29 ΜΑΡΤΙΟΥ 1822, ΠΡΙΝ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΞΕΚΙΝΑΕΙ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙ ΣΤΙΣ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 1822 ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ. Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ 80 ΑΓΓΛΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ (!)
Tο ιερό συγκρότημα του Ανατολικού Λόφου είχε πολύ ισχυρές αναλογίες με τις δυτικές πλαγιές της ακρόπολης Καρίας της πόλης Νίσαια (στην σημερινή Πάχη) της Μεγαρίδας, την πατρίδα του Σελινούντα, πολύτιμο και απαραίτητη στοιχείο για την κατανόηση της κατανομής των θρησκευτικών δοξασιών στους ναούς του λόφου.
Η αρχαία πόλη του Σελινούντα.
"Με τη δύση του ήλιου σταμάτησε κάθε αντίσταση και ακολούθησε ανελέητη σφαγή των περισσότερων Ελλήνων κατοίκων (16.000 νεκροί). Από τους επιζώντες, 5.000 ήταν οι αιχμάλωτοι, οι οποίοι πουλήθηκαν ως δούλοι ενώ 2.600 κατάφεραν να διαφύγουν στον Ακράγαντα".
Η περιγραφή μήπως σας θυμίζει το ολοκαύτωμα της Χίου, της Νάουσας, της Σαμοθράκης, της Κάσου, της Σμύρνης, της Μιλήτου, της Κύπρου, της Κυρήνης;
Πρόκειται για το ολοκαύτωμα της Ελληνικής Σελινούντος το 409 π.Χ. από τους Καρχηδόνιους.
Το 410 π.Χ. οι Καρχηδόνιοι προετοίμασαν εντατικά την εκστρατεία, συγκεντρώνοντας ισχυρότατη δύναμη από μισθοφόρους Ίβηρες και Λίβυες αλλά και πολλούς Καρχηδονίους, τους οποίους έθεσαν υπό τον Αννίβα. Το επόμενο έτος επιβίβασαν αυτή τη δύναμη σε στόλο από 60 τριήρεις και 1.500 μεταγωγικά και αποβιβάστηκαν στη Σικελία. στη ναυτική τους βάση Λιλύβαιο. Αυτό συνέβη την άνοιξη του 409 π.Χ. Στο Λιλύβαιο ενώθηκαν μαζί τους οι Εγεσταίοι και άλλοι σύμμαχοι, ανεβάζοντας τις δυνάμεις του Αννίβα σε 100.000 πεζούς και 4.000 ιππείς. Από εκεί κατευθύνθηκαν στον Σελινούντα τον οποίο πολιόρκησαν χρησιμοποιώντας διάφορες πολιορκητικές μηχανές.
Εν τω μεταξύ οι Σελινούντιοι είχαν ζητήσει τη βοήθεια των Συρακουσών. Αιχμή της επίθεσης εναντίον των τειχών της πόλης ήταν έξη πανύψηλοι πολιορκητικοί πύργοι εφοδιασμένοι με αντίστοιχο αριθμό κριών. Την επίθεση υποστήριζαν τοξότες και σφενδονήτες που χτυπούσαν τους υπερασπιστές στις επάλξεις. Αρχικά οι έφοδοι αυτές έφεραν σε απόγνωση τους Σελινουντίους, καθώς αυτοί δεν είχαν πείρα από πολιορκίες. Στη συνέχεια αναθάρρησαν, με τη σκέψη ότι σύντομα θα έφτανε η βοήθεια από τις Συρακούσες. Ωστόσο, παρά τη γενναία αντίσταση όλου του πληθυσμού της πόλης (ακόμη και οι γέροι, οι γυναίκες και τα παιδιά συμμετείχαν στον εφοδιασμό των υπερασπιστών με τρόφιμα και βέλη), η παραμέληση των τειχών, ο συνεχής βομβαρδισμός από τους πύργους και η χρήση των κριών έδωσαν τη δυνατότητα στους Καμπανούς μισθοφόρους των Καρχηδονίων να μπουν στην πόλη. Παρόλα αυτά, οι υπερασπιστές κατάφεραν, με συντονισμένη προσπάθεια, να τους εκδιώξουν. Μέσα στην απόγνωσή τους, τη νύχτα, οι Σελινούντιοι έστειλαν ιππείς στον Ακράγαντα, τη Γέλα και τις Συρακούσες, ξαναζητώντας με αγωνία βοήθεια.
Ωστόσο, οι Συρακόσιοι, νομίζοντας πως ο Σελινούντας μπορούσε να υποκύψει μόνο με μακρόχρονη πολιορκία, καθυστέρησαν να καταφθάσουν, προσπαθώντας να συγκεντρώσουν ισχυρές δυνάμεις. Τις επόμενες 9 ημέρες, οι Καρχηδόνιοι και οι σύμμαχοί τους ενέτειναν τις επιθέσεις τους στο ρήγμα που είχε δημιουργηθεί και το οποίο διεύρυναν οι πολιορκητικές μηχανές. Στο τέλος, οι Ίβηρες μισθοφόροι πέτυχαν να μπουν στην πόλη όπου οι πολιορκημένοι προσπάθησαν αν τους αποκρούσουν στήνοντας οδοφράγματα ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά έριχναν πέτρες και κεραμίδια από τις στέγες.
Με τη δύση του ήλιου σταμάτησε κάθε αντίσταση και ακολούθησε ανελέητη σφαγή των περισσότερων Ελλήνων κατοίκων (16.000 νεκροί). Από τους επιζώντες, 5.000 ήταν οι αιχμάλωτοι, οι οποίοι πουλήθηκαν ως δούλοι ενώ 2.600 κατάφεραν να διαφύγουν στον Ακράγαντα.
Λίγο αργότερα έφτασε στον Ακράγαντα η βοήθεια από τις Συρακούσες, μόλις 3.000 άνδρες, οι οποίοι το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να ζητήσουν από τον Αννίβα να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους. Ο Αννίβας όμως δεν δέχτηκε το αίτημά τους και, αφού κατεδάφισε τα τείχη, επέτρεψε μόνο στους φιλοκαρχηδόνιους κατοίκους να επιστρέψουν, με τον όρο να πληρώνουν φόρο στην Καρχηδόνα. Ωστόσο η πόλη ποτέ δεν ανέκαμψε από αυτή την καταστροφή.
Η Ακρόπολη από την θάλασσα.
Ο Σελινούντας ήταν αποικία της σικελικής πόλης Μέγαρα
Υβλαία, που ιδρύθηκε το έτος 650 πκχ., στις εκβολές του Άλυκου ποταμού, το
ακραίο νότιο σύνορό του. Οι Έλληνες άποικοι τον ονόμαζαν «Σελινούντα», από το
φυτό σέλινο το οποίο φύτρωνε σε μεγάλες εκτάσεις της περιοχής και εξακολουθεί
να φύεται ακόμα, το οποίο και έγινε σύμβολο του νομίσματος της πόλης.
Ο Σελινούντας γρήγορα έφτασε στο απόγειό του κατά τον 6ο και 5ο αι. πκχ. και
ήταν μια ευημερούσα και ισχυρή πόλη που διέθετε συσσωρευμένο πλούτο στους ναούς
της και ο πληθυσμός της είχε αυξηθεί σημαντικά. Ο λόγος ήταν ίσως ότι είχε στην
κατοχή του μια τεράστια έκταση.
Ο Σελινούντας ήταν η δυτικότερη ελληνική αποικία στην Σικελία, σε άμεση επαφή
με την περιοχή που κατείχαν οι Καρχηδόνιοι. Σε όλη την ιστορία του το πρόβλημά
του ήταν αυτή η συνοριακή θέση που κατείχε, μέχρι την εξάλειψη του προβλήματος
με την ρωμαϊκή κατάκτηση της Σικελίας.
Στην μάχη της Ιμέρας το έτος 480 πκχ., για άγνωστους λόγους οι Σελινούντιοι
ήταν σύμμαχοι των Καρχηδονίων αλλά μετά την ήττα των τελευταίων έκαναν συμμαχία
με τους νικητές Συρακούσιους, στην οποία έμειναν πιστοί.
Η πολιτική της εδαφικής επέκτασης προς την καρχηδονική Εγέστα προκάλεσε
αρκετούς πολέμους: η πρώτη σύγκρουση έγινε το 580 πκχ. από την οποία η Εγέστα
αναδείχτηκε νικητής. Το έτος 415 πκχ. η Εγέστα ζήτησε τη βοήθεια από την Αθήνα
να παρέμβει στις προκλήσεις του Σελινούντα τον οποίο υποστήριζαν οι Συρακούσες.
Οι Αθηναίοι με πρόσχημα το αίτημα της Εγέστας ανέλαβαν μια μεγάλη εκστρατεία
στην Σικελία και πολιόρκησαν τις Συρακούσες, αλλά υπέστησαν μια καταστροφική
ήττα.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΑ 76 ΑΠΟ ΚΟΡΩΝΟΪΟ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΤΣΟΥΓΚΑΣ, ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ματθαίος Τσούγκας του Αστέριου είναι καθηγητής Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας. Βλάχος στην καταγωγή από το Ελληνικό-Βλαχικό και σήμερα Κρούσοβο της περιοχής του αλύτρωτου Μοναστηρίου. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Χημεία και εν συνεχεία Ιατρική λαβών δύο ειδικότητες, του Ιατροδικαστού και του Χημικού Τοξικολόγου. Υπηρέτησε ως Έφεδρος Αξιωματικός τιμηθείς με το χάλκινο μετάλλιο της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Λαμίας. Έλαβε με άριστα το διδακτορικό δίπλωμα και αφού διήλθε επιτυχώς όλες τις Ακαδημαϊκές βαθμίδες μέχρι την του καθηγητού της Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας. Έχει συγγράψει πάμπολλες επιστημονικές εργασίες σε Ελληνικά και Διεθνή περιοδικά, συνεργάστηκε με Έλληνες και ξένους Ακαδημαϊκούς καθώς και με την NASA σε πρωτοπόρες μεθόδους ανιχνεύσεων ιχνοστοιχείων στο διάστημα. Έχει διατελέσει Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης επί 16 χρόνια, Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου Χημικών Β. Ελλάδος, Πρόεδρος του Αντιναρκωτικού Αγώνα Νέων με εκατοντάδες διαλέξεις σε όλο τον Ελληνικό χώρο, Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ιατροδικαστών, εκλεγμένος εκπρόσωπος επί 6ετία στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Βρεφοκομείου «ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ», Πρόεδρος του Συνδέσμου Προστασίας Ελληνικής Κληρονομιάς (ΣΠΕΚ), Πρόεδρος της Εταιρείας Επαγγελματικής Κατάρτισης και Μελετών (ΔΕΕΚΜΕ), Αντιπρόεδρος της Σχολής Τυφλών «Ο ΗΛΙΟΣ», Αντιπρόεδρος του ΕΚΑΒ Ελλάδος, Διοικητής του Νοσοκομείου «ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ» και επί 6ετία στο Δ.Σ. του Εθνικού Συμβ. Καταπολέμησης Ντόπιγκ (ΕΣΚΑΝ). Σήμερα είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Νοσοκομείου «Άγιος Δημήτριος» και εκλεγμένο μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Θεσσαλονίκης. Ο Ματθαίος Τσούγκας ήταν στέλεχος της ΝΔ και υπήρξε υποψήφιος βουλευτής του κόμματος στην Α’ Θεσσαλονίκης. Επίσης διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος επί Παπαγεωργόπουλου και αντιδήμαρχος, ενώ είχε θέσει υποψηφιότητα και με τη Χρυσή Αυγή. Τον τελευταίο 1.5 χρόνο υπήρξε στέλεχος του Εθνικού Κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ, που ίδρυσε ο Ηλίας Κασιδιάρης. Ο καθηγητής Ματθαίος Τσούγκας νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα σε ΜΕΘ του νοσοκομείου "Άγιος Δημήτριος", λόγω κορωνοϊού.
Γαίαν έχοις ελαφράν ώ φίλε.
Θα σε θυμόμαστε πάντοτε.
Ζ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕβραίοι και Άραβες ενωμένοι εναντίον Περσών.
Οι Times of Israel έγραψαν ότι «Στην ιστορική τους σύνοδο στην ισραηλινή πόλη Νέγκεβ σντε Μποκέρ τη Δευτέρα, οι κορυφαίοι διπλωμάτες του Ισραήλ, των ΗΠΑ και τεσσάρων αραβικών εθνών ανακοίνωσαν ότι η διάσκεψη ήταν η πρώτη επανάληψη ενός μόνιμου περιφερειακού φόρουμ, επιβεβαιώνοντας τη σημασία των αυξανόμενων δεσμών μεταξύ του Ισραήλ και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής».
Έγινε μετά από μια θανατηφόρα τρομοκρατική επίθεση που στοίχισε τη ζωή σε δύο Ισραηλινούς συνοριακούς αστυνομικούς στη βόρεια πόλη Χαντέρα την Κυριακή. «Οι υπουργοί Εξωτερικών του Ισραήλ, της Αιγύπτου, του Μπαχρέιν, του Μαρόκου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων καθώς κι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ καταδίκασαν όλοι την τρομοκρατία, μια ημέρα μετά την επίθεση στην πόλη Χαντέρα κατά την οποία σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί των συνόρων», έγραψαν οι Times του Ισραήλ.
Επάνω: ο υπουργός Εξωτερικών του Μπαχρέιν Αμπντουλατίφ μπιν Ρασίντ αλ-Ζαγιάνι, αριστερά, ο υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου Σαμέχ Σούκρι, ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Γιάιρ Λάπιντ, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν, ο υπουργός Εξωτερικών του Μαρόκου Νάσερ Μπουρίτα και ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Σείχης Αμντουλάχ μπιν Ζαγιέντ αλ Ναχιάν.
Οι δολοφονίες έγιναν πρωτοσέλιδα στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης και έχουν κατηγορηθεί ισλαμιστές που οι ισραηλινές κυβερνητικές αρχές λένε ότι έχουν συμπάθειες προς το Ισλαμικό Κράτος.
Ωστόσο, το επίκεντρο αυτού του “μόνιμο φόρουμ” που ονομάστηκε Σύνοδος Κορυφής της Νέγκεβ, είναι το Ιράν. Όλοι οι ξένοι εκπρόσωποι δήλωσαν ότι παρουσιάζουν ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία, εναντίον της οποίας ειδικότερα οι σύμμαχοι του Αραβικού Κόλπου βρίσκονται σε πόλεμο για τουλάχιστον μια δεκαετία, ξεκινώντας από τον πόλεμο της Συρίας, αλλά και τα τελευταία επτά χρόνια στην Υεμένη.
Η άνευ προηγουμένου συγκέντρωση θεωρήθηκε ευρέως ως μια προσπάθεια του Ισραήλ και των Αράβων συμμάχων του να δημιουργήσουν ένα μέτωπο ενάντια στον κοινό περιφερειακό εχθρό, το Ιράν. Ισραηλινοί αξιωματούχοι είπαν στους δημοσιογράφους επί τόπου ότι οι συνομιλίες επικεντρώθηκαν στη δημιουργία μιας «αρχιτεκτονικής περιφερειακής ασφάλειας», μεταξύ άλλων θεμάτων.
Οι Times of Israel διευκρινίζουν περαιτέρω:
Σε κοινή συνέντευξη Τύπου και των έξι διπλωματών μετά τις συναντήσεις, ο υπουργός Εξωτερικών Γιαΐρ Λάπιντ είπε στους δημοσιογράφους ότι η λεγόμενη Σύνοδος Κορυφής Νέγκεβ θα γίνει «μόνιμο φόρουμ».
Είπε ότι το confab χτίζει «μια νέα περιφερειακή αρχιτεκτονική που βασίζεται στην πρόοδο, την τεχνολογία, τη θρησκευτική ανοχή, την ασφάλεια και τη συνεργασία στο κομμάτι των πληροφοριών».
Οι Άραβες υπουργοί έκαναν το σπάνιο βήμα της καταδίκης των επιθέσεων κατά της ισραηλινής αστυνομίας. Ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν παρευρέθηκε αυτοπροσώπως και ανέφερε περιχαρής ότι «τα πράγματα που κάποτε ήταν ακατόρθωτα, τώρα έγιναν δυνατά» – αναφερόμενος στο γεγονός ότι οι χώρες του Αραβικού Κόλπου που μέχρι πριν από δύο χρόνια δεν είχαν καν επίσημες σχέσεις με το Ισραήλ, τώρα έχουν ενταχθεί σε ένα μόνιμο φόρουμ ασφαλείας κατά της τρομοκρατίας που φιλοξενείται από το εβραϊκό κράτος.
Ζ.Π.
29 Μαρτίου 1430, Η Θεσσαλονίκη μετά από πολιορκία, λεηλατείται από τους οθωμανούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεσσαλονίκη, για πολλούς αιώνες η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας, έπεσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στις 29 Μαρτίου 1430 μετά από πολιορκία υπό τον Σουλτάνο Μουράτ Β’.
Η πόλη παρέμεινε στα χέρια των Οθωμανών για τους επόμενους πέντε αιώνες, μέχρι που τελικά έγινε μέρος του Βασιλείου της Ελλάδας το 1912 μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον Ελληνικό Στρατό στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο.
Η Θεσσαλονίκη ήταν ήδη υπό οθωμανικό έλεγχο από το 1387 έως το 1403 προτού επιστρέψει στη βυζαντινή κυριαρχία μετά τη Μάχη της Άγκυρας.
Το 1422 ο Μουράτ επιτέθηκε στη Θεσσαλονίκη αφότου οι Βυζαντινοί υποστήριξαν τον αντίπαλο του, Μουσταφά Τσελεμπή.
Μη μπορώντας να βρει ανθρώπινο δυναμικό ή πόρους για την άμυνα της πόλης, ο ηγεμόνας της, Ανδρόνικος Παλαιολόγος, την παρέδωσε στη Δημοκρατία της Βενετίας τον Σεπτέμβριο του 1423.
Οι Βενετοί προσπάθησαν να πείσουν τον Σουλτάνο να αναγνωρίσει την κυριαρχία τους, αλλά απέτυχαν καθώς ο Μουράτ θεωρούσε την πόλη δική του.
Αυτό το αδιέξοδο οδήγησε στον οθωμανικό αποκλεισμό της Θεσσαλονίκης, ο οποίος κατά καιρούς συνοδευόταν από άγριες επιθέσεις στην πόλη.
Η σύγκρουση διεξήχθη ως μια σειρά επιδρομών και από τις δύο πλευρές εναντίον των εδαφών της άλλης στα Βαλκάνια και στα νησιά του Αιγαίου.
Οι Ενετοί προσπάθησαν επανειλημμένα να ασκήσουν πίεση εμποδίζοντας τη διέλευση των οθωμανικών πλοίων απ’ τα Δαρδανέλια στην Καλλίπολη, με ελάχιστη επιτυχία.
Ο αποκλεισμός έφερε έντονο λιμό στους κατοίκους και πολλοί εγκατέλειψαν την πόλη.
Η πολιορκία, η αδυναμία της Βενετίας να προμηθεύσει και να φυλάξει σωστά την πόλη, οι παραβιάσεις των εθιμικών τους δικαιωμάτων και η αχαλίνωτη κερδοσκοπία από Βενετούς αξιωματούχους οδήγησαν στη σύσταση ενός κόμματος υπέρ της παράδοσης, το οποίο κέρδισε έδαφος μεταξύ των κατοίκων.
Ο μητροπολίτης της πόλης, Συμεών , ενθάρρυνε το ποίμνιό του να αντισταθεί.
Ωστόσο, μέχρι το 1426, με την εμφανή αδυναμία της Βενετίας να εξασφαλίσει την ειρήνη, η πλειοψηφία του τοπικού πληθυσμού είχε αρχίσει να προτιμά να παραδοθεί για να αποφύγει τη λεηλασία που θα συνόδευε μια βίαιη κατάκτηση.
Οι προσπάθειες της Βενετίας να βρει συμμάχους εναντίον των Οθωμανών απέτυχαν επίσης: οι υπόλοιποι ισχυροί της περιοχής είτε ακολούθησαν τη δική τους πορεία, είτε ήταν ανταγωνίζονταν τους Ενετούς είτε είχαν ηττηθεί από τους Οθωμανούς.
Μετά από χρόνια ατελείωτων διαπραγματεύσεων, οι δύο πλευρές προετοιμάστηκαν για την τελική αντιπαράθεση το 1429.
Τον Μάρτιο, η Βενετία κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στους Οθωμανούς, αλλά ακόμη και τότε η συντηρητική εμπορική αριστοκρατία που διοικούσε τη Δημοκρατία δεν ενδιαφερόταν να συγκεντρώσει στρατό για προστατεύσει τη Θεσσαλονίκη, πόσο μάλλον να αντισταθεί στον Σουλτάνο.
Στις αρχές του 1430, ο Μουράτ κατάφερε να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του εναντίον της Θεσσαλονίκης, καταλαμβάνοντας την στις 29 Μαρτίου 1430.
Οι απώλειες της πολιορκίας και η επακόλουθη λεηλασία μείωσαν τον πληθυσμό της πόλης από ίσως και 40.000 κατοίκους σε περίπου 2.000.
Η Βενετία συνήψε συνθήκη ειρήνης με τον Σουλτάνο τον Ιούλιο, αναγνωρίζοντας το νέο status quo. Τις επόμενες δεκαετίες, η διαμάχη μεταξύ της Βενετίας και των Οθωμανών μετατοπίστηκε δυτικά, για τον έλεγχο της Αλβανίας.
Η Θεσσαλονίκη παρέμεινε στα χέρια των Οθωμανών μέχρι τον Οκτώβριο του 1912, οπότε και απελευθερώθηκε από το Βασίλειο της Ελλάδας κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Ο υπόλοιπος μουσουλμανικός πληθυσμός της, εγκατέλειψε την πόλη κατά τη διάρκεια της ελληνοτουρκικής ανταλλαγής πληθυσμών το 1923.
Ζ.Π.
23 Μαρτίου 1821: Στην Θεσσαλονίκη σφαγιάστηκαν από τους τούρκους στο διοικητήριο και στο προαύλιο του μητροπολιτικού Ναού 3.000 Θεσσαλονικείς, μαζί με τους πρόκριτους της πόλης.
ΔιαγραφήΑΥΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ.
Ζ.Π.
Ο «ΙΟΥΔΑΙΟΣ» ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΕΣΦΑΞΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://zenonpapazaxos.blogspot.com/2021/02/blog-post_25.html
Ο αυτοκράτορας της Ρώμης Λεύκιος Σεπτίμιος Σεβήρος Γέτας (193 – 211 μ.Χ.) πολιόρκησε και κατέστρεψε την αρχαία και ένδοξη Ελληνική πόλη του Βυζαντίου χωρίς λόγο (195 μ.Χ.). Στην συνέχεια έσφαξε σχεδόν όλους τους Έλληνες άνδρες της πόλεως και κατήργησε την ελευθερία και την αυτονομία της. Γκρέμισε επίσης και τα τείχη του Βυζαντίου, για να είναι εύκολη βορά στις εισβολές των βαρβάρων, που ήλθαν μερικά χρόνια αργότερα. Κάσσιος Δίων LXXIV.10-13
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ-ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΟΜΕΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΡΩΜΑΪΚΗΣ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΚΑΙ
ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Ο Σεπτίμιος Σεβήρος και οι πόλεις του ανατολικού
τμήματος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ Γ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Επιβλέπων καθηγητής: ΣΒΕΡΚΟΣ K. ΗΛΙΑΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΙΟΥΝΙΟΣ 2021
Ζ.Π.
Ο «ΙΟΥΔΑΙΟΣ» ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΚΑΡΑΚΑΛΛΑΣ ΕΣΦΑΞΕ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, (πάνω από 20.000 Έλληνες).
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://zenonpapazaxos.blogspot.com/2021/02/blog-post_25.html
Ο Καρακάλλας (Marcus Aurelius Severus Antoninus Pius Augustus, 4 Απριλίου 188 - 8 Απριλίου 217 μ.Χ.), επίσημα γνωστός ως Αντωνίνος, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 198 έως το 217.
Ο μεγάλος φόβος του Καρακάλλα ήταν ο Ακμαίος Ελληνισμός της Αλεξανδρείας, της μόνης πόλεως, που από πολλές πλευρές μπορούσε να ανταγωνισθεί την Ρώμη.
Χωρίς να έχει ξεσπάσει καμία επανάσταση, αλλά βασιζόμενος σε υποψίες, ο Καρακάλλας εξεστράτευσε κατά της Αλεξανδρείας και επέβλεψε προσωπικά, σύμφωνα με τους ιστορικούς της εποχής, την σφαγή όλων των ικανών να φέρουν όπλα Ελλήνων της Αλεξανδρείας.
Όταν οι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας άκουσαν τους ισχυρισμούς του Καρακάλλα ότι σκότωσε τον Γέτα σε αυτοάμυνα, σατίρισαν τον ισχυρισμό του, όπως και άλλες ιδιαιτερότητές του. Η απάντηση του Καρακάλλα σε αυτή την προσβολή ήταν άγρια. Το 215 μ.Χ. κατέσφαξε την αντιπροσωπεία των Ελλήνων της πόλης που συγκεντρώθηκε ανυποψίαστη μπροστά στην πόλη να τον προϋπαντήσει. Κατόπιν προχώρησε σε λεηλασία της Αλεξάνδρειας και σύμφωνα με τον ιστορικό Δίωνα Κάσσιο, σφαγιάστηκαν πάνω από 20.000 Έλληνες.
Ζ.Π.