ΕΚΑΨΑΝ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΜΗΤΑΡΑΚΗ. ΣΤΗΝ ΧΙΟ, ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ, ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΕΚΑΨΑΝ ΟΜΟΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΙΟΥΔΑ ΜΗΤΑΡΑΚΗ, ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΘΡΟΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΑΠΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ, ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ.
«Τον άγιο Γεώργιο είχε κάνει κομματάκια βασανίζοντάς τον ο «σατανόπληκτος» Διοκλητιανός, αλλά άγγελος Κυρίου τον ξανασυναρμολόγησε. Στη συνέχεια ο άγιος ανάστησε έναν προ πολλού πεθαμένο, ο οποίος oμολόγησε πως καιγόταν στις φωτιές, επειδή δεν ήταν χριστιανός, καθώς και ένα νεκρό βόδι, για να οργώνει ένας πρώην ειδωλολάτρης. Τέλος, αφού συνομίλησε με άγαλμα του Απόλλωνα, το γκρέμισε, όπως και πολλά άλλα Ελληνικά αγάλματα».
Τις παραπάνω περιγραφές τις διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Γ.Ε.Σ.) που έχει ανακηρύξει τον άγιο Γεώργιο προστάτη του Στρατού (πλην Πυροβολικού.)
ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ.
Η μετά θάνατο θαυματουργός εμφάνιση του Αγίου Γεωργίου αναφέρεται στους χρόνους μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και συγκεκριμένα κατά την εκστρατεία των Τούρκων εναντίον του Χριστιανού Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Στεφάνου. Αυτός απειλούμενος να καταστραφεί και ζητώντας τη βοήθεια του Χριστού είδε στον ύπνο του τον Άγιο Γεώργιο ο οποίος τον εμψύχωσε και του είπε να έχει πίστη στο Θεό και να επιτεθεί εναντίον του εχθρού τον οποίο και θα νικήσει.
Από τότε ο Ηγεμόνας Στέφανος τοποθέτησε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου στις Σημαίες και αργότερα σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, επικράτησε οι Σημαίες του Πεζικού, που προπορεύονται στις μάχες και τις θυσίες, να φέρουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.
Με Βασιλικό Διάταγμα το οποίο εκδόθηκε το 1864 θεσπίστηκε οριστικά από την Πολιτεία να φέρουν οι Πολεμικές Σημαίες την εικόνα του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ και με άλλο Βασιλικό Διάταγμα το 1953 καθιερώθηκε ως γιορτή του Πεζικού και των υπολοίπων Όπλων και Σωμάτων του Στρατού, εκτός του Πυροβολικού, η 23η Απριλίου, ημέρα που μαρτύρησε ο Άγιος Γεώργιος.
Με διαταγή του ΓΕΣ έχει καθιερωθεί, κάθε χρόνο να εορτάζεται στο στρατόπεδο της Σχολής Πεζικού, ο Προστάτης του Στρατού Ξηράς (πλην Πυροβολικού).
Στην λειτουργία του αγίου Γεωργίου («Μηναίον» Απριλίου), η οποία ψάλλεται στις 23 Απριλίου στις εκκλησίες και στα στρατόπεδα με την υποχρεωτική παρουσία όλου του προσωπικού, διαβάζουμε:
1. «Οι μισούντες Σιών αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.» (Οι «Αναβαθμοί», αντίφωνον Α .)
2. «Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών.» («Καταβασία».)
3. «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο λυτρούμενος ημάς, ο Άγιος Ισραήλ.» («Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα», κεφ. 43, 14.)
Έτσι σε περίπτωση που ο στρατός τής Ρωμιοσύνης πολεμήσει, ο άγιος Γεώργιος θα προστατεύει τους μαχητές όλων των όπλων (Πεζικού, Τεθωρακισμένων, Μηχανικού κ.τ.λ.) εκτός του Πυροβολικού. Εκεί αναλαμβάνει η αγία Βαρβάρα. Σε περίπτωση κατά την οποία στη μάχη εμπλακούν το Ναυτικό και η Αεροπορία, τότε τους ναύτες πρέπει να αναλάβει ο προστάτης του ναυτικού άγιος Νικόλαος, ενώ τους αεροπόρους ο προστάτης της αεροπορίας Αρχάγγελος Μιχαήλ.
Στην μπερδεμένη νοημοσύνη των ρωμιών, οι άγιοι είναι κάτι σαν πνεύματα, που δεν έχουν με τι άλλο να ασχοληθούν. Απλά τριγυρνούν πετώντας αόρατα εδώ και εκεί, έτοιμοι να βοηθήσουν, μόνο και αποκλειστικά, τους ρωμιούς που κινδυνεύουν. Αν μάλιστα ο ρωμιός υποσχεθεί, να ανάψει και μία τεράστια λαμπάδα στον άγιο που θα τον βοηθήσει, (οποιαδήποτε βοήθεια: στον πόλεμο, σε αθλητικούς αγώνες, στον έρωτα, στο να ψοφήσει την γίδα του γείτονα, παντού) τότε ο άγιος ξετρελαίνεται από χαρά και τρέχει πέρα δώθε για να υποστηρίξει τον ρωμιό του.
Η θρησκευτική αυταπάτη και παραφροσύνη στο απόγειό της.
Στους «Χαιρετισμούς» του αγίου Γεωργίου διαβάζουμε:
• «Χαίρε, ο ειδώλων εκτίλας την άκανθαν.»
• «Χαίρε, θεούς ψευδωνύμους συντρίψας.»
• «Χαίρε, ο συντρίψας τα άψυχα είδωλα.»
• «Χαίρε, δαιμόνων ο καταλύτης·
χαίρε, ελλήνων ο καθαιρέτης.»
• «Χαίρε, πολυθεΐας πλατυσμόν ο συστείλας.»
• «Χαίρε, πρηστήρ βωμών φλογερώτατε·
χαίρε, τυφών ξοάνων σφοδρότατε.»
• «Αλληλούια. Τρόπαιον ανεστήσω, και παγκράτιον μέγα, ελλήνων κατά πάσης της πλάνης.»
(«Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον», Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, 1996).
Έχουμε εξηγήσει επανειλημμένα ότι όταν οι ιουδαιοχριστιανοί αναφέρονται και υβρίζουν τους Έλληνες, εννοούν μόνο και αποκλειστικά τους φυλετικά και βιολογικά Έλληνες. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Η άποψη ότι εννοούν τους «ειδωλολάτρες» είναι φθηνή υπεκφυγή. «Ειδωλολάτρες» ήταν και οι Αιγύπτιοι, οι Σύριοι, οι Πέρσες, οι Γαλάτες, οι Σκύθες, οι Γερμανοί. «Ειδωλολάτρες» ήταν οι κυρίαρχοι Ρωμαίοι, που συνεχώς έσφαζαν τους ιουδαιοχριστιανούς. Οι Έλληνες δεν είχαν τότε την πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία. Την είχαν οι Ρωμαίοι. Οι Έλληνες ήταν και αυτοί πολιτικά υποτελείς. Μόνο όμως οι Έλληνες συγκεντρώνουν όλη την κακεντρέχεια, το μίσος, τον φθόνο των ιουδαιοχριστιανών. Για τους ιουδαιοχριστιανούς τα ήθη και τα έθιμα, ο πολιτισμός η φιλοσοφία, η επιστήμη, η στάση ζωής και το ανώτερο πνεύμα που έφεραν οι φυλετικά Έλληνες, ήταν ο εχθρός που έπρεπε να καταστραφεί. Έπρεπε να σβήσει ότι ήταν πολιτιστικά Ελληνικό και βέβαια θα έσβηνε καλύτερα αν η συγκροτημένη βιολογική βάση τους, η φυλετική υπόσταση αυτών των ανεξάρτητων πλασμάτων που λέγονταν Έλληνες καταστρεφόταν οριστικά. Αυτός ο λαός έπρεπε να σβήσει.
Το ότι οι κατάρες τους έχουν να κάνουν με καθαρά βιολογικό και φυλετικό περιεχόμενο, το ότι όταν καταριούνται τους ΄Ελληνες, εννοούν τους Έλληνες φυλετικά και μόνο φυλετικά, το εκφράζει με σαφήνεια ο Σαούλ όταν ξεχωρίζει, δύο φυλετικές και πνευματικές οντότητες: τους Έλληνες και τους ιουδαίους. Επιστολή Σαούλ προς τους ιουδαίους της Κορίνθου Α’ 1,23: «ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν». Επίσης στην προς τους ιουδαίους Γαλάτες επιστολή του Σαούλ (3,28 ) «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην...» δεν εννοείται κάποιος μονοθεϊστής και κάποιος ειδωλολάτρης , παρά ο Ιουδαίος και ο Έλληνας, ως εθνικοί εκπρόσωποι.
Γι' αυτό και ο Λούθηρος μεταφράζει «Jude oder Grieche», δλδ. Ιουδαίος ή Έλληνας.
Όπου στα βιβλία της Καινής Διαθήκης ήθελε ο συγγραφέας να αναφερθεί σε ειδωλολάτρες, έγραφε για «εθνικούς» ή «τα έθνη» κτλ. Για παράδειγμα, στις Πράξεις των Αποστόλων (15,7...) αναφέρεται «...ο Θεός εν υμίν εξελέξατο διά του στόματός μου ακούσαι τα έθνη τον λόγον του ευαγγελίου καί πιστεύσαι».
Την εποχή της διάδοσης του χριστιανισμού όλοι οι λαοί, με εξαίρεση τους Ιουδαίους, σύμφωνα με τη σημερινή κατεστημένη αντίληψη, ήταν «ειδωλολάτρες». Γιατί λοιπόν να ταυτιστεί, όπως ισχυρίζονται οι ιουδαιοχριστιανοί, ο όρος Έλληνας με αυτόν του ειδωλολάτρη και να επιβληθεί στις εκχριστιανιζόμενες κοινωνίες και όχι ο όρος «Ρωμαίος», οι οποίοι και δίωκαν τους χριστιανούς ή «Αιγύπτιος» ή οτιδήποτε άλλο; Είναι δυνατόν να αποκαλούσαν «Έλληνα» έναν Αιγύπτιο ή Παλαιστίνιο, επειδή ήταν ειδωλολάτρης; Δεν θα παραξενευόταν αυτός να τους διορθώσει; Είναι δυνατόν να αποκαλούσαν ένα Ρωμαίο πολίτη «Έλληνα», χωρίς αυτός να εκπλαγεί ή να διαμαρτυρηθεί;
Ο εκκλησιαστικός ιστοριογράφος Ευσέβιος (275-339) επιτίθεται σε «αιρετικούς», λέγοντας ότι «περιφρονώντας τα ιερά κείμενα του Θεού ασχολούνται με τη Γεωμετρία. Με ζήλο μελετούν τη Γεωμετρία του Ευκλείδη, θαυμάζουν τον Αριστοτέλη και τον Θεόφραστο. Μερικοί μάλιστα σχεδόν προσκυνούν τον Γαληνό».
Όταν ο «εκκλησιαστικός πατέρας» Βασίλειος εκ Καισαρείας Καππαδοκίας (~329-379) γράφει στην «Εξαήμερον διδασκαλίαν» ότι: «Πολλά περί φύσεως επραγματεύσαντο οι των Ελλήνων σοφοί...», τί καταλαβαίνει ο αναγνώστης, ο οποίος γνωρίζει από το σχολείο ότι οι Ίωνες φιλόσοφοι, Έλληνες στην καταγωγή και στην γλώσσα και όχι κάποιοι Πέρσες ή Αιγύπτιοι ή Κέλτες, εισήγαγαν τη φυσιοκρατία στην ελληνική φιλοσοφία;
ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ
«Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα,
Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα,
Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί,
Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί,
Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα ... »
Ο ποιητής του Ακάθιστου Ύμνου με τους όρους Αθηναίοι και φιλόσοφοι δεν μπορεί παρά να εννοούσε, όχι αφηρημένα κάποιους ειδωλολάτρες, αλλά συγκεκριμένα τους δασκάλους του ελληνικού πολιτισμού που είχαν την έδρα τους στην Αθήνα, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο και τον Ζήνωνα Κιτιέα. Και ακριβώς αυτό αντιλαμβανόταν και ο ακροατής αυτών των ύμνων, ο οποίος έπαιρνε ως πιστός το μήνυμα που επιθυμούσε η Εκκλησία να διαδοθεί για τους δημιουργούς του ελληνικού πολιτισμού και το έργο τους.
Ψαλμοί της "ελληνικής" εκκλησίας:
«Μάλλον δε Πυθαγόραν και Κρόνον και Απόλλωνα η τίνα των άλλων θεών, ων τον βίον εζήλωσας, τερπόμενος ταις ασελγείαις αυτών.»
Κατάρες της ελληνικής εκκλησίας:
«Τα των Ελλήνων δυσσεβή δόγματα ανάθεμα.»
«Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα ανάθεμα.»
(Συνοδικόν της Ορθοδοξίας)
«Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΩ Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν και ποιήσω εν αυτοίς εκδικήσεις μεγάλας και επιγνώσονται διότι εγώ Κύριος,εν τω δούναι την εκδίκησιν μου επ΄αυτούς» (Ιεζ.ΚΕ΄16-17).
«Χαίρε, ο καθαιρέτης των Ελλήνων».
«Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα ... »
Ο κορυφαίος χριστιανός υμνογράφος Ρωμανός ο Μελωδός (493-560), περιλαμβάνει στον «Ύμνον εις Πεντηκοστήν» τους εξής στίχους:
«Τί φυσώσιν και βαμβεύουσιν οι Έλληνες;
Τί φαντάζονται προς 'Αρατον τον τρισκατάρατον;
Τί πλανώνται προς Πλάτωνα;
Τί Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή;
Τί μη νοούσι Όμηρο όνειρον αργόν;
Τί Πυθαγόραν θρυλούσιν τον δικαίως φιμωθέντα;»
Είναι δυνατόν να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Ρωμανός αναφέρεται με το χαρακτηρισμό «Έλληνες» σε Πέρσες, Αιγύπτιους ή Γαλάτες «ειδωλολάτρες» και όχι στους δημιουργούς του ελληνικού πολιτισμού, τον 'Αρατο, τον Πλάτωνα, το Δημοσθένη, τον Όμηρο και τον Πυθαγόρα.
Βέβαια, ο συγκεκριμένος ποιητής ήταν εκχριστιανισμένος Ιουδαίος εκ Συρίας και προφανώς είχε μόνο σχέση σπουδών με τον ελληνικό πολιτισμό. Εκεί έμαθε να μισεί τον «τρισκατάρατον» 'Αρατον (305-240 π.Χ.), ο οποίος ήταν αλεξανδρινός ποιητής από την Κιλικία και έζησε για αρκετά χρόνια στη Συρία, όπου προφανώς είχε διασωθεί για πάνω από 8 αιώνες η φήμη του.
Ο χριστιανός χρονογράφος Σωζόμενος γράφει: «Όλοι σχεδόν οι Ελληνιστές θανατώθηκαν. Δόθηκε διαταγή άλλοι να καούν και άλλοι να σκοτωθούν με το ξίφος. Και κοντά σ' αυτούς, για τον ίδιο λόγο, σ' ολόκληρη την επικράτεια έχασαν τη ζωή τους, όσοι λάμπρυναν τη φιλοσοφία. Έχαναν τη ζωή τους ακόμα και άνθρωποι που δεν ήσαν καν φιλόσοφοι και που απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων».
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου