ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ Η ΕΒΡΑΙΑ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΟΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ – ΚΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟ – ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ
Σημείωση
ιστολογίου: Το παρακάτω άρθρο καθώς και τα μέρη Α-Β αποτελούν τμήμα
από το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου : «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που
εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2005 (σελίδες 139-169) και στους υποτίτλους:
Εσθήρ, το χρονικό ενός θεατρικού έρωτα
Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας
Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες!
Έγιναν από τον Ζ.Π. ορισμένες προσθήκες, τροποποιήσεις και συρραφές στο κείμενο.
Εσθήρ, το χρονικό ενός θεατρικού έρωτα
Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας
Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες!
Έγιναν από τον Ζ.Π. ορισμένες προσθήκες, τροποποιήσεις και συρραφές στο κείμενο.
Ο Ζ.Π. συνιστά την αγορά και μελέτη του
σπουδαίου αυτού βιβλίου του Μ. Καλόπουλου.
ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ, ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ.
Ενας ωτακουστής κατάσκοπος που γίνεται σωτήρας του βασιλιά παγιδεύοντας δυο-τρεις αφελείς αυλικούς. Μια διλημματική παγίδα, που εξοβελίζει μια αξιοπρεπή βασίλισσα. Ενας καταδότης-ρουφιάνος που εξελίσσεται σε ικανότατο δολοπλόκο, που τοποθετεί σκόπιμα στην αγκαλιά του βασιλιά, την εκπαιδευμένη στον έρωτα σύντροφό του, (νταβατζής = προαγωγός), η οποία είναι ανιψιά του (κόρη της αδελφής του!). Κρυφό επιτελείο συνωμοτών εξουδετερώνει και δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, τρομοκρατεί τον λαό με χιλιάδες εκτελέσεις και εξωθεί τον βασιλιά σε πόλεμο με γειτονική χώρα, πρότυπο πολιτισμού και ελευθερίας . Και όλα αυτά με μια ηρωίδα, που μπορεί καθημερινά να ενσαρκώνει θεατρικά τον απόλυτο έρωτα, ενώ μέσα της αισθάνεται ανείπωτη απέχθεια για τον ερωτικό βασιλικό σύντροφό της… διπροσωπίες, εκβιασμοί και απειλές θανάτου μεταξύ των πρωταγωνιστών ηρώων, είναι τα βασικά αφηγηματικά στοιχεία που συνθέτουν την περίφημη ιστορία της βιβλικής Εσθήρ, που ορισμένοι Έλληνες(;) μας την παρουσιάζουν σαν Αγία (!). Και βέβαια αντί όλων αυτών των παραπάνω, υπάρχουν οι υπνωτισμένοι θεολόγοι(!) που βλέπουν παντού: «την πρόνοια του θεού που κινεί τα νήματα της ιστορίας».
Ο δήθεν «θεός – ιεχωβά» λοιπόν, ορίζει πράγματι την ιστορία… αλλά μόνον αφού πρώτα επιστρατευθούν ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ στην κατεύθυνση αυτή, ένα σωρό ικανοί κατάσκοποι, συκοφάντες, αγαπητικοί, ταλαντούχοι ψεύτες, υποκριτές και αδίστακτοι εκβιαστές, δημιουργώντας τρόπον τινά, μια πρότυπη και ομολογουμένως ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ, ΓΙΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Παρ΄όλα αυτά, η ιστορία της Εσθήρ είναι όντως μια εκπληκτική ιστορία. Είναι ΑΞΙΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ και μας ξεναγεί λεπτομερώς στην ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ εβραιοχαλδαϊκή τέχνη της αδίστακτης αρπαγής προνομίων. Η ιστορία αυτή είναι πραγματικά αξεπέραστη για τις εμπνευσμένες συνταγές απάτης και διεισδύσεων στα κέντρα γέννησης και διαμόρφωσης του πλούτου, της εξουσίας και της ιστορίας, έχει δε γεννήσει εκατοντάδες εβραίους μιμητές και συνεχιστές ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.
Αρκεί να διαβάσουμε πως γεννήθηκε και στήθηκε η αυτοκρατορία των Ρότσιλντ και πως αυτή επηρέασε και διαμόρφωσε τα τελευταία 200 χρόνια την ιστορία του κόσμου.
Το βιβλίο λοιπόν της Εσθήρ, (αν διαβαστεί ολόκληρο), αποδεικνύει ως εντελώς αληθινό, αυτό που προσπαθεί να διαψεύσει: ΟΤΙ Η ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ και απολύτως κατευθυνόμενη και ενορχηστρωμένη ! Το βιβλίο της Εσθήρ αποδεικνύει ως εντελώς αληθινά, ακριβώς όλα όσα αρνείται. (Σημείωση: αντιπαραβολή με σημερινές καταστάσεις. Καταδικάστηκε από δικαστήριο προ ετών στην Γαλλία ένα περιοδικό, γιατί σύμφωνα με την καταδικαστική απόφαση: «παρουσίαζε τους Γαλλοεβραίους, να κατέχουν ισχυρές θέσεις στην πολιτική, οικονομική και καλλιτεχνική ζωή της Γαλλίας». Αυτό βέβαια είναι αλήθεια, πού είναι το ψέμα, η δημοσιοποίηση;).
Τελικά αυτό το βιβλίο αναδεικνύεται ουσιαστικά σε εκπληκτικό εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπίας και αποτελεί πολύτιμη ιστορική ξενάγηση στις τέχνες της στρατηγικής παγίδευσης. Το κείμενο περιγράφει πως παγιδεύουμε άτομα και έθνη, με γνωστά και άγνωστα υλικά και μεθόδους, απίστευτης αποτελεσματικότητας, πράγμα που μας υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε τους συγγραφείς της, ως τους ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΥΣ ΙΔΡΥΤΕΣ ΣΧΟΛΗΣ κατασκοπείας και πολέμου εν καιρώ ειρήνης!
Πριν αφήσουμε όμως τον καταπληκτικό συνωμότη Μαρδοχαίο, πρέπει να πούμε κάτι και για την συστηματική απόκρυψη της φυλετικής του ταυτότητας. Αν και Ιουδαίος στο θρήσκευμα και την καταγωγή, το πρώτο συνθετικό του ονόματός του Μάρδο- παραπέμπει στο όνομα του διασημότερου θεού της Βαβυλώνας ΜΑΡΔΟΥΚ. Ο κεντρικός λοιπόν ήρωας του βιβλίου της Εσθήρ, είναι πράγματι επί σκοπώ ένας κρυπτο-ιουδαίος, δηλαδή ένας κοινός κατάσκοπος. Ο Μαρδοχαίος γνωρίζει πολύ καλά όχι μόνο το ΠΩΣ, αλλά και το ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ, και κάνει τα πάντα, για να βρεθεί μέσα στα κέντρα των αποφάσεων, εξασφαλίζοντας τρόπους ελέγχου και επιρροής στις ιστορικές εξελίξεις. Μέσα σ΄αυτά τα κέντρα των αποφάσεων, άσκησε αθέμιτη επιρροή, αποσπώντας προνόμια με σκευωρίες, κατασκεύασε ενοχοποιητικά στοιχεία, δημιούργησε υποχείρια με ηδονές και ηδονιστικές ουσίες και εξόντωσε ΑΝΗΛΕΩΣ χιλιάδες ανθρώπους. Υπήρξε δηλαδή ένας ικανότατος εκπαιδευμένος κατάσκοπος σε εντεταλμένη υπηρεσία και με αυτόν οι Ιουδαίοι ουσιαστικά καθοδηγούσαν το ισχυρότερο κέντρο αποφάσεων της εποχής του. (Σημείωση: Mαρδοχαίος ήταν και το εβραϊκό όνομα του Μαρξ. Μαρδοχαίος λέγεται και ο σημερινός μεγιστάνας των ΜΜΕ που ελέγχει σήμερα σε όλον τον κόσμο την σχετική αγορά).
Ποιος
είναι όμως ο συγκεκριμένος βασιλιάς, γύρω απ΄τον οποίο εκτυλίσσεται η
ιστορία της Εσθήρ; Η Εβραϊκή μετάφραση της Βίβλου τον αποκαλεί
«Ασσουήρη» , ενώ των Ο΄: «Αρταξέρξη» . Στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη
διαβάζουμε: «Ασσουήρης: εξελληνισμένος τύπος του Εβραϊκού ονόματος της
Παλαιάς Διαθήκης Αχασβερός».
Ο Παν. Ι. Μπρατσιώτης, ο τακτικός καθηγητής της ερμηνείας της Π. Διαθήκης και πρώην διευθυντής του περιοδικού της ιεράς συνόδου «Ιερός Σύνδεσμος», γράφει στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, λέξη Αχασβερός: «Αχασβερός: Το όνομα τούτο απαντάται πρώτα στην Εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, στα βιβλία Εσθήρ (1.1.), Δανιήλ (9.1) και Β΄ Εσδρας (4.6), στην μετάφραση δε των εβδομήκοντα (Ο΄ Δανιήλ 9.1 και Β΄ Εσδρας 4.6), αποδίδεται ως Ασσουήρος. Κατά τις νεότερες όμως έρευνες, ιδιαίτερα μετά την ανάγνωση των περσικών επιγραφών ( προφανώς αναφέρεται στα ευρήματα των ανασκαφών στα Σούσα) έγινε σαφές, ότι πρόκειται περί του βασιλέως των Περσών Ξέρξου του Α΄ (486-465 π.Χ.) ο οποίος περσιστί λέγεται Ξιαγαρσία(ς). Το όνομα αυτό, κατά εσφαλμένη προφορά, έγινε Αχασβερός και στην μετάφραση των Ο΄ αποδίδεται ως Αρταξέρξης, χωρίς όμως να πρόκειται περί αυτού, αλλά πιθανότατα πάλι περί του Ξέρξη Α΄, στην ιστορία του οποίου, άριστα προσαρμόζεται κατά τις νεότερες αρχαιολογικές και ιστορικές έρευνες το περιεχόμενο του βιβλίου της Εσθήρ»
Είναι αλήθεια ότι για την ακριβή ταυτότητα του Πέρση βασιλιά «Ασσουήρη» Εσθήρ 1.1, έχουν γραφτεί κατά την αρχαιότητα πολλές ανακρίβειες. Ο Ιώσηπος π.χ. ακολουθώντας τους Ο΄, αποκαλεί τον μονάρχη αυτόν Αρταξέρξη, αλλά η μεταφραστική ομάδα των εκδόσεων «Κάκτος» στην αντίστοιχη επεξηγηματική της παραπομπή (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 11.184 παραπομπή 25) διευκρινίζει: «στην πραγματικότητα το εβραϊκό Ahasweros είναι μεταγραφή του περσικού Κsayarsa, δηλαδή Ξέρξης, όμως ο Ιώσηπος λαθεμένα τον ταυτίζει με τον Αρταξέρξη ακολουθώντας την Π. Διαθήκη των Ο΄!»
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;
Γιατί οι εβδομήκοντα δύο Εβραίοι λόγιοι, αν και κοντύτερα στα γεγονότα, έκαναν αυτό το παράξενο λάθος στην περσική λέξη Ksayarsa, μεταφράζοντάς την πρώτα αόριστα ως Ασουήρη και μετά εντελώς λαθεμένα ως Αρταξέρξη αντί του ορθού Ξέρξη;
ΤΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΛΑΘΟΣ, ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ.
Η ιστορία αυτή, έφτασε στα χέρια μας από την ξαφνική μετάφραση που επέβαλε με διαταγή του, στα κείμενα αυτά ο Πτολεμαίος Β’ περί το 270 π.Χ. αποσπώντας την γνωστή μετάφραση των εβδομήκοντα (Ο΄ ή Septuagint). Η μετάφραση εκείνη φυλάχτηκε στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, για περισσότερο από έξη αιώνες !
Η μετάφραση των Ο΄ γίνεται στην εποχή των άμεσων επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο κέντρο του ελληνιστικού κόσμου (γύρω στο 270 π.Χ.) στην Αλεξάνδρεια κατ΄απαίτηση του Πτολεμαίου Β΄, σε μια περίοδο δηλαδή, που Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΕΣΟΥΡΑΝΟΥΣΕ και οι άθλοι του μεγάλου Μακεδόνα, ήταν ακόμα πρόσφατοι.
ΚΑΘΕ ΦΑΝΕΡΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ, ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ Α΄, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ, ΗΤΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ !
Το μεταφραστικό αυτό λάθος λοιπόν, φαίνεται πως υπαγόρευσε στους λόγιους μεταφραστές της Βίβλου, η καυτή ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ της εποχής τους.
Έκτοτε, πολλοί, αντιγράφοντας τους Ιουδαίους αυτούς μεταφραστές της Π. Διαθήκης, δανείσθηκαν την λεπτομέρεια αυτή, επαναλαμβάνοντας και μεταφέροντας το σκόπιμο λάθος. Τελικά όλοι σήμερα, και οι Ιουδαίοι και η εκκλησία, δέχονται ανεπιφύλακτα, ότι ο Ασουήρης της Εσθήρ είναι ο Ξέρξης Α΄, ο γιός του Δαρείου Α΄, δηλαδή: «ΞΕΡΞΗΣ Ο ΔΑΡΕΙΟΥ» όπως τον αποκαλεί ο Ηρόδοτος. 7.186.10.
Aς θυμίσουμε όμως λίγο καλύτερα, το ποιος ακριβώς είναι ο συγκεκριμένος βασιλιάς Ξέρξης. Στην περσική ιστορία, έχουν καταγραφεί μόνο δύο βασιλείς με αυτό το όνομα: ο Ξέρξης Α΄, που βασίλεψε είκοσι ένα χρόνια (486 – 465 π.Χ.) και ο εγγονός του ο Ξέρξης Β΄. Ο Ξέρξης Β΄, βασίλεψε μόνο για 45 ημέρες, ήταν ένας εντελώς ασήμαντος βασιλιάς, που εφονεύθη το 425 π.Χ. Εξ αυτού χάνει την υποψηφιότητα, να είναι αυτός ο σύντροφος της Εσθήρ, μια και κατά το βιβλίο, το ειδύλλιό του με την Εσθήρ εκτυλίσσεται στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του. Εσθήρ 1.2. Έτσι μένει μόνο ο Ξέρξης Α΄ , ο γιός του Δαρείου, ως ο μοναδικό υποψήφιος σύζυγος της Εσθήρ.
Μόλις τελείωσε αισίως για τον Μαρδοχαίο, την Εσθήρ και τους Ιουδαίους της Περσίας αυτή η ιστορία, έπρεπε να καταγραφεί με απόλυτο σεβασμό στην γραπτή προγονική τους παρακαταθήκη. Πράγματι αυτή η μεγάλη επιτυχία καταγράφηκε και κάποιος παρέδωσε γραπτή αναφορά στο κεντρικό Ιουδαϊκό ιερατείο. Διαβάζουμε στην σχετική καταχώριση: «λευίτης ιερέας, έφερε την επιστολή αυτή, του Μαρδοχαίου, την σχετική με την γιορτή των Πουρείμ και έλεγαν γι’ αυτήν ότι είναι αληθινή». (Σημείωση στο τέλος του βιβλίου της Εσθήρ).
Έτσι με τον ανάλογο σεβασμό, η αναφορά του Μαρδοχαίου ( το κατοπινό βιβλίο της Εσθήρ), κατεχωρήθη πράγματι σαν αυθεντική, μαζί με άλλες παρόμοιες πετυχημένες συνταγές επέμβασης στην ιστορία.
Όλοι οι Ιουδαίοι, εδώ και 2.500 χρόνια, γιορτάζουν κάθε χρόνο την γιορτή ΠΟΥΡΕΙΜ, σε ανάμνηση των ένδοξων κατορθωμάτων του Μαρδοχαίου. Στην τελετή διαβάζεται φωναχτά και θεατρικά το βιβλίο της Εσθήρ, το δε Ταλμούδ αναγνωρίζει το βιβλίο ως ΚΟΡΥΦΑΙΟ βιβλίο του Ιουδαϊσμού και συμβουλεύει όλοι οι παριστάμενοι εβραίοι στην γιορτή να κραυγάζουν: «καταραμένος να είσαι Αμάν ΜΑΚΕΔΟΝΑ».
Ο Παν. Ι. Μπρατσιώτης, ο τακτικός καθηγητής της ερμηνείας της Π. Διαθήκης και πρώην διευθυντής του περιοδικού της ιεράς συνόδου «Ιερός Σύνδεσμος», γράφει στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, λέξη Αχασβερός: «Αχασβερός: Το όνομα τούτο απαντάται πρώτα στην Εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, στα βιβλία Εσθήρ (1.1.), Δανιήλ (9.1) και Β΄ Εσδρας (4.6), στην μετάφραση δε των εβδομήκοντα (Ο΄ Δανιήλ 9.1 και Β΄ Εσδρας 4.6), αποδίδεται ως Ασσουήρος. Κατά τις νεότερες όμως έρευνες, ιδιαίτερα μετά την ανάγνωση των περσικών επιγραφών ( προφανώς αναφέρεται στα ευρήματα των ανασκαφών στα Σούσα) έγινε σαφές, ότι πρόκειται περί του βασιλέως των Περσών Ξέρξου του Α΄ (486-465 π.Χ.) ο οποίος περσιστί λέγεται Ξιαγαρσία(ς). Το όνομα αυτό, κατά εσφαλμένη προφορά, έγινε Αχασβερός και στην μετάφραση των Ο΄ αποδίδεται ως Αρταξέρξης, χωρίς όμως να πρόκειται περί αυτού, αλλά πιθανότατα πάλι περί του Ξέρξη Α΄, στην ιστορία του οποίου, άριστα προσαρμόζεται κατά τις νεότερες αρχαιολογικές και ιστορικές έρευνες το περιεχόμενο του βιβλίου της Εσθήρ»
Είναι αλήθεια ότι για την ακριβή ταυτότητα του Πέρση βασιλιά «Ασσουήρη» Εσθήρ 1.1, έχουν γραφτεί κατά την αρχαιότητα πολλές ανακρίβειες. Ο Ιώσηπος π.χ. ακολουθώντας τους Ο΄, αποκαλεί τον μονάρχη αυτόν Αρταξέρξη, αλλά η μεταφραστική ομάδα των εκδόσεων «Κάκτος» στην αντίστοιχη επεξηγηματική της παραπομπή (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 11.184 παραπομπή 25) διευκρινίζει: «στην πραγματικότητα το εβραϊκό Ahasweros είναι μεταγραφή του περσικού Κsayarsa, δηλαδή Ξέρξης, όμως ο Ιώσηπος λαθεμένα τον ταυτίζει με τον Αρταξέρξη ακολουθώντας την Π. Διαθήκη των Ο΄!»
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;
Γιατί οι εβδομήκοντα δύο Εβραίοι λόγιοι, αν και κοντύτερα στα γεγονότα, έκαναν αυτό το παράξενο λάθος στην περσική λέξη Ksayarsa, μεταφράζοντάς την πρώτα αόριστα ως Ασουήρη και μετά εντελώς λαθεμένα ως Αρταξέρξη αντί του ορθού Ξέρξη;
ΤΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΛΑΘΟΣ, ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ.
Η ιστορία αυτή, έφτασε στα χέρια μας από την ξαφνική μετάφραση που επέβαλε με διαταγή του, στα κείμενα αυτά ο Πτολεμαίος Β’ περί το 270 π.Χ. αποσπώντας την γνωστή μετάφραση των εβδομήκοντα (Ο΄ ή Septuagint). Η μετάφραση εκείνη φυλάχτηκε στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, για περισσότερο από έξη αιώνες !
Η μετάφραση των Ο΄ γίνεται στην εποχή των άμεσων επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο κέντρο του ελληνιστικού κόσμου (γύρω στο 270 π.Χ.) στην Αλεξάνδρεια κατ΄απαίτηση του Πτολεμαίου Β΄, σε μια περίοδο δηλαδή, που Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΕΣΟΥΡΑΝΟΥΣΕ και οι άθλοι του μεγάλου Μακεδόνα, ήταν ακόμα πρόσφατοι.
ΚΑΘΕ ΦΑΝΕΡΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ, ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ Α΄, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ, ΗΤΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ !
Το μεταφραστικό αυτό λάθος λοιπόν, φαίνεται πως υπαγόρευσε στους λόγιους μεταφραστές της Βίβλου, η καυτή ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ της εποχής τους.
Έκτοτε, πολλοί, αντιγράφοντας τους Ιουδαίους αυτούς μεταφραστές της Π. Διαθήκης, δανείσθηκαν την λεπτομέρεια αυτή, επαναλαμβάνοντας και μεταφέροντας το σκόπιμο λάθος. Τελικά όλοι σήμερα, και οι Ιουδαίοι και η εκκλησία, δέχονται ανεπιφύλακτα, ότι ο Ασουήρης της Εσθήρ είναι ο Ξέρξης Α΄, ο γιός του Δαρείου Α΄, δηλαδή: «ΞΕΡΞΗΣ Ο ΔΑΡΕΙΟΥ» όπως τον αποκαλεί ο Ηρόδοτος. 7.186.10.
Aς θυμίσουμε όμως λίγο καλύτερα, το ποιος ακριβώς είναι ο συγκεκριμένος βασιλιάς Ξέρξης. Στην περσική ιστορία, έχουν καταγραφεί μόνο δύο βασιλείς με αυτό το όνομα: ο Ξέρξης Α΄, που βασίλεψε είκοσι ένα χρόνια (486 – 465 π.Χ.) και ο εγγονός του ο Ξέρξης Β΄. Ο Ξέρξης Β΄, βασίλεψε μόνο για 45 ημέρες, ήταν ένας εντελώς ασήμαντος βασιλιάς, που εφονεύθη το 425 π.Χ. Εξ αυτού χάνει την υποψηφιότητα, να είναι αυτός ο σύντροφος της Εσθήρ, μια και κατά το βιβλίο, το ειδύλλιό του με την Εσθήρ εκτυλίσσεται στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του. Εσθήρ 1.2. Έτσι μένει μόνο ο Ξέρξης Α΄ , ο γιός του Δαρείου, ως ο μοναδικό υποψήφιος σύζυγος της Εσθήρ.
Μόλις τελείωσε αισίως για τον Μαρδοχαίο, την Εσθήρ και τους Ιουδαίους της Περσίας αυτή η ιστορία, έπρεπε να καταγραφεί με απόλυτο σεβασμό στην γραπτή προγονική τους παρακαταθήκη. Πράγματι αυτή η μεγάλη επιτυχία καταγράφηκε και κάποιος παρέδωσε γραπτή αναφορά στο κεντρικό Ιουδαϊκό ιερατείο. Διαβάζουμε στην σχετική καταχώριση: «λευίτης ιερέας, έφερε την επιστολή αυτή, του Μαρδοχαίου, την σχετική με την γιορτή των Πουρείμ και έλεγαν γι’ αυτήν ότι είναι αληθινή». (Σημείωση στο τέλος του βιβλίου της Εσθήρ).
Έτσι με τον ανάλογο σεβασμό, η αναφορά του Μαρδοχαίου ( το κατοπινό βιβλίο της Εσθήρ), κατεχωρήθη πράγματι σαν αυθεντική, μαζί με άλλες παρόμοιες πετυχημένες συνταγές επέμβασης στην ιστορία.
Όλοι οι Ιουδαίοι, εδώ και 2.500 χρόνια, γιορτάζουν κάθε χρόνο την γιορτή ΠΟΥΡΕΙΜ, σε ανάμνηση των ένδοξων κατορθωμάτων του Μαρδοχαίου. Στην τελετή διαβάζεται φωναχτά και θεατρικά το βιβλίο της Εσθήρ, το δε Ταλμούδ αναγνωρίζει το βιβλίο ως ΚΟΡΥΦΑΙΟ βιβλίο του Ιουδαϊσμού και συμβουλεύει όλοι οι παριστάμενοι εβραίοι στην γιορτή να κραυγάζουν: «καταραμένος να είσαι Αμάν ΜΑΚΕΔΟΝΑ».
Μετά την διαφωτιστική αυτή ξενάγηση στο βιβλίο της Εσθήρ και στις αναφορές από τον Ηρόδοτο, πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε:
ΓΙΑΤΙ, Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ Ή ΙΕΧΩΒΑ, ΘΑ ΕΠΙΘYΜΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΑΘΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;
Και αν επιτέλους, όπως είναι προφανές, κανένας αληθινός θεός δεν εμπλέκεται σ΄όλα αυτά, τότε ποιος είναι εκείνος ο σατανικός μηχανισμός, ο χειροκίνητος εκείνος «θεός», που αιώνες τώρα μπορεί ανενόχλητος να παίζει με τον ύπνο των ανθρώπων, στέλνοντας με επιτυχία «κατ΄όναρ» τέτοιες εκβιαστικές εντολές πολέμου;
Γνωρίζουμε σήμερα ότι στο μακρινό ακόμα παρελθόν, κάποιοι είχαν ανακαλύψει την δύναμη των ονειρο-υποβολών ή ονειρο-εμφυτεύσεων, εκμεταλλευόμενοι τις δυνάμεις των ονειροποιών φυτών. Κάποιοι κατάφεραν να δαμάσουν τις δυνάμεις αυτές και να κατακτήσουν την αποδοτικότατη ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΟΥ, την οποία και εκμεταλλεύθηκαν, φυτεύοντας μεθοδικά στην ψυχή των αρχόντων της εποχής τους, εντολές με την μορφή θεόσταλτων ονείρων.
Κάτι τέτοιο ακούγεται πράγματι υπερβολικό. Εν τούτοις, ο μεγάλος αριθμός περιπτώσεων, που στα ιστορικά μας κείμενα, έντονα και σχεδόν ξεκάθαρα υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, πρέπει να μας αναγκάσει να θεωρήσουμε την εκδοχή αυτή, τουλάχιστον ως εξαιρετικά πιθανή. Σήμερα, με την εξέλιξη της ΥΠΝΟ-ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ, η οποία συνηγορεί αναφανδόν στην δυνατότητα τέτοιων ονειρο-υποβολών μέσω φαρμακευτικών ουσιών και όχι μόνο, η εκδοχή αυτή εμφανίζεται εξαιρετικά βέβαιη.
Φαντασθείτε μόνο την δύναμη ενός τέτοιου όπλου επέμβασης στην ΙΣΤΟΡΙΑ! Η ιδέα είναι τόσο δελεαστική…που θα αποτελούσε μάλλον ανεξήγητη αβλεψία του πολυμήχανου δόλου, αν δεν είχε ανακαλύψει κάτι ανάλογο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν, αναγνωρίζουμε εδώ την εκδοχή της ονειρομαγγανείας, αλλά ΠΟΣΕΣ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΜΕ, που με σαφήνεια τις υπαινίσσονται.
Είναι αλήθεια τραγικό, που μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρές μελέτες στην κατεύθυνση αυτή, που να εξετάζουν λεπτομερώς την ανατριχιαστική αυτή εκδοχή, τουλάχιστον στις κομβικές και καθοριστικές στιγμές της ιστορίας. Στα ευρύτερα ιστορικά αρχεία ( για όποιον θέλει να ψάξει) υπάρχει σαφής καταγραφή ανάλογων περιπτώσεων, που δείχνουν την εκφοβιστική χειραγώγηση, συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων με την εμφύτευση θεϊκών ονειρο-εντολών.
Κάποιοι λοιπόν , με όπλο τους τα πολλά και ποικίλα ονειροποιά υλικά, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον τρόμο ή τον ενθουσιασμό των θυμάτων τους, φέρνοντας σταδιακά την τέχνη του ονειροποιού, σε επίπεδα λειτουργικής τέχνης, που τους βοήθησε να αναρριχηθούν στις εξουσίες της εποχής τους και να μεταμορφωθούν σε θριαμβευτικούς επιβήτορες της ιστορίας. Αυτοί λοιπόν, οι συγκεκριμένοι ονειρο-χειραγωγοί είχαν κάθε λόγο να ονομάζουν «θεϊκά», αυτά τα ιστοριογόνα όνειρα.
Ο αρχαίος ιουδαίος ιστορικός (και ταυτόχρονα Ραββίνος) Φίλων, στο βιβλίο του «Περί ικετών» γράφει: «θεόπεμπτα είναι τα όνειρα» και υπερθεματίζοντας, απαριθμεί και φυσικά ονομάζει ΘΕΪΚΑ, τα πάμπολλα βιβλικά όνειρα που εξασφάλισαν στους προγόνους του, ευκαιρίες αναρρίχησης στις εξουσίες της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας και της Περσίας. Ταυτόχρονα αναφέρει και γνωρίζει πολύ καλά τις ΥΠΝΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΕΣ, ιδιότητες διαφόρων φυτών (και του Μανδραγόρα) που χρησιμοποίησαν οι πρόγονοί του, για να επηρεάσουν την ιστορία. « ΟΙ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ ΠΙΝΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΒΑΘΥ ΥΠΝΟ ΠΙΕΖΟΝΤΑΙ».
Ο έτερος εβραίος ραββίνος ιστορικός, ο Φλάβιος Ιώσηπος, αναφέρει βέβαια το φυτό Μανδραγόρα, αλλά αποφεύγει να αναλύσει την φοβερά δηλητηριώδη, υπνοποιό και ονειροποιό δύναμη του φυτού.
Θα επιστρέψουμε για λίγο πάλι στην αφήγηση του Ηροδότου για να δούμε, με ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ τώρα, μια παράξενη λεπτομέρεια της αφήγησής του, η οποία μας υποχρεώνει να προσέξουμε καλύτερα την πιθανότητα κατασκευής συνωμοτικής ονειρο- εντολής πολέμου κατά των Ελλήνων, στους Ξέρξη και Αρτάβανο.
Πράγματι, στην συνέχεια της περιγραφής του, ο Ηρόδοτος όχι μόνο δεν αναφέρεται σε κάτι καθαρά ονειρικό, όπως κάνει αλλού (π.χ. το όνειρο του Κύρου με τις φτερούγες), αλλά μας περιγράφει την σκανδαλωδώς παράξενη απαίτηση του βασιλιά Ξέρξη, να παραστήσει ο στρατηγός Αρτάβανος τον βασιλιά για μια μέρα και μάλιστα την νύχτα, να κοιμηθεί στο βασιλικό κοιτώνα, βέβαιος ότι έτσι θα ξεγελαστεί ο εντολέας άγγελος και θα επισκεφθεί και τον Αρτάβανο με το ίδιο βασανιστικό όνειρο κατά της Ελλάδος!
Στην παράξενη αυτή λεπτομέρεια όμως, που φανερά δεν ταιριάζει καθόλου σε συνηθισμένες ονειρικές καταστάσεις, εμείς μπορούμε να δούμε έντονα, την προσπάθεια επανάληψης του μηχανισμού της μαγγανείας. Η συγκεκριμένη απαίτηση, προδίδει την ανάγκη διατήρησης συγκεκριμένων συνθηκών, για την δυνατότητα επανεμφάνισης των «ονείρων». Φαίνεται πως οι ονειροποιοί συνωμότες, έκαναν πράγματι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό λάθος, που φυσιολογικά θα έπρεπε να ενεργοποιήσει τους υποψιασμούς, ακόμα και των αφελέστερων αναγνωστών. Όχι μόνο έβαλαν τον σαστισμένο Ξέρξη, να προτείνει στον Αρτάβανο την εντελώς ανόητη αυτή ιδέα, να ξεγελάσει δηλαδή τον ονειροδότη θεό, φορώντας την βασιλική στολή στον στρατηγό του, αλλά στην συνέχεια, η αφήγηση παρουσιάζει και τον υποτιθέμενο θεό, να παίζει ευχαρίστως το παιχνίδι της παράξενης αυτής πρότασης του Ξέρξη.
Στην αφήγηση βέβαια, μπορεί να φαίνεται πως την εξωφρενική αυτή πρόταση κάνει στον Αρτάβανο ο ίδιος ο Ξέρξης, αλλά βασανίζοντας ελάχιστα την εικόνα, γίνεται φανερό, ότι η συγκεκριμένη φαινομενικά ανόητη ιδέα, δεν μπορεί να είναι του Ξέρξη, αλλά του υπεβλήθη, είτε στην ώρα της νυχτερινής δεκτικής του κατατονίας, είτε από τους ευφυείς συνωμότες που συνεχώς την ημέρα τον περιστοίχιζαν. Ο λόγος αυτής της πρότασης ήταν απλούστατος. Οι υποβολείς ονείρων, ήθελαν και το επόμενο θύμα τους, ο Αρτάβανος, να βρίσκεται μέσα στο ΒΑΣΙΛΙΚΟ υπνοδωμάτιο, όπου είχαν ήδη εξασφαλισμένη πρόσβαση και είχαν στήσει λειτουργικά και με ασφάλεια, όλα τα σκηνικά προαπαιτούμενα για την ονειρο-παράσταση.
Έπρεπε λοιπόν και το επόμενο θύμα τους, όχι απλά να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, αλλά να υποδυθεί και όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του καθημερινού βασιλικού βίου. Δηλαδή να ζήσει μια ολόκληρη μέρα σαν βασιλιάς, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν πάνω του, όλες τις ευκαιρίες επέμβασης (μαγγανείες) στις διατροφικές συνήθειες του βασιλιά, κατά την διάρκεια της μέρας, ή λίγο πριν απ΄την νυχτερινή κατάκλισή του.
Με τον Αρτάβανο λοιπόν στην θέση του βασιλιά, να έχει πιεί ή να έχει φάει τα κατάλληλα πράγματα, στην κατάλληλη ώρα, μπορούσαν με κάθε ευκολία να επαναλάβουν την ίδια ακριβώς συνταγή της ονειρο-υποβολής με την βοήθεια ασφαλώς συγκεκριμένης υπνοφόρου δρόγης, προσφερόμενης προφανώς σε κάποιο μαγγανισμένο καθιερωμένο δείπνο ή βραδινό ρόφημα του βασιλιά.
Φαίνεται λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη πρόταση: «να κοιμηθεί ο Αρτάβανος στο βασιλικό κρεβάτι» Ηρόδοτος 7.15.16, υποβιβάζει αυτόματα και οριστικά τον συνεργαζόμενο θεό σε απλό συνωμότη. Ολοφάνερα η πρόταση αυτή έγινε, μόνο και μόνο, επειδή δεν υπήρχε η ανάλογη δυνατότητα επέμβασης στην διατροφή, αλλά και στο υπνοδωμάτιο του Αρτάβανου.
Παραμένει βέβαια αναπάντητη η σοβαρή ερώτηση: Μπορούσαν πράγματι να πλησιάσουν το βασιλικό κρεβάτι οι σωματοφύλακες του βασιλιά; Και αν ναι θα είχε ο βασιλιάς την αφέλεια να έχει αλλοεθνείς για σωματοφύλακές του;
Για να απαντήσουμε στις καίριες αυτές ερωτήσεις πρέπει να μεταφερθούμε για λίγο στο βιβλίο Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.3-4:
«Κάποτε ο πατέρας του Ξέρξη Α΄, ο βασιλιάς Δαρείος, (αυτός που πρωτοάρχισε τις εχθροπραξίες εναντίον των Ελλήνων, αυτός που όταν ξυπνούσε έπρεπε οι αυλικοί του να του υπενθυμίζουν τους κακούς Αθηναίους), πήγε στο υπνοδωμάτιό του να κοιμηθεί. Τότε οι τρείς νεαροί ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ είπαν μεταξύ τους: ελάτε να πούμε ποιό κατά την γνώμη μας είναι το ισχυρότερο πράγμα στον κόσμο, και όποιου ο λόγος φανεί στον βασιλιά ο ευφυέστερος, εκείνος θα πάρει μεγάλα δώρα και τιμές. Έγραψαν λοιπόν ο καθένας την γνώμη του και την ΕΒΑΛΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΔΑΡΕΙΟΥ και είπαν: Όταν θα σηκωθεί από τον ύπνο ο βασιλιάς, θα του δώσουν τα σημειώματα»
«Οι τρείς αυτοί σωματοφύλακες έγραψαν πλάι στον κοιμώμενο βασιλιά την γνώμη τους. Ο πρώτος ότι το ισχυρότερο όλων είναι το κρασί. Ο δεύτερος ότι ο ισχυρότερος όλων είναι ο βασιλιάς. Ο τρίτος όμως έγραψε ότι επικρατέστερη είναι η γυναίκα, όλα όμως τα νικάει η αλήθεια». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.11-12.
«Το πρωί οι τρεις σωματοφύλακες του Βασιλιά ανέλυσαν την σκέψη τους εκτεταμένα και ο βασιλιάς ΔΑΡΕΙΟΣ είπε στον τρίτο, τον Ζοροβάβελ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ: ζήτησέ μου ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ και περισσότερο απ΄όσα συμφωνήσαμε και εγώ θα σου τα δώσω, γιατί αποδείχθηκες Ο ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ και θα γίνεις σύμβουλός μου ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ.
Τότε ο Ζοροβάβελ ζήτησε από τον βασιλιά ΔΑΡΕΙΟ να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 4.32-44.
Από το περιστατικό αυτό βλέπουμε, πως λίγα μόνο χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Δαρείος, (521 – 485 π.χ.), ο ίδιος ο πατέρας του Ξέρξη, ο Πέρσης βασιλιάς που πρώτος εκστράτευσε ανεπιτυχώς κατά της Ελλάδος, φιλοξενούσε ευχαρίστως στην αυλή του, άτομα διαφορετικής φυλής και καταγωγής. Και όχι μόνο στην αυλή του, αλλά οι ίδιοι οι σωματοφύλακές του, (να μην ξεχνούμε: ο ένας ήταν εβραίος), ήταν άτομα διαφορετικής καταγωγής, πίστης, καταβολών και επιδιώξεων, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να προσεγγίζουν, όχι μόνο το υπνοδωμάτιό του, αλλά και το ίδιο το προσκέφαλο του βασιλιά. Ας μην σχολιάσουμε βέβαια το γεγονός, ότι ο εβραίος Ζοροβάβελ, έγινε και ΜΕΛΟΣ της ανθελληνικής οικογένειας του Δαρείου.
Να λοιπόν, πως μια ανεξήγητη παραδοξότητα στην περιγραφή του Ηροδότου, υπό το φως της απλής τυπικής ανάλυσης, έπρεπε να αναγκάσει την ιστορική έρευνα, όχι μόνο να ανακαλύψει την ενδεχόμενη ονειροποιό μαγγανεία, αλλά και να την συνυπολογίζει τουλάχιστον ως συνέκδοχη αιτία της αιματηρής και πολιτισμοκτόνου καθόδου του Ξέρξη στην Ελλάδα.
Αντί αυτού, αιώνες τώρα ειδικοί και μη, προσπερνούν υποτιμητικά τις λεπτομέρειες της τόσο παράξενης αυτής περιγραφής (που σημειωτέον αποτελεί ίσως την εκτενέστερη περιγραφή ονείρου από αναγνωρισμένο ιστορικό όπως ο Ηρόδοτος) με επιδεικτική αδιαφορία και ΕΙΡΩΝΙΚΑ χαμόγελα.
Από την άλλη δεν αμφιβάλλουμε, πως ίσως κάποιοι να κοντοστάθηκαν πάνω από την αινιγματική αυτή περιγραφή του Ηροδότου και προσωρινά να φιλοξένησαν, ένα αχνό νεφελώδες ερωτηματικό. Όμως εντελώς αβοήθητοι, λόγω της παντελούς άγνοιας ανάλογων περιπτώσεων, οι υποψιασμοί τους αυτοί, αστήρικτοι και ανεπιβεβαίωτοι, αδράνησαν και η όποια πρόσκαιρη νεφελώδης απορία τους, διαλύθηκε ανεκμετάλλευτη, σαν μοναχικό συννεφάκι, ανίσχυρο να προκαλέσει την απαιτούμενη ευεργετική βροχή ερωτήσεων.
Βέβαια, όλη αυτή η γενικευμένη απουσία υποψιασμών, μόνο ανερμήνευτη και τυχαία δεν είναι, αφού η τέχνη του δόλου, αιώνες τώρα παραμένει αόρατη και άγνωστη, ακόμα και στους εραστές των καλύτερων ιστορικών καταδύσεων. Το κολοσσιαίας σημασίας όμως ενδεχόμενο, μιας ονειρο-χειραγώγησης, που υποχρέωσε τον Πέρση βασιλιά, εκβιαστικότερα από οποιανδήποτε άλλη αιτία, να εκστρατεύσει κατά των Ελλήνων, ούτε καν σαν ακραία εκδοχή, δεν νομίζω ότι απασχόλησε ποτέ και κανέναν.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ένα τέτοιο συγκλονιστικό συμπέρασμα, γύρω απ΄τους μηχανισμούς υποκίνησης της σημαντικότερης εκστρατείας κατά του πολιτισμού των Ελλήνων, ακόμα και στην ασθενέστερη εκδοχή του, θα έγραφε επαναστατική ιστορία αφύπνισης, αποκαλύπτοντας ως αληθινούς τους υπαρκτούς μηχανισμούς παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία.
ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΟ ΑΥΤΗ ΜΑΓΓΑΝΕΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΙΝΙΧΘΗ Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ 5Ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ.
Από τότε πέρασαν 25 αιώνες. Στην περίπτωση που κάποιοι παρατηρητικοί αναλυτές, αιώνες πριν έκαναν γνωστή, έστω και σαν εκδοχή, μια τέτοια ισχυρή και άκρως εντυπωσιακή δυνατότητα χειραγώγησης ιστορικών εξελίξεων, ολόκληρος ο δυτικός λεγόμενος πολιτισμός, θα είχε υψηλότερο δείκτη υποψιασμών και οι ιστορικές εξελίξεις, ενδεχομένως θα ήταν συγκλονιστικά θετικότερες.
Αντιθέτως, κάποιοι επαΐοντες, μέχρι σήμερα, με ανυποχώρητη υποτιμητική διάθεση, πετούν αβασάνιστα τις λεπτομέρειες αυτές του Ηροδότου στα αζήτητα, θεωρώντας αδιανόητη κάθε πιθανότητα τέτοιας αποκωδικοποίησης της συγκεκριμένης κομβικής ιστορικής περιγραφής και ονομάζουν «ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΡΟΔΟΤΟΥ» και «απόπειρες δραματοποίησης», όλες αυτές τις πολύτιμες λεπτομέρειες.
Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει κατ΄ ανάγκην από υστεροβουλία, αλλά από παντελή, εγκληματική θα έλεγα άγνοια, της τεράστιας συμμετοχής της μαγγανείας στην ιστορία.
Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να επιμένει, πως δεν φαίνεται και πολύ πιθανό ένας βασιλιάς όπως ο Ξέρξης, να υποκινήθηκε τόσο ισχυρά από όνειρα για μια τέτοια εκστρατεία.
Κάποιος άλλος όμως που μελέτησε την ανατολίτικη δεισιδαιμονία εκτενέστερα γράφει επ΄αυτού: «Το όνειρο για τον Βαβυλώνιο, είχε κάτι απ΄την πραγματικότητα. Δεν έχει σημασία αν στο όνειρό του είδε κάποιον θεό, γι΄ αυτόν, ΤΟΝ ΕΙΔΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Το γεγονός ότι το όραμα συνέβη όχι όταν ήταν ξυπνητός, αλλά στον ύπνο του, δεν μειώνει σε τίποτε την πραγματικότητά του». Ζώρζ Κοντενώ: «Η καθημερινή ζωή στην Ασσυρία» σελίς 315.
Είναι καιρός πλέον να καταλάβουμε, ότι δεν μπορούμε αιώνια να αγνοούμε την παρεμβατική δύναμη της μαγείας στην διαμόρφωση της ιστορίας. Μέχρι σήμερα η μαγγανεία, ανενόχλητη και ακαταδίωκτη, σαρώνει επιτυχίες στην καθημερινά διαμορφούμενη ιστορία μας, χωρίς εμείς να υποθέτουμε καν την ύπαρξή της. Πρέπει να δημιουργηθεί σχολή, (ότι και αν αυτό μπορεί να σημαίνει) που επιτέλους θα αναζητά, την ανάμειξη της μαγείας στην ιστορία.
Ο Ξέρξης, λέγοντας συνεχώς: «Ο θεός οδηγεί τις αποφάσεις μου» (Ηρόδοτος 7.8.10.) ποτέ του δεν κατάλαβε τι του έλαχε και που μπλέχτηκε. Ούτε καν υπέθεσε, ότι όπως πολλοί άλλοι πριν απ΄αυτόν και σαφώς αναρίθμητοι άλλοι μετά απ΄αυτόν, έπεσε και ο ίδιος θύμα ονειρο- μαγγανείας και άθελά του έγινε υποχείριο ενός αρχαίου ευφυέστατου ιστοριο-χειραγωγού ιερατείου, που άφησε όνομα για τις αναρίθμητες πετυχημένες παρεμβάσεις του στην ιστορία.
Ο Ξέρξης, όπως πριν απ΄αυτόν ο Δαρείος και ο Κύρος (και ουσιαστικά όλοι οι Πέρσες βασιλείς), παγιδεύτηκε από τους εκπαιδευμένους στην πρακτική, δηλητηριοχρηστική μαγεία εβραιοχαλδαίους μάγους και έγινε με την σειρά του από στρατάρχης και βασιλιάς, όργανο εκτέλεσης σκοτεινών ιερατικών υποβολών, που τον μετέβαλαν σε ανυποψίαστη μαριονέτα στο θέατρο των δήθεν θεόπνευστων ιστορικών εξελίξεων.
Ο Ξέρξης, αν και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην συγκεκριμένη εκστρατεία κατά των Ελλήνων και αντί της κατ΄ όναρ υποσχεμένης δόξας, είδε κατεξευτελισμένο το εθνικό και προσωπικό του μεγαλείο… παρ΄ όλα αυτά, ουδέποτε στράφηκε κατά του θεού των ανεκπλήρωτων ονειρικών υποσχέσεων. Ποτέ του, ούτε ερεύνησε, ούτε έμαθε ποιος μπορεί να ήταν εκείνος ο ψεύτης, ο παγιδευτής θεός, που κατεβαίνοντας απειλητικός στα όνειρά του, του αχρήστεψε την κρίση και αιχμαλώτισε την ψυχή και τις αποφάσεις του. Μάλιστα ο Ξέρξης διατήρησε ακέραια τα φιλο-ιουδαϊκά του αισθήματα όπως μας διαβεβαιώνει ο Ιώσηπος, ο πλέον αναγνωρισμένος ιστορικός του αρχαίου Ιουδαϊσμού: « Όταν πέθανε ο Δαρείος τον διεδέχθη ο γιός του Ξέρξης Α΄ που μαζί με την βασιλεία κληρονόμησε και την ευσέβεια προς τον θεό, ακολούθησε δε το παράδειγμα του πατέρα του και εκτιμούσε ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ τους Ιουδαίους». Ιουδαϊκή αρχαιολογία 11.120
Όνειρα λοιπόν και δη «θεϊκά» έσυραν τον σύζυγο της Εσθήρ Ξέρξη, να εκστρατεύσει με την υπερδύναμη της Ασίας κατά της Ελλάδος. Μάλιστα αυτός «ο θεός της νύχτας », που τόσο εκβιαστικά διατάζει την συντριβή της Ελλάδος και με τέτοιο πάθος σκορπάει απειλές προς κάθε κατεύθυνση, μας θυμίζει την φλογερή δήλωση ενός άλλου εβραίου, του Ζαχαρία και πιθανόν αρχικού οργανωτή της συνωμοσίας τύπου Εσθήρ – Μαρδοχαίου, εναντίον των Ελλήνων, το 520 π. Χ. , σαράντα χρόνια δηλαδή, πριν ξεκινήσει η μεγαλύτερη εκστρατεία όλων των εποχών κατά των Ελλήνων, που πραγματικά απείλησε να θάψει κάτω από το ασύλληπτο σε πλήθος και όγκο περσικών όπλων, όλους τους έλληνες.
« Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ – (προσέξτε το 520 π.Χ.) – θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους και ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» Ζαχαρίας 9.13-15.
Την επιθετική αυτή δήλωση – να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες – την έκανε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου.
ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΙΘΑΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΚΑΤΑΛΗΞΗΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Ο Ξέρξης παρακινούμενος από ονειροποιούς εβραιομάγους, παραλίγο να καταστρέψει τον Ελληνικό πολιτισμό, ακριβώς πάνω στην ακμή του. Ευτυχώς που οι ολιγάριθμοι Έλληνες, παρά τις διαφωνίες τους, βρήκαν την δύναμη και τον τρόπο να τον κατανικήσουν στις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, ντροπιάζοντας την κολοσσιαία δύναμή του και αναγκάζοντάς τον να υποχωρήσει τρέχοντας σαν λαγός, που επιστρέφει να κρυφτεί λαχανιασμένος στην ασφάλεια της φωλιάς του.
ΑΝ ΟΙ (ΕΒΡΑΙΟ)ΠΕΡΣΕΣ ΕΙΧΑΝ ΝΙΚΗΣΕΙ, η γονιμότερη πολιτισμικά εποχή της ανθρωπότητας, ουδέποτε θα είχε εμφανισθεί, για να δώσει τους αμέτρητους, σε ποικιλία καρπούς της , που μέχρι σήμερα καταναλώνουν οι πολιτισμένες κοινωνίες, με επιδεικτική ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, προς τους αληθινούς εκείνους πνευματικούς πατριάρχες του πνεύματος.
Λίγο αργότερα, ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, έδωσε την κατάλληλη απάντηση στους Πέρσες και στους όπισθεν αυτών ευρισκόμενους κρυφούς επικυρίαρχους.
Ο μέγιστος Μακεδών, πριν προλάβει να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε μια απέραντη Ελλάδα, έπεσε νεώτατος, χτυπημένος ύπουλα από τις δηλητηριώδεις μαγγανείες των εκεί παρεπιδημούντων εβραιοχαλδαίων μάγων.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΖΗΝΩΝΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΥ
ΓΙΑΤΙ, Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ Ή ΙΕΧΩΒΑ, ΘΑ ΕΠΙΘYΜΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΑΘΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;
Και αν επιτέλους, όπως είναι προφανές, κανένας αληθινός θεός δεν εμπλέκεται σ΄όλα αυτά, τότε ποιος είναι εκείνος ο σατανικός μηχανισμός, ο χειροκίνητος εκείνος «θεός», που αιώνες τώρα μπορεί ανενόχλητος να παίζει με τον ύπνο των ανθρώπων, στέλνοντας με επιτυχία «κατ΄όναρ» τέτοιες εκβιαστικές εντολές πολέμου;
Γνωρίζουμε σήμερα ότι στο μακρινό ακόμα παρελθόν, κάποιοι είχαν ανακαλύψει την δύναμη των ονειρο-υποβολών ή ονειρο-εμφυτεύσεων, εκμεταλλευόμενοι τις δυνάμεις των ονειροποιών φυτών. Κάποιοι κατάφεραν να δαμάσουν τις δυνάμεις αυτές και να κατακτήσουν την αποδοτικότατη ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΟΥ, την οποία και εκμεταλλεύθηκαν, φυτεύοντας μεθοδικά στην ψυχή των αρχόντων της εποχής τους, εντολές με την μορφή θεόσταλτων ονείρων.
Κάτι τέτοιο ακούγεται πράγματι υπερβολικό. Εν τούτοις, ο μεγάλος αριθμός περιπτώσεων, που στα ιστορικά μας κείμενα, έντονα και σχεδόν ξεκάθαρα υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, πρέπει να μας αναγκάσει να θεωρήσουμε την εκδοχή αυτή, τουλάχιστον ως εξαιρετικά πιθανή. Σήμερα, με την εξέλιξη της ΥΠΝΟ-ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ, η οποία συνηγορεί αναφανδόν στην δυνατότητα τέτοιων ονειρο-υποβολών μέσω φαρμακευτικών ουσιών και όχι μόνο, η εκδοχή αυτή εμφανίζεται εξαιρετικά βέβαιη.
Φαντασθείτε μόνο την δύναμη ενός τέτοιου όπλου επέμβασης στην ΙΣΤΟΡΙΑ! Η ιδέα είναι τόσο δελεαστική…που θα αποτελούσε μάλλον ανεξήγητη αβλεψία του πολυμήχανου δόλου, αν δεν είχε ανακαλύψει κάτι ανάλογο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν, αναγνωρίζουμε εδώ την εκδοχή της ονειρομαγγανείας, αλλά ΠΟΣΕΣ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΜΕ, που με σαφήνεια τις υπαινίσσονται.
Είναι αλήθεια τραγικό, που μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρές μελέτες στην κατεύθυνση αυτή, που να εξετάζουν λεπτομερώς την ανατριχιαστική αυτή εκδοχή, τουλάχιστον στις κομβικές και καθοριστικές στιγμές της ιστορίας. Στα ευρύτερα ιστορικά αρχεία ( για όποιον θέλει να ψάξει) υπάρχει σαφής καταγραφή ανάλογων περιπτώσεων, που δείχνουν την εκφοβιστική χειραγώγηση, συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων με την εμφύτευση θεϊκών ονειρο-εντολών.
Κάποιοι λοιπόν , με όπλο τους τα πολλά και ποικίλα ονειροποιά υλικά, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον τρόμο ή τον ενθουσιασμό των θυμάτων τους, φέρνοντας σταδιακά την τέχνη του ονειροποιού, σε επίπεδα λειτουργικής τέχνης, που τους βοήθησε να αναρριχηθούν στις εξουσίες της εποχής τους και να μεταμορφωθούν σε θριαμβευτικούς επιβήτορες της ιστορίας. Αυτοί λοιπόν, οι συγκεκριμένοι ονειρο-χειραγωγοί είχαν κάθε λόγο να ονομάζουν «θεϊκά», αυτά τα ιστοριογόνα όνειρα.
Ο αρχαίος ιουδαίος ιστορικός (και ταυτόχρονα Ραββίνος) Φίλων, στο βιβλίο του «Περί ικετών» γράφει: «θεόπεμπτα είναι τα όνειρα» και υπερθεματίζοντας, απαριθμεί και φυσικά ονομάζει ΘΕΪΚΑ, τα πάμπολλα βιβλικά όνειρα που εξασφάλισαν στους προγόνους του, ευκαιρίες αναρρίχησης στις εξουσίες της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας και της Περσίας. Ταυτόχρονα αναφέρει και γνωρίζει πολύ καλά τις ΥΠΝΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΕΣ, ιδιότητες διαφόρων φυτών (και του Μανδραγόρα) που χρησιμοποίησαν οι πρόγονοί του, για να επηρεάσουν την ιστορία. « ΟΙ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ ΠΙΝΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΒΑΘΥ ΥΠΝΟ ΠΙΕΖΟΝΤΑΙ».
Ο έτερος εβραίος ραββίνος ιστορικός, ο Φλάβιος Ιώσηπος, αναφέρει βέβαια το φυτό Μανδραγόρα, αλλά αποφεύγει να αναλύσει την φοβερά δηλητηριώδη, υπνοποιό και ονειροποιό δύναμη του φυτού.
Θα επιστρέψουμε για λίγο πάλι στην αφήγηση του Ηροδότου για να δούμε, με ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ τώρα, μια παράξενη λεπτομέρεια της αφήγησής του, η οποία μας υποχρεώνει να προσέξουμε καλύτερα την πιθανότητα κατασκευής συνωμοτικής ονειρο- εντολής πολέμου κατά των Ελλήνων, στους Ξέρξη και Αρτάβανο.
Πράγματι, στην συνέχεια της περιγραφής του, ο Ηρόδοτος όχι μόνο δεν αναφέρεται σε κάτι καθαρά ονειρικό, όπως κάνει αλλού (π.χ. το όνειρο του Κύρου με τις φτερούγες), αλλά μας περιγράφει την σκανδαλωδώς παράξενη απαίτηση του βασιλιά Ξέρξη, να παραστήσει ο στρατηγός Αρτάβανος τον βασιλιά για μια μέρα και μάλιστα την νύχτα, να κοιμηθεί στο βασιλικό κοιτώνα, βέβαιος ότι έτσι θα ξεγελαστεί ο εντολέας άγγελος και θα επισκεφθεί και τον Αρτάβανο με το ίδιο βασανιστικό όνειρο κατά της Ελλάδος!
Στην παράξενη αυτή λεπτομέρεια όμως, που φανερά δεν ταιριάζει καθόλου σε συνηθισμένες ονειρικές καταστάσεις, εμείς μπορούμε να δούμε έντονα, την προσπάθεια επανάληψης του μηχανισμού της μαγγανείας. Η συγκεκριμένη απαίτηση, προδίδει την ανάγκη διατήρησης συγκεκριμένων συνθηκών, για την δυνατότητα επανεμφάνισης των «ονείρων». Φαίνεται πως οι ονειροποιοί συνωμότες, έκαναν πράγματι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό λάθος, που φυσιολογικά θα έπρεπε να ενεργοποιήσει τους υποψιασμούς, ακόμα και των αφελέστερων αναγνωστών. Όχι μόνο έβαλαν τον σαστισμένο Ξέρξη, να προτείνει στον Αρτάβανο την εντελώς ανόητη αυτή ιδέα, να ξεγελάσει δηλαδή τον ονειροδότη θεό, φορώντας την βασιλική στολή στον στρατηγό του, αλλά στην συνέχεια, η αφήγηση παρουσιάζει και τον υποτιθέμενο θεό, να παίζει ευχαρίστως το παιχνίδι της παράξενης αυτής πρότασης του Ξέρξη.
Στην αφήγηση βέβαια, μπορεί να φαίνεται πως την εξωφρενική αυτή πρόταση κάνει στον Αρτάβανο ο ίδιος ο Ξέρξης, αλλά βασανίζοντας ελάχιστα την εικόνα, γίνεται φανερό, ότι η συγκεκριμένη φαινομενικά ανόητη ιδέα, δεν μπορεί να είναι του Ξέρξη, αλλά του υπεβλήθη, είτε στην ώρα της νυχτερινής δεκτικής του κατατονίας, είτε από τους ευφυείς συνωμότες που συνεχώς την ημέρα τον περιστοίχιζαν. Ο λόγος αυτής της πρότασης ήταν απλούστατος. Οι υποβολείς ονείρων, ήθελαν και το επόμενο θύμα τους, ο Αρτάβανος, να βρίσκεται μέσα στο ΒΑΣΙΛΙΚΟ υπνοδωμάτιο, όπου είχαν ήδη εξασφαλισμένη πρόσβαση και είχαν στήσει λειτουργικά και με ασφάλεια, όλα τα σκηνικά προαπαιτούμενα για την ονειρο-παράσταση.
Έπρεπε λοιπόν και το επόμενο θύμα τους, όχι απλά να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, αλλά να υποδυθεί και όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του καθημερινού βασιλικού βίου. Δηλαδή να ζήσει μια ολόκληρη μέρα σαν βασιλιάς, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν πάνω του, όλες τις ευκαιρίες επέμβασης (μαγγανείες) στις διατροφικές συνήθειες του βασιλιά, κατά την διάρκεια της μέρας, ή λίγο πριν απ΄την νυχτερινή κατάκλισή του.
Με τον Αρτάβανο λοιπόν στην θέση του βασιλιά, να έχει πιεί ή να έχει φάει τα κατάλληλα πράγματα, στην κατάλληλη ώρα, μπορούσαν με κάθε ευκολία να επαναλάβουν την ίδια ακριβώς συνταγή της ονειρο-υποβολής με την βοήθεια ασφαλώς συγκεκριμένης υπνοφόρου δρόγης, προσφερόμενης προφανώς σε κάποιο μαγγανισμένο καθιερωμένο δείπνο ή βραδινό ρόφημα του βασιλιά.
Φαίνεται λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη πρόταση: «να κοιμηθεί ο Αρτάβανος στο βασιλικό κρεβάτι» Ηρόδοτος 7.15.16, υποβιβάζει αυτόματα και οριστικά τον συνεργαζόμενο θεό σε απλό συνωμότη. Ολοφάνερα η πρόταση αυτή έγινε, μόνο και μόνο, επειδή δεν υπήρχε η ανάλογη δυνατότητα επέμβασης στην διατροφή, αλλά και στο υπνοδωμάτιο του Αρτάβανου.
Παραμένει βέβαια αναπάντητη η σοβαρή ερώτηση: Μπορούσαν πράγματι να πλησιάσουν το βασιλικό κρεβάτι οι σωματοφύλακες του βασιλιά; Και αν ναι θα είχε ο βασιλιάς την αφέλεια να έχει αλλοεθνείς για σωματοφύλακές του;
Για να απαντήσουμε στις καίριες αυτές ερωτήσεις πρέπει να μεταφερθούμε για λίγο στο βιβλίο Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.3-4:
«Κάποτε ο πατέρας του Ξέρξη Α΄, ο βασιλιάς Δαρείος, (αυτός που πρωτοάρχισε τις εχθροπραξίες εναντίον των Ελλήνων, αυτός που όταν ξυπνούσε έπρεπε οι αυλικοί του να του υπενθυμίζουν τους κακούς Αθηναίους), πήγε στο υπνοδωμάτιό του να κοιμηθεί. Τότε οι τρείς νεαροί ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ είπαν μεταξύ τους: ελάτε να πούμε ποιό κατά την γνώμη μας είναι το ισχυρότερο πράγμα στον κόσμο, και όποιου ο λόγος φανεί στον βασιλιά ο ευφυέστερος, εκείνος θα πάρει μεγάλα δώρα και τιμές. Έγραψαν λοιπόν ο καθένας την γνώμη του και την ΕΒΑΛΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΔΑΡΕΙΟΥ και είπαν: Όταν θα σηκωθεί από τον ύπνο ο βασιλιάς, θα του δώσουν τα σημειώματα»
«Οι τρείς αυτοί σωματοφύλακες έγραψαν πλάι στον κοιμώμενο βασιλιά την γνώμη τους. Ο πρώτος ότι το ισχυρότερο όλων είναι το κρασί. Ο δεύτερος ότι ο ισχυρότερος όλων είναι ο βασιλιάς. Ο τρίτος όμως έγραψε ότι επικρατέστερη είναι η γυναίκα, όλα όμως τα νικάει η αλήθεια». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.11-12.
«Το πρωί οι τρεις σωματοφύλακες του Βασιλιά ανέλυσαν την σκέψη τους εκτεταμένα και ο βασιλιάς ΔΑΡΕΙΟΣ είπε στον τρίτο, τον Ζοροβάβελ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ: ζήτησέ μου ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ και περισσότερο απ΄όσα συμφωνήσαμε και εγώ θα σου τα δώσω, γιατί αποδείχθηκες Ο ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ και θα γίνεις σύμβουλός μου ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ.
Τότε ο Ζοροβάβελ ζήτησε από τον βασιλιά ΔΑΡΕΙΟ να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 4.32-44.
Από το περιστατικό αυτό βλέπουμε, πως λίγα μόνο χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Δαρείος, (521 – 485 π.χ.), ο ίδιος ο πατέρας του Ξέρξη, ο Πέρσης βασιλιάς που πρώτος εκστράτευσε ανεπιτυχώς κατά της Ελλάδος, φιλοξενούσε ευχαρίστως στην αυλή του, άτομα διαφορετικής φυλής και καταγωγής. Και όχι μόνο στην αυλή του, αλλά οι ίδιοι οι σωματοφύλακές του, (να μην ξεχνούμε: ο ένας ήταν εβραίος), ήταν άτομα διαφορετικής καταγωγής, πίστης, καταβολών και επιδιώξεων, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να προσεγγίζουν, όχι μόνο το υπνοδωμάτιό του, αλλά και το ίδιο το προσκέφαλο του βασιλιά. Ας μην σχολιάσουμε βέβαια το γεγονός, ότι ο εβραίος Ζοροβάβελ, έγινε και ΜΕΛΟΣ της ανθελληνικής οικογένειας του Δαρείου.
Να λοιπόν, πως μια ανεξήγητη παραδοξότητα στην περιγραφή του Ηροδότου, υπό το φως της απλής τυπικής ανάλυσης, έπρεπε να αναγκάσει την ιστορική έρευνα, όχι μόνο να ανακαλύψει την ενδεχόμενη ονειροποιό μαγγανεία, αλλά και να την συνυπολογίζει τουλάχιστον ως συνέκδοχη αιτία της αιματηρής και πολιτισμοκτόνου καθόδου του Ξέρξη στην Ελλάδα.
Αντί αυτού, αιώνες τώρα ειδικοί και μη, προσπερνούν υποτιμητικά τις λεπτομέρειες της τόσο παράξενης αυτής περιγραφής (που σημειωτέον αποτελεί ίσως την εκτενέστερη περιγραφή ονείρου από αναγνωρισμένο ιστορικό όπως ο Ηρόδοτος) με επιδεικτική αδιαφορία και ΕΙΡΩΝΙΚΑ χαμόγελα.
Από την άλλη δεν αμφιβάλλουμε, πως ίσως κάποιοι να κοντοστάθηκαν πάνω από την αινιγματική αυτή περιγραφή του Ηροδότου και προσωρινά να φιλοξένησαν, ένα αχνό νεφελώδες ερωτηματικό. Όμως εντελώς αβοήθητοι, λόγω της παντελούς άγνοιας ανάλογων περιπτώσεων, οι υποψιασμοί τους αυτοί, αστήρικτοι και ανεπιβεβαίωτοι, αδράνησαν και η όποια πρόσκαιρη νεφελώδης απορία τους, διαλύθηκε ανεκμετάλλευτη, σαν μοναχικό συννεφάκι, ανίσχυρο να προκαλέσει την απαιτούμενη ευεργετική βροχή ερωτήσεων.
Βέβαια, όλη αυτή η γενικευμένη απουσία υποψιασμών, μόνο ανερμήνευτη και τυχαία δεν είναι, αφού η τέχνη του δόλου, αιώνες τώρα παραμένει αόρατη και άγνωστη, ακόμα και στους εραστές των καλύτερων ιστορικών καταδύσεων. Το κολοσσιαίας σημασίας όμως ενδεχόμενο, μιας ονειρο-χειραγώγησης, που υποχρέωσε τον Πέρση βασιλιά, εκβιαστικότερα από οποιανδήποτε άλλη αιτία, να εκστρατεύσει κατά των Ελλήνων, ούτε καν σαν ακραία εκδοχή, δεν νομίζω ότι απασχόλησε ποτέ και κανέναν.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ένα τέτοιο συγκλονιστικό συμπέρασμα, γύρω απ΄τους μηχανισμούς υποκίνησης της σημαντικότερης εκστρατείας κατά του πολιτισμού των Ελλήνων, ακόμα και στην ασθενέστερη εκδοχή του, θα έγραφε επαναστατική ιστορία αφύπνισης, αποκαλύπτοντας ως αληθινούς τους υπαρκτούς μηχανισμούς παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία.
ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΟΠΟΙΟ ΑΥΤΗ ΜΑΓΓΑΝΕΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΙΝΙΧΘΗ Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ 5Ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ.
Από τότε πέρασαν 25 αιώνες. Στην περίπτωση που κάποιοι παρατηρητικοί αναλυτές, αιώνες πριν έκαναν γνωστή, έστω και σαν εκδοχή, μια τέτοια ισχυρή και άκρως εντυπωσιακή δυνατότητα χειραγώγησης ιστορικών εξελίξεων, ολόκληρος ο δυτικός λεγόμενος πολιτισμός, θα είχε υψηλότερο δείκτη υποψιασμών και οι ιστορικές εξελίξεις, ενδεχομένως θα ήταν συγκλονιστικά θετικότερες.
Αντιθέτως, κάποιοι επαΐοντες, μέχρι σήμερα, με ανυποχώρητη υποτιμητική διάθεση, πετούν αβασάνιστα τις λεπτομέρειες αυτές του Ηροδότου στα αζήτητα, θεωρώντας αδιανόητη κάθε πιθανότητα τέτοιας αποκωδικοποίησης της συγκεκριμένης κομβικής ιστορικής περιγραφής και ονομάζουν «ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΡΟΔΟΤΟΥ» και «απόπειρες δραματοποίησης», όλες αυτές τις πολύτιμες λεπτομέρειες.
Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει κατ΄ ανάγκην από υστεροβουλία, αλλά από παντελή, εγκληματική θα έλεγα άγνοια, της τεράστιας συμμετοχής της μαγγανείας στην ιστορία.
Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να επιμένει, πως δεν φαίνεται και πολύ πιθανό ένας βασιλιάς όπως ο Ξέρξης, να υποκινήθηκε τόσο ισχυρά από όνειρα για μια τέτοια εκστρατεία.
Κάποιος άλλος όμως που μελέτησε την ανατολίτικη δεισιδαιμονία εκτενέστερα γράφει επ΄αυτού: «Το όνειρο για τον Βαβυλώνιο, είχε κάτι απ΄την πραγματικότητα. Δεν έχει σημασία αν στο όνειρό του είδε κάποιον θεό, γι΄ αυτόν, ΤΟΝ ΕΙΔΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Το γεγονός ότι το όραμα συνέβη όχι όταν ήταν ξυπνητός, αλλά στον ύπνο του, δεν μειώνει σε τίποτε την πραγματικότητά του». Ζώρζ Κοντενώ: «Η καθημερινή ζωή στην Ασσυρία» σελίς 315.
Είναι καιρός πλέον να καταλάβουμε, ότι δεν μπορούμε αιώνια να αγνοούμε την παρεμβατική δύναμη της μαγείας στην διαμόρφωση της ιστορίας. Μέχρι σήμερα η μαγγανεία, ανενόχλητη και ακαταδίωκτη, σαρώνει επιτυχίες στην καθημερινά διαμορφούμενη ιστορία μας, χωρίς εμείς να υποθέτουμε καν την ύπαρξή της. Πρέπει να δημιουργηθεί σχολή, (ότι και αν αυτό μπορεί να σημαίνει) που επιτέλους θα αναζητά, την ανάμειξη της μαγείας στην ιστορία.
Ο Ξέρξης, λέγοντας συνεχώς: «Ο θεός οδηγεί τις αποφάσεις μου» (Ηρόδοτος 7.8.10.) ποτέ του δεν κατάλαβε τι του έλαχε και που μπλέχτηκε. Ούτε καν υπέθεσε, ότι όπως πολλοί άλλοι πριν απ΄αυτόν και σαφώς αναρίθμητοι άλλοι μετά απ΄αυτόν, έπεσε και ο ίδιος θύμα ονειρο- μαγγανείας και άθελά του έγινε υποχείριο ενός αρχαίου ευφυέστατου ιστοριο-χειραγωγού ιερατείου, που άφησε όνομα για τις αναρίθμητες πετυχημένες παρεμβάσεις του στην ιστορία.
Ο Ξέρξης, όπως πριν απ΄αυτόν ο Δαρείος και ο Κύρος (και ουσιαστικά όλοι οι Πέρσες βασιλείς), παγιδεύτηκε από τους εκπαιδευμένους στην πρακτική, δηλητηριοχρηστική μαγεία εβραιοχαλδαίους μάγους και έγινε με την σειρά του από στρατάρχης και βασιλιάς, όργανο εκτέλεσης σκοτεινών ιερατικών υποβολών, που τον μετέβαλαν σε ανυποψίαστη μαριονέτα στο θέατρο των δήθεν θεόπνευστων ιστορικών εξελίξεων.
Ο Ξέρξης, αν και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην συγκεκριμένη εκστρατεία κατά των Ελλήνων και αντί της κατ΄ όναρ υποσχεμένης δόξας, είδε κατεξευτελισμένο το εθνικό και προσωπικό του μεγαλείο… παρ΄ όλα αυτά, ουδέποτε στράφηκε κατά του θεού των ανεκπλήρωτων ονειρικών υποσχέσεων. Ποτέ του, ούτε ερεύνησε, ούτε έμαθε ποιος μπορεί να ήταν εκείνος ο ψεύτης, ο παγιδευτής θεός, που κατεβαίνοντας απειλητικός στα όνειρά του, του αχρήστεψε την κρίση και αιχμαλώτισε την ψυχή και τις αποφάσεις του. Μάλιστα ο Ξέρξης διατήρησε ακέραια τα φιλο-ιουδαϊκά του αισθήματα όπως μας διαβεβαιώνει ο Ιώσηπος, ο πλέον αναγνωρισμένος ιστορικός του αρχαίου Ιουδαϊσμού: « Όταν πέθανε ο Δαρείος τον διεδέχθη ο γιός του Ξέρξης Α΄ που μαζί με την βασιλεία κληρονόμησε και την ευσέβεια προς τον θεό, ακολούθησε δε το παράδειγμα του πατέρα του και εκτιμούσε ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ τους Ιουδαίους». Ιουδαϊκή αρχαιολογία 11.120
Όνειρα λοιπόν και δη «θεϊκά» έσυραν τον σύζυγο της Εσθήρ Ξέρξη, να εκστρατεύσει με την υπερδύναμη της Ασίας κατά της Ελλάδος. Μάλιστα αυτός «ο θεός της νύχτας », που τόσο εκβιαστικά διατάζει την συντριβή της Ελλάδος και με τέτοιο πάθος σκορπάει απειλές προς κάθε κατεύθυνση, μας θυμίζει την φλογερή δήλωση ενός άλλου εβραίου, του Ζαχαρία και πιθανόν αρχικού οργανωτή της συνωμοσίας τύπου Εσθήρ – Μαρδοχαίου, εναντίον των Ελλήνων, το 520 π. Χ. , σαράντα χρόνια δηλαδή, πριν ξεκινήσει η μεγαλύτερη εκστρατεία όλων των εποχών κατά των Ελλήνων, που πραγματικά απείλησε να θάψει κάτω από το ασύλληπτο σε πλήθος και όγκο περσικών όπλων, όλους τους έλληνες.
« Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ – (προσέξτε το 520 π.Χ.) – θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους και ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» Ζαχαρίας 9.13-15.
Την επιθετική αυτή δήλωση – να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες – την έκανε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου.
ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΙΘΑΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΚΑΤΑΛΗΞΗΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Ο Ξέρξης παρακινούμενος από ονειροποιούς εβραιομάγους, παραλίγο να καταστρέψει τον Ελληνικό πολιτισμό, ακριβώς πάνω στην ακμή του. Ευτυχώς που οι ολιγάριθμοι Έλληνες, παρά τις διαφωνίες τους, βρήκαν την δύναμη και τον τρόπο να τον κατανικήσουν στις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, ντροπιάζοντας την κολοσσιαία δύναμή του και αναγκάζοντάς τον να υποχωρήσει τρέχοντας σαν λαγός, που επιστρέφει να κρυφτεί λαχανιασμένος στην ασφάλεια της φωλιάς του.
ΑΝ ΟΙ (ΕΒΡΑΙΟ)ΠΕΡΣΕΣ ΕΙΧΑΝ ΝΙΚΗΣΕΙ, η γονιμότερη πολιτισμικά εποχή της ανθρωπότητας, ουδέποτε θα είχε εμφανισθεί, για να δώσει τους αμέτρητους, σε ποικιλία καρπούς της , που μέχρι σήμερα καταναλώνουν οι πολιτισμένες κοινωνίες, με επιδεικτική ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, προς τους αληθινούς εκείνους πνευματικούς πατριάρχες του πνεύματος.
Λίγο αργότερα, ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, έδωσε την κατάλληλη απάντηση στους Πέρσες και στους όπισθεν αυτών ευρισκόμενους κρυφούς επικυρίαρχους.
Ο μέγιστος Μακεδών, πριν προλάβει να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε μια απέραντη Ελλάδα, έπεσε νεώτατος, χτυπημένος ύπουλα από τις δηλητηριώδεις μαγγανείες των εκεί παρεπιδημούντων εβραιοχαλδαίων μάγων.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΖΗΝΩΝΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΥ
Αποδείξεις από την ιστορία και την αρχαιολογία.
Ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα έχουν επιβεβαιώσει και αυτά την αυθεντικότητα του βιβλίου της Εσθήρ. Λίγα μόνο παραδείγματα αρκούν.
Η περιγραφή του τρόπου με τον οποίο τιμούσαν οι Πέρσες κάποιον είναι αυθεντική. (Εσθ 6:8) Το λευκό και το μπλε (ή το ιώδες) ήταν τα βασιλικά περσικά χρώματα. Στο εδάφιο Εσθήρ 8:15 διαβάζουμε ότι ο Μαρδοχαίος φορούσε «βασιλική ενδυμασία από μπλε και λινό ύφασμα» και πορφυροκόκκινο μανδύα.
Η Εσθήρ «στάθηκε στην εσωτερική αυλή της κατοικίας του βασιλιά απέναντι από την κατοικία του βασιλιά, ενώ ο βασιλιάς καθόταν στο βασιλικό του θρόνο μέσα στη βασιλική κατοικία απέναντι από την είσοδο της κατοικίας. Και μόλις ο βασιλιάς είδε την Εσθήρ τη βασίλισσα να στέκεται στην αυλή, αυτή κέρδισε εύνοια στα μάτια του». (Εσθ 5:1, 2)
Οι ανασκαφές έχουν αποκαλύψει ότι η περιγραφή είναι ακριβής σε όλες τις λεπτομέρειες. Ένας διάδρομος οδηγούσε από την Κατοικία των Γυναικών προς την εσωτερική αυλή, και παραπλεύρως της αυλής απέναντι από το διάδρομο ήταν η αίθουσα του θρόνου στο ανάκτορο. Ο θρόνος ήταν τοποθετημένος στη μέση του απέναντι τοίχου, και από αυτή την πλεονεκτική θέση ο βασιλιάς μπορούσε να δε ι πέρα από το παραπέτασμα που μεσολαβούσε και έτσι να διακρίνει τη βασίλισσα που περίμενε ακρόαση. Και άλλες λεπτομέρειες στο βιβλίο δείχνουν καλή γνώση του ανακτόρου από μέρους του συγγραφέα. Είναι φανερό ότι οι όποιες αντιρρήσεις προβάλλονται σε βάρος του βιβλίου, με τον ισχυρισμό ότι στερείται ιστορικότητας και ακρίβειας όσον αφορά την περσική εθιμοτυπία, είναι αβάσιμες.
Ισχυρότατη απόδειξη για την αυθεντικότητα του βιβλίου αποτελεί Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΟΥΡΙΜ
ή αλλιώς η γιορτή των Κλήρων, η οποία τηρείται από τους Εβραίους ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ και κατά την οποία διαβάζεται στις συναγωγές τους ολόκληρο το βιβλίο. Μια σφηνοειδής επιγραφή, προφανώς από τη Βορσίππα, λέγεται ότι αναφέρεται σε έναν Πέρση αξιωματούχο ονόματι MARDUKA (Μαρδοχαίος;) ο οποίος βρισκόταν στα Σούσα προς το τέλος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ και ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ Α΄.
Περιοδικό για την Επιστημονική Γνώση της Παλαιάς Διαθήκης (Zeitschrift für die alttestamentliche Wissenschaft), 1940/41, Τόμ. 58, σ. 243, 244· 1942/43, Τόμ. 59, σ. 219.Important evidence for the refutation of the mythological and fictional interpretations of Esther was supplied several years ago by the surprising announcement that an undated cuneiform text had been discovered there was a reference to a certain Mordecai (Mardukâ), who had lived during the Persian period. This man apparently was a high official in the royal court at Susa during the reign of Xerxes I, and he possibly functioned in this capacity even prior to the third year of the rule of that king. There is also the additional possibility that this individual may even have served in some capacity under Darius I (522-486 B.C.), the predecessor of Xerxes I. This text goes far towards establishing the historicity of the book of Esther, and gives ground for the expectation that further discoveries may yet throw light upon the identity of Vashti and Amestris.
Even those who would dismiss the composition as being nothing more than an historical novel, assuming, of course, that historical novels as such were being written in the Persian or early Greek periods, have been compelled to concede that the author manifested an intimate knowledge of the royal palace of Shushan (Susa).
…Clearly the author of Esther had more than a passing acquaintance with the topography of Susa as one of the three royal cities of the Achaemenid regime.
ΕΔΩ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
Ένα σημείο που πρέπει να δοθεί ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ προσοχή.
Το 480 π.Χ., οι εβραιοπέρσες εκστρατεύουν μαζικά από ΑΝΑΤΟΛΑΣ κατά των Ελλήνων. Την ίδια εποχή, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, από δυσμάς, γίνεται μαζική επίθεση των Καρχηδονίων Σημιτών, (συγγενικού λαού των εβραίων), στους δυτικούς Έλληνες, στις ελληνικές πόλεις της Σικελίας, της Μεγάλης Ελλάδος, της νότιας Γαλλίας και Ισπανίας. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΛΟΙΠΟΝ, και γι’αυτόν επί πλέον τον λόγο, πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη, ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Αλλά και εκεί συντρίφτηκαν οι συνωμότες.
Ο άμετρος ηρωϊσμός και οι αντοχές των ολιγάριθμων Ελλήνων, απέτρεψαν έναν παρ΄ολίγο βίαιο εκπερσισμό – εξεβραϊσμό της μητέρας του πολιτισμού Ελλάδος πράγμα που επέτρεψε τον κλασικό ελληνικό πολιτισμό να ανθήσει και τους αλεξανδρινούς χρόνους να κορυφωθούν.
(Στοχασμός, για τους απαιτητικούς αναγνώστες: οι κρυφοί εξουσιαστές της τότε περσικής αυτοκρατορίας έχουν καμιά ομοιότητα με τους σημερινούς εξουσιαστές των ΗΠΑ και της Αγγλίας;)
Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
22 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΜΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
ΤΗΝ 22α ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 480 Π.Χ. Ο
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΕΣ, ΤΟΥΣ
ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΠΙΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΦΑΝΕΙΣ
ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥΣ
ΠΩΣ
ΝΑΥΑΓΗΣΕ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΟ 520 Π.Χ. Ο
«ΠΡΟΦΗΤΗΣ» ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΕΥΡΩΠΗ.
Ο βασιλιάς της
Περσικής αυτοκρατορίας Δαρείος ο Α΄ απεβίωσε το έτος 486 π.Χ. χωρίς
να κατορθώσει να υλοποιήσει το σχέδιό του, (το σχέδιο ήταν
επεξεργασία του «προφήτη» Ζαχαρία – βλέπε: βιβλίο Ζαχαρία 9.13),
που ήταν η καταστροφή των Αθηνών και της υπόλοιπης Ελλάδος. Δύο
φορές τα όνειρά του μετετράπηκαν σε εφιάλτες, όταν στην χερσόνησο
του Άθωνα και στον Μαραθώνα, καταστράφησαν οι δυνάμεις του και οι
στρατηγοί του επέστρεψαν στην Περσία ντροπιασμένοι.
Με την άνοδο στον
περσικό θρόνο του Ξέρξη του Α’, γιού του Δαρείου και της Άτοσσας, το
σχέδιο για υποδούλωση της Ελλάδας ατόνησε, διότι ο Ξέρξης δεν είχε
καμία διάθεση να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδας, αλλά προετοίμαζε τον
στρατό του, γιά να επιχειρήσει την κατάληψη της Αιγύπτου.
Όμως η επιρροή
των ΕΒΡΑΙΩΝ στην αυλή των Περσών, δεν άργησε να διαφοροποιήσει τα
επεκτατικά σχέδια του νέου Μονάρχη. Αυτή η επιρροή, έφθανε στον βασιλικό
θρόνο, μέσω δύο ανθρώπων: α. του πρωθυπουργού της περσικής
αυτοκρατορίας, του ιουδαίου Μαρδοχαίου και β. του Μαρδονίου, υιού
του Γωβρύα και εξαδέλφου του΄Ξέρξη από την αδελφή του πατέρα του.
Την επεξεργασία
του σχεδίου την είχε κάνει ο ιουδαίος «προφήτης» Ζαχαρίας ήδη
από το 520 π.Χ. σαράντα χρόνια πριν. « Θα εξεγείρω τα τέκνα της
ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ. θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα
πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους και ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» «Παλαιά Διαθήκη» Βιβλίο Ζαχαρίας 9.13-15.
Την δήλωση αυτή – «να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες» – την έκανε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου και έκτοτε ήταν το επίσημο δόγμα της πολιτικής της Περσίας.
Την δήλωση αυτή – «να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες» – την έκανε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου και έκτοτε ήταν το επίσημο δόγμα της πολιτικής της Περσίας.
Η εκστρατεία αυτή
των περσών θα είχε σαν στόχο την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης
Ελλάδος, της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας, ώστε αφ’ ενός μεν το Ελληνικό
Γένος των βορείων ακτών της Μεσογείου να καταστραφεί ολοσχερώς και να
καταντήσει υποτελές στην Περσική αυτοκρατορία, αφ’ ετέρου δε να ανοίξει
ο δρόμος, γιά την προώθηση των Περσικών και εβραιοφοινικικών δυνάμεων
στο εσωτερικό της Ευρώπης, αφού θα είχε καταλυθεί η δύναμη των Ελλήνων, η
οποία αποτελούσε την ασπίδα προστασίας του μαλακού υπογαστρίου
της Ευρώπης στην Μεσόγειο!
Την επιρροή αυτή,
πολύ γλαφυρά μας μεταφέρει ο Ηρόδοτος στο Ζ΄βιβλίο
της Ιστορίας του (Πολύμνια), αναφέροντας όλη την επιχειρηματολογία
του Μαρδονίου προς τον Ξέρξη, γιά να τον πείσει να εφαρμόσει αυτό το
σχέδιο.
Μάταια
εχέφρονες Πέρσες αξιωματούχοι, όπως ο συνετός Αρτάβανος, θείος
του Ξέρξη, προσπάθησαν να αντιστρατευτούν τον Μαρδόνιο και να αποτρέψουν
τον Ξέρξη από αυτό το τόλμημα. Η απόφαση του Ξέρξη ήταν ήδη ειλημμένη:
Η πολεμική μηχανή
των Περσών και των Φοινίκων θα επιτίθετο ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στις δύο πλευρές
της Ελληνικής επικράτειας. Οι μεν Πέρσες θα ανελάμβαναν την υποταγή
της Ηπειρωτικής Ελλάδος και των νήσων της, οι δε Εβραιοκαρχηδόνιοι,
είχαν σαν αποστολή την κατάληψη της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας.
(Πρέπει να
προσέξουμε το «ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ»: Σίγουρα θα έγιναν φοβερές υπόγειες
διαπραγματεύσεις (μέσω ποίων άραγε;), για τις οποίες δεν
γνωρίζουμε τίποτε. Όταν ο Ξέρξης επιτέθηκε στην Ελλάδα έσερνε
πίσω του 47 λαούς της περσικής αυτοκρατορίας, τους οποίους
αναφέρει έναν – έναν ο Ηρόδοτος. Περιέργως ένας λαός στο κείμενο
του Ηροδότου σβήστηκε, (από ποιούς;) πιθανόν, την περίοδο των
ρωμαϊκών χρόνων. (Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελλ. ΄Εθνους) .
Ποιός άραγε λαός της περσικής αυτοκρατορίας λείπει από το
κείμενο του Ηροδότου; Μήπως ο λαός στον οποίο ανήκε η Εσθήρ, η
γυναίκα του Ξέρξη και ο πρωθυπουργός του ο Μαρδοχαίος;)
Γιά την ΚΟΙΝΗ αυτή
επιχείρηση και συμμαχία Περσών και Καρχηδονίων, ο ιστορικός Διόδωρος ο
Σικελιώτης, αιώνες μετά, στο 11ο βιβλίο του έργου του «Ιστορική
Βιβλιοθήκη» γράφει τα ακόλουθα:
«Ο
Ξέρξης βουλόμενος πάντας τους Έλληνας, αναστάτους ποιήσαι,
διεπρεσβεύσατο προς Καρχηδονίους, περί KOINOΠΡΑΓΙΑΣ και συνέθετο
προς αυτούς, ώστε αυτόν μεν επί τους την Ελλάδα κατοικούντας
Έλληνας στρατεύειν, Καρχηδονίους δε ΤΟΙΣ ΑΥΤΟΙΣ ΧΡΟΝΟΙΣ μεγάλας
παρασκευάσασθαι δυνάμεις και καταπολεμήσαι των Ελλήνων τους περί
Σικελίαν και Ιταλίαν οικούντας….»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
«Ο
Ξέρξης επιθυμώντας ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, έστειλε
πρέσβεις προς τους Καρχηδονίους να ΣΥΝΑΨΟΥΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και συμφώνησε
μαζί τους, ώστε αυτός μεν να εκστρατεύσει εναντίων των Ελλήνων της
Ελλάδας, οι δε Καρχηδόνιοι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, αφού συγκεντρώσουν μεγάλη
δύναμη, να υποτάξουν τους Έλληνες της Σικελίας και της Ιταλίας…..»
Η επιθυμία του Ξέρξη να
προχωρήσει με τον στρατόν του και στο εσωτερικό της Ευρώπης, μετά την
κατάληψη της Ελλάδος, αποδεικνύεται και από την συγκέντρωση των
τεραστίων μαχίμων δυνάμεών του, οι οποίες υπερέβαιναν το ένα εκατομμύριο
άνδρες! Μεγάλο μέρος αυτών των δυνάμεων θα χρησιμοποιούσε, ως
στρατεύματα κατοχής των υποδουλωμένων πόλεων και χωρών, εν όσω εκείνος
προχωρούσε στην υποταγή όλης της Ευρώπης.
Και βέβαια είναι γνωστή η
τύχη του Ξέρξη, αλλά και του Μαρδονίου και του τεραστίου στρατεύματός
του, όταν μέσα σε δύο έτη (480 και 479), απώλεσε και την δύναμη και τις
κτήσεις επί Ελληνικού εδάφους, αλλά και την υπερηφάνειά του,
συγκρουόμενος με τους Έλληνες στις Θερμοπύλες, στο Αρτεμίσιον,
στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στην Μυκάλη.
Όμως ας παρακολουθήσουμε
τι συνέβη στο άλλο σκέλος της επίθεσης κατά του Ελληνισμού, το οποίον
είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας οι ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ.
Μετά την σύναψη
της συμμαχίας με τους Πέρσες, το 483 π.Χ. οι εβραιοκαρχηδόνιοι
άρχισαν μεθοδικά να στρατολογούν πολλούς μισθοφόρους από την Ιταλία,
την Λιγυρία, την Γαλατία και την Ιβηρία και επεστράτευσαν τους υπηκόους
των Καρχηδονίους και Λίβυες.
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
(από το 483 μέχρι το 480 π.Χ.) προπαρεσκεύαζαν τις δυνάμεις τους
και στο διάστημα αυτό, συγκέντρωσαν πάνω από 300.000 στρατό, και στόλο
αποτελούμενο από 200 πολεμικά και 1.000 μεταγωγικά πλοία.
Στρατηγός
των εβραιοκαρχηδονίων, εξελέγη ο Αμίλκας, ο οποίος αφού επιβίβασε το
στράτευμά του στα πλοία, απέπλευσεν από την Καρχηδόνα το καλοκαίρι
του 480. Διασχίζοντας όμως το Λιβυκόν πέλαγος, συνάντησε ισχυρή
τρικυμία, η οποία του κατέστρεψε πολλά από τα μεταγωγικά του πλοία και
ένα σημαντικό μέρος του ιππικού και των αρμάτων του.
Προσορμίσθηκε στο
ελληνικό λιμάνι της Πανόρμου (σημερινό Παλέρμο) και διά τρείς ημέρες
ξεκούραζε και ετοίμαζε το στρατό του και διόρθωνε τις ζημιές, τις οποίες
είχαν υποστεί τα πλοία του από την τρικυμία. Κατόπιν παραλαμβάνοντας το
στράτευμα, βάδισε ανατολικά, εναντίον της πόλεως της Ιμέρας, της πρώτης
πόλεως στην βόρεια ακτή της Σικελίας, η οποία συμμετείχε
στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μαζί με τις Συρακούσες και τον Ακράγαντα,
ενώ στον ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΑΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ είχαν αναγκασθεί να
συμμετέχουν οι Ελληνικές πόλεις του Σελινούντος, της Πανόρμου, της
Ζάγκλης και του Ρηγίου.
Ο στόλος του,
παρακολουθούσε την πορεία του στρατεύματος, πλέοντας παράλληλα στην
ακτή. Όταν έφθασε κοντά στην πόλη της Ιμέρας εγκαθίδρυσε δύο στρατόπεδα
στα δυτικά της: Ένα γιά το πεζικό του και ένα για τις ναυτικές του
δυνάμεις. Τα στρατόπεδα αυτά τα οχύρωσε με τείχη και αναχώματα και τα
συνένωσε με οχυρωματικά έργα, ώστε να αποκλειστεί η πόλη από τα δυτικά.
Αφού ετοιμάστηκαν τα στρατόπεδα, μετέφερε σ’ αυτά με τον στόλο του,
σιτάρι και εφόδια από την Λιβύη και την Σαρδηνία και άρχισε τις
πολεμικές επιχειρήσεις καταλήψεως της Ιμέρας.
Την πόλη υποστήριζε η
φρουρά της, με αρχηγό τον Θήρωνα, τύραννο του Ακράγαντος. Οι πρώτες
συμπλοκές όμως, οι οποίες έγιναν εκτός των τειχών της πόλεως, απέβησαν
εις βάρος των Ελλήνων, κι έτσι ο Θήρων έστειλε και ζήτησε βοήθεια από
τον Γέλωνα, τον τύραννο των Συρακουσών.
Ο Γέλων, συνετός και
ικανότατος στρατηγός, έχοντας τις δυνάμεις του σε ετοιμότητα, ξεκίνησε
γρήγορα με 50.000 πεζούς και 5.000 ιππείς και σε λίγες ημέρες βρέθηκε
κοντά στην πόλη της Ιμέρας. Αφού στρατοπέδευσε στα περίχωρά της και
οχύρωσε το στρατόπεδό του με βαθειά τάφρο και χαράκωμα εξαπέστειλε τους
ιππείς του εναντίον των δυνάμεων του Αμίλκα, οι οποίες λεηλατούσαν την
ύπαιθρο χώρα της Ιμέρας. Αιφνιδιάζοντας τα διασκορπισμένα και
ασχολούμενα με την λεηλασία τμήματα του εχθρού, οι ιππείς του Γέλωνος,
σκότωσαν πολλούς και συνέλαβαν 10.000 αιχμαλώτους. Όταν τους οδήγησαν
στην πόλη, έδωσαν μεγάλο θάρρος στους πολιορκούμενους, οι οποίοι
απέφραξαν πάλι τις πύλες του τείχους, τις οποίες είχε κτίσει ο Θήρων,
διά καλύτερη προστασία από τις επιθέσεις του εχθρού.
Επειδή όμως η δύναμη
των εβραιοκαρχηδονίων παρέμενε μεγάλη και ισχυρή και συνεχώς
τροφοδοτούνταν διά θαλάσσης, ο Γέλων με την στρατηγική του δεινότητα,
δεν παρεσύρθη, αλλά καιροφυλακτούσε την ευκαιρία, η οποία θα του
επέτρεπε να καταστρέψει τους βαρβάρους, χωρίς να διατρέξει η δική του
δύναμη τον κίνδυνο ήττας. Σχεδίαζε να βρεί τον τρόπο γιά να κάψει τον
εχθρικό στόλο και να αποκόψει τις δυνάμεις
των Καρχηδονίων στην Σικελία, χωρίς τον διά θαλάσσης ανεφοδιασμό τους.
Στο σχέδιό του αυτό
βρέθηκε σύμμαχος η θεά τύχη! Κάποιοι ιππείς του, από αυτούς που
διενεργούσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις σε βαρβαρικά τμήματα, τα οποία
λεηλατούσαν την ύπαιθρο, συνέλαβαν αιχμάλωτο έναν ταχυδρόμο και τον
οδήγησαν στον Γέλωνα. Ο ταχυδρόμος έφερε μαζί του γράμματα
των Σελινουντίων προς τον Αμίλκα, στα οποία του κοινοποιούσαν ότι το
ιππικό, το οποίο τους είχε ζητήσει να του στείλουν, θα έφθανε στο
βαρβαρικό στρατόπεδο την επομένη ημέρα, την οποία τους είχε
προκαθορίσει, και κατά την οποία, ο Αμίλκας θα βρίσκονταν, όπως τους
είχε πει, στο ναυτικό του στρατόπεδο, ασχολούμενος με την προετοιμασία
μιάς θυσίας προς τον Ποσειδώνα, την οποίαν θα τελούσε.
Μην αφήνοντας αυτήν
την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη, ο Γέλων έστειλε αμέσως ένα
μεγάλο τμήμα του ιππικού του να περιέλθει, κρυφά από τον εχθρό, σε
γειτονικά μέρη, και το χάραμα της επομένης ημέρας να κατευθυνθούν προς
το εχθρικό ναυτικό στρατόπεδο, προσποιούμενοι
τους Σελινούντιους συμμάχους των Καρχηδονίων. Εκεί, αφού μπουν μέσα στο
ξύλινο τείχος του στρατοπέδου, τους διέταξε να επιχειρήσουν την εξόντωση
του Αμίλκα και το κάψιμο των πλοίων.
Επίσης έστειλε και
σκοπούς στους λόφους πάνω από την πόλη, διατάζοντάς τους να τον
ειδοποιήσουν με σήματα, όταν δούν τους ιππείς να μπαίνουν μέσα στο
τείχος του εχθρικού ναυτικού στρατοπέδου. Αφού έδωσε αυτές τις εντολές
ο Γέλων, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και ανέμενε το σήμα των σκοπών από
τους λόφους.
Με το ξημέρωμα της άλλης
ημέρας, οι ιππείς του Γέλωνα, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους,
πλησίασαν το ναυτικό στρατόπεδο των βαρβάρων και ξεγελώντας τους
φρουρούς εισήλθαν στο ξύλινο τείχος. Πριν προλάβει κανείς από τους
εβραιοκαρχηδόνιους να καταλάβει τι συνέβαινε, όρμησαν επάνω τους και
επάνω στον Αμίλκα, ο οποίος με τους αξιωματούχους του ετοίμαζε την
θυσία, και τον σκότωσαν ρίχνοντάς τον επάνω στην αναμμένη πυρά του
βωμού. Στην συνέχεια, χωρίς αντίσταση, πυρπόλησαν τον προσαραγμένο στόλο
των εβραιοκαρχηδονίων.
Ο Γέλων, ειδοποιημένος
από το σήμα των σκοπών, βάδισε γρήγορα με όλη την δύναμή του εναντίον
του στρατοπέδου των πεζικών δυνάμεων του εχθρού.
Οι
εβραιοκαρχηδόνιοι εξήλθαν του στρατοπέδου τους γιά να αντιμετωπίσουν
τους Έλληνες και η μάχη η οποία συνήφθη ήταν αιματηρή και στην αρχή
αμφίρροπη, επειδή οι δυνάμεις του εχθρού ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες
των Ελληνικών. Όταν όμως στον ουρανό φάνηκε ο καπνός των καιομένων
πλοίων, οι εβραιοκαρχηδόνιοι λύγισαν, ενώ οι Έλληνες οπλίσθηκαν με
υπερβολικό θάρρος.
Το αποτέλεσμα ήταν Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ των Καρχηδονίων, από την Ελληνική παράταξη.
Επειδή ο Γέλων είχε
δώσει εντολή να μην συλλαμβάνουν αιχμαλώτους οι Έλληνες, επηκολούθησε
μία φοβερή σφαγή. Περισσότεροι από 150.000 εβραιοκαρχηδόνιοι και οι
μισθοφόροι τους σκοτώθηκαν και όσοι κατάφεραν να σωθούν συγκεντρώθηκαν
σε ένα μέρος οχυρό, κοντά στο πεδίον της μάχης. Όμως πιεζόμενοι από
τους Έλληνες και υποφέροντας από την έλλειψη νερού, αναγκάστηκαν και
αυτοί να παραδοθούν.
Η περίλαμπρη
αυτή νίκη των Ελλήνων οφείλεται τόσον στο Ελληνικό ακμαίο ηθικό, όσο και
στο στρατηγικό σχέδιο του Γέλωνος, ο οποίος έκτοτε απέκτησε μεγάλη δόξα
και φήμη, όχι μόνον στους Σικελιώτες, αλλά και σε όλους τους Έλληνες.
Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη των Ελλήνων στην Ιμέρα, ώστε όπως λέει
χαρακτηριστικά ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΕ γιά να
μεταφέρει την είδηση της ήττας στην Καρχηδόνα! Από την περίφημη στρατιά
του Αμίλκα, μόνον ένα μικρό πλοιάριο με ελάχιστους ναύτες κατάφερε,
ύστερα από πολύ καιρό, να φθάσει στην Καρχηδόνα, φέρνοντας την σύντομη
είδηση: «Χάθηκαν όλοι, όσοι εξεστράτευσαν στην Σικελία»!
Συνέπεσε δε, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ βιβλίο (Πολύμνια 166) της Ιστορίας του, η ημέρα της μάχης της Ιμέρας να είναι
Η ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ δηλαδή η 22α Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ.
Έτσι
την ίδια ημέρα ναυάγησαν τα σχέδια των συνασπισμένων βαρβάρων
ΕΒΡΑΙΟΠΕΡΣΩΝ και ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ, γιά την κατάληψη της Ελλάδος και
της Μεγάλης Ελλάδος, καθώς και η σχεδιαζόμενη εισβολή τους από εκεί στο
εσωτερικό της Ευρώπης.
Το τελευταίο θα πρέπει
να μην το ξεχνούν οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι, εκτός του πολιτισμού
και του πνευματικού φωτός, τα οποία τους δόθησαν άνευ ανταμοιβής από
τους Έλληνες, οφείλουν σε αυτούς και στο αίμα το οποίον αυτοί
έχυσαν, ακόμη και την ίδια τους την ελευθερία.-
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου