Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ. «ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ». ΑΠΟ ΤΟΥΣ 70.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΟΝΟ 12.000 ΕΖΗΣΑΝ. ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ.

 

30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913: ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΔΟΞΑΤΟΥ ΔΡΑΜΑΣ. ΟΤΑΝ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΤΑΪΖΑΝ ΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ ΜΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Η  ομηρία από  τους  Βουλγάρους  70.000  Ελλήνων της Ανατολικής   Μακεδονίας “ως πολίτες εχθρικού κράτους”.

Από τους 70.000 Έλληνες της Ανατολικής Μακεδονίας, που εκτοπίσθηκαν  κατά τα έτη 1916-1917 από τους Βουλγάρους μόνο     12.000 έμειναν στη ζωή.

 

ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ  ΣΤΟΥΣ  ΠΡΟΔΟΤΕΣ.  ΑΦΟΥ  ΤΟ  ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ  ΝΑ  ΠΑΝΕ  ΝΑ  ΚΡΕΜΑΣΤΟΎΝ 

Στην εκτέλεση αυτού του σχεδίου αποδείχθηκε ότι οφείλονται οι σφαγές που   έγιναν το 1913 στο Σιδηρόκαστρο, στο Δοξάτο και το κάψιμο της πόλης των Σερρών  και το 1916 η σκόπιμη και συστηματική φρικτή πείνα του ερμητικά αποκλεισμένου Ελληνισμού της Ανατ. Μακεδονίας, με πρόσθετο έγκλημα τους ομαδικούς θανάτους βρεφών και παιδιών. Στο ίδιο σχέδιο οφείλονται οι βαριές αγγαρείες, οι βασανισμοί, οι δαρμοί και οι αγχόνες και τέλος η εξοντωτική ομηρία του 1916-1918, “για να καθαρίσει ο τόπος από αυτούς τους φανατικούς και ενοχλητικούς Έλληνες”, όπως έλεγαν. Με αναίσχυντο τρόπο και οι   Βουλγαρικές  εφημερίδες  έγραφαν τότε : “Θέλουμε τη Μακεδονία άδεια από κατοίκους”.

 ΟΙ  ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ  ΘΑΒΟΝΤΑΝ  ΖΩΝΤΑΝΟΙ

Στην  δεύτερη βουλγάρικη κατοχή της Μακεδονίας (1916-1918),  σε όλα τα χωριά της Μακεδονίας έχουμε αρπαγή ομήρων.  Οι Μακεδόνες όμηροι  ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Βουλγαρία.  Οι περισσότεροι από αυτούς πέθαναν ή θάφτηκαν ζωντανοί, «ακήδευτοι, αστόλιστοι, αφίλητοι». Πέθαναν στα κάτεργα της Βουλγαρίας και  μερικοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους σακατεμένοι. Στις 22 Ιουνίου 1917  η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών και των Βουλγάρων.

Τον Ιούνιο του 1917, με την ένταξη της Ελλάδας στο πλευρό της Αντάντ και επομένως και της κήρυξης του πολέμου εναντίον της Βουλγαρίας, βρήκαν πρόφαση οι Βούλγαροι και έστειλαν στην ομηρία 70.000 Έλληνες της Ανατολικής Μακεδονίας “ως πολίτες εχθρικού κράτους”.

  Τότε η Βουλγαρία εφάρμοσε τη μέθοδο της ομηρίας. Με το πρόσχημα ότι οι Έλληνες της περιοχής μπορούσαν να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής, συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν τμηματικά σιδηροδρομικώς στη Βουλγαρία άνδρες ηλικίας 17 έως 60 ετών ικανοί προς εργασία. 

Εξαιρέθηκαν του μέτρου Τούρκοι, Εβραίοι και Αρμένιοι.

Οι όμηροι που  επιβίωσαν  και επέστρεψαν από τη Βουλγαρία οργανώθηκαν σε συλλόγους και συνδέσμους.

Ο κ. Χρήστος Τζιρίτης λόγω επαγγελματικών απασχολήσεων πήγε πολλές φορές στο Κίτσεβο που έχει χαρακτηριστεί «μέγα νεκροταφείο του Ελληνισμού της Ανατολ. Μακεδονίας» και εντόπισε την περιοχή όπου χάθηκαν 12.000 Έλληνες.

Μακάρι να βρεθούν σύντομα εκπρόσωποι όλων των συλλόγων της Αν. Μακεδονίας στο σημερινό Κίτσεβο των Σκοπίων για ένα προσκύνημα στους προγόνους μας, που θάφτηκαν εκεί και αλλού,  «ακήδευτοι, αστόλιστοι, αφίλητοι».

 ΜΕΡΙΚΕΣ   ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ  ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΠΡΟΔΟΤΕΣ  ΠΟΥ  ΨΗΦΙΣΑΝ  ΤΗΝ  ΠΡΟΔΟΣΙΑ  ΤΩΝ  ΠΡΕΣΠΩΝ  ΚΑΙ  ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΥΣ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ  ΠΟΥ  ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ  ΤΗΝ  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΨΕΜΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΣΟΡΟΣ.
ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΤΣΙΠΡΑ,  ΤΟΝ  ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ,  ΤΟΝ  ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ.

ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΑΣΧΕΤΟΥΣ,  ΤΟΥΣ  ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ,  ΤΟΥΣ  ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ  ΠΡΟΔΟΤΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ  ΜΑΣ,  ΠΟΥ  ΠΡΟΔΩΣΑΝ  ΤΟΥΣ  ΝΕΚΡΟΥΣ  ΜΑΣ.

Η  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΤΟΥ  ΧΩΡΙΟΥ  ΧΩΡΙΣΤΗ.

Στις 20 Ιουλίου 1917  ομάδα Βουλγάρων με αρχηγό τον αρχικομιτατζή Πανίτσα ηγετικό στέλεχος της BMARC - Βουλγάρικη Επαναστατική Οργάνωσης Μακεδονίας-Αδριανούπολης,  της μετέπειτα ΒΜΡΟ δηλαδή της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης κατέφθασε  στην Χωριστή  (Τσατάλτζα).

Άρπαξε τα όργανα της φιλαρμονικής τους Συλλόγου, έκαψε τα βιβλία της ιστορικής Βιβλιοθήκης του «Αναγνωστηρίου» και  οδήγησε πεντακόσιους  σαράντα τρείς (543) άντρες Μακεδόνες  Έλληνες   ως ομήρους στη Βουλγαρία. 
Απ αυτούς οι τριακόσιοι (300) Μακεδόνες  Έλληνες  μεταφέρθηκαν στο Κίτσεβο  (Kičevo), που ήταν το χειρότερο από τα δεκάδες άλλα στρατόπεδα  Ελλήνων  ομήρων.

Το Κίτσεβο (Kičevo) θεωρείται το  «μέγα νεκροταφείο του Ελληνισμού της Ανατολ. Μακεδονίας» όπου χάθηκαν 12.000 Μακεδόνες από τους Βουλγάρους και τους Γενιτσάρους τους.

Στα πλαίσια των «Ελευθερίων» της Δράμας (1η Ιουλίου 1913) εντάχτηκαν  στο πρόγραμμα του Δήμου  εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα της Χωριστής, τότε Τσατάλτζας, καθώς και για τα χιλιάδες θύματα των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας, που έχασαν τη ζωή τους κατά τη μαύρη περίοδο της δεύτερης Βουλγαρικής Κατοχής 1916-18.
Σύμφωνα με τις επίσημες εκθέσεις που συνέταξαν η Επιτροπή καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών, η Διεθνής Ανακριτική Επιτροπή, ο τότε νομάρχης Δράμας Νικόλαος Μπακόπουλος, δεκάδες επιφανείς και απλοί πολίτες καθώς και συμφωνά με τους ονομαστικούς καταλόγους των ομήρων (θανόντων και παλιννοστησάντων από τη Βουλγαρία) που απόκεινται  στο ιστορικό αρχείο του Υπουργείου των Εξωτερικών, καταφαίνεται  ότι η δεύτερη Βουλγαρική κατοχή  είχε πάνω από 45.000 θύματα.
Ήταν δηλαδή πολύ χειρότερη της πρώτης 1912-13 και της τρίτης 1941-44 για τα θύματα των οποίων καλώς τιμούμε τη μνήμη τους με μνημόσυνα και καταθέσεις στεφάνων κάθε χρόνο.
Γιατί όμως καμιά επίσημη τελετή δεν πραγματοποιείται μέχρι σήμερα για την τραγωδία του 1916 -18;  Γιατί  σε κανένα μνημείο δεν καταθέτονται στεφάνια για τα χιλιάδες θύματα; 

Γιατί η ελληνική ιστοριογραφία αλλά και η επίσημη πολιτεία αποσιωπούν τα γεγονότα που συνέβησαν τότε στην Ανατολική Μακεδονία; 

Γιατί καμία νύξη δεν γίνεται στα σχολικά βιβλία;

Μήπως, άραγε, οι γεροντότεροι κάτοικοι της Χωριστής ήταν μυθομανείς όταν διηγούνταν, ότι κατά το διάστημα της Βουλγαρίας, όπως έλεγαν τότε, πέθαναν στο χωριό εκατοντάδες γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι από πείνα, κακουχίες, σκληρές αγγαρείες και αρρώστιες; Μήπως ήταν υπερβολικοί όταν έλεγαν ότι οι περισσότεροι από τους Τσαταλτζιανούς, που οδηγήθηκαν ως όμηροι στο καταραμένο Κίτσεβο της Σερβίας, πέθαναν κυρίως από την πολύωρη και σκληρή εργασία, το ελάχιστο φαγητό,  τον εξανθηματικό τύφο, την παντελή έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, την έλλειψη ενδυμασίας και στέγης και τις συχνές, μέχρι θανάτου, βιαιοπραγίες από μέρους των απάνθρωπων φρουρών του στρατοπέδου;

Πράγματι, ύστερα από πολύχρονη, επισταμένη, επιτόπια και αρχειακή έρευνα, καταγράψαμε ονομαστικά σε σχετικό βιβλίο (ανάτυπο), που εκδόθηκε το 1998,  εξακόσια είκοσι τρία (623),  θύματα για την περίοδο αυτή, τα οποία επιμερίζονται ως εξής: 

θύματα στη Χωριστή από εκτελέσεις, πείνα και αρρώστιες κατά το 1916-18  τριακόσια εννέα (309).   

Θύματα ομήρων Χωριστής στην τότε Βουλγαρική επικράτεια κατά το 1917-18  τριακόσια δεκατέσσερα (314).
Επέστρεψαν από την ομηρία στο χωριό μετά την ανακωχή διακόσιοι είκοσι εννέα (229) άντρες, οι οποίοι αντί να βρουν θαλπωρή βρήκαν σπιτικά ρημαγμένα και οικτρά λεηλατημένα από τον χάροντα.
Όλες οι πόλεις και τα χωριά της Ανατ. Μακεδονίας υπέστησαν δεινές καταστροφές και μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό.
Κανένας όμως οικισμός του σημερινού νομού Δράμας δεν έχασε το ένα τέταρτο (1/4) του πληθυσμού του όπως η Χωριστή.
Και το λέγω αυτό μετά λόγου γνώσεως, γιατί ύστερα από κοπιαστικές έρευνες στα αρχεία του Υπουργείου των Εξωτερικών στην Αθήνα, κατορθώσαμε να συγκεντρώσουμε όλες τις ονομαστικές καταστάσεις των ομήρων, οι οποίες στάλθηκαν μετά την ανακωχή από τη Δράμα και τους οικισμούς της στο Υπουργείο όπου και διασώζονται στα αρχεία του.

Ο Χωριστιανός όμηρος Χριστόφορος Μερτζίδης, γιος του γιατρού Θωμά Μερτζίδη, που γλύτωσε και επέστρεψε καλυμμένος μόνο με ένα τσουβάλι από το κολαστήριο του Κίτσεβο, διέσωσε το παρακάτω ποίημα που συνέταξε εκεί με τίτλο:


Του Κίτσοβου τα Χιόνια

Μήνες πολλοί περάσανε από τη
μέρα εκείνη,
που μας άρπαξαν απ το χωριό οι
βάρβαροι, τα κτήνη.
Σαν ζώα μας στοιβάξανε μέσα εις
τα βαγόνια, μας φέρανε στο Κίτσοβο, στους
πάγους και στα χιόνια.
Ξύλο, αρρώστια, ψείρα είναι η συντροφιά μας αυτή είναι η αμοιβή,
για την πολλή δουλειά μας.
Έλιωσαν τα ρουχάκια μας μαζί με τα κορμιά μας,
είμαστε ζωντανοί νεκροί πάει η
λεβεντιά μας.
Απ την Τσατάλτζα ήρθαμε περίπου τριακόσιοι,
κι ως τώρα επεθάνανε πιο πάνω
από διακόσιοι.
Εψές το βράδυ πέθανε ο Γιώργος
του Ανέστη, τον έριξαν σαν το σκυλί σε λάκκο
με ασβέστη.
Φέρτε τη μπάντα του χωριού πένθιμα για να παίξει,
το φεύγα του παλληκαριού γλυκά
να συνοδέψει.
Και όσοι απομείναμε να παίξουμε μαζί της
ένα τραγούδι λευτεριάς,
ένα τραγούδι νίκης.

Κίτσοβο 13 Ιανουαρίου 1918 

Χριστόφορος Μερτζίδης ποιητής

Η  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΤΩΝ  ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ.  ΟΙ  ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΑΠΑΓΩΓΕΣ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ  ΣΤΟ  ΝΕΟ  ΣΟΥΛΙ  ΣΕΡΡΩΝ  ΤΟ  1913  ΚΑΙ  ΤΟ  1916-18.

Οι κάτοικοι της Ανατολικής Μακεδονίας τον Οκτώβριο του 1912, κατά τον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο, απαλλάχτηκαν από τον Τούρκικο ζυγό, αλλά δυστυχώς αντί να δεχθούν ως ελευθερωτή τον Ελληνικό στρατό, δέχτηκαν το Βουλγαρικό
Το Μάιο του 1913 άρχισαν να γίνονται αθρόες συλλήψεις των προκρίτων της πόλης των Σερρών και των χωριών  και να καταζητούνται όλοι εκείνοι, όσοι εργάστηκαν για την Ελληνική ιδέα.
Όσοι βρίσκονταν, στέλνονταν δεμένοι με συνοδεία οπλισμένων στρατιωτών στις φυλακές των Σερρών.

Τον Ιούνιο του 1913 εξερράγη ο Β΄ Βαλκανικός πόλεμος.

Τα βουλγαρικά στρατεύματα νικήθηκαν και οι Βούλγαροι καθώς έφευγαν έκαιγαν, λεηλατούσαν και κατέστρεφαν καθετί το Ελληνικό.

Η  ΠΟΛΗ  ΤΩΝ  ΣΕΡΡΩΝ  ΚΑΗΚΕ  ΟΛΟΚΛΗΡΗ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ.

 Στις 28 Ιουνίου 1913  οι  Σέρρες από τα 6.000 συνολικά σπίτια οι  Βούλγαροι  κατέστρεψαν τα 4.050 και 1.000 καταστήματα.

Οι κάτοικοι  του  διπλανού  χωριού  ΝΕΟ  ΣΟΥΛΙ σώθηκαν, γιατί με επικεφαλής τον ηρωικό Αθανάσιο Κυριακόπουλο, πριν ακόμη έλθει ο Ελληνικός στρατός, κατέφυγαν στο γνωστό εκείνο τέχνασμα, να στήσουν δηλαδή σκηνές απέναντι στα υψώματα του Μπουζιάρου, τις οποίες μόλις τις είδαν από μακριά οι Βούλγαροι, νόμισαν ότι ήταν του Ελληνικού στρατού και έτσι έφυγαν αμέσως.

ΘΕΛΟΥΜΕ  ΤΗΝ  ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ  ΑΔΕΙΑ  ΑΠΟ  ΕΛΛΗΝΕΣ

 Με την ευκαιρία του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου  οι Βούλγαροι  ξανάρχονται και πάλι.

 Σκοπός τους ήταν να εκβουλγαρίσουν, να καταστρέψουν κάθε τι το ελληνικό, να ξεγυμνώσουν τις πόλεις και τα χωριά και να εξοντώσουν τους κατοίκους.

Σύμφωνα με τα σχέδιά τους η Ανατολική Μακεδονία έπρεπε με κάθε τρόπο να κατακτηθεί και να αφελληνισθεί, γιατί, όταν θα κατόρθωναν να εξαπλώσουν το βουλγάρικό τους οδοστρωτήρα προς νότο, έχοντας δεξιά το Στρυμόνα και αριστερά το Νέστο, η Θράκη θα έπεφτε στα χέρια τους σαν ώριμο σύκο.

Για το λόγο αυτό φρόντισαν το 1913, το 1916  (και το 1941), με επιστημονικό σύστημα να εξοντώσουν και να εκβουλγαρίσουν αυτό το Ελληνικό τμήμα (Στρυμόνα-Νέστου) με κάθε σκληρό και ανάλγητο μέσο.
Στην εκτέλεση αυτού του σχεδίου αποδείχθηκε ότι οφείλονται οι σφαγές που έγιναν το 1913 στο Σιδηρόκαστρο, στο Δοξάτο και το κάψιμο της πόλης των Σερρών, και το 1916 η σκόπιμη και συστηματική φρικτή πείνα του ερμητικά αποκλεισμένου Ελληνισμού της Ανατ. Μακεδονίας, με πρόσθετο έγκλημα τους ομαδικούς θανάτους βρεφών και παιδιών.
Στο ίδιο σχέδιο οφείλονται οι βαριές αγγαρείες, οι βασανισμοί, οι δαρμοί και οι αγχόνες και τέλος η εξοντωτική ομηρία του 1916-1918,
“για να καθαρίσει ο τόπος από αυτούς τους φανατικούς και ενοχλητικούς Έλληνες”, όπως έλεγαν.
Με αναίσχυντο τρόπο και τα Βουλγαρικά φύλλα έγραφαν τότε : “Θέλουμε τη Μακεδονία άδεια από κατοίκους”.

ΧΩΡΙΟ  ΝΕΟ  ΣΟΥΛΙ  ΣΕΡΡΩΝ,   

ΔΕΥΤΕΡΑ  ΒΡΑΔΥ  3 Οκτωβρίου 1916.

Την Δευτέρα βράδυ, στις 3 Οκτωβρίου 1916  οι  Βούλγαροι  μαζεύουν όλους τους χωρικούς  και τους λένε ότι δήθεν πήραν διαταγή από το Υπουργείο τους στη Σόφια, να αδειάσουν το Ν. Σούλι και να απομακρυνθούν οι κάτοικοι όλοι από τα σπίτια τους, γιατί επρόκειτο να γίνει μέσα στο χωριό μάχη.
Οι χωρικοί τρομαγμένοι άκουσαν τη διαταγή αυτή και δεν ήξεραν τι να κάνουν.

Και επειδή περνούσε η ώρα και οι κάτοικοι δεν έλεγαν να φύγουν, τότε όρμησε τη νύχτα ο βουλγαρικός στρατός και με τη βία ανάγκασε όλους τους κατοίκους να βγουν και να φύγουν από το χωριό.

 Τη νύχτα εκείνη δεν ακούγονταν τίποτα άλλο παρά θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός.
Πολλές μάνες έχασαν τα παιδιά τους και πολλά παιδιά τις μάνες τους.   Τα υπάρχοντά τους όλα και τα χρήματά τους τα άφησαν μέσα στα σπίτια τους. 

Πολλοί τότε τις αναμνήσεις τους από τη μαύρη εκείνη νύχτα τις κράτησαν γραμμένες στα σημειωματάριά τους.

Ένα τέτοιο σημειωματάριο έδωσε ο Βασίλειος Γραμμένος του Αθανασίου στον ιερομόναχο Γαβριήλ, ο οποίος στο βιβλίο του μας τις εκθέτει λεπτομερώς ως εξής: “Εγώ, γράφει ο Βασίλης Γραμμένος, ακούω δεξιά αριστερά τη νύχτα εκείνη να σπάζουν πόρτες και δε γνωρίζω τι γίνεται. Είχα τη βραδιά εκείνη στο σπίτι μου και το νουνό μου από τη Ντουβίστα Κων/νο Κανάκη. Και αυτός ο καημένος απορώντας για το γεγονός, “Τι είναι αυτό, Βασίλη;” μου λέγει. “Τι γίνεται έξω. Τι φωνές και τσιρίδες ακούγονται;” “Δεν ξέρω, Κων/νε, τον απαντώ εγώ. Θα μας διώξουν, ως φαίνεται, μακριά από τη χώρα μας”....

Και πιο κάτω συνεχίζει... “ Όλοι έφυγαν οι χωρικοί, και μένομεν εμείς μόνοι. Τι γίνεται; Μπαίνει ο στρατός μέσα στα σπίτια, σπάζουν σεντούκια, παίρνουν προίκες, παίρνουν χρήματα, κότες, γουρούνια, αγελάδια, πρόβατα. Άλλοι κόβουν, τρώγουν, πίνουν, μεθούν, τραγουδούν, χαίρονται. Αναχωρούμε όλοι και φεύγουμε για τη Ντουβίστα τα χαράματα, και κλαίμε όλοι στο δρόμο. Εγώ είχα και μια μάνα γριά και την παρακαλούσα να μείνει στο χωριό, όπως έμεινε και μια άλλη γριούλα, του Νιζάμη.

Αλλ’ όμως η μάνα μου, το όνομά της Μηγδαλή, φοβούνταν και δεν ήθελε να μείνει κι γι’ αυτό έτρεχε από πίσω μου και φώναζε: “Βασίλη, Βασίλη,  έλα να με πάρεις”. Αλλά εγώ είχα δυο παιδιά, τον Αποστόλη και τη Στεργιανή, το ένα πέντε χρονών και το άλλο ενός. Το ένα το είχα εγώ στην αγκαλιά και το άλλο η γυναίκα μου. Τι να κάνω ο καημένος, τα παιδιά μου να δω, τη γυναίκα μου να δω ή τη μάνα μου; Πού να αφήσω αυτά για να πάρω τη μάνα μου;

Και τη φώναζα : “Τι να σου κάνω μάνα, δεν μπορώ να σε πάρω”. Φεύγουμε λοιπόν και τρέχουμε και πηγαίνουμε στη Ντουβίστα (σημερινό Εμ. Παπά). Στις 1 η ώρα το πρωί έρχεται και η μάνα μου. Τι να δούμε και τι να ακούσουμε και στη Ντουβίστα; Θρήνους και οδυρμούς, φωνές, κλάματα. Άρρωστοι να πέφτουν από τα ζώα κάτω, γριές να κορδοκυλούν στους δρόμους και να κλαίνε. Παίρνουν άλλη διαταγή οι Βούλγαροι και μας διατάζουν να φύγουμε και από τη Ντουβίστα. Βγαίνουν όλοι και κλαίνε. Πού να πάμε; Και φεύγουμε και από τη Ντουβίστα και μας νυκτώνει στην Πόρνα (σημερινό Γάζωρο). Την άλλη μέρα μας διατάζουν οι Βούλγαροι να πάμε στη Ζηλιάχοβα (σημερινή Ν. Ζίχνη). Καθόμαστε εκεί μια μέρα και την άλλη παίρνουμε διαταγή να πάμε στην Αλιστράτη. Μετά από μέρες μας δίνουν διαταγή να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Λοιπόν πάμε. Τι βρήκαμε στα σπίτια μας; Σπασμένα κιβώτια, ξεσχισμένα ρούχα, όλα άνω κάτω. Όλα αρπαγμένα και κλεμμένα, όλα ρημαγμένα. Φοβούμαστε, έρημα τα έχουν κάνει τα θηρία οι Βούλγαροι. Εγώ ο κακομοίρης δεν είχα ρούχα καθόλου. Βγήκα με εκείνα που είχα στο κορμί μου. Πάντοτε παρακαλούσα το Θεό “ο Θεός, ο Θεός να μας σώσει”.

ΧΩΡΙΟ  ΝΕΟ  ΣΟΥΛΙ  ΣΕΡΡΩΝ,  

 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  23  ΙΟΥΝΙΟΥ  1917.

Ήταν 23 Ιουνίου του 1917, ημέρα Παρασκευή, που οι Βούλγαροι κατά το Βασιλικό τους Διάταγμα έστειλαν όλους τους άνδρες του χωριού  Νέο  Σούλι  ως ομήρους στη Βουλγαρία. Από τους 350 που έφυγαν τότε, οι 170 πέθαναν στη Βουλγαρία.

Το ίδιο μέτρο εφάρμοσαν και στις Σέρρες και σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά της Ανατολικής Μακεδονίας.

Στις 23 Ιουνίου 1917, ημέρα Παρασκευή, διατάχθηκαν όλοι οι άνδρες ηλικίας 17-50 ετών να συγκεντρωθούν για να οδηγηθούν στη Βουλγαρία.  Ήταν ένα σατανικό βουλγαρικό σχέδιο αφελληνισμού της Μακεδονίας, αφού η διαταγή αφορούσε όλο το Νομό Σερρών.

350 άνδρες Νεοσουλιώτες αποχωρίζονταν με κλάματα τους δικούς τους με την προαίσθηση ότι δεν θα ξαναγύριζαν.

Πράγματι, από τους 350 που εκτοπίστηκαν στο Καρναμπάτ και στο Κίτσοβο της Βουλγαρίας, οι μισοί περίπου δεν ξαναείδαν το χωριό. Άφησαν τα κόκαλα τους εκεί, αφού  υπέφεραν τα πάνδεινα, πείνα, δίψα, ξύλο, καταναγκαστικά έργα. Ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ Κουντιάδης, όμηρος κι αυτός στη κόλαση του Καρναμπάτ, αποθανάτισε τα ονόματα τους που μέχρι πρόσφατα υπήρχαν αναρτημένα σε δύο καταλόγους της εκκλησίας του χωριού.

Ωχροί, ανήσυχοι, με βλέμμα ταραγμένο, έρχονται οι κακόμοιροι στην πλατεία κρατώντας ένα μικρό δέμα. Καταγράφονται στον κατάλογο και παίρνουν το δρόμο του εκτοπισμού, βαδίζουν για το άγνωστο, πάνε στην ομηρία που δε διαφέρει από τον Άδη. Πάνε σε παράταξη κατά τετράδες και δίνεται η διαταγή “μαρς”.  Όλο το μάκρος της φάλαγγας το περισφίγγουν πυκνοί φρουροί με εφ’ όπλου λόγχη. Ανάμεσα από τις βουλγάρικες λόγχες στο απέναντι πεζοδρόμιο διακρίνονται τα προσφιλή τους πρόσωπα με μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα να τους χαιρετούν κουνώντας μαντήλια. Κλαίνε γιατί τους βλέπουν ίσως για τελευταία φορά.

Στιγμές αξέχαστες, δραματικές, με βαθιά συγκίνηση που δαγκώνει την καρδιά, με το σπαραγμό του χωρισμού του γιου από την πικραμένη μάνα, του αδελφού από τη θλιμμένη αδελφή ή μνηστή, του πατέρα από τα ανήλικα παιδιά του, από την απαρηγόρητη, απροστάτευτη και αποθαρρημένη γυναίκα του. Κρατούν όλοι τη θλιβερή εικόνα της σκηνής του σκληρού αυτού χωρισμού.

Πότε και πόσοι άραγε θα γυρίσουν πίσω;...

Η ομηρία τους διήρκεσε 16 ολόκληρους μήνες και για μερικούς 17. Μόλις τον Οκτώβριο του 1918 άρχισαν, όσοι επέζησαν, να επανέρχονται στην πατρίδα τους. Αλλά σε ποια κατάσταση! Σκελετοί κατάξεροι, κατακίτρινοι, καταξεσχισμένοι, καταψειριασμένοι εντελώς, αγνώριστοι στους δικούς τους.    Όλοι ρωτούσαν να μάθουν για τους δικούς τους από αυτούς που κατέφθαναν. Πολλές οικογένειες περίμεναν τους προστάτες τους να γυρίσουν από την ομηρία, με μια διαρκή ελπίδα που δεν έσβηνε, αφού και τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο και το Μάρτιο, και μέχρι και το Πάσχα του 1919, επέστρεφαν ακόμα από την ομηρία άτομα μεμονωμένα με σημαντική καθυστέρηση.

Το δράμα της αναμονής ήταν μεγάλο, συγκινητικό και χωρίς καθαρό τέλος, γιατί πολλές μανάδες περίμεναν τα παιδιά τους επί μήνες και μήνες με βουρκωμένα μάτια, και τέλος τις έπνιγε ο καημός και η απελπισία, όταν έπαιρναν την απόφαση να θεωρήσουν τον αναμενόμενο “άφαντο”.

Δελτίο επίσημο, πόσοι ήταν “άφαντοι”, δεν είχε εκδοθεί από τις επίσημες αρχές και η αοριστία τυραννούσε εκείνους που περίμεναν, χωρίς να έχει τέλος η προσμονή τους και χωρίς να ξέρουν αν πρέπει να τους πενθήσουν. Όταν κάποτε έφθανε κανένας καθυστερημένος, σαν πραγματικός “Λάζαρος”, τότε γέμιζε φωνές και χαρά το χωριό και το σπίτι που τον υποδέχονταν. Ένας Θεός ξέρει πραγματικά πώς μπόρεσαν και έφτασαν, όσοι φυσικά γύρισαν.

Ιδού πώς περιγράφει ο Νάταλης Πέτροβιτς την ομηρία αλλά και την αναμονή κάποιου όμηρου ονόματι Στέργιου:

.............................................................................

Η γειτονιά μας άδειασε, τα πήραν τα παιδιά της

κι ο Στέργιος φεύγει και αυτός με φίλους, με γειτόνους,

ζεστό φιλί στο μέτωπο κι από την αγκαλιά της

παίρνει αυτός μάνας ευχή, να μη γνωρίσει πόνους.

.............................................................................

Και κάθε μέρα που περνά ο Χάρος τους θερίζει,

δέρνει ο Βούλγαρος σκληρά και σπρώχνει προς την τάφρο,

όποιος λυγίζει από τους γραικούς με τις κλωτσιές τον βρίζει,

κι ομαδικά τους θάβουνε, σε κάθε τρακόσιους τάφο...

Πέρασαν μήνες δεκαεφτά και μήνυμα δεν έχει,

χτυπιέται η μάνα, θλίβεται, πονά και παραδέρνει,

ρωτά παντού και μέσ’  στο νου ο φόβος την κατέχει,

μήπως αρρώστησεν ο γιος και η ξενιτιά τον δέρνει.

Ετέλειωσεν ο πόλεμος, και μ΄ όλα τα εμπόδια,

όσους η τύχη βόλεψε γλυτώσανε τη μπόρα,

τυλίγουν με κουρέλια τους τα αχαμνά τους πόδια

και να γυρίσουν προσπαθούν προς την Πατρίδα τώρα.

.............................................................................

Λιγνοί γυρνάν και αγνώριστοι από την ομηριά οι γειτόνοι,

του Στέργιου η μάνα κάθεται στην πόρτα και προσμένει,

κρατιέται ακόμα στη ζωή, μαδιέται, μαραζώνει,

ρωτάει με λιγοστή φωνή, με μια φωνή πνιγμένη...

«Είδε κανένας από σας, το Στέργιο, το παιδί μου;

να΄ ταν με σας να ρθει κι αυτός κιτρινισμένος,

κουρέλια ας είχε απάνω του, αχ! Πάει η υπομονή μου,

αλί, αλί, δε φάνηκε, είναι αργοπορημένος».

Τώρα πια άδικα ρωτά, και προσμένει,

τα μάτια της κολυμπητά στα δάκρυα θαμπώνουν.

Στης μάνας μέσα στην καρδιά μονάχη ελπίδα μένει

ίσως και έρθει αργότερα στις μέρες που ζυγώνουν.

Σβήνει της μάνας η ζωή με δάκρυα στα μάτια,

με όραμα γυρισμό του γιου οι δικοί της την εθάψαν.

Ο Στέργιος καβάλησε του Χάροντα τα άτια,

ο Στέργιος πια δεν γύρισε, «άφαντο» τον εγράψαν.

ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ   ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΗΡΙΑΣ ΤΟΥΣ 1917-1918

Αβραμπάκης (Λαγός) Θεοχάρης

Αγγουρας Γεώργιος του Στεργίου

Αγοράκης Απόστολος του Χρήστου

Αγοράκης (Τσιαντούρης) Κων/νος του Δημητρίου

Αγοράκης (Τσιαντούρης) Μιχαήλ του Δημητρίου

Αγοράκης Μανασής του Αποστόλου

Αγοράκης (Ριάκατας) Νικόλαος του Γεωργίου

Αρβανίτης Χρήστος (Τάκος) του Ευαγγέλου

Βαής Απόστολος

Βαλαβίτσκος Γεώργιος

Βλάχος Δημήτριος του Ζιώγα

Βούλκος Δημήτριος του Αποστόλου

Βρέττας (Γκόλιου) Γρηγόριος του Χριστοδούλου

Βρέττας (Γκόλιου) Δημήτριος του Χριστοδούλου

Βρέττας (Γκόλιου) Θεόδωρος του Χριστοδούλου

Βρέττας (Γκόλιου) Κων/νος του Χριστοδούλου

Γκαμπράνης Γεώργιος

Γκίζης (Γκίζιου) Απόστολος του Γεωργίου

Γκόγκας (Γάλλου) Αθανάσιος του Στεργίου

Γκόγκας Βασίλειος

Γκόγκας (Γκόγκου) Στέργιος του Σωτηρίου

Γραμμένος (Γραμμένου) Αθανάσιος

Γραμμένος Γεώργιος του Αθανασίου

Γραμμένος (Γραμμένου) Θωμάς του Γεωργίου

Γραμμένος (Γραμμένου) Στέργιος του Ζαχαρία

Γρέδεις Αθανάσιος του Ευαγγέλου (Διδάσκαλος)

Δαβίτης Απόστολος του Αθανασίου

Δασκαλάκης (Μπακάλης) Γεώργιος του Νικολάου

Δασκαλάκης (Μπακάλης) Ιωάννης του Νικολάου

Δασκαλάκης (Μπακάλης) Κων/νος του Νικολάου

Δασκαλάκης (Μπακάλης) Στέργιος (Τέγους) του Νικολάου

Δημητρισλής ( ή Αβραμίδης) Δημήτριος του Πολυχρόνη

Δήμτσιος (Φίτσιος) Αντώνιος του Αποστόλου

Δοντάκης (Ουστριάς) Κων/νος του Χρήστου

Ζαμπάκης (Χάλιαρας) Γεώργιος

Θάλασσας Βασίλειος

Ιατρού (Γιατρύ) Δημήτριος

Καλαθάς Νικόλαος του Αθανασίου

Καλαθάς Σωτήριος του Αθανασίου

Καμπάνας Απόστολος

Καμπούρης Αθανάσιος του Στεργίου

Καμπούρης Βασίλειος του Στεργίου

Κανδηλανάπτης (Κανδηλάπτης) Λάζαρος

Καραγιάννης Αθανάσιος

Καραγιάννης Σωτήριος

Καραλής Σωτήριος

Καρύδας Δημήτριος (Τούσιος)

Κίναλης (Κάναλης) Βασίλειος του Γεωργίου

Κίναλης (Κάναλης) Πασχάλης του Αθανασίου

Κουκόλης Ζαγόρης

Κουκόλης Αθανάσιος του Ζαγόρη

Κούντιος (Τουρουλής) Θεολόγης του Θεοδόρου

Κούντιος (Τουρουλής) Νικόλαος του Θεοδόρου

Κουτρουπάλιος Στέργιος του Γεωργίου

Κυριαζάκος (Μυίγος)Αποστόλου του Νικολάου

Κυριαζάκος (Μύιγος) Χριστόδουλος

Κυριαζάκος Θεόδωρος του Αθανασίου

Κύρκου Γεώργιος του Στεργίου

Κωνσταντάς Γεώργιος του Δημητρίου

Κωνσταντινίδης (Γκουτίνας) Βασίλειος του Κων/νου

Λαγούρας (Κόκουμους ή Μόκουμους) Ιωάννης (Σογιάννης) του Στεργίου

Λάτσιος Αθανάσιος

Λάτσιος Δημήτριος

Λίλας Δημήτριος

Λιόλιος (Λιόλιου) Θεολόγης

Λιούρνας (Τζιούστας) Γεώργιος

Λιούσας (Τερλού) Απόστολος του Αθανασίου

Λιούσας (Τσίτσιος) Γεώργιος

Μαργαρίτης Βασίλειος του Μαργαρίτη

Μαρούδας Γεώργιος του Θεοδώρου

Μέμτσας Βαγγέλης

Μάστορας Βασίλειος του Νικολάου

Μήλιος (Μήλιου) Θεόδωρος του Σωτηρίου

Μιχαλάκης Μιχαήλ του Γεωργίου

Μιχαλάκης Φώτιος

Μόσιας Νικόλαος

Μπαλούτος (Μπαλούντος) Απόστολος του Στεργίου

Μπαντάζος (Μπαντάζου) Χρήστος (Τάκος)

Μπέγκος Θεοχάρης του Αθανασίου

Μπέλαγρας Βασίλειος του Γραμμένος

Μπεντούλης (Μπιντούλη) ή Ρακοβόλιος Αθανάσιος του Διαμαντή

Μπεντούλης (Μπιντούλη) Δημήτριος του Διαμαντή

Μπίμπος Δημήτριος του Αυγέρη

Μπουζιάνης Στέργιος

Νάννου Αθανάσιος του Παναγιώτη (Παναγή)

Νάννου Γεώργιος του Παναγιώτη

Παλιάτσιος Στέργιος του Δημητρίου

Πανταζής Χρήστος του Δημητρίου

Παντζάρης (Παντσάρης) Γεώργιος του Τρανταφύλλου

Παντσιούκας (Παντζιούκας) Γεώργιος του Γεράκη

Παντσιούκας (Παντζιούκας) Δημήτριος του Γεράκη

Παπαγεωργίου Αθανάσιος του Γεωργίου

Παπαγεωργίου Στέργιος (Τέγος) του Γεωργίου

Παπαθεοδώρου (Παπαδέλας) Στέργιος του Θεοδώρου

Παπαθεοδώρου (Παπαδέλας) Αθανασίους του Στεργίου

Παπαστεργίου Νικόλαος του Στεργίου

Παπαστεργίου Χριστόδουλος (Τουλούσης) του Νικολάου

Παπαχριστοδούλου Θεόδωρος

Παραλέας Γεώργιος

Παράσχου (Βιάκατας) Δημήτριος του Στεργίου

Πατραμάνης Νικόλαος του Μανασή

Πηλίτσης (Πηλίτσιου) Ευάγγελος (Βαγγέλης)

Πυρινής Ιωάννης

Πλιάκος (Κουτιός ή Φασούλας) Νικόλαος του Χριστόδουλου

Πολυζώτης Δημήτριος

Ρεσίτης Αλέξιος

Σάββας (Γέτιρου) Γεώργιος του Ξεφτέρη

Σάββας (Σάββου) Δημήτριος

Σάββας (Σάββου) Στέργιος

Σέμαλτος (Σέμαλτους) Βασίλειος

Σταμάτης Σωτήριος του Αποστόλου

Σωτηρούδας Ζαχαρίας (Ζάχαρης)

Τάκου Ηλίας του Χρήστου

Ταμπάκης(Πουλιουβάκας ή Πουλαβάκας) Απόστολος

Τζιούστας Στέργιος

Τσιάγκας (Τζιάγκας) Αθανάσιος

Τσιάγκας (Τζιάγκας) Γεώργιος

Τσιάτσιος (Τσιάτσιου) Αλέξιος

Τσιμάκας Σωτήριος του Δημητρίου(ή Ασβεστάς)

Τσιμάκας Χρήστος του Σωτηρίου ( ή Ασβεστάς)

Τζιρμπιτζίκας (Τσιρμιζέας) Δημήτριος(Τουλούσης) του Αθανασίου

Τσιουμπάνης Δημήτριος

Τσούκαλος Νικόλαος του Αυγέρη

Φασούλας (Κούτιος)Δημήτριος του Χριστόδουλου

Φασούλας Κωνσταντίνος (Κωστάκης) του Σωτηρίου

Φασούλας Σωτήριος του Γεωργίου

Φιλέντας Δημήτριος

Φώτης Αθανάσιος

Χαλέμης Στέργιος του Γεωργίου

Χουλιούμης Δημήτριος (Τούσιος) του Γραμμένου

ΣΚΟΤΩΣΤΕ  ΤΟΥΣ  ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ  ΤΟΥΣ  ΓΡΑΙΚΟΥΣ.

Ο  Γραμμένος Βασίλειος, ένας από τους παθόντες και αυτόπτης μάρτυρας :
“Πατέρες και παιδιά, άνδρες γενναίοι και παλικαράδες, οι οποίοι απέθαναν από την πείνα, από το ξύλο, από τη δυστυχία, από το ψύχος, από την ψείρα και λέρα, άδικα απέθαναν οι καημένοι.
Δεν ζει άνθρωπος με 100 δράμια ψωμί.
Και το φαγητό ήταν ένα κεφάλι βοδινό, για να φάνε εξακόσιοι (600) άνθρωποι.
Και κάθε μέρα κασμά και φτιάρι, και να φωνάζουν όλοι από μικρό έως το μεγάλο : “Κτυπάτε τους κερατάδες τους Γραικούς”.
“Απέθαναν οι καημένοι όλοι όσοι προσπαθούσαν να τραφούν από τις χελώνες και βατράχους και ακανθόχοιρους. Έφαγαν και ψοφίμια πολλά, που οι χωρικοί τα έριχναν στις κοπριές, ορνίθια, και βόδια και γουρούνια και ό,τι άλλο έβρισκαν μέσα στις κοπριές, κι όλα αυτά για να γλιτώσουν τη ζωή τους.
Όλοι οι Μακεδόνες, όπου εργαζόμασταν μαζί ήμασταν 1048, και τώρα μείναμε το τέταρτο ή το ήμισυ του τετάρτου.
Αλλά και αυτοί που μείνανε δεν είναι γεροί.
Άλλος έκοψαν το πόδι του και άλλος έχασε το λογικό του, άλλος έχει ρευματισμούς”.

Ο  ΝΑΤΑΛΗΣ  ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ

Ο Νατάλης Πέτροβιτς, Σερραίος πατριώτης, περιγράφοντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γράφει: 

«Βάσις όλων των ομήρων ήταν το στρατόπεδο συγκεντρώσεως της Σιούμλας.

( Η Σιούμλα, Shiumla ή Shumla βρισκόταν δυτικά της Βάρνας, Στρατόπεδο Σιούμλας.)

Από εκεί έστελναν διάφορες αποστολές, όπου η στρατιωτική διοίκηση είχε ανάγκη για έργα στρατιωτικά ή αγροτικά.

Οι πιο άτυχοι ήταν εκείνοι που τους κατέγραψαν και τους έστειλαν:

1. Στο ΚΑΡΝΑΜΠΑΤ( Σημ. Karnobat (Bulgarian: Карнобат). ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ.

Εκεί τους έβαζαν σε βαριές δασικές δουλειές, να κόβουν δέντρα στα δάση, να πριονίζουν κορμούς, να τεμαχίζουν τους κορμούς με τα τσεκούρια, μέσα στον άγριο χειμώνα, μέσα στο χιόνι και στους πάγους, χωρίς επαρκή τροφή, σε πρόχειρη στέγαση και χωρίς φάρμακα και ιατρική περίθαλψη.
Σ’ αυτή την αποστολή η αναλογία των θανάτων ήταν μεγάλη.



2. Στο ΓΚΟΣΤΙΒΑΡ (Σημ. Gostivar Bulgarian:Гостивар, αλβανικά : Gostivari).

Σε μια άγρια και ακατοίκητη περιοχή κοντά στην Αχρίδα για στρατιωτικές ανάγκες οι Βούλγαροι έβαλαν τους ομήρους να στρώσουν σιδηροδρομική γραμμή μήκους 130 χιλιομ. στην καρδιά του χειμώνα του 1917.
Κάτω από προσταγές, κραυγές και βούρδουλα κατά χιλιάδες οι συμπατριώτες μας έπιαναν τον κασμά με παγωμένα χέρια, μετέφεραν και έστρωναν τις τραβέρσες και τις ράγες της γραμμής αυτής. Από κρυοπαγήματα, υποσιτισμό και δαρμούς πέθαναν οι περισσότεροι.
Τόσοι πολλοί πέθαιναν κάθε μέρα, ώστε άνοιγαν ομαδικούς τάφους για κάθε 300 νεκρούς και αφού τους ράντιζαν με ασβέστη τους σκέπαζαν με χώμα.

3. Στο ΚΙΤΣΕΒΟ (Σημ. Kičevo (Bulgarian: Кичево, Albanian: Kërçovë or Kërçova).

 Δυστυχώς από τους Σερραίους που εργάστηκαν στο Κίτσεβο- τη μεγάλη αυτή καταβόθρα του Άδη- λίγοι κατόρθωσαν και επέστρεψαν ζωντανοί, γιατί ο βούλγαρος φρουρός για το παραμικρό χτύπαγε αλύπητα με τη διπλή φαρδιά πέτσινη ζώνη με μετάλλινο τοκά και δεν του έμελλε πού θα εύρισκε: στη ράχη, στο κούτελο, στο πρόσωπο, και δος του αίματα να τρέχουν, χωρίς να έχεις και τίποτε να τα σταματήσεις. Ούτε μαντήλι, ούτε πανί, ούτε βαμβάκι. Πάγωνε το αίμα πάνω στο τραύμα και όταν έπιανε κρούστα σταματούσε. Αυτά ήταν τα ελαφρότερα χτυπήματα, γιατί χτύπαγαν συχνά με τον υποκόπανο και άφηναν πολλούς στον τόπο. Μέσα σ’ αυτή τη ζάλη ποθούσες να έρθει ο θάνατος σαν σωτηρία, σαν λυτρωτής ...”

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

Τρίτομο έργο «Τετράδια Βουλγαρικής Κατοχής», Ανατολική Μακεδονία 1916-18. 

Επιμελητής της έκδοσης  Νικόλαος Ρουδομέτωφ, Πρόεδρος του Ιστορικού Λογοτεχνικού Αρχείου Καβάλας.

Θωμάς Πέτρου Πέννας Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείες Σερρών - Μελενίκου (με έδρα την Αθήνα), που αφορούν στις περιοχές Δράμας, Καβάλας, Σερρών.

Το έργο αυτό είναι μετάφραση από τα γαλλικά στα ελληνικά της έκθεσης που συνέταξε η διεθνής ανακριτική επιτροπή, η οποία στις αρχές του 1919 περιόδευσε στις πόλεις και τα χωριά της Ανατ. Μακεδονίας και περιέγραψε τα εγκλήματα, που διέπραξαν τότε τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής.
Τυπώθηκε το 1919 στη Γαλλία.
Αντίτυπο αυτού του βιβλίου έλαβε και η τότε ελληνική κυβέρνηση του Βενιζέλου, η οποία όφειλε να το μεταφράσει στην ελληνική γλώσσα, να το εκδώσει και να το στείλει σε όλες τις βιβλιοθήκες της χώρας και στις τότε νομαρχίες της Ανατ. Μακεδονίας Δράμας και Σερρών, ώστε να γνωρίσει ο ελληνικός λαός τις βουλγαρικές ωμότητες.
Τελικά όχι μόνο δεν μεταφράστηκε και δεν εκδόθηκε αλλά καταχωνιάστηκε στα κρατικά αρχεία με τη μορφή που στάλθηκε από τη Γαλλία.
Σ' αυτή τη μορφή, έτυχε να το βρω το 1992 στο Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, από όπου φωτοτύπησα το κομμάτι που αφορούσε το νομό Δράμας.

Τέσσερις  καθηγητές των γαλλικών η Σεραφειμίδου-Τεκέογλου Αθηνά, ο Κουσοροπλής Βασίλειος, η Τριανταφυλλίδου Σπυριδούλα και η Ουρανία Αϊβάτογλου, το μετέφρασαν και αποσπάσματα του χρησιμοποιήθηκαν  στην  μελέτη
«Η  Χωριστή Δράμας κατά τη δεύτερη βουλγαρική κατοχή της Ανατ. Μακεδονίας»  στην Β  Έπιστημονική συνάντηση το Μάιο του 1994.
Σήμερα, 100  περίπου  χρόνια μετά την έκδοση του στα γαλλικά, θα έχουμε τη χαρά να κρατήσουμε στα χέρια μας, σε τρεις καλαίσθητους τόμους Δράμας, Σερρών, Καβάλας, ολοκληρωμένη τη μετάφραση του έργου στα ελληνικά, για την οποία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια τόσο στον επιμελητή και εκδότη κ Νικόλαο Ρουδομέτωφ όσο και στον μεταφραστή κ. Παναγιώτη Αμπεριάδη.

ΟΙ 154 ΜΑΧΑΙΡΙΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΑΘΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ…

 

Οι  προδότες  Τσίπρας –  Παυλόπουλος  με  την  επιβληθείσα  συμφωνία - προδοσία,  πήραν  ένα  αχρησιμοποίητο  τίτλο,  το «Βόρεια  Μακεδονία»  και  έδωσαν  στους  εχθρούς  τα:   

Μακεδονικός λαός, Μακεδόνες , Μακεδονική  βουλή, Μακεδονική κυβέρνηση,  Μακεδόνας πρωθυπουργός, Μακεδονικός στρατός,  Μακεδονική γλώσσα ,  Μακεδονικό λιμάνι στη Θεσσαλονίκη,  Μακεδονική ΑΟΖ στο Αιγαίο Μακεδονικός πολιτισμός,  Μακεδονική ιστορία, Μακεδόνες αθλητές , Μακεδόνες αγρότες κλπ. 

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. 

Οι  πολιτικοί  στην  Ελλάδα  τα  τελευταία  200  χρόνια  ήταν  σχεδόν   όλοι   πράκτορες   ξένων  πρεσβειών.   Ποτέ  δεν  προστατεύσαν   την  χώρα  μας.   Δεν  είχαμε  και  δεν  έχουμε  Ελληνικό Κράτος,  το  οποίο  θα    θωράκιζε   ενεργά τα γεωγραφικά όρια του  και  την   ένδοξη   Ελληνική  ιστορία του  και  έτσι, επιτρέψαμε στο  ψέμα  και  στην  ξένη   προπαγάνδα να διαιωνίζεται  στο  εσωτερικό  και  στο  εξωτερικό,  να διογκώνεται   και  σήμερα  φτάσαμε  εδώ  που  φτάσαμε.

Ο  πόλεμος  και  η  προδοσία  ξεκίνησαν.  Πρώτα  χάνουμε  ονόματα,   μετά   θαλάσσια  σύνορα,  μετά  βραχονησίδες,  μετά  πραγματικά   εδάφη.  Και  όλα  για  το  καλό  της  ειρήνης.  Περιέργως, μόνο εις βάρος μας.

ΣΗΜΕΡΑ,  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΠΡΟΔΟΤΕΣ  ΤΣΙΠΡΑ  ΚΑΙ  ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ,  Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΑΡΧΙΣΕ  ΝΑ  ΒΡΩΜΑΕΙ  ΣΑΝ  ΨΟΦΙΜΙ.

Όταν   αρχίζεις  να  μυρίζεις σαν   ψοφίμι,  είναι  σίγουρο  ότι  θα εμφανιστούν οι γύπες.

ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΗ  ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.









Υ.Γ.

Οι τραγικές συνέπειες για την Ελλάδα από την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.

Κύρα Αδάμ,  Pronews,  02/02/2019 

Η Ελληνική Βουλή  αναμένεται αυτή την εβδομάδα να εγκρίνει και εν συνεχεία η κυβέρνηση να αποδεχθεί την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, σε επίπεδο Κορυφής North Atlantic Council ( NAC), ύστερα από την πιεστική και βεβιασμένη απόφαση του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Και όμως η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για τους 300 της Βουλής, την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό, τον ΥΠΕΞ  και τον ΥΕΘΑ να θέσουν προηγουμένως στη Συμμαχία την ικανοποίηση εθνικών προϋποθέσεων ώστε να σταματήσει η Νατοϊκή πολιτική κατακερματισμού της κυριαρχίας των νήσων του Αν Αιγαίου, για να ικανοποιήσει τις εδαφικές βλέψεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.  Διαφορετικά θα οδηγηθεί η χώρα σε καταστροφικές συνέπειες.
Οφείλουν άπαντες , έστω και την ύστατη ώρα, ( ανεξαρτήτως του αν υπερψήφισαν ή καταψήφισαν την Συμφωνία των Πρεσπών), να θέσουν  ως προϋπόθεση έγκρισης της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, την άρση όλων των διαταγών του ΝΑΤΟ, που καθιστούν  την ελληνική κυριαρχία 19 νήσων του Αν. Αιγαίου σε αδέσποτα και ξένο κράτος προς ικανοποίηση και πάλι της Άγκυρας.
Η προϋπόθεση άρσης των  διαταγών του ΝΑΤΟ δεν είναι περίπλοκο θέμα, διότι οι διαταγές αυτές- εν ισχύ σήμερα- αποτελούν μονομερή , παράνομη και αυθαίρετη ενέργεια των γενικών γραμματέων του ΝΑΤΟ και του SHAPE και όχι απόφαση των χωρών μελών του  ΝΑΤΟ και για τις οποίες μέχρι και σήμερα καμιά ελληνική κυβέρνηση και κανένα κόμμα και πολιτικός δεν τόλμησε να ζητήσει την κατάργηση τους.
Έτσι , αν η Ελλάδα θέσει αυτή την προϋπόθεση, ( ότι δηλαδή η Ελλάδα εγκρίνει την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ με την προϋπόθεση ότι θα αρθούν οι παράνομες και φιλοτουρκικές διαταγές των γ γραμματέων Λουνς- Σολάνα και SHAPE),ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ θα μπορούσε, χωρίς την  έγκριση των χωρών μελών και  χωρίς να διαβουλευθεί με κανέναν να κάνει άρση των διαταγών αυτών μέχρι το θέμα να  διευθετηθεί» στο μέλλον  από αρμόδιους οργανισμούς, δηλαδή ποτέ…
Στην περίπτωση που ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ άρει τις παράνομες διαταγές σε βάρος της Ελλάδας, είναι πολύ πιθανό να προκληθεί αντίδραση και βέτο της Τουρκίας στην ένταξη των Σκοπίων, λόγω άρσης των Διαταγών αυτών που την ευνοούν , με αποτέλεσμα τα Σκόπια να μην ενταχθούν  στο ΝΑΤΟ υπαιτιότητα της Τουρκίας, με αποτέλεσμα όλοι να την πυροβολούν , ενώ παράλληλα θα έχει γίνει άρση των διαταγών σε βάρος της κυριαρχίας της Ελλάδας.
Στην περίπτωση όμως που η Ελλάδα συμφωνήσει – εγκρίνει την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, χωρίς να  θέσει προϋπόθεση άρσης των διαταγών του ΝΑΤΟ, τότε οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες.
Και τούτο γιατί σύμφωνα με το Καταστατικό του ΝΑΤΟ με την ένταξη τους τα Σκόπια είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν και τι διαταγές του ΝΑΤΟ:
-Σε κοινές ελληνο-σκοπιανές ή Νατοϊκές ασκήσεις στο Αιγαίο, τα σκοπιανά ελικόπτερα HUI (σς τα οποία έχει δωρίσει η Ελλάδα στα Σκόπια..),θα  εφαρμόζουν τις διαταγές του ΝΑΤΟ και δεν θα δέχονται να προσεγγίζουν εγγύτερα  των 6νμ από τα 19 ελληνικά νησιά, παίρνοντας τη θέση της Άγκυρας και των συνοδοιπόρων της γενικών γραμματέων του ΝΑΤΟ και του SHAPE.
-Παράλληλα θα επιβεβαιώνουν τη θέση της Τουρκίας ότι η Ελλάδα παραβιάζει τις Συνθήκες Λωζάνης και Παρισίων, με βάση το αιτιολογικό των διαταγών του ΝΑΤΟ ότι τα νησιά είναι αποστρατιωτικοποιημένα, που συνεπάγεται καταστροφή για την ελληνική κυριαρχία και επιπλέον θα επιβεβαιώνουν τη θέση της Άγκυρας ότι τα 19 νησιά έχουν 6νμ και όχι 10 νμ Εθνικού Εναερίου Χώρου. Το ίδιο θα ισχύσει γενικότερα και με τη μη αποδοχή συνολικώς του ΕΕΧ των 10νμ στο Αιγαίο.
-Σε όλες τις επιτροπές του ΝΑΤΟ οι αποφάσεις λαμβάνονται κυρίως με πλειοψηφία (majority). Στα θέματα που υπάρχει αντιδικία μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, η Άγκυρα θα  έχει πάντα την πλειοψηφία διότι θα έχει μαζί της την Αλβανία και τα Σκόπια και οι αποφάσεις θα είναι σε βάρος της Ελλάδας
-Το ίδιο θα ισχύει και στις Συνόδους Κορυφής ΝΑΤΟ και υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας ( NAC  και DPC) για θέματα στα οποία οι αποφάσεις δεν απαιτούν ομοφωνία,(Unanimity), ενώ το ίδιο θα ισχύει και στην Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ (ΜC).
-Στις περιπτώσεις πτήσεων των σκοπιανών ελικοπτέρων στο Αιγαίο για οποιαδήποτε σκοπό, αυτά δεν θα  καταθέτουν σχέδια πτήσης που είναι πολιτική της Τουρκίας ( ΝΑΤΟ). θέτοντας στα αζήτητα το FIR Αθηνών. Όπως είναι γνωστό η Τουρκία με τη ΝΟΤΑΜ Α240 /Φεβρ 1999 υποστηρίζει διεθνώς ότι το FIR  Αθηνών είναι πλασματικό και χωρίς νομική βάση, θέτοντας έτσι, έστω και εμμέσως θέμα αναθεώρησης των Συνθηκών, καθ’ όσον το  FIR Αθηνών ορίζεται από τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας.
-Παράλληλα τα Σκόπια δεν θα δέχονται ότι η Ελλάδα έχει αρμοδιότητες Έρευνας και Διάσωσης (SAR) στα όρια του FIR Αθηνών, αλλά μόνον μέχρι τη μέση του Αιγαίου- πάγια θέση της Άγκυρας με το νόμο 24611 του 2001.
-Με ‘όλα αυτά τα δεδομένα για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ χωρίς την άρση των διαταγών του ΝΑΤΟ για τα νησιά του Αν Αιγίου, η Άγκυρα θα έχει μαζί της όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ (29) να εφαρμόζουν τις διαταγές του ΝΑΤΟ και από την άλλη μόνον την Ελλάδα να μην τις εφαρμόζει και επομένως κατά το ΝΑΤΟ να παραβιάζει τις Συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων.
Στο σημείο αυτό  πρέπει να προστεθεί και ο ICAO, (192 χώρες), ο οποίος δεν  αποδέχεται στη Λήμνο ελικόπτερο SAR της Πολεμικής Αεροπορίας, με το ψευδές αιτιολογικό της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ ότι η νήσος είναι αποστρατιωτικοποιημένη  και γι’ αυτό η χρήση του ελληνικού ελικοπτέρου SAR από τη Λήμνο  θεωρείται παραβίαση των Συνθηκών, ενώ με τη Συνθήκη του Μοντρέ 1936 έχει αρθεί οριστικά το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης της Λήμνου.
Είναι προφανές ότι μια ελληνική επιφύλαξη- τώρα- για την άρση των διαταγών του ΝΑΤΟ, πριν την έγκριση από την Ελλάδα της ένταξης των Σκοπίων στη Συμμαχία, μπορεί να διασφαλίσει κατ’ ελάχιστον την ελληνική κυριαρχία και τα εθνικά και οικονομικά συμφέροντα στο Αιγαίο, τα οποία από το 1980 υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες  των αποφάσεων του ΝΑΤΟ.
Πιο συγκεκριμένα, μια μικρή ανασκόπηση από το 1980 δείχνει το μέγεθος της ζημίας που έχει υποστεί η χώρα , χωρίς καμιά ελληνική κυβέρνηση μέχρι τώρα να έχει τολμήσει την εξάλειψη της.
Με την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ το 1980, ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ κ Λουνς εξέδωσε αυθαίρετα, παράνομα και εντελώς αναρμοδίως, διαταγή με την οποία απαγόρευε τη συμμετοχή σε νατοϊκές ασκήσεις και σε υποδομές, σε 19 ελληνικά νησιά, με βάση το αυθαίρετο τουρκικό αιτιολογικό ότι τα νησιά αυτά τελούν  υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης βάση της Συνθήκης της Λωζάνης και Παρισίων και Σύμβασης της Λωζάνης για τα Στενά.
Η τότε ελληνική κυβέρνηση απάντησε – αντέδρασε με το βλακώδες και εξευτελιστικό σκεπτικό ότι η διαταγή Λουνς « is not existing paper” δηλαδή ως έγγραφο μη υπάρχον. Επι της ουσίας, η Ελλάδας έθεσε στην πράξη reservation – επιφύλαξη, που σύμφωνα με το Καταστατικό του ΝΑΤΟ αλλά και του ΟΗΕ ICAO  και ΙΜΟ, δηλώνει με πλήρη σαφήνεια ότι όλες οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ αποδέχονται και εφαρμόζουν την διαταγή Λούνς, αφού καμμιά δεν έθεσε αντίρρησή, πλην Ελλάδας.
Με άλλα λόγια η διαταγή Λουνς βρίσκεται ακόμα σε ισχύ.
Όλες οι κυβερνήσεις από το 1980 μέχρι σήμερα όφειλαν να καταγγείλουν  και τον κ Λουνς αλλά και τους μετέπειτα γενικούς γραμματείς που δεν κατάργησαν τη διαταγή Λουνς στο ΔΔΧ για παραβίαση του συνόλου τα διεθνούς νομιμότητάς  και πρόκλησης βλάβης στην Ελλάδα και τούτο διότι αρμοδιότητα ερμηνείας και εφαρμογής των Συνθηκών έχουν μόνο ο ΟΗΕ και το ΔΔΧ.
Και όμως από το 1980 μέχρι τον Αύγουστο 2006 έχουν γίνει 37 Σύνοδοι Κορυφής ΝΑΤΟ και 41 Σύνοδοι υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας για σοβαρά θέματα , όπως εντάξεις νέων χωρών, Νέες Δομές ΝΑΤΟ Νέο Δόγμα  κλπ. Κανένας  Έλληνας πρωθυπουργός και υπουργός δεν έθεσαν ως προϋπόθεση για να συμφωνήσουν  (Veto) την άρση της διαταγής Λούνς, όπως έκαναν σε άλλες περιπτώσεις πλείστες χώρες όπως Τουρκία, Ισπανία Πορτογαλία κλπ. δεδομένου ότι στις Συνόδους αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται ομόφωνα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στις 26 Αυγούστου 2006, το Ανώτατο Νατοϊκό Στρατηγείο Ευρώπης (SHAPE) να εκδώσει διαταγή για πιστή εφαρμογή προς όλες τις μονάδες και χώρες του ΝΑΤΟ, με την οποία απαγόρευε στα στρατιωτικά αεροσκάφη της Συμμαχίας να προσεγγίζουν εγγύτερα των 6νμ σε 19 ελληνικά νησιά του Αν Αιγαίου, από Σαμοθράκη και Λήμνο μέχρι τη Μεγίστη, καθιστώντας έτσι τα νησιά αυτά μη ελληνικά και ξένο κράτος.
Το ΓΕΕΘΑ στις 31/8/2006 σε ανακοίνωση του ανέφερε ότι «η Ελλάς απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε ΑΠΟΠΕΙΡΑ έστω και έμμεσης φαλκίδευσης ή αμφισβήτησης των εθνικών μας δικαιωμάτων ενώ γίνονται όλες οι απαραίτητες ενέργειες σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο προς τα αρμόδια όργανα της Συμμαχίας».
Ωστόσο  μόνον η Ελλάδα απορρίπτει τη διαταγή του SHAPE και θεωρεί ελληνικά τα 19 νησιά, ενώ οι υπόλοιπες 28 χώρες του ΝΑΤΟ εφαρμόζουν  πιστά τη διαταγή, θέτοντας την  ελληνική κυριαρχία στα άχρηστα.
Μέχρι και σήμερα η διαταγή αυτή του ΝΑΤΟ παραμένει σε ισχύ, αφού δεν έγινε καμιά αποτελεσματική ελληνική ενέργεια. Έτσι  το 2014, η κυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ έβαλαν την Αλβανία στο ΝΑΤΟ χωρίς να τολμήσουν να θέσουν ως προϋπόθεση την άρση της διαταγής του ΝΑΤΟ, που κατακερματίζει την  ελληνική κυριαρχία και εφαρμόζει πλέον κατά γράμμα και η Αλβανία ως πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις στο σύνολο τους μέχρι τώρα στρουθοκαμηλίζουν συνεχώς και κοιμούνται τον ύπνο του αδαούς, δεν κάνουν τίποτα για να διασφαλίσουν την ελληνική κυριαρχία των νήσων του Αν Αιγαίου, θεωρώντας ότι το ΝΑΤΟ δεν εφαρμόζει τις παράνομες διαταγές του.
Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει οικτρά τις ελληνικές κυβερνήσεις όπως αποδεικνύεται και από το κάτωθι απόρρητο έγγραφο του ΝΑΤΟ ( από τα πλείστα που υπάρχουν).
Το νατοϊκό έγγραφο είναι αναφορά του πληρώματος αεροσκάφους AWACS το οποίο είχε κληθεί από την Ελλάδα για να συμμετάσχει στην εθνική άσκηση LAILAPS την τελευταία ημέρα, στις 4 Δεκ. 2004. Κατά την έναρξη της άσκησης η Ελλάδα ζήτησε επανειλημμένα από το AWACS να πετάξει πάνω από τη Λήμνο. Το AWACS  εφαρμόζοντας τις διαταγές του NATO, όχι μόνον δεν πέταξε πάνω από τη Λήμνο, με τη σύμφωνη γνώμη του Διοικητή των AWACS , αλλά αποχώρησε επιδεικτικά και πήγε στην Ισπανία για να συνεργαστεί με το CAOC 8 της Ισπανίας, όπως φαίνεται και από το έγγραφο.
Στην περίπτωση που οι διαταγές του ΝΑΤΟ παραμείνουν σε ισχύ με ευθύνη της παρούσας Βουλής τότε είναι απολύτως βέβαιον ότι ο ΟΗΕ και το ΔΔΧ θα  τις λάβουν σοβαρά υπόψη υπέρ της Τουρκίας  και σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας.