13 ΙΟΥΝΙΟΥ 323 Π.Χ. ΟΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΑΒΙΑ. Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΘΑ ΓΛΥΤΩΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΑΒΡΑΑΜΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Ο ΠΡΟΩΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΜΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.
Η τιμητική φρουρά στην κηδεία του ήταν οι στρατιώτες από το Σύνταγμα των Δωδεκανησίων των Αθηνών, που είχε συγκροτηθεί μετά την αθρόα προσέλευση εθελοντών Δωδεκανησίων. Τους επισκέφθηκε προσωπικά στο Γουδί την 28η Νοεμβρίου 1940 όπως γράφει στο Ημερολόγιό του.
ΔΥΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
Το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν της 29ης Ιανουαρίου 1941, που αναγγέλλει τον θάνατο του Έλληνα πρωθυπουργού:
«Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε προ δέκα ημερών, ήτοι το προπαρελθόν Σάββατον, βαρείαν φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παρααμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του, ως και την μετ’ εγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία διάφορα τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς ως γαστρορραγίαν και ουραιμίαν και απέθανε σήμερον, ώραν 6.20 π.μ.
Οι θεράποντες ιατροί: Μ. Γερουλάνος, Β. Μπένσης, Ν. Γεωργόπουλος, Μ. Μακκάς, Ε. Φωκάς, Δ. Δημητριάδης, Ι. Χρυσικός, Γ. Καραγιαννόπουλος, Δ. Κομνηνός, Ν. Λοράνδος, Γ. Οικονομίδης, Ν. Γεωργόπουλος».
Το δεύτερο ντοκουμέντο που δόθηκε στη δημοσιότητα δέκα ημέρες μετά τον θάνατο του Μεταξά, στις 8 Φεβρουαρίου 1941:
ΕΚΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΟΝΤΩΝ ΙΑΤΡΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ Ι. ΜΕΤΑΞΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΝΟΣΟΥ ΤΟΥ
«Ως γνωστόν ο Ιωάννης Μεταξάς άγων ηλικίαν άνω των 65 ετών από της εποχής της αναλήψεως της αρχής υπεβάλλετο εις υπέρμετρον κόπωσιν σωματικήν και διανοητικήν άνευ ουδεμιάς αναπαύσεως ή διακοπής, ελάχιστα κοιμώμενος και λαμβάνων τα γεύματα αυτού τελείως ακανονίστως. Παρ’ όλα ταύτα η κατάστασις της υγείας αυτού διετηρήθη αρίστη μέχρι του παρελθόντος Μαρτίου οπότε και δη μετά περίοδον εξαιρετικής κοπώσεως και συγκινήσεως παρουσίασε μέλαιναν ελαφράν δι’ ην και παρέμεινε κλινήρης επί τινας ημέρας. Της μελαίνης αυτής είχον προηγηθή άλγη τινά εδραζόμενα κατά την χώραν του τυφλού και του ανιόντος κόλου κυρίως, αποδιδόμενα εις την προ ετών γενομένην εγχείρησιν πυώδους σκωληκοειδίτιδος μετά μεγάλου αποστήματος οπισθοτυφλικού, ένεκεν της οποίας είχον παραμείνει εκτεταμέναι συμφύσεις και έμμονος δυσκοιλιότης.
Μετά την αιμορραγίαν ταύτην τα ως άνω άλγη παρήλθον τελείως μέχρι προ τινος. Εν τούτοις επειδή η ως άνω αιμορραγία παρέσχεν υπονοίας υπάρξεως έλκους γαστρικού ή δωδεκαδακτυλικού, τω εγένοντο επίμονοι συστάσεις όπως υποβληθή εις ακτινολογικόν έλεγχον, ον όμως εκάστοτε ηρνείτο σταθερώς. Παρά ταύτα έκτοτε είχεν υποβληθή εις την ενδεδειγμένην θεραπείαν. Εσχάτως εγένετο κοπρολογική εξέτασις, ήτις και απεκάλυψε την παρουσίαν αφθόνων λαμβλιών και κατά των οποίων επίσης εφηρμόσθη φαρμακευτική θεραπεία.
Πλην των ανωτέρω ουδέν άλλο σύμπτωμα ή νόσον παρουσίαζεν. Η αρτηριακή πίεσις, η λειτουργία της καρδίας, των νεφρών και του ήπατος ήσαν φυσιολογικά.
ΠΑΡΟΥΣΑ ΝΟΣΟΣ
Την 18ην Ιανουαρίου ημέραν Σάββατον, ησθάνθη πόνον κατά τον φάρυγγα, δεξιά, ειργάσθη εν τούτοις κατελθών εις Αθήνας καθ’ όλην την πρωίαν μέχρι της δευτέρας απογευματινής ώρας. Προσεκλήθη ο ωτορρινολαρυγγολόγος ιατρός κ. Ν. Γεωργόπουλος, όστις διεπίστωσε φλεγμονώδη εξοίδησιν της οπισθίας δεξιάς αμυγδαλικής καμάρας παρά την βάσιν της σταφυλής. Τα αυτά δε ανευρέθησαν κάπως εκδηλώτερα και με επέκτασιν προς την σταφυλήν, ήτις ήτο λίαν εξωδοικυία κατά την εσπερινήν εξέτασιν, οπότε εφηρμόσθη η δέουσα θεραπεία και χορήγησις σουλφαμιδών. Την επομένην, Κυριακήν, κατά την πρωινήν εξέτασιν παρετηρήθη επέκτασις της φλεγμονής προς την σύστοιχον δεξιάν αμυγδαλικήν χώραν, ως και πυρετός, 37ο,8. Τα αυτά δε φαινόμενα με μεγαλειτέραν έντασιν την εσπέραν της ιδίας ημέρας εμφανισθέντος και ρίγους, με μικράν σχετικώς ύψωσιν της θερμοκρασίας μετά το ρίγος (38ο).
Την πρωίαν της Δευτέρας 20ής τρέχοντος η φλεγμονή ευρέθη εντονωτέρα και με επέκτασιν προς την σκληράν υπερώαν, η δε θερμοκρασία παρέμεινε κυμαινομένη μεταξύ 37ο,5 και 37ο,9. Την εσπέραν εγένετο συμβούλιον κληθέντος και του Καθηγητού κ. Θ. Δημητριάδου, όστις διεπίστωσε τα ανωτέρω.
Την νύκτα της Δευτέρας προς την Τρίτην κατά το μεσονύκτιον ενεφανίσθη εκ νέου έντονον ρίγος διαρκείας τετάρτου περίπου και η θερμοκρασία ανήλθε και πάλιν μέχρι 38ο. Το αυτό ρίγος επανελήφθη την 6ην πρωινήν της Τρίτης, τρίτην δε φοράν εντονώτατον την 11 π.μ. Εγένετο εκ νέου συμβούλιον και ανευρέθη ότι εις τ’ ανωτέρω τοπικά φαινόμενα προσετέθη εντονώτερον οίδημα διάχυτον του βλεννογόνου του φάρυγγος και της υπερώας, μετά ξηρότητος και αρχομένης προπετείας της υπεραμυγδαλικής χώρας.
Η εξέτασις του αίματος απέδειξεν υπερλευκοκυττάρωσιν (11.700) μετά πολυμορφοπυρηνώσεως (85%).
Συνεστήθη το έγκαιρον της επεμβάσεως, ήτις και εγένετο αμέσως παρισταμένων των ανωτέρω ως και των Καθηγητών κ.κ. Μ. Γερουλάνου και Μελ. Γεωργοπούλου. Η τομή εγένετο κατά την τυπικήν θέσιν της άνω αμυγδαλικής χώρας υπό του ωτορρινολαρυγγολόγου κ. Ν. Γεωργοπούλου και ανεζητήθη εις ικανόν βάθος η πυώδης εστία, ήτις και ανευρέθη αναβλύσαντος αφθόνου κακόσμου πύου.
Ευθύς μετά την διάνοιξιν ο ασθενής ανεκουφίσθη, η δυσκαταποσία ηλαττώθη και η θερμοκρασία κατήλθεν εις 37ο,5.
Κατά την απογευματινήν εξέτασιν τα τοπικά φαινόμενα είχον βελτιωθή σημαντικώς ως και η γενική κατάστασις του ασθενούς. Ρίγη έκτοτε ουδόλως ενεφανίσθησαν. Ο ασθενής διήλθε την νύκτα ήσυχος και την επομένην Τετάρτην ως και την Πέμπτην και Παρασκευήν πρωίαν η κατάστασις εσυνεχίσθη βραδέως βελτιουμένη, το απόστημα παρωχετεύετο καλώς και η θερμοκρασία εκυμαίνετο μεταξύ 37ο,2 και 37ο,5.
Εν τούτοις η γενική κατάστασις δεν παρουσιάζετο τελείως ικανοποιητική. Ο ασθενής παρεπονείτο διά γενικήν κακουχίαν, ελαφράν αϋπνίαν, νυκτερινούς εφιάλτας και έντονον δυσκοιλιότητα δι’ ην και τω εχορηγήθη ελαφρόν υπακτικόν (θειικόν νάτριον και θειική μαγνησία ανά 8 γραμ.) όπερ συχνάκις ελάμβανε. Εδίδοντο επίσης τονωτικά αντισηπτικά γενικά και εγένοντο συστηματικαί πλύσεις αντισηπτικαί του τραύματος ως και διά αντιγαγγραινώδους ορού.
Παρ’ όλα όμως τα ανωτέρω ενοχλήματα, την πρωίαν της Παρασκευής ηθέλησε να εγερθή της κλίνης και παρέμεινε παρά το παράθυρον πέραν της μιας ώρας. Γενομένων εξετάσεων την ημέραν εκείνην, ευρέθησαν τα κάτωθι:
Λευκά αιμοσφαίρια 24.200.
Πολυμορφοπύρινα 73%.
Ουρία αίματος 0,69 0)00.
Σάκχαρον αίματος 1,64 0)00.
Λόγω της μικράς αυτής αυξήσεως του σακχάρου εν τω αίματι απεφασίσθη η χορήγησις μικράς ποσότητος Ινσουλίνης.
Η γενομένη αιματοκαλλιέργεια απέβη αρνητική. Την εσπέραν η θερμοκρασία ανήλθεν αποτόμως εις 38ο,5. Την νύκτα ο ασθενής αφυπνίσθη υπό νέου άλγους κατά τον φάρυγγα, δυσκαταποσίας και δυσχερείας κατά την αναπνοήν. Γενομένης αμέσως εξετάσεως διεπιστώθη ύπαρξις αφθόνων πηγμάτων αίματος εντός του στόματος και της φαρυγγικής κοιλότητος, άτινα εδικαιολόγουν τα ανωτέρω ενοχλήματα. Τα πήγματα ταύτα ωφείλοντο εις μικράν αιμορραγίαν δημιουργηθείσαν εντός της κοιλότητος του τραύματος, ως συνήθως συμβαίνει κατά την απόπτωσιν των νεκρωμάτων.
Μετά την αφαίρεσίν των επήλθεν άμεσος ανακούφισις.
Την πρωίαν του Σαββάτου η αποστηματική κοιλότης παρωχετεύετο καλώς, έρρεε δε από του τραύματος πύον μεμιγμένον μεθ’ αίματος. Την μεσημβρίαν του Σαββάτου εγένετο εκ νέου συμβούλιον παρισταμένου και του Καθηγητού κ. Ι. Χρυσικού. Το τραύμα ενεφανίζετο άτονον, η γενική εν τούτοις κατάστασις ουδέν παρουσίαζε το ανησυχητικόν. Το απόγευμα (2 μ.μ.) η θερμοκρασία κατήλθεν εις το φυσιολογικόν (36,4), η γενική κατάστασις εβελτιώθη και τα τοπικά φαινόμενα υπεχώρησαν.
Την 5ην απογευματινήν, διαρκούσης ουρήσεως, παρετηρήθη λιποθυμική κατάστασις και μετά ημίσειαν ώραν, ωχρότης των χειλέων, πτώσις της θερμοκρασία (35,8), αύξησις του ρυθμού των σφύξεων (110), μετά ημίσειαν δε ώραν άφθονος μέλαινα, εμφανισθέντων εκ παραλλήλου συμπτωμάτων βαρείας εσωτερικής αιμορραγίας.
Αμέσως εγένετο μετάγγισις 300 γραμμ. προσφάτου αίματος, ήτις και επέφερεν, ως ανεμένετο, άμεσον βελτίωσιν της καταστάσεως. Εγένετο επίσης φυσιολογικός ορρός υποδορίως ως και χορήγησις αιματοστατικών και αναληπτικών της κυκλοφορίας.
Την πρωίαν της Κυριακής η κατάστασις παρουσίασε σχετικήν βελτίωσιν. Η θερμοκρασία ήτο φυσιολογική 36,2, ο σφυγμός καλός (85), αρτηριακή πίεσις 10½ και ο αριθμός των ερ. Αιμοσφαιρίων 3.300.000. Τα εκ του φάρυγγος τοπικά φαινόμενα είχον τελείως υποχωρήσει σχεδόν και μόνον ο αριθμός των λ. αιμοσφαιρίων παρέμενεν υψηλός (27.000).
Κατά το εσπερινόν συμβούλιον διεπιστώθη η βελτίωσις και συνεβουλεύθη η επανάληψις της μεταγγίσεως προληπτικώς. Προ ταύτης όμως γενομένου προσδιορισμού της εν τω αίματι ουρίας ευρέθη αύτη αποτόμως ανελθούσα εις 2 γραμμάρια.
Κατά την νύκτα της Κυριακής προς την Δευτέραν ο ασθενής παρουσίαζεν αϋπνίαν και ελαφρόν παραλήρημα. Την πρωίαν εν τούτοις της Δευτέρας η κατάστασις ήτο λίαν ικανοποιητική (απυρεξία, σφυγμός καλός, ούρησις άφθονος άνευ λευκώματος και κυλίνδρων).
Το ποσόν της εν τω αίματι ουρίας έδειξεν ελαφράν υποχώρησιν (1,70 0/00) και ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων ανήλθεν εις 3.600.000.
Τας απογευματινάς ώρας της Δευτέρας, παρετηρήθη εκ νέου επιδείνωσις της γενικής καταστάσεως, βραδύτης αντιλήψεως, παραλήρημα, υπνηλία, αριθμός σφύξεων 96-105 και αρτηριακή πίεσις 10 Μκ.-5 Μκ. Ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων υπεχώρησεν από 3.600 εις 2.500.000, η δε αιμοσφαιρίνη εις 45%. Εγένετο δεκτόν ότι επρόκειτο προφανώς περί νέας μικράς αιμορραγίας.
Εγένετο εκ νέου συμβούλιον κληθέντων και των κ.κ. Μπένση και Μακκά και συνεζητήθη η επανάληψις μεταγγίσεως αίματος. Επειδή όμως αφ’ ενός μεν τα γενικά φαινόμενα εβελτιώθησαν αμέσως και πάλιν προς την εσπέραν, όπερ εκρίθη ως δείγμα μικράς αιμορραγίας κατασταλείσης και επειδή αφ’ ετέρου παρετηρήθη αύξησις της ουρίας εν τω αίματι και έντονος μύσις (στένωσις των κορών των οφθαλμών) απεφασίσθη εν ομοφωνία όλων των θεραπόντων η αναβολή της μεταγγίσεως και η εκτέλεσις αυτής εις περίπτωσιν καθ’ ην θα ενεφανίζοντο εκ νέου σημεία επαναλήψεως της αιμορραγίας.
Κατά την νύκτα της Δευτέρας προς την Τρίτην η θόλωσις της διανοίας επετάθη, το παραλήρημα εξηκολούθησε με απυρεξίαν, σφυγμόν καλόν και άφθονον διούρησιν.
Την πρωίαν της Τρίτης η κατάστασις είχε περισσότερον επιδεινωθή. Η μύσις εσυνεχίζετο, η θόλωσις της διανοίας επετάθη με μικρά διαλείμματα, έστιν ότε δε παρουσιάζετο και αναπνευστικός ρυθμός (Sheyn-Stokes). Η θερμοκρασία ανήλθεν εις 37,8 και βραδύτερον εις 38,3, κατ’ αμφότερα δε τα ημιθωράκια ενεφανίσθησαν υγροί ρόγχοι. Δεδομένου ότι από τριημέρου δεν έσχε κένωσιν, εκρίθη σκόπιμον να γίνη προσεκτικώς μικρός υποκλεισμός.
Μολονότι το ποσόν της ουρίας έβαινε συνεχώς αυξανόμενον εν τω αίματι, η δ’ εν τοις ούροις απέκκρισις μειουμένη, απεφασίσθη η μετάγγισις μικράς ποσότητος (100 γραμ.) αίματος, ήτις και εγένετο χωρίς όμως να μεταβάλη ποσώς την κατάστασιν.
Προς την μεσημβρίαν εζητήθη η γνώμη του ιατρού Καθηγητού Eppinger της Βιέννης, όστις συνεφώνησε προς την τηρηθείσαν αγωγήν, συνεβούλευσε δε την επανάληψιν της μεταγγίσεως διά την επομένην.
Η κατάστασις όμως επεδεινούτο ραγδαίως. Κατά τας εσπερινάς ώρας ενεφανίσθη έντονος ρόγχος, κωματώδης κατάστασις και ο σφυγμός ήρχισε γινόμενος συνεχώς μικρότερος και επιπόλαιος.
Προς τας εσπερινάς ώρας χάρις εις την ευγενή πρωτοβουλίαν του Άγγλου αρχιάτρου εσυνεχίσθη η χορήγησις οξυγόνου δι’ ειδικού μηχανήματος, όπερ εκόμισεν ο ιατρός Harveg και δι’ ού ανεκουφίσθησαν αι τελευταίαι ώραι του πάσχοντος.
Την 6.20 πρωινήν ώραν της Τετάρτης απεβίωσε.
Διάγνωσις: Βαρεία φλεγμονή του φάρυγγος μετά τοξιναινιμικών φαινομένων, αφθόνου αιμορραγίας εκ του πεπτικού σωλήνος και εντόνου αζωθαιμίας.
Οι θεράποντες ιατροί: Καθ. Μ. Γερουλάνος, καθ. Βλ. Μπένσης, καθ. Μ. Γεωργόπουλος, Ματθ. Μακκάς, καθ. Ευγ. Φωκάς, καθ. Θ. Δημητριάδης, καθ. Ι. Χρυσικός, Γ. Καραγιαννόπουλος, επ. καθ. Δ. Κομνηνός, επ. καθ. Ν. Λοράνδος, επ. καθ. Κ. Καβαζαράκης, Ν. Γεωργόπουλος, Γ. Οικονομίδης».
https://aera2012.blogspot.com/2021/01/29-1941.html
Του
Δημοσθένη Κούκουνα
«O Μεταξάς έκρινε ότι η Ελλάδα όφειλε να
δώσει μέχρι τέλους τη μάχη της με την Ιταλία, παράλληλα όμως να αποφύγει την
αντιπαράθεσή της με την Γερμανία. Και
στο πλαίσιο αυτό, επεδίωκε να αποφύγει να προκαλέσει την τελευταία.
Τον Ιανουάριο 1941, όμως, αντίθετη πολιτική ήθελε να
εφαρμόσει η Αγγλία σε ό,τι αφορά τα Βαλκάνια και δη την Ελλάδα.
Ήθελε να εμπλέξει τη Γερμανία σ’ ένα νέο μέτωπο στη
Ν.Α. Ευρώπη και το ελληνικό ήταν ιδανικό γι’ αυτό, η μόνη ανοιχτή εστία φωτιάς
στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Με το σκεπτικό αυτό επεδίωξε να προβοκάρει τη
γερμανική ανάμιξη στην περιοχή, πιέζοντας την ελληνική ηγεσία να δεχθεί την
εγκατάσταση βρετανικής αεροπορικής δύναμης στη Θεσσαλονίκη.
Ήδη η Γερμανία είχε εκφράσει την απειλή ότι κάτι
τέτοιο θα ήταν «αιτία πολέμου» με όλα τα συνεπακόλουθα.
Σ’ αυτή τη βρετανική πίεση αντιδρούσε τόσο ο
πρωθυπουργός Μεταξάς, όσο και ο αρχιστράτηγος Παπάγος.
Και είναι γεγονός ότι ο πρώτος πέρασε από διάφορες
διακυμάνσεις αποδοχής ή μη του βρετανικού αιτήματος, συνθλιβόμενος υπό το βάρος
του εθνικού συμφέροντος.
Ο αναγνώστης του ημερολογίου του, που κυκλοφόρησε
μεταπολεμικά, μπορεί να τις κατανοήσει σαφέστατα.
Ώσπου κατέληξε στην απόλυτη άρνηση, την οποία
διατύπωσε με μία ξεκάθαρη ρηματική διακοίνωση που έστειλε στην αγγλική
πρεσβεία.
Σε ό,τι αφορά την υγεία του Ιω. Μεταξά τα γεγονότα
χρονικά θα έχουν πλέον μια ραγδαία και καταλυτική εξέλιξη, αμέσως μετά τη
διακοίνωση εκείνη, που επιδόθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1941, ημέρα Σάββατο.
Χωρίς την παραμικρή διάθεση συνωμοσιολογίας, η άρνηση
αυτή έναντι των Άγγλων ταυτίζεται με μια αποφασιστική μεταβολή των συνθηκών στη
δεδομένη στιγμή και κάπως έτσι προκύπτει το «κίνητρο» στην περίπτωση που θα
ήταν βάσιμες όσες κατά καιρούς φήμες έχουν κυκλοφορήσει περί δολοφονίας και όχι
φυσικού θανάτου του Μεταξά.
Ασφαλώς δεν θα χρειαζόταν ποτέ κανείς να συζητεί τη
βασιμότητα τέτοιων ενδεχομένων, άπαξ και δεν έχουν παρουσιασθεί στοιχεία επαρκή
που να δικαιολογούν την εκδοχή μιας τέτοιας εγκληματικής ενέργειας.
Τα γεγονότα έχουν την ακόλουθη σειρά: Την ίδια ημέρα
που επιδόθηκε η διακοίνωση επρόκειτο στις 3 μ.μ. να συνεδριάσει το υπουργικό
συμβούλιο.
Προσήλθαν οι υπουργοί στο γραφείο του Μεταξά, όπου θα
γινόταν η συνεδρίαση, αλλά τελικώς δεν έγινε ποτέ λόγω αδιαθεσίας του ίδιου, ο
οποίος πήγε στο σπίτι του στην Κηφισιά.
Η αρχική γνωμάτευση ήταν ότι επρόκειτο για πυώδη
ερεθισμό των αμυγδαλών, ενώ ο ίδιος πίστευε ότι είχε κρυολογήσει. Τη Δευτέρα,
20 Ιανουαρίου, εμφανίσθηκε και πυρετός, ενώ στη συνέχεια υπήρξε ραγδαία
επιδείνωση της υγείας του.
Εν τω μεταξύ, για να μην προκληθεί ανησυχία στην κοινή
γνώμη, η ασθένεια κρατήθηκε μυστική και το σπίτι της Κηφισιάς μεταμορφώθηκε σ’
ένα μικρό νοσοκομείο με συνεχή παρουσία ιατρών και νοσοκόμων.
Το απόγευμα της Τρίτης 28 Ιανουαρίου εμφανίσθηκε εκεί
ο Άγγλος υποπτέραρχος Ντ’ Αλμπιάκ, επικεφαλής των βρετανικών αεροπορικών
δυνάμεων στην Ελλάδα, ο οποίος συνοδευόταν από έναν Άγγλο ιατρό, αρχίατρο του
βρετανικού ναυτικού που μόλις είχε φθάσει αεροπορικώς από την Κρήτη.
Εισήλθαν στο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν ο Μεταξάς και
ζήτησαν να το αδειάσουν οι Έλληνες γιατροί και νοσοκόμοι που βρίσκονταν εκεί.
Τότε ο Άγγλος αρχίατρος, παρουσία του Ντ’ Αλμπιάκ,
έκανε ιδιοχείρως μια ένεση στον Έλληνα πρωθυπουργό, ταυτόχρονα δε χρησιμοποίησε
μια «ειδική συσκευή νέου τύπου» που είναι απροσδιόριστο σε τι αποσκοπούσε.
Γεγονός είναι ότι μετά από την ενέργεια αυτή, ο
Μεταξάς περιέπεσε σε κώμα, από το οποίο στην πραγματικότητα δεν συνήλθε ποτέ.
Σημειωτέον ότι την ημέρα εκείνη είχε απογειωθεί από το
Τατόι ελληνικό στρατιωτικό αεροπλάνο, που οδηγούσε ο ίδιος ο σμηναγός
Χαράλαμπος Ποταμιάνος, με προορισμό το Βελιγράδι.
Σκοπός του ήταν να παραλάβει από εκεί ένα διαπρεπή
Βιεννέζο γιατρό, ο οποίος είχε κληθεί με πρωτοβουλία της οικογένειας Μεταξά.
Παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για την υγεία του
πρωθυπουργού, περιέργως δεν δινόταν άδεια πτήσης από το FIR που το ήλεγχαν οι
Άγγλοι.
Χρειάστηκε η οικογένεια να απευθυνθεί στον ίδιο τον
Διάδοχο Παύλο, ο οποίος αμέσως προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει προς λήψη της
άδειας, ενώ μάλιστα έσπευσε να αναθέσει την αποστολή στον Ποταμιάνο, μέχρι τότε
υπασπιστή του.
Πράγματι λοιπόν το στρατιωτικό αεροπλάνο έφυγε από το
Τατόι και πήγε κατευθείαν στο Βελιγράδι, όπου έφθασε γύρω στα μεσάνυχτα της
Τρίτης. Αλλά ο Χαράλαμπος Ποταμιάνος, έπειτα από μια τόσο κοπιαστική και
επικίνδυνη πτήση, διαπίστωσε ότι ήταν μάταιος ο κόπος.
Στο αεροδρόμιο τον περίμεναν εκπρόσωποι της πρεσβείας
για να τον ενημερώσουν ότι καλό θα ήταν να επιστρέψει στην Αθήνα, διότι η
αποστολή του ακυρωνόταν.
«Ο πρόεδρος δεν είναι καθόλου καλά πια και περιττεύει
η άφιξη του διάσημου Βιεννέζου γιατρού», αν και ο Μεταξάς άφησε την τελευταία
του πνοή το πρωί της άλλης ημέρας.
Ο Ποταμιάνος επέμενε να φέρει εις πέρας την αποστολή
του, αλλά τίποτε δεν άλλαξε και προ της επιμονής των υπαλλήλων της πρεσβείας πήρε
τον δρόμο της επιστροφής χωρίς τον γιατρό.
Όσο για τον Γερμανό καθηγητή, που ήδη βρισκόταν στο
Βελιγράδι, δεν είχε καμιά άλλη επιλογή παρά να επιστρέψει άπρακτος στη Βιέννη.
Αυτό και έκανε, φυσικά με την απορία για ποιο λόγο
ματαιώθηκε η επίσκεψή του στην Αθήνα όπως είχε προγραμματισθεί.
Πράγματι, γιατί άραγε;
Ποιος είχε να ενοχληθεί από την εξέταση του Μεταξά,
έστω και ετοιμοθάνατου, από ένα τόσο διάσημο γιατρό;
Και γιατί άραγε;
Γεγονός είναι ότι στις 6.20 το πρωί της Τετάρτης 29
Ιανουαρίου 1941 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς εξέπνευσε.
Βρισκόταν σε κώμα από την προηγούμενη ημέρα και
αναφέρεται ότι σε τέτοια κατάσταση προσήλθε και τον μετέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος
Χρύσανθος.
Αναφέρεται ότι λίγο πριν πεθάνει, ανέλαβε προς στιγμήν
όταν πλησίασε στο προσκέφαλό του η μητέρα του Μανιαδάκη, που κρατούσε μια
θαυματουργή εικόνα, ενώ δίπλα της βρισκόταν ο παντοδύναμος υπουργός Ασφαλείας
του καθεστώτος.
Τα τελευταία λόγια του Μεταξά, λίγο πριν πεθάνει, προς
τον στενό συνεργάτη του ήταν:
«Ώστε δεν υπάρχει πλέον καμμία ελπίς; Καταλαβαίνεις,
Κώστα, δεν με μέλλει για μένα. Αλλά, εγώ έχω την ελπίδα μου στους Έλληνας!»
Και σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, που είδε το φως στις
εφημερίδες της επομένης ημέρας, αμέσως μετά παρέδωσε το πνεύμα.
Ωστόσο, από το προηγούμενο απόγευμα, που ο Μεταξάς
βρισκόταν σε κώμα, είχαν γίνει κάποιες άλλες διεργασίες.
Σύμφωνα με την «Εστία» της επομένης: «Δεδομένου ότι,
από της εσπέρας της χθες, είχεν εκλείψει πάσα ελπίς, συνεκλήθη εκτάκτως την
7.15΄ εσπερινήν το Υπουργικόν Συμβούλιον, υπό την προεδρίαν της Α.Μ. του
Βασιλέως, ο οποίος, ανακοινών εν βαθυτάτη συγκινήσει τα της επικινδύνου
καταστάσεως της υγείας του Πρωθυπουργού, εζήτησεν από τους υπουργούς αφοσίωσιν εις
το καθήκον και απαρασάλευτον προσήλωσιν προς τον διεξαγόμενον ιερόν αγώνα».
Ασφαλώς θα αναρωτηθεί κανείς σε τι θα ωφελούσε
πράγματι η άφιξη στην Αθήνα του Γερμανού καθηγητή για να εξετάσει τον Μεταξά,
αφού ήδη βρισκόταν σε κώμα ή πόσο βέβαιο ήταν ότι θα τον έβρισκε νεκρό;
Αλλά και σ’ αυτή ακόμα την περίπτωση, τι θα ζητούσε
ένας διαπρεπής καθηγητής πέρα από μια τοξικολογική εξέταση για να εκφέρει μια
γνωμάτευση;
Το γεγονός είναι ότι ούτε κανείς άλλος από τους
θεράποντες ιατρούς σκέφθηκε να ζητήσει μια τέτοια εξέταση, ενώ το ακόμη
σημαντικότερο είναι ότι γενικότερα δεν θεωρήθηκε αναγκαίο να υπάρξει μια
στοιχειώδης νεκροψία για τον θάνατο ενός εν ενεργεία πρωθυπουργού…
Αλλά, πέραν όλων αυτών των πραγματικών περιστατικών,
υπάρχει και μια πολιτικοστρατιωτική εξέλιξη πέραν πάσης αμφιβολίας, που
ακολούθησε τον θάνατο του Ιωάννη Μεταξά.
Όπως ελέχθη προηγουμένως, η τελευταία δραστηριότητά
του πριν καταπέσει ήταν η ρηματική διακοίνωση, με την οποία είχε αρνηθεί την
άφιξη βρετανικών αεροπορικών δυνάμεων στη Θεσσαλονίκη, όπως ήθελαν οι Άγγλοι.
Το αγγλικό αυτό αίτημα, αμέσως μετά τον θάνατό του,
έγινε δεκτό από τη νέα πολιτική ηγεσία.
Και φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, ακολούθησε η
γερμανική αντίδραση: η προετοιμασία της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα και η
επακόλουθη κατοχική περίοδος…»
http://deltio11.blogspot.com/2022/01/soe.html
ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΑΡΑΣ: Ο Ιωάννης Μεταξάς δηλητηριάστηκε από την SoE
Ο Ιωάννης Μεταξάς πέθανε δηλητηριασμένος. Ηταν το πρώτο θύμα της SoE. Δηλητηριάστηκε με την ίδια «ουσία», που σκότωσε τον Μπόρις της Βουλγαρίας και τον Χάϊντριχ στην Πράγα και που προκαλούσε γενική κατάρρευση του ανοσοποιητικού, και συνδεόταν με την τοξίνη «κλοστρίντιουμ μποτουλίνουμ» που προκαλεί την αλλαντίαση.
Οι Βρετανοί της SoE, έκαναν κατά τον Πόλεμο εκατοντάδες μυστικά πειράματα με βακτήρια που εξακολουθούν να παραμένουν απόρρητα και αποτελούν εθνικό μυστικό την Αγγλία.
Το βακτήριο «κλοστρίντιουμ μποτουλίνουμ» παράγει νευροτοξίνες που είναι πολύ ισχυρές. Ποσότητα μικρότερη από 1 mg είναι θανατηφόρα για τον άνθρωπο.
O Ιωάννης Μεταξάς, δεν έκανε κανένα πραξικόπημα.Τη Δικτατορία την επέβαλε ο Βασιλιάς
Ο Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός, με την ψήφο της Βουλής. Ο αρχηγός του κόμματος, των Ελευθεροφρόνων, στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 είχε λάβει το 3,94% των ψήφων και εξέλεξε 7 βουλευτές.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος Β’ μετά το θάνατο του Δεμερτζή στις 13 Απριλίου, του ανέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και ο Μεταξάς έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές.
Το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων δέκα χρόνια πριν, στις εκλογές του 1926 είχε λάβει το 15% και ήταν "Μεγάλο Κόμμα". Η αναστολή των άρθρων του συντάγματος και η δικτατορία της 4ης Αυγούστου αποφασίστηκαν από τους Άγγλους, τον Βασιλιά, και τον Παπάγο του. Εκείνοι έκαναν τη δικτατορία και όχι ο Μεταξάς.
Ο Μεταξάς, μόλις δέκα χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή θεμελίωσε το κοινωνικό κράτος με το ΙΚΑ, την καθιέρωση του 8ωρου, την αργία της Κυριακής, τη δεκαπενθήμερη πληρωμένη άδεια, την απαγόρευση εργασίας των ανηλίκων, ενώ διέγραψε τους τοκογλυφικούς τόκους και κατάργησε την προείσπραξη του φόρου του ελαιολάδου που είχαν επιβάλει οι ξένοι «δανειστές». Αυτός ήταν ο "φασίστας" Ιωάννης Μεταξάς, που έθεσε την Εθνική Ανεξαρτησία την Αξιοπρέπεια και το Συμφέρον του Ελληνικού Λαού πάνω από τα ξένα συμφέροντα.
Το 1936 η Εθνική κυβέρνηση του Μεταξάς αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του χρέους της Ελλάδας στη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique και προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης. Στο υπόμνημα της η Κυβέρνηση της Ελλάδος , τόνιζε ότι προέχουν, «τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού, η προστασία της υγείας και η εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας», και ότι «ανάμεσα στην πληρωμή του χρέους και στην εξασφάλιση για το Λαό κατάλληλης διοίκησης, και των προϋποθέσεων για ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, επέλεξε το δεύτερο», διότι, «καθήκον του Κράτους είναι, να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών».
« Οι Αγγλοι πιέζουν να φέρουν δυνάμεις. Πιέζουν δια ένα σύνταγμα αντιαεροπορικόν και ένα λόχον τανκς δια Θεσσαλονίκην. Δεν έχουν τίποτε άλλο. Αποκρούομεν δια γνωστούς λόγους, λέγουν ότι Κυβέρνησίς των επιμένει. Φρασεολογία Αρχιστρατήγου. Είσθε με την Κυβέρνησίν μας εις πλήρη αντίθεσιν γνωμών. Το επανέλαβε τρεις φορές κατά την μακράν συζήτησιν- ομαλωτάτην - κατά την οποίαν υπερίσχυσα. Διαβεβαιώ ότι δεν θα κάνωμεν ποτέ χωριστήν ειρήνην και ότι δεν παλεύομεν δια την νίκην, αλλά δια την τιμήν και μόνον. Ο Πάλερετ μου έσφιξε το χέρι . Ο Ουέιβελ με συνεχάρη. Και οι δύο συγκινημένοι. Μεσημέρι πρόγευμα εις Πάλερετ. Εχει γούστο με όλα αυτά να με ξαναβγάλουν οι εν Λονδίνω γερμανόφιλον!» .
Οι «εν Λονδίνω» φοβούμενοι μια εκεχειρία και επάνοδο της Ελλάδας στην ουδετερότητα τον δολοφόνησαν. Απέναντι σε αυτή την αλήθεια, εκτός των γνωστών ηλιθίων αντιπαρατάσσεται όλο τα χαφιεδότσουρμο των εν Ελλάδι πρακτόρων.
Και είναι πολλοί.
Η δολοφονία του Μεταξά επιβεβαιώθηκε από τη νεκροψία που έκανε με την άδεια της κυβέρνησης Τσολάκογλου, ο Γερμανός καθηγητής Χάνς Έπινιγκερ, που διαπίστωσε την παρουσία δηλητήριου βραδείας προσβολής που χρειάζεται δυο-τρεις εβδομάδες για να προκαλέσει το θάνατο και το οποίο προκαλεί κατάρρευση του ανοσοποιητικού, προσβάλει τα ζωτικά όργανα και προκαλεί την εμφάνιση κηλίδων στο δέρμα των θυμάτων πριν από το θάνατο τους.
Το πόρισμα της νεκροψίας Έπινιγκερ εξακολουθεί να παραμένει στο σκοτάδι, ενώ θα έπρεπε να περιλαμβάνεται και στα σχολικά εγχειρίδια.
Το ίδιο δηλητήριο με αυτό που σκότωσε τον Μεταξά εντόπισαν οι τρείς γιατροί που έστειλε ο Χίτλερ στη Σόφια για να σώσουν τον βασιλιά Μπόρις .
Το δηλητήριο μπορεί να του δόθηκε είτε την Κυριακή 5 Ιανουαρίου, είτε στις 6 Ιανουαρίου, είτε στις 7 Ιανουαρίου. Είτε κατά το πρόγευμα στην αγγλική πρεσβεία είτε στην οικεία του γνωστού εκδότου. Πάντως την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου, την 82α ημέρα του πολέμου αισθάνθηκε αδιαθεσία κατά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου κατά την οποία ενεκρίθη η ρηματική διακοίνωση της 18ης Ιανουαρίου. Το Βράδυ της 17ης ο Μεταξάς δεν μποορύσε να γράψει τίποτα στο ημερολόγιο του.
Όπως ανέφερα τον Απρίλιο του 2011 στο κανάλι Μπλού Σκάι, το δηλητήριο μπορεί να δόθηκε στον Ιωάννη Μεταξά στο σπίτι του σταθμάρχη της SoE και εκδότου Δημητρίου Λαμπράκη, (πατρός του Χρήστου Λαμπράκη, του δημιουργού του Μεγάρου Μουσικής). Όπως, είπα, το δηλητήριο του δόθηκε μέσα σε πορτοκαλάδα που του προσέφερναν.
Ορισμένοι αμφισβητούν την δολοφονία και ζητούν «αποδείξεις». Απόδειξη, αποτελεί η ιατροδικαστική έκθεση που συνέταξαν οι Γερμανοί, που μετά την κατάληψη των Αθηνών προέβησαν σε εκταφή του Μεταξά.
Το ωραίο, με τους πράκτορες , είναι ότι το επίσημο γερμανικό έγγραφο της νεκροψίας δεν βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού Κράτους.
Το 1979 ο πράκτωρ «Παντελής» της SoE, που ανήκε στο δίκτυο Μπαλφουρ, ο οποίος είχε πατέρα Κύπριο και Αγγλίδα μητέρα, και ήταν γεννημένος στην Κων/λη, ομολόγησε την συμμετοχή τους στην δηλητηρίαση του Μεταξά.
Αυτός ο «Παντελής» είχε σπουδάσει ιατρός, αλλά από το 1936 ήταν μέλος των μυστικών υπηρεσιών της Αγγλίας, και ήρθε στην Ελλάδα το 1936 σαν παπάς.
Το 1943-44 ήταν στην μανδάμ «αντίστασις» με το ψευδώνυμο «Τίγρις». Αυτός το 1979 εξομολογήθηκε ο ίδιος ότι ο Μεταξάς δηλητηριάστηκε.
Η πλαστή Νότα Πάλερετ
Στις 8 Φεβρουαρίου 1941, μια ημέρα μετά την παράδοση της ιταλικής 10ης Στρατιάς, στην Αφρική ο Άγγλος πρεσβευτής Πάλερετ , επισκέφτηκε τον Αλέξανδρο Κορυζή στον οποίο παρουσίασε ένα πλαστό «σημείωμα Μεταξά», το οποίο είχε συντάξει η SoE και με το οποίο ο Μεταξάς δεχόταν την άφιξη του αγγλικού Στρατού στην Ελλάδα την επομένη της εισόδου των Γερμανών στην Βουλγαρία. Η προφορική δέσμευση του Κορυζή επέτρεψε στον Τσώρτσιλ την επομένη, να διατάξει την προετοιμασία της απόβασης στην Ελλάδα.
Ο Κορυζής που δεν γνώριζε καμία τέτοια «δέσμευση» , ζήτησε από τον Πάλερετ να του δώσει χρόνο για να συμβουλευτεί τους «φακέλους» και κοινοποίησε αμέσως το «non paper» στον Γεώργιο με το ακόλουθο σημείωμα:
«Επισκεφθείς με σήμερον τήν 12:30 μεσ. ο Πρεσβευτής της Αγγλίας επανήλθεν έπί συνομιλίας ήν έσχε μετ' αύτού ο άείμνηστος Μεταξάς τήν 17ην Ιανουαρίου έ.έ. έν σχέσει προς ένδεχομένην έπίθεσιν τών Γερμανών έναντίον της Ελλάδος διά της Μακεδονίας . Μοί έθεσε δε τό έρώτημα έάν ή γενομένη προς αυτόν δήλωσις, καθ' ήν ή μεταφορά άγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων εις τήν Μακεδονίαν θά έλάμβανε χώραν όταν γερμανικά στρατεύματα διαβαίνοντα τον Δούναβιν ή τά σύνορα της Δοβρουτσάς θά είσήρχοντο εις τήν Βουλγαρίαν, παρέμενεν ισχυρά. Παρεκάλεσα τον Πρεσβευτήν της Αγγλίας όπως έπανέλθη τήν έσπέραν ίνα τω άπαντήσω, καθ' όσον τήν στιγμήν έκείνην δεν είχον ύπ' όψει όλόκληρον τον σχετικόν φάκελον».
Αυτό που δεν γνώριζε ο Κορυζής το βρήκε η ανιψιά του Μεταξά και παραθέτει ολόκληρο πλαστό κείμενο που δήθεν συνέταξε ο Μεταξάς.
Ο Πράκτωρ Γεώργιος, που ήταν σύμφωνος με την δολοφονία Μεταξά, εξαπάτησε τον Κορυζή και του επιβεβαίωσε τον ψευδή ισχυρισμό των Άγγλων, και αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που ο Γεώργιος διέταξε την εκτέλεση του Κορυζή τον Απρίλιο.
Ο Γεώργιος, επιβεβαίωσε στον Κορυζή την δήθεν «δέσμευση Μεταξά», η οποία όμως δεν υπήρχε στα χαρτιά του πρωθυπουργού αλλά μόνο στο αντίγραφο του Πάλερετ, και επειδή «δεν υπήρχε» , αυτή η δέσμευση οι Άγγλοι και ο βασιλιάς, «έβγαλαν από τη Μέση» τον Μεταξά.
Ο Πάλερετ επέστρεψε στις 9 το βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου στο γραφείο του πρωθυπουργού και ο Κορυζής του απάντησε σύμφωνα με τις οδηγίες του Βασιλιά ότι η (ανύπαρκτη) ρητή συμφωνία , που «έγινε τόσο πρόσφατα», παραμένει ισχυρά, και του έδωσε και μια «νότα». Κατόπιν τούτου ο Τσώρτσιλ την επομένη 9η Φεβρουαρίου, διάταξε την προετοιμασία για την αποστολή στην Ελλάδα από την Αίγυπτο, μιας «Δύναμης».
Το βαλκανικό μέτωπο του Τσώρτσιλ είχε ανοίξει.
Το ίδιο βράδυ, ο Κορυζής, για δική του διασφάλιση συνέταξε ένα σημείωμα προς τον βασιλιά, στο οποία περίεγραφε τα γεγονότα αλλά προσέθετε τις «γνωστές» θέσεις του «αείμνηστου Μεταξά», ότι η δύναμη που θα αποστελλόταν θα έπρεπε να είναι ισχυρή, ώστε να έχει αποτρεπτικό ρόλο και να μην είναι απλά η αιτία που θα προκαλέσει σίγουρα την εισβολή.
Το πραγματικό “non raper” Μεταξά επιδόθηκε στον Πάλερετ στις 10.30 το πρωί της 17ης Ιανουαρίου, και το οποίο στη συνέχεια το παρουσίασε ο μεταξάς για έγκριση στο Υπουργικό Συμβούλιο της 17ης Ιανουαρίου. Το σημείωμα Μεταξά έλεγε ότι οι δυνάμεις που προσέφερε η Αγγλία ήσαν ανεπαρκείς και θα προκαλούσαν απλώς την γερμανική επέμβαση. Αυτό είναι το πραγματικό “non raper” Μεταξά. ndant impossible l'aide anglaise, pourrait être évité par la préparation sérieuse et détaillée de l'exécution des transports, qui d'ailleurs n'a pas encore eu lieu, de sorte que le Général Wavell lui-même n'est pas fixé sur le temps que demanderait le transport des forces précitées britanniques en Macédoine. Il va de soi que l'organisation de cette réserve stratégique et des moyens de transport doit être telle que l'envoi des forces en question puisse se faire à n'importe quel moment. D'ailleurs, est là le sens de la réserve stratégique. De toute façon on devrait procéder en Égypte à l'organisation d'une puissante force aérienne, sans laquelle le débarquement dans les ports de la Macédoine serait rendu extrêmement difficile, force aérienne dont le Maréchal Longmore ne dispose pas actuellement. Il est évident que ce qui précède ne saurait remédier à l'insuffisance de la force précitée qui ser«Nous sommes résolus à faire face de toute façon et au prix de n'importe quels sacrifices à l'attaque allemande si elle se réalisait, mais nous ne voulons nullement la provoquer, à moins que l'aide que la Grande Bretagne pourrait nous prêter en Macédoine ne soit suffisante à cet effet. J'ai longuement exposé au Général Wavell quelle devrait être l'étendue de cette aide. L'aide qui nous est offerte, à savoir: 48 canons de campagne et 32 canons lourds, approximativement 40 canons antiaériens, 24 canons antichars et 65 chars moyens et légers est absolument insuffisante, sans parler de l'absence totale de forces d'infanterie. En conséquence, tandis que le transport de cette force en Macédoine constituerait une provocation, entraînant la marche immédiate des Allemands et probablement des Bulgares contre nous, l'insuffisance de cette force rendra certain l'échec de notre résistance. En outre, il nous a été déclaré d'une façon catégorique, que la Yougoslavie bien que résolue aujourd'hui à se défendre contre le passage éventuel de l'armée allemande par son territoire, retirerait l'assurance précitée dans le cas d'une attaque allemande provoquée par l'envoi de troupes britanniques en Macédoine. Pour ces raisons, nous préférons la solution que nous avons indiqué au cours de nos discussions avec le Général Wavell. C'est à dire d'étudier en commun et de procéder rapidement (la Grèce) aux préparatifs nécessaires en vue du transport des troupes britanniques de façon à ne pas attirer l'attention des Allemands, ce qui d'ailleurs est possible. D'autre part le transport de cette force britannique vers la Macédoine n'aurait lieu que si les troes allemandes en traversant le Danube ou la frontière de la Dobroudja pénétraient en Bulgarie. Le danger d'une avance trop rapide, rea envoyée au®moment que nous avons indiqué. C'est pourquoi nous croyons devoir attirer tout particulièrement l'attention du Gouvernement britannique sur le fait que le problème de l'Europe sud-orientale ne saurait être envisagé par les forces dont il dispose actuellement dans le Proche Orient. Quant à nous, nous accomplirons jusqu'au bout notre devoir. Il appartient donc au Gouvernement britannique de prendre en considération nos suggestions qui sont celles d'amis dévoués et fidèles». Το σημείωμα αυτό, το κοινοποίησε στον Γεώργιο την ίδια ημέρα με το ακόλουθο σημείωμα που είναι τα τελευταίο έγγραφο του Μεταξά:
«Σημείωμα. Αθήνα, 18 Ιανουαρίου 1941 Συνηντήθην χθες, 17ην Ιανουαρίου, μετά του άγγλου Πρεσβευτού, παρισταμένου και του Στρατηγού Χέιγουντ. Κατά την συνάντησίν ταύτην εγένετο λόγος παρά του άγγλου Πρεσβευτού περί τής βοηθείας της μνημονευομένης έν τω συνημμένω σημειώματι, ήτις θά ήδύνατο να σταλή ημίν έκ μέρους της Αγγλίας, καί της ανάγκης όπως δεχθώμεν τήν μεταφοράν τής βοηθείας ταύτης αμέσως, πράγμα όπερ ειχε συζητηθή καί έν τω συμβουλίω έν ώ παρίστατο ο Στρατηγός Γουέηβελ καί απεκρούσθη παρ' ήμών. Κατ' άντίθεσιν προς τον Στρατηγόν Χέιγουντ ο άγγλος Πρεσβευτής εφαίνετο χθες συμφωνών απολύτως μετ' εμού, ενώ ο ΣτρατηγόςΧέιγουντ δέν είχε να μοί αντιτάξει επιχειρήματα. Έν τέλει συνεφωνήσαμεν μετά του κ. Πάλαιρετ όπως καταρτίσω το συνημμένον σημείωμα καί επιδώσω αυτώ τούτο, ίνα τό διαβιβάσει τηλεγραφικώς αμέσως εις Λονδίνον, πράγμα οπερ εγένετο σήμερον την 10:30 της πρωίας» Προηγουμένως, στις 15 Ιανουαρίο, ο Μεταξάς υπέβαλε στην Βασιλιά το ακόλουθο σημείωμα για την εκτίμηση του για την Γερμανική Απειλή και την Αγγλική «βοήθεια». «Σημείωμα Αθήνα, 15 Ιανουαρίου 1941 Τo ότι ή εν Ρουμανία συγκέντρωσις γερμανικού στρατού εις μέγαν αριθμόν μεραρχιών δύναται να αποτελέση κίνδυνον δια την Ελλάδα ανεγνωρίσαμεν πρώτοι ημείς και ειδοποιήσαμε περί τούτου την αγγλικήν Κυβέρνησιν. Κατά πόσον ο κίνδυνος ούτος ή θα πραγματοποιηθεί ή θα αποτραπεί ή κατά πόσον είναι οριστικός και επικείμενος δεν έχομεν θετικάς πληροφορίας. Όπως ανεπτύξαμεν εις τον Στρατηγόν Ούέιβελλ, δύνανται να αποτρέψωσιν αυτόν δύο γεγονότα 1. Η στάσις τών βαλκανικών κρατών και της Ρωσίας 2. Η αντιμετώπισίς του δια επαρκών προς τούτο άγγλοελληνικών δυνάμεων. Όσον αφορά στήν στάσιν των βαλκανικών κρατών: Έχομεν εμπιστοσύνην εις την Τουρκίαν, αλλά δεν γνωρίζομεν ακόμη ποιαν απάντησιν έδωσεν εις τα έν Άγκύρα τεθέντα σαφή αγγλικά έρωτήματα. Η Βουλγαρία φρονούμεν ότι δεν θά αντιστή ενόπλως εις τήν διάβασιν των γερμανικών στρατευμάτων ενδεχομένως δύναται να συμπράξη και μετ' αυτών. Ή Γιουγκοσλαβία γνωρίζομεν θετικώς ότι θά αντιστή ένόπλως εις διάβασιν γερμανικού στρατού διά του εδάφους της έναντίον μας, εάν ή Γερμανία επιχειρήση ταύτην απροκλήτως. Δεν πιστεύει ότι προς τό παρόν υπάρχει κίνδυνος καθόδου γερμανικών στρατευμάτων έκ Ρουμανίας διά Γιουγκοσλαβίας ή Βουλγαρίας. Άφ' ετέρου, έχει λόγους νά πιστεύει άπολύτως ότι ή μεταφορά αγγλικών στρατευμάτων εις Μακεδονίαν θά προκαλέση πάραυτα την Γερμανίαν εις άμεσον επίθεσιν και εις τοιαύτην περίπτωσιν δεν υπόσχεται τίποτε διά την στάσιν της Γιουγκοσλαβίας ούτε και ότι θα αντιστή εις ενδεχομένην διάβασιν γερμανικού στρατού διά του έδάφους της κατά της Ελλάδος. Τί θά πράξη ή Ρωσία, αγνοούμεν. Έκ πάντων τούτων και εξ άλλων πληροφοριών έπεται, καθ' ημάς, ότι, ένώ εισέτι ουδεμία υπάρχει βεβαιότης ότι τά γερμανικά στρατεύματα θα διαβώσι τον Δούναβιν και θά προχωρήσωσι κατά τής Ελλάδος, υπάρχει η απόλυτος βεβαιότης ότι θα πράξωσι τούτο εύθύς ώς άγγλικά στρατεύματα αρχίσωσι μεταφερόμενα εις Μακεδονίαν. Παρ' όλα ταύτα, ημείς θα επροτιμώμεν την δευτέραν λύσιν, της διά κοινών ελληνοαγγλικών δυνάμεων αντιμετώπισιν του γερμανικού κινδύνου. Αλλά, όπως ανεπτύξαμεν διά μακρών εις τον Στρατηγόν Ούέιβελ, του ελληνικού στρατού αντιμετωπίζοντος έν Αλβανία υπερτέρας ίταλικάς δυνάμεις, δεν απομένουσιν εις Μακεδονίαν καί Θράκην παρά τρεις μεραρχίαι, ασθενεστάτη δύναμις διά τόσον μεγάλην έκτασιν. Εις τον Στρατηγόν Ούέιβελ ανεπτύξαμεν ποίας δυνάμεις εις τοιαύτην περίπτωσιν θά έπρεπε νά αποστείλη ή Αγγλία εις τό Μακεδονικόν μέτωπον. Ό Στρατηγός όμως μας απήντησεν ότι τούτο τού ήτο παντελώς αδύνατον έξ ελλείψεως τοιούτων δυνάμεων. Η αγγλική βοήθεια θα περιορισθεί εις 2 συντάγματα πεδινού πυροβολικού: (48 πυροβόλα). 2 συντάγματα βαρέως πυροβολικού: (32 πυροβόλα). 1 σύνταγμα μέσων αρμάτων : (50 άρματα).1 σύνταγμα μικτόν αντιαεροπορικών και άντιαρματικών: (16 αντιαεροπορικά και 24 αντιαρματικά). 1 τάγμα ελαφρών αρμάτων: (15 άρματα) 1 σύνταγμα αντιαεροπορικών πυροβόλων: ( 8-16 βαρέα πυροβόλα και 12 ελαφρά). ¨Οσον άφορα αεροπορία κατά τον Λόγκμορ , εκτός των 3 στολίσκων οίτινες πρόκειται νά έλθουν διά την αντιμετώπισιν των ιταλικών δυνάμεων, δεν δύναται να μας γνωρίσει πότε και τί διαθεσιμότητος θά είχε επί πλέον «διότι τούτο εξαρτάται εκ των εν Λιβύη επιχειρήσεων και εκ των έξ Αγγλίας αφίξεων».
Επομένως, είναι σαφές ότι η απόφαση για την εκτέλεση του Μεταξά είχε ληφθεί από τον Τσώρτσιλ και απέμενε η υλοποίηση της.
Το
«δηλητήριο» της SOE που συνδεόταν με την τοξίνη «κλοστρίντιουμ
μποτουλίνουμ» που προκαλεί γενική κατάρρευση του ανοσοποιητικού,
βρισκόταν ήδη στην Αθήνα και απέμενε η απόφαση για την χορήγηση.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941, Ο ΣΙΩΝΙΣΤΗΣ ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ. Ο ΣΙΩΝΙΣΤΗΣ ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΜΙΣΟΥΣΕ ΜΕ ΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟ 1941 ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΡΟΕΒΗΣΑΝ ΣΕ ΕΚΤΑΦΗ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΨΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ. ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΝΕΚΡΟΨΙΑΣ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Ζ.Π.
Εάν
η Ελλάς του στρατηγού Μεταξά το 1940, είχε το μέγεθος και την
στρατιωτική ισχύ της τότε Γαλλίας ((ΓΕΡΜΑΝΙΑ, πληθυσμός 80.000.000,
στρατιώτες 6.000.000, ΓΑΛΛΙΑ, πληθυσμός 45.000.000, στρατιώτες
4.000.000, ΕΛΛΑΣ πληθυσμός 7.000.000, στρατιώτες 600.000), κατ’
αναλογία, οι γερμανικές απώλειες θα ισοδυναμούσαν με ολοκληρωτικό
αφανισμό του γερμανικού στρατού.
ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΠΟΥ ΑΝΕΠΤΥΞΕ Ο ΗΝΩΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΩΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ (1300 Π.Χ.).
Ο Ελληνικός Στρατός των 600.000 ανδρών που είχε οργανώσει ο Αρχιστράτηγος Ιωάννης Μεταξάς συνέτριψε και πέταξε στην θάλασσα τον ιταλικό στρατό των 3.000.000 ανδρών.
Αντιστάθηκε σθεναρά στον γερμανικό στρατό των 6.000.000 και θα κέρδιζε την μάχη και εκεί αν: 1ον, δεν κατέρρεε σε 3 ημέρες ο σερβικός στρατός, γεγονός που μας άφησε ακάλυπτους στα νώτα μας. 2ον, οι άγγλοι δολοφόνησαν εγκαίρως τον φυσικό μας ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟ Ιωάννη Μεταξά και 3ον, οι πράκτορες των ξένων στα μετόπισθεν διακήρυξαν ότι ο στόχος για επέκταση του πολέμου στον νότο εκπληρώθηκε - σκοτώστε τον διάδοχο του Μεταξά, αρπάξτε το χρυσό των Ελλήνων και φύγετε.
"Τα οχυρά των Ελλήνων καταλαμβάνονται, δεν παραδίδονται".
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου