Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΗΝ ΟΛΟΣΧΕΡΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ; Ο ΚΟΥΛΗΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΑ ΛΥΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΣΤΟ… ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ. Κεραμέως: «Βασιζόμαστε σε έρευνες για τα αγγλικά στο νηπιαγωγείο».
Η ΟΜΙΛΙΑ - ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ: "Η ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ".
Για 1700 χρόνια, σχεδόν 51 γενεές Ελλήνων πίστεψαν ειλικρινά, σε ένα ξένο θεό, στον φυλετικό θεό των εβραίων Ιεχωβά, τον οποίο αποδέχτηκαν σαν τον μοναδικό παγκόσμιο δημιουργό του Σύμπαντος. Όλοι αυτοί ήταν πρόγονοί μας. Δεν θα τους πετάξουμε στα σκουπίδια επειδή ήταν χριστιανοί. Θα προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε, να τους καταλάβουμε. Προφανώς κάτι έγινε, κάτι τους έθελξε, κάτι είδαν οι πρόγονοί μας και άλλαξαν την πίστη τους. Εμείς σήμερα ξέρουμε ότι έκαναν λάθος. Δεν πρέπει να οργιζόμαστε όμως γι αυτό. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία. Μπορούμε να την κατανοήσουμε και να αλλάξουμε το δικό μας μέλλον.
Πρέπει με πολύ σεβασμό και διάκριση να πλησιάσουμε την πίστη των προγόνων μας, για να καταλάβουμε τι συνέβη.
Όχι με φωνές και βρισιές. Δεν έχει νόημα να αλυχτούμε σαν σκυλιά εναντίον των συμπατριωτών μας. Αναρίθμητοι Έλληνες πέθαναν με το όνομα της νέας θρησκείας στο στόμα τους. Πρέπει κι εμείς να δείξουμε σεβασμό στα πιστεύω τους. Ήταν σε λάθος δρόμο αλλά ήταν οι δικοί μας άνθρωποι. Η τακτική μας: πρέπει να τους ακούμε πάντα με σεβασμό, άσχετα αν διαφωνούμε.
Τι ήταν εκείνο που θάμπωσε έτσι τους Έλληνες προγόνους μας, ώστε να θέλουν να αλλάξουν την ταυτότητα και την εθνικότητά τους. Μήπως η νέα θρησκεία επιβλήθηκε με την βία της χριστιανορωμαϊκής εξουσίας;
Ο σπουδαιότερος αρχαίος λαός του κόσμου απαρνήθηκε τους άξιους προγόνους του και θέλησε να έχει προπάτορες τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, τους προγόνους ενός άλλου λαού. Καθημερινά στους ναούς του υμνεί την ουράνια Ιερουσαλήμ, μία ξένη πρωτεύουσα. Ακόμη και το όνομά του θέλησε να αλλάξει. Ο Ελληνικός λαός ζήτησε να γίνει «πνευματικός ισραηλίτης». Καταδίκασε μόνος του ακόμη και το ανεπανάληπτο παρελθόν του. "Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως". (Ιωάννης ο Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)
Τι επηρέασε τόσο καταλυτικά την ψυχή και το πνεύμα, την λογική και το συναίσθημα των Ελλήνων; Γιατί οι Έλληνες τυφλώθηκαν τόσο από το εξ Ιουδαίας «φως»;
Μήπως επειδή η νέα εξ ανατολών θρησκεία μιλούσε για Δικαιοσύνη; Μα όλη η αρχαία μας πνευματική κληρονομιά για Δικαιοσύνη μιλάει.
Μήπως επειδή η νέα εξ ανατολών θρησκεία μιλούσε για Αγάπη; Η Αγάπη προς την Πατρίδα και τον συνάνθρωπο ήταν πάντα κεντρικό συστατικό των αρχαίων προγόνων μας.
Μήπως επειδή η νέα εξ ανατολών θρησκεία πουλούσε καλύτερα την ελπιδολογία της μετά θάνατο αιωνίας ζωής; Μα και οι αρχαίοι πρόγονοι μας πίστευαν ακράδαντα στην δίκαιη μετά θάνατον ανταπόδοση.
Σε κάθε περίπτωση δεν ωφελούν οι κραυγές και οι ύβρεις. Πρέπει να πάρουμε ως παράδειγμα τον σπουδαίο ερευνητή και δάσκαλο, τον Μιχάλη Καλόπουλο. Πρέπει να εργαστούμε σκληρά όπως αυτός. Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του γι αυτόν τον σκοπό.
Ξεκίνησε αποφασισμένος να μελετήσει τα ιερά βιβλία των ιουδαιοχριστιανών. Άρχισε συστηματική μελέτη από τα πρώτα βιβλία του ιουδαιοχριστιανισμού μέχρι τα τελευταία. Διάβασε με προσοχή και τις 800 σελίδες των ιουδαιοχριστιανικών κειμένων, ερεύνησε όλα τα κείμενα που συνδέοντα μ’ αυτά και σαν απόσταγμα της μελέτης του μας έδωσε τέσσερα βιβλία - αριστουργήματα, τα οποία πρέπει να μελετήσει κάθε Έλληνας. Πήρε την «Αγία Γραφή» των χριστιανών και κυριολεκτικά την συνέτριψε. Έδειξε μεγάλο σεβασμό στα γραφόμενα των ιερών τους βιβλίων. Τα ανέλυσε λέξη προς λέξη, σειρά παρά σειρά, περιεχόμενο και νόημα μαζί, χωρίς να ξεφεύγει ούτε λέξη από το δικό τους κείμενο. Έτσι, μέσα από τα δικά τους κείμενα απέδειξε την αποκρουστική φύση των Αγίων ιουδαιοχριστιανικών γραφών, την ανεπάρκειά τους, την μοχθηρία τους, τα ψέματα, τις βρωμιές και τις αθλιότητες που υπάρχουν εκεί. Άφησε μια τεράστια κληρονομιά στον Ελληνικό λαό.
Οι Έλληνες του Βυζαντίου έκαναν το κρισιμότερο λάθος:
Ξέχασαν την στρατιωτική ζωή. Άρχισαν να εξαγοράζουν την υποχρεωτική θητεία τους. Τον στρατό τον συγκροτούσαν μισθοφόροι. Η Πόλη στα απόρθητα τείχη της περιέκλειε τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου, είναι άλλωστε το αρχέτυπο όλων των σημερινών πρωτευουσών. Όταν χάνεις μάχες, συρρικνώνεσαι εδαφικά και οικονομικά, αφού χάνεις πλούτο. Οι ανίκανοι άρχοντες της εποχής (σαν τους σημερινούς), κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα. Αυλική καμαρίλα, δολοπλοκίες, εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία, ονομαστοί αντίπαλοι Κατακουζηνοί εναντίον των Παλαιολόγων, ανίερες συμμαχίες με τους Τούρκους. Ο τότε πρωθυπουργός Νοταράς, βροντοφωνάζει «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν», «Καλύτερα τούρκικο φέσι, παρά Παπική Τιάρα». Ο Παλαιολόγος μαχόταν για τα ιερά και τα όσια στα Τείχη της Πόλης και άλλοι τον έφτυναν και τον καταριόντουσαν, που είχε μαγαρίσει την Αγιά Σοφιά τον προηγούμενο χρόνο με συλλείτουργο με τους Παπικούς. Πάνω στην Αγία Τράπεζα ήταν το επίσημο ανάθεμα του Πατριάρχη. Γι αυτό και δεν ανακηρύχθηκε ποτέ Άγιος.
Η υψηλή φορολογία στους αγρότες εξώθησε πολλούς να εγκαταλείψουν την γη και να πάνε στα μοναστήρια να γίνουν καλόγεροι. Τα μοναστήρια δεν πλήρωναν φόρο, οι μοναχοί απείχαν από την στρατιωτική ζωή και έτσι τα μοναστήρια γέμισαν με άνδρες παραγωγικής ηλικίας. Όλοι ήθελαν να γίνουν κληρικοί και καλόγεροι, ζωή με ανέσεις και χωρίς κόπους.
Ο Μιχαήλ Ψελλός διαμαρτύρεται στα γραφτά του «θυρωροί, εργάτες στα αμπέλια, ζωέμποροι, μανάβηδες, φουρνάρηδες, σιδεράδες, κηπουροί, τσαγκάρηδες, γυρολόγοι, όλοι θέλουν να γίνουν κληρικοί». Όλοι τους, λέει ο Ψελλός, αναλφάβητοι και άσχετοι με την εκκλησία, οι δεισιδαιμονίες και οι απατεωνιές ο κανόνας. Τα μοναστήρια και οι καλόγεροι γινόντουσαν πλούσιοι, βάζοντας σε προσκύνημα επί πληρωμή λείψανα «αγίων». Τα μοναστήρια μετετράπησαν σε ολόκληρες πόλεις, την Πόλη υπεράσπισαν 7.000 άνδρες και στα μοναστήρια ζούσαν 100.000 αμέτοχοι θεατές των εξελίξεων.
Καμιά ομοιότητα με τον σημερινό Ελληνικό λαό;
“…Εδώ βρίσκεται το μυστικό της νίκης της ημισελήνου πάνω στο χριστιανισμό της Ανατολής.
Ο Έλληνας είχε ξεχάσει τελείως την πολεμική τέχνη.
Και ο αγροίκος Τούρκος, όταν ξεσπάθωσε να κατακτήσει την κληρονομιά των Παλαιολόγων και των Κομνηνών, βρήκε μπροστά του έναν τρέμοντα, αλλά ελπίζοντα σε μια από θαύμα σωτηρία φοβισμένο αντίπαλο.
Στο πέρασμα του χρόνου τα πράγματα είχαν αλλάξει τόσο πολύ, που οι εγγονοί των αρχαίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι κάποτε στις Πλαταιές και στη Σαλαμίνα διαπληκτίζονταν ποιοι θα πρωτοπολεμήσουν για την ελευθερία του ανθρώπινου γένους, τώρα είχαν καταντήσει να πιστεύουν ότι θα σπιλωθούν αν έπιαναν τα όπλα για να επιδιώξουν να υπερασπιστούν μ’ αυτά την πατρίδα ενάντια στους βαρβάρους…”
Η ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σε αυτήν την απέραντη απαξίωση της έννοιας, «πατρίδα» δεν ήταν φυσικά διόλου αμέτοχη η κυρίαρχη θρησκεία των Βυζαντινών, ο ανατολικός δηλαδή Χριστιανισμός, ο οποίος αρεσκόμενος παθολογικά σε μια συνεχή εφεύρεση υποτιθεμένων χρονικών στιγμών που θα σηματοδοτούσαν δήθεν, την επίσης υποτιθέμενη «συντέλεια» του Κόσμου, οδηγούσε τα αποβλακωμένα πλήθη που ήλεγχε πνευματικά, σε τακτές περιοδικές υστερικές εξάρσεις της ούτως ή άλλως συνεχούς παραιτήσεως τους σε καθημερινή βάση. Αυτή η γελοία εσχατολογία, που συνεχώς ανακοίνωνε ως δήθεν προ των πυλών το... τέλος του Κόσμου (που το είχε προβλέψει για το έτος 500, 557, 875, 941, κ.λ.π κ.λ.π, όπως αναφέρει ο Mango), απεδείχθη τελικώς ολέθρια για την ίδια την αυτοκρατορία των Βυζαντινών. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο Γεννάδιος Σχολλάριος, ο παραδώσας την Νέα Ρώμη στους Τούρκους και μετέπειτα πρώτος υπότουρκος Πατριάρχης, πρόδωσε το γένος του προφανώς επειδή νόμιζε ότι, ούτως ή άλλως, δεν απέμενε πολύς χρόνος στον κόσμο των φθαρτών εγκόσμιων πραγμάτων!! Το τέλος της εβδόμης χιλιετίας από κτίσεως Κόσμου (δηλαδή από το έτος 5.500 πριν τη χρονολόγηση των χριστιανών), που υποτίθεται ότι θα σηματοδοτούσε την... Δευτέρα Παρουσία του ομοούσιου Υιού του Ιεχωβά, είχε υπολογιστεί στο έτος 1492 από τον ιεροκήρυκα Ιωσήφ Βρυέννιο και στο έτος 1493 από τον ίδιο τον Γεννάδιο."
Βλάσης Γ. Ρασσιάς — Ες παγάν
Ζ.Π.
Τον Μάρτιο του 1819, δηλαδή μόλις δύο χρόνια πριν από την επανάσταση το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκδίδει μία εγκύκλιο με την ονομασία "απανταχούσα". Το όνομά της υποδηλώνει ότι απευθύνεται στους απανταχού Έλληνες. Με την εγκύκλιο αυτή στηλίτευσε την απόδοση ελληνικών ονομάτων στα Ρωμιόπουλα, καταγγέλοντας την «κατά καινοτομίαν …εισαχθείσαν των παλαιών ελληνικών ονομάτων επιφώνησιν» που συνιστά «καταφρόνησιν της Χριστιανικής ονοματοθεσίας» «διόλου απροσφυή και ανάρμοστον». Η κίνηση αυτή δεν υπαγορεύτηκε από την Πύλη, που ήταν βαθιά νυχτωμένη σε τέτοια ζητήματα. Λειτούργησαν τα ανθελληνικά ανακλαστικά του βυζαντινού καλόγερου. Ο Κοραής όταν πληροφορήθηκε το περιεχόμενο της απανταχούσας, σχολίασε “ταλαίπωρον γένος εξ οίων εις οία”.
ΔιαγραφήΠαρακάτω στην σελίδα 13 της "απανταχούσα" διαβάζουμε και κάτι πολύ χαρακτηριστικό που σε συνδυασμό με τις ζυμώσεις εκείνης της εποχής είναι χαρακτηριστικό: «Να καρπούμεθα τα εκ της τυπογραφίας καλά, να αποφεύγωμεν παν ο,τι δύναται να συσκιάση την λαμπρότητα της ακραιφνούς ημών υποταγής (στο σουλτάνο) δια της εκδόσεως βιβλίων αντιφρονούντων.» Μία παράγραφος της «Απανταχούσας» έδειχνε εύγλωττα στους σύγχρονους, ποιά ήταν τα όρια, μέσα στα οποία μπορούσε να κινηθεί η «Τυπογραφία του Γένους»: «Ζήτω ο Γαληνότατος και Κραταιότατος ημών ΑΝΑΞ, η Κορωνίς των προκατόχων αυτού Μεγάλων Βασιλέων• ο ακριβής φύλαξ της Δικαιοσύνης και Επιείκειας• ο ευσπλαχνικώτατος και ηρωικώτατος ΣΟΥΛΤΑΝ ΜΑΧΜΟΥΤ Β΄. Είη το κράτος αυτού διαιωνίζον και θριαμβεύον κατά πάντων των εναντίων».
Το 1798 το πατριαρχείο είχε εκδώσει άλλη εγκύκλιο με την οποία ζητούσε από τους δασκάλους να μην μαθαίνουν στα Ρωμιόπουλα καταραμένα μαθηματικά, διότι αυτά τα απομακρύνουν από την θρησκεία. Επίσης καταριόταν την Γαλλική επανάσταση και την ελευθερία την οποία επαγγέλλονταν!
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο εγκυκλίους και στα 1806 είχαμε την έκδοση της Ελληνικής νομαρχίας, από την αντίπαλη πλευρά, από τους διαφωτιστές. Η Ελληνική νομαρχία ήταν το "ευαγγέλιο" όσων ήταν υπέρ της επανάστασης του γένους. Τυπώθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας από τον "ανώνυμο Έλληνα", το όνομα του οποίου δεν μάθαμε ποτέ για ευνόητους λόγους. Ο αγώνας της διαφώτισης ήταν μεγάλος. Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ήταν η Ελληνική εθνική συνείδηση, τα Αρχαία Ελληνικά ονόματα που βάφτιζαν τα παιδιά, τα Ελληνικά ονόματα όλων των καραβιών που συμμετείχαν στην επανάσταση, μα πάνω από όλα η δίψα για ελευθερία και την δημιουργία εθνικού κράτους.
Ο πόλεμος αυτός ήταν ανελέητος. Και είχε πολλούς νεκρούς κυρίως από την πλευρά των υποστηρικτών της επανάστασης και του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ο Ρήγας Φεραίος για παράδειγμα είναι θύμα αυτού του πολέμου και όχι της επανάστασης του 1821, την οποία δεν έζησε για να την γνωρίσει.
Εκ του αποτελέσματος γνωρίζουμε ότι οι διαφωτιστές επικράτησαν έναντι του πατριαρχείου και έτσι στις αρχές (και όχι την 25η Μαρτίου) του 1821 έχουμε το ξέσπασμα της επανάστασης.
Η αντίδραση του πατριαρχείου ήταν ο αφορισμός των επαναστατών.
Ζ.Π.
Στις 9/1/1853 πεθαίνει στις φυλακές της Σύρου ο Θεόφιλος Καΐρης, ύστερα από πολυετείς διώξεις, που ξεκινούν από το 1839. Η κατηγορία ήταν, ότι ο -μοναχός- Καΐρης ίδρυσε «άλλη νεωστί αναφανείσα θρησκεία». Στην ουσία πρόκειται για αργή και προμελετημένη δολοφονία. Μια ημέρα μετά την ταφή του, κάποιοι ξέθαψαν το πτώμα του, άνοιξαν την κοιλιά του και τη γέμισαν με ασβέστη (χριστιανικό αποτρεπτικό για τον «διάβολο», μην τυχόν έλθει να κατοικήσει στον νεκρό…).
ΔιαγραφήΤο 1856 αφορίζεται ο συγγραφέας των «Μυστηρίων της Κεφαλλονιάς», Ανδρέας Λασκαράτος. Το 1859 καταδικάζεται ο ποιητής Παναγιώτης Συνοδινός για προσβολή της θρησκείας Το 1864 η εκκλησία αντιδρά στην επίσκεψη του Ερνέστ Ρενάν στην Αθήνα, συγγραφέα της περίφημης «Προσευχής επάνω στην Ακρόπολη». Το 1866 διώκεται ο Εμμανουήλ Ροΐδης, συγγραφέας της «Πάπισσας Ιωάννας». Το 1877 διώκεται ο διπλωματικός υπάλληλος Κλέων Ραγκαβής για το δραματικό του ποίημα «Ιουλιανός ο Παραβάτης», στο οποίο υποστηρίζεται το πνεύμα του Διαφωτισμού...
Κάπου εδώ στο τέλος της δεκαετίας του 1870, έχουμε και το τέλος ενός πολέμου. Ο νικητής είχε καταφέρει από το 1848 να πάρει τα ηνία του νεοσύστατου κράτους, αφού "κατέλαβε" το πανεπιστήμιο, υποχρεώνοντας σε παραίτηση τον καθηγητή γενικής ιστορίας Θεόδωρο Μανούση.
Ζ.Π.
Ο Γεννάδιος Σχολάριος και όλοι οι μαυροφορεμένοι, όχι μόνο δεν μετάνιωσαν, αλλά απολάμβαναν για τετρακόσια χρόνια τα αργύρια της πράξης τους. Ο σουλτάνος, σε παλλαϊκή συγκέντρωση, υποδέχθηκε τον Γεννάδιο Σχολάριο και του απέδωσε τιμές αρχηγού κράτους. Μπροστά στο πλήθος του παρέδωσε το κείμενο των προνομίων της Εκκλησίας λέγοντάς του: «Ποίμανε το ποίμνιό σου και έχε όλα τα προνόμια που είχαν και οι προκάτοχοί σου». Στη συνέχεια τον οδήγησε ο σουλτάνος στα ανάκτορα, όπου ο ίδιος ιδιοχείρως του παρέδωσε βαρύτιμη ποιμαντική ράβδο και τον παρακάλεσε να τη δεχθεί, ενώ του έδωσε και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Κατόπιν εναπόθεσε το δεξί του χέρι στον ώμο του Πατριάρχη, χειρονομία μεγάλης οικειότητας, τον συνόδεψε μέχρι την πόρτα των ανακτόρων, όπου τον περίμενε λευκό καταστόλιστο άλογο, το οποίο ίππευσε, και με έφιππη συνοδεία αξιωματούχων τον έστειλε στο ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου τον περίμενε το φανατισμένο ποίμνιο των ανθενωτικών, και του έδωσε το πατριαρχείο για κατοικία.
ΔιαγραφήΚαι ενώ ο λαός της πόλης θρηνούσε ακόμη πάνω από τους ανοιχτούς τάφους των δικών τους ανθρώπων, αυτός ο ιερωμένος, σκεφτόταν αν οι αγιογράφοι του μέλλοντος θα ζωγράφιζαν φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του.
Δέκα μήνες μετά από αυτές τις φανφάρες, ο σουλτάνος, που ήταν σοβαρός άνθρωπος, τον ανάγκασε σε παραίτηση, γιατί μια από τις πολλές ερωμένες του, «γυναίκα μωρό και πόρνη», δημιουργούσε σκηνές έξω από το πατριαρχείο και τον ξευτέλιζε στο ποίμνιό του, αναφέρει ο Γ. Κορδάτος, ενώ ο Δωρόθεος Μονεμβασίας επισημαίνει: «Ο Πατριάρχης Γεννάδιος ήταν έκφυλος και πόρνος».
Αυτός ο άνθρωπος, που είχε όλα τα κουσούρια, που τίποτα δεν του έλειπε, αγίασε. Εκτός από πολύ διεφθαρμένος, «ο Γεννάδιος ήταν φιλότουρκος και έκανε προπαγάνδα υπέρ των Τούρκων» (Σάθας «Χρυσαλίς» βιογραφία Γεννάδιου).
Ο τουρκόφιλος Οικουμενικός Πατριάρχης Γεννάδιος μιλούσε στο σκλαβωμένο λαό για τον «φιλεύσπλαχνο σουλτάνο», ο οποίος είχε εντολή από το Θεό να επαναφέρει τους αμαρτωλούς χριστιανούς στο σωστό δρόμο. Σύμφωνα με το δόγμα του Πατριάρχη Γεννάδιου, στο δίλημμα αν έπρεπε να σωθεί, η Αυτοκρατορία ή η Ορθοδοξία, η απάντηση ήταν σαφής: «η Ορθοδοξία»- ο δε σουλτάνος ήταν το όργανο του Θεού για την πραγματοποίηση του «ευγενικού» αυτού στόχου. Σύμφωνα με το Γεννάδιο, «ο φιλάνθρωπος σουλτάνος ήταν όργανο όχι μόνο της θείας οργής, αλλά και της Θείας πρόνοιας, αφού εμφανιζόταν σαν υπερασπιστής της Ορθοδοξίας. Κατά συνέπεια, η νομιμοφροσύνη προς αυτόν, τόσο της Εκκλησίας όσο και ολοκλήρου του Γένους, ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη» (Π. Κονόρτας «Ο Θεός, ο σουλτάνος και ο Πατριάρχης» περ. «Ιστορικά» 25 Μαΐου 2000).
Κανένας ιστορικός, ακαδημαϊκός ή πανεπιστημιακός δεν έκανε τον κόπο να ασχοληθεί με τα πραγματικά γεγονότα της άλωσης, γιατί θίγεται το ιερατείο.
«Στην τουρκοκρατία ο κλήρος απολάμβανε τα προνόμια του. Αν οι Τούρκοι σκότωσαν μερικούς ιερωμένους, αυτό ήταν αποτέλεσμα της κακής συμπεριφοράς των ιερωμένων και όχι για εθνική υπέρ της Ελλάδας δράση. Ο Πατριάρχης απολάμβανε την ισχύ των προνομίων του και δεν κατάλαβε τη διαφορά αλλαγής του αφέντη. Ο ισλαμισμός είναι τέκνο του εβραϊσμού και δίδυμος αδελφός του χριστιανισμού επομένως δεν υπήρχαν ουσιαστικά προβλήματα. Οι τυχοδιώκτες και άξεστοι αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι ντύνονταν όπως οι Τούρκοι πασάδες για να ευχαριστήσουν τον σουλτάνο» (Γ. Κορδάτος).
Πολυχρονεμένο αποκαλούσε ο Πατριάρχης τον αυτοκράτορα, πολυχρονεμένο και το σουλτάνο.
Καντήλι στην Αγία Τράπεζα για τον αυτοκράτορα, καντήλα και για το σουλτάνο.
Ζ.Π.
«Ελέω θεού βασιλεύς» ο αυτοκράτορας, «Θεόθεν εξουσία» ο σουλτάνος.
ΔιαγραφήΜαύρο καλυμμαύχι ο κλήρος, κόκκινο φέσι ο Τούρκος.
Αλυσοδεμένη η Ελλάδα στη Ρώμη, με χοντρές αλυσίδες στον Τούρκο.
Ποίμνιο αποκαλούσε ο αυτοκράτορας τους Έλληνες, ραγιάδες ο σουλτάνος.
Δεν άλλαξε τίποτα.
«Τώρα η νέα σκλαβιά ήταν πιο δυσβάσταχτη. Αλλοτριωμένοι οι Έλληνες από το θρησκευτικό φανατισμό του κλήρου, αποχαυνώθηκαν τελείως από τις νηστείες, τους εσπερινούς, τις αγρυπνίες, τους όρθρους και τα σταυροκοπήματα. Οι γονυκλισίες με σκυμμένο το κεφάλι δεν άφηναν τους Έλληνες να σκεφθούν, αφού σπαταλούσαν το χρόνο τους μεταξύ δουλειάς, σπιτιού και Εκκλησίας. Είχαν Θεσπίσει 115 γιορτές και αργίες το χρόνο» (Σ. Μιχαλόπουλος).
Ενώ το δωδεκάθεο πολεμήθηκε από τον κλήρο και το αποκαλούσαν πλάνη, δεν συνέβη το ίδιο με το μωαμεθανισμό, που τον δέχθηκαν χωρίς προβλήματα ή διαμαρτυρίες. Ο χριστιανισμός συμβίωνε μαζί του αρμονικότατα, αφού και οι δύο ήταν τέκνα του εβραϊσμού. Οι ιερωμένοι έγιναν πιο προκλητικοί, άθλιοι σκευωροί και σατραπίσκοι, αφού πολλές φορές ο σουλτάνος αναγκάστηκε να τους ανακαλέσει στην τάξη και τους σύστηνε να τηρούν τους κανόνες της Εκκλησίας. Οι αθλιότητες του ιερατείου κράτησαν το ραγιά 400 χρόνια σκλάβο των Τούρκων.
Υπήρξαν και φωτεινές χριστιανικές φυσιογνωμίες, άγιοι καθ’ όλα, όπως ο επίσκοπος Θεσσαλονίκης Ευστάθιος (1185), που σε επιστολή προς τους Θεσσαλονικείς στηλιτεύει την απάνθρωπη συμπεριφορά του κλήρου και καλεί τους Θεσσαλονικείς «να κομματιάσουν σαν φαρμακερό φίδι τους χασάπηδες της αγάπης». Επειδή διαφωνούσε με τον πατριάρχη, καθαιρέθηκε και εξορίστηκε.
Η Εκκλησία και η αυτοκρατορία ήταν ένα αδιάσπαστο πολιτικο-θρησκευτικό χλιδάτο σύνολο, που απολάμβανε χωρίς μέτρο τις ηδονές της ζωής. Η Εκκλησία και ο εκάστοτε σουλτάνος συγκυβερνούσαν και αφάνιζαν το δυστυχισμένο Έλληνα ραγιά.
Και για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, για τον πολιτισμό της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) θα παραθέσω γνώμες ξένων ανδρών:
«Τίποτα καλό δεν προήλθε από το Βυζάντιο» (Ράσελ).
«Στη χιλιετή ιστορία του Βυζαντίου, η σελίδα της ιατρικής είναι λευκή» (Ε. Ζανσέλμ, καθηγητής της Ιατρικής).
«Η γενική όψη του Βυζαντίου είναι εικόνα ηλιθιότητας. Άθλια και ανισόρροπη, με τα πάθη της έπνιγε την ανάπτυξη κάθε ευγενικής σκέψης ἡ πράξης» (Έγκελς Γερμανός φιλόσοφος).
«Η βυζαντινή αυτοκρατορία έγινε αντικείμενο γελοιοποίησης, γιατί ασχολείται με μικροπρεπείς φιλονικίες, τη στιγμή που ο εχθρός βρισκόταν στην πύλη της πόλεως» (Ναπολέων).
«Η ιστορία του Βυζαντίου είναι πιο γελοία από τη ρωμαϊκή. Είναι ανάξια συλλογή, που περιλαμβάνει μόνο θαύματα και δημηγορίες. Είναι μια ντροπή για την ανθρώπινη σκέψη» (Βολτέρος).
Ζ.Π.
Διαγραφή«Η ιστορία της αυτοκρατορίας είναι μια μονότονη ιστορία δολοπλοκιών των ιερωμένων, των ευνούχων και των γυναικών, των δηλητηριάσεων, των συνομωσιών, της απολύτου αγνωμοσύνης και των συνεχών αδελφοκτονιών. Άνθρωποι που δεν υπήρξαν ποτέ ενάρετοι, ήταν πρόθυμοι σκλάβοι τόσο των πράξεών τους όσο και των σκέψεών τους. Η βυζαντινή αυτοκρατορία είναι, χωρίς καμία εξαίρεση, η πιο ευτελής μορφή πολιτισμού» («Ιστορία των Ευρωπαϊκών Ηθών» W.E.H. Lecky).
Σήμερα προσπαθούν διάφοροι δήθεν ιστορικοί και ερευνητές να δικαιολογήσουν την προδοσία και τη συνεργασία του Σχολάριου με τους Τούρκους- την παρουσιάζουν σαν προσπάθεια «βραχυπρόθεσμης συνεργασίας με στόχο τον κατευνασμό του θηρίου». Το «βραχυπρόθεσμο» του εγχειρήματος κράτησε περίπου τέσσερις αιώνες. Με αυτή δε τη λογική του «θηρίου». όλοι οι προδότες της οικουμένης δηλώνουν ότι αποβλέπουν στον «κατευνασμό του θηρίου». Όμως κατά κανόνα καταδικάζονται και εκτελούνται ως προδότες!
Ο ορθόδοξος ανώτερος κλήρος όχι μόνο δεν υπέστη διώξεις από τους Οθωμανούς σουλτάνους, αλλά αντίθετα είχε επιδοθεί σε αγώνα εξαγοράς του καθεστώτος για την εξασφάλιση υψηλών εκκλησιαστικών αξιωμάτων. Όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, τα μοναστήρια ήταν περίπου 600 και είχαν στην ιδιοκτησία τους τεράστια πλούτη, με αποτέλεσμα να προκληθούν εντάσεις με τις κυβερνήσεις που δήμευσαν τις περιουσίες τους και κατήργησαν ορισμένα από αυτά.
ΠΗΓΗ: Tο βιβλίο, «Το Ολοκαύτωμα Του Ελληνισμού», του Γεράσιμου Καλογεράκη, σελ. 211 – 216, εκδόσεις Δίον.
Ζ.Π.
Η ελληνοχριστιανική αγωγή του Δ. Λιαντίνη
ΔιαγραφήΜας δίδαξαν πως ο Χριστιανισμός ήρθε και συμπλήρωσε τον Ελληνισμό. Πως με τις νέες ιδέες κάλυψε τα κενά, θεράπευε τις ατέλειες και τα λάθη, ολοκλήρωσε την οπτική και τη θεωρία του, και βάθυνε τα αμμώδη και τα ρηχά της προβληματικής των Ελλήνων. Πως πράυνε τη σκληρότητα και μάλαξε την αγερωχία τους για τον άνθρωπο, στρογγύλεψε τις ακμές και τις οξείες της ελληνικής περηφάνειας, και ημέρωσε την τραχύτητα της ανθρώπινης πράξης. Μ' έναν λόγο, πως εξευγένισε τη γενική λειτουργία και έκφραση του βιοτικού τρόπου των Ελλήνων...
Διδάσκοντας οι δάσκαλοι τα αρχαία ελληνικά, μας έμαθαν να βλέπουμε ερμηνευτικά τους Έλληνες κάτω από τα τσακίσματα και τους ρυθμούς των χριστιανών. Αυτό σημαίνει, πως αν οι δάσκαλοι από την άποψη της ουσίας παραχάραξαν το ελληνικό νόμισμα, από την άποψη της μορφής ο τρόπος που ερμήνευαν στη συνέχεια τους Έλληνες ήταν να διαθέσουν το κίβδηλο χρήμα στην αγορά από όλες τις τράπεζες του κόσμου. Η υφήλιος γιόμισε κάλπικη μονέδα. Σύμφωνα με την τακτική αυτή, κάθε αποτίμηση ελληνικού στοιχείου έπρεπε να περνά μέσα από τους ηθμούς της χριστιανικής λογικής, της χριστιανικής ηθικής, και της χριστιανικής αισθητικής. Οι αρχαίοι κίονες γίνανε πέτρες, για να χτιστούν οι τοίχοι των νέων ναών...
Το δίκαιο των ανθρώπινων νόμων δεν είναι να μας χαρίζουν το μεγαλύτερο καλό, αλλά να μας φυλάγουν μέσα στο μικρότερο κακό. Ο νόμος των ανθρώπων δεν φιλοδοξεί να μου προσφέρει τον Παράδεισο. Του στέκεται αρκετό να αποτρέψει την Κόλαση να γκρεμιστεί απάνω μου. Μια βασική θέση των Ελλήνων, που είναι και η παιδαγωγική της φυσικότητας και της υγείας, λέει πως, είμαι ευτυχισμένος στο βαθμό που δεν είμαι δυστυχισμένος.
Αν θέλουμε να βρισκόμαστε σύμμετροι με την πραγματικότητα, και όχι με τις αφελείς επιθυμίες μας, τότε θα δεχθούμε ότι μέσα στην ανθρώπινη φύση περιπλεονάζει η φαυλότητα και το στοιχείο της άρνησης. Μία από τις δέκα θεμελιώδεις προτάσεις των Ελλήνων, που τη βάζουν μάλιστα και στο στόμα των εφτά σοφών, λέει: «Οι πλείστοι άνθρωποι κακοί». Και στη νεότερη εποχή το ίδιο νόημα μας το 'δωκε η απαρηγόρητη διατύπωση του Χόμπς: «Ο άνθρωπος είναι λύκος για τον συνάνθρωπο». Σε μια τέτοια λοιπόν πραγματικότητα να πασχίζεις να εφαρμόσεις το «αγαπάτε αλλήλους» των χριστιανών είναι σαν να βάζεις φωτιά και να ζητάς να πυρπολήσεις τον χιονισμένο κάμπο...
Σχετικά με την αγάπη, την παρούσα στους χριστιανούς και την απούσα στους Έλληνες, αν θέλουμε να βρισκόμαστε σύμμετροι, όχι με την πλάνη και την υποκρισία, αλλά με την αλήθεια και την εντιμότητα, θα υποχρεωθούμε να αναδιατάξουμε τις θέσεις μας από τα θεμέλιά τους. Για τους Έλληνες αγάπη είναι η υποταγή στη φυσική και στην ηθική τάξη• αυτό που διαφορετικά το περιγράψανε με τη μεγαλώνυμη λέξη της Δίκης• να επιδικάζεις στον άνθρωπο την τιμή του• να μη γίνεσαι υπέρογκος και υβριστής απέναντι στους νόμους της φύσης και στους νόμους των ανθρώπων να κατέχεις και να δείχνεις τη νόστιμη και τη μέτρια ανθρωπιά• αυτό που οι Ευρωπαίοι ερμηνευτικά το βάφτισαν Ουμανισμό. Και όλα αυτά χωρίς γλυκασμούς και χωρίς ηχηρότητα. Με γνώση, με πίκρα και με βούληση.
Για τους Έλληνες, δηλαδή, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δύο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να 'χει τρεις χιτώνες, όταν ο διπλανός δεν έχει κανέναν. Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δύο το ένα σε 'κείνον που δεν έχει κανέναν, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να «κουκουλώσει» μια κοινωνική αταξία. Ενώ η θέση των Ελλήνων να μην αποκτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα. Άλλωστε η θέση αυτή είναι, αλλιώτικα, η βάση εκείνης της υπέροχης σύλληψης στο κοινωνικό πρόβλημα, που οι Έλληνες την είπανε δημοκρατία. Ξέρεις άλλη λέξη με πιο αδρή, πιο γόνιμη, πιο πλούσια, πιο σοφή, και πιο έμορφη αν θέλεις ουσία από τη λέξη δημοκρατία; Εγώ δεν ξέρω. Και γράμματα γνωρίζω, που λένε στα δικαστήρια.
Ζ.Π.
Αυτή την πρωταρχική συμπεριφορά των Ελλήνων, που προφταίνει να σε φυλάγει από τη διολίσθηση στο ηθικό χάος, ο Αριστοτέλης τη χάραξε σε μια πρόταση μαρμάρινη. Μοιάζει με τις εξισώσεις που διατυπώνουν οι μεγάλοι φυσικοί: «Ο αλτρουισμός», λέει, «είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωισμό». Ο αλτρουισμός των χριστιανών όμως δεν είναι τέτοιο δώρο. Αλλά είναι η πρόφαση για να διαιωνίζεται ο εγωισμός τους. Σκέφτηκες ποτέ πόσο ατιμωτική είναι για σένα η στιγμή που ελεείς το διακονιάρη; Πώς επιτρέπεις, και πώς ανέχεσαι την υπεροχή σου απέναντί του; Η ελεημοσύνη σου τον φτύνει καταπρόσωπα.
ΔιαγραφήΟι χριστιανοί ποτέ δε 8α μπορούσαν να πουν αυτό τον λόγο του Αριστοτέλη. Γιατί έρχονται να διακονήσουν την αρρώστεια. Δεν έρχονται να στεφανώσουν την υγεία. Η πρόταση του Αριστοτέλη είναι ο λόγος ο φυσικός και ο ολόκληρος. Αντίθετα, το «αγαπάτε αλλήλους» των χριστιανών είναι η θέση η μισή και η αφύσικη. Γιατί ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο, αλλά εξίσου μισεί. Πράγμα που είναι και το φυσικό και το καθημερινά συμβαίνον... Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να μισήσει ποτέ, μοιάζει με τη σκύλα που δεν μάχεται τον λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;
Επειδή η διδασκαλία των χριστιανών αγνόησε ή παράβλεψε αυτό το δεύτερο φυσικό μισό, η φύση και τα πράγματα την τιμώρησαν με τη χειρότερη τιμωρία. Την έκαμαν στα λόγια να γίνεται διδασκαλία απλότητας και αγάπης, και στην πράξη να μένει συμπεριφορά πονηρίας και μίσους. Αυτό το αναποδογύρισμα στα σκοτεινά το περιγράφει η περίφημη υποκρισία των χριστιανών, που συνέχεια τη βλέπουμε γύρω μας, και συνέχεια την παραβλέπουμε αδιάφορα. Η υποκρισία των χριστιανών μας είναι καθημερινή και βραδυνή και μεσημβρινή. Μας παραστέκει όπως το νερό που πίνουμε, και μας κυκλώνει όπως ο αέρας που ανασαίνουμε. Παράδειγμα. Στο χωριό Μαύρη Τρύπα ένας τοκογλύφος έσπρωξε τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Με τρία παιδάκια μέσα. Δεν είχε να πληρώσει τα χρέη. Σαν του είπαν πως εξαιτίας του σκοινιάστηκε ο άνθρωπος, εκείνος αγανάκτησε, σήκωσε τα χέρια του παλαβά, και φώναξε: «Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;». Από τη σύγχυση και την οργή του, πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν' ανάιψει το τσιγάρο του στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο. Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε κι αρχίνησε να ικετεύει: «Συχώρα με, Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός». Τέτοιοι είμαστε οι πλείστοι χριστιανοί. Και το χειρότερο δεν το ξέρουμε. Και το χείριστο δεν θα το μάθουμε ποτές...
Θα φέρω δύο δείγματα, για να δείξω ότι αυτό το μίσος είναι η οξύτερη μορφή εχθροπάθειας, που μπόρεσε να ξεδιπλώσει η ανθρώπινη φύση. Το ένα δείγμα είναι η επινόηση της Κόλασης με τα βασανιστήρια της. Αναλογίστηκες ποτέ, τι σημαίνει την ώρα που πεθαίνει ο άνθρωπος να του φορτώνεις τον τρόμο του αιώνιου μαρτυρίου της Κόλασης; Η ώρα του θανάτου που κάποτε θα 'ρθει για τον καθένα μας, ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά της ανθρώπινης φύσης, είναι μια ώρα απερίγραπτης τραγικότητας. Γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή ο άνθρωπος εξοφλεί την επιταγή της ζωής. Μην κοιτάς τι σημαίνει να σου πουν ξαφνικά ότι κέρδισες ένα δισεκατομμύριο στο λότο. Αλλά να κοιτάς τι σημαίνει να σου πουν ξαφνικά ότι οφείλεις να πληρώσεις, και μάλιστα αμέσως, ένα δισεκατομμύριο που δεν ήξερες ότι το 'χεις χρεωθεί και το 'χεις σπαταλήσει. Και που πια δε σου βρίσκεται ούτε δραχμή. Ρωτάς: Ποια είναι η χρέωση, και ποια είναι η σπατάλη μου; Μα είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή η δική σου που έζησες, με όλες τις χαρές που σού 'δειξε. Ότι είδες τον ήλιο το πρωί, και τη θάλασσα τον Ιούλιο. Ότι περπάτησες σε μια ρεματιά τον Μάη μ' ένα κορίτσι στο πλάι σου, κι ακούσατε τ' αηδόνι. Ότι δίψασες, και ήπιες το κρύο νερό της πηγής. Αυτά πληρώνεις την ώρα που πεθαίνεις.
Ζ.Π.
ΔιαγραφήΕκείνη, λοιπόν, τη στιγμή της ανεκλάλητης χρείας και της φρικτής εγκατάλειψης είναι ακριβώς που διάλεξε η Εκκλησία να φορτώσει τον αφελή χριστιανό με τους αιώνιους τρόμους της Κόλασης:
Θα ζεις, του λέει, αιώνια κλεισμένος σ' έναν πύρινο τάφο.
Θα περνάς τους αιώνες με το αίσθημα του ραγδαίου ιλίγγου ενός ανθρώπου που γκρεμίζεται από του τριακοστό όροφο.
Θα περπατάς γυμνός σε άδεντρο τόπο, κάτου από ένα ορμητικό φλογοβρόχι.
Θα σε ρίχνουν χωρίς σταμάτημα σ' ένα βαθύ πηγάδι γιομάτο με κόκκινα, και μαύρα, και κίτρινα φίδια. Κόμπρες, οχιές, κροταλίες.
Θα βουτάς σε βόθρους. Και θα πνίγεσαι επαναληπτικά και ακατάπαυστα μπουκωμένος τα περιττώματα.
Μυτερώνυχοι διάβολοι θα σε καρφώνουν ανάσκελα με τεράστιες πηρούνες.
Θα 'σαι φυτεμένος αιώνια στους πάγους, και θα σε φυσάει κατάγυμνο ο δρεπανηφόρος Καικίας.
Θα μεταμορφώνεσαι σε δέντρο, σε φίδι, σε τέρας. Θα ζεις, δηλαδή, το μαρτύριο της αλλαγής της σάρκας σου.
Και όλα αυτά τα φρικώδη στους αιώνες των αιώνων. Χωρίς την ελπίδα της παύλας. Ο Δάντης εκείνους που διαβαίνουν την πύλη της Κόλασης τους βάζει να διαβάζουν μια επιγραφή που δεν παρηγοριέται με τίποτα: «Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε!».
Να φορτώνεις λοιπόν τον άνθρωπο τον αφελή και τον αθώο κάπου, γιατί είναι το μεγάλο σου θύμα, με τέτοιες φρικτές φαντασίες την πανίερη και την υπέρτατη και τη φοβερή ώρα που ψυχομαχεί• την ώρα που δίνει την πιο άγρια μάχη -τί 'ναι μπροστά της τα Γαυγάμηλα και οι Κάννες και η Μάχη των Εθνών!- να βγει η ψυχούλα του για να λυτρωθεί από την αγωνία του θανάτου. Ερωτώ: Ποιος σατανάς, ποιο ανθρώπινο τέρας, ποιος αρχιτέκτονας του σκότους και του ουαί θα μπορούσε να δείξει αγριότερο μίσος και να επινοήσει χειρότερο μαρτύριο για τους ανθρώπους;
Το άλλο δείγμα μου είναι το κείμενο του αφορισμού της Εκκλησίας. Ακούστε τις λέξεις, κοιτάχτε τις σκηνές, και μετρήστε το μίσος που υπάρχει στο τυπικό του αφορισμού, την ώρα που ξεστομίζεται από το ρύγχος του ιερέα: «Να είσαι αφωρισμένος, καταραμένος, και μετά θάνατον άλυτος. Αι πέτραι και ο σίδηρος να λυθούν, συ δε μηδαμώς. Να σχισθή η γη και να σε κοταπίη ως τον Δαθάν και τον Αβειρών. Να τρέμης επί γης ως ο Κάιν, και να απόκτησης την λέπραν του Γιεζή, και την αγχόνην του Ιούδα. Περιπλέον να έχης τας αράς των 318 θεοφόρων πατέρων».
Ναι. Τις κατάρες των θεοφόρων πατέρων! Οι άγιοι, δηλαδή, και ο θεός που φέρνουν μέσα τους, θεοφόροι για, δεν είναι άλλο παρά χολή και ανάθεμα, πίσσα, οργή, μισανθρωπία, βρασμός και βρυγμός και τριγμός, καταλαλιά και αποθηρίωση. Ίδε η θρησκεία της αγάπης! Οποίον τρομερόν όπλον! λέει ο άγιος Παπαδιαμάντης μας για τον αφορισμό. Κι ένας άλλος θα μπορούσε να προσθέσει: Και ενάντια σε τι ανθρώπους σφεντονίζεται!...
Αν διατάξει κανείς το πρόβλημα της σχέσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού μετωπικά, και το κοιτάξει κατάματα, θα βρει να κρατήσει δύο κρατούμενα. Το ένα είναι πως η σύνθεση αυτών των δύο κοσμοθεωριών σε ενότητα συνιστά το ακρότατο σημείο του αφύσικου μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος. Το άλλο είναι πως η απόπειρα να συνταιριαστούν αυτές οι δύο αταίριαστες ροπές δυνάμεων συνιστά την κατεξοχήν ερμηνευτική τερατωδία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μεγαλύτερη πομφόλυγα, και πιο γελοίο τσαλίμι από αυτό που ονομάστηκε «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός» δε θα μπορούσε να σκαρφιστεί και να σκαρώσει ο άνθρωπος. Βλέπω έναν Τουρκαλβανό, με προβιά και τουλουπάνι, να πηδοκοπά και να λυγίζει χορεύοντας βαλς στα Χειμερινά Ανάκτορα της Πετρούπολης την εποχή του Στολύπιν...
Ζ.Π.
Χαλκεύουμε και τεχνουργούμε το νέο άνθρωπο εκατό τοις εκατό πλαστικό, και εκατό τοις εκατό αφύσικο. Γιατί αφύσικη και πλαστική ως το μυελό των οστών της είναι τούτη η περιλάλητη ελληνοχριστιανική σύνθεση. Ενώστε το τραγί και την έλαφο, και θα 'χετε τραγέλαφο. Ενώστε την κατσίκα και την έχιδνα, και θα 'χετε χίμαιρα. Ενώστε τα σκέλη του ίππου με την κεφαλή και τις πλάτες του Θαλή του Μιλήσιου, και θα 'χετε Κένταυρο. Ενώστε τα μπροστινά του Ερμή με τα βυζάκια της Αφροδίτης, και θα προβάλει ντροπαλός ο Ερμαφρόδιτος... Παράλογα και αφύσικα, και πανούργα και γελοία, ανυπόστατα και καρκινοπαθή, και εγκληματικά και απάνθρωπα έργα του ανθρώπου ψάχνοντας θα βρούμε πολλά. Η έμπνευση όμως που είχαν κάποιοι να επιχειρήσουν τη μίξη του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, και στη συνέχεια να την ονομάσουνε «εύκρατη κράση», είναι μία πράξη που μένει σαν η αποθέωση του θράσους, της άγνοιας, της πανουργίας, και της σύγχυσης των φρενών...
ΔιαγραφήΤι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μία διαφορά, που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό; Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι απλό και σαφές, όσο και το φύλλο της ελιάς. Αλλά γι' αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν ένα κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.
Η παρατήρηση των Ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο. Λέμε, για παράδειγμα, σήμερα ατομική φυσική, και ξεκινάμε από το «άτομο» του Δημόκριτου. Και στην ατομική φυσική τίποτα δεν γίνεται δεκτό από την κοινότητα των φυσικών, εάν προηγουμένως δεν του δοθεί το «ναι» του εργαστηρίου. Αντίθετα, η υπόθεση των χριστιανών είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε μένει αναπόδειχτη. Οποιοδήποτε δεδομένο των χριστιανών ποτέ δε θα βρει την εφαρμογή του μέσα στην κλίμακα της φύσης. Ποτέ και κανείς, λόγου χάρη, δεν είδε τον θεό μέσα στις εξισώσεις του Αϊνστάιν ή στο λαμπορατόριο. Ποτέ και κανείς δεν είδε ένα νεκρό να ξανανεβαίνει στο φως, και να βγάζει λόγο για τον Παράδεισο και την Κόλαση. Ποτέ και κανείς δεν αγάπησε το ξένο παιδί όσο αγαπά το δικό του, ή δέχτηκε να πεθάνει το δικό του παιδί στη θέση του παιδιού ενός ξένου.
Ζ.Π.
Πιο απλά, οι Έλληνες ξεκινούν από τη φύση και το ορατό. Το όργανο της μελέτης τους είναι η λογική... Αντίθετα, οι χριστιανοί ξεκινούν από την ψυχή και το αόρατο. Το όργανο της μελέτης τους είναι η φαντασία και το συναίσθημα... «Με τη φαντασία γίνεσαι Θεός και Ρήγας, κι έχεις την ψυχή μιας μύγας», καθώς λέει ο καλός Βάρναλης. Με τη λογική μου όμως, για να φτάσω στη Σελήνη, απόσταση ένα δευτερόλεπτο φωτός, έπρεπε να οργανώσω τη γνώση μου σ' ένα σύστημα αναγκαίας διαδοχής κατακτημένων πληροφοριών... Ξεκινώντας λοιπόν από τις αφετηρίες της παρατήρησης και της φαντασίας βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί η μέθοδος των Ελλήνων οδήγησε στην επιστήμη, και γιατί ο τρόπος των χριστιανών οδήγησε στη θρησκεία. Και πάρα πέρα, βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί το κριτήριο της επιστήμης είναι η πειραματική απόδειξη της γνώσης, και στη συνέχεια η αναγκαστική αποδοχή της από κάθε φρόνιμο άνθρωπο, ενώ το γνώρισμα της θρησκείας είναι «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» και το «δόγμα». Όροι, που για την επιστήμη δεν έχουνε νόημα. Ο Αυγουστίνος, ένας πρώιμος και βαθύς θεωρητικός των χριστιανών, έλεγε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Χριστιανισμό είναι τα μαθηματικά. Η πιο καθαρή δηλαδή μορφή της επιστήμης. Ήξερε ο άνθρωπος... Τον Αναξίμανδρο και τον Λεύκιππο τους έχει ακουστά ένας στους χίλιους Ευρωπαίους. Τον Αβραάμ όμως και τον Βαπτιστή Ιωάννη τους έχουν ακουστά εννιακόσιοι εβδομήντα στους χίλιους Ευρωπαίους. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι ο Αναξίμανδρος και ο Λεύκιππος ανήκουν στην περιοχή της επιστήμης, ενώ ο Αβραάμ και ο Βαφτιστής ανήκουν στη μη επιστήμη...
ΔιαγραφήΟι χριστιανοί του Μεσαίωνα, και μάλιστα του βυζαντινού, ήσαν πολύ πιο έντιμοι από τους σύγχρονους ανεμοκυκλοπόδηδες, που με τον ζήλο τους να συγχρωτίσουν Ελληνισμό και Χριστιανισμό ανακάτεψαν τον λαγό με τη χελώνα. Γιατί είπαν καθαρά και ξάστερα ότι οι Έλληνες ήσαν μωροί. Τους κηρύξανε μια και καλή σε πνευματική πτώχευση ως την αυτοκτονία. Και διαρρήξανε μαζί τους τελειωτικά όλους τους ιστούς και όλους τους συνδέσμους. «Τί πλανώνται προς Πλάτωνα; Τί Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή; Τί μη ορώσιν Όμηρον όνειρον αργόν;», λέει ο Ρωμανός σε κάποιον ύμνο του για τη μωρία, την αφασία, και την παραλυσία των Ελλήνων... Είναι έντιμη στάση, γιατί από το βάθρο της καθαιρεί τη λογική των Ελλήνων, και στη θέση της υψώνει την πίστη... Η σύγχρονη όμως τακτική των σχολείων μας που θέλει να ερμηνεύει τους Έλληνες μέσα από το καλειδοσκόπιο των χριστιανών, είναι οικτρή απόπειρα ευνουχισμένων στο κρεβάτι. Και τρομάρα νεκροφάνειας στο φέρετρο...
Ζ.Π.