ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ: 62α ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ (12ης Φεβρουαρίου 1949)
ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ, ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: "ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ".
Πτώματα Κομμουνιστών εκτεθειμένα για αναγνώριση σε
ένα χωράφι έξω από τη Φλώρινα, μετά την λαμπρή νίκη του Ελληνικού Στρατού.
1949. Η έξωθεν εισβολή για την κατάληψη της Φλώρινας
Δελτίο των 11, Γράφει ο Σπύρος Χατζάρας .
1949. Στη Φλώρινα, το απόγευμα της 12ης Φεβρουαρίου οι συμμορίτες εξαπέλυσαν την τους τελευταία τους μαζική επίθεση, αλλά οι άνδρες του «Παππού» τους έδωσαν να καταλάβουν τι σημαίνει Έλληνας πολεμιστής που αμύνεται του πατρίου εδάφους. Το πρωί της 13ης Φεβρουαρίου , ο καιρός βελτιώθηκε και επενέβη η Αεροπορία. Τις επόμενες ώρες, οι συμμορίτες εγκατέλειψαν τα γύρω υψώματα και άρχισε η περισυλλογή των πτωμάτων των Κομμουνιστών .Σύμφωνα με τον αυτόπτη στρατηγό Γιώργο Αυφαντή που πολέμησε στην Φλώρινα ως ανθυπολοχαγός οι αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων ξεπέρασαν τους 1450.
Η μάχη της Φλώρινας, δεν ήταν μια μάχη με το «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», αλλά μάχη με τη διεθνή ταξιαρχία της Κονμιφόρμ, που είχε αλβανούς και βουλαρόφωνους από τα Σκόπια. Ο κύριος όγκος άλλωστε της στρατιωτικής βοήθειας προς τον Δημοκρατικό Στρατό, προερχόταν πλέον από τη Σοβιετική Ένωση μέσω Βουλγαρίας και Αλβανίας. Επρόκειτο δηλαδή καθαρά για ξένη εισβολή, η οποία συγκαλύφθηκε με εντολή των αμερικανών, για να προστατευθεί ο σύντροφος Τίτο.
Για αυτό ο Ελληνικός Στρατός ξεχώρισε τους Αλβανογιουγκοσλάβους που φορούσαν καινούργιες στολές και τους έθαψε ξεχωριστά.
Μετά την αναγνώριση των πτωμάτων από τους 350 συλληφθέντες και παραδοθέντες «Έλληνες» , το Γενικό Επιτελείο ανακοίνωσε 713 νεκρούς Κ/Σ, που τάφηκαν σε ομαδικό τάφο ανατολικά της πόλης. Οι άλλοι 800 πήγαν στα αζήτητα. Ο διοικητής της Μεραρχίας ανέφερε 705 νεκρούς Κ/Σ.
Οι δικοί μας, είχαν 44 νεκρούς, 284 τραυματίες και 35 αγνοούμενους.
Οι σύγχρονοι κομουνιστείς, λένε τώρα, ότι «στις 12 Φλεβάρη 1949 διαπράχτηκε ένα μεγάλο έγκλημα από αξιωματικούς του εθνικού στρατού στη Φλώρινα. Εκτελούνταν, επιτόπου, τραυματίες του ΔΣΕ παραβιάζοντας αποτρόπαια κάθε στρατιωτική δεοντολογία και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περί τους 350 τραυματίες του ΔΣΕ. Εκεί έσκαψαν ένα λάκκο και με μπουλντόζες έριξαν μέσα τα πτώματα – ανάμεσα στα πτώματα υπήρχαν και μαχητές του ΔΣΕ που ήταν ακόμα ζωντανοί-ημιθανείς!».
Η αποτρόπαια περιγραφή, αναφέρεται στην μεταχείριση των Αλβανών και Γιουγκοσλάβων αιχμαλώτων, οι οποίοι θα ενέπλεκαν τις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες, πράγμα που δεν επέτρεψαν αμερικανοί σύμβουλοι.
Η παρουσία των Αλβανών και Γιουγκοσλάβων στρατιωτών, εξηγεί και τις παρατηρήσεις του Βλαντά για την «διοίκηση» του «Γούσια» , «μακριά από τη γραμμή πυρός, πάνω στο ύψωμα Τρύπια Πέτρα ».
«Τέτοιο αίσχος διοίκησης της μάχης δεν ξαναείδε ο κόσμος», έγραψε ο Βλαντάς, ενώ η αλήθεια ήταν, ότι την διοίκηση είχαν «άλλοι», που βρίσκονταν στα «πρόσω».
Ο Βλαντάς και ο Γούσιας ήσαν «παρατηρητές».Και για αυτό δεν είχαν οπτική αντίληψη, δεν ειχαν τηλεφωνικές γραμμές με τα προκεχωρημένα τμήματα και οι ασύρματοι υπολειτουργούσαν.
O Bλαντάς στα απομνημονεύματα τους εγραψε ότι η επιχειρηση κατάληψης τη Φλώρινας. αποφασίστηκε σε «στενό κύκλο», (Ζαχαριάδης, Μπαρτζώτας, Βλαντάς Γούσιας) στις 23 Ιανουαρίου, αλλά ότι πρακτικά ασχολήθηκαν με την επιχείρηση μετά τη 5η Ολομέλεια.
Δηλαδή προετοιμάστηκαν για δέκα ημέρες. Η διαταγή του Γενικού Αρχηγείου για τις επιχειρήσεις στη Φλώρινα εκδόθηκε στις 5-2-1949.
Αυτό το γεγονός και μόνο αποδεικνύει ότι η κατάληψη της Φλώρινας αποφασίστηκε «έξωθεν» προετοιμάστηκε «έξωθεν», και επιχειρήθηκε με «έξωθεν δυνάμεις».
Πιο αναλυτικά:
Τον Ιούνιο 1948. επήλθε η ρήξη μεταξύ του Στάλιν και του Τίτο, και η αποπομπή του Τίτο από την Κομινφόρμ. Στο πλαίσιο της ρήξης ο Στάλιν αποδέχτηκε την πολιτική του Δημητρώφ για τη δημιουργία είτε ανεξαρτήτου «Μακεδονικού Κράτους», είτε μιας ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» . Το ΚΚΕ αποδέχτηκε την καταδικαστική για τον Τίτο και την «κλίκα» του απόφαση της Κομινφόρμ της 28ης Ιουνίου 1948, χωρίς όμως να στραφεί έντονα κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ταυτόχρονο δέχτηκε την πολιτική του Δημητρώφ , για τη δημιουργία είτε ανεξαρτήτου «Μακεδονικού Κράτους», είτε μιας ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» . Ο Δημητρόφ, κατήγγειλε όλες τις διμερείς συμφωνίες με τον Τίτο, ανέστειλε την πολιτική «μακεδονοποίησης» στο Πιρίν και κατήγγειλε τη βίαιη αποβουλγαροποίησης του πληθυσμού στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία», και έθεσε ζήτημα βουλγαρικής μειονότητας. Οι αντίπαλοι του Τίτο στα Σκόπια που συνεργαζόντουσαν με την Βουλγαρία και οι Αλβανοί, είχαν οδηγίες από την Μόσχα να ανακηρύξουν άμεσα ένα «Μακεδονικό Κράτος», ως μέσο πίεσης στον Τίτο. Τότε, αποφασίστηκε και η κατάληψη της Φλώρινας, για να γίνει η προσωρινή πρωτεύουσα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας»,που θα αποσπούσε από τον Τίτο και τα Σκόπια. Για αυτό επιστρατεύτηκαν οι βουλγαρόφωνες από τη Βαρδαρία ως «εθελοντές». Το σχέδιο το γνώριζαν και οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι. Στο τεύχος 12 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», τον Δεκέμβριο του 1948, π[ολύ πρν τον Ιανουάριο του 49 που το έμαθε ο Βλαντάς , δημοσιεύτηκε άρθρο του Ν. Ζαχαριάδης, με την υπογραφή «Κ» ,που έλεγε ότι «ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, και ενιαία κρατική υπόσταση», «στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια».
Η γραμμή για την «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» πέρασε στην 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ στις 30-31 Ιανουαρίου 1949, στους Ψαράδες των Πρεσπών, που υποστήριξε «το δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης και αυτοδιάθεσης του μακεδονικού λαού», στην «ΝόβαΜατσεντόνιγια». Η φιλοτιτοική πτέρυγα του ΝΟΦ άρχισε να οργανώνει λιποταξίες των «μακεδόνων» προς τη Γιουγκοσλαβία, ενώ η πτέρυγα που ήταν με τον Στάλιν, το VMRO και τη Βουλγαρία ζητούσε την «Ανεξάρτητη Μακεδονία». Η θέση του ΚΚΕ στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία» και αμφισβητούσε τον ρόλο της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας ως «του Πεδεμοντίου της ενοποίησης της Μακεδονίας».
Η «λαϊκοδημοκρατική Βαλκανική Ομοσπονδία» που θα άρχιζε από τον Όλυμπο και «θα είχε πρωτεύουσα τη Σολούν». πέρασε στο 2ο Συνέδριο της ΝΟΦ τους Ψαράδες.
Στη Φλώρινα λοιπόν δεν επιτεθήκαν μόνο οι «συμμορίτες – κομιτατζήδες» του εθνοπροδοτικού ΚΚΕ, αλλά οι Βουλγαρόφρωνες του VMRO από τα Σκόπια, μαζί με Αλβανούς και τα ελληνόφωνα κόκκινα καθάρματα για να ιδρύσουν τη ΝόβαΜατσεντόνιγια.
Μετά την τελική ελληνική νίκη στο Βίτσι και τον Γράμμο, οι βουλαροσταλινικοί ίδρυσαν στην Πολωνία το 1952 την οργάνωση «Ιλιντεν» για να καταγγείλουν τη συμπαιγνία Αθήνας-Βελιγραδίου, και αποκαλούσαν την «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Μακεδονία του Βαρδάρη» , «υποδουλωμένες στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό», και καλούσαν τους «Μακεδόνες» να εξεγερθούν κατά του προδότη Τίτο.
Η συμφωνία της Μικρής Πρέσπας , είναι η απάντηση των Κομουνιστών του ΑΒΝΟΙ στην ήττα στην μάχη της Φλώρινας.
69 χρόνια μετά, πήραν την ρεβάνς για την ήττα τους στην Φλώρινα, στο Βίτσι και τον Γράμμο
Η Συμφωνία των Ψαράδων υλοποιεί τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας.
Το 1948 και το 1949 είναι εδώ. Όπως και το 1944.
Η ΟΠΛΑ είναι εδώ. Και το παιδομάζωμα είναι εδώ. Όλοι είναι εδώ.
ΥΓ. Και ο Γκέι παρέιντ Θανάσης, που τον φώναζε ο εραστής του «Άρη».
1949. Οι (αντιτιτοικοί) γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές, υποστηριζόμενοι από τους αδελφούς τους του ΚΚΕ προσπάθησαν να καταλάβουν τη Φλώρινα.
Η μάχη άρχισε στις 3:30΄ το πρωί, της 11ης Φεβρουαρίου. Οι Γιουγκοσλάβοι κατέλαβαν τα υψώματα Σολίτσετο και Γκιούπκα, αλλά κράτησε το 1033.
Η μάχη άρχισε στις 3:30΄ το πρωί, της 11ης Φεβρουαρίου. Οι Γιουγκοσλάβοι κατέλαβαν τα υψώματα Σολίτσετο και Γκιούπκα, αλλά κράτησε το 1033.
Φωτογραφική Επιμέλεια Λάζος ο βουνίσιος
Κάποτε πρέπει επιτέλους να κτιστεί εκκλησία στο ύψωμα 1033 προς τιμή των γενναίων υπερασπιστών του υψώματος, αφιερωμένη στον Άγιο Μελέτιο που έχει την ονομαστική του γιορτή στις 12 Φεβρουαρίου και στον Άγιο Χαράλαμπο προς ελάχιστη απόδοση Τιμής του κατακρεουργηθέντος υπό των ξενοκινήτων Κ/Σ Ανθυπολοχαγού Χαράλαμπου Καστρισιανάκη.
Τα τμήματα των Γιουγκοσλάβων που επρόκειτο να διεισδύσουν στην Φλώρινα συνάντησαν οργανωμένα πολυβολεία και καθηλώθηκαν και δέχτηκαν εύστοχα πυρά του πυροβολικού.
Τα τμήματα των Γιουγκοσλάβων που επρόκειτο να διεισδύσουν στην Φλώρινα συνάντησαν οργανωμένα πολυβολεία και καθηλώθηκαν και δέχτηκαν εύστοχα πυρά του πυροβολικού.
Αν και είχαν εφοδιαστεί με ασύρματους, από τους Γιουγκοσλάβους,
η επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων με το "επιτελείο" ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή, διότι οι βουλαγρόφωνοι δεν συντονίστηκαν με τους ελληνόφωνους.
η επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων με το "επιτελείο" ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή, διότι οι βουλαγρόφωνοι δεν συντονίστηκαν με τους ελληνόφωνους.
Ο Στρατός μάζεψε πάνω από 800 νεκρούς και 930 τραυματίες.
Οι κομμουνιστές στην υποχώρηση τους μετέφεραν 1557
τραυματίες.
Οι κομμουνιστές στην υποχώρηση τους μετέφεραν 1557
τραυματίες.
Τον Ιούνιο 1948. επήλθε η ρήξη μεταξύ του Στάλιν και του Τίτο, και η αποπομπή του Τίτο από την Κομινφόρμ.
Στο πλαίσιο της ρήξης ο Στάλιν αποδέχτηκε την πολιτική του Δημητρώφ για τη δημιουργία είτε ανεξαρτήτου «Μακεδονικού Κράτους», είτε μιας ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» .
Το ΚΚΕ αποδέχτηκε την καταδικαστική για τον Τίτο και την κλίκα του απόφαση της Κομινφόρμ της 28ης Ιουνίου 1948, χωρίς όμως να στραφεί έντονα κατά της Γιουγκοσλαβίας Ωστόσο, η γιουγκοσλαβική βοήθεια μειώθηκε αισθητά.
Ο κύριος όγκος της στρατιωτικής βοήθειας προς τον Δημοκρατικό Στρατό προερχόταν πλέον από τη Σοβιετική Ενωση μέσω Βουλγαρίας και Αλβανίας.
Η φιλοτιτοική πτέρυγα του ΝΟΦ άρχισε να οργανώνει λιποταξίες των «μακεδόνων» προς τη Γιουγκοσλαβία, ενώ η πτέρυγα που ήταν με τον Στάλιν, το VMRO και τη Βουλγαρία ζητούσε την «Ανεξάρτητη Μακεδονία», και το 2ο Συνέδριο της ΝΟΦ τάχθηκε υπέρ της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας σε μια λαϊκοδημοκρατική Βαλκανική Ομοσπονδία». Ο Δημητρόφ επίσης κατήγγειλε όλες τις διμερείς συμφωνίες με τον Τίτο, ανέστειλε την πολιτική «μακεδονοποίησης» στο Πιρίν και κατήγγειλε τη βίαιη αποβουλγαροποίησης του πληθυσμού στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία», και έθεσε ζήτημα βουλγαρικής μειονότητας.
Η γραμμή για την «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» πέρασε στην 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ στις 30-31 Ιανουαρίου 1949, στους Ψαράδες των Πρεσπών, που υποστήριξε «το δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης και αυτοδιάθεσης του μακεδονικού λαού», στην «ΝόβαΜατσεντόνιγια». Η θέση του ΚΚΕ στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία» και αμφισβητούσε τον ρόλο της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας ως «του Πεδεμοντίου της ενοποίησης της Μακεδονίας».
«Μετά την 5η Ολομέλεια οι σλαβίζοντες κομμουνιστές έλεγαν ότι τα σύνορα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας, θ’ άρχιζαν στον Όλυμπο και θα είχε πρωτεύουσα τη Σολούν». Η 5η Ολομέλεια έλεγε:
«Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…».
Τότε, αποφασίστηκε και η κατάληψη της Φλώρινας, για να γίνει η προσωρινή πρωτεύουσα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας»,που θα αποσπούσε από τον Τίτο και τα Σκόπια. Για αυτό επιστρατεύτηκαν οι βουλγαρόφωνες από τη Βαρδαρία ως «εθελοντές», και επιτέθηκαν 6000 καθίκια.
Στη Φλώρινα δεν επιτεθήκαν οι «συμμορίτες – κομιτατζήδες» του εθνοπροδοτικού ΚΚΕ, αλλά οι Βουλγαρόφρωνες του VMRO από τα Σκόπια, μαζί με Αλβανούς και ελληνόφωνα κόκκινα καθάρματα για να ιδρύσουν τη ΝόβαΜατσεντόνιγια
Μετά την τελική νίκη στο Βίτσι και τον Γράμμο, οι βουλαροσταλινικοί ίδρυσαν στην Πολωνία το 1952 την οργάνωση «Ιλιντεν» για να καταγγείλουν τη συμπαιγνία Αθήνας-Βελιγραδίου, και αποκαλούσαν την «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Μακεδονία του Βαρδάρη» , «υποδουλωμένες στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό», και καλούσαν τους «Μακεδόνες» να εξεγερθούν κατά του προδότη Τίτο.
Το ΚΚΕ ανακοίνωσε τη συγκρότηση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης στις 23 Δεκεμβρίου του 1947 , η οποία αν και βαφτίστηκε Κυβέρνηση του Βουνού εγκαταστάθηκε στα χωριά της Πρέσπας. (Πύλη, Βροντερό, Ψαράδες). Δυό μέρες μετά, ανήμερα των Χριστουγέννων οι αντίχριστοι επιτέθηκαν στην Κόνιτσα, για να την καταλάβουν και να την κάνουν πρωτεύουσα του Λαϊκού Κράτους .Η μάχη της Κόνιτσας τερματίστηκε στις 6 Ιανουαρίου 1948.
Μετά ο Ζαχαριάδης διέταξε να επιτεθούν στη Θεσσαλονίκη.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1948, μια δύναμη του ΔΣΕ ακαθορίστου συνθέσεως με διοικητή το δάσκαλο Νίκο Τριανταφύλλου, που τον είχαν συνταγματάρχη διείσδυσε μέχρι την τοποθεσία Δερβένι - Λεμπέτ σε απόσταση 8 χιλιομέτρων βορείως της Θεσσαλονίκης, χωρίς να γίνει αντιληπτή, μεταφέροντας ένα γερμανικό ορειβατικό πυροβόλο των 75, με το οποίο άρχισε να βάλει κατά της Θεσσαλονίκης τις πρώτες πρωινές ώρες της 10ης Φεβρουαρίου.
Ο κανονιοβολισμός άρχισε στις 2:30 π.μ. της 10ης Φεβρουαρίου και κράτησε περίπου μία ώρα. Έπεσαν πάνω από 40 οβίδες, κυρίως σε αποθήκες , στρατώνες, αλλά και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην Πλατεία Αριστοτέλους και την Τσιμισκή.
Έξι άμαχοι έχασαν τη ζωή τους και επτά τραυματίστηκαν. Σκοτώθηκε και ένας Αγγλος .
Οι στρατιωτικές αρχές της πόλης καταλήφθηκαν εξ απήνης και οργίαζαν οι φήμες ότι οι αντάρτες ετοιμάζονταν να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη.
Παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό του, το Γ' Σώμα Στρατού αντέδρασε .
Η μάχη δόθηκε κοντά στη λίμνη του Λαγκαδά,, όπου σκοτώθηκαν 100 αντάρτες και κάποιοι πνίγηκαν στη λίμνη. 111 αιχμαλωτίστηκαν και οδηγήθηκαν στις 12 Φεβρουαρίου εν πομπή στις φυλακές εν μέσω αποδοκιμασιών και προπηλακισμών από τους πολίτες.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1948, οι 111 δικάσθηκαν στο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Οι 52 καταδικάσθηκαν σε θάνατο, άλλοι 15 σε ποινές φυλάκισης , ενώ 44 αθωώθηκαν. Ο «συνταγματάρχης» Τριανταφύλλου, σκοτώθηκε στις 12 Φεβρουαρίου, σε μάχη με τον Εθνικό Στρατό.
Μετά ο Ζαχαριάδης διέταξε να επιτεθούν στη Θεσσαλονίκη.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1948, μια δύναμη του ΔΣΕ ακαθορίστου συνθέσεως με διοικητή το δάσκαλο Νίκο Τριανταφύλλου, που τον είχαν συνταγματάρχη διείσδυσε μέχρι την τοποθεσία Δερβένι - Λεμπέτ σε απόσταση 8 χιλιομέτρων βορείως της Θεσσαλονίκης, χωρίς να γίνει αντιληπτή, μεταφέροντας ένα γερμανικό ορειβατικό πυροβόλο των 75, με το οποίο άρχισε να βάλει κατά της Θεσσαλονίκης τις πρώτες πρωινές ώρες της 10ης Φεβρουαρίου.
Ο κανονιοβολισμός άρχισε στις 2:30 π.μ. της 10ης Φεβρουαρίου και κράτησε περίπου μία ώρα. Έπεσαν πάνω από 40 οβίδες, κυρίως σε αποθήκες , στρατώνες, αλλά και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην Πλατεία Αριστοτέλους και την Τσιμισκή.
Έξι άμαχοι έχασαν τη ζωή τους και επτά τραυματίστηκαν. Σκοτώθηκε και ένας Αγγλος .
Οι στρατιωτικές αρχές της πόλης καταλήφθηκαν εξ απήνης και οργίαζαν οι φήμες ότι οι αντάρτες ετοιμάζονταν να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη.
Παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό του, το Γ' Σώμα Στρατού αντέδρασε .
Η μάχη δόθηκε κοντά στη λίμνη του Λαγκαδά,, όπου σκοτώθηκαν 100 αντάρτες και κάποιοι πνίγηκαν στη λίμνη. 111 αιχμαλωτίστηκαν και οδηγήθηκαν στις 12 Φεβρουαρίου εν πομπή στις φυλακές εν μέσω αποδοκιμασιών και προπηλακισμών από τους πολίτες.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1948, οι 111 δικάσθηκαν στο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Οι 52 καταδικάσθηκαν σε θάνατο, άλλοι 15 σε ποινές φυλάκισης , ενώ 44 αθωώθηκαν. Ο «συνταγματάρχης» Τριανταφύλλου, σκοτώθηκε στις 12 Φεβρουαρίου, σε μάχη με τον Εθνικό Στρατό.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου