ΤΡΟΤΣΚΥ: "ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΕΥΚΟΙ ΝΕΓΡΟΙ. ΘΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΒΙΒΑΣΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΩΔΗ ΥΠΑΡΞΗ".
Ο ιουδαίος ιστορικός Ιησούς Ρουμπενστάιν στο πρόσφατο βιβλίο του: "Οι τελευταίες ημέρες του Στάλιν" αποκαλύπτει ότι πράγματι, ιουδαίοι γιατροί του Κρεμλίνου έριξαν Βαρφαρίνη (το σημερινό αντιπηκτικό του αίματος SINTROM), στο κρασί του και του προκάλεσαν γαστρορραγία και εγκεφαλική αιμορραγία.
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΥ ΡΑΚΟΦΣΚΙ ΥΠΑΣΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΥ:
«Ο Στάλιν επέδειξε μεγάλες ικανότητες στη δημιουργία ενός αποτελεσματικού αστυνομικού μηχανισμού, που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλον από το παρελθόν. Και ακόμη περισσότερο, ο Στάλιν από εθνικιστικό αταβισμό, ο οποίος δεν ξεριζώθηκε ποτέ από μέσα του, ούτε όταν ήταν μαρξιστής, παρουσιάστηκε σαν υποστηρικτής του πανρωσισμού, και μάζεψε γύρω του, μια ομάδα που θα έπρεπε να έχουμε συντρίψει, τους Εθνο-κομμουνιστές, και με αυτούς αντιπαρατάχθηκε, στους διεθνιστές, που είμαστε εμείς. Επιπλέον, υπέταξε την Διεθνή, στον ίδιο, και την έταξε στην υπηρεσία της ΕΣΣΔ. Το ιστορικό αντίστοιχο του είναι ο Βοναπαρτισμός.
Αλλά εάν ψάξουμε, για μια προσωπικότητα ανάλογη με αυτή του Στάλιν, δεν θα βρούμε. Μόνο αν συνδυάσουμε δύο πρόσωπα σε ένα.
Τον Ναπολέοντα χωρίς τα αξεσουάρ του, (στολές, στρατιωτικός βαθμός, στέμμα) και τον Φουσέ του. Μαζί. Αυτοί οι δύο, σε ένα, μας δίνουν έναν τύπο, ταυτόσημο με τον Στάλιν, στα σοβαρά ζητήματα. Είναι ο εκτελεστής της επανάστασης, δεν την υπηρετεί, αλλά την χρησιμοποιεί. Εκπροσωπεί, τον πιο απαρχαιωμένο ρωσικό ιμπεριαλισμό, ακριβώς όπως ο Ναπολέων ταυτίστηκε με τους Γαλάτες. Δημιούργησε τη δίκη του αριστοκρατία, όχι όμως στρατιωτική, μια και δεν είχε νίκες, αλλά μια γραφειοκρατική –αστυνομική».
(βλέπε βιβλίο: «Κόκκινη Συμφωνία» σε μετάφραση Σπύρου Χατζάρα)
O Κριστιάν Ρακόφσκι , που ανήκε στην «τροτσκιστική αντιπολίτευση» , κατά περίεργο τρόπο, ενώ γνώριζε από το 1936, ότι έρχεται η σειρά του, αντί να αυτομολήσει, και να καταφύγει όπως ο Τρότσκι, σε κάποιο «Μεξικό» , επέστρεψε στην Μόσχα, όταν ανεκλήθη , για να φυλακισθεί , ως κατηγορούμενος , και να βαδίσει στον «Γολγοθά» του.
Δεν ήταν όμως «νεομάρτυρας» του Μαρξισμού. Απεσταλμένος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης ήταν, όπως ομολόγησε στην ανάκριση: «Αν ήξερα ποιοι είναι «Αυτοί», δεν θα βρισκόμουν εδώ κρατούμενος. Εκείνον που τους γνωρίζει, δεν θα τον έβαζαν σε μια τέτοια θέση, από την οποία θα ήταν υποχρεωμένος να τους κατονομάσει», είπε στην ειδική κατάθεσή του στην Νι Κα Βε Ντε
Δεν ήταν όμως «νεομάρτυρας» του Μαρξισμού. Απεσταλμένος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης ήταν, όπως ομολόγησε στην ανάκριση: «Αν ήξερα ποιοι είναι «Αυτοί», δεν θα βρισκόμουν εδώ κρατούμενος. Εκείνον που τους γνωρίζει, δεν θα τον έβαζαν σε μια τέτοια θέση, από την οποία θα ήταν υποχρεωμένος να τους κατονομάσει», είπε στην ειδική κατάθεσή του στην Νι Κα Βε Ντε
Η δίκη των εικοσιενός, της «τροτσκιστικής κλίκας Μπουχάριν», και κορυφαίων στελεχών, του εβραϊκού μπλοκ, ξεκίνησε στις 2 Μαρτίου 1938, στη Μόσχα.
Σε αυτήν δικάστηκαν οι πρεσβευτές στο Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο και το Τόκιο,
ο αιματοβαμμένος εβραίος επικεφαλής της ΝιΚαΒεΝτέ, Ενώχ Γιέγκουντα, 4 υπουργοί, o Βλαντίμιρ Ιβάνωφ Δασών, ο Μιχαήλ Τσερνώφ Γεωργίας, ο Γκριγκόρι Γκρίνκα Οικονομικών,
ο (Εβραίος) υπουργός εξωτερικού Εμπορίου Αρκάντι Ρόζενγκολτς, ο πρωθυπουργός Ρίκοφ, και ο εβραίος γιατρός του Λένιν, Λεβ Λέβιν, μαζί με τους εβραίους γιατρούς Ντιμίτρι Πλέτνεφ, και Ιγκνάτι Καζακόφ, που μαζί δολοφόνησαν τον Λένιν. Δικάστηκαν ακόμα και οι κομματικοί ηγέτες στην Λευκορωσία Βασίλι Σαράνκοβιτς και το Ουζμπεκιστάν, Ακμάλ Ικράμοφ και Φαιζουλά Χοτζάγιεφ, ο Σεργκέι Μπεσσόνοφ, ο Προκόπι Ζουμπάρεφ, ο Πάβελ Μπουλάνοφ της NKVD , ο Βενιαμίν Μαξίμοφ, και ο γραμματέας του Γκόρκι Πιότρ Κριούτσκοφ.
Επικεφαλής της κλίκας ήταν ο Νικολάι Μπουχάριν , μαζί του ο κομισάριος των τηλεπικοινωνιών και τέως πρωθυπουργός Αλεξέι Ιβάνοβιτς Ρίκοφ , ο Κριστιάν Ρακόφσκι, ο (Εβραίος) πρεσβευτής στη Γερμανία Νικολάι Κρεστίνσκι, και ο Εβραίος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Ισαάκ Ζελένσκι .
Το κατηγορητήριο της «δίκης των 21», αναφερόταν στις προσπάθειες των «αντιδραστικών κύκλων», και του αντισοβιετικού συνασπισμού των «δεξιών και των τροτσκιστών», του Μπουχάριν και της ομάδας των «αριστερών κομμουνιστών», που αυτός καθοδηγούσε, μαζί με τον Τρότσκυ και τους «αριστερούς» Εσέρους, οι οποίοι είχαν «επαφή με τους εχθρούς της ΕΣΣΔ στις κεφαλαιοκρατικές χώρες για «συνεργαστούν» μαζί τους, ενάντια στο σοβιετικό λαό. Οι Τρότσκι, Ρακόφσκι, Ράντεκ, Κρεστίνσκι, Σοκόλνικωφ , Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Πιατάκωφ ήταν «από καιρό εχθροί του λαού, και σπιούνοι που είχαν στρατολογηθεί από την ξένη κατασκοπεία», για να ανατρέψουν το σοβιετικό καθεστώς. Το κατηγορητήριο μεταξύ άλλων ανέφερε:
« Οι γερμανικοί φασιστικοί και μιλιταριστικοί κύκλοι , όχι μόνο διαπραγματεύτηκαν την παροχή βοήθειας στην αντισοβιετική συνωμοσία με τον Ντάιτς , και το δεξί χέρι του Ρόζενμπέργκ, και είχαν συνεχή ενημέρωση για τις επαφές και διαπραγματεύσεις μεταξύ του Τρότσι και των Ες ( HESS), Νίντερμάγιερ, (NIEDERMEIER) και Χάουσόφερ, (HAUSHOFER)….. Όπως κατέθεσε ο κατηγορούμενος Κρεστίνσκι , ο Τρότσκι, σε συνάντηση τους στο Μεράν τον Οκτώβριο του 1933, του υπέδειξε την σπουδαιότητα της αποκατάστασης επαφών με τις Ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες.
Ο Κρεστίνσκι, μετέφερε τις οδηγίες του Τρότσκι στον Πιατάκοφ, και άλλους συνωμότες, οι οποίοι από κοινού με τον κατηγορούμενο Ρακόφσκι, διέπραξαν το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, συμφωνώντας με Ιάπωνες πράκτορες, να παραδώσουν στην Ιαπωνία το Βλαδιβοστόκ, όταν ανατρέψουν την σοβιετική κυβέρνηση , με τα όπλα που θα τους έδινε η Ιαπωνία. Ο κατηγορούμενος Ρακόφσκι, πρίν την αναχώρηση του για την Ιαπωνία το 1934, έλαβε σχετικές οδηγίες από τον Πιατάκοφ….Ο Ρακόφσκι, ανακρινόμενος (από την ГУГБ) κατέθεσε:« .. Όταν ήμουν στο Τόκιο, έγινα πράκτορας… ελάμβανα εντολές από τον κύριο Ν…..»,
Σε αυτήν δικάστηκαν οι πρεσβευτές στο Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο και το Τόκιο,
ο αιματοβαμμένος εβραίος επικεφαλής της ΝιΚαΒεΝτέ, Ενώχ Γιέγκουντα, 4 υπουργοί, o Βλαντίμιρ Ιβάνωφ Δασών, ο Μιχαήλ Τσερνώφ Γεωργίας, ο Γκριγκόρι Γκρίνκα Οικονομικών,
ο (Εβραίος) υπουργός εξωτερικού Εμπορίου Αρκάντι Ρόζενγκολτς, ο πρωθυπουργός Ρίκοφ, και ο εβραίος γιατρός του Λένιν, Λεβ Λέβιν, μαζί με τους εβραίους γιατρούς Ντιμίτρι Πλέτνεφ, και Ιγκνάτι Καζακόφ, που μαζί δολοφόνησαν τον Λένιν. Δικάστηκαν ακόμα και οι κομματικοί ηγέτες στην Λευκορωσία Βασίλι Σαράνκοβιτς και το Ουζμπεκιστάν, Ακμάλ Ικράμοφ και Φαιζουλά Χοτζάγιεφ, ο Σεργκέι Μπεσσόνοφ, ο Προκόπι Ζουμπάρεφ, ο Πάβελ Μπουλάνοφ της NKVD , ο Βενιαμίν Μαξίμοφ, και ο γραμματέας του Γκόρκι Πιότρ Κριούτσκοφ.
Επικεφαλής της κλίκας ήταν ο Νικολάι Μπουχάριν , μαζί του ο κομισάριος των τηλεπικοινωνιών και τέως πρωθυπουργός Αλεξέι Ιβάνοβιτς Ρίκοφ , ο Κριστιάν Ρακόφσκι, ο (Εβραίος) πρεσβευτής στη Γερμανία Νικολάι Κρεστίνσκι, και ο Εβραίος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Ισαάκ Ζελένσκι .
Το κατηγορητήριο της «δίκης των 21», αναφερόταν στις προσπάθειες των «αντιδραστικών κύκλων», και του αντισοβιετικού συνασπισμού των «δεξιών και των τροτσκιστών», του Μπουχάριν και της ομάδας των «αριστερών κομμουνιστών», που αυτός καθοδηγούσε, μαζί με τον Τρότσκυ και τους «αριστερούς» Εσέρους, οι οποίοι είχαν «επαφή με τους εχθρούς της ΕΣΣΔ στις κεφαλαιοκρατικές χώρες για «συνεργαστούν» μαζί τους, ενάντια στο σοβιετικό λαό. Οι Τρότσκι, Ρακόφσκι, Ράντεκ, Κρεστίνσκι, Σοκόλνικωφ , Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Πιατάκωφ ήταν «από καιρό εχθροί του λαού, και σπιούνοι που είχαν στρατολογηθεί από την ξένη κατασκοπεία», για να ανατρέψουν το σοβιετικό καθεστώς. Το κατηγορητήριο μεταξύ άλλων ανέφερε:
« Οι γερμανικοί φασιστικοί και μιλιταριστικοί κύκλοι , όχι μόνο διαπραγματεύτηκαν την παροχή βοήθειας στην αντισοβιετική συνωμοσία με τον Ντάιτς , και το δεξί χέρι του Ρόζενμπέργκ, και είχαν συνεχή ενημέρωση για τις επαφές και διαπραγματεύσεις μεταξύ του Τρότσι και των Ες ( HESS), Νίντερμάγιερ, (NIEDERMEIER) και Χάουσόφερ, (HAUSHOFER)….. Όπως κατέθεσε ο κατηγορούμενος Κρεστίνσκι , ο Τρότσκι, σε συνάντηση τους στο Μεράν τον Οκτώβριο του 1933, του υπέδειξε την σπουδαιότητα της αποκατάστασης επαφών με τις Ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες.
Ο Κρεστίνσκι, μετέφερε τις οδηγίες του Τρότσκι στον Πιατάκοφ, και άλλους συνωμότες, οι οποίοι από κοινού με τον κατηγορούμενο Ρακόφσκι, διέπραξαν το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, συμφωνώντας με Ιάπωνες πράκτορες, να παραδώσουν στην Ιαπωνία το Βλαδιβοστόκ, όταν ανατρέψουν την σοβιετική κυβέρνηση , με τα όπλα που θα τους έδινε η Ιαπωνία. Ο κατηγορούμενος Ρακόφσκι, πρίν την αναχώρηση του για την Ιαπωνία το 1934, έλαβε σχετικές οδηγίες από τον Πιατάκοφ….Ο Ρακόφσκι, ανακρινόμενος (από την ГУГБ) κατέθεσε:« .. Όταν ήμουν στο Τόκιο, έγινα πράκτορας… ελάμβανα εντολές από τον κύριο Ν…..»,
«.. γνωρίζω, ότι ο Τρότσκι , ήταν πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις, από το τέλος του 1926. Αυτό μού το είπε ο ίδιος ο Τρότσκι…»,
« οι ομάδες των αστών εθνικιστών, που ανήκαν στο «μπλόκ των δεξιών και τροτσκιστών», επίσης βρίσκονταν σε στενή διασύνδεση με ξένες μυστικές υπηρεσίες..» Ο κατηγορούμενος Γκρίνκα, που ήταν πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας και της Πολωνίας κατέθεσε: « το 1930, στην οργάνωση μας, συζητήσαμε την ανάγκη, να έρθουμε σε συμφωνία με την Πολωνία, για να πάρουμε στρατιωτική βοήθεια, ώστε να μπορέσουμε να ανατρέψουμε, τη σοβιετική κυβέρνηση στην Ουκρανία. Σαν αποτέλεσμα το γενικό επιτελείο της Πολωνίας , αύξησε την αποστολή όπλων και πόλεμο εφοδίων ….»
Ρακόφκι. ….Και τελικά ο Ουίλσον με τα περίφημα 14 σημεία του , έδωσε οριστικά τέλος στις προσπάθειες των Λευκών να ανατρέψουν την ΕΣΣΔ.
Ο εμφύλιος πόλεμος ισχυροποίησε τον Τρότσκυ, σαν διάδοχο του Λένιν.
Ο παλιός επαναστάτης θα μπορούσε πλέον να πεθάνει πλήρης δόξας. Παρά το ότι επέζησε από τις σφαίρες της Καπλάν, δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά και με την μεθοδευμένη δολοφονία του.
Γκαμπριέλ. Ο Τρότσκι , ευθύνεται για τον πρόωρο θάνατο του; Αυτό είναι πολύ καλό σημείο για την δίκη. Ο Λέβιν δεν ήταν γιατρός του Λένιν;
Ρακόφκι. Ο Τρότσκι; Είναι πολύ πιθανό να συμμετείχε. Αλλά είναι σχεδόν απολύτως βέβαιο ότι γνώριζε τα πάντα. Τώρα, το ποιος έφερε εις πέρας την αποστολή , είναι μια τεχνητή λεπτομέρεια. ΑΥΤΟΙ έχουν τόσους τρόπους και τόσα πρόσωπα στη διάθεσή τους που μπορούν να εισχωρήσουν οπουδήποτε θέλουν.
Γκαμπριέλ. Η δολοφονία του Λένιν μάλιστα. Αυτό είναι ζήτημα κολοσσιαίας σημασίας. Θα μπορούσαμε να οργανώσουμε μια δίκη για αυτό. Και εάν αποτύχουμε σήμερα, θα μπορούσε Ρακόφσκι, να είσαστε ο πρωταγωνιστής σε αυτή τη δίκη. Θα μπορούσε να έχετε εμπλακεί, σαν γιατρός που είστε στο «τεχνικό μέρος» της εκτέλεσης. πώς σας φαίνεται;
Ο πανίσχυρος μηχανισμός προπαγάνδας των Αθέατων
Ρακόφκι. Θα έλεγα να αφήσετε στην άκρη αυτό το ζήτημα Είναι πολύ επικίνδυνο για τον ίδιο τον Στάλιν. Όσο καλά και να δουλέψει η δική σας προπαγάνδα , η δική τους, είναι πολύ καλύτερη και ισχυρότερη . Το ερώτημα σε αυτή την περίπτωση θα είναι: « ποιος ωφελήθηκε από τον θάνατο του Λένιν.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους, θα κάνει τον κόσμο να πιστεύει ότι ο Στάλιν τον δολοφόνησε . Και αυτή η υποψία, αυτή η φήμη, θα είναι πολύ πιο ισχυρή από όποια ομολογία αποσπάσετε εσείς από τον Λέβιν, εμένα, ή οποιονδήποτε άλλον.
Γκαμπριέλ. Δεν κατάλαβα; Που το πάτε;
Ρακόφκι. Σε κάθε αναζήτηση του δολοφόνου, οι υποψίες στρέφονται σε αυτόν που επωφελείται. Επομένως σε ό,τι αφορά τη δολοφονία του Λένιν, αυτός που επωφελήθηκε, ήταν ο άνθρωπος του. Ο Στάλιν! Σκεφθείτε το.
Και θα σας παρακαλούσα να μην κάνετε τέτοια σχόλια, γιατί μου αποσπάτε την προσοχή και δεν με αφήνετε να τελειώσω.
Γκαμπριέλ. Καλά, συνεχίστε.
Ρακόφκι. Όσο κράτησε η ασθένεια του Λένιν, ο Τρότσκι, είχε στα χέρια του, και τους τρεις μηχανισμούς της εξουσίας, που ήσαν περισσότερο από αρκετοί για να του επιτρέψουν να διαδεχθεί τον Λένιν. Μάλιστα, υπήρχε και σχεδιασμός, να δικαστεί και να εκτελεσθεί ο Στάλιν.
Για τον Τρότσκι, ήταν αρκετό να έχει στα χέρια του, ένα γράμμα του Λένιν, με το οποίο κατηγορούσε τον Στάλιν.
Την υπογραφή στο γράμμα αυτό, κατόρθωσε να την αποσπάσει η Κρούπσκαγια . Το ότι ο Τρότσκι δεν κληρονόμησε τον Λένιν, οφείλεται σε ανθρώπινα λάθη, κατά τον όλο σχεδιασμό .
Όλο το σχέδιο ανατράπηκε από μια βλακώδη ατυχία.
Η ασθένεια του Τρότσκι ανέτρεψε όλα τα σχέδια μας. Το λάθος, ήταν ο συγκεντρωτισμός στο πρόσωπο του Τρότσκι.
Την κρίσιμη στιγμή του θανάτου του Λένιν, ο Τρότσκι, ήταν εκτός μάχης, και δεν μπορούσε να αναλάβει για αρκετούς μήνες, οποιαδήποτε πρωτοβουλία.
Παρά το ότι είχαμε εξασφαλίσει όλα τα πλεονεκτήματα, η οργανωτική πλευρά, απεδείχθη το μεγάλο μας μειονέκτημα. Ο προσωποκεντρισμός μας νίκησε.
Μια προσωπικότητα σαν αυτή του Τρότσκι, που προετοιμάστηκε μεθοδικά για χρόνια, για να παίξει αυτό το ρόλο, δεν μπορούσε να δημιουργηθεί εκ των ενόντων.
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει χώρος για αυτοσχεδιασμούς. Κανείς από εμάς, ούτε κάν ο Ζινόβιεφ, δεν είχε την αναγκαία εκπαίδευση αλλά ούτε και τις ικανότητες για να υποκαταστήσει τον Τρότσκι.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο Τρότσκι, είχε προσανατολιστεί, σε μια δεύτερη ευκαιρία, σε κατοπινό χρόνο, και επομένως δεν ήθελε να βρεθεί εκτός εξουσίας, και εκτός παιχνιδιού, και για αυτό, δεν ήθελε να βοηθήσει κανέναν μας.
Έτσι φθάσαμε, τη στιγμή του θανάτου του Λένιν , να βρεθούμε αντιμέτωποι με τον Στάλιν, και καταλάβαμε ότι θα χάσουμε στην κεντρική Επιτροπή.
Τότε αποφασίστηκε, αντί να συγκρουστούμε, να προσχωρήσουμε στο σταλινικό στρατόπεδο. Να γίνουμε σταλινικοί περισσότερο και από τον ίδιο. Να υπερβάλλουμε , σε όλα, και με τον τρόπο αυτό να τον σαμποτάρουμε. Τα έργα τα ξέρετε .
Τον αδιάλειπτο αγώνα μας, την αποτυχία μας, που έγινε πλεονέκτημα για τον Στάλιν, που επέδειξε μεγάλες ικανότητες στη δημιουργία ενός αποτελεσματικού αστυνομικού μηχανισμού, που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλον από το παρελθόν. Και ακόμη περισσότερο, ο Στάλιν από εθνικιστικό αταβισμό, ο οποίος δεν ξεριζώθηκε ποτέ από μέσα του, ούτε όταν ήταν μαρξιστής, παρουσιάστηκε σαν υποστηρικτής του πανρωσισμού, και μάζεψε γύρω του, μια ομάδα που θα έπρεπε να έχουμε συντρίψει, τους Εθνο-κομμουνιστές, και με αυτούς αντιπαρατάχθηκε, στους διεθνιστές, που είμαστε εμείς .
Επιπλέον, υπέταξε την Διεθνή, στον ίδιο, και την έταξε στην υπηρεσία της ΕΣΣΔ. Το ιστορικό αντίστοιχο του είναι ο Βοναπαρτισμός.
Αλλά εάν ψάξουμε, για μια προσωπικότητα ανάλογη με αυτή του Στάλιν, δεν θα βρούμε. Μόνο αν συνδυάσουμε δύο πρόσωπα σε ένα .
Τον Ναπολέοντα χωρίς τα αξεσουάρ του, ( στολές, στρατιωτικός βαθμός, στέμμα) και τον Φουσέ του. Μαζί. Αυτοί οι δύο, σε ένα, μας δίνουν έναν τύπο, ταυτόσημο με τον Στάλιν, στα σοβαρά ζητήματα. Είναι ο εκτελεστής της επανάστασης , δεν την υπηρετεί, αλλά την χρησιμοποιεί. Εκπροσωπεί, τον πιο απαρχαιωμένο ρωσικό ιμπεριαλισμό, ακριβώς όπως ο Ναπολέων ταυτίστηκε με τους Γαλάτες. Δημιούργησε τη δίκη του αριστοκρατία, όχι όμως στρατιωτική, μια και δεν είχε νίκες, αλλά μια γραφειοκρατική –αστυνομική.
Γκαμπριέλ. Ρακόφσκι πήρες φόρα. Δεν είμαστε εδώ, για να μας κάνεις τροτσκιστική προπαγάνδα. Θα καταλήξεις σε κάτι συγκεκριμένο επιτέλους;
Ρακόφσκι. Προφανώς και θα καταλήξω , αλλά όχι πριν φτάσω στο σημείο, στο οποίο θα διαμορφώσετε εξ ιδίων, γνώμη, για «Εκείνους» , τους οποίους σύντομα θα πρέπει να αντιμετωπίσετε , στην πράξη πολύ και πολύ συγκεκριμένα. Για μένα είναι πολύ πιο σημαντικό, από ότι για σας να μην αποτύχετε. Το γιατί φυσικά το αντιλαμβάνεστε.
Γκαμπριέλ. Καλά, προσπαθήστε τουλάχιστον να συντομεύετε.
Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ «ΘΑΝΑΤΟΣ» ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 66 χρόνια από τον θάνατο του μεγαλύτερου κακούργου που πέρασε από τον πλανήτη μας τον προηγούμενο αιώνα, του Ιωσήφ Στάλιν. Ή μάλλον από την δολοφονία του…Αλλά, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μεθυσμένος από την επιτυχία στον Β΄Π.Π. (η οποία οφειλόταν κατά ένα μεγάλο μέρος στην άφθονη αμερικανική βοήθεια…) και από τους (διατεταγμένους) ύμνους που του έψελναν οι Σοβιετικοί και οι υπόλοιποι ανά τον κόσμο κομμουνιστές, ο Στάλιν νόμισε πως είχε αποκτήσει την δύναμη να απαλλαγεί από τα δεσμά αυτών που γέννησαν, οργάνωσαν και επέβαλλαν τον κομμουνισμό στην Ρωσσική Αυτοκρατορία και προσφάτως (μεταπολεμικώς) στην μισή Ευρώπη και να γίνει πραγματικός ηγέτης κι όχι ένα απλό ενεργούμενο του διεθνούς σιωνισμού.Έτσι, στις αρχές του Ιανουαρίου του 1953, «αποκαλύφθηκε» κατ’ εντολήν του η «συνωμοσία με τις άσπρες μπλούζες», η οποία αφορούσε τους Εβραίους μεγαλογιατρούς του Κρεμλίνου, οι οποίοι είχαν εξ’ αρχής αναλάβει την ιατρική φροντίδα των ηγετικών στελεχών του κόμματος-κράτους. Η «αποκάλυψη» ήτο, ότι οι ιατροί αυτοί εργάζονταν στην πραγματικότητα για «τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό» και εξόντωναν τους κομματικούς ηγέτες, εφαρμόζοντάς τους επιτηδείως λανθασμένες θεραπείες. Οι κατηγορίες αφορούσαν τους αποθανόντες κομματικούς Ζντάνωφ και Σερμπάκωφ, ενώ κάποια «ευσυνείδητη» ιατρός, ονόματι Τιμασιούκ, τους κατήγγειλε με επιστολή της προς τον Στάλιν, ότι προγραμμάτιζαν αρχικώς την εξόντωση των ηγητόρων του Ερυθρού Στρατού και εν συνεχεία και του ιδίου του δικτάτορος. Στην πραγματικότητα, η υπόθεση των γιατρών θα χρησίμευε στον Στάλιν ως πρόσχημα για την καταδίωξη των Εβραίων. Το πιθανότερο σενάριο ήταν να εκτοπισθούν οι Εβραίοι στο Μπιρομπιτζάν, την «αυτόνομη εβραϊκή περιοχή» που είχε σχηματισθεί από την δεκαετία του 1920 στα σύνορα της Μαντζουρίας (αντιθέτως, οι Εβραίοι προσπαθούσαν να μετατρέψουν την πλουσιότατη Κριμαία σε αυτόνομη εβραϊκή περιοχή, σ’ ένα «δεύτερο Ισραήλ» εντός της ΕΣΣΔ).Και μαζί με τους απλούς Εβραίους, η «μπάλα» θα έπαιρνε και τους περισσοτέρους κομματικούς ηγέτες, που είτε ήταν οι ίδιοι Εβραίοι, είτε είχαν Εβραίες γυναίκες και γενικότερα Εβραίους συγγενείς. Στην ανωτέρω κατηγορία υπάγονταν οι Μολότωφ, Καγκανόβιτς, Μπέρια, Χρουστσώφ κ.α.
(Σημείωση: Ο Ρωσικός λαός στην Μόσχα κορόιδευε αυτή την κατάσταση με την φράση: «αυτοί είναι οι ΤΟΚΟΙ από το Κεφάλαιο του Μαρξ»).
Αξίζει πάντως να τονισθεί, πως και ο ίδιος ο Στάλιν είχε Εβραίους συγγενείς (ο υιός του Ιάκωβος και η κόρη του Σβετλάνα είχαν παντρευτεί μέλη της «εκλεκτής» φυλής, ο δε εγγονός του, Ιωσήφ, εθεωρείτο καθαρόαιμος Εβραίος εφόσον γεννήθηκε από Εβραία μητέρα…). Στην πραγματικότητα, μ’ αυτήν του την απόφαση ο Στάλιν υπέγραφε την θανατική του καταδίκη! Αναφέρει σχετικώς ο γνωστός Εβραίος ιστορικός και συμπαθών τον κομμουνισμό, Ισαάκ Ντώϋτσερ («Στάλιν – Πολιτική Βιογραφία», τόμος Β΄): «Η ιστορία για την αντισοβιετική συνωμοσία του παγκόσμιου ιουδαϊσμού μύριζε Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών και σκευωρίες του Υπουργείου Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Ο Στάλιν χτυπούσε τώρα τις ίδιες τις ρίζες της ιδέας που είχε μέχρι τώρα γαλουχήσει την επανάσταση, το κόμμα και το κράτος, κατέστρεφε το πιστοποιητικό γέννησης και τους ιδεολογικούς τίτλους των κατορθωμάτων του καθεστώτος του. Μ’ αυτή την πράξη ο Σταλινισμός αυτοκτονούσε , πριν ακόμα πεθάνει ο δημιουργός του. Το κόμμα, παρά τον εκφυλισμό και την αποβλάκωσή του, δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Στάλιν σ’ αυτό το δρόμο της αυτοκαταστροφής. Το ίδιο και τα πολυάριθμα ανεπτυγμένα στοιχεία στο στρώμα των διανοουμένων και την εργατική τάξη. Το σκάνδαλο χρησίμεψε μόνο για να επιταχύνει την αποσύνθεση του Σταλινισμού και να προετοιμάσει την μεταστροφή».
Από εκεί και πέρα, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και το τέλος του Στάλιν προδιαγεγραμμένο. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για τον «θάνατό» του. Κοινό στοιχείο όλων, είναι ότι προήλθε από εγκεφαλικό κι έμεινε αβοήθητος να σβήσει αργά και μαρτυρικά. Η πλέον πιθανή εκδοχή είναι αυτή που εκμυστηρεύθηκε στην «Φράνς Σουάρ» ο Σοβιετικός πρεσβευτής στην Βαρσοβία, Πονομαρένκο: «Μετά τη “συνωμοσία των γιατρών”, ο Στάλιν συγκέντρωσε τα 25 μέλη του Πρεζίντιουμ και τους υποχρέωσε να υπογράψουν μια σειρά αντισημιτικών διαταγμάτων, σύμφωνα με τα οποία, ολόκληρος ο ισραηλιτικός πληθυσμός της Σοβιετικής Ενώσεως θα εκτοπιζόταν στην Κεντρική Ασία, στην περιοχή του Μπιρομπιτζάν. Αυτή τη φορά οι βολικοί συνεργάτες αντέδρασαν. Ο Βοροσίλωφ, ο παλιός φίλος από την εποχή του Τσαρίτσιν και του εμφυλίου πολέμου, σηκώθηκε απότομα και πέταξε την κομματική του ταυτότητα πάνω στο τραπέζι. “Αν ένα τέτοιο σχέδιο πραγματοποιηθεί”, είπε, “θα ντρέπομαι να είμαι μέλος ενός τόσο ατιμασμένου κόμματος”. Κανείς δεν είχε ποτέ αποτολμήσει μια τέτοια χειρονομία μπροστά στον Στάλιν. Πνιγμένος από το θυμό του, ο Στάλιν ξεφώνισε: “Σύντροφε Κλιμέντι, εγώ είμαι εκείνος που θα αποφασίσω πότε δε θα είσαι άξιος να έχεις την κομματική ταυτότητα”. Αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Σωριάστηκε ανάσκελα στο δάπεδο, με τα μάτια ανεστραμμένα και ξυλιασμένα τα μέλη του. Ο θυμός είχε προκαλέσει τη συγκοπή».
Παρόμοια εκδοχή, ελαφρώς τροποποιημένη, εκμυστηρεύθηκε ο Εβραίος «διανοούμενος»- αυλοκόλακας του Στάλιν, Ίλια Έρενμπουργκ στον επίσης Εβραίο «διανοούμενο» Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Η εκμυστήρευση δημοσιεύθηκε στην ιταλική «Κοριέρε ντα λα Σέρα», στις 2 Ιουνίου 1964): «Η συνεδρίαση αυτή του Πρεζίντιουμ ήταν μια πραγματική ανταρσία. Ο Καγκάνοβιτς, στην αρχή της συνεδριάσεως, ζήτησε από τον Στάλιν να βάλει στο αρχείο την υπόθεση των γιατρών, που αποδείχτηκε ανύπαρκτη. Ο Στάλιν απάντησε με βρισιές και με την απειλή ότι θα συλλάβει αμέσως τον Καγκάνοβιτς. Ο αντάρτης ξέσκισε τότε την κομματική του ταυτότητα και πέταξε τα κομμάτια της πάνω στο τραπέζι του Στάλιν. Ο δικτάτωρ άρπαξε το τηλέφωνο και κάλεσε τον Ποσκρεμπίσεφ, τον αρχηγό της προσωπικής του γραμματείας. Ο Μολότωφ επενέβη για να τον πληροφορήσει ότι οι προσπάθειές του ήταν περιττές, γιατί τα καλώδια του τηλεφώνου του είχαν κοπεί. Ο Μικογιάν πρόσθεσε ότι ο πολύ πρόθυμος εκτελεστής των διαταγών του, Ποσκρεμπίσεφ, είχε συλληφθεί. Και δεν ήταν μόνο αυτά. “Αν δε βγούμε από δω μέσα σ’ ένα τέταρτο της ώρας”, συνέχισε, “τα στρατιωτικά τμήματα της φρουράς της Μόσχας θα καταλάβουν το Κρεμλίνο”. Ύστερα απ’ αυτό, τα μέλη του Πρεζίντιουμ βγήκαν από την αίθουσα αφήνοντας μόνο τον Στάλιν, στο έλεος μιας μανιακής κρίσης θυμού. Η κρίση αυτή ακριβώς προκάλεσε την εγκεφαλική αιμορραγία που τον σκότωσε. Βρήκαν το πτώμα του την άλλη μέρα στην αίθουσα της συνεδριάσεως».
Να πούμε, πως οι ανακρίσεις είχαν προχωρήσει, οι «ομολογίες» των γιατρών είχαν αποσπαστεί με τον γνωστό σταλινικό τρόπο (ο Στάλιν είχε απειλήσει τον υπουργό Ασφαλείας, Ιγνάτιεφ, πως αν δεν αποσπάσει ομολογίες θα τον… «κοντύνει κατά ένα κεφάλι») και η δίκη για την «συνωμοσία» είχε ορισθεί να ξεκινήσει την 5η Μαρτίου, στην Αίθουσα των Κιόνων. Συμβολικά, την ίδια ημέρα, στο ίδιο μέρος, ήταν εκτεθειμένη η σορός του Στάλιν! Η δε πρώτη πράξις των επιγόνων του, ήταν η αποκατάσταση των Εβραίων ιατρών και βέβαια, η ματαίωση του σχεδίου εκτοπίσεως των ομοφύλων τους.Η σταλινική απόπειρα «πατροκτονίας» του «πατρός» σιωνισμού από τον «υιό» κομμουνισμό είχε σαν συνέπεια το άδοξο τέλος του επιδόξου «πατροκτόνου»!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το φρικτό τέρας του εβραιοκομμουνισμού έλαβε τέλος το 1989, αφού κατατυράννησε την Ρωσία για 72 χρόνια. Πρωταθλητές στην απαλλαγή της Ρωσίας από τον κομμουνισμό οι εβραιορώσοι, οι παππούδες των οποίων είχαν πρωτοστατήσει στην επιβολή του κομμουνισμού "για να χτίσουν τον σοσιαλισμό". Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, που να μην εντυπωσιάζεται από το γεγονός, ότι ΜΟΛΙΣ ΕΠΕΣΕ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ στην Ρωσία το 1989, (ΟΛΟΙ τώρα πλέον ξέρουν ποιοί και γιατί τον φτιάξανε και γιατί τον γκρεμίσανε, δεν τους εξυπηρετούσε αρκετά σήμερα), χιλιάδες - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ - υποτίθεται φτωχοί προλετάριοι εβραίοι εργάτες της Ρωσίας, βρέθηκαν το 1989, ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ, πάμπλουτοι εκατομμυριούχοι και σήμερα αγοράζουν ελληνικά νησιά.
(Σημείωση: Ο Ρωσικός λαός στην Μόσχα κορόιδευε αυτή την κατάσταση με την φράση: «αυτοί είναι οι ΤΟΚΟΙ από το Κεφάλαιο του Μαρξ»).
Αξίζει πάντως να τονισθεί, πως και ο ίδιος ο Στάλιν είχε Εβραίους συγγενείς (ο υιός του Ιάκωβος και η κόρη του Σβετλάνα είχαν παντρευτεί μέλη της «εκλεκτής» φυλής, ο δε εγγονός του, Ιωσήφ, εθεωρείτο καθαρόαιμος Εβραίος εφόσον γεννήθηκε από Εβραία μητέρα…). Στην πραγματικότητα, μ’ αυτήν του την απόφαση ο Στάλιν υπέγραφε την θανατική του καταδίκη! Αναφέρει σχετικώς ο γνωστός Εβραίος ιστορικός και συμπαθών τον κομμουνισμό, Ισαάκ Ντώϋτσερ («Στάλιν – Πολιτική Βιογραφία», τόμος Β΄): «Η ιστορία για την αντισοβιετική συνωμοσία του παγκόσμιου ιουδαϊσμού μύριζε Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών και σκευωρίες του Υπουργείου Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Ο Στάλιν χτυπούσε τώρα τις ίδιες τις ρίζες της ιδέας που είχε μέχρι τώρα γαλουχήσει την επανάσταση, το κόμμα και το κράτος, κατέστρεφε το πιστοποιητικό γέννησης και τους ιδεολογικούς τίτλους των κατορθωμάτων του καθεστώτος του. Μ’ αυτή την πράξη ο Σταλινισμός αυτοκτονούσε , πριν ακόμα πεθάνει ο δημιουργός του. Το κόμμα, παρά τον εκφυλισμό και την αποβλάκωσή του, δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Στάλιν σ’ αυτό το δρόμο της αυτοκαταστροφής. Το ίδιο και τα πολυάριθμα ανεπτυγμένα στοιχεία στο στρώμα των διανοουμένων και την εργατική τάξη. Το σκάνδαλο χρησίμεψε μόνο για να επιταχύνει την αποσύνθεση του Σταλινισμού και να προετοιμάσει την μεταστροφή».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το φρικτό τέρας του εβραιοκομμουνισμού έλαβε τέλος το 1989, αφού κατατυράννησε την Ρωσία για 72 χρόνια. Πρωταθλητές στην απαλλαγή της Ρωσίας από τον κομμουνισμό οι εβραιορώσοι, οι παππούδες των οποίων είχαν πρωτοστατήσει στην επιβολή του κομμουνισμού "για να χτίσουν τον σοσιαλισμό". Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, που να μην εντυπωσιάζεται από το γεγονός, ότι ΜΟΛΙΣ ΕΠΕΣΕ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ στην Ρωσία το 1989, (ΟΛΟΙ τώρα πλέον ξέρουν ποιοί και γιατί τον φτιάξανε και γιατί τον γκρεμίσανε, δεν τους εξυπηρετούσε αρκετά σήμερα), χιλιάδες - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ - υποτίθεται φτωχοί προλετάριοι εβραίοι εργάτες της Ρωσίας, βρέθηκαν το 1989, ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ, πάμπλουτοι εκατομμυριούχοι και σήμερα αγοράζουν ελληνικά νησιά.
Mια καθηλωτική καταγραφή των μηνών πριν και μετά το τέλος του Στάλιν, και πώς ο θάνατός του αναπροσδιόρισε την ιστορία του εικοστού αιώνα.
Η συγκλονιστική αφήγηση του Τζόσουα Ρούμπενσταϊν μας μεταφέρει πίσω στο δεύτερο μισό του 1952, όταν κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το τέλος του δολοφονικού καθεστώτος του Ιωσήφ Στάλιν. Ο ξαφνικός θάνατός του τον Μάρτιο του 1953 ήταν τόσο μυστηριώδης και δραματικός όσο και η ζωή του, ενώ αδιαμφισβήτητα αποτέλεσε σημείο καμπής για τον εικοστό αιώνα. Ο συγγραφέας ρίχνει νέο φως σε γνωστά και άγνωστα γεγονότα εκείνης της δραματικής περιόδου, όπως στις μηχανορραφίες των Μπέρια, Μαλένκοφ, Χρουστσόφ και των λοιπών «συντρόφων», οι οποίοι είχαν καταλάβει τη σημασία του επικείμενου χαμού του δικτάτορα, στις πραγματικές μαρτυρίες σχετικά με τον θάνατό του σε αντιδιαστολή με τις επίσημες εκδοχές που ήρθαν στο φως και στις τεράστιες συνέπειες που είχε η απότομη διακοπή του καθεστώτος τρόμου του Στάλιν.
Πώς, πέθανε στην πραγματικότητα ο Στάλιν;
Λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, ο διάδοχος του Λένιν είχε καταλήξει να περνάει σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο του στη ντάτσα του, λίγο έξω από τη Μόσχα. Καθώς μελαγχολούσε εύκολα όποτε ήταν μόνος του, συνήθιζε να προσκαλεί τέσσερα από τα μέλη του στενού του κύκλου για να παρακολουθήσουν κάποια ταινία και να γευματίσουν. Οι «σύντροφοι» του Στάλιν, εκείνη την περίοδο, ήταν ο Γκεόργκι Μαλένκοφ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Λαβρέντι Μπέρια, ο Νικίτα Χρουστσόφ, τον οποίο ο Στάλιν καλούσε ώστε να μετριάσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον Μαλένκοφ και τον Μπέρια και ο Νικολάι Μπουλγκάνιν, υπουργός Αμυνας της ΕΣΣΔ. Πρακτικά ο Στάλιν ήθελε να ελέγχει και τους τέσσερις εν δυνάμει διαδόχους του. Αλλά το 1953 ο σοβιετικός ηγέτης από την Γεωργία ήταν 75 ετών. Εξαιτίας μιας καρδιακής προσβολής ή μιας σειράς από εγκεφαλικά επεισόδια, η υγεία του είχε ήδη κλονιστεί. Ταυτόχρονα, όμως, εντεινόταν και η παράνοιά του. Οταν το 1951, μετά το ετήσιο τσεκάπ, ο γιατρός του τόλμησε να του πει ότι θα ήταν καλύτερο να ξεκουράζεται περισσότερο και να εργάζεται λιγότερο, ο Στάλιν έδωσε άμεσα εντολή για τη σύλληψή του. Στη συνέχεια «αποκαλύφθηκε» ότι ο προσωπικός γιατρός του επικεφαλής της ΕΣΣΔ ήταν πράκτορας που εργαζόταν για λογαριασμό των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Αλλά η υγεία (σωματική και πνευματική) του «Πατερούλη» ήταν ήδη κλονισμένη. Κατά τους τελευταίους μήνες της πολυκύμαντης ζωής του, ο Στάλιν έστρεψε την προσοχή του στους Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης, εξαπολύοντας μια εκστρατεία εκκαθάρισης κατά το πρότυπο όλων όσα έλαβαν χώρα την περίοδο του Μεγάλου Τρόμου τη δεκαετία του 1930. Σύμφωνα, μάλιστα, με εκτενές δημοσίευμα του smithsonianmag.com, η κατάσταση ήταν εξαιρετικά τεταμένη, σε τέτοιο βαθμό που δεν αποκλείεται οι τέσσερις «έμπιστοι» του Στάλιν να αποπειράθηκαν να τον δηλητηριάσουν τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 1953, λίγες ημέρες πριν από την επίσημη ανακοίνωση του θανάτου του. Εκείνο το βράδυ, ο Στάλιν προσκάλεσε για πολλοστή φορά τους τέσσερις συντρόφους του στην ντάτσα του. Αφότου έφαγαν, ξεκίνησε να τους ρωτά περί της δίκης που επρόκειτο να αρχίσει σύντομα με πρωταγωνιστές γιατρούς του Κρεμλίνου (οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Εβραίοι) που κατηγορούνταν για τη δολοφονία ανώτατων σοβιετικών αξιωματούχων, στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης συνωμοσίας. Σύμφωνα με την γραπτή μαρτυρία του Χρουστσόφ, η βραδιά ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα με τον Στάλιν να αποχωρεί όντας ιδιαίτερα ευδιάθετος.
Λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, ο διάδοχος του Λένιν είχε καταλήξει να περνάει σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο του στη ντάτσα του, λίγο έξω από τη Μόσχα. Καθώς μελαγχολούσε εύκολα όποτε ήταν μόνος του, συνήθιζε να προσκαλεί τέσσερα από τα μέλη του στενού του κύκλου για να παρακολουθήσουν κάποια ταινία και να γευματίσουν. Οι «σύντροφοι» του Στάλιν, εκείνη την περίοδο, ήταν ο Γκεόργκι Μαλένκοφ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Λαβρέντι Μπέρια, ο Νικίτα Χρουστσόφ, τον οποίο ο Στάλιν καλούσε ώστε να μετριάσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον Μαλένκοφ και τον Μπέρια και ο Νικολάι Μπουλγκάνιν, υπουργός Αμυνας της ΕΣΣΔ. Πρακτικά ο Στάλιν ήθελε να ελέγχει και τους τέσσερις εν δυνάμει διαδόχους του. Αλλά το 1953 ο σοβιετικός ηγέτης από την Γεωργία ήταν 75 ετών. Εξαιτίας μιας καρδιακής προσβολής ή μιας σειράς από εγκεφαλικά επεισόδια, η υγεία του είχε ήδη κλονιστεί. Ταυτόχρονα, όμως, εντεινόταν και η παράνοιά του. Οταν το 1951, μετά το ετήσιο τσεκάπ, ο γιατρός του τόλμησε να του πει ότι θα ήταν καλύτερο να ξεκουράζεται περισσότερο και να εργάζεται λιγότερο, ο Στάλιν έδωσε άμεσα εντολή για τη σύλληψή του. Στη συνέχεια «αποκαλύφθηκε» ότι ο προσωπικός γιατρός του επικεφαλής της ΕΣΣΔ ήταν πράκτορας που εργαζόταν για λογαριασμό των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Αλλά η υγεία (σωματική και πνευματική) του «Πατερούλη» ήταν ήδη κλονισμένη. Κατά τους τελευταίους μήνες της πολυκύμαντης ζωής του, ο Στάλιν έστρεψε την προσοχή του στους Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης, εξαπολύοντας μια εκστρατεία εκκαθάρισης κατά το πρότυπο όλων όσα έλαβαν χώρα την περίοδο του Μεγάλου Τρόμου τη δεκαετία του 1930. Σύμφωνα, μάλιστα, με εκτενές δημοσίευμα του smithsonianmag.com, η κατάσταση ήταν εξαιρετικά τεταμένη, σε τέτοιο βαθμό που δεν αποκλείεται οι τέσσερις «έμπιστοι» του Στάλιν να αποπειράθηκαν να τον δηλητηριάσουν τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 1953, λίγες ημέρες πριν από την επίσημη ανακοίνωση του θανάτου του. Εκείνο το βράδυ, ο Στάλιν προσκάλεσε για πολλοστή φορά τους τέσσερις συντρόφους του στην ντάτσα του. Αφότου έφαγαν, ξεκίνησε να τους ρωτά περί της δίκης που επρόκειτο να αρχίσει σύντομα με πρωταγωνιστές γιατρούς του Κρεμλίνου (οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Εβραίοι) που κατηγορούνταν για τη δολοφονία ανώτατων σοβιετικών αξιωματούχων, στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης συνωμοσίας. Σύμφωνα με την γραπτή μαρτυρία του Χρουστσόφ, η βραδιά ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα με τον Στάλιν να αποχωρεί όντας ιδιαίτερα ευδιάθετος.
Η παράνοια του είχε φθάσει στο απροχώρητο. Αφού έκανε ένα ιατρικό τσεκ απ στον γιατρό, καθηγητή Βιβογκράντοφ, και δεν του άρεσαν τα αποτελέσματα, ζήτησε τη σύλληψη του καθηγητή ως "πράκτορα του διεθνή Σιωνισμού"!
Ο Τζόσουα Ρούμπενσταϊν, στις «Τελευταίες Ημέρες του Στάλιν», υποστηρίζει πως οι αξιωματούχοι του Κρεμλίνου έσπευσαν να ζητήσουν τη γνώμη πολλών εκ των διωκόμενων. Μια αιμόπτυση, αρχικά, και γαστρορραγία στη συνέχεια, την 5η Μαρτίου του 1953, σήμαναν την αρχή του τέλους. Αλλά έως πρόσφατα, η λεπτομέρεια αυτή ήταν άγνωστη. Την αποκάλυψαν μόλις το 2013, δύο ερευνητές, ο Τζόναθαν Μπρεντ και ο Βλαντίμιρ Νάουμοφ. Επρόκειτο οπότε περί συγκάλυψης της δολοφονίας του «Πατερούλη»; Είναι, πάντως, γνωστό ότι το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου ο Στάλιν κατανάλωσε κρασί. Κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να είχε νοθεύσει το ποτό του, πιθανώς με βαρφαρίνη, μια ουσία που επιδρά στον μηχανισμό πήξης του αίματος, ενδεχόμενο που θα αιτιολογούσε και τη γαστρορραγία. Αλλά το όλο ζήτημα – υποστηρίζουν οι Μπρεντ και Νάουμοφ στο βιβλίο τους «Το Τελευταίο Εγκλημα του Στάλιν: Η Συνωμοσία Κατά των Εβραίων Ιατρών, 1948 – 1953» – παραμένει στο στάδιο της εικασίας. Αδιαμφισβήτητο γεγονός αποτελεί, ωστόσο, ότι εκείνο το βράδυ τερματίστηκε η τρομακτική διακυβέρνηση της ΕΣΣΔ από τον γεννημένο στις 18 Δεκεμβρίου του 1878 Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι. Ο θάνατός του καταγράφηκε στις 9:50 το βράδυ. Αφότου ο Στάλιν εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, ο Μπέρια, χάρη στους κατασκόπους του και το εκτενέστατο δίκτυο επαφών που είχε αναπτύξει, εμφανιζόταν ως ο επικρατέστερος διάδοχός του. Ο Χρουστσόφ, ωστόσο, απέδειξε πως η μάχη για την κατάληψη της θέσης του σοβιετικού ηγέτη επρόκειτο μόλις να αρχίσει.
JOSHUA RUBENSTEIN
Ο ΤΖΟΣΟΥΑ ΡΟΥΜΠΕΝΣΤΑΪΝ είναι συνεργάτης του Κέντρου Ντέιβις Σοβιετικών κι Ευρασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Υπήρξε οργανωτής και περιφερειακός διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας των ΗΠΑ για τριάντα επτά χρόνια. Ζει στο Μπρούκλαϊν της Μασαχουσέτης.
Γεροβασίλη: «Όποιος αντιδρά από το διαδίκτυο κατά της κυβέρνησης, διαπράττει αδίκημα - Σας παρακολουθούμε όλους».
Δεν καταλαβαίνει η χαζή προβατίνα ότι και μείς τους παρακολουθούμε; Πόσοι είναι και πόσοι είμαστε;
Ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης, όταν του είπαν:
«Διογένη, οι άρχοντες της Σινώπης σε καταδίκασαν σε εξορία».
«Και εγώ τους καταδίκασα, να μείνουν εκεί», απάντησε ο Διογένης.
Ζ.Π.