ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΜΑΦΙΑΣ ΖΕΛΕΝΣΚΙ ΚΑΙ ΚΟΛΟΜΟΪΣΚΥ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΡΩΣΟ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΝΤΟΥΓΚΙΝ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ. ΕΙΧΑΝ ΑΡΑΓΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ; ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΑΦΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ: ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Τα ιουδαϊκα πρακτορεία ειδήσεων αποβλακώνουν καθημερινά με "επιστημονικές" αναλύσεις τους δυστυχείς Γκοΐμ. "Οι Έλληνες δεν ήταν οι πιο έξυπνοι. Και δεν ήταν μόνο ο Αϊνστάιν: Οι δεκαπέντε πιο έξυπνοι άνθρωποι όλων των εποχών".
ΙΝΔΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: «ΟΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΧΑΟΣ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΥΠΟΔΑΥΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΕΞΤΡΕΜΙΣΜΟ. ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ".
Αλεξάντερ Ντούγκιν: Γιατί οι ρώσοι εθνικιστές αποτελούν στόχο και για τις δύο πλευρές
Αλεξάντερ Ντούγκιν: Γιατί οι ρώσοι εθνικιστές αποτελούν στόχο και για τις δύο πλευρές | in.gr
Σε άρθρο του στο Bloomberg ο Leonid Bershidsky σκιαγραφεί τον ρόλο των εθνικιστών στη Ρωσία και τη αμφίσημη στάση του Κρεμλίνου απέναντί τους
Τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία έχουν ισχυρούς λόγους να φοβούνται μία ριζοσπαστική εκδοχή αναγέννησης της ρωσικής αυτοκρατορίας. Αυτόν τον ισχυρισμό προσπαθεί να αποδείξει ο αρθρογράφος του Bloomberg, Leonid Bershidsky, με αφορμή τη δολοφονία της κόρης του Αλεξάντερ Ντούγκιν, που έφερε στο προσκήνιο τους ρώσους εθνικιστές. Εξετάζει τις σχέσεις αυτών των κύκλων με το Κρεμλίνο, το κατά πόσο η ρητορική τους για την αναβίωση της ρωσικής αυτοκρατορίας ταυτίζεται με τις απόψεις του Πούτιν και γιατί ο τελευταίος δεν εμπιστεύεται τον ριζοσπαστισμό των υπερεθνικιστών. Ακόμα αναφέρεται στους λόγους που η ουκρανική πλευρά μπορεί να στρέψει τα πυρά της – κυριολεκτικά ή μεταφορικά – στους ρώσους εθνικιστές.
Πέρα από γραφικότητες
«Ο Ντούγκιν, που έχει περιγραφεί πολλές φορές ως «το μυαλό του Πούτιν» και ως «ναζιστικός κλόουν», δεν ταιριάζει σε κανένα από τα δύο κλισέ», αναφέρει ο αρθρογράφος. «Στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι Ρώσοι διανοούμενοι και οι δυτικοί οπαδοί τους αρέσκονταν να κοροϊδεύουν τους περιθωριοποιημένους υπερεθνικιστές που εξέφραζαν τις ακραίες πεποιθήσεις τους σε σκοτεινές ιστοσελίδες, φαινομενικά χωρίς καμία ελπίδα για χρήματα, εξουσία ή επιρροή.
Στη συνέχεια, μετά την κατάληψη της Κριμαίας το 2014 -μια κίνηση που υποστήριζε ο Ντούγκιν και οι σύμμαχοί του από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης- έγινε της μόδας η αναζήτηση των απαρχών της ιμπεριαλιστικής στροφής του Πούτιν στα γραπτά των εθνικιστών φιλοσόφων. Η παρανοϊκή περίοδος Τραμπ-Ρωσίας μετά το 2016 ενίσχυσε την τάση αυτή, όπως και η σύνδεση του πολύγλωσσου Ντούγκιν με εθνικιστές σε όλη την Ευρώπη, καθώς και οι δεσμοί του με κόμματα που το Κρεμλίνο φαινόταν να προετοιμάζει ως πέμπτη φάλαγγα στη Δύση, ήταν στοιχεία που άρχισαν να φαίνονται απειλητικά».
Το όραμα για μία ευρασιατική αυτοκρατορία
«Ακόμη και πέρα από αυτούς τους δεσμούς και τη μακροχρόνια στρατηγική του για μια αναγεννημένη ευρασιατική αυτοκρατορία με τη Ρωσία στο κέντρο της, υπάρχει καλός λόγος να μην απορρίψουμε τον Ντούγκιν ως κλόουν ή τρελό. Πίσω στο 2000, αμέσως μετά την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία – ακόμα ως σχετικά φιλελεύθερου κληρονόμου του προέδρου Μπόρις Γέλτσιν, ενός φιλοδυτικού πολιτικού που επεδίωκε να γίνει φίλος με τις ΗΠΑ και να διαπραγματευτεί την ένταξη της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ – ο Ντούγκιν έγραψε στην εθνικιστική εφημερίδα Zavtra ότι η άνοδος του αξιωματικού της KGB Πούτιν σήμαινε ότι η Ρωσία θα κυβερνιόταν από μια νέα KGB και πρότεινε μάλιστα ως μανιφέστο το πρόγραμμα μιας νέας Ευρασιατικής Εποχής. 
Οι στόχοι σύμφωνα με τον ακροδεξιό Ντούγκιν για να επιτευχθεί το ευρασιατικό όραμα περιλάμβαναν την προσπάθεια να καμφθεί η αμερικανική ηγεμονία σε όλους του τομείς, την αναδημιουργία ενός νέου Ευρασιατικού Κράτους με κέντρο τη Ρωσία, τη δημιουργία νέων οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών συμμαχιών με άλλες ευρασιατικές δυνάμεις, την οικονομική ανάπτυξη της Ρωσίας στο πλαίσιο μίας νέας τελωνειακής ένωσης και τη πολιτική σταθερότητα ενός νέου συστήματος.
Η κρύα στάση του Κρεμλίνου
«Αν αφαιρεθούν κάποιες βερμπαλιστικές διατυπώσεις, αυτό είναι το σχέδιο στο οποίο ο Πούτιν κατέφυγε χρόνια αργότερα, αφού απέτυχαν οι προσπάθειές του να ενσωματώσει τη Ρωσία στον δυτικό κόσμο με τους δικούς του όρους» υποστηρίζει ο αρθρογράφος και προσθέτει ότι το βιβλίο του Ντούγκιν του 1997, «Τα θεμέλια της γεωπολιτικής», διαβάζεται σαν μια πιο πολυγραφότατη απόδοση των πρόσφατων ομιλιών του Πούτιν».
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πούτιν άκουγε τον Ντούγκιν από την αρχή ή ότι θα αναγνώριζε ποτέ οποιοδήποτε πνευματικό χρέος προς τον εθνικιστή φιλόσοφο. Ο Πούτιν δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Ακριβώς όπως υιοθέτησε τη φιλελεύθερη οικονομία και τις φιλελεύθερες αξίες στις αρχές της διακυβέρνησής του, ιδιοποιείται το ρητορικό οπλοστάσιο που δημιούργησαν οι εθνικιστές κατά τα χρόνια της περιθωριοποίησης.
Ακόμη και τώρα που οι προηγούμενες ιδέες του Ντούγκιν -συμπεριλαμβανομένης της αντίληψης ότι η Ουκρανία είναι ένα τεχνητό μη κράτος που δημιουργήθηκε από τους πανούργους «Ατλαντιστές» ως ανάχωμα κατά της Ρωσίας- έχουν ενσωματωθεί από το νέο δόγμα του Πούτιν, ο Ντούγκιν δεν έχει κατακλυστεί από χάρες, θέσεις και χρήματα του Κρεμλίνου.
Εθνικιστικό φρόνημα χωρίς εθνικιστές
Η ιδιότητά του ως πολιτικού αουτσάιντερ μοιάζει με την περιθωριακή θέση του Ιγκόρ Γκίρκιν (Στρέλκοφ), ενός συνταξιούχου συνταγματάρχη που βοήθησε στην έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία το 2014 χωρίς να καταφέρει να κερδίσει κανέναν ρόλο στην τρέχουσα «ειδική στρατιωτική επιχείρηση». Ο Στρέλκοφ και πολλοί άλλοι στην εθνικιστική κοινότητα – εκείνοι που προσφέρθηκαν εθελοντικά να πολεμήσουν στην Ουκρανία για ιδεολογικούς λόγους – θεωρούν τον Ντούγκιν σημαντικό Ρώσο στοχαστή, πνευματικό ηγέτη ενός σπουδαίου έθνους στο οποίο ούτε η Σοβιετική Ένωση ούτε η μετασοβιετική Ρωσία έχουν αποδώσει πλήρη δικαιοσύνη. 
Το Κρεμλίνο, ωστόσο, φαίνεται να θέλει εθνικιστικό φρόνημα χωρίς τους ίδιους τους εθνικιστές. Αυτοί – και ο Ντούγκιν πρώτος ανάμεσά τους – υποστηρίζουν μια γενική επιστράτευση, σκληροπυρηνικά αντίποινα κατά των φιλελευθέρων, μικρότερο ρόλο για τις μη ρωσικές εθνότητες στην πολεμική προσπάθεια, μια σχεδιασμένη πολεμική οικονομία. Το να ταυτιστούν μέχρι τέλους μαζί τους θα σήμαινε μη αναστρέψιμες αλλαγές που ο Πούτιν απορρίπτει ως πολύ ριζοσπαστικές.
Η Ντούγκινα προοριζόταν για Μαρίν Λεπέν
Το «πάθος» των εθνικιστών είναι, ωστόσο, μία πεπερασμένη δεξαμενή. Δεν μπορούν να τους εκμεταλλεύονται και να τους έχουν για πάντα στο περιθώριο. Λέγεται συχνά αυτές τις μέρες ότι οι ριζοσπάστες πατριώτες είναι σήμερα πιο επικίνδυνοι για το Κρεμλίνο από ό,τι οι φιλελεύθεροι. Ο Ντούγκιν δεν θα μπορούσε να γίνει δημοφιλής ηγέτης. Αλλά ήταν σαφές ότι προετοίμαζε την Ντάρια, την καλλονή, για το ρόλο μιας ρωσικής Μαρίν Λεπέν.
Η ταυτόχρονη έλξη και απώθηση μεταξύ του Κρεμλίνου και των υπερεθνικιστών θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί το Κρεμλίνο θα μπορούσε να επωφεληθεί από ένα έμμεσο χτύπημα εναντίον μιας προσωπικότητας τόσο κεντρικής για την κοινότητα όπως ο Ντούγκιν. Θα στέλνονταν μια προειδοποίηση σε εκείνους τους «πατριώτες» που θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα επωφεληθούν πολιτικά από τον πόλεμο του Πούτιν – και ταυτόχρονα, θα μπορούσε να υποδαυλιστεί ο εθνικιστικός οίστρος με την απόδοση της ευθύνης για την τρομοκρατική επίθεση στους Ουκρανούς.
Ο «βολικός» ένοχος
Η FSB, η εγχώρια μυστική αστυνομία της Ρωσίας, έκανε ακριβώς αυτό, αποδίδοντας τη δολοφονία σε μια Ουκρανή γυναίκα, που φέρεται να συνδέεται με το εθνικιστικό τάγμα Azov της Ουκρανίας, η οποία, σύμφωνα με την FSB, διέφυγε στην Εσθονία μετά το θάνατο της Ντούγκινα. Αν και ο ίδιος ο Πούτιν απέφυγε να χρησιμοποιήσει ρητορική για αντίποινα – που ακούστηκε από πλευρές στη Ρωσία – τα επίσημα συλλυπητήρια που έστειλε στον Ντούγκιν και τη σύζυγό του δείχνουν ότι οι χωρίς στοιχεία «αποκαλύψεις» της FSB και η συνακόλουθη ρητορική για εκδίκηση έχουν την έγκρισή του.
Είναι πολιτικά σκόπιμο να βρεθεί ένας λόγος για να κατηγορηθεί η Ουκρανία, και ειδικότερα το τάγμα Αζόφ, για τρομοκρατία: Το Κίεβο ασκεί πιέσεις στις δυτικές κυβερνήσεις για να κηρυχθεί η Ρωσία κράτος τρομοκράτης, ενώ η Μόσχα προετοιμάζει δίκη επίδειξης των αιχμαλώτων στρατιωτών του Αζοφ στην κατεχόμενη Μαριούπολη, ένα σχέδιο που ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelenskiy έχει πει ότι θα καταστήσει αδύνατες οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν.
Γιατί η Ουκρανία έχουν λόγους να στραφούν ενάντια στους Ρώσους εθνικιστές
Τόσο το τάγμα Αζόφ όσο και η ουκρανική κυβέρνηση έχουν αρνηθεί την εμπλοκή τους στη δολοφονία της Ντούγκινα, λέγοντας ότι ποτέ δεν θα κατέφευγαν σε τρομοκρατικές μεθόδους για να νικήσουν τους εισβολείς. Οι Ουκρανοί προπαγανδιστές, εν τω μεταξύ, έχουν τονίσει ότι ο «τρελός γέρος» Ντούγκιν δεν ήταν αρκετά σημαντικός για να αποτελέσει στόχο – ένα αξιοσημείωτα διαφορετικό επιχείρημα.
Αλλά, όπως και ο μηχανισμός ασφαλείας της Ρωσίας και το φιλοπόλεμο στρατόπεδό της, η ουκρανική κοινωνία δεν είναι ομοιόμορφη στην αντίληψή της για τον αγώνα κατά της Ρωσίας. Δεν είναι εξωφρενικό να υποθέσουμε ότι ορισμένοι Ουκρανοί μπορεί κάλλιστα να προσπαθούν να κυνηγήσουν εξέχοντες Ρώσους εθνικιστές επειδή αυτοί οι εθνικιστές επενδύουν στον πόλεμο ακόμη περισσότερο από τον ίδιο τον Πούτιν.
Η «καρδιά» του πολέμου
Ο Πούτιν διέταξε την εισβολή, αλλά απέφυγε μια γενική κινητοποίηση και μια εκστρατεία μαζικών αντιποίνων. Η Ρωσία, ένας παθητικός γίγαντας, έχει συναινέσει στην επίθεση στην Ουκρανία και φτωχοί, χρεωμένοι και απελπισμένοι άνδρες έχουν προσληφθεί για να πολεμήσουν σε αυτήν. Όμως για τους εθνικιστές -όπως ο Ντούγκιν, ο Γκίρκιν και οι σύμμαχοί τους εντός και εκτός του ρωσικού στρατού και των ειδικών υπηρεσιών- η εισβολή είναι η ευκαιρία της ζωής τους, μια ευκαιρία για την αναβίωση του αυτοκρατορικού ονείρου και ενός «ρωσικού κόσμου», μια ευκαιρία για μια πολιτική επιστροφή.
Είναι η μόνη δύναμη στη Ρωσία που ταιριάζει με τα κίνητρα και την αποφασιστικότητα των Ουκρανών να πολεμήσουν, είναι η καρδιά αυτού του πολέμου. Το γεγονός ότι και τα δύο «επίσημα» μέρη της σύγκρουσης είχαν ισχυρούς λόγους να χτυπήσουν αυτή τη δύναμη είναι ενδεικτικό – ακόμη και αν αποδειχθεί ότι ούτε το Κρεμλίνο ούτε οι Ουκρανοί σκότωσαν την Ντάρια Ντούγκινα.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
“Ο στενός φίλος του V. Putin, ο Alexander Dougin είναι Ναζί και η κόρη του που σκοτώθηκε χθες ήταν εξίσου διαταραγμένη με τον πατέρα της” δήλωσε ο Σίριλ Ασλάνοφ, πρώην διευθυντής του Κέντρου Εβραϊκών Σπουδών Chais στη Ρωσία στην ισραηλινή τηλεόραση i24!
ΑπάντησηΔιαγραφήΖ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Alexander Dugin, γεννημένος το 1962 στη Μόσχα, είναι Ρώσος φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας, κοινωνιολόγος και μεταφραστής. Καθηγητής Φιλοσοφίας, Ph.D. στις Πολιτικές Επιστήμες, Ph.D. στις Κοινωνικές Επιστήμες, είναι επικεφαλής του Τμήματος Κοινωνιολογίας Διεθνών Σχέσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Είναι επίσης Ομότιμος Καθηγητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Eurasia και στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης και μιλάει άπταιστα Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά και Πορτογαλικά.
Ο Alexander Dugin θεωρείται ο ηγέτης του διεθνούς ευρασιατικού κινήματος. Το 2014, το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy συμπεριέλαβε τον Ντούγκιν στους 100 καλύτερους παγκόσμιους στοχαστές του σύγχρονου κόσμου.
Είναι ένας από τους κρίκους με τη σκέψη του Μπερντάγιεφ. Η πολιτική δραστηριότητα του Dugin στοχεύει στη δημιουργία μιας ευρασιατικής υπερδύναμης μέσω του σχεδίου της συμμαχίας της Ρωσίας με τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στη νέα Ευρασιατική Ένωση (EAU) και επίσης στοχεύει σε ισχυρές σχέσεις και συμμάχους, όπως η Κίνα, η Ινδία και το Ιράν.
Είναι γνωστός για τις κλίσεις του περί χαλιναγώγησης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος επεκτάθηκε για να υποδουλώσει λαούς. Ανακαλεί σε μεγάλο βαθμό τη ρωσική πολιτιστική κληρονομιά, η οποία ταυτίζεται με την Ορθόδοξη Εκκλησία, και επικρίνει έντονα τον δυτικό φιλελευθερισμό και τον μεταμοντερνισμό, και τους θεωρεί πύλη προς τη γνωστική ηγεμονία του ενός αμερικανικού πόλου.
Διανοητικά κλίνει προς τους συντηρητικούς, επισκέφθηκε την Καρμπάλα σε προσπάθεια προσέγγισης του σιιτισμού..
Ήταν γνωστός για τη διακεκριμένη θέση του και τη βαθιά του επιρροή μετά τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού του Κασέμ Σουλεϊμανί. Είπε ότι «δεν υπάρχει προσωπικότητα μεταξύ των εχθρών που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του για να τον εκδικηθεί».
Αυτό έγινε σε δήλωσή του κατά τη διάρκεια διεθνούς συμποσίου για το σχολείο αντίστασης που πραγματοποιήθηκε στην ιερή πόλη Κομ, με τη συμμετοχή ορισμένων εκπροσώπων των αντιστασιακών φατριών στην περιοχή.
Ζ.Π.
Όπως είπε ένας Άραβας ειδικός σε θέματα ασφάλειας στο Rai Al Youm, είναι πιθανό η ισραηλινή Μοσάντ να συνεργάζεται με τις ουκρανικές υπηρεσίες πληροφοριών και να χρησιμοποιεί την εμπειρία της στον ψυχολογικό πόλεμο προς όφελος του Κιέβου. Αυτό εξηγεί πιθανώς την επιδείνωση των ρωσο-ισραηλινών σχέσεων, το κλείσιμο των υποκαταστημάτων του Εβραϊκού Πρακτορείου “Sohnut” σε όλες τις πόλεις της χώρας και την εξαφάνιση του αρχιραβίνου Goldschmidt, γνωστός για την υποστήριξη του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelensky και του καθεστώτος του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μοσάντ έχει εκτενή εμπειρία σε επιχειρήσεις δολοφονίας, ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα της οποίας ήταν η δολοφονία αρκετών Ιρανών πυρηνικών επιστημόνων και η συμμετοχή στη δολοφονία του υποστράτηγου Κασέμ Σουλεϊμανί, πρώην διοικητή των αποσπασμάτων Al-Quds – κλάδος της Φρουράς της Ισλαμικής Επανάστασης – στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Είναι πιθανό ότι ο Ζελένσκι και οι υπηρεσίες πληροφοριών του εκμεταλλεύτηκαν την ισραηλινή εμπειρία σε μια εποχή που η σύλληψη Ισραηλινών μισθοφόρων στη νοτιοανατολική Ουκρανία (ορισμένοι παραδέχθηκαν ότι ήταν έφεδροι του ισραηλινού στρατού και των ειδικών υπηρεσιών) ακολουθήθηκε από το κλείσιμο των γραφείων της το Εβραϊκό Πρακτορείο «Sohnut» στη Ρωσία.
Ζ.Π.
Ιρανικές πηγές: η Μοσάντ συμμετείχε στην τρομοκρατική επίθεση της κόρης του διάσημου φιλόσοφου και Στοχαστή της Ορθόδοξης Πολιτικής Θεολογίας Αλεξάντερ Ντούγκιν!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://dimpenews.com/2022/08/21/%ce%b9%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%80%ce%b7%ce%b3%ce%ad%cf%82-%ce%b7-%ce%bc%ce%bf%cf%83%ce%ac%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b5%ce%af%cf%87%ce%b5-%cf%83%cf%84/
Ζ.Π.