ΗΣΙΟΔΟΣ: "Έργον δ' ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ' όνειδος". "Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, η αεργία είναι ντροπή".
«Η εργασία είναι μια έκφραση της εθνικής ζωής και ο Εργάτης είναι ένα κομμάτι του Έθνους». Ernst Jünger.
Πρωτομαγιά: Οι εργάτες τιμούν το Μάη του 1886.
Τα λόγια του Oswald Spengler παραμένουν πάντα επίκαιρα: «Δεν υπάρχει ένα προλεταριακό κίνημα, ούτε καν κομμουνιστικό, που δεν επιχειρεί προς το συμφέρον του χρήματος, προς τις κατευθύνσεις που υποδεικνύονται από το χρήμα, και για τον χρόνο χορηγούμενο από το χρήμα- και χωρίς οι πιο ιδεαλιστές από τους ηγέτες του να έχουν την παραμικρή υποψία αυτού του γεγονότος. Το μεγάλο κίνημα που χρησιμοποιεί τις λέξεις του Μαρξ δεν παρέδωσε τον επιχειρηματία στην εξουσία του εργάτη, αλλά και τους δύο σε εκείνη του χρηματιστηρίου.»
Η Πρωτομαγιά κάθε χρόνο είναι ημέρα των εργατών, των αγώνων, των διεκδικήσεων. Δεν είναι αργία, είναι απεργία. Συγκεντρώσεις, πορείες, συνθήματα. Ημέρα που κανείς δεν ξεχνά. Οι εργάτες όλου του κόσμου τιμούν την εξέγερση των εργατών του Σικάγου, της «μητέρας» των μαχών της εργατικής τάξης. Όλα άρχισαν τον Μάη του 1886 τότε που τα εργατικά συνδικάτα ύψωσαν το ανάστημά τους διεκδικώντας ωράριο στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το βασικό αίτημά τους συνοψίζεται σε μια πρόταση: «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, 8 ώρες ύπνο». Εκείνη την Πρωτομαγιά, πριν από 135 χρόνια, στη δυναμική πορεία πήραν μέρος περίπου 90.000 απεργοί, ενώ σε ολόκληρη τη χώρα συμμετείχαν στην απεργία πάνω από 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Άνδρες με τις γυναίκες και τα παιδιά τους ξεχύνονται στις λεωφόρους για να διαδηλώσουν ειρηνικά. Τρεις μέρες αργότερα, σε συγκέντρωση για τη συμπαράσταση των απεργών, στην πλατεία Χέιμαρκετ, οι αστυνομικές δυνάμεις παίρνουν εντολή να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Ο πρώτος εορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα έγινε το 1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Ο εορτασμός δεν έγινε όμως την πρώτη, αλλά τη δεύτερη μέρα του Μαΐου, αφού η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο, εργάσιμη ημέρα. Έτσι, αποφασίστηκε να μετατεθεί την επόμενη μέρα, Κυριακή, για να μπορέσουν να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στο Παναθηναϊκό Στάδιο και σε ψήφισμά του ζητά 8 ώρες εργασία, αργία και ανάπαυση την Κυριακή και τέλος κρατική μέριμνα κι ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Αποφασίζεται το ψήφισμα να επιδοθεί στον πρόεδρο της Βουλής επτά μήνες αργότερα, την 1η Δεκεμβρίου 1893. Στην Αθήνα, η Πρωτομαγιά γιορτάζεται το 1911 με πρωτοβουλία του Ν. Γιαννιού στο Μετς, με ίδιο σύνθημα της εξέγερσης του Σικάγου, «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Την επόμενη αμέσως χρονιά, το 1912 γιορτάζεται και πάλι στο Μετς, ενώ περνάνε επτά χρόνια, το 1919, για να κατέβουν εργάτες στους δρόμους σε 12 ελληνικές πόλεις.
Το 1937 καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά ως «Ημέρα Εορτασμού της Εργασίας». Στις 7 Απριλίου του 1937, με τον Αναγκαστικό Νόμο 606/1937 το καθεστώς του Εθνικού ήρωα Ιωάννη Μεταξά καθιερώνει την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου σαν «Εβδομάδα Εργατικής Αλληλεγγύης» και την 1η Μαΐου σαν «Ημέρα Εορτασμού της Εργασίας».
Ο νόμος προβλέπει, μεταξύ άλλων, ηθικές αμοιβές σε εργαζόμενους, οι οποίοι κρίνονταν από τους υπευθύνους της Εργατικής Εστίας ότι έχουν προσφέρει στην βελτίωση της εθνικής παραγωγής, «ώστε να απονέμονται αι προσήκουσαι τιμαί εις την εργασίαν εν τη εθνική ιδεολογική και πραγματική αυτής έννοια λαμβανομένης».
Οι αμοιβές απονέμονται την 1η Μαΐου παράλληλα με οργανωμένες εκδρομές εργαζομένων στην ύπαιθρο και πολιτιστικές εκδηλώσεις στα εργατικά κέντρα, τις οποίες υποχρεώνονταν να πληρώνουν οι εργοδότες στην Εργατική Εστία, με ειδική εισφορά πέντε δραχμών ανά μισθωτό, προκειμένου να καλυφθούν οι δαπάνες για τις δραστηριότητες αυτές.
Την περίοδο των μεγάλων διεκδικήσεων, στο συνδικαλιστικό κίνημα ξεχώριζε ένας Έλληνας ονόματι Δημητράτος. Ο Ιωάννης Μεταξάς τον κάλεσε στο γραφείο του και τον ρώτησε εάν όλα όσα δικαίως ζητούσε μπορούσαν να γίνουν πράξη. Ο Δημητράτος απάντησε θετικά στον Μεταξά. Ο Μεταξάς τού είπε πως οι απόψεις των δύο αντρών συμπίπτουν και τού ανέθεσε να πραγματοποιήσει ως υπουργός εργασίας τής 4ης Αυγούστου τις σχετικές ρυθμίσεις.
Αυτό ήταν. Ο Δημητράτος ενσωματώθηκε πλήρως στο καθεστώς, γινόμενος ενσυνείδητος συνοδοιπόρος τού Ιωάννη Μεταξά. Το Εργατικό Δίκαιο τής Ελλάδος εν συνόλω θεμελιώθηκε με την υπογραφή τού Πατέρα τής Εργατικής Τάξεως. Θεσπίστηκαν η οκτάωρη τακτική εργασία και η αμειβόμενη υπερωρία, η τακτική υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το Ίδρυμα Κοινωνικής Ασφαλίσεως και μια σειρά ακόμη σχετικών ρυθμίσεων, διασφαλίζοντας την κοινωνική ειρήνη, την συνεργασία των παραγόντων τής οικονομίας, την ανθρώπινη ζωή, την κοινωνική συνοχή, την εθνική οικονομία. Τον εθνισμό του Εργάτη εξύμνησαν πολλοί λογοτέχνες μας, ενώ ο προφητικός Ίων Δραγούμης οραματίστηκε δι’ αυτού τον εθνικισμό. Ήταν η εποχή που οι πρωτοπόροι του εθνικιστικού κινήματος, όπως ο ρομαντικός Πλάτων Δρακούλης, συνταίριαζαν την φιλεργατική πολιτική με την Εθνική Ιδέα, αμόλυντοι ακόμη από τον εβραιομαρξιστικό διεθνισμό.
O «ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ» ΗΤΑΝ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ. Την Πρωτομαγιά, ως «Εθνική Εργατική Εορτή» την καθιέρωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Ι. Μεταξάς, αποκαλούμενος από τους Έλληνες εργάτες «Πρώτος Εργάτης». Ο Ελληνικός λαός γιορτάζει σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά, την οποία καπηλεύονται οι πάσης φύσεως ιουδαιομαρξιστές του Σιφ, δήθεν «εργατοπατέρες».
ΜΕΤΑΞΑΣ: «Η Ελλάς από της 4ης Αυγούστου έγινε κράτος αντικομμουνιστικό, κράτος αντικοινοβουλευτικό, κράτος ολοκληρωτικό, κράτος με βάση αγροτική και εργατική και κατά συνέπεια κράτος αντιπλουτοκρατικό".
O μέσος νεο«έλληνας» έχει τόσο εμποτιστεί σήμερα με τον προπαγάνδα του Μπεναρόγια (από το 1900 περίπου, όταν ο Σίφ και ο Ρότσιλντ έστειλαν από την Βουλγαρία τον ιδρυτή του ΚΚΕ στην Ελλάδα, με ειδική αποστολή), έχει τόσο γαλουχηθεί από τα γεννοφάσκια του με το εξ ιουδαίας δηλητήριο του Κεσιλέ Μαρδοχαίου, (όλοι παιδιά του Αβραάμ), ώστε να θεωρεί το αυτονόητο, το να τιμούμε τους Έλληνες εργάτες και αγρότες, δηλαδή τα πιο παραγωγικά στοιχεία του ελληνικού λαού, είναι πράξη…κωμική. Πόσος άραγε αναπρογραμματισμός χρειάζεται η σκέψη των νεο«ελλήνων»; Πόσο πιο μπροστά είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί; Στην Ιταλία π.χ. διάσημοι μαρξιστές φιλόσοφοι υποστηρίζουν με φανατισμό τον Σαλβίνι και ακόμη παραπέρα.
Η κεφαλαιοκρατία (ο καπιταλισμός) είναι ένα απαραίτητο στάδιο στην οικονομική ανάπτυξη της κοινωνίας;
Η συμβολή του εβραϊκού λαού είναι πράγματι καθοριστική στην δημιουργία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος; Δηλαδή εάν δεν υπήρχαν οι εβραίοι δεν θα υπήρχε καπιταλισμός;. Μήπως ο καπιταλισμός ούτως ή άλλως θα γεννιόταν στην Δυτική Ευρώπη όπως απέδειξε ο Μαξ Βέμπερ, άσχετα αν υπήρχαν ή όχι οι ιουδαίοι; Ιστορικές έρευνες στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο αποδεικνύουν, ότι είχε αρχίσει από τότε, κάποια μορφή πρωτόγονου καπιταλιστικού συστήματος. Αν δεν κατέρρεε ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος, πιθανώς θα είχαμε μία οικονομική καπιταλιστική ανάπτυξη Ελληνορωμαϊκού τύπου από τότε. Άλλωστε όπως παραδέχεται ο Μαρδοχαίος κάθε οικονομικό σύστημα (και το «αταξικό» κομμουνιστικό), αποδέχεται, αναδημιουργεί και επιβάλλει την δική του αστική τάξη.
Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι ερωτήματα που γίνονται όταν σκεπτόμαστε το κεφαλαιοκρατικό σύστημα με καθαρά οικονομικίστικους όρους. Είναι η γνωστή μονοδιάστατη οικονομικίστικη οπτική. Όπως όμως γνωρίζουμε πλέον, η κοινωνία είναι πολύ πιο σύνθετη και δεν ερμηνεύεται μόνο από μία ανάλυση των οικονομικών δεδομένων της. Η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός, με σταθερές υποκρυπτόμενες φυλετικές και βιολογικές βάσεις. Η ανάπτυξη και η κατάρρευσή της έχει σχέση κυρίως με την φυλετική της διάσταση, με την ψυχή του λαού της. Ο τρόπος της παραγωγής είναι ένα από τα συστατικά της στοιχεία και αυτός δεν είναι ανεξάρτητος από την βιολογικοεθνοτική της βάση.
Η κάθε τάξη, ανάλογα με την θέση της στην οικονομική παραγωγική διαδικασία, είναι σεβαστή, αλλά αυτό δεν είναι το πιο βασικό και ουσιώδες γνώρισμά της. Άλλωστε υπάρχει μεγάλη κινητικότητα μεταξύ ανάμεσα στα μέλη των οικονομικών τάξεων.
Ασφαλώς και η εργατική πρωτομαγιά δεν γεννήθηκε από τον στοχευμένο εβραϊκό καπιταλισμό. Έτσι μας κάνανε να πιστεύουμε. Απλώς υφαρπάσανε στην πορεία τις σημαίες του αγώνα για τους δικούς τους ιδιοτελείς εθνικούς ιουδαϊκούς σκοπούς. Οι εργάτες είχαν, έχουν και θα έχουν την δική τους πατρίδα, για την οποία θα αγωνίζονται και θα πεθαίνουν με αυτοθυσία, όπως αποδεικνύεται από χιλιάδες παραδείγματα. Η λεγόμενη «ταξική» πάλη είναι η συνειδητοποίηση της ταυτότητας της εργατικής δύναμης από τον εαυτό της, ενός πολύτιμου γραναζιού σε μία λειτουργική θεώρηση της κοινωνίας, η οποία είναι ένα αδιάσπαστο οργανικό συνεκτικό στοιχείο του έθνους και τίποτε παραπάνω. Σε περίπτωση που η εργατική δύναμη αποκοπεί από το εθνικό στοιχείο της, καταστρέφεται γρήγορα. Η κοινωνία δεν χαρακτηρίζεται από μια μορφή «πάλης», αλλά από συγκεκριμένες μορφές οργάνωσης και λειτουργίας. Οι εργάτες του ιαπωνικού λαού π.χ. τι σχέση έχουν με τον «στοχευμένο εβραϊκό καπιταλισμό»; Ο τρόπος και οι μέθοδοι της οικονομικής παραγωγής (και ο καπιταλισμός) έρχονται και παρέρχονται, το έθνος παραμένει.
Τα λόγια του Oswald Spengler παραμένουν πάντα επίκαιρα: «Δεν υπάρχει ένα προλεταριακό κίνημα, ούτε καν κομμουνιστικό, που δεν επιχειρεί προς το συμφέρον του χρήματος, προς τις κατευθύνσεις που υποδεικνύονται από το χρήμα, και για τον χρόνο χορηγούμενο από το χρήμα- και χωρίς οι πιο ιδεαλιστές από τους ηγέτες του να έχουν την παραμικρή υποψία αυτού του γεγονότος. Το μεγάλο κίνημα που χρησιμοποιεί τις λέξεις του Μαρξ δεν παρέδωσε τον επιχειρηματία στην εξουσία του εργάτη, αλλά και τους δύο σε εκείνη του χρηματιστηρίου.»
Diego Fusaro: Το μίσος του κεφαλαίου για τις ταυτότητες και τα σύνορα έχει ένα όνομα: oikophobia Τετάρτη, 1 Μαΐου 2019, (Από τον Κόκκινο Ουρανό).
Ο Diego Fusaro (Ντιέγκο Φουσάρο) είναι Ιταλός φιλόσοφος που διδάσκει Ιστορία της Φιλοσοφίας στο IASSP στο Μιλάνο (Ινστιτούτο Ανώτερων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών). Είναι πτυχιούχος Ιστορίας της Φιλοσοφίας και κάτοχος διδακτορικού στη Φιλοσοφία της Ιστορίας. Οι μελέτες του εστιάζονται στον γερμανικό ιδεαλισμό, στους προπαρασκευαστικούς στοχαστές του (Spinoza) και στους οπαδούς του (Marx), με ιδιαίτερη εστίαση στα ιταλικά ρεύματα σκέψης (Gramsci, Gentile). Τον Ιούλιο του 2013, η εφημερίδα "La Repubblica" τον χαρακτήρισε ως έναν από τους τρεις πιο ελπιδοφόρους νέους ευρωπαίους φιλοσόφους.
Ο αγώνας των ιεροφαντών της παγκοσμιοποίησης εναντίον της σταθερής και ριζωμένης ταυτότητας είναι ο ίδιος ενάντια των συνόρων ως μιας όχθης που σχηματίζει έναν καθορισμένο και περιορισμένο χώρο, ικανό να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, αποτελεί την βασική αρχή της μετα-δημοκρατικής ετερονομίας του παγκόσμιου καπιταλισμού. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το όριο είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση της ταυτότητας, η οποία διαμορφώνεται πάντοτε σε σχέση με την ετερότητα : όπως το λέει και ο τίτλος του γνωστού δοκιμίου του Heidegger, “Identität und Differenz” η Ταυτότητα και η Διαφορά σχηματίζουν ένα εννοιολογικό ζευγάρι στο οποίο κάθε όρος εμφανίζεται ως απαραίτητος για την ύπαρξη και τον ορισμό του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ταυτότητα, εκτός αν αυτή δεν έχει διαφορά σε σχέση με τους άλλους. Ούτε μπορεί να υπάρξει διαφορά, εκτός από την περίπτωση που υπάρχουν πολλαπλές ταυτότητες.
Εάν, μέσω της κατεδάφισης των ορίων, εξαφανιστεί η ετερότητα και παραμείνει μόνο η αβεβαιότητα, τότε κάθε πιθανή ταυτότητα αποκρύπτεται για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ο διάλογος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχουν ισχυρές ταυτότητες, οι οποίες έχουν αξίες και ρίζες: είναι το αντίθετο του πολυπολιτισμικού διαλόγου που προωθείται και επαγγέλλεται από τους αποστόλους της παγκοσμιοποίησης. Στην ουσία, είναι ένας σιωπηλός διάλογος, στον οποίο τα μέρη, αφού έχουν γυμνωθεί από την ταυτότητά τους, δεν έχουν αφήσει κυριολεκτικά τίποτα να πει το ένα στο άλλο.
Από αυτή την άποψη, αυτό που συχνά καλύπτεται από τον στομφώδη τίτλο «πολυπολιτισμικότητα» δεν είναι παρά η δικαιολογία για την εγκατάλειψη της δικής μας πολιτιστικής ταυτότητας και την εξουδετέρωσή της στο βωμό του μηδενισμού. Ακολουθώντας μερικές από τις ιδέες του Charles Taylor στο “Multiculturalism and the Politics of Recognition” («Πολυπολιτισμικότητα και Πολιτική της Αναγνώρισης») (1992), θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ψευδούς πολυπολιτισμικότητας του καταναλωτικού πολιτισμού πρέπει να αναγνωριστεί όχι τόσο προς το ενδιαφέρον προς άλλους πολιτισμούς, όσο, είναι αν μη τι άλλο, στην «εαυτοφοβία», στον φόβο για τον εαυτό μας και την ίδια μας την ταυτότητα.
Σε αυτό βρίσκεται η ουσία της «πολυπολιτισμικότητας ως θρησκείας πολιτικής» που είναι σύμφωνη με την παγκοσμιοποιημένη τάξη και με το πάθος της για το υβριδικό, για τα αδιάκριτο και γενικά, για όλα όσα είναι λειτουργικά στην αποδόμηση των παλαιών ταυτοτήτων. Από αυτή την άποψη, η ίδια "συμπερίληψη του άλλου" (Einbeziehung des Anderen), όπως το ονόμασε ο Juergen Habermas, φαίνεται λειτουργική μόνο στον αποκλεισμό του ιδίου.
Από αυτή την άποψη, ο Roger Scruton (Ρότζερ Σκράτον, Άγγλος φιλόσοφος) εφάρμοσε την περίφημη λέξη της “οikophobia” / οικοφοβίας, η οποία κυριολεκτικά υποδηλώνει το μίσος που έχει κάποιος προς τον οίκο του και, γενικότερα, προς οτιδήποτε έχει σχέση με τη δική του ιστορική και την δική του πολιτισμική ταυτότητα. Μια πεμπτουσιακή έκφραση του νέου πνεύματος του παγκοσμισμού (mondialism), η oikofobia λειτουργεί διπλά και συνεργικά προς την κατεύθυνση της απο-νομιμοποίησης του δικού του (που υποτιμάται a priori ως «καταπιεστικό») και της μεγέθυνσης του άλλου (που προσδιορίζεται στην πραγματικότητα με κάθε περίπτωση που συνδέεται με το κοσμοπολίτικο «άνοιγμα»).
2008: Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν ήταν 210.431.000. 000 Ευρώ.
2017: Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν έπεσε σε 177.700.000.000 Ευρώ.
2008 : Γεννήσεις Ελληνόπουλων: 118.302,
Θάνατοι : 107.979 Διαφορά + 10.323
2017: Γεννήσεις Ελληνόπουλων: 81.850
Θάνατοι 113.247 Διαφορά -31.397
31.397 περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις.
Η ΧΩΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΓΙΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΑ. ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΝΕΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΞΕΡΟΚΟΜΜΑΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ.
Οι θάνατοι των Ελλήνων αυξάνουν, οι γεννήσεις Ελληνόπουλων μειώνονται, τα ναρκωτικά κάνουν θραύση και παντού κυριαρχεί η απάθεια, ο παραλογισμός, οι απατεώνες, οι αναρχικοί, οι ομοφυλόφιλοι και ο καρκίνος της Ελλάδος, ο κομμουνισμός.
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ 300 ΜΕ 400.000 ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΣΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ 500.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ 3.000.000 ΜΑΥΡΩΝ ΚΑΙ ΑΣΙΑΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑ), ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ 1974 ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.
Ο ΜΑΪΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα.
Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.
Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεσφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη.
Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν "ροσύλλια" τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.
Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ' επέκταση και των ζώων και των ανθρώπων.
Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.
Τα Ανθεστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πομπές με κανηφόρες που έφερναν άνθη βάδιζαν με μεγαλοπρέπεια προς τα ιερά, ιδρύθηκαν πρώτα στην Αθήνα και έπειτα πήραν πανελλήνια μορφή, αφού διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος.
Σύμφωνα με το μύθο, στα Ανθεστήρια «ανασταινόταν» ο σκοτωμένος θεός Ευάνθης, επίθετο του Διόνυσου, από το χυμένο αίμα του οποίου φύτρωσε η άμπελος.
Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς, δεν έπαψε να υπάρχει αλλά εμπλουτίστηκε γιατί και οι δύο λαοί πίστευαν, ότι τα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την ομορφιά των θεών και φέρνουν δύναμη, δόξα , ευτυχία και υγεία.
Με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς αλλοιώθηκε και επιβίωσαν έθιμα ως απλές λαϊκές γιορτές (περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι).
Η Πρωτομαγιά είναι μία από τις ελάχιστες γιορτές, χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών, οι οποίες έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας.
ΗΣΙΟΔΟΣ
Ἔργα καὶ Ἡμέραι (286-319)
Σοὶ δ᾽ ἐγὼ ἐσθλὰ νοέων ἐρέω, μέγα νήπιε Πέρση·
τὴν μέν τοι κακότητα καὶ ἰλαδὸν ἔστιν ἑλέσθαι
ῥηιδίως· λείη μὲν ὁδός, μάλα δ᾽ ἐγγύθι ναίει·
τῆς δ᾽ ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν
290ἀθάνατοι· μακρὸς δὲ καὶ ὄρθιος οἶμος ἐς αὐτὴν
καὶ τρηχὺς τὸ πρῶτον· ἐπὴν δ᾽ εἰς ἄκρον ἵκηται,
ῥηιδίη δὴ ἔπειτα πέλει, χαλεπή περ ἐοῦσα.
Οὗτος μὲν πανάριστος, ὃς αὐτῷ πάντα νοήσει,
φρασσάμενος τά κ᾽ ἔπειτα καὶ ἐς τέλος ᾖσιν ἀμείνω·
295ἐσθλὸς δ᾽ αὖ κἀκεῖνος ὃς εὖ εἰπόντι πίθηται·
ὃς δέ κε μήτ᾽ αὐτῷ νοέῃ μήτ᾽ ἄλλου ἀκούων
ἐν θυμῷ βάλληται, ὁ δ᾽ αὖτ᾽ ἀχρήιος ἀνήρ.
ἀλλὰ σύ γ᾽ ἡμετέρης μεμνημένος αἰὲν ἐφετμῆς
ἐργάζεο, Πέρση, δῖον γένος, ὄφρα σε Λιμὸς
300ἐχθαίρῃ, φιλέῃ δέ σ᾽ ἐυστέφανος Δημήτηρ
αἰδοίη, βιότου δὲ τεὴν πιμπλῇσι καλιήν·
Λιμὸς γάρ τοι πάμπαν ἀεργῷ σύμφορος ἀνδρί·
τῷ δὲ θεοὶ νεμεσῶσι καὶ ἀνέρες ὅς κεν ἀεργὸς
ζώῃ, κηφήνεσσι κοθούροις εἴκελος ὀργήν,
305οἵ τε μελισσάων κάματον τρύχουσιν ἀεργοὶ
ἔσθοντες· σοὶ δ᾽ ἔργα φίλ᾽ ἔστω μέτρια κοσμεῖν,
ὥς κέ τοι ὡραίου βιότου πλήθωσι καλιαί.
ἐξ ἔργων δ᾽ ἄνδρες πολύμηλοί τ᾽ ἀφνειοί τε,
καί τ᾽ ἐργαζόμενος πολὺ φίλτερος ἀθανάτοισιν
310[ἔσσεαι ἠδὲ βροτοῖς· μάλα γὰρ στυγέουσιν ἀεργούς].
ἔργον δ᾽ οὐδὲν ὄνειδος, ἀεργίη δέ τ᾽ ὄνειδος.
εἰ δέ κεν ἐργάζῃ, τάχα σε ζηλώσει ἀεργὸς
πλουτέοντα· πλούτῳ δ᾽ ἀρετὴ καὶ κῦδος ὀπηδεῖ.
δαίμονι δ᾽ οἷος ἔησθα, τὸ ἐργάζεσθαι ἄμεινον,
315εἴ κεν ἀπ᾽ ἀλλοτρίων κτεάνων ἀεσίφρονα θυμὸν
ἐς ἔργον τρέψας μελετᾷς βίου, ὥς σε κελεύω.
αἰδὼς δ᾽ οὐκ ἀγαθὴ κεχρημένον ἄνδρα κομίζειν,
αἰδώς, ἥ τ᾽ ἄνδρας μέγα σίνεται ἠδ᾽ ὀνίνησιν·
αἰδώς τοι πρὸς ἀνολβίῃ, θάρσος δὲ πρὸς ὄλβῳ.
Στ. Γκιργκένης
Θα σου μιλήσω, πολύ ανόητε Πέρση, με διάθεση αγαθή.
Εύκολα την εξαθλίωση μπορείς κι αθρόα να την πιάσεις.
Λείος είναι ο δρόμος της, πολύ κοντά μας μένει.
Μα μπρος στην αρετή ιδρώτα βάλανε οι θεοί
290οι αθάνατοι. Μακριά κι απότομη η οδός γι᾽ αυτήν
και στην αρχή τραχιά. Μα όταν φτάσεις στην κορφή,
εύκολη γίνεται έπειτα, κι ας ήταν δύσκολη.
Πάνω απ᾽ όλους άριστος αυτός που θα τα καταλάβει όλα από μόνος του,
αφού ποια είναι τα καλύτερα για μετά και για το τέλος στοχαστεί.
Καλός κι εκείνος πάλι που σ᾽ όποιον μίλησε καλά υπακούει.
Μα όποιος δεν τα καταλαβαίνει ο ίδιος, ούτε απ᾽ άλλον ακούγοντας
τα βάζει στην ψυχή του, αυτός αχρείος άντρας είναι.
Αλλά εσύ, Πέρση, θεϊκή γενιά, δούλευε,
πάντα στη μνήμη σου έχοντας τη δική μου προτροπή,
300για να σε απεχθάνεται ο Λιμός, μα η Δήμητρα να σ᾽ αγαπά η καλοστεφανωμένη,
η σεβάσμια, και να γεμίζει μ᾽ αγαθά την αποθήκη σου.
Γιατί ο Λιμός του άεργου άντρα σύντροφος πέρα ως πέρα είναι.
Οργίζονται οι θεοί και οι άνθρωποι μ᾽ αυτόν που άεργος ζει,
όμοιος στο ήθος με τους χωρίς κεντρί κηφήνες,
που άεργοι των μελισσών τον κάματο καταναλώνουν
τρώγοντας. Μα εσένα να σ᾽ αρέσει τις εργασίες σου κατάλληλα να οργανώνεις,
για να ᾽ναι οι αποθήκες σου γεμάτες με βιος της εποχής.
Απ᾽ τη δουλειά τους γίνονται οι άνθρωποι με ποίμνια πολλά και πλούσιοι
και αν εργάζεσαι πολύ πιο προσφιλής στους αθάνατους
310[και στους θνητούς θα είσαι. Γιατί τους άεργους πολύ τους αποστρέφονται.]
Διόλου ντροπή η δουλειά, ντροπή η αεργία.
Και αν εργάζεσαι, γοργά θα σε ζηλέψει ο άεργος
καθώς πλουταίνεις. Τον πλούτο η αρετή και η δόξα συνοδεύει.
Όποια κι αν είναι η τύχη σου, είναι καλύτερα να εργάζεσαι,
αν απ᾽ τα ξένα κτήματα την ανόητη καρδιά σου
στρέψεις στην εργασία και για το βιος φροντίζεις, όπως σε προτρέπω.
Δε φτάνει η ντροπή για να χορτάσει τον άντρα που ᾽χει ανάγκη,
ντροπή που τους ανθρώπους βλάπτει πολύ ή ωφελεί.
Κοντά στη φτώχεια η ντροπή, στον πλούτο πλάι το θράσος.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου