Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ 29η ΜΑΡΤΙΟΥ 33 Μ.Χ.
Πέμπτη βράδυ, 2
Απριλίου 33 μ.Χ. στα Ιεροσόλυμα. Ο Μυστικός Δείπνος.
Ο Ιησούς Χριστός γνώριζε λεπτομερώς το
χρονοδιάγραμμα της επικείμενης αποχώρησής του από την δημόσια σκηνή και συχνά
αναφερόταν σ’ αυτήν, γνωρίζοντας ότι έτσι προσθέτει μια αξεπέραστη πινελιά
αυτοθυσίας στο καλοσχεδιασμένο προφίλ του, αλλά και μια προφητική λάμψη στο
φωτοστέφανό του: «και τώρα σας είπον πριν γίνει, δια να πιστέψετε όταν
γίνει». Ιωάνν.14.29
Όμως, τα λόγια είναι πάντα ευκολότερα από την πράξη. Με την πάροδο του χρόνου,
ο Ιησούς συνειδητοποιούσε μελαγχολικά ότι οι καλές μέρες της εύκολης δόξας τον
προσπερνούσαν γρήγορα και η δύσκολη αναμέτρησή του, με τον προσχεδιασμένο
θάνατό
του... συνεχώς και πλησίαζε.
Έτσι παραδόξως, ενώ υποτίθεται πως επρόκειτο για έναν αγέρωχο θεό, που σκόπευε
οπωσδήποτε με την θυσία του να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, κι αυτό μόνο
χαρούμενο θα έπρεπε να τον κάνει... αυτός, ο άνθρωπος Ιησούς, (όπως λένε οι
θεολόγοι), που φυσικά δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά ένας εκπαιδευμένος
Ναζιραίος, στην ιδέα της θυσίας του... ένοιωθε ταραχή.
Ο ΦΟΒΟΣ, Η ΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΣΤΑΓΜΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ.
Συχνά παροδικά κύματα δισταγμού και ταραχής τον διακατέχουν και μονολογεί σαν
να βρίσκεται σε αδιέξοδο: «Τώρα νοιώθω ταραχή μέσα μου. Αλλά τι να πω; Να πω:
Πατέρα μου γλίτωσέ με απ’ την ώρα αυτή; (Απαντάει μονολογώντας) Μα εγώ γι’ αυτό
ακριβώς ήρθα για να περάσω αυτή την ώρα της οδύνης» Ιωάνν. 12.27.
Ακούγεται όντως ασυνάρτητο έως αστείο.
Ταραχή, δισταγμός προσφοράς και... θεός, μάλλον δεν συμβιβάζονται.
Ο Χρισμένος λοιπόν, όχι μόνο θεός δεν ήταν, αλλά ούτε καν ψυχωμένος ήρωας, που
με άνεση μπορούσε να σταθεί στο ύψος της αποστολής του. Έτσι τα πρώτα δείγματα
του άγχους για την καλή έκβαση της προγραμματισμένης και προσχεδιασμένης
"ανάστασής" του, είχαν ήδη από πολύ νωρίς εμφανιστεί.
Στο τέλος, με έκδηλη πια την αγωνία του, μετρούσε μια προς μια τις τελευταίες
μέρες, πριν από την τελική αναμέτρηση με τον σκηνοθετημένο θάνατό του: «σε δύο
ημέρες είναι το Πάσχα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται για να σταυρωθεί»,
Ματθ.26.2
Ήταν ολοφάνερο. Ο Χρισμένος γνώριζε λεπτομερώς το συγκεκριμένο χρονο-διάγραμμα
της θεαματικής αποχώρησής του από την δημόσια δράση: «σήμερα και αύριο εκβάλλω
δαιμόνια και εκτελώ θεραπείες την
Τρίτη ημέρα τελειούμαι», Λουκ.13.32.
Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ο "οίνος" της "σωτηρίας" που θα σκοτώσει τα έθνη!
Μετά την θριαμβευτική είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, ο ίδιος ο Ιησούς συνεχίζει να
μας παρουσιάζει κάποιους ακόμα αφανείς συνεργάτες του, με εμφανέστερη πλέον την
συνωμοτική συμπεριφορά τους: «έστειλε ο Ιησούς τότε δύο από τους μαθητές του
λέγοντας: πηγαίνετε στην πόλη και θα σας συναντήσει κάποιος (προφανώς δούλος)
που θα μεταφέρει ένα σταμνί με νερό, (πρώτος αυτός θα τους πλησίαζε κρατώντας
ένα σταμνί, σαν προσυμφωνημένο σινιάλο) ακολουθείστε τον και σε όποια οικία
εισέλθει, πείτε στον οικοδεσπότη ότι ο δάσκαλος ρωτάει, πού είναι το κατάλυμά
μου όπου θα φάω το πασχαλινό δείπνο με τους μαθητές μου; (Ο "θεός",
περιέργως δεν γνώριζε πού πρέπει να πάει για το τελευταίο του δείπνο!) Αυτός
(συνεχίζει ο Ιησούς) θα σας δείξει ένα μεγάλο ανώγειο έτοιμο στρωμένο», Μάρκ.
14.13-15.
Η αφήγηση δεν μας αποκάλυψε ποτέ, ποιός μπορεί να ήταν ο συγκεκριμένος πλούσιος
οικοδεσπότης,
(προφανώς κάποιος πλούσιος Φαρισαίος) που είχε
την δυνατότητα να βοηθάει παρασκηνιακά τον Ιησού, διαθέτοντας και
προετοιμάζοντας σ’ ένα κατάλληλο ανώγειο, ένα μυσταγωγικό δείπνο (ανάλογο του
μιθραϊσμού), στο οποίο ο Ιησούς θα έπαιζε αξιοπρεπώς την τελευταία
προσχεδιασμένη πράξη του καταδιωκόμενου πλέον δασκάλου.
Όμως, ακριβώς τέτοιες λεπτομέρειες είναι που δείχνουν ότι στο παρασκήνιο
δούλευαν αφανείς συνεργάτες. Όχι μόνο για να προσφέρουν το Πασχαλινό γεύμα σε
δεκατρείς ανθρώπους, αλλά και να υποστηρίξουν μυστικά κάθε σκηνική δράση του
Χρισμένου πρωταγωνιστή.
Η αφήγηση δεν μας δείχνει πουθενά ότι ο Ιησούς είχε πλέον φανερούς λόγους να
νοιώθει καταδιωκόμενος. Παρ’ όλα αυτά, δείχνει απόλυτα ενήμερος των μυστικών
διαβουλεύσεων του Ιούδα με τους ιερείς. Μάλιστα όπως θα βεβαιωθούμε σε λίγο,
ακολουθεί πιστά το χρονοδιάγραμμα, που έπρεπε με ακρίβεια να τηρηθεί, ώστε η
σύλληψή του να γίνει στον σωστό χρόνο και να οδηγηθεί όχι μόνο την κατάλληλη
μέρα, αλλά όπως θα δούμε και την κατάλληλη στιγμή... στην τελευταία πράξη του
θεάτρου της σωτηρίας.
ΠΡΩΤΑ ΞΕΚΟΚΑΛΙΣΑΝ ΤΟ ΨΗΤΟ
ΑΡΝΑΚΙ
Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Ιησούς και οι
μαθητές του ξεκοκάλισαν πρώτα τον αμνό του Ιουδαϊκού Πάσχα και μετά
χρησιμοποίησε ο Ιησούς τον άζυμο άρτο και το κρασί για να ορίσει τη νέα μορφή
του δικού του Πάσχα!
Λουκάς 22:7
Ήλθε δε ημέρα των αζύμων, καθ' ην έπρεπε να θυσιάσωσι το πάσχα,
Μάρκος 14. 12-20
Και τη πρώτη ημέρα των αζύμων, ότε εθυσίαζον το πάσχα, λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί
αυτού• Που θέλεις να υπάγωμεν και να ετοιμάσωμεν διά να φάγης το πάσχα;
13 Και αποστέλλει δύο των μαθητών αυτού και λέγει προς αυτούς• Υπάγετε εις την
πόλιν, και θέλει σας απαντήσει άνθρωπος βαστάζων σταμνίον ύδατος• ακολουθήσατε
αυτόν,
14 και όπου εισέλθη, είπατε προς τον οικοδεσπότην ότι ο Διδάσκαλος λέγει• Που
είναι το κατάλυμα, όπου θέλω φάγει το πάσχα μετά των μαθητών μου;
15 Και αυτός θέλει σας δείξει ανώγεον μέγα εστρωμένον έτοιμον• εκεί ετοιμάσατε
εις ημάς.
22 Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον ευλογήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς
και είπε• λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου.
Ματθαίος 26:26
Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις
τους μαθητάς και είπε• Λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου•
Τι ακριβώς γιόρταζαν το Πάσχα;
'Εξοδος 12:4-10
Την δεκάτην τούτου του μηνός ας λάβωσιν εις εαυτούς έκαστος εν αρνίον κατά τους
οίκους των πατριών αυτών, εν αρνίον δι' έκαστον οίκον.
5 Το δε αρνίον σας θέλει είσθαι τέλειον, αρσενικόν ενιαύσιον εκ των προβάτων ή
εκ των αιγών θέλετε λάβει αυτό.
6 Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε
άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας.
7 Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το
ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό.
8 Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνην, οπτόν εν πυρί με άζυμα, και με
χόρτα πικρά θέλουσι φάγει αυτό
9 μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί την κεφαλήν
αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού
10 και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ• ο, τι δε περισσεύση απ'
αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί.
'Εξοδος 12:17
Θέλετε φυλάξει λοιπόν την εορτήν των αζύμων• διότι την αυτήν ταύτην ημέραν θέλω
εξαγάγει τα τάγματά σας εκ της γης της Αιγύπτου• όθεν κατά νόμον παντοτεινόν
θέλετε φυλάττει την ημέραν ταύτην εις τας γενεάς σας•
Ο Ιησούς λοιπόν σαν καλός Ιουδαίος, πριν να
"σώσει" τον κόσμο, έφαγε πρώτα το αρνί του ιουδαϊκού Πάσχα, που υπενθύμιζε
εορταστικά τον φρικτό θάνατο των Αιγυπτίων απ' τα δηλητηριασμένα τρόφιμα
του Μωυσή.
Και: «ενώ ήταν στο τραπέζι και έτρωγαν (για τελευταία φορά τον αμνό του
ιουδαϊκού Πάσχα) είπε ο Ιησούς. Αλήθεια σας λέω κάποιος από σας που τρώει μαζί
μου θα με παραδώσει». Μαρκ.14.18. Ταυτόχρονα η λιγοψυχιά και η ταραχή δάγκωσαν
ξανά την ψυχή του πρωταγωνιστή μας: «αφού είπε αυτά ο Ιησούς
εταράχθη», Ιωανν.13.21.
Από την παραπάνω διατύπωση προκύπτει, ότι ο Ιησούς πριν εγκαινιάσει την δική
του πασχαλινή τελετή, πρώτα έφαγε τον συνηθισμένο πασχαλινό αμνό του Μωυσή, με
τα πικρά χόρτα και τον άζυμο άρτο. Μάλιστα ο Ιησούς έτρωγε επί δεκαετίες αυτό
το ετήσιο γεύμα μνήμης και τιμής της μαζικής δολοφονικής εξόντωσης των
Αιγυπτίων, από τα δηλητήρια του αδίστακτου Μωυσή.
Αν ο Ιησούς είχε οποιαδήποτε ένσταση, για τους πανάθλιους ανθρωποκτόνους άθλους
του Μωυσή, μπορούσε να τους καταγγείλει τουλάχιστον στα δύο πρώτα Πάσχα της
δημόσιας ζωής του. Ποτέ όμως ο Ιησούς δεν είπε τίποτε, για τον μαζικό και
απολύτως άδικο και δολοφονικό χαμό τόσον αθώων και αμέτοχων Αιγυπτίων, κατά την
έξοδο του Μωυσή από την Αίγυπτο.
Άλλωστε, σαν τι θα μπορούσε να πει, αφού κατά την θεολογική τριαδική ταύτιση
θεού Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ήταν αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, που με το άλλο
του όνομα, Γιαχβέ, είχε διατάξει αλλά και εκτελέσει ιδιοχείρως, όλα εκείνα τα
εγκλήματα της Εξόδου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα ειδεχθή εγκλήματα της Παλαιάς
Διαθήκης. Υπενθυμίζω ότι με το τριαδικό δόγμα, ο Ιησούς χρεώνεται κάθε δήλωση
και εντολή που στην Παλαιά Διαθήκη αρχίζει με την δήλωση: «είπεν ο Κύριος».
Μετά την βρώση του πασχαλινού αμνού, ο γιος του Γιαχβέ, σαν δεύτερος Μωυσής,
άφησε πίσω του την προσωπική του ιστορική σφραγίδα της δεύτερης ουσιαστικά
εξόδου του Ισραήλ. Αυτή τη φορά, όχι προς την γη Χαναάν, αλλά προς
μια ανώτερη γη της επαγγελίας, τον απέραντο σε έκταση και ευκαιρίες παράδεισο
της ευπιστίας των εθνικών.
Ο Ιησούς παραμέρισε πλέον τον αμνό της ιουδαϊκής εξόδου, γνωρίζοντας πως ήταν
ανάμνηση φυλετικού ενδιαφέροντος και σαν τέτοια θα αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο
προσχώρησης των εθνικών στη νέα πίστη. Στην θέση εκείνης της τελετής, όρισε μια
άλλη συμβολική αμνοφαγία, με άρτο και οίνο, που συμβόλιζαν το σώμα και το αίμα
της δικής του σταυρικής θυσίας και τελικά της δικής του διαθήκης. «Λάβετε και
φάγετε αυτό (το ψωμί) είναι το σώμα μου... Ύστερα πήρε το ποτήρι και είπε:
Πιείτε απ’ αυτό (το κρασί) όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα μου» Ματθ.26.26-28. Η
συμβολική, μυσταγωγική "πόσις" (λήψη) του συγκεκριμένου αίματος, θα
σήμαινε εφεξής την απόλυτη πίστη και αποδοχή, αλλά και την νέα στάση ζωής,
προσαρμοσμένη στις πνευματικές
επιταγές της νέας θρησκείας.
Αυτή η συμβολική, (κατ’ άλλους πραγματική )θεοφαγία, έδινε στους
μελλοντικούς αφελείς πιστούς την διαβεβαίωση μιας αδιαπέραστης προστατευτικής
ασπίδας από πληγές (αρρώστιες) και θανατικό, ακριβώς όπως συνέβη κατά την έξοδο
των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, όταν η μυστική αμνοφαγία που είχε διατάξει ο
Μωυσής, προστάτεψε απ’ το θανατικό τους Ιουδαίους,
στο πρώτο εκείνο Πάσχα.
Όμως η διαδικασία της σωτήριας εκείνης παράτρεξης, είχε πλέον
αντιστραφεί. Τα διλημματικά παιχνίδια των μάγων, συχνά εξασφαλίζουν
την επιτυχία τους, με την μυστική αντιστροφή των όρων. Έτσι στο δεύτερο αυτό
Πάσχα, θα πέθαιναν (τουλάχιστον πνευματικά), ακριβώς εκείνοι που με πίστη θα
έτρωγαν την σάρκα και θα έπιναν το αίμα, του κατ’ όνομα μόνο αμνού της
σωτηρίας.
Αυτή η τελετουργική και συμβολική αιμοποσία, ήταν μια ακραία πράξη ορκισμένης
πίστης στο "αίμα" (δηλαδή στο νόημα) της θυσίας του θεοποιημένου
αυτού Ιουδαίου, που όμως μελλοντικά, θα ισοδυναμούσε με πνευματική αχρήστευση,
από
υπερβολική δόση σωτηριακής μέθης.
Δείτε πόσο ξεκάθαρη είναι αυτή η εικόνα του πνευματικού δηλητηριασμού των
εθνών, από τον πνευματοκτόνο "οίνο" (ελπίδα) που προαναγγέλλει κατ’
επανάληψη ο παλαιοδιαθηκικός θεός, δηλαδή το διαχρονικό αβρααμικό ιερατείο:
«ούτω λέγει Κύριος, (ο Γιαχβέ) Λάβε το ποτήριον τούτο του (Ο' άκρατου) οίνου
(πνευματο-παραλυτικός "οίνος" της ελπιδο-λαγνείας) εκ της χειρός μου και
πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, προς τα οποία εγώ σε αποστέλλω. Και θέλουσι
πίει και ταραχθεί και παραφρονήσει... και έλαβον το ποτήριον εκ χειρός Κυρίου
και επότισα πάντα τα έθνη... και τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να
καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν... τον Φαραώ (τον κάθε
Φαραώ) και τους δούλους αυτού και άπαντα τον λαόν αυτού και πάντας τους
βασιλείς των αλλοφύλων... και πάντες τους βασιλείς του βορρά τους μακράν και
τους εγγύς ένα μετά του άλλου και πάντα τα βασίλεια της οικουμένης τα επί
προσώπου της γης... πίετε (εθνικοί) και μεθύσατε και εμέσατε και
πέσετε και μη σηκωθείτε» (Ο') Ιερεμίας 32.13.-
Ακούστε πόσο ομόηχα αντηχούν οι προφητικές σειρήνες, γύρω απ’ την κοινωνική
αυτή μαγγανεία, με την οποία σκόπευαν κάποτε να αχρηστεύσουν τα έθνη: «μήνυμα
του Κυρίου που διαμορφώνει το πνεύμα... Εγώ θα κάνω την
Ιερουσαλήμ σαν ποτήρι γεμάτο κρασί. Όλοι οι λαοί θα πιουν και θα
ζαλιστούν... εκείνη την ημέρα (δηλαδή κάποτε) θα κτυπήσω όλους τους ίππους (τις
αντιστάσεις των λαών) με έκσταση και τους αναβάτες τους με παραφρόνηση και
όλους τους ίππους των λαών θα χτυπήσω με τύφλωση». Ζαχαρίας 12.1-4.
«Κύριε άκουσα αυτό που σχεδιάζεις και φοβήθηκα. Πραγματοποίησέ το σύντομα κάνε
να το δω όσο ζω... ο θεός έρχεται... στα χέρια του είναι κρυμμένη η δύναμή του.
(Ο' κέρατα (!) εν χερσί αυτού) μπροστά του προχωράει η αρρώστια, πανούκλα
ακολουθεί τα βήματά του... πανάρχαια βουνά (ιδεολογίες) ταρακουνιούνται,
αιώνιοι λόφοι υποχωρούν... στην οργή σου καταπατείς τα έθνη, βγήκες για να
βοηθήσεις τον λαό σου (Ο') και να σώσεις τους χριστούς σου, έβαλες εις κεφαλάς
ανόμων θάνατον (δηλαδή: τους έβαλες σκέψεις που θα τους οδηγήσουν στον θάνατο)»
Β.Β. & (Ο') Αββακούμ 3.2-13.
«Διότι εγγύς η ημέρα του Κυρίου επί πάντα τα έθνη... όλα τα έθνη αυτόν τον
οίνον θα ρουφούν και πίνοντας θα τσακιστούν και θα γίνουν ως μη υπάρχοντες (θα
αφανιστούν ρουφώντας ηδονικά τον οίνο της βιβλικής ελπιδολαγνείας) και μόνο στο
όρος Σιών, θα υπάρχει
σωτηρία», Οβδιού 45-16.
Για να δεχθούν όλοι οι εθνικοί να πιουν μέχρι σκασμού τον συγκεκριμένο
ιουδαϊκής παράγωγης "οίνο", αυτός ο "οίνος", θα
έπρεπε είναι εξαιρετικά γλυκόπιοτος.
Ε, λοιπόν ακριβώς
τέτοιον ελπιδο-μεθυστικό οίνο, κατασκεύασαν στο πρόσωπο του
"γλυκύτατου" παν-θεραπευτή και αδικο-σταυρωμένου Ιησού που τελικά
αφού "ανασταίνεται" υπόσχεται την ίδια ανάσταση σε όσους
"πιούν" το αίμα του, δηλαδή πιστέψουν σ’ αυτόν
μέχρι θανάτου.
«Σας βεβαιώνω πως αν δεν φάτε την σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του υιού του
ανθρώπου δεν θα έχετε ζωή. Αυτός που τρώει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου
(αυτός θα) έχει ζωή αιώνια... (μόνο) όποιος με
τρώει θα ζήσει» Ιωάνν.6.56-57.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
Βέβαια, οι μεγαλόστομες αυτές διαβεβαιώσεις, δεν άργησαν να δημιουργήσουν στους
πρώτους χριστιανούς την δικαιολογημένη προσδοκία μιας ιδιαίτερης υγείας αλλά
και μειωμένων θανατηφόρων ασθενειών. Με το αίμα και την σάρκα του θεού μέσα
τους, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν είχαν καλύτερη υγεία και λιγότερους
θανάτους απ’ τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Όμως ο άξιος συνεχιστής του Ιησού, ο απόστολος Παύλος, δεν άργησε να βρει την
κατάλληλη απάντηση στο θέμα. Διαψεύδοντας τις προσδοκίες των ελπιδοπαρμένων
πρωτο-χριστιανών, τους φόρτωσε ενοχές και ο μύθος της ιδιαίτερης υγείας των
πιστών ξεθώριασε: «Όποιος λοιπόν τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήρι του Κυρίου
αναξίως, ένοχος είναι του σώματος και του αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζει δε ο
άνθρωπος τον εαυτό του και τότε να τρώει τον άρτο και να πίνει τον οίνο. Διότι
ο τρώγων και πίνων αυτά αναξίως τρώγει και πίνει κατάκριση φέρνει επάνω του
καταδίκη. Έτσι εξηγείται γιατί έχετε ανάμεσά σας πολλούς ελαφρά και (άλλους)
βαρύτερα αρρώστους, καθώς και αρκετούς θανάτους», Α' Κορ.11.27-30.
Η τελετουργική τροφή στο στόμα των μυημένων, ήταν ανέκαθεν στους κύκλους της
μαγείας, η τέλεια ευκαιρία θεοδικίας. Ο κοινωνός ζούσε ή πέθαινε
ανάλογα με την απόφαση του τελετάρχη. Να λοιπόν η εξισορρόπηση των προσδοκιών!
Ζείτε ή πεθαίνετε, ασθενείτε ή υγιαίνετε... επειδή οι αμαρτίες και η έλλειψη
της πίστης σας έτσι το θέλησαν. Δηλαδή για να έχει αποτελέσματα το σώμα και το
αίμα του θεού μέσα σας, ούτε λίγο ούτε πολύ πρέπει να είστε τέρατα πίστης και
περίπου αναμάρτητοι.
Μέσα στον βαλτό της πνευματικής αοριστολογίας, όλα μπορούσαν να χωνευτούν.
Ταυτόχρονα όμως, ο Παύλος αφήνει έναν σοβαρότατο απειλητικό υπαινιγμό: όποιος
έπινε το αίμα του Χριστού αναξίως... έπινε πραγματικό θάνατο. Στην ολόψυχη
αποδοχή αυτής της πίστης, περιλαμβάνεται πράγματι κάποιος θάνατος, αλλά είχε
πλέον εντελώς αντίστροφη εφαρμογή. Ο πνευματικός θάνατος ήταν γεγονός, για
όλους εκείνους που θα "έτρωγαν"( και θα έπιναν ) το νόημα της θυσίας
του θεοποιημένου Ιουδαίου με απόλυτη πίστη.
Ο ΙΟΥΔΑΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ – ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ, ΑΠΟΧΩΡΕΙ
Η εντολή προς τον Ιούδα, για ταχύτερη εκτέλεση της αποστολής του, δεν ήταν
σχήμα λόγου. Όπως θα δούμε σε λίγο, ο χρόνος και ο ακριβής συντονισμός στην τελευταία
αυτή πράξη του κοινωνικού θεάτρου, ήταν εξαιρετικά σημαντικοί παράγοντες
επιτυχίας. Κάποια πράγματα έπρεπε να συμβούν σε συγκεκριμένο χρόνο, για να έχει
ελπίδες επιτυχίας το αποκορύφωμα της θεατρικής αποθέωσης ενός χρησμένου...
Ιουδαίου.
Όταν ο Ιούδας έφυγε, λέει ο Ιωάννης, κανείς δεν κατάλαβε
τι σκόπευε να κάνει. Ο συγγραφέας που χρησιμοποιεί το όνομα
Ιωάννης, προσπαθώντας κάπως να δικαιολογήσει την ξαφνική αποχώρηση του Ιούδα
απ’ την τελετή... κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα: «κανείς απ’ όσους έτρωγαν
εκεί μαζί δεν κατάλαβε γιατί (ο Ιησούς) τα είπε αυτά (στον Ιούδα). Επειδή όμως
ο Ιούδας κρατούσε το ταμείο, κάποιοι νόμισαν πως ο Ιησούς του είπε, να πάει να
αγοράσει ότι χρειάζεται για την εορτή ή ότι τον έστειλε (νυχτιάτικα) να δώσει
κάτι στους πτωχούς. Εκείνος αφού πήρε το ψωμί (προσυμφωνημένο σήμα εκκίνησης)
βγήκε έξω. (Και το ίδιο το κείμενο συμπληρώνει) ήταν δε νύχτα» Ιωάνν. 13.28-30.
Μα και φυσικά ήταν νύχτα, αφού στο Πάσχα του Μωυσή, ο Γιαχβέ «περί το
μεσονύχτιον» (Έξ. 12.29) είχε σκοτώσει όλα τα πρωτότοκα της Αιγύπτου.
Πραγματικά είναι αδιανόητο κάποιος να εγκαταλείπει ένα εορταστικό, και μάλιστα
αποχαιρετιστήριο δείπνο και όλοι οι υπόλοιποι να υποθέτουν ότι αυτός (ο Ιούδας)
βγήκε να κάνει ελεημοσύνες ή ψώνια... μέσα
στη μαύρη νύχτα.
Μετά την αποχώρηση του Ιούδα, ο Ιησούς έδειξε στους υπόλοιπους μαθητές του, ότι
είχε πλήρη επίγνωση των αναμενόμενων εξελίξεων λέγοντας: «για λίγο ακόμα θα
είμαι μαζί σας» Ιωανν.13.25, και στην συνεχεία τους έδωσε οδηγίες συσπείρωσης
και αντοχής.
Μετά το τέλος της
τελετής και του δείπνου, ο Ιησούς δεν αναπαύεται για το υπόλοιπο της νύχτας,
όπως θα ήταν φυσιολογικό, στο ανώγειο όπου δείπνησε, αλλά βγαίνει μαζί με τους
μαθητές του, που μετά απ’ το πασχαλινό εβραϊκό δείπνο (πάντα ψητό αρνί)
νυστάζουν αφόρητα (ίσως λόγω του βαριού νυχτερινού φαγητού) και πηγαίνει στο
προσυμφωνημένο σημείο της σύλληψής του, δηλαδή στο διπλανό αλσύλλιο ή
"όρος" (λόφο) των ελαιών όπως θέλει ο
Λουκάς.
Εκεί όμως, ενώ οι μαθητές του, μετά το πλούσιο δείπνο, δεν μπορούν να
ξαγρυπνήσουν μαζί του, ο Ιησούς βρίσκεται μόνος και αντιμέτωπος με τα
περιορισμένα ψυχικά του αποθέματα. Αδημονεί κυριολεκτικά μέχρι θανάτου και η
αφήγηση σημειώνει τον απίστευτο βαθμό της μικροψυχίας του: «και ήρξατο
εκθαμβείσθαι (να θολώνει, να συνταράσσεται) και να αδημονεί και λέγει εις
αυτούς (τους μαθητές του) περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου... (μονολογεί
λέγοντας στους μισοκοιμισμένους πλέον μαθητές του κάτι που αφορά κυρίως τον
ίδιο: «το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής... και αφού απομακρύνθηκε λίγο,
έπεσε με το πρόσωπο στη γη (εικόνα απαράδεκτη για "θεό", με το
πρόσωπο κολλημένο στο έδαφος άρχισε να παρακαλάει προσευχόμενος) Πάτερ μου, ει
δυνατόν εστίν παρελθέτω (ας απομακρυνθεί) απ’ εμού το ποτήριον τούτο»
Ματθ.26,39 // Μάρκ.14.32-41. Ο Μάρκος γράφει: «έπιπτε επί της γης και
προσηύχετο... Και έλεγε: Αββά ο πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε
(απομάκρυνε) το ποτήριον τούτο απ’ εμού».
Λουκ.22.39-46.
ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ, ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΣ, Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΤΟΝ
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΠΟ
ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΤΟ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ
ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙ.
Απ’ την ίδια την διατύπωση καταλαβαίνουμε ότι ο Χρισμένος εννοούσε απολύτως όσα
έλεγε. Και ο τελευταίος παρατηρητής θα καταλάβαινε ότι ο πρωταγωνιστής αυτής
της υπόθεσης έχει πλέον πρόβλημα. Οι δύο ευαγγελιστές (Ματθαίος και Μάρκος) με
σαφήνεια περιγράφουν, ότι αυτή η αντίδραση του Ιησού, δεν ήταν μια φευγαλέα
στιγμή ανησυχίας ή ένα επιφανειακό αίτημα πανικού, αλλά μια παράκληση που
επαναλήφθηκε επίμονα και συστηματικά τρεις φορές: «πάλιν εκ δευτέρου προσευχήθη
λέγων. Πάτερ μου εάν είναι δυνατόν, να παρέλθει τούτο το ποτήριον (δοκιμασία)
απ’ εμού, χωρίς να πίω αυτό... και προσευχήθη και τρίτη φορά ειπών τον αυτόν
λόγον (τρίτη δηλαδή φορά με την ίδια παράκληση)», Ματθ.26.44. Μάρκ.14.41
Όταν ένα τέτοιο αίτημα απορριφθεί τρεις φορές, δεν έχει νόημα να
ξαναδοκιμάσεις. Μάλιστα, φυσιολογικά, η πρώτη και μοναδική φορά, θα έπρεπε να
ήταν υπεραρκετή, αν αυτός που απορρίπτει το αίτημά σου είναι πράγματι ο ίδιος
θεός. Με τις τρεις όμως επαναλαμβανόμενες φορές και τα προσκυνήματα έως
εδάφους, καταλαβαίνουμε πως ο Χριστός, είναι κυριολεκτικά πανικόβλητος και δεν
προσεύχεται στον θεό, (δηλαδή στον εαυτό του) αλλά συνομιλεί με κάποιον ή
κάποιους, ζητώντας φορτικά και επιμόνως να τροποποιηθεί το προκαθορισμένο
δραματικό και επικίνδυνο τέλος της ιστορίας του.
Ο Ιωάννης (που υποτίθεται πως ήταν παρών) συμπληρώνει την εικόνα τού εντελώς
πανικόβλητου Ιησού, βάζοντας όπως θα δείτε σε μια φαινομενικά ανεξήγητα
αντεστραμμένη σειρά τις ψυχικές μεταπτώσεις του Ιησού: «φανερώθηκε τότε σ’
αυτόν άγγελος Κυρίου ενισχύων αυτόν και (εδώ προσέξτε την αντιστροφή των
εξελίξεων... μετά απ’ την "ενίσχυση" αυτή του αγγέλου, ο Ιησούς)
γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί
θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γήν» Λουκ.22.43-44.
Παράξενο... πραγματικά ανεξήγητο. Ο Ιησούς κατέρρευσε εντελώς μετά την
"ενίσχυση" που δέχθηκε από τον "ουρανόσταλτο άγγελο".
Ποια εξήγηση χωράει άραγε σ’ αυτό;
Ένας καταϊδρωμένος γιος θεού, ακόμα και για τα αλληγορικά ακροβατικά της
θεολογίας, είναι μια ανεξήγητη εικόνα πανικόβλητου σωτήρα.
Μα επιτέλους, τι ακριβώς ζητούσε ο Ιησούς
παρακαλώντας τρεις φορές να μην πιει εκείνο το ποτήρι;
Μα φυσικά να μην σταυρωθεί.
Κανένα άλλο "ποτήρι" δεν υπήρχε
μπροστά του. Ένας θεός όμως, δεν μπορεί να έχει τέτοια συμπεριφορά
ακραίας αγωνίας, μπροστά στην εκτέλεση του
πανανθρώπινου σωτηριακού σκοπού του.
Δηλαδή, αυτός ο "θεός"... παραλίγο να μη μας σώσει.
Κατά πως όλα δείχνουν, αυτός που τελικά μας έσωσε, πρέπει να ήταν ο ανώνυμος
εκείνος άγγελος που την τελευταία στιγμή τον πίεσε (ενίσχυσε) να το κάνει. Τι
να υποθέσουμε κι εμείς οι απλοϊκοί, που μας εκνευρίζει αφάνταστα η σκέψη ότι
μετά από εκατομμύρια χρόνια μοναξιάς, τον πλανήτη μας επισκέφθηκε επιτέλους με
σωτηριακή διάθεση ένας αληθινός θεός και την τελευταία στιγμή, όχι μόνο το
ξανασκέφτηκε αλλά σχεδόν του επέβαλαν να πιει το ποτήρι της σωτηρίας μας;
Οι θεολόγοι μας λένε, πως εκεί εμφανίσθηκε η ανθρώπινη πλευρά του.
Μα δεν διαφωνούμε καθόλου, ακριβώς αυτή είναι
που μας φαίνεται εντελώς απαράδεκτη. Τι σόι θεάνθρωπος είναι αυτός, που
διστάζει και οδυρόμενος παρακαλάει να μη πιει το πικρό θυσιαστικό ποτήρι της
σωτηρίας μιας ολόκληρης ανθρωπότητας, με τίμημα όχι τον δικό του απόλυτο
αφανισμό, αλλά μια εξαιρετικά σύντομη ταλαιπωρία;
Στην διάρκεια της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, γνωρίσαμε αμέτρητους
απλούς, εύθραυστους, θνητούς ήρωες, που συντρίφτηκαν καρτερικά στην εκτέλεση
του καθήκοντός τους, για πολύ μικρότερα ιδανικά, χωρίς ούτε για μια στιγμή να
καταδεχθούν να επιδείξουν κανέναν φόβο ή να παρακαλέσουν να παρέλθει το
οποιοδήποτε ποτήρι της θυσίας τους. Γιατί αυτός ο δήθεν θεόσταλτος ήρωας
δίστασε τόσο;
Κατά την θεολογία, ο θάνατος του Ιησού ήταν προϋπόθεση σωτηρίας. Κατ’ αυτήν ο
Ιησούς δεν ήταν ένας απλός Εβραίος μαραγκός, αλλά ένας θεάνθρωπος. Δηλαδή:
«ένας τέλειος θεός και ταυτόχρονα ένας τέλειος άνθρωπος». Φαίνεται όμως, πως ο
συνδυασμός των δύο αυτών τελειοτήτων, δημιουργεί συναισθηματική αστάθεια και
ενώ ο φορτωμένος τελειότητες ήρωάς μας, ήρθε αποφασισμένος να μας σώσει,
τελευταία στιγμή, το ξανασκεφτόταν
ιδροκοπώντας μέχρις "αίματος".
Θεολογικά, με τον προσωρινό "θάνατό" του, ο Ιησούς θα έσωζε ολόκληρη
την ανθρωπότητα... κι όμως φαίνεται πως ο Ιησούς δεν αντέχει ούτε ένα τέτοιο
τρισένδοξο θυσιαστικό "ποτήρι". Μα τότε... ποιό "ποτήρι"
επιτέλους θα του φαινόταν ευκολότερο να πιεί;
Δηλαδή, αιώνες τώρα, λατρεύουμε για θεό μας,
κάποιον που μέχρι τελευταία στιγμή, παρακαλούσε απεγνωσμένα...
να μη μας σώσει;
Τελικά, ποιόν και γιατί παρακαλάει: «ει δυνατόν εστίν παρελθέτω απ’ εμού το
ποτήριον τούτο»; Ματθ.26.39. Ποιός θεός, αν όχι ο ίδιος θα αποφάσιζε αν κάτι
τέτοιο ήταν δυνατόν ή όχι; Και γιατί θεός ων δεν γνώριζε τι ήταν δυνατόν και τι
όχι; Μήπως η ευλύγιστη θεολογική φαντασία, δύο χιλιετίες μετά, βρήκε το
βαθύτερο νόημα της τριπλής αυτής παράκλησης του θεού... προς
τον εαυτό του;
Το ερώτημα είναι τόσο τραγελαφικό και ταυτόχρονα τόσο καυτό, που ήταν μάλλον
αναμενόμενο, η διαχρονική θεολογία (πατρολογία) να φλυαρεί συστηματικά επ’
αυτού. Πολλοί προσπάθησαν να ψελλίσουν κάποιες αγαθόστριφτες ερμηνείες, για την
ανεξήγητα έντονη αυτή αντίρρηση του Ιησού, να πιει το "ποτήρι" της
σταύρωσής του, χωρίς όμως να καταφέρουν να βρουν μια ικανοποιητική απάντηση.
Ο επιστρατευμένος (χρισμένος) ήρωάς μας, λίγο
πριν απ’ την δυσκολότερη καμπή της ιστορίας του, μας έδειξε το πραγματικό του
πρόσωπο. Απλώς δεν άντεχε να σταυρωθεί, ούτε εικονικά. Οι αντιδράσεις του
εκείνο το βράδυ, μας παρέδωσαν την σαφέστερη διαβεβαίωση, ότι ο συγκεκριμένος
σωτήρας, δεν έχει
καμία σχέση με σωτηριακά
ιδανικά, ούτε είχε καμία σχέση με τους ουρανούς, γιατί ολοφάνερα δεν βιαζόταν
καθόλου να επιστρέψει σ’ αυτούς.
ΕΝΩ ΕΙΧΕ ΠΛΗΡΕΙΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΟΤΙ ΘΑ «ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ»
Ο πρωταγωνιστής Ιησούς, μπορεί να μην ήταν υιός θεού, αλλά γνώριζε ότι είχε μια
ευκαιρία εξαιρετικής υστεροφημίας. Με την δίχρονη προϊστορία του διώκτη
δαιμόνων και με την εικονική του εκτέλεση και την επακόλουθη ανάνηψη-ανάστασή
του, θα έγραφε πρωτοφανή θεολογική ιστορία, δίνοντας κοσμοϊστορική ευκαιρία
στον ασφυκτικά εγκλωβισμένο ιουδαϊσμό, με το νέο παν-ιαματικό προσωπείο του, να
γίνει διεθνής θεολογική δύναμη! Παρ’ όλα αυτά, ο μικρόψυχος αυτός άνθρωπος,
κατά την δική τους (ευαγγελική) ομολογία...
διστάζει μέχρι θανάτου.
Περά απ’ τις θεολογικές φαντασίες, ο επιλεγμένος και εκπαιδευμένος απ’ το
φαρισαϊκό ιερατείο σωτήρας, είχε πλήρεις γήινες διαβεβαιώσεις ότι θα
"αναστηθεί". Κι όμως, επειδή αυτός, ο γιος του Γιαχβέ, ποτέ δεν ήταν
τίποτε περισσότερο από ένας κοινός Ιουδαίος σε ψευδο-σωτηριακό ρόλο, δειλιάζει
μέχρι "ματωμένης" εφίδρωσης.
Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΡΑΒΑ ΣΤΟ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ
Το γεγονός, ότι ο Ισαάκ, (του οποίου την εντελώς εικονική θυσία ο Ιησούς
αντιγράφει), ποτέ δεν θυσιάστηκε, δεν τον καθησυχάζει καθόλου. Η διαβεβαίωση
της αναμενόμενης ανάστασής του, δεν του φαίνεται και τόσο αξιόπιστη. Ενδόμυχα
φοβάται, ότι πολλά είναι εκείνα που μπορούν ακόμα να πάνε στραβά. Δικαιολογημένα
υποθέτει, ότι η ανάστασή του, θα μπορούσε τελικά να μυθολογηθεί και το τέλος
της ιστορίας του, να γραφτεί χωρίς την πραγματική, δική
του σωματική ανάσταση.
Αναρίθμητοι απλοί άνθρωποι, αν διαβεβαιωθούν ότι με την αυτοθυσία τους θα
επιτελέσουν παγκόσμιο σωτηρικό έργο και μόνο για το έπαθλο της εξαιρετικής τους
υστεροφημίας, θα "έπιναν" ευχαρίστως, ένα τέτοιο ένδοξο
"ποτήρι". Μάλιστα ολόκληρες στρατιές ηρώων, πηγαίνουν να πολεμήσουν
μέχρι θανάτου, για πολύ μικρότερα ανταλλάγματα. Όμως, ήταν πια ολοφάνερο. Αυτός
ο σωτήρας... τελευταία στιγμή κάτι είχε πάθει.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος (386-458 μ.Χ.)
ευθέως παραδέχεται ότι ο άνθρωπος Ιησούς φοβόταν τον θάνατο: «όταν λοιπόν λέγει
παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, ουδέν έτερον δείκνυσιν (τίποτε άλλο δεν
δείχνει), αλλ’ ότι σάρκα αληθώς περιβέβληται φοβουμένη θάνατον» Ερανιστής
246.19-25. Ο Χρισμένος λοιπόν, λίγο πριν από την αποθεωτική του δοκιμασία,
κατέρρευσε, αποκαλύπτοντάς μας τα εξαιρετικά μικρά όρια της αντοχής του, που
σαφώς είναι ανάξια ενός πολυλατρεμένου ήρωα των δικών του
ιστορικών διαστάσεων.
Ο Χρισμένος γνώριζε ότι το μέχρι τότε στημένο θέατρο της θεραπείας, ήταν μάλλον
ευχάριστη εμπειρία, μπροστά στα όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσει. Μέχρι τότε,
ποτέ του δεν είχε κάνει κάτι πραγματικά ηρωικό. Το τρισένδοξο θεραπευτικό του
όνομα, το δημιούργησαν οι συνεργάτες του, με το εκπληκτικό σενάριο της
ψευδ-αντιπαλότητας που παντού τον συνόδευε. Όμως στο τέλος της, η ιστορία του
απαιτούσε ένα συγκλονιστικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο αποκορύφωμα, που έφερνε
ζάλη στον καλομαθημένο στις εύκολες δόξες, διορισμένο πρωταγωνιστή.
Πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε, ότι κάθε άλλο παρά έλλειψη αυτοθυσίας, είχαν να
επιδείξουν μερικοί απλοί Ιουδαίοι. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την φοβισμένη στάση
του Ιησού, ο Ιώσηπος γράφει για μια χαρακτηριστική περίπτωση σταύρωσης: «Ο
Βεσπασιανός γνώριζε την αδιαφορία για τις τιμωρίες που έδειχναν ορισμένοι
Ιουδαίοι... σε μια μάλιστα περίπτωση, ένας (Ιουδαίος) που συνελήφθη αιχμάλωτος,
υπέστη όλων των ειδών τα βασανιστήρια και δεν είπε λέξη στον εχθρό, ούτε όταν
τον βασάνιζαν με την φωτιά και τελικά οδηγήθηκε στον σταυρό χαμογελώντας.
(Κειμ: ανεσταυρώθη του θανάτου καταμειδιών)». Φ. Ιώσηπος ιουδαϊκός πόλεμος
3.321.3. Υπήρχαν λοιπόν ήρωες εξαιρετικής αντοχής και στον λαό του Ισραήλ...
απλά ο γιος του Γιαχβέ δεν ήταν ένας απ’ αυτούς.
Ο συγκεκριμένος θεοποιημένος ήρωας, ήταν προφανώς σημαντικά κατώτερος του
ιστορικού ρόλου που επιστρατεύθηκε να ενσαρκώσει. Ολοφάνερα υστερούσε σοβαρά σε
ψυχικό κουράγιο, έτσι στην πλέον αποφασιστική καμπή της ιστορίας του, έδειξε
ξεκάθαρα ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια εκπαιδευμένη μετριότητα. Και
πραγματικά, σε καμία περίπτωση δεν είχε το κουράγιο ενός Ιερεμία, το σθένος
ενός Δανιήλ, ούτε τον οίστρο και τον προφητικό λόγο ενός Ησαΐα.
Το δυσεξήγητο όμως του πράγματος παραμένει άλλο.
Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο του Λουκά (22.43-44)... πρώτα ο άγγελος Κυρίου
"ενίσχυσε" τον Ιησού και μετά αυτός πανικόβλητος ίδρωσε σε βαθμό
"αιμάτωσης". Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί οι δύο αυτές καταστάσεις
σημειώνονται εμφανώς σε ανάποδη σειρά;
Όλα εξηγούνται αν θυμηθούμε ότι ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν άγγελοι,
αλλά μόνο αγγελιοφόροι "Κυρίου". Στην σοβαρότερη καμπή της ιστορίας
του, ο Ιησούς συνομιλώντας με συγκεκριμένο αγγελιοφόρο του παν-εποπτικού
ιερατείου, με τρεις ολόθερμες παρακλητικές πτώσεις στη γη, κατέθεσε το αίτημα
μετάθεσης, παράκαμψης ή και ματαίωσης του "ποτηριού" της σταύρωσης.
Όμως, η σταθερή απάντηση του "αγγέλου" ήταν παραπάνω από ξεκάθαρη. Η
έκφραση «άγγελος Κυρίου "ενίσχυε" αυτόν», ούτε λίγο ούτε πολύ
σημαίνει, πως ο απεσταλμένος του κυρίαρχου ιερατείου, έκανε ξεκάθαρο και με
πολύ "πειστικά επιχειρήματα" ότι ο "Πατέρας" ή
"Κύριος", δηλαδή το μυστικό διευθυντήριο του Γαμαλιήλ, δεν δέχεται το
επαναλαμβανόμενο αίτημα του Ιησού για ματαίωση των
προδιαγεγραμμένων εξελίξεων.
Δεν μπορούσαν να υπάρξουν αλλαγές σεναρίου.
ΗΡΩΑΣ Ή ΝΕΚΡΟΣ...
ΤΟ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΚΩΝ ΗΡΩΩΝ
Ο δρόμος
προς την αποθέωση ήταν μονόδρομος: ήρωας ή νεκρός! Αυτή ήταν η τελεσίδικη
απόφαση του "Κυρίου". Μόνο τότε ο Χρισμένος κατάλαβε, ότι μετά από
τέτοια ξεκάθαρη "ενίσχυση", δεν υπήρχαν πλέον καθόλου περιθώρια
διαφυγής. Έπρεπε οπωσδήποτε να πιει το "ποτήριο τούτο", με
το συγκεκριμένο πικρό και επικίνδυνο περιεχόμενό του. Ο επίλογος έπρεπε να
γραφτεί. Ο Χρισμένος έπρεπε να παίξει τον ρόλο του μέχρι το τέλος, ακριβώς όπως
αρχικά τον είχε σχεδιάσει ο "Κύριος" ή "Πατέρας" αυτής της
σεναριοποιημένης υπόθεσης.
Το συγκεκριμένο λοιπόν εδάφιο, (Λουκάς 22.43) δεν είναι καθόλου ανάποδα
διατυπωμένο. Σωστά η αγωνία του Ιησού επιτείνεται μετά την "ενίσχυση"
(απόφαση απόρριψης) του τριπλού αιτήματός του απ’ τον "άγγελο". Ο
"Πατέρας" της υπόθεσης αυτής, γνώριζε καλύτερα απ’ όλους, ότι ο
επίλογος σ’ αυτό το θρησκευτικό θέατρο δεν μπορούσε να αλλάξει σε καμία απ’ τις
λεπτομέρειές του. Η ιστορία θα συνεχιζόταν όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί.
Τελικώς, το δίλημμα του αγγέλου, ήρωας ή νεκρός, αποδείχθηκε η καταλληλότερη
"ενίσχυση". Διαφορετικά δεν εξηγείται η κραυγαλέα ανακολουθία στην
παραπάνω διατύπωση, όπου βλέπουμε τον ήρωα Ιησού, να τον κόβει ματωμένος
ιδρώτας, όχι πριν, αλλά μετά την "ενίσχυση"
του "αγγέλου".
Ο Ιησούς κατέρρευσε συνειδητοποιώντας τις μικρές πιθανότητες διαφυγής που είχε,
να περάσει ζωντανός μέσα απ’ τις δυσκολίες μιας δίκης και καταδίκης σε ρωμαϊκό
σταυρικό θάνατο. Έπρεπε να εμπιστευθεί την ζωή του στον "Πατέρα" που
έμελλε να του αποδείξει, πως μετά από τόσα πετυχημένα, στημένα θαύματα ιάσεων,
θα κατάφερνε να κατασκευάσει και την δική του εικονική ανάσταση, περνώντας την
ακριβώς κάτω απ’ την μύτη των Ρωμαϊκών αρχών.
Για όσους αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν, το διάσημο αυτό σπαραξικάρδιο
σταυρικό δράμα, με όλα τα τόσο θυσιαστικά αλλά και άκρως επικίνδυνα, να
ολοκληρώθηκε από μικρόψυχους ταλαντούχους υποκριτές και απλούς ψεύτες, νομίζω
πως η απάντηση είναι πλέον σαφής. Στην κατάλληλη στιγμή, λειτούργησε
αποφασιστικά ο ωμός εκβιασμός ζωής και θανάτου. Το δόγμα ήρωας ή νεκρός, υπήρξε
ανέκαθεν ο βασικότερος μοχλός εξαναγκασμού των βιβλικών ηρώων, σε δράση εκτός
ορίων.
Προφανώς ο "άγγελος" έδωσε στον Ιησού την αναγκαία αίσθηση του ηρωικού μονοδρόμου και έτσι ενίσχυσε πράγματι τον ατάλαντο αυτόν διορισμένο σωτήρα, να συμμαζέψει το κουράγιο του και να ολοκληρώσει την σοβαρή ιστορική του αποστολή.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου