28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912 ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

 

Η Ελληνική Ανθρωποπλασία, του Μιχάλη Καλόπουλου

Λορέντζος Μαβίλης  (1860 – 1912)

 

Σε  ένα  γράμμα  έγραφε στον Θεοτόκη το 1910: «ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΕΙ Η  ΩΡΑ   ΓΙΑ ΤΗΝ  ΠΑΤΡΙΔΑ, ΘΑ  ΠΑΩ  ΚΑΙ  ΓΩ  ΝΑ  ΑΦΗΣΩ  ΤΑ  ΕΛΕΕΙΝΑ  ΜΟΥ    ΚΟΤΣΙΑ ΣΕ  ΜΙΑ  ΡΕΜΑΤΙΑ».

 

    Στις 28 Νοεμβρίου 1912 στο χωριό  Δρίσκος, κοντά στα Γιάννενα, οι Τούρκοι εξαπέλυσαν σφοδρή αντεπίθεση κατά των Γαριβαλδινών εθελοντών που ήδη είχαν προχωρήσει πολύ. Ο Μαβίλης μάχεται ηρωικά, επικεφαλής των στρατιωτών του που αποδεκατίζονται απ' τα εχθρικά βόλια.  Σε μια στιγμή της μάχης μια σφαίρα του διατρυπά τα δύο μάγουλα χαλώντας και πολλά δόντια του. Ενώ μεταφέρεται αιμόφυρτος στο προσωρινό νοσοκομείο ένα δεύτερο βόλι τον βρήκε στο στόμα. Εκείνη τη στιγμή έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, Αλέξανδρος Ρώμας. Είδε τον Μαβίλη και κατάλαβε. «Σε συγχαίρω απ' την καρδιά μου!» λέει δίνοντάς του το χέρι. Ο Μαβίλης μάζεψε τις στερνές του δυνάμεις, στάθηκε προσοχή και πήρε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε σ' όλο το δρόμο απ' τις πληγές των παρειών του πάγωνε το λαιμό του και του δυσκόλευε την αναπνοή. 

Ξεψυχώντας  τον  άκουσαν  να  ψιθυρίζει:

         «Γνώρισα πολλές τιμές και δόξες στην ζωή μου. Αυτό όμως, να  πεθάνω για την Ελλάδα, έ τέτοια τιμή, ποτέ δεν την περίμενα». 

 

 

 

 

 

 

 

Λορέντζου Μαβίλη, «Πατρίδα» 

 

Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ' αγέρι·
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα.
Σα νύφ' η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα,
λάμπει, ενώ σβυέται της αυγής τ' αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα·
Τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
λαχταρίζει η ζωή σ' όλα τα μέρη.

Κάθε μοσκοβολιά και κάθε χρώμα,
κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα

να σου ξαναφιλήσω τ' άγιο χώμα,
να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.

(Μόναχο, 5 Ιουν. 1888)

 

[πηγή: Μαβίλης, Άπαντα. (Ποίηση – Μεταφράσεις – Μελέτες), εισαγ.-σχόλ.-επιμ. Μιχ. Περάνθης, Βιβλιοπωλείον Αθ. Θ. Πούντζας, Αθήνα, χ.χ., σ. 77]

 

 

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ