Ο ΜΙΚΡΟΣΩΜΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΥΡΑΙΧΜΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΤΩΛΙΑ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΦΕΝΔΟΝΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΓΙΓΑΝΤΑ ΔΕΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΕΙΑ ΤΟ 1.104 Π.Χ.

 

Ο ΣΟΡΟΣ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΠΡΟΩΘΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΗΠΑ. Η ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ ΝΑΖ ΝΤΟΥΡΑΚΟΓΛΟΥ. Ο φιλότουρκος ανθέλληνας νέγρος δήμαρχος της Νέας Υόρκης δήλωσε: «Οι τούρκοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της Ανθρωπότητας».

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ ΑΝΘΗΔΩΝ, ΤΟ ΕΠΙΝΕΙΟ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πυραίχμης είναι γνωστά τα παρακάτω τρία πρόσωπα:

1. Ο αρχηγός των Παιόνων κατά τον Τρωικό Πόλεμο, σύμμαχος των Τρώων. Ο Πυραίχμης σκότωσε τον Εύδωρο, σύμβουλο του Πατρόκλου, αλλά στη συνέχεια σκοτώθηκε ο ίδιος, είτε από τον Πάτροκλο, είτε από τον Διομήδη, και ενταφιάσθηκε στην Τροία. Αυτός ο Πυραίχμης αναφέρεται στην Ιλιάδα (Β 848, Π 287).

2. Το πρόσωπο που βοήθησε τον `Οξυλο να κατανικήσει τους Ηλείους.

3. Βασιλιάς της Ευβοίας, ο οποίος εξεστράτευσε κατά της Βοιωτίας, αλλά νικήθηκε από τον Ηρακλή. Ο Πυραίχμης διαμελίσθηκε από άλογα κοντά σε ένα ρυάκι που ονομαζόταν «Ηράκλειος». Υποτίθεται ότι κάθε φορά που άλογα έπιναν από το νερό αυτό, ακουγόταν μέσα από το ρυάκι ένα χρεμέτισμα.

·         Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σ. 788

·         Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969

 

Πυραίχμης: Ο μικρόσωμος Αιτωλός που νίκησε τον γίγαντα Δέγμενο με τη σφεντόνα του το 1104  π.Χ.  Του Λίνου Υφαντή.

Ο μύθος του Δαβίδ και του Γολιάθ φαίνεται να έχει ελληνική εκδοχή, ίσως όμως ήταν και το αντίστροφο: Ο Παυσανίας μας μιλά για έναν μικρόσωμο Αιτωλό τον Πυραίχμη, ο οποίος αντιμετώπισε έναν μεγαλόσωμο γίγαντα από την Ηλεία, τον Δέγμενο. Ο Πυραίχμης είχε απλά μια σφεντόνα, ενώ ο Δέγμενος ήταν ξακουστός  για τις ικανότητες του τοξότης.

Ήταν η εποχή των “σκοτεινών” χρόνων, της εποχής βασιλείας του Όξυλου Αιτωλού, η οποία ανάγεται το 1104 π.Χ. Ο Όξυλος πέρασε απέναντι στην Ηλίδα ( τη σημερινή Ηλεία) και προσπάθησε να την οικήσει. Εκεί βρήκε την αντίσταση των Ηλείων. Ο Όξυλος έπρεπε να επιλέξει έναν στρατιώτη του   για να μονομαχήσει με τον Ηλείο στρατιώτη Δέγμενο για τη βασιλεία της Ηλείας.

Ο στρατιώτης αυτός ήταν ο μικρόσωμος Πυραίχμης, ο οποίος όχι απλά αντιμετώπισε, αλλά κατάφερε και νίκησε τον Δέγμενο, που και πιο μεγαλόσωμος ήταν και κατείχε αρτιότερο όπλο το τόξο. Έτσι ο Πυραίχμης εξ αποστάσεως με ένα κτύπημα στο μέτωπο κατάφερε να εξουδετερώσει τον Δέγμενο. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κυριαρχία του Όξυλου Αιτωλού, τον οποίο αργότερα οι Ήλειοι δέχτηκαν ως βασιλειά τους. Μάλιστα ο Όξυλος ο Αιτωλός θεωρούνταν ως ο πρόγονος-πατέρας των αθλητικών αγώνων, οι οποίοι αποτέλεσαν τους προπομπούς των Ολυμπιακών αγώνων που καθιερώθηκαν επίσημα το 776 π.Χ. (βλ εδώ παλαιότερο άρθρο https://www.agrinionews.gr/αιτωλός-ο-πρώτος-εμπνευστής-των-ολυμπ/). Ως ακριβής τόπος προέλευσης του Όξυλου θεωρείται κατά μία εκδοχή η χώρα των Αγραίων στο σημερινό χώρο της λίμνης Κρεμαστών κοντά στην τοποθεσία ¨Σίδηρα” όπου μαρτυρείται τόσο αρχαίο στάδιο όσο και τοπωνύμιο με όνομα του Όξυλου ( στου Ξυλού). (https://www.agrinionews.gr/oxylos-stadio-limni-kremaston/).

Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει “Αιτωλός Δαβίδ” ή αλλιώς “Εβραίος Πυραίχμης”. Οι αφετηρίες των μύθων ανάγονται από τη 2η χιλιετία π.Χ. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι τη νίκη ενός μικρόσωμου πολεμιστή έναντι ενός γίγαντα μοιράζονται (=κλέβουν από τους Έλληνες)  από εκείνους τους αιώνες όλοι οι λαοί της Μεσογείου.

Με πληροφορίες από:

Βασίλης Μόλαρης, Η πανάρχαια πολεμική παράδοση του «κλέπτειν» στην Αιτωλοακαρνανία και η συμβολή της στην παλιγγενεσία του έθνους. Συνέδριο “Ο Βάλτος στην Επανάσταση του 1821”. Αμφιλοχία 16-17 Οκτωβρίου 2021.

 (Παυσ. 5,4,2).

Pausanias. Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ  ΟΞΥΛΟΣ

Στην ελληνική μυθολογία ο Όξυλος ήταν γιος του Αίμονα και της Γόργης, αδελφής της Δηιάνειρας. Χρονικά κατατάσσεται στον 12ο αι. π.Χ., και η βασιλεία του χρονολογείται το 1104 π.Χ..^[1]

Με τον Όξυλο συνδέεται ο μύθος της επιστροφής των απογόνων του Αιτωλού στην Ήλιδα. Ο Όξυλος σκότωσε άθελά του τον αδελφό του Θέρμιο, οπότε αναγκάσθηκε να εκπατρισθεί και να μεταβεί στην Ήλιδα, όπου παρέμεινε επί ένα έτος. Επιστρέφοντας όμως στη χώρα του, την Αιτωλία, συνάντησε στον δρόμο του τους Ηρακλείδες, οι οποίοι τον πήραν ως οδηγό για την επάνοδό τους στην Πελοπόννησο. Στη συνέχεια, ο Όξυλος κατέλαβε την Ήλιδα, όπου μετοίκησε Αιτωλούς. Διατήρησε τις τοπικές λατρείες της περιοχής, διοίκησε με σύνεση και στόλισε την πόλη με ωραία έργα. Πήρε ως σύζυγό του την Πιερία και απέκτησαν τρεις γιους, τον Αιτωλό τον νεότερο, τον Ανδραίμονα και τον Λαΐα, ο οποίος και τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Ήλιδας.

Ο Όξυλος αναφέρεται καμιά φορά ως ιδρυτής ή επανιδρυτής των Ολυμπιακών Αγώνων.^[2]

 

1.  ↑ Karl Otfried Müller (1797-1840), μετάφραση George Cornewall Lewis (1806-1863) και Henry Tufnell (1805-1854), επιμ. (1839). The history and antiquities of the Doric race (στα Αγγλικά). Λονδίνο: Murray. σελίδες Τόμος Β'.

2.   Κρεσφόντου δὲ συμφρονήσαντος ὡς ἐς τοῦτον τὸν ἄνδρα ἔχοι τὸ μάντευμα, οὕτως ᾠκειώσαντο αὐτὸν οἱ Δωριεῖς. ὁ δὲ σφᾶς ναυσὶν ἐκέλευεν ἐς Πελοπόννησον κατιέναι μηδὲ στρατῷ πεζῷ διὰ τοῦ ἰσθμοῦ πειρᾶσθαι. ταῦτά τε δὴ παρῄνεσε καὶ ἅμα τὸν ἐς Μολύκριον ἐκ Ναυπάκτου πλοῦν καθηγήσατο αὐτοῖς: οἱ δὲ ἀντὶ τούτου δεηθέντι τὴν Ἠλείαν γῆν συνέθεντο αὐτῷ δώσειν. ὁ δὲ ἀνὴρ ἦν Ὄξυλος Αἵμονος τοῦ Θόαντος: Θόας δὲ ἦν οὗτος ὃς καὶ τοῖς Ἀτρέως παισὶν ἀρχὴν συγκαθεῖλε τὴν Πριάμου, γενεαὶ δὲ ἀπὸ Θόαντος ἀνήκουσιν ἓξ ἐς Αἰτωλὸν τὸν Ἐνδυμίωνος. [7] ἦσαν δὲ οἱ Ἡρακλεῖδαι συγγενεῖς καὶ ἄλλως τοῖς ἐν Αἰτωλίᾳ βασιλεῦσι, καὶ ἀδελφαὶ Θόαντι τῷ Ἀνδραίμονος καὶ Ὕλλου τοῦ Ἡρακλέους ἦσαν αἱ μητέρες. συνεπεπτώκει δὲ τῷ Ὀξύλῳ φυγάδι ἐξ Αἰτωλίας εἶναι: δισκεύοντα γάρ φασιν ἁμαρτεῖν αὐτὸν καὶ ἐξεργάσασθαι φόνον ἀκούσιον, τὸν δὲ ἀποθανόντα ὑπὸ τοῦ δίσκου τὸν ἀδελφὸν εἶναι τοῦ Ὀξύλου Θέρμιον, οἱ δὲ Ἀλκιδόκον τὸν Σκοπίου. IV. λέγεται δὲ καὶ ἄλλο ἐπὶ τῷ Ὀξύλῳ τοιόνδε, ὡς τοὺς παῖδας ὑποπτεύσειε τοῦ Ἀριστομάχου, μὴ τὴν Ἠλείαν τε ἰδόντες ἀγαθὴν οὖσαν καὶ ἐξειργασμένην διὰ πάσης οὐκ ἐθελήσωσιν ἔτι αὐτῷ διδόναι τὴν γῆν, καὶ τοῦδε ἕνεκα διὰ τῶν Ἀρκάδων καὶ οὐ διὰ τῆς Ἠλείας τοῖς Δωριεῦσιν ἡγήσατο. Ὀξύλῳ δὲ σπεύσαντι ἀμαχεὶ λαβεῖν τὴν Ἠλείων ἀρχὴν Δῖος οὐκ εἶκε, πρόκλησιν δὲ ἐποιεῖτο μὴ σφᾶς παρασκευῇ τῇ πάσῃ διακινδυνεῦσαι, προκριθῆναι δὲ ἀφ' ἑκατέρων στρατιώτην ἕνα ἐς τὴν μάχην: [2] καί πως συνήρεσε ταῦτα ἀμφοτέροις, οἱ δὲ ἐς τὸ ἔργον προταχθέντες Δέγμενός τε Ἠλεῖος ἦν τοξότης καὶ παρὰ τῶν Αἰτωλῶν Πυραίχμης σφενδόνην δεδιδαγμένος. κρατήσαντος δὲ τοῦ Πυραίχμου τήν τε βασιλείαν ἔσχεν Ὄξυλος καὶ Ἐπειοὺς τοὺς ἀρχαίους τὰ μὲν ἄλλα εἴασεν ἐπὶ τοῖς αὑτῶν μένειν, συνοίκους δέ σφισι τοὺς Αἰτωλοὺς ἐπὶ ἀναδασμῷ τῆς χώρας ἐπεισήγαγε. καὶ Δίῳ τε ἀπένειμε γέρα καὶ ἥρωσι τοῖς τε ἄλλοις κατὰ τὰ ἀρχαῖα ἐφύλαξε τὰς τιμὰς καὶ Αὐγέᾳ τὰ ἐς τὸν ἐναγισμὸν ἔτι καὶ ἐς ἡμᾶς αὐτῷ καθεστηκότα. [3] λέγεται δὲ ὡς καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἐκ τῶν κωμῶν, ὅσοι τοῦ τείχους οὐ πολὺ ἀφεστήκεσαν, κατελθεῖν ἔπεισεν ἐς τὴν πόλιν καὶ πλήθει τε οἰκητόρων [καὶ] μείζονα καὶ εὐδαιμονεστέραν ἐς τὰ ἄλλα ἀπέφηνε τὴν Ἦλιν. ἀφίκετο δὲ αὐτῷ καὶ ἐκ Δελφῶν χρησμός, τὸν Πελοπίδην ἐπάγεσθαι συνοικιστήν: Ὄξυλος δὲ τὴν ζήτησιν ἐποιεῖτο σπουδῇ καὶ ἀναζητῶν εὗρεν Ἀγώριον τὸν Δαμασίου τοῦ Πενθίλου τοῦ Ὀρέστου, καὶ αὐτόν τε ἐξ Ἑλίκης τῆς Ἀχαιῶν καὶ σὺν τῷ Ἀγωρίῳ μοῖραν τῶν Ἀχαιῶν ἐπηγάγετο οὐ πολλήν. [4] τῷ δὲ Ὀξύλῳ Πιερίαν μὲν τῇ γυναικὶ ὄνομα εἶναι λέγουσι, πέρα δὲ τὰ ἐς αὐτὴν οὐ μνημονεύουσιν. Ὀξύλου δὲ γενέσθαι παῖδάς φασιν Αἰτωλὸν καὶ Λαί̈αν: προαποθανόντος δὲ Αἰτωλοῦ θάπτουσιν αὐτὸν οἱ γονεῖς ἐν αὐτῇ ποιησάμενοι τῇ πύλῃ τὸ μνῆμα, ἥτις ἐπ' Ὀλυμπίαν καὶ τὸ ἱερὸν ἄγει τοῦ Διός: ἔθαψαν δὲ αὐτὸν οὕτω κατὰ μαντείαν, ὡς μήτε ἐκτὸς τῆς πόλεως μήτε ἐντὸς γένοιτο ὁ νεκρός. ἐναγίζει δὲ ὁ γυμνασίαρχος ἔτι καὶ ἐς ἐμὲ καθ' ἕκαστον ἔτος τῷ Αἰτωλῷ. [5] μετὰ δὲ Ὄξυλον Λαί̈ας ἔσχεν ὁ Ὀξύλου τὴν ἀρχή  Παυσανίου Ηλειακά Α΄

ΣΗΜΕΙΩΣΗ  Ζ.Π.

ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ, Ο ΔΑΥΙΔ ΚΑΙ Ο ΓΟΛΙΑΘ

Oι Φιλισταίοι, εκτός των άλλων, ήταν σαν λαός και σπουδαίοι μεταλλωρύχοι. Η κατεργασία των μετάλλων υπήρξε η μεγάλη ειδικότητά τους, κι αυτό τους έδινε μια ιδιαίτερη δύναμη.

Οι εβραίοι αγόραζαν και τρόχιζαν τα γεωργικά τους εργαλεία στις πόλεις των Φιλισταίων, όπως πολλές φορές αναφέρει η Π. Διαθήκη.

Στο κείμενο του Σαμουήλ (Α’ 13.20) υπάρχει  αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία.

Αλλά και σε αυτή την ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας. 

 

           Βλέπε την διδακτορική διατριβή του Ν.Π. Ολυμπίου, Προϊσραηλιτικοί Ιεροί Χώροι και Ναοί εις την Παλαιστίνην. Χώροι Συνεχούς Ναοδομίας, Αθήναι 1984 σ.88,185,312,437.

Σχετικά με την Μυκηναϊκή παρουσία στην παλαιστινιακή τοποθεσία Μεγγιδώ βλ. τις πρόσφατες επιστημονικές ανακοινώσεις του καθηγητή του Τελ Αβίβ Assaf Yasur Landau, the many faces of colonization: 12th century Aegean

settlements in Cyprus and the Levant.

Ε. Παπαδοπούλου, Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Παρουσία στην εγγύς Ανατολή και ειδικότερα στην κοιλάδα του Ιορδάνου. Στις Περιλήψεις του διεθνούς Συνεδρίου Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 7-11 Οκτωβρίου 2002, σ.22-23 και σ.26,

ΔΕΛΤΙΟΝ της Ελληνικής Εταιρείας Μεσανατολικών σπουδών, Δεκέμβριος 2001 Νο.1(1,σ.7, σχετικά με τις ανασκαφές του καθηγητού Αθ. Παπαδόπουλου στο Νεκροταφείο της θέσεως an Nag της Πρώιμης εποχής του Χαλκού, όπου παρατηρείται συνέχεια της λατρείας μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους.

Μυκηναϊκά ευρήματα υπήρχαν και μέσα στο ναό του Σολομώντος.

Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Ηρακλής Ο Εξερευνητής του Αρχαίου κόσμου σελ.47.

 

 

Η  Παλαιά  Διαθήκη  προσπαθεί  συνεχώς  να  παρουσιάσει  τους   πολυθεϊστές  Ελληνοφιλισταίους σαν  τους  αρχετυπικούς  εχθρούς  των  μονοθεϊστών  Ισραηλιτών, το όργανο  που  ο  Γιαχβέ  επέλεξε για  να  τιμωρήσει/συνετίσει  τους  Ισραηλίτες  για  τις αμαρτίες τους,  στην  πραγματικότητα  όμως   οι καθημερινές  σχέσεις  των  δύο  λαών  δεν ήταν  τόσο  εχθρικές.

         Ο   Δαυΐδ   αναγκάστηκε  να  καταφύγει  στους  Φιλισταίους  ως  μισθοφόρος,  όταν  ο Σαούλ (πρώτος  βασιλιάς  του  Ισραήλ  που  εκλέχθηκε  για  να  τους  καθοδηγήσει  στον πόλεμο  κατά  των Φιλισταίων)  επιχείρησε  να  τον  σκοτώσει  εξαιτίας  της  δημοφιλίας που  είχε  αποκτήσει  με  τον υποτιθέμενο  άθλο  του  εναντίον  του  Γολιάθ.   Πολλοί  εβραίοι  βασιλιάδες   είχαν  προσωπική  φρουρά  μόνο  από  Φιλισταίους,  γιατί  φοβόντουσαν  τους  δικούς  τους,  μην  τους  δολοφονήσουν.

          Η  αρχαιολογία  έχει  αποδείξει  ότι  υπήρχαν  κανονικότατες  εμπορικές  σχέσεις μεταξύ Ισραηλιτών  και  Φιλισταίων,  οι  οποίοι  είχαν  και  το  μονοπώλιο  της  μεταλλουργίας.

         Οι  εβραίοι,  παρά  τις  απαγορεύσεις  των  ιερέων,  έπαιρναν  για  συζύγους,  κόρες  Φιλισταίων. Οι  πανάσχημοι  Χαλδαιοεβραίοι  εντυπωσιάζονταν  από  την  ομορφιά  των  Ελληνίδων  Φιλισταίων.  Ο ίδιος  ο  Κριτής  των  Ιουδαίων,  ο  Σαμψών,  παντρεύθηκε,  κατά  σειρά,  τρεις  ελληνοφιλισταίες.

          Θαυμάστε  απόσπασμα  από  την  Παλαιά  Διαθήκη, 

Κριταί,  14,3:

          «Ο  πατήρ  και  η  μήτηρ  είπον  τω  Σαμψών.  Μη  ουκ  γυνή  εκ  παντί  του  λαού,  συ  πορεύει λαβείν  γυναίκα  από  των  αλλοφύλων,  των  απεριτμήτων.

           Είπε  Σαμψών.  Αυτή  ευθεία  εν  οφθαλμοίς  μου»

           ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:  «Ο  πατέρας  και  η  μητέρα  του  Σαμψών  του  είπαν.  Δεν  υπάρχει  για  σένα μία  εβραία  γυναίκα  στον  λαό  μας  για  να  την  πάρεις  και  πηγαίνεις  και  παίρνεις   από  τους αλλοφύλους , τους  απερίτμητους;   Απάντησε  ο  Σαμψών.  Αυτή  η  Φιλισταία  είναι  η  πεντάμορφη  στα μάτια  μου».

      Κριταί  15,  4-6:  «Σαμψών,  ο  γαμβρός  του  Φιλισταίου  Θαμναθαίου».

      Παρέκβαση: Θαμνί, Θαμναθαίος:  Ελληνόηχο,  μη  εβραϊκό  όνομα,  ο  έλληνας  πεθερός  του Σαμψών. Κανένας στο σχολείο δεν μας είπε ότι  ο  Σαμψών είχε πεθερό Φιλισταίο με ελληνικό  όνομα. Κανένας φιλόλογος ή θεολόγος δεν προχώρησε σε ετυμολογία του ονόματος. Ποιός γραικύλος νεοέλληνας ξέρει ότι ο  πεθερός  του  Σαμψών  ήταν ο  Θαμναθαίος  ο  Έλληνας;  Άραγε πόσο ΤΟΡΕΦ μας χρειάζεται; 

    Θαμά, θαμάκις,  επίρρημα = συχνάκις, συχνά, πολλάκις,  Ιλιάδα Π,207  Πίνδαρος Ισμθ. 1,37.   Θαμέες, θαμέσι, θαμέας, θαμύς, θαμειαί = πυκνός,  Ιλιάδα  Α,52 «πυραί καίοντο θαμειαί».  Θαμίζω,θαμά, θαμινός, θαμινά  = έρχομαι  συχνάκις, συχνάζω,  Οδύσσεια  Θ161 «ούτι κομιζόμενος γε θάμιζεν».  Θάμνα = οίνος δευτερίας,  στεμφυλίτης.  Θαμνάς  (-θάμνος) = η ρίζα.  Θάμνος,  θαμινός = φυτόν μικρόν, χαμόκλαδον Οδύσσεια Ε471  «θάμνος εν πυκνοίσι» = εντός των πυκνών θάμνων.

    Θαάσσω (θάσσω) = κάθομαι  Ιλιάδα Ι 194  «λοπών έδος ένθα θάασσεν»,  Ύμνοι Ομήρου 468 «μετ΄αθανάτοισι θαάσεις».

   Άρα πιθανώς:  όνομα  και  περιοχή  Θαμναθαίος = τόπος με πυκνά χαμόκλαδα, που κάθονται (μένουν) άνθρωποι.  Αυτά, μέχρι που οι (ανύπαρκτοι) έλληνες φιλόλογοι μας πουν περισσότερα.       

       Ο  Μωϋσής  στις  10  εντολές  που  παρέδωσε  στους  Ιουδαίους,  απαγορεύει  την  μοιχεία,  όχι όμως  και  την  πορνεία.  

Η  πορνεία  απεναντίας  ετιμάτο  ιδιαιτέρως  παρά  των  Ιουδαίων.   Πάμπολλοι  βιβλικοί  δίκαιοι  επισκέπτονταν  καθημερινά  πόρνες.  Ο  δίκαιος    Σαμψών  π.χ.  είχε  σαν  τακτικότατη συνήθεια  να  επισκέπτεται  τα  πορνεία   στις  πόλεις  των  Φιλισταίων.

       Κριταί,  16,1:  «Και  επορεύθη  Σαμψών  εις  Γάζαν  και  είδεν  εκεί  γυναίκα  πόρνην  και  εισήλθεν προς  αυτήν». 

      Παρεμπιπτόντως  ο  Σαμψών  ήταν  Ναζηραίος,  δηλαδή  αφιερωμένος  στο  εβραϊκό  ιερατείο  από παιδί.  Σαν  Ναζηραίος,  δηλαδή  ειδικός  πράκτορας  του  Ιουδαϊκού  ιερατείου,  ήταν  ο  καλύτερα  εκπαιδευμένος  και  μυημένος   στην  δηλητηριοχρησία  και  στις  πτωματικές  τέχνες.  Ως  Ναζηραίος, ασχολούμενος  συνεχώς  με  τις  επικίνδυνες  πτωματικές  μαγγανείες,  με  τις  οποίες  δηλητηρίαζε  τα νερά  των  Φιλισταίων  και  προκαλούσε  λοιμούς,  κινδύνευε  να  καταστεί   και  ο  ίδιος  ακάθαρτος  (να μολυνθεί ).  Έτσι   οι  εβραίοι  ιερείς  του  επέβαλλαν  ένα  ευδιάκριτο  προειδοποιητικό  μήνυμα,  τα μακριά  μαλλιά.  Σε  περίπτωση  που  τα  έκοβε,  έδινε  το  μήνυμα  και  γινόταν  εγκαίρως  αντιληπτός από  απόσταση:  «Προσοχή,  είμαι  μιασμένος – μολυσμένος = εξασθενημένος,  πρέπει  να  με υποδεχθείτε  με  τις  αναγκαίες  προφυλάξεις»

 

Ο  ΓΟΛΙΑΘ  (ΚΑΛΛΙΑΔΗΣ Ή ΚΑΛΕΑΔΗΣ),  Ο  ΔΑΥΪΔ  ΚΑΙ  Ο  ΕΛΧΑΝΑΝ

            Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε  Έλληνα  στο  δρόμο «ποιος σκότωσε τον Γολιάθ;» όλοι  θα απαντήσουν «ο Δαυΐδ».

           Η  νίκη του μικροκαμωμένου  Ιουδαίου  Δαυΐδ  εναντίον του γιγαντόσωμου Έλληνα  Γολιάθ  εισχώρησε  τόσο  έντονα  ΜΕΣΑ  στο  μυαλό  μας,  λόγω  της  ιουδαιοχριστιανικής  προπαγάνδας  από την  παιδική  ηλικία  και  έγινε  τόσο παροιμιώδης που αποτυπώθηκε  ανεξίτηλα  στις  μνήμες  όλων  μας. Όποιος όμως έχει  διαβάσει  καλά  όλη την Παλαιά Διαθήκη ξέρει ότι ο Δαυΐδ δεν είναι ο μόνος που σκότωσε τον Γολιάθ. 

          Σε δύο άλλα χωρία της ΠΔ  ως «Γολιαθοφόντης» ήρωας παρουσιάζεται ο -κατά τα  άλλα  άγνωστος- Έλχανάν !

           Β΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ  21-19:  «Και  εγένετο  πόλεμος  μετά  των  αλλοφύλων  Φιλισταίων  και επάταξεν  Ελχανάν,  υιός  Αριωργίμ  ο  Βηθλεεμίτης,  τον  ΓΟΛΙΑΘ  ΤΟΝ  ΓΕΘΘΑΙΟΝ».

           Σχόλια  χριστιανών:  «η  ύπαρξις  δύο  συνωνύμων  Γολιάθ  εν  Γεθ  δεν  είναι  αδύνατος (!)».

           Το  παραπάνω  βιβλικό  χωρίο  ήταν  σκάνδαλο  και  έπρεπε  να  διορθωθεί.  Έτσι  πολύ  αργότερα το  διόρθωσαν,  υπέρ  του  σπουδαιότερου  ήρωα  Δαυΐδ,  με  την  προσθήκη  ότι  ο  Ελχανάν  σκότωσε όχι  τον  Γολιάθ,  αλλά  τον  αδελφό  του  Λαχμί.  Έτσι  στην  θεόπνευστο  βίβλο  ο  Γολιάθ  σκοτώνεται δύο  φορές  και  μία  ο  αδελφός  του:

           Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ  20-5:  «Και  εγένετο  πόλεμος  μετά  των  αλλοφύλων  Φιλισταίων  και επάταξεν  Ελχανάν,  υιός  Ιαίρ,  τον  Λαχμί,  Αδελφόν  Γολιάθ του Γεθθαίου». 

            Αυτό σημαίνει ότι η  τελική εκδοχή  της Βίβλου που παράχθηκε κατά την Βαβυλωνιακή  Εξορία (μετά το 600 π.Χ),  . ενσωμάτωσε  δύο διαφορετικές παλαιότερες παραδόσεις για την Γολιαθοφονία,  που υποτίθεται ότι συνέβη στα χρόνια του Δαυΐδ, δηλαδή  μεταξύ  1000  με  950   π.Χ.   Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο;  Προφανώς υπήρχε μια αρχική παράδοση με τον  Ελχανάν ως Γολιαθοφόντη και αργότερα ο άθλος του μεταφέρθηκε στον Δαυΐδ από εκείνους τους συγγραφείς που είχαν σαν σκοπό να πλάσουν έναν αυθεντικό  Ιουδαίο  ήρωα  Δαυΐδ.

          Ο ίδιος  ο  Δαυΐδ  δεν  γνωρίζει  καν  και  ΔΕΝ  ΑΝΑΦΕΡΕΙ  ΠΟΥΘΕΝΑ  τον  άθλο  που  ο  ίδιος έκανε.  Η  επική  αυτή  νίκη  του  εβραίου  Δαυΐδ  επί  του  έλληνα  Γολιάθ,  παγκοσμίως  γνωστή  και παροιμιώδης,  αγνοείται  επιδεικτικά  από  την  υπόλοιπη  Παλαιά  Διαθήκη.  Ο  πολυγραφότατος  Δαυΐδ, που  έγραψε  πάνω  από  150  ψαλμούς  και  ποιήματα,  δεν  αναφέρει  πουθενά  το  σπουδαιότερο κατόρθωμά  του.  Η  έλλειψη  αυτή  εξόργισε  τους  μεταγενέστερους  ιουδαίους  που  επιχείρησαν  να  τη διορθώσουν  με  την  δημιουργία  νέου – μη  αυθεντικού – ψαλμού,  του  151  ψαλμού,  που  περιγράφει τον  θάνατο  του  Γολιάδ.

      Το  πολύ  μεταγενέστερο  βιβλίο  «Σοφία  Σειράχ»  που  γράφηκε  από  τον  ιουδαίο  αρχιερέα Σίμωνα  το  190  π.Χ.  στους  αλεξανδρινούς  χρόνους,  αναφέρει  την  ιστορία  του  Δαυΐδ  και  του Γολιάθ  με  σκοπό  να  απαλλάξει τον  Δαυΐδ  από  την  κατηγορία  του  μάγου  επαοιδού  και  να  τον αναδείξει  σε  ήρωα  της  εβραϊκής  ιστορίας.

      Η ιστορία  αυτή  με  την  πρόκληση  σε  μονομαχία  για  την  επίλυση  πολεμικών  διεκδικήσεων, παραπέμπει  έντονα  σε  ομηρικό  ύφος,  ενώ  πουθενά  αλλού  δεν    εμφανίζεται  στην  Παλαιά  Διαθήκη τέτοια  μονομαχία  μεταξύ  ηρώων.  Αυτό  δίνει  λαβή  να  υποψιασθούμε  ότι  όλα  αυτά  γεννήθηκαν στα  κεφάλια  των  μεταγενέστερων  ιουδαίων,  των  ελληνιστικών  χρόνων,  που  διάβαζαν  Όμηρο. 

(Σημείωση:  ΤΟ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ  ΤΟΥ  ΓΑΜΑΛΙΗΛ  ΣΤΑ  ΧΡΟΝΙΑ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ,  ΠΟΥ  ΚΑΝΕΙΣ  ΔΕΝ  ΑΝΑΦΕΡΕΙ.

Στην  Ιερουσαλήμ, σε μία  σχολή  που διηύθυνε ο  Γαμαλιήλ,  φοιτούσαν  χίλιοι  νέοι,  από  τους  οποίους οι  πεντακόσιοι  σπούδαζαν  τον  Ιουδαϊκό  νόμο  και  οι  άλλοι  500  την  «σοφία  των  Ελλήνων». (βλέπε:  W.J. Conybear  and  J.S. Howson,  The Life and Epistles  of  Saint  Paul).  Άρα  εδώ  έχουμε  μία  σχολή  στην  Ιερουσαλήμ,  που  είναι  ουσιαστικά  ένα  πανεπιστήμιο  για  εβραίους  φοιτητές,  χίλιους στο  αριθμό,  η  οποία  λειτουργούσε  ακριβώς  στα  χρόνια  που  τριγυρνούσε  εκεί  ο  Ιησούς  (μεταξύ  30  με  40  μ.Χ.).   Πουθενά  στην  «Καινή  Διαθήκη», τον  καιρό  ακριβώς  της  δράσης  του  Ιησού,   δεν  αναφέρεται  τέτοια  σημαντική  σχολή,  με  1000  σπουδαστές,  από  τους  οποίους  οι  μισοί  σπούδαζαν  την «σοφία  των  Ελλήνων», δηλαδή όλα τα συγγράμματα των Ελλήνων. Ο  Ιησούς  ασφαλώς  γνώριζε  καλά  τον  αρχιερέα  Γαμαλιήλ.  Δεν  γνώριζε  την  σχολή  του;  Μία  σχολή  1000  ατόμων  σε  μία  μικρή  περιφερειακή  πόλη  του  Ελληνορωμαϊκού  κόσμου  σίγουρα  έλαμπε  δια  της  παρουσίας  της). 

   Επίσης  στην  μετάφραση  των  Ο΄ το  περιστατικό  της  μονομαχίας  του  Δαυΐδ  με  τον  Γολιάθ  ΕΙΝΑΙ ΣΕ  ΠΛΑΓΙΑ  ΓΡΑΦΗ,  δηλαδή  είναι  αμφισβητούμενο  απόσπασμα.  (Α΄ Βασιλειών  17,  12-31,  41-50, 55-58).  

 

ΤΕΛΙΚΩΣ: ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.

 

          Μιλούσαν ελληνικά, έγραφαν ελληνικά σε συλλαβική γραφή (από το 1.600 π.Χ. ! - 400 χρόνια πριν την εποχή του Τρωϊκού πολέμου), ίδια με την συλλαβική γραφή Α και Β της Κρήτης και της Πύλου, έκτισαν όμορφες πόλεις στην Παλαιστίνη, με ωραίους δρόμους, όμορφα οικοδομήματα και ναούς, καλλιεργούσαν σιτηρά (οι Φιλισταίοι λάτρευαν τον Θεό Δαγών, που στα εβραϊκά θα πεί σιτάρι και οι σύγχρονοι ιστορικοί τον αναφέρουν σαν τον Αρότριο Δία των Ελλήνων - επίσης λάτρευαν την ΠΟΤΝΙΑ, (Αθηνά ή Άρτεμι), - πολιούχος θεός της πόλεως Ακκαρών ήταν η Πότνια), λαχανικά, αμπέλια, ελιές και ζούσαν μία πολιτισμένη ελληνική ζωή, πριν τους τα αρπάξουν με δόλο και δηλητηριοχρησία, οι εισβολείς από την Αίγυπτο. 

Οι εργατικοί Έλληνες Φιλισταίοι, όπως με ζήλια έγραφαν οι μοχθηροί περιτετμημένοι στα «ιερά» τους βιβλία, είχαν κάνει την πατρίδα τους, την γη Χαναάν (= χώρα του κόκκινου), τόσο όμορφη και παραγωγική, ώστε «η γη έρεε μέλι και γάλα».

       Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας», το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. 

Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή «Χαναναίοι = Πορφυροί - κόκκινοι». Το ὄνομα Φοίνικες (=πορφυροί) δόθηκε στους Χαναναίους του Λιβάνου από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει, από το 1700 π.Χ. εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και μετά πολλοί Αχαιοί είχαν ΜΟΝΙΜΑ εγκατασταθεί εκεῖ με το όνομα Φιλισταίοι, Πουλεσάτι, Πελασγοί. Για παράδειγμα ο γίγαντας Γολιάθ (=Καλλιάδης ή Καλεάδης) ήταν Φιλισταίος - Πελασγός, δηλαδή Μυκηναίος κάτοικος της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι–Μυκηναίοι μεταφράζοντας στη δική τους Ελληνική Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα τη σημιτική λέξη Kinanuh (= Χαναάν), ονόμασαν τους συγκατοίκους τους, της βόρειας Παλαιστίνης, Φοίνικες. Σύμφωνα με τον Εκαταίο τον Μιλήσιο και τον Στέφανο Βυζάντιο η Φοινίκη (ο σημερινός Λίβανος) και η Παλαιστίνη μαζί ονομαζόταν και Χνα ( = Χαναάν).

        Διαβάζοντας τον στίχο 17,4 - 17,7, από το βιβλίο των εβραίων «Βασιλειών Α’» που είναι η περιγραφή της αρματωσιάς του Γολιάθ (ΚΑΛΕΑΔΗΣ), νομίζει κανείς ότι διαβάζει ΙΛΙΑΔΑ.

        « Καὶ ἐξῆλθεν ἀνὴρ δυνατὸς ἐκ τῆς παρατάξεως τῶν ἀλλοφύλων Γολιὰθ ὄνομα αὐτῶν ἐκ Γέθ, ὕψος αὐτοῦτεσσάρων πήχεων καὶ σπιθαμῆς·

καὶ περικεφαλαία ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ θώρακα ἁλυσιδωτὸν αὐτὸς ἐνδεδυκώς, καὶ ὁ σταθμὸς τοῦ θώρακος αὐτοῦ πέντε χιλιάδες σίκλων χαλκοῦ καὶ σιδήρου·

καὶ κνημῖδες χαλκαῖ ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ, καὶ ἀσπὶς χαλκῆ ἀνὰ μέσον τῶν ὤμων αὐτοῦ·

καὶ ὁ κοντὸς τοῦ δόρατος αὐτοῦ ὡσεὶ μέσακλον ὑφαινόντων, καὶ ἡ λόγχη αὐτοῦ ἑξακοσίων σίκλων σιδήρου· καὶ ὁαἴρων τὰ ὅπλα αὐτοῦ προεπορεύετο αὐτοῦ».

 

ΑΥΤΟΙ  ΗΤΑΝ  ΟΙ  ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ.

 

Ενας ελληνικός λαός που ζούσε ειρηνικά στην χώρα του, στην γη των Φιλιστιείμ = παλαιστιείμ = Παλαιστίνη (από το ΠΕΛΑΣΓΟΣ = περιπλανώμενος στο πέλαγος).

Τώρα πώς μάθαμε από το σχολείο να μισούμε αυτόν τον λαό, να μισούμε μία ελληνική φυλή, έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία.

Ο λαός αυτός κατηγορήθηκε και αναθεματίσθηκε εις τον αιώνα τον άπαντα, γιατί προσπάθησε να υπερασπισθεί την γη του, τα χωράφια του και το βιός του, από τον εισβολέα και άρπαγα περιούσιο λαό του θεού.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ