Η ΠΡΩΤΟΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΩΝ‏

 

                                 Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ‏ 

 

ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΗΜΕΡΑ‏ 

 

ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ;

 

 Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΦΕ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ"

 

 Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες

 Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες (ανοιχτό πράσινο) και άλλες γλωσσικές οικογένειες ανά τον κόσμο

Βιβλιογραφία

• Γ. Γιαννάκης, Οι Ινδοευρωπαίοι: Γλώσσα και Πολιτισμός, εκδ. Ίδρυμα Μανώλη Τριανταφυλλίδη, 2015
• Beekes, R. S. P., Εισαγωγή στη συγκριτική ινδοευρωπαϊκή γλωσσολογία, μετ. Γ. Παπαναστασίου & Σ. Τσολακίδης, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών (Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη), Θεσσαλονίκη 2004.
• Γιαννάκης, Γεώργιος Κ., Οι Ινδοευρωπαίοι. Μέρας Α: Γλώσσα και Πολιτισμός, Ινστιτούτο του Βιβλίου – Α. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2005.
• Mallory, J. P., Οι Ινδοευρωπαίοι. Γλώσσα, Αρχαιολογία και Μύθος, μετ. Ελ. Αστερίου, Δελφίνι, Αθήνα 1995 .

Οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες αποτελούν γλωσσική  οικογένεια τα μέλη της οποίας ήταν, στην αρχαιότερή τους μορφή, διάλεκτοι μιας ενοποιημένης γλώσσας, οι οποίες διαφοροποιήθηκαν σταδιακά εξαιτίας των αλλεπάλληλων μεταναστεύσεων και των επαφών του  λαού  των Ινδοευρωπαίων  με άλλα γλωσσικά ιδιώματα. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες ομιλούνταν από λαούς που ζούσαν, σε μια ενιαία αν και εκτεταμένη περιοχή, η οποία δικαιολογεί πολιτισμική, γλωσσική και φυλετική  ομοιογένεια.

Η ινδοευρωπαϊκή είναι η μεγαλύτερη γλωσσική οικογένεια στον κόσμο σήμερα με τα μέλη της να αποτελούν τη μητρική γλώσσα περισσότερων από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπων· η δεύτερη μεγαλύτερη οικογένεια γλωσσών είναι η Σινοθιβετική.

Οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες αποτελούν  μία  ομάδα αρκετών εκατοντάδων γλωσσών και διαλέκτων που περιλαμβάνει τις περισσότερες από τις γλωσσικές υπο-οικογένειες της Ευρώπης  όπως και πολλές γλώσσες της  Ασίας. Σύγχρονες γλώσσες που ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια είναι, ανάμεσα σε άλλες, η Αγγλική, η Γαλλική, ηΓερμανική, η Ισπανική, η Μπενγκάλι, η Πορτογαλική, η Ρωσική και η Χίντι, κάθε μία από τις οποίες είναι μητρική γλώσσα περισσότερων από 40 εκατομμύρια ανθρώπων. Επίσης στην ίδια γλωσσική οικογένεια ανήκουν πολυάριθμες άλλες μικρότερες εθνικές ή μειονοτικές γλώσσες όπως η Ελληνική, η Ιταλική, η Κουρδική, η Λιθουανική, ηΠερσική (ή Φαρσί), η Αρμενική,   η Αλβανική,

Στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια ανήκουν επίσης γλώσσες που δεν έχουν πια ομιλητές όπως η  Λατινική, η Σανσκριτική, η Τοχαρική, η Χεττιτική και άλλες.

 Η ομοιότητα βασικών λέξεων στη σανσκριτική, ελληνική, λατινική, γερμανική, αγγλική κ.ά. όπως πατέρας (σανσκ. pita, αρχ. ελλ. πατήρ, λατ. pater, γερμ. Vater, αγγλ. father),μητέρα (σανσκ. mata, αρχ. ελλ. μήτηρ, λατ. mater, γερμ. Mutter, αγγλ. mother), σπίτι(σανσκ. dáma-, αρχ. ελλ. δόμος, λατ. domus) άλογο (σανσκ. áśva-, αρχ. ελλ. ἵππος, λατ.equus) κλπ. οδήγησε τους γλωσσολόγους στην υπόθεση ότι οι λέξεις αυτές έχουν κοινή ρίζα. Η ύπαρξη κοινών ριζών οδήγησε με τη σειρά της στην υπόθεση ότι οι γλώσσες αυτές προέρχονται από μια κοινή πρωτογλώσσα, η οποία ονομάζεται συμβατικά Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή  (ΠΙΕ). Η δυνατότητα τέτοιες ομοιότητες να οφείλονται σε δανεισμό μεταξύ γειτονικών γλωσσών αποκλείστηκε, διότι θεωρείται απίθανο ένας λαός με ξεχωριστή γλώσσα να μην έχει δικές του λέξεις για τόσο βασικές έννοιες, αλλά να χρησιμοποιεί τις λέξεις άλλων γλωσσών.

Η πιθανότητα κοινής καταγωγής κάποιων από αυτές τις γλώσσες προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Μάρκους Τσίριους φαν Μπόξχορν το 1647, που θεωρούσε ότι εξελίχτηκαν από τη σκυθική, μια ιρανική γλώσσα. Η θεωρία του φαν Μπόξχορν δεν έγινε ευρύτερα γνωστή και δεν είχε συνέχεια. Η υπόθεση της κοινής καταγωγής προτάθηκε και πάλι από τον Σερ Γουίλιαμ Τζόουνς που αντιλήφτηκε και επισήμανε το1796 ομοιότητες ανάμεσα στις τέσσερις από τις παλιότερες γλώσσες που ήταν γνωστές στην εποχή του, τη λατινική, την ελληνική, τη σανσκριτική και την περσική γλώσσα. Η συστηματική σύγκριση αυτών και άλλων αρχαίων γλωσσών από τον Φραντς Μποπυποστήριξε αυτή τη θεωρία και η “Συγκριτική Γραμματική” του, που δημοσιεύτηκε μεταξύ του 1833 και του 1852, θεωρείται η αρχή των ινδοευρωπαϊκών σπουδών ως ακαδημαϊκού κλάδου.

 Χάρτης της θεωρίας Κουργκάν  της  Λιθουανής  Γκαμπούτας, της μιας  από  τις τρεις  θεωρίες ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των σχετικών γλωσσών. Σύμφωνα με τη θεωρία, υπήρξαν Ινδο-Ευρωπαϊοι οι οποίοι μετανάστευαν συνεχώς στην περίοδο 4000 - 1000 π.Χ. Η κόκκινη περιοχή αντιστοιχεί με τον γεωγραφικό προσδιορισμό της θεωρίας που ίσως κατοικείτο από Ινδο-Ευρωπαϊους έως το 2500 π.Χ.

Η ύστερη πρωτοϊνδοευρωπαϊκή γλώσσα στο πλαίσιο του πολιτισμού Κουργκάν. 

 Κατανομή στην εποχή μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Εποχή των Μεταναστεύσεων

Για να στηριχθεί η υπόθεση της κοινής καταγωγής των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, έπρεπε να καταδειχθεί ότι οι αποκλίσεις από την κοινή ρίζα στις διάφορες γλώσσες οφείλονται σε αλλαγές που δεν έγιναν τυχαία, αλλά ακολουθώντας μια κανονικότητα (ξεχωριστή για κάθε γλώσσα). Έτσι διατυπώθηκαν νόμοι για τις φωνητικές μεταβολές (φωνητικοί  νόμοι), οι οποίοι έχουν καθολική ισχύ και οι εξαιρέσεις των οποίων υπακούουν και αυτές με τη σειρά τους σε δικούς τους κανόνες. Παράδειγμα τέτοιων νόμων είναι οι νόμοι  για  την  μετατόπιση  συμφώνων  στις  γερμανικές  γλώσσες. Με βάση αυτούς τους φωνητικούς νόμους και με βάση τη μορφή που έλαβε η κοινή ρίζα στις διάφορες γλώσσες μπορεί να επανασυντεθεί ο αρχικός της τύπος και να υποτεθεί, με περισσότερη ή λιγότερη βεβαιότητα, ποια μορφή είχε η κοινή λέξη στην πρωτογλώσσα. Επειδή η Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ανάγεται σε βάθος χρόνου πριν την ανακάλυψη της γραφής, θεωρείται απίθανο να βρεθούν γραπτά τεκμήριά της που να επιβεβαιώνουν ή να διαψεύδουν άμεσα τους επανασυντιθέμενους τύπους. Η ανακάλυψη όμως και η αποκρυπτογράφηση αρχαίων γλωσσών (όπως η Χεττιτική) και συστημάτων γραφής (όπως η Ελληνική  Γραμμική  Β΄) βοηθούν στην επιβεβαίωση ή διάψευση και χρονολόγηση των φωνητικών νόμων.

 Η  ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ταξινόμηση

Οι διάφορες υποομάδες της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας περιλαμβάνουν (με τη σειρά που μαρτυρούνται για πρώτη φορά γραπτά):

• Γλώσσες της Ανατολίας· ο παλιότερα μαρτυρημένος κλάδος, από τον 18ο αιώνα π.Χ.· εξαφανισμένες, η σημαντικότερη ανάμεσά τους ήταν η γλώσσα τωνΧετταίων, η χεττιτική.
• Ινδοϊρανικές γλώσσες· κατάγονται από ένα κοινό πρόγονο την πρωτοϊνδοϊρανική
• Ινδικές γλώσσες (ή ινδοάριες)· συμπεριλαμβανομένης της σανσκριτικής, μαρτυρημένες από τη 2η χιλιετία π.Χ.
• Ιρανικές γλώσσες· μαρτυρημένες περίπου από το 1000 π.Χ., συμπεριλαμβανομένης της αβεστικής και της περσικής
• Δαρδικές γλώσσες
• Νουριστάνι γλώσσες
• Ελληνικές γλώσσες· αποσπασματικές μαρτυρίες στη μυκηναϊκή ελληνική από το14ο αιώνα π.Χ.· ο Όμηρος χρονολογείται τον 8ο αιώνα π.Χ.   
• Ιταλικές γλώσσες· περιλαμβάνουν τη λατινική και τις καταγόμενες από αυτήν γλώσσες, τις ρομανικές γλώσσες, μαρτυρημένες από την 1η χιλιετία π.Χ.
• Κελτικές γλώσσες· οι γαλατικές επιγραφές χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα π.Χ.·αρχαία ιρλανδικά κείμενα από το 6ο αιώνα μ.Χ.· βλέπε πρωτοκελτική γλώσσα.
• Γερμανικές γλώσσες (περιλαμβάνουν την αγγλική)· οι πρώτες μαρτυρίες σερουνικές επιγραφές περίπου από το 2ο αιώνα μ.Χ., τα πρωιμότερα συμπαγή κείμενα στη γοτθική, 4ος αιώνας, βλέπε πρωτογερμανική γλώσσα
• Αρμενική γλώσσα· μαρτυρημένη από τον 5ο αιώνα
• Τοχαρική γλώσσα· εξαφανισμένη γλώσσα των Τοχάρων, που σώζεται σε δύο διαλέκτους μαρτυρημένες περίπου από τον 6ο αιώνα,
• Βαλτοσλαβικές γλώσσες· πολλοί Ινδοευρωπαϊστές πιστεύουν ότι προέρχονται από μια κοινή πρωτογλώσσα νεότερη από την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ενώ άλλοι πιστεύουν ότι οι βαλτικές και οι σλαβικές γλώσσες δε σχετίζονται περισσότερο από όσο δύο οποιοιδήποτε άλλοι κλάδοι της ινδοευρωπαϊκής.
• Σλαβικές γλώσσες· μαρτυρημένες από τον 9ο αιώνα, τα παλαιότερα κείμενα στην παλαιά εκκλησιαστική σλαβική.
• Βαλτικές γλώσσες· μαρτυρημένες από τον 14ο αιώνα και, για γλώσσες μαρτυρημένες τόσο αργά, διατηρούν πολλά από τα αρχαϊκά χαρακτηριστικά της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής.
• Αλβανική γλώσσα· μαρτυρημένη από τον 15ο αιώνα (1462)· έχει προταθεί η σχέση της με την Ελληνική,  την  ιλλυρική, τη δακική και τη θρακική.

Πέρα από τους δέκα κλασικούς κλάδους που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπάρχουν αρκετές εξαφανισμένες γλώσσες για τις οποίες πολύ λίγα είναι γνωστά:

• Ιλλυρική γλώσσα· πιθανώς σχετίζεται με την  Ελληνική,  την μεσσαπική ή τη βενετική.
• Βενετική γλώσσα· κοντά στις ιταλικές γλώσσες
• Λιβουρνική γλώσσα· φαίνεται να συνδέεται με τη Βενετική
• Μεσσαπική γλώσσα· δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί οριστικά
• Φρυγική γλώσσα· γλώσσα της αρχαίας Φρυγίας, πιθανώς κοντά στα ελληνικά.
• Παιονική γλώσσα· εξαφανισμένη γλώσσα που μιλιόταν βόρεια της αρχαίας μακεδονικής – Δωρικής,  πιθανώς  υποδιάλεκτος  της  Δωρικής - Μακεδονικής.
• Θρακική γλώσσα· πιθανώς κοντά με την  Ελληνική  και  δακική.
• Δακική γλώσσα· πιθανώς κοντά στη θρακική και την Ελληνική.
• Αρχαία μακεδονική γλώσσα· ιδιόμορφη  Δωρική  Ελληνική 
• Λιγουρική γλώσσα· πιθανώς μη ινδοευρωπαϊκή· πιθανώς κοντά στις κελτικές ή κλάδος τους.

 Υπήρχαν χωρίς αμφιβολία άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες που χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Η αποσπασματικά μαρτυρημένη ραιτιτική δεν μπορεί να ταξινομηθεί με βεβαιότητα.

Άλλες υποοικογένειες της ινδοευρωπαϊκής έχουν προταθεί, ανάμεσα στις οποίες είναι ηιταλοκελτική και η ελληνοάρια (δηλαδή η στενή σχέση ελληνικής και ινδοϊρανικών γλωσσών). Καμία από αυτές δεν είναι ευρύτερα αποδεκτές. Ο όρος ινδοχεττιτικήαναφέρεται στην υπόθεση ότι υπάρχει ένας σημαντικός διαχωρισμός ανάμεσα στις γλώσσες της Ανατολίας και τους υπόλοιπους κλάδους της ινδοευρωπαϊκής.

 Σάτεμ και Κέντουμ γλώσσες

Οι ινδοευρωπαϊκοί κλάδοι ταξινομούνται στις ομάδες γλωσσών σάτεμ (satəm) καικέντουμ (centum). Αυτή η διάκριση βασίζεται στη διαφορετική εξέλιξη των τριών αρχικών σειρών υπερωικών φθόγγων της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής. Οι γλώσσες σάτεμ έχασαν τη διάκριση ανάμεσα στους χειλοϋπερωικούς και τους καθαρά υπερωικούς φθόγγους και συγχρόνως τα ουρανικοϋπερωικά συριστικοποιήθηκαν. Οι γλώσσες κέντουμ από την άλλη έχασαν τη διάκριση ανάμεσα στα ουρανικοϋπερωικούς και στους καθαρά υπερωικούς φθόγγους. Έτσι, γεωγραφικά, οι “ανατολικές” γλώσσες είναι σάτεμ (ιδοϊρανικές, βαλτοσλαβικές αλλά όχι η Τοχαρική και οι γλώσσες της Ανατολίας) και οι “δυτικές” γλώσσες είναι κέντουμ (γερμανικές, ιταλικές, κελτικές). Το ισόγλωσσοσάτεμ-κέντουμ τοποθετείται ανάμεσα στην ελληνική (κέντουμ) και την αρμενική (σάτεμ) (που αρκετοί ερευνητές πιστεύουν ότι σχετίζονται), με την ελληνική να παρουσιάζει κάποια περιθωριακά σάτεμ χαρακτηριστικά. Κάποιοι ερευνητές πιστεύουν ότι ίσως υπάρχουν κάποιες γλώσσες που δεν μπορούν να ταξινομηθούν ούτε ως σάτεμ ούτε ως κέντουμ (οι γλώσσες της Ανατολίας, η τοχαρική και πιθανώς η αλβανική). Αυτές οι ομαδοποιήσεις δεν υπονοούν ότι είναι αποτέλεσμα μονογένεσης: δεν υπήρξε ποτέ μια “πρωτοκέντουμ” ή “πρωτοσάτεμ” γλώσσα, αλλά οι αλλαγές στους φθόγγους διαδόθηκαν μέσω γεωγραφικής γλωσσικής επαφής ανάμεσα σε ήδη διακριτές μεταπρωτοϊνδοευρωπαϊκές γλώσσας (ίσως κατά την 3η χιλιετία π.Χ.).

 Διαχρονικός χάρτης που δείχνει τη γεωγραφική κατανομή των γλωσσών κέντουμ (μπλε) και σάτεμ (κόκκινο). Η προτεινόμενη περιοχή όπου ξεκίνησε η αλλαγή σε σάτεμ γλώσσες με σκούρο κόκκινο (πολιτισμοί Σιντάστα-Πέτροβκα, Αμπάσεβο, Σρούμπνα).

 ΜΙΑ  ΑΞΙΟΛΟΓΗ  ΥΠΟΘΕΣΗ  ΕΡΓΑΣΙΑΣ: 

ΟΙ  ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ  ΦΥΛΕΣ  (ΑΠΟ  ΤΟ  50.000  Π.Χ.) ΔΙΑΣΠΕΙΡΟΝΤΑΙ  ΣΕ  ΟΛΟ  ΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ. 

ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ  ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥΣ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ  ΝΑ  ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ  ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ  ΤΗΝ  ΘΕΩΡΙΑ ΑΥΤΗ.

Προτεινόμενες ευρύτερες  γλωσσικές  μακροοικογένειες

Βασιζόμενοι στις ομοιότητές τους με άλλες γλώσσες της Ευρασίας, μερικοί γλωσσολόγοι προτείνουν ότι οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες είναι μέρος μιας υποθετικής νοστρατικής γλώσσας που περιλαμβάνει τις νότιες καυκασιανές γλώσσες (ή καρτβελιανές), τις ουραλικές γλώσσες, τις αλταϊκές γλώσσες, τις δραβιδικές γλώσσεςκαι τις αφροασιατικές γλώσσες. Παρόμοιες είναι η ευρασιατική θεωρία του Τζόζεφ Γρίνμπεργκ και η πρωτοποντική του Τζον Κολαρούσο.

Δένδρο ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών ανά οικογένειες (449)

Στην Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια ανήκουν  (κατά  αλφαβητική  σειρά)  οι παρακάτω γλώσσες:

Αλβανική (3)

Γκεγκ (Gheg) (1)

• Αλβανική, Γκεγκική [aln] (Σερβία και Μαυροβούνιο)

Τοσκ (Tosk) (2)

• Αλβανική, Αρμπερέσε (Arbëreshë) [aae] (Ιταλία)
• Αλβανική, Τοσκική [als] (Αλβανία)

Αρμενική (1)

Αρμενική [hye] (Αρμενία)

Βαλτικές γλώσσες (3)

Ανατολική (2)

• Λεττονική [lav] (Λεττονία)
• Λιθουανική [lit] (Λιθουανία)

Δυτική (1)

• Πρωσική [prg] (Πολωνία)

Κελτικές γλώσσες (7)

Νησιωτικές (7)

• Βρυθωνική (Brythonic) (3)
• Βρετονική [bre] (Γαλλία)
• Κορνουαλική [cor] (Ηνωμένο Βασίλειο)
• Ουαλική [cym] (Ηνωμένο Βασίλειο)

• Γαελική (4)
• Γαελική, Σκωτική [ghc] (Ηνωμένο Βασίλειο)
• Γαελική, Σκωτική [gla] (Ηνωμένο Βασίλειο)
• Ιρλανδική [gle] (Ιρλανδία)
• Μανξ (Manx) [glv] (Ηνωμένο Βασίλειο)

Γερμανικές γλώσσες (53)

Ανατολικές γερμανικές

• Γοτθική [got] (Ουκρανία)

Βορειογερμανικές (11)

• Ανατολική Σκανδιναβική (6)
• Δανική-Σουηδική (6)
• Δανική Μποκμάλ (Βokmal) (1)
• Δανική Ριξμάλ (Riksmal) (2)
• Σουηδική (3)

• Δυτική Σκανδιναβική (5)
• Φεροϊκή (Faroese) [fao] (Δανία)
• Ισλανδική [isl] (Ισλανδία)
• Γιάμτσκα (Jamtska) [jmk] (Σουηδία)
• Νορβηγική, Nynorsk [nno] (Νορβηγία)
• Νορν (Norn) [nrn] (United Kingdom)

Δυτικές γερμανικές (41)

• Αγγλική (3)
• Αγγλική [eng] (Ηνωμένο Βασίλειο)
• Σκωτική [sco] (Ηνωμένο Βασίλειο)
• Γίνγκλις [yib] (Η.Π.Α.)

• Φρισική (3)
• Φρισική, Δυτική [fri] (Κάτω χώρες)
• Φρισική, Βόρεια [frr] (Γερμανία)
• Σατερφρίζις, (Saterfriesisch) [stq] (Γερμανία)

• Έσω Γερμανική (20)
• Γερμανική (18)
• Φράνκις (Frankish) [frk] (Γερμανία)
• Κεντρική Γερμανική (9)
• Άνω Γερμανική (8)
• Γερμανοεβραϊκή (Γίντις) (Yiddish) (2)
• Γερμανοεβραϊκή, Ανατολική [ydd] (Ισραήλ)
• Γερμανοεβραϊκή, Δυτική [yih] (Γερμανία)

• Κάτω Σαξονική – Κάτω Φρανκονική (15)
• Ανατολική Φρισική [frs] (Γερμανία)
• Κάτω Φρανκονική (4)
• Αφρικάανς Afrikaans [afr] (Νότιος Αφρική)
• Ολλανδική [nld] (Κάτω Χώρες)
• Φλαμανδική (Vlaams) [vls] (Βέλγιο)
• Ζίους Zeeuws [zea] (Κάτω Χώρες )
• Κάτω Σαξονική (10)
• Άχτερχεκς (Achterhoeks) [act] (Κάτω Χώρες )
• Ντρεντς (Drents) [drt] (Κάτω Χώρες )
• Γκρόνινγκς (Gronings) [gos] (Κάτω Χώρες )
• Κάτω Σαξονική (Saxon, Low) [nds] (Γερμανία)
• Πλαουτντίετς (Plautdietsch) [pdt] (Καναδάς)
• Σαλλανδική Sallands [sdz] (Κάτω Χώρες )
• Στέλλινγκβερφς (Stellingwerfs) [stl] (Netherlands)
• Τβεντς (Twents) [twd] (Netherlands)
• Βέλουβς (Veluws) [vel] (Netherlands)
• Βεστφαλική [wep] (Germany)

Ελληνικές (5)

• Καππαδοκική ελληνική [cpg] (Ελλάδα)
• Ελληνική [ell] (Ελλάδα)
• Ελληνική, Αρχαία [grc] (Ελλάδα)

• Ποντιακή [pnt] (Ελλάδα)
•  Τσακωνική [tsd] (Ελλάδα)
  Ινδοϊρανικές γλώσσες (308)
  Λατινογενείς γλώσσες (48)
  Σλαβικές γλώσσες (19)

 Η πρωτοϊνδοευρωπαϊκή γλώσσα

Η πρωτοϊνδοευρωπαϊκή είναι η υποθετική γλώσσα που μιλούσε ο λαός των ονομαζόμενων Ινδοευρωπαίων πριν αυτή διασπαστεί  και θεωρείται ο πρόγονος όλων των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών.  Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κανένα γραπτό μνημείο της και το λεξιλόγιο της και η δομή της αναπλάθονται με βάση συγκρίσεις που γίνονται μεταξύ των ινδοευρωπαΪκών γλωσσών,σύγχρονων και αρχαίων.Υπολογίζεται ότι η διάσπασή της σε διάφορες ομάδες άρχισε περίπου την 4η χιλιετία π.Χ.

Λεξιλόγιο πρωτοϊνδοευρωπαϊκής
Οι Ινδοευρωπαίοι δεν άφησαν γραπτά μνημεία και η αναδημιουργία της γλώσσα τους βασίζεται σε συγκριτικές μελέτες μεταξύ όλων των γνωστών ινδοευρωπαΪκών γλωσσών.Από τη σύγκριση αυτή και τη χρήση κάποιων κανόνων φωνολογίας προκύπτουν οι ανακατασκευσμένες λέξεις και η δομή της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής.Οι λέξεις αυτές γράφονται με έναν αστερίσκο '*' μπροστά.Για την ανακατασκευή μιας ρίζας συγκρίνονται αντίστοιχες λέξεις στη σημασία και το άκουσμα από όλες τιςινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Στη συνέχεια απομονώνονται τα πιο κοινά γράμματα σε όλες αυτές τις παρόμοιες λέξεις και προκύπτει η πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα.

 Κοιτίδα των Ινδοευρωπαϊων σύμφωνα με την θεωρία των Κουργκάν

Στην πρωτοϊνδοευρωπαϊκή η λέξη *wodr σήμαινε νερό.Η πρωτολέξη-ρίζα προέκυψε από τη σύγκριση της λέξης νερό σε πολλές ινδοευρωπαϊκές γλώσσες όπως τα ελληνικά που είναι 'ύδωρ',τα αγγλικά water ,τα γερμανικά wasser, ρώσικα βαντά και τα βουλγάρικα βοντά.

Γραμματική

Η γλώσσα ήταν κλιτή, με καταλήξεις δηλαδή που άλλαζαν ανάλογα με το γένος, τον αριθμό κτλ,και η γραμματική της ήταν αρκετά πολύπλοκη. Είχε πολλές πτώσεις,τρία γένη και παρουσίαζε εναλλαγή φωνηέντων μέσα στη λέξη, φαινόμενο που στη γλωσσολογία ονομάζεται άμπλαουτ.

Διάσπαση σε ινδοευρωπαϊκές γλώσσες

Σχεδόν όλες οι σύχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες αλλά και οι γλώσσες του Ιράν και της Ινδίας προέρχονται από την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή.  Στην αρχαιότητα μιλιούνταν επίσης τα χιττιτικά στην Μικρασία και τα τοχαρικά στην Κίνα,τα οποία είναι η πιο απομακρυσμένη γνωστή ινδοευρωπαϊκή γλώσσα.

Άλλες αρχαίες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες λιγότερο γνωστές ήταν οι παλαιοβαλκανικές γλώσσες,τα θρακικά, ιλλυρικά, φρυγικά και δακικά.

Η πρωτοϊνδοευρωπαϊκή διασπάστηκε σε πολλές μεγάλες ομάδες ,όπως οι γερμανικές γλώσσες (αγγλικά,γερμανικά,νορβηγικά,σουηδικά,ισλανδικά,

γοτθικά κ.α.),οι λατινογενείς (λατινικά,ισπανικά,ιταλικά,γαλλικά,ρουμάνικα, κ.α.), οι σλαβικές (ρώσικα,ουκρανικά,βουλγάρικα,σέρβικα,πολωνικά,τσέχικα κ.α.) καθώς και οι βαλτικές.

Η ελληνική και η αλβανική γλώσσα αποτελούν κλάδο κάθε μία από μόνη της.

Τα ελληνικά μερικές φορές κατατάσσονται σε μια ευρύτερη γλωσσική υποομάδα της ινδοευρωπαϊκής μαζί με τα φρυγικά και τα αρμένικα.

Ένας μεγάλος διαχωρισμός που γίνεται μεταξύ των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών είναι σε γλώσσες κέντουμ και σάτεμ.Η κάθε μία ομάδα παρουσιάζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.  Η ονομασία προέρχεται από  τη λέξη 'εκατό' στα λατινικά και τα αβεστιανά αντίστοιχα.  Π.χ. στα λατινικά το εκατό είναι centum (κέντουμ) ,στα ελληνικά 'εκατό' και τα γαλλικά cent, οπότε αυτές οι γλώσσες είναι κέντουμ.  Στα ρώσικα και τα βουλγάρικα το εκατό είναι 'στο', οπότε οι δύο αυτές γλώσσες θεωρούνται σάτεμ.  'Σάτεμ´ είναι το εκατό στην εξαφανισμένη πλέον αβεστιανή γλώσσα.

Οι Ινδοευρωπαίοι ήταν ένας υποθετικός λαός και υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τον τόπο προέλευσής του.  Η πιο δημοφιλής είναι η λεγόμενη 'θεωρία των Κουργκάν'  σύμφωνα με την οποία η αρχική κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων ήταν η Ποντική Στέπα, βόρεια και ανατολικά του Εύξεινου Πόντου. Τα κουργκάν είναι ταφικοί λόφοι που έχουν ανακαλυφθεί σ'αυτή τη γεωγραφική περιοχή.

Από αυτή την αρχική τους κοιτίδα ο λαός των Ινδοευρωπαίων εξαπλώθηκε δυτικά προς την Ευρώπη και ανατολικά, τη Μικρασία, το Ιράν και την Ινδία.

ΜΙΑ  ΑΠΟΨΗ  ΕΝΟΣ  ΜΑΚΕΔΟΝΑ  ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ,  

ΤΟΥ  Δ. ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ.

Ο Δημήτρης Ευαγγελίδης κατάγεται από την Έδεσσα. Σπούδασε Φυσικές Επιστήμες (Βιολογία-Γεωλογία) στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πήρε το πτυχίο του το 1971 και στην διάρκεια των μεταπτυχιακών του σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πατρών παρακολούθησε Εξελικτική και Πολιτιστική Ανθρωπολογία (Εθνολογία) κοντά στον επισκέπτη (1972-73) Καθηγητή Dr. R. Bernard του Πανεπιστημίου της Πολιτείας Washington των ΗΠΑ.
Από την περίοδο εκείνη συνέχισε να ασχολείται συστηματικά, παράλληλα με την κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα, με την Εθνολογία, την Προϊστορική Αρχαιολογία και την Γλωσσολογία. Προϊόν αυτής της ενασχόλησης υπήρξαν τα βιβλία του: «Εθνικισμός και Γλώσσα» (Αθήνα 1986), «Η Καταγωγή των Αριοευρωπαίων» (Αθήνα 1988), «Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών και περι-Ελλαδικών φύλων» (Θεσσαλονίκη 2002), «Λεξικό των Λαών του Αρχαίου Κόσμου» (Θεσσαλονίκη 2006), «Μη-συμβατικές θεωρίες»: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» (Θεσσαλονίκη 2007), καθώς και οι πολυάριθμες μελέτες και άρθρα του σε εφημερίδες και περιοδικά, γύρω από τα παραπάνω θέματα.
Σύντομα πρόκειται να εκδοθεί και η σημαντική εθνολογική μελέτη του: «Συμβολή στο ζήτημα της εθνογένεσης του Αλβανικού λαού». Αυτήν την περίοδο ασχολείται με την συγγραφή του βιβλίου: «“Η Έδεσσα της Μακεδονίας” - Ιστορία, Αρχαιολογία, Εθνογραφία, Οικονομία της πόλης και της περιοχής της», την οποία έχει ξεκινήσει πριν από καιρό.

Εδεσσα 1.10.2006
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Τά τελευταία χρόνια βλέπουν τό φως της δημοσιότητας μέ ολοένα αυξα­νόμενους ρυθμούς, πού αγγίζουν γεωμετρική πρόοδο, διάφορα «απροσδό­κητα» κείμενα καί θεωρίες για την Ελλάδα καί τούς Ελληνες, όπου ανα­πτύσσονται όλο καί πιό απίθανες απόψεις καί φαντασιώσεις.

Πέρα όμως άπό τά δημοσιεύματα διαφόρων «εξειδικευμένων» περιο­δικών καί την κυκλοφορία βιβλίων μέ αμφιλεγόμενο (τουλάχιστον) περιε­χόμενο, οι νέες τεχνολογίες παρέχουν πλέον την δυνατότητα, μέσω ειδικών σελίδων τοϋ Διαδικτύου, νά παρουσιάζονται εξωφρενικές θεωρίες Συνωμοσιολογίας καί Αποκρυφισμού, «αναλύσεις» καί «αποκαλύψεις» γιά την «πραγματική» ελληνική Ιστορία καί Προϊστορία, περί νέων «ερμη­νειών» τών καθιερωμένων επιστημονικών απόψεων καί περί άλλων τινών, πού ή ηπιότερη αξιολόγηση τους είναι ότι κυμαίνονται μεταξύ παράνοιας καί ψυχωσικού παραληρήματος.

Ή αντίδραση τών περισσοτέρων σέ αυτά τά εκφυλιστικά φαινόμενα είναι είτε ή αδιαφορία {«άσε νά εκτονωθούν οι άνθρωποι!», είναι τό συνη­θισμένο σχόλιο), είτε ή ειρωνεία καί ό σαρκασμός {«γιατί συγχύζεσαι; παλαβοί καί ψώνια θά υπάρχουν πάντοτε», είναι μιά άλλη συνηθισμένη αντιμετώπιση).

Δυστυχώς όμως καί κατά κοινή ομολογία, ή κατάσταση διαρκώς χειρο­τερεύει, σέ βαθμό υστερίας θά έλεγα, μέ αποτέλεσμα αξιόλογοι καί ευφυείς άνθρωποι, νά υποστηρίζουν απόψεις «πού διάβασαν στό τάδε περιοδικό» ή νά γράφουν «βιβλία», τά όποια όχι μόνον εκθέτουν τήν σοβα­ρότητα τους, άλλά υπονομεύουν καί τήν γενικότερη αξιοπιστία τους. Καί τούτο διότι είναι εύκολα παρεξηγήσιμες άπό τόν πολύ κόσμο οί παράξενες καί περίεργες απόψεις, πού όταν ακούσει ή διαβάσει ότι υποστηρίζεις φανατικά καί μέ πάθος, όπως π.χ. ότι υπάρχει επικοινωνία μέ εξωγήινους πού παρακολουθούν καί προστατεύουν τόν ελληνικό λαό, αυτομάτως σέ μετατάσσουν απλούστατα καί εύκολα, στήν κατηγορία τών «γραφικών» καί τών «ελαφρών». Άπό έκεί καί πέρα ό,τι καί νά υποστηρίξεις, αξιόλογο καί σοβαρό, δέν πρόκειται νά ληφθεί ύπ' όψη καί θά σέ συνοδεύουν πάντα τά χαμόγελα πίσω άπό τήν πλάτη.
Αυτά βέβαια μπορεί νά μάς αφήνουν παγερά αδιάφορους, άλλά εκείνο πού προσωπικά δχι απλώς μέ εξοργίζει, άλλά μέ κάνει εκτός εαυτού, είναι ή σύγχυση καί ό αποπροσανατολισμός πού καλλιεργούν, ιδίως μεταξύ τών νέων ανθρώπων γιά τό παρελθόν του τόπου μας καί τοϋ λαού μας (μιά καί τό απαράδεκτο καί παταγωδώς αποτυχημένο «εκπαιδευτικό» μας σύστημα δέν τους δίνει την δυνατότητα νά τό γνωρίσουν επαρκώς), μέ αποτέλεσμα νά «στραβώνονται» γιά τά καλά μέ άνυπόληπτες θεωρίες καί παραμύθια, πού παρουσιάζονται ώς «αποκαλύψεις τής αλήθειας» καί «ξεσκέπασμα» τών σκοτεινών κύκλων πού «βυσσοδομούν εναντίον της Ελλάδος».

Τά φαινόμενα αυτά είχαν επισημανθεί καί στόν «Πρόλογο» της α' έκδοσης τοϋ ΛΕΞΙΚΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ (Θεσσαλονίκη, 2002), όπου αναφερόμενος στην ύπαρξη ανάλογων θεωριών γιά την ελληνική Ιστορία καί Προϊστορία, όχι μόνον στην χώρα μας, άλλά καί στά Αμερικανικά Πανεπιστήμια, τόνιζα τήν ανάγκη ενημέρωσης του ευρύτερου κοινοϋ:

«...Μόνον έτσι πιστεύουμε ότι θά διαλυθεί ή σύγχυση πού έχει δημι­ουργηθεί, ιδίως τά τελευταία χρόνια μέ τήν κυκλοφορία καί διάδοση πλή­θους έντυπων άπό διαφόρους αμαθείς, ημιμαθείς καί επιπόλαιους "συγ­γραφείς" οι όποιοι στερούμενοι ακόμη καί στοιχειωδών γνώσεων σέ θέμα­τα συγκριτικής φιλολογίας καί μυθολογίας, αρχαιολογίας, ιστορικής γλωσσολογίας, εθνολογίας, ανθρωπολογίας καί γενικότερα, επιστημο­νικής μεθοδολογίας, συνετέλεσαν στην δημιουργία μιας απίθανης παρα­φιλολογίας καί παραλογοτεχνίας, διατυπώνοντας μέ εξοργιστική καί εξωφρενική αφέλεια καί ανευθυνότητα, θεωρίες καί απόψεις πού ξεπερ­νούν τά όρια τοϋ παραλόγου...

... "Ετσι "πληροφορούμαστε" γιά τούς απογόνους τών μυθικών Ατλάν­των, πού περιδιαβαίνουν τόν ελλαδικό χώρο καί αναγορεύονται σέ προ­γόνους των Ελλήνων, γιά προϊστορικούς Αλβανούς (!) πού μεταμφιέζον­ται σέ Πελασγούς δημιουργούς τής ελληνικής ιστορίας, γιά εξωγήινους πού καιροφυλακτούν νά διασώσουν τόν περιούσιο ελληνικό λαό καί άλλα πολλά.

"Αν σέ ολα τά παραπάνω προσθέσουμε καί τά φαιδρολογήματα περί "Μαύρης Αθηνάς" καί περί τής νεγρικής (!) καταγωγής τοϋ ελληνικού πολι­τισμού, πού τελευταία συζητούνται καί προβάλλονται μέ σοβαροφάνεια στους επιστημονικούς κύκλους τών αμερικανικών Πανεπιστημίων, αντιλαμ­βανόμαστε ότι όχι μόνον ή κατάσταση έχει ξεπεράσει τά όρια τοϋ γελοίου, άλλά ότι αντιμετωπίζουμε πλέον συνθήκες ομαδικής παράκρουσης...».

(Δημήτρη Ε. Εύαγγελίδη: «ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ-ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ», σελ. 11 - «ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ»,

Φαίνεται όμως ότι είχα κάνει λάθος εκτιμήσεις, δχι τόσο ώς πρός τήν έκταση τοϋ φαινομένου, άλλά ώς πρός τήν κινητήρια δύναμη πού εξωθούσε κατά τά άλλα απολύτως αξιόπιστους καί αξιόλογους ανθρώπους νά ασχο­λούνται μέ τέτοια θέματα.

Τό πρόβλημα αποδείχθηκε δτι ήταν πολύ πιό σύνθετο καί οΐ ρίζες του πήγαιναν πολύ πιό βαθιά άπό δσο μπορούσε νά πιστέψει κάποιος μετά άπό μιά επιπόλαια θεώρηση καί εύκολη κριτική."Εκρινα λοιπόν δτι υπάρχει ανάγκη νά ασχοληθούμε συστηματικά μέ τό φαινόμενο καί νά επιχειρήσουμε μιά ερμηνεία του, πού θά μπορέσει νά εξηγήσει τήν άπομώρανση σοβαρών, πανέξυπνων καί ικανότατων ανθρώ­πων, πού γίνονται εύκολα θύματα φενακισμοϋ μέ θεωρίες καί απόψεις τουλάχιστον φαιδρές καί εξόφθαλμα ανυπόστατες, δπως συμπεραίνεται υστέρα άπό μιά στοιχειωδώς λογική/έπιστημονική διερεύνηση. Μιά πρώτη ερμηνεία πού προκύπτει είναι δτι κάτω άπό τήν επιφάνεια καί τό κοινωνι­κό προσωπείο τού καθενός μας, βρίσκονται σέ εξέλιξη διεργασίες καί ψυχολογικά απωθημένα, πού αποκτούν ανεξέλεγκτα διέξοδο σέ εύκολες θεωρίες φυγής άπό τήν πραγματικότητα καί τήν καθημερινότητα.

Εκείνο ϊσως πού κάνει όλα αυτά συχνά μή ανιχνεύσιμα, είναι ή χρήση διαφόρων ευφημισμών, δπως οί οροί «μή-συμβατική Ιστορία», «νέα επι­στημονική θεώρηση», «αποκάλυψη της αλήθειας», «ξεσκέπασμα τού ακα­δημαϊκού κατεστημένου» καί άλλα τέτοια ηχηρά. Οί ορολογίες αυτές χρη­σιμοποιούνται κατά κόρον, όχι μόνον πρός άγραν αφελών, όπως θά μπο­ρούσε νά πιστέψει κάποιος, άλλά καί γιά λόγους γενικότερων κοινωνικο-ψυχολογικών συνειρμών, φανερώνοντας σέ τελική ανάλυση βαθύτερες υπαρξιακές, άλλά καί εθνικές ανασφάλειες.-

Παραθέτω  παρακάτω  σχόλια    στις  απόψεις  του  κ.  Ευαγγελίδη.

1.       Στην  Ελλάδα  υπάρχουν  φαινόμενα της ψευδοαρχαιολατρίας,  του ψεύτικου  πανελληνισμού και  όλες  οι γνωστές θεωρίες που στο μόνο που αποσκοπούν είναι στην αποδόμηση της εθνικής μας ταυτότητας και στην ενίσχυσητου εθνομηδενισμού.
Δυστυχώς το μέτωπο της απο­κάλυψης των ελλαδεμπόρων, που εξα­πατούν έναν λαό εντελώς αποπροσα­νατολισμένο, δυστυχώς δεν μπορεί να κλείσει.
Παράλληλα, οι λεγόμενοι «σοβαροί επιστήμονες», φιλόλογοι, ανθρωπολόγοι, ιστορικοί, που θα έπρεπε να αντικρούσουν και να ανασκευάσουν επιστημονικά όλα αυτά τα φληναφήματα και να φωτίσουν τον ελληνικό λαό, προτιμούν να ασχολού­νται με τα «ευρωπαϊκά προγράμματα» και την ακαδημαϊκή ανέλιξη τους και απαξιούν να ασχοληθούν με τον χύδην όχλο.

Πόσες φορές έχω στείλει ηλεκτρονικά γράμματα σε Ελληνικά μουσεία, έλληνες συγγραφείς όπου ζητούσα την βοήθεια τους.
Οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν ΑΠΟ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΩΣ ΠΟΛΥ ΚΑΘΟΛΟΥ.

Πόσες φορές έχω στείλει ηλεκτρονικά γράμματα σε ξένα μουσεία και συγγραφείς όπου ζητούσα την βοήθεια τους.
Οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν ΑΜΕΣΩΣ.

Γι' αυτό το λόγο θα ήθελα να προτείνω το βιβλίο του Εδεσσαίου αρχαιολόγου-ιστορικού Δημήτρη Ευαγγελίδη, «Μη-Συμβατικές Θεωρίες», Οι κερδοσκόποι του ελληνισμού και ο φενακισμός των αφελών» των Εκδόσεων Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2007.

Διάλεξα να αναρτήσω την εισαγωγή από αυτό το βιβλίο όπου ο Δημήτρης Ευαγγελίδης αναλύει μεστά το πρόβλημα των «Μη-Συμβατικές Θεωριών», που τελευταία μας κατακλύζουν μέσω της τηλεόρασης, παλιά μέσω των βιβλίων και τα αποτελέσματα είναι εμφανή και στο διαδίκτυο.

2.    «Δεν αποδεχόμαστε τήν εύκολη λογική πού υποστηρίζει πώς τάχατες είμαστε "ωραίοι, σάν "Ελληνες" καί πώς κατά βάθος όλα πάνε καλά. Αυτή είναι μιά αντίληψη μπαρόβιων τού Κολωνακίου, ακριβοπληρωμένων δημοσιογράφων καί ατζέντηδων πού χαϊδεύουν τά αυτιά καί τό υπογάστριο τών Ελλήνων. 
"Οχι, εμείς πού μάς αποκαλούν "εθνικιστές" καί "Έλληναράδες" οι γραικύλοι, έχουμε βαθιά συνείδηση γιά τόν εκπεσμό μας καί γι' αυτό πασχίζουμε νά αποκτήσουμε καί πάλι συλλογικά οράματα, μήπως καί ξαναβρούμε "τά φτερά τά πρωτινά μας τά μεγάλα", μήπως ξαναγίνουμε "Ελληνες».

3.    Τι  είναι  η  "παγκόσμια συνωμοσία"; Ο διαβόητος εβραίος,  σφαγέας  της  Κύπρου,  Χένρυ Κίσσιγκερ είχε πει: «Το ότι εγώ έχω ψύχωση και νομίζω ότι κάποιοι συνωμοτούν να με σκοτώσουν, δεν σημαίνει ότι αποκλείεται κάποιοι να συνωμοτούν πραγματικά για να με σκοτώσουν!» Με λίγα λόγια:
Η ισοπέδωση των εθνικών πολιτισμών δεν είναι κατ' ανάγκη προϊόν κάποιας συνωμοσίας. Αποτελεί μια παράπλευρη διαδικασία της κατευθυνόμενης αριστεροφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία μπορείς να ονομάσεις "παγκόσμια συνωμοσία", "αμερικάνικη εξωτερική πολιτική" "κυριαρχία πολυεθνικών και χρηματιστηριακού κεφαλαίου".  Εκείνο που μας ενδιαφέρει (όποιους ενδιαφέρει) είναι το αποτέλεσμα.

 

 

• ΣΗΜΕΙΩΣΗ  ΤΟΥ  ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ,  (Ζ.Π. - 5.5.2016):
• Μερικές  φορές  οι  επιστήμονες  βλέπουν  το  δέντρο  και  χάνουν  το  δάσος.  Από  την  ανάποδη,  ορισμένες  φορές  παίρνουμε  την  άγνοια  για  προοπτική.
•  Μέχρι  τον  Σλήμαν  όλοι  οι  ιστορικοί  της  Ευρώπης,  οι αρχαιολόγοι,  τα  πανεπιστήμια  και  όλοι  οι  «σοβαροί» διανοούμενοι,  θεωρούσαν  αυτά  που περιγράφει  ο Όμηρος  παραμύθια  για  μικρά  παιδιά.   
   Πόσο  άλλαξαν μετά  τα  πράγματα,  όταν  ένας  παθιασμένος  Γερμανός, 
   μη  αρχαιολόγος,  ανακάλυψε  την  Τροία;
• Η  υπερβολική  φαντασία  είναι  τελικά  χρησιμότερη  από την  καθόλου  
   φαντασία.  
   Μήπως  εμποδίζουμε  την επιστημονική  πρόοδο  φρενάροντας  την   
  φαντασία;-
   
   
  ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ