ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ
Μετά το τέλος της τελετής και του δείπνου, ο Ιησούς δεν αναπαύεται για το υπόλοιπο της νύχτας, όπως θα ήταν φυσιολογικό, στο ανώγειο όπου δείπνησε, αλλά βγαίνει μαζί με τους μαθητές του, που μετά απ’ το πασχαλινό εβραϊκό δείπνο (ψητό αρνί) νυστάζουν αφόρητα (ίσως λόγω του βαριού νυχτερινού φαγητού) και πηγαίνει στο προσυμφωνημένο σημείο της σύλληψής του, δηλαδή στο διπλανό αλσύλλιο ή "όρος" (λόφο) των ελαιών όπως θέλει ο Λουκάς.
Εκεί όμως, ενώ οι μαθητές του, μετά το πλούσιο δείπνο, δεν μπορούν να ξαγρυπνήσουν μαζί του, ο Ιησούς βρίσκεται μόνος και αντιμέτωπος με τα περιορισμένα ψυχικά του αποθέματα. Αδημονεί κυριολεκτικά μέχρι θανάτου και η αφήγηση σημειώνει τον απίστευτο βαθμό της μικροψυχίας του: «και ήρξατο εκθαμβείσθαι (να θολώνει, να συνταράσσεται) και να αδημονεί και λέγει εις αυτούς (τους μαθητές του) περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου... (μονολογεί λέγοντας στους μισοκοιμισμένους πλέον μαθητές του κάτι που αφορά κυρίως τον ίδιο: «το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής... και αφού απομακρύνθηκε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη (εικόνα απαράδεκτη για "θεό", με το πρόσωπο κολλημένο στο έδαφος άρχισε να παρακαλάει προσευχόμενος) Πάτερ μου, ει δυνατόν εστίν παρελθέτω (ας απομακρυνθεί) απ’ εμού το ποτήριον τούτο» Ματθ.26,39 // Μάρκ.14.32-41. Ο Μάρκος γράφει: «έπιπτε επί της γης και προσηύχετο... Και έλεγε: Αββά ο πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε (απομάκρυνε) το ποτήριον τούτο απ’ εμού». Λουκ.22.39-46.
Αριστερά,
απεικόνιση του Χρισμένου (του 11ου αιώνα στη μονή Δαφνίου Αττικής) ως
Παντοκράτωρ. Δεξιά, σύγχρονη επιστημονική αναπαράστασή του, βασισμένη σε
τυπικό σκελετικό δείγμα συνηθισμένου Ιουδαίου της εποχής. ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ, ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΣ, Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΤΟ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙ.
Απ’ την ίδια την διατύπωση καταλαβαίνουμε ότι ο Χρισμένος εννοούσε απολύτως όσα έλεγε. Και ο τελευταίος παρατηρητής θα καταλάβαινε ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της υπόθεσης έχει πλέον πρόβλημα. Οι δύο ευαγγελιστές (Ματθαίος και Μάρκος) με σαφήνεια περιγράφουν, ότι αυτή η αντίδραση του Ιησού, δεν ήταν μια φευγαλέα στιγμή ανησυχίας ή ένα επιφανειακό αίτημα πανικού, αλλά μια παράκληση που επαναλήφθηκε επίμονα και συστηματικά τρεις φορές: «πάλιν εκ δευτέρου προσευχήθη λέγων. Πάτερ μου εάν είναι δυνατόν, να παρέλθει τούτο το ποτήριον (δοκιμασία) απ’ εμού, χωρίς να πίω αυτό... και προσευχήθη και τρίτη φορά ειπών τον αυτόν λόγον (τρίτη δηλαδή φορά με την ίδια παράκληση)», Ματθ.26.44. Μάρκ.14.41
Όταν ένα τέτοιο αίτημα απορριφθεί τρεις φορές, δεν έχει νόημα να ξαναδοκιμάσεις. Μάλιστα, φυσιολογικά, η πρώτη και μοναδική φορά, θα έπρεπε να ήταν υπεραρκετή, αν αυτός που απορρίπτει το αίτημά σου είναι πράγματι ο ίδιος θεός. Με τις τρεις όμως επαναλαμβανόμενες φορές και τα προσκυνήματα έως εδάφους, καταλαβαίνουμε πως ο Χριστός, είναι κυριολεκτικά πανικόβλητος και δεν προσεύχεται στον θεό, (δηλαδή στον εαυτό του) αλλά συνομιλεί με κάποιον ή κάποιους, ζητώντας φορτικά και επιμόνως να τροποποιηθεί το προκαθορισμένο δραματικό και επικίνδυνο τέλος της ιστορίας του.
Ο Ιωάννης (που υποτίθεται πως ήταν παρών) συμπληρώνει την εικόνα τού εντελώς πανικόβλητου Ιησού, βάζοντας όπως θα δείτε σε μια φαινομενικά ανεξήγητα αντεστραμμένη σειρά τις ψυχικές μεταπτώσεις του Ιησού: «φανερώθηκε τότε σ’ αυτόν άγγελος Κυρίου ενισχύων αυτόν και (εδώ προσέξτε την αντιστροφή των εξελίξεων... μετά απ’ την "ενίσχυση" αυτή του αγγέλου, ο Ιησούς) γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γήν» Λουκ.22.43-44.
Παράξενο... πραγματικά ανεξήγητο. Ο Ιησούς κατέρρευσε εντελώς μετά την "ενίσχυση" που δέχθηκε από τον "ουρανόσταλτο άγγελο".
Ποια εξήγηση χωράει άραγε σ’ αυτό;
Ένας καταϊδρωμένος γιος θεού, ακόμα και για τα αλληγορικά ακροβατικά της θεολογίας, είναι μια ανεξήγητη εικόνα πανικόβλητου σωτήρα.
Ένας καταϊδρωμένος γιος θεού, ακόμα και για τα αλληγορικά ακροβατικά της θεολογίας, είναι μια ανεξήγητη εικόνα πανικόβλητου σωτήρα.
Μα επιτέλους, τι ακριβώς ζητούσε ο Ιησούς παρακαλώντας τρεις φορές να μην πιει εκείνο το ποτήρι;
Μα φυσικά να μην σταυρωθεί.
Κανένα άλλο "ποτήρι" δεν υπήρχε μπροστά του. Ένας θεός όμως, δεν μπορεί να έχει τέτοια συμπεριφορά ακραίας αγωνίας, μπροστά στην εκτέλεση του πανανθρώπινου σωτηριακού σκοπού του.
Δηλαδή, αυτός ο "θεός"... παραλίγο να μη μας σώσει.
Κατά πως όλα δείχνουν, αυτός που τελικά μας έσωσε, πρέπει να ήταν ο ανώνυμος εκείνος άγγελος που την τελευταία στιγμή τον πίεσε (ενίσχυσε) να το κάνει. Τι να υποθέσουμε κι εμείς οι απλοϊκοί, που μας εκνευρίζει αφάνταστα η σκέψη ότι μετά από εκατομμύρια χρόνια μοναξιάς, τον πλανήτη μας επισκέφθηκε επιτέλους με σωτηριακή διάθεση ένας αληθινός θεός και την τελευταία στιγμή, όχι μόνο το ξανασκέφτηκε αλλά σχεδόν του επέβαλαν να πιει το ποτήρι της σωτηρίας μας;
Οι θεολόγοι μας λένε, πως εκεί εμφανίσθηκε η ανθρώπινη πλευρά του.
Δηλαδή, αυτός ο "θεός"... παραλίγο να μη μας σώσει.
Κατά πως όλα δείχνουν, αυτός που τελικά μας έσωσε, πρέπει να ήταν ο ανώνυμος εκείνος άγγελος που την τελευταία στιγμή τον πίεσε (ενίσχυσε) να το κάνει. Τι να υποθέσουμε κι εμείς οι απλοϊκοί, που μας εκνευρίζει αφάνταστα η σκέψη ότι μετά από εκατομμύρια χρόνια μοναξιάς, τον πλανήτη μας επισκέφθηκε επιτέλους με σωτηριακή διάθεση ένας αληθινός θεός και την τελευταία στιγμή, όχι μόνο το ξανασκέφτηκε αλλά σχεδόν του επέβαλαν να πιει το ποτήρι της σωτηρίας μας;
Οι θεολόγοι μας λένε, πως εκεί εμφανίσθηκε η ανθρώπινη πλευρά του.
Μα
δεν διαφωνούμε καθόλου, ακριβώς αυτή είναι που μας φαίνεται εντελώς
απαράδεκτη. Τι σόι θεάνθρωπος είναι αυτός, που διστάζει και οδυρόμενος
παρακαλάει να μη πιει το πικρό θυσιαστικό ποτήρι της σωτηρίας μιας
ολόκληρης ανθρωπότητας, με τίμημα όχι τον δικό του απόλυτο αφανισμό,
αλλά μια εξαιρετικά σύντομη ταλαιπωρία;
Στην διάρκεια της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, γνωρίσαμε αμέτρητους απλούς, εύθραυστους, θνητούς ήρωες, που συντρίφτηκαν καρτερικά στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, για πολύ μικρότερα ιδανικά, χωρίς ούτε για μια στιγμή να καταδεχθούν να επιδείξουν κανέναν φόβο ή να παρακαλέσουν να παρέλθει το οποιοδήποτε ποτήρι της θυσίας τους. Γιατί αυτός ο δήθεν θεόσταλτος ήρωας δίστασε τόσο;
Κατά την θεολογία, ο θάνατος του Ιησού ήταν προϋπόθεση σωτηρίας. Κατ’ αυτήν ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός Εβραίος μαραγκός, αλλά ένας θεάνθρωπος. Δηλαδή: «ένας τέλειος θεός και ταυτόχρονα ένας τέλειος άνθρωπος». Φαίνεται όμως, πως ο συνδυασμός των δύο αυτών τελειοτήτων, δημιουργεί συναισθηματική αστάθεια και ενώ ο φορτωμένος τελειότητες ήρωάς μας, ήρθε αποφασισμένος να μας σώσει, τελευταία στιγμή, το ξανασκεφτόταν ιδροκοπώντας μέχρις "αίματος".
Θεολογικά, με τον προσωρινό "θάνατό" του, ο Ιησούς θα έσωζε ολόκληρη την ανθρωπότητα... κι όμως φαίνεται πως ο Ιησούς δεν αντέχει ούτε ένα τέτοιο τρισένδοξο θυσιαστικό "ποτήρι". Μα τότε... ποιό "ποτήρι" επιτέλους θα του φαινόταν ευκολότερο να πιεί;
Στην διάρκεια της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, γνωρίσαμε αμέτρητους απλούς, εύθραυστους, θνητούς ήρωες, που συντρίφτηκαν καρτερικά στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, για πολύ μικρότερα ιδανικά, χωρίς ούτε για μια στιγμή να καταδεχθούν να επιδείξουν κανέναν φόβο ή να παρακαλέσουν να παρέλθει το οποιοδήποτε ποτήρι της θυσίας τους. Γιατί αυτός ο δήθεν θεόσταλτος ήρωας δίστασε τόσο;
Κατά την θεολογία, ο θάνατος του Ιησού ήταν προϋπόθεση σωτηρίας. Κατ’ αυτήν ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός Εβραίος μαραγκός, αλλά ένας θεάνθρωπος. Δηλαδή: «ένας τέλειος θεός και ταυτόχρονα ένας τέλειος άνθρωπος». Φαίνεται όμως, πως ο συνδυασμός των δύο αυτών τελειοτήτων, δημιουργεί συναισθηματική αστάθεια και ενώ ο φορτωμένος τελειότητες ήρωάς μας, ήρθε αποφασισμένος να μας σώσει, τελευταία στιγμή, το ξανασκεφτόταν ιδροκοπώντας μέχρις "αίματος".
Θεολογικά, με τον προσωρινό "θάνατό" του, ο Ιησούς θα έσωζε ολόκληρη την ανθρωπότητα... κι όμως φαίνεται πως ο Ιησούς δεν αντέχει ούτε ένα τέτοιο τρισένδοξο θυσιαστικό "ποτήρι". Μα τότε... ποιό "ποτήρι" επιτέλους θα του φαινόταν ευκολότερο να πιεί;
Δηλαδή, αιώνες τώρα, λατρεύουμε για θεό μας, κάποιον που μέχρι τελευταία στιγμή, παρακαλούσε απεγνωσμένα... να μη μας σώσει;
Τελικά, ποιόν και γιατί παρακαλάει: «ει δυνατόν εστίν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»; Ματθ.26.39. Ποιός θεός, αν όχι ο ίδιος θα αποφάσιζε αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν ή όχι; Και γιατί θεός ων δεν γνώριζε τι ήταν δυνατόν και τι όχι; Μήπως η ευλύγιστη θεολογική φαντασία, δύο χιλιετίες μετά, βρήκε το βαθύτερο νόημα της τριπλής αυτής παράκλησης του θεού... προς τον εαυτό του;
Το ερώτημα είναι τόσο τραγελαφικό και ταυτόχρονα τόσο καυτό, που ήταν μάλλον αναμενόμενο, η διαχρονική θεολογία (πατρολογία) να φλυαρεί συστηματικά επ’ αυτού. Πολλοί προσπάθησαν να ψελλίσουν κάποιες αγαθόστριφτες ερμηνείες, για την ανεξήγητα έντονη αυτή αντίρρηση του Ιησού, να πιει το "ποτήρι" της σταύρωσής του, χωρίς όμως να καταφέρουν να βρουν μια ικανοποιητική απάντηση.
Τελικά, ποιόν και γιατί παρακαλάει: «ει δυνατόν εστίν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»; Ματθ.26.39. Ποιός θεός, αν όχι ο ίδιος θα αποφάσιζε αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν ή όχι; Και γιατί θεός ων δεν γνώριζε τι ήταν δυνατόν και τι όχι; Μήπως η ευλύγιστη θεολογική φαντασία, δύο χιλιετίες μετά, βρήκε το βαθύτερο νόημα της τριπλής αυτής παράκλησης του θεού... προς τον εαυτό του;
Το ερώτημα είναι τόσο τραγελαφικό και ταυτόχρονα τόσο καυτό, που ήταν μάλλον αναμενόμενο, η διαχρονική θεολογία (πατρολογία) να φλυαρεί συστηματικά επ’ αυτού. Πολλοί προσπάθησαν να ψελλίσουν κάποιες αγαθόστριφτες ερμηνείες, για την ανεξήγητα έντονη αυτή αντίρρηση του Ιησού, να πιει το "ποτήρι" της σταύρωσής του, χωρίς όμως να καταφέρουν να βρουν μια ικανοποιητική απάντηση.
Ο
επιστρατευμένος (χρισμένος) ήρωάς μας, λίγο πριν απ’ την δυσκολότερη
καμπή της ιστορίας του, μας έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Απλώς δεν άντεχε να σταυρωθεί, ούτε εικονικά. Οι αντιδράσεις του εκείνο το βράδυ, μας παρέδωσαν την σαφέστερη διαβεβαίωση, ότι ο συγκεκριμένος σωτήρας, δεν έχει καμία σχέση με σωτηριακά ιδανικά, ούτε είχε καμία σχέση με τους ουρανούς, γιατί ολοφάνερα δεν βιαζόταν καθόλου να επιστρέψει σ’ αυτούς.
Ο ΙΟΥΔΑΣ, Ο «ΠΡΟΔΟΤΗΣ» ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΠΕΘΑΝΕ ΜΕ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΥΣ (!):
1. Μεταμελήθηκε και κρεμάστηκε.
(3 Τότε
ἰδὼν ᾿Ιούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν ὅτι κατεκρίθη, μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε
τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ τοῖς πρεσβυτέροις
4 λέγων· ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον. οἱ δὲ εἶπον· τί πρὸς ἡμᾶς; σὺ ὄψει.
5 καὶ ρίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο).
«Τότε,
ο Ιούδας, αυτός που τον παρέδωσε, βλέποντας ότι καταδικάστηκε, αφού
μεταμελήθηκε επέστρεψε στους πρεσβύτερους τα 30 αργύρια...και ρίχνοντας
τα αργύρια μέσα στον ναό, αναχώρησε· και φεύγοντας κρεμάστηκε»
(Κατά Ματθαίον, 27: 3-5).
2. Έγινε αγρότης και μια μέρα σχίστηκε η
κοιλιά του και βγήκαν έξω τα σπλάχνα του.
κοιλιά του και βγήκαν έξω τα σπλάχνα του.
(16 ἄνδρες
ἀδελφοί, ἔδει πληρωθῆναι τὴν γραφὴν ταύτην ἣν προεῖπε τὸ Πνεῦμα τὸ
῞Αγιον διὰ στόματος Δαυῒδ περὶ ᾿Ιούδα τοῦ γενομένου ὁδηγοῦ τοῖς
συλλαβοῦσι τὸν ᾿Ιησοῦν,
17 ὅτι κατηριθμημένος ἦν σὺν ἡμῖν καὶ ἔλαχε τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης.
18 οὗτος μὲν οὖν ἐκτήσατο χωρίον ἐκ μισθοῦ τῆς ἀδικίας, καὶ πρηνὴς γενόμενος ἐλάκησε μέσος, καὶ ἐξεχύθη πάντα τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ)·
«Ο Ιούδας, λοιπόν, απέκτησε ένα χωράφι από τον μισθό τής αδικίας, και αφού έπεσε μπρούμυτα, σχίστηκε στο μέσον, και ξεχύθηκαν όλα τα εντόσθιά του»
(Πράξεις Αποστόλων, 1: 18).
ΤΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΗΣΤΑ ΗΘΗ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ:
"ΑΝ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΙΝΕΙ ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ, ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ. ΔΕΝ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ".
«Εάν
κάποιος νομίζει ότι είναι ντροπή που η κόρη του έμεινε γεροντοκόρη, και
έτσι πρέπει να γίνει, ότι θέλει ας κάνει. Δεν αμαρτάνει. Ας
παντρευτούν»
(Προς Κορινθίους Α', 7: 36).36 Εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει, ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος, καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι ὃ θέλει ποιείτω· οὐχ ἁμαρτάνει· γαμείτωσαν.
ΕΝΩ ΕΙΧΕ ΠΛΗΡΕΙΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΟΤΙ ΘΑ «ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ»
Ο πρωταγωνιστής Ιησούς, μπορεί να μην ήταν υιός θεού, αλλά γνώριζε ότι είχε μια ευκαιρία εξαιρετικής υστεροφημίας. Με την δίχρονη προϊστορία του διώκτη δαιμόνων και με την εικονική του εκτέλεση και την επακόλουθη ανάνηψη-ανάστασή του, θα έγραφε πρωτοφανή θεολογική ιστορία, δίνοντας κοσμοϊστορική ευκαιρία στον ασφυκτικά εγκλωβισμένο ιουδαϊσμό, με το νέο παν-ιαματικό προσωπείο του, να γίνει διεθνής θεολογική δύναμη! Παρ’ όλα αυτά, ο μικρόψυχος αυτός άνθρωπος, κατά την δική τους (ευαγγελική) ομολογία... διστάζει μέχρι θανάτου.
Περά απ’ τις θεολογικές φαντασίες, ο επιλεγμένος και εκπαιδευμένος απ’ το φαρισαϊκό ιερατείο σωτήρας, είχε πλήρεις γήινες διαβεβαιώσεις ότι θα "αναστηθεί". Κι όμως, επειδή αυτός, ο γιος του Γιαχβέ, ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας κοινός Ιουδαίος σε ψευδο-σωτηριακό ρόλο, δειλιάζει μέχρι "ματωμένης" εφίδρωσης.
Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΡΑΒΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ
Το γεγονός, ότι ο Ισαάκ, (του οποίου την εντελώς εικονική θυσία ο Ιησούς αντιγράφει), ποτέ δεν θυσιάστηκε, δεν τον καθησυχάζει καθόλου. Η διαβεβαίωση της αναμενόμενης ανάστασής του, δεν του φαίνεται και τόσο αξιόπιστη. Ενδόμυχα φοβάται, ότι πολλά είναι εκείνα που μπορούν ακόμα να πάνε στραβά. Δικαιολογημένα υποθέτει, ότι η ανάστασή του, θα μπορούσε τελικά να μυθολογηθεί και το τέλος της ιστορίας του, να γραφτεί χωρίς την πραγματική, δική του σωματική ανάσταση.
Αναρίθμητοι απλοί άνθρωποι, αν διαβεβαιωθούν ότι με την αυτοθυσία τους θα επιτελέσουν παγκόσμιο σωτηρικό έργο και μόνο για το έπαθλο της εξαιρετικής τους υστεροφημίας, θα "έπιναν" ευχαρίστως, ένα τέτοιο ένδοξο "ποτήρι". Μάλιστα ολόκληρες στρατιές ηρώων, πηγαίνουν να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, για πολύ μικρότερα ανταλλάγματα. Όμως, ήταν πια ολοφάνερο. Αυτός ο σωτήρας... τελευταία στιγμή κάτι είχε πάθει.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος (386-458 μ.Χ.) ευθέως παραδέχεται ότι ο άνθρωπος Ιησούς φοβόταν τον θάνατο:
«όταν λοιπόν λέγει παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, ουδέν έτερον
δείκνυσιν (τίποτε άλλο δεν δείχνει), αλλ’ ότι σάρκα αληθώς περιβέβληται
φοβουμένη θάνατον» Ερανιστής 246.19-25. Ο Χρισμένος λοιπόν, λίγο πριν
από την αποθεωτική του δοκιμασία, κατέρρευσε, αποκαλύπτοντάς μας τα
εξαιρετικά μικρά όρια της αντοχής του, που σαφώς είναι ανάξια ενός
πολυλατρεμένου ήρωα των δικών του ιστορικών διαστάσεων.
Ο Χρισμένος γνώριζε ότι το μέχρι τότε στημένο θέατρο της θεραπείας, ήταν μάλλον ευχάριστη εμπειρία, μπροστά στα όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσει. Μέχρι τότε, ποτέ του δεν είχε κάνει κάτι πραγματικά ηρωικό. Το τρισένδοξο θεραπευτικό του όνομα, το δημιούργησαν οι συνεργάτες του, με το εκπληκτικό σενάριο της ψευδ-αντιπαλότητας που παντού τον συνόδευε. Όμως στο τέλος της, η ιστορία του απαιτούσε ένα συγκλονιστικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο αποκορύφωμα, που έφερνε ζάλη στον καλομαθημένο στις εύκολες δόξες, διορισμένο πρωταγωνιστή.
Πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε, ότι κάθε άλλο παρά έλλειψη αυτοθυσίας, είχαν να επιδείξουν μερικοί απλοί Ιουδαίοι. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την φοβισμένη στάση του Ιησού, ο Ιώσηπος γράφει για μια χαρακτηριστική περίπτωση σταύρωσης: «Ο Βεσπασιανός γνώριζε την αδιαφορία για τις τιμωρίες που έδειχναν ορισμένοι Ιουδαίοι... σε μια μάλιστα περίπτωση, ένας (Ιουδαίος) που συνελήφθη αιχμάλωτος, υπέστη όλων των ειδών τα βασανιστήρια και δεν είπε λέξη στον εχθρό, ούτε όταν τον βασάνιζαν με την φωτιά και τελικά οδηγήθηκε στον σταυρό χαμογελώντας. (Κειμ: ανεσταυρώθη του θανάτου καταμειδιών)». Φ. Ιώσηπος ιουδαϊκός πόλεμος 3.321.3. Υπήρχαν λοιπόν ήρωες εξαιρετικής αντοχής και στον λαό του Ισραήλ... απλά ο γιος του Γιαχβέ δεν ήταν ένας απ’ αυτούς.
Ο συγκεκριμένος θεοποιημένος ήρωας, ήταν προφανώς σημαντικά κατώτερος του ιστορικού ρόλου που επιστρατεύθηκε να ενσαρκώσει. Ολοφάνερα υστερούσε σοβαρά σε ψυχικό κουράγιο, έτσι στην πλέον αποφασιστική καμπή της ιστορίας του, έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια εκπαιδευμένη μετριότητα. Και πραγματικά, σε καμία περίπτωση δεν είχε το κουράγιο ενός Ιερεμία, το σθένος ενός Δανιήλ, ούτε τον οίστρο και τον προφητικό λόγο ενός Ησαΐα.
Το δυσεξήγητο όμως του πράγματος παραμένει άλλο.
Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο του Λουκά (22.43-44)... πρώτα ο άγγελος Κυρίου "ενίσχυσε" τον Ιησού και μετά αυτός πανικόβλητος ίδρωσε σε βαθμό "αιμάτωσης". Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί οι δύο αυτές καταστάσεις σημειώνονται εμφανώς σε ανάποδη σειρά;
Όλα εξηγούνται αν θυμηθούμε ότι ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν άγγελοι, αλλά μόνο αγγελιοφόροι "Κυρίου". Στην σοβαρότερη καμπή της ιστορίας του, ο Ιησούς συνομιλώντας με συγκεκριμένο αγγελιοφόρο του παν-εποπτικού ιερατείου, με τρεις ολόθερμες παρακλητικές πτώσεις στη γη, κατέθεσε το αίτημα μετάθεσης, παράκαμψης ή και ματαίωσης του "ποτηριού" της σταύρωσης. Όμως, η σταθερή απάντηση του "αγγέλου" ήταν παραπάνω από ξεκάθαρη. Η έκφραση «άγγελος Κυρίου "ενίσχυε" αυτόν», ούτε λίγο ούτε πολύ σημαίνει, πως ο απεσταλμένος του κυρίαρχου ιερατείου, έκανε ξεκάθαρο και με πολύ "πειστικά επιχειρήματα" ότι ο "Πατέρας" ή "Κύριος", δηλαδή το μυστικό διευθυντήριο του Γαμαλιήλ, δεν δέχεται το επαναλαμβανόμενο αίτημα του Ιησού για ματαίωση των προδιαγεγραμμένων εξελίξεων.
Ο Χρισμένος γνώριζε ότι το μέχρι τότε στημένο θέατρο της θεραπείας, ήταν μάλλον ευχάριστη εμπειρία, μπροστά στα όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσει. Μέχρι τότε, ποτέ του δεν είχε κάνει κάτι πραγματικά ηρωικό. Το τρισένδοξο θεραπευτικό του όνομα, το δημιούργησαν οι συνεργάτες του, με το εκπληκτικό σενάριο της ψευδ-αντιπαλότητας που παντού τον συνόδευε. Όμως στο τέλος της, η ιστορία του απαιτούσε ένα συγκλονιστικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο αποκορύφωμα, που έφερνε ζάλη στον καλομαθημένο στις εύκολες δόξες, διορισμένο πρωταγωνιστή.
Πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε, ότι κάθε άλλο παρά έλλειψη αυτοθυσίας, είχαν να επιδείξουν μερικοί απλοί Ιουδαίοι. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την φοβισμένη στάση του Ιησού, ο Ιώσηπος γράφει για μια χαρακτηριστική περίπτωση σταύρωσης: «Ο Βεσπασιανός γνώριζε την αδιαφορία για τις τιμωρίες που έδειχναν ορισμένοι Ιουδαίοι... σε μια μάλιστα περίπτωση, ένας (Ιουδαίος) που συνελήφθη αιχμάλωτος, υπέστη όλων των ειδών τα βασανιστήρια και δεν είπε λέξη στον εχθρό, ούτε όταν τον βασάνιζαν με την φωτιά και τελικά οδηγήθηκε στον σταυρό χαμογελώντας. (Κειμ: ανεσταυρώθη του θανάτου καταμειδιών)». Φ. Ιώσηπος ιουδαϊκός πόλεμος 3.321.3. Υπήρχαν λοιπόν ήρωες εξαιρετικής αντοχής και στον λαό του Ισραήλ... απλά ο γιος του Γιαχβέ δεν ήταν ένας απ’ αυτούς.
Ο συγκεκριμένος θεοποιημένος ήρωας, ήταν προφανώς σημαντικά κατώτερος του ιστορικού ρόλου που επιστρατεύθηκε να ενσαρκώσει. Ολοφάνερα υστερούσε σοβαρά σε ψυχικό κουράγιο, έτσι στην πλέον αποφασιστική καμπή της ιστορίας του, έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια εκπαιδευμένη μετριότητα. Και πραγματικά, σε καμία περίπτωση δεν είχε το κουράγιο ενός Ιερεμία, το σθένος ενός Δανιήλ, ούτε τον οίστρο και τον προφητικό λόγο ενός Ησαΐα.
Το δυσεξήγητο όμως του πράγματος παραμένει άλλο.
Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο του Λουκά (22.43-44)... πρώτα ο άγγελος Κυρίου "ενίσχυσε" τον Ιησού και μετά αυτός πανικόβλητος ίδρωσε σε βαθμό "αιμάτωσης". Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί οι δύο αυτές καταστάσεις σημειώνονται εμφανώς σε ανάποδη σειρά;
Όλα εξηγούνται αν θυμηθούμε ότι ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν άγγελοι, αλλά μόνο αγγελιοφόροι "Κυρίου". Στην σοβαρότερη καμπή της ιστορίας του, ο Ιησούς συνομιλώντας με συγκεκριμένο αγγελιοφόρο του παν-εποπτικού ιερατείου, με τρεις ολόθερμες παρακλητικές πτώσεις στη γη, κατέθεσε το αίτημα μετάθεσης, παράκαμψης ή και ματαίωσης του "ποτηριού" της σταύρωσης. Όμως, η σταθερή απάντηση του "αγγέλου" ήταν παραπάνω από ξεκάθαρη. Η έκφραση «άγγελος Κυρίου "ενίσχυε" αυτόν», ούτε λίγο ούτε πολύ σημαίνει, πως ο απεσταλμένος του κυρίαρχου ιερατείου, έκανε ξεκάθαρο και με πολύ "πειστικά επιχειρήματα" ότι ο "Πατέρας" ή "Κύριος", δηλαδή το μυστικό διευθυντήριο του Γαμαλιήλ, δεν δέχεται το επαναλαμβανόμενο αίτημα του Ιησού για ματαίωση των προδιαγεγραμμένων εξελίξεων.
Δεν μπορούσαν να υπάρξουν αλλαγές σεναρίου.
ΗΡΩΑΣ Ή ΝΕΚΡΟΣ...
ΤΟ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΚΩΝ ΗΡΩΩΝ
Ο δρόμος προς την αποθέωση ήταν μονόδρομος: ήρωας ή νεκρός! Αυτή ήταν η τελεσίδικη απόφαση του "Κυρίου". Μόνο τότε ο Χρισμένος κατάλαβε, ότι μετά από τέτοια ξεκάθαρη "ενίσχυση", δεν υπήρχαν πλέον καθόλου περιθώρια διαφυγής. Έπρεπε οπωσδήποτε να πιει το "ποτήριο τούτο", με το συγκεκριμένο πικρό και επικίνδυνο περιεχόμενό του. Ο επίλογος έπρεπε να γραφτεί. Ο Χρισμένος έπρεπε να παίξει τον ρόλο του μέχρι το τέλος, ακριβώς όπως αρχικά τον είχε σχεδιάσει ο "Κύριος" ή "Πατέρας" αυτής της σεναριοποιημένης υπόθεσης.
Το συγκεκριμένο λοιπόν εδάφιο, (Λουκάς 22.43) δεν είναι καθόλου ανάποδα διατυπωμένο. Σωστά η αγωνία του Ιησού επιτείνεται μετά την "ενίσχυση" (απόφαση απόρριψης) του τριπλού αιτήματός του απ’ τον "άγγελο". Ο "Πατέρας" της υπόθεσης αυτής, γνώριζε καλύτερα απ’ όλους, ότι ο επίλογος σ’ αυτό το θρησκευτικό θέατρο δεν μπορούσε να αλλάξει σε καμία απ’ τις λεπτομέρειές του. Η ιστορία θα συνεχιζόταν όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί.
Τελικώς, το δίλημμα του αγγέλου, ήρωας ή νεκρός, αποδείχθηκε η καταλληλότερη "ενίσχυση". Διαφορετικά δεν εξηγείται η κραυγαλέα ανακολουθία στην παραπάνω διατύπωση, όπου βλέπουμε τον ήρωα Ιησού, να τον κόβει ματωμένος ιδρώτας, όχι πριν, αλλά μετά την "ενίσχυση" του "αγγέλου".
Ο Ιησούς κατέρρευσε συνειδητοποιώντας τις μικρές πιθανότητες διαφυγής που είχε, να περάσει ζωντανός μέσα απ’ τις δυσκολίες μιας δίκης και καταδίκης σε ρωμαϊκό σταυρικό θάνατο. Έπρεπε να εμπιστευθεί την ζωή του στον "Πατέρα" που έμελλε να του αποδείξει, πως μετά από τόσα πετυχημένα, στημένα θαύματα ιάσεων, θα κατάφερνε να κατασκευάσει και την δική του εικονική ανάσταση, περνώντας την ακριβώς κάτω απ’ την μύτη των Ρωμαϊκών αρχών.
Για όσους αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν, το διάσημο αυτό σπαραξικάρδιο σταυρικό δράμα, με όλα τα τόσο θυσιαστικά αλλά και άκρως επικίνδυνα, να ολοκληρώθηκε από μικρόψυχους ταλαντούχους υποκριτές και απλούς ψεύτες, νομίζω πως η απάντηση είναι πλέον σαφής. Στην κατάλληλη στιγμή, λειτούργησε αποφασιστικά ο ωμός εκβιασμός ζωής και θανάτου. Το δόγμα ήρωας ή νεκρός, υπήρξε ανέκαθεν ο βασικότερος μοχλός εξαναγκασμού των βιβλικών ηρώων, σε δράση εκτός ορίων.
Προφανώς ο "άγγελος" έδωσε στον Ιησού την αναγκαία αίσθηση του ηρωικού μονοδρόμου και έτσι ενίσχυσε πράγματι τον ατάλαντο αυτόν διορισμένο σωτήρα, να συμμαζέψει το κουράγιο του και να ολοκληρώσει την σοβαρή ιστορική του αποστολή.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου