ΤΑ ΙΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΣΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Ἡ ταλμουδικὴ γραμματεία περιέχει περισσότερες ἀπὸ 2.500-3.000 ἑλληνικὲς λέξεις, ἐνῶ ἀκόμη καὶ ἀρχιερεῖς ἔφεραν ἑλληνικὰ ὀνόματα (Ἰάσων, Μενέλαος, Ὀνίας).

 

ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.

 

 

ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΙΩΝΑΘΑΝ ΑΝΤΛΕΡ: «Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ΑΝΑΔΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΝΕΥΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΤΟ 280 Π.Χ. ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ».  

 

Ἡ ταλμουδικὴ γραμματεία περιέχει περισσότερες ἀπὸ 2.500-3.000 ἑλληνικὲς λέξεις, ἐνῶ ἀκόμη καὶ ἀρχιερεῖς ἔφεραν ἑλληνικὰ ὀνόματα (Ἰάσων, Μενέλαος, Ὀνίας).

 

Χαρακτηριστικὰ τῆς ἔκτασης τοῦ ἐξελληνισμοῦ τῆς Παλαιστίνης εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ μᾶς παρέχει ἡ μελέτη τῶν ἐπιγραφῶν ποὺ ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη ἀπεκάλυψε στὰ ὀστεοφυλάκια τῆς Ἰερουσαλήμ. Ἡ συνήθεια τῆς ἀποθέσεως τῶν ὀστῶν σὲ πήλινα ἢ λίθινα ὀστεοφυλάκια προέρχεται ἀπὸ τοὺς φαρισαϊκοὺς κύκλους, οἱ ὁποῖοι ἀνέμεναν ἐνσώματη ἀνάσταση, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Σαδδουκαίους, καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ διατηροῦσαν τὰ κατάλοιπα τοῦ σώματος γιὰ τὴ στιγμὴ τῆς ἐγέρσεως.
Φαίνεται ὅτι ὀστεοφυλάκια ἄρχισαν νὰ χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τὸ 20-15 π.Χ.. Πολὺ ἐνδιαφέρον ὑλικὸ ἀπὸ 897 ὀστεοφυλάκια περιλαμβάνει τὸ ἔργο τοῦ L.Y. Rahmani A Catalogue of Jewish Ossuaries in the Collections of the State of Israel, τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ στὴν Ἰερουσαλὴμ ἀπὸ τὴν Ἀρχαιολογικὴ Ὑπηρεσία τοῦ Ἰσραήλ.
Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν 897 ὀστεοφυλακίων ποὺ μελετήθηκαν τὰ 233 εἶναι ἐνεπίγραφα καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν περίοδο ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ Ἡρώδη (4 π.Χ.) καὶ στὴν καταστροφὴ τῆς Ἰερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους (70 μ.Χ.). Ἀπὸ αὐτὰ τὰ 143 ἔχουν ἰουδαϊκὲς ἐπιγραφές, τὰ 73 ἑλληνικές, 14 ἢ 15 εἶναι δίγλωσσα, τὰ 2 λατινικὲς καὶ 1 ἀπὸ τὴν Παλμύρα.
Δηλαδὴ ποσοστὸ 38% τοῦ συνόλου ἔφερε ἑλληνικὴ ἢ δίγλωσση ἐπιγραφή. Ἀντιστοίχως, ἀπὸ τὰ 147 ὀνόματα ποὺ καταγράφονται τὰ 53 εἶναι ἑλληνικά, 80 ἑβραϊκὰ καὶ 7 λατινικά.
Τὸ 1989 ἀνακαλύφθηκαν στὴν κοιλάδα Κεδρὼν 23 ὀστεοφυλάκια, τὰ ὁποῖα ἐκδόθηκαν τὸ 1996 ἀπὸ τοὺς G. Avni καὶ Z. Greenhut σὲ τόμο μὲ τίτλο The Akeldama Tombs: Three Burial caves in the Kidron Valley. Ἀπὸ αὐτὰ τὰ 13 ἔχουν ἑλληνικὲς ἐπιγραφές, τὰ 5 ἑβραϊκὲς καὶ τὰ 5 εἶναι δίγλωσσα. Τὰ ποσοστὰ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση εἶναι 56% ἑλληνικές, 22% ἑβραϊκὲς καὶ 22% δίγλωσσες ἐπιγραφές. Ἄρα τὸ 78% περιεῖχε ἑλληνικὲς καὶ μόνο τὸ 22% ἀποκλειστικὰ ἑβραϊκές.
Ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὅταν στὴν Ἰερουσαλήμ, ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε τὸ κέντρο τοῦ ἰουδαϊσμοῦ ὑπῆρχε τέτοιας ἔκτασης ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ ἐπίδρασή του στὶς κοινότητες τῆς διασπορᾶς ἦταν ἰδιαίτερα ἔντονη. Ἡ λατρεία καὶ ἡ προσευχὴ στὶς συναγωγὲς αὐτῶν τῶν κοινοτήτων γινόταν παράλληλα στὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν ἑβραϊκὴ γλῶσσα.

 
Κατὰ τὸν 1ο π.Χ. αἰῶνα ὁ ραββὶ Γαμαλιὴλ εἶχε 500 μαθητὲς τῆς ἑλληνικῆς σοφίας καὶ 500 τῆς Τορά. Αὐτὸ δείχνει τὴν ἀδιαμφισβήτητη ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς καταστάσεως ἀπὸ προσωπικότητες ἐγνωσμένου κύρους, ὅπως ὁ Γαμαλιήλ. Παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἀπώλεσαν τὴν ἐθνική τους συνείδηση καὶ τὴν ἀντίστοιχη πολιτιστική τους ταυτότητα.
Ὑπάρχουν πολλὰ παραδείγματα ποὺ παρουσιάζουν τὴν ἐκταση τοῦ ἐξελληνισμοῦ τῆς Παλαιστίνης κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ ἐποχή. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι τὸ ἀκόλουθο:
Κατὰ τὸ ἔτος 175 π.Χ. ὁ ἀρχιερέας Ἰάσων ἵδρυσε «γυμνάσιο» στὴν Ἰερουσαλήμ, σὲ περιοχὴ πλησίον τοῦ Ναοῦ. Τὸ «γυμνάσιο» ἦταν ἕνας πολύπλευρος θεσμός, ὁ ὁποῖος περιελάμβανε τὴν καλλιέργεια τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ (γλώσσα, διανόηση, ἄθληση, τέχνη, ἤθη) καὶ τὴν προώθησή του σὲ περιοχὲς ποὺ δὲν εἶχε ἐξαπλωθεῖ. Ἡ ἵδρυση «γυμνασίου» ἀποτελοῦσε δήλωση τῆς ἐπιθυμίας μίας πόλεως νὰ χαρακτηριστεῖ ἑλληνική. Στὴν Ἰερουσαλήμ, κατὰ τὸ Β´ Μακκαβαίων, ὄχι ἁπλῶς οἰκοδομήθηκε «γυμνάσιο», ἀλλὰ ἡ θέση του ἦταν δίπλα στὸ Ναό, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ ἡ ἀκάθαρτη ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς πρακτικὲς περιοχὴ δὲν μποροῦσε νὰ ἀπομονωθεῖ, ἀλλὰ ἐπηρέαζε καὶ τὸ πλάτωμα τοῦ Ναοῦ.
Τὸ Β´ Μακκαβαίων, θέλοντας νὰ δείξει τὴν ἔσχατη ἀλλοτρίωση ποὺ εἶχε ἐπέλθει, σημειώνει τὰ ἑξῆς: «μηκέτι περὶ τὰς τοῦ θυσιαστηρίου λειτουργίας προθύμους εἶναι τοὺς ἱερεῖς ἀλλὰ τοῦ μὲν νεὼ καταφρονοῦντες καὶ τῶν θυσιῶν ἀμελοῦντες ἔσπευδον μετέχειν τῆς ἐν παλαίστρῃ παρανόμου χορηγίας μετὰ τὴν τοῦ δίσκου πρόσκλησιν» (4:14). 

Ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιερέας Ἰάσων πῆρε ἄδεια ἀπὸ τὸν Ἀντίοχο Δ´ νὰ ἐπανιδρύσει τὴν Ἰερουσαλὴμ ὡς ἑλληνικὴ «πόλιν». Αὐτὸ σήμαινε ὅτι πολλὰ θὰ ἄλλαζαν. Μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες ἀλλαγὲς ἦταν ὅτι ἡ ἐκπαίδευση τῶν νέων δὲν θὰ βασιζόταν πλέον στὴν ἐκμάθηση τοῦ Νόμου, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθοῦσε τὰ πρότυπα τῆς Ἑλλάδας.

ΤΑ ΙΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΣΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Εκκλησιαστής» γράφτηκε κατά την ελληνιστική περίοδο και είναι καθαρή αντιγραφή από την Ελληνική φιλοσοφία. Οι ιουδαίοι συγγραφείς είχαν μελετήσει σε βάθος τον Ηράκλειτο και τους Στωικούς και Επικούρειους φιλοσόφους. Σχεδόν όλο το βιβλίο είναι συλλογή ρητών από αρχαίους έλληνες συγγραφείς. 

Ο χριστιανός Ωριγένης αναφέρει ότι ο Χριστιανισμός είναι ένας «παρεξηγημένος Πλατωνισμός» και οτιδήποτε έχει γραφτεί στην Βίβλο έχει ειπωθεί πολύ καλύτερα από τον Πλάτωνα» (Origen, “Contra Celcus” 5. 65; G. 1, 7, 15, 19, και δες στο Minucius Felix in Keim, p. 77.) 

Το 50% και πιθανόν ακόμη πιο πολύ της χριστιανικής θεολογίας και φιλοσοφίας είναι καθαρή αντιγραφή και επεξεργασία απόψεων του Ηράκλειτου, τον Παρμενίδη, των Στωικών, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα και από τα ελληνικά Ελευσίνια Μυστήρια, τους Ορφικούς και τον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Θεολόγος Σ. Γιαγκάζογλου στο άρθρο «Πλάτων ή Μωυσής; Η θεωρία της λογοκλοπής» (Σύναξη, τ. 69, σ. 41-48, έτος 1999)… 

Ο Εβραιο-Χριστιανισμός συμπεριέλαβε πάνω από 200 Ομηρικούς αλληγορικούς μύθους που μετατράπηκαν σε "θαύματα", όπως η θυσία του Ισαάκ από την αντίστοιχη της Ιφιγένειας και ο γάμος της Κανά από τον αντίστοιχο του Διόνυσου. Όλη η Ελληνο-Αιγυπτιακή θεοσοφία και φιλολογία είναι αντιγραμμένη μέσα στην Βίβλο και πολλοί πατέρες τους όπως ο Ωριγένης, ο Ειρηναίος, ο Φίλων ο Αλεξαδρεύς, αναφέρουν ότι ο Εβραιο-Χριστιανισμός δεν είναι τίποτα από έναν «παρεξηγημένο Πλατωνισμό». 

Ακόμα και το βιβλίο του Ιώβ είναι αντιγραφή από ελληνικές μεσογειακές ιστορίες καθώς αναφέρει Ελληνικά ονόματα. Στο βιβλίο του Ιώβ προσέξτε τα ελληνικά ονόματα των τριών θυγατέρων του Ιώβ που αναφέρει η «Αγία Γραφή»: "Ημέρα, Κασία, Αμαλθαίας Κέρας", (– η Αμάλθεια ήταν η γίδα η γαλουχούσα τον Δία). 

 

Στο εμβριθές βιβλίο του «The Legends of the Jews» ο ιουδαίος Louis Ginzberg, σε ένα από τα κορυφαία Ιουδαϊκά λογοτεχνικά βιβλία, αποδεικνύει ότι οι περισσότερες ιστορίες και θρύλοι του καθαρού Ιουδαϊσμού αλλά και του Χριστιανισμού, γράφτηκαν από το 200 π.Χ μέχρι το 200 μ.Χ. με ατελείωτες αντιγραφές, τροποποιήσεις και κλοπές του Ελληνικού Πνεύματος, αφού στα «ιερά» αυτά βιβλία αναφέρονται το Ρωμαϊκό μίλι, οι δαρεικοί, τα Ελληνικά δίδραχμα, αλλά και τοποθεσίες ή κράτη που ονομάστηκαν πολύ αργότερα. 

 

Οι σχολές τύπου Γαμαλιήλ που διαμόρφωσαν τον πρώιμο Χριστιανισμό μελετώντας την «σοφία των Ελλήνων», γνώριζαν καλά την δουλειά τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά τόση εμμονή με την Ελληνική φιλολογία και φιλοσοφία. Ίσως θα έπρεπε να αντικαταστήσουν τον Ιεχωβά τους με τον Δία-Άμμωνα. 

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΑΝΟΥΚΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ.

Ο Γαμαλιήλ το έτος 1 μ.Χ. θα  ήταν περίπου 25 ετών και υπηρετούσε σαν νεαρός ιερέας στον ναό του Σολομώντος (έχοντας υπό την επίβλεψή του τις μικρές ιουδαίες,  (12χρονες !), τις αφιερωμένες στον ναό, όπως η Μαρία), το 33 μ.Χ. στην σταύρωση του Ιησού θα ήταν περίπου 55-60 ετών και το 52  μ.Χ. όταν αναφέρεται ότι πέθανε, θα ήταν 80 ετών. Υπάρχει και μία αναφορά του Ιώσηπου ότι ο Γαμαλιήλ έζησε μέχρι το 70 μ.Χ. και τιμωρήθηκε σαν συνοργανωτής των εβραϊκής εξέγερσης. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο Γαμαλιήλ θα πέθανε σε ηλικία πάνω από 90 ετών. Ο Γαμαλιήλ ήταν παντρεμένος και είχε και παιδιά. Αναφέρεται μάλιστα από το ταλμούδ ο εγγονός του ο Γαμαλιήλ Β΄ που ζούσε περί το 110 μ.Χ. Άρα η εποχή του Μακκαβαίου Ματταθία (167 π.Χ) απέχει 200 χρόνια από την εποχή της δραστηριότητας του Γαμαλιήλ και του πρωτοπαλίκαρού του, του Ναζίρ Γιαχσούα. Μπορούμε έτσι να διακρίνουμε πλέον καθαρά ότι ο Γαμαλιήλ και ο Ιησούς δεν ήταν παρά οι τελευταίοι κρίκοι στην ίδια γραμμή που καθόρισε η εξέγερση των Μακκαβαίων το 167 π.Χ. εναντίον των Ελλήνων. 

Ο επιμελής και βαθυστόχαστος Γαμαλιήλ, έχοντας την υποστήριξη μιας ολόκληρης πανεπιστημιακής σχολής υπό την διεύθυνσή του στην Ιερουσαλήμ, με 1000 φοιτητές, 500 των οποίων μελετούσαν τον Μωυσαϊκό νόμο και 500 «την σοφία των Ελλήνων», - υπέκλεπταν, όπως  αποδεικνύεται, πολλά  αρχαία  ελληνικά  ρητά  και  εδάφια  Ελλήνων  συγγραφέων  και  τα  ενσωμάτωναν  στα  βιβλία  της  Βίβλου -    διαθέτοντας όσους ναζιραίους (αφιερωμένους – χρισμένους – χριστούς) ήθελε από κορίτσια αφιερωμένα στον ναό, με πατέρες τον ίδιο και άλλους ιερείς (το «Άγιο Πνεύμα»), μπορούσε να φτιάξει μία σέχτα, ένα κίνημα, χρησιμοποιώντας την παράδοση των ιουδαίων και την «σοφία των Ελλήνων» σε ένα αριστοτεχνικό αμάλγαμα, γεμάτο θελκτικές ιδέες και υποσχέσεις, όπως την αγάπη, την ελπίδα, την μετά θάνατο σωτηρία, την ελεημοσύνη κλπ για να ξανοιχθεί ο νέος ιουδαϊσμός με την μορφή του Χριστιανισμού στην Νέα Χαναάν, την ομογενοποιημένη λεκάνη της Μεσογείου. 

Ο Γαμαλιήλ έκανε άριστη δουλειά. 

Έτσι εξηγείται γιατί οι Ύμνοι στον Δία, του Έλληνα φιλοσόφου Kλεάνθη (331-232 π.X.) εμφανίζονται στα Eυαγγέλια, όπως και 207 λέξεις από το έργο Θαϊς του Mενάνδρου (343-291 π.X.). 

Eισαγωγικά από τον ποιητή Eπιμενίδη (6ος-7ος αι. π.X.) τοποθετούνται στα χείλη του Iησού και εφτά χωρία από την Ωδή του Δία, αγνώστου συγγραφέα, βρίσκονται ανατυπωμένα στην Kαινή Διαθήκη. 

Επίσης χωρία από τα «Φαινόμενα» του Έλληνα πολιτικού Aράτου από τη Σικυώνα (271-213 π.X.) συναντούνται επίσης στην Kαινή Διαθήκη. 

Έτσι για παράδειγμα: “μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί.” (Α΄ Κορ. ιε΄33), είναι απόσπασμα από το έργο του Μενάνδρου “Θαΐς”. Αλλού: “εἶπέ τις ἐξ αὐτῶν ἴδιος αὐτῶν προφήτης· Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί.” (Τίτ. α΄ 12), που είναι από αποσπάσματα του Επιμενίδη και του Καλλιμάχου (“Ύμνος προς τον Δίαν”).

Ολόκληρο το κείμενο της «επί του όρους ομιλίας» είναι σύνθεση ρητών που βρίσκουμε στους Ψαλμούς, στον Ησαΐα, στον Εκκλησιαστή, τον Ενώχ, σε εβραϊκά βιβλία προσευχών και σε  αρχαίους  Έλληνες  φιλοσόφους.

Φαίνεται καθαρά ότι όλες οι ομιλίες του Ιησού ήταν κατασκευασμένες από επιτροπή ιερέων της σχολής του Γαμαλιήλ, οι οποίες δινόταν για απαγγελία στον  λαό από  τον εκπαιδευμένο Ναζιραίο.

Ο Ιησούς θαύμαζε τον Γαμαλιήλ και αυτό το αναφέρει πολλές φορές στους λόγους του, «ο πατέρας μου μείζων μου εστίν».

Ο Γαμαλιήλ θα μπορούσε να είναι και ο βιολογικός του πατέρας, δεδομένου ότι και η μητέρα του Ιησού ήταν αφιερωμένη (Ναζιραία).
Η μητέρα του Ιησού μπορεί να είχε αποκαλύψει στον δωδεκαετή γιο της, ότι ο βιολογικός του πατέρας ήταν ένας ιερέας (άγγελος) του ναού του Σολομώντα.

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ