογχισμό, πρόσθεσε στο ευαγγέλιό του και την επίδειξη του τραύματός του στον Θωμά, αφού για το σημαντικότερο αυτόν τραυματισμό του Ιησού, δεν αναφέρει το παραμικρό, κανένας απ’ τους τρεις υπόλοιπους ευαγγελιστές.
Στον Λουκά μάλιστα διαβάζουμε: «έστεκαν δε πάντες οι γνωστοί αυτού μακρόθεν» Λούκ.23.49. Είναι λοιπόν δυνατόν, ο ήρωας της ανάστασης, να κακοποιήθηκε μπροστά σε τόσους συγγενείς και φίλους, με εμπηγμό ξίφους σε ένα απ’ τα πλευρά του και την αξία αυτής της λεπτομέρειας, ακόμα και σαν εξαιρετικό ενισχυτικό της αυθεντικής ανάστασής του, να την παραβλέπουν τρεις από τους  τέσσερις      βιογράφους του;



Η  ΑΝΑΝΗΨΗ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ ΑΠΟ  ΤΗΝ 
ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑ 

Ανάνηψη και όχι ανάσταση το μυστικό του τάφου

Στην κατεύθυνση της εξασφάλισης του σεβασμού των φρουρών προς τον νεκρό Ιησού, δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το σοβαρό ενδεχόμενο της δωροδοκίας των φρουρών. Ο Ιησούς δεν ήταν απλά το κεντρικό πρόσωπο ενός εξαιρετικά προσεγμένου σεναρίου, αλλά ο κεντρικός ήρωας μιας απόπειρας επιτυχούς "ανάστασης" (ανάνηψης) που ήταν εξαιρετικά πολύτιμη, για πολλούς οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς ανθρώπους της εποχής του. Θα ήταν μάλλον αδιανόητο στο καλοπροσεγμένο αυτό σενάριό τους, να μην προβλέψουν, αντιπερισπασμούς και ανταλλάγματα στους φρουρούς, για να πετύχουν τον απαιτούμενο σχετικό σεβασμό στον (φαινομενικά) νεκρό Ιησού.

Γύρω απ’ την επιβίωση του Ιησού, είχε στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση θεοποίησης με προμελετημένη την κάθε λεπτομέρειά της. Θα ήταν μάλλον απίθανο να μην προβλεφθεί και ο σχετικός δελεασμός των φρουρών, για παν ενδεχόμενο. Μάλιστα το περιστατικό που παρουσιάζει τους φρουρούς να «διαμερίζουν τα ιμάτιά του και να βάζουν κλήρο» Λούκ.23.34, πρέπει να επινοήθηκε ειδικά, για να δείξει την τυπική μανία λαφυραγώγησης και τον οικονομικό ξεπεσμό των Ρωμαίων στρατιωτών, παρά την οποιαδήποτε αξία του ρουχισμού    του  Ιησού. Ο  άραφος  χιτώνας  που  αναφέρεται  συχνά,  δεν  έφτασε  ποτέ  στον τόπο  της  σταύρωσης  του  Ιησού,  αφού  η  αφήγηση  παραδέχεται  ότι:  "του  έβγαλαν  τον  κόκκινο  μανδύα,  του  φόρεσαν  τα  δικά  του  ρούχα  και  μετά  πήγαν  να  τον  σταυρώσουν"   Μάρκος  15.20.



ΚΑΙ Ο ΠΙΛΑΤΟΣ ΑΠΟΡΗΣΕ ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ

Στην ίδια κατεύθυνση της ευπρόσδεκτης από τους Ρωμαίους δωροδοκίας, είναι και η επόμενη υποσημείωση: «όταν δε έγινε εσπέρα, ήλθε άνθρωπος πλούσιος από Αριμαθαίας, βουλευτής με το όνομα Ιωσήφ και ζήτησε το σώμα του Ιησού... Ο δε Πιλάτος εθαύμασε ότι ήδη απέθανε και προσκαλέσας τον εκατόνταρχο ηρώτησε αυτόν και μαθών παρά του εκατόνταρχου εχάρισε το σώμα εις τον Ιωσήφ». Ματθ.27.57. & Μάρκ.15.43-44. & Λούκ.23.50.

Φυσικά οι λέξεις πλούσιος και βουλευτής δεν είναι εκεί τυχαία. Το σώμα του Ιησού δεν πήγε να το ζητήσει οποιοσδήποτε, αλλά κάποιος κρυπτο-ιουδαίος που ήταν «βουλευτής των Ρωμαίων». Αν υπάρχει λάθος στην αναφορά της ιδιότητας του, τότε υπαινίσσεται πράγματι κάποιον αξιωματούχο του ιουδαϊκού Σάνχεδριν. Και φυσικά ο πλούσιος Ιωσήφ απ’ την Αριμαθία της Αιγύπτου, δεν πήγε με άδεια χέρια στον Πιλάτο: ζητώντας να του "χαρίσει" τον προσφιλή  του   νεκρό.

«Και αφού πήρε το σώμα του Ιησού ο (αξιωματούχος) Ιωσήφ το τύλιξε σε ένα καθαρό σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούργιο (νεόσκαφτο, αχρησιμοποίητο) μνήμα, που ήταν λαξευμένο στον βράχο», Ματθ.27.59-60.


Τίποτε απ’ αυτά δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν οποιαδήποτε άλλη μέρα του έτους.
 Η σταύρωση ήταν ο ατιμωτικότερος θάνατος. Ο εσταυρωμένος όχι μόνο δεν μπορούσε να κηδευτεί με πομπή και φίλους να τον συνοδεύουν στον τάφο. (όπως φαίνεται να συμβαίνει στην κηδεία της πόλεως Ναΐν), αλλά ακόμα και η απλή τυπική κήδευσή του ήταν απαγορευμένη. Το ότι ο Ιησούς παρεδόθη απ’ τους Ρωμαίους για αποκαθήλωση και σιωπηλό ενταφιασμό, όπως είπαμε αποτελούσε ετήσια εξαίρεση, για το ένα και μοναδικό εκείνο απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα.
Η δήλωση του Φίλωνα, που διαβάσαμε προηγουμένως: «είδα μάλιστα κάποιους (Παρασκευή του Πάσχα) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται», αναφέρεται στην κατ’ εξαίρεση ταφή κάποιων εσταυρωμένων, στην ίδια αυτή εορταστική επέτειο και υπογραμμίζει κατηγορηματικά, ότι ο εσταυρωμένος Ιησούς, αποκαθηλώθηκε και βρέθηκε σε τάφο, μόνο επειδή οι νομικές ρυθμίσεις των Ρωμαίων για την ειδική αυτή ημέρα του εξασφάλιζαν, το αδιανόητο για εσταυρωμένο προνόμιο της αποκαθήλωσης και της αθόρυβης ταφής.

Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη ημέρα του έτους και όχι παραμονή της μεγάλης γιορτής, οι ευεργετικές αυτές διατάξεις των Ρωμαίων δεν θα ίσχυαν και ο υποτιθέμενος νεκρός Ιησούς, θα κατέληγε στον σκουπιδότοπο της πόλεως, ή στον ειδικό βουρκόλακκο αποσύνθεσης εσταυρωμένων, όπου κάθε απόπειρα ανάνηψής του, θα ήταν απλά αδιανόητη.


Ο  θολωτός  τάφος  δεν  ήταν  καθόλου  συνηθισμένος  τρόπος  ενταφιασμού  στην  Ιερουσαλήμ.  Τέτοιοι  τάφοι  ήταν  μόνο  για τους  πολύ  πλούσιους.  Απλές  εσοχές  σε  σπηλιές  ήταν  ο  συνηθέστερος  τρόπος  ενταφιασμού,  όπου  όμως  δεν  θα  υπήρχαν  οι  σχετικές  ανέσεις  μιας  συστηματικής  ανάνηψης.

Και οι «συμπτώσεις» συνεχίζονται.

ΒΡΕΘΗΚΕ      ΤΑΦΟΣ, ΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΤΟΣ, ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΣ, ΚΟΝΤΙΝΟΣ, ΓΙΑ ΑΝΑΝΗΨΗ.

Κατά την αφελή ερμηνεία των πραγμάτων, συμπτωματικά βρέθηκε εκεί κάποιος Ιωσήφ, που όχι μόνο ήταν πλούσιος, πολιτικός και... Φαρισαίος, αλλά ενώ κατάγεται απ’ την μακρινή Αριμαθία της Αιγύπτου, διαθέτει τον απολύτως κατάλληλο τάφο  στην   Ιερουσαλήμ.

Σαφώς λοιπόν ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν κανενός Ιωσήφ. Ούτε βρέθηκε εκεί συμπτωματικά, θολωτός, κενός και διαθέσιμος. Ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν τυχαία εκεί, πλάι στον τόπο της σταύρωσης. Βρισκόταν ακριβώς εκεί που έπρεπε, ευρύχωρος, καθαρός, αμόλυντος και αχρησιμοποίητος, μόνο επειδή έτσι το θέλησαν κάποιοι και επιμελώς το προετοίμασαν.

Ήταν κυριολεκτικά ένας ιδανικός χώρος υποδοχής, και ανάνηψης του καρωθέντος Ιησού! «Μνημείο νέον εις το οποίο ουδείς είχε τεθεί» Ιωάνν.19.38. Πέτρινος, θολωτός, κυριολεκτικά βασιλικών προδιαγραφών και διαστάσεων, για να μπορούν μέσα σ’ αυτόν, να δουλέψουν με σχετική άνεση, οι άνθρωποι που θα επιχειρούσαν την αποθεωτική ανάνηψη    του  Ιησού.

Πρέπει να είχε ήδη νυχτώσει. Όλα έγιναν σιωπηλά και γρήγορα. Χωρίς θρήνους και πομπές, μέσα σε απόλυτη σιωπή και μυστικότητα. Ο τολμηρός πλούσιος βουλευτής, τοποθέτησε το σώμα του Ιησού στον ιδανικό αυτόν χώρο. Μητέρα, αδέλφια, μαθητές και γυναίκες, παρακολουθούσαν από μακριά. Δίπλα του μόνο ο κατάλληλος άνθρωπος, ο Ιωσήφ από Αριμαθίας.


ΑΜΕΣΩΣ  ΚΑΤΑΦΘΑΝΟΥΝ  ΕΚΑΤΟ  (100) ΛΙΤΡΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ  ΟΥΣΙΩΝ  ΓΙΑ  ΕΝΑ  «ΠΕΘΑΜΕΝΟ»  ΚΑΙ ΟΙ  ΕΙΔΙΚΟΙ  ΕΠΙ  ΤΩΝ  ΑΝΑΝΗΨΕΩΝ

Ήταν λοιπόν καιρός να εμφανιστεί και ο ειδικός επί των ανανήψεων. Πράγματι ξοπίσω του εμφανίζεται, ο Φαρισαίος αρχιερέας Νικόδημος βαστώντας τα κατάλληλα σύνεργα: «ήλθαν δε και ο Νικόδημος  ("Εκ  φαρισαίων,  άρχων  των  Ιουδαίων,  δάσκαλος  του  Ισραήλ"  Ιωάννης  3.1  και  3.10.  Αν  αυτός  ο  φαρισαίος, άρχων  και  δάσκαλος  του  Ισραήλ  δεν  ήταν  ειδικός  επί  των  ανανήψεων,  ποιος  άλλος  θα  ήταν;)   ο ελθών προς αυτόν δια νυκτός το πρώτον (κατ’ αρχάς) φέρων μίγμα σμύρνας και αλόης έως λίτρα εκατό. Έλαβε δε το σώμα του Ιησού και...». Ιωάνν.19.39-40.

Τα εκατό λίτρα αρωματικών ελαίων είναι ακατανόητη υπερβολή για ένα νεκρό σώμα, αφού πρέπει να ζύγιζαν περισσότερο από πενήντα κιλά! Έπρεπε λοιπόν το υπερβολικό αυτό βάρος να το μοιραστεί με κάποιο βοηθό του. Η υπερβολή αυτή μάλλον δηλώνει, ότι αμέσως κατέφθασαν τα κατάλληλα υλικά, που προφανώς δεν πρέπει να ήταν καθόλου λίγα.

ΙΩΣΗΠΟΣ:  "ΕΝΑΣ  ΓΝΩΣΤΟΣ  ΜΟΥ  ΠΟΥ  ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ  ΚΑΙ  ΗΤΑΝ  ΠΟΛΛΕΣ  ΗΜΕΡΕΣ  ΣΤΟΝ  ΣΤΑΥΡΟ  ΜΕ  ΘΕΡΑΠΕΙΑ  ΕΖΗΣΕ"


Το ενδεχόμενο ανάνηψης και μάλιστα μετά από σκληρή σταυρική ταλαιπωρία, αναφέρει σε μια μνημειώδη αναφορά του ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος: «είδα πολλούς αιχμαλώτους να έχουν σταυρωθεί και αναγνώρισα μεταξύ αυτών τρεις γνωστούς μου, τότε με πόνο ψυχής πήγα στον Τίτο και με δάκρυα στα μάτια του ανέφερα αυτό που είδα. Εκείνος έδωσε αμέσως διαταγή και καθαιρεθέντας αυτούς θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν. Οι μεν δύο ετελεύτησαν θεραπευόμενοι, ο δε τρίτος έζησεν». Ιώσηπος βίος 420-421.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι γραμμένο ελάχιστα χρόνια μετά την επιτυχή ανάνηψη του Ιησού από την δίωρη σταύρωσή του. Η έκφραση «θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν», δείχνει κατηγορηματικά ότι συγκεκριμένες περιποιήσεις ανάνηψης ήταν ήδη υπαρκτές. Μάλιστα αν και οι σταυρωμένοι που ο Ιώσηπος αναφέρει, μετά από κάποιες μέρες επί του σταυρού, ήταν ήδη στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, παρ’ όλα αυτά ένας εξ αυτών ανένηψε και σώθηκε.

Τι περιλαμβάνουν αυτής της εποχής οι περιποιήσεις δεν γνωρίζουμε, μπορούμε μόνο να φανταστούμε πως οι εντριβές, τα τραντάγματα και εισπνοές ερεθιστικών αρωμάτων και άλλων πταρνιστικών υλικών, θα έδιναν μια ευκαιρία ανάνηψης απ’ τις ληθαργικές αυτές καταστάσεις. Για  ανάνηψη  αναφέρονται  και  "φλεβοτομία,  κλύσμα,  ξύρισμα  κεφαλής,  ελαφρό  κάψιμο,  τράνταγμα,  εντριβές  των άκρων  και  βίαιο   τράβηγμα  των  τριχών".

Ένας γιατρός του 7ου μ.Χ. αιώνα έγραφε: «μανδραγόρου (κατα)ποθέντος ευθέως κάρος ακολουθεί και έκλυσις... ώστε κατά μηδέν διαφέρει το πάθος του καλούμενου λήθαργου». Για το πώς συνεφέρουν τους ληθαργικούς, μεταξύ άλλων έγραφε: «διατηρούμε την κεφαλή έμβροχη με ρόδινο όξος, με κινήσεις διεγείρουμε (τραντάζουμε) την κεφαλή και το σώμα και δίνουμε να οσφρανθεί πιπέρι... αν επιμένει (ο λήθαργος) τότε του δίνουμε και (τα υπόλοιπα) πταρμικά και χρησιμοποιούμε και τα άλλα  γνωστά βοηθήματα». Paulus Med. Aegineta «περί μανδραγόρου» 5.45. Και «θεραπεία ληθάργου» 3.9.

Φυσικά οι βασικές συμβουλές του, ήταν δανεισμένες απ’ τον μεγάλο Γαληνό που ήταν ελάχιστα μεταγενέστερος του Ιησού και ο οποίος στις ληθαργικές καταστάσεις μεταξύ άλλων συνιστούσε: «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή: χρησιμοποιούμε πταρνιστικά.


ΑΝΑΝΗΨΗ,  ΣΜΥΡΝΑ  ΚΑΙ  ΑΛΟΗ

Αφού κατέβασαν τον Ιησού απ’ τον σταυρό τον περιποιήθηκαν με 100 λίτρα Αλόης και Σμύρνας. (Ιωάννης 19.39)

Ότι η Αλόη είναι πανάρχαιο ιαματικό και αντισηπτικό φάρμακο που επουλώνει γρηγορότερα απ’ οτιδήποτε πληγές, το γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά….

Για την Σμύρνα όμως δεν γνωρίζαμε αν είχε την ιδία φήμη.
Να λοιπόν ένα απόσπασμα απ’ τον Ηρόδοτο που μας το διευκρινίζει:
«O οπλίτης Πυθέας, εκείνη τη μέρα στη μάχη έδειξε μοναδική παλικαριά. Την ώρα που οι Πέρσες εχθροί κυρίευαν το καράβι πολεμούσε με πείσμα, ώσπου κατακρεουργήθηκε όλο του το σώμα. Κι έτσι που έπεσε αλλά ανάσαινε, γιατί δεν πέθανε ακόμα, οι Πέρσες θεώρησαν πρωταρχικό του καθήκον να τον κρατήσουν στη ζωή, πασχίζοντας να του γιατρέψουν τις πληγές με σμύρνα και τυλίγοντας τον με ύφασμα κίτρινου λιναριού.., τον πήραν και τον έδειχναν γεμάτοι θαυμασμό σ’ όλο το στράτευμα, και του πρόσφεραν κάθε περιποίηση». Ηρόδοτος 7 (Πολύμνια) 181
Προσέξτε τα αντίστοιχα εδάφια στην περίπτωση του Ιησού:
«Ήλθε δε και ο Νικόδημος, όστις είχεν ελθεί προς τον Ιησούν διά νυκτός κατ’ αρχάς, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης έως εκατόν λίτρας. Έλαβον λοιπόν το σώμα του Ιησού και έδεσαν αυτό με σάβανα μετά των αρωμάτων, (σμύρνης και αλόης)». Ιωάννης 19.39.

3 ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον. 

4 ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, 

5 καὶ παρακύψας βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν. 

6 ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, 

7 καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. 


ΤΑ  ΟΘΟΝΙΑ


Το πραγματικό κείμενο επίσης δεν αναφέρει τίποτε για σάβανα αλλά για «οθόνια».
Όταν τελικά μπήκαν στον άδειο τάφο του Ιησού, και διαπίστωσαν ότι το σώμα του λείπει, δυο ευαγγελιστές αναφέρουν ότι οι μαθητές του δεν είδαν πουθενά την αρχική σινδόνα που αγόρασαν για να τυλίξουν ως σάβανο το σώμα του Ιησού (Μάρκος 15.46 και Λουκάς 23.53) αλλά κάνουν λόγο για «οθόνια». (Ιωάννης 20.5-6 και Λουκάς 24.12).

ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΤΑ  ΟΘΟΝΙΑ

Τι είναι όμως τα οθόνια;

«Οθόνια είναι τεμάχια λινού υφάσματος προς θεραπευτική χρήση, επίδεση, ή τοποθέτηση επιθεμάτων».

Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη.

ΕΤΣΙ ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΚΑΙΝΗ  ΔΙΑΘΗΚΗ  ΔΕΝ  ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ  ΓΙΑ  ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟ  ΝΕΚΡΟΥ  ΑΛΛΑ  ΓΙΑ  ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ  ΤΡΑΥΜΑΤΩΝ  ΖΩΝΤΑΝΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Το ίδιο το κείμενο λοιπόν, με την προσεκτική επιλογή των λέξεων του, υπαινίσσεται πως δεν πρόκειται για ενταφιασμό νεκρού, αλλά για περιποίηση τραυμάτων ζωντανού ανθρώπου.
Ο Ιησούς λοιπόν μετά από το κατάλληλο "όξος" που ήπιε στο σταυρό, όταν φώναξε «διψώ» (Ιωάννης 19.28) βρίσκεται σε ληθαργικό κόμμα, και ο "γιατρός" Νικόδημος. τυλίγει το ταλαιπωρημένο σώμα του Ιησού, όχι συνολικά σε μιά οθόνη, (δηλαδή με μια φαρδιά σινδόνα, που θα χρησίμευε για σάβανο), αλλά τυλίγει όλα τα μελή του σώματος του Ιησού, επιδένοντάς τα προσεκτικά με λωρίδες (οθόνια) της αρχικής ή άλλης σινδόνης (οθόνης).
Δηλαδή, τύλιξαν τα μελή του Ιησού με επιδέσμους αλειμμένους όχι με οποιαδήποτε "αρώματα", κατά της σήψης, αλλά βουτηγμένους στους πλέον διάσημους θεραπευτικούς και επουλωτικούς τραυμάτων χυμούς βότανων της αρχαιότητας, όπως είναι η σμύρνα και η αλόη!
Απ’ τις προσεκτικά λοιπόν επιλεγμένες λέξεις του κειμένου προκύπτει, πως ο Ιησούς δέχθηκε τις κατάλληλες περιποιήσεις για την ανάνηψή του και όχι την περιτύλιξή του ενταφιασμού του! Ακριβώς ότι έκαναν στο νεαρό Έλληνα ήρωα οι Πέρσες στο απόσπασμα του Ηρόδοτου που είδαμε παραπάνω!

ΠΟΥ  ΒΡΗΚΑΝ  ΠΑΡΑΜΟΝΗ  ΕΒΡΑΪΚΟΥ  ΠΑΣΧΑ  100  (ΕΚΑΤΟ)  ΛΙΤΡΑ   ΠΑΝΑΚΡΙΒΗΣ  ΣΜΥΡΝΑΣ  ΚΑΙ  ΑΛΟΗΣ;

Θυμηθείτε  ότι 100 λίτρα Σμύρνας και Αλόης, δεν τα βρίσκει κανείς τελευταία στιγμή!

Άρα το να βρεθούν πάραυτα στα χεριά τους σε ποσότητες, τα πασίγνωστα και πανάκριβα αυτά ιαματικά υγρά, ήταν ολοφάνερο αποτέλεσμα επιμελούς προετοιμασίας για την επιχειρούμενη, και τελικά επιτυχή ανάνηψή του.


H  ΣΜΥΡΝΑ


Το έλαιο του μύρρου το απόσταζαν από την ρητίνη και το χρησιμοποιούσαν από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας για την επούλωση των πληγών.

Χρησιμοποιείται σήμερα ως απολυμαντικό και το αλκοολικό βάμμα του για πλύση ανοιχτών τραυμάτων (αλκοόλες και τερπένια). Ακόμα προστίθεται σε οδοντόκρεμες και σε αρώματα.

 Η σμύρνα προάγει την κυκλοφορία και αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό.

H  ΑΛΟΗ

Oι Αιγύπτιοι την αποκαλούσαν "φυτό της Αθανασίας".

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την αλόη τη γνησία για τη θεραπεία πληγών. Κατά το Μεσαίωνα, το κίτρινο υγρό που βρίσκεται μέσα στα φύλλα χρησιμοποιούνταν ως καθαρτικό. Η επεξεργασμένη αλόη που περιέχει αλοΐνη χρησιμοποιείται γενικά ως καθαρτικό, ενώ ο επεξεργασμένος χυμός από αλόη τη γνησία δεν περιέχει συνήθως σημαντικές ποσότητες αλοΐνης.

Η αλόη η γνησία χρησιμοποιήθηκε επίσης από το στρατό του Αλεξάνδρου ως επουλωτικό πληγών και τραυμάτων κατά τη μακρόχρονη εκστρατεία του στην Ασία. Για την προμήθεια αλόης ο Αλέξανδρος κατέκτησε το νησί Σοκότρα της Υεμένης, όπου το θερμό και ξηρό κλίμα ευνοεί την ανάπτυξή της.




ΤΑ  ΠΡΩΪΝΑ  ΔΥΝΑΤΑ  ΦΤΑΡΝΙΣΜΑΤΑ

ΞΗΜΕΡΩΜΑ  ΣΑΒΒΑΤΟΥ  (ΠΑΣΧΑ  ΤΩΝ  ΕΒΡΑΙΩΝ),  ΣΕ  ΕΝΑ  ΘΟΛΩΤΟ  ΕΒΡΑΪΚΟ  ΤΑΦΟ  ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ  ΦΤΑΡΝΙΣΜΑΤΑ.
 
Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα της μεγάλης γιορτής του Σαββάτου, του Πάσχα των Εβραίων, κάπου έξω από την πόλη, μέσα σ’ έναν ευρύχωρο, δροσερό, θολωτό τάφο, ακούσθηκαν απανωτά φτερνίσματα.   Ήταν... ο θεός μας, που ξυπνούσε από την πετυχημένη νεκροφάνεια του, τυλιγμένος μέσα σ’ ένα φωτοστέφανο... από δυνατά πιπέρια.
Πέρα όμως από τους αβάσταχτους, ανείπωτους και τουλάχιστον κατά δεκαεπτά αιώνες καθυστερημένους αυτο-οικτιρμούς μας, μήπως τώρα μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε, γιατί οι αναστημένοι πταρνίζονται;
Μα είναι ολοφάνερο... τώρα πια το γνωρίζουμε... διότι τα καλά πταρνιστικά, ακόμα και "νεκρούς"... "ανασταίνουν".

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  ΝΥΧΤΑ  Ο  ΤΑΦΟΣ  ΜΕΝΕΙ ΑΦΡΟΥΡΗΤΟΣ  ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  Η  ΑΝΑΝΗΨΗ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ
Παντελώς αφρούρητος ο "τάφος" της ανάνηψης.

Όλα έγιναν την νύχτα της Παρασκευής. Πριν ο ήλιος δύσει ο Ιησούς ήταν "νεκρός". Μετά την δύση του ηλίου ανέλαβε ο Νικόδημος. Ο Ιησούς ήταν ήδη τοποθετημένος σε πεντακάθαρο και ευρύχωρο πέτρινο τάφο. Το κείμενο είναι ξεκάθαρο... ούτε Ρωμαίοι φρουροί αναφέρονται πουθενά, ούτε καν εχθρικοί Φαρισαίοι. Ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευής, απ’ την στιγμή της αποκαθήλωσης, (απόγευμα Παρασκευής) μέχρι το επόμενο πρωί του Σαββάτου... κανείς δεν επιτηρούσε την ταφή εκείνου, που κατά την διάρκεια της δημόσιας σταδιοδρομίας του, δεν έπαψε να διαφημίζει την επικείμενη ανάστασή  του.   Τόσο ο Νικόδημος ο αρχιερέας, όσο και ο Ιωσήφ ο βουλευτής (αυτοί τουλάχιστον κατονομάζονται) ήταν δίπλα του για να τον "τυλίξουν", όχι στα σάβανα όπως δικαιολογημένα λέει το κείμενο, αλλά στα αρωματικά έλαια, τις εντριβές και τα πταρνιστικά, ώστε να του προσφέρουν όλη εκείνη την σειρά της επιμελέστατης θεραπείας, που τόσο είχε ανάγκη! Οι δύο ανανήπτες, εντελώς ελεύθεροι από κάθε περιφρούρηση, είχαν μια ολόκληρη νύχτα μπροστά τους, για να πετύχουν την "ανάσταση" του καρωθέντα Ιησού, καθώς και την αναγκαία μεταφορά του σε άλλον τόπο.

ΤΟ  ΘΡΑΣΥΤΑΤΟ  ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ  ΜΑΣ  ΔΟΥΛΕΜΑ. 
Ο  ΙΗΣΟΥΣ  ΚΑΙ  Ο  ΓΑΜΑΛΙΗΛ  ΓΕΛΟΥΝ  2.000  ΧΡΟΝΙΑ  ΚΑΤΩ  ΑΠΟ   ΤΑ  ΜΟΥΣΤΑΚΙΑ  ΤΟΥΣ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ  ΓΚΟΪΜ, ΤΑ ΚΟΥΤΑΒΙΑ…

Όταν ξημέρωσε Σάββατο το φαρισαϊκό θέατρο της ανάστασης, άγγιξε το κοροϊδευτικότερο αποκορύφωμά του. Στις επίσημες σημειώσεις των σεναριογράφων της θεοποίησης, την Καινή Διαθήκη, διαβάζουμε την εξής καταπληκτική και εξωφρενικά θρασύτατη ομολογία: «την άλλη μέρα που ήταν Σάββατο, πήγαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι όλοι μαζί και είπαν στον Πιλάτο: Κύριε θυμηθήκαμε (τώρα το θυμήθηκαν!) πως εκείνος ο λαοπλάνος όταν ζούσε είχε πει «σε τρεις μέρες θα αναστηθώ». Γι’ αυτό δώσε διαταγή να φρουρηθεί καλά ο τάφος έως την τρίτη μέρα, μην τυχόν έρθουν οι μαθητές του τη νύχτα και τον κλέψουν κι έπειτα πουν στο λαό πως αναστήθηκε απ’ τους νεκρούς και τότε η πλάνη αυτή θα είναι χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Ο δε Πιλάτος τους είπε πηγαίνετε και ασφαλίστε (τον τάφο) όπως νομίζετε. Τότε (το πρωί του Σαββάτου!) πήγαν στον τάφο τον σφράγισαν με πέτρα και άφησαν εκεί την φρουρά». Ματθ.27.62-66.

ΞΕΧΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ

Ξαφνικά, οι ίδιοι οι Φαρισαίοι, που έδωσαν μάχη να τον σταυρώσουν την μοναδική κατάλληλη μέρα του έτους, που πέτυχαν να τον αποκαθηλώσουν ακριβώς στην σωστή στιγμή και με τον αρχιφαρισαίο Νικόδημο, του παρείχαν κάθε δυνατή ολονύχτια βοήθεια... ξέχασαν ότι η καταλληλότερη νύχτα για να συμβούν όσα κατήγγειλαν στον Πιλάτο, ήταν το ίδιο αυτό βράδυ της Παρασκευής προς το Σάββατο και όχι οποιαδήποτε επόμενη νύχτα ή μέρα.
Έτσι, αφού μεσολάβησε μια ολόκληρη αφρούρητη νύχτα, (η κρίσιμη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο), οι χαρισματικοί αυτοί υποκριτές, οι Φαρισαίοι, γνωρίζοντας άριστα ότι ο Ιησούς έχει ήδη φυγαδευτεί, ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου, να ζητήσουν απ’ τον Πιλάτο να τοποθετήσει Ρωμαίους φρουρούς, σ’ έναν... ήδη αδειανό τάφο.

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος παραδέχεται την αφύλακτη νύχτα στον τάφο του Ιησού.
 
«Διατί δε μη πρό τούτου έκλεψαν, αλλ’ ότε υμείς ηθέλετε; Ει γαρ εβούλοντο τούτο ποιήσαι, μηδέ πω φυλαττομένης της θήκης εποίησαν αν εν τη πρώτη νυκτί, ότε και ακίνδυνον και ασφαλές. Τω γαρ Σαββάτω προσελθέντες ηττήσαντο παρά του Πιλάτου την κουστωδίαν, και εφύλαττον, την δε πρώτην νύκταν ουδείς τούτων τω τάφω αρήν».
ΤLG Ιωάννης Χρυσόστομος: In Matthaeum 58.788.43-49
Μετάφραση:
«Κι έπειτα γιατί να μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό να κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν εφρουρείτο ο τάφος, τότε που ήταν και ακίνδυνο καί σίγουρο, δηλ. τήν πρώτη νύχτα- γιατί το Σάββατο πήγαν οι Εβραίοι στόν Πιλάτο καί ζήτησαν τήν κουστωδία και φρούρησαν τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί».
Ιωάννης Χρυσόστομος: In Matthaeum 58.788.43-49


Προβληματιστείτε ελεύθερα. 
 
Όλοι όσοι γεννηθήκαμε χριστιανοί, στα θρησκευτικά σχολικά μαθήματα και στα αναρίθμητα κατηχητικά που περάσαμε, μάθαμε ότι οι φρουροί τοποθετήθηκαν έξω απ’ τον τάφο αμέσως μετά την αποκαθήλωσή του, ώστε να αποκλειστεί κάθε απόπειρα κλοπής του σώματος του Ιησού.  
Τα ίδια όμως τα κείμενα, απλά διαψεύδουν όλους τους (ψεύτες) κατηχητές της ζωής μας, αφήνοντας εντελώς ελεύθερη ολόκληρη την πρώτη κρίσιμη νύχτα. Έτσι απλά, το περίφημο "θαύμα", υποβιβάζεται μόνο του στο επίπεδο της απλής ανθρώπινης σκευωρίας.
 
Έτσι αναστήθηκε και θεοποιήθηκε ένας απλός  Ιουδαίος. 
 
 Το εξωφρενικό είναι, πως όλα αυτά ΕΙΝΑΙ εκεί πολύ καθαρά γραμμένα, απλά όλοι εμείς τα μονίμως απονήρευτα κουτάβια, πίνοντας απ’ τον θεολογικό μανδραγόρα αυτής της θρησκείας, υπήρξαμε σε τέτοιο αξιοθρήνητο βαθμό "υπνωτισμένοι" (κατ’ ουσία μαγεμένοι), που ανεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα, κυριολεκτικώς τα πάντα... 
 
 
 
 
 

 
ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   Υ.Γ.
 
Από  την  επίσημη  ορθόδοξη εκκλησία
 
 

Η ακριβής ώρα Ανάστασης του Ιησού Χριστού και το τριήμερον 

 

Σάββατο, 30 Απριλίου 2016

Αρχική » ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ » Η ακριβής ώρα Ανάστασης του Ιησού Χριστού και το τριήμερο. 

https://www.ekklisiaonline.gr/arxontariki/i-akrivis-ora-anastasis-tou-iisoy-xristoy-kai-to-triimeron/

«Ακριβή δε ώραν τιθέναι επιζητείς και ώρα πάνυ μεμετρημένην, όπερ και δύσκολον, και σφαλερόν εστί». (Διονύσιος Αλεξανδρείας)

1. Το Ακριβές της Αναστάσεως

Είναι δύσκολο να πει κανείς πό­τε, ποια ώρα ακριβώς, αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Κανένας από τους Ευαγγελιστές δε κάνει σαφή λόγον.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει μέχρι την ανατολή του η­λίου της πρώτης ημέρας της εβδο­μάδος, δηλαδή τη Κυριακή· «Οψέ Σάββατων τη επιφωσκούση εις μί­αν σαββάτων» (κεφ. 28,1).

Ο Μάρ­κος λέγει όταν πέρασε η ημέρα του Σαββάτου, Μετά τη δύση του ηλί­ου που άρχιζε η πρώτη ημέρα της εβδομάδος, δηλαδή η Κυριακή· «Και διαγενομένου του σαββάτου …; λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον ανατείλαντος του ηλίου» (κεφ. 16, 1-2).

Ο Λουκάς αναφέρεται στα βαθιά χαράματα της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, ήτοι την Κυριακή· «Τη δε μια των σαββάτων, όρθρου βαθέως ήλθον επί το μνήμα» (κεφ. 24, 1).

Και ο Ιωάννης λέγει, όταν πέρασε η ημέρα του Σαββάτου κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, δη­λαδή τη Κυριακή, που ήταν ακόμη σκοτάδι· «Τη δε μια των σαββάτων …; έρχεται πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείον» (κεφ. 20, 1).

Και οι τέσσερις Ευαγγελιστές, ως ημέρα αναστάσεως του Ιησού Χριστού, αναφέρουν την αρχή της ημέρας της Κυριακής· «Διαγενομένου του Σαββάτου· της μιας σαββάτων (= όταν επέρασε η ημέρα του Σαββάτου και άρχιζε η άλλη ημέ­ρα)» χωρίς να ορίζουν την ακριβή ώρα.

Ο καθένας αναφέρεται σε διαφορετικά χρονικά όρια της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, που άρχιζε μετά το Σάββατο, ήτοι της Κυριακής. Δεν τους ενδιαφέρει η ακριβής ώρα, αλλά η ημέρα για ν’ απο­δείξουν το τριήμερο, όπως ακριβώς είχε διαβεβαιώσει ο Χριστός τους μαθητές του, ότι θα αναστηθεί·

«Από τότε ήρξατο ο Ιησούς δεικνύειν τοις μαθηταίς αυτού, ότι δει αυτόν απελθείν εις Ιεροσόλυμα και πολλά παθείν από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων και αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» (Ματθ. 16, 21).

Λοιπόν, πότε ακριβώς αναστήθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός: Ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Διονύσιος, που ρωτήθηκε για το θέμα αυτό, απάντησε, ότι τούτο είναι πολύ δύσκολο και αβέβαιον· «Ακριβή δε όρον τιθέναι επιζητείς και ώρα πάνυ μεμετρημένην, όπερ και δύσκολον και σφαλερόν εστίν» («Σύνταγμα θείων και Ιερών Κανόνων», Γ. Ράλλη – Μ. Πότλη, τομ. Δ΄, σελ. 1. Επιστολή προς Επίσκοπον Βασιλείδην).

Οι δύο Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς συμφωνούν, ότι η Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού έγινε τα μεσάνυκτα του Σαββάτου, ότε και είχε παρέλθει η έκτη ώρα της νύκτας.

Τούτο συνάγεται από τα λεγόμενά τους, ότι οι γυναίκες πήγαν στο μνήμα «Οψέ Σαββάτων [και] Όρθρου βαθέος», ότε δηλαδή είχε περά­σει η έκτη ώρα της νύκτας, οπότε και άρχιζε η καινούργια μέρα κατά τους εκκλη­σιαστικούς όρους.

Έτσι, οι Πατέρες της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου αποφάσισαν, οι Χριστιανοί να νηστεύουν μέχρι τα μεσάνυκτα του Σαββάτου· «Χρή τους πιστούς περί μέσας της μετά το μέγα Σάββατον νυκτός ώρας απονηστίζεσθαι, των θείων Ευαγγελιστών Ματθαίου και Λουκά, του μεν, δια του οψέ Σαββάτων προσρήματος, του δε, δια του όρθρου βαθέως, την βραδύτητα της νυκτός ημίν υπογράφο­ντος»· (Καν. ΠΘ΄).

Όταν λέγει ο Κανόνας «περί μέσας της μετά το μέγαν Σάββατον νυκτός ώρας απονηστίζεσθαι», εννοείται, ότι οι Χριστιανοί θα συμμετάσχουν στην Θεία Λειτουργία έως το τέλος «προσενέγκατε την θυσίαν ημών» και μετά θα αρχί­σουν το Πασχαλινό φαγητό, δηλαδή τα χαράματα της Κυριακής.

Επ’ αυτού οι Αποστολικές Διαταγές είναι λίαν σαφείς· «Δια τούτο και ημείς, αναστάντος του Κυρίου, προσενέγκατε την θυσίαν ημών …; και λοιπόν απονηστεύετε, ευφραινόμενοι και εορτάζοντες»· (ΒΕΠΕΣ, τομ. 2, παρ. 7 και 8, σελ. 90-91).

2. Το Τριήμερον της Αναστάσεως

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε δηλώσει στους μαθητές Του, ότι θα καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί· «αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» (Ματθ. 16, 21).

Πράγματι, αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός την τρίτη ημέρα: Οι δύο μαθητές του Χριστού που μετά τη θανατική Του καταδίκη και τη ταφή Του πήγαιναν «προς Εμμαούς» δηλώνουν, ότι ήδη έχουν περάσει τρεις ημέρας από το θάνατον του Χριστού· «… αλλά γε και συν πάσιν τούτοις τρίτην ταύτην ημέραν άγει σήμερον, αφ’ ου ταύτα εγένετο»· (Λουκ. 24, 21). Αλλά και οι γυναίκες, που «διαγενομένου του Σαββάτου, ή όψε σαββάτων, η τη μια των σαββάτων», πήγαιναν στον τάφο του Χριστού, για να επιτελέσουν τα Εβραϊκά νεκρικά ήθη και έθιμα, τα τρίμερα, αποδεικνύουν περίτρανα, πως πράγματι είχε ήδη αρχίσει το τριήμερον.

Όμως, ερωτάται: Πώς αποδεικνύεται αυτό το τριήμερον: Το εικοσιτετράωρον οι Εβραίοι το μετρούσαν από το ένα βράδυ έως το άλλο βράδυ· «από εσπέρας έως εσπέρας σαββατιείτε» (Λευιτ. 23, 32).

Ο Ιησούς Χριστός «παρέδωκε το πνεύμα» το απομεσήμερον της ενάτης ώρας (= τρεις μ.μ.) της Παρασκευής· «Η δε ωσεί ώρα έκτη (= δώδεκα μ.μ.) και σκότος εγένετο εφ’; όλην την γην έως ώρας ενάτης (= τρεις μ.μ.) του ηλίου εκλείποντος …; και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα» (Λουκ. 23, 44, Ιωάν. 19, 30).

Η ημέρα της Παρασκευής είχε αρχίσει από τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, οπότε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής έχουμε την μία ημέρα. Από τα μεσάνυχτα της Παρασκευής έως τα μεσάνυχτα του Σαββάτου έχουμε τη δεύτερη ημέρα. Και από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου έως γα μεσάνυχτα της Κυριακής έχουμε τη τρίτη ημέρα, την Κυριακή, η οποία σημειωτέον έχει αρχίσει από τα μεσάνυχτα του Σαβ­βάτου.

Επομένως την τρίτη ημέρα, την Κυριακή, αναστήθηκε ο Χριστός και κατά το διάστημα αυτής της ημέρας, πράγματι, τελείται η Ανάσταση. Όμως, επειδή οι Ευαγγελιστές ουδαμού αναφέρονται σε συγκεκριμένη ώρα, αλλάς τις αρχές της τρίτης ημέρας, της Κυριακής, η Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία όρισε η Ανάσταση να γίνεται, όταν ακριβώς, αρχίζει η ημέρα της Κυριακής (μετά το μεσονύκτιο, δηλα­δή, του Σαββάτου), οπότε οποιαδήποτε ώρα και αν αναστήθηκε ο Χριστός η ακρι­βής ώρα περιέχεται μέσα στη τρίτη ημέρα, την ημέρα της Κυριακής.

Επομένως, η απάντηση στα ερωτήματα περί της ακριβούς ώρας και του τριημέρου της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού είναι ότι η ακριβής ώρα της Ανάστασης είναι δύσκολο ν’; αποδειχθεί, άλλωστε δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για την σωτηρία μας, διό και οι Ευαγγελιστές δεν ασχολούνται.

Όσο για το τριήμερο που έχει σημασία για ν’ αποδειχθούν αληθινά τα λεγόμενα του Κυρίου προς τους μαθη­τές Του, ότι· «και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» πράγματι αναστήθηκε τη τρίτη ημέρα, αφού η τρίτη ημέρα της Κυριακής αρχίζει από τα μεσάνυχτα της ημέρας του Σαββάτου.

Συνεπώς, η Ανάσταση του Χριστού έγινε, όπως λίαν κατηγορηματικώς μας δηλώ­νουν οι Ιεροί Ευαγγελιστές, την ημέρα της Κυριακής αφού είχε ήδη περάσει η δεύτερη ημέρα του Σαββάτου και οι γυναίκες, που είναι οι πλέον αψευδείς μάρτυ­ρες του τριημέρου, πήγαιναν στο μνημείο για τα τριήμερα· «Διαγενομένου του Σαβ­βάτου (= αφού πέρασε η ημέρα του Σαββάτου), Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν (= τον Ιησούν).

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Πρεσβ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος Πρόεδρος Κληρικών

Περιοδικό Ενορία 5/4/04 Αριθμός φύλλου 974

 

 

 

 

 

 

 Ζ.Π.

Η ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ, Ο ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ.

Το πνεύμα του Μεσσιανισμού είναι κοινό βασικό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων αβρααμογενών θρησκειών, του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού, του Ισλαμισμού και του Κομμουνισμού. 

Με τον όρο Μεσσιανισμός χαρακτηρίζεται το σύνολο των παραδόσεων που ανέπτυξαν οι Ιουδαίοι, για την έλευση κάποιου Λυτρωτή (Μεσσία), που θα αποκαταστήσει το ιουδαϊκό έθνος και θα τους απαλλάξει από διάφορα δεινά. 

Οι αντιλήψεις αυτές, μεταδόθηκαν και κληρονομήθηκαν στα τέκνα του Ιουδαϊσμού (Χριστιανισμό, Ισλαμισμό και Κομμουνισμό), γεμάτες με συγκεχυμένες αοριστίες και αλληγορίες και απόκτησαν θρησκευτική και κοινωνικοπολιτική διάσταση.
Οπλισμένοι φανατικά με την πίστη αυτοί, οι οπαδοί των Αβρααμογενών θρησκειών εξόρμησαν με βία στην ανθρωπότητα, προκειμένου να σφάξουν, να κάψουν και να εξολοθρεύσουν όλους τους αντιφρονούντες.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

H εβραιοχριστιανική «Βίβλος» είναι μία ξενάγηση στα απίστευτα κατορθώματα μερικών μάγων της Μέσης Ανατολής. Εκεί μας παρουσιάζεται ένας ολόκληρος κόσμος μαγείας και πανουργίας, με παράξενους, πανέξυπνους και αδίστακτους τρόπους παρέμβασης στην ιστορία. Όλοι κάποτε πρέπει να διατυπώσουμε την καυτή ερώτηση: τι κάνουν επιτέλους αυτοί οι ιουδαίοι πατριάρχες - μάγοι; Έφθασε ο καιρός πλέον για να απομυθοποιήσουμε τον μεγάλο γρίφο της ανθρωπότητας, την ισχυρότερη θεολογική παραπλάνηση, που αποτρέλανε την ανθρωπότητα; Όλος αυτός ο πολιτισμοκτόνος κατακλυσμός γεννήθηκε μέσα από τις σελίδες ενός χαλδαιικού βιβλίου, που μετονόμασαν σε "Αγία Γραφή". Αυτό το θεολογημένο ιστορικό αρχείο των χαλδαίων μάγων, σε κάθε σελίδα του ξερνάει φωτιά και κατάρες, κυνηγώντας την υποταγή των λαών της γης, στον τρομοκράτη των ψυχών, τον τριαδικό ιεχωβά. Μελετώντας απ’ αυτή την σκοπιά την Βίβλο, καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε μπροστά μας, την ιστορία κάποιου δραστήριου βιβλικού θεού, που (κατά τον αφελή θεολογικό ισχυρισμό), άλλο δεν έκανε απ’ το να αναμειγνύεται καθημερινά στην ιστορία των ανθρώπων, αλλά ένα διαχρονικό, ισχυρό κέντρο παραγωγής εφαρμοσμένης μαγείας, με πλήρη συναίσθηση της παρεμβατικής του δύναμης στην διαμόρφωση της ιστορίας!

Ο νεοβαρβαρισμός με το προσωπείο του προφητισμού, ο αβρααμογενής ιουδαιοχριστιανισμός, ο ιδεολογικός οργανωτής, ο ελπιδο-σερβιριστής και μεθοδικός κατεδαφιστής του πολιτισμού, κατανόησε κάποτε, ότι έφθασε η ώρα του. Σκορπώντας δωρεάν την ιουδαϊκή ελπιδο-πανάκεια, πλάνεψε και καταγοήτεψε τους απαίδευτους της Μεσογείου και οπαδοποιώντας τους, ανέτρεψε, δαιμονοποίησε και τελικά κατέστρεψε οτιδήποτε Ελληνικό. Οι άξεστοι, οι δειλοί, οι εθελόδουλοι και οι βάρβαροι (απαίδευτοι) ήταν ανέκαθεν το μεγάλο πρόβλημα της προόδου, ο φυσικός αντίπαλος του πολιτισμού και η ατελείωτη δεξαμενή των οπαδών της νέας χαλδαϊκής θρησκείας.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ.

Η πρωτοχριστιανική περίοδος – όπως αργότερα η πρωτοκομμουνιστική - ήταν καθαρά εβραϊκή υπόθεση. Ο πρωτοχριστιανισμός υπήρξε μία υποχρεωτική «ιστορικο-ερωτική» συγκατοίκηση με τους ιουδαίους. Ένα βαθύ θεολογικό ειδύλλιο μεταξύ ιουδαίων και Ελλήνων. Ένα συγκλονιστικό «σωτηριακό» αγκάλιασμα, με μοναδική υποχρέωση του λαού των Ελλήνων την ολοκλήρωση της «σωτηρίας» τους στην μητρική κλίνη του ιστορικού εβραϊσμού. Η διδασκαλία ήταν: "η εβραϊκή ιστορία διδάσκει, εξαγνίζει και σώζει. Η Ελληνική σοφία δυσοσμεί ανυπόφορα και λερώνει μολυσματικά". 

Για να λειτουργήσουν οι σωτηριολογικές εγγυήσεις του Χριστιανισμού έπρεπε να υπάρξει οριστική αποκοπή των Ελλήνων από τους φυσικούς προγόνους του Ελληνικού λαού. Έπρεπε να επέλθει η αλλοίωση των φυσικών χαρακτηριστικών του λαού μας. Για να επιτευχθεί η Εθνοκτονία των Ελλήνων έπρεπε ο Ελληνικός λαός να αποκόψει τις προγονικές του καταβολές, να καταργήσει την εμμονή του να τιμά τους λαμπρούς και ηρωικούς προγόνους του, να αλλάξει τα πατροπαράδοτα Ελληνικά έθιμά του και να τα αντικαταστήσει με τα ιουδαϊκά.

"Ο θεός του Αβραάμ, ο θεός του Ισαάκ, ο θεός του Ιακώβ, ο θεός των πατέρων ημών. Ο Χριστός, τον φτωχό ελληνικό λαό ανόρθωσε και κάθισε αυτόν μετά των αρχόντων του Ισραήλ, τον όντως λαόν αυτού".  Άγιος Ευσέβιος.

Ο Χριστιανισμός - όπως ακριβώς πολύ αργότερα ο κομμουνισμός - ήταν και είναι κατ' εξοχήν διεκδικητική θρησκεία κατά παντός. Υπήρξε γνήσιο παιδί του Ιουδαϊσμού, και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, ισοπέδωνε μεθοδικά κάθε αντιγνωμία, ακόμη και πατρική. Μεγάλο πλήθος φανατικών ιουδαίων αντιμαχόταν τον Χριστιανισμό εκλαμβάνοντάς τον ως αντίπαλη θρησκεία. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Χριστιανισμός ήταν ουσιαστικά η καλύτερη εκπλήρωση του παλαιοδιαθηκικού ιουδαϊσμού. Ο Χριστιανισμός είχε έναντι των εθνών την πολυσυλλεκτικότητα, που ο γιαχβικός ιουδαϊσμός δεν διέθετε. Έτσι για ολοφάνερες και ευνόητες σκοπιμότητες αναπτύχθηκε από τους χριστιανούς ένας επιφανειακός, αλλά και ενίοτε ουσιαστικός αντιεβραϊσμός. Αργότερα υπήρξε και ο φόβος, μήπως ο Χριστιανισμός αποκτήσει φανερούς διαύλους επικοινωνίας με τον καθαρόαιμο ιουδαϊσμό και έτσι γίνει ολοφάνερη στους λαούς η ιουδαϊκή ταυτότητα του Χριστιανισμού.

 

 

ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

1.1 Βίβλος γενέσεως ᾽Ισραήλ υἱοῦ Δαυὶδ υἱοῦ ᾽Αβραάμ.1.2 ᾽Αβραὰμ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ισαάκ, ᾽Ισαὰκ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιακώβ, ᾽Ιακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, 1.3 ᾽Ιούδας δὲ ἐγέννησεν τὸν Φάρες καὶ τὸν Ζάρα ἐκ τῆς Θαμάρ, Φάρες δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑσρώμ, Ἑσρὼμ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αράμ, 1.4 ᾽Αρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αμιναδάβ, ᾽Αμιναδὰβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαλμών, 1.5 Σαλμὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς ῾Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιωβὴδ ἐκ τῆς ῾Ρούθ, ᾽Ιωβὴδ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιεσσαί, 1.6 ᾽Ιεσσαὶ δὲ ἐγέννησεν τὸν Δαυὶδ τὸν βασιλέα. Δαυὶδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σολομῶνα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, 1.7 Σολομὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν ῾Ροβοάμ, ῾Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αβιά, ᾽Αβιὰ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ασάφ, 1.8 ᾽Ασὰφ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιωσαφάτ, ᾽Ιωσαφὰτ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιωράμ, ᾽Ιωρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Οζίαν, 1.9 ᾽Οζίας δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιωαθάμ, ᾽Ιωαθὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αχάζ, ᾽Αχὰζ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑζεκίαν, 1.10 Ἑζεκίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αμώς, ᾽Αμὼς δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιωσίαν, 1.11 ᾽Ιωσίας δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος. 1.12 Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος ᾽Ιεχονίας ἐγέννησεν τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ζοροβαβέλ, 1.13 Ζοροβαβὲλ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αβιούδ, ᾽Αβιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ελιακίμ, ᾽Ελιακὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αζώρ, 1.14 ᾽Αζὼρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Αχίμ, ᾽Αχὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ελιούδ, 1.15 ᾽Ελιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ελεάζαρ, ᾽Ελεάζαρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιακώβ,

1.16 ᾽Ιακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν ᾽Ιωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἣς ἐγεννήθη ᾽Ιησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός.

1.17 Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ ᾽Αβραὰμ ἕως Δαυὶδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυὶδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.

Ιησούς δε εγέννησεν Σαούλ, Σαούλ δε εγέννησεν Ιωάννην, Ιωάννης δε εποίησεν Αποκάλυψιν, Σαούλ δε και Ιωάννης υιοθετήσαντες παιδία εκ Μεσογείου διάφορα, εγέννησαν εν τη παρόδω του χρόνου, Ουάρακα. Ουάρακας δε εγέννησεν Μωάμεθ και εξηπλώθη Μωάμεθ εν τη Οικουμένη σφόδρα.

Πάσαι δε αι γενεαί από Σαούλ έως Μωάμεθ γενεαί είκοσιν.

Ιησούς δε και Μωάμεθ, έκαστος εν τη χώρα αυτών διαμοιρασάντων, άνωθεν Μεσογείου Ιησούς, κάτωθεν Μεσογείου Μωάμεθ, υιοθετήσαντες πολλά τεκνία διάφορα, εγέννησαν Χάζαρον, Μαϊμονίδην και Σάυλωκ. Χάζαρος, Μαϊμονίδης και Σάυλωκ εγέννησαν εν κινδύνοις σφόδρα Ρότσιλντ.

Πάσαι δε αι γενεαί από Χάζαρον έως Ρότσιλντ γενεαί τριάκοντα τρεις.

Ρότσιλντ δε εγέννησεν Ρικάρντο, Ρικάρντο δε εγέννησεν Κεσιλέ Μαρδοχαίον τον λεγόμενον Μαρξ, Κεσιλέ Μαρδοχαίος δε εγέννησεν Ιωσήφ Σιφ και Σοφόν Χερτσλ, Ιωσήφ Σιφ και Σοφός Χερτσλ εγέννησαν Πάρβους, Πάρβους δε εγέννησεν Ισραήλ Μπλανκ – Ουλιάνωφ, Ισραήλ Μπλανκ – Ουλιάνωφ δε εγέννησεν Μπρονστάιν και Τζουγκασβίλι, Μπρονστάιν και Τζουγκασβίλι δε εγέννησαν Μπεναρόγια και Βεντούρα, μετά δε ταύτα Τζουγκασβίλι εφόνευσεν Μπρονστάιν και εγέννησεν Καγκάνοβιτς, Καγκάνοβιτς δε εφόνευσεν Τζουγκασβίλι και εγέννησεν Φρόυντ, Φρόυντ δε εγέννησεν Μαρκούζε, Μαρκούζε δε εγέννησεν Σόρος.

Πάσαι δε αι γενεαί από Ρότσιλντ έως Σόρος γενεαί δέκα.

Κεσιλέ Μαρδοχαίος, Σοφός Χερτσλ, Μπρονστάιν και Μαρκούζε, συν τη βοηθεία πλειάδος Σοφών, εγέννησαν εντός πεντήκοντα ετών την Καινήν Τάξιν και τον Νέον Ισραήλ.

Έτι δε εβδομήκοντα άλλων ετών ο Νέος Ισραήλ ενηλικιωθείς εν Ιεροσολύμοις εγκατεστάθη.

Η Καινή δε Τάξις επί πάντων των Εθνών ούσα, αναδευτήρ γέγονεν, πάντων τα Έθνη ποιήσαι ομογενή, το δε κάκιστον του Ιάφεθ γένος αποκτείναι και αφανίσαι.

Ο καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστιν. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία σου την Σιών και οικοδομηθήτω ο της Ιερουσαλήμ καινός Ναός.

Καὶ ἀπήνεγκέ με ἐν πνεύματι ἐπ᾿ ὄρος μέγα καὶ ὑψηλόν, καὶ ἔδειξέ μοι τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἱερουσαλὴμ καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἱερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς.

Καὶ ἡ πόλις τετράγωνος κεῖται, καὶ τὸ μῆκος αὐτῆς ὅσον καὶ τὸ πλάτος. καὶ ἐμέτρησε τὴν πόλιν ἐν τῷ καλάμῳ ἐπὶ σταδίους δώδεκα χιλιάδων· τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος καὶ τὸ ὕψος αὐτῆς ἴσα ἐστί.

Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ τὸ ἀρνίον ἑστηκὸς ἐπὶ τὸ ὄρος Σιών, καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, ἔχουσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς αὐτοῦ γεγραμμένον ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν.

Καὶ ἤκουσα τὸν ἀριθμὸν τῶν ἐσφραγισμένων· ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες ἐσφραγισμένοι ἐκ πάσης φυλῆς υἱῶν Ἰσραήλ·

Μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἰδοὺ θύρα ἀνεῳγμένη ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἡ φωνὴ ἡ πρώτη ἣν ἤκουσα ὡς σάλπιγγος λαλούσης μετ᾿ ἐμοῦ, λέγων· ἀνάβα ὧδε καὶ δείξω σοι ἃ δεῖ γενέσθαι μετὰ ταῦτα.

Ὁ νικῶν, ποιήσω αὐτὸν στῦλον ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ μου, καὶ ἔξω οὐ μὴ ἐξέλθῃ ἔτι, καὶ γράψω ἐπ᾿ αὐτὸν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου καὶ τὸ ὄνομα τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ μου, τῆς καινῆς Ἱερουσαλήμ, ἣ καταβαίνει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ μου, καὶ τὸ ὄνομά μου τὸ καινόν.

Εγώ εἰμι ἡ ῥίζα καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΙΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ (ΕΒΡΑΪΣΤΙ: ΓΙΑΧΣΟΥΑ ΝΑΖΙΡ).

Ο Ιουδαϊσμός τον 1ο π.Χ. αιώνα υφίστατο από τον Ελληνισμό ισχυρή πίεση. Ένα επιτελείο από οξυδερκείς, ικανούς και σοφούς ιουδαίους, υπό την αρχηγία του Γαμαλιήλ, διέγνωσε τον τεράστιο κίνδυνο για εξαφάνιση του Ιουδαϊσμού. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη ελιγμών για αναγέννηση του ραγδαία συρρικνούμενου ιουδαϊκού ιερατείου. Έτσι προέκυψε η γέννηση του παραλλαγμένου Ιουδαϊσμού με την μορφή του Χριστιανισμού, ο οποίος θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο επεκτατισμού, που όλοι οι ιουδαίοι έπρεπε να ακολουθήσουν. Το νέο αυτό είδος Ιουδαϊσμού θα εκπλήρωνε πολύ καλύτερα τις εξουσιαστικές τους βλέψεις επί των εθνών. Έτσι η νομοδιδασκαλική σχολή του Γαμαλιήλ έψαξε να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα (δηλαδή νέους, εκπαιδευμένους και «αφιερωμένους») που θα διακινδύνευαν αναλαμβάνοντας δράση. Οι χρισμένοι ή χριστοί στον ναό ή σε ανάδοχες οικογένειες ήταν αρκετοί και μπορούσαν να επανδρώσουν τις ομάδες εκτέλεσης των σοφών σχεδιαστών. Ήταν οι κατάλληλες δεξαμενές ηρώων, ένας ορατός βραχίονας ενός αόρατου διευθυντηρίου. Με την δημιουργία του Χριστιανισμού κάθε άλλο παρά εγκατάλειψη του Ιουδαϊκού έθνους υπήρξε. Απεναντίας οι πρώτοι που έγιναν μαζικά χριστιανοί, ήταν το σπέρμα του Αβραάμ, (όπως πολύ αργότερα, οι πρώτοι που έγιναν μαζικά κομμουνιστές), αφού οι ενημερωμένοι Ιουδαίοι κατάλαβαν την μοναδική ευκαιρία που είχαν πλέον, να προσεγγίσουν μέσα από τον χριστιανισμό, τα ισχυρά κέντρα αποφάσεων και ιστορικών εξελίξεων ώστε να κάνουν επιτέλους το όνειρο του Αβραάμ πραγματικότητα. Μάλιστα στηριζόμενος απολύτως στην Παλαιά Διαθήκη ο Χριστιανισμός έδωσε στο έθνος αυτό, απίστευτες ευκαιρίες διεθνοποίησης της Εβραϊκής ιστορίας και θεολογίας, κάνοντας παγκοσμίως γνωστό, ένα ασήμαντο μέχρι τότε θρησκευτικά και πολιτικά έθνος. 

 

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 666

Ο αριθμός 6 έχει αποκτήσει ειδική σημασία στην ιουδαιοχριστιανική φιλοσοφία και στον ταλμουδικό - καμπαλιστικό μυστικισμό, όπως και ο αριθμός 7 άλλωστε. Ολόκληρο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, η Αποκάλυψη, στηρίζεται στον αριθμό 666, ο οποίος είναι ο αριθμός του "Θηρίου". Και τι δεν γράφεται σήμερα για τον περιβόητο αριθμό 666 και τι σημαίνει. Τελικά έγινε αντιληπτό ότι ο αριθμός 666 ήταν τμήμα του αριθμού 6.666. Την εποχή εκείνη οι άνδρες μιας τυπικής ρωμαϊκής λεγεώνος είχαν 6.666 άνδρες. Έτσι η ρωμαϊκή εξουσία ήταν το θηρίο, που είχε την ισχύ των 6.666 ανδρών.
Γιατί η "Αποκάλυψις' χρησιμοποιεί τον τριψήφιο αριθμό 666 σαν τον αριθμό του θηρίου και όχι ολόκληρο τον αριθμό 6.666 που είναι η δύναμη μιας ρωμαϊκής λεγεώνας και εκφράζει τον ισχύ της Ρώμης;
Μία απάντηση θα ήταν αριθμολογική: ο τετραψήφιος αριθμός είναι αδόκιμος στην αριθμολογία. Ο τριψήφιος διαθέτει πλεονεκτήματα: πολλαπλασιάζεται εύκολα, δίνει γινόμενα 6, 9, 12 κλπ, χρήσιμα στην ιουδαιοχριστιανική ταλμουδική καμπαλιστική αριθμοσοφία κλπ κλπ.

Σύμφωνα με το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, ο αριθμός 666 είναι ο αριθμός, ή αλλιώς το όνομα, του θηρίου με τα εφτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα, το οποίο αναδύεται από τη θάλασσα. (Αποκάλυψη 13:1, 17, 18) Αυτό το θηρίο συμβολίζει το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που ασκεί εξουσία πάνω σε «κάθε φυλή και λαό και γλώσσα και έθνος». (Αποκάλυψη 13:7).

Το 666 (εξακόσια εξήντα έξι) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 665 και πριν από το 667. Είναι ένας άρτιος αριθμός, αφού 666:2 = 333, δηλαδή διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 666 συμβολίζεται ως DCLXVI στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως χξϛ΄ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.

Η τυπική λεγεώνα την πρωτοχριστιανική εποχή είχε (ή έπρεπε να έχει τυπικά 6 χιλιαρχίες των 1111 ανδρών) ακριβώς 6.666 άνδρες. Ήταν, για τους εβραίους, το "θηρίο" της Αποκάλυψης.

Ο αριθμός των στρατιωτών σε κάθε ρωμαϊκή λεγεώνα άλλαζε με την πάροδο του χρόνου και την εκάστοτε περιοχή και το στράτευμα παρουσίαζε διαρκώς έλλειψη προσωπικού λεγεώνες αρχικά διαιρούνταν σε δέκα κοόρτεις, κάθε μια από τις οποίες περιλάμβανε έξι εκατονταρχίες, συνολικά 6.666 άνδρες. Όμως, πολύ πριν από την εμφάνιση του Ιουλίου Καίσαρα και σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η πλήρης δύναμη της λεγεώνας είχε πέσει στους 4.800 άντρες. Κάθε κοόρτη είχε 480 άντρες και κάθε εκατονταρχία είχε ογδόντα, με επικεφαλής τον εκατόνταρχο....
Ο Ησύχιος στα γραπτά του αναφέρει ξεκάθαρα ότι η Λεγεώνα συνέκειτο από 6.666 άνδρες.

Ο Ισίδωρος Σεβίλλης ( Etymologica 19.33.2) υπολόγιζε την λεγεώνα στους 6.600 άνδρες

Ο Άγιος Μαυρίκιος, ο χριστιανός αρχηγός της Λεγεώνας των Θηβών, ξεψύχησε μαζί με τους 6.666 άνδρες της Λεγεώνας του. Ακόμη και οι δαίμονες πήγαιναν κατά λεγεώνες των 6.666 δαιμόνων.
Ο Γιόχανν Weyer, στο βιβλίο του Pseudomonarchia Daemonum (1583) μετά από ένα περίπλοκο σύστημα των ιεραρχιών, υπολόγισε τον αριθμό δαιμόνων σε 44.435.622, διαιρεμένος σε 666 λεγεώνες, κάθε λεγεώνα που συντίθεται από 6.666 δαίμονες, και όλοι τους που κυβερνιούνται από 66 καταχθόνιους δούκες, πρίγκηπες, βασιλιάδες, κ.λπ....

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΑ ΠΛΗΡΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑ (6.666 ΑΝΔΡΩΝ) ΕΙΧΕ 6 ΧΙΛΙΑΡΧΙΕΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ) ΤΩΝ 1111 ΑΝΔΡΩΝ.

ΚΑΘΕ ΧΙΛΙΑΡΧΙΑ ΕΙΧΕ 10 ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΙΕΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΛΟΧΟΥΣ) ΤΩΝ 110 ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΙΛΙΑΡΧΟ, ΔΗΛΑΔΗ 1111 ΑΝΔΡΕΣ.

ΚΑΘΕ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΙΑ ΕΙΧΕ 10 ΔΕΚΑΡΧΙΕΣ ΤΩΝ 11 ΑΝΔΡΩΝ, ΔΗΛΑΔΗ 10 ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΔΕΚΑΡΧΟΣ = 11 ΑΤΟΜΑ Χ 10 = 110 ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ 111.

https://zenonpapazaxos.blogspot.com/2021/03/666.html

 

 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...