ΑΡΘΟΥΡ ΚΛΑΡΚ

 

ΙΣΑΑΚ ΑΣΙΜΩΦ

 

ΑΛΦΡΕΝΤ ΕΛΤΟΝ ΒΑΝ ΒΟΓΚΤ

 

Η «ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ» ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

 

ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ 1900 - 1960

 

ΡΟΜΠΕΡΤ ΧΑΪΝΛΑΪΝ

 

ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΟΥΕΛΣ

 

ΚΟΥΡΤ ΛΑΣΣΒΙΤΣ

 

ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ

 ΑΡΘΟΥΡ  ΚΛΑΡΚ  (1917 - 2008) 

Ο  ΑΡΘΟΥΡ  ΚΛΑΡΚ  (Sir Arthur Charles Clarke), (1917 - 2008)  ήταν  ένας  Άγγλος  συγγραφέας  βιβλίων  λογοτεχνίας  επιστημονικής   φαντασίας.  Ο  Κλαρκ  γεννήθηκε στο Μάινχεντ του Σόμερσετ, στην Αγγλία, στις 16 Δεκεμβρίου  του  1917  και  πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 19 Μαρτίου του 2008 στο Κολόμπο της Σρι Λάνκα.

Ως παιδί, μεγάλωσε σε  ένα αγρόκτημα   και  διάβαζε  από  μικρό  παιδί   επιστημονική φαντασία.  Μετακόμισε στο Λονδίνο το 1936.

Έγινε  πασίγνωστος  σαν  ο  συγγραφέας του σεναρίου  της  εξαιρετικής 
κινηματογραφικής  ταινίας  Ε.Φ.  του  1968   

«2001.  Η Οδύσσεια   του  Διαστήματος».

Οι  περισσότεροι  αναγνώστες  Ε.Φ.  τον  θεωρούν  σαν  μία  από τους  πιο  εξέχουσες  φυσιογνωμίες  της  λογοτεχνίας  της  επιστημονικής   φαντασίας.  Επίσης  ήταν  καλός  εκλαϊκευτής  της  επιστήμης  και   μελλοντολόγος,  γράφοντας  πολλά  βιβλία  και δοκίμια  γι  αυτά   τα  θέματα,  έτσι  ώστε  να  κερδίσει  τον  τίτλο  του  «Προφήτη της 

Διαστημικής Εποχής».

Για  πολλά  χρόνια  ο   Άρθουρ  Κλαρκ,  ο  Ισαάκ  Ασίμωφ  και  ο  

Ρόμπερτ  Χάινλάιν ήταν  γνωστοί  ως  η  «ΜΕΓΑΛΗ  ΤΡΙΑΔΑ»,    "Big Three"  της  επιστημονικής φαντασίας.

Ο  Κλαρκ   από  νέος  ήταν  υπέρμαχος των διαστημικών  ταξιδιών. Διετέλεσε  πολλές φορές  πρόεδρος της Βρετανικής Διαπλανητικής  Εταιρείας. 

Το 1954 ανέλαβε μια υποβρύχια εξερεύνηση και φωτογράφισε τον βυθό στους υφάλους της Αυστραλίας και τις ακτές της Κεϋλάνης, γεγονός που επηρέασε τη συγγραφική του καριέρα και τον ώθησε να δηλώσει πως η κατάδυση είναι η κοντινότερη εμπειρία στη διαστημική πτήση.  Ο  Κλαρκ  ήταν  άπληστος  

δύτης  και μέλος της  Υποβρύχιας Λέσχης  
Εξερευνητών.  

Το  1956  ο  Κλαρκ  έφυγε  από  την  Αγγλία  και εγκαταστάθηκε  μόνιμα 
 στην  Κεϋλάνη  (τώρα  Σρι  Λάνκα).  Ο  κυριότερος  λόγος  γι αυτό  ήταν  για  

να  συνεχίσει  τις  έρευνες  στην  υποβρύχια  κατάδυση,  ένα  σπορ  που του  

ήταν  πάντα  συναρπαστικό.  Την  ίδια  χρονιά, ανακάλυψε  τα  ερείπια  

υποβρύχια του αρχαίου ναού  Κονεσβαράμ  στο  Τρινκομαλί.

 1953   «ΤΟ  ΤΕΛΟΣ  ΤΗΣ  ΠΑΙΔΙΚΗΣ  ΗΛΙΚΙΑΣ».  Ένα  «μεταφυσικό»  
μυθιστόρημα Ε.Φ.  Κεντρική ιδέα  είναι η καταγωγή και  εξέλιξη του Ανθρώπου  και  η επαφή του με το υπερβατικό.    Η  επαφή  του  ανθρώπου  με  τους  εξωγήινους  δημιουργεί μία    επανάσταση,  που  επιταχύνει  την  εξέλιξη  της  ανθρωπότητας,   προς  το επόμενο  στάδιό  της.  Στην  επίσημη βιογραφία  του  
Κλαρκ  ο  Νηλ  Μακ  Αλήρ γράφει ότι: «πολλοί  αναγνώστες  και  κριτικοί εξακολουθούν να θεωρούν   το «Τέλος της  παιδικής ηλικίας»  το  καλύτερο μυθιστόρημά του».

«ΟΙ  ΜΕΓΑΛΟΙ  ΤΡΕΙΣ»

ΑΣΙΜΩΦ                      ΚΛΑΡΚ                                ΧΑΪΝΛΑΪΝ

ΕΒΡΑΙΟΣ                      ΑΓΓΛΟΣ                              ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Ο  Κλαρκ  και  ο  Χάινλάιν  συναντήθηκαν  για  πρώτη  φορά  το  1952  

και  είχαν φιλικές  σχέσεις  μέχρι  το  1984,  όταν  ο  Κλαρκ  τάχθηκε  

εναντίον  των στρατιωτικών σχεδίων  των ΗΠΑ.  Ο Κλαρκ  συνάντησε  

τον  Ασίμωφ  το  1953 και  όπως  συμφώνησαν  προφορικά  αργότερα  

μεταξύ  τους:  ο  Ασίμωφ  θα παραδέχεται  ότι  είναι ο καλύτερος    συγγραφέας της επιστήμης  και  ο  Κλαρκ  ο καλύτερος  
συγγραφέας  επιστημονικής  φαντασίας.

Ο  ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ  ΑΡΘΟΥΡ  ΚΛΑΡΚ

Σε  ένα  ταξίδι στην  Φλόριντα   το  1953  ο  Κλαρκ γνώρισε  και   παντρεύτηκε 

 την   Μέριλιν  Μαίυφιλντ.  Χώρισαν οριστικά μετά από έξι μήνες,   αν και το διαζύγιο  δεν είχε  οριστικοποιηθεί  μέχρι  το  1964.   Ο  Κλαρκ  δεν  ξαναπαντρεύτηκε, αλλά συζούσε  στην  
Σρι  Λάνκα  με  ένα  άνδρα,  τον  Λέσλι  Εκαναγιάκε,  τον  οποίο  ο Κλαρκ  

ονομάζει  «μόνο τέλειο φίλο της ζωής του».  Στην  βιογραφία του  εβραίου σκηνοθέτη   Στάνλεϊ  Κιούμπρικ,  ο  Τζων  Μπάξτερ  

αναφέρεται  στην ομοφυλοφιλία  του  Κλαρκ.   Ο  συγγραφέας  
Μιχαήλ  Μούρκοκ  έχει  γράψει:  «Όλοι ήξεραν ότι ήταν ομοφυλόφιλος».

• Ο  Κλαρκ  σπούδασε  Μαθηματικά  και  Φυσική  και  σχολίασε  στην τηλεόραση  τις  πρώτες  προσεδαφίσεις  του  ανθρώπου  στην  Σελήνη.   Το 2004, ο Κλαρκ  κέρδισε το βραβείο Heinlein  για τις  εξαιρετικές του  επιδόσεις στην  «σκληρή» επιστημονική φαντασία.

 Ένα  φιλοσοφικό  μυθιστόρημα  για  το  μέλλον  της  ανθρώπινης  φυλής.  Η  μεταφυσική  του φλέβα, οι μυστικιστικές  του ανησυχίες αλλά και η ενασχόλησή του με το υπερφυσικό έγιναν αισθητά με το μυθιστόρημα  «Η πόλη και τ' άστρα».

Ο Σερ Άρθουρ Τσαρλς Κλαρκ (Sir Arthur Charles Clarke) ήταν Άγγλος 
συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας.  Γεννήθηκε στο Μάινχεντ του Σόμερσετ, στην Αγγλία, στις 16 Δεκεμβρίου  του 1917  και πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 
19 Μαρτίου  του 2008  στο Κολόμπο  της Σρι Λάνκα. Σπούδασε φυσική  και μαθηματικά στο Κινγκς Κόλετζ, στο Λονδίνο. Υπηρέτησε ως υποσμηναγός στη RAF  την περίοδο 1941 -1946  και ήταν ειδικός στα ραντάρ   και στις επικοινωνίες.

 Η  Νουβέλα του Κλαρκ

"Ο δρόμος προς τη θάλασσα" 1951.

 

Η  Νουβέλα του Κλαρκ:  «Τα  τραγούδια  της  μακρινής  γης».  Στο βιβλίο του αυτό  ο Κλαρκ εξερευνά την ιδέα της διαστημικής αποστολής κλειστών οικοσυστημάτων για διαστρικά ταξίδια πολλών γενεών, με στόχο τον αποικισμό πλανητών που απέχουν πολύ από το Ηλιακό Σύστημα.

ΤΟ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ  ΕΡΓΟ  ΤΟΥ  ΚΛΑΡΚ

ΕΝΑΡΞΗ 

Ο  Κλαρκ  είχε  δημοσιεύσει  μερικές  ιστορίες  Ε.Φ.  από  το  1937  μέχρι  το  

1945,  το  πρώτο  όμως  αξιόλογο  έργο,  το  διήγημα  «Αποστολή  σωτηρίας»,

 "Rescue Party" το έδωσε  στην  δημοσιότητα  το  1946.

Ένα  από  τα  σπουδαιότερα  έργα  του  Κλαρκ,  το μυθιστόρημα 
 «Το  τέλος  της παιδικής  ηλικίας»,  δημοσιεύθηκε  το 1953. 

Στα  περισσότερα  έργα  του  Κλαρκ  κυριαρχεί  μία  προηγμένη τεχνολογία  στην  γη και  η  ανθρωπότητα  έρχεται   αντιμέτωπη  με  μια   

 ανώτερη εξωγήινη  νοημοσύνη.

Ο  Κλαρκ,  όπως  και  πολλοί  άλλοι  νεώτεροι  συγγραφείς  Ε.Φ.  δεν  

προβλέπουν  ή δεν  επιθυμούν  να  δουν  αλλαγές  στο  σημερινό  

εθνικοκοινωνικό  status, διαφορετικό  από  την  σημερινή  pax  Americana,  

στο  οποίο  όλοι  μας   έχουμε  σαν αφέντες  την  οικονομική  
δύναμη  των  τραπεζιτών  Ρότσιλντ  και  Ροκφέλλερ.  Ο   κόσμος  που  

πραγματικά  φαντάζεται  για  το  μέλλον  ο  Κλαρκ,  δεν  είναι  παρά  ο κόσμος   των  νικητών  του  1945.  
Κόσμος  κατά  βάση  αγγλοσαξωνικός,  με  αγγλική γλώσσα  και  με  

επικεφαλής  αυτού  του  κόσμου,  με  διακριτικότητα, να βρίσκονται οι  εβραίοι.   Οι  άλλοι  λαοί  ελάχιστο  ρόλο  παίζουν  στα  έργα  του,  κυρίως  σαν  λαοί - κομπάρσοι.  Πολλές  φορές  ο  ενιαίος  λαός  του  μέλλοντος   (π.χ.  στην «Αυτοκρατορία  της  γης»),  είναι  ένα  νεγροειδές  αμάλγαμα,  
με  αφεντικά  πάλι ιουδαίους,  έτσι  ώστε  ο  Κλαρκ  να  γίνεται  ο    

λογοτέχνης  Ε.Φ. – γνήσιος  μαθητής του  Καλλέργη.  

Στο μυθιστόρημα  «Οι  πηγές  του παραδείσου»  ο  μόνος  άνθρωπος που  

είναι  ικανός  να  φιλοσοφήσει  περί  θεού  είναι  ένας  εβραίος  επιστήμων.  

Η ειρήνευση  και  η  αρμονική  συνύπαρξη των ανθρώπων μέσω  του 

μελλοντικού τεχνολογικού πολιτισμού  θα  επιτευχθεί  σύμφωνα  με  τον   ομοφυλόφιλο  Κλαρκ  με δύο  τρόπους:  

Α.  οι  λαοί  θα  γίνουν  ένα    μπασταρδεμένο  συνονθύλευμα  και  θα μιλούν  
αγγλικά.  

Β.  οι  επικεφαλής  του  επιχειρηματικού  και  επιστημονικού  κόσμου θα  είναι  
πάντοτε  απόγονοι  του  Δαυίδ.  Ο  Κλαρκ  και  πολλοί  άλλοι  συγγραφείς (π.χ. ο  Νίβεν  στα  βιβλία  του  τους  μελλοντικούς  ανθρώπους  τους  αποκαλεί 

επιπεδόγειους  και  τους  φαντάζεται  κοντούς,  μαυροκίτρινους  και με  σχιστά  μάτια), εφαρμόζουν  στα μελλοντολογικά  βιβλία τους,  συστηματικά,  όλα  τα  σχέδια  του 1897  και  του  1925.  

Το βασικότερο βέβαια είναι ο πνευματικός  (και πιθανόν σωματικός) 

ευνουχισμός  των  Ευρωπαϊκών  λαών,  η  μεθοδική  γενοκτονία  

και εξαφάνισή  τους  από  τον  πλανήτη  και  η  αντικατάστασή  τους  με 

 αφροασιατικές μάζες.  

Τέτοιο  όραμα  ποτέ  δεν  θα  το  φανταζόταν  ο  Ιδρυτής  της  νεώτερης  Ε.Φ. 

 ο Ιούλιος  Βερν,  ο  οποίος  χαιρόταν, ζητωκραύγαζε  και  υποκλινόταν  στον  

δυναμισμό, στην  ζωτικότητα  και  στην  εφευρετικότητα  της  Ευρωπαϊκής  

φυλής. 

Στο  μυθιστόρημα  «Παράξενες Θάλασσες», το εξερευνητικό ενδιαφέρον του  Κλαρκ στρέφεται προς τον βυθό των ωκεανών αντί για 

το διάστημα.  Στο «Οι πηγές του Παραδείσου», μία μυθιστορηματική   εκδοχή  της  ιστορίας  της  Σρι Λάνκα, εμπλέκεται με την υποτιθέμενη  

μελλοντική κατασκευή του πρώτου  διαστημικού ανελκυστήρα   σε  
γεωστατικούς δορυφόρους.   

         Η  σειρά των  μυθιστορημάτων  2001.

2001:  Μία  Διαστημική  Οδύσσεια  (A Space Odyssey).

Το  1948 ο Κλαρκ έγραψε  το μυθιστόρημα  «Ο φρουρός», «The Sentinel».  

Ήταν  η βάση  για  το σπουδαιότερο  έργο  του,  το  περιβόητο  

«2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος». Σύμφωνα  μ΄αυτό  εξωγήινοι  με  γενετικούς  χειρισμούς,  πριν  3 εκατομμύρια  

χρόνια  διαμόρφωσαν  από  τον πρωτόγονο πίθηκο  τον  σημερινό 

άνθρωπο.  Όταν  ο  άνθρωπος  βγει στο  διάστημα  θα υποστεί τον  δεύτερο  

μετασχηματισμό  του.  Ο εβραίος σκηνοθέτης   Στάνλεϊ  Κιούμπρικ   

συναντήθηκε  το 1964  στην  Νέα  Υόρκη  με  τον  Κλαρκ  για  την  
δημιουργία  μιας  ταινίας  πάνω σ΄αυτό  το  θέμα.  Η  ταινία  βγήκε  την  

άνοιξη  του  1968 και  έκανε  πάταγο,  ενώ το βιβλίο  κυκλοφόρησε  λίγο  μετά. Στην  επιτυχία  της  ταινίας  συνέβαλε  πολύ  και  η εκλεκτή  μουσική  της.  

Αρχίζει  και  τελειώνει  με  το  μουσικό  έργο  του  Ρίχαρντ Στράους   «Τάδε  έφη  Ζωροάστρης»  και  το  «Βάλς του Δούναβη»  που ο Γιόχαν 

Στράους   το  έγραψε  στο  σπίτι του Έλληνα Μακεδόνα  Νικολάου  Δούμπα.

2010: Οδύσσεια δύο

Το 1982  συνεχίστηκε  η  ιστορία  με  την  «Οδύσσεια 2010»,   η  οποία  έγινε  επίσης  ταινία,  όχι  τόσο  επαναστατική  ή  καλλιτεχνική  όπως  η  «2001». 

 

2061: Οδύσσεια  Τρία  (δημοσιεύθηκε το 1987).  Η  ιστορία  περιλαμβάνει  μια επίσκεψη στον κομήτη του Halley   και  στο   φεγγάρι  του  Δία,  Ευρώπη,  όπου βρίσκεται  ζωή.

3001: Η τελική Οδύσσεια   (δημοσιεύθηκε το 1997). Το μυθιστόρημα περιγράφει λεπτομερώς την απειλή για την ανθρωπότητα από τους εξωγήινους μονόλιθους. 

 O Γιόχαν Στράους (γιος) (Johann Strauss, 25 Οκτωβρίου  1825 - 3 Ιουνίου 1899 ) ήταν συνθέτης, γιος του Γιόχαν Στράους . 

Τα βαλς  του νεότερου Στράους διακρίνονται για τη γοητευτική μελωδία τους 

και τον παιχνιδιάρικο ρυθμό τους, από τα οποία και του αποδόθηκε ο τίτλος «Βασιλιάς του Βαλς». Πράγματι αυτός, περισσότερο από τον πατέρα του, 

έκανε το βαλς δημοφιλές και κομψό. Του έδωσε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα 

του μουσικού πολιτισμού της Αυστρίας, δηλαδή τη λικνιστική διάθεση, τη μελωδικότητα, την ξεχωριστή ευαισθησία στην ενορχήστρωση και στο ρυθμό. 

Ο Λιστ, ο Βάγκνερ, ο Μπραμς και άλλοι μουσικοί μελέτησαν με ενδιαφέρον και θαυμασμό τα γοητευτικά βαλς του.

Από τα 500 περίπου έργα του ξεχωρίζουν: «Ο ωραίος γαλάζιος Δούναβης», «Το σπίτι μου», «Βιεννέζικο αίμα» κ.ά. Έγραψε επίσης οπερέτες όπως «Δαντέλα της βασίλισσας», «Ο αθίγγανος βαρώνος», «Ο δασάρχης», «Νυχτερίδα» κ.ά.

Το βαλς των βαλς. Το σήμα-κατατεθέν του Γιόχαν Στράους υιού  (1825-1899) 

κι ένα από τα δημοφιλέστερα κομμάτια της κλασσικής μουσικής.

Το έργο, ο πλήρης τίτλος του οποίου είναι Στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη (An der schönen blauen Donau), γράφτηκε το φθινόπωρο του 1866 από τον αυστριακό συνθέτη Γιόχαν Στράους υιό, τον επονομαζόμενο Βασιλιά των Βαλς.

Ήταν παραγγελία του διευθυντή της Ανδρικής Χορωδίας της Βιέννης, Γιόχαν Χέρμπεκ (1831-1877), που ήθελε ένα νέο έργο, γεμάτο ζωντάνια, για να το παρουσιάσει στις καρναβαλικές εκδηλώσεις της πρωτεύουσας των Αψβούργων, 

με σκοπό να αναστρέψει το βαρύ κλίμα που επικρατούσε στη Βιέννη από την 

ήττα του αυστριακού στρατού στον «Πόλεμο των επτά εβδομάδων» με την 

Πρωσία.

Ο Στράους συνέθεσε τη μουσική και την αφιέρωσε στον ελληνικής 

καταγωγής μαικήνα των τεχνών και μέλος του διοικητικού συμβουλίου 

της Χορωδίας, Νικόλαο Δούμπα (1830-1900). 

Τον τίτλο εμπνεύστηκε από ένα στίχο του ούγγρου ποιητή Καρλ Μπεκ

 (1817-1879) για τον «Δούναβη, τον όμορφο γαλάζιο Δούναβη», που 

διέσχιζε τη γενέτειρά του  Μπάγια και όχι τη Βιέννη.

Τους στίχους έγραψε ο αστυνομικός και μέλος της χορωδίας Γιόζεφ Βάιλ. Θεωρήθηκαν ότι δεν ταίριαζαν με την ποιότητα της μουσικής του Στράους και αντικαταστάθηκαν με νέους, που έγραψε το 1890 ο αυστριακός δικηγόρος και συνθέτης Φραντς φον Γκέρνερτ (1821-1900).

Η πρεμιέρα του Γαλάζιου Δούναβη δόθηκε στις 13 Φεβρουαρίου  1867, σε συναυλία της Ανδρικής Χορωδίας της Βιέννης στην αίθουσα Ντιάνα της Βιέννης. Δεν είχε μεγάλη απήχηση, γεγονός που στενοχώρησε τον Στράους.

 «Ο διάβολος μου πήρε το βαλς, θα ήθελα να γνώριζε επιτυχία» φέρεται να 

δήλωσε.

Η επιθυμία του εκπληρώθηκε πολύ γρήγορα. Το καλοκαίρι του 1867, το έργο παρουσιάστηκε στην ορχηστρική του εκδοχή στην Παγκόσμια Εμπορική 

Έκθεση των Παρισίων και αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Η ορχηστρική 

εκδοχή του Γαλάζιου Δούναβη είναι αυτή που επικράτησε τελικά και 

εκτόξευσε τη δημοτικότητα του μουσικού αυτού έργου ανά του αιώνες.

Ο Γαλάζιος  Δούναβης που συνετέθη στο 

σπίτι του Έλληνα Μακεδόνα Δούμπα...

• Είναι ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος της Αυστρίας.
• Ανακρούσθηκε ως επίσημος ύμνος της Αυστρίας στις 29 Απριλίου 1945 και στα πρώτα ματς της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
• Κλείνει την καθιερωμένη Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης.
• Αποτελεί το σήμα της Αυστριακής Ραδιοφωνίας (ORF) για το διεθνές πρόγραμμά της.
• Χρησιμοποιήθηκε ως μουσική υπόκρουση στην εμβληματική ταινία επιστημονικής φαντασίας του Στάνλεϊ Κιούμπρικ 2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος.
• Προκάλεσε τη ζήλεια του σπουδαίου γερμανού συνθέτη Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897). Όταν η θετή κόρη του Στράους, Έλις φον Μάιστζνερ - Στράους ζήτησε από τον Μπραμς να υπογράψει πάνω στη βεντάλια της, αυτός έγραψε τις πρώτες νότες από το Γαλάζιο Δούναβη και προσέθεσε «Δυστυχώς! Όχι από τον Γιοχάνες Μπραμς».
• Ήταν το κομμάτι που έπαιζε η ορχήστρα του πολυτελούς κρουαζερόπλοιου «Λουζιτάνια» , όταν αυτό χτυπήθηκε από γερμανικό υποβρύχιο και βυθίσθηκε στις 7 Μαΐου  1915.
• Ακούγεται μετά την προσγείωση των επιβατικών αεροπλάνων στις εσωτερικές γραμμές της Κίνας.

O  ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΔΟΥΜΠΑΣ,  ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΝΟΤΟΠΙ  ΤΟΥ 

ΓΡΑΜΜΟΥ  (1830 – 1900).

Ισόβιος  Γερουσιαστής  της  Αυστροουγγρικής  Αυτοκρατορίας.  

Ο  Έλληνας Μακεδόνας  Δούμπας  έχτισε  το   Αυστριακό  Κοινοβούλιο,  

το πανεπιστήμιο  της  Βιέννης,  την Ακαδημία  των τεχνών, το 

Δημαρχείο της Βιέννης, τον  Καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου 

της Βιέννης καθώς και το Μέγαρο  Μουσικής της Βιέννης  
('Musikverein).

Το Παλέ Δούμπα, το παλάτι της οικογένειας Δούμπα, βρισκόταν στη 

Ρίνγκστράσσε (Parkring 4) της Βιέννης και ήταν διακοσμημένο με έργα 

σπουδαίων καλλιτεχνών όπως ο Μάκκαρτ.  

Το σαλόνι του Νικολάου Δούμπα ήταν τόπος συνάντησης του 

καλλιτεχνικού  και πνευματικού κόσμου της αυτοκρατορικής 

πρωτεύουσας της Αυστροουγγαρίας. 

Ο Νικόλαος Δούμπας υπήρξε προσωπικός φίλος του 

Ριχάρδου Βάγκνερ και του Γιόχαν Στράους. 

Στην εξοχική του κατοικία  στις όχθες του Δούναβη ο Στράους συνέθεσε και πρωτοπαρουσίασε το γνωστό βάλς Γαλάζιος Δούναβης ,

τον  ημιεπίσημο  εθνικό  ύμνο  της  Αυστρίας.  Το  βαλς αυτό  είναι  αιώνια  
αφιερωμένο  από  τον  Γιόχαν Στράους  στον  φίλο  του  Νικόλαο  Δούμπα.   

               Η  σειρά  των  μυθιστορημάτων  του  «Ράμα».

Ακόμη  και  ο  τίτλος  βάλει  κατά  του  Ελληνικού  λαού.

Είναι  μία  πολυβραβευμένη  σειρά  βιβλίων  που ξεκίνησε το 1972  με το μυθιστόρημα "Ραντεβού με τον Ράμα" , η οποία περιλαμβάνει συνολικά τέσσερα βιβλία. Η σειρά περιγράφει την πρώτη επαφή της Ανθρωπότητας με μία  παράξενη  εξωγήινη τεχνολογία.  Άλλη μία πρωτοτυπία του    ομοφυλόφιλου Κλαρκ. Η αστρονομία ανακαλύπτει ένα  άγνωστο   ουράνιο  σώμα,  αλλά  όπως  γράφει  ο  Κλαρκ,  τα ελληνικά  ονόματα   

εξαντλήθηκαν και αρχίζουμε με τα  Ινδικά.  Ενστικτωδώς  μας έρχονται  

στον  νου  οι  Ολυμπιακοί  αγώνες  του  2012  στο  Εβραϊκό  Λονδίνο,  

του Ρότσιλντ  και  της  εβραίας  πριγκίπισσας  Μίντλετον,   τα  άρθρα  και  οι  ομιλίες εναντίον  του   ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  Ολυμπιακού   πνεύματος  και  του  Ελληνισμού,  στο BBC και  στα  αγγλικά  ΜΜΕ.

Το  πρώτο  μυθιστόρημα  «Ράμα»  ο  Κλαρκ  το  έγραψε  μόνος  και  είναι 

 ένα εξαιρετικό  έργο  Ε.Φ.  που  προκαλεί  δέος.  

Τα  υπόλοιπα  τρία  που  τα  έγραψε  σε συνεργασία  με  κάποιον  τυχάρπαστο  αμερικανό  Τζέντρι  Λη,  είναι  ένα  κακό συνονθύλευμα  

χωρίς  άκρη  και  τέλος και τελείως  μέσα  στις  κοινωνικές  επιδιώξεις της  

«νέας  τάξης».  Ακόμη  και  ο  «κακός»  του μυιστορήματος  είναι  ένας 

ταλαίπωρος  Γιαπωνέζος.  Δεν  θα  μπορούσε  βέβαια  να  είναι  εβραίος,  

σε  όλα  τα νεοταξικά  κατασκευάσματα  οι  εβραίοι  είναι  πάντα  αξιόλογοι,  

τίμιοι   και υποφέρουν  από  τους  άλλους,  οι  οποίοι  είναι  οι  κακοί.

ΤΟ  ΜΕΛΛΟΝ  ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ  ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ  ΚΑΤΑ  ΤΟΝ  ΚΛΑΡΚ

Ο Κλαρκ έγραψε μία  συλλογή δοκιμίων «Προέκταση στο μέλλον», 

(Profiles of the Future: An inquiry into the limits of the possible)» σχετικά με  τις  πιθανές μελλοντικές τεχνολογίες και τις κοινωνικές επιπτώσεις τους, 

που δημοσιεύτηκε σε μορφή βιβλίου το 1962.

 Ήταν  επίσης  παραγωγός  των εκλαϊκευμένων αγγλικών τηλεοπτικών 

ντοκιμαντέρ «Τα μυστήρια του κόσμου», (Mysterious World)» 

(1980), τα οποία  αφορούσαν  άλυτα αινίγματα της φύσης και του απώτατου παρελθόντος του Ανθρώπου  και  του «Άγνωστες Δυνάμεις»   

(World of Strange Powers)» (1985), που αφορούσε υπερφυσικά φαινόμενα  και  τις  πιθανές  επιστημονικές ερμηνείες τους.

Σε ένα δοκίμιο του 1959  ο  Κλαρκ είχε  προβλέψει τις παγκόσμιες 

δορυφορικές τηλεοπτικές μεταδόσεις. Ο ίδιος οραματίστηκε επίσης ένα «προσωπικό πομποδέκτη, τόσο μικρό και συμπαγές, που κάθε 

άνθρωπος θα  μπορούσε  να  φέρει ένα».  Έγραψε: «θα  έρθει  καιρός  

που  θα είμαστε σε θέση να καλέσουμε  ένα άτομο οπουδήποτε στη Γη, 

με την απλή κλήση ενός αριθμού».

ΠΩΣ Ο  ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ  ΑΡΘΟΥΡ  ΚΛΑΡΚ  ΕΚΛΕΨΕ  ΤΗΝ ΙΔΕΑ 

ΤΩΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΜΕΣΩ  ΓΕΩΣΤΑΤΙΚΩΝ  ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ, ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟ ΧΕΡΜΑΝ ΟΜΠΕΡΘ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ  ΣΑΝ  

ΔΙΚΗ ΤΟΥ. 

Οι  επικοινωνίες  μέσω  γεωστατικών δορυφορικών  συστημάτων.

 Η  ΓΕΩΣΤΑΤΙΚΗ  ΤΡΟΧΙΑ

Η  ιδέα για επικοινωνίες  μέσω γεωστατικών δορυφόρων   πρωτοπαρουσιάστηκε και περιγράφτηκε  στο  βιβλίο  «Η  εξερεύνηση   των  πλανητών  με  Πυραύλους», «Die Rakete zu den Planetenräumen»,  

που δημοσιεύθηκε στο Βερολίνο  το  1923, από  τον  φιλέλληνα    πρωτοπόρο  των  πυραύλων  ΧΕΡΜΑΝ  ΟΜΠΕΡΘ.   
Η  ιδέα της ασύρματης επικοινωνίας με τους δορυφόρους  γράφτηκε   πάλι  σε  να  βιβλίο του  1928,  του  Hermann Noordung,     

«Das Problem  der Befahrung des Weltraums - der Raketen-Motor»,  «Το  πρόβλημα  των  ταξιδιών  στο  
διάστημα  με πυραυλοκινητήρες»  στα  κεφάλαια:   Επικοινωνία  και  

ασφάλεια, Παρακολούθηση και Έρευνα  την επιφάνειας της γης.

Ο  Άρθουρ  Κλαρκ  κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου  1941-1946 υπηρέτησε στην  Αγγλική   Βασιλική Πολεμική Αεροπορία  ως ειδικός των  

ραντάρ, συμμετείχε στο αμυντικό  σύστημα  εγκαίρου  προειδοποιήσεως  

και  αποστρατεύτηκε με  τον  βαθμό  του  υπολοχαγού.

Κατά  την  διάρκεια  της  υπηρεσίας  του  στα  Ραντάρ,  έλαβε  γνώση  των  

γερμανικών  βιβλίων  του  1923  και  1928  και  έτσι  τον  Φεβρουάριο   του  1945  και  τον Οκτώβριο  του  1945, παρουσίασε τις ιδέες αυτές   σαν δικές  του. Ο  Χέρμαν Όμπερθ ήταν  φυλακισμένος  από τους  

αμερικανούς,   η Γερμανία  ήταν ηττημένη και  έτσι  κανείς  δεν  

διαμαρτυρήθηκε  για  την  κλοπή.

Πολύ  αργότερα  ο  Κλαρκ,  μπροστά  στην  κατακραυγή,  αναγκάστηκε  να 
αναγνωρίσει  την  κλοπή  στο  βιβλίο του  «Προέκταση  στο  μέλλον».

ΤΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ  ΠΑΝΤΩΣ  ΕΙΝΑΙ  ΟΤΙ  ΚΑΙ  ΣΗΜΕΡΑ  ΕΠΙΣΗΜΩΣ:  

Η  γεωστατική τροχιά  είναι  γνωστή  ως  τροχιά  Clarke  ή  Clarke  Belt  

προς τιμήν του  κλέφτη  ομοφυλόφιλου  Άρθουρ  Κλαρκ.

Ένας αστεροειδής ,  ο   αστεροειδής  4923, πήρε το όνομά του προς τιμήν του.

ΧΕΡΜΑΝ  ΟΜΠΕΡΘ  (1894 – 1989)  Ο  ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

  ΤΩΝ  ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΚΑΙ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ  ΤΗΣ  ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗΣ  

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ.  

Σε  ηλικία  14  ετών  (1906), κατασκεύασε  το  πρώτο  του  

πυραυλικό  μοντέλο.  Το   1961  επισκέφθηκε  την «ωραία  Ελλάδα,  

την  χώρα  του  Δαίδαλου  και  του  Ίκαρου»,  όπως  έγραψε.

Ο  ΚΛΑΡΚ  ΤΟΥ  ΕΚΛΕΨΕ  ΤΗΝ  ΙΔΕΑ  ΤΩΝ  ΓΕΩΣΤΑΤΙΚΩΝ  ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ

Ο  ΚΛΑΡΚ  ΚΑΙ  Η  ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ο  Κλαρκ  έγραψε  ότι: «Κάθε διαδρομή στη γνώση είναι ένα  μονοπάτι    προς  τον «Θεό».   
Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στα  έργα του Κλαρκ  είναι η ιδέα, ότι η 

εξέλιξη του  ανθρώπου  σαν  είδος,  θα  καταστήσει  τον  άνθρωπο  

ένα  είδος  «θεού».  Αυτή η ιδέα φαίνεται να έχει  παρθεί  από τον  Ολαφ  Στάπλεντον, ο  οποίος  έγραψε  μια  σειρά από  
βιβλία που ασχολούνται με αυτό το θέμα.  Όπως  έχει δηλώσει  ο ίδιος, επηρεάστηκε  καθοριστικά  από  την  λογοτεχνία του  Στάπλεντον,   

κεντρικό μοτίβο της οποίας είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και 

η σχέση του με το Σύμπαν.  «Κανένα άλλο βιβλίο δεν είχε μεγαλύτερη   
επιρροή στη ζωή  μου,  όπως  το  βιβλίο  του Στάπλεντον  «Πρώτοι   και  
Τελευταίοι  άνθρωποι »,  1930.    

Το 2000, ο Clarke δήλωσε σε εφημερίδα της Σρι Λάνκα:  «δεν πιστεύω στο Θεό ή σε μία μετά θάνατον ζωή».

Ο ίδιος περιέγραψε τον εαυτό του ως «κρυπτο-βουδιστή», επιμένοντας ότι ο Βουδισμός δεν είναι θρησκεία.   Ο  Κλαρκ  άφησε γραπτές οδηγίες για  την  

κηδεία του:  
«Απολύτως  καμία  θρησκευτική τελετή, σχετικά με οποιαδήποτε θρησκευτική 

πίστη, δεν  θα  πρέπει  να  τελεστεί  στην  κηδεία  μου».  

Από  νωρίς στην καριέρα του  τον  Κλαρκ  τον  γοήτευε  το  υπερφυσικό  

και  το μεταφυσικό.  Αργότερα  ασχολούμενος  με  τα  λεγόμενα  

υπερφυσικά  φαινόμενα δήλωσε  ότι  έγινε   «σχεδόν πλήρης σκεπτικιστής»  γιατί  αντιλήφτηκε  ότι  τα περισσότερα  ήταν  ψευδή.    Περιέγραψε την ιδέα της μετενσάρκωσης  σαν   συναρπαστική,  αλλά  είπε   ότι  δεν  πιστεύει  σ΄αυτήν,  γιατί  δεν υπάρχει  κανένας μηχανισμός για να 

καταστεί αυτή  δυνατή.  Δήλωσε  ότι  δεν  πιστεύει  σε  υπερφυσικά 
γεγονότα, παρά μόνο ως φαινόμενα δυνάμενα να ερμηνευθούν επιστημονικώς.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ  ΕΡΓΑ  ΤΟΥ  ΚΛΑΡΚ

• Έξοδος – Οι  αμμόλοφοι  του  Άρη,  The Sands of Mars (1951)
• Νησιά στον Ουρανό - Islands in the Sky (1952)
• Οι Επικυρίαρχοι – Το  τέλος  της  παιδικής  ηλικίας,   Childhood's End (1953)
• Γαιόφως - Earthlight (1955)
• Η πόλη και τ' άστρα - The City and the Stars (1956).
• Παράξενες Θάλασσες - The Deep Range (1957)
• Ναυάγιο στη Σελήνη - A Fall of Moondust (1961)
• 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος - 2001: A Space Odyssey (1968)
• Συνάντηση με τη Μέδουσα - A Meeting With Medusa (1972)
• Ραντεβού με τον Ράμα  - Rendezvous with Rama (1972)
• Η Αυτοκρατορία της Γης - Imperial Earth (1975)
• Οι πηγές του Παραδείσου - The Fountains of Paradise (1979)
• 2010: Οδύσσεια 2 - 2010: Odyssey Two (1982)
• Οδύσσεια 2061 - Odyssey 2061 (1988)
• Λίκνο - Cradle (1988, με τον Τζέντρι Λη )
• Ράμα II - Rama II (1989, με τον Τζέντρι Λη)
• Τιτανικός - The Ghost from the Grand Banks (1990)
• Ο Κήπος του Ράμα - The Garden of Rama (1991, με τον Τζέντρι Λη)
• Η Αποκάλυψη του Ράμα - Rama Revealed (1993, με τον Τζέντρι Λη)
• 3001: Η Τελική Οδύσσεια - 3001: The Final Odyssey (1997)
• Ηλιακή καταιγίδα - Sunstorm (2005, με τον Στίβεν Μπάξτερ)

ΟΙ  ΚΡΙΤΙΚΟΙ  ΤΗΣ  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ  ΓΙΑ  ΤΑ  ΕΡΓΑ  ΤΟΥ  ΚΛΑΡΚ

Πολλές φορές  αρκετοί κριτικοί  λογοτεχνίας υποστήριξαν,  ότι  

τα μυθιστορήματα  του  Κλαρκ  εστίαζαν υπερβολικά στη μελλοντική τεχνολογία, ενώ οι χαρακτήρες των  προσώπων  ήταν ρηχοί και μονοδιάστατοι.

Η  πλούσια  φαντασία  του,  μετά  το  1985,   στέρεψε  από  νέες  ιδέες. 

Αυτό  φαίνεται  ξεκάθαρα στις  συνέχειες της σειράς  «2001»  

και «Ράμα».  Ο  ιστορίες  γίνονται  δύσκαμπτες,  πλατειάζουν,  

τεχνολογικά έχουμε  στασιμότητα  και  κοινωνικά  αναμασάει  τις   τρέχουσες  απόψεις της  «νέας  τάξης».  Μπορούμε  
να  αναφέρουμε  πολλά.  Ένας  κριτικός  του ήταν  έξαλλος  με  

την  τελευταία  συνέχεια  του  2001.  Έγραψε:  «Αντί  για  επιστημονική  

φαντασία  αυτό  που  διαβάζουμε στο μυθιστόρημα είναι η 

περιγραφή του περιτετμημένου  εβραϊκού  πέους   και  η  έλλειψη  

της  ακροποσθίας  από  την  βάλανο    (συνηθισμένη,  ίσως,  
φαντασίωση  των ομοφυλόφιλων)».

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ