ΜΙΑ ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΣΥΣΚΕΥΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΙΚΕΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ. Στο διαστρικό όχημα υπάρχουν έμβρυα εξωγήινων σε κρυογονική αποθήκευση;

 

Η ΠΟΛΩΝΙΑ ΑΝΑΚΗΡΥΞΕ 100 ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΠΟ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ". ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΒΑΡΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ; ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΓΟΡΕΨΕΙ Η ΠΟΛΩΝΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΩΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ;

 

Η  ΠΑΤΡΙΔΑ  ΜΑΣ  ΠΕΘΑΙΝΕΙ.  ΕΠΕΙΔΗ  Η  ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ  ΓΙΝΕΤΑΙ  ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ,  ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ,  ΑΣ  ΜΕΤΑΦΕΡΘΟΥΜΕ  ΓΙΑ  ΛΙΓΟ  ΣΕ  ΕΝΑ  ΜΑΚΡΙΝΟ  ΠΛΑΝΗΤΗ,  ΣΤΑ  103  ΕΤΗ  ΦΩΤΟΣ,  ΓΙΑ  ΝΑ  ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΠΑΡΟΝ,  ΠΡΙΝ  ΑΥΤΟ  ΜΑΣ  ΣΥΝΘΛΙΨΕΙ.  ΣΥΝΙΣΤΩ  ΣΤΟΥΣ  ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ  ΝΑ  ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΝ  ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ  ΤΟ  ΠΑΡΑΚΑΤΩ  ΚΕΙΜΕΝΟ,  ΕΣΤΩ  ΚΑΙ  ΑΝ  ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΟΥΝ  ΛΙΓΑΚΙ.    

           
  ΜΙΑ  ΕΞΩΓΗΙΝΗ  ΚΡΑΥΓΗ  ΓΙΑ  ΒΟΗΘΕΙΑ:
"Η  πατρίδα  μας  είναι  ο  αστέρας  Έψιλον  Βοώτης.

Είναι  ένας  διπλός  αστέρας.

Ζούμε  στον  έκτο  από  τους  επτά  πλανήτες, 
μετρώντας  προς  τα  έξω  από  τον  δικό  μας  ήλιο,  που  είναι ο  μεγαλύτερος  από  τους  δύο.

Ο  έκτος  πλανήτης  έχει  μία  Σελήνη,  ο  τέταρτος  έχει  τρεις,                            ο  πρώτος  και  ο  τρίτος  έχουν  από  μία.  Το  όχημά  μας  είναι  στην  τροχιά  της  Σελήνης   σας".

Η  επιστήμη  της  Ραδιοαστρονομίας  αναπτύχθηκε   για να παρακολουθήσει   και  να  ερμηνεύσει   τα  σήματα που λαμβάνουμε  από   φυσικές  πηγές  από   το  διάστημα, από την πρώτη στιγμή που ο Μαρκόνι και ο Τέσλα έφτιαξαν τους πρώτους ασύρματους πομπούς τους.

ΟΤΑΝ   ΑΡΧΙΣΑΝ  ΟΙ  ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ    ΡΑΔΙΟΕΚΠΟΜΠΕΣ  ΤΗΝ  ΔΕΚΑΕΤΙΑ   ΤΟΥ  1920.

H  ιστορία  αρχίζει  με  την  εργασία  των  αμερικανών  πειραματιστών  Ταίυλορ  και  Γιουνγκ,  που  μελετούσαν  τις  γύρω  απ’ τον  κόσμο  αντηχήσεις,  που    διαδίδονταν  με  αντανάκλαση  ανάμεσα  στα  φορτισμένα  στρώματα  της   ιονόσφαιρας  και  την  Γη.  Αυτές  οι  αντηχήσεις,  όπως  προβλεπόταν,  χρειαζόταν ένα   έβδομο  του  δευτερολέπτου  για  να  κάνουν  τον γύρο  της  Γης. 

Ωστόσο  οι  Ταίυλορ  και  Γιουνγκ  άκουγαν  επίσης  και  αντηχήσεις  πολύ  ταχύτερες,  της  τάξης  των  μερικών  εκατοστών  του  δευτερολέπτου,  που  προφανώς  προέρχονταν  από  κάποια  περιοχή  σε  ύψος  2.900 – 10.000  χιλιομέτρων.  Σήμερα  θα  συνδέαμε  αυτές  τις  ανακλαστικές  αποστάσεις  με  την  εσωτερική  ζώνη  ακτινοβολίας  Βαν  Άλλεν,  που  πρωτοανακαλύφθηκε  από  τον  δορυφόρο  «Εξερευνητής  1»  στα  1958,  όμως  στα  1927 ήταν  ολοκληρωτικά  μυστήριο.

Στην δεκαετία τού 1920 οι ερευνητές των ραδιοφωνικών κυμάτων παρατήρησαν για πρώτη φορά το φαινόμενο της καθυστερημένης  ραδιοφωνικής  αντήχησης  ή  «Ηχούς Μεγάλης Καθυστέρησης» (Long Delay Echo ή LDE). Κάποια ραδιοφωνικά κύματα συγκεκριμένης συχνότητας και έντασης, επέστρεφαν στους  δέκτες των ανθρώπων που τα εξέπεμπαν, σαν να ανακλούνταν πάνω σε επιφάνειες μακριά στο διάστημα και να επέστρεφαν πίσω.

Οι αντηχήσεις μεγάλης καθυστέρησης  παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τους Τζ. Χαλς (J. Hals) και  Βαν ντερ Πολ (Van der Pol) το 1927. Κάποιες ανακλάσεις ήταν αναμενόμενες, π.χ. κάποια κύματα ανακλούνταν από την επιφάνεια της Σελήνης και γυρνούσαν στον ακριβή χρόνο που ήταν υπολογισμένο, περίπου 3 δευτερόλεπτα μετά από την αρχική εκπομπή τους, ενώ ήταν αναμενόμενες και οι αντηχήσεις των σημάτων που έκαναν τον γύρο της Γης ανακλώμενες στην ιονόσφαιρα.

Τα σήματα όμως επαναλαμβάνονταν και σε άλλα ακατανόητα χρονικά διαστήματα, διαστήματα που ήταν συγκεκριμένα ενώ δεν φαινόταν να υπάρχει κανένας λόγος για αυτό. Π.χ., αν ένα σήμα έφευγε στον χρόνο μηδέν, επέστρεφε διαδοχικά σε 15 δευτερόλεπτα, ξανά μετά από 9, μετά από 4, 8, 13, 8, 12, 10, 9, 5, 8, 7, 6 δευτερόλεπτα. Με τελείως ακατανόητο τρόπο «έπαιζε»και η έντασή που επέστρεφε, σαν να υπήρχε κάποιος κρυμμένος κώδικας στην ένταση των σημάτων.

Η  ιστορία  έχει  ως  εξής:

 Τον  Δεκέμβριο  του  1927,  ο  καθηγητής  Κάρλ  Στέρμερ,  από  το  Όσλο,  ειδικός  για  το  Βόρειο  Σέλας,  συνάντησε  τυχαία  τον  μηχανικό  τηλεγραφείων  Χαλς  και  στην  συζήτηση  ανέφερε  το  παράδοξο  των   Ταίυλορ  και  Γιουνγκ.  Ο  Χαλς  απάντησε  ότι  η  καθυστέρηση  των  10.000  χιλιομέτρων  δεν  ήταν  τίποτε,  γιατί  παρακολουθώντας  από  τον  πειραματικό  σταθμό  PCJJ  της  Φίλιπς  στο  Εϊντχόβεν  της  Ολλανδίας,  είχε  ακούσει  ο  ίδιος  αντηχήσεις  με  καθυστέρηση  τριών  ολόκληρων  δευτερολέπτων,  που  πίστευε  ότι  προέρχονται  από  την  Σελήνη.  Ο  Στέρμερ  αμφέβαλλε  γι  αυτό,  σκεφτόμενος  ότι  οι  ώσεις  μπορεί  να  αντανακλάστηκαν  από  καμπύλες  επιφάνειας,  σχηματιζόμενες  από  ρεύματα  ηλεκτρονίων  που  τα  επηρέαζε  το  μαγνητικό  πεδίο  της  Γης.  (Το  μοντέλο  του  Στέρμερ  για  την  γήινη  μαγνητόσφαιρα  διαψεύσθηκε ,  π.χ.  από  την  ύπαρξη  των  Ζωνών  Βαν  Άλλεν).  Οργάνωσε  μία  σειρά  πειραματικών  μεταδόσεων  από  το  Εϊντχόβεν  για  να  μελετήσει  λεπτομερέστερα  το  φαινόμενο.

Ο  Χαλς  άκουσε  για   πρώτη  φορά  τις  αντηχήσεις  στις  14  Απριλίου  1927  και ξανά  τον  Οκτώβριο  του  1927.  Στις  3  Απριλίου  οι  αντηχήσεις  ξανακούστηκαν  στο  πειραματικό  πρόγραμμα  που  οργάνωσε  ο  Στέρμερ.  Ωστόσο  αυτός  πίστευε  ότι  οι  αντηχήσεις  δεν  ταυτίζονταν  με  τις  σωστές  αρχικές  ώσεις.  Είχε  μία  προσωπική  συνάντηση  με  τον  Βαν  ντερ  Πολ  στο  Εϊντχόβεν,  που  ανέλαβε  μια  νέα  σειρά  μεταδόσεων  στα  31,4  μέτρα,  με  απόσταση  20  αντί  για  5  δευτερόλεπτα,  εκπέμποντας  ομάδες  από  τρεις  τελείες  (δηλαδή  του  μορσικού  αλφαβήτου),  με  συνολική  διάρκεια  δύο  δευτερόλεπτα.  Οι  καθυστερημένες  αντηχήσεις  συχνά  ήταν  μορσικές  παύλες,   σαν  να  είχαν  σμίξει  οι  τρεις  τελείες,  αλλά  η  διάρκεια  της  παύλας  ήταν  ακριβώς  τα  δύο  δευτερόλεπτα  του  εκπεμπόμενου  σήματος,  χωρίς  καμία  αλλαγή  συχνότητας.  Ο  χρόνος  καθυστέρησης  των  αντηχήσεων  ήταν  πάντα  ακριβώς  τρία  δευτερόλεπτα,  δηλαδή  ο   χρόνος  που  χρειάζεται  ένα  σήμα  για  να  φτάσει  στην  τροχιά  της  Σελήνης  και  να  επιστέψει.  Μετάδοση  σημάτων  άρχισε  στις  25   Σεπτεμβρίου  1928,  χωρίς  να  ακουστούν  αντηχήσεις  για  16  ημέρες.  Στις  11  Οκτωβρίου  1928,  ακριβώς  μετά  τις  3.30  το  απόγευμα,  ο  Χαλς  τηλεφώνησε  στον  Στέρμερ  για  να  του  πει  ότι  άκουγε  αντηχήσεις  τριών  δευτερολέπτων.  Ο  Στέρμερ  έτρεξε  αμέσως  στο  σπίτι   του  Χαλς,  σε  απόσταση  δέκα  λεπτά  περίπου,  και  έφτασε  μόλις  προφταίνοντας  να  ακούσει  τις  τελευταίες  κανονικές  αντηχήσεις  των  τριών  δευτερολέπτων.  Αμέσως  σχεδόν  ο  χρόνος  καθυστέρησης  άρχισε  να  ποικίλλει  από  τρία  μέχρι  15  δευτερόλεπτα.  Αιφνιδιασμένος  ο  Στέρμερ  έκανε  μία  πρόχειρη  καταγραφή  των  διακυμάνσεων  του  χρόνου  καθυστέρησης,  αλλά  τηλεγράφησε στον  Βαν  ντερ  Πολ,  αναγγέλοντάς  του  τις  παράξενες  εξελίξεις.  Ο  Βαν  ντερ  Πολ  επανέλαβε  το  πείραμα  το  ίδιο  βράδυ,  αυξάνοντας  την  συνολική  διάρκεια  των  ώσεων  σε  30  δευτερόλεπτα.  

Το φαινόμενο έμοιαζε ανεξήγητο και προβλημάτισε χιλιάδες ανθρώπους.  Γράφτηκαν  εκατοντάδες  μελέτες για αυτό και δόθηκαν πολλές  εκατοντάδες εξηγήσεις,  χωρίς  καμία  να  είναι  ικανοποιητική.   

1927: Ionospheric Memory? The Mystery of the Long-Delayed Radio Echoes

Η  ΓΑΛΛΙΚΗ  ΕΡΕΥΝΑ  ΣΤΗΝ  ΙΝΔΟΚΙΝΑ  ΤΟ  1929

Σύμφωνα με τα άρθρα των J. B. Galle, G. Talon και M. Ferrie, «Observations Relatives a la Radio-electricite et a la Physique du Globe» και «Recherches Relatives a la Propogation des Ondes Radioelectriques Effectuees a l’ Occasion de l’ Eclipse du 9 Mai 1929», τα οποία δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά του 1930 L’Onde Electrique και Comptes Rendus de l’Academie des Sciences τον Μάιο του 1929, μια γαλλική αποστολή ταξίδεψε στην Ινδοκίνα με εντολή να μελετήσει μια έκλειψη του Ήλιου και, με την ευκαιρία, το φαινόμενο των LDE.

Η αποστολή διέθετε κεραίες 20 μέτρων, γεννήτριες και πομπούς, και κουβαλούσε όλα αυτά με δύο πλοία, το La Perouse και το L’ Inconstant.

Στις   5  Μαΐου  1929 η γαλλική αποστολή ξεκίνησε να εκπέμπει μια σειρά από κωδικούς, με σκοπό να εντοπίσει τι ακριβώς συμβαίνει με τις LDE.   Έστελναν δύο «μπιπ» ανά 30 δευτερόλεπτα σε μήκος κύματος 25 μέτρων, μια μουσική ακολουθία, άλλα τρία «μπιπ», και κατέγραφαν τις αντανακλάσεις τους.

Παραδόξως, οι Galle και Talon, οι αρχηγοί της αποστολής, διαπίστωσαν ότι μερικοί  ήχοι  «επέστρεφαν» αμέσως, ενώ άλλοι καθυστερούσαν ως και 40 δευτερόλεπτα (ειδικά οι μουσικές ακολουθίες). Σε μερικές περιπτώσεις έμοιαζε μάλιστα σαν ο δορυφόρος να γνώριζε ποιον κωδικό θα στείλουν, αφού λάμβαναν απάντηση σχεδόν αστραπιαία. Οι ερευνητές προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν τα σήματα μελετώντας τους αριθμούς των καθυστερήσεων, αλλά δεν μπορούσαν να βγάλουν κανένα νόημα…

Πολλοί ερευνητές τα επόμενα χρόνια προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν τα νούμερα των LDE αντιστοιχίζοντάς τα με γράμματα, σχεδιάζοντας σχήματα που είχαν αυτά τα νούμερα ως διαστάσεις, ψάχνοντας μαθηματικές σχέσεις ανάμεσά τους. 

Ο  ΣΚΩΤΣΕΖΟΣ  ΦΥΣΙΚΟΣ   ΛΟΥΝΑΝ  ΝΤΑΝΚΑΝ  ΤΟ  1974

Μετά από πολλά χρόνια ερευνών για τα Long Delay Echoes, οι οποίες συνέχισαν να είναι άκαρπες, ένας ευφυής  Σκωτσέζος ερευνητής και αστρονόμος, ο Ντάνκαν Λούναν, δημοσίευσε στις αρχές της δεκαετίας τού 1970 ένα άρθρο στο οποίο παρουσίαζε μια πιθανή αποκρυπτογράφηση των LDE.

Αυτή η αποκρυπτογράφηση έγινε όταν ο Λούναν σκέφτηκε να τοποθετήσει τις χρονικές καθυστερήσεις των αντηχήσεων σε ένα «καρτεσιανό διάγραμμα» (ένα πίνακα με άξονες χ και ψ) και να δει τι  σχήμα έβγαινε.  

Το σχήμα ήταν  ένας αστερισμός:  Ο  ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ  ΒΟΩΤΗ.
ΚΑΙ  ΧΩΡΙΣ  ΤΟ  ΑΣΤΡΟ  Ε  ΤΟΥ  ΒΟΩΤΗ.
 

 

Ο αστερισμός έμοιαζε με τον αστερισμό του Βοώτη, χωρίς όμως το άστρο  Έψιλον, (Περίζωμα  ή  Ιζάρ - διπλό  άστρο),  το πέμπτο δηλαδή από τα άστρα που συνθέτουν τον αστερισμό του Βοώτη. Το άστρο όμως δεν έλειπε πραγματικά, αλλά βρισκόταν στο καρτεσιανό διάγραμμα μόνο του, συμμετρικά σε σχέση με τον υπόλοιπο αστερισμό. Ήταν σαν κάποιος να είχε βγάλει όλα τα άστρα από το σχέδιο και να τα τοποθέτησε λίγο πιο εκεί, ξεχωρίζοντας το Ε του Βοώτη.

Ο χάρτης, όπως είπαμε, έμοιαζε μεν, αλλά είχε και αρκετές διαφορές με τον αστερισμό του Βοώτη όπως τον βλέπουμε σήμερα. Ο Λούναν  έψαξε στα αστρονομικά αρχεία για να δει αν υπήρξε κάποια εποχή που ο αστερισμός του Βοώτη ήταν ίδιος με το σχέδιο που είχε στα χέρια του. Και, πράγματι, βρήκε ότι ο Βοώτης ήταν πανομοιότυπος με τον χάρτη πριν από 13.000 χρόνια!

Ο Λούναν σκέφτηκε ότι είχε στα χέρια του στοιχεία που αποκάλυπταν την καταγωγή μιας  εξωγήινης  συσκευής  που  βρίσκεται   σε  συγκεκριμένη  τριγωνική  θέση  

στο  σύστημα  Γης – Σελήνης.   Πρέπει  να  κατασκευάστηκε  από  ευφυή  όντα  ενός  πλανήτη  του  Έψιλον Βοώτη,  ταξίδευσε  αυτόματα,  χωρίς  επιβάτες  λογικά  όντα,  μέχρι  την  Γη  και   έφθασε  εδώ  περίπου  πριν  από  13.000 χρόνια.    Από  τότε  προσπαθεί  μέσω  ραδιοεκπομπών  να  τραβήξει  την  προσοχή  μας.   Μας  έστειλε  αυτόν  τον χάρτη   του  ουρανού,  όπως  ο  ουρανός  φαίνεται   από  την  Γη  πριν  από  13.000  χρόνια,  μέσω των LDE, για να μας πει  από  που  ήρθε.    Βέβαια  όταν  ήρθε,  πριν  13.000  δεν  υπήρχε  ανθρώπινος πολιτισμός.  Το  εξωγήινο  όχημα  απάντησε  στις  ανθρώπινες  ραδιοεκπομπές   του  1920,  γιατί  τότε  συνέλαβε  ραδιοφωνικά  κύματα από  την  Γη  που   πρωτοεκπέμπονταν  στο  διάστημα.  

  Η  ανάλυση  των  αντηχήσεων  της  Γαλλικής  αποστολής  του  1929  δείχνει  σχήματα  ενός  άλλου  πλανητικού  συστήματος.





  Η  ΣΚΕΨΗ  ΤΟΥ  ΝΤΑΝΚΑΝ  ΛΟΥΝΑΝ 

Ο  Λούναν  Ντάνκαν  έκανε  την  παρακάτω  εύλογη  υπόθεση:  
«Αν  δεχτούμε  ότι  οι  αντηχήσεις  έχουν  νόημα  και  εκπέμπονται από  ένα  διαστρικό  όχημα,  τότε  πρέπει  να  ψάξουμε  το  νόημα    που  φτιάχτηκαν  για  να  μεταφέρουν  αυτά  τα  σήματα».
  

Θάταν  παράλογο  για  ένα  διαστρικό  όχημα  η  αρχή  ενός  μηνύματος  να  είναι  μία  τηλεοπτική  εικόνα  ενός  αστερισμού;  

Μήπως  το  όχημα  είχε  έρθει  πριν  χιλιάδες  χρόνια,  συνέταξε  τους  χάρτες  του  ουρανού  και  έπειτα  διέκοψε  την  λειτουργία  του,  μέχρι  που  ανακαλύψαμε  στην  Γη  την  ραδιοφωνία;

Για  να  κατανοήσουμε  την  αναγκαιότητα  αποστολής  τόσο  περίπλοκων  σχημάτων,  πρέπει  να  αναρωτηθούμε  τι  πίστευαν  οι  κατασκευαστές  του  οχήματος   ότι   έκαναν,  όταν  το  προγραμμάτιζαν  κα  συλλαμβάνει  κανονικά  διατεταγμένες  ώσεις.

 Στα  1959,  ο  Φρανκ  Ντρέηκ,  τόνισε  ότι  κάθε  νόηση,  που  κατέχει  την  ραδιοφωνία,  πρέπει  να  την  θεωρούμε  πιο  προχωρημένη   από  μας.  Φαίνεται  ότι  στον  καιρό  μας  μεταβαίνουμε από  την  πλήρη  άγνοια  του ραδιοφώνου  στην   πλήρη  γνώση  του.  Ίσως  λοιπόν  να είμαστε  η  μόνη  φυλή  στον  Γαλαξία,  που  βρίσκεται  σήμερα  στην  μεταβατική  φάση,  και  οι  σχεδιαστές  του  οχήματος  δεν  θα  του  έδιναν  οδηγίες  να  ασχοληθεί  με  μία  τέτοια   περίπτωση.  
Δεν  θα    πρόβλεπαν,  μετά  χιλιάδες  χρόνια,  ότι  το  όχημα  ίσως  επανενεργοποιούνταν  από  κάποιους,  που  ανακάλυπταν  την  ραδιοφωνία  κατά  λάθος.

Ποιες  ήταν  οι  οδηγίες  στον  υπολογιστή  του  οχήματας;  «Πρώτα  ανήγγειλε  την  παρουσία  σου,  και  αν  έτσι  δεν  γίνεται  τίποτε,  προχώρα  σε  χάρτες  αστέρων  του  τοπικού  ουρανού».  Άρα  τα  σήματα  της  δεκαετίας  του  1920,  που  προσπάθησε  να  ερμηνεύσει  ο  Λούναν,   ίσως  ήταν  μία  προσπάθεια  ενός  διαστρικού  οχήματος  για  μετάδοση  περίπλοκων  πληροφοριών,  με  την  μορφή  οπτικών  γρίφων,  ελπίζοντας  να  κινήσουν  το  ενδιαφέρον  μιας  κουλτούρας  πιο  προχωρημένης  από  την  δικιά  μας.

ΤΟ  ΔΙΠΛΟ  ΑΣΤΡΟ  ΕΨΙΛΟΝ  ΒΟΩΤΗΣ

Ο  Έψιλον  Βοώτης  είναι  διπλός  αστέρας.  Απέχει  103  έτη  φωτός  από  μας.  Η   απόσταση  μεταξύ  των  δύο  ήλιων  είναι  πάνω  από  15  δισεκατομμύρια  χιλιόμετρα,  απόσταση  ικανή  για  να  έχουν  πλανήτες  και  οι  δυό  τους.

Όμως  ο  Έψιλον  Α  έχει  φύγει  από  την Κυρία  Ακολουθία:  είναι  ένας  πορτοκαλί  γίγαντας  φασματικού  τύπου  Κ1,  πολύ   θερμότερος  από  τον  ήλιο  μας. Τα  χρώματα  των  δύο  ήλιων  οδήγησαν  το  Στρούβε  να  ονομάσει  το  ζεύγος  «Η  Καλλίστη».  Ο  Φλαμμαριόν  έγραψε:  «Με  ένα  καλό  τηλεσκόπιο,  οι  αποχρώσεις  είναι  μαγευτικές.  Εκθαμβωτικό  κίτρινο  και  θαλασσινό  γαλάζιο.  Χαριτωμένο  ζεύγος.  Θα  ήταν  όμορφο  να  ζεις  εκεί».

Αν  αληθεύει  ότι,   ανάμεσα  στο  1800  κα  στο  1880,  το  ολικό  μέγεθος  του  διπλού  ανέβηκε  από  3  σε  2,3  τότε  εγώ  διόλου  δεν θα  ήθελα  να  κατοικώ  εκεί  πέρα.       





ΓΙΑΤΙ  ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ  ΤΟ  ΟΧΗΜΑ  ΟΙ  ΚΑΤΟΙΚΟΙ  ΤΟΥ  ΕΨΙΛΟΝ  ΒΟΩΤΗ;

Όταν οι  κάτοικοι  του  Έψιλον  Βοώτη  άρχισαν  να  στέλνουν  μη  επηνδρωμένα  οχήματα  σε  ήλιους  με  προοπτικές,  αφουγκραζόμενοι  για  σημεία  ζωής,  δεν  έκαναν  αναζητήσεις  για  άλλες  νοήσεις.  Έκαναν  μία  απεγνωσμένη  έρευνα  για  νέα  κατοικία.

Ίσως  η  νόηση  να  πρωτοεμφανίστηκε  εκεί  κατά  την  διάρκεια  της   ανόδου  της  ακτινοβολίας,  καθώς  ο  κύριος  ήλιος  εγκατέλειπε  την  Κυρία  Ακολουθία.  Αν  βρισκόμασταν  στην  ίδια  κατάσταση  όταν  πρωτοφάνηκε  ο  άνθρωπος  στην  Γη  πριν  1  με  2  εκατομμύρια  χρόνια,  θα  μπορούσαμε  να  έχουμε  πετύχει  το  διαστημικό  ταξίδι,  πριν  η  αυξανόμενη θερμοκρασία  έκανε  την  Γη  ακατοίκητη.       

Τα  σήματα  μας  πληροφορούν  ότι  στο  διπλό  άστρο  Έψιλον  Βοώτης  ο  μεγαλύτερος  ήλιος  ανάγκασε  τους  κατασκευαστές  του  οχήματος  να  μεταφερθούν  από  τον  δεύτερο  πλανήτη  στον  έκτο.

Αν  είναι  έτσι,  έχουμε  εδώ  μία  ανταύγεια  ενός  επικού  αγώνα  ενάντια  στις  δυνάμεις  της  φύσης,  μεγαλύτερου  απ’  οποιονδήποτε  στην  ιστορία  του  ανθρώπου.  Στην  διάρκεια  της  ιστορίας  των  κατοίκων  του  Έψιλον  Βοώτη,  ο  ήλιος  μεγάλωνε  στον  ουρανό,  λέγοντάς  τους,  πριν  ακόμη  κατακτήσουν  την  αστρονομία,  ότι  κάποια  ημέρα  θα  κατάπινε  τον  κόσμο.  Μέχρι  τον  καιρό  που  άρχισαν  διαστημικά  ταξίδια  και  εξερεύνηση  του  ηλιακού  τους  συστήματος,  ίσως  ο  ισημερινός  του  πατρικού  τους  πλανήτη  να’ ταν  ακατοίκητος  και  να  υπήρχε  μία  φυλή, που  να  κατόρθωσε  την  διαπλανητική  εκκένωση,  πριν  παγιδευτούν  και  πεθάνουν  στους  πόλους. 

Πώς  να  έγινε  η  εκκένωση  από  τον  Δεύτερο  πλανήτη  στον  έκτο – μείωσαν  τους  αριθμούς  τους  με  ανελέητο  έλεγχο  των  γεννήσεων,   ή  οι  πιο  πολλοί  χρειάστηκε  να  μείνουν  και  να  πεθάνουν  στον  δεύτερο  πλανήτη,  για  να  φύγουν  τα  σκάφη;  Πόσο  εχθρικός  ήταν  ο  έκτος  πλανήτης    και  πόσο  βίαιες  οι  αλλαγές  σ’ αυτόν,  καθώς  οι  εσωτερικοί  πλανήτες   έλυωναν   και  ο  τέταρτος,  μάλλον  αεριώδης  γίγαντας  εξατμιζόταν  στο  διάστημα;

Όλοι  οι  πολιτισμοί  που  αναπτύσσονται  σε  αστέρες  τύπου  F  έχουν  να  αντιμετωπίσουν  την  ίδια  κατάσταση,    η  διαστρική  τεχνολογία  είναι  αποφασιστική  για  την  επιβίωσή  τους.  Οι  κάτοικοι  των  αστέρων  τύπου  F  έχουν  μιά  λογική  ευκαιρία  να  αναπτύξουν  τεχνολογία  και μετά  απ’  αυτήν  ακολουθεί  μία  «αστραπή  του  χρόνου»  μερικών   χιλιάδων  ετών  μέχρι  την  διαστρική  ικανότητα.  Αν  καταφέρουν  να  ταξιδέψουν  στον  Γαλαξία  με  επιτάχυνση  3-4  g,  τότε  έχουν  καλές  προοπτικές  να  βρουν  νέες  πατρίδες.     Ένας  αστέρα  F5  σε  διπλό  άστρο  μπορεί  να ‘ χει  πλανήτες  και  με  χρόνο  ζωής  στην  Κύρια  Ακολουθία  5  δισεκατομμύρια  χρόνια,  θα  επέτρεπε  στην  ζωή  να  αναπτυχθεί  μέχρι το  επίπεδο  της  νόησης.

 ΠΩΣ  ΕΚΤΟΞΕΥΘΗΚΕ  ΤΟ  ΟΧΗΜΑ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΕΨΙΛΟΝ  ΒΟΩΤΗΣ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΦΘΑΣΕΙ  ΣΕ  ΜΑΣ
 






 

   Διάβασε  και  το  άρθρο:

H ΔΙΑΣΤΡΙΚΗ ΕΜΒΟΛΑΝΤΛΙΑ (RAMSCOOP) ΚΑΙ Η ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ. Γ΄ ΜΕΡΟΣ

 

 

Ο  Ντάισον  στο  βιβλίο  του  «Βαρυτικές  Μηχανές»  περιέγραψε  την  τεχνική  που  πρέπει   να  χρησιμοποιήθηκε  από  τους  κατοίκους  του  Εψιλον  Βοώτη   για  την  εκτόξευση  των  διαστρικών  μηχανών:  το  όχημα  εκτοξεύθηκε  προς  τα  μέσα  από  τον  έβδομο  πλανήτη  για να  αιωρηθεί  γύρω  από  τον  μεγάλο  ήλιο  προς   το  βαρυτικό  φρέαρ  του  μικρότερου  ήλιου.  Η  αιώρησή  του  γύρω  από  τον  μικρότερο  ήλιο  του  έδωσε  την  κύρια  ώθηση  που  του  προμήθευσε  το  διπλό  σύστημα.  Συνάντησε  τον  μικρότερο  ήλιο  αντίθετα  από  την  τροχιακή  κίνηση  του  ήλιου  και  απέκτησε  μεγάλη  ώθηση  βαρυτικής  σφενδόνης.   Περνώντας  από  τον  έκτο  πλανήτη  το  όχημα  εκτινάχτηκε  από  τον  μεγάλο  ήλιο   για  το  ταξίδι  του  των  103  ετών  φωτός.    

Ο Φρήμαν Τζων Ντάυσον (Freeman John Dyson, γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1923) είναι Αγγλοαμερικανός θεωρητικός φυσικός και μαθηματικός, γνωστός για τις μελέτες του στην κβαντική ηλεκτροδυναμική, τη φυσική στερεάς κατάστασης, την αστροφυσική και την πυρηνική μηχανική, και ευρύτερα για τους οραματισμούς του σχετικά με το τεχνολογικό μέλλον της ανθρωπότητας στο Σύμπαν. Είναι ομότιμος καθηγητής στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Σπουδών του Πρίνστον.

Oι περισσότερες διαστημικές αποστολές που έχουν ξεκινήσει από τον πλανήτη Γη για να εξερευνήσουν τον χώρο που μας περιβάλλει, από την κοντινή μας γειτονιά ως τα όρια του Ηλιακού Συστήματος, είναι σχεδιασμένες με βάση την Ουράνια Μηχανική των Johannes Kepler (1571 - 1630) και Sir Isaac Newton (1643 - 1727).

Σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, αναζητήθηκε ένας εύκολος τρόπος χάραξης τροχιών χαμηλής ενέργειας. Οι ελιγμοί βαρυτικής ώθησης (ή όπως αλλιώς αναφέρονται οι βαρυτικές σφεντόνες), είναι ένας σχετικά απλός και ανέξοδος τρόπος να χρησιμοποιηθεί η βαρύτητα ενός μεγάλου ουράνιου σώματος για την επιτάχυνση ενός διαστημοπλοίου.

 Το  όχημα  είχε  μία  ορισμένη  κατεύθυνση  για  έρευνα:  καθώς  πλησίαζε  ένα  δοσμένο  αστέρα,  θα  κατέβαινε  κάτω  από  τις  ταχύτητες  αστρικής  κάννης  και  θα  άφηνε  ένα  κάτοπτρο,  που  θα  προηγούνταν  απ ‘αυτό  μέσα  στο  πλανητικό  σύστημα.  Αν   το  σύστημα  ήταν  μη   επιτρεπτό  για  επιβίωση,  το  όχημα  θα  έστελνε  σήμα  στον  Έψιλον  Βοώτη  να  το  σβήσει  από  τον  κατάλογο  των  πιθανών  καταφυγίων,  τραβώντας  προς  το  επόμενο  σύστημα.   Έτσι  το  όχημα  ίσως  χρειάστηκε  αρκετούς  αιώνες  για  να  φθάσει  εδώ.

Πλησιάζοντας  τον  δικό  μας ήλιο  χρησιμοποίησε  ένα  φορτισμένο  ηλιακό  ιστίο  για  το  τελικό  φρενάρισμα   Φθάνοντας  στην  τροχιά  της  Γης  κατέλαβε  την   Σεληνιακή  ισόπλευρη  θέση,  όπου  βρίσκεται  και  σήμερα.  
Υπολογίστηκε  ότι   η  μνήμη  του  θα  περιέχει  περίπου  10  ΤB  πληροφορίας.  Με  σήματα  καθυστερημένων  αντηχήσεων  μπορούμε  να  λαμβάνουμε  μόνο  1  εκατομμύριο  τον  χρόνο.  Με  τηλεοπτική  μετάδοση  1  εκατομμύριο  το  δευτερόλεπτο,  δηλαδή  όλο  το  περιεχόμενο  του  οχήματος  σε  4  μήνες  περίπου.   Με  την   χρήση  λέηζερ  ακόμη  πιο  γρήγορα  και  με  συμπιεσμένα,  υψηλής  ταχύτητας   «ξεσπάσματα»  επίσης  πολύ  γρήγορα.

Το  όχημα  του  Έψιλον  Βοώτη  μας  έδωσε  σε  τέσσερα  λεπτά  περισσότερες  πληροφορίες  από  όλη  την  επιστημονική  και  παραεπιστημονική  λογοτεχνία  για  τους  εξωγήινους  εδώ  και  100  χρόνια.

ΤΑ  ΣΗΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΟΧΗΜΑΤΟΣ  ΜΑΣ   ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ  ΜΙΑ  ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ  ΤΡΑΓΩΔΙΑ.

Τα  σήματα  που  ανέλυσε  ο  Λούναν  δίνουν καθαρά   τις  εξής  πληροφορίες:

Η  πατρίδα  μας  είναι  ο  αστέρας  Έψιλον  Βοώτης.

Είναι  ένας  διπλός  αστέρας.

Ζούμε  στον  έκτο  από  τους  επτά  πλανήτες, 
μετρώντας  προς  τα  έξω  από  τον  δικό  μας  ήλιο,  που  είναι ο  μεγαλύτερος  από  τους  δύο.

Ο  έκτος  πλανήτης  έχει  μία  Σελήνη,  ο  τέταρτος  έχει  τρεις,                            ο   πρώτος  και  ο  τρίτος  έχουν  από  μία.  Το  όχημά  μας  είναι  στην  τροχιά  της  Σελήνης   σας.

ΣΤΟ  ΟΧΗΜΑ  ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΕΜΒΡΥΑ  ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ  ΣΕ  ΚΑΤΑΨΥΞΗ;

Το  όχημα  είναι  από  μία  εξωγήινη  νόηση  σε  μια  απελπισμένη  ικεσία  της  συμπάθειάς  μας.   Πιθανόν  οι  εξωτερικοί  πλανήτες  του  Έψιλον  Βοώτη  να  είναι  ακόμη  κατοικήσιμοι.

Από  τον  άλλη  μεριά  το  όχημα  μπορεί  να  μεταφέρει  κατοίκους  του  Έψιλον  Βοώτη  σε  κατάψυξη. 

Στην  απελπιστική  κατάσταση  των  κατοίκων  του  Έψιλον  Βοώτη,  στο  όχημα  μπορεί  να  υπάρχουν  έμβρυα  σε  κρυογονική  αποθήκευση.  Οι  εκτοξεύσεις  σκαφών  προς  απομακρυσμένους  ήλιους  σαν  τον  δικό  μας,  ίσως  να  έγιναν  από  μία  αφοσιωμένη  ομάδα  στον  έβδομο  πλανήτη,  καθώς  η  ζωή  στον  έκτο  υπέκυπτε  από  τις  αφόρητες  συνθήκες.  Ίσως  να  είχαν  καιρό  για  μια  διαδικασία  επιλογής  τριών – τεσσάρων  γενεών,  ώστε  να  εξαλείψουν  τα ελαττωματικά  γονίδια,  μηδενίζοντας  την  δυνατότητα  διαφυγής  για  λίγους,  με  την  ελπίδα  ότι  μία  βιώσιμη  μονάδα  της  φυλής  τους θα  επιζούσε,  φροντίζοντας  για  την  νόησή  τους.  Ίσως  στο  όχημα  να  βρίσκεται  ένας  θαλαμίσκος  που  μεταφέρει  την  στερνή  κληρονομιά,  την  μόνη  κληρονομιά  όλης της  πορείας  της  εξέλιξης  της  ζωής  στο  σύστημα  του  Έψιλον  Βοώτη.

«Το  όνομα  μου  είναι  Καθένας.  Σας  παρακαλώ  φροντίστε  για  μένα».

Θα  μπορούσαμε  να  ανταπεξέλθουμε;

Τέτοια  όντα  θα  πρέπει  να  έχουν  κι  αυτά  το  αίσθημα  της  ηθικής,  αφού  φαντάστηκαν  κάποιον  άλλο   να  ανταποκρίνεται  στην  έκκλησή  τους.

Επίσης,  αν  η   διανοητική  ικανότητα  των  ορφανών  ξεπερνάει  την  δικιά  μας,  θα  μπορούσαμε  να  ελπίζουμε  ότι  θα  δουλεύαμε  μαζί  για  κοινό  όφελος.  Ίσως  η  Γη  νάναι  σημειωμένη  στα  αρχεία   του  Έψιλον  Βοώτη σαν  κατοικήσιμη  και  με  ένα  θαλαμίσκο  με  έμβρυα  εδώ.  Ίσως,  αν  επιβιώσουν  και  αλλού,  ένα  σκάφος  τους  μπορεί  να  φθάσει  εδώ  κάποια  μέρα  για  να  περισυλλέξει  τον  θαλαμίσκο,  σαν  χρειαζούμενη  γενετική   κληρονομιά   τους.

Ο αστρονόμος  δημοσίευσε  την  υπόθεση  του  γύρω  στο  1974  και  προκάλεσε   παγκόσμια  αίσθηση.

Προσπάθησαν  από  τότε  να  βρουν  το  εξωγήινο  όχημα,  αλλά  όπως  έγραψε  ο Λούναν, η ομάδα ερευνητών αστρονόμων ASTRA  στα μέσα τού 1970 δημιούργησε  έναν ειδικό σταθμό εντοπισμού αντικειμένων μέσα στο ηλιακό σύστημα, αλλά μια σειρά από απίστευτες ατυχίες, ανάμεσα στις οποίες ένας βανδαλισμός και ένας τυφώνας, ακύρωσαν το σχέδιο. 

Το  όχημα  προφανώς  μας  αγνοεί  σήμερα  (μηχανικό  «κατσούφιασμα»;).  Μήπως  πρέπει  να  γίνει   ένα  νέο  επίπεδο  επικοινωνίας;  

ΜΙΑ  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ  ΕΞΗΓΗΣΗ  ΤΩΝ  ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΩΝ  ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ   ΤΟΥ  1920

                     
Donald Muldrew

Όμως, η ιδέα του Λούναν θα αντιμετώπιζε μια θεωρία που θα την έβαζε για αρκετά χρόνια στο παρασκήνιο. 
Περίπου το 1979, ο ερευνητής Ντ. Μπ. Μάλντριου (D. B. Muldrew) δημοσίευσε στο Journal of Geophysical Research μια μελέτη (Generation of Long Delay Echoes) στην οποία εξηγούσε πλήρως τον μηχανισμό των LDE εργαζόμενος πάνω στην ιδέα ότι η ιονόσφαιρα διέθετε ένα είδος ηλεκτρομαγνητικής «μνήμης» που αποθήκευε και αντηχούσε με έναν περίπλοκο μηχανισμό τα σήματα που έπεφταν πάνω της. 
Αυτή η θεωρία θεωρήθηκε  επιστημονικά  επαρκής  για  να  εξηγήσει  τις  καθυστερημένες   αντηχήσεις  του  1920. 

Η θεωρία τού Μάλντριου είναι πράγματι πολύ στεγανή και καλοδουλεμένη, οπότε ακόμη και ο ίδιος ο Λούναν αποδέχτηκε την εξήγηση τη «μνήμης» και απέρριψε τη δική του θεωρία, παραδεχόμενος ότι η δική του θεωρία «…ήταν κάπως ευφάνταστη».

Generation of long‐delay echoes - Muldrew - 1979 - Journal ...

1. C. Størmer, "Short wave echoes and the aurora borealis," Nature, No. 3079, Vol. 122, p. 681, Nov. 3, 1928.
2. B. v. d. Pol, "Short wave echoes and the aurora borealis," Nature, No. 3084, Vol. 122, pp. 878-879, Dec. 8, 1928.
3. K. G. Budden and G. G. Yates, "A search for radio echoes of long delay," J. Atmos Terr. Phys., 2, 272, 1952.
4. F. W. Crawford, D. M. Sears, R. L. Bruce, "Possible observations and mechanism of very long delayed radio echoes," Journ. Geophys. Res., vol. 75, no. 34, pp. 7326-7332, Dec. 1970.
5. H. L. Rasmussen, "Ghost echoes on the Earth-Moon path," Nature, Vol. 257, p 36, Sept. 4, 1975.
6. D. B. Muldrew, "Generation of long-delay echoes," Journ. Geophys. Res., vol. 84, no. A9, pp. 5199-5215, Sep. 1979.

Ο  ΣΠΟΡΟΣ  ΤΟΥ  ΛΟΥΝΑΝ  ΝΤΑΝΚΑΝ

Ορισμένοι  επιστήμονες   άρχισαν  το  1975   να εργάζονται  κρυφά  με  βάση  την   υπόθεση  του  Λούναν.  Προσπάθησαν  να  ερευνήσουν  μήπως  πράγματι   στο ηλιακό σύστημά μας κυκλοφορεί  μία   εξωγήινη  συσκευή.

 Ένας ολόκληρος μυστικός κλάδος επιστημόνων δημιουργήθηκε στα σπλάχνα τού SETI, ο οποίος ονομάστηκε SETA » (S.E.T.A., Search for Extra Terrestrial Alien Artifacts –  Έρευνα για Εξωγήινα Τεχνουργήματα) και ο οποίος άρχισε να ψάχνει για εξωγήινους δορυφόρους και άλλα μηχανήματα μέσα στο ηλιακό μας σύστημα. 
Αντιπρόσωποι σήμερα αυτού του κλάδου, ο οποίος πλέον αρχίζει να βγαίνει στο φως, είναι κυρίως οι επιστήμονες Ρόμπερτ Φράιτας (Robert Freitas) και Φρανσίσκο Βαλντέζ (Francisco Valdez), οι οποίοι έχουν αναπτύξει μια πλήρη θεωρία για το πού μπορεί να βρίσκονται οι εξωγήινοι δορυφόροι στο ηλιακό μας σύστημα.



  Η  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ  ΤΟΥ  ΝΤΑΝΚΑΝ  ΛΟΥΝΑΝ

Πρόσφατα, ο Ντάνκαν Λούναν επέστρεψε, δηλώνοντας σε διάφορα περιοδικά ότι ανακινεί το θέμα του διαστρικής  συσκευής  σε τροχιά και του χάρτη του αστερισμού του Βοώτη, γιατί βρήκε νέα στοιχεία που του έδειξαν ότι είχε περισσότερο δίκιο από όσο φανταζόταν παλιότερα.

Δείτε και το σχετικό video:

Something Is Sending Earth 13,000 Year Old Star-Maps?

Βοώτης (Λατινικά: Bootes, συντομογραφία: Boo) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.
 
Ο μεγάλος αυτός αστερισμός βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, πλην όμως είναι αμφιφανής στην Ελλάδα. Συνορεύει με 8 διαφορετικούς αστερισμούς, τους: Δράκοντα, Μεγάλη `Αρκτο, Θηρευτικούς Κύνες, Κόμη Βερενίκης, Παρθένο, `Οφι (το τμήμα της κεφαλής), Βόρειο Στέφανο και Ηρακλή.  Η ονομασία Βοώτης εμφανίζεται στην Οδύσσεια, και επομένως βρίσκεται σε χρήση για σχεδόν 3.000 χρόνια, αν και αρχικά σήμαινε μόνο το φωτεινότερο αστέρα του. Η ετυμολογία της προέρχεται κατά μία εκδοχή από το βους (βόδι) και το ωθείν (την καθοδήγηση, το σπρώξιμο), δηλαδή τον έβλεπαν ως τον οδηγό της ομηρικής `Αμαξας (Μεγάλη `Αρκτος).

Υπήρχε κάποια αντιστοίχιση του ανώνυμου οδηγού, βουκόλου, κυνηγού, κλπ. με ένα συγκεκριμένο, μυθολογικό ή άλλο, πρόσωπο; Πραγματικά, υπήρχε, αλλά χωρίς ομοφωνία. Για μερικούς ήταν ο Λυκάων, ο πατέρας ή παππούς της Καλλιστούς, όταν η νύμφη ταυτιζόταν με τη Μεγάλη `Αρκτο — ή ο Αρκάς, ο γιος της (Οβίδιος). Για άλλους ήταν ο Βορρέας (Septentrio), από τη θέση του στον ουρανό, ξεκλέβοντας έτσι έναν από τους τίτλους των `Αρκτων. Για κάποιους άλλους ήταν ο Φιλόμηλος. Οι διαφορετικές απόψεις των Ελλήνων (το χαρακτηριστικό τους) τελείωναν με όσους θεωρούσαν τον Βοώτη ως τον Ικάριο ή Ικαρίωνα, τον άτυχο αυτό Αττικό ήρωα που πρωτοκαλλιέργησε το αμπέλι, και ταυτόχρονα την κόρη του Ηριγόνη ως την Παρθένο και το πιστό τους σκυλί, τη Μαίρα, ως τον Σείριο ή τον Πρόκυνα. Από αυτή την ταύτιση προήλθε το Icarii boves για το βόδια του Βοώτη (Προπέρτιος).

Σύμφωνα με ένα μύθο, η θεά της γεωργίας, η Δήμητρα, είχε δυο γιους, το Βοώτη και τον Πλούτο. Ο Βοώτης κληρονόμησε από τον πατέρα του όλους τους αγρούς και τα πρόβατά του, ενώ ο Πλούτος πήρε τα υπόλοιπα. Ο Πλούτος όμως ήθελε περισσότερη περιουσία κι έτσι ανάγκασε το Βοώτη και του τα έδωσε όλα εκτός από δυο ταύρους. Ο Βοώτης για να οργώνει πιο γρήγορα τα χωράφια του, επινόησε το άροτρο. Έτσι, έζευξε τους ταύρους και κατάφερε να οργώνει πιο γρήγορα απʼ όλους τους ανθρώπους του τότε κόσμου. Η Δήμητρα ήθελε να τον βοηθήσει να πάρει την περιουσία που του πήρε με τη βία ο αδελφός του. Ο Βοώτης όμως αρνήθηκε, γιατί ήθελε να συνεχίσει να ζει ήρεμα και ήσυχα. Έτσι, όταν πέθανε και πήγαινε προς τον Άδη, ο Δίας έστειλε τον Ερμή για να τον ανεβάσει στον ουρανό έτσι ώστε να τον θυμούνται όλοι για την καλή του ψυχή και την εξυπνάδα του!

Η πρότυπη μορφή του αστερισμού χρειάζεται οκτώ ολόκληρες ώρες για να δύσει από τα γεωγραφικά πλάτη της νότιας Ευρώπης και ακόμα και τότε το χέρι του δεν εξαφανίζεται κάτω από τον ορίζοντα, γεγονός πιο εμφανές πριν από 3.000 χρόνια εξαιτίας της μεταπτώσεως του γήινου άξονα. Αυτό εξηγεί το χαρακτηρισμό που του έδωσε ο Όμηρος: «οψέ δύων», αργός στη δύση του. Λιγότερο λακωνικός, ο Άρατος γράφει: «όταν κουραστεί απ' τη μέρα, εξίσου βραδυχρονίζει πάνω απ' το μισό της νύχτας». Το αντίθετο συμβαίνει όταν ανατέλλει σε οριζόντια στάση, από όπου και το επίθετο «αθρόος» («όλος μαζί») του Αράτου.

Οι απεικονίσεις της μορφής στους ιστορικούς άτλαντες των ουρανών είναι συνήθως ενός κυνηγού (εξοπλισμένου με κυνηγετικά όπλα), ώριμου άνδρα στις μεταγενέστερες αναπαραστάσεις και γενικά νεότερου στις παλαιότερες, που κρατά με το δεξί του χέρι τα λουριά των Θηρευτικών Κυνών.

Τέλος, ενδιαφέρον είναι ότι ο Βοώτης μαζί με την «άρκτο-άμαξα», τον Ωρίωνα, τις Υάδες, τις Πλειάδες και τον Σκύλο με τον Σείριο είναι οι μοναδικοί αστρικοί σχηματισμοί που αναφέρονται από τους δύο μεγάλους επικούς ποιητές, τον `Ομηρο και τον Ησίοδο. Ο μεταφραστής του δεύτερου T. Cooke δίνει ένα καλό λόγο: «τα ονόματα που φυσιολογικά ταιριάζουν σε εξάμετρο στίχο», αφού φαίνεται παράλογο οι μεγάλοι αυτοί ποιητές να μη γνώριζαν άλλους αστερισμούς.

 

Ο Αρκτούρος είναι η κλασική ονομασία του αστέρα α (άλφα) του αστερισμού Βοώτη. Πρόκειται για τον φωτεινότερο αστέρα (με το μικρότερο δηλαδή φαινόμενο μέγεθος) όχι μόνο του Βοώτη, αλλά και ολόκληρου του βόρειου ουράνιου ημισφαιρίου. Επίσης με φαινόμενο μέγεθος -0,04 είναι το τρίτο λαμπρό μονό άστρο, αφού το Άλφα Κενταύρου αποτελείται από δύο αστέρας, με το λαμπρότερο μέλος από μόνο του να έχει μέγεθος -0,01.

Ο ε (διπλός, φαιν.μεγέθη 2,5 και 5) είναι γνωστός ως Ιζάρ ή Περίζωμα από τη θέση του στη μέση της μορφής του Βοώτου.

Το  άρθρο  αυτό  το  αφιερώνω  στον  ΝΤΑΝΚΑΝ ΛΟΥΝΑΝ.
  

Ο Duncan Alasdair Lunan, γεννήθηκε  στο  Εδιμβούργο  της  Σκωτίας τον Οκτώβριο του 1945.  Σπούδασε  Αγγλικά,  Φιλοσοφία,  Γαλλικά,  Φυσική  και  Αστρονομία  στο  Πανεπιστήμιο  της  Γλασκώβης.  Ασχολείται  με  την  Φυσική,  την  Αρχαιολογία,  την  Αστρονομία,  την  Επιστημονική  φαντασία  και  την  Διαστημική  πτήση.  Είναι  συγγραφέας,  ερευνητής,  κριτικός  επιστημονικών  έργων,  δάσκαλος,  δημοσιογράφος.

Διάβασα  το  βιβλίο  του  Λούναν  πολύ  νέος,  το  1979  και  μου   δημιούργησε  μεγάλη  εντύπωση.  Η  ποιότητα  των  σκέψεων  και  αναζητήσεων,  ο  σύντομος  και  κοφτός  τρόπος  γραψίματος,  το  στυλ  γραψίματος,  ο  οξύς  και  επιτυχής  τρόπος  που  σμιλεύει,  επιστημονικά,  βιολογικά  και  φιλοσοφικά  ζητήματα  με  απαράμιλλη  γραφίδα,  είναι  τόσο  ενδιαφέρων,  που  εδώ  και  40  τόσα  χρόνια  δεν  μπορώ  να  αντισταθώ  και  να  μην  διαβάσω  το  βιβλίο  του  τουλάχιστον  μία  φορά κάθε  χρόνο.

  

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ