ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΣΕΛΙΝΟΥΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΣΙΚΕΛΙΑ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 409 Π.Χ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΥΠΕΣΤΗ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΕΤΟΙΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ. ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΦΑΧΤΗΚΑΝ ΣΑΝ ΑΡΝΙΑ.

 

 

29 ΜΑΡΤΙΟΥ 1822, ΠΡΙΝ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΞΕΚΙΝΑΕΙ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙ ΣΤΙΣ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 1822 ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ. Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ 80 ΑΓΓΛΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ (!)

 

Tο ιερό συγκρότημα του Ανατολικού Λόφου είχε πολύ ισχυρές αναλογίες με τις δυτικές πλαγιές της ακρόπολης Καρίας της πόλης Νίσαια (στην σημερινή Πάχη) της Μεγαρίδας, την πατρίδα του Σελινούντα, πολύτιμο και απαραίτητη στοιχείο για την κατανόηση της κατανομής των θρησκευτικών δοξασιών στους ναούς του λόφου.

 

                    Η αρχαία πόλη του Σελινούντα.

1. Ναός του Κάστωρα,   2. Ναός του Πολυδεύκη,   3. Ναός του Εμπεδοκλή,   4. Ναός C,   5. Μέγαρον,   6. Στοά,   7. Ναός D,   8. Τείχη της Ακρόπολης,   9. Δυτική Πύλη,   10. Βόρεια Πύλη.

"Με τη δύση του ήλιου σταμάτησε κάθε αντίσταση και ακολούθησε ανελέητη σφαγή των περισσότερων Ελλήνων  κατοίκων (16.000 νεκροί). Από τους επιζώντες, 5.000 ήταν οι αιχμάλωτοι, οι οποίοι πουλήθηκαν ως δούλοι ενώ 2.600 κατάφεραν να διαφύγουν στον Ακράγαντα".

Η περιγραφή μήπως σας θυμίζει το ολοκαύτωμα της Χίου, της Νάουσας, της Σαμοθράκης, της Κάσου, της Σμύρνης, της Μιλήτου, της Κύπρου, της Κυρήνης;

Πρόκειται για το  ολοκαύτωμα της Ελληνικής Σελινούντος το 409 π.Χ. από τους Καρχηδόνιους.

Το 410 π.Χ. οι Καρχηδόνιοι προετοίμασαν εντατικά την εκστρατεία, συγκεντρώνοντας ισχυρότατη δύναμη από μισθοφόρους Ίβηρες και Λίβυες αλλά και πολλούς Καρχηδονίους, τους οποίους έθεσαν υπό τον Αννίβα. Το επόμενο έτος επιβίβασαν αυτή τη δύναμη σε στόλο από 60 τριήρεις και 1.500 μεταγωγικά και αποβιβάστηκαν στη Σικελία. στη ναυτική τους βάση Λιλύβαιο. Αυτό συνέβη την άνοιξη του 409 π.Χ. Στο Λιλύβαιο ενώθηκαν μαζί τους οι Εγεσταίοι και άλλοι σύμμαχοι, ανεβάζοντας τις δυνάμεις του Αννίβα σε 100.000 πεζούς και 4.000 ιππείς. Από εκεί κατευθύνθηκαν στον Σελινούντα τον οποίο πολιόρκησαν χρησιμοποιώντας διάφορες πολιορκητικές μηχανές.

Εν τω μεταξύ οι Σελινούντιοι είχαν ζητήσει τη βοήθεια των Συρακουσών. Αιχμή της επίθεσης εναντίον των τειχών της πόλης ήταν έξη πανύψηλοι πολιορκητικοί πύργοι εφοδιασμένοι με αντίστοιχο αριθμό κριών. Την επίθεση υποστήριζαν τοξότες και σφενδονήτες που χτυπούσαν τους υπερασπιστές στις επάλξεις. Αρχικά οι έφοδοι αυτές έφεραν σε απόγνωση τους Σελινουντίους, καθώς αυτοί δεν είχαν πείρα από πολιορκίες. Στη συνέχεια αναθάρρησαν, με τη σκέψη ότι σύντομα θα έφτανε η βοήθεια από τις Συρακούσες. Ωστόσο, παρά τη γενναία αντίσταση όλου του πληθυσμού της πόλης (ακόμη και οι γέροι, οι γυναίκες και τα παιδιά συμμετείχαν στον εφοδιασμό των υπερασπιστών με τρόφιμα και βέλη), η παραμέληση των τειχών, ο συνεχής βομβαρδισμός από τους πύργους και η χρήση των κριών έδωσαν τη δυνατότητα στους Καμπανούς μισθοφόρους των Καρχηδονίων να μπουν στην πόλη. Παρόλα αυτά, οι υπερασπιστές κατάφεραν, με συντονισμένη προσπάθεια, να τους εκδιώξουν. Μέσα στην απόγνωσή τους, τη νύχτα, οι Σελινούντιοι έστειλαν ιππείς στον Ακράγαντα, τη Γέλα και τις Συρακούσες, ξαναζητώντας με αγωνία βοήθεια.

Ωστόσο, οι Συρακόσιοι, νομίζοντας πως ο Σελινούντας μπορούσε να υποκύψει μόνο με μακρόχρονη πολιορκία, καθυστέρησαν να καταφθάσουν, προσπαθώντας να συγκεντρώσουν ισχυρές δυνάμεις. Τις επόμενες 9 ημέρες, οι Καρχηδόνιοι και οι σύμμαχοί τους ενέτειναν τις επιθέσεις τους στο ρήγμα που είχε δημιουργηθεί και το οποίο διεύρυναν οι πολιορκητικές μηχανές. Στο τέλος, οι Ίβηρες μισθοφόροι πέτυχαν να μπουν στην πόλη όπου οι πολιορκημένοι προσπάθησαν αν τους αποκρούσουν στήνοντας οδοφράγματα ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά έριχναν πέτρες και κεραμίδια από τις στέγες.

Με τη δύση του ήλιου σταμάτησε κάθε αντίσταση και ακολούθησε ανελέητη σφαγή των περισσότερων Ελλήνων  κατοίκων (16.000 νεκροί). Από τους επιζώντες, 5.000 ήταν οι αιχμάλωτοι, οι οποίοι πουλήθηκαν ως δούλοι ενώ 2.600 κατάφεραν να διαφύγουν στον Ακράγαντα.

Λίγο αργότερα έφτασε στον Ακράγαντα η βοήθεια από τις Συρακούσες, μόλις 3.000 άνδρες, οι οποίοι το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να ζητήσουν από τον Αννίβα να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους. Ο Αννίβας όμως δεν δέχτηκε το αίτημά τους και, αφού κατεδάφισε τα τείχη, επέτρεψε μόνο στους φιλοκαρχηδόνιους κατοίκους να επιστρέψουν, με τον όρο να πληρώνουν φόρο στην Καρχηδόνα. Ωστόσο η πόλη ποτέ δεν ανέκαμψε από αυτή την καταστροφή.

 

 

 

 

 

                    Η Ακρόπολη από την θάλασσα.

Ο Σελινούντας ήταν αποικία της σικελικής πόλης Μέγαρα Υβλαία, που ιδρύθηκε το έτος 650 πκχ., στις εκβολές του Άλυκου ποταμού, το ακραίο νότιο σύνορό του. Οι Έλληνες άποικοι τον ονόμαζαν «Σελινούντα», από το φυτό σέλινο το οποίο φύτρωνε σε μεγάλες εκτάσεις της περιοχής και εξακολουθεί να φύεται ακόμα, το οποίο και έγινε σύμβολο του νομίσματος της πόλης.
Ο Σελινούντας γρήγορα έφτασε στο απόγειό του κατά τον 6ο και 5ο αι. πκχ. και ήταν μια ευημερούσα και ισχυρή πόλη που διέθετε συσσωρευμένο πλούτο στους ναούς της και ο πληθυσμός της είχε αυξηθεί σημαντικά. Ο λόγος ήταν ίσως ότι είχε στην κατοχή του μια τεράστια έκταση.
Ο Σελινούντας ήταν η δυτικότερη ελληνική αποικία στην Σικελία, σε άμεση επαφή με την περιοχή που κατείχαν οι Καρχηδόνιοι. Σε όλη την ιστορία του το πρόβλημά του ήταν αυτή η συνοριακή θέση που κατείχε, μέχρι την εξάλειψη του προβλήματος με την ρωμαϊκή κατάκτηση της Σικελίας.
Στην μάχη της Ιμέρας το έτος 480 πκχ., για άγνωστους λόγους οι Σελινούντιοι ήταν σύμμαχοι των Καρχηδονίων αλλά μετά την ήττα των τελευταίων έκαναν συμμαχία με τους νικητές Συρακούσιους, στην οποία έμειναν πιστοί.
Η πολιτική της εδαφικής επέκτασης προς την καρχηδονική Εγέστα προκάλεσε αρκετούς πολέμους: η πρώτη σύγκρουση έγινε το 580 πκχ. από την οποία η Εγέστα αναδείχτηκε νικητής. Το έτος 415 πκχ. η Εγέστα ζήτησε τη βοήθεια από την Αθήνα να παρέμβει στις προκλήσεις του Σελινούντα τον οποίο υποστήριζαν οι Συρακούσες. Οι Αθηναίοι με πρόσχημα το αίτημα της Εγέστας ανέλαβαν μια μεγάλη εκστρατεία στην Σικελία και πολιόρκησαν τις Συρακούσες, αλλά υπέστησαν μια καταστροφική ήττα.

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ