Πάντα οι σοσιαλκομμουνιστές έτρεφαν μια ιδιαίτερη αγάπη προς τους τραπεζίτες. Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Α΄,Β ,Γ, Δ μέρος)

 

ΕΡΝΤΟΓΑΝ: "ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΦΙΛΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΜΠΕΝΕΤ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΑΕΡΙΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ". Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τον Bennett.

ΜΑΡΞ, ΕΝΓΚΕΛΣ, ΡΟΚΦΕΛΛΕΡ  ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΥ: ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ.

Ένας πίνακας που, μεταφορικά, θα απεικόνιζε την σχεδόν πενηντάχρονη κυριαρχία της «Γενιάς του  Πολυτεχνείου»  πάνω  στις  πλάτες  του σκλαβωμένου Ελληνικού  λαού.

ΔΙΑΣΗΜΟΣ  ΠΙΝΑΚΑΣ  ΤΟΥ  ΝΤΙΕΓΚΟ  ΡΙΒΕΡΑ:  ΜΑΡΞ,  ΕΝΓΚΕΛΣ, ΡΟΚΦΕΛΛΕΡ ΚΑΙ  ΤΡΟΤΣΚΥ.  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ  ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ  ΕΝΩΜΕΝΟΙ  ΜΑΖΙ, ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ. 

Όλοι γνωρίζουν  σήμερα,  ότι  δεν  θα  γινόταν  ποτέ  αυτή η  περιβόητη εβραιοκομμουνιστική  επανάσταση του  1917  στην  Ρωσία, αν  οι  πλούσιοι  εβραίοι  τραπεζίτες  των  ΗΠΑ, (Σιφ, Βάρμπουργκ, Ροκφέλλερ, Πάρβους  και  Σία), δεν χρηματοδοτούσαν  τους  εβραιοκομμουνιστές με  μπόλικα  δολάρια.  Η ιστορία  έχει  καταγράψει ακριβώς  ποιοι  εβραιοαμερικανοί  τραπεζίτες  έκαναν  την  δουλειά. Σε έναν ολόκληρο  τοίχο στον δεύτερο όροφο του Μεγάρου Καλών Τεχνών (Palacio Bellas Artes), σε μια γωνιά της Alameda Central στο Centro Historico της Πόλης του Μεξικού, βρίσκεται ένας τεράστιος πίνακας ζωγραφικής.  Τον  πίνακα αυτόν ο εβραίος τραπεζίτης Nelson Rockefeller ανέθεσε  να  τον ζωγραφίσει ο διάσημος  Μεξικανός κομμουνιστής ζωγράφος  Ντιέγκο Ριβέρα  Μάλιστα  ο  ίδιος ο εβραίος Ροκφέλερ ζήτησε  από  τον  κομμουνιστή  ζωγράφο να  απεικονίζεται δίπλα δίπλα με τον Λέον Τρότσκι, που περιβάλλεται από άλλους  διάσημους κομμουνιστές, συμπεριλαμβανομένου του Καρλ Μαρξ, (ΟΛΟΙ  ΙΟΥΔΑΙΟΙ).  

Αρχικά ο πίνακας εμφανίστηκε στο Κτίριο RCA (τώρα GE) στο   Rockefeller Center στη Νέα Υόρκη.

Ο Ροκφέλερ τον αφαίρεσε αθόρυβα,  κατά τη διάρκεια της αντι-κομμουνιστικής αντίδρασης της  Επιτροπής για τις Αντιαμερικανικές Δραστηριότητες που  σύστησε το Κογκρέσο  και   τον  ξαπέστειλε  στο  Μεξικό,  για  να μην βλέπουν  καθημερινά  οι  Αμερικανοί  ποιοι  πλούσιοι   εβραίοι  των  ΗΠΑ  δημιούργησαν  τον κομμουνισμό  στην  Ρωσία.

"Πως θα σας φαινόταν, λοιπόν, αν κάποιος σοβαρός πανεπιστημιακός μελετητής σας έλεγε ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν μόνον διακαής πόθος των Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, αλλά και των J.P. Morgan, J.D. Rockfeller και λοιπών επιφανών «παρεπιδημούντων» της Wall Street; Εξωφρενικό ψέμα; Μύθευμα ολκής; Είναι δυνατόν να συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο; Δεν ήταν οι μπολσεβίκοι ορκισμένοι εχθροί του καπιταλισμού; Εξοντώθηκαν, άμεσα ή έμμεσα, εκατομμύρια άνθρωποι στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης αντιπαλότητας; Δεν ζήσαμε για δεκαετίες σε μια γαιόσφαιρα χωρισμένη σε αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά στρατόπεδα; Σε δύο συστήματα παραγωγής εκ διαμέτρου αντίθετα;"

Πάντα οι σοσιαλκομμουνιστές έτρεφαν μια ιδιαίτερη αγάπη προς τους τραπεζίτες. Από την γέννησή του το εβραιοκομμουνιστικό κίνημα ήταν στενά δεμένο με το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης του Σιφ. Εβραιοκομμουνιστική λέπρα - Τραπεζίτες, ένα Σέκελ με δύο όψεις, κώλος και βρακί. Οι σοσιαλκομμουνιστές δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Μόνο το παραγωγικό κεφάλαιο (το βιομηχανικό), είναι το κακό, γιατί μπορεί αυτό να μην βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα δικά μας χέρια. Για το χρηματιστηριακό δεν το συζητάμε. Ούτως ή άλλως ξέρουμε σε τι χέρια είναι.

ΤΡΟΤΣΚΥ: «Πρέπει να μετατρέψουμε τη Ρωσία σε μια έρημο που θα κατοικείται από λευκούς νέγρους. Θα φέρουμε τέτοιες πλημμύρες αίματος, που θα κάνουν κάθε ανθρώπινη απώλεια που έγινε στους άλλους πολέμους, αδύνατη σε σύγκριση. Αν κερδίσουμε την επανάσταση, θα δημιουργήσουμε τη δύναμη του Σιωνισμού πάνω στο ναυάγιο της κηδείας της επανάστασης, και θα γίνουμε μια δύναμη, μπροστά στην οποία όλος ο κόσμος θα γονατίσει. Θα δείξουμε ποια είναι η πραγματική δύναμη. Μέσω της τρομοκρατίας και των λουτρών αίματος, θα υποβιβάσουμε τη Ρωσική διανόηση σε μια κατάσταση πλήρους αποβλάκωσης και ηλιθιότητας και σε μια ζωώδη ύπαρξη. Οι μεγαλύτεροι τραπεζίτες πέρα από τον ωκεανό θα εργαστούν όσο το δυνατόν πιο στενά μαζί μας».

«Απομνημονεύματα του Aron Simanovich», (“Memoirs of Aron Simanovich”), Μόσχα, 1928, του Εβραίου κοσμηματοπώλη Σιμανόβιτς στην αυλή του Τσάρου, που ενήργησε ως γραμματέας και βοηθός του Ρασπούτιν.

https://www.amazon.com/RASPUTIN-The-Memoirs-his-Secretary/dp/1484925858

ΟΙ ΚΑΗΜΕΝΟΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ. ΕΓΙΝΑΝ ΝΕΓΡΟΙ ΜΕ ΛΕΥΚΟ ΔΕΡΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΤΣΚΥ. ΑΡΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΦΑΖΟΥΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ.

Εβραίος Αμερικανός Τραπεζίτης Τζέικομπ Σιφ: Ο Πιο Ισχυρός Άνθρωπος Στις ΗΠΑ; ~ American Jew Banker Jacob Schiff: The Most Powerful Man In U.S. History…?

Σε ποιούς αμερικανούς τραπεζίτες αναφέρεται ο Τρότσκυ; 

Όλοι γνωρίζουν σήμερα, ότι δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η περιβόητη εβραιοκομμουνιστική επανάσταση του 1917 στην Ρωσία, αν οι πλούσιοι εβραίοι τραπεζίτες των ΗΠΑ, δεν χρηματοδοτούσαν τους εβραιοκομμουνιστές με μπόλικα δολάρια. Η ιστορία έχει καταγράψει ακριβώς ποιοί εβραιοαμερικανοί τραπεζίτες έκαναν την δουλειά.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Σε έναν ολόκληρο τοίχο στον δεύτερο όροφο του Μεγάρου Καλών Τεχνών (Palacio Bellas Artes), σε μια γωνιά της Alameda Central στο Centro Historico της Πόλης του Μεξικού, βρίσκεται ένας τεράστιος πίνακας ζωγραφικής. Τον πίνακα αυτόν ο εβραίος τραπεζίτης Nelson Rockefeller ανέθεσε να τον ζωγραφίσει ο διάσημος Μεξικανός κομμουνιστής ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα το 1930. Μάλιστα ο ίδιος ο εβραίος Ροκφέλερ ζήτησε από τον κομμουνιστή ζωγράφο να απεικονίζεται δίπλα δίπλα με τον Λέον Τρότσκι, που περιβάλλεται από άλλους διάσημους κομμουνιστές, συμπεριλαμβανομένου του Καρλ Μαρξ. (ΟΛΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ). Αρχικά ο πίνακας εμφανίστηκε στο Κτίριο RCA (τώρα GE) στο Rockefeller Center στη Νέα Υόρκη. Ο Ροκφέλερ τον αφαίρεσε αθόρυβα, κατά τη διάρκεια της αντι-κομμουνιστικής αντίδρασης της Επιτροπής για τις Αντιαμερικανικές Δραστηριότητες που σύστησε το Κογκρέσο και τον ξαπέστειλε στο Μεξικό, για να μην βλέπουν καθημερινά οι αμερικανοί ποιοί πλούσιοι εβραίοι των ΗΠΑ δημιούργησαν τον κομμουνισμό στην Ρωσία.

ΠΩΣ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑΛΙΝ ΕΞΟΝΤΩΣΕ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΙΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΡΟΤΣΚΥ.

1940 και ο Ιουδαίος κομμουνιστής Τρότσκυ, που έσφαξε εκατομμύρια Ρώσους, εξακολουθεί να επιζεί, ύστερα από 24 απόπειρες δολοφονίας του με διάφορους τρόπους, οι περισσότερες από την Γκεπεού του κομμουνιστή Στάλιν, περιφερόμενος στον πλανήτη χωρίς διαβατήριο και ενώ έχει ζήσει τρομερά οικογενειακά δράματα, όπως την αυτοκτονία της κόρης του, της Ζενάιντας στο Βερολίνο, όταν της αφαιρέθηκε από τον Στάλιν η σοβιετική ιθαγένεια, αφήνοντας εκεί μωρό τον γιο της, τον Εστεμπαν Βολκόφ, που τελικά τον παρέλαβε ο πρώτος γιος του Τρότσκι στο Παρίσι, ο Λέον Σέντοφ, ο Λιόβα, πριν τον δολοφονήσουν και αυτόν εκεί, σε μια κλινική που εισήχθη ύστερα από μια πετυχημένη εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας.

Σύζυγος της Ζίνας και πατέρας του Εστεμπαν ήταν ο γνωστός και κλασικός φιλόλογος Πλάτωνας Ιβάνοβιτς Βολκόφ, 1898-1936 μέλος κι αυτός της Αριστερής Αντιπολίτευσης του Τρότσκι, που χάθηκε, όπως και τόσοι άλλοι, από τον μεγάλο εκκαθαριστή των παλιών κομμουνιστών Στάλιν την δεκαετία του 1930. Ο άλλος γιος του, ο Σεριόζα, χημικός, δεν μετείχε στην πολιτική και έμεινε στην ΕΣΣΔ. Δηλαδή δεν εξορίστηκε. Αυτό όμως δεν τον έσωσε. Αρκούσε το ότι ήταν γιος του Τρότσκι. Χάθηκε και αυτός σ’ εκείνη τη δεκαετία. Ο Εστεμπαν Βολκόφ στάλθηκε από τον Λέον Σέντοφ στον παππού και στη γιαγιά του στο Μεξικό.

Και όταν η Κ.Ε. του Κ.Κ. Μεξικού, με επικεφαλής τον γεν. γραμματέα του, τον διάσημο τοιχογράφο Νταβίντ Σικέιρος, μεταμφιεσμένοι, ντυμένοι χωροφύλακες, μπήκαν στον πύργο όπου έμεναν ο Τρότσκι και οι δικοί του, δήθεν για έλεγχο ασφαλείας, έβαλαν στο σημάδι την κρεβατοκάμαρά τους. Ο Τρότσκι και η Ναταλία στριμώχτηκαν σε μια γωνία και απέφυγαν τις σφαίρες, ενώ ο μικρός Εστεμπαν που ήταν στο διπλανό δωμάτιο τραυματίστηκε στο πόδι.

Ο δολοφόνος του Τρότσκι Ραμόν Μερκαντέρ, ένας Ισπανός που δήλωνε Βέλγος τροτσκιστής, παλιός πράκτορας της Γκεπεού, χρησιμοποιούσε τα ψευδώνυμα Ζακ Μορνάρ και Φρανκ Τζάκσον. Σχετίστηκε με την Αμερικανίδα τροτσκίστρια Σίλβια Αγκελόφ και έτσι μπήκε στο περιβάλλον του Τρότσκι.

Με πρόφαση πως θέλει τη γνώμη του Τρότσκι για ένα άρθρο του για την ΕΣΣΔ μπήκε στο γραφείο του στις 20 Αυγούστου του 1940 και όπως ο Τρότσκι άρχισε να το διαβάζει, έβγαλε κάτω από την καμπαρντίνα του τη φονική ορειβατική σκαπάνη και τον χτύπησε στο κεφάλι σπάζοντάς του το κρανίο.

Ο Τρότσκι αντιστάθηκε, έβγαλε μια κραυγή, τον δάγκωσε στο χέρι και του πήρε το όργανο της δολοφονίας.

Και όταν με τις φωνές του μπήκαν στο γραφείο του οι γραμματείς, οι φρουροί του και η γυναίκα του τους είπε: «Μην τον σκοτώνετε. Πρέπει να μιλήσει. Πείτε στους φίλους μου πως η 4η Διεθνής θα περάσει από την αψίδα του θριάμβου».

Την άλλη μέρα, 21 Αυγούστου, ο Τρότσκι πέθανε σ’ ένα νοσοκομείο της Πόλης του Μεξικού. Λένε πως οι επιστήμονες ζύγισαν τον εγκέφαλό του και βρέθηκε πολύ βαρύτερος από τους κανονικούς εγκεφάλους και είπαν ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν γεννιούνται συχνά.

Σε σχέση με την καμπαρντίνα που φορούσε ο Μερκαντέρ, ο Τρότσκι το είχε σχολιάσει αρνητικά την προηγούμενη μέρα που ο δολοφόνος έκανε την τελική πρόβα, θεωρώντας αγένεια το ότι δεν την έβγαλε.

Οι υπεύθυνοι για την ασφάλειά του του είχαν προτείνει να μη δέχεται κανέναν στο γραφείο του μόνος του. Αλλά ο Τρότσκι δεν το είχε δεχτεί, θεωρώντας το κακή διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Ετσι τελικά πέτυχε η τελευταία σταλινική δολοφονική απόπειρα και ο πρώτος ανάμεσα στους θερμιδωριανούς απαλλάχθηκε από τον μεγαλύτερο επικριτή του.

Ο δολοφόνος του Τρότσκι καταδικάστηκε για το έγκλημά του με 20 χρόνια κάθειρξη στο Μεξικό, τα οποία εξέτισε χωρίς καμιά στέρηση και με υλική άνεση πρωτοφανή.

Οταν αποφυλακίστηκε το 1961 επισκέφτηκε την Τσεχοσλοβακία και την τότε Σοβιετική Ενωση και κατέληξε στην Κούβα, όπου πέθανε το 1978. Μετά το έγκλημά του, του απονεμήθηκε από τον Στάλιν το 1940 το βραβείο του «Τάγματος του Λένιν» και το 1961 του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης» για τη δολοφονία εκ μέρους του του στενότερου συνεργάτη του Λένιν.

Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Α΄,Β ,Γ, Δ μέρος)

((i)) Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Α΄,Β ,Γ, Δ μέρος) (indymedia.org)

Λέγεται ότι η διαφορά μιας αληθινής από μια κίβδηλη αφήγηση καθορίζεται από το πόσες φορές επαναλαμβάνεται η μία έναντι της άλλης. Ως εκ τούτου, αυτοί που διαθέτουν τα μέσα για να καταγράφουν και να επαναλαμβάνουν μονοπωλιακά στα ανθρώπινα πλήθη τις ψευδείς τους αφηγήσεις, ανά τους αιώνες, μπορούν, σε βάθος χρόνου, να δομούν ιδεολογίες, ιδεολογήματα κι εν τέλει πλαστές συνειδήσεις.

Θεωρούμε πως το άνωθι σχήμα ουδείς εχέφρων μπορεί να το αμφισβητήσει. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, από την αρχαιότητα έως και τις μέρες μας, που καταδεικνύουν το αληθές του εν λόγω σχήματος. Ας αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, ένα από το μακρινό παρελθόν κι ένα έτερο της περασμένης δεκαετίας.

Είναι γνωστό πως τα ιερά κείμενα των πρώτων χριστιανών, όσο ο χριστιανισμός παρέμενε μια περιθωριακή αίρεση, μια εκ των πολλών στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ήταν πολυάριθμα, είχαν μεταξύ τους άπειρες διαφορές κι αντιφάσεις. Τα ευαγγέλια, δε, αριθμούσαν αρκετές δεκάδες, εκ των οποίων το καθένα τους εξιστορούσε μιαν αφήγηση του Ιησού, είτε μερικώς είτε πλήρως διαφορετική από τις άλλες. Αν μάλιστα δούμε τη διαφοροποίηση στις λατρευτικές τελετές, στο τελετουργικό, στην σχέση του πιστού με το μεταφυσικό στοιχείο, τότε πραγματικά θα χανόμασταν στα αναρίθμητα παραδείγματα και λεπτομέρειες. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι από τα μέσα του 4ου αιώνα κι έπειτα τα πάντα αλλάζουν. Η περιθωριακή αυτή ιουδαϊκή αίρεση μετασχηματίζεται σε μια κρατική θρησκεία, γίνεται συνδιαχειριστής μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, αποκτά τεράστια περιουσία και δύναμη, ενώ παράλληλα ασκεί αυστηρό έλεγχο στους υπηκόους της. Ο κρατικοποιημένος, λοιπόν, χριστιανισμός χρειάζεται –και μάλιστα επειγόντως– μια αυστηρή, απαράκλητη κυρίαρχη αφήγηση. Έτσι, συγκαλείται η σύνοδος της Νίκαιας στη Βιθυνία, το 325, όπου τα αφεντικά της κρατικοποιημένης θρησκείας, μαζί με την κοσμική αρχή, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, αποφασίζουν να σβήσουν από την ιστορία κάθε διαφορετική χριστιανική αφήγηση, που υφίστατο μέχρι τότε, επιβάλλοντας τα γνωστά έως τις μέρες μας τέσσερα ευαγγέλια. Ακολούθησαν, βεβαίως, κι άλλες οικουμενικές σύνοδοι, για να συντηρήσουν και να επαυξήσουν το «πνεύμα» της πρώτης. Οποιαδήποτε καταγραφή για τον Ιησού θεωρήθηκε «αναληθής» από τη σύνοδο της Νίκαιας, κυνηγήθηκε ανηλεώς και καταστράφηκε ανά τους αιώνες, όπως ομοίως δεινοπάθησαν κι όσοι τολμούσαν να τις κατέχουν, να τις διατηρούν, να τις μελετούν. Σπαράγματα αυτής της γνώσης έχει φέρει στο φως σχετικά πρόσφατα η αρχαιολογική έρευνα. Η κυρίαρχη αφήγηση του κρατικού χριστιανισμού επαναλαμβάνεται, αενάως, έως και τις μέρες μας. Έπειτα από δύο χιλιάδες χρόνια διαρκούς επαναλήψεως, η «αλήθεια» πλέον για το πρόσωπο του Ιησού είναι στη συνείδηση των περισσοτέρων ταυτόσημη με την κυρίαρχη αφήγηση της εν λόγω κρατικοποιημένης θρησκείας.

Ας δούμε τώρα ένα ιδίας φύσεως παράδειγμα από το πρόσφατο παρελθόν. Η Νέα Τάξη πραγμάτων, μαζί με τα κρατικά εργαλεία της, Η.Π.Α και Μ. Βρετανία κατά κύριο λόγο, επιθυμεί διακαώς στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ. Ωστόσο, στο εσωτερικό τόσο των Η.Π.Α, όσο και της Μ. Βρετανίας υπάρχουν σοβαρές κοινωνικές ενστάσεις· η συντριπτική πλειοψηφία των εξουσιαζομένων, ακόμη και κάποιοι από τους πλέον συντηρητικούς και φιλομιλιταριστές, απορρίπτει το αναγκαίο μιας τέτοιας στρατιωτικής επέμβασης, μη θεωρώντας το κράτος του Ιράκ άμεση απειλή για την ζωή και την ασφάλειά τους. Ο πόλεμος, ωστόσο, πρέπει να γίνει, πάση θυσία. Οι εξουσιαζόμενοι θα συναινούσαν να πληρώσουν, μέσω της φορολογίας, από την τσέπη τους για το επερχόμενο μακελειό, είτε με το «καρότο» είτε με το μαστίγιο. Κι όπως έχει αποδείξει η ιστορία, το «καρότο» λειτουργεί αποτελεσματικότερα τις περισσότερες φορές από τον βίαιο πειθαναγκασμό. Έτσι, τα εργαλεία της κυρίαρχης αφήγησης έπιασαν δουλειά. Κι όταν λέμε δουλειά, το εννοούμε. Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες και φιλοκρατικοί διαδικτυακοί ιστότοποι επαναλάμβαναν διαρκώς το παραμύθι για τα όπλα μαζικής καταστροφής που διέθετε ο Σαντάμ Χουσεΐν, τα γνωστά και ως mass destruction weapons, αγγλιστί. Το ίδιο μοτίβο βέβαια κι από τα πλείστα εκ των υπολοίπων ΜΜΕ και των Ελλαδικών, βεβαίως, συμπεριλαμβανομένων. Δίχως κανένα στοιχείο, δίχως καμία λογική, όλα τα φερέφωνα της Νέας Τάξης, σε αυτό που αποκαλείται Δυτικός κόσμος, παπαγάλιζαν την βεβαιότητα πως ο Ιρακινός στρατός, που δεν διέθετε καν αξιοπρεπή άρβυλα, κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής. Εν τέλει, η επανάληψη της αφήγησης, το συνεχές εγκεφαλικό πλύσιμο, νίκησε· το μεγαλύτερο μέρος των εξουσιαζομένων σε Η.Π.Α και Μ. Βρετανία πείθεται πως τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής τού Ιράκ αποτελούν απειλή για τη ζωή τους κι ως εκ τούτου μια στρατιωτική επέμβαση είναι καθ’ όλα απαραίτητη. Το ντόπιο αντιπολεμικό κίνημα κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου και περιορίστηκε σε χλιαρές διαμαρτυρίες. Η κυρίαρχη αφήγηση, περνώντας την άποψή της ως θέσφατο, ως αναντίρρητη αλήθεια, πέτυχε τον σκοπό της. Τα αποτελέσματα γνωστά και ειπωμένα. Κι όμως, στην περίπτωση αυτή, το ψέμα, που πάντοτε θα έχει κοντά ποδάρια, δεν άργησε να αποκαλυφθεί· όχι πολύ αργότερα, αποδείχτηκε, βεβαίως, πως η κατάσταση του Ιρακινού στρατού βρισκόταν πολύ μακριά από το να διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής. Πολλά εκ των κυριάρχων Μ.Μ.Ε αναγκάστηκαν να παραδεχθούν πως «έκαναν λάθος». Καίτοι, ο κύβος είχε ριφθεί· μια έντονη και βαθμηδόν αναπτυσσόμενη δυσπιστία απέναντι στις «αλήθειες» της κυρίαρχης αφήγησης ξεκινούσε. Η πληροφορία δεν είναι πλέον μονοπώλιο της κυριαρχίας. Ο όγκος ροής της την κάνει δύσκολη στη συλλογή και δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα να συντεθεί μέσω αυτής ουσιαστική γνώση. Ευτυχώς, όμως, δεν ζούμε στον 4ο αιώνα (Νέα Χρονολογία), για να καταστραφεί και να χαθεί, με τόση ευκολία.

Όπως αναφέραμε και παραπάνω κι όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά παραδείγματα, τόσο του πρόσφατου παρόντος, όσο και του μακρινού παρελθόντος, η εξουσία θα κάνει τα πάντα, ώστε να κατέχει μονοπωλιακά την «αλήθεια». Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη αλήθεια πέρα της κρατικής «αλήθειας». Και τούτο το πετυχαίνει, εξαφανίζοντας κάθε διαφορετική αφήγηση, επιβάλλοντας τη δική της ως θέσφατο και, κυρίως, επαναλαμβάνοντας αυτήν συνεχώς με όλα τα μέσα. Κατασκευάζει «όσια» κι «ιερά», που ουδείς «βέβηλος» δεν πρέπει ούτε κατά διάνοια να τα αμφισβητήσει.

Πως θα σας φαινόταν, λοιπόν, αν κάποιος σοβαρός πανεπιστημιακός μελετητής σας έλεγε ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν μόνον διακαής πόθος των Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, αλλά και των J.P. Morgan, J.D. Rockfeller και λοιπών επιφανών «παρεπιδημούντων» της Wall Street; Εξωφρενικό ψέμα; Μύθευμα ολκής; Είναι δυνατόν να συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο; Δεν ήταν οι μπολσεβίκοι ορκισμένοι εχθροί του καπιταλισμού; Εξοντώθηκαν, άμεσα ή έμμεσα, εκατομμύρια άνθρωποι στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης αντιπαλότητας; Δεν ζήσαμε για δεκαετίες σε μια γαιόσφαιρα χωρισμένη σε αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά στρατόπεδα; Σε δύο συστήματα παραγωγής εκ διαμέτρου αντίθετα;

Η απάντηση στα παραπάνω είναι μάλλον απλή: οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι, μελετούν προσεκτικά και δίχως παρωπίδες κάθε άποψη που βασίζεται σε σοβαρές αποδείξεις και στέρεα επιχειρήματα. Η αλήθεια, η γνήσια, αυθεντική αλήθεια απελευθερώνει. Ας μη την φοβόμαστε. Και η αλήθεια, ως γνώση, δομείται από ολίγες ή απειράριθμες πληροφορίες. Πέρα από τα επαναστατικά πολιτικά «γυαλιά» και τις εναλλακτικές κυρίαρχες αφηγήσεις, της ποικιλώνυμης αριστεράς κατά κανόνα, απλώνεται ένας ολόκληρος ωκεανός σοβαρότατης πληροφόρησης, από το απώτατο παρελθόν, μέχρι την τρέχουσα στιγμή. Εκεί υπάρχουν οι ψηφίδες της αλήθειας. Διάσπαρτες, συκοφαντημένες, περιθωριοποιημένες. Αυτό που χρειάζεται είναι απεριόριστη επιμονή κι υπομονή, για να εξάγουμε από τη σύνθεσή τους αυθεντική γνώση· το καλύτερο αντίδοτο στα κελεύσματα της κυρίαρχης αφήγησης, «ντούρας» κι «επαναστατικής».

O αμερικανοβρεττανός Antony Cyril Sutton υπήρξε καθηγητής οικονομικών στο California State University, όπως, κι ερευνητής στο Stanford University’s Hoover Institution. Απελύθη μάλιστα από το τελευταίο, ένεκα ότι χρησιμοποίησε απόρρητο αρχειακό υλικό, για να στηρίξει τις μελέτες του. Υπήρξε εμβριθής μελετητής της σύγχρονης ιστορίας. Απεβίωσε το 2002, αφήνοντας πίσω του μια σεβαστή βιβλιογραφία, στην οποία μέσα από αποδείξεις και συγκεκριμένα ντοκουμέντα υποστηρίζει πως τόσο για την Οκτωβριανή επανάσταση, όσο και για την εδραίωση και γιγάντωση της Σοβιετικής Ένωσης, βασικοί υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι διεθνιστές τραπεζίτες, που ελέγχουν επί της ουσίας (και) το κράτος των Η.Π.Α. Δεν έχει σημασία αν οι απόψεις του Antony C. Sutton περί ιδανικού κράτους κι αυθεντικά φιλελεύθερης δημοκρατίας πόρρω πάνυ απέχουν από μια απελευθερωτική πρόταση. Απεναντίας, οι ενδοεξουσιαστικές κόντρες, ουκ ολίγες φορές, εκτός από τους οφθαλμούς αλλήλων, βγάζουν και τα άπλυτα αυτών στη φόρα.

Ακολουθεί μεταφρασμένο από τα αγγλικά το πρώτο κεφάλαιο από το βιβλίο του Antony C. Sutton, Wall Street and the Bolshevik Revolution (1974). Θα ακολουθήσουν και έτερα ενδιαφέροντα αποσπάσματα του εν λόγω βιβλίου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

«Αγαπητέ κύριε πρόεδρε: Σε ένδειξη συμπαράστασης στη Σοβιετική μορφή διακυβέρνησης ως της καταλληλότερης μορφής διακυβέρνησης για ρωσικό λαό…» Επιστολή στον πρόεδρο Woodrow Wilson (17 Οκτωβρίου 1918) από τον William Lawrence Saunders, πρόεδρο της Ingersoll-Rand Corp., διευθυντή της American International Corp. και αναπληρωτή προέδρου της Federal Reserve Bank of New York.

Η προμετωπίδα του βιβλίου αυτού συντάχθηκε από τον σκιτσογράφο Robert Minor το 1911 για το St. Louis Post-Dispatch. Ο Minor ήταν ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης και συγγραφέας, που αποδείχτηκε ότι έπαιξε διπλό ρόλο ως μπολσεβίκος επαναστάτης, που συνελήφθη στη Ρωσία το 1915 για υποτιθέμενη ανατρεπτική δράση και αργότερα αναδείχτηκε ως χρηματοδοτούμενος από επιφανείς οικονομικούς ταγούς της Wall Street. Τα σκίτσα του Minor απεικονίζουν έναν γενειοφόρο, ακτινοβόλο Karl Marx να στέκεται στη Wall Street με το Σοσιαλισμό κάτω από το βραχίονά του και να δέχεται συγχαρητήρια από τις αυθεντίες J.P. Morgan, τον συνεργάτη του Morgan, George W. Perkins, έναν αυτάρεσκο John D. Rockefeller, τον John D. Ryan της National City Bank και τον Teddy Roosevelt –που βρίσκεται σε περίοπτη θέση και αναγνωρίζεται από τα περίφημα δόντια του– στο παρασκήνιο. Η Wall Street είναι διακοσμημένη με κόκκινες σημαίες. Οι επευφημίες του πλήθους και τα καπέλα που πετιούνται στον αέρα δείχνουν ότι ο Karl Marx πρέπει να ήταν αρκετά δημοφιλής στους συνεργάτες του από την περιοχή αυτή της Νέας Υόρκης.

Ο Robert Minor ονειρευόταν; Αντίθετα, ο Minor πατούσε σε σταθερό έδαφος, όταν απεικόνιζε μια ενθουσιώδη συμμαχία της Wall Street και του μαρξιστικού σοσιαλισμού. Οι χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων του Minor –ο Karl Marx (που συμβόλιζε τους μελλοντικούς επαναστάτες Lenin και Trotsky), ο J.P. Morgan, o John D. Rockefeller – και ο ίδιος ο Minor είναι επίσης πρωταγωνιστές σε αυτό το βιβλίο.

Οι αντιφάσεις που δείχνει το σκίτσο του Minor σκουπίστηκαν κάτω από το χαλί της ιστορίας, επειδή δεν ταιριάζουν με το αποδεκτό εννοιολογικό φάσμα της πολιτικής αριστεράς και των πολιτικών δικαιωμάτων. Οι μπολσεβίκοι βρίσκονται στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος και οι χρηματοδότες της Wall Street στο δεξί. Ως εκ τούτου, εμμέσως υποστηρίζουμε ότι οι δύο ομάδες δεν έχουν τίποτε κοινό κι οποιαδήποτε συμμαχία μεταξύ τους θα ήταν παράλογη. Οι παράγοντες που έρχονται σε αντίθεση με αυτή την τακτοποιημένη εννοιολογική ρύθμιση συνήθως απορρίπτονται ως παράξενες παρατηρήσεις ή ατυχή λάθη. Η σύγχρονη ιστορία έχει ενσωματώσει αυτού του είδους τη δυαδικότητα και σίγουρα αν πάρα πολλά δυσάρεστα γεγονότα απορρίφθηκαν και σκουπίστηκαν κάτω από το χαλί, αυτό είναι μια ανακριβής ιστορία.

Από την άλλη, μπορεί να παρατηρηθεί ότι τόσο η άκρα δεξιά όσο κι η άκρα αριστερά του συμβατικού πολιτικού φάσματος είναι απολύτως κολλεκτιβίστικη. Οι εθνικοσοσιαλιστές (για παράδειγμα, οι φασίστες) κι οι διεθνιστές σοσιαλιστές (για παράδειγμα, οι κομμουνιστές) πρότειναν κι οι δυο ολοκληρωτικά πολιτικο-οικονομικά συστήματα, βασισμένα στη γυμνή, απεριόριστη πολιτική εξουσία και τον ατομικό εξαναγκασμό. Και τα δύο συστήματα απαιτούν μονοπώλιο στον έλεγχο της κοινωνίας. Ενώ το μονοπώλιο του ελέγχου των βιομηχανιών ήταν κάποτε ο στόχος των J. P. Morgan και J. D. Rockefeller, από τα τέλη του 19ου αι. τα εσωτερικά ιερά της Wall Street κατανόησαν ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να κερδίσουν ένα αδιαμφισβήτητο μονοπώλιο ήταν να «βαδίσουν πολιτικά» και να κάνουν την κοινωνία να πάει να εργαστεί για τα μονοπώλια – στο όνομα του κοινού καλού και του δημόσιου συμφέροντος. Αυτή η στρατηγική περιγράφεται λεπτομερώς το 1906 από τον Frederick C. Howe στις Εξομολογήσεις ενός Μονοπωλιακού [Confessions of a Monopolist].[1] Ο Howe, επί τη ευκαιρία, είναι επίσης μια ακόμη μορφή της μπολσεβίκικης επανάστασης.

Ως εκ τούτου, ένα εναλλακτικό εννοιολογικό σύνολο των πολιτικών ιδεών και των πολιτικοοικονομικών συστημάτων θα είναι εκείνο της κατάταξης του βαθμού ατομικής ελευθερίας σε σχέση με το βαθμό του κεντρικού πολιτικού ελέγχου. Κάτω από τέτοιες επιταγές, ένα εταιρικό κράτος πρόνοιας και ο σοσιαλισμός αποτελούν το ίδιο άκρο του φάσματος. Επομένως, βλέπουμε ότι απόπειρες μονοπωλια­κού ελέγχου της κοινωνίας μπορούν να έχουν διαφορετικές ετικέτες, ενώ έχουν κοινά χαρακτηριστικά.

Κατά συνέπεια, ένα εμπόδιο για την ωρίμανση της κατανόησης της πρόσφατης ιστορίας είναι η αντίληψη ότι όλοι οι καπιταλιστές είναι οι πικροί κι απαρέγκλιτοι εχθροί όλων των μαρξιστών και των σοσιαλιστών. Αυτή η λανθασμένη ιδέα ξεκίνησε με τον Karl Marx και ήταν αναμφίβολα χρήσιμη για τους σκοπούς της. Στην πραγματικότητα η ιδέα δεν είναι ανόητη. Υπήρχε μια συνεχής, αν και κρυμμένη, συμ­μαχία μεταξύ των διεθνών πολιτικών καπιταλιστών και των διεθνιστών επαναστατών σοσιαλιστών – προς αμοιβαίο όφελος. Η συμμαχία αυτή πέρασε απαρατήρητη σε μεγάλο βαθμό, επειδή οι ιστορικοί –με μερικές αξιοσημείωτες εξαιρέσεις– έχουν μια ασυνείδητη μαρξική προκατάληψη και ως εκ τούτου είναι εγκλωβισμένοι μέσα στην αδυναμία οποιασδήποτε τέτοιας υπάρχουσας συμμαχίας. Η απροκατάληπτη ανάγνωση θα πρέπει να μας φέρνει δύο στοιχεία στο μυαλό: το μονοπώλιο των καπιταλιστών είναι οι χειρότεροι εχθροί των επιχειρηματιών του laissez-faire. Και με δεδομένες τις αδυναμίες του σοσιαλιστικού κεντρικού σχεδιασμού, το ολοκληρωτικό σοσιαλιστικό κράτος είναι μια τέλεια δεσμευμένη αγορά για το καπιταλιστικό μονοπώλιο, αν μπορεί να γίνει μια συμμαχία με τους σοσιαλιστές μεσίτες της εξουσίας. Ας υποθέσουμε –και είναι μόνο μια υπόθεση σε αυτό το σημείο– ότι το καπιταλιστικό αμερικάνικο μονοπώλιο ήταν σε θέση να μειώσει έναν σοσιαλιστικό σχεδιασμό στη Ρωσία με την ιδιότητα μιας αιχμάλωτης τεχνικής αποικίας. Δεν θα ήταν αυτή μια λογική διεθνιστικής επέκτασης του 20ου αι. του μονοπωλίου που κατείχε ο Morgan στους σιδηροδρόμους και του trust πετρελαίου του Rockefeller από τα τέλη του 19ου αι.;

Σκίτσο που απεικονίζει το σφραγισμένο τραίνο, που μετέφερε τον Λένιν και την συνοδεία του.

Εκτός από τους Gabriel Kolko, Murray Rothbard και τους ρεβιζιονιστές, οι ιστορικοί δεν ήταν έτοιμοι για έναν τέτοιο συνδυασμό γεγονότων. Οι ιστορικές αναφορές, με σπάνιες εξαιρέσεις, είχαν αναγκαστεί σε μια διχοτομία μεταξύ καπιταλιστών έναντι σοσιαλιστών. Η αξιομνημόνευτη και ευανάγνωστη μελέτη του George Kennan για τη Ρωσική Επανάσταση διατηρεί σταθερά αυτό το μύθο μιας διχοτομίας μεταξύ Wall Street και των Μπολσεβίκων.[2] Το Η Ρωσία αφήνει τον πόλεμο [Russia Leaves the War] έχει μόνο μια αναφορά, παρεμπιπτόντως, στην εταιρεία της J.P. Morgan και μια μόνο αναφορά στην Guaranty Trust Company. Ωστόσο, οι δύο οργανισμοί που αναφέρονται σε περίοπτη θέση στα αρχεία του State Department, στα οποία επίσης γίνεται συχνά αναφορά στο παρόν βιβλίο, είναι και τα δύο μέρος του πυρήνα των στοιχείων που παρουσιάζονται εδώ. Ούτε o Olof Aschberg, που αποδέχεται για τον εαυτό του τον τίτλο «Τραπεζίτης των Μπολσεβίκων» ούτε ο Nya Banken στη Στοκχόλμη αναφέρεται στον Kennan, παρ’ όλο που και οι δυο ήταν οι κεντρικοί χρηματοδότες των μπολσεβίκων. Επιπλέον, σε μικρές, αλλά κρίσιμες περιστάσεις, τουλάχιστον ζωτικής σημασίας για τα επιχειρήματά μας, ο Kennan έκανε εκ των πραγμάτων λάθος. Για παράδειγμα, ο Kennan αναφέρει τον διευθυντή της Federal Reserve Bank, William Boyce Thompson, καθώς άφηνε τη Ρωσία στις 27 Νοεμβρίου 1917. Η ημερομηνία αναχώρησής του θα καθιστούσε πρακτικά αδύνατο για τον Thompson να είναι στην Πετρούπολη στις 2 Δεκεμβρίου 1917, για να μεταδώσει ένα αίτημα για ένα εκατομμύριο δολάρια στον Morgan, που βρισκόταν στη Νέα Υόρκη. Τότε πάλι ο Kennan αναφέρει ότι στις 30 Νοεμβρίου 1917, ο Trotsky εκφώνησε ομιλία ενώπιον του Σοβιέτ της Πετρούπολης, στην οποία παρατήρησε ότι «σήμερα, είχα εδώ στο Ινστιτούτο Smolny δύο Αμερικανούς, που συνδέονται στενά με τα αμερικάνικα καπιταλιστικά στοιχεία». Σύμφωνα με τον Kennan, είναι «δύσκολο να φανταστούμε ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι δυο Αμερικανοί, αν όχι οι Robins και Gumberg». Αλλά στην πραγματικότητα ο Alexander Gumberg ήταν Ρώσος, όχι Αμερικανός. Επιπλέον, όσο ο Thompson ήταν ακόμη στη Ρωσία στις 30 Νοεμβρίου 1917, ήταν κάτι περισσότερο από πιθανό οι δύο Αμερικάνοι που επισκέφτηκαν τον Trotsky να ήταν ο Raymond Robins, ένας προαγωγέας μεταλλευτικών, που στράφηκε στις «φιλανθρωπίες» και ο Thompson της Federal Reserve Bank της Νέας Υόρκης.

Ο μπολσεβικισμός της Wall Street ήταν γνωστός στους καλά πληροφορημένους κύκλους ήδη από το 1919. Ο οικονομικός δημοσιογράφος Barron κατέγραψε μια συνομιλία με έναν μεγιστάνα του πετρελαίου, τον E.H. Doheny το 1919 και συγκεκριμένα κατονόμασε τρεις επιφανείς χρηματοδότες, τον William Boyce Thompson, τον Thomas Lamont και τον Charles R. Cane.

Πλοίο S.S. Aquitania, βράδυ της Παρασκευής 1η Φεβρουαρίου 1919.

«Πέρασα το βράδυ με τους Dohenys στη σουίτα τους. Ο κύριος Doheny είπε: αν πιστεύεις στη δημοκρατία, δεν μπορείς να πιστεύεις στο Σοσιαλισμό. Ο Σοσιαλισμός είναι το δηλητήριο που καταστρέφει την Δημοκρατία. Η Δημοκρατία σημαίνει ευκαιρίες για όλους. Ο σοσιαλισμός συντηρεί την ελπίδα ότι ένας άνθρωπος μπορεί εγκαταλείποντας την εργασία του να βρεθεί σε καλύτερη θέση. Ο μπολσεβικισμός είναι ο αληθινός καρπός του σοσιαλισμού και, αν διαβάσετε την ενδιαφέρουσα μαρτυρία ενώπιον της Επιτροπής Γερουσίας γύρω στα μέσα Ιανουαρίου, που εμφανίστηκαν όλοι αυτοί οι πασιφιστές και ειρηνοποιοί είναι συμπαθούντες των Γερμανών, σοσιαλιστές και μπολσεβίκοι, θα δείτε ότι η πλειοψηφία του σώματος των καθηγητών πανεπιστημίου στις Ηνωμένες Πολιτείες διδάσκει σοσιαλισμό και μπολσεβικισμό κι ότι 52 καθηγητές κολλεγίων ήταν στη λεγόμενη επιτροπή ειρήνης το 1914. Ο πρόεδρος Eliot του Harvard διδάσκει τον μπολσεβικισμό. Οι χειρότεροι Μπολσεβίκοι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μόνο οι καθηγητές κολλεγίων, εκ των οποίων ένας είναι ο πρόεδρος Wilson, αλλά κι οι καπιταλιστές κι οι σύζυγοί τους και κανείς δε φαίνεται να ξέρει για τι μιλάμε. Ο William Boyce Thompson διδάσκει τον μπολσεβικισμό και μπορεί να μεταστρέψει ακόμη και τον Lamonta της J.P. Morgan. Ο Vanderlip είναι μπολσεβίκος, το ίδιο κι ο Charles R. Crane. Πολλές γυναίκες προσχωρούν στο κίνημα κι ούτε και αυτές ούτε οι σύζυγοί τους ξέρουν τι είναι ή που οδηγεί. Ο Henry Ford είναι ένας άλλος και το ίδιο κι οι περισσότεροι από τους εκατό ιστορικούς που ο Wilson πήρε μαζί του στο εξωτερικό με την ανόητη ιδέα ότι η ιστορία μπορεί να διδάξει τη νεολαία σωστά όρια των φυλών και των εθνών γεωγραφικά.[3]»

Εν συντομία, αυτή είναι η ιστορία της μπολσεβίκικης επανάστασης και τα επακόλουθά της, αλλά μια ιστορία που αποκλίνει από τη συνήθη εννοιολογική προσέγγιση που περιορίζεται στην αντιπαλότητα μεταξύ καπιταλιστών και κομμουνιστών. Η δική μας ιστορία μας προβάλλει ως αξίωμα τη συνεργασία μεταξύ του διεθνιστικού μονοπωλιακού καπιταλισμού και του διεθνούς επαναστατικού σοσιαλισμού, προς αμοιβαίο όφελος. Το τελικό ανθρώπινο κόστος αυτής της συμμαχίας έχει πέσει στους ώμους κάθε Ρώσου και κάθε Αμερικάνου. Η επιχειρηματικότητα έχει τεθεί σε ανυποληψία και ο κόσμος προωθείται προς έναν αναποτελεσματικό σοσιαλιστικό σχεδιασμό, ως αποτέλεσμα αυτών των μονοπωλιακών ελιγμών στον κόσμο της πολιτικής και της επανάστασης.

Αυτή είναι επίσης μια ιστορία που αντικατοπτρίζει τη Ρωσική Επανάσταση. Οι τσάροι και το διεφθαρμένο πολιτικό τους σύστημα εκτινάχθηκαν μόνο για να αντικατασταθούν από τους νέους δυνατούς χρηματιστές του άλλου διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Εκεί όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να ασκήσουν κυρίαρχη επιρροή, για να επιφέρουν μια ελεύθερη Ρωσία, υποτάχθηκαν στις φιλοδοξίες λίγων χρηματιστών της Wall Street, που για δικούς τους σκοπούς θα μπορούσαν να δεχτούν μια κεντρική τσαρική Ρωσία ή μια κεντρική μαρξιστική Ρωσία, αλλά όχι μια αποκεντρωμένη ελεύθερη Ρωσία. Οι αιτίες αυτών των ισχυρισμών θα εκτυλιχθούν, καθώς θα αναπτύσσουμε την βασική και, μέχρι στιγμής, ανείπωτη ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης και των επακόλουθών της.[4]

σύντροφοι για τηνΑναρχική απελευθερωτική δράση

a [σ.τ.μ.] Αμερικανός τραπεζίτης και συνεργάτης του J.P. Morgan από την 1ηΙανουαρίου του 1911. Υπηρέτησε ως οικονομικός σύμβουλος των ΗΠΑ στο εξωτερικό, τη δεκαετία 1920-1930. Ο ένας του γιος, ο Corliss, ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και ορκισμένος σοσιαλιστής. Ο άλλος ήταν συνεργάτης της εταιρείας J.P. Morgan.

[1]. [σ.σ.] «Αυτοί είναι οι κανόνες του μεγάλου κεφαλαίου. Έχουν αντικαταστήσει τις διδασκαλίες των γονέων μας και μπορούν να αναχθούν σε ένα απλό αξίωμα: αποκτήστε ένα μονοπώλιο, αφήστε την κοινωνία να δουλεύει για σας. Και να θυμάστε ότι η καλύτερη από όλες τις επιχειρήσεις είναι η πολιτική, γιατί μια νομοθετική επιχορήγηση, ένα προνόμιο, μια επιδότηση ή μια φορολογική απαλλαγή αξίζει περισσότερο από ένα κοίτασμα στο Kimberly και στο Comstock [κοίτασμα μεταλλεύματος αργύρου στην περιοχή Βιρτζίνια της Νεβάδα, η πρώτη μεγάλη ανακάλυψη αργύρου στην Αμερική], καθώς δεν απαιτεί καμμιά εργασία, πνευματική ή σωματική, αλλά έχει πολλά για αξιοποίηση» (Chicago: Public Publishing, 1906), σελ. 157

[2]. [σ.σ.] George F. Kennan, Russia Leaves the War (New York: Atheneum, 1967) και Decision to Intervene. Soviet-American Relations, 1917-1920 (Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1958).

[3]. [σ.σ.] Arthur Pound and Samuel Taylor Moore, They Told Barron (New York: Harper & Brothers, 1930), pp. 13-14.

[4]. [σ.σ.] Υπάρχει μια παράλληλη κι επίσης άγνωστη ιστορία σε σχέση με το κίνημα των μαχνοβιτών που πολέμησε τόσο τους «λευκούς», όσο και τους «κόκκινους» στον εμφύλιο πόλεμο 1919-1920 (βλ. Volin Η άγνωστη επανάσταση New York: Libertarian Book Club, 1953. Υπήρξε, επίσης, το πράσινο κίνημα που εναντιώθηκε και στους «Λευκούς» και στους «Κόκκινους». Ο συγγραφέας δεν έχει δει ποτέ ούτε μια αναφορά στους Πράσινους σε οποιαδήποτε ιστορία της Μπολσεβίκικης Επανάστασης. Ωστόσο, ο Πράσινος Στρατός είχε δύναμη 700.000 ατόμων!

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 170, Απρίλιος 2017                                                                                            

Κράμα είναι το υλικό που συνίσταται από δυο διαφορετικές ουσίες. Μάλιστα, σε αντικείμενο που έχει δημιουργηθεί από κράμα, μπορούν να εντοπιστούν μόρια κι άτομα διαφορετικού είδους. Ένας τυχαίος παρατηρητής δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει, για παράδειγμα, τον χαλκό από τον ψευδάργυρο διά της οράσεως, που συναποτελούν κάποιο ορειχάλκινο αντικείμενο. Εν ολίγοις, ένα κράμα παρουσιάζει ιδιότητες διαφοροποιημένες, λιγότερο ή περισσότερο, από τις ουσίες εκ των οποίων έχει συντεθεί. Η λέξη κράμα προέρχεται από το ρήμα κεράννυμι, της πρωτογενούς ελληνικής, που σημαίνει αναμειγνύω, ανακατεύω.

Τώρα, ευλόγως θα αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχει ένα άρθρο που επιχειρεί να αποκαλύψει καταποντισμένες πτυχές της αλήθειας, με τα κράματα. Κι όμως έχει. Η αλήθεια, η μη λήθη, στη γνήσια, ανόθευτη, ατόφια μορφή της, απαντάται πλέον τόσο σπάνια που, δίχως υπερβολή, θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στα προς εξαφάνιση «είδη». Σχεδόν κι αποκλειστικά, η μόνη επαφή των εξουσιαζομένων με την αλήθεια είναι υπό τη μορφή «κράματος». Δηλαδή, ενός ανακατέματος αλήθειας με πάσης φύσεως πολιτικά απορρίμματα, τουτέστιν ψέμματα ποικίλης διαλογής.

Ως εκ τούτου, μικρές δόσεις αλήθειας κάνουν ελκυστικότερη την πολιτική απάτη και κρατούν αφάνερη την παγίδα του ψέματος, άρα της χειραγώγησης, από τα υποψήφια θύματα. Συνεπώς, η ποιότητα, του εν λόγω «κράματος», εξαρτάται από την «ιδανική» αναλογία αλήθειας και ψέμματος. Και η ιδανική αυτή αναλογία θα μπορούσαμε να πούμε πως καταλήγει επιτυχής, όταν το ψέμα κρύβεται τόσο καλά μέσα στην αλήθεια, ώστε με γυμνό οφθαλμό δεν είναι αναγνωρίσιμο. Αυτό, θα λέγαμε, είναι και το «ιδανικότερο» ψεύδος.

Η «συνταγή» αυτή είναι παλιά όσο και η εξουσία. Δοκιμασμένη, δουλεμένη, εμπλουτισμένη, αναπροσαρμοσμένη στο εκάστοτε «σήμερα». Χρησιμοποιήθηκε από βασιλείς και αυτοκράτορες, από «επαναστάτες», φασίστες και κομμουνιστές, μέχρι αμεσοδημοκράτες κι αναρχιστές εσχάτως. Η τέχνη της εξαπάτησης έχει τόση βαθιά ιστορικότητα, ίσως όση και ο πολιτισμός ο ίδιος. Ωστόσο, τα τεχνάσματα που εμπεριέχει, παρ’ ότι, όπως ανεφέρθη, βελτιώνονται συνεχώς, είναι αυστηρώς συγκεκριμένα και, για όσους προσπαθούν να δουν πέραν από το δοσμένο προφανές, πλέον φανερά.

Θεωρούμε πως αποτελεί θεμελιώδες ζητούμενο για τους αγωνιζομένους η συνεχής προσπάθεια να καταστραφεί το «κράμα» αυτό, εις τα εξ ων συνετέθη· ο διαχωρισμός της ανόθευτης αλήθειας, από τη φενάκη. Οι δυνατότητες υπάρχουν. Δίχως αντίρρηση, η εποχή του φωταδισμού που βιώνουμε, όλη αυτή η συν-φώτιση μικρών και μεγάλων λευκών σκοταδιών ή, αλλιώς, «ψηφιακών ωκεανών πληροφορίας», κάνει ακόμη δυσκολότερη την προσπάθεια. Ενδεχομένως, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως με το διαδίκτυο η πρόσβαση στην πληροφορία έγινε ευκολότερη και σαφέστερα σε ευρύτερη κλίμακα. Αυτό είναι γεγονός, αναντίρρητα. Η πρόσβαση στην πληροφορία, όμως, έγινε ευκολότερη· όχι στη γνώση. Η γνώση πάντοτε θα αποτελείται από σύνολα πληροφοριών. Ως εκ τούτου, είναι ευκολότερο να συνθέσεις γνώση από ένα «πηγάδι» πληροφοριών, ασχέτως αν χρειάζεται ιδρώτας, για να δουλέψεις τον «κουβά», παρά από έναν «ωκεανό» ψηφιακής πληροφόρησης. Παρ’ όλα αυτά, εκ των πραγμάτων, είμαστε αναγκασμένοι να ψάχνουμε σε «πηγάδια», αλλά κι «ωκεανούς» τις πρώτες ύλες για τη σύνθεσή της.

Οι ορθές πληροφορίες, μετά από πολλή επεξεργασία, οδηγούν στη γνώση κι αυτή με τη σειρά της στην αλήθεια. Ο δρόμος είναι δύσκολος· ανέκαθεν ήταν. Εν τούτοις, για όποιον επιθυμεί πράγματι να απελευθερωθεί, είναι και μονόδρομος. Ελευθερία με «κράματα» εξαπάτησης δεν γίνεται, αλίμονο. Ας μη φοβηθούμε να αναζητήσουμε την αλήθεια, όσο καλά κρυμμένη κι αν είναι, όσο πετυχημένα κι αν την έχει αποκρύψει ο πολιτικός μανδύας της δημοκρατίας, του φασισμού, του κομμουνισμού, του κάθε –ισμού, που επιχειρεί να αγκυλώσει και να ιδεολογικοποιήσει τους κοινωνικούς αγώνες.

Επομένως, δεν αποτελεί για εμάς τροχοπέδη, αν, φερ’ ειπείν, η αλήθεια για τα εγκλήματα του κομμουνισμού εκτρέπεται, από κάποιους, σε συστατικό ιδεολογικό στοιχείο του φασισμού. Δεν θα απολογηθεί καμία αλήθεια για αυτό. Ως εκ τούτου, η φράση «αυτά τα λένε οι φασίστες» θεωρούμε πως, από τους αγαθοπροαίρετους, είναι δυστυχώς άστοχη, ενώ από τους ιδεολόγους «επαναστάτες», τουλάχιστον εκ του πονηρού. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για την «αντίπερα όχθη», όποια κι αν είναι αυτή. Η ιδεολογία, πολιτική ή θρησκευτική, χρησιμοποιεί, κατά κανόνα, ψήγματα ή ολόκληρα τμήματα αλήθειας, για να «καρυκεύσει» το δηλητηριασμένο «γεύμα» που αφειδώς μας προσφέρει. Ας το φάει μονάχη της. Ευχαριστούμε, αλλά είμαστε χορτάτοι.

Ακολουθεί, μεταφρασμένο από τα αγγλικά, τμήμα από το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου του Antony C. Sutton, Wall Street and the Bolshevik Revolution (1974), το οποίο πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες του Τρότσκι στις Η.Π.Α, πριν την μπολσεβίκικη «επανάσταση». Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κεφάλαιο 2α: Ο Τρότσκι αφήνει τη Νέα Υόρκη, για να ολοκληρώσει την επανάσταση (β΄ μέρος)

Θα έχετε μια επανάσταση, μια τρομερή επανάσταση. Σε ποιο χρονικό κύκλο θα ολοκληρωθεί, εξαρτάται από το τί ο κ. Rockefeller λέει στον κ. Hague να κάνει. Ο κ. Rockefeller είναι ένα σύμβολο της αμερικάνικης άρχουσας τάξης και ο κ. Hague είναι ένα σύμβολο των πολιτικών του εργαλείων. [Leon Trotsky, in New York Times, December 13, 1938. (Hague was a New Jersey politician)]

Το 1916, τη χρονιά που προηγήθηκε της ρωσικής επανάστασης, ο διεθνιστής Leon Trotsky εκδιώχθηκε από τη Γαλλία, επίσημα λόγω της συμμετοχής του στο συνέδριο του Zimmerwald, αλλά επίσης αναμφίβολα εξ αιτίας των γεμάτων φλέγμα άρθρων του που έγραψε για την Nashe Slovo, μια ρωσόφωνη εφημερίδα που εκδιδόταν στο Παρίσι. Το Σεπτέμβριο του 1916 ο Τρότσκι συνοδεύτηκε ευγενικά προς τα ισπανικά σύνορα από τη γαλλική αστυνομία. Λίγες μέρες αργότερα, η αστυνομία της Μαδρίτης συνέλαβε τον διεθνιστή και τον έκλεισε σε ένα «κελί πρώτης κατηγορίας» με εγγύηση μιάμιση πεσέτα την ημέρα. Στη συνέχεια, ο Trotsky μεταφέρθηκε στην Cadiz και μετά στη Βαρκελώνη, για να επιβιβασθεί, τελικά, σε ατμόπλοιο των εθνικών ισραηλινών διατλαντικών εταιρειών Monserrat. Ο Trotsky και η οικογένειά του διέσχισαν τον Ατλαντικό ωκεανό και έφθασαν στη Νέα Υόρκη στις 13 Ιανουαρίου 1917.

Άλλοι τροτσκιστές, επίσης, κατευθύνθηκαν προς τα δυτικά του Ατλαντικού. Πράγματι, μια τροτσκιστική ομάδα απέκτησε σύντομα μία σημαντική επιρροή στο Μεξικό, ώστε να γράψουν το σύνταγμα του Querιtaro για την επαναστατική κυβέρνηση Carranza, δίνοντας στο Μεξικό την αμφίβολη διάκριση ότι είναι η πρώτη κυβέρνηση στον κόσμο που υιοθέτησε σοβιετικού τύπου σύνταγμα.

Πώς έζησε ο Trotsky, που ήξερε μόνο γερμανικά και ρωσικά, στην καπιταλιστική Αμερική; Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, Η ζωή μου, «το μόνο μου επάγγελμα στη Νέα Υόρκη ήταν αυτό του επαναστάτη σοσιαλιστή». Με άλλα λόγια, ο Trotsky έγραψε περιστασιακά άρθρα για το Novi Myr (Νέος Κόσμος) , το ρωσικό σοσιαλιστικό περιοδικό της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι το διαμέρισμα της οικογένειας του Trotsky στη Νέα Υόρκη είχε ψυγείο και τηλέφωνο και, σύμφωνα με τον ίδιο, ότι η οικογένειά του ταξίδευε περιστασιακά με μια λιμουζίνα με οδηγό. Αυτός ο τρόπος ζωής προβλημάτισε τους δυο γιους του. Όταν πήγαν σε μια τσαγερί, οι γιοι του ζητούσαν εναγωνίως από τη μητέρα τους, «γιατί δεν έρχεται ο σωφέρ;».[1] Το εξεζητημένο πρότυπο διαβίωσης βρίσκεται επίσης σε ασυμφωνία με το εισόδημα που ανέφερε ο Trotsky. Το μόνο κεφάλαιο που ο ίδιος παραδέχεται ότι έλαβε το 1916 και το 1917 είναι 310 δολάρια και, αναφέρει ότι, «μοίρασα τα 310 δολάρια σε πέντε μετανάστες που επέστρεφαν στη Ρωσία». Ακόμη, ο Trotsky είχε πληρώσει για ένα πρώτης κατηγορίας κελί στην Ισπανία, η οικογένεια του είχε ταξιδέψει από την Ευρώπη στη Νέα Υόρκη, είχαν αποκτήσει ένα εξαιρετικό διαμέρισμα εκεί –πληρώνοντας το ενοίκιο τρεις μήνες νωρίτερα– και είχαν χρησιμοποιήσει λιμουζίνα με οδηγό. Όλα αυτά με τα κέρδη ενός φτωχού επαναστάτη από μερικά άρθρα για τη ρωσόφωνη χαμηλής κυκλοφορίας εφημερίδα Nashe Slovo στο Παρίσι και τη Novy Mir στη Νέα Υόρκη!

Ο Joseph Nadava εκτιμά ότι το εισόδημα του Trotsky το 1917 στα 12 δολάρια εβδομαδιαίως «συμπληρώνεται από κάποιες αμοιβές από διδασκαλία».[2] Ο Trotsky ήταν στη Νέα Υόρκη το 1917 για τρεις μήνες, από τον Ιανουάριο ως το Μάρτιο, έτσι που το εισόδημα από τη Novy Mir να φτάνει τα 144 δολάρια και, ας πούμε, άλλα 100 από τις διαλέξεις, σε ένα σύνολο 244 δολαρίων. Από αυτά τα 244 ήταν σε θέση να δώσει 310 σε φίλους του, να πληρώνει ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, να φροντίζει την οικογένειά του και να βρει 10.000 δολάρια που πήραν από αυτόν, τον Απρίλιο του 1917, οι καναδικές αρχές του Halifax. Ο Trotsky ισχυρίζεται ότι όσοι λένε πως είχε άλλες πηγές εισοδήματος είναι «συκοφάντες» που διαδίδουν «ανόητες συκοφαντίες» και «ψέμματα», αλλά αν δεν έπαιζε στις ιπποδρομίες της Τζαμάικα, δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Προφανώς, είχε μια μη δηλωμένη πηγή εισοδήματος.

Ποια ήταν αυτή η πηγή; Στο Δρόμο για την Ασφάλεια, ο συγγραφέας Arthur Willert λέει ότι ο Trotsky κέρδιζε τα προς το ζην, δουλεύοντας ως ηλεκτρολόγος για τα Fox Film Studios. Άλλοι συγγραφείς ανέφεραν άλλα επαγγέλματα, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία ότι είχε αμειβόμενη ασχολία διαφορετική από το γράψιμο και τις διαλέξεις.

Οι περισσότερες έρευνες επικεντρώθηκαν στο επαληθεύσιμο γεγονός ότι, όταν έφυγε από τη Νέα Υόρκη το 1917 για την Πετρούπολη, για να οργανώσει τη μπολσεβίκικη φάση της επανάστασης, έφυγε με 10.000 δολάρια. Το 1919 η Επιτροπή Γερουσίας των ΗΠΑ διερεύνησε την μπολσεβίκικη προπαγάνδα και τα γερμανικά χρήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και παρεμπιπτόντως άγγιξε την πηγή των 10.000 δολαρίων του Trotsky. Η εξέταση του συνταγματάρχη Hurban, ακόλουθου στην Washington στην τσέχικη πρεσβεία, αποκάλυψε τα εξής στην Επιτροπή Γερουσίας:

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ HURBAN: Ο Trotsky, πιθανόν, πήρε χρήματα από την Γερμανία, αλλά ο Trotsky θα το αρνηθεί. Ο Lenin δεν θα το αρνιόταν. Ο Miliukov απέδειξε ότι κέρδισε 10.000 δολάρια από κάποιους Γερμανούς, ενώ ήταν στην Αμερική. Ο Miliukov είχε την απόδειξη, αλλά το αρνήθηκε. Ο Trotsky το αρνήθηκε, αλλά ο Miliukov είχε την απόδειξη.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ: Βεβαιώθηκε ότι ο Trotsky πήρε 10.000 δολάρια εδώ.

HURBAN: Δεν θυμάμαι πόσο ήταν, αλλά ξέρω ότι ήταν ζήτημα μεταξύ αυτού και του Miliukov.

ΕΠΙΤΡ. ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ: Ο Miliukov το απέδειξε, έτσι;

HURBAN: Μάλιστα, κύριε.

ΕΠΙΤΡ. ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ: Ξέρεις από που τα πήρε;

HURBAN: Θυμάμαι ότι ήταν 10.000 δολάρια, αλλά δεν έχει σημασία. Θα μιλήσω για την προπαγάνδα τους. Η γερμανική κυβέρνηση ήξερε την Ρωσία καλύτερα από οποιονδήποτε και ήξεραν ότι με τη βοήθεια αυτών των ανθρώπων θα μπορούσαν να καταστρέψουν τον ρωσικό στρατό.

(Στις 5:45μ.μ. η υποεπιτροπή διακόπτεται μέχρι αύριο, Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, ώρα 10:30π.μ.).[3]

Είναι αξιοσημείωτο ότι η επιτροπή διακόπηκε απότομα, πριν η πηγή των κονδυλίων του Trotsky να μπορεί να καταγραφεί στα αρχεία της Γερουσίας. Όταν οι ερωτήσεις επαναλήφθηκαν την επόμενη μέρα, ο Trotsky και τα 10.000 δολάριά του δεν είχαν πλέον ενδιαφέρον για την Επιτροπή Γερουσίας. Παρακάτω, θα αναπτύξουμε τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με την χρηματοδότηση από τη Γερμανία και τις επαναστατικές δραστηριότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες από τους χρηματοοικονομικούς οίκους της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, θα έρθει στο επίκεντρο η προέλευση των 10.000 δολαρίων.

Μια ποσότητα 10.000 δολαρίων γερμανικής προέλευσης αναφέρεται, επίσης, στο επίσημο βρετανικό τηλεγράφημα προς τις καναδικές ναυτικές αρχές στο Halifax, που ζήτησαν από τον Trotsky –και τους συν αυτώ, κατά την μετάβασή του προς την επανάσταση– για να μεταφερθεί με το πλοίο S.S. Kristianiafjord. Επίσης, μαθαίνουμε από μια έκθεση της Βρετανικής Διεύθυνσης Πληροφοριών[4] ότι ο Gregory Weinstein, που το 1919 επρόκειτο να γίνει εξέχον μέλος του Σοβιετικού Γραφείου στη Νέα Υόρκη, συγκέντρωσε κεφάλαια για τον Trotsky στη Νέα Υόρκη. Αυτά, τα κεφάλαια προέρχονταν από τη Γερμανία και διοχετεύονταν μέσω της Volks-zeitung, μιας γερμανικής καθημερινής εφημερίδας στη Νέα Υόρκη η οποία επιδοτούνταν από τη γερμανική κυβέρνηση.

Ενώ τα κεφάλαια του Trotsky είχαν επίσημα αναφερθεί ως γερμανικά, ο ίδιος ενεπλάκη ενεργά στην αμερικάνικη πολιτική αμέσως, λίγο πριν εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη για τη Ρωσία και την [ρωσική] επανάσταση. Στις 5 Μαρτίου 1917, οι αμερικάνικες εφημερίδες παρουσίασαν την αυξημένη πιθανότητα πολέμου με τη Γερμανία. Το ίδιο βράδυ ο Trotsky πρότεινε ένα ψήφισμα στη συνάντηση του Κομμουνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Νέας Υόρκης, «δεσμεύοντας τους σοσιαλιστές να ενθαρρύνουν απεργίες και να αντισταθούν στην στρατολόγηση, σε περίπτωση πολέμου με τη Γερμανία».[5] Ο Leon Trotsky αποκαλούνταν από τους New York Times «ένας εξόριστος Ρώσος επαναστάτης». Ο Louis C. Fraina, που υποστήριξε από κοινού με τον Trotsky ένα ψήφισμα, αργότερα –με το ψευδώνυμο Lewis Corey– έγραψε ένα μη κριτικό βιβλίο για την οικονομική αυτοκρατορία του Morgan, που ονομάζεται Οίκος των Morgan.[6] Η πρόταση των Trotsky-Fraina αντιτίθετο στην παράταξη του Morris Hillquit και, όπως ήταν επόμενο, το σοσιαλιστικό κόμμα, εν συνεχεία, το καταψήφισε.[7]

Πάνω από μια βδομάδα αργότερα, στις 16 Μαρτίου, την περίοδο της εκθρόνισης του τσάρου, ο Leon Trotsky έδωσε συνέντευξη στα γραφεία της Novy Mir. Η συνέντευξη περιείχε μια προφητική δήλωση για τη ρωσική επανάσταση:

…η επιτροπή που πήρε τη θέση του έκπτωτου Υπουργείου στη Ρωσία δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα ή τους στόχους των επαναστατών, που πιθανότατα θα μπορούσαν να μείνουν βραχύβιοι και να υποστηρίξουν τους άνδρες που θα ήταν πιο σίγουροι ότι θα συνέχιζαν τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας.[8]

Οι «άνδρες που θα ήταν πιο σίγουροι ότι θα συνέχιζαν τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας», δηλαδή, οι Μενσεβίκοι και οι Μπολσεβίκοι, ήταν τότε στην εξορία στο εξωτερικό και χρειαζόταν πρώτα να επιστρέψουν στη Ρωσία. Επομένως, η προσωρινή «επιτροπή» ονομάστηκε Προσωρινή Κυβέρνηση, ένας τίτλος, πρέπει να σημειωθεί, που χρησιμοποιήθηκε από την αρχή της επανάστασης τον Μάρτιο και δεν εφαρμόστηκε εκ των υστέρων από ιστορικούς.

Woodrow Wilson

Ο Woodrow Wilson και ένα διαβατήριο για τον Trotsky

Ο πρόεδρος Woodrow Wilson ήταν η «νονά νεράιδα» που παρείχε στον Trotsky διαβατήριο, για να επιστρέψει στη Ρωσία, ώστε να «προωθήσει» την επανάσταση. Αυτό το αμερικάνικο διαβατήριο συνοδευόταν από ρωσική άδεια εισόδου και βίζα βρετανικής διέλευσης. Ο Jennings C. Wise, στο Woodrow Wilson: οπαδός της επανάστασης, κάνει το σχετικό σχόλιο: «οι ιστορικοί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι ο Woodrow Wilson, παρά τις προσπάθειες της βρετανικής αστυνομίας, έδωσε τη δυνατότητα στον Leon Trotsky να μπει στη Ρωσία με αμερικάνικο διαβατήριο».

Ο πρόεδρος Wilson διευκόλυνε το πέρασμα του Trotsky στη Ρωσία, ενώ συγχρόνως οι γραφειοκράτες του Υπουργείου Εξωτερικών (State Department), ανησυχώντας για τους επαναστάτες που εισέρχονταν στη Ρωσία, αρχικά προσπαθούσαν να καταστήσουν αυστηρότερες τις διαδικασίες έκδοσης διαβατηρίου. Η πρεσβεία της Στοκχόλμης έστειλε τηλεγράφημα στο Υπουργείο Εξωτερικών στις 13 Iουνίου 1917, λίγο αφότου ο Trotsky διέσχισε τα φιλανδο-ρωσικά σύνορα: «η πρεσβεία ενημερώνει εμπιστευτικά τα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά γραφεία διαβατηρίων στα ρωσικά σύνορα, Tornea, ότι εκφράζει σημαντικές ανησυχίες για το πέρασμα υπόπτων ατόμων, που φέρουν αμερικάνικα διαβατήρια».[9]

Σε αυτό το τηλεγράφημα το Υπουργείο Εξωτερικών απάντησε την ίδια μέρα: «η Υπηρεσία ασκεί ιδιαίτερη προσοχή στην έκδοση διαβατηρίων για τη Ρωσία». Η Υπηρεσία, επίσης, ενέκρινε δαπάνες από την πρεσβεία για την ίδρυση γραφείου ελέγχου διαβατηρίων στη Στοκχόλμη και την πρόσληψη ενός «απόλυτα αξιόπιστου Αμερικανού πολίτη» για να επιτελέσει το έργο του ελέγχου.[10] Αλλά το πουλί είχε πετάξει από το κλουβί. Ο μενσεβίκος Trotsky με τους μπολσεβίκους του Lenin ήταν ήδη στη Ρωσία, προετοιμάζοντας την «προώθηση» της επανάστασης. Το δίχτυ των διαβατηρίων που στήθηκε έπιασε μόνο πιο νόμιμα πουλιά. Για παράδειγμα, στις 26 Ιουνίου 1917, ο Herman Bernstein, ένας φημισμένος δημοσιογράφος της Νέας Υόρκης καθ’ οδόν προς την Πετρούπολη, για να εκπροσωπήσει την New York Herald, δέχτηκε έλεγχο στα σύνορα και δεν του επετράπη η είσοδος στη Ρωσία. Λίγο αργότερα, στα μέσα Αυγούστου 1917, η ρωσική πρεσβεία στην Washington ζήτησε από το Υπουργείο Εξωτερικών (κι αυτό συμφώνησε) «να εμποδίσει την είσοδο εγκληματιών κι αναρχικών στη Ρωσία… πολλοί από τους οποίους είχαν ήδη πάει εκεί».[11]

Συνεπώς, λόγω της προνομιακής μεταχείρισης του, όταν το [πλοίο] S.S. Kristianiafjord έφευγε από τη Νέα Υόρκη στις 26 Μαρτίου 1917, ο Trotsky έχοντας επιβιβασθεί κατείχε διαβατήριο των Ηνωμένων Πολιτειών –και μαζί του άλλοι επαναστάτες, χρηματοδότες της Wall Street, Αμερικανοί κομμουνιστές και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα, κάποια από τα οποία είχαν ξεκινήσει για νόμιμες επιχειρήσεις. Αυτή η μίξη επιβατών είχε περιγραφεί από τον Αμερικανό κομμουνιστή Lincoln Steffens: «ο κατάλογος επιβατών ήταν μακρύς και μυστήριος. Ο Trotsky βρισκόταν στο στρατόπεδο με μια ομάδα επαναστατών· ήταν κι ένας Ιάπωνας επαναστάτης στο θάλαμό μου. Υπήρχαν και πολλοί Ολλανδοί, που έσπευδαν σπίτι τους από την Ιάβα, οι μόνοι αθώοι άνθρωποι στο πλοίο. Οι υπόλοιποι ήταν αγγελιαφόροι του πολέμου, δύο από τη Wall Street στη Γερμανία…[12]

Συγκεκριμένα, ο Lincoln Steffens βρισκόταν καθ’ οδόν προς τη Ρωσία με συγκεκριμένη πρόσκληση του Charles Richard Crane, υποστηρικτή και πρώην προέδρου της επιτροπής χρηματοδότησης του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Charles Crane, αντιπρόεδρος της Crane Company, είχε οργανώσει την Westinghouse Company στη Ρωσία, ήταν, επίσης, μέλος της αποστολής Root και πραγματοποίησε όχι λιγότερες από είκοσι τρείς επισκέψεις στη Ρωσία μεταξύ 1890 και 1930. Ο Richard Crane, ο γιος του, ήταν έμπιστος βοηθός τού τότε υπουργού Robert Lansing. Σύμφωνα με τον πρώην πρεσβευτή στη Γερμανία William Dodd, o Crane «έκανε πολλά, για να προκαλέσει την επανάσταση του Kerenskya, που άνοιξε το δρόμο για τον Κομμουνισμό».[13] Έτσι, τα σχόλια του Steffens στο ημερολόγιό του σχετικά με τις συνομιλίες στο πλοίο S.S. Kristianiafjord είναι εξαιρετικά συναφείς: «…όλοι συμφωνούν ότι η επανάσταση είναι μόνο στην πρώτη της φάση, δηλαδή ότι πρέπει να αναπτυχθεί. Ο Crane και οι Ρώσοι ριζοσπάστες στο πλοίο σκέφτονται ότι θα πρέπει να είμαστε στην Πετρούπολη για την επαν-επανάσταση».[14]

Ο Crane επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν η Μπολσεβίκικη Επανάσταση (δηλαδή, η «επαν-επανάσταση») είχε ολοκληρωθεί και, αν και απλός πολίτης, έδινε από πρώτο χέρι αναφορές για την πρόοδο της Μπολσεβίκικης Επανάστασης, καθώς το Υπουργείο Εξωτερικών (State Department) λάμβανε τηλεγραφήματα. Για παράδειγμα, ένα μνημόνιο, με ημερομηνία 11 Δεκεμβρίου 1917, φέρει τον τίτλο «Αντίγραφο αναφοράς για την εξέγερση των μαξιμαλιστών για τον κ. Crane». Προέρχεται από τον Maddin Summers, γενικό πρόξενο των ΗΠΑ στη Μόσχα και η συνοδευτική επιστολή του Summers εν μέρει αναφέρει:

«έχω την τιμή να επισυνάψω ένα αντίγραφο της ίδιας [ανωτέρω αναφοράς] με το αίτημα ότι θα σταλεί για τις εμπιστευτικές πληροφορίες του κ. Charles R. Crane. Υποτίθεται ότι το Τμήμα δεν θα έχει αντίρρηση να δει την έκθεση ο κ. Crane…».[15]

Εν συντομία, η απίθανη κι αινιγματική εικόνα που προκύπτει είναι ότι ο Charles Crane, φίλος και υποστηρικτής του Woodrow Wilson και εξέχων χρηματοδότης και πολιτικός, είχε έναν γνωστό ρόλο στην «πρώτη» επανάσταση και ταξίδεψε στη Ρωσία στα μέσα του 1917 παρέα με τον Αμερικανό κομμουνιστή Lincoln Steffens, που ήταν σε επαφή με τον Woodrow Wilson και τον Trotsky. Ο τελευταίος με τη σειρά του είχε διαβατήριο, το οποίο εκδόθηκε υπό τις εντολές του Woodrow Wilson και 10.000 δολάρια από υποτιθέμενες γερμανικές πηγές. Κατά την επιστροφή του στις ΗΠΑ, μετά την «επαν-επανάσταση», ο Crane είχε πρόσβαση σε επίσημα έγγραφα για την εδραίωση του μπολσεβίκικου καθεστώτος: πρόκειται για ένα σχέδιο αλληλοσυνδεόμενων –αν όχι αινιγματικών– γεγονότων, που δικαιολογούν την περαιτέρω έρευνα και υποδεικνύουν, αν και χωρίς αποδείξεις μέχρι εδώ, κάποια σχέση μεταξύ του χρηματοδότη Crane και του επαναστάτη Trotsky.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

a [ΣτΜ] Ο Αλεξάντρ Φιόντοροβιτς Κέρενσκυ (Алекса́ндр Фёдорович Ке́ренский, ΔΦΑ: [ɐlʲɪˈksandr ˈkʲerʲɪnskʲɪj] ήταν Ρώσος δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ο δεύτερος Πρωθυπουργός της Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης από τον Ιούλιο έως το Νοέμβριο του 1917. Ηγέτης των μετριοπαθών σοσιαλιστών της Τρουντοβικής φράξιας του Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος, ο Κέρενσκυ είναι κεντρική μορφή της Ρωσικής Επανάστασης. Μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση, που εκθρόνισε τον Νικόλαο Β΄, ο Κέρενσκυ υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στην μετα-αυτοκρατορική και δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση του Γκεόργκι Λβοβ. Τον Μάιο έγινε Υπουργός Πολέμου. Τον Ιούνιο διαδέχτηκε τον Λβοβ ως Πρωθυπουργός. Στις 7 Νοεμβρίου, η κυβέρνησή του ανατράπηκε από τους καθοδηγούμενους από τον Βλαδίμηρο Λένιν Μπολσεβίκους. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην εξορία, στο Παρίσι και στην Νέα Υόρκη, όπου και απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών, αλλά ετάφη στο Λονδίνο.

[1]. Leon Trotsky, My Life (New York: Scribner’s, 1930), κεφάλαιο 22.

[2]. Joseph Nedava, Trotsky and the Jews (Philadelphia: Jewish Publication Society of America, 1972), σ. 163

[3]. United States, Senate, Brewing and Liquor Interests and German and Bolshevik Propaganda (Subcommittee on the Judiciary), 65th Cong., 1919.

[4]. Special Report No. 5 [Ειδική Αναφορά Νο 5], The Russian Soviet Bureau in the United States, July 14, 1919, Scotland House, London S.W.I. Copy in U.S. State Dept. Decimal File, 316-23-1145.

[5]. New York Times, March 5, 1917.

[6]. Lewis Corey, House of Morgan: A Social Biography of the Masters of Money(New York: G. W. Watt, 1930).

[7]. Ο Morris Hillquit. (επισήμως Hillkowitz) ήταν δικηγόρος υπεράσπισης του Johann Most, μετέβαλε τη δολοφονία του προέδρου McKinley και το 1917 ήταν ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Νέας Υόρκης. Τη δεκαετία του 1920, ο Hillquit εδραιώθηκε στον τραπεζικό κόσμο της Νέας Υόρκης, γινόμενος διευθυντής και πληρεξούσιος της Διεθνούς Ένωσης Τραπεζών. Υπό τον πρόεδρο Franklin D. Roosevelt, ο Hillquit συνέβαλε στην κατάρτιση των κωδίκων της NRA για τη βιομηχανία ενδυμάτων.

[8]. New York Times, March 16, 1917.

[9]. U.S. State Dept. Decimal File, 316-85-1002.

[10]. Ό.π.

[11]. Ό.π., 861.111/315.

[12]. Lincoln Steffens, Autobiography (New York: Harcourt, Brace, 1931), p. 764. Ο Steffens ήταν ο «μεσολαβητής» για τον Crane και τον Woodrow Wilson.

[13]. William Edward Dodd, Ambassador Dodd’s Diary, 1933-1938 (New York: Harcourt, Brace, 1941), pp. 42-43.

[14]. Lincoln Steffens, The Letters of Lincoln Steffens (New York: Harcourt, Brace, 1941), σ. 396.

[15]. U.S. State Dept. Decimal File, 861.00/1026.

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 171, Μάϊος 2017                                                                                                 

Κανένας δεν έχει περισσότερες πιθανότητες
να εξαπατηθεί από αυτόν που το ψέμα εξυπηρετεί
τις επιθυμίες του. (Χόρχε Μπουκάι, Να σου πω μια ιστορία)

Γράψαμε πολλές φορές για το ψέμμα. Πολλά ακούγονται τελευταία για την μετά-αλήθεια, που ισοδυναμεί με το ψέμμα. Λέμε συχνά για τα ψέμματα της πολιτικής και τους ψεύτες πολιτικούς. Για την υπερβολική ροή πληροφορίας στο διαδίκτυο, που κάνει δύσκολη τη διάκριση της ήρας από το στάχυ. Σχεδόν, όμως, ποτέ δε μιλάει κανείς για αυτό που συντηρεί την ίδια την εξαπάτηση: τον εξαπατημένο. Τι είναι αυτό που τρέφει τον εξαπατημένο; Τι είναι αυτό που τον κάνει να προτιμά τελικά το ψέμα; Η ελπίδα, θα μπορούσε να πει κανείς. Ίσως η άγνοια ή η ημιμάθεια, θα αντέτεινε άλλος. Περισσότερο, όμως, από όλα φαίνεται ότι οι άνθρωποι επιλέγουν το ψέμα, επειδή αυτό τις περισσότερες φορές ταιριάζει καλύτερα στις επιθυμίες τους.

Πολλές φορές η αλήθεια λέγεται ωμά και κατάμουτρα. Λέγεται χωρίς περιστροφές, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο για αυτόν που την ακούει να την αποδεχτεί. Ο λόγος είναι απλός: επειδή δεν του αρέσει. Έτσι, όσο κι αν γράφονται και ξαναγράφονται αλήθειες, συχνά οι αναγνώστες θα προτιμούν να διαβάζουν πιο ευχάριστα αναγνώσματα, που οι καλοί ήρωες (αριστεροί, κομμουνιστές, κινηματίες, ακροδεξιοί, δημοκράτες, εθνικιστές, άγιοι με χρυσές προσωπίδες κλπ.) θα νικούν τους κακούς. Είναι πολύ ευχάριστα και καθησυχαστικά τα παραμύθια, που μας αφήνουν να ταυτιστούμε με τους καλούς, τους όποιους καλούς της εκάστοτε αφήγησης. Τακτοποιούν τον χαώδη κόσμο που μας περιβάλλει και μας αφήνουν να κοιμόμαστε πιο ήσυχα. Και είναι αλήθεια ότι τελευταία όλο και πιο δυσεύρετος είναι ο καλός ύπνος δίχως ηρεμιστικές ουσίες.

Οπότε, οι κουρασμένοι και θολωμένοι, οι απεγνωσμένοι άνθρωποι αρέσκονται να είναι με τους καλούς κι αδικημένους. Αλίμονο, οι άδικοι κι οι κακοί δεν είναι μαζί μας. Είναι οι εχθροί που πάντα πολεμάμε. Το κακό, το πάσης φύσεως κακό, όμως, έχει γίνει εξόχως πιο απρόβλεπτο κι ευέλικτο. Φορά συχνότατα τη μάσκα του καλού (ΜΚΟ, «ευσεβής» πιστός, καταληψίας, φιλάνθρωπος, ευεργέτης) και εισχωρεί πιο έξυπνα στο βαθύ μας ύπνο, για να κοιμόμαστε επιπλέον βαθύτερα, να μπαίνουμε όλο και περισσότερο στο καλοβαλμένο ψέμα. Κάποιες στιγμές, ξυπνάμε για λίγο, αποφασίζουμε να μάθουμε την αλήθεια. Την αναζητούμε και την βρίσκουμε. Αλλά έχουμε συνηθίσει τόσο την ψευδή εκδοχή της ιστορίας, που είναι δώρον άδωρον. Στρέφουμε πάλι το κεφάλι στην άλλη πλευρά και συνεχίζουμε σα να μην ξέρουμε τίποτε.

Κάτι, όμως, μέσα μας έχει ταραχτεί και χρειάζεται να αποκατασταθεί η ισορροπία. Η ανησυχία μας δε μας επιτρέπει πλέον τον ήσυχο ύπνο. Οπότε, χρειάζεται να αποκατασταθεί το γνωστό μονοπάτι και-κυρίως- η πίστη μας σε αυτό. Ο πιο συνήθης τρόπος είναι αντί να αναγκαστούμε να δούμε την αλήθεια, να κατηγορήσουμε ως ψεύτη αυτόν που τη λέει. Τότε, αυτός «μετατρέπεται» τις περισσότερες φορές σε φασίστα (τελευταία είναι η νέα αρνητική «ταμπέλα» σε οποιαδήποτε ενέργεια), γραφικό, γελοίο, προβοκάτορα (αυτό αποτελεί παλαιόν «πεσκέσι» της αριστεράς), συκοφάντη (αυτό για τους δικομανείς, που τους αρέσουν οι μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση). Μάλιστα, λίγο παλιότερα, σε πιο ευνοϊκούς καιρούς, όποιος παρουσίαζε την αλήθεια, θα χαρακτηριζόταν ως μίζερος, που πάει κι ασχολείται με λεπτομέρειες αντί να χαίρεται τη ζωή (που τότε ήταν «καλή», επειδή ήταν αρκούντως καταναλωτική).

Τελικά, μέσα σε αυτόν το ορυμαγδό χαρακτηρισμών, τι μένει στο τέλος; Μένουν οι χαρακτηρισμοί. Οπότε, κάθε φορά που θέλεις να πεις μια αλήθεια, οι άλλοι απαντούν «ποιος; Αυτός; Αυτός είναι…». Οπότε, η «ταμπέλα» έχει μπει και ο τίτλος φαρδύς-πλατύς σε «ακολουθεί» όπου κι αν πας, ό,τι κι αν κάνεις. Πέρα από τους ανάλογους χαρακτηρισμούς που «συνοδεύουν» και τους υπογράφοντες, αξίζει τον κόπο να συνεχιστεί η μετάφραση του εν λόγω πνευματικού έργου του Anthony C. Sutton. Όσο προχωράει η ανάγνωση, βασισμένη σε κρατικά αρχεία, που προέρχονται από τους ίδιους τους «πρωταγωνιστές του δράματος», τόσο περισσότερο δένουν τα οστά του σώματος της αλήθειας. Στην περίπτωση αυτή, ο πρωταγωνιστής είναι ο Τρότσκυ. Ωστόσο, ένεκα του όγκου του κειμένου, δεν κατέστη δυνατόν να ολοκληρωθεί το δεύτερο κεφάλαιο στο παρόν φύλλο της εφημερίδας, ωστόσο έχει ήδη μεταφραστεί και θα παρουσιαστεί στο επόμενο.

Κεφάλαιο 2β: Τα καναδικά κυβερνητικά έγγραφα για την απελευθέρωση του Τρότσκυ[1]

Τα έγγραφα σχετικά με τη σύντομη παραμονή του Τρότσκυ στις καναδικές φυλακές είναι πλέον αποχαρακτηρισμένα και διαθέσιμα από τα αρχεία της καναδικής κυβέρνησης. Σύμφωνα με αυτά τα αρχεία, ο Τρότσκυ απομακρύνθηκε από το καναδικό και βρετανικό ναυτικό προσωπικό από το [πλοίο] S.S. Kristianiafjord στο Halifax, στη Νέα Σκωτία, στις 3 Απριλίου 1917, αναφερόμενος ως Γερμανός κρατούμενος πολέμου και εγκλείστηκε στο Amherst, στη Νέα Σκωτία[2], έναν σταθμό κράτησης για Γερμανούς κρατούμενους. Η κυρία Τρότσκυ, οι δυο γιοι του Τρότσκυ και πέντε ακόμη άνδρες, που χαρακτηρίστηκαν ως «Ρώσοι Σοσιαλιστές», επίσης απομακρύνθηκαν και φυλακίστηκαν. Τα ονόματά τους είναι καταγεγραμμένα στα καναδικά αρχεία ως: Nickita Muchin, Leiba Fisheleff, Konstantin Romanchanco, Gregor Teheodnovski, Gerchon Melintchansky and Leon Bronstein Trotsky (η ορθογραφία ακολουθεί τα πρωτότυπα καναδικά αρχεία).

Η φόρμα του καναδικού στρατού από LB-I, με σειριακό αριθμό 1098 (περιλαμβανομένων των δακτυλικών αποτυπωμάτων) συμπληρώθηκε για τον Τρότσκυ, με την εξής περιγραφή: «37 ετών, πολιτικός εξόριστος, επάγγελμα δημοσιογράφος, γεννημένος στο Gromskty, στη Ρωσία, Ρώσος πολίτης». Η φόρμα υπογράφηκε από τον Leon Trotsky και το πλήρες όνομά του που δόθηκε ήταν Leon Bromstein (sic) Trotsky.

Η συνοδεία του Τρότσκυ απομακρύνθηκε από το S.S. Kristianiafjord υπό τις επίσημες οδηγίες που δόθηκαν από το Λονδίνο, με τηλεγράφημα της 29ης Μαρτίου 1917, πιθανόν προερχόμενο από το Ναυαρχείο, υπό τον έλεγχο του ναυτικού αξιωματικού στο Halifax. Το τηλεγράφημα ανέφερε ότι η συνοδεία του βρισκόταν στο «Christianiafjord» (sic) και θα έπρεπε να «απομακρυνθεί και να ακολουθηθούν οι προς εκτέλεσιν οδηγίες». Η εξήγηση που δόθηκε στον έλεγχο του ναυτικού αξιωματούχου του Halifax ήταν ότι «αυτοί είναι οι Ρώσοι Σοσιαλιστές που φεύγουν με σκοπό να ξεκινήσουν την επανάσταση εναντίον της σημερινής ρωσικής κυβέρνησης, για την οποία ο Τρότσκυ αναφέρεται ότι έλαβε 10.000 δολάρια, που συνεισέφεραν Σοσιαλιστές και Γερμανοί».

Την 1η Απριλίου 1917, ο αξιωματούχος ναυτικού ελέγχου, ο καπετάνιος M. Makins, έστειλε εμπιστευτική έκθεση προς τον γενικό αξιωματικό που διοικούσε το Halifax, σύμφωνα με το οποίο «εξέταζε όλους τους Ρώσους επιβάτες» στο S.S. Kristianiafjord και βρήκε έξι άνδρες στις θέσεις δεύτερης κατηγορίας: «έχουν όλοι ομολογήσει ότι είναι σοσιαλιστές και, παρ’ όλο που διακηρύσσουν την επιθυμία τους να βοηθήσουν τη νέα ρωσική κυβέρνηση, μπορεί κάλλιστα να συνεργάζονται με τους Γερμανούς σοσιαλιστές στην Αμερική και αρκετά πιθανό να αποτελούν μεγάλο εμπόδιο για την Ρωσική κυβέρνηση ακριβώς τώρα». Ο καπετάνιος Makins πρόσθεσε ότι επρόκειτο να απομακρύνει την συνοδεία, καθώς και τη σύζυγο και τους δυο γιους του Τρότσκυ, προκειμένου να τους φυλακίσουν στο Halifax. Ένα αντίγραφο αυτής της αναφοράς διαβιβάστηκε από το Halifax στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου στην Ottawa, στις 2 Απριλίου 1917.

Το επόμενο έγγραφο στα καναδικά αρχεία με ημερομηνία 7 Απριλίου, από τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου της Οττάβα στο διευθυντή των επιχειρήσεων εγκλεισμού, αναγνωρίζοντας την προηγούμενη επιστολή (όχι στα αρχεία) σχετικά με την φυλάκιση των Ρώσων Σοσιαλιστών στο Amherst, στη Νέα Σκωτία: «… σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να σας ενημερώσω για την παραλαβή εχθές ενός μακρού τηλεγραφήματος από το Ρωσικό Γενικό Προξενείο του Μόντρεαλ, που διαμαρτύρεται για τη σύλληψη αυτών των ανδρών, δεδομένου ότι διέθεταν τα διαβατήρια που εκδίδονται από το Ρώσο γενικό Πρόξενο στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ».

Η απάντηση σε αυτό το τηλεγράφημα από το Μόντρεαλ ήταν ότι οι άνδρες είχαν φυλακιστεί «με την υποψία ότι ήταν Γερμανοί» και θα απελευθερώνονταν μόνο μετά από σαφή απόδειξη της εθνικότητάς τους και της πίστης τους στους Συμμάχους. Στα καναδικά αρχεία, δεν υπάρχουν τηλεγραφήματα από τον Ρώσο γενικό πρόξενο στη Νέα Υόρκη και είναι γνωστό ότι αυτό το γραφείο ήταν απρόθυμο να εκδώσει ρωσικά διαβατήρια σε Ρώσους πολιτικούς εξόριστους. Ωστόσο, υπάρχει ένα τηλεγράφημα στα αρχεία από πληρεξούσιο της Νέας Υόρκης, τον N. Aleinikoff, στον R. M. Coulter, μετέπειτα γενικό αναπληρωτή διευθυντή του Καναδικού Ταχυδρομείου. Το γραφείο του γενικού διευθυντή του ταχυδρομείου του Καναδά δεν είχε καμιά σύνδεση ούτε με τους αιχμαλώτους πολέμου ούτε με στρατιωτικές δραστηριότητες. Κατά συνέπεια, αυτό το τηλεγράφημα είχε τη φύση μιας προσωπικής, μη επίσημης παρέμβασης. Γράφει:

1. R. Μ. COULTER, Γενικός Διευθυντής Ταχυδρομείου. Οι Ρώσοι πολιτικοί εξόριστοι της Ottawa, που επιστρέφουν στη Ρωσία, παρέμειναν έγκλειστοι στο Χάλιφαξ, στο στρατόπεδο Amherst. Ερευνάτε και συμβουλέψτε την αιτία της κράτησης και τα ονόματα όλων των κρατουμένων. Υποσχεθείτε μας ως υπέρμαχος της ελευθερίας ότι θα παρέμβετε εξ ονόματός τους. Παρακαλώ απαντήστε ότι το λάβατε. NICHOLAS ALEINIKOFF

Στις 11 Απριλίου, ο Coulter απάντησε στον Aleinikoff, «Το τηλεγράφημα ελήφθη. Σας γράφω αυτό το απόγευμα. Θα πρέπει να το λάβετε αύριο το βράδυ. R. Coulter». Αυτό το τηλεγράφημα αποστέλλεται υπό την καναδική ετικέτα Pacific Railway Telegraph, αλλά χρεώνεται στο Τμήμα του Καναδικού Ταχυδρομείου. Συνήθως ένα ιδιωτικό τηλεγράφημα επιχείρησης θα χρεωνόταν στον αποδέκτη και αυτό δεν ήταν επίσημη επιχείρηση. Η συνέχεια της επιστολής του Coulter προς τον Aleinikoff είναι ενδιαφέρουσα, διότι, αφού επιβεβαίωσε ότι η ομάδα του Τρότσκυ πιάστηκε στο Amherst, αυτό δηλώνει ότι ήταν ύποπτοι προπαγάνδας κατά της σημερινής ρωσικής κυβέρνησης και «υποτίθεται ότι είναι πράκτορες της Γερμανίας». Ο Coulter προσθέτει, «… δεν είναι αυτό που δηλώνουν οι ίδιοι ότι είναι». Η ομάδα του Τρότσκυ «…δεν κρατείται από τον Καναδά, αλλά από τις αυτοκρατορικές αρχές». Αφού διαβεβαίωσε τον Aleinikoff ότι οι κρατούμενοι θα διαβίωναν σε πρέπουσες συνθήκες, ο Coulter προσθέτει ότι οποιαδήποτε πληροφορία «υπέρ τους» θα διαβιβαζόταν στις στρατιωτικές αρχές. Η γενική εντύπωση της επιστολής είναι ότι, ενώ ο Coulter είναι συμπαθής και έχει πλήρη επίγνωση των προ-γερμανικών δεσμών του Τρότσκυ, είναι απρόθυμος να αναμιχθεί. Στις 11 Απριλίου, ο Arthur Wolf με διεύθυνση 134 East Broadway, Νέα Υόρκη, έστειλε ένα τηλεγράφημα στον Coulter. Αν και αποστέλλεται από τη Νέα Υόρκη, αυτό το τηλεγράφημα, αφού αναγνωρίστηκε, επίσης χρεώθηκε στο Καναδικό Τμήμα Ταχυδρομείων.

Οι αντιδράσεις του Coulter, ωστόσο, αντανακλούν περισσότερα από μια απροκάλυπτη συμπάθεια, εμφανή στην επιστολή του προς τον Aleinikoff. Πρέπει να εξεταστούν υπό το φως του γεγονότος ότι αυτές οι επιστολές για λογαριασμό του Τρότσκυ προέρχονταν από δύο Αμερικανούς πολίτες της Νέας Υόρκης και αφορούσαν ένα καναδικό ή αυτοκρατορικό στρατιωτικό ζήτημα διεθνούς σημασίας. Επιπλέον, ο Coulter, ως αναπληρωτής γενικός διευθυντής, ήταν Καναδός κυβερνητικός αξιωματούχος με κάποια σημαντική θέση. Κοιτάξτε, για μια στιγμή, τι θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιον που με παρόμοιο τρόπο παρενέβαινε στις υποθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών! Στην υπόθεση Τρότσκυ έχουμε δυο Αμερικανούς πολίτες, που αλληλογραφούν με έναν Καναδό αναπληρωτή γενικό διευθυντή, προκειμένου να παρέμβει εξ ονόματος ενός διεθνούς Ρώσου επαναστάτη.

Η επακόλουθη ενέργεια του Coulter υποδεικνύει επίσης κάτι παραπάνω από μια απλή παρέμβαση. Μετά την αναγνώριση του τηλεγραφήματος του Aleinikoff και του Wolf, έγραψε στον ταγματάρχη Willoughby Gwatkin του Υπουργείου Στρατού και Άμυνας στην Ottawa –έναν άνθρωπο με σημαντική επιρροή στον καναδικό στρατό– και συνήψε αντίγραφα του τηλεγραφήματος των Aleinikoff και Wolf:

Αυτοί οι άνδρες ήταν εχθρικοί απέναντι στη Ρωσία, λόγω του τρόπου που αντιμετώπιζαν τους Εβραίους και τώρα είναι έντονα υπέρ της παρούσας διοίκησης, από όσο γνωρίζω. Και οι δύο είναι υπεύθυνοι άνδρες. Κι οι δυο είναι ευυπόληπτοι και σας στέλνω τα τηλεγραφήματά τους τα οποία μπορεί να σας χρειαθούν για να τους παρουσιάσετε στις Αγγλικές αρχές, αν το θεωρείτε σοφό.

Προφανώς, ο Coulter γνωρίζει –ή δείχνει ότι γνωρίζει– πολλά για τον Aleinikoff και τον Wolf. Η επιστολή του ήταν στην πραγματικότητα μια αναφορά χαρακτήρων και στόχευε στη ρίζα του προβλήματος της φυλάκισης. Ο Gwatkin ήταν γνωστός στο Λονδίνο και στην πραγματικότητα τον είχε δανείσει το Γραφείο Πολέμου του Καναδά εκεί.[3]

Στη συνέχεια, ο Aleinikoff στέλνει μια επιστολή στον Coulter, για να τον ευχαριστήσει με μεγάλη εγκαρδιότητα για το ενδιαφέρον σας για τους Ρώσους Πολιτικούς εξόριστους… με γνωρίζετε, κύριε Coulter, και γνωρίζετε επίσης την αφοσίωσή μου στην υπόθεση της ρωσικής ελευθερίας… με χαρά γνωρίζω, τον κύριο Τρότσκυ, τον κύριο Melnichahnsky και τον κύριο Chudnowsky… στενά.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, αν ο Aleinikoff γνώριζε τον Τρότσκυ «στενά», τότε θα μπορούσε επίσης να γνωρίζει ότι ο Τρότσκυ είχε δηλώσει την πρόθεσή του να επιστρέψει στη Ρωσία, για να ανατρέψει την Προσωρινή Κυβέρνηση και να θεσπίσει την «επαν-επανάσταση». Με την παραλαβή της επιστολής του Aleinikoff, ο Coulter αμέσως (16 Απριλίου) τη διαβίβασε στον ταγματάρχη Gwatkin, προσθέτοντας ότι γνωρίζονταν με τον Aleinikoff «μέσω της δράσης του Τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών για τα έγγραφα στη Ρωσική γλώσσα» και ότι ο Aleinikoff εργαζόταν «στις ίδιες γραμμές με τον κύριο Wolf…, που ήταν ένας κρατούμενος της Σιβηρίας, που είχε διαφύγει».

Προηγουμένως, στις 14 Απριλίου, ο Gwatkin έστειλε ένα μνημόνιο στο ναυτικό του ομόλογο στην Καναδική Στρατιωτική Διυπηρεσιακή Επιτροπή, επαναλαμβάνοντας ότι οι κρατούμενοι ήταν Ρώσοι σοσιαλιστές με «10.000 δολάρια, που συγκέντρωσαν σοσιαλιστές και Γερμανοί». Η τελική παράγραφος αναφέρει: «από την άλλη, υπήρχαν κι όσοι δήλωναν ότι είχε διαπραχθεί μια πράξη υψηλής αδικίας». Στη συνέχεια, στις 16 Απριλίου, ο Αντιναύαρχος C.E. Kingsmill, διευθυντής της ναυτικής υπηρεσίας, πήρε στα σοβαρά την παρέμβαση του Gwatkin. Σε μια επιστολή προς τον καπετάνιο Makins, ο ναυτικός υπάλληλος στο Halifax δήλωσε: «οι αρχές της Πολιτοφυλακής ζητούν να ληφθεί απόφαση για το αν η παράδοσή τους (δηλαδή των έξι Ρώσων) μπορεί να επισπευστεί». Ένα αντίγραφο αυτής της εντολής δόθηκε στον Gwatkin, που με τη σειρά του πληροφόρησε τον Αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα Coulter. Τρεις μέρες αργότερα ο Gwatkin άσκησε πίεση. Σε ένα υπόμνημα της 20ης Απριλίου στον ναυτικό γραμματέα έγραψε «Μπορείτε, σας παρακαλώ, να μου πείτε εάν ή όχι το Υπουργείο Ναυτικού έχει λάβει ή όχι την απόφαση;».

Στην ίδια μέρα (20 Απριλίου) ο καπετάνιος Makins έγραψε στον ναύαρχο Kingsmill, εξηγώντας τους λόγους για την απομάκρυνση του Τρότσκυ. Αρνήθηκε να πιεστεί να πάρει μια απόφαση, δηλώνοντας ότι «θα τηλεγραφήσω στο Ναυαρχείο, πληροφορώντας τους ότι οι αρχές των πολιτοφυλακών ζητούν μια έγκαιρη απόφαση για να έχουν στη διάθεσή τους». Ωστόσο, την επόμενη μέρα, στις 21 Απριλίου, ο Gwatkin έγραψε στον Coulter: «οι φίλοι μας οι Ρώσοι σοσιαλιστές πρόκειται να απελευθερωθούν και γίνονται διευθετήσεις για τη μετάβασή τους στην Ευρώπη». Η εντολή στον Makins για την απελευθέρωση του Τρότσκυ προήλθε από το Ναυαρχείο στο Λονδίνο. Ο Coulter αναγνώρισε τις πληροφορίες, «οι οποίες θα ικανοποιήσουν τους ανταποκριτές μας στη Νέα Υόρκη άμεσα».

Ενώ μπορούμε, απ’ τη μια, να συμπεράνουμε ότι ο Coulter και ο Gwatkin ενδιαφέρονταν έντονα για την απελευθέρωση του Τρότσκυ, δεν ξέρουμε, από την άλλη, για ποιο λόγο. Λίγα ήταν εκείνα στη σταδιοδρομία του αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα Coulter είτε του Ταγματάρχη Gwatkin, που θα δικαιολογούσαν την ανάγκη απελευθέρωσης του μενσεβίκου Leon Trotsky.

Ο δρ. Robert Miller Coulter ήταν γιατρός των Σκώτων και Ιρλανδών, ένας φιλελεύθερος, ένας Ελευθεροτέκτονας κι ένα μέλος των Odd Fellow[4]. Διορίστηκε αναπληρωτής γενικός διευθυντής των ταχυδρομείων στον Καναδά το 1897. Η μόνη του αξίωση για φήμη προερχόταν από το γεγονός ότι ήταν εκπρόσωπος της Ένωσης Ταχυδρομικών Συμβάσεων το 1906 και εκπρόσωπος στη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία το 1908 για το έργο «Όλα Κόκκινα» (All Red). Το «Όλα κόκκινα» δεν είχε καμία σχέση με τους Κόκκινους επαναστάτες· ήταν μόνο ένα σχέδιο για τα κόκκινα ή όλα τα βρετανικά ταχύπλοα σκάφη μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Καναδά και Αυστραλίας.

Ο ταγματάρχης Willoughby Gwatkin προερχόταν από μια μακρά βρετανική στρατιωτική παράδοση (Cambridge κι έπειτα Staff College). Εξειδικευμένος στις επιστρατεύσεις, υπηρέτησε στον Καναδά από το 1905 ως το 1918. Λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα έγγραφα στα Καναδικά αρχεία, μπορούμε μόνο να συμπεράνουμε ότι η παρέμβασή τους για λογαριασμό του Τρότσκυ είναι ένα μυστήριο.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 172, Ιούνιος 2017

[1]. Αυτή η ενότητα βασίζεται σε καναδικά κυβερνητικά αρχεία.

[2]. [ΣτΜ] Πρόκειται για μια επαρχία του Ανατολικού Καναδά που αποτελείται από τη Νέα Σκωτία και συνορεύει με το νησί Cape Breton. Έχει πρωτεύουσα το Halifax. Αποικίστηκε από Γάλλους στις αρχές του 18ου αι., αλλά άλλαξε μερικές φορές χέρια, μέχρι να καταλήξει στη δικαιοδοσία των Βρετανών το 1713. Έγινε μια από τις αρχικές τέσσερις επαρχίες του Καναδά το 1967.

[3]. Τα υπομνήματα του Gwatkin στα Καναδικά κυβερνητικά αρχεία δεν υπογράφονται, αλλά έχουν μια μονογραφή με ένα κρυπτογραφημένο σημάδι ή σύμβολο. Το σημάδι έχει αναγνωριστεί ότι είναι του Gwatkin, επειδή έχει ταυτοποιηθεί μια επιστολή του Gwatkin (αυτή της 21ης Απριλίου) με το ίδιο κρυπτογραφημένο σημάδι.

[4]. [ΣτΜ] Οι Odd Fellows/Oddfellows είναι μια διεθνής αδελφότητα, που η παρουσία της τεκμηριώνεται από το 1730 στο Λονδίνο. Η πρώιμη ιστορία της είναι σκοτεινή και σε μεγάλο βαθμό άτυπη. Εξ αιτίας της αύξησης του εμπορίου κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι συντεχνίες κατέληξαν να αποτελούν μέρος της αστικής κουλτούρας, συσπειρώνοντας εμπορικές ενώσεις. Ως εκ τούτου, άνθρωποι από παράταιρες μεταξύ τους εμπορικές ειδικότητες αποτέλεσαν το υπόβαθρο της πρώιμης ιστορίας των Odd Fellows. Όταν ο Άγγλος βασιλιάς Ερρίκος ο VIII διαφώνησε με τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, θεώρησαν τις συντεχνίες ως υποστηριχτές του Πάπα και το 1545 κατέσχε όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Η βασίλισσα Ελισάβετ Ι αφαίρεσε από τις συντεχνίες την ευθύνη για την κατάρτιση των μαθητευομένων και μέχρι το τέλος της βασιλείας της οι περισσότερες συντεχνίες είχαν κατασταλεί.                                                                                                        

Ο Τρότσκυ στο ρόλο του Αη Γιώργη που πολεμά με τον δράκοντα Στάλιν, δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε τον Τρότσκυ της Κροστάνδης.

Τους λενινιστές, τους τροτσκιστές, τους μπορντιγκιστές και τους κεντριστές, τους χωρίζουν διαφορετικές απόψεις μόνον ως προς την τακτική. Όλοι οι μπολσεβίκοι, σ’ όποιο ρεύμα ή τάση κι αν ανήκουν, υποστηρίζουν την πολιτική δικτατορία και τον κρατικό σοσιαλισμό. Καμίλο Μπερνέρι, Ιταλός αναρχικός (1897-1937). Δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, από τους κομμουνιστές.

Η οπτική των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών του Καναδά

Μπορούμε να προσεγγίσουμε την υπόθεση απελευθέρωσης του Τρότσκυ και από μια άλλη οπτική γωνία· αυτή των καναδικών μυστικών υπηρεσιών. Ο αντισυνταγματάρχης John Bayne MacLean, ένας επιφανής καναδός εκδότης κι επιχειρηματίας, ιδρυτής και πρόεδρος της MacLean Publishing Company, στο Τορόντο, έθεσε σε κυκλοφορία πολλές εμπορικές εφημερίδες, περιλαμβανομένης και της Financial Post. Ο MacLean, επίσης, είχε μια μακροχρόνια συνεργασία με την καναδική στρατιωτική μυστική υπηρεσία.[1]

Το 1918, o συνταγματάρχης MacLean έγραψε για λογαριασμό περιοδικού του ομίλου του, ένα άρθρο, που τιτλοφόρησε «Γιατί αφήσαμε τον Τρότσκυ να φύγει; Πώς ο Καναδάς έχασε μια ευκαιρία να συντομεύσει τον πόλεμο».[2] Το άρθρο περιείχε λεπτομερείς και ασυνήθιστες πληροφορίες για τον Λέον Τρότσκυ, αν και το τελευταίο μισό του κομματιού είναι γενικόλογο, επισημαίνοντας ελάχιστα σχετικά με το θέμα. Έχουμε δύο ενδείξεις για την αυθεντικότητα των πληροφοριών. Πρώτον, ο συνταγματάρχης MacLean υπήρξε άνθρωπος ακέραιος με εξαιρετικές διασυνδέσεις στις καναδικές υπηρεσίες πληροφοριών. Δεύτερον, όταν τα κυβερνητικά αρχεία κυκλοφόρησαν από τον Καναδά, η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ ήρθαν να επιβεβαιώσουν σε μεγάλο βαθμό τις δηλώσεις του MacLean. Ορισμένες δηλώσεις του χρειάζονται επιβεβαίωση, αλλά ακόμη και πληροφορίες διαθέσιμες από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν είναι απαραιτήτως αντίθετες με το άρθρο του MacLean.[3]

Το αρχικό επιχείρημα του MacLean είναι ότι «κάποιοι καναδοί πολιτικοί ή αξιωματούχοι ήταν κυρίως υπεύθυνοι για την παράταση του πολέμου [του A’ παγκοσμίου πολέμου], για τις τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, τις πληγές και τα βάσανα του 1917 και τις μεγάλες εξελίξεις του 1918».

Επί πλέον, αναφέρει ο MacLean, πως αυτά τα άτομα έκαναν (το 1919) κάθε δυνατή προσπάθεια να εμποδίσουν το Κοινοβούλιο και τον Καναδικό λαό από το να μάθουν αυτά τα γεγονότα. Επίσημες αναφορές, περιλαμβανομένων και αυτών του Sir Douglas Haig, αποδεικνύουν ότι, παρά το Ρωσικό ρήγμα το1917, ο πόλεμος θα τελείωνε έναν χρόνο νωρίτερα κι ότι «ο άνθρωπος που είναι κυρίως υπεύθυνος για την κατάρρευση της Ρωσίας (στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) ήταν ο Τρότσκυ… ενεργώντας κάτω από τις οδηγίες των γερμανών».

Ποιος ήταν ο Τρότσκυ; Σύμφωνα με τον MacLean δεν ήταν Ρώσος, αλλά Γερμανός. Παράξενος ισχυρισμός, καθώς μπορεί να φαίνεται ότι συμπίπτει με άλλα αποσπάσματα πληροφοριών των μυστικών υπηρεσιών: δηλαδή, ότι ο Τρότσκυ μιλούσε καλύτερα γερμανικά από ό,τι ρωσικά και ότι ήταν ο Ρώσος εκτελεστής του γερμανικού «Μαύρου συνδέσμου». Σύμφωνα με τον MacLean, ο Τρότσκυ τον Αύγουστο του 1914 είχε εκδιωχθεί «επιδεικτικά» από το Βερολίνο[4]· έφτασε τελικά στις ΗΠΑ, όπου οργάνωσε τους Ρώσους επαναστάτες, καθώς και τους Επαναστάτες στο Δυτικό Καναδά, οι οποίοι «ήταν σε μεγάλο βαθμό Γερμανοί και Αυστριακοί, που ταξίδευαν ως Ρώσοι». Ο MacLean συνεχίζει:

Αρχικά, οι Βρετανοί βρήκαν μέσω των Ρώσων συνεργατών ότι ο Kerensky, ο Lenin και μερικοί μικρότεροι ηγέτες ήταν στην πράξη αμειβόμενοι από τους Γερμανούς ήδη από 1915 και αποκάλυψαν το 1916 τις σχέσεις με τον Τρότσκυ, όταν ζούσε στη Νέα Υόρκη. Από αυτή την περίοδο παρακολουθούνταν στενά από… Ομάδα Πυροτεχνουργών. Στις αρχές του 1916 ένας Γερμανός αξιωματικός ταξίδεψε για τη Νέα Υόρκη. Βρετανοί αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών τον έθεσαν υπό περιορισμόν. Κρατήθηκε στο Halifax, αλλά με εντολή τους αφέθηκε ελέυθερος μετά από άφθονες συγγνώμες για την αναπόφευκτη καθυστέρηση. Έπειτα από πολλούς χειρισμούς, έφτασε σε ένα βρώμικο μικρό γραφείο εφημερίδας στις παραγκουπόλεις και εκεί βρήκε τον Τρότσκυ, στον οποίο μετέφερε σημαντικές οδηγίες. Από τον Ιούνιο του 1916, μέχρι που τον μετέφεραν στην Βρετανία, η Ομάδα Πυροτεχνουργών της Νέας Υόρκης ποτέ δεν έχασε επαφή με τον Τρότσκυ. Ανακάλυψαν ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Braunstein και ότι ήταν Γερμανός, όχι Ρώσος.[5]

Μια τέτοια γερμανική δραστηριότητα σε ουδέτερες χώρες επιβεβαιώνεται σε μια έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών (316-9-764-9), που περιγράφει την οργάνωση των Ρώσων προσφύγων για επαναστατικούς σκοπούς.

Συνεχίζοντας, ο MacLean δηλώνει ότι ο Τρότσκυ και τέσσερις συνεργάτες επιβιβάσθηκαν στο «S.S. Christiania» (sic) και στις 3 Απριλίου μεταφέρθηκαν στον «Captain Making» (sic) και αποβιβάσθηκαν από το πλοίο στο Halifax υπό την καθοδήγηση του υπολοχαγού Jones (στην πραγματικότητα, μια ομάδα εννέα, συμπεριλαμβανομένων και των έξι ανδρών, απομακρύνθηκαν από το S.S. Kristianiafjord. Το όνομα του αξιωματικού του ναυτικού ελέγχου στο Halifax ήταν Captain O. M. Makins, R.N. Το όνομα του αξιωματούχου που απομάκρυνε την ομάδα του Τρότσκυ από το πλοίο δεν είναι στα έγγραφα της καναδικής κυβέρνησης. Ο Τρότσκυ τον αναφέρει ως «Machen»). Πάλι, σύμφωνα με τον MacLean, τα χρήματα του Τρότσκυ προήλθαν «από γερμανικές πηγές στη Νέα Υόρκη». Επίσης, γενικά η εξήγηση που δίνεται είναι ότι η απελευθέρωση έγινε κατόπιν αιτήματος του Kerensky, αλλά μήνες πριν αυτοί οι Βρετανοί αξιωματούχοι κι ένας Καναδός που υπηρετούσε στη Ρωσία, ο οποίος μπορούσε να μιλήσει τη Ρωσική γλώσσα, ανέφερε στο Λονδίνο και στην Washington ότι ο Kerensky ήταν στις γερμανικές υπηρεσίες.[6]

Ο Τρότσκυ απελευθερώθηκε «κατόπιν αιτήματος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Washington… [που] ενήργησε κατόπιν αιτήματος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, που ενήργησε για κάποιον άλλον». Οι Καναδοί αξιωματούχοι «είχαν την εντολή να ενημερώσουν τον Τύπο ότι ο Τρότσκυ ήταν ένας Αμερικανός πολίτης, που ταξιδεύει με αμερικάνικο διαβατήριο· που την απελευθέρωσή του απαιτούσε ειδικά το Υπουργείο Εξωτερικών της Washington». Επιπλέον, γράφει ο MacLean, στην Ottawa «ο Τρότσκυ είχε και συνεχίζει να έχει ισχυρή υπόγεια επιρροή. Ήταν τόσο μεγάλη που εκδόθηκαν εντολές ότι πρέπει να του δοθεί κάθε προσοχή».

Το θέμα της αναφοράς του MacLean είναι, προφανώς, ότι ο Τρότσκυ είχε οικείες σχέσεις με, και πιθανόν δούλευε για, το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο. Ενώ είχαν εδραιωθεί τέτοιες σχέσεις, όσον αφορά στον Λένιν –στο βαθμό που ο Λένιν επιδοτούνταν και η επιστροφή του στη Ρωσία διευκολυνόταν από τους Γερμανούς– φαίνεται βέβαιο ότι ο Τρότσκυ βοηθήθηκε ομοίως. Τα $10.000 που βρήκε ο Τρότσκυ στη Νέα Υόρκη ήταν από γερμανικές πηγές και ένα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει ως εξής:

9 Μαρτίου 1918: Αμερικανός Πρόξενος, Βλαδιβοστόκ από Polk, Αναπληρωτή Γραμματέα του Κράτους της Washington C.C.

Για τις εμπιστευτικές σας πληροφορίες και την άμεση προσοχή: ακολουθεί η ουσία του μηνύματος της 12ης Ιανουαρίου από τον Von Schanz της Γερμανικής Αυτοκρατορικής Τράπεζας στον Τρότσκυ, παραθέτω συγκατάθεση της αυτοκρατορικής τράπεζας προς έγκριση από το γενικό επιτελείο πιστώσεων του ποσού των 5.000.000 ρουβλίων για την αποστολή του επικεφαλής ναυτικού επιτρόπου Kudrisheff στην Άπω Ανατολή.

Αυτό το μήνυμα υποδηλώνει κάποια σύνδεση μεταξύ του Τρότσκυ και των Γερμανών τον Ιανουάριο του 1918, μια περίοδο κατά την οποία ο Τρότσκυ πρότεινε συμμαχία με τη Δύση. Το Υπουργείο Εξωτερικών δεν δίνει την προέλευση του τηλεγραφήματος, αλλά μόνο ότι προέρχεται από το Προσωπικό της Πολεμικής Ακαδημίας. Το Υπουργείο Εξωτερικών αντιμετώπισε το μήνυμα ως αυθεντικό κι ενήργησε βάσει της υποτιθέμενης γνησιότητας. Είναι σύμφωνο με το γενικό θέμα του άρθρου του συνταγματάρχη MacLean.

Οι προθέσεις και οι στόχοι του Τρότσκυ

Κατά συνέπεια, μπορούμε να οδηγηθούμε στην ακόλουθη σειρά γεγονότων: Ο Τρότσκυ ταξίδεψε από τη Νέα Υόρκη στην Πετρούπολη με ένα διαβατήριο, που προμηθεύτηκε με την παρέμβαση του Woodrow Wilson και με την δηλωμένη πρόθεση να «προωθήσει» την επανάσταση. Η βρετανική κυβέρνηση ήταν η άμεση πηγή της απελευθέρωσης του Τρότσκυ από την καναδική φυλακή τον Απρίλιο του 1917, αλλά ίσως να υπήρξαν «πιέσεις». Ο Lincoln Steffens, ένας αμερικανός κομμουνιστής, ενήργησε ως σύνδεσμος μεταξύ Wilson και Chalres R. Crane και μεταξύ Crane και Τρότσκυ. Επί πλέον, ενώ ο Crane δεν είχε επίσημη θέση, ο γιος του Richard ήταν ο έμπιστος βοηθός του υπουργού εξωτερικών Robert Lansing και ο Crane ο πρεσβύτερος είχε στη διάθεσή του υπομνηματικές και λεπτομερείς αναφορές σχετικά με την πορεία της μπολσεβίκικης επανάστασης. Επί προσθέτως, ο πρέσβης William Dodd (πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Γερμανία στην εποχή του Hitler) είπε ότι ο Crane είχε ενεργό ρόλο στη φάση της επανάστασης του Kerensky. Οι επιστολές του Steffens επιβεβαιώνουν ότι ο Crane είδε τη φάση του Kerensky ως το μόνο βήμα σε μια συνεχιζόμενη επανάσταση.

Το ενδιαφέρον σημείο, ωστόσο, δεν είναι τόσο η επικοινωνία μεταξύ ανόμοιων ατόμων όπως ο Crane, ο Steffens, ο Τρότσκυ και ο Woodrow Wilson, όσο η ύπαρξη τουλάχιστον ενός μέτρου συμφωνίας σχετικά με τη διαδικασία που έπρεπε να ακολουθηθεί –δηλαδή, η προσωρινή κυβέρνηση θεωρήθηκε ως «προσωρινή» και η «επαν-επανάσταση» επρόκειτο να ακολουθήσει.

Από την άλλη πλευρά του νομίσματος, οι προθέσεις του Τρότσκυ θα πρέπει να ερμηνευθούν με ιδιαίτερη προσοχή: ήταν έμπειρος στα διπλά παιγνίδια. Τα επίσημα έγγραφα τεκμηριώνουν σαφώς αντιφατικές ενέργειες. Για παράδειγμα, η Διεύθυνση των Υποθέσεων της Άπω Ανατολής στις ΗΠΑ έλαβε στις 23 Μαρτίου 1918 δύο εκθέσεις που προέρχονταν από τον Τρότσκυ. Η μία, με ημερομηνία 20 Μαρτίου από τη Μόσχα, προήλθε από τη ρωσική εφημερίδα Russkoe Slovo («Ρώσικη Λέξη»). Η έκθεση ανέφερε μια συνέντευξη με τον Τρότσκυ, όπου δήλωνε ότι οποιαδήποτε συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αδύνατη:

Η Ρωσία των Σοβιέτ δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί… με την καπιταλιστική Αμερική, επειδή αυτό θα ήταν προδοσία. Είναι πιθανό οι Αμερικανοί να αναζητούν μια τέτοια προσέγγιση με εμάς, οδηγούμενοι από τον ανταγωνισμό τους με την Ιαπωνία, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει πιθανότητα συμμαχίας για εμάς οποιουδήποτε είδους με ένα αστικό έθνος.[7]

Η άλλη έκθεση, που επίσης προερχόταν από τη Μόσχα, είναι ένα μήνυμα που χρονολογείται στις 17 Μαρτίου 1918, τρεις μέρες νωρίτερα από τον πρέσβη Francis: «ο Τρότσκυ ζητά πέντε Αμερικανούς αξιωματικούς ως επιθεωρητές του στρατού, που οργανώνεται για την άμυνα του, καθώς επίσης ζητά ανδρες ειδικευμένους στους σιδηροδρόμους και εξοπλισμό».[8] Αυτό το αίτημα στις ΗΠΑ είναι βέβαια ασυμβίβαστο με την απόρριψη μιας «συμμαχίας».

Πριν αφήσουμε τον Τρότσκυ, πρέπει να γίνει μια αναφορά στις δίκες παρωδία των σταλινικών στη δεκαετία του 1930 και, ιδιαίτερα, στις κατηγορίες του 1938 και στη δίκη του «αντι-σοβιετικού μπλοκ των δεξιών και των τροτσκιστών». Αυτές οι εξαναγκασμένες παρωδίες της δικαστικής διαδικασίας, που απορρίφθηκαν σχεδόν ομόφωνα στη Δύση, μπορεί να ρίξουν φως στις προθέσεις του Τρότσκυ.

Η ουσία του σταλινικού κατηγορητηρίου ήταν ότι οι τροτσκιστές ήταν πληρωμένοι πράκτορες του διεθνούς καπιταλισμού. Ο K.G. Rakovsky, ένας από τους υπερασπιστές του 1938, είπε ή σκόπευε να πει: «είμαστε η πρωτοπορία της ξένης επίθεσης, του διεθνούς φασισμού και όχι μόνο στην ΕΣΣΔ, αλλά και στην Ισπανία, την Κίνα σε όλο τον κόσμο». Η σύνοψη του «δικαστηρίου» περιλαμβάνει τη δήλωση: «δεν υπάρχει ούτε ένας άνδρας στον κόσμο που να έφερε τόση θλίψη και ατυχία σε ανθρώπους όπως ο Τρότσκυ. Είναι ο σιωπηλός πράκτορας του φασισμού…»[9]

Τώρα, ενώ αυτό μπορεί να μην είναι απλώς λεκτικές προσβολές που συνήθως διακινούνται μεταξύ των Διεθνών κομμουνιστών της δεκαετίας του ’30 και του ’40, είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι τα θέματα πίσω από την αυτοκατηγορία είναι σύμφωνα με τα παρατιθέμενα στοιχεία. Κι επιπλέον, όπως θα δούμε αργότερα, ο Τρότσκυ ήταν σε θέση να αντλήσει υποστήριξη από τους διεθνιστές καπιταλιστές, που, παρεμπιπτόντως, ήταν επίσης υποστηρικτές του Mussolini και του Hitler.[10]

Όσο βλέπουμε τους διεθνείς επαναστάτες και όλους τους διεθνείς καπιταλιστές αδιάλλακτους εχθρούς ο ένας του άλλου, τόσο χάνουμε ένα σημαντικό σημείο: ότι πράγματι υπήρξε κάποια επιχειρησιακή συνεργασία μεταξύ διεθνών καπιταλιστών, περιλαμβάνοντας τους φασίστες. Και δεν υπάρχει a priori αιτία να απορρίψουμε ότι ο Τρότσκυ ήταν μέρος αυτής της συμμαχίας.

Αυτή η δοκιμαστική, περιορισμένη επαναξιολόγηση θα εξεταστεί εκτενέστερα, όταν εξεταστεί η ιστορία του Michael Cruzenberg, του κύριου πράκτορα των μπολσεβίκων στην Σκανδιναβία, που υπό το ψευδώνυμο Alexander Gumberg ήταν επίσης ένας αξιόπιστος σύμβουλος της Chase National Bank στη Νέα Υόρκη και αργότερα του Floyd Odium of Atlas Corporation. Αυτός ο διπλός ρόλος ήταν γνωστός και αποδεκτός και από τους σοβιετικούς και από τους αμερικανούς εργοδότες του. Η ιστορία του Cruzenberg είναι μια περίπτωση όπου η διεθνής επανάσταση συμμάχησε με τον διεθνή καπιταλισμό.

Οι παρατηρήσεις του συνταγματάρχη MacLean ότι ο Τρότσκυ είχε «ισχυρή υπόγεια επιρροή» και ότι η εξουσία του ήταν τόσο μεγάλη, που εκδόθηκαν εντολές ότι πρέπει να του δοθεί ιδιαίτερη προσοχή» δεν είναι καθόλου ασυμβίβαστες με την παρέμβαση του Gwatkin για τον Τρότσκυ ή για το ίδιο θέμα με τα μετέπειτα γεγονότα, τις κατηγορίες των σταλινιστών στις δίκες παρωδίες του Τρότσκυ στη δεκαετία του 1930. Ούτε είναι ασυμβίβαστες με την υπόθεση Gruzenberg. Από την άλλη, ο μόνος γνωστός άμεσος σύνδεσμος ανάμεσα στον Τρότσκυ και το διεθνές τραπεζικό σύστημα είναι ο ξάδερφος του, ονόματι Abram Givatovzo, που ήταν ιδιωτικός τραπεζίτης στο Κίεβο πριν τη Ρωσική Επανάσταση και στη Στοκχόλμη μετά την επανάσταση. Ενώ ο Givatovzo δήλωνε αντι-μπολσεβίκος, στην πραγματικότητα δρούσε εκ μέρους των Σοβιετικών το 1918 σε χρηματικές συναλλαγές.

Είναι πιθανό ένα διεθνές δίκτυο να περιστρέφεται γύρω από αυτά τα γεγονότα; Πρώτον, υπάρχει ο Τρότσκυ, ένας Ρώσος διεθνιστής επαναστάτης με γερμανικές σχέσεις που αντλεί βοήθεια από δυο υποτιθέμενους υποστηρικτές της κυβέρνησης του πρίγκηπα Lvov στη Ρωσία (τον Aleinikoff και τον Wolf, ρώσους κατοίκους στη Νέα Υόρκη). Αυτά τα δύο εγείρουν τη δράση ενός φιλελεύθερου καναδού αναπληρωτή γενικού διευθυντή, ο οποίος με τη σειρά του παρεμβαίνει με έναν εξέχοντα στρατηγό του βρετανικού στρατού για το καναδικό στρατιωτικό προσωπικό. Αυτές οι διασυνδέσεις είναι όλες επιβεβαιωμένες.

Εν συντομία, οι πεποιθήσεις μπορεί να μην είναι πάντα αυτά που λέγονται ή φαίνονται. Μπορούμε, ωστόσο, να υποθέσουμε ότι ο Τρότσκυ, ο Aleinikoff, ο Coulter και ο Gwatkin, δρώντας για έναν κοινό περιορισμένο στόχο, είχαν επίσης κάτι κοινό, πάνω από την εθνική πίστη ή την πολιτική ταμπέλα. Τονίζω ότι δεν υπάρχει απόλυτη απόδειξη ότι αυτό συμβαίνει. Είναι, προς το παρόν, μόνο μια λογική υπόθεση βάσει των γεγονότων. Μια εμπιστοσύνη υψηλότερη από αυτήν που σφυρηλατήθηκε από την ανάγκη ενός άμεσα κοινού στόχου ενδεχομένως να μην είναι τίποτε περισσότερο από μια φιλία, αν και αυτό διεγείρει την φαντασία μας, όταν αναλογιστούμε έναν τέτοιο πολύγλωσσικό συνδυασμό. Μπορεί επίσης να προωθείται από άλλα κίνητρα. Η εικόνα εξακολουθεί να είναι ημιτελής.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 173, Ιούλιος-Αύγουστος 2017

[1]. H.J. Morgan, Canadian Men and Women of the Times, 1912, 2 τόμοι (Toronto: W. Briggs, 1898-1912).

[2]. Ιούνιος 1919, σελ. 66α -666. Η δημόσια Βιβλιοθήκη του Toronto έχει ένα αντίγραφο· το τεύχος του MacLean στο οποίο βρίσκεται το άρθρο του συνταγματάρχη, φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να βρεθεί. Ωστόσο, μια περίληψη παρέχεται παρακάτω.

[3]. [ΣτΜ] Από αυτή την παράγραφο θα θέλαμε να επισημάνουμε τα εξής: (1) ενώ στην αρχή το πρωτότυπο κείμενο αναφέρεται στον MacLean ως αντισυνταγματάρχη (Lieutenant Colonel John Bayne MacLean), στην επόμενη, χωρίς να μεσολαβήσει άλλη εξήγηση, αναφέρεται ως συνταγματάρχης (colonel). (2) Οι χαρακτηρισμοί του MacLean ως ακέραιου χαρακτήρα, που υπηρετεί στις υπηρεσίες πληροφοριών του Καναδά, δεν εκφράζουν βεβαίως δικές μας απόψεις, αλλά μεταφράζονται από το αρχικό κείμενο. Δεν επιλέξαμε να μεταφράσουμε ό,τι θα μας βόλευε ή θα μας έβρισκε απόλυτα σύμφωνους, αλλά να μεταφέρουμε στα ελληνικά αυτούσιο και πλήρες το αρχικό κείμενο του Sutton.

[4]. Βλ. επίσης Trotsky, My Life, σελ. 236

[5]. Σύμφωνα με την άποψή του, ο Τρότσκυ δεν έφτασε στις ΗΠΑ μέχρι τον Ιανουάριο του 1917. Το αληθινό όνομα του Τρότσκυ ήταν Bronstein· εφηύρε το όνομα «Trotsky». Το «Bronstein» είναι γερμανικό και το «Trotsky» περισσότερο πολωνικό παρά ρωσικό. Το πρώτο όνομα που του αποδίδεται συνήθως είναι Leon, αν και το πρώτο βιβλίο του Trotsky, που δημοσιεύτηκε στη Γενεύη, έχει το αρχικό «N.»Κι όχι «L.».

[6]. Το έγγραφο με αυτή την αναφορά αποκτήθηκε το 1971 από το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά προφανώς ήταν γνωστό στον MacLean.

[7]. U.S. State Dept. Decimal File, 861.00/1351.

[8]. U.S. State Dept. Decimal File, 861.00/1341. [Σημ. Ο Τρότσκυ στην διάρκεια του εμφυλίου είχε εγκαταστήσει το στρατηγείο σε ένα τραινο με το οποίο εκινείτο.]

[9]. Report of Court Proceedings in the Case of the Anti-Soviet «Bloc of Rightists and Trotskyites» Heard Before the Military Collegium of the Supreme Court of the USSR (Moscow: People’s Commissariat of Justice of the USSR, 1938), p. 293.

[10]. Ο Thomas Lamont των Morgans ήταν ένας πρώιμος υποστηρικτής του Mussolini.

ΔΕΝ  ΤΟ  ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ:   Ο  ΕΝΑΣ  ΓΙΟΣ  ΤΟΥ  ΣΟΡΟΣ,  Ο  ΡΟΜΠΕΡΤ  ΣΟΡΟΣ,  ΗΤΑΝ  ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ  ΜΕ  ΤΗΝ   ΜΕΛΙΣΑ  ΣΙΦ,  ΕΓΓΟΝΗ  ΤΟΥ  ΙΟΥΔΑΙΟΥ  ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ  ΣΙΦ  ΠΟΥ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ  ΜΕ  ΤΑ  ΧΡΗΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  ΣΤΗΝ  ΡΩΣΙΑ  ΚΑΙ  ΕΝΙΣΧΥΕ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ  ΤΟΝ  ΛΕΝΙΝ,  ΤΟΝ  ΤΡΟΤΣΚΥ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ  Κ.Κ.

 

 Μια μεγάλη συλλογή έργων τέχνης κινδυνεύει να πωληθεί.

Υποχρεωτικά. Και οι ιδιοκτήτες της, ο Ρόμπερτ Σόρος, γιος του δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος, και η Μελίσα Σιφ, η σύζυγός του με την οποία είναι σε διάσταση, να απολέσουν δια παντός αυτή τη μοναδική συλλογή.

Όλα αυτά θα συμβούν αν το (τέως) ζευγάρι δεν συμφωνήσει στην αξία της συλλογής, στην οποία περιλαμβάνονται έργα του Τζεφ Κουνς και του Κρίστοφερ Γουλ.

Την περασμένη Τετάρτη, ο Ρόμπερτ και η Μελίσα ήσαν στο Ανώτατο Δικαστήριο στο Μανχάταν για την πρώτη μέρα της εκδίκασης της υπόθεσης του διαζυγίου τους, το οποίο κόστισε στον υιό Σόρος 350 εκατομμύρια δολάρια σε αποζημίωση.

Ο δικηγόρος του Ρόμπερτ, ο Άλαν Φέιγκενμπαουμ, είπε ότι η προγαμιαία συμφωνία προβλέπει πώς αν «οι αντίδικοι δεν συμφωνούν σε μια αξία... το περιουσιακό στοιχείο πρέπει να πωληθεί». Διαφορετική είναι η ερμηνεία που δίνει ο δικηγόρος της Μελίσα, ο Μπέρναρντ Κλερ, υποστηρίζοντας ότι, τον περασμένο Απρίλιο, εφετείο αποφάσισε πως «η προγαμιαία συμφωνία δεν αφορά τη διάθεση έργων τέχνης τα οποία αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου».

Ο υιός Σόρος, ο οποίος μέχρι προσφάτως διαχειριζόταν την αξίας 28 δισεκατομμυρίων δολαρίων επενδυτική εταιρεία του πατέρα του, θέλει να πωλήσει τη συλλογή έργων τέχνης, ενώ η Μελίσα επιθυμεί να κρατήσει κάποια έργα. Οι δύο αντιδικούν επίσης και για το αξίας 5,85 εκατομμυρίων δολαρίων αγρόκτημα στο Rhinebeck, το οποίο η Μελίσα «αγαπά περισσότερο από οτιδήποτε», όπως δήλωσε ενώπιον των δικαστών.

 Ο Ρόμπερτ Σόρος κατέθεσε αίτηση διαζυγίου το 2014, μετά μια περιπέτεια με ένα μοντέλο για ανδρικά περιοδικά.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/news/361341/o-yios-soros-pairnei-diazygio-apo-ti-syzygo-alla-kai-ti-syllogi-tehnis-toy

 

 

«Σφάζονται» στα δικαστήρια οι  ιουδαίοι  της  Νέας  Υόρκης  για  τον  χρυσό,  ο γιος του Τζορτζ Σόρος και η εν διαστάσει σύζυγός του Σιφ  για τα έργα τέχνης.

Στις δικαστικές αίθουσες κονταροχτυπιούνται ο γιος του δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος, Ρόμπερτ και η εν διαστάσει σύζυγός του Μελίσα Σιφ για την τύχη που θα έχει η μεγάλη συλλογή τους έργων τέχνης. Την πρώτη ημέρα της συνεδρίασης του Ανώτατου Δικαστηρίου του Μανχάταν για την εκδίκαση του διαζυγίου τους οι αντίδικοι οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο.

Το πρώην ζευγάρι καλείται να χωρίσει περιουσιακά στοιχεία που απέκτησαν από κοινού, την ώρα που η συνολική περιουσία του Ρόμπερτ Σόρος εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 290.000.000 ευρώ. Η πρώτη διαφωνία ήρθε για τη συλλογή, που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει έργα του Τζεφ Κουνς και του Κρίστοφερ Γουλ.

Ο Ρόμπερτ Σόρος, σύμφωνα με τη «N.Y. Post», θέλει να πωλήσει τη συλλογή έργων τέχνης, ενώ η Μελίσα επιθυμεί να κρατήσει κάποια έργα.

Ο δικηγόρος του Ρόμπερτ, Αλαν Φέιγκενμπαουμ, υποστήριξε ότι η προγαμιαία συμφωνία προβλέπει πως αν «οι αντίδικοι δεν συμφωνούν σε μια αξία, το περιουσιακό στοιχείο πρέπει να πωληθεί». Αντίθετη γνώμη έχει η πλευρά της Σιφ, η οποία, διά στόματος του δικηγόρου της Μπέρναρντ Κλερ, επικαλείται απόφαση εφετείου τον περασμένο Απρίλιο, υποστηρίζοντας ότι «η προγαμιαία συμφωνία δεν αφορά τη διάθεση έργων τέχνης τα οποία αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου». Ο Σόρος και η Σιφ διαφωνούν επίσης για το αξίας 5.850.000 δολαρίων αγρόκτημα στο Ρίνεμπεκ της Νέας Υόρκης, το οποίο η Σιφ θέλει να περάσει στην ιδιοκτησία της.

 

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ