ΚΛΑΙΝΕ ΟΙ ΧΗΡΕΣ, ΚΛΑΙΝΕ ΚΙ ΟΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ. Η ΦΤΩΧΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Guardian ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΚΑΙ ΣΑΣΣΟΥΝ ΚΛΑΙΕΙ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ Η Ν.Δ. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. «ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ». Guardian για νίκη ΝΔ: «Θλιβερή είδηση για όσους υπέφεραν από λιτότητα – Χαίρονται οι τράπεζες, οι μη εύποροι βιώνουν ολέθριες συνέπειες». Η ΓΝΩΣΤΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΤΩΝ ΠΑΜΠΛΟΥΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΤΗΣ Guardian ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ…ΤΡΑΠΕΖΩΝ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΤΩΝ Ν.Υ. TIMES ΚΛΠ. ΠΟΣΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥΣ;
23/05/2023
Η ιστορική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ έχει τις απαρχές της - όχι από
οργανωτική και εκλογική αλλά από ιδεολογική άποψη - στον περιβόητο Δεκέμβρη
του 2008 και το τέλος της στις εκλογές της 21η Μάϊου 2023. Με μια ιδεολογία που σφραγίζεται από την αρχή μέχρι το τέλος από τον
μηδενισμό.
Η ίδια
η μεταπολίτευση κατά την ύστερη φάση της, ιδιαίτερα μετά
το 2000 είχε σταδιακά αποκτήσει εθνομηδενιστικά και εν τέλει απλώς μηδενιστικά
χαρακτηριστικά, όπου ο ατομικός δικαιωματισμός και η κατανάλωση υπερέβαινε κάθε
έννοια συλλογικότητας και εθνικού συμφέροντος.
Το
απόγειο αυτής της καταναλωτικής λογικής υπήρξε ακριβώς η μόνη μηδενιστική
εξέγερση που έχει συμβεί στην Ελλάδα - εκείνη του Δεκέμβρη του 2008. Η
«εξέγερση του Δεκέμβρη» αποτέλεσε την κορύφωση των μηδενιστικών και εθνομηδενιστικών τάσεων, μια και δεν επρόκειτο για κάποια
εξέγερση με συγκεκριμένους στόχους, αλλά αποκλειστικά με την επιδίωξη της
καταστροφής, της κατανάλωσης αναρίθμητων σπασμένων βιτρινών.
Αυτό το
γεγονός αποτέλεσε την αυθεντική αφετηρία της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ για μία
ολόκληρη δεκαπενταετία και όχι οι εκλογές του 2012· άνοδος που
μπόρεσε να κορυφωθεί εξαιτίας της μνημονιακής λαίλαπας στην οποία κατέληξε η
μεταπολίτευση.
Και το
γεγονός πως μια παρασιτική κοινωνία παρήγαγε μία μηδενιστική εξέγερση δεν θα
πρέπει να μας εκπλήσσει. Άλλωστε και στη διάρκεια της μνημονιακής λαίλαπας η αντιμνημονιακή εξέγερση όχι μόνο δεν
μπόρεσε να προσφέρει οποιαδήποτε θετική εναλλακτική λύση, αλλά κινήθηκε σχεδόν
αποκλειστικά στα πλαίσια του παρασιτικού μοντέλου - να επιστρέψουμε στον χαμένο
παράδεισο.
Καθόλου
τυχαία λοιπόν η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ως αφετηρία ακριβώς αυτή την
μηδενιστική εξέγερση, μέσα στην οποία και θα διαμορφωθεί ιδεολογικά και
θα γνωρίσει το απόγειο της επιρροής του μεταξύ του 2012 και του
2019.
Αυτή
ακριβώς η ιδεολογία που σφράγισε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ θα τον
συνοδεύει και στην περίοδο του λυκόφωτός του μέχρι τις εκλογές το 2023: Η
απόλυτη αδιαφορία για το δημόσιο και εθνικό συμφέρον ή και για την ίδια την αλήθεια η
απεύθυνση κατ’ εξοχήν μέσω διαδικτύου στα πιο χαμηλά ένστικτα και την
ανθρωποφαγία, σφραγίζουν ένα κόμμα που συνδέθηκε με την άρνηση και πότε με τη
θετική πρόταση.
Ακόμα
και την περίοδο που κυβέρνησε τη χώρα ποτέ δεν κατόρθωσε να προτάξει μία θετική
ατζέντα αλλά επέμενε προνομιακά στην αρνητικότητα της συντριβής των μεσαίων
τάξεων και σε τερτίπια επιβίωσης, όπως με το δημοψήφισμα, αδιαφορώντας για το ασύλληπτο κόστος
που επέφερε, αρκεί να παραμείνει στην εξουσία.
Το ίδιο
θα συμβεί σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα μετά την εκλογική ήττα του 2019 όταν θα
ασκεί μία υστερική και λούμπεν αντιπολίτευση: Με τον Πολακισμό να πρωτοστατεί,
τον Μητσοτάκη να χαρακτηρίζεται ακροδεξιός, την άρνηση της Εθνικής Άμυνας και
του εξοπλισμού της χώρας, την κατασυκοφάντηση της Ελλάδας ότι εξοντώνει τους
μετανάστες, το κλείσιμο του ματιού στους αντιεμβολιαστές και τους ναζί, και
τους υστερικούς τόνους που προσέλαβε η καμπάνια για τις παρακολουθήσεις.
Ακριβώς
πάνω σε μία τέτοια μηδενιστική
λογική χτίστηκε και η πρόσφατη εκλογική
τακτική του ΣΥΡΙΖΑ: «Η χειρότερη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση», «η πείνα που
μαστίζει τους Έλληνες» η «εκτίναξη των ανισοτήτων», σε αντίθεση με τη
στατιστικά καταγεγραμμένη μείωσή τους· η «ακρίβεια Μητσοτάκη» όταν είναι γνωστή
η κρίση που προκάλεσε στις τιμές της ενέργειας η εισβολή στην Ουκρανία, και
ούτω καθεξής.
Επειδή
όμως, στο μεταξύ, μετά το 2019, η ελληνική οικονομία παρά την
πανδημική κρίση μάλλον ενισχύεται ενώ για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών
καθίσταται προφανής η ανάγκη της ενίσχυσης της Εθνικής Άμυνας απέναντι στη νεο
- οθωμανική Τουρκίας, καθώς και της αποτροπής των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών
ρευμάτων - η προπαγάνδα του έπεφτε όλο και περισσότερο στο κενό.
Πολλοί
υποστηρίζουν πώς μετά το 2019 ο Τσίπρας θα έπρεπε να προβεί σε μία ριζική αναδιοργάνωση του κόμματος και να εξαλείψει τα μηδενιστικά και
luben στοιχεία του κόμματος, ώστε να μπορέσει να προσαρμοστεί στη νέα
πραγματικότητα.
Ωστόσο
κάτι τέτοιο ήταν μάλλον αδύνατο. Αρχικώς διότι η διατήρηση ενός σχετικά
ισχυρού ποσοστού 32%, στις εκλογές του 2019, προσέφερε την αυταπάτη της
συνέχισης της ίδιας πολιτικής. Αλλά και διότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας
και το μεγαλύτερο μέρος των ηγετικών στελεχών του κόμματος εμφορούνται από την
ίδια μηδενιστική ιδεολογία.
Έτσι δεν
κατανόησαν πώς τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το 2019, η Ελλάδα και
προπαντός οι Έλληνες άλλαξαν. Δεν επιθυμούν πλέον μια ανέφικτη επιστροφή στο μεταπολιτευτικό παράδεισο
του παρασιτισμού ούτε στον παροξυσμό της εποχής των
μνημονίων.
Οι
Έλληνες είχαν μπει σε μία νέα ιστορική περίοδο μετά τη μεταπολίτευση όπου η «φοιτητική αμεριμνησία» όπως η
χαρακτήρισε, ευγενώς, ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.
Η Ελλάδα
παίζει την ίδια της την υπόσταση και την ανεξαρτησία, έχοντας να αντιμετωπίσει κολοσσιαία
προβλήματα όπως η δημογραφική κατάρρευση, η ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης
και επανεξοπλισμού, η αντιμετώπιση του Ερντογάν και των γκρίζων λύκων, η
ανασυγκρότηση μιας διαλυμένης από τις συντεχνίες των εκπαιδευτικών και τις συμμορίες
των αντίφα Παιδείας.
Δεν
παρακολουθούσε πλέον τους Ανδρέοπαπανδρεικούς ζογκλερισμούς του Τσίπρα. Η κοινωνία έφυγε μπροστά από τη
μεταπολίτευση, οριστικά, τελεσίδικα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούσε να αποτελεί το
κακέκτυπο της. Έτσι αυτό που άρχισε στις εκλογές του 2019 ήρθε να ολοκληρωθεί
τον Μάιο το 2023.
Αυτό
ακριβώς το νόημα έχει η αναφορά στο γεγονός πώς το πολιτικό σύστημα έχει έναν
και μόνο ισχυρό πόλο είναι μονοπολικο - άποψη που ακόμα και πολλοί φίλοι
αδυνατούσαν να συμμεριστούν μια και θεωρούσαν τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ τον
δεύτερο πόλο του πολιτικού συστήματος. Όμως οι εκλογές της 21ης Μαΐου ήρθαν να
καταδείξουν και στο αριθμητικό εκλογικό επίπεδο, αυτό που είχε ήδη συμβεί στο
κοινωνικό και ιδεολογικό πεδίο.
Άραγε
έχει κάποια πιθανότητα ο Τσίπρας σε μία νέα οβιδιακή μεταμόρφωσή του «να
πιάσει» το ρεύμα της κοινωνίας και να μεταβάλει οριστικά ρότα; Άποψή μου είναι
πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει την εσωτερική
δυναμική για μία τέτοια στροφή, που θα προϋπέθετε την ίδια την καταστροφή των ιδεολογικών του θεμελίων. Θα
απαιτηθούν κρίσεις, διασπάσεις και μετασχηματισμοί μεγάλης κλίμακας, για να
αρχίσει έστω ένα τμήμα της Αριστεράς να αποκτά μία κοινή περπατησιά με την
κοινωνία.
Στο
μεταξύ το μονοπολικό
μοντέλο της ηγεμονίας της Νέας Δημοκρατίας του
Κυριάκου Μητσοτάκη θα συνεχίσει να κυριαρχεί μέχρις ότου στο Κέντρο και την
Αριστερά αναδειχθούν δυνάμεις ικανές να συνομιλήσουν με τις σημερινές
πραγματικότητες, πράγμα απαραίτητο για την ισορροπία και τη σταθερότητα
της χώρας.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Ο Γιώργος Καραμπελιάς (Κάτω Αχαΐα, 1946) είναι Έλληνας συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1946 στην Κάτω Αχαΐα. Από το 1964, ως φοιτητής της Ιατρικής, συμμετείχε στη Νεολαία Λαμπράκη. Μετά το 1967 σπούδασε Οικονομία στη Γαλλία.
Συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα και στον «Μάη του ’68», σε ελληνικές και γαλλικές οργανώσεις. Στη Γαλλία γράφει τα πρώτα του βιβλία. Μετά τη μεταπολίτευση συνεχίζει αδιάλειπτα την πολιτική και συγγραφική του δραστηριότητα.
Πολιτική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχικά ανήκε στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και κινούνταν στο χώρο του μαοϊκού εργατισμού στα μέσα της δεκαετίας του '70 και της αυτονομίας από το τέλος της δεκαετίας του '70 ως τις αρχές της επόμενης.[1] Από το 1979 έως το 1993 εξέδιδε το περιοδικό Ρήξη. Το 1980, μαζί με φίλους, δημιούργησε το «Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο» και τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις». Από τις εκδόσεις έχουν εκδοθεί ως σήμερα πάνω από 120 τίτλοι από τους τομείς της λογοτεχνίας, του δοκιμίου, της ιστορίας, των κοινωνικών κινημάτων, της οικολογίας καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των έργων του Έλληνα φιλόσοφου Κώστα Παπαϊωάννου. Το 1992 πήρε το μεταπτυχιακό δίπλωμά του από την Οικονομική Σχολή των Παρισίων (Paris VII).
Από το 1993 έως το 1994 διηύθυνε τον Τομέα Πρόληψης, Εκπαίδευσης και Ανάπτυξης του ΚΕΘΕΑ, για την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά.
Παρέστη ως μάρτυρας υπεράσπισης του Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη, όπου ερωτήθηκε και κατέθεσε για τα πολιτικά κίνητρα της δράσης της οργάνωσης.[2] [3]
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και μέλος της Γραμματείας των Οικολόγων – Εναλλακτικών. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Σπίθας του Μ. Θεοδωράκη, από την οποία αποχώρησε στις 24 Ιουνίου 2011[4].
Από το 1995 είναι εκδότης και αρχισυντάκτης του διμηνιαίου περιοδικού «Άρδην», που συνεχίζει να εκδίδεται. Το 2006 εκδίδει τη μηνιαία εφημερίδα Ρήξη. Ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού» που απ’ το 2011 εκδίδει το επιστημονικό περιοδικό νέος Λόγιος Ερμής. Αποτελεί, επίσης ιδρυτικό και εξέχον μέλος της Κίνησης Πολιτών Άρδην, που δημιουργήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2011.[5]
Το 2014 θα τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο «Ανδρέα Πετρόπουλου» για τη μελέτη του πάνω στη ζωή, το έργο και την δράση του Ρήγα Βελεστινλή με τίτλο Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή: «Κόψε το ρόδο πριν μαραθεί»[6].
Τον Νοέμβριο του 2016 ήταν ανάμεσα στα πρόσωπα που ίδρυσαν το Κίνημα Άρδην. Το 2019, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, κατήλθε υποψήφιος για τον δήμο Αθηναίων με την κίνηση «Αθήνα για την Ελλάδα», επιτυγχάνοντας να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος με την υποστήριξη - πέραν του Κινήματος Άρδην - της Ένωσης Κεντρώων, της Δημοκρατικής Αναγέννησης και άλλων μικρότερων κινήσεων (Ελληνική Πολιτική Συνείδηση, Πατριωτική Συσπείρωση ,Πανελλήνιο Προοδευτικό Κίνημα και Πρωτοβουλία της 14ης Μάη).[7][8]
Παράλληλα αρθρογραφεί σε εφημερίδες στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, πρεσβεύει μια ιδεολογική σύνθεση μεταξύ πατριωτισμού, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και άμεσης δημοκρατίας, ενώ παράλληλα προτάσσει την υπέρβαση της διαίρεσης αριστεράς - δεξιάς, μέσα από την διαμόρφωση ενός νέου χειραφετησιακού οράματος του 21ο αιώνα.[9] Αναφορικά με την πολυδιάστατη κρίση της Ελλάδας, πρεσβεύει ένα όραμα ανασυγκρότησης που να στηρίζεται αποφασιστικά πάνω στην ελληνική παιδεία και πολιτισμό, αξιοποιώντας την οικουμενική του εμβέλεια, αλλά και την ανασύσταση του παραγωγικού ιστού, την ανάπτυξη της έρευνας και καινοτομίας καλώντας σε έναν «ελληνικό εκσυγχρονισμό» ή «εκσυγχρονισμό της παράδοσης» όπως τον ονομάζει.[10]
Λόγω των θέσεών του σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (μακεδονικό, βορειοηπειρωτικό, κυπριακό), καθώς και σε ζητήματα ταυτοτήτων,[εκκρεμεί παραπομπή] συγκαταλέγεται σε μια ομάδα διανοούμενων και πολιτικών που εκφράζουν μια μορφή δημοκρατικού πατριωτισμού, συνδυάζοντας την αναφορά στην Ορθοδοξία με την εναντίωση στην παγκοσμιοποίηση και εθνιστικές ιδέες.[11]
Συγγραφικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έχει γράψει τα ακόλουθα βιβλία:
- 1204 - 1922, η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού, τ. Α΄: 1204: Η γένεση, τ. Β΄: 1821: Η παλιγγενεσία, επιμέλεια: Χριστίνα Σταματοπούλου, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2011 (τ. Α΄), 2015 (τ. Β΄).
- 1922 χιλιαεννιακοσιαεικοσιδυο. Δοκίμιο για τη νεοελληνική ιδεολογία, επιμέλεια: Χριστίνα Σταματοπούλου, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002.
- 6 μήνες που συγκλόνισαν την Ελλάδα. Ιανουάριος - Ιούλιος 2015, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2015.
- Από το μέγιστο στο ελάχιστο. Δοκιμές για την πεζογραφία στη μεταπολίτευση, Εκδόσεις Αιγαίον, 1993.
- Για τον Σαββόπουλο, Εκδόσεις Αιγαίον, 1990.
- Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1993.
- Ένα πρόταγμα για τον 21ο αιώνα. Ο "εκσυγχρονισμός της παράδοσης": Από το 1-1-4 στους αγανακτισμένους, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2014.
- Ένοπλη πάλη και εναλλακτικό κίνημα, Εκδόσεις Κομμούνα, Αθήνα 1986, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1988.
- Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή: «κόψε το ρόδο πριν μαραθεί», Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2011.
- Η αποστασία των διανοούμενων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2012.
- Η θεμελιώδης Παρέκκλιση. Ρομαντισμός και διαφωτισμός στον εικοστό πρώτο αιώνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2004.
- Η τεχνική παιδεία στην Ελλάδα, Παρίσι 1972, Εκδοτική Ομάδα «Εργασία», Αθήνα 1976.
- Ισλάμ και παγκοσμιοποίηση. Η θανάσιμη διελκυστίνδα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2001.
- Κράτος και κοινωνία στη μεταπολίτευση, Εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1991.
- Κοραής και Γρηγόριος Ε΄. Κοινωνικές συγκρούσεις και διαφωτισμός στην προεπαναστατική Σμύρνη (1788-1820), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2009.
- Κρίση του κεφαλαίου και αυτονομία, Εκδόσεις Κομμούνα, Αθήνα 1980.
- Μια υπονομευμένη Άνοιξη. Στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2013.
- Μικρομεσαία δημοκρατία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1982.
- Ο προφήτης, το πετρέλαιο και ο κορμοράνος. Ο πόλεμος στον Κόλπο, το πετρέλαιο και το Ισλάμ η αντιπαράθεση Βορρά-Νότου, η οικολογική καταστροφή του Νότου, Εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1992.
- Οικοδόμοι και οικοδομή στη μεταπολεμική Ελλάδα, Παρίσι 1973, Εκδοτική Ομάδα «Εργασία», Αθήνα 1975.
- Ούτε Θεός, ούτε Ιστορία, Εκδόσεις Κομμούνα, Αθήνα 1985.
- Πέρα από τον σοσιαλισμό. Μια νέα ουτοπία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1984.
- Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: Η Υπέρβαση, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2017.
- Στα μονοπάτια της ουτοπίας. Για την υπέρβαση του δυτικού παραδείγματος, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη - «Νέα Σύνορα», Αθήνα 1995.
- Στο κοίλον της ιστορίας. Ελλάδα και παγκοσμιοποίηση, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002.
- Σύγχρονος καπιταλισμός και επαναστατικό υποκείμενο, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1986.
- Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή Πασάς και η αποδόμηση της ιστορίας, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2011.
- Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2007.
- Το δημοτικό τραγούδι. Αποτύπωση της ιδιοπροσωπίας του νεώτερου ελληνισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2017.
- Το Τέλος του Παλιού Κόσμου, Παρίσι 1973, Εκδόσεις Πολιτιστική Επανάσταση, Αθήνα 1975.
Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα:
- Ένα εναλλακτικό επαναστατικό κίνημα (με τους Μιχάλη Ράπτη και Νίκο Χρυσόγελο), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1985.
- Εναλλακτικές προσεγγίσεις της ανάπτυξης, επιμέλεια: Χάρης Ναξάκης, Μιχάλης Χλέτσος, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2008.
- Ιούλης '65. Η έκρηξη (με τον Δημήτρη Λιβιεράτο), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2014.
- Ιουλιανά '65. Μετά είκοσι έτη. Η έκρηξη των αντιθέσεων (με τον Δημήτρη Λιβιεράτο), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1985.
- ΟΠΑ-Ρήξη, Ένοπλη πάλη και τρομοκρατία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1985.
- Όψεις του σύγχρονου πολιτισμού. Φιλοσοφικό καφενείο (με τους Κώστα Γεωργουσόπουλο, Χρήστο Γιανναράς κ.α.), Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα & Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2006.
- Το ’68: Η παγκόσμια έκρηξη (με τους Βιάλε, Ντε Καρία, Γκιγιεμπώ), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1984.
- Το μέλλον της ελληνικής γλώσσας (με τους Κώστα Βαλεοντή, Φώτη Δημητρακόπουλο, Σταύρο Δωρικό κ.α.), Εκδόσεις Αρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2003.
Έχει επιμεληθεί συν τοις άλλοις τα εξής:
- Γιαν Βάκλαβ Μακάισκι, Αλεξάντρ Σκιρντά, Ο σοσιαλισμός των διανοουμένων, μετάφραση: Σπύρος Κακουριώτης, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002.
- Alfred Métraux, Οι Ίνκας. Ιστορία και πολιτισμός, μετάφραση: Ελένη Φαμελιάδου - Νάκου, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002.
- Κώστας Παπαϊωάννου, Μάζα και ιστορία. Γενική θεωρία της επαναστατικής μάζας, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2003.
- Γεώργιος Σκληρός, Δημήτρης Γληνός, Ίων Δραγούμης, Αριστερά και ανατολικό ζήτημα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1998.
- Συλλογικό, Εβραίοι εναντίον του σιωνισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2003.
- Συλλογικό, Η Ελληνική Ουτοπία, Εναλλακτικές Εκδόσεις & Εκδόσεις Αιγαίον, Αθήνα 1993.
- Συλλογικό, ΜΚΟ και παγκοσμιοποίηση στην Ελλάδα. Από το Ίδρυμα Φορντ στον Σόρος και τα γερμανικά ιδρύματα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2014.
- Συλλογικό, Νεοθωμανισμός και ελληνική ταυτότητα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2009.
- Συλλογικό, Παγκοσμιοποίηση και μετανάστευση. Η Ελλάδα ανάμεσα στο μεταναστευτικό και τη δημογραφική κατάρρευση, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2015.
- Συλλογικό, Τουρκία, Ισλάμ και κρίση του Κεμαλισμού (συνεπιμέλεια με τον Κωνσταντίνο Δ. Γεώρμα), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2001.
Υποσημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Τάσος Κωστόπουλος (09-11-2015). «Από τους Κούρδους στους Ποντίους». Η Εφημερίδα των Συντακτών. Ανακτήθηκε στις 19-05-2018.
- ↑ «Mάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της '17N'». BBCgreek.com. 11 Ιουνίου 2003. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2021.
- ↑ Sjöberg, Erik (2016). The Making of the Greek Genocide. Contested Memories of the Ottoman Greek Catastrophe. Νέα Υόρκη: Berghann. σελ. 91., Panourgia, Neni (2009). Dangerous Citizens: The Greek Left and the Terror of the State. Νέα Υόρκη: Fordham University Press. σελίδες 158–9.
- ↑ Επιστολή παραίτησης Γ.Καραμπελία από τη Συμβουλευτική Επιτροπή του κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών (Σπίθα).
- ↑ «Βιογραφικό Γ. Καραμπελιά – Αθήνα για την Ελλάδα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ «Απονεμήθηκαν τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών». Εφημερίδα των Συντακτών. 20/12/2014.
- ↑ http://www.topontiki.gr/article/317209/athina-gia-tin-ellada-mia-enallaktiki-protasi
- ↑ https://www.paron.gr/2019/04/03/athina-gia-tin-ellada/
- ↑ «Συνέντευξη Γιώργου Καραμπελιά στην ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ». Άρδην - Ρήξη. 30 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ «Ένα Όραμα για τον Ελληνισμό της παρακμής». HuffPost Greece. 9 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ Sjöberg, Erik (2016). The Making of the Greek Genocide. Contested Memories of the Ottoman Greek Catastrophe. Νέα Υόρκη: Berghann. σελίδες 90–1.
the left wing nationalist publisher Giorgos Karabelias
, Γαζή, Έφη (2015). «Μεταπλάσεις της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας και ταυτότητας στη Μεταπολίτευση». Στο: Μ. Αυγερίδης, Έφη Γαζή, Κωστής Κορνέτης. Μεταπολίτευση: Η Ελλάδα στο μεταίχμιο δύο αιώνων. Αθήνα: Θεμέλιο. σελ. 248., Tsibiridou, Fotini (2007). «Writing about Turks and Powerful Others: Journalistic Heteroglossia in Western Thrace». Στο: Theodossopoulos, Dimitrios. When Greeks Think About Turks: The view from Anthropology. Λονδίνο και Νέα Υόρκη: Routledge. σελ. 134.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Βιογραφικό Γιώργου Καραμπελιά. 9 Φεβρουαρίου 2015
- Εργογραφία του Γ. Καραμπελιά.
- Η επίσημη προσωπική ιστοσελίδα του Γ. Καραμπελιά.
- Η ιστοσελίδα της κίνησης πολιτών «Άρδην».
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου