Η Ελληνική Ανθρωποπλασία, του Μιχάλη Καλόπουλου

 

Πέθανε η 21χρονη Ελληνίδα που παρασύρθηκε και εγκαταλείφθηκε από το αυτοκίνητο του 26χρονου Αλβανού. ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ ΖΩΝΤΑΝΟ. Ο 26χρονος Αλβανός δεν είχε άδεια παραμονής στην Ελλάδα.

 

 

Η ΚΙΛΙΚΙΑ, Η ΟΥΡΑ ΑΝΤΑΝΙΓΙΑ (Ura Adaniyya), Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΔΑΝΑΩΝ

     

Η ανθρωπογονία της βιβλικής εκδοχής, έφτασε να μονοπωλεί την ιδέα των πρωτόπλαστων. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε ότι τα “ανθρωπογονικά έπη”, δεν μπορεί παρά να είναι καρποί μόνο αστικού πολιτισμού, κάτι που οι βιβλικοί συγγραφείς απέκτησαν με εξαιρετική καθυστέρηση! Αν όμως τα ανθρωπογονικά στοιχεία της Γένεσις, παρουσιάζουν επίσης εκτεταμένες ομοιότητες με τους αντίστοιχους βασικούς μεσογειακούς και μη μύθους, τότε δεν θα ήταν νομίζω άδικο αν σκεφτούμε, ότι και η “ιστορία” των πρωτοπλάστων, Αδάμ[1] και Εύας,[2] αποτελούσε ένα ακόμα διαδεδομένο μυθοπλαστικό εύρημα της εποχής, απ’ το οποίο λιγοστά στοιχεία περιέσωσε ενσωματώνοντάς το στον πρόλογό της η Μωυσιακή πεντάτευχος.
 
Ο Μωυσής λοιπόν, ο αδιαμφισβήτητος (κατά τους θεολόγους) συγγραφέας της Γένεσις, που κατά την βιβλική ομολογία: «έλαβε πάσαν την σοφία των Αιγυπτίων» (Πράξεις αποστόλων 7,22) φαίνεται πως θυμόταν αρκετά ξεκάθαρα την ανθρωπο-­θεογονία του (Αιγύπτιου) Τρισμέγιστου Ερμή, και αυτή μπορεί να είναι μια πολύ καλή απάντηση, στο γιατί η Μωυσιακή αφήγηση, νοη­μα­τικά κινείται στον ίδιο ακριβώς αφηγηματικό άξονα, περιλαμβάνοντας συχνά, ακόμα και κατά λέξη, όλα εκείνα τα νοήματα του Ερμή, που στο σύνολό τους συνθέτουν το «θεογονικό» και «ανθρωπογονικό» κείμενο της βιβλικής Γένεσις!

Ποιές είναι όμως οι βασικές ιδέες της βιβλικής ανθρωπογονίας; Περιέχει πράγματι η βιβλική ανθρωποπλασία κάτι το πρωτότυπο, κάτι το διαφορετικό απ’ τις διάσημες αφηγήσεις της εποχής εκείνης;
«Και έπλασε Κύριος τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας (ρώθωνες) αυτού πνοήν ζωής και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». Γέν.2.7.
Περιέχει πράγματι κάτι το πρωτότυπο η παραπάνω βιβλική ανθρωποπλασία, από το τεράστιο σύνολο αρχαίων αφηγήσεων, που με λεπτομέρειες εκφράζουν την ίδια ακριβώς ιδέα;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι βρισκόμαστε στην εποχή της πηλοπλασίας και του κεραμικού τροχού. Τα πήλινα αγαλματίδια που κοσμούν ήδη τις λατρευτικές γωνίες των πρώτων αστικών πολιτισμών, δίνουν την βασική ιδέα της συγκεκριμένης ανθρωποπλασίας, από ανώτερη δύναμη.

Ο Έλληνας είναι από αμνημονεύτων χρόνων ήδη πεπεισμένος για τους «γηγενείς»[3] προγόνους του. Εκτός απ’ την έννοια του αυτόχθονα, παντού ήταν διάχυτη η ιδέα, πως «η Παμμήτειρα Γη» είναι αυτή που γέννησε τους προγόνους του: «Ω Φύση παμμήτειρα θεά, πολυμήχανη μητέρα, περίπλοκη, μέγιστη, φιλική, πάντροφη… Πάντων μεν συ και πατήρ και μήτηρ…» Ορφευς προς Μουσαιον 10.
Έτσι στην Αττική, ο Ερεχθέας γεννήθηκε απ’ την τροφοδότρα γη. Στην Αρκαδία: «Η μαύρη γη έδωσε ζωή στον Πελασγό, πάνω στα ψηλά βουνά τα στεφανωμένα με δάση». Παυσανίου Περιήγησις. 8.1.4.9
Στη Βοιωτία ο Αλαλκομενέας είναι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα: «που το κεφάλι του ορθώθηκε πάνω απ’ το έλος που σχηματίστηκε απ’ τον Κηφισό». Λυρικά αδέσποτα PMG 67a.
Ο Ησίοδος λέει πως: «εποίησεν ο Ζευς», το τρίτο γένος των ανθρώπων. Σχόλια στον Ησίοδο 142ter. 1
Ο Ξενοφάνης, χωρίς σίγουρα να έχει διαβάσει την Ιουδαϊκή Βίβλο επιμένει εντελώς πεπεισμένος, πως από γη και χώμα έπλασαν οι θεοί των άνθρωπο![4]
Γη-χώμα-πέτρα-πηλός, εκεί γύρω περιστρέφεται μια ατέλειωτη σειρά από γνωστές ή άγνωστες ανθρωπογονίες στην μυθολογικά ελληνοκρατούμενη Μεσόγειο.
Στην Αίγυπτο για παράδειγμα, η θεότητα «Χνούμ ο Κύριος των γενέσεων» έπλασε τους ανθρώπους από πηλό, πάνω στον κεραμικό τροχό του. Οι Βαβυλώνιοι που είναι στο εμπορικό σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής, είχαν παρόμοιους πηλοπλάστες θεούς, Μαρδούκ και Εά, που ανακατεύοντας θεϊκό αίμα και χώμα, έπλασαν το υλικό για τον πρώτο άνθρωπο.

Αλλά και η εκπληκτική λεπτομέρεια της πρώτης θεϊκής ανάσας απ’ τον ζωοδότη βιβλικό θεό, δεν είναι παρά μια κοινότατη επανάληψη των ελλη­νο­με­σο­γειακών μύθων: «γενομένου δε του κατακλυσμού επί Δευκαλίωνος, πάντες (οι άνθρωποι) διευθάρισαν, καθώς δε αποξηράνθη η γη, διέταξε ο Ζευς τον Προμηθέα και την Αθηνά, ομοιώματα (ανθρώπων) να πλάσουν εκ του πηλού και προσκαλέσας τους ανέμους, σ’ όλους να εμφυσήσουν (την ζωή) διέταξε και ζώντας (ανθρώπους) να δημιουργήσουν» Herodianus et Pseudo-Herodi 3,1.363.27 3.
Σχεδόν πάντοτε λοιπόν, οι ανθρωποπλάστες θεοί φυσούν «την πνοή της ζωής» στους ρώθωνες των πρωτο­πλά­στων, όπως άλλωστε επί λέξη είδαμε να αναφέρει και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος.

Σε σαρκοφάγο του museo Capitolivo εικονίζεται η Θεά Αθηνά με τον Προμηθέα, να δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο δίνοντάς του πνοή φυσώντας στο στόμα του! Ελληνική μυθολογία 2ος τόμος (εκδοτική Αθηνών), σελ. 59
Ενδιαφέρον έχει εδώ να αναφέρω την άποψη μιας αξιαγάπητης υπεραιωνόβιας μαμής απ’ την Κρήτη, που με τις 190 και πλέον γέννες στις οποίες πρόσφερε την βοήθεια της (!) ήταν η πλέον αρμόδια να μου εξηγήσει ότι: «πανάρχαια είναι η συνήθεια, η κάθε Μαμή να φυσά την πρώτη αυτή ανάσα στα νεογέννητα εκείνα μωρά, που καθυστερούν να ανα­λά­βουν την πρώτη τους ανάσα».

Φαίνεται λοιπόν πως η αναφορά στην πρώτη αυτή ανθρώπινη ανάσα, δεν είναι αναγκαστικά θεϊκής προέλευσης, αλλά μακρόχρονης ανθρώπινης συνήθειας, που αποσκοπούσε να σώσει τα νεογέννητα απ’ τις συνέπειες μιας ταλαιπωρημένης και δύσκολης γέννας. Έτσι η εικόνα αυτής της τρυφερής και σωτήριας μαμής, που σώζει το νεογέννητο φυσώντας στα ρουθούνια του την πρώτη ανάσα, ενέπνευσε στους ανθρωπογονικούς μύθους, την πρώτη αυτή αναγκαία πνοή της ζωής, από τα χείλη των δημιουργών θεών. Έτσι, έχουμε την θεά Αθηνά να φυσά την πνοή της ζωής στους πρωτόπλαστους από το χέρι του Προμηθέα, όπως μπορεί κανείς να το δει σε ανάγλυφη παράσταση. Ούτε λοιπόν «η πνοή της ζωής», δεν αποτελεί οπωσδήποτε βιβλική αποκλειστική πρωτοτυπία.
Και η ιδέα της διαφορετικής μεταχείρισης ανδρός και γυναικός από τον πηλοπλάστη θεό, ήταν επίσης ευρύτατα διαδεδομένη.

Η ελληνική εκδοχή, όπως προαναφέραμε, θέλει τον άνδρα πλασμένο κατ’ ευθείαν απ’ το χέρι του φιλάνθρωπου Προμηθέα. Ενώ για τη γυναίκα την «Πανδώρα», ο μύθος λέει ότι πλάστηκε από τα χέρια του χθόνιου θεού Ήφαιστου, όχι για καλό, αλλά για να παγιδέψει τον άνδρα με τα θέλγητρά της! Και ενώ δημιουργείται απ’ τα επιδέξια χέρια του Ήφαιστου και στολίζεται απ’ την θεά της ομορφιάς Αφροδίτη και την θεά της σοφίας Αθηνά, φαίνεται να είναι ένα πλάσμα με ασύλληπτη μεν ομορφιά, επικίνδυνη δε πανουργία και άκρατη περιέργεια, που γίνεται αφορμή να ελευθερωθούν αμέτρητα δεινά πάνω στους ανθρώπους, όταν η ίδια μόνη της, άνοιξε το πιθάρι μεσ’ το οποίο ήταν όλα καλά κλεισμένα: «Έτσι μίλησε γελώντας ο πατέρας των θεών και τον Ήφαιστο προστάζει τον ξακουστό χώμα με νερό να σμίξει να του βάλει και λαλιά, αντοχή να ’χει και όψη σα θεά αθάνατη αξιαγάπητης παρ­θένας ομορφιά… και ονόμασε ο κήρυκας των θεών τη γυναίκα αυτή Πανδώρα, γιατί όσοι έχουν στον Όλυμπο δώματα, δώρο της έδωσαν κακό για τους ψωμοφάγους ανθρώπους».[5]
«Έτσι για τους θνητούς άνδρες, κακό τις γυναίκες όρισε ο Δίας ο ψηλο­βρόντης, συντρόφους των έργων των πικρών».[6]
Για τον Αδάμ: «Γνωρίζουμε, πραγματικά (γράφει ο Descharme στην παγκόσμια μυθολογία του, έργο βραβευμένο απ’ την Γαλλική ακαδημία) πως ένα απ’ τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης με το όνομα Αδάμας, παρουσιαζόταν εκεί σαν ο άνθρωπος-αρχέτυπο σαν ο πρώτος αρσενικός».[7]
Αυτοί που διατήρησαν το μύθο του Αδάμα είναι οι θεϊκοί Κάβειροι, τους οποίους ο ίδιος ο μύθος συχνά τοποθετεί προ του θεού Διός, ως θεϊκούς σιδεράδες και κατασκευαστές της άρπας του Κρόνου.

Πόσοι γνωρίζουν επίσης ότι ακόμα και στις πιο παράξενες λεπτο­μέρειές του, το βιβλικό κείμενο είναι απόλυτα ένας αντικατοπτρισμός των μεσο­γειακών ανθρωπο­γο­νικών θρύλων; Για την ονοματοδοσία των ζώων απ’ τους πρώτους ανθρώπους, λέει η Βίβλος: «έπλασε δε Κύριος ο θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού και έφερεν αυτά προς τον ΄Αδάμ δια να ίδη πως να ονομάσει αυτά και ότι όνομα ήθελε δώσει εις παν έμψυχον, τούτον να είναι το όνομα αυτού. Και έδωκεν ο Αδάμ ονόματα εις πάντα τα κτήνη και εις τα ζώα του αγρού». Γέν.2.19-20
Να πως διέσωσε τον αντίστοιχο μύθο[8] ο Πλάτωνας δια στόματος Σωκράτους: «πιο ευχάριστο λοιπόν μου φαίνεται, να σας διηγηθώ μύθον είπε (ο Σωκράτης). Ήταν κάποτε εποχή, οπότε υπήρχαν θεοί αλλά δεν υπήρχαν θνητά γένη. Όταν έφτασε και για τούτα ο πεπρωμένος χρόνος της δημιουργίας, τα σχηματίζουν (τα γένη) οι θεοί… και πρόσταξαν τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα κοσμήσουν και να κατανείμουν τις δυνάμεις όπως αρμόζει στο καθένα. Ο Επιμηθέας τότε, παρακαλεί τον Προμηθέα να κάνει ο ίδιος τη μοιρασιά. Μόλις τα μοιράσω είπε, να τα εξετάσεις. Έτσι λοιπόν τον έπεισε και μοίρασε δυνάμεις. Κατά δε την διανομή σε άλλα προσέδιδε δύναμη χωρίς ταχύτητα, ενώ τα πιο αδύναμα εφοδίαζε με ταχύτητα. Σε άλλα έδινε όπλα, ενώ σε άλλα πρόσφερε φύση άοπλη και σχεδίαζε γι’ αυτά άλλη δύναμη για την σωτηρία τους..».[9]

Ακολουθούν πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες διαχωρισμού των έμβιων όντων, ανάλογα με τις ιδιαίτερές τους ιδιότητες (που παραπέμπουν από τότε στη φυσιογνωσία του Έλληνα). Ο αδελφός λοιπόν του Προμηθέα, ο Επιμηθέας, με υπομονή μελετώντας συμπληρώνει με διάφορα χαρίσματα και βοηθά έτσι τη δύναμη της επιβίωσής τους, και παρατηρώντας τα χαρίζει στο καθ’ ένα όχι απλά ένα όνομα, όπως ο “συνάδελφός” του Αδάμ στο βιβλικό μύθο, αλλά, τις ίδιες εκείνες τις ιδιότητες, απ’ τις οποίες συχνά παίρνει νόημα το όνομά τους.
Η χαριτωμένη αυτή εξιστόρηση, αποκαλείται από τον αφηγητή της Σω­κράτη “μύθος”,[10] που σημαίνει ότι επί των ημερών του η άποψη αυτή, ήταν τόσο παλιά, ώστε αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι των πα­νάρ­χαιων ελληνικών θρύλων (μύθων) και αναφορών.

Οι ομοιότητες των δύο αυτών εξιστορήσεων, είναι παραπάνω από φανερές και βέβαια δεν μπορούν να θεωρηθούν τυχαίες. Έτσι παρα­μένει προκλητικά ανοιχτό το αρχικό μας ερώτημα. Ποιος τελικά αντιγράφει ποιόν;
Βλέπουμε λοιπόν, ότι ολάκερη η Μεσόγειος, και όλος ο επη­ρε­ασμέ­νος απ’ αυτήν κόσμος, αντηχεί τις ελληνικές επικές ανθρωπογονικές αντιλήψεις περί γη-γενών ηρώων, που πλάθονται με γη και ύδωρ και με φύσημα παίρνουν την πνοή της ζωής, μαζί με το σύνολο των λεπτο­με­ρειών που μας συνήθισε η εβραιοβιβλική αντίστοιχη Γένεσις.
Τι λοιπόν το επαναστατικά ιδιαίτερο είχε να προσθέσει η θεωρούμενη ως θεϊκότερη όλων εβραϊκή εκδοχή των πρωτοπλάστων, που δεν ήταν ήδη ευρύ­τατα γνωστό με άπειρες μάλιστα παραλλαγές στον ελληνοθρεμμένο κόσμο της εποχής εκείνης; Το μόνο που με μια ματιά διαπιστώνουμε είναι ότι: Ενώ την εβραιοβιβλική ανθρωπογονική εκδοχή τη γνωρίζουν ακόμα και τα μωρά, τις άκρως ενδιαφέρουσες παραλλαγές της πανάρχαιας Ελληνομεσογειακής ανθρωπογονίας, όχι μόνο δεν τις γνωρίζουμε, αλλά τις θεωρούμε περιθωριακές γνώσεις για “παράξενους”. Γιατί άραγε η βιβλική αφήγηση, για αιώνες τώρα, απολαμβάνει τιμές περί­βλεπτης αλήθειας, ενώ οι αντίστοιχες μεσογειακές, αρχαιότερες, αυθε­ντι­κό­τε­ρες, πανομοιότυπες και συχνά πληρέστερες αφηγήσεις, θεωρούνται γνώσεις δεύτερης ποιότητας και ανάξιες για εκτε­ταμένη λαϊκή ή και σχολική προβολή;
Αναλογιστήκατε ποτέ, γιατί η βιβλική ανθρωπογονική προσφορά, των λιγοστών (35 μόλις), εδαφίων, έφτασε, ατόφια έως τις ημέρες μας, ενώ ολόκληρα ελ­λη­νικά επικά συγγράμματα, πολλών χιλιάδων υπέροχων στίχων, με το ίδιο ακριβώς θέμα “ΧΑΘΗΚΑΝ” στην πορεία του χρόνου;

Ας αφήσουμε όμως τις καυτές ερωτήσεις, ν’ απαντηθούν αβίαστα με την πρόοδο αυτής της εργασίας κι ας επιστρέψουμε στις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες εκείνες, που αποδεικνύουν ότι ο πληθωρικός Έλληνας, με τις παγκοσμίως σήμερα ανεγνωρισμένες γιγάντιες πνευματικές του επιδόσεις, δεν μπορεί ποτέ να ένοιωσε την ανάγκη να αντιγράψει τις “δεκαπέντε” αράδες της εβραιοβιβλικής ανθρωπογονίας, διότι εκεί που το βιβλικό κείμενο αναφέρει επιγραμματικά δυο λέξεις, ή θολά υπαι­νίσ­σεται μια ιδέα, ο λαλίστατος μεσογειακός απόηχος, είχε ατέλειωτα τραγούδια, θρύλους και ραψωδίες, των οποίων η λεπτή χάρη και η ατέλειωτη ροή χαριτωμένων εικόνων, παραμένει η καλύτερη απόδειξη αυθε­ντικότητας.
Αυτή ακριβώς η σύγκριση, είναι που θα έπρεπε να κάνει κάποιον να ντρέπεται στην ιδέα και μόνο, ότι η τεράστια φιλολογική λίμνη των μεσογειακών ανθρώπων, γέμισε, μεταγγίζοντας με το φειδωλό εβραιο-μυθολογικό σταγονόμετρο, τις βιβλικές τους εικόνες.

Ας συνεχίσουμε όμως τη συλλογή παραλλήλων στοιχείων, μια και σημειώστε, δεν υπάρχει η παραμικρή βιβλική αναφορά που να μην έχει πλή­θος ολόκληρο αντιστοιχιών στον ελληνικό μύθο, ή ακόμα καλύ­τερα, να μη βρίσκει σ’ αυτόν την φυσική της προέκταση και ερμηνεία.
Παράδειγμα για καλύτερη κατανόηση αποτελεί το εδάφ. Γέν.1.26, όπου η βιβλική θεότητα μιλώντας στον πληθυντικό λέγει: «Ας κά­μω­μεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών». Γιατί άραγε η δημιουργός θεότης χρησιμοποιεί εδώ πληθυντικό;
Χρειάστηκαν πάρα πολλοί αιώνες να περάσουν, για να ανακαλύψει μια απάντηση ο Ιωάννης, ο Μαθητής του υιού αυτής της θεότητας και να πει: «Εν αρχή, ητο ο Λόγος και ο Λόγος ητο παρά τω θεω και θεός ητο ο Λόγος. Ούτος ητο εν αρχή παρά τω θεω. Πάντα δι’ αυτου έγειναν και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ εν, το οποίον έγεινεν» Ευαγγ. Ιωάνν.1.1. Έτσι εξηγεί ο Ιωάννης, ότι ο πληθυντικός που χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη, έχει αποδέκτη το «Λόγο», ή τον γιο του βιβλικού θεού, Ιησού.
Μόνο που ο βιβλικός αυτός Προμηθέας, ο «Λόγος» ή Χριστός, έρχεται με καθυ­στέ­ρηση πολλών αιώνων, για να φωτίσει ένα σκηνικό, όπου πολλοί θεοί -άρα πληθυντικός- ασχολούνται με την πλάση του πρώτου άνδρα και της πρώτης γυναίκας.
Όμως, πολύ πριν ερμηνευθεί ο πληθυντικός της Βίβλου, είδαμε ότι, η πολυπρόσωπη ελλη­νι­κή ανθρωπογονία, έχει δείξει πως όχι ένας, αλλά πολλοί θεοί ασχο­λή­θηκαν με τους πρωτόπλαστους. Δηλαδή, εντολή έδωσε ο Δίας, ο Προμηθέας και η Αθηνά έπλασαν τον άνδρα, ενώ ο Ήφαιστος τη γυναίκα.

Όσον αφορά δε, την ομοιομορφία θεών και ανθρώπων (ανθρω­πο­μορφισμό θεών), δηλα­δή το «κατ’ εικόνα ημών και ομοίωσιν» Γέν.1.26, δεν πιστεύω να υπάρχει κανένα ίχνος διαφωνίας, μια και οι Έλλη­νες έπ’ αυτού πραγματικά κυριολεκτούσαν. Οι πανέμορφοι ανθρω­πόμορφοι θεοί των Ελλήνων, έναντι των υπόλοιπων τερατό­μορ­φων θεών, έδιναν ανέκαθεν “ουσία” στην παρα­πάνω δήλωση. Απ’ την άλλη μεριά πάλι, πολλοί αρέσκονται να κατηγορούν τον ελληνικό ανθρω­πομορφισμό, σαν ένα απόλυτα μεμπτό και “ανώριμο” θρη­σκευτικό στοιχείο. Αναρωτιέμαι όμως, όταν ο γιος της παλαιοδιαθηκικής θεό­τητας, ο Λόγος ή Χριστός, ενανθρωπίστηκε, δεν ήταν ένας απόλυτα ανθρω­­πόμορ­φος θεός; Πού είναι λοιπόν η οποιαδήποτε έπ’ αυτού διαφορά;
Μήπως όμως, για να συνεχίσουμε τις επισημάνσεις παράλληλων θέσεων, στα εναπομείναντα ελληνικά συγγράμματα, δεν μπο­ρεί να βρεθεί τίποτε σχετικό με τις διάσημες λεπτομέρειες της περιβόητης πτώ­σης στην αμαρτία, εξαιτίας της βρώσεως του απαγορευμένου “καρπού”; Κάθε άλλο. Να τι λέει ο Ησίοδος στο Έργα και Ημέρες:
«Πριν (οι άνθρωποι) ζούσαν… ολότελα χωρίς τον βαρύ μόχθο και τις μαρτυρικές αρρώστιες, που έδωσαν τις φρο­ντί­δες στους ανθρώπους…
Σαν θεοί ζούσαν έχοντας ανέγνοιαστη ψυχή, ολότελα χωρίς κόπους και πόνο, κι ούτε τα φοβερά γερά­ματα ήταν πάνω τους και πάντα οι ίδιοι στα πόδια και στα χέρια χαίρονταν… και καρπόν έφερνε η ζωοδότρα γη μόνη της πολύν και άφθονον.
Αλλά η γυναίκα, (η Πανδώρα) με τα χέρια της, το μεγάλο κούπωμα του πιθαριού βγάζοντας, τα (δεινά) σκόρ­πισε κι έφερε στους ανθρώπους πικρά βάσανα. Μόνο ή ελπίδα στον άσπαστο οίκο της έμεινε… (έτσι) αμέτρητα πια βάσανα ανάμεσα στους ανθρώπους πλα­νώνται και είναι η γη και η θάλασσα κακά γεμάτη, και στους ανθρώπους οι αρρώστιες, άλλες την ημέρα κι άλλες τη νύχτα, μόνες τους έρχονται, φέρνοντας κακά στους θνητούς σιωπηλές.»! Hesiodus Epic.«Opera et dies» 90.

Ή μήπως διαφέρει νοηματικά η παραπάνω περιγραφή απ’ το πνεύμα της βιβλικής θεϊκής κατάρας; «Κατηραμένη να είναι η γη εξ αιτίας σου, με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής… και εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποία ελήφθης»! Γέν.3.17-19.

Ίσως όμως απ’ τα ελληνικά αρχεία, να λείπουν άλλες διάσημες βιβλικές λεπτομέρειες, που μυθολογώντας προσπάθησαν να συγκρατήσουν τις ανθρώπινες περιπέτειες, γιατί μόνο στους βιβλικούς συγγραφείς εκμυστη­ρεύτηκαν τα όσα συνέβησαν οι “αυτόπτες” μάρτυρες του πειρασμού, κάτω απ’ το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, με τον όφη τον καταραμένο να παίζει τον προδοτικό του ρόλο; Όχι, κάθε άλλο. Μια ολόκληρη σειρά απαγορευμένων “καρπών” έχει να επιδείξει η ελληνική μυθολογία, που η παραβίαση και η βρώση τους έφερνε τιμωρία ή θάνατο. Ήταν δε τόση η διάδοση των ιδιό­μορ­φων αυτών θεϊκών απαγορεύσεων, που και ο μεγάλος Όμηρος συμπε­ριέλαβε στην Οδύσσεια, μια παρόμοια όμορφη ιστορία με τις αγε­λά­δες του Ήλιου. Πανάρχαια προομηρική προφανώς ιστορία, την οποία ο έξοχος Όμηρος συνταίριαξε στο υπέροχο έπος της Οδύσ­σειας.


Παραπομπές

[1] Το Μέγα Ετυμολογικό (Etymologicum Magnum) 220.37, λέει: «Γάμος: δάμος και γάμος, (εκ του) δαμώ, δαμάζω. Και τις παρθένες αδάμαστες ονομάζουν» Εξ’ ου και ο παρθένος α-δάμας. Μια ενδιαφέρουσα λοιπόν άκρως ελληνική ερμηνεία του ονόματος Αδάμ, είναι ά-δαμος ή ά-γαμος! Ενδιαφέρον έπ’ αυτού έχει ότι ο Αδάμ από τον Εβραίο ιστορικό, Flavius Josephus ονομάζεται «Άδαμος». Antiq. Jud.1.34.4.
[2] Η ελληνική ερμηνεία του ονόματος «Εύα», είναι ευκολότερη, προερχόμενη προφανώς απ’ την λέξη «Ήβα» ή «Ήβη», δηλαδή την νεότητα.
[3] Γη-γενής, εκ του γη+γενώ- Ο εκ της γης γεννηθείς. Κατά τον Αισχύλο, ο άνθρωπος: «του πηλοπλάστου (θεού) ήταν σπέρμα». Αισχύλος Απόσπ. 369.
[4] Απόσπ. 29 D.K. Βλ. επίσης: «Έτσι δε και ο Ξενοφάνης έλεγε, Όλοι δε από γης και ύδατος εγενήθημεν» Eustathius Philol. ΕΙΣ ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ - ΕΚ ΤΗΣ ΗΤΑ ΡΑΨΩΔΙΑΣ 2, 416, 10. O Apollodorus Muth. (1.45.2) γράφει σχετικά: «Προμηθέας δε εξ ύδατος και γης ανθρώπους έπλασε». Αλλά και: «Γαία πάντων γενέτειρα» Euripides Trag. Fragm.182a.1.
[5] Hesiodus Epic Opera et dies 60-70.
[6] Hesiodus Theog. 600.
[7] Paul Descharm “Εγκυκλοπαίδεια της Ελληνικής Μυθολογίας” τομ. 2 σελ. 230.
[8]«Μύθος=λόγος» Apollonius Sopf.114,3. Στην αρχαιότητα λοιπόν, “Μύθος” εσήμαινε τρόπος παρουσίασης ενός θέματος.
[9] Plato Phil. Protagoras 320c.
[10] Μύθος λοιπόν= θρύλος-παράδοση, αναφορά.

 

σχόλια αναγνωστών:

Aristofilos Akritidis Είναι ο καλύτερος αποδομιτής της Ιουδαίο- Χριστιανικής

 αιρέσεως !!!!

 

ΙΚΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ Κακώς λέγεσαι συγγραφέας, 

κανονικά πρέπει να λέγεσαι οφθαλμίατρος γιατί ανοίγεις τα μάτια του 

κόσμου!!!Χαίρε οφθαλμίατρε!!

 

Αντώνης Δημητράκης Αυτά τα βιβλία δεν πρέπει να λείψουν από κανένα 

ελληνικό σπίτι!! ..

 

Nik Pelasgos ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ 

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΛΕΤΟΥΝ ''ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ''

 

Ο/Η George (5/9/10) λέει,
Κε. Καλόπουλε, δεν γνώριζα ότι διατηρείτε σελίδα στο Facebook. Παρότι βρίσκομαι στο εξωτερικό εδώ και 2 χρόνια, το Μεγάλο Ψέμα και ο Ένοπλος Δόλος ήταν 2 από τα 5 βιβλία που πήρα μαζί μου για να τα έχω ακόμα και στην Αμερική. Το συγγραφικό σας ύφος συνδυάζει την ιστορική έρευνα, την λογική, τον σκεπτικισμό και το χιούμορ με απίστευτη μαεστρία. Πρώτη φορά έχω απολαύσει τόσο πολύ ένα βιβλίο. Ειλικρινά ευχαριστώ. 
..................................
Ο ΑΝΔΡΕΑΣ έγραψε:
"ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ, ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!"
................................. "Κύριε Καλόπουλε με τα βιβλία σας μου έχετε αλλάξει όλη τη ζωή μου προς το καλύτερο, ευχαριστώ." Panagiotis

"Κύριε Καλόπουλε χρόνο με τον χρόνο δικαιώνεσθε σε όλα όσα έχετε πει και γράψει, αποτέλεσμα ασφαλώς της ενδελεχούς ακατάπαυστης και πολυετούς ερεύνης σας. Από σήμερα θα αναρτώ ανά τακτά διαστήματα τις φοβερές εμφανίσεις σας στα Ελλαδικά κανάλια, όπου παρά τις αντιδράσεις του κατεστημένου περάσατε το μήνυμα και σπείρατε εσείς από τους πρώτους, το σπόρο της Νέας Αναγεννήσεως του Ελληνισμού" Apollonius
..........................
"Χρόνια Πολλά στον άνθρωπο που μας άνοιξε τα μάτια και άναψε ένα κεράκι στον μοντέρνο μεσσαίωνα των ιουδαικών θρησκειών" Economakos
..........................
Έχω "ανακαλύψει" τον Μιχ. Καλόπουλο αρκετά χρόνια πριν. Έχω αγοράσει και διαβάσει όλα του τα βιβλία, τα οποία και έχω συστήσει ανεπιφύλακτα σε πολλούς άλλους φίλους/Συνέλληνες. Και πράγματι, δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράψουν με πληρότητα το έργο και την προσφορά του κ. Καλόπουλου όχι μόνο προς τους Έλληνες, αλλά και προς κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο οποιασδήποτε καταγωγής και εθνικότητας.
  Ίσως κάποιος να πει ότι και άλλοι εκλεκτοί άνθρωποι έχουν συγγράψει παρόμοια έργα αφύπνισης συνειδήσεων. Αυτό είναι σωστό αλλά δεν μειώνει, ούτε κατ' ελάχιστον, τόσο την προσφορά του κ. Καλόπουλου όσο και όποιων άλλων, Ελλήνων ή μη (κατά την καταγωγή).
  Τα έργα του κ. Καλόπουλου, ωστόσο, έχουν μια συγκεκριμένη λογική, είναι γραμμένα με προσοχή και ευθύνη και τέχνη λόγου. Επιπλέον περιέχουν τεράστιο όγκο πληροφοριών και αναφορών, έτσι ώστε ο αναγνώστης να νοιώθει ασφαλής για ό,τι διαβάζει και αφομοιώνει.
   Να έχεις υγεία και κουράγιο φίλτατε Μιχάλη
Anonymos
..........................
Giouli Koliaki14 Απριλίου 2010 στις 2:29 μ.μ.
ΚΥΡΙΕ ΚΑΛΟΠΟΥΛΕ, ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ. ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΔΩΘΗ ΠΟΤΕ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΓΧΑΡΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΑΣ. ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΑΝ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΖΩΝΤΑΝΕΨΑΝΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΟΥΝ ΟΜΟΡΦΙΑ, ΓΝΩΣΕΙΣ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΞΕΝΑΓΟΥΝ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ, ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ Η ΦΙΛΙΑ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΗ. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ. ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ.
......................
Αγαπητη Giouli Koliaki
Σ΄ ευχαριστώ για τα τόσο εγκάρδια λόγια σου, που πραγματικά ικανοποιούν την μόνιμη "διαστροφή" μου για αφύπνιση, αξιοπρεπείς αντιδράσει και στοιχειώδη νοημοσύνη. Χαίρομαι πάντοτε όταν κάποιος αναγνώστη μου γράφει, ότι έχω συμβάλει έστω και στο ελάχιστο, για να γίνει ο αφόρητος λαβύρινθος γύρω μας, λίγο πιο υποφερτός. Μας έχουν κυριολεκτικά τρελάνει, παλιμπαιδίζουμε επικίνδυνα, και έχουμε σοβαρό πρόβλημα διάκρισης ακόμα και του αυτονόητου. 
Χθες βραδύ ήμουν σε μια ευχάριστη συντρόφια εξαιρετικά μορφωμένων αλλά και αρκετά φιλοσοφημένων ανθρώπων, παρ' όλα αυτά χωρίς να το θέλω, παρατηρούσα ασυναίσθητα ένα σωρό χαρακτηριστικές στρεβλώσεις, σοβαρές ελλείψεις όχι μόνο συμπεριφοράς στη συζήτηση, αλλά και στοιχειώδους αντίληψης του αυτονοήτου.
Κάποιος μάλιστα ανέφερε και μια ιστορούλα, που ενώ την έχω ακούσει άπειρες φορές, αυτός την ανέφερε σαν δική του εμπειρία με την εγγονή του. Τον ρώτησε λοιπόν η μικρούλα, αν πιστεύει στον θεό, και εκείνος σαν συνεπέστατος επικούρειος, της απάντησε πως πιστεύει μόνο σε ότι βλέπει, ακούει και μπορεί να πιάσει. Και η μικρούλα τον αποστόμωσε λέγοντας, "κι όμως την αγάπη δεν την βλέπεις αλά πιστεύεις ότι υπάρχει".
Ο σύσσωμος θαυμασμός της συντροφιάς στην απάντηση της μικρούλας (που σημειωτέων είναι και ένα πασίγνωστο βασικό επιχειρήματα της μεταφυσικής, μη υλικής εξήγησης του κόσμου μας) μου έδειξε ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, για να ακουμπήσουμε με θάρρος το αυτονόητο, που ναι μεν μπορεί να είναι εντελώς μπροστά μας, αλλά κάτι μας συμβαίνει και πολύ συχνά δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να το δούμε.
Πήρα λοιπόν τον λόγο και είπα: "μα κυρίως η αγάπη είναι ένα απ' τα πράγματα που το βλέπεις, το ακούς και το αγγίζεις. Είναι ποτέ δυνατόν να αγαπήσεις μια γυναίκα που δεν την έχει δει ποτέ, δεν την έχεις ακούσει ή δεν την έχεις αγγίξει; Γιατί δεν νιώθεις τίποτε, για οτιδήποτε αξιολάτρευτο που δεν το έχεις δει, ακούσει ή αγγίξει ποτέ σου; Αγαπάς οτιδήποτε γι αυτά που σου προσφέρει, και επιμένεις να τα ξανακερδίσεις δίνοντας ή κάνοντας ανάλογες θυσίες με την άξια που έχει ήδη μέσα σου! Μπορείς για μια πίστη ή έναν άνθρωπο, να δώσεις ακόμα και την ζωή σου, γιατί η ζωή σου δεν έχει νόημα παρά μόνο κοντά του".
Πριν από λίγη ώρα, τελείωσα μια τηλεφωνική συνέντευξη που είχα σε ένα ραδιόφωνο της Νέας Υόρκης. Συνεχώς αισθανόμουν το πόσο εύκολο είναι να προσβάλλεις ανθρώπους, που τελικά και μάλλον δικαιολογημένα, υπέκυψαν στην λαχταριστή απάτη μιας εύκολης αλλά εντελώς απατηλής θεολογικής λύσης! Όλη αυτή την ώρα με συνόδευε ένα βαρύ αίσθημα ευθύνης, για τις δυσαρέσκειες που ενδεχομένως δημιουργεί ο λόγος μου, σε ανυποψίαστους ανθρώπους. Για φαντάσου, καταντήσαμε δυσάρεστοι λέγοντας… αυτονόητες αλήθειες!
Αλήθειες που αναγκάζουν τους ανθρώπους να αισθάνονται ανεπαρκείς και προδομένοι, και εν τέλει αναγκασμένοι να ξυπνήσουν βίαια απ' τον βαρύ λήθαργο, που κάποιοι κάνουν τα πάντα για να τους τον εξασφαλίσουν! Δυστυχώς αυτός είναι ο άχαρος ρόλος μου, και με ανακούφιση ακούω κάθε φορά μια δροσερή φωνή σαν τη δική σου, ευχαρίστησης και ευγνωμοσύνης. Σ' ευχαριστώ!
Όσο η συναίσθηση της ανεπάρκειάς μας αυξάνει… τόσο ποιο μοναχικός γίνεται ο δρόμος! Κι όμως, ελπίζω πως σ' αυτό τον ίδιο έρημο δρόμο, κάποτε βαθειά στο μέλλον, θα συνωστίζονται πλήθη φωτισμένων και συνετών ανθρώπων, που με τόλμη και οδυσσειακό πνεύμα, θα διεκδικούν και με ακατάβλητη μαχητικότητα θα υπερασπίζονται, την ολοκλήρωση της νοημοσύνης τους! Τότε κανείς δεν θα μπορεί με τόση ελεεινή ευκολία και θεϊκά μπιχλιμπίδια, να τους στερήσει ούτε την αξιοπρέπεια ούτε την ευημερία και την ειρήνη, που άγρυπνα θα περιφρουρούν σαν Γρυπές, φορτωμένοι όχι μόνο σοφία και πολιτισμό, αλλά και πάσης φύσεως αποτρεπτικά όπλα, όπως πολύ σοφά μας υποδεικνύει εκείνη η εξιδανίκευση της πάνοπλης σοφίας, που κάποτε οι Έλληνες ονόμαζαν Αθηνά. Χαίρομαι δε στο ενδεχόμενο να έχω συμβάλει κι εγώ, έστω και στο ελάχιστο σ' αυτή την κατεύθυνση!
Με εκτίμηση
Μ. Καλόπουλος 
.......................................
ΕΦΗ ΣΟΥΡΑΒΛΑ :

«ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΕΞΥΠΝΟ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΚΑΥΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ ΚΑΙ ΛΕΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΩΡΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΧΩ... ΚΟΛΗΣΕΙ! ΤΟΥΣ ΞΕΣΚΟΝΙΖΕΤΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝ, ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΣΟ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΚΑΙ ΔΟΛΙΩΝ ΣΚΕΠΤΙΚΩΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΑ... ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΕΝΑ ΚΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ.  ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΟΛΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ! ΚΑΙ ΤΙ ΜΕΛΕΤΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΨΥΧΟΦΘΟΡΟ (ΣΤΟ ΝΑ ΣΚΕΦΘΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΝ ΑΥΤΟΙ) ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ "ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ " ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ! ΤΑ ΘΕΡΜΑ ΜΟΥ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!»

................................

ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΟΑΝΕΤΡΕΞΑ ΣΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΣΑΣ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΙΟΣ ΗΣΑΣΤΕ… ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΣΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΥΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΥ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ.. ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΒΡΗΚΑ, ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΣΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΛΛΑ Η ΣΤΕΝΟΤΗΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΑΠΟΔΩΘΕΙ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΤΟ ΨΕΜΑ .. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΩ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΑΝΑΨΑΤΕ ΚΑΠΟΤΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ..
ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΣΑΣ Greatlie ΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΕΞΕΡΕΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΗ! ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΩ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΩ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ..
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ
......................

Καλή μου φίλη Βαλεντίνα... πραγματικά με συγκίνησες με την τόσο εγκάρδια εξομολόγησή σου.

Χαίρομαι ιδιαιτέρως όταν ακούω πως οι κόποι μου δεν πήγαν χαμένοι. Σου συνιστώ να διαβάσεις και τα υπόλοιπα βιβλία μου, γιατί η συνολική αυτή μελέτη, δεν είναι μόνο μια ενιαία περιγραφή της αντιπαλογνωσίας, αλλά και λεπτομερής ξενάγηση στις ταλαίπωρες της νοημοσύνης μας.

Είμαστε θύματα μιας συστηματικής επίθεσης εναντίον της αξιοπρέπειας, της ευημερίας και της ελευθερίας μας, κι αυτό δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Η επόμενη γενιά πρέπει να δει ότι όσοι από μας καταλαβαίνουμε αυτή την ντροπιαστική καταδυνάστευση δεν μείναμε απαθείς, αλλά το παλέψαμε. Η μαχητική πληροφόρηση είναι μια μάχη περηφάνιας που δεν μπορεί να μας την στερήσει κανείς.

Βεβαίως και μπορείς να κάνεις χρήση των άρθρων και των συνολικών αναρτήσεων μου στο greatlie. Γ' αυτό είναι άλλωστε εκεί. Μπορείς έπεισες να επικοινωνείς μαζί μου για οποιοδήποτε θέμα τηλεφωνικώς (2310/770100) ή με e-mail: michael@greatlie.com

Σου εύχομαι να ανακαλύψεις τον Οδυσσέα μέσα σου, και με την σωφροσύνη του να πάρεις πίσω τον κόσμο που σου έκλεψαν!

Με εκτίμηση

Μ. Καλόπουλος

……………………………………..

Doris Reiter-Argyriadis Μαιος 2004.

Γραμμένο με ελληνικό ταμπεραμέντο, αλλά και αποκαλυπτική οργή, ο Μιχάλης Καλόπουλος μας έδωσε ένα επιστημονικό έργο που μέχρι την τελευταία αράδα, διατηρεί την αναγνωστική του ένταση.

Με αντιπαραθέσεις χειρουργικής ακρίβειας βιβλικών και ελληνο-μεσογειακών κοσμογονικών μύθων, οδηγεί τον αναγνώστη στην ερώτηση: ποιος αντέγραψε ποιόν;

Ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και ο Μουσουλμανισμός, στηρίζονται στον θεό του Αβραάμ. Μέσα απο την κριτική ανάλυση των βιβλικών κειμένων (Γένεσης και Εξόδου) και την αντικειμενική ξενάγηση στα δεδομένα της εποχή και της δράσης των πατριαρχών, ο Μ. Καλόπουλος αποκαλύπτει τους Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Ιωσήφ και Μωυσή, ως κοινούς απατεώνες, που χρησιμοποιούσαν τον θεό τους για προσωπικό πλουτισμό. Με επιστημοσύνη ο συγγραφέας μας αποκαλύπτει, ότι οι ολέθριες πληγές που ο υποτιθέμενος (βιβλικός) θεός χρησιμοποίησε πάνω στους λαούς της Χαναάν και της Αιγύπτου, (ηταν εντελώς ανθρωποκίνητες) αφαιρώντας έτσι κυριολεκτικά το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της βιβλικής θρησκείας!

Το βιβλίο αυτό καταγγέλλει ότι η επιχειρησιακή δεινότητα όσων μεσολάβησαν ανάμεσα στον θεό του Αβραάμ και των λαών, σκότωσε την φυσική πίστη εκατομμυρίων ανθρώπων, και τον οφειλόμενο σεβασμό των ανθρώπων στην μητέρα φύση.

Στο τελευταίο Λάμπρο (brilliant) κεφάλαιο ο συγγραφέας επισημαίνει τις εύθηνες μας γράφοντας: «ζούμε σε μια παρατεινόμενη κόλαση εξευτελισμού, φτιαγμένη ακριβώς απ' αυτούς που εύκολα μιλούν για παραδείσους. Αλλά η εύθηνη για την ταπεινωτική εξαθλίωση μας, δεν είναι μόνο δική τους. Η ευκολία με την οποία ακολουθούμε σωτήρες, έχει ξεπεράσει κάθε θλιβερό όριο και παρά την αύξηση της γνώσης, η αρρωστημένη ευπιστία μας, έχει την μεγαλύτερη μερίδα ευθύνης».

Δυστυχώς αυτό το βιβλίο μεταφράστικε πρώτα στα αγγλικά!

Για να οδηγηθούν οι άνθρωποι στις αναγκαίες αναθεωρήσεις των θεολογικών τους αντιλήψεων, το βιβλίο αυτό πρέπει να μεταφραστεί σε τόσες γλώσσες όσες έχει μεταφραστεί και η Βίβλος!

Και μόνο τα περιεχόμενα του βιβλίου αν διαβάσει κανείς, θα καταλάβει την ποικιλία και της αριστοτεχνική δομή του βιβλίου.

Η γνώμη μου: Διαβάστε το οπωσδήποτε!

Doris Reiter-Argyriadis Μαιος 2004.
.....
Geschrieben mit griechisch temperamentvoll Eloquenz und unverholenem gerechten Zorn, legt Michael Kalopoulos ein wissenschaftlichen werk vor, das bis in die Fußnoten spannend ist.

Eine akribisch recherchierte Gengenuberstellung von Bibeltexten und griechisch- mediterraner Mythologie fuhrt zuerst bei der Schöpfungs- geschichte zur Frage: wer hat von wem abgeschrieben?

Judentum, Christentum und Islam berufen sich auf den Gott Abrahams. Durch kritische und sachlichen Verhältnisse zur Zeit der Patriarchen, entlarvt Michael Kalopoulos Abraham, Isaak, Jakob, Josef und Moses als Betrüger, die ihrer Gott dazu einsetzten um sich persönlich zu bereichern. Die brutalen Plagen, die ihr Gott über die ausgenutzten Volker Kanaans und Ägyptens verhangte erklärt der Autor naturwissenschaftlich und entziehet durch sein werk den biblischen ihre Basis.

Die geschäftstüchtigen Vermittler zwischen dem Gott Abraham und den Menschen zerstörten den natürlichen Glauben und Respekt der Menschen an des wahrhaft Göttliche die Mutter Natur (und totetten Millionen naturgläubiger Menschen).

Im letzten Brillianten Kapitel stellt Michael Kalopoulos Fragen die uns verantwortlich machen. Ich zitierte frei Übersetzt: «Es ist offensichtlich, daß wir in einer andauerten demütigenden Holle leben, die uns von denen dereitet wirt, die uns vermeintlichen Rettern predigen. Die Bereitschaft mit der wir den vermeintlichen Rettern gefolgt sind ist erstaunlich. Unsere ekelerregende Leichtgläubigkeit tragt die großte Schuld»

Leider ist dieses Buch erst ins Englische Übersetzt.

Zum fairen Meinungsbildung musste dieses Buch in ebenso vielen Sprachen erscheinen wie die Bibel.

Die nachfolgende Inhaltsangabe zeigt den abwechselungsreichen Aufbau des Buches. UNBEDINGT LESEN !!!

Doris Reiter Argyriadis Mai 2004

ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 23 Δεκεμβρίου 2011, 20:11

Κάθε λαός, εθνοφυλετικά αυτο-προσδιοριζόμενος, αναγνωρίζει, σέβεται και τιμά τους δικούς του «προπάτορες», εθνικούς ήρωες και λαμπρά ονόματα της μυθολογίας και της ιστορικής του παράδοσης. Για παράδειγμα, οι Εβραίοι καλά κάνουν και τιμούν τους Αβραάμ, Ιακώβ, Αυνάν κ.α., αφού αυτοί τους ταιριάζουν και με αυτούς αυτο-προσδιορίζονται φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά κλπ. Όμως οι Έλληνες τι ανάγκη έχουν να αποδέχονται αλλόφυλους ως «προπάτορές τους», να τους μνημονεύουν καθημερινά στις εκκλησίες και να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα εβραϊκά;

Μήπως είναι υποδεέστεροι οι δικοί μας προπάτορες όπως οι Ορφέας, Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Παρμενίδης, Εμπεδοκλής, Ζήνων, Περικλής, Αλέξανδρος, Λεωνίδας κ.α; Τόσοι και τόσοι ξένοι όχι μόνο σέβονται τους αρχαίους ‘Έλληνες, αλλά και θεωρούν τιμή τους να δώσουν ακόμη και στα δικά τους παιδιά αρχαιο-ελληνικά ονόματα. Εμείς όμως τί κάνουμε; Ακολουθούμε τον υποχρεωτικό νηπιοβαπτισμό που επέβαλαν δια της βίας, το χριστιανικό ιερατείο της Ρωμανίας και ο ισπανικής καταγωγής αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Θεοδόσιος, το 382 μ.Χ. και αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε μόνο «χριστιανικά» ονόματα.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Στην αρχαία Ελλάδα τα «Αμφιδρόμια» ήταν παραδοσιακή και οικογενειακή εορτή, που περιελάμβανε και την τελετή της ονοματοδοσίας του βρέφους εντός 10 ημερών από την γέννησή του. Έχουμε δε κληρονομήσει πλήθος αρχαιοελληνικών ονομάτων που πρέσβευαν μεγάλες αξίες και αρετές!


Όμως ο νεοέλληνας περιγελά τα όσα οι αρχαίοι `Έλληνες θεωρούσαν ιερά ή ουσιώδη. Εκτός από τον χριστιανικό νηπιοβαπτισμό ακολουθούμε τυφλά και το επιβαλλόμενο υπό των εκκλησιαστικών αρχών «εορτολόγιο» για να τιμήσουμε αλλόφυλους, αντί να έχουμε το δικό μας ιδιαίτερο εορτολόγιο, όπου κάθε μέρα θα τιμάται η ιστορική μνήμη Ελλήνων, από την πανάρχαια μέχρι την νεώτερη ιστορία μας.


`Όπως τόνισε κάποτε και ο Απολλώνιος Τυανεύς, «αισχρόν εί όνομα μέν έχειν τινός όνομα, το δε είδος αυτού μή έχειν» (είναι αίσχος να έχεις μόνο το όνομα κάποιου, δίχως να έχεις και τις ιδιότητές του). Κατ’ επέκταση των ανωτέρω θα λέγαμε ότι, δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι «Έλλην» και να μην τιμάς τους ένδοξους και φωτοδότες προγόνους σου. Ως ακραιφνείς Έλληνες δεν πρέπει να δίνομε στα παιδιά μας εβραϊκά ονόματα.


Κάτι άλλο που θα ήθελα να τονίσω επί του παρόντος είναι ότι, οι ιερείς της Ορθοδοξίας λένε κατά την γαμήλια τελετή στους νεόνυμφους να «ευλογηθούν όπως ο Αβραάμ και η Σάρα». Λες και δεν υπάρχουν πρότυπα ηθικής στους `Eλληνες, όπως η Πηνελόπη που περίμενε τον Οδυσσέα 20 ολόκληρα χρόνια, ακλόνητα πιστή στον γάμο της και τουναντίον πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από τους Αβραάμ και Σάρα. Ας διαβάσουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια, τί ανηθικότητες διέπρατταν οι Εβραίοι «προπάτορες», όπως περιγράφονται λεπτομερώς και στα κάτωθι εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης:

(Γένεσις ΙΒ΄10-20, Κ΄1-20, ΙΣΤ΄1-12, ΙΘ΄30-38, ΚΣΤ΄7-16, ΙΘ’, 30-38 και Βασιλείων Β΄, ΙΓ΄11-21).


Είναι γνωστό ότι κάποιοι νεοέλληνες ιστορικοί πριν ενάμιση περίπου αιώνα, προχώρησαν στην εφεύρεση του «Ελληνοχριστιανισμού». Οι `Έλληνες όμως εδώ και δύο χιλιετίες, είτε υπόδουλοι στους Ρωμαίους, είτε στους χριστιανούς Ρωμαίους της Νέας Ρώμης του Βοσπόρου, είτε στους Οθωμανούς, έχουν την δική τους ένδοξη ιστορία που φυσικά δεν πρέπει να ταυτίζεται με εκείνη των δυναστών τους.


Ο Τρύφων Κωστόπουλος γράφει σχετικά: «αποκτήσαμε κρατικά σύνορα …αλλά κάτι σπουδαίο μας ξέφυγε. Δεν βρήκαμε τη ρίζα μας. Φτιάξαμε μια άστατη εθνική ταυτότητα και υποκριτική εθνική συνείδηση. Πολιτιστικά τουρκίζουμε, θρησκευτικά ιουδαΐζουμε και πολιτικά βυζαντινίζουμε».

Δημήτρης Συμεωνίδης

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ