ΟΙ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ

 

  

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟ ΤΟΥΣ "ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ" ΤΗΣ, ΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΜΙΧΑΗΛ (ΚΩΔΙΚΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ) ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΓΑΒΡΙΗΛ (ΚΩΔΙΚΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ).

   
ΤΑ  ΜΙΚΡΟΒΙΑ  ΤΗΣ  ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ  ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΑΝΘΡΑΚΑ  ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ  ΜΙΧΑΗΛ  ΚΑΙ  ΓΑΒΡΙΗΛ...

Αντί  να  εορτάζουμε  τους ανεπανάληπτους  προγόνους  μας,  τον  αεροναυπηγό  του 1500  π.Χ.  Δαίδαλο  και  τον  γιο  του πιλότο  Ίκαρο,  που   κατασκεύασαν  την  πρώτη  ανθρώπινη  ιπτάμενη  συσκευή  και  πέταξαν  μ'  αυτήν  πάνω  από  το  Αιγαίο,  γιορτάζουμε  τα  μικρόβια.  Ο  Δαίδαλος  και  ο  Ίκαρος,  αυτοί  και  μόνο αυτοί,  θα  έπρεπε  να  είναι  οι  προστάτες  των  πιλότων  μας   και  όχι  τα  μικρόβια της  πανούκλας  και  του  άνθρακα.  H  βλακώδης  ιουδαιοχριστιανική  φαντασία  έπλασε  τους  "αγγέλους"  σαν  πνεύματα,  με  μορφή  ανθρώπων,  που  πετάνε  στον  αέρα  με...φτερά.  Τι  είδους  φτερά;  Τι  τα  χρειάζονται  τα  φτερά  τα  πνεύματα;  Για  να  κάνουν  βουτιές  στον  αέρα;  Αυτές  οι  καθαρά   πλαστές  ηλίθιες  οντότητες  της  ιουδαϊκής  μυθολογίας  που  πετούν  με  "φτερά"  στον  αέρα,  ενώ  θεωρούνται  άυλες,  έγιναν  τα  πρότυπα  των  αεροπόρων  μας.

Στην Ιταλία  φυλάσσεται σε λειψανοθήκη  το φτερό (!) του Αρχαγγέλου Γαβριήλ που έπεσε κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.  Πλήθος  πιστών  προσκυνάει  εκατοντάδες  χρόνια  ένα  φτερό  κότας.

 

 Στις 11 Ιουνίου του 1954, καθιερώθηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ως προστάτης της Πολεμικής Αεροπορίας και η γιορτή των Αρχαγγέλων στις 8 Νοεμβρίου, ως η επίσημη αεροπορική γιορτή, η οποία τιμάται με μεγαλοπρέπεια σε όλες τις μονάδες.

Ο  Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι Ταξίαρχος και Αρχιστράτηγος και ως εκ τούτου είναι και ο προστάτης της Πολεμικής Αεροπορίας.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ο Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ παρουσιάζονται συνήθως με σπαθί ή σκήπτρο στο δεξί χέρι, σύμβολο της εξουσίας που τους χάρισε ο Θεός. Στο αριστερό δε χέρι τους, είθισται να κρατούν μια σφαίρα , η οποία συμβολίζει τον κόσμο.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι άγγελος, δηλαδή κτιστό, αόρατο και τέλειο πνεύμα, το οποίο δεν το περιορίζει ούτε ο χρόνος, ούτε ο χώρος. Επιπλέον είναι και ο μόνος ο οποίος ονομάζεται Αρχάγγελος κατά την Αγία Γραφή καθώς και «ένας των πρώτων αρχόντων» και «άρχων» και το όνομά του σημαίνει «Ποιος Είναι Ομοιος με τον Θεό;».

Είναι άγγελος, ο οποίος εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Εωσφόρος, το όνομα του οποίου σημαίνει «αυτός που φέρει το φως», ενώ κατείχε την ύψιστη θέση στην κτιστή τελειότητα, ηγήθηκε μικρής ομάδας στασιαστών αγγέλων (μετέπειτα δαίμονες), οι οποίοι ήθελαν να μην υπακούσουν στις διαταγές του Θεού, και επαναστάτησαν.

Τη στιγμή εκείνη ο έως τότε Άγγελος Μιχαήλ, ανέλαβε σημαίνοντα ρόλο στην υποστολή της ανταρσίας του, κερδίζοντας έτσι τον τίτλο του Αρχάγγελου. Μάλιστα ήταν εκείνος που ανήγγειλε στον Αβραάμ την ανάγκη θυσίας του γιου του, Ισαάκ, ενώ ήταν και εκείνος που οδήγησε το λαό του Ισραήλ στη φυγή από την Αίγυπτο.

Στην Καινή Διαθήκη, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι εκείνος που θα αναγγείλει τη δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού και την αρπαγή της εκκλησίας Του, ενώ είναι παρών και στον Ιησού του Ναυί, την πτώση της Ιεριχούς, καθώς και στις ιστορίες του Εμμανουήλ, Δαβίδ και Ηλία. Πάντοτε κρατά ρομφαία, η οποία δίνει την πύρινη τιμωρία στους εχθρούς του Θεού.

Τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον συναντάμε επίσης και στην κάθοδο του Χριστού στον Άδη, όπως επίσης και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, όπου ως επικεφαλής των Αγγέλων πολεμά το Σατανά.

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο Μιχαήλ θεωρείται από το λαό ότι είναι ο ψυχοπομπός άγγελος, δηλαδή μεταφέρει τις ψυχές στον ουρανό. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές, όπως τη Θράκη, υπάρχουν κάποιες προλήψεις και ο κόσμος δεν αφήνει τη μέρα αυτή τα παπούτσια του έξω από το σπίτι, για να μην τα δει ο Αρχάγγελος και «ενθυμηθεί αυτούς και αναλάβει εκ της ζωής».

Είναι γνωστό και το θαύμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στους Κολοσσούς της Φρυγίας. Στην περιοχή των Κολοσσών είχε αναβλύσει πηγή με αγιασμένο νερό που θεράπευε κάθε αρρώστια.

Εκεί χτίστηκε ναός στο όνομα του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Οι ειδωλολάτρες στράφηκαν εναντίον του ιερέα του ναού, τον οποίο όμως προστάτευσε ο Αρχάγγελος και σώθηκε. Οι ειδωλολάτρες δοκίμασαν τότε να εκτρέψουν το ρου ενός ποταμού για να πνίξουν τον ιερέα και να καταστρέψουν το ναό.

Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ επενέβη και με τη ρομφαία του έσκισε στα δυο τη γη και τα νερά χωνεύθηκαν μέσα. Έως σήμερα τα νερά των ποταμών χωνεύονται, γι’ αυτό και το μέρος ονομάστηκε Χώναι.

 

 

Το  Ιουδαϊκό  ιερατείο, από  την εποχή του Μωϋσή και μετά – Ιησούς του Ναυή, Κριτές, Σαούλ, Δαυΐδ, Σολομών κλπ – χρησιμοποίησε, εναντίον των ελληνοφιλισταίων και άλλων λαών, βιολογικά όπλα.

Τα όπλα αυτά οι εβραίοι τα φύλαγαν στην Κιβωτό της Διαθήκης από την εποχή του Μωϋσή, με αυτά δηλητηρίαζαν τα νερά των αντιπάλων γύρω τους,  οι εχθροί τους κατέρρεαν χωρίς να καταλάβουν το γιατί και οι εβραίοι έλεγαν ότι τους βοηθούσε ο Ιεχωβά με τους αγγέλους του, οι οποίοι ανεβοκατέβαιναν συνεχώς τον ουρανό για να σφάζουν τους εχθρούς του Ισραήλ.

     Τα υλικά που είχαν στην κιβωτό της Διαθήκης ήταν ανόργανα και οργανικά δηλητήρια. Τα πιο επικίνδυνα ήταν τα πτωματικά δηλητήρια (μικρόβια του άνθρακα και της πανούκλας). Τα υλικά αυτά που βρίσκονταν στην κιβωτό της Διαθήκης  οι ιερείς αποκαλούσαν ΤΟΡΕΦ    (=σαπίλα).  (Ιστορικός Α. Lods στο βιβλίο του «Μωϋσής», εκδόσεις Σμυρνιώτη, μετάφραση  Μάριος Βερέττας,  σελίδα 293: «Η λέξη ΤΕΡΑΦΕΙΜ  μοιάζει να είναι ο πληθυντικός της  λέξεως ΤΟΡΕΦ, που θα πει σαπίλα».)  

       Στα εβραϊκά σαράφ σημαίνει  καίω, καθαρίζω, εξολοθρεύω με φωτιά.  Στον πληθυντικό Σεραφείμ ονομάσθηκαν οι άγγελοι, τα πνεύματα που καθαρίζουν με φωτιά. Ο χαλδαίος θεός  Νεργκάλ, με προσωνύμιο Σαράφ  ήταν ο  θεός των πτωμάτων και της πανούκλας.

Άρα στα εβραϊκά η λέξη τεραφείμ – σεραφείμ έχει και την έννοια «σαπίλες».

      Τα απλά, οργανικά ή ανόργανα δηλητήρια σκότωναν τους ελληνοφιλισταίους αργά (άγγελοι του Ιεχωβά μιάς ταχύτητας). 
Τα Τεραφείμ  ή ΣΕΡΑΦΕΙΜ ήταν άγγελοι του  Ιεχωβά υπερηχητικής ταχύτητας (εξαπλής - εξαπτέρυγα).

ΟΙ  ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ  ΜΙΧΑΗΛ  ΚΑΙ  ΓΑΒΡΙΗΛ  ΠΕΡΙ  ΤΟ  700  Π.Χ. 

      Σε μία ιστορική «μάχη» το εβραϊκό ιερατείο σκότωσε με πανούκλα 185.000 στρατιώτες.

          Ο βασιλεύς της Ασσυρίας  Σενναχειρείμ  (704-681 π.Χ.),  γιος του Σαργών του Β΄,  κατεβαίνοντας  με  ένα τεράστιο  στράτευμα   για  να  υποτάξει την  Αίγυπτο,  έφτασε μπροστά στην Ιερουσαλήμ. Ο  προφήτης Ησαΐας, αρχηγός του εβραϊκού ιερατείου,   είναι   υπεύθυνος  για  την  άμυνα,  ελέγχοντας τα βιολογικά όπλα  της κιβωτού της  Διαθήκης.  Ξέρει  ότι  το αδύνατο σημείο μια ολόκληρης στρατιάς είναι,  ότι εξαρτάται άμεσα και καθημερινά από επαρκείς ποσότητες υδάτων. 

Ο  Ησαΐας, αφού πρώτα έφραξε ή αχρήστευσε όλες τις γύρω πηγές υδάτων, ανάγκασε το στράτευμα του Σενναχειρείμ να χρησιμοποιήσει τα μοναδικά διαθέσιμα νερά που έτρεχαν απ’ τα τείχη της περικυκλωμένης πόλεως Ιερουσαλήμ. Η αφήγηση λέει πως οι εχθροί: «έπιον ύδατα ξένα». Β΄Βασ. ΙΘ΄24.   Που φυσικά δεν ήταν μόνο «ξένα» αλλά... και μολυσμένα, απ’ το ιουδαϊκό ιερατείο που είχε τον απόλυτο έλεγχό τους.

 Ο  Ησαϊας  διέταξε: « και ενέφραξαν πάσας τας πηγάς  και τα πολυάριθμα στρατεύματα του Σεναχειρείμ  έπιον ύδατα ξένα» δηλ. νερό δηλητηριασμένο με πανούκλα (Β΄Βασ. ΙΘ΄24).   

Τι είναι όμως η «πανούκλα»;  Λοιμός, πανώλη (παν-όλλυμι=παν-απόλλυμι, = πεθαίνουν όλοι)  λοιμώδες νόσημα (κολλητικό μεταδοτικό μολυσματικό νόσημα). «Ασθένεια  που  κατ’ εξοχήν  μεταδίδεται από   μολυσματικές  ουσίες των  υδάτων».  

         «Και προσευχήθη Ησαΐας ο Προφήτης και εβόησεν προς τον ουρανόν και απέστειλεν Κύριος άγγελον όστις αφάνισε πάντας... και την νύχτα εκείνη εξήλθεν ο άγγελος Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωί, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά. Και εσηκώθη Σενναχειρείμ ο βασιλεύς και έφυγε» Β΄Χρον. ΛΒ΄20 & Β΄Βασ. ΙΘ΄35. 

          "Η σωτηρία της Ιερουσαλήμ η αποδοθείσα  σε θαύμα υπό των Ιουδαίων, οφείλετο εις βαρείαν επιδημίαν, η οποία επέφερε μεγάλη φθοράν εις τα στρατεύματα του Σενναχειρείμ".   Π. Καρολίδου Παγκόσμιος ιστορία,  τόμος Α΄.   

         Ο Jan Vercoutter στο βιβλίο του «Η αρχαία Αίγυπτος» (σελ 134)   είναι  πιό συγκεκριμένος:  "φαίνεται πως μια επιδημία πανούκλας ανάγκασε τους Ασσυρίους να παραιτηθούν από τον αγώνα".

         Ο Lods στο βιβλίο του «Οι προφήτες», (σελ 64-65)  γράφει:   "Μία από τις εβραϊκές εκδοχές υποστηρίζει πως άγγελος του Γιαχβέ,  σκότωσε με αρρώστια μόνο σε μια νύχτα 185.000 άνδρες του ασσυριακού στρατού". 

      Δεν είναι λοιπόν καθόλου λίγοι αυτοί που κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα, ότι ο άγγελος Κυρίου και η πανούκλα, εδώ ταυτίζονται απολύτως.

 


Η  ΥΔΑΤΟΜΑΓΓΑΝΕΙΑ  ΚΑΙ  Η  ΠΤΩΜΑΤΟΜΑΓΓΑΝΕΙΑ ΤΩΝ  ΙΟΥΔΑΙΩΝ

Μαγγανεία  είναι  οι  κρυφοί  μηχανισμοί  επιβολής  της  μαγείας.  Είναι  κατά  βάση  η  κρυφή  τέχνη  της  τροφικής  δηλητηρίασης,  ο  τροφικός  καταναγκασμός.  Είναι  η  γνώση  και  η  χρήση  συγκεκριμένων υλικών  μέσα  στην  ζύμη,  στο  ψωμί,  στο  κρέας,  στο  νερό,  με  τα  οποία  οι  θεουργοί  ιερείς  των  ιουδαίων,  δηλαδή  οι  δια  μαγικών  τρόπων  τα  θεία  επικαλούμενοι,  επέβαλαν  τον  θάνατο  στους  αντιπάλους  τους   και  ταυτόχρονα  έδιναν  και  την  κατάλληλη  (παρα)ερμηνεία  τους  σε  εκείνους  και  σε  μας.
Τα αναρίθμητα περιστατικά νικητήριων βιβλικών μαχών και μαζικών θανάτων των αντίπαλων του Ισραήλ, που αποδίδονται σε φονικούς "αγγέλους", πραγματοποιούνται   με την δόλια χρήση  αόρατων βιολογικών  οπλών μαζικής εξόντωσης.

Η Βίβλος φυσικά παρουσιάζει τα γνωστά αυτά στον αρχαίο κόσμο βρόμικα στρατηγήματα ως επέμβαση αγγέλων... ταυτόχρονα όμως, σκόρπιες λέξεις στο κείμενό της, υποδεικνύουν έμμεσα και την κατάλληλη ανθρωποκίνητη ερμηνεία της δήθεν θεόσταλτης νίκης.

Στα επαναλαμβανόμενα βιβλικά περιστατικά υδατο-μαγγανείας, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιδανική τοπογραφία του "θαύματος" που είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική.  Οι Προφήτες, Κριτές, Ιερείς, και γενικότερα οι ολιγάριθμοι βιβλικοί μαχητές, βρίσκονται πάντοτε κρυμμένοι ψηλά στις πηγές κάποιου χειμάρρου, ενώ οι αντίπαλοί τους, βρίσκονται βολικότατα στρατοπεδευμένοι κάτω στην ίδια κοιλάδα, όπου καταλήγει ο ελεγχόμενος απ’ αυτούς χείμαρρος.

Είναι  χαρακτηριστικό  επίσης  το  γεγονός  ότι  σε  περίπτωση  που  οι  ιουδαίοι  έδωσαν  μάχες  με  τον  αντίπαλο  να  βρίσκεται  σε  ανηφόρα,  πάντοτε  ηττώνταν.
Σχεδόν σε κάθε νικηφόρα μάχη, η βιβλική αφήγηση αφήνει πάντοτε κάποιους σκόρπιους υπαινιγμούς και λέξεις κλειδιά, που οδηγούν αναπάντεχα στην κατανόηση του μηχανισμού της δηλητηριο-χρησίας.  Η συνολική μελέτη αυτών των παράξενων "θαυμάτων", δεν αφήνει στον ερευνητή καμία απολύτως αμφιβολία, για τους ευφυείς θανατηφόρους μηχανισμούς της αόρατης νικητήριας υδατο-μαγγανείας.
Το δραστικό αυτό υλικό κατάρας, πέφτοντας ακατάπαυστα στο πόσιμο νερό των στρατοπεδευμένων εχθρών, θα μεταβάλλει ασταμάτητα για ώρες πολλές το ρυάκι, σε ολόδροσο αλλά δραστικότατο επικαταρώμενο ύδωρ.  Για λίγες ώρες, η οργή του Κυρίου, θα κυκλοφορεί στο αίμα των  στρατιωτών  του  εχθρού με ελαφρά μόνο δυσφορία. Τα συμπτώματα όμως γρήγορα θα κορυφωθούν, και η νύχτα που θα’ ρθεί θα είναι ανυπόφορη. Το επόμενο πρωί η οργή του Κυρίου θα έχει παραλύσει εκ του ασφαλούς και κυριολεκτικά «εκ των ένδο», κάθε έννοια στρατιωτικής αντίστασης.

ΟΙ  "ΑΓΓΕΛΟΙ"  ΘΑΝΑΤΟΥ  ΤΟΥ  ΙΕΧΩΒΑ, ΤΑ  ΤΕΡΑΦΕΙΜ  Ή  ΣΕΡΑΦΕΙΜ 

Όλα δείχνουν ότι οι πτωμαΐνες μόνες τους, αν και πλούσιες μικροβιοφόρες ύλες και ισχυρά δηλητήρια, δεν είναι σε θέση να προκαλέσουν τον μαζικό χαμό, που κατ’ επανάληψη οι βιβλικές μάχες περιγράφουν. Οι πτωμαΐνες είναι πολλές, λίγες όμως εξ αυτών είναι ισχυρά δηλητήρια: Μουσκαρίνη, Νευρίνη, Αιθυλενδιαμίνη, κ.λ.π.  Άρα  κάποια απειλή  πολύ ισχυρότερη από την απλή πτωματική σήψη  περιείχαν τα τεραφείμ,   δηλαδή  η  Κιβωτός  της  Διαθήκης.  Η  μαζική  δηλητηρίαση  και  εξόντωση  χιλιάδων  στρατιωτών  γινόταν  μέσω  των  υδάτων  (υδατομαγγανεία)  από  τους  ιερείς  του  ιεχωβά  με  τα  τεραφείμ  ή  σεραφείμ  δηλαδή  την  "Κιβωτό  της  Διαθήκης",  στην  οποία  φυλλάγονταν,  με  χίλιες  προφυλάξεις,  πτωματικό  υλικό  με  συγκεκριμένο  μικροβιακό φορτίο, που διαλυόμενο  σε  τρεχούμενο  νερό  χειμάρρων,  από  το  οποίο  υδρεύονταν  οι  στρατιώτες,  επιφέρει τα σοβαρά μολυσματικά συμπτώματα.

Τι μπορεί να είναι λοιπόν αυτό, που σαν πραγματικός "άγγελος θανάτου" έσπερνε ταχύτατη εξαθλίωση σε χιλιάδες αντίπαλους στρατιώτες; Δεν χρειάζεται παρά μόνο μια μικρή μετατόπιση της σκέψης μας προς το χειρότερο, για να αντικρίσουμε ολοζώντανο μπροστά μας, τον ισχυρότερο άγγελο θανάτου της εποχής εκείνης την "ΠΑΝΟΥΚΛΑ"! Όποιος άλλωστε φτάσει στην κατανόηση και τη χρήση πτωματικών δηλητηρίων, είναι μόλις μισό βήμα μακρύτερα απ’ τους μηχανισμούς επιβολής της χειρότερης μολυσματικής επιδημίας   που γνώρισε ο αρχαίος κόσμος.
Την επιδημική μολυσματική νόσο της «πανώλους» και του «Άνθρακα»!

Δεν χρειάζεται να επισημανθεί  η καταστρεπτική δύναμη ενός και μόνου μολυσμένου ζώου σε προχωρημένη σήψη. 

Η λάρνακα ή αλλιώς το φέρετρο-κενοτάφιο ή αλλιώς το «τόρεφ» (σαπίλα) πληθυντικός τα «τεραφείμ» (σαπίλες) θα ήταν μια γιγαντιαίων διαστάσεων μολυσματική δύναμη, ικανή να δημιουργήσει τα πιο ανεξήγητα "θαύματα" μαζικού εξολοθρεμού!

Το αποξηραμένο αίμα μερικών μόνο τέτοιων ζώων, που κάποιος δύσμοιρος δούλος θα έσφαζε, φυλαγμένο σε καλοσκέπαστο κιβώτιο ή στην κιβωτό των μαρτυρίων θα εξασφάλιζε επί 25 συνεχή έτη, μια κραταιά μολυσματικότητα, που θα ισοδυναμούσε με τα πιο σύγχρονα καταστρεπτικά όπλα βιολογικού πολέμου!
Άλλωστε, ο άνθρακας συγκαταλέγεται ακόμα ανάμεσα στα ισχυρότερα βιολογικά όπλα των ισχυρών της γης.
Είναι αλήθεια ότι μερικά πράγματα, μόνο αν τα γνωρίζεις τα φοβάσαι. Να λοιπόν γιατί ο Σαμουήλ, προφήτης και ιερέας ενός παραδοσιακού ποιμενικού λαού, δικαιολογημένα... φοβόταν γιατί γνώριζε!
 Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, δεν μιλάμε πια για απλά πτωματικά δηλητήρια, αλλά για εκρηκτικά πολλαπλάσια μολυσματική δύναμη! Για επιδημιολογικά όπλα πανίσχυρων βακτηριδίων, ταχύτατης εξάπλωσης και ανεπανάληπτης εξασθενητικής επίδρασης, που αδιαφορούν για το πλήθος των εχθρών, την σωματική τους ρώμη και την πολεμική τους εξάρτηση. Εδώ πράγματι σε πιάνει δέος και έξαψη "θεϊκής" ισχύος!

Τελικά με τόση δύναμη στα χέρια σου, θα ήταν μάλλον δύσκολο να μην θεωρείς τον εαυτό σου τον «εκλεκτό από πάντων των λαών»! 

Και ασφαλώς ήταν ακόμα ευκολότερο να πιστέψεις, ότι κάποια προστατευτικά πλάσματα σπεύδουν πράγματι κάθε φορά για χάρη σου απ’ τα ουράνια, με μια μόνο σπαθιά τους να σκοτώσουν τους πολυάριθμους τιποτένιους εχθρούς σου!   Ένας διπρόσωπος "άγγελος" σωτήρας, με ασύλληπτη δύναμη θανάτου, στα δυνατά φτερουγίσματά του. Ένας ανεπανάληπτος δαίμονας των υδάτων! Ένας πανίσχυρος «θεός της αρχαίας μαγγανείας»!

Η φυσική εξέλιξη των "ουρανίων" αυτών δυνάμεων ήταν να μετονομασθούν από «τεραφείμ» σε «σεραφείμ» προστάτες δηλαδή αγγέλους, οι οποίοι στα κατοπινά προφητικά οράματα παραστέκονται στην ένδοξη παρουσία του Γιαχβέ.

Οι προστατευτικές αυτές "δυνάμεις", δεν διέθεταν μόνο δυο φτερούγες όπως κάθε... λογικός άγγελος... αλλά λόγω ταχύτατης εξόντωσης και αποτελεσματικότητας έξι φτερούγες κι όχι δυο!   Ήταν δηλαδή άγγελος προηγμένης τεχνολογίας!  

Η λέξη άλλωστε «σαράφ» πληθυντικός «σεραφείμ» κατά την αραβική σήμαινε «όλα τα βλαβερά πνεύματα», κατά δε μια άλλη χαναναιική εκδοχή ήταν προσωνύμιο του μεσοποτάμιου θεού «Νεργκάλ», που ήταν ο θεός των υδάτων και της πανούκλας! Τέλος στα εβραϊκά σχετίζεται προς τη λέξη «σαράμπ» που γενικότερα σημαίνει «θαύμα»! Και τι θαύμα!
Βλ. Α. Lods «Μωυσής» σελ. 328.

Αλίμονο λοιπόν στους στρατιώτες εκείνους, που έπεφταν θύματα αυτής της ύπουλης ασθένειας. Είχαν καταδικαστεί να οδηγηθούν πειθήνια στον πιο επώδυνο και σίγουρο θάνατο. Όλα θα μπορούσε να τα αντέξει ένας σκληραγωγημένος υπερασπιστής της πατρώας γης, που με τα νιάτα, την ορμή και το ψυχικό του σθένος, δικαιολογημένα νόμιζε πως είναι αήττητος.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ:  "Η λέξη σεραφείμ ή σεραφίμ (Εβρ. שׂרפים‎, σεράφ στον ενικό) προέρχεται από την εβραϊκή λέξη σαράφ, που σημαίνει «καίω, καθαρίζω με φωτιά».
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία περιγράφονται ως τάγμα ασωμάτων, από αυτά που, σύμφωνα με την ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση, πλαισιώνουν το Θρόνο του Θεού. Κατά τον προφήτη Ησαΐα, τα Σεραφείμ έχουν έξι πτέρυγες, για το λόγο αυτό ονομάζονται «εξαπτέρυγα». Από αυτές, οι δυο σκεπάζουν το πρόσωπο, οι άλλες βρίσκονται στην πλάτη και οι τρίτες στα πόδια.
Απεικόνιση των Σεραφείμ έχουμε στα εξαπτέρυγα των Ορθόδοξων ναών, που είναι μεταλλικοί δίσκοι, στηριγμένοι σε κοντάρια".



 

 


Η πανώλης: «κοινώς πανούκλα.
Φοβερή λοιμώδης νόσος της οποίας η κοιτίδα υπήρξε η Άπω ανατολή. Η νόσος προσβάλλει ανθρώπους και ζώα από αρχαιότατων χρόνων. Οι ειδήσεις μας περί της νόσου στηρίζονται σε ασαφείς περιγραφές όπως π.χ. επί επιδημιών αναφερόμενων εις την Παλαιάν Διαθήκην, καθώς και υπό των αρχαίων Ελλήνων ιατρών (Ιπποκρ. Επιδ. Π,3).   Πρώτος άριστα περιγράφει την νόσο ο Ρούφων ο Εφέσιος, ο οποίος την χαρακτηρίζει ως «λοιμώδη, θανατοδεστάτη και οξυτάτη» η οποία συνήθως παρατηρείται στην Λιβύη, Αίγυπτο και Συρία. Ο Διοσκουρίδης και άλλοι μεγάλοι γιατροί της αρχαιότητας την χαρακτηρίζουν «σφόδρα κακοήθη».  (Ορειβ. ΙΙΙ, 608)
Το μικρόβιο της πανώλους, ευρέθη μόλις το 1894. Καλλιεργείται εύκολα επί όλων των γνωστών θρεπτικών μέσων.
Όταν προσβάλλει τον άνθρωπο, η επώαση εκδηλώνεται μετά από 2 έως και 8 ημέρες. Κόπωση, κεφαλαλγία, ανορεξία, πυρετός,  (39-40 βαθ.) ρίγος, ταχυκαρδία και ταχύπνοια, σύντομα επέρχεται θόλωση διανοίας, ακατάσχετοι εμετοί, δυσεντερώδεις κενώσεις, κώμα, παραλήρημα και το πολύ σε 20 ημέρες επέρχεται ο θάνατος. Συχνά σε βαριές περιπτώσεις ο θάνατος έρχεται την τρίτη ή την έβδομη ημέρα.
Στα ζώα προσβάλλει κατά προτίμηση τα βοοειδή, κατόπιν τα αιγοπρόβατα, τους χοίρους και τους ίππους. Πολλές φορές η θνησιμότητα φτάνει τα 90%.
Ιδιαίτεροι φορείς της νόσου είναι οι μεγάλες μύγες, τα κουνούπια και οι αρουραίοι των αποχετευτικών αγωγών.
Επί πτωμάτων και σε ευνοϊκές συνθήκες, διατηρεί επί μακρόν την λοιμώδη του δύναμη.» 

Ακαδημαϊκός και Πανεπιστημιακός Καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής Αρ. Π. Κούζης    

Ο Άνθραξ: «γνωστός με το λαϊκό όνομα «ίσκιος» ή «ξωτικό» είναι νόσος των ζώων γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων.

Ο Μωυσής ομιλών περί ασθένειας των ζώων στην Βίβλο II κεφ 9, στίχ. 3-9 (Εξ Θ΄3-10) φαίνεται υπονοών τον άνθρακα.

 Ο Όμηρος περιγράφει κάτι παρόμοιο με την νόσο αυτή στα πεδία της Τροίας. Αργότερα ο Βιργίλιος και ο Οβίδιος μίλησαν περί της νόσου και των αιτιών της, που συμβαίνει κατόπιν  μεγάλης ξηρασίας. ο μεγάλος Ιπποκράτης ομιλεί περί ανθρακοπλήκτων, που κατά το θέρος ήσαν πολυάριθμοι. Μεταξύ άλλων και ο Γαληνός και ο Κέλσος ομιλούν στα συγγράμματά τους για τα κακοήθη οιδήματα στα άκρα των ζώων.» Δρανδάκη Δ΄τομ. σελ. 747.

Ο άνθρακας ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κτηνοτρόφων από αρχαιότατων εποχών. Δεισιδαίμονες και γεμάτοι άγνοια, εξηγούσαν συχνά την ασθένεια ως θανατηφόρο βάτεμα ενός άγνωστου δαίμονα, κι αυτό επειδή οι πρώτες κηλίδες (φλύκταινες) της θανατηφόρου ασθένειας εμφανίζοντο στην ράχη του ζώου. Μάλιστα ο Ιουδαίος Φίλων, συμπλέοντας με την παραπάνω δεισιδαιμονία, απολογούμενος για τα αίτια της ιουδαϊκής περιτομής αναφέρει τα συμπτώματα του άνθρακα ως την πρώτη από τις τέσσαρες αιτίες της περιτομής!
Οι κτηνοτρόφοι χωρίς να γνωρίζουν την ασθένεια αυτή με το όνομα της, γνώριζαν ότι τα ζώα που θα χτυπηθούν από το «ξωτικό» ή τον «ίσκιο» της κακιάς αυτής κατάρας, κατέρρεαν σε ελάχιστο χρόνο διαλυμένα από τα απανωτά συμπτώματα εξασθένησής τους. Όπως μας πληροφορούν οι ειδικοί από την ασθένεια του άνθρακος προσβάλλονται συνήθως τα πρόβατα, κατσίκια, βοοειδή, ίπποι και τα άγρια μηρυκαστικά. Σθεναρή αντίδραση στη μόλυνση προβάλλουν, ο σκύλος (...!) και τα άγρια σαρκοφάγα, εξαιρετικά ευπρόσβλητος είναι και ο ποντικός.(..!) .
«Τα ζώα που θα νοσήσουν, παρουσιάζουν αδιαθεσία, ανορεξία, παύση μηρυκασμού και εντός ολίγων ωρών, πολλαπλά οιδήματα, τυμπανισμό και υπερβολικό πυρετό (42 έως 42,5 ή και 42,8 βαθμούς!) δύσπνοια, ταχυκαρδία 100-120/λεπτό και εκδηλώνονται βίαιοι κωλικοί.. Λίγο αργότερα η θερμοκρασία κατέρχεται, και το ζώο κατακλίνεται για να μην εγερθεί πλέον. Η όλη διάρκεια της νόσου μέχρι της καταλήξεώς της είναι συνήθως 12 ωρών έως και 3 ημερών. Το κρέας και τα σπλάχνα και το αίμα των ασθενούντων ζώων βρίθουν ανθρακικών μικροβίων και ασφαλώς δύνανται να μολύνουν τους καταναλωτάς των.»
Δ. Σιαμπάνης,  Κτηνίατρος. 
 «Τα βακτηρίδια του άνθρακα μήκος 5-6 μικροχιλιοστά, καλλιεργούνται σχετικά εύκολα και πολλαπλασιάζονται ταχύτατα στην θερμοκρασία των 37 βαθ, (θερμοκρασία σώματος!) και έχουν ανάγκη υγρασίας και οξυγόνου. Παρ’ όλα αυτά παρατηρήσεις (του Momont) επιβεβαίωσαν την επιβίωσή του σε αποξηραμένο αίμα πλέον των 50 ημερών! Καταστρέφονται στην θερμοκρασία των 60-70 βαθ.  Η μολυσματικότης των καλλιεργειών του άνθρακα είναι τεραστία».

«Οι σπόροι του άνθρακος παρουσιάζουν εξαιρετική αντοχή και επιζούν και μετά την ολοκληρωτική αποσύνθεση του ζώου. Τα μολυσμένα ζώα πρέπει να κατακαίονται, μαζί με τις ζωοτροφές τα κόπρανά τους και τα προϊόντα του γάλατος των ή να θάπτονται πολύ βαθιά και μακριά από βοσκότοπους και κατοικημένους χώρους. Διαθέτουν αντοχή στο ψύχος μέχρι -110 βαθ!  Ενώ αντέχουν την θερμοκρασία των 120 έως 140 βαθ. επί τρεις ώρες!   

Οι σπόροι του άνθρακα όμως (π. χ. σε αποξηραμένο αίμα) παρουσιάζουν εξαιρετική αντοχή και στην αποξήρανση εντός κλεισμένων δοχείων πλέον των 25 ετών!

Ο άνθρακας, είναι λοιμώδης (κολλητική) νόσος. Στον άνθρωπο μπορεί να μεταδοθεί επιδερμικά, δια της επαφής, δια της εισπνοής του αέρος. Η χειρότερη όμως μολυσματική οδός είναι δια της πεπτικής οδού. Στην γαστρεντερική αυτή μόλυνση (της κατάποσης) η ασθένεια παρουσιάζει ταχύτατη εξέλιξη. Αρχικά ο ασθενής (το θύμα) παρουσιάζει βαριά γαστρεντερική λοίμωξη και παραπονείται για έντονα ρίγη, κεφαλαλγίες, ιλίγγους, μεγάλη εξάντληση και έντονους πόνους στην οσφύν (μέση-νεφρά) και στο επιγάστριο. Ταχύτατα ακολουθεί ασταθής πυρετός με βαρύτερα γαστρεντερικά συμπτώματα, χολώδεις εμετοί, ακατάσχετη διάρροια, συχνά αιματικές κενώσεις, (αιμορροΐα).  Η ανορεξία είναι απόλυτος, μετεωρισμοί της κοιλιάς, η αναπνοή γίνεται αγωνιώδης, ο σφυγμός ταχύς και άρρυθμος, συχνά εμφανίζονται επώδυνοι διογκώσεις μασχαλιαίων αδένων καθώς και φλύκταιναι κατά την κοιλιακή χώρα. Λίγο αργότερα η θερμοκρασία κατέρχεται κάτω του φυσιολογικού, το δέρμα είναι ψυχρό και γλοιώδες, εμφανίζεται παραλήρημα, ενίοτε συνταρακτικοί σπασμοί, ακολουθεί κωματώδης κατάσταση και το θύμα καταλήγει στον θάνατο!» 

Δ. Ασίμης Ιατρός Διευθυντής Νοσοκομείου Αγ, Ελένη.  

Ύμνος  της  εκκλησίας:  "τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά".

Κάθε  Κυριακή η εκκλησία προσεύχεται στους αγγέλους του Ιεχωβά, δηλ. στα δηλητήρια της πανούκλας και του άνθρακα, «στα ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, τα εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά» να σκοτώσουν τους εχθρούς μας. 
Οι  "προστάτες"  των  αεροπόρων  μας...

Δυστυχώς εμείς, οι απόγονοι Δαίδαλου  και  του  Ίκαρου,  του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη, είμαστε σήμερα άξιοι  μόνο  για ΤΟΡΕΦ.    

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ