ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΡΑΤΣΑΣ (Urheimat)

 

           Η ΠΡΩΤΟΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΩΝ‏

 

                                 Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ‏ 

 

ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΗΜΕΡΑ‏ 

 

ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ;

 

 Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΦΕ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ"

 

 

Δυστυχώς αξιόλογοι Έλληνες γλωσσολόγοι επιστήμονες δεν υπάρχουν  (εκτός  ορισμένων γενναίων,   ταλαίπωρων, γραφικών  και  αφελών  ερασιτεχνών).  Οι Έλληνες κατάντησαν οι τσανακογλείφτες των ιουδαίων διανοουμένων.

 

Η κοινή προγονική (αποκατεστημένη) γλώσσατων Πρωτοϊνδοευρωπαίων 

ονομάζεται πρωτοϊνδοευρωπαϊκή (ΠΙΕ).

Υπάρχει διαφωνία για το  που εντοπίζεται  η  αρχική  γεωγραφική  θέση που ζούσαν  οι  Πρωτοϊνδοευρωπαίοι  (η αποκαλούμενη "Urheimat" ή "κοιτίδα").

 

 Υπάρχουν σήμερα τρεις προτάσεις:

1. οι στέπες βόρεια του Εύξεινου Πόντου και της Κασπίας ( Υπόθεση Κουργκάν) Οι υποστηρικτές της υπόθεσης Κουργκάν τείνουν να χρονολογούν την πρωτογλώσσα περίπου στο 4.000 π.Χ.,
2. η  Ελληνική  Ασιατική  Χερσόνησος  (Ανατολία) ( Κόλιν Ρένφριου).  Ο Κόλιν Ρένφριου το 1987 υποστήριξε ότι η διάδοση της ινδοευρωπαϊκής βασίστηκε στην διάδοση της γεωργίας.  Οι υποστηρικτές της καταγωγής από την Ανατολία τείνουν να χρονολογούν την πρωτογλώσσα συνήθως αρκετές χιλιετίες νωρίτερα,  (περί  το 7.000  π.Χ.),  συνδέοντας τη διάδοση των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών με τη νεολιθική διάδοση της γεωργίας
         3.   η  Ελληνική  Ευρωπαϊκή  Χερσόνησος  (ο  γράφων).  Επιστήμονες υποστηριχτές είναι οι Ιταλοί γλωσσολόγοι Μάριο Αλινέι (Mario Alinei), Γκαμπριέλε Κόστα (Gabriele Costa) και Τσιτσέρο Πόγκιρκ (Cicero Poghirc) καθώς και Γερμανοί και Βέλγοι αρχαιολόγοι Αλεξάντερ Χάουσλερ (Alexander Hausler) και Μαρσέλ Οτ (Marcel Otte).

  

 

ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ  ΠΕΡΙΟΔΟΣ

 Χάρτης που δείχνει "πολύ χονδρικά" την επέκταση του Homo Sapiens

από την Ανατολική Αφρική σε όλο τον Υπόλοιπο Κόσμο.

 

Ως Παλαιολιθική περίοδος ορίζεται το πρωιμότερο τμήμα της Λίθινης Εποχής ή Εποχής του Λίθου, κατά τη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος χρησιμοποίησε λίθινα τεχνουργήματατα και εκτείνεται σε μια μεγάλη περίοδο που ξεκίνησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια περίπου έως το 10.000 π.Χ., το τέλος δηλαδή της τελευταίαςΕποχής των Παγετώνων ή Παγετώδους. Διαιρείται στην Κατώτερη Παλαιολιθική, με τις πρώιμες μορφές ανθρωπιδών και την παρουσία λίθινων χειροπελέκεων, η οποία τελειώνει περίπου το 80.000 π.Χ. στην Μέση Παλαιολιθική ή Μουστέρια, την εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ που τελειώνει περίπου το 33.000 π.Χ. και την Ανώτερη Παλαιολιθική, περίοδο κατά την οποία έγινε και η ανάπτυξη του homo Sapiens, έως το 10.000 π.Χ., οπότε και ξεκινά η μεταβατική Μεσολιθική περίοδος.

Ανώτερη Παλαιολιθική

Στην Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο ο άνθρωπος του Νεάντερταλ εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από ένα είδος Homo sapiens τον άνθρωπο Cro-Magnon και τον άνθρωπο Grimaldi. Στο κλείσιμο της παλαιολιθικής αναπτύχθηκαν αρκετοί πολιτισμοί όπως ο Ωρινάκιος, ο Περιγόρδιος, ο Σολουτραίος και ο Μαγδαληναίος. Το κυνήγι γίνεται πλέον ομαδική ενασχόληση και εντατικοποιείται η αλιεία, ενώ έχουμε και τις πρώτες αποφασιστικές ενδείξεις για την ύπαρξη συστημάτων πίστης επικεντρωμένων στην μαγεία και το υπερφυσικό. Κατασκευάζονται καλύβες, αντί για σπήλαια, ραμμένα ρούχα, αναπτύσσεται η πρωτόγονη γλυπτική και ζωγραφική, χρησιμοποιούνται λεπίδεςοψιανού. Αυτά βέβαια είναι ορισμένα από τα ευρήματα που στοιχειοθετούν τις ενδείξεις πολιτισμού. Επίσης, είναι πιθανό οι άνθρωποι του Ωρινάκιου πολιτισμού να μετανάστευσαν στην Ευρώπη έχοντας ήδη καλλιεργήσει τον πολιτισμό τους στην Ασία. Τα λίθινα εργαλεία τους είναι λεπτοδουλεμένα και χρησιμοποιούσαν οστά και ελεφαντοστούν για τη δημιουργία περιδεραίων. Σε αυτή την περίοδο ανήκουν οι αποκαλούμενες Αφροδίτες (ειδώλια θηλυκών θεoτήτων με υπερτονισμένα τα γεννητικά όργανα) και τα περιγραφικά σχέδια σε τοίχους σπηλαίων.

 Οι κυνηγοί της Σολουτραίας φάσης του πολιτισμού εισήλθαν στην Ευρώπη πιθανώς από την Ανατολή εκδιώκοντας ή υποτάσσοντας του Ωρινάκιους προκατόχους. Οι Σολουτραίοι κατασκεύαζαν εξαιρετικές αιχμές δοράτων στο σχήμα του φύλλου δάφνης και απασχολούνταν με την εξημέρωση αλόγων. Οι Σολουτραίοι όπως και οι Ωρινάκιοι αντικαταστάθηκαν από τους Μαγδαληναίους. Η Μαγδαληναία είναι η τελευταία και η πλέον εντυπωσιακή φάση της Παλαιολιθικής περιόδου. Τα τεχνουργήματά τους υποδεικνύουν ανεπτυγμένες κοινωνίες αλιέων και κυνηγών. Ανάμεσα στα εργαλεία τους συγκαταλέγονται οι μικρόλιθοι, λεπτοδουλεμένοι λίθοι που υποδεικνύουν υψηλή τεχνική επεξεργασίας, καμάκια και βάρκες. Ωστόσο, η κορωνίδα της Μαγδαληναίας φάσης του ανθρώπινου πολιτισμού θεωρείται ανάψυξη της τέχνης και ιδιαίτερα η ζωγραφική των σπηλαίων.

 Οι  δύο  θεωρίες ασυνέχειας  (Κουργκάν  και  Ανατολίας).

ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ (θεωρία των πολεμιστών ποιμένων Κουργκάν  της  Γκιμπούτας)

 Σύμφωνα  με  τις  τρέχουσες  ακαδημαϊκές  επιστημονικές  αντιλήψεις  η πραγματική  αξία  και  η  διεθνής  αναγνώριση  ενός  σημαντικού επιστήμονα  έχει  να  κάνει  με βάση τις αναφορές που κάνουν άλλοι επιστήμονες στο έργο αυτού  του  επιστήμονα. Κριτήριο είναι ένας επιστήμονας να έχει πάνω από 10.000 αναφορές σε αναγνωρισμένα 

διεθνώς  επιστημονικά  συγγράμματα  και τουλάχιστον μια δημοσίευση ή βιβλίο (ως πρώτος/τελευταίος/μόνος συγγραφέας), ή  να έχει πάνω από 500 αναφορές ή 4.000 έως 10.000 αναφορές, αλλά τουλάχιστον μια δημοσίευση ή βιβλίο (ως πρώτος/τελευταίος/μόνος συγγραφέας) με πάνω από 1.000 αναφορές.)

 Η περισσότερο δημοφιλής είναι η υπόθεση των Κέργκαν ή Κουργκάν (kurgan) την οποία επεξεργάστηκε με λεπτομέρεια η  Λιθουανή  Μαρίγια  Γκιμπούτας 

(Marija Gimbutas)  στην  δεκαετία  του  1950. Σύμφωνα με αυτήν οι πρωτοϊνδοευρωπαίοι ήταν πολεμιστές ποιμένες που έκτιζαν κουργκάν (ταφικούς σωρούς), στις στέπες της Ουκρανίας. Από τις στέπες εισέβαλαν πρώτα στην νοτιοανατολική Ευρώπη και μετά έχοντας εξελιχθεί σε ισχυρούς πολεμιστές, με κάποιο τρόπο εξαφάνισαν τις περισσότερες προϋπάρχουσες γλώσσες, και διέδωσαν τις ινδοευρωπαϊκές σε όλη την Ευρώπη.  Σύμφωνα με την Υπόθεση Κουργκάν, η πρώιμη ΠΙΕ ομιλούνταν από τον ομώνυμο χαλκολιθικό  πολιτισμό της στέπας της 5^ης  χιλιετίας  π.Χ., ανάμεσα στον Εύξεινο  Πόντο  και τον  Βόλγα.

 Τοποθετώντας την άφιξη των Ινδοευρωπαίων την 4^η  χιλιετία  π.Χ. και την εξέλιξη σε ξεχωριστές γλωσσικές ομάδες την 3^η  χιλιετία  π.Χ. το επόμενο βήμα της εξέλιξης των γλωσσικών ομάδων στις βασικές μαρτυρούμενες γλώσσες έλαβε χώρα την 2η και 1η πΧ χιλιετία που είναι η εποχή  του  μπρούντζου  και του σιδήρου.

Για τους οπαδούς της συνέχειας (που  ευνοεί  την  αυτοχθονία  των  

Ελλήνων), αυτή η χρονολόγηση είναι απαρχαιωμένη και αντίθετη στα αρχαιολογικά δεδομένα.

 Χάρτης του ινδοευρωπαϊκού εποικισμού από το 4000 ως το 1000 π.Χ. σύμφωνα με την υπόθεση Κουργκάν. Η μωβ περιοχή αντιστοιχεί στην υποτιθέμενη κοιτίδα, η κόκκινη την εξάπλωση ως το 2500 π.Χ. και η πορτοκαλί την εξάπλωση ως το 1000 π.Χ.

 Μαρίγια Γκιμπούτας (Βίλνιους, Λιθουανία 23 Ιανουαρίου, 1921 - Λος Άντζελες 2 Φεβρουαρίου, 1994) υπήρξε εξέχουσα μορφή της αρχαιολογίας, κυρίως για την έρευνά της τόσο στους νεολιθικούς πολιτισμούς όσο και εκείνους της εποχής του Χαλκού, οι οποίοι κατά την άποψή της συνέθεταν τον "αρχαίο ευρωπαϊκό πολιτισμό", όρο που η ίδια εισήγαγε σε έργα της που δημοσεύθηκαν μεταξύ του 1946 και του 1971 και άνοιξαν νέους δρόμους στην αρχαιολογία συνδυάζοντας τον παραδοσιακό τρόπο έρευνας με τηγλωσσολογία και τη 

μυθολογία. Καθηγήτρια της Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας από το 1963 έως το 1989, ερεύνησε και δημοσίευσε ένα σημαντικό αριθμό αρχαιολογικών ευρημάτων, ενώ παράλληλα έσκαψε βαθύτερα από οποιονδήποτε άλλο στην προσπάθειά της να ανασύρει στην επιφάνεια σημαντικό αριθμό αντικειμένων τέχνης και καθημερινής ζωής των νεολιθικών πολιτισμών της Ευρώπης.

Η Μαρίγια Γκιμπούτας κέρδισε παγκόσμια φήμη ως ειδική της Ινδοευρωπαϊκής Εποχής του Χαλκού και της λαϊκής τέχνης της Λιθουανίας και της προϊστορίας της Βαλτικής και των Σλάβων, έτσι όπως τη συνόψισε στο Πολιτισμοί της εποχής του Χαλκού της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (1965). Μεγάλη αναταραχή προκάλεσε με τα τρία τελευταία της βιβλία: Οι Θεές και οι Θεοί της αρχαίας Ευρώπης (1974), Η Γλώσσα της Θεάς (1989) και το τελευταίο της βιβλίο Ο Πολιτισμός της Θεάς (1991), στο οποίο παρουσίασε μια επισκόπηση των θεωριών της για τους νεολιθικούς πολιτισμούς της Ευρώπης: αρχιτεκτονικά πρότυπα, κοινωνική δομή, τέχνη, 

θρησκεία, και ερμηνεία γραπτών πηγών. Έδωσε έμφαση στην άποψη ότι υπήρξε σημαντική διαφορά ανάμεσα στο αρχαίο μητριαρχικό σύστημα -εστιασμένο στη λατρεία της Μητέρας Θεάς- και τα πατριαρχικά πολιτισμικά στοιχεία της Ινδοευρωπαϊκής κουλτούρας, τα οποία διαμόρφωσαν τις κλασικές ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Στο έργο της η Γκιμπούτας επανερμήνευσε της ευρωπαϊκή προϊστορία στο φως στην γλωσσολογικής έρευνας, της εθνολογίας, και της ιστορίας των θρησκειών 

και προκάλεσε τις παραδοσιακές απόψεις για τις απαρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. ΟΤζόζεφ Κάμπελ και ο Άσλεϊ Μόνταγκιου, ο καθένας με τον τρόπο του, εξέφρασαν τις απόψεις τους για τη θεωρία της Γκιμπουτάς σε ό,τι αφορά στη Στήλη της Ροζέττας και την αποκρυπτογράφηση των αιγυπτιακών 

ιερογλυφικών.

Η Τζόαν Μάρλερ έγραψε επί του θέματος, «Αν και δεν είναι απολύτως παρδεκτή από το κυρίαρχο ρεύμα της αρχαιολογίας, στην προσπάθειά της για την ερμηνεία της ιδεολογίας των προϊστορικών κοινωνιών, έγινε φανερό στην Μαρίγια ότι κάθε όψη της ζωής των αρχαίων Ευρωπαίων εξέφραζε ένα είδος θρησκευτικού συμβολισμού. Αφιερώθηκε, λοιπόν, σε μια εξαντλητική μελέτη των νεολιθικών εικόνων και συμβόλων για ν' αποκαλύψει την κοινωνική και μυθολογική τους σημασία. Για να το επιτύχει αυτό, ήταν απαραίτητο να διευρύνει τους ορίζοντες της περιγραφικής αρχαιολογίας περιλαμβάνοντας την γλωσσολογία, τη μυθολογία, τη συγκριτική θρησκειολογία και τη μελέτη των ιστορικών

αρχείων. Αποκάλεσε τούτη τη διεπιστημονική προσέγγιση αρχαιομυθολογία».

Η Μαρίγια Γκιμπούτας έφθασε στις Η.Π.Α. ως πρόσφυγας από Λιθουανία το 1949 

μετά το διδακτορικό της στην αρχαιολογία το 1946 στο πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν, αν και ποτέ δεν ξέχασε την λιθουανική κληρονομιά της. Ξεκίνησε αμέσως να μεταφράζει στοΠανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ανατολικοευρωπαϊκά αρχαιολογικά κείμενα, και έγινε λέκτωρ στο τμήμα της Ανθρωπολογίας. Το 1955 έγινε μέλος του Μουσείου Πήμποντυ στο Χάρβαρντ.

Το 1956 η Γκιμπούτας εισήγαγε την Υπόθεση Κούργκαν συνδυάζοντας την αρχαιολογία των περίφημων τύμβων (ρωσικά Κούργκαν) με γλωσσολογικά 

στοιχεία, προκειμένου να επιλύσει το πρόβλημα των πρωτο-ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, υποθέτοντας την ύπαρξη λαών, τους οποίους ονόμασε 'λαούς των Κούργκαν' (κατασκευαστές τύμβων) και προσπάθησε ν' ανιχνεύσει την πορεία των μεταναστεύσεών τους στην Ευρώπη. Παρόλο που η υπόθεσή της αμφισβητήθηκε, η γεφύρωση που επεχείρησε ανάμεσα στις δύο επιστήμες θεωρείται πρωτοποριακή και είχε σημαντικό αντίκτυπο στην υπόθεση Ινδοευρωπαϊκοί λαοί. Ανάμεσα στα έτη 1967 και 1980 διεξήγαγε σημαντικές συστηματικές ανασκαφές σε πολλούς αρχαιολογικούς τόπους της Νεολιθικής περιόδου στην ΝΑ Ευρώπη.

Οι θεωρίες της Γκιμπούτας έγιναν αποδεκτές από ένα σημαντικό αριθμό συγγραφέων του νεοπαγανιστικού ρεύματος, αλλά υπέστησαν και έντονη κριτική -ιδιαίτερα οι απόψεις της για τα θηλυκά ειδώλια- από τους αρχαιολόγους όπως ο Άντριου Φλέμινγκ (Andrew Fleming), «Ο Μύθος της Μητέρας-Θεάς», (World Archaeology 1969) και ο Πήτερ Ούκο (Peter Ucko) ο οποίος θεώρησε ότι τα ειδώλια της γονιμότητας ήταν απλά νεολιθικές κούκλες.

Ωστόσο, αντίθετα από τους ενθουσιαστικούς οπαδούς της, η ίδια ποτέ δεν ταύτισε τις ποικίλες και σύνθετες θηλυκές εικόνες της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής με μία μοναδική και παγκόσμια Μητέρα-Θεά. Αντίθετα, αναγνώρισε μια ποικιλία εικόνων θηλυκών θεοτήτων: η θεά φίδι, η θεά μέλισσα, η θεά πτηνό, η θεά όρος, η Δέσποινα των Ζώων κ.λπ. Τη σοβαρότερη, όμως αντίσταση συνάντησε στην προσπάθειά της να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα της Νεολιθικής ως ιδεογράμματα, στο Η Γλώσσα της Θεάς (1989).

 Χρονολόγιο

• 4500 π.Χ. – 4000 π.Χ.: Πρώιμη ΠΙΕ. Πολιτισμός Στρέντνυ Στογκ, Δνείπερου - Δον και Σαμάρα, εξημέρωση του αλόγου.
• 4000 π.Χ. – 3500 π.Χ.: Ο πολιτισμός Γιάμνα, οι πρωτοτυπικοί οικοδόμοι κουργκάν, εμφανίζονται στη στέπα και ο πολιτισμός Μαϊκόπ στο βόρειο Καύκασο. Οι ινδοχεττιτικές θεωρίες τοποθετούν το διάσπαση της πρωτοανατολικής γλώσσας πριν από αυτήν την περίοδο.
• 3500 π.Χ. – 3000 π.Χ.: Μέση ΠΙΕ. Ο πολιτισμός Γιάμνα βρίσκεται στην ακμή του, αντιπροσωπεύοντας την κλασική ανασυγκροτημένη Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή κοινωνία, με λίθινα είδωλα, πρώιμα δίτροχα πρωτοάρματα, ασκώντας κυρίως τηνκτηνοτροφία αλλά επίσης με μόνιμους οικισμούς και φρούρια πάνω σε λόφους (hillforts), συντηρούμενη από τη γεωργία και το ψάρεμα κατά μήκος των ποταμών. Η επαφή του πολιτισμού Γιάμνα με τους πολιτισμούς της ύστερης Νεολιθικής Ευρώπης είχε ως αποτέλεσμα την “κουργκανοποίηση” των πολιτισμών τωνΣφαιρικών αμφορέων και Μπάντεν. Ο πολιτισμός Μάικοπ μας δινει τις πρωιμότερες μαρτυρίες της έναρξης της Εποχής του Χαλκού και χάλκινα όπλα και αντικείμενα (artifacts) κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή Γιάμνα. Πιθανώς πρώιμη σατεμοποιήση.
• 3000 π.Χ. – 2500 π.Χ.: Ύστερη ΠΙΕ. Ο πολιτισμός Γιάμνα εκτείνεται σε όλη τη στέπα του Εύξεινου Πόντου. Ο πολιτισμός των Σχοινοειδών Προϊόντων (Corded Ware culture) εκτείνεται από το Ρήνο ως το Βόλγα και αντιστοιχεί στην ύστερη φάση της ινδοευρωπαϊκής ενότητας με την αχανή “κουργκανοποιημένη” περιοχή να αποσυντίθεται σε διάφορες ανεξάρτητες γλώσσες και κουλτούρες, ακόμα σε χαλαρή επαφή που επιτρέπει τη διάδοση της τεχνολογίας και των πρώιμων δανείων ανάμεσα στις ομάδες, εκτός από τον κλάδο των γλωσσών της Ανατολίας και τον Τοχαρικό, που είναι ήδη απομονωμένοι από αυτές τις διαδικασίες. Η διάσπαση σε κέντουμ και σάτεμ είναι πιθανώς ολοκληρωμένη αλλά οι φωνητικές τάσεις της σατεμοποίησης παραμένουν ενεργές.
• 2500 π.Χ. – 2000 π.Χ.: Η διάσπαση των αποδεδειγμένων διαλέκτων σε πρωτογλώσσες έχει ολοκληρωθεί. Η πρωτοελληνική μιλιέται στα Βαλκάνια, ηπρωτοϊνδοιρανική βόρια τις Κασπίας στον πολιτισμό Σντάσα – Πέτροβκα. ΗΚεντρική Ευρώπη φτάνει στην Εποχή του Χαλκού με τον πολιτισμού του Λάγυνου, που αποτελείται πιθανόν από διάφορες κέντουμ διαλέκτους. Η πρωτοσλαβική (ή εναλλακτικά η πρωτοσλαβική και η πρωτοβαλτική κονότητα με στενή επαφή μεταξύ τους) αναπτύσσονται στην βορειοανατολική Ευρώπη. Οι μούμιες Ταρίμπιθανόν αντιστοιχούν στους πρωτοΤοχάρους.
• 2000 π.Χ. – 1500 π.Χ.: Εφευρίσκεται το άρμα οδηγώντας στη διάσπαση και τη γρήγορη διάδοση των Ιρανικών και των Ινδικών γλωσσών από τον πολιτσμό Αντρόνοβο και το Αρχαιολογικό Σύμπλεγμα Βακτριανής-Μαργκιάνα (Vactria-Margiana) σε μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ασίας, της βόρειας Ινδίας, του Ιράν και της ανατολικής Ανατολίας. Η πρωτοανατολική διασπάται σε Χεττιτική καιΛουβική. Ο προ-πρωτοκελτικός πολιτισμός Ουνέτισε (Unetice) έχει μια δραστήρια μεταλλουργική βιομηχανία (ουράνιος δίσκος Νέμπρα) (Nebra skydisk).
• 1500 π.Χ. – 1000 π.Χ.: Η σκανδιναβική Εποχή του Χαλκού αναπτύσσει την (προ-)πρωτογερμανική και οι (προ-)πρωτοκελτικοί πολιτισμοί Ούρφιλντ καιΧάλστατ εμφανίζονται στην Κεντρική Ευρώπη εγκαινιάζοντας την Εποχη του Σιδήρου. Πρωτοϊταλική μετανάστευση στην Ιταλική χερσόνησο. Παρακμή τηςΡίγκβεδα και άνοδος του βεδικού πολιτισμού στο Παντζάμπ. Άνθηση και πτώση τηςΧεττιτικής Αυτοκρατορίας. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός δίνει τη θέση του στουςΕλληνικούς Σκοτεινούς Αιώνες.
• 1000 π.Χ. – 500 π.Χ.: Οι κελτικές γλώσσες διαδίδονται στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη. Η Βόρεια Ευρώπη μπάινει στην προ-ρωμαϊκή Εποχή του Σιδήρου, τη φάση διαμόρφωσης της πρωτογερμανικής. Ο Όμηρος εγκαινιάζει την ελληνική λογοτεχνία και την πρώιμη Κλασική Αρχαιότητα. Ο βεδικός πολιτισμός δίνει τη θέση του στις Μαχανατζαναπάντας (Mahajanapadas). Ο Ζωροάστρης (Ζαρατούστρα) συνθέτει τις Γκάθα (“ύμνοι”), άνοδος της αυτοκρατορίας τωνΑχαιμενιδών παίρνοντας τη θέση των Ελαμιτών και της Βαβυλωνάς. Οι Κιμμέριοι(πολιτισμός Σρούμπνα) αντικαθίστανται από τους Σκύθες στη στέπα του Εύξεινου Πόντου. Οι Αρμένιοι διαδέχονται τον πολιτισμό Ουράρτου. Διαχωρισμός των πρωτοϊταλικών σε οσκοουμβρική και λατινοφαλισκική και ίδρυση της Ρώμης. Δημιουργία του ελληνικού και του αρχαίου ιταλικού αλφαβήτου. Μια ποικιλίαπαλαιοβαλκανικών γλωσσών μιλιέται στη Νότια Ευρώπη. Οι γλώσσες της Ανατολίας έχουν εκλείψει.
• 
  

ΔΕΥΤΕΡΗ  ΥΠΟΘΕΣΗ  (Θεωρία  των Γεωργών  της  

Ανατολίας του  Ρένφριου) 

Μια δεύτερη υπόθεση υπόθεση ασυνέχειας είναι αυτή του αρχαιολόγου Κόλιν Ρένφριου(Colin Renfrew), o οποίος στο βιβλίο του The IE puzzle (1987) καταρρίπτoντας την παραδοσιακή θεωρία με αρχαιολογικά δεδομένα πρότεινε μια νέα θεωρία καταγωγής των Iνδοευρωπαίων, την ινδοευρωπαϊκή νεολιθική διασπορά, η οποία βασίζεται στην παρατήρηση ότι η μόνη πιθανή στιγμή στην ευρωπαϊκή προϊστορία που μπορεί να συμπίπτει με μια γιγάντια μεταβολή είναι η αρχή της γεωργίας την 7^η  π.Χ.  χιλιετία. Καθώς κατάγεται από την περιοχή  

της  σημερινής  Συρίας  και  ανατολικής  Τουρκίας η αρχαιολογία ανιχνεύει στην νότια ευρώπη μια μικρή μεταναστευτική συνεισφορά από εκεί, ο Ρένφριου συμπέρανε ότι οι αγρότες ήταν υπεύθυνοι για την εξάπλωση των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών.

Η φιλοσοφία τής θεωρίας είναι ότι οι πρωτοϊνδοευρωπαίοι, αντί για πολεμιστές που εισέβαλαν και κατέλαβαν στρατιωτικά την Ευρώπη, ήταν εφευρέτες της γεωργίας που κατέλαβαν την ευρώπη με πολιτισμική και διανοητική ανωτερότητα. Για τους οπαδούς της συνέχειας αυτή η θεωρία δεχόμενη ουσιαστικά νεολιθική πολιτισμική ασυνέχεια δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει:

1. Η αρχαιολογία αποδεικνύει ότι οι ευρωπαϊκοί νεολιθικοί πολιτισμοί συνεχίζουν τους προγενέστερους μεσολιθικούς πολιτισμούς χωρίς πραγματική ασυνέχεια
2. Οι δυο νοτιοευρωπαϊκές περιοχές όπου οι νεολιθικοί πολιτισμοί επιδεικνύουν διεισδύσεις από την Μέση Ανατολή είναι ακριβώς οι περιοχές όπου τα μη ινδοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά είναι περισσότερο φανερά και σημαντικά. Για να εξηγήσει την πραγματική γλωσσική κατάσταση η υπόθεση θα πρέπει να αντιστραφεί. Οι αγρότες πρέπει να είναι υπεύθυνοι για το μη ινδοευρωπαϊκό στοιχείο της περιοχής.
3. Η θεωρία αναγκάζεται να υποθέσει ότι οι ινδοευρωπαίοι έφθασαν στην βόρεια και δυτική ευρώπη πολύ αργότερα από τους πρώτους νεολιθικούς πολιτισμούς. Αυτή η περίοδος είναι ακριβώς εκείνη που η αρχαιολογία δεν ανιχνεύει οποιαδήποτε ασυνέχεια: Για παράδειγμα δεν υπάρχει ίχνος της άφιξης των Κελτών (γεγονός που σημαίνει ότι ήταν πάντα εκεί).
4. Η νεολιθική ορολογία διαφέρει από ομάδα σε ομάδα. Αυτό είναι εντελώς αντίθετο με την ιδέα των πρωτοευρωπαίων ως εφευρετών της γεωργίας.

   Σύμφωνα  με  τις  τρέχουσες  ακαδημαϊκές  επιστημονικές αντιλήψεις  η  πραγματική  αξία  και  η  διεθνής  αναγνώριση  ενός  σημαντικού επιστήμονα  έχει  να  κάνει  με βάση τις αναφορές που κάνουν άλλοι επιστήμονες στο έργο αυτού  του  επιστήμονα. Κριτήριο είναι ένας επιστήμονας να έχει πάνω από 10.000 αναφορές σε αναγνωρισμένα  

διεθνώς  επιστημονικά συγγράμματα  και τουλάχιστον μια δημοσίευση ή βιβλίο (ως πρώτος/τελευταίος/μόνος συγγραφέας), ή  να έχει πάνω από 500 αναφορές ή 4.000 έως 10.000 αναφορές, αλλά τουλάχιστον μια δημοσίευση ή βιβλίο (ως πρώτος/τελευταίος/μόνος συγγραφέας) με πάνω από 1.000 αναφορές.)

Κόλιν Ρένφριου

Ο βαρώνος Άντριου Κόλιν Ρένφριου Σκωτσέζος (25 Ιουλίου 1937 Στόκτον ον Τις) είναι Βρετανός αρχαιολόγος, παλαιογλωσσολόγος. Διακρίνεται για το ερευνητικό του έργο του σχετικά με τη ραδιοχρονολόγηση, την προϊστορία των γλωσσών, τηναρχαιογενετική, καθώς και την πρόληψη της αρχαιοκλοπής σε αρχαιολογικούς χώρους. Ανέπτυξε την υπόθεση της Ανατολίας, μη καθολικά αποδεκτή, η οποία υποστηρίζει ότι η  πρωτοϊνδοευρωπαϊκή, η ανακατασκευασμένη πρόγονος τωνινδοευρωπαϊκών γλωσσών, προήλθε περίπου πριν από 9.000 χρόνια από τηνΑνατολία και μετανάστευσε με την εξάπλωση της γεωργίας σε ολόκληρη τηΜεσόγειο και στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Η υπόθεση αυτή αντιτίθεται φαινομενικά στην Υπόθεση Κούργκαν της Μαρίγια Γκιμπούτας, η οποία αναφέρει ότι οι Πρωτοϊνδοευρωπαίοι εξαπλώθηκαν μέσω μετανάστευσης των λαών από τη στέπα του Πόντου-Κασπίας περίπου πριν από 6.000 χρόνια.

 Πρώην καθηγητής της αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και διευθυντής του Ινστιτούτου McDonald είναι πλέον μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών.

Ο Ρένφριου μαθήτευσε στο Σχολείο Σαιντ Άλμπανς, στο Χερτφορντσάιρ και από το 1956 έως το 1958 υπηρέτησε τη θητεία του στη Βρετανική Βασιλική Αεροπορία. Κατόπιν πήγε στο Κολέγιο του αγ. Ιωάννη στο Κέιμπριτζ όπου σπούδασεΑρχαιολογία και Ανθρωπολογία, αποφοιτώντας το 1962.

Το 1965 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στους "Νεολιθικό πολιτισμό και τον πολιτισμό της Χαλκοκρατίας στις Κυκλάδες και τις εξωτερικές τους σχέσεις".

Το 1965 διορίστηκε στη θέση του λέκτορα στο Τμήμα Προϊστορίας και Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Σέφιλντ.

 Μεταξύ του 1968 και του 1970, ο Ρένφριου διηύθυνε τις ανασκαφές στους Σιταγρούς της Μακεδονίας, στην Ελλάδα.

Το 1968 ανεπιτυχώς διεκδίκησε την κοινοβουλευτική εκλογική περιφέρεια Σέφιλντ Μπράιτσάιντ για λογαριασμό του Συντηρητικού Κόμματος. Εκείνη τη χρονιά εξελέγη μέλος της Εταιρείας Αρχαιοδιφών του Λονδίνου, το 1970 εξελέγη μέλος τηςΕταιρείας Αρχαιοδιφών της Σκωτίας και το 2000 έγινε επίτιμο μέλος του Συλλόγου Αρχαιοδιφών της Σκωτίας.

Το 1972 ο Κόλιν Ρένφριου έγινε καθηγητής της αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, διαδεχόμενος τον Μπάρι Κάνλαϊφ. Κατά την παραμονή του στοΣαουθάμπτον διηύθυνε τις ανασκαφές στο Κουάντερνες στο Όρκνι και τηΦυλακωπή της Μήλου, στην Ελλάδα. Το 1973 δημοσίευσε το Πριν τον Πολιτισμό: Η Επανάσταση της Ραδιοχρονολόγησης και η Προϊστορική Ευρώπη, στην οποία αμφισβήτησε την παραδοχή ότι η προϊστορική πολιτιστική καινοτομία προήλθε από την Εγγύς Ανατολή και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Ευρώπη.

 Επίσης ανέσκαψε μαζί με την Μαρίγια Γκιμπούτας τους Σιταγρούς στην Ελλάδα.

Το 1980 ο Ρένφριου εξελέγη Μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας. Το 1981 εξελέγη καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, θέση που κατείχε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Το 1990 Renfrew διορίστηκε Διεθυντής του Ινστιτούτου Αρχαιολογικής Έρευνας McDonald. Το 1987 δημοσίευσε το Αρχαιολογία και γλώσσα: Το Παζλ των Ινδοευρωπαϊκών Πηγών, ένα βιβλίο για τους Πρωτοϊνδοευρωπαίους. Με την «Υπόθεση της Ανατολίας» θεώρησε ότι οι Πρωτοϊνδοευρωπαίοι έζησαν 2.000 χρόνια πριν από τους Κουργκάν, στην Ανατολία, αργότερα μετανάστευσαν στην Ελλάδα, στη συνέχεια στην Ιταλία, τη Σικελία, τηνΚορσική, στη μεσογειακή ακτή της Γαλλίας, της Ισπανίας και στην Πορτογαλία. Ένας άλλος κλάδος μετανάστευσε κατά μήκος των ποταμών στις εύφορες κοιλάδες του Δούναβη και του Ρήνου στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.

Από το 1987-1991 ήταν συνδιευθυντής στις ανασκαφές της Μαρκιανής στηνΑμοργό και στον κάβο του Δασκαλιού, στην Κέρο.

Το 2004 αποσύρθηκε από την θέση του καθηγητή και από το 2006-2008 διηύθυνε νέες ανασκαφές στο κυκλαδίτικο νησί Κέρος. Σήμερα είναι συνδιευθυντής της αρχαιολογικής έρευνας στην Κέρο.

1. Εργογραφία

• Renfrew, A.C., 1972, The Emergence of Civilisation: The Cyclades and the Aegean in The Third Millennium BC, London. (Η Ανάδυση του πολιτισμού, Αθήνα: ΜΙΕΤ^[7])
• Renfrew, A.C., 1973, Before Civilisation, the Radiocarbon Revolution and Prehistoric Europe, London: Pimlico. ISBN 0-7126-6593-5
• Renfrew, A.C., 1979. Cooke, Kenneth L. ed. Transformations: Mathematical Approaches to Culture Change. New York: Academic Press. ISBN 978-0-12-586050-5
• Renfrew, A.C. and Wagstaff, Malcolm (editors), 1982, An Island Polity, the Archaeology of Exploitation in Melos, Cambridge: Cambridge University Press.
• Renfrew, A.C., (editor), 1985, The Archaeology of Cult, the Sanctuary at Phylakopi, London: British School at Athens and Thames & Hudson.
• Renfrew, A.C., 1987, Archaeology and Language: The Puzzle of Indo-European Origins, London: Pimlico. ISBN 0-7126-6612-5
• Renfrew, A.C., Zubrow, Ezra B. W. (editors), 1994, The ancient mind: elements of cognitive archaeology. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-45620-3
• Renfrew, A.C. and Bahn, P., 1991, Archaeology: Theories, Methods and Practice, London: Thames and Hudson. ISBN 0-500-28147-5. (Αρχαιολογία^[8]:Θεωρίες, μεθοδολογία και πρακτικές εφαρμογές, Αθήνα:Καρδαμίτσας, 2001)
• Renfrew, A.C., 2000, Loot, Legitimacy and Ownership: The Ethical Crisis in Archaeology, London: Duckworth. ISBN 0-7156-3034-2
• Renfrew, A.C., 2003, Figuring It Out: The Parallel Visions of Artists and Archaeologists, London: Thames and Hudson. ISBN 0-500-05114-3
• Renfrew, A.C., 2008, Prehistory: The Making of the Human Mind, Modern Library.ISBN 0-679-64097-5
• Ernestine S. Elster and Colin Renfrew (eds), Prehistoric Sitagroi : excavations in northeast Greece, 1968–1970. Vol. 2, The final report. Los Angeles, CA : Cotsen Institute of Archaeology, University of California, Los Angeles, 2003. Monumenta archaeologica 20.
• Colin Renfrew, Marija Gimbutas and Ernestine S. Elster (eds.), Excavations at Sitagroi, a prehistoric village in northeast Greece. Vol. 1. Los Angeles : Institute of Archaeology, University of California, 1986.

·  Πουρναρά, Μαργαρίτα (22 Μαΐου 2011). «H αρχαιοκαπηλία αλλοιώνει την ιστορία». εφημ. Η Καθημερινή: Αρχείο Πολιτισμού, έντυπη έκδοση. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.

·  ·  Pereltsvaig, Asya; Lewis, Martin W. (2015). The Indo-European Controversy: Facts and Fallacies in Historical Linguistics. Cambridge: Cambridge University Press, σελ. 205. ISBN 9781107054530.

·  ·  Cavalli-Sforza, Luigi Luca; Menozzi, Paolo; Piazza, Alberto (1994). The History and Geography of Human Genes. Princeton: Princeton University Press, σελ. 265. ISBN 978-0691087504.

·  ·  «Colin Renfrew». 2004 Balzan Prize for Prehistoric Archaeology. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.

·  ·  «Bryn Mawr Classical Review 2004.06.21». Bryn Mawr Classical Review. 21 Ιουνίου 2004. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου2015.

·  ·  Renfrew, C. et al (2009). «The early Cycladic settlement at Dhaskalio, Keros: preliminary report of the 2008 excavation season».Annual of the British School at Athens: 27–47. ISSN 0068-2454.

 

 

 

ΤΡΙΤΗ  ΥΠΟΘΕΣΗ 

Η  Θεωρία της παλαιολιθικής συνέχειας  (PCT).

Μία  θεωρία που ευνοεί  την  θεωρία  τη  αυτοχθονίας  της ελληνικής  φυλής.  Δυστυχώς  αξιόλογοι  Έλληνες γλωσσολόγοι  επιστήμονες  δεν  υπάρχουν  (εκτός  ορισμένων γενναίων,   ταλαίπωρων,  γραφικών  και  

αφελών ερασιτεχνών).

 Οι  Έλληνες  κατάντησαν  οι  τσανακογλείφτες  των ιουδαίων  διανοουμένων.

(ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ:  Σύμφωνα  με  τις  τρέχουσες  ακαδημαϊκές επιστημονικές  αντιλήψεις  η  πραγματική  αξία  και  η  διεθνής αναγνώριση  ενός  σημαντικού  επιστήμονα  έχει  να  κάνει  με βάση τις αναφορές που κάνουν άλλοι επιστήμονες στο έργο αυτού  του  επιστήμονα. Κριτήριο είναι ένας επιστήμονας να έχει πάνω από 10.000 αναφορές σε αναγνωρισμένα  

διεθνώς  επιστημονικά  συγγράμματα  και τουλάχιστον μια δημοσίευση ή βιβλίο (ως πρώτος/τελευταίος/μόνος συγγραφέας), ή  να έχει πάνω από 500 αναφορές ή 4.000 έως 10.000 αναφορές, αλλά τουλάχιστον μια δημοσίευση ή βιβλίο (ως πρώτος/τελευταίος/μόνος συγγραφέας) με πάνω από 1.000 αναφορές.)

 

Η θεωρία της συνέχειας απορρίπτει τις προηγούμενες ως ανεπαρκείς, ενώ η νέα θεωρία πρέπει να συμφιλιώσει τις ακόμα θεμελιώδεις κατακτήσεις της παραδοσιακής ιστορικής και συγκριτικής γλωσσολογίας με την ανάπτυξη της σύγχρονης Γενετικής  επιστήμης. Στο πρόβλημα εμπλέκονται τουλάχιστον πέντε διαφορετικοί επιστημονικοί κλάδοι.

1. γενική  γλωσσολογία
2. παλαιοανθρωπολογία
3. γνωστικές επιστήμες
4. γενετική
5. αρχαιολογία
   Για τους οπαδούς της θεωρίας η σύγκλιση των συμπερασμάτων είναι αξιoσημείωτη.
   Η Θεωρία της παλαιολιθικής συνέχειας (PCT) προτείνει ότι οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες κατάγονται από την Ευρώπη και έχουν συνεχή παρουσία και εξέλιξη από την παλαιολιθική εποχή
   Βασίζεται σε μια αμφιλεγόμενη για πολλούς σύνθεση γλωσσολογικών μελετών, αρχαιογενετικών μελετών που υποδεικνύουν ότι το 80% της γενετικής δεξαμενής των Ευρωπαίων έχει παλαιολιθική προέλευση, καθώς και αρχαιολογικών δεδομένων που υποδεικνύουν ευρωπαϊκή πολιτισμική συνέχεια.
   Οι βασικοί υποστηρικτές είναι οι Ιταλοί γλωσσολόγοι Μάριο Αλινέι (Mario Alinei), Γκαμπριέλε Κόστα (Gabriele Costa) και Τσιτσέρο Πόγκιρκ (Cicero Poghirc) καθώς και Γερμανοί και Βέλγοι αρχαιολόγοι Αλεξάντερ Χάουσλερ (Alexander Hausler) και Μαρσέλ Οτ (Marcel Otte).
   Οι υποστηρικτές στιγματίζουν την ανεπάρκεια αποδείξεων μιας ινδοευρωπαϊκής εισβολής την εποχή του χαλκού, την έλλειψη γενετικής αλλαγής από την παλαιολιθική εποχή, καθώς και την αναλογία με την παλαιολιθική καταγωγή των Ουραλικών πληθυσμών και γλωσσών στην Ευρασία. Οι επικριτές απαντούν ότι η γενετική συνέχεια δεν σημαίνει γλωσσική συνέχεια.
   Φαίνεται ότι η βασική διαφωνία είναι η χρονική κλίμακα. Οι περισσότεροι σύγχρονοι γλωσσολόγοι θεωρούν ότι σε δέκα χιλιάδες χρόνια θα πρέπει να έχει εκλείψει οποιοσδήποτε συσχετισμός μεταξύ των γλωσσών. Ως εκ τούτου η παλαιολιθική καταγωγή των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών δίνει στην εξέλιξη των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών παράλογα μεγάλη ιστορική διάρκεια. Αντίθετα, οι υποστηρικτές της συνέχειας φαίνεται να θεωρούν ότι η γλωσσολογικές μεταβολές έχουν κύρια αιτία κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, διαφορετικά η εξέλιξή τους είναι πολύ περισσότερο συντηρητική.
   Ως εκ τούτου η καταγωγή των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών από την εποχή του χαλκού (4η πΧ χιλιετία) έχει ανεπαρκή ιστορική διάρκεια για να δικαιολογήσει την ποικιλία της ινδοευρωπαϊκής ομογλωσσίας.

1. Στην γενική γλωσσολογία η κεντρική ιδέα βασίζεται στον θεωρητικό  ισχυρισμό ότιη γλώσσα είναι έμφυτη. Αυτό θεωρείτο μέγιστο εμπόδιο για την ενοποίηση με την θεωρία του Δαρβίνου αλλά οι συνεχιστές ισχυρίζονται ότι έχουν μια απροσδόκητη λύση στο πρόβλημα  από  την  σύγχρονη  επιστήμη  της  Γενετικής:

1. Η κατανομή των γενετικών τύπων σε μεγάλο βαθμό αντιστοιχεί στις γλώσσες του κόσμου
2. Η διαφοροποίηση της γλώσσας πρέπει να προχώρησε βήμα βήμα με την διασπορά των ανθρώπων (των Homo sapiens sapiens)
3. Ανεξάρτητοι γενετιστές βεβαιώνουν ότι το 80% της γενετικής δεξαμενής των ευρωπαίων έχει παλαιολιθική προέλευση.
   Παρόλο που ο Καβάλι Σφόρτζα (Cavalli Sforza) προσπάθησε πρώτα να  ταιριάξει τα δεδομένα με την θεωρία της πολεμικής εισβολής και μετά με την θεωρία Ρένφριου, κατέληξε ότι η γονιδιακή δεξαμενή των σύγχρονων ευρωπαίων προέρχεται κυρίως   από τους κατοίκους της παλαιολιθικής Ευρώπης.
   Οι  υποστηριχτές  της  αυτοχθονίας  των  Ευρωπαίων  από  την  Παλαιολιθική εποχή,  αναφερόμενοι  στα  αρχαιολογικά  δεδομένα  σημειώνουν ότι:

1. δεν υπάρχει ίχνος μαζικής πολεμικής εισβολής
2. όλοι οι νεολιθικοί πολιτισμοί είναι κατευθείαν συνέχειες των μεσολιθικών ή φτιάχτηκαν από μεσολιθικές ομάδες μετά από νεολιθικοποίηση από λίγους αγρότες της μέσης ανατολής.
   Οι συνεχιστές θεωρούν ότι η θεωρία τους έρχεται σε αναλογία και συμφωνία με την θεωρία της Ουραλικής συνέχειας που αναπτύχθηκε την δεκαετία του '70 από αρχαιολόγους και γλωσσολόγους ειδικευμένους στην ουραλική περιοχή της Ευρώπης. Αυτή η θεωρία αξιώνει αδιάλειπτη συνέχεια των ουραλικών πληθυσμών και γλωσσών από την παλαιολιθική  εποχή.
   Οι συνεχιστές σημειώνουν ότι η κλασσική ινδοευρωπαϊκή θεωρία του  19^ου  αιώνα ήταν  βαθιά επηρεασμένη από τις παγγερμανικές αντιλήψεις. Η επιλογή της εποχής του χαλκού ήταν αναγκαστική ώστε η ανώτερη φυλή που θα κυριαρχούσε να είναι εξοπλισμένη με όπλα και άλογα. Μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και  την  υποχώρηση  του  γερμανικού  πνεύματος  στην  επιστήμη,  μια νέα εκδοχή του παραδοσιακού σεναρίου παρουσιάστηκε από την Λιθουανή  γλωσσολόγο Μαρίγια Γκιμπούτας που θεωρούσε ότι οι υπερπολεμιστές εκφράζονται καλύτερα από τους βαλτικούς ελίτ αντί των γερμανικών και έγινε η επικρατούσα  σήμερα ινδοευρωπαϊκή θεωρία  (Βαλτικός – Λιθουανικός  εθνικισμός).
   Οι συνεχιστές διαπιστώνουν ότι  το πρωτοϊνδοευρωπαϊκό λεξιλόγιο είναι  κοινό σε όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και  αποτελείται από έννοιες που σχετίζονται με τον πολιτισμό της παλαιολιθικής εποχής. Λέξεις που σχετίζονται με την τεχνολογία της μεσολιθικής εποχής είναι διαφοροποιημένες για τις διάφορες ομάδες γλωσσών (πράγμα που σημαίνει ότι είχαν ήδη διαχωριστεί) και το γεγονός ότι λέξεις σχετικές με την γεωργική ορολογία είναι διαφορετικές για τις διάφορες γλώσσες (γεγονός που καταρρίπτει πολύ καθαρά την θεωρία του Ρένφριου)
   Οι συνεχιστές γενικά θεωρούν ότι τα σύνορα, όπως προκύπτουν από την αρχαιολογία, ουσιαστικά συμπίπτουν με τα γλωσσικά σύνορα και ανάλογα με το χρονικό βάθος, την σπουδαιότητα και την σταθερότητα αυτών των πολιτισμικών συνόρων μπορούν να ειδωθούν ως σύνορα γλωσσικών οικογενειών, ομάδων ή διαλέκτων. Η κοιτίδα των Κουργκάν (οι ινδοευρωπαίοι της Γκιμπούτας) σύμφωνα με τους συνεχιστές είναι ένα μη ινδοευρωπαϊκό φύλο και συγκεκριμένα το αναγνωρίζουν ως Τουρκικό. Για τους συνεχιστές η αδιάλειπτη συνέχεια των αλταϊκών πολιτισμών στις στέπες μπορεί να συμβολιστεί από τους ίδιους τους Κουργκάν, καθώς το συνήθειο να εγείρουν ταφικούς σωρούς ήταν πάντα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία των Αλταϊκών νομάδων.
    
    
   Η  ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ  ΠΕΡΙΟΔΟΣ
   ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
   1.   Hours Francis, Πολιτισμοί της παλαιολιθικής εποχής, μετάφραση: Αναστασία Ορφανουδάκη - Guillon, εκδ. Καρδαμίτσα, 2001. 
   2.     Δημητρίου Σωτήρης, Η εξέλιξη του ανθρώπου. Παλαιολιθική εποχή, εκδ. Καστανιώτη, 1993. 
   3.     Πουλιανός Νίκος, Εισαγωγή στην παλαιολιθική τεχνολογία και τυπολογία, εκδ. Καρδαμίτσα, 2005.
   Πόθεν και πότε οι Έλληνες;
    
   Πότε ξεκινά ο ελληνικός πολιτισμός;
   Πώς μπορούμε να ορίσουμε μεθοδολογικά την αφετηρία του και να την εντοπίσουμε στον χρόνο;
   Σε ποιους χρόνους και σε ποιες διαδικασίες μπορεί να αναχθεί η προέλευση του ελληνισμού των ιστορικών χρόνων;
   Το κυριότερο: πού μπορούμε να βρούμε, ως μέσοι Έλληνες αναγνώστες,υπεύθυνες απαντήσεις σε ερωτήματα τόσο σημαντικά και ευαίσθητα, μακριά από επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις και ακραίες ιδεοληψίες, από μυθομανείς «ερευνητές» χονδροειδούς ερασιτεχνισμού ή ενίοτε και αμφίβολης ψυχοπνευματικής ισορροπίας;
   Πόθεν και πότε οι Έλληνες;
    
   Το νέο βιβλίο του Θεόδωρου Γιαννόπουλου(Δρ. Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης) και των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, αποτελεί ένα επιστημονικό όσο και συγγραφικό εγχείρημα που προσπαθεί να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα.
    
   Λειτουργεί ως ένα συστηματικό και προσιτό εγχειρίδιο της μακροχρόνιας, διεθνούς επιστημονικής διερεύνησης των απαρχών του ελληνικού πολιτισμού. Στο πλαίσιο αυτό επικαιροποιεί  δραστικά τις γνώσεις του ευρύτερου ενδιαφερόμενου κοινού στην Ελλάδα με δεδομένη την αληθινή κοσμογονία που τα τελευταία 25 περίπου χρόνια έχει συντελεστεί σε διεθνές επίπεδο τόσο στην μελέτη της προέλευσης των γλωσσών όσο και στην σχέση μεταξύ της αρχαιολογίας,της γλωσσολογίας, αλλά και άλλων εμπλεκομένων επιστημών.

 Οι πολλές και διαφορετικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί στην διεθνή επιστημονική κοινότητα περί της «ελεύσεως των Ελλήνων» ταξινομούνται κατά χρονικά παράθυρα,παρουσιάζονται αναλυτικά και σχολιάζονται κατά τον πλέον διεξοδικό, αλλά και εύληπτο τρόπο. Μέσα από ένα βασικό φροντιστήριο της προϊστορίας του Αιγαίου,αλλά και ενός ευρύτερου γεωγραφικού χώρου γίνεται κατανοητή η σύνθετη ιστορία της έρευνας του προβλήματος, καθώς και το υπόβαθρο των νέων, ανατρεπτικών πορισμάτων, στα οποία αυτή καταλήγει.

Στις σελίδες του βιβλίου ο ομηρικός Οδυσσέας, η «Κάθοδος» των Δωριέων, οι μυστηριώδεις Πελασγοί, οι γραμμικές γραφές και τα πολυάριθμα μνημεία της προϊστορίας του Αιγαίου, το ινδοευρωπαϊκό ζήτημα, το DNA και η γενετική, είναι μερικά μόνον από τα κομμάτια ενός μεγάλου και πολύπλοκου παζλ, το οποίο αποκαλύπτεται σιγά σιγά δίνοντας νέες, υπεύθυνες και αναπάντεχες απαντήσεις σε μια σειρά από σύνθετες, αλλά και συναρπαστικές ερωτήσεις. Απομένει να καταδειχθεί κατά πόσον μια διαφαινόμενη, ριζική μεταβολή της αντίληψης για το παρελθόν μπορεί να οδηγήσει και στην αλλαγή διαφόρων εδραιωμένων κατευθύνσεων που αφορούν το παρόν και το μέλλον όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.

Ένα βιβλίο που αξίζει να υπάρχει στην βιβλιοθήκη μας.

 Τα περιεχόμενα του βιβλίου είναι τα εξής

 

Πρόλογος   

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΠΟΘΕΝ Η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ;   

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι

«ΠΟΘΕΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;». ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ

ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ. Η ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ

    ΙΙ.1.     Σύνοψη του ινδοευρωπαϊκού προβλήματος – Η παραδοσιακή θεωρία

    ΙΙ.2.     Σύνοψη της προϊστορίας και πρωτοϊστορίας του Αιγαίου

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙΙ

ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΕΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

    ΙΙΙ.1.     Οι αρχαίες παραδόσεις

    ΙΙΙ.2.     Τα «προελληνικά υποστρώματα»

    ΙΙΙ.3.     Οι ελληνικές διάλεκτοι της 1ης χιλιετίας π.Χ.

    ΙΙΙ.4.     Τα προαλφαβητικά γραπτά μνημεία στο Αιγαίο και τα αρχαιότερα βέβαια ίχνη της ελληνικής γλώσσας

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙV

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΚΑΘΕΤΩΝ ΛΑΚΚΟΕΙΔΩΝ ΤΑΦΩΝ (18ος-16ος ΑΙΩΝΑΣ π.Χ.)

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ V

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΚATA ΤΗN ΥΣΤΕΡΗ 3η ΧΙΛΙΕΤΙΑ π.Χ. – ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ CETINA

    V.1.     Εισαγωγή – Ιστορία της έρευνας

    V.2.     Ο πολιτισμός της περιόδου των Κτηρίων με Διαδρόμους (25ος-23ος αι. π.Χ.) και το «διεθνές πνεύμα» των μέσων της  3ης χιλιετίας π.Χ.

    V.3.     Οι ζώνες πολιτιστικών επαφών στην Μεσόγειο των μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ.

    V.4.     Η κατάρρευση του πολιτισμού των Κτηρίων με Διαδρόμους και τα πραγματικά της αίτια

    V.5.     Οι «Αργοναύτες των δυτικών Βαλκανίων» και το μεσογειακό πνεύμα του τέλους της 3ης χιλιετίας π.Χ.

    V.6.     Το φαινόμενο Cetina και η «έλευση των Ελλήνων»

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI

Η «ΣΚΟΤΕΙΝΗ» 4η ΧΙΛΙΕΤΙΑ π.Χ.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ VΙΙ

ΕΞΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ = ΕΚΝΕΟΛΙΘΙΣΜΟΣ; Η ΘΕΩΡΙΑ ΓΛΩΣΣΑΣ-ΓΕΩΡΓΙΑΣ TOY COLIN RENFREW

    VII.1.     Εισαγωγή

    VII.2.     Οι βασικοί άξονες κριτικής της παραδοσιακής αντίληψης για την κοιτίδα και διασπορά των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών   

    VII.3.     Η κριτική της γενετικής συγγένειας: το γλωσσικό οικογενειακό δέντρο και η πρωτοϊνδοευρωπαϊκή κοινωνία και μυθολογία

    VII.4.     Η «ανατολιακή υπόθεση»: εξινδοευρωπαϊσμός = εκνεολιθισμός   

    VII.5.     Τα μεγάλα προβλήματα: οι ινδοϊρανικές γλώσσες και η μη ινδοευρωπαϊκή «σφήνα» των γλωσσών της Μεσοποταμίας

    VII.6.     Το «περιστέρι ανάμεσα στις γάτες»: ο αντίλογος στην θεωρία γλώσσας-γεωργίας και η περαιτέρω επεξεργασία της

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ VIII

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ

    VIIΙ.1.     Θεωρίες παλαιολιθικής συνέχειας

    VIIΙ.2.     Η «αρχαιολογία των κυττάρων»: πληθυσμιακή γενετική

    VIIΙ.3.     Έλληνες: εις τα εξ ων συνετέθησαν

 

ENGLISH SUMMARY

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΝΩΝ

 

ΓΛΩΣΣΑΡΙ ΞΕΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

 

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ

 Ο  Mario Alinei (γεννήθηκε το 1926 στο Τορίνο , Ιταλία ) είναι Ιταλός γλωσσολόγος, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης , όπου δίδαξε από  το  1959-1987, και  ζει σήμερα στην Impruneta, Ιταλία . Είναι ιδρυτής και εκδότης του Quaderni di Semantica , ένα περιοδικό της θεωρητικής και εφαρμοσμένης σημασιολογίας. Μέχρι πρόσφατα, ήταν πρόεδρος της Atlas Linguarum Europae στην UNESCO.

Ο  Alinei έχει συγγράψει εκατοντάδες δημοσιεύσεις και είναι ένας πολύ γνωστός μελετητής  στον τομέα της διαλεκτολογίας.  Ο  Alinei ήταν πρωτοπόρος στη χρήση των υπολογιστών στη γλωσσολογία. Σύμφωνα με τον Παύλο Ίβιτς "ο  Alinei είναι ένας  από  τους  λίγους  ευρωπαίους γλωσσολόγους, οι οποίοι ήδη στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα ήταν πρόθυμοι και σε θέση να εφαρμόσουν  τα αποτελέσματα των τεχνολογικών καινοτομιών για τη μελέτη της γλώσσας.»

Μετά τη συνταξιοδότησή του, αρχής γενομένης από το 1996, ο  Alinei έχει γίνει επίσης γνωστός ως ένα από τους  κύριους  υποστηρικτές της Θεωρία της παλαιολιθικής συνέχειας , η οποία υποστηρίζει ότι οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες προέρχεται από την Ευρώπη στην Ανώτερη Παλαιολιθική.

 Ο  Marcel Otte (γεννημένος 5 του Οκτωβρίου 1948) είναι καθηγητής της Προϊστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης , στο Βέλγιο . Είναι  ειδικός στην Θρησκεία, στις  Τέχνες,  στην  Κοινωνιοβιολογία και  στην  έρευνα  για  την 

Ανώτερη Παλαιολιθική εποχή της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας.

Ο  Otte είναι ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της  θεωρίας  της 

παλαιολιθικής  συνέχειας,  η οποία αναφέρει ότι οι  ινδοευρωπαϊκές γλώσσες προέρχονται  από την Ευρώπη και  ότι  υπήρχαν  εκεί από την παλαιολιθική περίοδο.  Είναι  ο  πρώτος  που  υποστήριξε  αυτή  την  θεωρία στην εργασία που δημοσιεύθηκε το 1995.

 Η θεωρία της παλαιολιθικής συνέχειας, υποστηρίζει ότι οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες έχουν συνεχή παρουσία στην Ελλάδα  και  στην  Ευρώπη από την παλαιολιθική εποχή.  Οι υποστηρικτές τής παλαιολιθικής συνέχειας τις χρονολογούν ακόμα παλαιότερα,  κάπου στην ανώτερη παλαιολιθική  (περίπου  50.000  π.Χ.  με  10.000 π.Χ.).

 

Cicerone Poghirc - Λατινοφωνία Ελλήνων

Ο Ρουμάνος καθηγητής του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου και του Πανεπιστημίου Bochum της Γερμανίας Cicerone Poghirc δραστηριοποιείται πολυσχιδέστατα για την επίλυση επιμάχων επιστημονικών ζητημάτων του ελληνικού κόσμου.

 

Πρωτίστως με τη διδακτορική διατριβή του, εκπονημένη και εγκεκριμένη στο Πανεπιστήμιο Λένινγκραντ - Αγίας Πετρούπολης, αποδεικνύει την ελληνικότητα της αρχαίας μακεδονικής διαλέκτου, συνακόλουθα δέ και των χρηστών της αρχαίων Μακεδόνων. Μάλιστα επηρεάζει και τον Βούλγαρο ακαδημαϊκό Vl. Georgiev.

 

Δεύτερον με συνοπτική μελέτη επαληθεύει την ελληνικότητα του υποστρώματος, γλωσσικού και εθνολογικού, του συνόλου της ελληνικής χερσονήσου.

 

Τρίτον διερευνά τον ελληνικό χώρο ως προς την έναρξη και έκταση της διαδόσεως της λατινικής γλώσσας, για την οποία φρονεί ότι συντρέχουν όλοι οι παράγοντες στη ρωμαϊκή επαρχία Μακεδονία, απαρτισμένη από την κυρίως Μακεδονία, Θεσσαλία, Ήπειρο... Την δέ τελευταία, κατ' εξοχήν τη Βόρειο Ήπειρο, ορίζει απαρχή της λατινοφωνίας Ελλήνων. Με σαφήνεια την αποδίδει στην αναγκαστική ρωμαιο-ελληνική στρατιωτική σύμπραξη προς αναχαίτιση ιλλυρικών επιδρομών, βλαπτικών τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους Ρωμαίους. Ως άμεση επίπτωση σημειώνει την εξοικείωση των Ελλήνων με στοιχειώδη λατινική πολεμική ορολογία. Την χρονολογεί το 229 π.χ, ενώ ο ακαδημαϊκός Αγαπητός Τσοπανάκης μια δεκαετία προγενέστερα, το 239 π.χ. Κατά δυο δέ αιώνες ενωρίτερα σε σύγκριση με την πληροφορία του Γάλλου Helly για την εκλατίνηση στη Θεσσαλία.

Εφεξής η λατινοφωνία Ηπειρωτών οπωσδήποτε επισπεύδεται και επαυξάνεται, επειδή επ' αμοιβή υπηρετούν στα Ρωμαϊκά Βοηθητικά Σώματα, συνηθέστερα ως μεταφορείς, αγωγιάτες, προ της κυριαρχίας των Ρωμαίων στην Ελληνική Ανατολή.

Αυτοί είναι οι πρώτοι των ελληνικών χωρών Βλάχοι, εφ' όσον το όνομα σημαίνει λατινόφωνο. Στη δέ γραμματεία αποκαλούνται και Κουτσόβλαχοι, Τσιντσάροι, Αρωμούνοι..., αλλά αυτοαποκαλούνται κατά κανόνα Αρμάνοι [<Α + Ρ(ω)μάνοι]. Παράγωγο του τελευταίου είναι η Αρμανία, που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες των μεσαιωνικών-βυζαντινών χρόνων, για να ονομάσουν την χώρα τους.

 

Τέταρτον βασιζόμενος στα λατινογενή -και όχι μόνον- τοπωνύμια της Θεσσαλίας, προ πάντων της Περραιβίας, ο καθηγητής Cicerone Poghirc βεβαιώνει ότι αυτά αρκούν ως απόδειξη αδιατάρακτης και αδιάλειπτης ανά τους αιώνες υπάρξεως των Αρμάνων στις τωρινές θέσεις τους από την Αρχαιότητα έως σήμερα.

 

 

* Βλ. Vl. Georgiev, Introduzione alla storia delle lingue indoeupee, Roma 1966, 193.

Παλαιότερα ο Georgiev συσχέτιζε την γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων με την ιλλυρική. Για την αλλαγή των θέσεων βλ. Ν.Π. Ανδριώτης, Οι Προέλληνες, Θεσσαλονίκη 1953, 17 κε., και Ελεύθερος Κόσμος της 7.4.1971, όπου εκτενής σχολιασμός της ανακοινώσεώς του στο διεθνές συνέδριο προϊστορικών σπουδών.

 

Όσοι ενδιαφέρονται για πλήρη τεκμηρίωση:

Αχ. Λαζάρου, Πανάρχαιες Περραιβο-Ηπειρωτικές Επικοινωνίες και Αυτοχθονία Βλαχόφωνων Περραιβών, Εκδόσεις Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων, Αθήνα 2004.-

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ