ΝΕΕΣ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ: ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΙΟΣ ( Ο ΙΟΣ ΝΙΠΑ - Nipah virus), ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ (ΤΟ ΜΥΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ ulcerans), ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΜΥΚΗΤΑΣ (Ο ΜΥΚΗΤΑΣ Candida auris).

 

ΟΙ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙOY ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. B. Η Λυχνίδα: Η Βόρεια Ακρόπολη του Ελληνισμού. Μία Ελληνική πόλη που χτίστηκε την Μυκηναϊκή εποχή (1500 π.Χ.).

 

 

 

 

Ο  ΙΟΣ  ΝΙΠΑ - Nipah virus

Πρόκειται για εξαιρετικά θανατηφόρο ιό (σκοτώνει σε ποσοστό 70% επί των κρουσμάτων!), ο οποίος μεταδίδεται από τις νυχτερίδες που τρέφονται με φρούτα και περνάει στον άνθρωπο μέσω της κατανάλωσης τροφίμων που έχουν προηγουμένως μολυνθεί από τις νυχτερίδες, δηλ. φρούτων ή κρεάτων ζώων. Είναι ιός, ο οποίος προκαλεί θανατηφόρες εγκεφαλίτιδες ή την κωματώδη κατάσταση του ασθενή. Εντοπίστηκε για πρώτη φορά το 1998, σκοτώνοντας μέσα σε 20 χρόνια εκατοντάδες ανθρώπους στην Ινδία, τη Μαλαισία και το Μπαγκλαντές. Φυσικά, δεν έχει ακόμη βρεθεί εμβόλιο για την αντιμετώπισή του... 

 

Αυτός ο ιός, λοιπόν, ενδέχεται στο εγγύς μέλλον να μας κάνει να ξεχάσουμε τον κορονοϊό/Covid-19, κάνοντας τον τελευταίο να φαίνεται σαν μία αστεία αρρώστια μπροστά στο νέο κακό που έρχεται. Παράσιτα, βακτήρια, μύκητες και ιοί (άρα: μικροοργανισμοί), αόρατοι δια γυμνού οφθαλμού, πάνε να καταστρέψουν τελείως τον πλανήτη. Ειρωνεία ίσως, αλλά αυτό που δεν κατόρθωσαν δυνάμεις με πολύ μεγαλύτερο όγκο και βάρος, που έμοιαζαν πολύ περισσότερο επικίνδυνες, μάλλον θα το κατορθώσουν μονοκύτταροι οργανισμοί με μέγεθος μικρότερο από 0,1 mm (χιλιοστόμετρο)...

Η Dr. Rebecca Dutch του πανεπιστημίου του Κεντάκι, βιολόγος και μοριακή επιστήμονας βιοχημείας, δήλωσε πως αργά ή γρήγορα ο πλανήτης θα αντιμετωπίσει νέα πανδημία. Ποια «βλέπει» όμως εκείνη στο μέλλον; Τον ιό Νίπα, ο οποίος το 1999 εμφανίστηκε μυστηριωδώς στην μακρινή Μαλαισία και έφερνε στους ασθενείς εμετούς, επιληπτικές κρίσεις και εν τέλει το θάνατο. Μιλώντας στην Sun, η Dutch τόνισε πως «ο ιός Νίπα θα μπορούσε να φέρει ανά πάσα ώρα μια νέα πανδημία. Αρκετά πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά για τον Νίπα, όπως η θνησιμότητά του που είναι έως και 75% υψηλότερη από τον covid. Μπορεί να μεταδοθεί μέσω φαγητού, της ανθρώπινης επαφής ή και μέσω της επαφής με τα ζώα».

 

 

 

 

ΤΟ  ΜΥΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ  ulcerans  (έλκος Buruli).

 

ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

To έλκος Buruli (γνωστό και ως έλκος Bairnsdale, έλκος Searls ή έλκος Daintree είναι μία μολυσματική νόσος που προκαλείται από το Μυκητοβακτήριο ulcerans. Το αρχικό στάδιο της μόλυνσης χαρακτηρίζεται από ένα ανώδυνο οζίδιο ή περιοχή οιδήματος. Το οζίδιο αυτό ενδέχεται να μετατραπεί σε έλκος. Το έλκος μπορεί να είναι μεγαλύτερο εσωτερικά, από ότι στην εξωτερική επιφάνεια του δέρματος, και μπορεί να περιβάλλεται από οίδημα. Καθώς η νόσος επιδεινώνεται, μπορεί να μολυνθούν τα οστά. Τα έλκη Buruli επηρεάζουν κυρίως τα άκρα και συνήθως δεν συνοδεύονται από πυρετό

 

Το Mycobacterium ulcerans  είναι  ένα μικρόβιο που σχετίζεται με τη λέπρα και τη φυματίωση  και προκαλεί τη νόσο Buruli  που τρώει τη σάρκα. Αυτό το φαινόμενο περιγράφηκε για πρώτη φορά το 2002 από τη Γραμμή Brunet de Courssou, γαλλική ανθρωπιστική ομάδα στην Ακτή του Ελεφαντοστού της Αφρικής,

Το έλκος Buruli είναι μια χρόνια εξουθενωτική πάθηση του δέρματος που μολύνει τους μαλακούς ιστούς και μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη παραμόρφωση και αναπηρία. Το έλκος Buruli προκαλείται από το  μυκητοβακτήριο ulcerans.

Τουλάχιστον 33 χώρες με τροπικά, υποτροπικά και εύκρατα κλίματα έχουν αναφέρει επιδημίες με το έλκος Buruli στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και στον Δυτικό Ειρηνικό. Το 2014, όπως ανακοίνωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, 2200 νέες περιπτώσεις αναφέρθηκαν σε 12 από τις 33 χώρες. Οι περισσότεροι ασθενείς είναι παιδιά ηλικίας κάτω των 15 ετών. Το θετικό είναι πως η πάθηση εμφανίζει ύφεση καθώς το 2009 είχαν αναφερθεί 5.000 κρούσματα στις 33 χώρες, άρα, μιλάμε για πάνω από 50% μείωση. Ο ΠΟΥ αναφέρει πως η ακριβής αιτία της πτώσης είναι άγνωστη.

Στην Αφρική, περίπου το 48% των ατόμων που πλήττονται είναι παιδιά κάτω των 15 ετών, ενώ στην Αυστραλία το 10% είναι παιδιά κάτω των 15 ετών και στην Ιαπωνία 19% είναι παιδιά κάτω των 15 ετών. Δεν υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ αρσενικών και θηλυκών. Οι αλλοιώσεις συμβαίνουν συχνά στα άκρα: 35% επί των άνω άκρων, 55% επί των κάτω άκρων και 10% για τα άλλα μέρη του σώματος.

Το μυκητοβακτήριο ulcerans, βακτήριο του περιβάλλοντος, ανήκει στην οικογένεια των βακτηρίων που προκαλεί τη φυματίωση και λέπρα. Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία είναι οι μόνοι τρόποι για να ελαχιστοποιηθεί η νοσηρότητα και η πρόληψη της μακροχρόνιας αναπηρίας. Η μόλυνση οδηγεί στην καταστροφή του δέρματος και των μαλακών ιστών με μεγάλα έλκη συνήθως στα πόδια ή τα χέρια. Οι ασθενείς οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν την ασθένεια υποφέρουν από μακροχρόνια λειτουργική ανικανότητα.

Τα μέσα της μόλυνσης από το έλκος Buruli δεν είναι απολύτως σαφή. Εντούτοις, το μυκητοβακτήριο έχει προσδιοριστεί στις στάσιμες ή αργά κινούμενες πηγές ύδατος στις ενδημικές περιοχές και στα υδρόβια έντομα. Η μετάδοση στο άτομο μπορεί να είναι με τη βοήθεια των εντόμων ή από ένα μολυσμένο αερόλυμα που παράγεται από την αποσυντεθειμένη βλάστηση στην πηγή ύδατος.

Η μόλυνση στις περισσότερες περιπτώσεις παρουσιάζει ως υποδόριος κόνδυλος, όποιος είναι χαρακτηριστικά ανώδυνος. Στη νότια Αυστραλία η παρουσίαση είναι συχνότερα ως σπυράκι, το οποίο είναι εξωτερικά στο δέρμα και όχι υποδόριο. Σε κάποιες περιπτώσεις η μόλυνση συνοδεύεται από πυρετό.

 

Μία ξαφνική έξαρση του Έλκους Buruli, το οποίο συνήθως εμφανίζεται στη δυτική και κεντρική Αφρική, ξέσπασε στην Αυστραλία, ανησυχώντας ιδιαίτερα τους επιστήμονες.  Η μολυσματική ασθένεια έχει σημειώσει μία άνοδο τα τελευταία χρόνια σε διάφορα μέρη της χώρας και ειδικά στην πολιτεία της Βικτώρια.

Σε μελέτη που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα 16 Απριλίου σε ιατρικό περιοδικό της Αυστραλίας, κάνουν λόγο για επιδημία και τονίζουν πως απαιτείται μία «άμεση απάντηση από τους επιστήμονες». Αναφέρουν επίσης πως η Βικτώρια αντιμετωπίζει μία επιδημία που όλο και χειροτερεύει και «χαρακτηρίζεται από: αύξηση των θυμάτων, μεγαλύτερη “επιθετικότητα” όταν κάποιος βρίσκεται στη φύση καθώς και από μία νόσο που εμφανίζεται και σε νέες γεωγραφικές περιοχές».

Το 2016 αναφέρθηκαν 182 περιπτώσεις και σημειώθηκε αύξηση 72%. Τον Νοέμβρη του ίδιου έτους το ποσοστό αυτό αυξήθηκε κατά 51% (!) επιπλέον του προηγούμενου ποσοστού και τα συμβάντα άγγιξαν τα 236.

Η περιβαλλοντική πηγή της ασθένειας καθώς και το πώς εξαπλώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους παραμένουν ακόμη άγνωστα. Οι περισσότερες περιπτώσεις στην Αφρική σημειώνονταν σε περιοχές κοντά βάλτους ή σε υδάτινα περιβάλλοντα.

Αντιθέτως, τα κρούσματα στην Αυστραλία φαίνεται πως προκαλούνται από τσιμπήματα κουνουπιών ή οπόσουμ, σύμφωνα με τον ερευνητή Andres Garchitorena, ο οποίος ειδικεύεται στο έλκος Buruli.

«Στην Αυστραλία φαίνεται πως μιλάμε για επίγεια εξάπλωση, ενώ στην Αφρική για παράδειγμα μεταδίδεται μέσω υδάτινων οικοσυστημάτων», αναφέρει ο Garchitorena στο CNNi.

Οι γιατροί προς το παρόν δεν γνωρίζουν γιατί τα κρούσματα αυξάνονται συνεχώς: «Μία πιθανότητα είναι να υπάρχει μία αντίσταση στα αντιβιοτικά».

«Είναι αρκετά δύσκολο να σταματήσεις μια ασθένεια όταν δεν ξέρεις καν πως προκαλείται» αναφέρει ο σύμβουλος μολυσματικών ασθενειών, Daniel O’ Brien.

Η έρευνα υποδεικνύει μία ανησυχητική αύξηση των περιστατικών μόλυνσης.

Η ύπαρξη της νόσου ήταν γνωστή και δεκαετίες πριν, αφού το πρώτο συμβάν εμφανίστηκε το 1948, η έξαρση αυτή όμως έχει εμφανιστεί κατά τα τελευταία χρόνια. Στην Αυστραλία συγκεκριμένα έχουν σημειωθεί αρκετά περιστατικά από το 2013 και έπειτα, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Το έλκος Buruli είναι μία μολυσματική νόσος που προκαλείται από το μυκητοβακτήριο “ulcerans” και εξελίσσεται σε καταστροφικές για το δέρμα και για τους μαλακούς ιστούς, συνέπειες. Το βακτήριο ανήκει στην ίδια οικογένεια με οργανισμούς που προκαλούν λέπρα και φυματίωση.

«Ο τρόπος που δημιουργούνται τα έλκη είναι ο εξής: όταν το βακτήριο βρίσκεται μέσα στο δέρμα του ανθρώπου, πολλαπλασιάζεται και παράγει τοξίνη. Συνήθως επηρεάζεται ο λιπώδης ιστός. Η νόσος τις περισσότερες φορές ξεκινάει με μία ένα μικρό οζίδιο, το οποίο με το πέρασμα του χρόνου, ανοίγει και δημιουργεί ένα έλκος».

Δεν χαρακτηρίζεται ως θανατηφόρα ασθένεια, αν και έχουν σημειωθεί μερικοί θάνατοι, όπως αναφέρει ο Garchitorena.

«Υπάρχουν περιπτώσεις που άνθρωποι έχουν πεθάνει, αλλά η πιο συχνή κατάληξη αυτών που δεν τους έχει χορηγηθεί θεραπεία, είναι η αναπηρία: κάποιοι ασθενείς ίσως χρειαστούν ακρωτηριασμό ή χειρουργείο και στο τέλος θα πρέπει να ζήσουν με λειτουργικούς περιορισμούς».

Το περασμένο έτος, αναφέρθηκαν 2.206 συμβάντα παγκοσμίως, ενώ το 2016 μόλις 1.920, με την Αυστραλία και τη Νιγηρία να έχουν τα περισσότερα κρούσματα.

Τη στιγμή που ο τρόπος μετάδοσης είναι άγνωστος, δεν υπάρχουν στρατηγικές πρόληψης.

Είναι μία θεραπεύσιμη μόλυνση και η θεραπεία της μπορεί να έχει 100% επιτυχία με τη χορήγηση αντιβιοτικών όπως η ριφαμπικίνη και κλαριθρομυκίνη. Όμως, σε περίπτωση που ο ασθενής δεν προβεί άμεσα σε θεραπεία, υπάρχει κίνδυνος για κάποια μελλοντική αναπηρία ή αισθητική παραμόρφωση. Οι θεραπείες που προσφέρονται αυτή τη στιγμή μπορούν να αποτρέψουν μία χειρουργική επέμβαση κατά 40% όπως δηλώνει ο Δρ. Zlatko Kopecki, αντιπρόεδρος του οργανισμού “Australasian Wound & Tissue Repair Society”.

Στο πρώτο στάδιο της ασθένειας περιέχεται ένα ανώδυνο εξόγκωμα ή οίδημα, το οποίο μετατρέπεται σε ένα μεγαλύτερο έλκος εντός τεσσάρων εβδομάδων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να προσβάλλει και τα κόκκαλα με αποτέλεσμα την παραμόρφωσή τους, όπως αναφέρει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Όσον αφορά το ηλικιακό κομμάτι, η νόσος στην Αυστραλία προσβάλλει συνήθως ανθρώπους άνω των 50 ετών, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μεταδίδεται σε νεότερα άτομα. Τα περισσότερα συμβάντα σημειώνονται κατά τη χειμερινή περίοδο.

Η αιτία της έξαρσης στην Αυστραλία παραμένει ένα μυστήριο, όπως αναφέρουν και οι ειδικοί, ειδικά στην πολιτεία της Βικτώρια.

Μερικές απόπειρες εξήγησης του φαινομένου κάνουν λόγο για πιθανά αίτια όπως «το τσίμπημα εντόμων, η μόλυνση του περιβάλλοντος ή κάποια πληγή».

«Οι κακώσεις συνήθως προκαλούνται σε εκτεθειμένα σημεία του σώματος και φαίνεται πως η ένδυση θα μπορούσε κάπως να αποτρέψει τη μόλυνση» αναφέρουν οι υπεύθυνοι της έρευνας, συμπληρώνοντας πως «πρόσφατες αποδείξεις έδειξαν πως η μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο δεν υφίσταται, παρά το γεγονός πως πολλές μολύνσεις θίγουν μέλη της ίδιας οικογένειας».

Ευτυχώς, οι επιστήμονες τονίζουν πως η μόλυνση «φαίνεται να είναι εποχιακή, με μεγαλύτερο ρίσκο να σημειώνεται κατά τους ζεστούς μήνες».

 

 

 

Παγκόσμια ανησυχία για υπερ-ανθεκτικό μύκητα στα νοσοκομεία.

 Ένας μύκητας που αποδεικνύεται πολύ ανθεκτικός στα αντιμυκητισιακά και ο οποίος μπορεί να σκοτώσει έναν ασθενή μέσα σε 90 ημέρες (!) φαίνεται πως εξαπλώνεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Μόνο στις ΗΠΑ, ο μύκητας αυτός έχει καταγράψει περισσότερα από 587 κρούσματα, σύμφωνα με το αμερικανικό Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC).

Σκοτώνει σχεδόν τους μισούς ασθενείς που προσβάλλει!

Για να πάρετε μια αίσθηση του πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια λοίμωξη από τον μύκητα Candida Auris, αρκεί να δείτε τα αποτελέσματα έρευνας, που δημοσιεύθηκε πέρυσι στο επιστημονικό περιοδικό Emerging Infectious Diseases.

 Πηγές: https://nypost.com, https://www.forbes.com

Ο  ΜΥΚΗΤΑΣ  Candida auris,  «Ασθένεια-Χ».

Ο πλανήτης ήδη ζει υπό τον φόβο μιας νέας πανδημίας. Η αιτία του νέου κακού πιθανότατα θα αποδειχθεί ένας μύκητας, ο Candida auris, ο οποίος εισέρχεται στο αίμα προκαλώντας σωρεία μολύνσεων και οδηγώντας τον ξενιστή στον θάνατο, χωρίς μάλιστα να υπάρχει δυνατότητα φαρμακευτικής αγωγής... Εντοπίστηκε για πρώτη φορά το 2009 στο αυτί μιας Γιαπωνέζας και κανένα φάρμακο δεν μπόρεσε να τον απομακρύνει! Έτσι, οι επιδημιολόγοι τον χαρακτηρίζουν ως “το τέλειο παθογόνο”...

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) κάνει πλέον λόγο ανοιχτά για αυτή την επόμενη πανδημία, την οποία κι ο ίδιος χαρακτηρίζει ως “Ασθένεια-Χ”, πολύ πιο θανατηφόρα από τον κορωνοϊό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, δε, ότι την άνοιξη του 2019 -πολλούς μήνες πριν εμφανιστεί ο COVID-19- οι υγειονομικές αρχές του πλανήτη (και της Ελλάδας) τέθηκαν επί ποδός, ακριβώς λόγω του μεγάλου φόβου των επιστημόνων για τη διασπορά αυτού του άκρως θανατηφόρου μύκητα επί της υφηλίου. Σε ρεπορτάζ του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (“Candida auris: Ο μύκητας που απειλεί την Ανθρωπότητα”), που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2019, διαβάζουμε:

“Ο κώδων του κινδύνου για την ανάπτυξη και διάδοση μικρο-οργανισμών εξαιρετικά ανθεκτικών στα αντιβιοτικά και αντιμυκητιακά φάρμακα έχει κρούσει εδώ και χρόνια. «Μαύρος Πρίγκιπας» αυτών των μικροοργανισμών, είδος «Μύκητα του Σκότους», αποδεικνύεται τώρα ο πολύ θανατηφόρος Candida auris, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο αυτί μιας Γιαπωνέζας πριν δέκα χρόνια (εξ ου και το Auris), αλλά εδώ και πέντε χρόνια επιτίθεται απροειδοποίητα σε διάφορα νοσηλευτικά ιδρύματα ανά τον πλανήτη, θερίζοντας κυριολεκτικά τους ασθενείς.

Ουδείς γνωρίζει από πού «κρατάει η σκούφια του», αλλά και πώς μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Συγγενείς ορισμένων ασθενών καταγγέλλουν ότι ακόμα και το νοσηλευτικό προσωπικό αποφεύγει ενίοτε, όσο μπορεί, και να πλησιάσει τους πάσχοντες, γιατί ο μύκητας αναπτύσσεται παντού, από τις φλέβες μέχρι τους σωλήνες του εξαερισμού των νοσοκομείων.

Όχι να τον αντιμετωπίσουν δεν μπορούν, ούτε καν να απολυμάνουν τα δωμάτια των ασθενών που απεβίωσαν δεν καταφέρνουν! Σε μια περίπτωση, οι ειδικοί του Imperial College έσπευσαν στο φημισμένο ιδιωτικό νοσοκομείο Royal Brompton του Λονδίνου να το απολυμάνουν. Μετά από μία εβδομάδα που ένα ειδικό μηχάνημα ράντιζε όλο τον χώρο με υπεροξείδιο του υδρογόνου, όλοι οι μικροοργανισμοί είχαν εξοντωθεί, εκτός από έναν: τον Candida Auris! Αυτός εξακολουθούσε να αναπτύσσεται! Η διεύθυνση του Royal Brompton δεν ήξερε ούτε πώς να απολυμάνει το δωμάτιο, όχι να αντιμετωπίσει τον μύκητα. [...] Οι τρομοκρατημένοι υπεύθυνοι του νοσοκομείου είπαν: «Δεν έχουμε ιδέα από που έρχεται, αυτό που ξέρουμε είναι ότι μεταδίδεται όπως η πυρκαγιά στο δάσος». [...]

Σημειωτέον ότι ο μύκητας πλήττει ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών των ιδρυμάτων που «επισκέπτεται», ενίοτε και το 50%, και περίπου το 30% από τους προσβαλλόμενους πεθαίνουν εντός τριών μηνών.

Ποιους πλήττει κατά προτεραιότητα ο Candida Auris. Ο Candida auris πλήττει κυρίως άτομα με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα και οι μισοί από όσους προσβάλλονται από αυτόν πεθαίνουν εντός 90 ημερών, γράφουν οι New York Times. Την τελευταία πενταετία, έπληξε μια μονάδα νεογνών στη Βενεζουέλα και ένα νοσοκομείο στην Ισπανία, ενώ υποχρέωσε ένα φημισμένο Βρετανικό ιατρικό κέντρο να κλείσει την μονάδα εντατικής θεραπείας που διατηρούσε. Ο μικροοργανισμός «ρίζωσε» στην Ινδία, το Πακιστάν και τη Νότιο Αφρική. [...] Ο Candida auris είναι ίσως, το χειρότερο, το πιο επίφοβο παράδειγμα των νέων απειλών, όπως η άνοδος ανθεκτικών στα φάρμακα μολύνσεων, απειλών που φαίνεται πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αντιμετωπισθούν, τουλάχιστο στα πλαίσια της ασκούμενης σήμερα ιατρικής.

Η αιτία του φαινομένου. Επί δεκαετίες, οι ειδικοί στη δημόσια υγεία προειδοποιούσαν ότι η κατάχρηση των αντιβιοτικών τόσο στην ιατρική, όσο και στη γεωργία, μείωνε την αποτελεσματικότητα φαρμάκων που θεράπευαν μικροβιακές λοιμώξεις που ήταν θανάσιμες κατά το παρελθόν. Τώρα, εκτός από τις μικροβιακές λοιμώξεις, έχουμε επίσης και μια έκρηξη ανθεκτικών μυκήτων που προσθέτει μια τρομακτική νέα διάσταση σε ένα πρόβλημα που υπονομεύει έναν από τους πυλώνες της σύγχρονης ιατρικής. Με δύο λόγια, οι μικροοργανισμοί, είτε πρόκειται για βακτήρια, είτε για μύκητες, θέλουν να ζήσουν και για να ζήσουν αναπτύσσουν σταδιακά άμυνες στις επιθέσεις που δέχονται από τα φάρμακα. [...] Ορισμένοι όμως αναλυτές πιστεύουν ότι υπεύθυνη για την εμφάνιση του Candida Auris είναι η κατάχρηση αντιμυκητιακών φαρμάκων σε μια όλο και περισσότερο χημική γεωργία. 

 

 

ΕΟΔΥ

O ζυμομύκητας Candida auris αναγνωρίζεται πλέον ως μία αναδυόμενη παγκόσμια απειλή για την δημόσια υγεία για τέσσερις κύριους λόγους:

1.Εμφανίζειαντοχή σε σημαντικά αντιμυκητικά φάρμακα όπως οι αζόλες και συχνά αντοχή και σε άλλες κατηγορίες αντιμυκητικών φαρμάκων όπως οι εχινοκανδίνες και η αμφοτερικίνηΒ, που χρησιμοποιούνται συνήθως για τη θεραπεία διεισδυτικών / συστηματικών λοιμώξεων από στελέχη Candida.

2.Η ταυτοποίηση του ζυμομύκητα εμφανίζει σημαντικές δυσκολίες με αποτέλεσμα να μην επαρκούν οι συνήθεις εργαστηριακές μεθοδολογίες ταυτοποίησης. Η εσφαλμένη ταυτοποίηση του μπορεί να οδηγήσει σε ακατάλληλη διαχείριση και θεραπευτική αντιμετώπισητων ασθενών.

3.Προκαλεί επιδημίες σε μονάδες υγειονομικής περίθαλψης. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να αναγνωριστεί έγκαιρα η  C. aurisσε νοσηλευόμενους ασθενείς, ώστε να ληφθούν άμεσα οι ειδικές προφυλάξεις για την πρόληψη της διασποράς του.

4.Το CDC θεωρεί τηνC. aurisως ένα αναδυόμενο παθογόνο παράγοντα, επειδή έχει καταγραφεί αυξανόμενος αριθμός λοιμώξεων σε πολλές χώρες, από τότε που αναγνωρίστηκε.

Η C.auris είναι ζυμομύκητας που για πρώτη φορά απομονώθηκε το 2009 στην Ιαπωνία από το αυτί ασθενούς, από όπου και το όνομά του είδους (auris = αυτί στα λατινικά). Η δυνατότητα πρόκλησης διεισδυτικής λοίμωξης αναγνωρίστηκε το 2011 όταν απομονώθηκε από το αίμα 3 ασθενών με σηψαιμία στη Ν. Κορέα. Από τότε, στελέχη C. Auris απομονώθηκαν σε διάφορες περιοχές του κόσμου σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αφρική και Αυστραλία, τόσο ως σποραδικά περιστατικά ή από νοσοκομειακές επιδημίες, και κυρίως ως αποικισμός του γαστρεντερικού συστήματος ασθενών νοσηλευόμενων σε ΜΕΘ. Η διεξαγωγή τηςαλληλουχίαςολόκληρου του γονιδιώματος των δειγμάτων C. Auris από χώρες στις περιοχές της Ανατολικής Ασίας, της ΝότιαςΑσίας, της Νότιας Αφρικής και της Νότιας Αμερικής οδηγεί στο συμπέρασμα ότι διαφορετικά στελέχη C. Auris εμφανίστηκαν και διασπάρθηκαν σε πολλές περιοχές παγκοσμίως την ίδια σχεδόν περίοδο.

 

 ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ