ΕΛΛΑΣ 1453 π.Χ. O ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ ΤΩΝ ΜΥΚΗΝΩΝ

 

ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 

ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΡΩΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΟΜΗΡΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ.

 

 Η ΑΠΟΚΡΥΦΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 666 

 

  Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Η μετάβαση της κοινωνίας των Ελληνομεσογειακών λαών από τον Ελληνικό ανθρωποκεντρικό πολιτισμό στον ιουδαϊκό θεοκεντρικό «πολιτισμό». Η κατάκτηση από τους ιουδαίους της νέας Χαναάν, όλης της λεκάνης της Μεσογείου.

 

                         ΕΛΛΑΣ  1453  π.Χ.

     O  ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ  ΑΕΤΟΣ  ΤΩΝ  ΜΥΚΗΝΩΝ.  

Εύρημα του Alan John Bayard Wace.  15ος - 13ος αιώνας π.Χ.

Βρέθηκε  από  τον  άγγλο  αρχαιολόγο  Άλαν Γουέις (Alan John Bayard Wace)  σε  ανασκαφές  σε  τάφο  Έλληνα βασιλέα στις Μυκήνες.  Ήταν  δηλαδή  έμβλημα  του  ανώτατου  άρχοντα  των  Ελλήνων  του  1453  π.Χ.  και  τοποθετήθηκε  στον  τάφο  του  σαν  υπέρτατο  σύμβολο  για  τον  νεκρό  άνακτα.   Έχουμε δηλαδή  ένα  σύμβολο των Ελλήνων που  χρησιμοποιείται πριν 3500 χρόνια, αλλά και το ίδιο σύμβολο κυματίζει μετά από 2500 χρόνια στα φλάμουλα των απογόνων αυτών των Ελλήνων.

 

ΧΡΥΣΟ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ ΑΠΟ ΔΕΚΑ ΕΛΑΣΜΑΤΑ ΣΕ ΣΧΗΜΑ ΖΕΥΓΟΥΣ ΑΝΤΙΘΕΤΙΚΩΝ ΑΕΤΩΝ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

ΜΥΚΗΝΕΣ ΤΑΦΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ Α ΤΑΦΟΣ V 16ος ΑΙΩΝΑΣ π. Χ. 

ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΥΡ. Π 689 ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

 

Οι φωτογραφίες είναι από τα ευρήματα στις ανασκαφές του Ε.Σλήμαν στους τάφους των Μυκηνών. Το Μυκηναϊκό αγγείο από τις ανασκαφές εύρημα του Alan John Bayard Wace 16ος - 15ος - 13ος αιώνας π.Χ. Μυκήνες 

                                           

Άλαν Γουέις

Ο Άλαν Γουέις (Alan John Bayard Wace), ήταν Άγγλος αρχαιολόγος,  που  γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου  1879  στο  Καίμπριτζ  της  Αγγλίας  και  πέθανε  στην  Αθήνα  στις  9 Νοεμβρίου 1957.  Το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του το πέρασε στην Ελλάδα.

 Η επιστημονική του και αρχαιολογική του έρευνα κάλυπτε τις περιοχές της Αρχαίας Σπάρτης, -ειδικότερα το Μενελάειον Σπάρτης- των Μυκηνών, της Τροίας, τη Θεσσαλίας, την Αρχαία Κόρινθο και την Αλεξάνδρεια. Μαζί με τον Καρλ Μπλέγκεν πραγματοποίησε σημαντικές μελέτες για τη χρονολόγηση των ιστορικών περιόδων της Εποχής του Χαλκού στην οποία ανήκει ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός, καθώς και για την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β. Έκανε θεμελιώσεις μελέτες για την παρουσία του μυκηναϊκού πολιτισμού στην Θεσσαλία. Στις Μυκήνες συνέχισε το ανασκαφικό έργο του Ερρίκου Σλήμαν και με τις έρευνές του βοήθησε στην αποσαφήνιση της ιστορίας της πόλης. 

Διαφώνησε με τον Άρθουρ Έβανς και αποχώρησε για αυτόν τον λόγο από τη Βρετανική Σχολή Αθηνών, όταν υποστήριξε ότι η Γραμμική Β' που μιλούσαν στις Μυκήνες ήταν ελληνική γλώσσα, σε αντίθεση με τον Έβανς που υποστήριζε το αντίθετο. Δικαιώθηκε αργότερα, όταν αποκρυπτογραφήθηκε η συγκεκριμένη γραφή από τον αρχιτέκτονα Μάικλ Βέντρις. 

 

 

 

Ευμήχανος Μοσχονάς
28 Μαΐου 2020, Βύζας, ὁ ἐνδοξότατος ἀποικιστὴς.

Μνήσθητε, ὦ φίλοι, καὶ τούτου ὅτι Μεγαρεῖς, πειθόμενοι ποτε χρησμῷ τινι, πέμψαντες τὸν ἔνδοξον Βύζαντα ὁμοῦ οἰκήτορσιν ἀπώκισαν πόλιν καινὴν τινα πρός Βόσπορον ἀμφὶ τό 660 κατὰ τὸν Στράβωνα. Οὗτος ὁ Βύζας τοῦ βασιλέως Νίσου καὶ τῆς νύμφης Κεροέσσης υἱὸς ἦν ὅς καὶ τῶν Μεγαρέων γενάρχης ὑπὸ πάντων ὁμολογεῖται. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἐν Σικελίᾳ Σελινοῦντα οὗτος ὁ ἀνὴρ, ὁ Βύζας, ἀπώκισεν καὶ ἄλλας πόλεις κατὰ τὴν τότε οἰκουμένην. Καί τὸ ὅνομα τῆς καινῆς πόλεως, φίλοι, χάριν τοῦ Βύζαντος, Βυζαντὶς ἦν ἀπὸ ἰδρύσεως ἄχρι τοῦ Κωνσταντίνου. Μέγας δ' ἀνδριὰς τοῦ Βύζαντος ἦν ἐν μέσῳ Βυζαντίδος ὅς βαρβάροις κατέστραπται πολλοῦ χρόνου ὕστερον. Ἀπὸ τοῦ Κωνσταντίνου ἐπεκλήθη Κωνσταντινούπολις καὶ πολὺ δ' ὕστερον Ιστανμπούλ ἄχρι καί τῆς σήμερον.
Οὗτος ὁ ἔνδοξος τὸ παλαιὸν Ἕλλην καὶ μέγας ἀποικιστὴς ἄσημος τὸ παράπαν ἐστὶ σήμερον!!! Τὶ καταντία ὡς ἀληθῶς!!!
Ἀλλὰ, φὶλοι, πόλις ἀρχαιοτάτη καὶ Ἑλληνικὴ οὖσα, βέλτιον ἄν εἴη καλεῖν αὐτὴν Βυζαντίδα, χάριν τοῦ Βύζαντος ἀντί παντός ἄλλου ὁνόματος. Τίνι οὖν ἄν ἀρέσκοι τοῦτο, ὅτι πόλις Ἑλληνικὴ οὖσα Ιστανμποὺλ καλεῖται;
Πότερον Βυζαντὶς ἤ Κωνσταντινούπολις ἤ Ἰστανμποὺλ; Τὶ φατὲ λέγοντες; Εἰ ἐπ' ἐμοὶ ἦν ἐλοίμην ἄν Βυζαντίδα ἤ Βυζούπολιν. Τὶ δ' εἰ ἐφ' ὑμῖν; 

Οι Έλληνες του Βυζαντίου έκαναν το κρισιμότερο λάθος.

 Ξέχασαν την στρατιωτική ζωή. Άρχισαν να εξαγοράζουν την υποχρεωτική θητεία τους. Τον στρατό τον συγκροτούσαν μισθοφόροι.  Η Πόλη στα απόρθητα τείχη της περιέκλειε τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου, είναι άλλωστε το αρχέτυπο όλων των σημερινών πρωτευουσών. Όταν χάνεις μάχες, συρρικνώνεσαι εδαφικά και οικονομικά, αφού χάνεις πλούτο. Οι ανίκανοι άρχοντες της εποχής (σαν τους σημερινούς), κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα. Αυλική καμαρίλα, δολοπλοκίες, εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία, ονομαστοί αντίπαλοι Κατακουζηνοί εναντίον των Παλαιολόγων, ανίερες συμμαχίες με τους Τούρκους. Ο τότε πρωθυπουργός Νοταράς, βροντοφωνάζει «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν», «Καλύτερα τούρκικο φέσι, παρά Παπική Τιάρα». Ο Παλαιολόγος μαχόταν για τα ιερά και τα όσια στα Τείχη της Πόλης και άλλοι τον έφτυναν και τον καταριόντουσαν, που είχε μαγαρίσει την Αγιά Σοφιά τον προηγούμενο χρόνο με συλλείτουργο με τους Παπικούς. Πάνω στην Αγία Τράπεζα ήταν το επίσημο ανάθεμα του Πατριάρχη. Γι αυτό και δεν ανακηρύχθηκε ποτέ Άγιος.
Η υψηλή φορολογία στους αγρότες εξώθησε πολλούς να εγκαταλείψουν την γη και να πάνε στα μοναστήρια να γίνουν καλόγεροι. Τα μοναστήρια δεν πλήρωναν φόρο, οι μοναχοί απείχαν από την στρατιωτική ζωή και έτσι τα μοναστήρια γέμισαν με άνδρες παραγωγικής ηλικίας. Όλοι ήθελαν να γίνουν κληρικοί και καλόγεροι, ζωή με ανέσεις και χωρίς κόπους.
Ο Μιχαήλ Ψελλός διαμαρτύρεται στα γραφτά του «θυρωροί, εργάτες στα αμπέλια, ζωέμποροι, μανάβηδες, φουρνάρηδες, σιδεράδες, κηπουροί, τσαγκάρηδες, γυρολόγοι, όλοι θέλουν να γίνουν κληρικοί». Όλοι τους, λέει ο Ψελλός, αναλφάβητοι και άσχετοι με την εκκλησία, οι δεισιδαιμονίες και οι απατεωνιές ο κανόνας. Τα μοναστήρια και οι καλόγεροι γινόντουσαν πλούσιοι, βάζοντας σε προσκύνημα επί πληρωμή λείψανα «αγίων». Τα μοναστήρια μετετράπησαν σε ολόκληρες πόλεις, την Πόλη υπεράσπισαν 7.000 άνδρες και στα μοναστήρια ζούσαν 100.000 αμέτοχοι θεατές των εξελίξεων.
Καμιά ομοιότητα με τον σημερινό Ελληνικό λαό;

Ένας Έλληνας: «Η δύναμη των Ελλήνων δεν εδράζεται στα όπλα. Εδράζεται στην πνευματική δύναμη».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αγαπητέ συμπατριώτη,
Η δύναμη, η αληθινή δύναμη, η ισχύς ενός λαού – και του Ελληνικού - εδράζεται στα όπλα και μόνο στα όπλα. Τα περί πνευματικής δύναμης κλπ που διακινούνται στην Ελλάδα, είναι παρηγοριά στον άρρωστο, πριν από τον θάνατό του. Η στρατιωτική δύναμη, το στρατιωτικό ιδεώδες, το πολεμικό πνεύμα, τα καλύτερα όπλα, η αδιάκοπη μαχητική προετοιμασία, το υψηλό πολεμικό ηθικό του λαού, αυτά και μόνο αυτά κάνουν ένα έθνος να αντέχει στον χρόνο. Οι αρχαίοι Κρητικοί με τον στόλο τους, οι Μυκηναίοι με το ακατάβλητο πεζικό τους, οι Σπαρτιάτες, οι Τριήρεις των Αθηναίων, η λοξή φάλαγγα των Θηβαίων, η Σάρισσα των Μακεδόνων, το Υγρό πυρ των Βυζαντινών, οι εκπαιδευμένοι κλέφτες και αρματολοί του 1821 μαζί με την πολεμική ναυτοσύνη των νησιωτών, οι 600.000 λόγχες του Μεταξά κλπ κλπ.
Όταν ένας λαός παύει την προς πόλεμο προπαρασκευή του, στρέφεται σε «ειρηνικές και πνευματικές» δουλειές, αποδιώχνει την στρατιωτική ηθική του, ουσιαστικά παραδίδεται στον εχθρό, υποτάσσεται και χάνεται από την ιστορία. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Έτσι λειτουργεί το Σύμπαν. Πνεύμα χωρίς υλική ισχύ είναι η απόλυτη καταστροφή. Το πνεύμα δημιουργήθηκε άλλωστε για να ελέγξει την ύλη, να την υποτάξει. Όχι για να υπάρχει για να ομφαλοσκοπείται. Δεν δημιουργήσαμε άλλωστε εμείς αυτόν το κόσμο. Ζούμε σ’ αυτόν και πρέπει να λειτουργήσουμε με τους όρους του. Αλλιώς μας περιμένει αφανισμός.
Αυτό συμβαίνει από την εμφάνιση του ανθρώπου στην γη, από τότε που ένας ευφυής ανθρωποπίθηκος χρησιμοποίησε το μηριαίο οστούν της αντιλόπης για να επιτεθεί στην αντίπαλη φυλή για να αρπάξει αυτός τον φακόχοιρο να ταΐσει τα παιδιά του. Τα αγαθά είναι περιορισμένα, πόλεμος πατήρ πάντων, η επιβίωση είναι το παν σε ένα λαό και η μόνη μέθοδος είναι ο καλύτερος οπλισμός. Τα άλλα είναι μόνο λόγια για παρηγοριά και «πνευματική» δικαιολόγηση της αυτοκτονίας ενός λαού.

Ο ανθέλληνας Φαλμεράυερ:
“…Εδώ βρίσκεται το μυστικό της νίκης της ημισελήνου πάνω στο χριστιανισμό της Ανατολής.
Ο Έλληνας είχε ξεχάσει τελείως την πολεμική τέχνη.
Και ο αγροίκος Τούρκος, όταν ξεσπάθωσε να κατακτήσει την κληρονομιά των Παλαιολόγων και των Κομνηνών, βρήκε μπροστά του έναν τρέμοντα, αλλά ελπίζοντα σε μια από θαύμα σωτηρία φοβισμένο αντίπαλο.
Στο πέρασμα του χρόνου τα πράγματα είχαν αλλάξει τόσο πολύ, που οι εγγονοί των αρχαίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι κάποτε στις Πλαταιές και στη Σαλαμίνα διαπληκτίζονταν ποιοι θα πρωτοπολεμήσουν για την ελευθερία του ανθρώπινου γένους, τώρα είχαν καταντήσει να πιστεύουν ότι θα σπιλωθούν αν έπιαναν τα όπλα για να επιδιώξουν να υπερασπιστούν μ’ αυτά την πατρίδα ενάντια στους βαρβάρους…”

 

 

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ 

Υ.Γ.

 

 

 

 

 

Κάποιος  ελληνόφωνος  γράφει  για  την καταγωγή του δικέφαλου αετού.

Το βασικό σύμβολο της κρατικής εκκλησίας, ο δικέφαλος αετός, δεν είναι εφεύρεση του ρωμαϊκού κράτους, αλλά ένα διαχρονικό εξουσιαστικό σύμβολο. Το φλάμπουρο αυτό, απεικονίζεται στις φωτογραφίες των μελών της συνόδου της ανατολικής καθολικής εκκλησίας, ενώ κυματίζει και σε ναούς όλης της επικράτειας.

Πιστεύουν ότι πρόκειται για τη σημαία της εκκλησίας τους, και θεωρείται το σύμβολο της "βυζαντινής" αυτοκρατορίας. Ωστόσο το τέρας αυτό δεν υπήρξε ποτέ σύμβολο του ανατολικού ρωμαικού κράτους.

Ο δικέφαλος αετός πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους Σουμέριους, ως σύμβολο του φτερωτού θεού Νινουρτά. Στη συνέχεια πέρασε στους Χετταίους, από τον πολιτισμό των οποίων έχουν σωθεί πέτρινα ανάγλυφα που απεικονίζουν δικέφαλους αετούς, ενώ μοιάζει και με τον Gandaberunda στη Νότια Ινδία.

Στην ελληνική μυθολογία εμφανίζεται με το πέταγμα των δύο αετών του Δία που του έδειξαν ότι οι Δελφοί είναι το κέντρο της γης.

Το μυθικό πλάσμα συνέχισε να αποτελεί τόσο διακοσμητικό μοτίβο, όσο και μέρος διηγήσεων και παραδόσεων σε διάφορες περιοχές της Μέσης Ανατολής- από το Ιράν και την Αρμενία ως τη Μικρά Ασία. Στην Παφλαγονία συγκεκριμένα επιβίωσε ο μύθος του τεράστιου δικέφαλου αετού χάγκα.

Μια παραλλαγή του δικέφαλου αετού υπήρξε σύμβολο υπέρτατης δύναμης για τους Μυκηναίους και τους Σπαρτιάτες (όπου βρέθηκαν δίδυμοι αετοί να στολίζουν χρυσά κοσμήματα και πόρπες από ελεφαντόδοντο), αλλά και τους Βαβυλώνιους.

Ο δικέφαλος κοσμούσε την στέψη του Σελτζούκου βασιλέα στην Μοσούλη ήδη από 1058 και από εκεί έγινε έμβλημα του Σουλτανάτου των Ρωμαίων.

Τον δικέφαλο, δεν άργησαν να τον κληρομήσουν και οι Τουρκομάνοι της Ανατολίας τον 13ο αιώνα. Τέλος εμφανίζεται σε μουσουλμανικά νομίσματα του Χαλίφη Νασρεντίν (Μαχμούντ μπιν Μοχάμαντ) όπου στην άλλη πλευρά βρίσκεται το "μαγκέν νταβίντ" (ή αλλιώς το άστρο του Δαυίδ).

Στην Νέα Ρώμη ο δικέφαλος αετός εμφανίζεται και γίνεται γνωστός κατά την εποχή των Κομνηνών. Η χρήση του δικέφαλου όμως γενικεύτηκε μετά το 1204, όταν τον χρησιμοποίησαν οι Λάσκαρεις και αργότερα οι Παλαιολόγοι, μετά την τέταρτη Σταυροφορία και την επαφή με την πλούσια εραλδική παράδοση της Δύσης.

Τον δανείστηκαν οι σταυροφόροι, ενώ έγινε γνωστός ως αυτοκρατορικό σύμβολο της Ρωσίας των τσάρων και της Αυστρίας των Αψβούργων. Τα δυο κεφάλια του αετού ερμηνεύονται συνήθως σαν έκφραση της διπλή φύσης ή της δυσυπόστατης ισχύος αυτών που τον χρησιμοποιούν, αλλά και σαν υπέρτατη έκφραση κυριαρχίας και δύναμης.

Μασονία: Η σκοτσέζικη ελευθερο-μασονική στοά χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια τον χρυσό δικέφαλο σε πορφυρό φόντο για να συμβολίσει την ένωση του θηλυκού και του αρσενικού ενώ εικάζεται πως έχει και αλχημιστική προέλευση.

Λιγότερο γνωστή είναι και η παρουσία στον θυρεό της μεσαιωνικής Αρμενίας, όπου και έμεινε για 600 χρόνια από τον 3ο έως τον 9ο αιώνα και καθιερώθηκε από την δυναστεία των Αρσακιδών.

Στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, ο δικέφαλος αετός χρησιμοποιήθηκε από την Μεραρχία SS Skadenberg την οποίαν επάνδρωσαν Αλβανοί εθελοντές. Σύμφωνα μάλιστα με Σέρβους ιστορικούς ήταν αυτή η μεραρχία (ή βοσνιακή Hadzar) που επιφορτίσθηκε την εκκαθάριση του Εβραϊκού στοιχείου της Θεσσαλονίκης.

(Πληροφορίες από χairete.blogspot.gr, el.wikipedia.org, tovima.gr, diakonima.gr)

 

 

 

 

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Το  Βυζάντιο χρησιμοποιούσε τη Ρωμαϊκή σημαία, που σύμφωνα με την παράδοση σχεδίασε ο Στρατάρχης Μάριος (157-86 π.Χ.) και έφερε την ονομασία σίγνο (signum). Η σημαία αυτή, η οποία ήταν κόκκινη και έφερε τον ασημένιο αετό του ΔΙΑ με ανοικτές φτερούγες και χρυσούς κεραυνούς στα νύχια του, αποτελούσε ίσως το μοναδικό πράγμα που δεν άλλαξε στην πολυτάραχη Ρώμη, η οποία άλλαξε τόσες μορφές πολιτεύματος και υπέφερε αιματηρές και απειλητικές εμφύλιες και πολέμιες συγκρούσεις. Η μοναδική τροποποίηση που έγινε στη Ρωμαϊκή σημαία ήταν να μεταβληθεί το χρώμα του αετού σε χρυσό και, ταυτόχρονα, να στερηθεί τους κεραυνούς του κατά την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.). 

Η κάθε δυναστεία μετά της Ελληνικής μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας χρησιμοποιούσε και τη δική της ιδιόμορφη σημαία ανάμεσα στα σύμβολα που χρησιμοποιούνταν ήταν η ημισέληνος, η ανεστραμμένη ημισέληνος, ο σταυρός, το Χριστόγραμμα κ.τ.λ. Τον αετό του ΔΙΑ στη «βυζαντινή» σημαία επανέφερε ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (361-363), ίσως ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στην Κωνσταντινούπολη. Μετά το θάνατό του, το μισοφέγγαρο (υπήρξε το έμβλημα της θεάς Αρτέμιδος) διαγράφηκε από τη σημαία, διατηρήθηκε όμως ο περήφανος αετός του Διός που έβλεπε δεξιά, ο οποίος και αποτελούσε άρρηκτα συνδεδεμένο σύμβολο με τους Έλληνες.

Ο Δικέφαλος Αετός σε κίτρινο «φόντο» καθιερώθηκε στην Βυζαντινή σημαία από τον αυτοκράτορα Ι. Κομνηνό (1.057 - 1.059), ο οποίος ήθελε να κυβερνήσει «υπό την ηθική του προστασία». Το ίδιο ακριβώς έμβλημα χρησιμοποίησε και το Πατριαρχείο (προσθέτοντάς του μία ποιμαντορική ράβδο στο αριστερό πόδι κι ένα αυτοκρατορικό σκήπτρο στο δεξί) κι ο Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρις (1.204 - 1.222) στο Δεσποτάτο της Νικαίας. Αργότερα προστέθηκε μία ρομφαία στο δεξί πόδι και μία υδρόγειος με σταυρό στο αριστερό, ενώ παράλληλα μεγάλωσαν οι πτέρυγες, άνοιξαν τα ράμφη, με τη γλώσσα να κρέμεται, σημάδι απειλητικότητας. Η σημαία αυτή διατηρήθηκε μέχρι το 1261, οπότε προστέθηκε και μία κορώνα επάνω από τα δύο κεφάλια όπου παρέμεινε σύμβολο και για τους Παλαιολόγους. 

 

 

Ο διπλός αετός εμφανίζεται στη Ελληνική μυθολογία με το πέταγμα των δύο αετών του Δία που του έδειξαν ότι οι Δελφοί είναι το κέντρο της γης. Σε διάφορα ευρήματα των Μυκηνών και στην Σπάρτη βρέθηκαν οι δίδυμοι αετοί να στολίζουν χρυσά κοσμήματα και πόρπες από ελεφαντόδοντο. Στις πολύχρυσες Μυκήνες και
στους Μυκηναίους προγόνους μας ήταν ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Το χρησιμοποιούσαν πριν 3500 χρόνια και φυσικά για να απολήξει σε σύμβολο υπήρχε και στην κοινωνική θεώρηση των Ελλήνων προγόνων μας. 

Κατά καιρούς γράφονται διάφορα θεωρήματα κυρίως Ελληνόφωνων υπηκόων αυτής της χώρας για την ανατολίτικη προέλευση του από τους Χετταίους οι οποίοι όμως είχαν εξέλιξη από το 1350 -1300 π. Χ στα βάθη της Μικράς Ασίας αλλά και σε διάφορους άλλους λαούς που δεν υπάρχουν πια και έχουν εξαφανιστεί στο διάβα του χρόνου. Ίσως δεν είναι και καθόλου τυχαίο ότι τα θεωρούμενα «αποκτήματα» των Ελλήνων προέρχονται από λαούς που δεν υπάρχουν πια αλλά και καθόλου τυχαίο...ότι οι ΕΛΛΗΝΕΣ είναι ίσως ο ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΛΑΟΣ στον κόσμο με ΕΝΙΑΙΑ ΥΠΟΣΤΑΣΗ και ΘΕΩΡΗΜΑ...!

Εδώ όμως σχεδόν καθημερινά αποδεικνύεται ότι η αλήθεια υπάρχει και πέρα από αυτούς. Το σύμβολο του δικέφαλου αετού, όμως το χρησιμοποιούσαν οι Μυκηναίοι στις Μυκήνες ήδη από το τέλος του 1600 π.Χ. Τουλάχιστον 300 χρόνια νωρίτερα από τους Χετταίους.