Μέγας Αθανάσιος, ο "Άγιος" της 18ης Ιανουαρίου: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΗΤΑΝ «ΚΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ». Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΥΠΕΣΚΑΨΕ ΜΕ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΜΕΤΑ 300 ΧΡΟΝΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΑΝ ΕΥΚΟΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ.

                                         

Έλληνες ή Ρωμιοί / υπό Ν. Γ. Πολίτου. Εν Αθήναις: Εκ του τυπογραφείου Π. Δ. Σακελλαρίου, 1901".  ~Νικόλαος Πολίτης, "Ο Πατήρ της Ελληνικής Λαογραφίας"

«Ἀφ' ἧς ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἔγραψε τὸν κατὰ Ἑλλήνων λόγον του, τὸ ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ἀναθεματίζετο καὶ κατεχλευάζετο καὶ ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος καὶ ἐν ἐκκλησιαστικοῖς συγγράμμασι. Οὐδεὶς λοιπὸν τῶν ἐκχριστιανισθέντων Ἑλλήνων ἐτόλμα νὰ φέρῃ τὸ καταδεδικασμένον ὄνομα, ἐκ φόβου μή ἐπισύρῃ καθ' ἑαυτοῦ τὰς ἀρὰς τῆς ἐκκλησίας...Τὸ ὄνομα Ρωμηὸς ὑπονοεῖ ἄρνησιν τῆς ἐθνικότητος τοῦ φέροντος, δηλοῦν ἁπλῶς τὸν ὑπήκοον τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους. Tὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, ἀνακτῆσαν τὸ ἀληθὲς ἐθνικὸν ὄνομά του, κατεδίκασεν τὸ ἐπείσακτον ὄνομα τοῦ Ρωμηοῦ, προσδῶσαν εἰς αὐτὸ ὀνειδιστικὴν σημασίαν. Ὁ Ρωμιὸς εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ συνενοῦντος ἐν ἑαυτῷ πάντα τὰ κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ ἐλαττώματα τοῦ Ἕλληνος».

"Οι pagani είναι πολύ απλά οι «άνθρωποι του τόπου», οι ντόπιοι -της πόλης ή της επαρχίας-, αυτοί που διαφύλαξαν τα τοπικά έθιμα. Αντίθετα, οι alieni, «oι άνθρωποι που κατάγονται από αλλού», οι ξενομερίτες, γίνονταν όλο και περισσότερο Χριστιανοί. Η εξήγηση αυτή αντιστοιχεί στην ετυμολογία της λέξης, στην οποία αναφέρονται οι Χριστιανοί συγγραφείς που την χρησιμοποιούσαν με το νέο της νόημα. Ανταποκρίνεται επίσης στην προτίμηση των Εθνικών της Ύστερης Αρχαιότητας για οτιδήποτε ανήκε στα πάτρια, την κληρονομιά των προγόνων τους. Ορίζει τον παγανισμό ως θρησκεία της πατρίδας, με τη στενότερη έννοια της πόλης και της επαρχίας της. Προβλέπει ακόμη την ποικιλία των παγανιστικών πρακτικών και πεποιθήσεων."

~Pierre Chuvin, (1943 - 2016), Γάλλος Ελληνιστής

[Aπό το "Chronique des derniers païens" (1990)]

 

 

"Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως".

(Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)

 

 

 

https://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/protoxristianikoi-xronoi/328-megas-athanasios-o-egklimatias-qagiosq-tis-18is-ianouariou

 

Μέγας Αθανάσιος, ο εγκληματίας "Άγιος" της 18ης Ιανουαρίου

 Βασίλειος Μαυρομμάτης

 «Ουκούν ει μήτε άνθρωπος απλώς μήτε μάγος μήτε δαίμων τις εστίν ο Σωτήρ, αλλά και την παρά ποιηταίς υπόνοιαν και δαιμόνων φαντασίαν και Ελλήνων σοφίαν τη εαυτού θειότητι κατήργησε και επεσκίασε.» (Άγιος Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ.48, παρ. 9).

 
ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΦΟΝΙΑΣ-ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ-ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ-ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ

Ο Αθανάσιος, Άγιος και Μέγας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γεννήθηκε το 295 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου πιθανότατα από ελληνικής καταγωγής γονείς. Από πολύ μικρή ηλικία κατηχήθηκε στον Χριστιανισμό ξεχνώντας ολοκληρωτικά την καταγωγή του. Κατά την εφηβεία του μαθήτευσε δίπλα στον φανατικό ασκητή άγιο Αντώνιο τον Μέγα, στην έρημο της Ερυθραίας. Ο δάσκαλός του πέθανε στην έρημο μέσα σε ένα ξεροπήγαδο προσευχόμενος στον Γιαχβέ.

Ο Αντώνιος, κατά την περίοδο που ασκήτευε, δεν άλλαξε ποτέ κανένα ένδυμα, δεν έπλυνε ποτέ το σώμα του και τρεφόταν μέρα παρά μέρα με ένα ξερό παξιμάδι. Γυναίκα δεν γνώρισε ποτέ. (Εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», λήμμα «Άγιος Αντώνιος»). Τα οράματά του με μεταφυσικά όντα και η κατά φαντασίαν μάχη του με τον ίδιο τον Διάβολο ήταν οι πνευματικές καθημερινές του ενασχολήσεις. Με τις παράλογες και σχιζοφρενικές αυτές διδαχές γαλουχήθηκε ο χαρακτήρας του αγίου Αθανασίου, ενός απ΄ τους πλέον φανατικούς ανθρώπους της Ιστορίας.

Κατά την περίοδο του 4ου μ.Χ. αιώνος στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν σε εξέλιξη ένας ανελέητος διωγμός εναντίον των Ελλήνων, που καθοδηγείτο από χριστιανούς. Την ίδια εποχή κορυφώνονταν και οι αλληλοσφαγές μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών αιρέσεων. Τα σχίσματα πλήθαιναν, καθώς και ο αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος αναμεταξύ τους για το ποιό δόγμα θα επικρατούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία τριάντα τριών περίπου ετών ο Αθανάσιος ανέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ήταν μικρόσωμος και φιλάσθενος, αλλά τρομερά δραστήριος και πανούργος. Σύμφωνα με όλους τους υποστηρικτές του, αλλά και τους μη, μέθοδοί του ήταν οι κολακείες, οι δωροδοκίες, οι πλαστογραφίες, οι συκοφαντίες, η βία ενάντια στους εχθρούς του, οι πυρπολήσεις ναών και οι δολοφονίες. Απ΄ την Αλεξάνδρεια ο Αθανάσιος εκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ετών. Ο Γερμανός ιστορικός και πρώην ιερέας Καρλ Χάιν Ντέσνερ στο έργο του «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού» λέει για τον Αθανάσιο: «Υπήρξε ένας απ΄ τους σκληρότερους και πιο αδίστακτους εκκλησιαστικούς δημαγωγούς» (σελ. 475).

Επίορκοι «έκλεψαν» την πατριαρχεία υπέρ του Αθανασίου

Η εκλογή του στο αξίωμα του πατριάρχη έγινε με τον πλέον σκοτεινό και αμφιλεγόμενο τρόπο, αφού απ΄ τους πενήντα τέσσερις εκλέκτορες αρχιμανδρίτες τον χειροτόνησαν μόνον οι επτά, που παρεμπιπτόντως ήταν και επίορκοι: «Ταύτα μεν Απολλινάριος γράφει περί Αθανασίου, οι δε από της Αρείου αιρέσεως λέγουσιν ως Αλεξάνδρου (προηγούμενος πατριάρχης) τελευτήσαντος εκοινώνουν αλλήλοις οι τα Αλεξάνδρου και Μελιτίου φρονούντες, συνελθόντες τε εκ Θηβαΐδος και της άλλης Αιγύπτου πεντήκοντα και τέσσαρες επίσκοποι ενωμότως συνέθεντο κοινή ψήφω αιρείσθαι τον οφείλοντα την Αλεξανδρέων εκκλησίαν επιτροπεύειν• επιορκίσαντας δε επτά τινας των επισκόπων παρά την πάντων γνώμην κλέψαι του Αθανασίου χειροτονίαν και δια τούτο πολλούς του λαού και των ανά την Αίγυπτον κληρικών αποφυγείν την προς αυτόν κοινωνίαν» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 17, 4).
Η παράνομη και σκανδαλώδης αυτή εκλογή του δημιούργησε μεγάλες αναταραχές. Πιστοί του Αθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και δολοφονίες εναντίον όσων αμφισβητούσαν τον ποιμένα τους. Η δράση του αγίου επικεντρώθηκε κυρίως εναντίον των Αρειανιστών και των Μελιτιανών χριστιανών. Εκ παραλλήλου κι άλλες αιρέσεις μπήκαν δυναμικά στον αιματηρό χριστιανικό εμφύλιο για την μοιρασιά της πίτας, όπως οι Απολλιναριστές, οι Μασσαλιανοί, οι Νοβατιανοί, οι Ιακωβίτες κ.α.

Δολοφόνησε επίσκοπο και βίασε γυναίκα

Το 335 μ.Χ. είχαν συσσωρευτεί πολλές κατηγορίες εναντίον του πατριάρχη Αθανασίου. Οι κύριες ήταν: Για υπερβολική φορολογία, που είχε επιβάλλει στην επαρχία της Αλεξάνδρειας, για βίαιες ενέργειες αυτού και των πιστών του εναντίον πολλών εκ των εχθρών του ακόμα και μέσα σε εκκλησίες, για την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς αντιπάλους τού αυτοκράτορα και για την παρεμπόδιση της αποστολής σιταριού απ΄ το λιμάνι της πόλης, που κατευθυνόταν προς τους φτωχούς.
Οι κατηγορίες αυτές τον οδήγησαν στην καθαίρεσή του απ΄ τον ίδιο τον ορθόδοξο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, με έγγραφο που έστειλε στην σύνοδο της Τύρου. Όμως, ο Αθανάσιος παραποίησε το έγγραφο αυτό δύο φορές, αναδημοσιεύοντας την επιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, που έλεγαν δήθεν, ότι ο Αθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οι κατηγορίες για βία και επιθέσεις πλήθαιναν, όπως ότι διέταξε τον ιερέα Μακάριο να επιτεθεί εναντίον του Αρειανιστή ιερέα Ισχύρα, ότι ο ίδιος ο Αθανάσιος είχε δολοφονήσει τον επίσκοπο Αρσένιο κι ότι ο άγιος είχε διαφθείρει κάποια γυναίκα. Με όλα αυτά ο Αθανάσιος εξορίστηκε στα Τρέβηρα της Γαλατίας για δύο χρόνια. Οι απολογητές του λένε, ότι όλα αυτά ήταν συκοφαντίες και πίσω τους βρίσκονταν οι Αρειανιστές και οι Μελιτιανοί.

Οι αιρέσεις των Αρειανιστών και των Μελιτιανών πρέσβευαν, ότι ο Χριστός ήταν θνητός άνθρωπος, κάτι το οποίο οι ορθόδοξοι και οι καθολικοί πολέμησαν μετά μανίας. Ο Αθανάσιος τους βρίζει σε κάθε έργο του αποκαλώντας τους «δυσεβεστάτους», «υποκριτές», «μανιακούς», «μοχθηρούς», «απατεώνες», τον δε αρχηγό του Αρειανισμού Άρειο, «βλάσφημο», «παρανοϊκό», «πρόδρομο του Αντιχρίστου» κ.ά..

Ποιός «έχυσε τα έντερα» του πατριάρχη στην τουαλέτα;

Έτσι καλλιεργήθηκε το ανάλογο κλίμα και το 336 μ.Χ., την εποχή της πρώτης εξορίας του αγίου Αθανασίου, ο Άρειος δολοφονείται με άγριο τρόπο. Η δολοφονία έγινε στην Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια διαλείμματος κοινής συλλειτουργίας του Αρείου με ορθοδόξους με μαφιόζικο τρόπο: «Ήσαν δε τότε πατριάρχαι εις μεν την Κωνσταντινούπολιν Αλέξανδρος, εις δε την Αντιόχειαν Ευστάθιος και εις τα Ιεροσόλυμα Μάξιμος. Εις την Αλεξάνδρειαν ουδείς εχειροτονήθη εξωρισμένου του Αγίου Αθανασίου. Τούτων ούτως εχόντων, πεισθείς ο βασιλεύς υπό του Ευσεβίου και των λοιπών, διέταξε τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρον, όπως συλλειτουργήση απροφασίστως μετά του Αρείου η άλλως να παραιτηθή του θρόνου. Ιδών ο Αλέξανδρος ότι και τα δύο δεινά είναι, έστρεψε την ελπίδα αυτού πάσαν προς τον Θεόν και παρεκάλει αυτόν να κάμη την εκδίκησιν.
» Ότε δε έφθασεν η ωρισμένη ημέρα, την οποίαν καθώρισεν ο βασιλεύς, μεταβάς ο Άρειος προς εκπλήρωσιν της σωματικής του ανάγκης, παρευθύς -ω της δικαίας κρίσεως του Θεού!- εχύθησαν τα εντόσθιά του υποκάτω αυτού και έλαβεν την αξίαν τιμωρίαν ο θεομάχος, απολαύσας το αιώνιον πυρ, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» («Μέγας Συναξαριστής», Ιανουαρίου ΙΗ , σελ. 419).

Και ο Αθανάσιος επιβεβαιώνει την δολοφονία: «...και ως αντιπεμπούσης της δίκης το ξύλον εν αυτώ την ιδίαν κοιλίαν έπληξε και αντί του θρόνου τη πληγή τα ίδια εξήνεγκεν έντερα και μάλλον ο θρόνος εκείνου το ζην απέσπασεν η αυτός απεσπάσθη παρ΄ εκείνου• εξεχύθη γουν, ως γέγραπται κατά τον Ιούδαν, τοις σπλάγχνοις και καταπεσών εβαστάχθη και μετά μία ημέραν απώλετο» (Άγιος Αθανάσιος, «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών», κεφ. 57, παρ. 3-4).

Βεβαίως, ούτε ο ίδιος ο Γιαχβέ, αλλά ούτε και η «δικαία κρίση» του ξεκοίλιασαν τον Άρειο, αλλά οι φανατικοί ορθόδοξοι αντίπαλοί του. Ως δολοφόνος (δηλητηριαστής του) κατηγορήθηκε απ΄ τους Αρειανιστές ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Παύλος. Άλλωστε ο,τιδήποτε διαφοροποιείται απ΄ το δόγμα τους αποτελεί γι΄ αυτούς έργο του Σατανά. Εδώ επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά και στην πράξη η γνωστή ρήση του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η δολοφονία αυτή έρριξε κι άλλο λάδι στην φωτιά, που είχε ήδη ανάψει μεταξύ όλων των παρατάξεων και θρησκειών: «Υπό γαρ τούδε του εμφυλίου των χριστιανών πολέμου συνεχείς εγίγνοντο κατά την πόλιν στάσεις, πολλοί τε εκ των γιγνομένων συντριβέντες απώλοντο» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ.12, παρ.17-20).

 Ο Μέγας Αθανάσιος πέρασε χρόνια στην έρημο υπηρετώντας τον άγιο Αντώνιο, ο οποίος τον υποστήριξε αργότερα στην πολεμική του κατά του Αρείου. Στην εικόνα φαίνονται να πατούν και οι δύο μαζί τον Άρειο. (Το ύφασμα, που κρατούν, είναι -σύμφωνα με την παράδοση- αυτό που φορούσε ο άγιος Παύλος, προτού «αναχωρήσει για τον Παράδεισο).» 
Βλέπε:http://www.schizas.com/site3/el/o-megas-kai-agios-tis-18is-ianoyarioy.html

Η δυναμική επιστροφή του Αθανάσιου στην Αλεξάνδρεια, σημαδεύτηκε από αιματηρά επεισόδια με την προσπάθεια των ορθοδόξων να επανέλθουν στην εξουσία: «Παντού μετά την προπαγανδιστική του περιοδεία (του Αθανασίου) ανέβηκαν στους θρόνους αντιεπίσκοποι, προκλήθηκε διχόνοια και προέκυψαν νέες διασπάσεις. Γιατί με τους νέους αντιεπισκόπους δημιουργούνταν διαρκώς αναταραχές και οδομαχίες, με αποτέλεσμα τα λιθόστρωτα να καλύπτονται από εκατοντάδες πτώματα» (Καρλ Χάιν Ντέσνερ, «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ. 487).

Πιστός ιδεολογικός υποστηρικτής του στην μάχη εναντίον όλων ήταν ο δάσκαλός του, άγιος Αντώνιος, θαυματοποιός και αντιαρειανιστής, που τότε ζούσε ασκητεύοντας σε πηγάδια της ερήμου. Και επειδή η διαμονή σε ξεροπήγαδα υπήρξε μόδα της εποχής, ο Αθανάσιος κατέφυγε εκεί για έξι χρόνια, για να γλυτώσει από τους διώκτες του Αρειανιστές: «Και ο μεν Αθανάσιος έβλεπεν εαυτόν εις μεγάλην στεναχωρίαν και φυγών εκρύβη εις εν ξηροπήγαδον, εκείνοι δε ζητήσαντες και μη ευρόντες αυτόν έγραψαν δευτέραν καθαίρεσιν κατ΄ αυτού... Έμεινε λοιπόν κεκρυμμένος εις τον λάκκον εκείνον ο Μέγας Αθανάσιος έτη εξ» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 422).

Ιερέας Παύλος: Η «μαύρη χειρ» του Αθανασίου

Ακολούθησε η δεύτερη εξορία του αγίου απ΄ το 339 έως το 346 μ.Χ., που έγινε επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Κωνστάντιου απ΄ την Σύνοδο της Αντιοχείας και διήρκεσε επτάμισυ έτη. Η εξορία του αποτέλεσε ακόμη μία φορά πυροδότηση της βίας και των οδομαχιών στην πολύπαθη Αλεξάνδρεια: «Οι αστυνομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, οι εξορίες, οι θάνατοι στην πυρά και οι εκτελέσεις δεν έπαιρναν τέλος, ενώ ο Αθανάσιος υποστήριζε μονίμως, πως είχε την ομόφωνη υποστήριξη του λαού της Αλεξανδρείας, αν και ίσχυε μάλλον το αντίθετο» («Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ.488).

Ας δούμε όμως, πως περιγράφει και ένας ορθόδοξος υποστηρικτής του Αθανασίου τον μαινόμενο εμφύλιο των χριστιανών: «Άλλοι δε ξιφών πληγάς επεδείκνυντο, άλλοι λιμόν υπομεμενηκέναι παρ΄ αυτών απωδύροντο και ταύτα ουχ οι τυχόντες εμαρτύρουν άνθρωποι, αλλ΄ εκκλησίαι όλαι ήσαν υπέρ ων οι απαντήσαντες και πρεσβεύοντες εδίδασκον, στρατιώτας ξιφήρεις, όχλους μετά ροπάλων, δικαστών απειλάς, πλαστών γραμμάτων υποβολάς, προς τούτοις παρθένων γυμνώσεις, εμπρησμούς εκκλησιών, φυλακάς κατά των συλλειτουργών και ταύτα πάντα δι΄ ουδέν έτερον η δια την δυσώνυμον αίρεσιν των Αρειομανιτών» (Θεοδώρητος «Εκκλησιαστική Ιστορία», κεφ. 105 παρ. 6-17).
  Το 342 μ.Χ. ο στρατηγός του ιππικού Ερμογένης ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη και να θέσει τέλος στον εμφύλιο εκκλησιαστικό πόλεμο ύστερα από διαταγή του Κωνστάντιου. Ο Ερμογένης, ύστερα από παγίδα, που του είχε στήσει το πλήθος των φανατικών ορθοδόξων, εγκλωβίζεται μέσα στο σπίτι του και καίγεται ζωντανός: «Ως δε επέκειτο ο Ερμογένης δια στρατιωτικής χειρός απελάσαι τον Παύλον, παροξυνθέν τότε το πλήθος οία εν τοις τοιούτοις φιλεί γίγνεσθαι, αλογωτέρας εποιείτο κατ΄ αυτού τας ορμάς και εμπίπρησι μεν αυτού την οικίαν, αυτόν δε σύραντες απέκτειναν» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 9-13).

Ως εγκέφαλος της πράξης καταδείχθηκε ο ορθόδοξος ιερέας Παύλος, ο δολοφόνος του Αρείου. Ο Παύλος εξορίζεται στην περιοχή της Μικρής Αρμενίας, όπου αρκετά χρόνια αργότερα θα στραγγαλιστεί με την σειρά του από Αρειανιστές. Πίσω απ΄ αυτόν βρισκόταν για άλλη μία φορά ο εγκέφαλος του όλου εγχειρήματος Αθανάσιος.

Την ίδια εποχή δρομολογείται για πρώτη φορά το μετέπειτα σχίσμα των εκκλησιών απ΄ τον εξόριστο στα Τρέβηρα Αθανάσιο, που έχει πείσει τους καθολικούς και τον αυτοκράτορα της Δύσης Κώνσταντα να αντιταχθούν στον Κωνστάντιο και στους Αρειανιστές. Εκεί συνομότησε με τον εξόριστο Παύλο, πείθοντας τον αυτοκράτορα και αδελφό του Κωστάντιου, Κώνστα, να τους στείλει πίσω στην Αλεξάνδρεια υπό την προστασία του. Ουσιαστικά ο Αθανάσιος προσπαθούσε να πείσει τον Κώνσταντα να ξεκινήσει την αναπροσάρτηση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στην Ρώμη μέσω πολέμου.

Ο Κωνστάντιος φοβούμενος τον εμφύλιο πόλεμο ζήτησε την επιστροφή του Αθανασίου στην Αντιόχεια, όπου τον υποδέχθηκε ο ίδιος με δάφνες καταστρέφοντας όλα τα έγγραφα, που τον ενοχοποιούσαν. Με την επιστροφή του αγίου στην Αλεξάνδρεια και χωρίς χρονοτριβές στήθηκαν οι διορισμοί δικών του επισκόπων και οι βίαιοι διωγμοί των αντιπάλων του. Ο Αθανάσιος έστησε και μία μικρή Εκκλησιαστική Σύνοδο στην Ιερουσαλήμ, που αποκατέστησε την φήμη και την δόξα του.

Οδομαχίες, πυρές, βεβηλώσεις και δολοφονίες

Η τρίτη εξορία του έγινε από το 356 έως το 362 μ.Χ. πάλι από τον Κωνστάντιο. Το 357 μ.Χ. έγραψε ένα έργο προς τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, την «Απολογίαν προς τον βασιλέα Κωνστάντιον», όπου κολακεύει υπερβολικά τον Αρειανιστή αυτοκράτορα, αποκαλώντας τον «θεοφιλέστατον», «δίκαιον» ζητώντας την συγγνώμη του: «Συγχώρησον ειπόντι μοι ταύτα, φιλανθρωπότατε Αύγουστε, και πολλήν μοι συγγνώμην δος» (παρ. 3), ενώ το 358 μ.Χ. στο «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών επί Κωνσταντίου» εξαπολύει λεκτική επίθεση εναντίον του.

Οι απόψεις του για τον Κωνστάντιο αλλά και για πολλούς άλλους μεταβάλλονταν αρκετές φορές ανάλογα με την περίσταση. Την ίδια περίοδο οι πράξεις βίας, οι οδομαχίες, οι βεβηλώσεις, οι πυρές και οι καταστροφές επεκτάθηκαν γρήγορα σε όλη την ανατολική επικράτεια της αυτοκρατορίας. Αντιόχεια, Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Ανδριανούπολη, Γάζα και πολλές άλλες πόλεις αλληλοσπαράσσονταν.

Ο Κωνστάντιος, για να σταματήσει τον ανεξέλεγκτο εμφύλιο, έλαβε σκληρά μέτρα. Την νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 356 μ.Χ. ο Αθανάσιος ιερουργούσε σε αγρυπνία στο ναό του αγίου Θεωνά. Τότε 5.000 στρατιώτες κύκλωσαν την εκκλησία, για να συλλάβουν τον Αθανάσιο: «Μερισθέν δε το πλήθος εις δύο μέρη και των μεν θελόντων τον Γρηγόριον, των δε τον Μέγαν Αθανάσιον, σύγχυσις μεγάλη εγένετο. Βλέπων δε ο στρατηγός Συριανός, ότι κινδυνεύει να γίνη εμφύλιος πόλεμος, και ότι έκαυσαν ένα ναό, του Διονυσίου καλούμενον, εσκέφθη να φονεύση τον Αθανάσιον, δια να παύση η σύγχυσις» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 423). Παρά την αιματηρή μάχη που ακολούθησε, ο άγιος κατάφερε να φυγαδευτεί από τους κληρικούς του. Ο πρόωρος θάνατος του Κωνστάντιου τον έφερε και πάλι πίσω στην Αλεξάνδρεια. Το 358 μ.Χ. δολοφονείται από καθολικούς ορθοδόξους ο Αρειανιστής πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος.
Η τέταρτη εξορία του Αθανασίου κράτησε ενάμισυ χρόνο και έγινε το 362 μ.Χ. επί Ιουλιανού του «Παραβάτη», επειδή συνέχιζε να είναι ο αρχηγός των ταραχών και επειδή κατηχούσε και βάπτιζε μετά βίας Ελληνίδες γυναίκες στο Χριστιανισμό. Ο Ιουλιανός έστειλε στην Αλεξάνδρεια ένα στρατηγό του με 200 άνδρες, να συλλάβουν τον ταραχοποιό Αθανάσιο. Όμως εκείνος κατάφερε να ξεφύγει και έμεινε κρυμμένος στο σπίτι ενός χριστιανού της Αλεξάνδρειας μέχρι και τον θάνατο του Ιουλιανού. Μετά την δολοφονία του αυτοκράτορα από τον στρατιώτη του άγιο Μερκούριο και την στέψη του ορθόδοξου αυτοκράτορα Ιοβιανού, ο Αθανάσιος επέστρεψε το 363 μ.Χ. πίσω στα καθήκοντά του και στον θρόνο του.

Η επιστροφή του έφερε ξανά πόλεμο και συμπλοκές με κινητοποιήσεις του Στρατού. Πολλοί αιρετικοί επίσκοποι διαπομπεύτηκαν η εξορίστηκαν. Η πέμπτη εξορία του έγινε το 365 μ.Χ. για έξι μήνες επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Ουάλεντος. Ο Ουάλης κινήθηκε εναντίον του θεωρώντας τον υπαίτιο των ταραχών. Το φανατικό πλήθος, που καθοδηγούσε ο Αθανάσιος, στασίασε και πάλι. Ο άγιος απειλούσε τον αυτοκράτορα με αιματηρό εμφύλιο. Ο Ουάλης φοβούμενος τον Αθανάσιο και θέλοντας να ομαλοποιήσει τις ταραχές σταμάτησε και την δίωξη του πανίσχυρου πατριάρχη. Ο Αθανάσιος πέθανε στις 2 Μαΐου 373 μ.Χ.. Τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν τον συνολικό τυχοδιωκτικό του βίο είναι πραγματικά ατελείωτα και θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες, για να τα στοιχειοθετήσουμε.

Το μίσος του Αγίου Αθανασίου κατά του Ελληνικού Έθνους

Ο Αθανάσιος στα γραπτά του επιτίθεται κατά πάντων μη ορθοδόξων και ειδικά κατά των Ελλήνων: «Ταύτας δε και τας τοιαύτας της ειδωλομανίας ευρέσεις άνωθεν και προ πολλού προεδίδασκεν η γραφή λέγουσα. Αρχή πορνείας επίνοια ειδώλων, εύρεσις δε αυτών φθορά ζωής• ούτε γαρ ην απ΄ αρχής, ούτε εις τον αιώνα έσται, κενοδοξία γαρ ανθρώπων ήλθεν εις τον κόσμον, και δια τούτο σύντομον αυτών (των Ελλήνων) τέλος επενοήθη» (Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ. 11, 1-6).

Επίσης «Είθε δε και οι των τοιούτων ψευδοθεών κήρυκες και μάντεις (οι Έλληνες), ποιηταί λέγω και συγγραφείς, απλώς θεούς αυτούς είναι γεγραφήκεσαν. Αλλά μη και τας πράξεις αυτών προς έλεγχον αθεότητος και αισχροποιού πολιτείας αναγεγραφήκεσαν; ηδύναντο γαρ και μόνω τω της θεότητος ονόματι την αλήθειαν υφαρπάσαι, μάλλον δε τους πολλούς από της αληθείας πλανήσαι, νυν δε έρωτας και ασελγείας διηγούμενοι του Διος και παιδοφθορίας των άλλων και ζηλοτυπίας προς ηδονήν των θηλειών και φόβους και δειλίας και τας άλλας κακίας, ουδέν άλλο η εαυτούς ελέγχουσιν, ότι ου μόνον ου περί θεών διηγούνται, αλλά ουδέ περί ανθρώπων, περί δε αισχρών και του καλού μακράν όντων μυθολογούσιν» (κεφ. 15, 12-22).

Επίθετα και φράσεις εναντίον των Ελλήνων εξακοντίζονται σε όλα τα έργα του όπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεύτες», «δουλοπρεπείς», «άθεοι», «πρέπει να εξοντωθούν», «θα καούν στην Κόλαση», «αποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: «...εξιλεούσθαι ους Έλληνες καλούσιν αποτροπαίους δαίμονας» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1).

ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

- «Τοιούτοι θεοί εις αυτούς ο Έρως και η Αφροδίτη της Πάφου, εις την Κρήτην ο περιβόητος εκεί Ζευς, και ο εν Αρκαδία Ερμής... ημείς έχομεν ένα παράδειγμα εναντίον πάσης ειδωλολατρίας, ότι δηλαδή οι άνθρωποι την εφεύρον όχι δι΄ άλλο τίποτε αλλά δια τα πάθη εκείνων που την έπλασαν, όπως και η σοφία του Θεού προ πολλού εμαρτύρησε λέγουσα "Αρχή της πορνείας η επινόησις των ειδώλων".» (Σοφ. Σολ. 14,12: 9,15-10.) (Από το έργο του «Κατά Ελλήνων», έκδοση «Έργα Απολογητικά», εποπτεία του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Παν. Χρήστου, μτφρ. του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Στέργιου Σάκκου.)

- «...οι λεγόμενοι φιλόσοφοι και επιστήμονες των ειδωλολατρών, όταν μεν κατηγορούνται, δεν αρνούνται ότι οι παρουσιαζόμενοι ως θεοί είναι μορφαί και τύποι ανθρώπων και κτηνών, όταν δε απολογούνται, λέγουν ότι έχουν τα ομοιώματα, δια να τους απαντά το θείον δια μέσου αυτών και να τους εμφανίζεται -διότι, λέγουν, δεν είναι δυνατόν αλλιώς να γνωρίσουν τον ίδιον τον αόρατον, παρά μόνον με τα τοιαύτα αγάλματα και τας τελετάς. Εκείνοι δε που είναι ακόμη φιλοσοφώτεροι απ΄ αυτούς και νομίζουν ότι λέγουν περισσότερον βαθυστόχαστα πράγματα, ισχυρίζονται ότι τα ομοιώματα κατεσκευάσθησαν και εζωγραφήθησαν, δια να επικαλούνται δι΄ αυτών και να εμφανίζωνται θείοι άγγελοι και θείαι δυνάμεις, ώστε εμφανιζόμενοι δια μέσου αυτών να τους διδάσκουν την γνώσιν του Θεού. Και λέγουν, ότι αυτά είναι δια τους ανθρώπους ένα είδος γραμμάτων, τα οποία διαβάζοντες οι άνθρωποι δύνανται να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον Θεόν, δια της εμφανίσεως των θείων αγγέλων που γίνεται δια μέσου αυτών. Αυτά βέβαια εκείνοι έτσι τα μυθολογούν, διότι ασφαλώς δεν θεολογούν, μη γένοιτο.» («Κατά Ελλήνων», 19, 5-20.)

- «Και το αξιοθαύμαστον, καθώς λέγουν αυτοί που ιστορούν, είναι το εξής• ότι, ενώ οι Πελασγοί έμαθαν τα ονόματα των θεών από τους Αιγυπτίους, δεν γνωρίζουν αυτοί τους θεούς που λατρεύονται εις την Αίγυπτον και λατρεύουν άλλους θεούς διαφορετικούς από τους θεούς εκείνων. Και είναι τελείως διαφορετική η θεωρία και η θρησκεία των εθνικών, οι οποίοι κατελήφθησαν από την μανίαν των ειδώλων, και δεν συναντώνται τα αυτά εις τους αυτούς.» («Κατά Ελλήνων», 23.)

Την επίθεση κατά της Ελληνικής Φιλοσοφίας συνεχίζει ο Αθανάσιος και στο απολογητικό έργο του «Περί Ενανθρωπήσεως»:

- «Οι φιλόσοφοι των Ελλήνων έγραψαν πολλά με αληθοφάνειαν και τέχνην• επαρουσίασαν λοιπόν κάτι τόσον μέγα όσον ο σταυρός του Χριστού; Διότι μέχρι του θανάτου των τα σοφίσματά των είχον την αληθοφάνειαν, αλλά και όσα εθεωρούσαν, όταν ήσαν ζώντες, ότι έχουν ισχύν, ήσαν αντικείμενα ανταγωνισμού μεταξύ των, και εφιλονείκουν μεταξύ των δια την θεωρίαν των. Και το παραδοξότατον είναι, ότι, ενώ ο Λόγος του Θεού εδίδαξε με πτωχοτέρας λέξεις, επεσκίασε τους περιφήμους σοφιστάς και κατήργησε τας διδασκαλίας εκείνων και προσήλωσεν όλους πλησίον του και εγέμισε τας εκκλησίας αυτού. Και το αξιοθαύμαστον είναι, ότι με την κάθοδόν του ως ανθρώπου εις τον θάνατον κατήργησε τα μεγάλα λόγια των σοφών περί των ειδώλων. Ποίου αλήθεια ο θάνατός ποτε εξεδίωξε δαίμονας;» (50, 5-15.)

- «Των Ελλήνων η σοφία μεμώραται». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 46, τμ. 4, γρ. 3).

- «Πάντα ψευσάμενοι Έλληνες». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 50, τμ. 6, γρ. 2).

- «Την Ελληνικήν αφροσύνην». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 177, γρ. 16).

- «Των Ελλήνων αγνωσίαν». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 673, γρ. 24).

Περισσότερες ιερές ύβρεις κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο: Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας.

Διαβάστε και κατεβάστε δωρεάν το βιβλίο από την Ενότητα ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ΔΩΡΕΑΝ

Ο βίος του αγίου Αθανασίου ακολουθεί την πεπατημένη γραμμή της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει, ότι όσο πιο φανατικός, μισαλλόδοξος, αιμοβόρος και βίαιος είναι κάποιος ιερέας ή πιστός της, τότε αγιοποιείται. Αρκεί βέβαια να υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τα εξουσιαστικά συμφέροντα της Εκκλησίας. Ο Άγιος και Μέγας Αθανάσιος εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου κάθε έτους μαζί με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον εγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Υπατίας.

 

 

 

 

 

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ: ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ

ΩΣ ΑΓΙΟ ΕΝΑΝ ΕΜΜΟΝΙΚΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ

 

 

"Ἀφ' ἧς ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἔγραψε τὸν κατὰ Ἑλλήνων λόγον του, τὸ ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ἀναθεματίζετο καὶ κατεχλευάζετο καὶ ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος καὶ ἐν ἐκκλησιαστικοῖς συγγράμμασι. Οὐδεὶς λοιπὸν τῶν ἐκχριστιανισθέντων Ἑλλήνων ἐτόλμα νὰ φέρῃ τὸ καταδεδικασμένον ὄνομα, ἐκ φόβου μή ἐπισύρῃ καθ' ἑαυτοῦ τὰς ἀρὰς τῆς ἐκκλησίας"

Νικόλαος Πολίτης, "Πατήρ της Ελληνικής Λαογραφίας"

 

_________________________________

~ΑΠΟΣΠΑΣΠΑΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

 

Ας μας απαντήσουν οι ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΕΛΑΝΕ. Διότι, εάν είναι άνθρωπος (ο Χριστός), τότε πώς ένας άνθρωπος νίκησε τη δύναμη όλων των θεών τους και με τη δική του δύναμη απόδειξε ότι εκείνοι δεν είναι τίποτε; Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ μάλιστα και επισκίασε με τη θεότητά του ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ, ΤΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Είναι φανερό και όλοι θα το ομολογήσουν ότι αυτός είναι αληθινά ο Υιός του Θεού, ο Λόγος, η Σοφία και η Δύναμη του Πατέρα.

[Λεγέτωσαν οἱ πάνυ γελῶντες καὶ οὐκ ἐρυθριῶντες Ἕλληνες. Εἰ μὲν γὰρ ἄνθρωπός ἐστι, καὶ πῶς εἷς ἄνθρωπος τὴν πάντων τῶν παρ᾿ αὐτοῖς θεῶν δύναμιν ὑπερῆρε, καὶ οὐδὲν ἐκείνους ὄντας τῇ ἑαυτοῦ δυνάμει διήλεγξεν; .... Οὐκοῦν εἰ μήτε ἄνθρωπος ἁπλῶς μήτε μάγος μήτε δαίμων τίς ἐστιν ὁ Σωτήρ, ἀλλὰ καὶ τὴν παρὰ ποιηταῖς ὑπόνοιαν καὶ δαιμόνων φαντασίαν καὶ Ἑλλήνων σοφίαν τῇ ἑαυτοῦ θειότητι κατήργησε καὶ ἐπεσκίασε, φανερὸν ἂν εἴη καὶ παρὰ πᾶσιν ὁμολογηθήσεται ὅτι οὗτος ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός ἐστι, Λόγος καὶ Σοφία καὶ Δύναμις τοῦ Πατρὸς ὑπάρχων.]

Περί Ενανθρωπήσεως, 48

__________________

"Οι ΕΛΛΗΝΕΣ για να μάθουν γράμματα αποδημούν και διασχίζουν την θάλασσαν, ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ δεν χρειάζεται ούτε ν΄αποδημήσουμε για την βασιλεία των ουρανών ούτε την θάλασσα να διασχίσουμε για την αρετή. Όπως είπε ο Κύριος: η βασιλεία των ουρανών βρίσκεται μέσα μας."

[Ἕλληνες μὲν οὖν ἀποδημοῦσι, καὶ θάλατταν περῶσι, ἵνα γράμματα μάθωσιν· ἡμεῖς δὲ οὐ χρείαν ἔχομεν ἀποδημῆσαι διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, οὔτε περᾶσαι θάλατταν διὰ τὴν ἀρετήν. Φθάσας γὰρ εἶπεν ὁ Κύριος· Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν]

Βίος και Πολιτεία του ὁσίου πατρός ἡμῶν Αντωνίου, 20

__________________

"Οι ΔΑΙΜΟΝΕΣ ξέπεσαν από την ουράνια φρόνηση και κυλιόμενοι στη γη ΑΠΑΤΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ και, επειδή φθονούνε εμάς τους Χριστιανούς, προσπαθούν συνεχώς να εμποδίσουν την άνοδό μας στους ουρανούς. Έτσι απάτησαν τους Έλληνες [οι δαίμονες] και ενομίσθησαν από αυτούς ως ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΙ ΘΕΟΙ. Εμάς όμως δεν μας άφησε ο Κύριος να εξαπατηθούμε από τον διάβολο."

[Ἐκπεσόντες δὲ ἀπὸ τῆς οὐρανίου φρονήσεως, καὶ λοιπὸν περὶ τὴν γῆν καλινδούμενοι, τοὺς μὲν Ἕλληνας ἠπάτησαν ταῖς φαντασίαις, ἡμῖν δὲ τοῖς Χριστιανοῖς φθονοῦντες, πάντα κινοῦσι, θέλοντες ἐμποδίζειν ἡμᾶς τῆς εἰς οὐρανοὺς ἀνόδου· Τοὺς μὲν οὖν Ἕλληνας οὕτως ἠπάτησαν· οὕτως γὰρ ἐνομίσθησαν παρ’ αὐτοῖς ψευδώνυμοι θεοί· ἡμᾶς δὲ οὐκ ἀφῆκεν ὁ Κύριος ἀπατηθῆναι παρὰ τοῦ διαβόλου.]

Βίος και Πολιτεία του ὁσίου πατρός ἡμῶν Αντωνίου

__________________

Εμείς οι Χριστιανοί ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ, αλλά στη δύναμη της πίστης που μας χορηγείται από τον Θεό μας Ιησού Χριστό.

[Ἡμεῖς τοίνυν οἱ Χριστιανοὶ οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγων Ἑλληνικῶν ἔχομεν τὸ μυστήριον· ἀλλ’ ἐν δυνάμει πίστεως ἐπιχορηγουμένης ἡμῖν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ παρὰ Θεοῦ.]

Βίος και Πολιτεία του ὁσίου πατρός ἡμῶν Αντωνίου, 78

____________________

Και παρότι (οι Έλληνες) συλλογίζεστε και σοφίζεστε, δεν μπορείτε ωστόσο να πείσετε να μεταστραφεί κάποιος από ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. Εμείς όμως διδάσκοντας την πιστη του Χριστου, ξεγυμνώνουμε την ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ σας

[ Καὶ ὑμεῖς μὲν συλλογιζόμενοι καὶ σοφιζόμενοι, οὐ μεταπείθετε ἀπὸ Χριστιανισμοῦ εἰς Ἑλληνισμόν·ἡμεῖς δὲ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν διδάσκοντες, ψιλοῦμεν ὑμῖν τὴν δεισιδαιμονίαν]

Βίος και Πολιτεία του ὁσίου πατρός ἡμῶν Αντωνίου, 78

________________________

Τους δαίμονες που οι Ελληνες θεωρούν ΘΕΟΥΣ ΤΟΥΣ, εμείς οι Χριστιανοί τους αντικρούουμε, όχι μόνο επειδή δεν είναι θεοί, αλλά και ΤΟΥΣ ΠΟΔΟΠΑΤΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΥΜΕ επειδή διαφθείρουν τον άνθρωπο.

[τοὺς δαίμονας, οὓς αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες νομίζουσιν εἶναι θεούς, τούτους οἱ Χριστιανοὶ ἐλέγχουσιν, οὐ μόνον μὴ εἶναι θεούς, ἀλλὰ καὶ πατοῦσι καὶ διώκουσιν, ὡς πλάνους καὶ φθορέας τῶν ἀνθρώπων τυγχάνοντας]

Βίος και Πολιτεία του ὁσίου πατρός ἡμῶν Αντωνίου, 94

________________________

Και γενικά, πότε ΞΕΜΩΡΑΝΕ Η ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, παρά όταν η αληθινή Σοφία του Θεού παρουσιάστηκε στη γη;

[Καὶ ὅλως, πότε τῶν Ἑλλήνων ἡ σοφία μεμώραται, εἰ μὴ ὅτε ἡ ἀληθὴς τοῦ Θεοῦ Σοφία ἐπὶ γῆς ἑαυτὴν ἐφανέρωσε;]

Περί Ενανθρωπήσεως, 46

______________________________

Ο Κύριος, όχι μόνο κήρυξε σ’ αυτούς με τους μαθητές του, αλλά τους έπεισε κιόλας να μεταβάλλουν την αγριότητα της συμπεριφοράς τους, ΝΑ ΜΗ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΟΥΣ, αλλά αυτόν ν’ αναγνωρίζουν και μέσω αυτού να προσκυνούν τον Θεό Πατέρα.

[Ὃς οὐ μόνον ἐκήρυξε διὰ τῶν ἑαυτοῦ μαθητῶν, ἀλλὰ γὰρ καὶ ἔπεισεν αὐτοὺς κατὰ διάνοιαν, τὴν μὲν τῶν τρόπων ἀγριότητα μεταθέσθαι, μηκέτι δὲ τοὺς πατρίους σέβειν θεούς, ἀλλ᾿ αὐτὸν ἐπιγινώσκειν, καὶ δι᾿ αὐτοῦ τὸν Πατέρα θρησκεύειν.]

Περί Ενανθρωπήσεως 51

__________________

Και για να πω ένα, το οποίο είναι ΤΟ ΠΙΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ · μέχρι σήμερα ποιός απλός άνθρωπος ή μάγος ή τύραννος ή βασιλιάς μπόρεσε μόνος του να επιτεθεί εναντίον όλης της ειδωλολατρίας και εναντίον κάθε δαιμονικής στρατιάς, κάθε μαγείας και εναντίον όλης της σοφίας των Ελλήνων; ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΚΑΙ Ν' ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΜΕΜΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΤΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΟΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΛΗΣΣΟΥΝ;

[Καὶ ἵνα ἓν ὃ καὶ πάνυ θαυμαστόν ἐστι γνώρισμα τῆς θειότητος τοῦ Σωτῆρος εἴπω· τίς πώποτε ἄνθρωπος ἁπλῶς ἢ μάγος, ἢ τύραννος, ἢ βασιλεύς, ἐφ᾿ ἑαυτοῦ τοσοῦτον ἠδυνήθη βαλεῖν, καὶ καθ᾿ ὅλης τῆς εἰδωλολατρίας καὶ πάσης δαιμονικῆς στρατίας καὶ πάσης μαγείας καὶ πάσης σοφίας Ἑλλήνων, τοσοῦτον ἰσχυόντων καὶ ἔτι ἀκμαζόντων καὶ ἐκπληττόντων πάντας, ἀντιμάχεσθαι καὶ μιᾷ ῥοπῇ κατὰ πάντων ἀντιστῆναι, ὡς ὁ ἡμέτερος Κύριος, ὁ τοῦ Θεοῦ ἀληθὴς Λόγος ]

Περί Ενανθρωπήσεως, 53

____________________________

Γιατί οι Εβραίοι αρνούνται το βασιλέα Χριστό, τον κατά σάρκα απόγονο του Ιεσσαί, ενώ βλέπουν ότι ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ εγκαταλείπουν τα είδωλα ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ;

Τί δὲ καὶ τοὺς ἀπὸ τῶν ἐθνῶν θεωροῦντες καταλιμπάνοντας τὰ εἴδωλα, καὶ ἐπὶ τὸν Θεὸν Ἰσραὴλ διὰ τοῦ Χριστοῦ ἔχοντας τὴν ἐλπίδα, ἀρνοῦνται τὸν ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ κατὰ σάρκα γενόμενον Χριστὸν καὶ βασιλεύοντα λοιπόν;

Περὶ Ἐνανθρωπησεως, 40

________________________

Να θαυμάσεις πολύ ότι, αφότου ήλθε στη γη ο Σωτήρας, καθόλου δεν αυξήθηκε η ειδωλολατρία· κι αυτή που υπάρχει ελαττώνεται και σιγά σιγά σταματά. Η ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΝ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ

[Θαυμάσαι λίαν ὅτι τοῦ Σωτῆρος ἐπιδημήσαντος οὐκ ἔτι μὲν ηὔξησεν ἡ εἰδωλολατρία, καὶ ἡ οὖσα δὲ ἐλαττοῦται, καὶ κατ᾿ ὀλίγον παύεται· καὶ οὐκ ἔτι μὲν ἡ Ἑλλήνων σοφία προκόπτει, καὶ ἡ οὖσα δὲ λοιπὸν ἀφανίζεται· ]

Περί Ενανθρωπήσεως, 55

______________________________

Όταν, λοιπόν, αυτά ξεσκεπάζονται,αποδεικνύουν ότι Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΘΕΪΑ και φέρνει την καταστροφή και όχι το κέρδος στη ζωή των ανθρώπων.

[Ὅτε τοίνυν ταῦθ᾿ οὕτως ἐλέγχεται καὶ δέδεικται ἡ παρὰ τοῖς Ἕλλησιν εἰδωλολατρεία πάσης ἀθεότητος οὖσα μεστή, καὶ οὐκ ἐπ᾿ ὠφελείᾳ, ἀλλ᾿ ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ τῷ βίῳ τῶν ἀνθρώπων εἰσαχθεῖσα·]

Κατὰ Ἑλλήνων, 29

____________________________

Μακάρι η μανία των Ελλήνων για τα είδωλα να περιοριζόταν μέχρι τις ανδρικές θεότητες και να μην υποβίβαζαν το όνομα του Θεού αποδίδοντάς το σε γυναικείες μορφές. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, με τις οποίες είναι ανασφαλές ν' αποφασίζει κανείς από κοινού, ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΩΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ. Αυτές είναι όσες προβλέπουν οι διαταγές του Θησέα, όπως ήδη αναφέραμε (Ήρα, Δήμητρα, Αθηνά, Άρτεμις)

[Καὶ εἴθε μέχρις ἀρρένων εἱστήκει τούτων ἡ εἰδωλομανία, καὶ μὴ εἰς θηλείας κατέφερον τὴν θείαν προσηγορίαν. καὶ γὰρ καὶ γυναῖκας, ἃς οὐδὲ εἰς κοινὴν περὶ πραγμάτων συμβουλίαν λαμβάνειν ἀσφαλές, ταύτας τῇ τοῦ Θεοῦ τιμῇ θρησκεύουσι καὶ σέβουσιν, ὡς αἱ μὲν παρὰ Θησέως διαταγεῖσαι, ὡς προειρήκαμεν]

Κατὰ Ἑλλήνων, 10

__________________________________

Και το αξιοσημείωτο, εκείνος που θεωρείται πάνσοφος από τους Έλληνες, και που πολύ καυχήθηκε ότι μίλησε περί Θεού, Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΚΡΑΤΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΤΕΜΙΔΑ, έργο ανθρώπινης τέχνης!

[Καὶ τό γε θαυμαστόν, ὅτι καὶ ὁ πάνυ παρ᾿ Ἕλλησι σοφὸς καὶ πολλὰ καυχησάμενος ὡς περὶ Θεοῦ διανοηθείς, ὁ Πλάτων, εἰς τὸν Πειραῖα μετὰ Σωκράτους κατέρχεται, τὴν ἀνθρώπου τέχνῃ πλασθεῖσαν Ἄρτεμιν προσκυνήσων.]

Κατὰ Ἑλλήνων

________________

Ο μακάριος εκείνος Απόστολος Ανδρέας στάλθηκε ΣΤΟ ΠΙΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΑΧΑΪΑ.

[ὁ μακάριος οὗτος Ἀνδρέας ἐπὶ τὸ τῆς ἀπιστίας μαχιμώτατον, τὴν Ἀχαΐαν λέγω, ἐπεστέλλετο.]

Εγκώμιον εις τον Άγιον Ανδρέαν τον Απόστολον,ΣΤ

________________________

Ποτέ ο λαός δεν πήρε το όνομά του από τους επισκόπους του αλλά από τον Κύριο στον οποίον πιστεύουμε. Και η εκπληκτική απόδειξη είναι ότι ΕΚΕΙΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αφήνοντας πίσω τη δεισιδαιμονία των ειδώλων, δεν λαμβάνουν το όνομα εκείνων που τους κατήχησαν αλλά του Σωτήρος, και έτσι ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ."

Οὐδὲ πώποτε γὰρ λαὸς ἀπὸ τῶν οἰκείων ἐπισκόπων

ἔσχε τὴν ἐπωνυμίαν, ἀλλʼ ἀπὸ τοῦ Κυρίου, εἰς ὃν καὶ τὴν πίστιν ἔχομεν [...] Καὶ θαυμαστόν γε τούτου τεκμήριον, οἱ μὲν ἐξ Ἑλλήνων καὶ νῦν εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἐρχόμενοι, ἀφιέντες τὴν τῶν εἰδώλων δεισιδαιμονίαν, οὐ τῶν κατηχούντων λαμβάνουσι τὴν ἐπωνυμίαν, ἀλλὰ τὴν τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἀντὶ Ἑλλήνων ἄρχονται ‘Κριστιανοὶʼ καλεῖσθαι·

Oratio I contra Arianos, 3-4

 

 

 

 

 

 

Από τις επιστολές "Ἀλεξανδρέων τῷ δήμω" και "Τοῖς Ἀλεξανδρεῦσιν"

 

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

 

«Όπως έχω πληροφορηθεί, εσείς οι Αλεξανδρινοί είστε από παλιά Έλληνες και μέχρι σήμερα είναι φανερή στα λόγια και στις πράξεις σας η διακεκριμένη και ευγενική φύση της λαμπρής σας καταγωγής....

Μά τους Θεούς! Ντρέπομαι πάρα πολύ, ω άνδρες Αλεξανδρινοί, αν έστω και κάποιος από εσάς ομολογεί ότι είναι Γαλιλαίος. Παλιά, οι πατέρες των αληθινών Εβραίων ήταν υπόδουλοι στους Αιγυπτίους, τώρα όμως, εσείς, αν και είστε οι κύριοι των Αιγυπτίων - διότι ο οικιστής σας την κατέκτησε- έχετε κατα παράβαση των αρχαίων σας τρόπων υποδουλωθεί εθελούσια σε εκείνους που υποτιμούν τις παραδόσεις των προγόνων τους.

Κι έχετε ξεχάσει τις ημέρες εκείνες της ευδαιμονίας και τα αγαθά που απολαμβάναμε, όταν όλη η Αίγυπτος βρισκόταν σε αρμονική επικοινωνία με τους θεούς. Πείτε μου! Τι καλό είδε η πόλη σας απ' αυτούς που σας φέρνουν τώρα αυτό το καινούργιο κήρυγμα;

Ο ιδρυτής σας ο Αλέξανδρος ο Μακεδών ήταν θεοσεβής άνδρας, όχι όμως κατά τον τρόπο αυτών (των Χριστιανών) ούτε κατά τον τρόπο των Εβραίων, για όνομα του Δία! - αν και οι τελευταίοι είναι ανώτεροι των πρώτων. Βέβαια ο Πτολεμαίος ο Λάγου αποδείχτηκε ανώτερος των Εβραίων και ο Αλέξανδρος, αν είχε αναμετρηθεί ποτέ με τους Ρωμαίους, θα τους ανάγκαζε σε σκληρό ανταγωνισμό για την επικράτηση.

Και τι είναι με τους διαδόχους του Αλεξάνδρου, τους Πτολεμαίους, που ανέθρεψαν την πόλη σας σαν πραγματική θυγατέρα; Οι Πτολεμαίοι δεν την μεγάλωσαν με τους λόγους του Ιησού ούτε πέτυχαν την οργάνωσή της - χαρη στην οποία ευδαιμονεί- βασισμένοι στη διδασκαλία των Γαλιλαίων που εχθρεύονται τους Θεούς!

Εν ολίγοις, αυτά είναι τα αγαθά που οι Ολύμπιοι Θεοί έχουν χορηγήσει ειδικά στην πόλη σας - και προσπέρασα πολλά για να μη μακρηγορήσω. Αλλά τα αγαθά που οι ορατοί θεοί δίνουν καθημερινά, όχι μόνο σε κάποιους ανθρώπους και σε κάποια πόλη, αλλά προς όλους τους ανθρωπους, δεν τα αναγνωρίζετε; Δεν νιώθετε τις ακτίνες του Ήλιου, δεν ξέρετε ότι ο χειμώνας και το καλοκαίρι είναι απ αυτόν, ότι όλα τα ζώα και τα φυτά υπάρχουν χάρη σ' αυτόν κι ότι η Σελήνη, που τόσα πολλά προσφέρει στην πόλη, δημιουργείται εξ αυτού;

Πώς τολμάτε απ' τη μια να μη τιμάτε κανέναν από τους Θεούς και απ' την άλλη να θεωρείτε ως Θεο-Λόγο τον Ιησού, που ούτε εσείς ούτε οι πρόγονοί σας είδατε πότε;....Αν ακούσετε το φίλο σας, θα ευφρανθείτε. Αλλά αν θέλετε να εμμείνετε στην δεισιδαιμονική κατήχηση πανούργων ανθρώπων, μπορείτε να το κάνετε, ωστόσο, να έχετε ομόνοια μεταξύ σας και να μην αποζητάτε τον Αθανάσιο.»

 

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ