Ο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΛΟΧΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΤΣΙΟΣ. ΑΠΟΓΕΥΜΑ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941. ΕΙΣ ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ.

                              ΑΠΡΙΛΙΟΣ  1941 

ΠΡΙΝ 80 ΧΡΟΝΙΑ. ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΗΣ 6ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941. Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΟΜΟΡΦΟΠΛΑΓΙΑΣ ΣΕΡΡΩΝ

Έξι Έλληνες στρατιώτες με αρχηγό τον Μακεδόνα  ΛΟΧΙΑ  ΔΗΜΗΤΡΙΟ  ΙΤΣΙΟ  στην  Ομορφοπλαγιά Σερρών, αντιμετώπισαν  μόνοι  τους  το  141^ο  γερμανικό  σύνταγμα  ορεινών  καταδρομών  και σκότωσαν  232 Γερμανούς   σκληροτράχηλους πολεμιστές, μεταξύ των  οποίων    και τον διοικητή του αντισυνταγματάρχη Έμπελινγκ.     Τόσους  Γερμανούς   δεν σκότωσε  στις  μάχες  ολόκληρος  ο  στρατός  της  Γιουγκοσλαβίας.

Σήμερα  η πατρίδα μας χάνεται, τόσο δημογραφικά όσο και πνευματικά. Πόσοι νέοι νομίζετε ότι διαβάζουν τα  παρακάτω άρθρα; 5 χιλιάδες; 10 χιλιάδες; Οι υπόλοιποι νέοι απεθνικοποιήθηκαν τελείως. Άλλοι μετατράπηκαν ήδη σε κάτι άλλο, (μη έλληνες), άλλοι έγιναν ομοφυλόφιλοι, άλλοι ξενιτεύτηκαν.
Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ, ΜΙΑ ΒΑΝΑΥΣΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.
ΜΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕΘΟΔΟ ΕΓΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΕΣ ΡΑΤΣΕΣ.
Η αγαπημένη μας πατρίδα είναι πλέον μία χαμένη υπόθεση.
Η λεγόμενη Ενωμένη Ευρώπη τελικά δεν ήταν παρά μία καλά σχεδιασμένη επιχείρηση για την εξόντωση των λαών της. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο αυτό γίνεται φανερό, (διαβάστε και την τελευταία ομιλία του Ούγγρου πρωθυπουργού Ουρμπάν, που καταγγέλλει ανοιχτά το ίδιο ακριβώς).
Στην αρχή όλοι θεωρούσαμε το σχέδιο Καλλέργη σαν ουτοπικό. Λέγαμε ότι αποκλείεται να εφαρμοστεί, θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Τώρα κοιτάξτε γύρω σας με ανοιχτά τα μάτια. Το σχέδιο υλοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς από τους οικονομικούς και πολιτικούς αφέντες μας. Προσέξτε και ποιοι είναι οι εντεταλμένοι, που διαλέχτηκαν από την οικονομική ολιγαρχία, για να το εφαρμόσουν. Και όλοι αυτοί το ομολόγησαν με καθαρά λόγια, (υπάρχουν ξεκάθαρα κείμενά τους). Κλίντον, Κάμερον, Μέρκελ, Σαρκοζί, Τσίπρας, Σαμαράς, Μητσοτάκης, Όλοι αυτοί βέβαια έχουν και από μία φλέβα από το γνωστό γένος. Πιθανόν να έρθουν και άλλοι, πιο προωθημένοι. Οι θρησκευτικοί ηγέτες της Ευρώπης είναι και αυτοί στο κόλπο και ωθούν προς τα εκεί.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΣΕ 100 ΧΡΟΝΙΑ, ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,  ΑΥΤΗ  Η  ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΗ  ΚΑΙ  ΚΑΤΑΔΙΩΓΜΕΝΗ  ΟΝΤΟΤΗΤΑ,  ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ.

 

 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ  ΕΡΕΥΝΕΣ  ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΕΣ  ΜΕΤΑ ΤΟΝ  ΠΟΛΕΜΟ    ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ  ΟΤΙ:

Οι συνολικές  γερμανικές απώλειες  από την αντίσταση του  Ελληνικού  στρατού  του  Μεταξά  ξεπερνούσαν  τις   9.000  άνδρες.  Eάν η  Ελλάς  του  στρατηγού   Μεταξά  το  1940,  είχε  το μέγεθος και την  στρατιωτική  ισχύ  της  τότε  Γαλλίας   ((ΓΕΡΜΑΝΙΑ,  πληθυσμός  80.000.000,   στρατιώτες 6.000.000, ΓΑΛΛΙΑ, πληθυσμός 45.000.000, στρατιώτες  4.000.000,     ΕΛΛΑΣ  πληθυσμός  7.000.000,  στρατιώτες  600.000), κατ’ αναλογία, οι γερμανικές απώλειες θα  ισοδυναμούσαν   με ολοκληρωτικό  αφανισμό  του  γερμανικού  στρατού.  
ΑΥΤΟΣ  ΗΤΑΝ  Ο  ΣΤΡΑΤΟΣ  ΠΟΥ  ΕΙΧΕ  ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ  Ο ΜΕΤΑΞΑΣ, 
ΤΟ  ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ  ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ  ΠΟΥ ΑΝΕΠΤΥΞΕ  Ο  ΗΝΩΜΕΝΟΣ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ  ΑΠΟ ΤΟΝ  ΤΡΩΙΚΟ  ΠΟΛΕΜΟ  (1300  Π.Χ.)

 Απόδοση τιμών στους Έλληνες  μαχητές των οχυρών από τους

Γερμανούς.

Ο  έφεδρος λοχίας  Δημήτριος  Ίτσιος ήταν επικεφαλής της αντίστασης στο πολυβολείο, Π8 στην Ομορφοπλαγιά του Μπέλες, πάνω  από  το  χωριό     Άνω  Πορρόια  Σερρών.

Ο  Ίτσιος, μαζί  με άλλους  πέντε φαντάρους,  αποφάσισαν να πολεμήσουν μέχρι το τέλος, καθώς το  πολυβολείο  Π8  κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή τους ήταν να αντέξουν όσο περισσότερο μπορούσαν, προκειμένου να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.

Ο  Ίτσιος, σαν  άλλος  Λεωνίδας,  παρέμεινε  στην  θέση του, μέχρι να τελειώσουν τα πυρομαχικά. Περίπου 33.000 σφαίρες στοίχισαν τη ζωή σε 232 Γερμανούς, μεταξύ των οποίων και ενός συνταγματάρχη που τέθηκε επικεφαλής της επίθεσης. Ο  Έμπελινγκ και οι στρατιώτες του έπεσαν νεκροί.  Ο αριθμός ήταν ασύλληπτος, ως αποτέλεσμα αντίστασης έξι ατόμων, καθώς σύμφωνα με σχετικές έρευνες, τόσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941.

   Όταν o  Λοχίας  έπεσε  νεκρός, το κράνος του έφυγε από το κεφάλι του και κύλησε μπροστά, όπου και πρέπει να το μάζεψε ο Γερμανός στο κάτω μέρος της φωτογραφίας ο οποίος και το κρατά στα χέρια.

   Στις 15:05  της  6^ης   Απριλίου  1941,  όταν στο Π8 παραδίδονταν οι τρεις τελευταίοι υπερασπιστές της Ομορφοπλαγιάς, εκατοντάδες γερμανοί καταδρομείς κείτονταν νεκροί και τραυματισμένοι στο οροπέδιο. Οι απώλειες θα πρέπει να σόκαραν τους Γερμανούς, οι οποίοι μέχρι τότε στον πόλεμο δεν είχαν συνηθίσει σε τέτοιο αριθμό απωλειών και γι' αυτό το λόγο ίσως ο αριθμός δε δημοσιοποιήθηκε ποτέ.

Η ώρα του «ΟΧΙ» 

Ένα αυτοκίνητο κινούνταν με ταχύτητα στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Γύρω στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου σταμάτησε έξω από την κατοικία του τότε πρωθυπουργού, γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή, στην Κηφισιά. Ένας άνδρας κατέβηκε.

Ο Ιταλός άνοιξε το χαρτοφύλακά του και παρέδωσε ένα έγγραφο στα γέρικα χέρια του οικοδεσπότη του σπιτιού.

Ο  γέροντας έτρεμε ελαφρά καθώς διάβαζε.

Ένα δάκρυ κυλά, πίσω από τα μικρά του γυαλιά. Ο Μεταξάς, ο στρατηγός Μεταξάς, που τα γέρικα μάτια του τόσα είχαν δει, δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του διαβάζοντας το χαρτί.

Του ζητούσαν να παραδώσει χιλιάδες χρόνια Ιστορίας,  του  ζητούσαν να τους παραδώσει τα όσια και τα ιερά, για τα οποία σε όλη του τη ζωή αγωνίστηκε.  

Τελείωσε την ανάγνωση, σήκωσε το κεφάλι, κοίταξε κατάματα τον Γκράτσι, αναγκάζοντάς τον να σκύψει τα δικά του από ντροπή, και του είπε στα γαλλικά: «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»!

«ΟΧΙ. Δεν μπορεί ούτε λόγος να γίνει περί ελευθέρας διελεύσεως».

Ο Γκράτσι αποχώρησε με σκυμμένο κεφάλι.

Ο Ιταλός πρεσβευτής έγραψε  αργότερα: «Εκείνη τη στιγμή μίσησα το επάγγελμά μου, το οποίο μου επέβαλε ένα τόσο θλιβερό και ταπεινωτικό καθήκον. Υποκλίθηκα με βαθύτατο σεβασμό στον υπερήφανο γέροντα, ο οποίος δεν δίστασε ούτε για μια στιγμή να διαλέξει για την πατρίδα του την οδό της θυσίας, αντί της ατίμωσης, και αποχώρησα».

28-10-1940

Συνεδρίαση  του  Υπουργικού  Συμβουλίου  μέσα  στην  νύχτα.  
Ομιλεί ο  γέροντας  πρωθυπουργός  Μεταξάς: 

«Η  καρδιά μου, μου λέγει, πως δεν μπορώ να προδώσω μια Ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων».

Η ώρα πλησίαζε 06.00. Πάνω στα  βουνά, το κανόνι είχε ήδη βροντήξει. Ο πόλεμος είχε αρχίσει.

                     Η  ΣΗΜΑΙΑ  ΤΟΥ  ΡΟΥΠΕΛ

Οι  διαστάσεις της  σημαίας είναι 1,61 Χ 1,18.

Ο  Φριτς  Κοπ,  ήταν  ένας  Γερμανός μηχανικός από το Αιστάιγκ, υπηρέτησε σαν απλός  στρατιώτης στον Β΄ Π.Π. στο οχυρό Ρούπελ.

Μετά την παράδοση του οχυρού, ο Φριτς Κοπ,  βρήκε την ελληνική σημαία στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας, κοντά στο Κλειδί, την περιμάζεψε, την έβαλε στα πράγματά του και μετά όταν αποσπάστηκε στο ανατολικό μέτωπο την κουβαλούσε μαζί του.

Στο μέτωπο με την ΕΣΣΔ τραυματίστηκε, δεν την αποχωρίστηκε  και  την κράτησε μαζί του μέχρι την επιστροφή του στην Γερμανία.

Μετά το τέλος του πολέμου την επέστρεψε στην Ελλάδα με την σημείωση στην επιστολή που την συνόδευε:

«… εις τον νόμιμον ιδιοκήτην της… δείγμα της  βουβής 

αγάπης  μου  προς  την Ελλάδα…»

Η σημαία εστάλη το 1955 στην Βασίλισσα Φρειδερίκη και στην συνέχεια κατατέθηκε στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

«Ήταν πλέον φανερό ότι η τακτική της ολομέτωπης επίθεσης με μεγάλο αριθμό καταδρομέων στην Ομορφοπλαγιά είχε αποτύχει οδηγώντας στον αφανισμό δεκάδων Γερμανών στρατιωτών. Ο Schoerner, συνειδητοποιώντας ότι είχε υποτιμήσει την αποφασιστικότητα και ανδρεία των Ελλήνων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνο μικρές ομάδες στρατιωτών, που θα ελίσσονταν γρήγορα στο οροπέδιο, θα ήταν σε θέση να αιφνιδιάσουν τους Έλληνες και να τους αναγκάσουν να οπισθοχωρήσουν. Για τον λόγο αυτό, έστειλε τον Ebeling στο Δεμίρ Καπού προκειμένου να οργανώσει μια αντεπίθεση με τους καταδρομείς που βρίσκονταν εκεί.

        Ενώ το σύνταγμα δεχόταν τα ελληνικά πυρά στην Ομορφοπλαγιά και στο Δεμίρ Καπού, ο     Schoerner διέταξε μια ομάδα 65 καταδρομέων του 3ου τάγματος να πραγματοποιήσει μια αιφνιδιαστική επίθεση και να καταλάβει επίκαιρες θέσεις στην αρχή της Ομορφοπλαγιάς ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα κάλυπτε την έλευση του υπόλοιπου συντάγματος στο οροπέδιο. Στη ομάδα περιλαμβάνονταν και σκαπανείς εφόδου που είχαν αναλάβει να ανοίξουν διόδους στα πρώτα συρματοπλέγματα που υπήρχαν εκεί. Όμως οι Έλληνες τους εντόπισαν σχεδόν αμέσως και άρχισαν να βάλουν εναντίον τους με όλμους και πολυβόλα. Πολλοί καταδρομείς έπεσαν κάτω θανάσιμα τραυματισμένοι ενώ οι επιζώντες καθηλώθηκαν και συνέχισαν να υφίστανται απώλειες.

Στις 7:00 το πρωί η επίθεση στην Ομορφοπλαγιά είχε κλείσει σχεδόν δύο ώρες δίχως οι Γερμανοί να κάμψουν την ελληνική αντίσταση. Ο  Schoerner και οι διοικητές του κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μόνο η εξουδετέρωση της διμοιρίας όλμων στο Κετσίκ  Καγιά θα έδινε ελπίδες επιτυχίας σε μια νέα επίθεση εναντίον της Ομορφοπλαγιάς. Η αποστολή ανατέθηκε στον 1ο Λόχο του I/141 τάγματος.

Αμέσως μετά την εξουδετέρωση της διμοιρίας όλμων στο Κετσίκ Καγιά, οι καταδρομείς επικέντρωσαν όλες τις προσπάθειες τους στην εξουδετέρωση και της γραμμής αναχαίτισης που αποτελούνταν από τα δύο πολυβολεία (Π.7 και Π.8), καθώς και στο κεντρικό σημείο στηρίγματος II/97 Τάγματος που βρισκόταν στη θέση "Παλαιά Διμοιρία", μπροστά στη γραμμή των πολυβολείων. Ομάδες του 3ου Λόχου Αντιαεροπορικού Πυροβολικού έσυραν με τα χέρια τους από την Καλαμπάκα μέχρι το πεδίο της μάχης τρία αντιαεροπορικά ορεινά πυροβόλα. Οι χειριστές των δύο πυροβόλων υπό τις διαταγές του διοικητή τους, λοχαγού von Starbak, άρχισαν να υποστηρίζουν την επίθεση των καταδρομέων εναντίον του αριστερού πολυβολείου, του Π.7. Το τρίτο πυροβόλο τοποθετήθηκε στο κέντρο της επίθεσης και υποστήριζε τις επιθέσεις των καταδρομέων στα άλλα σημεία του οροπεδίου. Έτσι λοιπόν το Π.7 και Π.8 άρχισαν να δέχονται κατευθείαν πυρά από τα ορεινά πυροβόλα. Όμως με έκπληξη οι Γερμανοί διαπίστωσαν ότι δεν τα προκαλούσαν ζημιές, παρά μόνο τίναζαν από πάνω τους το χώμα που είχε τοποθετηθεί ως παραλλαγή γύρω τους. Αποδείχτηκε ότι τα βλήματα των συγκεκριμένων πυροβόλων δεν μπορούσαν να διαπεράσουν την τσιμεντένια θωράκιση των ελληνικών πολυβολείων. Επιπλέον, οι καταδρομείς τώρα αντιμετώπιζαν την αποφασιστική αντίσταση των Ελλήνων στρατιωτών Σε διάφορα σημεία του οροπεδίου διάφοροι καταδρομείς είχαν καθηλωθεί στο έδαφος και όσοι τολμούσαν να σηκωθούν, έπεφταν νεκροί ή τραυματισμένοι από τα ελληνικά πυρά. Σ'αυτην τη φάση της μάχης είχαν αρχίσει και οι άνδρες το II/91 Τάγματος να υφίστανται απώλειες αλλά δεν υποχωρούσαν.Μέχρι τότε οι Γερμανοί καταδρομείς δεν είχαν εμπλακεί σε μάχη με τόσο σκληρό αντίπαλο. Ήταν τέτοια η ένταση της μάχης ώστε οι Γερμανοί κάποια στιγμή έχασαν ένα από τα τρία πυροβόλα που υποστήριζαν την επίθεσή τους. Ένας Έλληνας στρατιώτης το πέτυχε με μια χειροβομβίδα, η έκρηξη της οποίας εξουδετέρωσε τους χειριστές του και αχρήστευσε το πυροβόλο.

Για δύο ώρες μεταξύ 8:00 και 10:00 το πρωί, οι Γερμανοί προσπαθούσαν μάταια να λυγίσουν την ελληνική άμυνα στην Ομορφοπλαγιά. Δε σημείωσαν καμιά περαιτέρω επιτυχία μετά την κατάληψη του Κετσίκ Καγιά και τα τρία τάγματά τους βρίσκονταν καθηλωμένα 600 μέτρα από τα ελληνικά πολυβολεία και το στήριγμα "Παλαιά Διμοιρία". Όμως στις 10:00 και εξής, η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ του εισβολέα. Ο ελληνικός ουλαμός πυροβολικού, που είχε υποστηρίξει με εξαιρετική επιτυχία την άμυνα του II/91 Τάγματος στην Ομορφοπλαγιά, εξάντλησε και τα τελευταία πυρομαχικά του και δεν μπόρεσε πλέον να συνεχίσει τον αγώνα. Για αυτόν το λόγο ο διοικητής του υποτομέα αντισυνταγματάρχης Κίτσος Λουκάς έδωσε εντολή στον ουλαμό να εγκαταλείψει αμέσως τον υποτομέα της Ροδόπης και να λάβει θέσεις στο Θεοδώροβον, στα Κρούσσια. Έτσι, η ισχύς πυρός των Ελλήνων μειώθηκε δραματικά στερώντας από τους αμυνόμενους την προστασία που τους παρείχε το πυροβολικό τους.

Όμως η σύμπτυξη του II/91 Τάγματος στερούσε από τα πολυβολεία κάθε εξωτερική προστασία. Επιπλέον αυτά σε λίγο θα πολιορκούνταν από ένα ολόκληρο σύνταγμα ορεινών καταδρομών, υποστηριζόμενο από πυροβολικό και αεροπορία. Ήταν πια ζήτημα χρόνου οι υπερασπιστές να λυγίσουν μπροστά στην υπεροπλία του εισβολέα. Το Π.7, ήταν το πρώτο που σταμάτησε τον αγώνα και παραδόθηκε στους Γερμανούς. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι υπερασπιστές του εξάντλησαν όλα τα πυρομαχικά τους πριν υποκύψουν. Όπως επισημάνθηκε, στην αριστερή πλευρά της Ομορφοπλαγιάς όπου βρισκόταν το Π.7 επιτέθηκε ο 1ος Λόχος του 1ου Τάγματος υπό την κάλυψη δύο ορεινών πυροβόλων του λοχαγού von Starbak. Αυτός ο λόχος λογικά θα ήταν αυτός που κατέλαβε το Π.7, και αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τη μαρτυρία του διοικητή Hodurek.

     Στο πεδίο της μάχης μετά την πτώση του Π.7, είχε μόνο μια εστία αντίστασης, το Π.8. Όμως η ισχύς των πολυβολείων βασίζονταν στα διασταυρούμενα πυρά τους. Παρά ταύτα, για τη φρουρά του Π.8 ο αγώνας συνεχιζόταν. Μετά τις 11:15 που ξεκίνησε η σύμπτυξη του II/91 Τάγματος από την Ομορφοπλαγιά, οι στρατιώτες αυτοί που επάνδρωναν τα χαρακώματα γύρω από το πυροβολείο δε θα είχαν καμία πιθανότητα επιβίωσης, απέναντι στους εκατοντάδες καταδρομείς που σε λίγο θα τους επιτίθενται απ' όλες τις μεριές. Ο λοχίας τους, Δημήτριος Ίτσιος, φαίνεται ότι τους διέταξε τότε να οπισθοχωρήσουν μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες του II/91.

Ο Ίτσιος αμέσως έστρεφε το πολυβόλο πάνω στο τρίποδα του και σκορπούσε το θάνατο στους καταδρομείς από οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν αυτοί εφορμούσαν. Οι δύο άλλοι στρατιώτες, ο Ζιώγας και ο Κοζαρτσής, γέμιζαν το πολυβόλο και παράλληλα πετούσαν χειροβομβίδες μέσα από τις θυρίδες του πολυβολείου και πυροβολούσαν με τον ατομικό τους οπλισμό. Τα δύο ορεινά πυροβόλα που είχαν απομείνει στη διάθεση των Γερμανών επικέντρωναν πλέον τα πυρά τους μόνο στο Π.8, όμως ήταν αδύνατο να το καταστρέψουν. Αν και το 141ο Σύνταγμα διέθετε ένα λόχο σκαπανέων εφόδου του μηχανικού, που ήταν ειδικευμένοι στην καταστροφή πολυβολείων με εκρηκτικά, δεν μπόρεσε να τους χρησιμοποιήσει εναντίον του Π.8. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι Γερμανοί ήταν να περιμένουν μέχρι να τελειώσουν τα πυρομαχικά του πολυβολείου και να αναγκαστεί η φρουρά να παραδοθεί, όπως είχε συμβεί και με το Π.7. Ο λοχίας Ίτσιος το γνώριζε καλά αυτό και έκανε οικονομία στα πυρομαχικά για να κερδίσει χρόνο.

Οι τρεις υπερασπιστές του Π.8. έφραξαν το δρόμο μόνοι τους σ' ένα ολόκληρο σύνταγμα ορεινών καταδρομών.

Στις 15:05 όταν στο Π.8 παραδίδονταν οι τρεις τελευταίοι υπερασπιστές της Ομορφοπλαγιάς, εκατοντάδες γερμανοί καταδρομείς κείτονταν νεκροί και τραυματισμένοι στο οροπέδιο». 

Κωνσταντίνος Λαγός και Πλάτων Περαρής "Μάχη των Οχυρών, 6-10 Απριλίου 1941", εκδόσεις Μουσείου Φωτογραφίας του Δήμου Καλαμαριάς, Θεσσαλονίκη 2008

ΤΗΔΕ  ΚΕΙΜΕΘΑ

Ο  Ίτσιος  είχε  πάρει  εντολή  να υποχωρήσει, αφού κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, ωστόσο οι Γερμανοί κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν.  Ο έφεδρος λοχίας, αντιλαμβανόμενος τη δυσκολία της κατάστασης, έδωσε την εντολή στους στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι φαντάροι υπάκουσαν  εκτός  από  δύο  άνδρες, που κατάγονταν από το διπλανό χωριό. Μαζί του μέσα στο πολυβολείο κράτησε μόνο δύο στρατιώτες, συγχωριανούς και φίλους του, τον Θεόδωρο Ζιώγα και τον Δημήτριο Κοζαρτσή.  Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Καθώς και οι τρεις ήταν ντόπιοι, γνώριζαν καλά τα περάσματα από το οροπέδιο προς τα Άνω Πορόια.

Οι τρεις άνδρες έμειναν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι.  Κατορθώνοντας το ακατόρθωτο, τους νίκησε τελικά το αναπόφευκτο. Δεν τους εξόντωσαν ούτε οι βολές των Στούκας, ούτε το πυροβολικό των Γερμανών, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ, αλλά η εξάντληση των πυρομαχικών τους. Μην έχοντας στη διάθεσή τους άλλες σφαίρες, αναγκαστικά παραδόθηκαν. 

        Η  ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ  ΤΟΥ  ΛΟΧΙΑ

Οι Γερμανοί διστακτικά και με χίλιες προφυλάξεις τους πλησίασαν και ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία.

 Ο διάλογος έφτασε στις μέρες μας με διάφορες παραλλαγές, ωστόσο το πνεύμα είναι πάντα ίδιο. 

- Στρατηγός Σαίρνερ: Που είναι ο αξιωματικός σου;

- Λοχίας Ίτσιος: Δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής.

- Στρατηγός Σαίρνερ: Εσύ;

- Λοχίας Ίτσιος: Ναι.

- Στρατηγός Σαίρνερ:

Συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου. 

Ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου.

- Λοχίας Ίτσιος: Έκανα το καθήκον μου.

- Στρατηγός Σαίρνερ: Τώρα θα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες.

Άλλη  παραλλαγή  αναφέρει:

Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΤΣΙΟ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΔΙΕΡΜΗΝΕΑΣ.  ΣΤΟ 141ό ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ  ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΟΡΕΙΝΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΟΠΛΑΓΙΑ  ΣΕΡΡΩΝ,  ΥΠΗΡΧΑΝ 3 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΔΙΕΡΜΗΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.  Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΓΙΝΕ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΚΑΙ  Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΟΣ.

Ο  ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ  ΣΥΝΕΧΑΡΗ  ΤΟΝ  ΙΤΣΙΟ  ΚΑΙ  ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ  ΤΟΝ  ΣΤΡΑΤΗΓΟ  ΣΑΙΡΝΕΡ.

  (ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  Μετά  τον  πόλεμο  βέβαια,  οι  πράκτορες   και  ανίκανοι    «έλληνες πολιτικοί»,  δεν  έψαξαν  να βρουν  και  να  κρεμάσουν  τον  γερμανό  αξιωματικό  που σκότωσε τον  αιχμάλωτο  πολέμου   Ίτσιο).

Στον παρακάτω Πίνακα αναφέρονται τα Οχυρά και τα ονόματα των Διοικητών της 6ης Απριλίου 1941 και συνεκδοχικά νοούνται και όλοι οι υπ’ αυτούς υπηρετήσαντες γενναίοι αξιωματικοί και οπλίτες κατά την ομώνυμη Μάχη των Οχυρών.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΩΝ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ

   

Στο βιβλίο των Κ. Λαγού και Π. Περαρή,  «Μάχη των Οχυρών. 6-10 Απριλίου 1941» υπάρχει κατάλογος με τα ονόματα των 10 (δέκα) Γερμανών αξιωματικών  -  ανάμεσά τους  και  ο διοικητής  του 141ου  Συντάγματος                Αντ/ρχης  Έμπελινγκ),   που σκοτώθηκαν  στην  Ομορφοπλαγιά  Σερρών,    καθώς  οδηγούσαν  τις  επιθέσεις  των  ανδρών  τους  στην  Πρώτη Γραμμή.

Τόσοι Γερμανοί αξιωματικοί δεν σκοτώθηκαν ούτε στο Ρούπελ (!)

                  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  ΙΤΣΙΟΣ

Ο  Δημήτριος  Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία, στο  χωριό Άνω  Πορόϊα  Σερρών,  από Βλάχους γονείς.  Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Αναστάση.    Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.  Εκεί επάνω, στην κορυφογραμμή του Μπέλες, ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια της προκάλυψης της «γραμμής Μεταξά». Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής. Οι υπερασπιστές των πυροβολείων, είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής. 

Ο Ίτσιος ήταν κάτοικος των Άνω Ποροίων,και είχε υπηρετήσει με επιτυχία την στρατιωτική του θητεία ως κληρωτός του 1926.  Όμως ακόμη πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι αποτελούσε παράδειγμα πολίτη στη μικρή κοινωνία των Άνω Ποροίων και είχε κερδίσει την εκτίμηση και το σεβασμό των συγχωριανών του.

Πολλοί από τους στρατιώτες στην Ομορφοπλαγιά προέρχονταν από αυτό το χωριό και συνεπώς η παρουσία του Ίτσιου στο Π8 τους γέμιζε με αυτοπεποίθηση για τον δύσκολο αγώνα που τους περίμενε.  Στις 6 Απριλίου 1941  ο  Δημήτριος  Ίτσιος,  σε ηλικία  35  ετών ήταν  επικεφαλής του Πολυβολείου Π8. 

Το 1946, η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς, ξέθαψαν και μετέφεραν τα οστά του και των άλλων πεσόντων στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια.

 Είναι η χρονιά που απονέμεται μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του.
Πολλά χρόνια μετά στήνεται στην «Ομορφοπλαγιά» και κοντά στο θρυλικό πλέον Π8 αναμνηστική στήλη, το δε στρατόπεδο που υπάρχει στο χώρο της θυσίας του ονομάζεται «Στρατόπεδο  Ίτσιου».

Στις 10 Αυγούστου 1980, σε επίσημη τελετή γίνονται τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της κεντρικής πλατείας του χωριού Άνω Πορόϊα  Σερρών.

 

 

                       ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  ΙΤΣΙΟΣ

                        ΑΘΑΝΑΤΟΣ

 

 

Μοιρολόι κλαρίνου για τους άταφους ήρωες του '40.

********************************

ΤΑ ΟΣΤΑ 11.911 ΣΚΟΤΩΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

  

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΤΣΙΟΣ ΤΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ: ΠΑΡΩΝ. ΒΡΩΜΟΤΟΥΡΚΟΙ ΕΛΑΤΕ. ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ. 

 

‏6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1914: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΡΑΚΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

 

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΝΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΧΥΡΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ

 

ΓΡΑΜΜΗ ΟΧΥΡΩΝ ΜΕΤΑΞΑ

 

‏

ΠΡΙΝ 80 ΧΡΟΝΙΑ. ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΗΣ 6ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941. Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΟΜΟΡΦΟΠΛΑΓΙΑΣ ΣΕΡΡΩΝ