Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ. «ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΟΝΟ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ».

 

ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΑ: "ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΑ ΕΛΕΓΧΕΙ Ο ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΣ ΡΟΤΣΙΛΝΤ"

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ: «ΕΙΜΑΙ Ο ΡΟΤΣΙΛΝΤ. ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΑΛΔΑΙΟΥ ΜΑΓΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΥΡ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΣ».

Μιχάλης Σκαφίδας,  
 Το έπος των Ρότσιλντ,    
05.01.2016 

Πηγή : Andro.gr

Το ιλιγγιώδες πεπρωμένο μιας δυναστείας που έγινε όσο καμιά άλλη συνώνυμο του πλούτου και της επιρροής.

Οι Ρότσιλντ ήταν πάντα αρχηγοί. 
Μπορεί ο Ναπολέων να πλησίασε κάποτε τον θρόνο της υφηλίου, αλλά ήταν το χρήμα των Ρότσιλντ που τον σταμάτησε στο Βατερλό.  
Χάρη στα αμέτρητα αργύρια των Ρότσιλντ, τα οποία χρηματοδότησαν τη θρυλική αντεπίθεση των Εγγλέζων, η μάχη του Βατερλό άλλαξε την πορεία της Ευρώπης και ο σαλεμένος Βοναπάρτης έφυγε για πάντα από το φίνο παριζιάνικο παλάτι όπου κατοικεί σήμερα ο Monsieur Ολάντ και πριν απ’ αυτόν ο Monsieur Σαρκοζί. 
Όταν, λοιπόν, ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος ισχυρίστηκε γελαστός πως το «χρήμα δεν δημιουργεί μόνο πλούσιους· δημιουργεί την Ιστορία» (μια ατάκα που του αρέσει ιδιαίτερα να επαναλαμβάνει), υπενθύμιζε απλώς την παλιά αλήθεια πως πίσω από το προσωπείο της πολιτικής εξουσίας δεν κρύβεται τίποτα λιγότερο από τη στρατηγική του πλουτοκράτη. Πολύ πριν γίνει κουβέντα για την υλιστική αντίληψη της ιστορίας από τον Ένγκελς και τον Μαρξ, σύμφωνα με την οποία η εξέλιξη καθορίζεται από τη διαλεκτική των παραγωγικών σχέσεων με τις παραγωγικές δυνάμεις των οργανωμένων κοινωνιών, την πυξίδα του πρωτόγονου καπιταλισμού των ανοργάνωτων κοινωνιών κρατούσαν κεφαλαιούχοι όπως οι Ρότσιλντ.

 Ο Άμστελ Μέιερ και τα αδέλφια του, Νέιθαν (πάνω αριστερά), Σάλομον (κέντρο), Τζέιμς (κάτω αριστερά) και Καρλ (κάτω δεξιά) σε λιθογραφία του 1850. 
 

Στα χνάρια του Μεφιστοφελή

 Όταν γεννιόταν ο πατριάρχης των Ρότσιλντ, ο Μέιερ Άμστσελ Μπόουερ, το 1744, στο εβραϊκό γκέτο της Φρανκφούρτης, η γη ανήκε στους λίγους προνομιούχους. Ήταν ακόμα η εποχή της άμαξας και του κρινολίνου. Στη ίδια πόλη θα γεννιόταν εννέα χρόνια αργότερα ο Γκαίτε, ο οποίος, ως γνωστόν, προέβλεψε μεγαλειωδώς το μελλοντικό πολιτισμό της ταχύτητας που σε συνδυασμό με την επέλαση της ματαιοδοξίας και το επιχειρηματικό δαιμόνιο θα έφερνε ίλιγγο στα σαλόνια της πεφωτισμένης μπουρζουαζίας. Ο «Φάουστ», ο οποίος κυκλοφόρησε το 1790, ήταν μια εκρηκτική προαίσθηση του ξέφρενου μέλλοντος. Ο Μέιερ Άμστσελ είχε ήδη κάνει το δικό του συμβόλαιο με τον Μεφιστοφελή αρκετά χρόνια προτού γραφτεί ο «Φάουστ». Για τους αφελείς, οι υποσχέσεις του Μεφιστοφελή συμβόλιζαν το λόγο του διαβόλου. Για τους πιο «ψαγμένους», όμως, όπως ήταν ο πρώτος Ρότσιλντ, η ιδέα του Μεφιστοφελή δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια έξαρση ζωτικότητας σ’ έναν αργοκίνητο αιώνα όπου η Ιστορία δεν είχε συνουσιαστεί ακόμα με τον καπιταλισμό. Παραμένει άγνωστο αν ο Γκαίτε και ο Ρότσιλντ συναντήθηκαν ποτέ σε κάποιο σαλόνι της Φρανκφούρτης, ο τετραπέρατος Άμστσελ, ωστόσο, έζησε και πλούτισε αρκετά προτού γραφτεί ο «Φάουστ». 

 

Ο ιδρυτής της οικογένειας, Άμστελ Μέιρ, το 18ο αιώνα στη Φρανκφούρτη.

 Ο Άμστσελ Ρότσιλντ, όντας η τέλεια εκδοχή του Μεφιστοφελή, είχε την ευφράδεια και την πειθώ του. Προσέγγισε τους πιο εκλεκτούς φεουδάρχες της εποχής του και τους έπεισε πως ήταν ανόητο να κρατούν τα αργύρια στα σεντούκια τους. Ο κόσμος προχωρούσε, οι εποχές άλλαζαν, το μέλλον περίμενε! Με τη μαγική λέξη «επένδυση» ο Άμστσελ πλεύρισε και κατέκτησε τον πλούτο. Έχοντας αγοράσει μια μικρή επιχείρηση που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του το 1750, έστησε έναν χρηματοπιστωτικό οργανισμό, ο οποίος με τον καιρό φτούρησε με τον ιλιγγιώδη τρόπο που φτουράνε σήμερα τα χρηματιστήρια και τα hedge funds. Μαζί με τα κεφάλαια μεγάλωνε και η οικογένειά του. Έκανε πέντε γιούς (τον πρώτο στα 29 του και τον τελευταίο στα 48 του) και από νωρίς τους πότισε με το λικέρ του Μεφιστοφελή. Αυτοί πάνω απ’ όλα θα αντιπροσώπευαν το όραμα του πρώτου Ρότσιλντ. Οι Ρότσιλντ είναι το πρότυπο του είδους τους: με αυτούς ξεκινά η ιδέα της κυρίαρχης οικογένειας που κερδοσκοπεί από τις επενδύσεις της.

Ό,τι πέτυχαν οι Αμερικανοί Ροκφέλερ ήταν μια επανάληψη της δοκιμασμένης πορείας των Ρότσιλντ στην Ευρώπη». 

«Ρότσιλντ» σημαίνει «κόκκινη ασπίδα» και ως όνομα επινοήθηκε από τον Άμστσελ, ο οποίος άλλαξε το Μπόουερ σε Ρότσιλντ παρακινημένος από το έμβλημα της κόκκινης σημαίας που συμβόλιζε τους πρωτοστάτες Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης. Πολύ προτού στηθούν τα θεμέλια της πολυεθνικής επιχειρηματικής λογικής, μετέτρεψε την οικογένειά του σε πολυεθνική επιχείρηση κερδοσκοπίας. Οι πέντε του γιοι δεν είχαν άλλη επιλογή, ούτε στον έρωτα ούτε στην εθνικότητα της νύφης. Ο Άμστσελ επέλεξε γι’ αυτούς πέντε νύφες με αυτή τη σειρά: μία Γερμανίδα, μία Βιενέζα, μια Λονδρέζα, μια Ναπολιτάνα και μία Παριζιάνα. Μετά το γάμο του, ο κάθε γιος αποχαιρετούσε βιαστικά τη Φρανκφούρτη για την πόλη της νύφης όπου θα στηνόταν η επόμενη επενδυτική τράπεζα των Ρότσιλντ. Κάπως έτσι οι Ρότσιλντ κατάκτησαν την Ευρώπη και ως το 1812 που ο θρήσκος Άμστσελ αποχαιρέτησε τους γιους και τα αργύρια για την αγκαλιά του Θεού, το όνομα, ο πλούτος και η παντοδυναμία των Ρότσιλντ είχαν χαραχτεί σαν γιγαντιαίες οροσειρές στο χάρτη του ευρωπαϊκού νέου πλούτου.




Ο Βρετανός λόρδος Ρότσιλντ στην έπαυλη του Waddesdon Manor.

Προς Θεού, ένας Ρότσιλντ θεωρείται περισσότερο εφευρέτης του πλούτου παρά νεόπλουτος. Χάρη στους Ρότσιλντ δημιουργήθηκαν οι ισχυρότεροι νεόπλουτοι της Ευρώπης και χάρη σ’ αυτήν τους την ιδιότητα (να εμπνέουν δηλαδή και να αβγαταίνουν τον πλούτο, καθώς και τις υπηρεσίες τους που συντέλεσαν στην παντοδυναμία της ανώτερης ευρωπαϊκής οικονομικής τάξης) κατάκτησαν με τον καιρό το ύστατο αξίωμα του αριστοκράτη πλουτοκράτη. Το αυστριακό και το βρετανικό παλάτι, τιμής ένεκεν, μοίρασαν πρόθυμα στους γιους του Άμστσελ υψηλούς τίτλους ευγενείας. Έτσι οι Ρότσιλντ έγιναν «φον» και βαρόνοι, ρυθμιστές πολιτικών καταστάσεων και ευεργέτες του εκσυγχρονισμού. Ήταν με το χρήμα του Νάθαν Μέιερ Ρότσιλντ (του τρίτου γιου του Άμστσελ που πήρε τη λονδρέζα νύφη) που από το 1813 ως το 1815 χρηματοδοτήθηκε ο αγγλικός στρατός για να αντιμετωπίσει τον Βοναπάρτη.

Αργότερα, κατά την περίοδο του εκβιομηχανισμού της Ευρώπης, το χρήμα των Ρότσιλντ έπεσε σαν χαλάζι στη γη της εξέλιξης. Από τη δημιουργία του ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού δικτύου ως τη κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ, το χρήμα των Ρότσιλντ έφερε την Ευρώπη στο μέλλον.

Όπως παρατηρεί ένας ιστορικός, «οι Ρότσιλντ είναι το πρότυπο του είδους τους. Η ιδέα της κυρίαρχης οικογένειας που κερδοσκοπεί από τις επενδύσεις της στο ξεκίνημα του εκσυγχρονισμού ξεκινάει με αυτούς και συνεχίζεται με τους Αμερικανούς Ροκφέλερ. Ό,τι έκαναν και πέτυχαν οι Ροκφέλερ δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια επανάληψη της επιτυχημένης δοκιμασμένης πορείας των Ρότσιλντ στην Ευρώπη». Κατά την περίοδο της βιομηχανοποίησης της Ευρώπης, το χρήμα των Ρότσιλντ έπεσε σαν χαλάζι στη γη της εξέλιξης. Από τη δημιουργία του ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού δικτύου ως τη κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ, έσπρωξε τη «γηραιά ήπειρο» στο μέλλον. Διόλου τυχαία, η ιστορία και το όνομα των παντοδύναμων Ρότσιλντ συνδέθηκαν κατά καιρούς μέσα από σκοτεινά σενάρια συνωμοσίας, που σαν φοβερά παραμύθια γοήτευσαν την υφήλιο.

Πίσω από την υποτιθέμενη παγκόσμια κυριαρχία των Εβραίων κάποιοι θα βλέπουν πάντα έναν δαιμόνιο Ρότσιλντ. 

Από το παρασκήνιο του Λευκού Οίκου και του Βατικανού ως τα μυστικά των Ιλουμινάτι και τους ατέλειωτους κύκλους των αποκρυφιστών, ο δάκτυλος Ρότσιλντ μοιάζει τόσο συναρπαστικός και αναμενόμενος όσο και ο Κύκλωπας στο ταξίδι του Οδυσσέα. Δεν ήταν μόνο η μάχη του Βατερλό και ο εκβιομηχανισμός της Ευρώπης που έδωσαν φτερά στην απέραντη οικονομική ισχύ των Ρότσιλντ. Ήταν επίσης οι στραβοτιμονιές, οι πόλεμοι και οι κρίσεις των ταραγμένων αιώνων. Σύμφωνα με τις φήμες της ιστορίας, τον 19ο αι., σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, το Βατικανό απευθύνθηκε στους Ρότσιλντ για δανεικά και έκτοτε τα συμφέροντα αμφοτέρων έσμιξαν. Σήμερα οι τραπεζικές και επενδυτικές επιχειρήσεις της δισεκατομμυριούχου Καθολικής Εκκλησίας εξακολουθούν να συνδέονται με τα συμφέροντα των Ρότσιλντ. Ως γνωστόν, οι θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές απασχολούν κυρίως την καθημερινότητα των πληβείων. Οι Ρότσιλντ, αντιθέτως, ακολουθούσαν πάντα τα χνάρια του Μεφιστοφελή, ανεπηρέαστοι από τις δεισιδαιμονίες των πληβείων.

Για έναν Ρότσιλντ, όπως και για έναν Ροκφέλερ, δεν έχει σημασία η καταγωγή του πλούτου. Σημασία έχει η συσσώρευσή του.

 Όταν χρειάστηκε να φυγαδεύσουν τον πλούτο τους από τη Ρωσία, οι Τσάροι εμπιστεύτηκαν τα αμύθητα για την εποχή κεφάλαιά τους στις τράπεζες των Ρότσιλντ στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Μερικά χρόνια αργότερα που οι Ρομανόφ έγιναν η αλοιφή της επανάστασης, οι Ρότσιλντ επωφελήθηκαν της κρίσης. Λέγεται ότι με τα κεφάλαια των δολοφονημένων τσάρων σιγοντάρησαν την Ρωσική Επανάσταση, εξασφαλίζοντας την εύνοια των ηγετών των μπολσεβίκων, οι οποίοι εμπιστεύτηκαν στις τράπεζές τους τη δημευμένη περιουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Ένας σύγχρονος πατριάρχης, ο βαρόνος Γκι ντε Ρότσιλντ. 


Με ρίσκο και αφοσίωση Η πάλη ανάμεσα στο “καλό” και στο “κακό” είναι η πάλη ανάμεσα στο συμφέρον και την αφέλεια. Όπως ισχυρίστηκε κάποτε ένας φιλόσοφος, «το κέρδος προκύπτει πάντα μέσα σε μια καταχνιά ανισοτιμίας». Δεν είναι μόνο οι Ρότσιλντ που ανήκουν στους νικητές της καταχνιάς· είναι ένα ολόκληρο κατεστημένο που στις εξευγενισμένες και πιο corporate μέρες του Μπιλ Γκέιτς στην Αμερική το λένε New Establishment.

Περιττό να αναφέρει κάποιος πως οι απόγονοι των Ρότσιλντ δεν ανήκουν στη λίστα του New Establishment, στην κορυφή της οποίας οι προσωπικές περιουσίες αγγίζουν έως και τα $ 70 δις. Τόσα λεφτά μαζεμένα σε μια τσέπη οι Ρότσιλντ δεν τα είδαν ποτέ και ας τα είχαν καλά με τον Πάπα, τους Ρομανόφ και τους μπολσεβίκους. Διακόσια και κάτι χρόνια από τότε που ο Άμστελ Ρότσιλντ ίδρυσε τη δυναστεία που πρόσφερε οικονομική συμβουλή και σοφία σε αυτοκράτορες και επιχειρηματικούς κροίσους, το όνομα των Ρότσιλντ μπορεί να διατηρεί την αίγλη του μυστηρίου του, αλλά οι Ρότσιλντ δεν είναι πια αυτό που ήταν. 

 

Πάντα πρώτη στα πάρτι η Άναμπελ Νίλσον, που της αρέσει να γδύνεται στα κοσμικά γκαλά μετά το πρώτο ποτήρι, και η Νταβίνια Τέιλορ, σ’ ένα πάρτι στο Μονακό, το 2000. 

Το millennium βρήκε τους Ρότσιλντ σε πρωτόγνωρα βάθη απόγνωσης και παρακμής. Το 1996, ένας εκ των απογόνων του αγγλικού κλάδου της οικογένειας, ο Άμστσελ τζούνιορ, βρέθηκε κρεμασμένος στο μπάνιο της λουσάτης σουίτας του, σ’ ένα απ’ τα καλύτερα ξενοδοχεία του Λονδίνου. Ήταν 41 ετών και την προηγουμένη του θανάτου του τού είχε ανακοινωθεί επίσημα η προαγωγή του σε πρόεδρο της οικογενειακής τράπεζας των Ρότσιλντ στο Λονδίνο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ένας άλλος απόγονος της οικογένειας, ο 23χρονος Ράφαελ, έπεσε νεκρός από υπερβολική δόση ηρωίνης σ’ένα πεζοδρόμιο στο Μανχάταν. Είχε περάσει τη νύχτα σ’ ένα κλαμπ αγκαλιά με πολλές υποψήφιες ερωμένες, με καμία εκ των οποίων δεν πρόλαβε να φτάσει ως το κρεβάτι.

Η θλίψη και η παρακμή των απογόνων της δόξας δεν είναι αποκλειστικό ψεγάδι των Ρότσιλντ. Από τους Ροκφέλερ και τον Γκετί, ως τους Νιάρχους και τον Ωνάση, οι μεγιστάνες, ως γνωστόν, δημιούργησαν υπέρμετρο πλούτο και παιδιά ανήμπορα να ενηλικιωθούν χωρίς τραύματα. Στην περίπτωση των Ρότσιλντ, το βάρος της οικογενειακής κληρονομιάς ήταν δυσβάσταχτο για έναν παραπάνω λόγο. «Οι Ρότσιλντ εξαπλώθηκαν σε όλο το κόσμο ως μια γιγαντιαία κερδοσκοπική οικογενειακή εταιρεία με υπέρογκες απαιτήσεις από τα μέλη της μέσα σ’ ένα βίαια ανταγωνιστικό περιβάλλον», παρατηρεί ένας σχολιαστής. «Η αιώνια πρόκληση των μεταγενέστερων Ρότσιλντ δεν ήταν απλώς η κληρονομιά του ονόματός τους, αλλά και η διαιώνισή του σε μια εποχή που ο πλούτος κερδίζεται και μοιράζεται αλλιώς». Μαζί με τις εποχές αλλάζει και το προφίλ της κεφαλαιοκρατίας. 

Ο Ναθάνιελ Ρότσιλντ, από τον αγγλικό κλάδο της οικογένειας, σε μια λονδρέζικη δεξίωση το 2000. 

Ένας απ’ τους λόγους που ο Άγγλος Νάθανιελ Ρότσιλντ θεωρείται σήμερα ο πιο «υγιής» εκ των απογόνων των Ρότσιλντ («a survivor», σύμφωνα με τους Λονδρέζους) είναι η συνειδητοποίηση της πικρής αλήθειας πως μόνο με το όνομα δεν μπορεί πλέον κανείς να φτάσει μακριά. Στα 45 του, είναι ο νεότερος, ωραιότερος και ανθηρότερος Ρότσιλντ. Πήγε μικρός στην Οξφόρδη, όπου μελέτησε οικονομικά και λογοτεχνία. Ήταν εκεί που διάβασε τον Γκαίτε και έκτοτε του έμειναν τα λόγια του αποκαρδιωμένου Φάουστ: «Ό,τι έχεις απ’ τους προγόνους σου βρει/ κέρδισέ το, δικό σου για να γίνει/Τρανό είναι βάρος άχρηστο ό,τι μένει/ μόνο η στιγμή ό,τι πλάθει, αυτό ωφελεί». Ο πατέρας του Νάθανιελ, ο Τζέικομπ Ρότσιλντ, αντίθετα από άλλους συγγενείς, κατάφερε ως ένα σημείο να σταθεί αντάξιος της εντολής του Φάουστ. Όταν διαφώνησε με τον αδερφό του για την στατική οικονομική πολιτική της οικογενειακής τράπεζας στο Λονδίνο, αποχώρησε για να στήσει μια δική του επενδυτική εταιρεία, την RIT Capital Partners – σήμερα μία από τις ισχυρότερες στην Αγγλία. Με ρίσκο και αφοσίωση, η προσωπική περιουσία του Τζέικομπ αυξήθηκε από μερικές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια που ήταν τη δεκαετία του ’80 σε πάνω από ένα δις δολάρια σήμερα. 

 

Ο ωραίος κληρονόμος Ντέιβιντ ντε Ρότσιλντ το 2004. 

Το βάρος του πλούτου

 Ένας Ρότσιλντ γεννιέται με τα προβλήματα, αλλά και τους τίτλους του. Ειδικά οι Άγγλοι Ρότσιλντ διατηρούν πάντα τον τίτλο του λόρδου, ένας τίτλος τιμής που τους δόθηκε το 19ο αι. και επέζησε παρέα με τα απαρχαιωμένα έθιμα του Μπάγκινχαμ. 

Ως 4ος βαρόνος Ρότσιλντ, ο 80χρονος Τζέικομπ πηγαίνει συχνά για τσάι με τη βασίλισσα, για lunch με τον πρωθυπουργό και για δείπνο με κάποιον επισκέπτη πρόεδρο.  
Ο Νάθανιελ, ο οποίος θα γίνει 5ος βαρόνος Ρότσιλντ όταν ο Τζέικομπ ανέβει στους ουρανούς (όπου, όπως αρέσει στους είρωνες Λονδρέζους να λένε, οι Ρότσιλντ διατηρούν το δικό τους παράδεισο, αφού έχουν διασυνδέσεις ακόμα και με τον Θεό), πριν και μετά από την Οξφόρδη μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον στιγματισμένο από την απουσία του πατέρα του, ο οποίος ήταν συνήθως μακριά για δουλειές. Στην αρχή έκανε όλες τις προβλεπόμενες παρατυπίες: καταχρήσεις, κατακτήσεις και ντόλτσε βίτα. Με την οικογενειακή πιστωτική κάρτα και τα μετρητά των Ρότσιλντ στην τσέπη όρμησε στις εκλεκτότερες μητροπόλεις του κόσμου και παραλίγο να ξεχάσει την εντολή του Φάουστ.

Λίγους μήνες μετά την αποφοίτηση του, το 1995, ερωτεύτηκε την Άναμπελ Νίλσον, μια νεαρή Λονδρέζα κοσμική κυρία με εκκεντρικές εξάρσεις, και μαζί της παραλίγο να χάσει τη λογική του. Όσο ο κόσμος βάδιζε προς την πρόκληση του millennium, η μεγαλύτερη πρόκληση και απόλαυση του Νάθανιελ, μετά το σεξ με την Άναμπελ, ήταν να τη βλέπει να ανεβαίνει μισόγυμνη με ψηλοτάκουνα για να χορέψει πάνω σε τραπέζια ήσυχων σικάτων εστιατορίων. Σ’ ένα από αυτά έτυχε ένα βράδυ να κάθεται η βαρόνη Θάτσερ, η οποία φημολογείται πως, κάπως αηδιασμένη από το παρακμιακό θέαμα, μουρμούρισε το εξής: «Είναι φρικτό το πώς καταντάει τους απερίσκεπτους ανθρώπους το βάρος του πλούτου!» 

 

 Ο Νάθανιελ Ρότσιλντ και ο Πίτερ Σίμονς σ’ ένα πριβέ ντίνερ πάρτι, στο λονδρέζικο Άναμπελ.

 Εκείνη τη χρονιά ο Νάθανιελ σαφώς ήταν ο πιο λαμπερός απερίσκεπτος πλούσιος του Λονδίνου. Όπως λέει ένας φίλος του, «άλλοι στη θέση του θα επεδίωκαν πρεστίζ και διασυνδέσεις με την Νταϊάνα και τον κύκλο της, όπου δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να εισχωρήσει ένας  χαριτωμένος Ρότσιλντ». Αντίθετα, ο Νάθανιελ έγινε μέλος του Bullingdon Club, ενός παρακμιακού κλαμπ αλκοολικών Εγγλέζων πλουσίων με αγαπημένη τους συνήθεια να κάνουν λίμπα ακριβά εστιατόρια μετά από οργιώδη πάρτι και, την επομένη, να στέλνουν ως επανόρθωση λευκές επιταγές στους ιδιοκτήτες τους -οι οποίοι τις δέχονταν με ευχαρίστηση, επειδή πενταπλασίαζαν το κόστος της επισκευής. «O Νάθανιελ είχε μια απίστευτη εξέλιξη και τα κατάφερε μόνος του. Η επιτυχία του δεν καθορίστηκε από τις οικογενειακές διασυνδέσεις. Το μεγάλο ταλέντο του είναι να μυρίζεται έξυπνους επενδυτές και να στήνει ενδιαφέρουσες επενδύσεις», λέει ο Μπάρακετ. Ένα χρόνο αργότερα, το πάρτι τελείωσε απότομα για τον Νάθανιελ. Όπως περιγράφει μια πρώην ερωμένη του, «είναι σαν να τον χτύπησε το ρεύμα! Σταμάτησε τις καταχρήσεις, έκοψε το ξενύχτι, ήθελε ξαφνικά να γίνει ένας “αληθινός Ρότσιλντ”». Λένε πως, ως ένα σημείο, η αυτοκτονία του ξαδέρφου του, Άμστσελ τζούνιορ, ήρθε σαν ψυχρολουσία και προειδοποίηση. Μετά από μερικούς μήνες, ο Νάθανιελ επανεμφανίστηκε υγιής και αποφασισμένος. «Η μεταμόρφωση ξεκίνησε από μέσα του», λέει ένας γνωστός του. «Δεν ήταν καθόλου επιφανειακή και επιπόλαια. Είπε “θα αλλάξω” και άλλαξε, λες πάτησε το κουμπί». Η εντολή του Φάουστ επέστρεψε ως κραυγή. Ο Νάθανιελ, αντί να τρώει απ’ τα έτοιμα, ορκίστηκε να κερδίσει τα δικά του. Είχε δύο επιλογές: ή να ξεφύγει από τον οικογενειακό ζυγό κάνοντας αυτό που έκανε ο παππούς του, ο Βίκτωρ Ρότσιλντ, ο οποίος έγινε ακαδημαϊκός και φημισμένος ζωολόγος στο Κέιμπριτζ, ή να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση. Τον τράβηξε το δεύτερο. Ο γρηγορότερος δρόμος προς το ασύλληπτο κέρδος στην τρίτη χιλιετία, ως γνωστόν, είναι τα hedge funds και εκεί ακριβώς επικεντρώθηκε η προσοχή του. Στην αρχή, κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά. Όταν στις αρχές του ’96 ο Νάθανιελ κάλεσε έναν γνωστό του μεγαλοεπενδυτή, τον Τίμοθι Μπάρακετ, σε lunch στο λονδρέζικο Caprice (το πάλαι ποτέ αγαπημένο στέκι της Νταϊάνας), για να του προτείνει να συνεργαστούν σ’ ένα νέο hedge fund, το Atticus που ο Μπάρακετ είχε στα σκαριά, εκείνος τον απέρριψε με το γάντι. Μετά από πολλούς μήνες επιμονής εκ μέρους του «μεταμορφωμένου» Νάθανιελ, ωστόσο, ο Μπάρακετ πείστηκε τελικά να τον δεχτεί στην Atticus ως διευθυντή επιχειρηματικής ανάπτυξης, μια θέση περιορισμένης ευθύνης, με κύριο ζητούμενο την ανεύρεση κεφαλαίων μέσω των οικογενειακών διασυνδέσεων του Ρότσιλντ. 

 Ο Άμστελ Ρότσιλντ βρέθηκε κρεμασμένος στη σουίτα του, στο παριζιάνικο ξενοδοχείο “Le Bristol” το 1994. 

Όταν στην αρχή οι υποψήφιοι μεγαλοεπενδυτές παρουσιάζονταν διστακτικοί να κάνουν οποιαδήποτε συμφωνία με τον Νάθανιελ του Bullingdon Club, σήκωνε το τηλέφωνο ο Τζέικομπ για να τους καθησυχάσει πως ο μεταμορφωμένος γιος του ήταν πλέον άξιος εμπιστοσύνης και συνεργασίας. Κάπως έτσι πείστηκε και ο Πίτερ Μανκ, ένας απ’ τους πρώτους που επένδυσε στην Atticus και δεν έχασε.

 «Ο Νάθανιελ Ρότσιλντ (όπως με στόμφο προφέρουν πάντα οι Άγγλοι τους Ρότσιλντ) είναι ένα success story», άκουσα να μου λέει προ καιρού ένας γνωστός μου Λονδρέζος χρηματιστής. «Είπε “θα την κάνω” και την έκανε. Είναι απ’ τους λίγους του είδους του που πληρώνουν απ’ την τσέπη τους τα καύσιμα και τη συντήρηση του οικογενειακού τους Gulfstream!» Μέρος αυτής της επιτυχίας είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Μπάρακετ (του πάλαι ποτέ διστακτικού συνεταίρου του Νάθανιελ) «η ατέλειωτη εργατική διάθεση του Νάθανιελ. Είχε μια απίστευτη εξέλιξη και τα κατάφερε μόνος του. Η επιτυχία του δεν καθορίστηκε από τις οικογενειακές διασυνδέσεις του. Το μεγάλο ταλέντο του είναι να μυρίζεται έξυπνους επενδυτές και να στήνει ενδιαφέρουσες επενδύσεις». 


 

 Η περίφημη βίλα “Ephrussi” των Ρότσιλντ.

 Ένας αληθινός Ρότσιλντ… Η επιτυχία του στην Atticus αποκατέστησε την υπόληψη του Νάθανιελ στο βασίλειο των Ρότσιλντ. Κληρονομώντας τα καθήκοντα του πατέρα του, έγινε διευθυντής της RIT Capital Partners και του Ιδρύματος Ρότσιλντ και, όπως τονίζει ένας συνεργάτης του, «τα καταφέρνει παντού». Όλα αυτά χωρίς καν να ζει μόνιμα στο Λονδίνο, μια πόλη που για τον νεότερο Άγγλο Ρότσιλντ ζωντανεύει τις αναμνήσεις του άτακτου εαυτού του. Με κατοικία το Κλόστερς της Ελβετίας και σπίτια στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Μανχάταν, στη Μόσχα και στην Κέρκυρα, ο πιο πετυχημένος Ρότσιλντ της γενιάς του πληρώνει πολλά καύσιμα για να πηγαινοέρχεται με το Gulfstream του.

Το περίφημο σπίτι των Ρότσιλντ στην Κέρκυρα, το οποίο κάποτε ανήκε στο ζωγράφο Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και πέρασε στους Ρότσιλντ μέσω της Μπάρμπαρα Χάτσινσον (η οποία, όταν χώρισε τον Βίκτορ Ρότσιλντ, τον παππού του Νάθανιελ, παντρεύτηκε τον Γκίκα) είναι ένα από τα ιστορικότερα σπίτια της δυναστείας, το οποίο ο Νάθανιελ άρχισε να επισκέπτεται στις αρχές της νέας χιλιετίας ολοένα και συχνότερα. «Αν κάποτε ο χρόνος και τα μέσα μου το επιτρέψουν, δεν θα με πείραζε να ζούσα και να δούλευα το μισό χρόνο μου στο νησί», έχει εκφράσει ως επιθυμία ο ίδιος. Η έπαυλη της Κέρκυρας, βεβαίως, παραείναι μεγάλη για έναν bachelor, ο οποίος εξακολουθεί να ακονίζει το σεξαπίλ του στην αγκαλιά γυναικών εξίσου ελκυστικών αλλά λιγότερο προκλητικών από την Άναμπελ. 

 

 Οι ιστορικοί αμπελώνες των Ρότσιλντ στο Σατό Μουτόν, όπου παράγεται το ομώνυμο, μεγάλο κρασί.
 

Με μόνιμη κατοικία του το Κλόστερς της Ελβετίας και σπίτια στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Μανχάταν, στη Μόσχα και στην Κέρκυρα, ο υπερδραστήριος Νάθανιελ Ρότσιλντ χρειάζεται ποταμούς από καύσιμα για να πηγαινοέρχεται συνεχώς με το Gulfstream του. 
Το αν ο Νάθανιελ προτιμά τη Μόσχα ή τη Σιβηρία, όπου βρίσκεται συχνά για δουλειές, από τα άλλα μέρη όπου διατηρεί κατοικίες είναι μια άλλη υπόθεση. «Η Ρωσία είναι μια νέα Αμερική και η Μόσχα ένα νέο Μανχάταν», αστειεύτηκε κάποια στιγμή ο ίδιος. «Μπορεί οι Ρώσοι καπιταλιστές να είναι ακόμα εκεί που ήταν οι Αμερικανοί πριν από 150 χρόνια και οι Ευρωπαίοι πριν από 300, αλλά αυτό κάνει τη Ρωσία πιο ελκυστική από ποτέ». 
Το κρύο της Μόσχας δεν τον απασχολεί. Ο Νάθανιελ πάνω απ’ όλα αγαπάει το χιόνι και το σκι -λένε πως ο 5ος βαρόνος Ρότσιλντ είναι ο πιο δεινός σκιέρ στις ελβετικές πλαγιές. Αν τον ρωτήσεις τι έχει μάθει απ’ τη ζωή, είναι ξεκάθαρος. «Το χιόνι», θα σου πει, «είναι σαν τα λεφτά. Όταν τρέχεις πάνω του δεν σε σταματάει τίποτα. Αρκεί να μην τσακιστείς». 

          ΟΙ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ  ΡΟΤΣΙΛΝΤ  ΚΑΙ  ΡΟΚΦΕΛΛΕΡ

ΠΑΡΑΚΑΤΩ  ΠΑΡΑΘΕΤΩ  ΕΝΑ  ΑΡΘΡΟ  

ΣΤΟ  ΑΡΘΡΟ  ΕΧΕΙ   ΗΔΗ  ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ  ΜΕ  ΠΟΙΗΜΑ  Ο  ΛΟΡΔΟΣ  ΒΥΡΩΝ  ΑΠΟ  ΤΟ  1821.

Ρότσιλντ: Αποδομώντας τις θεωρίες συνωμοσίας

Θάνος Σ. Επαχτίτης,  12 Ιανουαρίου 2017

Μετάφραση από άρθρο του Brian Dunning – Sceptoid

Κάθε συνωμοσιολογική ιστοσελίδα που σέβεται τον εαυτό της, δε μπορεί παρά να μην κάνει συχνές αναφορές στη θεωρία που προτάσσει πως οι κυβερνήσεις του πλανήτη βρίσκονται υπό τον έλεγχο ενός σκιώδους οργάνου που απαρτίζεται από μέλη των οικογενειών Ροτσιλντ, Ρόκφελερ κτλ.

 Τι στοιχεία υπάρχουν όμως πως αυτές οι οικογένειες και στη προκειμένη περίπτωση, οι Ρότσιλντ, ορίζουν τις τύχες του πλανήτη; Για ποιο λόγο υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα να λαμβάνουν »άνωθεν» εντολές, παραχωρώντας τη κυριαρχία τους και διεξάγοντας πολέμους; Η απάντηση, σύμφωνα με τους »πιστούς», είναι τα χρήματα.

Η αχόρταγη λαχτάρα των Ρότσιλντ για χρήματα και εξουσία, τους έχει οδηγήσει να δολοφονήσουν Αμερικανούς προέδρους και να είναι πίσω σχεδόν από κάθε πόλεμο από τις αρχές του 19ου αιώνα έως σήμερα. Αν και Εβραίοι, είναι πίσω από το Ολοκαύτωμα, ενώ σύμφωνα με άλλους, ήταν η πραγματική δύναμη πίσω από τη δημιουργία του σύγχρονου Ισραήλ. 

Ο Nathan Rothschild φέρεται  να έχει πει:

»Δεν με ενδιαφέρει που μια μαριονέτα κυβερνά το θρόνο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο άνθρωπος που ελέγχει τη παροχή του βρετανικού χρήματος, ελέγχει την αυτοκρατορία. Και αυτός ο άνθρωπος είναι εγω».

Η ιστορία των Ρότσιλντ είναι μια ιστορία χρήματος που ξεκίνησε κατά το 18ο αιώνα. Ο αντισημιτισμός που επικρατούσε για αιώνες στην Ευρώπη, πιθανότατα »βοήθησε» τους Εβραίους να εξελιχθούν οικονομικά. Η απαγόρευση ιδιοκτησίας συμμετοχής και σε δημόσια αξιώματα, τους οδήγησε να ασχοληθούν με το εμπόριο και τα οικονομικά γενικότερα, διακινώντας χρήματα και κάνοντας περιουσίες.

Ένας από τους πιο επιτυχημένους ήταν ο Mayer Amschel Rothschild, γεννηθείς το 1744, σε μια παραγκούπολη της Φρανκφούρτης. Ήταν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες περιθωριοποιημένους της εποχής. Μεγαλώνοντας έγινε υπάλληλος σε μια μικρή τράπεζα του Αμβούργου, όπου έμαθε τη »τέχνη». Επιστρέφοντας στη Φρανκφούρτη, σε ηλικία 19 ετών και άρχισε να ασχολείται με »μικροτραπεζική», διακινώντας και ανταλλάσσοντας σπάνια νομίσματα και σχετικές επενδύσεις. Όντας έξυπνος και χαρισματικός, αναζητούσε πλούσιο πελατολόγιο και άρχισε να συναναστρέφεται με ευγενείς, όπου και όποτε μπορούσε. Φτάνοντας στην ηλικία των 40, είχε καταφέρει να αποκτήσει επαγγελματική σχέση με τον William I, Εκλέκτορα της Hesse, ένα από τα λίγα άτομα που μπορούσαν να εκλέξουν Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με τη περιουσία του τελευταίου στη διάθεσή του, ο Mayer μπορούσε πλέον να εμπλακεί σε μεγαλύτερες, διεθνείς συναλλαγές.

Ήταν σε αυτό το σημείο που το όνομα Ρότσιλντ ενεπλάκη σε σενάριο χειρισμού χρημάτων στο παρασκήνιο πολέμων. Ο Meyer, ήταν πιστός στη παράδοση της οικογενειακής επιχείρησης και επέμεινε οι 5 γιοί του να γίνουν συνεταίροι. Αυτό που έκανε στη συνέχεια, αποτέλεσε παράδειγμα για πολλούς πλούσιους Εβραίους που ακολούθησαν. Έστειλε τους γιους του ως αντιπροσώπους στα 5 μεγάλα οικονομικά κέντρα της εποχής (Φρανκφούρτη, Βιέννη, Λονδίνο, Νάπολη και Παρίσι).

Κάπου εδω ξεκινάει μία από τις πρώτες συναλλαγές της οικογένειας που αποτέλεσε το έναυσμα της υπερβολής και της ψευδοϊστορίας. Ο William I, φοβούμενος τη προέλαση του Ναπολέοντα στην Ευρώπη, υποτίθεται πως μετέφερε όλη του τη περιουσία στον Meyer, για να τη προστατεύσει. Ο τελευταίος μπόρεσε να κρύψει τα χρήματα στέλνοντάς τα στο γιο του Nathan στο Λονδίνο. Το γραφείο των Ρότσιλντ στο Λονδίνο, αποφάσισε να τα επενδύσει και τα δάνεισε στο βασιλικό στέμμα, για να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος εναντίον του Ναπολέοντα στην Ισπανία και τη Πορτογαλία. Στη πραγματικότητα, ο William I, έδωσε στον Meyer, κάποια πολύ σημαντικά έγγραφα. Η περιουσία του William I βρισκόταν προ πολλού στη διαχείριση του Nathan. Ο ίδιος το William I, δεν ήταν άσχετος με το αντικείμενο, μιας και ο πατέρας του είχε ξαναχρηματοδοτήσει το στέμμα στη διάρκεια των πολέμων της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, λίγες δεκαετίες νωρίτερα, απ όπου αποκόμισε μεγάλο μέρος της περιουσίας του.

Όπως και να χει, οι επενδύσεις που έκαναν οι Ρότσιλντ για τον William I, απέδωσαν μεγάλο κέρδος και υπερέβησαν κατά πολύ -λόγω επιτοκίων- τις περιουσίες των πελατών τους. Σε αυτό το σημείο γεννήθηκε η τραπεζική δυναστεία των Ρότσιλντ. Οι 4 από τους 5 γιούς του Meyer, έκαναν δικά τους παιδιά και τα έστειλα να στελεχώσουν νέα γραφεία σε άλλα οικονομικά κέντρα. Ο Meyer έδωσε εντολή οι γάμοι των μελών της οικογένειας να γίνονται με στενούς συγγενείς, όπως πρώτα και δεύτερα ξαδέλφια, διασφαλίζοντας τη περιουσία από »παρείσακτους». Στο απόγειο της δύναμής του, η περιουσία του ξεπερνούσε αυτή οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου στην ιστορία. Κατά το 19ο αιώνα η N M Rothschild and Sons του Λονδίνου, έπαιζε το ρόλο που σήμερα παίζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, βοηθώντας στη σταθεροποίηση νομισμάτων διαφόρων χωρών. Τα κέρδη τους ήταν τεράστια, άλλα παράλληλα παρείχαν μια διεθνή »υπηρεσία» που κανείς άλλος δε μπορούσε.

Τα κόστη των 2 Παγκόσμιων Πόλεμων, ξεπέρασαν κατά πολύ τις δυνατότητες των Ρότσιλντ, αλλά και όλων των άλλων τραπεζών για χρηματοδότηση των εμπλεκομένων και οδήγησαν στη δημιουργία του ΔΝΤ, που σηματοδότησε το τέλος ενός μεγάλου μέρους των μέχρι πρότινος δραστηριοτήτων. Επιπλέον, οι Ναζί κατάσχεσαν όλη τη περιουσία των Ρότσιλντ στην Αυστρία και τα μέλη της οικογένειας κατέφυγαν στις ΗΠΑ. Η τεράστια περιουσία που άφησαν πίσω χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί. Αυτή ήταν η μια και μοναδική »χρηματοδότηση» που έλαβαν από τους Ρότσιλντ.

Την εποχή της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ στα τέλη της δεκαετίας του ’40, υπήρχαν εκατοντάδες απόγονοι του Mayer Amschel Rothschild που ασχολούνταν με τράπεζες, ακίνητα και διάφορες άλλες επιχειρήσεις. 
Κάποιοι εξ αυτών υποστήριξαν το νέο κράτος. Κάποιοι άλλοι ήταν ενάντια του. Η ιδέα της ενοποιημένης οικογένειας Ρότσιλντ, είχε προ πολλού χαθεί. Πολλοί οικονομικοί θεσμοί ενεπλάκησαν στη δημιουργία του Ισραήλ, με κάποιους από αυτούς να ανήκουν σε κάποιον Ρότσιλντ και κάποιους άλλους να μην έχουν τη παραμικρή σχέση. Μια θεωρία συνωμοσίας όμως χρειάζεται μόνο μια σπίθα για να εξελιχθεί σε ανεξέλεγκτη πυρκαγιά.

Χαρακτηριστική περίπτωση: Το 1825 στη Μάχη του Βατερλό, αγγελιοφόροι του Ρότσιλντ μετέφεραν τα νέα της νίκης των Βρετανών στον Nathan, μια ολόκληρη μέρα πριν τους επίσημους αγγελιοφόρους του στέμματος. Ο Nathan αγόρασε ομόλογα σε πολύ χαμηλές τιμές, η αξία των οποίων αυξήθηκε σημαντικά με την άφιξη των νέων της νίκης την επόμενη μέρα. Η θεωρία συνωμοσίας υποστηρίζει πως ο Nathan πούλησε τεράστιο αριθμό ομολόγων για να ξεγελάσει τους υπόλοιπους επενδυτές (που βλέποντας αυτή τη κίνηση υπέθεσαν πως ο Nathan έμαθε πρώτος πως η μάχη είχε χαθεί) και με αυτή την απάτη, πολλαπλασίασε τη περιουσία του. Η θεωρία αυτή έχει ως βάση ναζιστική ταινία του 1940 με τίτλο  »Die Rothschilds Aktien auf Waterloo», που αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα παραποίησης της ιστορίας. Στη πραγματικότητα, η τράπεζα του Ρότσιλντ είχε ποντάρει σε παρατεταμένο πόλεμο και η αποφασιστική νίκη στο Βατερλό, περιόρισε σημαντικά τα κέρδη της.

Μια από τις πιο διάσημες συναλλαγές της έλαβε χώρα το 1825, όταν οι τράπεζες της Αγγλίας, όντας ουσιαστικά σε μη ελεγχόμενο καθεστώς, περιήλθαν σε κρίση εξαιτίας σε κακή διαχείριση των επιτοκίων. Ο Nathan είχε εν τω μεταξύ αγοράσει μεγάλες ποσότητες χρυσού από τη Τράπεζα της Αγγλίας, σε χαμηλή τιμή (λόγω της κρίσης) και το πούλησε στη Τράπεζα της Γαλλίας. Όταν λίγο αργότερα η ΤτΑ υπέφερε από έλλειψη ρευστότητας, αφού οι καταθέτες συνωστίζονταν για να σηκώσουν τα χρήματά τους, μπόρεσε να δανειστεί τα ίδια χρήματα από τον Ρότσιλντ, αποφεύγοντας τη καταστροφή. Οι συνωμοσιολόγοι υποστηρίζουν πως σε αυτό το σημείο ο Ρότσιλντ πήρε τον έλεγχο της ΤτΑ. Στη πραγματικότητα τους έδωσαν ένα δάνειο που αποπληρώθηκε στο ακέραιο.

Όσον αφορά τις φράσεις όπως αυτή που παραθέσαμε στην αρχή, ή παραλλαγή της (»Δώστε μου τον έλεγχο το χρηματικού συστήματος μια χώρας και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους»), φαίνεται πως υπάρχουν μόνο σε συνωμοσιολογικά βιβλία και ιστοσελίδες. Καμία πηγή εκείνης της εποχής δεν επιβεβαιώνει πως όντως ειπώθηκε από κάποιον Ρότσιλντ.

Την εποχή του Mayer Amschel Rothschild, δεν υπήρχαν κανονισμοί για τις τράπεζες ή το κεφάλαιο και ήταν δυνατό για κάποιον ή κ΄κάποιους να αποκτήσουν τόσο μεγάλη οικονομική δύναμη που θα φάνταζε πως ηταν σε θέση να ελέγξουν τη παροχή ρευστού ενός ολόκληρου κράτους. Σήμερα, κάποιοι ισχυρίζονται πως οι Ρότσιλντ κατέχουν το μισό πλούτο του πλανήτη. Εάν αυτό είναι αλήθεια, ισχύει το ίδιο επίπεδο για τον οποιοδήποτε. Οποιος κατέχει έντοκο τραπεζικό λογαριασμό, κατέχει και μερίδιο στην επένδυση των χρημάτων της τράπεζας. Αυτές οι επενδύσεις έχουν μερίδιο σε άλλες επενδύσεις, δημόσιες εταιρίες κοκ. Από κάποιο σημείο και μετά, κάθε οικονομική οντότητα ανήκει και έχει στη κατοχή της κάποια άλλη. Η ιδέα πως κάποιος μπορεί να ελέγχει το οικονομικά του πλανήτη είναι αστεία.

Η μονολιθική ιδέα του »Οίκου των Ρότσιλντ» δεν υφίσταται στις μέρες μας. Το πλησιέστερο είναι το Rothschilds Continuation Holdings AG, μια ελβετική εταιρία που διαχειρίζεται κεφάλαια -μεταξύ άλλων- κάποιον εταιριών που έχουν ιδρυθεί από Ρότσιλντ. Δεν υπάρχει ούτε ένα μέλος στο διοικητικό συμβούλιο που να ανήκει στην οικογένεια. Ο τελευταίος συνταξιοδοτήθηκε το 2011, αν και περίπου 8 Ρότσιλντ ίσως να κατέχουν μετοχές. Με κάποια δις ενεργητικό, είναι σχετικά μικρό »ψάρι» σε μία θάλασσα με πολύ μεγαλύτερα ιδρύματα όπως οι Deutsche Bank, Mitsubishi UFJ Financial Group, HSBC Holdings, BNP Paribas, Japan Post Bank, Crédit Agricole Group, Barclays PLC, Industrial & Commercial Bank of China, Royal Bank of Scotland Group, JP Morgan Chase & Co. κτλ.

Οι Ρότσιλντ μάλλον δεν αντιπροσωπεύουν μια σκοτεινή συνωμοσία, αλλά μια άκρως επιτυχημένη ιστορία, ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από τη παραγκούπολη της Φρανκφούρτης και έφτασε να χρηματοδοτεί την ήττα του Ναπολέοντα. Η τιμή του χρυσού ρυθμίζεται 2 φορές την ημέρα από τα 5 μέλη του London Bullion Association: Barclays Capital, Deutsche Bank, Scotiabank, HSBC, and Societe Generale μέσω τηλεφώνου. Σήμερα είναι μια απλή οικονομική αναγκαιότητα, αλλά μέχρι το 2004, ήταν μια παράδοση αιώνος, όμοια με το χτύπημα του κουδουνιού έναρξης στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Οι 5 αντιπρόσωποι, ανάμεσά τους και ένας Ρότσιλντ, συναντιόντουσαν σε ένα δωμάτιο της N M Rothschild & Sons στο Λονδίνο. Αυτό το »τελετουργικό» ανήκει πλέον στο παρελθόν, όπως ανήκει και η ισχύς της δυναστείας Ρότσιλντ.

    
Οι παραπάνω λεπτομέρειες είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό και τα δημοσιεύματα που δαιμονοποιούν κάποιους ανθρώπους πηγάζουν εν μέρη από την άγνοια, τον αντισημιτισμό που διακρίνει μερίδα των Ελλήνων και την αντίληψη πως για όλα τα κακά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, πάντα φταίει κάποιος άλλος. Προφανώς η δυναστεία των Ρότσιλντ δεν έφτασε στο απόγειο της δύναμής της με το σταυρό στο χέρι, αλλά η εμπλοκή της σε κάθε σκοτεινή συνωμοσία που διακινείται στο διαδίκτυο, αποτελεί τεράστιο άλμα λογικής.

Επιμέλεια μετάφρασης Terra Nova Incognita

ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΑ: "ΟΛΑ ΤΑ  ΚΡΑΤΗ  ΤΑ  ΕΛΕΓΧΕΙ  Ο  ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΣ  ΙΟΥΔΑΙΟΣ".

          

Lord Byron,  THE AGE OF BRONZE
The Age of Bronze  or,
carmen seculare et annus haud μirabilis

«Πόσο πλούσια είναι η Βρετανία!  Όχι φυσικά σε ορυχεία,

ή ειρήνη  ή αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά.

Δεν  είναι  η  γη  της  Χαναάν,  γεμάτη  γάλα  και  μέλι,

Ούτε  (φυλαγμένο  σε  χάρτινα  σέκελ)  έτοιμο  χρήμα:

Αλλά  ας  μη  αρνηθούμε  την  αλήθεια

Ήταν ποτέ η χριστιανική γη τόσο  πλούσια σε εβραίους;

Αυτοί  τεμάχισαν  με  τα  δόντια  τους  τον  καλό  βασιλιά  Ιωάννη,

Και  τώρα  ω,  βασιλιάδες  ευγενικά  σχεδιάζουν  το  ίδιο  για  εσάςι

Όλα  τα  κράτη,  όλα  τα  πράγματα,  όλες  τις  ηγεμονίες  αυτοί  τις ελέγχουν,

Ανεμίζουν  απλά  ένα  δάνειο  «απ΄την  Ινδία  ως  τον  Πόλο»

Ο  τραπεζίτης  -  χρηματιστής -  Βαρόνος  - Αδελφός,  τρέχουν

Να  βοηθήσουν  τους  χρεωκοπημένους  τυράννους  στις  ανάγκες  τους

Ούτε  είναι  μόνο  αυτοί.  Η  Κολούμπια  δεν  ένιωσε  κάτι  λιγότερο.

Νέες  κερδοσκοπίες  ακολουθούν  κάθε  επιτυχία.

Και  το  φιλάνθρωπο  Ισραήλ  καταδέχεται  να  στραγγίξει

Το  ήπιο  ποσοστό  του  από  την  εξουθενωμένη  Ισπανία.

Ούτε  η  Ρωσία,  χωρίς  τον  σπόρο  του  Αβραάμ  μπορεί   να  βαδίσει

Είναι  ο  Χρυσός  κι  όχι  το  ατσάλι  που  στηρίζει  την αψίδα  του  κατακτητή.

Δύο  εβραίοι,  ένας  εκλεκτός  λαός,  μπορούν  να  διατάζουν

Σε  κάθε  βασίλειο  η  βιβλική  τους  Γη  της  Επαγγελίας.

Δύο  εβραίοι  κρατούν  κάτω  τους  Ρωμαίους  και  στηρίζουν

Τον  καταραμένο  Ούνο,  πιο  κτήνος  από  τον  παλιό

Δύο  εβραίοι,  αλλά  όχι  Σαμαρείτες,  διευθύνουν.

Ο  κόσμος,  με  όλο  το  πνεύμα  της  δικής  τους  αίρεσης

Τι  είναι  ευτυχία  πάνω  στη  γη  γι΄ αυτούς;

Ένα  κονγκρέσο  σχηματίζει  την  «Νέα  Ιερουσαλήμ»

Όπου  Βαρονίες  κι  εντολές  προσκαλούν

Ω,  Ιερέ  Αβραάμ  δεν  βλέπεις  το  θέαμα;

Οι  ακόλουθοί  σου  ανακατεύονται  με  τα  βασιλικά  γουρούνια

Και  ποιος  δεν  φτύνει  την  εβραϊκή  τους  καμπαρντίνα;

Αλλά  τους  τιμούν  ως  μέρος  της  παράστασης

Και  που  είναι,  ω  Πάπα  ο  ξεχασμένος  δάχτυλος  του  ποδιού;

Δεν  θα  μπορούσε   να  χαρίσει  στον  Ιούδα  μερικές  κλωτσιές;

Ή  μήπως  σταμάτησε  να  κλωτσά  τ΄αρχίδια;

Στου  Σάιλοκ  την  ακτή,  ιδού  που  στέκονται  ξανά

Να  κόψουν  από  των  εθνών  τις  καρδιές  την  δική  τους  λίβρα

σάρκας

Παράξενο  θέαμα  αυτό  το  κονγκρέσο… προορισμένο  να  ενώσει

Ότι  είναι  αταίριαστο,  ότι  είναι  αντίθετο.

Δεν  μιλώ  για  τους  ηγεμόνες  που  είναι  ίδιοι

Ένα  κοινό  νόμισμα  που  κάθε  νομισματοκοπείο  θα  χτυπούσε

Όμως  αυτοί  που  κινούν  τις  μαριονέτες,  που  κινούν  τα  νήματα

Είναι  πιο  παρδαλοί  κι  από  τους  χοντρούς  τους  Βασιλιάδες.

Εβραίοι,  συγγραφείς,  στρατηγοί,  τσαρλατάνοι  συνδυάζονται

Κι  ενώ  η  Ευρώπη  έκπληκτη  εμπρός  στο  μεγάλο  σχέδιο

Εκεί  γλείφει  ο  Μέτερνιχ,  της  εξουσίας  το  επικεφαλής  παράσιτο,

Εκεί  ο  Ουέλιγκτον  ξεχνάει  να  πολεμήσει,

Εκεί  ο  Σατομπριάν  ετοιμάζει  νέα  βιβλία  με  μάρτυρες.

Πέμπτη, 5 Μαΐου 2016,  ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ.

43.060 ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΟ 40% ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ‏

ΜΕΛΕΤΗ  ΤΟΥ  ΕΛΒΕΤΙΚΟΥ  ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΥ  

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ  ΖΥΡΙΧΗΣ

 Rothschild Standing Kissinger Sitting Far Right.

ΤΑ  ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ  ΤΡΩΝΕ  ΜΑΖΙ.   

Ο  ΣΦΑΓΕΑΣ  ΤΗΣ  ΚΥΠΡΟΥ ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ   

ΚΑΙ  Ο  ΡΟΤΣΙΛΝΤ

"Οι Ρότσιλντ ήταν η κινητήρια δύναμη όλων των πολιτικών και οικονομικών γεγονότων του δέκατου ένατου αιώνα στην Ευρώπη. Το όνομά τους θα πρέπει να βρίσκεται σε κάθε σελίδα της κάθε ιστορίας της κάθε χώρας".
 Απόσπασμα από το βιβλίο: “Les Rothschild, une famille de financiers juifs au XIXe siècle”: του Édouard Demachy - Παρίσι 1896.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ