Η ΓΝΩΣΤΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΟΥΝ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ. ΟΙ ΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΟΚΥΤΤΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ. ΜΟΝΟ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΣΩΤΗΡΙΑ.

 ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ. ΤΟ ΠΑΛΑΒΟ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ. ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΠΟΥ ΕΝΕΣΚΗΨΕ ΜΕ ΥΠΟΠΤΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΣΑ ΛΕΥΚΗ ΦΥΛΗ 

 

 

 Κύκλος ζωής ενός τυπικού κυττάρου(από αριστερά προς δεξιά):  μετά την μόλυνση ενός κυττάρου από ένα μόνο ιό, απελευθερώνονται εκατοντάδες απόγονοι


MIA  ΑΠΛΗ  (ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ)  ΑΝΑΛΥΣΗ  ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΙΟΥΣ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  Ζ.Π.  ΠΟΥ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ  ΟΙ  ΑΔΑΕΙΣ  ΚΑΙ ΟΙ  ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ  ΚΡΑΥΓΑΛΕΟΙ  ΔΗΜΟΣΙΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ.

(Τον  αμόρφωτο  μπορείς,  με  κάποια  δυσκολία,  να  πείσεις.  Τον  μορφωμένο  επίσης.  Τον  μισομορφωμένο  δεν  τον  πείθεις  ποτέ).  

ΟΙ  ΙΟΙ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΖΩΝΤΑΝΟΙ  ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ  ΕΞΩ  ΑΠΟ  ΤΑ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ  ΚΥΤΤΑΡΑ.   
ΔΗΛΑΔΗ  ΔΕΝ  ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ  ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ  ΚΥΤΤΑΡΩΝ  ΝΑ   ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ.   
ΕΙΝΑΙ  ΑΚΙΝΗΤΟΙ,  ΝΕΚΡΟΙ. 
ΜΟΝΟ  ΟΤΑΝ  ΜΠΟΥΝ  ΜΕΣΑ  ΣΕ  ΖΩΪΚΑ  Ή  ΦΥΤΙΚΑ  ΚΥΤΤΑΡΑ  ΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ  ΚΑΙ  ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ.

Δεν  μπορούμε  να  νικήσουμε  με  φάρμακα  ούτε  τον  απλό  ιό  που  μας  προκαλεί  το  συνάχι  και  διαδίδουν  ότι  βρήκαν φάρμακα  για  να  θεραπεύσουν  τον  Κορωνοϊό. 
Μόνο  το  εμβόλιο  αποτελεί  σωτηρία.  Διάφορα  "φάρμακα"  πιθανόν  να  ανακόψουν την  θανατηφόρα  έκβαση  της  νόσου  και  να  προσφέρουν  τον  χρόνο  στον  ίδιο  τον  οργανισμό  να  αντιδράσει.

 ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΡΟΚΦΕΛΕΡ ΤΟ 2010: «ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΘΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ 2020».


 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ. Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ. ΟΙ "ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ" ΑΡΠΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ. ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ, ΤΟΥΣ ΚΛΙΝΤΟΝ, ΤΟΝ ΣΟΡΟΣ...







Ας  θεωρήσουμε  ότι  μία  πόλη,  π.χ.  η  Αθήνα  είναι  ένας  ζωικός  οργανισμός,  ένας  άνθρωπος.  Τα  σπίτια  και  οι  πολυκατοικίες  είναι  τα  κύτταρα  του  οργανισμού  και  οι  δρόμοι  των Αθηνών  είναι  τα  αιμοφόρα  αγγεία  του  οργανισμού.   
Τα  κυκλοφορούντα  αυτοκίνητα  είναι  α.  τα  ερυθρά  αιμοσφαίρια  που  μεταφέρουν  οξυγόνο,  β.  τα  λευκά  αιμοσφαίρια,  υπεύθυνα  για  την  άμυνα  και  γ.  τα  αιμοπετάλια,  υπεύθυνα  για  τα  σφράγισμα  των  δρόμων  (σταμάτημα  αιμορραγίας).   
Τα κυκλοφορούντα  αυτοκίνητα  (έμμορφα  στοιχεία  του  αίματος)  δεν  φεύγουν  από  τους  δρόμους -αγγεία,  δεν  μπαίνουν  στα  σπίτια  και  στις  πολυκατοικίες - κύτταρα  των ιστών.  Δίνουν  και  παίρνουν  από  κάποια  απόσταση.
Εάν  πολλά  μικρόβια  (π.χ.  με  την  μορφή  μπουλντόζας)  εισέλθουν  στο  δίκτυο  των  αγγείων – δρόμων  της  Αθήνας  μπορεί  να  πλησιάσουν  τα  σπίτια  και  τις  πολυκατοικίες  και  να  αρχίσουν  να  τις  κατεδαφίζουν.  Απέξω,  γιατί  δεν  μπορούν  να  εισέλθουν  στις  πολυκατοικίες.  Το  μέγεθος  των  μικροβίων  είναι  περίπου  ίδιο  με  τα κύτταρα - τα  σπίτια  και  τις  πολυκατοικίες.  Έτσι  δημιουργείται  μία  λοίμωξη – μικροβιακή  φλεγμονή.   Η  αντιμετώπιση  από  τον  οργανισμό  γίνεται  με  τα  λευκά  αιμοσφαίρια.  Τα  αντιβιοτικά  που  δίνουμε,  τριγυρνούν  μέσα  στους  δρόμους – αγγεία  και  αποδιοργανώνουν  ή  καταστρέφουν  τις  μπουλντόζες - μικρόβια.
Τα  φάρμακα  που  αντιμετωπίζουν  τα  μικρόβια,  τα  αντιμικροβιακά  ή  αντιβιοτικά,  χωρίζονται  σε  δύο  κατηγορίες: 
α.  στα  βακτηριοστατικά  και 
β.  στα  βακτηριοκτόνα. 
Τα  πρώτα  σταματούν  την  αναπαραγωγή  του  μικροβίου  και  ο  ίδιος  ο  οργανισμός  κάνει  την   σπουδαιότερη  δουλειά,  δηλαδή   σκοτώνει  τα  μικρόβια  που  έπαψαν  να  αναπτύσσονται.  Τα  δεύτερα  σκοτώνουν  άμεσα  τα  μικρόβια  μέσα   στον  οργανισμό. 
Τα  αντιβιοτικά  αντιμετωπίζουν  τα  μικρόβια  μέσα  στα  αγγεία,  μέσα  στο  αίμα.  Δεν  εισέρχονται  στα  κύτταρα,  γιατί  είναι  τοξικά  για  τα  κύτταρα.

 

 Ηλεκτρονική μικρογραφία σάρωσης του HIV-1 ιού, πράσινου χρώματος, που εκβλαστάνει από ένα λεμφοκύτταρο.  Προσέξτε  το  μέγεθος  ενός  μικρού  κυττάρου,  όπως  είναι  το  μπλε  λεμφοκύτταρο  και  το  πολύ  μικρό  μέγεθος  των πράσινων  ιών.

ΤΟ  ΠΡΟΒΛΗΜΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΙΟΥΣ

Το  μέγεθος  των  ιών  είναι  πολύ  μικρό,  απίστευτα  μικρό.  Αν  τα  κύτταρα  του  οργανισμού  και  τα  μικρόβια  είναι  σαν  τετραώροφες  πολυκατοικίες,  οι  ιοί  έχουν  το  μέγεθος  μπάλας  ποδοσφαίρου.   
Πόσες  μπάλες  ποδοσφαίρου  χωρούν  σε  μία  τετραώροφη  πολυκατοικία;
Έτσι  όταν  κυκλοφορούν  σαν  μπάλες  ποδοσφαίρου - ιοί  στους  δρόμους  της  Αθήνας,  επειδή  είναι  πολύ  μικροί,   βγαίνουν  από τους  δρόμους  (τα τοιχώματα  των  αγγείων)  και  εισέρχονται  εύκολα  στα  σπίτια  και  στις  πολυκατοικίες  (κύτταρα  του  οργανισμού),  όπου  κρύβονται  και,  χρησιμοποιώντας  τα  υλικά  των  σπιτιών,  αρχίζουν  να  αναπαράγονται  ταχύτατα.  Όταν  μία  τετραώροφη  πολυκατοικία  γεμίσει  μπάλες  (ιούς)  γκρεμίζεται  και  οι  ιοί – μπάλες  απελευθερώνονται  κατά  χιλιάδες,  έτοιμοι  να  μπουν  στις  διπλανές  πολυκατοικίες   - διπλανά  κύτταρα.  Έτσι  εκδηλώνεται  η  λοίμωξη  από  τους  ιούς.
Η  άμυνα  του  οργανισμού  που κυκλοφορεί  στους  δρόμους  (λευκά  αιμοσφαίρια)  προσπαθεί  με  όπλα  (αντισώματα)  να  εξουδετερώσει  τις  μπάλες – ιούς  που  κυκλοφορούν  στους  δρόμους - αγγεία.  
Δύσκολο  πράγμα.  
Το  πιο  δύσκολο  είναι  βέβαια  που  οι  μπάλες – ιοί  ξεφεύγουν  από  τα  αγγεία – δρόμους  και  εισέρχονται  στις  πολυκατοικίες - κύτταρα.  Εκεί  δεν  μπορούν  να πάνε  τα  λευκά  αιμοσφαίρια.  Ούτε τα  αντιβιοτικά.   Εκεί οι  ιοί  είναι  ασφαλείς.  
Γι αυτό  λέμε  ότι  οι  ιοί  είναι  ενδοκυττάρια  παράσιτα  πολύ  καλά  προστατευμένα  λόγω  του  μικρού  μεγέθους  τους.

Επίσης  τα  «αντιβιοτικά» δεν είναι δραστικά στους ιούς, διότι προϋπόθεση για τη δράση τους είναι η ικανότητα του παθογόνου να έχει  δικό του μεταβολισμό, ενώ οι ιοί αποτελούν «παράσιτα» σε βάρος του ανθρωπίνου κυττάρου.

Η πτωχή εξάλλου ανάπτυξη της χημειοθεραπείας κατά των ιών έναντι της πλούσιας ανάπτυξης της αντιμικροβιακής χημειοθεραπείας οφείλεται όχι μόνο στην έλλειψη μεταβολισμού του ιδίου του ιού, αλλά στη δυσκολία παρασκευής φαρμάκων με εκλεκτική τοξικότητα έναντι του εισβολέα που συγχρόνως δεν παραβλάπτουν το ανθρώπινο κύτταρο-ξενιστή.

ΤΑ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΙΟΣΤΑΤΙΚΑ  ΦΑΡΜΑΚΑ 
  
Τώρα  τελευταία,  κυρίως  με  τον  ιό  HIV,  προσπάθησαν,   με σχετική  επιτυχία,  να  παρασκευάσουν  «αντιβιοτικά»,  που  προσπαθούν  να  σκοτώσουν  τους  ιούς  πριν  μπουν  στα  κύτταρα  ή  να  μιμηθούν  τον  τρόπο που  μπαίνουν  στα κύτταρα  και  να  μπλοκάρουν  τον  πολλαπλασιασμό  τους.   
Είναι  δηλαδή,  σε  κάθε  περίπτωση,  ιοστατικά  φάρμακα  και  όχι  ιοκτόνα.  Καθυστερούν  την  λοίμωξη  μέχρι  ο  ίδιος  ο  οργανισμός  να  δημιουργήσει  ιοκτόνα  αντισώματα.

  Αν  η  επιστημονική  πρόοδος  συνεχιστεί  ακώλυτη  για τα  επόμενα  100  χρόνια,  ο  Ζ.Π.  πιστεύει  ότι  σε  100  με  200  χρόνια  η  Ιατρική  θα  έχει  αποτελεσματικά  φάρμακα  για  το  σύνολο  των δολοφόνων  ιών.

Μελέτη της επιδημίας της Ισπανικής Γρίπης  του  1918  δείχνει ότι το πρόβλημα με τους ιούς είναι η μετάλλαξη.
Την Άνοιξη του 1918 η επιδημία της Ισπανικής Γρίπης ξεκίνησε με μεγάλη,  αλλά όχι τρελή θνησιμότητα  (Α' φάση).  Στην συνέχεια οι μολύνσεις κάμφθηκαν το καλοκαίρι και όλοι νόμιζαν ότι πέρασε. Το φθινόπωρο του 1918  (Β' Φάση) η επιδημία επανέκαμψε και σκότωσε σωρηδόν: 20, 50  ή  100  εκατομμύρια νεκροί (ανάλογα με την πηγή) με την συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι  ανάμεσα στα 25 και στα 40 έτη. Ούτε οι Εσκιμώοι του Καναδά δεν γλύτωσαν την μόλυνση.
Αυτό που συνέβη ανάμεσα στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1918 ήταν ότι ο ιός μεταλλάχθηκε ανάμεσα στην Α' φάση και στην Β' φάση επειδή ακριβώς βρήκε πολλούς ξενιστές (ανθρώπους) διαθέσιμους.
Ο αγώνας σήμερα κατά της επιδημίας του κορωνοϊού είναι - όσο είναι δυνατόν - να εμποδιστεί η μεταλλαγή του ιού σε μορφή πιο φονική από την τωρινή - και αυτό το νόημα έχουν οι περιορισμοί - εκτός κι αν δώσουμε την χώρα σε λαθρέποικους για να λύσουμε το δημογραφικό που θα προκύψει μετά την επιδημία εξ αιτίας της πολιτικής της "ανοσίας της αγέλης".

Παρ' όλα  αυτά  δεν  ξέρουμε  αν  το  φθινόπωρο  του  2020  ο  ιός  θα  είναι  ο  ίδιος  ή  θα  έχει  μεταλλαχθεί  σε  ακόμη  φονικότερο  στέλεχος.  Το  παρασκευαζόμενο  σήμερα  εμβόλιο  είναι  για  το  παρόν  στέλεχος  και  πιθανότατα  να  μην  αντιμετωπίζει  άλλα  μεταλλαχθέντα  στελέχη,  όπως  ακριβώς  συμβαίνει   με  τα  στελέχη  των ιών  της  Γρίπης,  για  τα οποία  παρασκευάζονται  και  όλο  και  νεότερα  εμβόλια   για  την  αντιμετώπισή  τους. 

 


ΛΙΓΟ  ΠΙΟ  ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ  ΙΟΛΟΓΙΑ

(από  την  Βικιπαίδεια)

Ο ιός είναι παθογενετικός παράγοντας που δρα μολύνοντας τα κύτταρα ενός οργανισμού, ενσωματώνοντας το γενετικό του υλικό στο γονιδίωμα αυτών και χρησιμοποιώντας για τον πολλαπλασιασμό του, τους μηχανισμούς αντιγραφής, μεταγραφής και μετάφρασης του κυττάρου, όπως και τα περισσότερα ένζυμα που χρειάζεται για την επιβίωση του. Οι ιοί χαρακτηρίζονται, κατά συνέπεια, ως υποχρεωτικά ενδοκυτταρικά παράσιτα των οποίων το μέγεθος κυμαίνεται από 0,025 μm μέχρι 0,25 μm. Η ύπαρξή τους διαπιστώθηκε για πρώτη φορά τον 19o αιώνα και παρατηρήθηκαν στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο κατά τον 20ό αιώνα, όταν έγινε δυνατή η κρυστάλλωσή τους.

Κατά γενική αποδοχή οι ιοί μεταλλάσσονται και εξελίσσονται, αν και δεν υπάρχει γενική συμφωνία για το αν μπορούν να θεωρηθούν έμβια συστήματα. Η μελέτη του γενετικού υλικού διαφόρων ιών έδειξε περισσότερες ομοιότητες με το γενετικό υλικό των ξενιστών τους παρά με το γενετικό υλικό άλλων ιών. Ακόμη το γεγονός ότι τα γονιδιώματα των ιών έχουν σημαντικές ομοιότητες με ορισμένα κυτταρικά γενετικά στοιχεία, όπως τα πλασμίδια και τα μεταθετά στοιχεία, υποδεικνύει ότι οι ιοί προέρχονται από τμήματα κυτταρικού νουκλεϊκού οξέος με εξειδικευμένη δομή.

Ως προς τη δομή τους οι ιοί είναι σωματίδια που αποτελούνται από ένα πρωτεϊνικό περίβλημα, μέσα στο οποίο υπάρχει το γενετικό τους υλικό. Αυτό είναι συνήθως ένα μόριο νουκλεϊκού οξέος, (DNA, ή RNA) που μπορεί να είναι με μονό ή διπλό κλώνο, κυκλικό (αλυσίδα), γραμμικό ή και σε χωριστά τμήματα. To πρωτεϊνικό περίβλημα ονομάζεται καψίδιο, είναι ποικίλου σχήματος (ελικοειδές, ραβδοειδές, πολυεδρικό ή συνδυασμός) και αποτελείται από πολλές υπομονάδες ενός είδους πρωτεΐνης, ενώ η διάμετρός του ποικίλλει μεταξύ 10 και 300 νανομέτρων. Μερικοί ιοί που προσβάλλουν ζωϊκά κύτταρα έχουν εξωτερικά του καψιδίου ένα μεμβρανώδη φάκελο, περίβλημα, που αποτελείται τόσο από υλικό του ιού όσο και του ξενιστή, δηλαδή από λιπίδια, πρωτεΐνες και υδατάνθρακες, όπου σε μερικά συνυπάρχουν και προεξοχές που μοιάζουν με αγκάθια.
Μερικοί από τους ιούς που προσβάλλουν κύτταρα βακτηρίων (βακτηριοφάγοι ή απλά (φάγοι) έχουν πιο περίπλοκα καψίδια, που αποτελούνται από πολύπλοκες κεφαλές και ουρές, με τις οποίες προσκολλώνται στα βακτήρια. 

Αναπαραγωγή

Η ζωή των ιών εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από τα κύτταρα που προσβάλλουν. Οι έρευνες του κύκλου ζωής των ιών έδειξαν ότι το κύτταρο που προσβάλλεται από έναν ιό (ξενιστής) περνά υπό τον έλεγχο των γενετικών πληροφοριών του ιού. Γίνεται κατά κάποιον τρόπο κατάληψη του κυττάρου, έτσι ώστε να παράγει τα απαιτούμενα υλικά για την αναπαραγωγή και την σύνθεση πρωτεϊνών των ιών. Τα νέα τμήματα των ιών που παράγονται απελευθερώνονται τελικά από το κύτταρο, ενώ το ίδιο αποσυντίθεται.

Εξαιτίας του γεγονότος ότι οι ιοί δεν αυτοδιπλασιάζονται,  χαρακτηρίζονται ως ενδοκυτταρικά παράσιτα, το γενετικό υλικό των οποίων κατευθύνει τα ένζυμα και τα ριβοσώματα, χρησιμοποιώντας τα δομικά συστατικά του κυττάρου-ξενιστή για να συνθέσει πολλαπλά αντίγραφα του γονιδιώματος του ιού και του καψιδίου του. Αυτά τα δομικά υλικά αυτοσυγκροτούνται σε εκατοντάδες ή χιλιάδες αντίγραφα του αρχικού ιού, που ελευθερώνονται από το κύτταρο-ξενιστή, έτοιμα να μολύνουν ένα νέο ξενιστή.

Οι ιοί διπλασιάζονται ανάλογα με το είδος του γενετικού υλικού. Αν το γενετικό υλικό είναι δίκλωνο DNA, η αντιγραφή του γίνεται από τον μηχανισμό του κυττάρου-ξενιστή. Ορισμένοι ιοί, όμως, διαθέτουν ως γενετικό υλικό μονόκλωνο κυκλικό DNA. Όταν το κυκλικό αυτό DNA εισχωρήσει στο κύτταρο, ένα κυτταρικό ένζυμο συνθέτει μια συμπληρωματική αλυσίδα.  Έτσι, ο μονόκλωνος κύκλος γίνεται δίκλωνος και συνεχίζει η αναπαραγωγή με τη δίκλωνη μορφή. Με την παρέλευση σύντομου χρονικού διαστήματος ορισμένοι κύκλοι αρχίζουν να συνθέτουν μονόκλωνους κύκλους που εξελίσσονται σε πλήρεις ιούς. Μέσω αυτού του μηχανισμού τοποθετείται η ίδια, μονόκλωνη αλυσίδα στους απογόνους.

Οι RNA ιοί, επειδή όπως είναι γνωστό το κύτταρο δε διαθέτει μηχανισμούς για τη σύνθεση RNA από RNA ή DNA από RNA, έχουν εξελιχθεί ώστε να διαθέτουν το απαιτούμενο ένζυμο για τον διπλασιασμό του γενετικού τους υλικού. Ο ιός της πολιομυελίτιδας, για παράδειγμα, λειτουργεί ως εξής: Όταν ο ιός μολύνει ένα κύτταρο, το RNA του λειτουργεί σαν μήνυμα για τη σύνθεση του ενζύμου διπλασιάση που μπορεί να αντιγράψει το RNA του ιού συνθέτοντας αρχικά μια συμπληρωματική αλυσίδα RNA και έπειτα καινούργιες αλυσίδες RNA του ιού.

Περίπλοκη είναι η διαδικασία διπλασιασμού των ρετροϊών. Οι ρετροϊοί είναι μια κατηγορία RNA ιών που προκαλούν καρκίνο στα ζώα και στον άνθρωπο. Εκτός από μονόκλωνο RNA περιέχουν και ένα ένζυμο, την αντίστροφη μεταγραφάση, που μπορεί να συνθέσει DNA με μήτρα το RNA. Μαζί με τo RNA ενός τέτοιου ιού εισέρχεται στο κύτταρο και η αντίστροφη μεταγραφάση. To ένζυμο συνθέτει μια αλυσίδα DNA συμπληρωματική με τo RNA και δημιουργείται έτσι ένα υβρίδιο DNA-RNA. Κατόπιν παράγεται και η δεύτερη αλυσίδα DNA. Με αυτόν τον τρόπο το κύτταρο αποκτά τον ιό με τη μορφή δίκλωνου DNA. To DNA αυτό μπορεί να ενωθεί με τo DNA των χρωμοσωμάτων του κυττάρου, συνιστώντας με αυτόν τον τρόπο αιτία μεταμόρφωσης των φυσιολογικών κυττάρων σε καρκινικά.

Οι ιοί των ζώων συχνά περιβάλλονται από ένα μεμβρανοειδή φάκελλο που επιτρέπει εύκολη είσοδο και έξοδο μέσω της πλασματικής μεμβράνης των κυττάρων. Ο ιός εφάπτεται ενός ζωικού κυττάρου, γίνεται συγχώνευση του μεμβρανοειδούς φακέλου του με την πλασματική μεμβράνη του κυττάρου και είσοδος του καψιδίου του ιού στον ξενιστή. Tο καψίδιο αποδομείται και το RNA του ιού (+) λειτουργεί ως μήτρα για τη σύνθεση της συμπληρωματικής του RNA αλυσίδας (-). Αυτό το συμπληρωματικό RNA λειτουργεί και σα μήνυμα RNA για τις πρωτεΐνες του ιού αλλά και σαν μήτρα για τη σύνθεση του RNA του ιού. To συστατικά του ιού αυτοσυγκροτούνται σε νέα καψίδια, τα οποία με «εκβλάστηση» εξέρχονται από το κύτταρο, περιβαλλόμενα με μεμβρανώδη φάκελο.

Μερικοί ιοί που το γενετικό τους υλικό είναι διπλή αλυσίδα DNA, όπως π.χ. ο ιός του έρπητα, αναπαράγονται μέσα στον πυρήνα του κυττάρου - ξενιστή, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό ενζύμων ιογενούς και κυτταρικής προέλευσης για το διπλασιασμό και την μεταγραφή του DNA τους. Ο μεμβρανοειδής φάκελλος αυτού του ιού προέρχεται από την πυρηνική και όχι την πλασματική μεμβράνη του κυττάρου. Όσο το DNA του ιού βρίσκεται μέσα στον πυρήνα μπορεί να ενσωματωθεί σε κάποιο χρωμόσωμα τον ξενιστή υπό μορφή προϊού και να παραμείνει σε λανθάνουσα κατάσταση. Κατά καιρούς, φυσική καταπόνηση, όπως εγκαύματα από τον ήλιο ή ψυχογενής καταπόνηση, μπορεί να προκαλέσει αρχή του αναπαραγωγικού κύκλου του ιού, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα δυσάρεστα συμπτώματα.

Κατά τη διαδικασία της μόλυνσης ορισμένοι ιοί μπορεί να θανατώσουν τα κύτταρα, απελευθερώνοντας πιθανώς υδρολυτικά ένζυμα από τα λυσοσώματα. Τα μολυσμένα κύτταρα μπορεί, με τη σειρά τους, να παράγουν τοξίνες. Οι βλάβες που μπορεί να προκαλέσει δυνητικά ο ιός εξαρτώνται μερικώς από την αναγεννητική ικανότητα του μολυσμένου ιστού μέσω της κυτταρικής διαίρεσης. Αν για παράδειγμα ασθενήσουμε από κρυολόγημα, η θεραπεία είναι πλήρης, καθώς οι ιοί μολύνουν τον επιθηλιακό ιστό της αναπνευστικής οδού, που μπορεί να αναπλαστεί αποτελεσματικά. Σε άλλες περιπτώσεις προσβάλλονται μη αναπλάσιμα κύτταρα - π.χ. τα νευρικά κύτταρα από την πολιομυελίτιδα - και, συνεπώς, προκαλείται μόνιμη βλάβη.

Αντιμετώπιση των ιώσεων

Η αντιμετώπιση των ιώσεων γίνεται κυρίως με ειδικά εμβόλια, που διεγείρουν το ανοσοποιητικό σύστημα κατά της μόλυνσης. Υπάρχουν αποτελεσματικά εμβόλια εναντίον της πολιομυελίτιδας, της ερυθράς, της παρωτίτιδας και της ιλαράς κ.α. Σχετικά πρόσφατη εξέλιξη στην φαρμακευτική τεχνολογία είναι η χρήση διάφορων αντι-ιϊκών φαρμακευτικών σκευασμάτων, χημικών κυρίως αναλόγων νουκλεοτιδίων πουρινών, που παρεμβαίνουν στη σύνθεση του νουκλεϊκού οξέος του ιού.

Ιντερφερόνες

Η σύγχρονη Βιοτεχνολογία άνοιξε νέους ορίζοντες στην παραγωγή εμβολίων και ορισμένων άλλων φυσικών αντι-ιϊκών παραγόντων όπως οι ιντερφερόνες. Υπάρχουν αρκετοί τύποι ιντερφερονών ο κάθε ένας από τους οποίους παράγεται από ένα ορισμένο τύπο κυττάρου. Αν και οι ιντερφερόνες είναι πρωτεΐνες που παράγονται σε μικρές ποσότητες από το σώμα, η τεχνολογία του ανασυνδυασμένου DNA έκανε δυνατή την παραγωγή τους σε μεγάλες ποσότητες. Οι ιντερφερόνες ελέγχονται κλινικά από το 1980 για την αντιμετώπιση των ιώσεων και του καρκίνου. Τα αποτελέσματα όμως δεν είναι τόσο σημαντικά όσο αναμενόταν.

Ένας τύπος ιντερφερόνης πιστεύεται ότι αντιμετωπίζει τις ιώσεις με τον εξής τρόπο: όταν για πρώτη φορά μολυνθούν από ιό κύτταρα θηλαστικών, ο ιός κατά κάποιο τρόπο θέτει σε λειτουργία τα γονίδια ιντερφερόνης και τα κύτταρα τελικά την παράγουν. Η ιντερφερόνη δεν μπορεί να σώσει ένα μολυσμένο κύτταρο, αλλά διαχέεται στα γειτονικά κύτταρα τα οποία και προστατεύει από την μόλυνση από τον ιό. Επομένως ένα μολυσμένο κύτταρο βοηθά στην προστασία μη μολυσμένων κυττάρων. Η άμυνα δεν είναι ειδική εναντίον ενός ιού. Ιντερφερόνη που παράγεται ως αντίδραση στη μόλυνση από ένα στέλεχος ιού, προσφέρει ανθεκτικότητα σε άλλους ιούς.  Όμως, οι ιντερφερόνες εξειδικεύονται σε σχέση με τον ξενιστή. Η ιντερφερόνη που παράγεται σε ποντικό, για παράδειγμα, δεν προσφέρει ανθεκτικότητα όταν ενεθεί σε άλλα θηλαστικά.

Ιοί και Καρκίνος

Οι ιοί συνδέθηκαν από παλιά με την αιτιολογία της καρκινογένεσης, καθώς υπάρχουν αρκετοί ιοί που προκαλούν καρκίνους σε ζώα. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι ιοί προκαλούν ορισμένους τύπους καρκίνου στον άνθρωπο όπως οι ιοί (ηπατίτιδας Β, Epstein-Barr, ιός μολυσματικής μονοπυρήνωσης). Οι ρετροϊοί αντιπροσωπεύουν τη γνωστότερη κατηγορία ιών που προκαλούν καρκίνο. Ο ρετροϊός HTLV-1 είναι γνωστό ότι προκαλεί σε ενήλικες λευχαιμία τύπου Τ, ενώ ένας άλλος ρετροϊός, ο HIV, προκαλεί το AIDS, που εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα και αυξάνει την ευαισθησία στον καρκίνο και διάφορες μολύνσεις.

Όλοι οι καρκινογόνοι ιοί μεταμορφώνουν τα κύτταρα σε καρκινικά, μέσω ενσωμάτωσης του νουκλεϊκού τους οξέος στο DNA των χρωμοσωμάτων του ξενιστή (αυτή η ενσωμάτωση είναι μόνιμη). Ο προϊός δεν αποσχίζεται όπως ο προφάγος). Οι DNA καρκινογόνοι ιοί, ενσωματώνουν τo DNA τους άμεσα. Οι ρετροϊοί πρέπει πρώτα να συνθέσουν DNA από τo RNA με την δράση της αντίστροφης μεταγραφάσης. Η μόνιμη αυτή ενσωμάτωση τον DNA του ιού σε ένα χρωμόσωμα του ξενιστή δίνει το έναυσμα για την έκφραση ογκογονιδίων που υπάρχουν στο DNA του ιού αλλά και σε φυσιολογικά κύτταρα πολλών ειδών. Σε μερικές περιπτώσεις ο ογκογόνος ιός δεν έχει ογκογονίδια, αλλά μεταμορφώνει το κύτταρο σε καρκινικό, προκαλώντας την έκφραση ή αυξάνοντας την έκφραση ενός ή περισσότερων κυτταρικών ογκογονιδίων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στον ιό Epstein-Barr, ο ξενιστής, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον ιό μετακινεί τμήμα του 13ου ζεύγους χρωμοσωμάτων στο 9ο και αντίστροφα. Η νέα αυτή γειτνίαση προκαλεί την ενεργοποίηση του ογκογονιδίου που εστιάζεται στο 13ο χρωμόσωμα, το οποίο μέχρι πριν την μετάθεση ήταν ανενεργό, μεταβάλλοντας έτσι το κύτταρο σε καρκινικό.

Ο ιός είναι ένας διηθητικός βιολογικός παράγοντας που αναπαράγεται στο εσωτερικό των κυττάρων ξενιστών.  Όταν ένα κύτταρο-ξενιστής μολυνθεί από έναν ιό, αναγκάζεται να παράγει πολλές χιλιάδες πανομοιότυπα αντίγραφα του αρχικού ιού, με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα. Σε αντίθεση με τα περισσότερα έμβια όντα, οι ιοί δεν έχουν κύτταρα που διαιρούνται.  Οι νέοι ιοί συναρμολογούνται μέσα στο μολυσμένο κύτταρο. Πάνω από 5.000 είδη ιών έχουν ανακαλυφθεί.

Η προέλευση των ιών είναι άγνωστη: μερικοί μπορεί να έχουν εξελιχθεί από πλασμίδια- κομμάτια DNA που μπορούν να μετακινούνται μεταξύ κυττάρων- ενώ άλλοι μπορεί να έχουν εξελιχθεί από βακτήρια. Ένας ιός αποτελείται από δύο ή τρία μέρη: το γονιδίωμα , που κατασκευάζεται από DNA ή RNA, μακρομόρια που μεταφέρουν γενετικές πληροφορίες, πρωτεϊνικό κέλυφος που προστατεύει τα γονίδια και σε μερικούς ιούς ένα περίβλημα λιπιδίων που τους περιβάλλει και τους προστατεύει όταν δεν βρίσκονται μέσα σ’ένα κύτταρο ξενιστή. Οι ιοί διαφέρουν στο σχήμα από απλοί ελικοειδείς και εικοσαεδρικοί μέχρι πιο πολύπλοκες δομές.

Οι ιοί είναι περίπου όσο το 1/100 του μεγέθους των βακτηρίων. Θα χρειάζονταν 30.000 μέχρι 750.000 ιοί στη σειρά για να φτάσουν το 1 εκατοστό (0,39 in).

Οι ιοί μεταδίδονται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Όπως πολλοί ιοί είναι ειδικοί ως προς το είδος του ξενιστή ή του ιστού που προσβάλλουν, έτσι κάθε είδος ιού στηρίζεται σε μια συγκεκριμένη μέθοδο για τον πολλαπλασιασμό. Οι φυτικοί ιοί συχνά μεταδίδονται από φυτό σε φυτό από τα έντομα και άλλους οργανισμούς, που είναι γνωστοί ως φορείς. Κάποιοι ιοί των ζώων , συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, μεταδίδονται από την έκθεση σε μολυσμένα σωματικά υγρά. Ιοί όπως ο ιός της γρίπης εξαπλώνονται διαμέσου του αέρα μέσω σταγονιδίων όταν κάποιος βήχει ή φτερνίζεται. Ιοί όπως ο νοροϊός μεταδίδονται διαμέσου της κοπρανοστοματικής οδού, μολύνοντας τα χέρια, το φαγητό και το νερό. Ο ροταϊός (rotavirus) συχνά μεταδίδεται με την άμεση επαφή με μολυσμένα παιδιά. Ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας, HIV, μεταδίδεται μέσω των σωματικών υγρών κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Άλλοι, όπως ο δάγκειος ιός, μεταδίδονται από τα έντομα.

Ιογενείς μολύνσεις μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες σε ανθρώπους, ζώα ακόμη και φυτά. Ωστόσο, συνήθως εξαλείφονται από το ανοσοποιητικό σύστημα και παρέχουν μόνιμη ανοσία στον ξενιστή για τον συγκεκριμένο ιό. Τα αντιβιοτικά δεν έχουν καμία επίδραση στους ιούς, αλλά έχουν αναπτυχθεί αντιικά φάρμακα για τη θεραπεία απειλητικών για τη ζωή λοιμώξεων. Τα εμβόλια που προσφέρουν ανοσία μπορεί να αποτρέψουν κάποιες ιογενείς λοιμώξεις.

Το 1884 ο Γάλλος μικροβιολόγος Charles Chamberland εφηύρε ένα φίλτρο, γνωστό σήμερα ως το φίλτρο Chamberland ή Chamberland-Pasteur φίλτρο, που έχει πόρους μικρότερους από το μέγεθος των βακτηρίων. Έτσι θα μπορούσε να αφαιρέσει εντελώς τα βακτήρια από ένα διάλυμα, διηθώντας το με το φίλτρο. Στις αρχές του 1890 ο Ρώσος βιολόγος Dmitri Ivanovsky χρησιμοποίησε αυτό το φίλτρο για να μελετήσει τον ιό που είναι γνωστός ως ιός του μωσαϊκού καπνού. Τα πειράματά του έδειξαν ότι τα εκχυλίσματα από τα θρυμματισμένα φύλλα των προσβεβλημένων φυτών καπνού παραμένουν μολυσματικά μετά τη διήθηση.

Την ίδια περίοδο αρκετοί άλλοι επιστήμονες απέδειξαν ότι, μολονότι αυτοί οι παράγοντες (αργότερα ονομάστηκαν ιοί) ήταν διαφορετικοί από τα βακτηρίδια, μπορούσαν να προκαλέσουν ασθένειες, και ήταν περίπου εκατό φορές μικρότεροι από τα βακτήρια. Το 1899 ο Ολλανδός μικροβιολόγος Martinus Beijerinck παρατήρησε ότι αυτοί οι παράγοντες πολλαπλασιάζονται μόνο σε διαιρούμενα κύτταρα. Αφού απέτυχε να αποδείξει τη σωματιδιακή φύση του ιού το ονόμασε "contagium vivum fluidum", ένα «διαλυτό ζωντανό μικροοργανισμό». Στις αρχές του 20ού αιώνα ο Άγγλος βακτηριολόγος Frederick Twort ανακάλυψε ιούς που προσβάλλουν βακτήρια, και ο Γάλλο-Καναδός μικροβιολόγος Félix d'Herelle περιέγραψε ιούς που όταν προστεθούν σε βακτήρια που καλλιεργούνται σε άγαρ μπορούν να οδηγήσουν σε σχηματισμό αποικιών από νεκρά βακτήρια. Μετρώντας αυτές τις αποικίες κατάφερε να υπολογίσει τον αριθμό των ιών στο εναιώρημα. Με την εφεύρεση του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου το 1931 από τους Γερμανούς μηχανικούς Ernst Ruska και Max Knoll ήρθαν οι πρώτες εικόνες των ιών. Το 1935 Αμερικανός βιοχημικός και ιολόγος Wendell Meredith Stanley μελέτησε τον ιό του μωσαϊκού καπνού και βρέθηκε να αποτελείται κυρίως από πρωτεΐνη. Λίγο αργότερα, ο ιός διαχωρίστηκε σε πρωτεΐνες και RNA. Ένα πρόβλημα για τους νέους επιστήμονες ήταν ότι δεν ήξεραν πώς να καλλιεργήσουν ιούς χωρίς τη χρήση ζωντανών οργανισμών. Η επανάσταση ήρθε το 1931, όταν ο Αμερικανός παθολόγος Ernest William Goodpasture καλλιέργησε τον ιό της γρίπης και άλλους ιούς σε γονιμοποιημένα αυγά κότας. Κάποιοι ιοί δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν στα αυγά , το πρόβλημα όμως αυτό λύθηκε το 1949 όταν οι John Franklin Enders, Thomas Huckle Weller και Frederick Chapman Robbins καλλιέργησαν πολιοϊούς σε καλλιέργειες ζωντανών ζωικών κυττάρων.

Προέλευση

Οι ιοί συνυπάρχουν με ζωντανούς οργανισμούς όπου κι αν βρίσκονται. Πιθανότατα υπάρχουν από τα αρχικά στάδια εξέλιξης των ζωντανών κυττάρων. Η προέλευση των ιών παραμένει άγνωστη, επειδή δεν σχηματίζουν απολιθώματα, κι έτσι οι μοριακές τεχνικές αποτελούν τα πιο χρήσιμα μέσα για να υποθέσουμε πώς προήλθαν. Ωστόσο αυτές οι τεχνικές βασίζονται στη διαθεσιμότητα αρχαίου ιϊκού DNA ή RNA αλλά οι περισσότεροι ιοί που διατηρούνται και αποθηκεύονται σε εργαστήρια είναι λιγότερο από 90 χρόνων. Οι μοριακές τεχνικές είναι χρήσιμες μόνο για τον εντοπισμό της καταγωγής των ιών που εξελίσσονται τον 20ο αιώνα. Τρεις κύριες θεωρίες υποθέτουν την προέλευση των ιών.

Οπισθοδρομική θεωρία

Οι ιοί μπορεί να ήταν μικρά κύτταρα που παρασιτούσαν σε μεγαλύτερα. Με την πάροδο των χρόνων τα γονίδια που δεν χρειάζονταν λόγω παρασιτισμού εξαφανίστηκαν. Τα βακτήρια ρικέτσιες και χλαμύδια είναι ζωντανά κύτταρα που μπορούν ,όπως οι ιοί, να αναπαράγονται μόνο μέσα σε κύτταρα ξενιστές. Ενισχύουν τη θεωρία αυτή, καθώς η εξάρτησή τους από τον παρασιτισμό πιθανώς προκάλεσε την απώλεια γονιδίων που τους έδινε την δυνατότητα να επιβιώσουν έξω από το κύτταρο.

Θεωρία κυτταρικής προέλευσης

Ορισμένοι ιοί μπορεί να εξελίχθηκαν από κομμάτια DNA ή RNA που διέφυγαν από το γονιδίωμα ενός μεγαλύτερου οργανισμού. Το DNA αυτό μπορεί να προήλθε από πλασμίδια - κομμάτια DNA που μπορούν να μεταφέρονται από κύτταρο σε κύτταρο- ενώ άλλοι πιθανόν εξελίχθηκαν από βακτήρια.

Θεωρία συνεξέλιξης

Οι ιοί μπορεί να εξελίχθηκαν από πολύπλοκα μόρια πρωτεΐνης και DNA την στιγμή που το κύτταρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη γη και να ήταν αρτημένοι από την κυτταρική λειτουργία για πολλά εκατομμύρια χρόνια.

Υπάρχουν προβλήματα σε όλες αυτές τις υποθέσεις: η οπισθοδρομική θεωρία δεν εξηγεί γιατί τα μικρότερα κυτταρικά παράσιτα δεν μοιάζουν καθόλου με τους ιούς. Η υπόθεση «διαφυγής» (θεωρία κυτταρικής προέλευσης) δεν εξηγεί την δομή του ιικού σωματιδίου. Η συνεξέλιξη ή πρώτη θεωρία των ιών παραβαίνει τον ορισμό των ιών, ότι δηλαδή εξαρτώνται από κύτταρα-ξενιστές. Αλλά οι ιοί αναγνωρίζονται ως αρχαίοι και η προέλευση τους χρονολογείται πριν την απόκλιση της ζωής σε τρεις τομείς. Αυτή η ανακάλυψη οδήγησε τους σύγχρονους ιολόγους να επανεξετάσουν και να επαναξιολογήσουν αυτές τις τρεις κλασσικές θεωρίες.

Δομή

Το ιικό σωματίδιο, γνωστό επίσης ως βίριον, αποτελείται από γονιδίωμα DNA ή RNA που περιβάλλεται από προστατευτικό πρωτεϊνικό περίβλημα, το καψίδιο. Το καψίδιο συναρμολογείται από μικρότερα, πανομοιότυπα πρωτεϊνικά μόρια που ονομάζονται καψομερίδια. Το σχήμα των καψομεριδίων μπορεί να είναι εικοσαεδρικό, ελικοειδές ή περισσότερο σύνθετο. Ένα εσωτερικό κέλυφος, που σχηματίζεται από πρωτεΐνες, περιβάλλει το DNA ή RNA και ονομάζεται νουκλεοκαψίδιο. Κάποιοι ιοί περιβάλλονται από μεμβράνη λιπιδίων που ονομάζεται περίβλημα.

Μέγεθος

Οι ιοί είναι ανάμεσα στους μικρότερους μολυσματικούς παράγοντες, και οι περισσότεροι από αυτούς μπορούν να παρατηρηθούν μόνο με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Οι περισσότεροι ιοί είναι αόρατοι με το οπτικό μικροσκόπιο (με άλλα λόγια είναι υπομικροσκοπικοί), το μέγεθός τους κυμαίνεται από 20 μέχρι 300 nm. Είναι τόσο μικροί ώστε θα χρειάζονταν 30.000 μέχρι 750.000 ιοί στη σειρά για να φτάσουν το 1 εκατοστό.

Γονιδίωμα

Το γονιδίωμα μπορεί να είναι από DNA (δεοξυρυβονουκλεϊκό οξύ), και σε πολλούς ιούς από RNA (ριβονουκλεϊκό οξύ). Η γενετική πληροφορία που υπάρχει σε έναν οργανισμό είναι κωδικοποιημένη στο DNA ή RNA. Οι περισσότεροι οργανισμοί έχουν DNA, αλλά πολλοί ιοί έχουν σαν γενετικό υλικό RNA. Το DNA ή RNA των ιών μπορεί να είναι μονής ή διπλής έλικας. Οι ιοί αναπαράγονται γρήγορα διότι διαθέτουν πολύ λίγα γονίδια σε σύγκριση με τον άνθρωπο που έχει 20.000-25.000. Για παράδειγμα, ο ιός της γρίπης έχει μόνο οκτώ γονίδια και ο ροτοϊός έντεκα. Αυτά τα γονίδια κωδικοποιούν δομικές πρωτεΐνες που σχηματίζουν το ιικό σωματίδιο και μη δομικές πρωτεΐνες που εντοπίζονται σε μολυσμένα από ιό κύταρρα. Όλα τα κύτταρα και μερικοί ιοί παράγουν πρωτεΐνες τα οποία είναι ένζυμα, DNA πολυμεράση και RNA πολυμεράση, που φτιάχνουν καινούρια αντίγραφα των DNA και RNA. Οι πολυμεράσες των ιών είναι περισσότερο αποτελεσματικές από τις πολυμεράσες των κυττάρων ξενιστών. Οι RNA πολυμεράσες όμως συχνά κάνουν λάθη, κι αυτό εξηγεί γιατί οι RNA ιοί συχνά μεταλλάσσονται σε νέα στελέχη. Σε κάποια είδη RNA ιών, το γονιδίωμα δεν είναι ένα ενιαίο μόριο RNA αλλά είναι κατατετμημένο. Ο ιός της γρίπης, για παράδειγμα, έχει οκτώ μόρια RNA. Όταν δύο διαφορετικά στελέχη του ιού της γρίπης μολύνουν το ίδιο κύτταρο, τα γονιδιώματα μπορούν να συνδυαστούν και να παραχθούν νέα στελέχη, μια διαδικασία που ονομάζεται αναδιάταξη. 

Πρωτεϊνική σύνθεση

Οι πρωτεΐνες είναι απαραίτητες για τη ζωή. Τα κύτταρα παράγουν καινούρια πρωτεϊνικά μόρια από αμινοξέα με βάση τις πληροφορίες που είναι κωδικοποιημένες στο DNA. Κάθε τύπος πρωτεΐνης είναι ειδικός καθώς συνήθως εκτελεί μία συγκεκριμένη λειτουργία κι έτσι, αν ένα κύτταρο χρειάζεται να κάνει κάτι καινούριο, πρέπει να παράγει μία καινούρια πρωτεΐνη. Οι ιοί αναγκάζουν τα κύτταρα να παράγουν καινούριες πρωτεΐνες που το κύτταρο δεν χρειάζεται, αλλά είναι αναγκαίες για τον ιό προκειμένου να αναπαραχθεί. Η πρωτεϊνοσύνθεση περιλαμβάνει δύο σημαντικά βήματα: μεταγραφή και μετάφραση. Μεταγραφή είναι η διαδικασία όπου πληροφορίες από το DNA, που ονομάζονται γονίδια, χρησιμοποιούνται για να παράγουν αντίγραφα RNA, δηλαδή μεταφορικό RNA (mRNA). Αυτά μετακινούνται μέσα στο κύτταρο και κατευθύνονται στα ριβοσώματα, που είναι η θέση παραγωγής πρωτεϊνών. Αυτό ονομάζεται μετάφραση γιατί η δομή της πρωτεΐνης καθορίζεται από το μόριο mRNA. Οι πληροφορίες ως εκ τούτου μεταφράζονται από τη γλώσσα των νουκλεϊκών οξέων στη γλώσσα των αμινοξέων. Κάποια RNA γονίδια του ιού λειτουργούν απευθείας ως mRNA χωρίς επιπλέον τροποποιήσεις. Γι’ αυτό το λόγο, αυτοί οι ιοί ονομάζονται θετικής πολικότητας RNA ιοί. Σε άλλους RNA ιούς, το RNA είναι συμπληρωματικό αντίγραφο του mRNA και αυτοί οι ιοί βασίζονται στα δικά τους ή στα κυτταρικά ένζυμα για να παράγουν mRNA. Αυτοί οι ιοί ονομάζονται αρνητικής πολικότητας RNA ιοί. Σε DNA ιούς, η διαδικασία παραγωγής mRNA είναι παρόμοια με αυτήν του κυττάρου. Τα είδη των ιών που ονομάζονται ρετροϊοί συμπεριφέρονται εντελώς διαφορετικά: αποτελούνται από RNA, αλλά μέσα στο κύτταρο ξενιστή με τη βοήθεια του ενζύμου αντίστροφη μεταγραφάση σχηματίζεται ένα αντίγραφο DNA. Στη συνέχεια αυτό το DNA ενσωματώνεται στο DNA του ξενιστή και μεταγράφεται σε mRNA από τις φυσιολογικές οδούς του κυττάρου. 

Κύκλος ζωής

Όταν ένας ιός μολύνει ένα κύτταρο, ο ιός αναγκάζει το κύτταρο να παράγει χιλιάδες ακόμη ιούς. Αυτό το επιτυγχάνει με τη δημιουργία αντίγραφου του ιικού DNA ή RNA στο κύτταρο , παράγοντας έτσι ιικές πρωτεΐνες, οι οποίες συγκροτούνται για να σχηματίσουν νέα σωματίδια του ιού .

Υπάρχουν έξι βασικά, επικαλυπτόμενα στάδια του κύκλου ζωής των ιών σε ζωντανά κύτταρα:

Πρόσδεση είναι η σύνδεση του ιού σε συγκεκριμένα μόρια της επιφάνειας του κυττάρου. Η ιδιαιτερότητα αυτή περιορίζει τη δράση του ιού σε ένα πολύ περιορισμένο τύπο του κυττάρων. Για παράδειγμα, ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV) μολύνει μόνο ανθρώπινα Τ κύτταρα, επειδή η πρωτεΐνη επιφανείας του, gp120, μπορεί να αντιδρά τα μόνο με CD4 και άλλα μόρια στην επιφάνεια του κυττάρου Τ. Φυτικοί ιοί μπορούν να επιδρούν μόνον σε φυτικά κύτταρα και δεν μπορούν να μολύνουν τα ζώα. Αυτός ο μηχανισμός έχει εξελιχθεί ώστε να ευνοήσει εκείνους τους ιούς που μολύνουν μόνο κύτταρα στα οποία αυτοί (οι ιοί) είναι ικανοί να αναπαραχθούν.

 Η  διείσδυση ακολουθεί την πρόσδεση. Οι ιοί διεισδύουν στο κύτταρο ξενιστή με τη διαδικασία της ενδοκυττάρωσης ή με σύντηξη με το κύτταρο.

Αποκάλυψη συμβαίνει στο εσωτερικό του κυττάρου, όταν το ιικό καψίδιο απομακρύνεται και καταστρέφεται από ένζυμα του ιού ή του ξενιστή, εκθέτοντας έτσι το ιικό νουκλεϊκό οξύ.

Αναπαραγωγή των σωματιδίων του ιού είναι το στάδιο κατά το οποίο το κύτταρο χρησιμοποιεί ένα ιικό αγγελιοφόρο RNA στο δικό του σύστημα πρωτεϊνικής σύνθεσης για να παράγει ιικές πρωτεΐνες. Οι ικανότητες σύνθεσης RNA ή DNA του κυττάρου παράγουν το DNA ή το RNA του ιού.

Συναρμολόγηση λαμβάνει χώρα στο κύτταρο όταν οι νεοσχηματισθείσες ιικές πρωτεΐνες και τα νουκλεϊκά οξέα συνδυάζονται για να σχηματίσουν εκατοντάδες νέα σωματίδια του ιού.

Απελευθέρωση επισυμβαίνει όταν οι νέοι ιοί διαφύγουν ή απελευθερωθούν από το κύτταρο. Οι περισσότεροι ιοί το επιτυγχάνουν αυτό κάνοντας τα κύτταρα να «εκρήγνυνται» , μια διαδικασία που ονομάζεται λύση . Οι άλλοι ιοί, όπως ο HIV, αποδεσμεύονται πιο απαλά με μια διαδικασία που ονομάζεται εκβλάστηση.

Επιδράσεις επί του κυττάρου ξενιστή

Το σύνολο των δομικών και βιοχημικών επιπτώσεων που έχουν οι ιοί επί του κυττάρου ξενιστή είναι ευρύ. Αυτά ονομάζονται κυτταροπαθητικά αποτελέσματα . Οι περισσότερες λοιμώξεις από τον ιό τελικά οδηγούν στο θάνατο του κυττάρου-ξενιστή. Οι αιτίες θανάτου περιλαμβάνουν λύση των κυττάρων (εκρηκτική), μεταβολές στην κυτταρική μεμβράνη και απόπτωση των κυττάρων (κυτταρική «αυτοκτονία»). Συχνά ο κυτταρικός θάνατος προκαλείται από τη διακοπή της κανονικής λειτουργίας της μεμβράνης εξαιτίας πρωτεϊνών που παράγονται από τον ιό, εκ των οποίων μερικές είναι συστατικά του σωματιδίου του ιού.

Μερικοί ιοί δεν προκαλούν εμφανείς αλλαγές στο μολυσμένο κύτταρο. Τα κύτταρα στα οποία ο ιός είναι υπό λανθάνουσα και ανενεργό μορφή δείχνουν λίγα σημεία της μόλυνσης και συχνά λειτουργούν κανονικά .  Αυτό προκαλεί επίμονες μολύνσεις και ο ιός είναι συνήθως αδρανής για πολλούς μήνες ή χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση των ιοί του έρπητα ].

Μερικοί ιοί, όπως ο ιός Epstein-Barr, συχνά αναγκάζουν τα κύτταρα να πολλαπλασιαστούν χωρίς την πρόκληση κακοήθειας, αλλά ορισμένοι άλλοι ιοί, όπως οι ιοί των ανθρωπίνων θηλωμάτων, αποτελούν καθιερωμένη αιτία του καρκίνου .

Όταν το DNA ενός κυττάρου έχει υποστεί βλάβη από έναν ιό, στην περίπτωση που το κύτταρο δεν μπορεί να επιδιορθωθεί, συχνά προκαλείται απόπτωση. Ένα από τα αποτελέσματα της απόπτωσης είναι η καταστροφή του κατεστραμμένου DNA από το ίδιο το κύτταρο. Μερικοί ιοί έχουν μηχανισμούς για τον περιορισμό της απόπτωσης, έτσι ώστε το κύτταρο ξενιστής να μην πεθάνει πριν αναπαραχθούν οι απόγονοι των ιών όπως , για παράδειγμα, κάνει ο ιός HIV .

Ιοί και ασθένειες

Στις κοινές ασθένειες του ανθρώπου που προκαλούνται από τους ιούς περιλαμβάνονται το κοινό κρυολόγημα, η γρίπη, η ανεμοβλογιά και ο έρπης. Σοβαρές ασθένειες όπως ο ιός Έμπολα και το AIDS προκαλούνται επίσης από ιούς. Πολλοί ιοί προκαλούν ήπια ή καθόλου ασθένεια και λέγεται ότι είναι "καλοήθεις ". Οι περισσότερο επιβλαβείς ιοί περιγράφονται ως παθογόνοι. Οι ιοί προκαλούν διάφορες ασθένειες ανάλογα με τον τύπο των κυττάρων που μολύνουν. Ορισμένοι ιοί μπορούν να προκαλέσουν δια βίου ή χρόνιες λοιμώξεις στις οποίες οι ιοί συνεχίζουν να αναπαράγονται στο σώμα παρά τους μηχανισμούς άμυνας του ξενιστή. Αυτό είναι κοινό στη λοίμωξη από ιό της ηπατίτιδας B και ιό της ηπατίτιδας C. Οι άνθρωποι που φέρουν χρόνια έναν ιό είναι γνωστοί ως φορείς. Χρησιμεύουν ως σημαντικές πηγές μετάδοσης του ιού. Αν υπάρχει υψηλή αναλογία των φορέων σε ένα δεδομένο πληθυσμό, τότε μια ασθένεια λέγεται ότι είναι ενδημική.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι ιοί εξαπλώνονται από ξενιστή σε ξενιστή αλλά κάθε είδος του ιού χρησιμοποιεί μόνο έναν ή δύο μηχανισμούς. Πολλοί ιοί που μολύνουν τα φυτά μεταφέρονται μέσω οργανισμών, οι εν λόγω οργανισμοί ονομάζονται φορείς. Ορισμένοι ιοί που μολύνουν τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, επίσης μεταδίδονται από φορείς, συνήθως από έντομα που απομυζούν αίμα. Ωστόσο, η άμεση μετάδοση είναι πιο συχνή. Ορισμένες λοιμώξεις από ιούς, (νοροϊός και ιός Ρότα), μεταδίδονται από μολυσμένα τρόφιμα και νερό, τα χέρια και τα κοινόχρηστα αντικείμενα και από την άμεση επαφή με ένα άλλο μολυσμένο άτομο ενώ, άλλοι ιοί είναι αερομεταφερόμενοι (όπως ο ιός της γρίπης). Οι ιοί, όπως ο HIV, της ηπατίτιδας Β και της ηπατίτιδας C, συχνά μεταδίδονται από σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη  ή από μολυσμένες υποδερμικές βελόνες . Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πώς λειτουργεί κάθε διαφορετικό είδος ιού για να αποτρέψουμε τη μετάδοση λοιμώξεων και επιδημιών.

Ασθένειες των φυτών

Υπάρχουν πολλοί τύποι ιών που προσβάλλουν φυτά, αλλά όλοι κατά βάση προκαλούν μόνο απώλεια της αποδοτικότητας των φυτών και δεν είναι οικονομικά βιώσιμο να προσπαθήσουμε να τους ελέγξουμε. Οι ιοί των φυτών συχνά μεταδίδονται από φυτό σε φυτό μέσω οργανισμών (φορείς). Αυτά είναι κατά κανόνα έντομα, αλλά ορισμένοι μύκητες, νηματώδεις σκώληκες και μονοκύτταροι οργανισμοί έχουν αποδειχθεί επίσης φορείς του ιού. Όταν ο έλεγχος μολύνσεων από ιούς φυτών είναι οικονομικά εφικτός , (για «αιώνια» φρούτα για παράδειγμα), οι προσπάθειες επικεντρώνονται στη θανάτωση των φορέων και την απομάκρυνση αναπληρωματικών ξενιστών όπως τα ζιζάνια . Οι ιοί των φυτών είναι αβλαβείς για τον άνθρωπο και άλλα ζώα, επειδή μπορούν να αναπαραχθούν μόνον σε ζωντανά κύτταρα φυτών.

Βακτηριοφάγοι

Βακτηριοφάγοι είναι οι ιοί που μολύνουν τα βακτήρια και αρχαία / πρώτιστα. Η Διεθνής Επιτροπή Ταξινόμησης των ιών αναγνωρίζει επίσημα 28 γένη των βακτηριοφάγων που ανήκουν σε 11 οικογένειες . Είναι σημαντικοί στη θαλάσσια οικολογία : καθώς τα μολυσμένα βακτήρια «σπάζουν» , οι ενώσεις του άνθρακα απελευθερώνονται πίσω στο περιβάλλον, διεγείροντας νέα οργανική ανάπτυξη. Οι βακτηριοφάγοι είναι χρήσιμοι στην επιστημονική έρευνα, επειδή είναι αβλαβείς για τον άνθρωπο και μπορούν να μελετηθούν εύκολα. Αυτοί οι ιοί μπορεί να αποτελέσουν πρόβλημα σε βιομηχανίες που παράγουν τρόφιμα και φάρμακα με ζύμωση και εξαρτώνται από υγιή βακτήρια. Ορισμένες βακτηριακές λοιμώξεις είναι δύσκολο να ελεγχθούν με αντιβιοτικά, έτσι υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη χρήση των βακτηριοφάγων στη θεραπεία λοιμώξεων σε ανθρώπους.

Αντίσταση του Ξενιστή

Φυσική ανοσία των ζώων

Τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, έχουν πολλές φυσικές άμυνες έναντι των ιών. Μερικές είναι μη-ειδικές και τα προστατεύουν έναντι πολλών ιών ανεξάρτητα από τον τύπο. Αυτή η έμφυτη ανοσία δεν βελτιώνεται με την επαναλαμβανόμενη έκθεση σε ιούς και δεν διατηρεί "μνήμη" της μόλυνσης. Το δέρμα των ζώων, ιδίως η επιφάνειά του, η οποία είναι κατασκευασμένη από νεκρά κύτταρα, προλαμβάνει την μόλυνση του ξενιστή από πολλούς τύπους ιών. Η οξύτητα του περιεχομένου του στομάχου σκοτώνει πολλούς ιούς που έχουν καταποθεί. Όταν ένας ιός υπερνικά αυτά τα εμπόδια και εισέρχεται στον ξενιστή, άλλες φυσικές άμυνες αποτρέπουν την εξάπλωση της μόλυνσης στο σώμα. Μια ειδική ορμόνη που ονομάζεται ιντερφερόνη παράγεται από τον οργανισμό όταν οι ιοί είναι παρόντες και σταματά την αναπαραγωγή τους με τη δολοφονία των μολυσμένων κύτταρων και των στενών τους γειτόνων αυτών. Εντός των κυττάρων, υπάρχουν ένζυμα που καταστρέφουν το RNA των ιών. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται RNA παρεμβολή . Μερικά κύτταρα του αίματος φαγοκυτταρώνουν και καταστρέφουν μολυσμένα από τον ιό κύτταρα. 

Προσαρμοστική ανοσία των ζώων

Ειδική ανοσία έναντι των ιών αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου και τα λευκά κύττα ρα του αίματος που ονομάζονται λεμφοκύτταρα διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο. Τα λεμφοκύτταρα διατηρούν «μνήμη» μετά από μια μόλυνση από ιούς και παράγουν πολλά ειδικά μόρια που ονομάζονται αντισώματα . Αυτά τα αντισώματα προσδένονται στους ιούς και δεν επιτρέπουν στον ιό να μολύνει τα κύτταρα. Τα αντισώματα είναι εξαιρετικά επιλεκτικά και επιτίθενται μόνον σε έναν τύπο ιού. Το σώμα παράγει πολλά διαφορετικά αντισώματα, ειδικά κατά τη διάρκεια της αρχικής λοίμωξης. Ωστόσο, μετά την υποχώρηση λοίμωξης, μερικά αντισώματα παραμένουν και εξακολουθούν να παράγονται, δίνοντας συχνά στον ξενιστή ανοσία εφ όρου ζωής στον ιό.

Αντίσταση των φυτών

Τα φυτά έχουν αναπτύξει ειδικούς και αποτελεσματικούς μηχανισμούς άμυνας κατά των ιών. Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς είναι η παρουσία των λεγόμενων γονιδίων αντίστασης (R). Κάθε γονίδιο προσδίδει αντίσταση R σε ένα συγκεκριμένο ιό προκαλώντας εντοπισμένες περιοχές που θα υποστούν κυτταρικό θάνατο γύρω από το μολυσμένο κύτταρο, το οποίο μπορεί συχνά να παρατηρηθεί με γυμνό μάτι ως μεγάλες κηλίδες. Αυτό εμποδίζει τη μόλυνση από τη διάδοση. Η παρεμβολή του RNA αποτελεί επίσης μια αποτελεσματική άμυνα στα φυτά. Όταν έχουν μολυνθεί, τα φυτά παράγουν συχνά φυσικά απολυμαντικά τα οποία σκοτώνουν ιούς, όπως σαλικυλικό οξύ , το νιτρικό οξείδιο και αντιδραστικά μόρια οξυγόνου.

Αντοχή σε βακτηριοφάγους

Ο κύριος τρόπος που τα βακτήρια προστατεύονται από τους βακτηριοφάγους είναι παράγοντας ένζυμα που καταστρέφουν το ξένο DNA. Αυτά τα ένζυμα, που ονομάζονται περιοριστικές ενδονουκλεάσες, κόβουν το ιικό DNA που εγχέουν οι βακτηριοφάγοι στα βακτηριακά κύτταρα. 

Πρόληψη και θεραπεία ιογενούς νόσου στους ανθρώπους και σε άλλα ζώα

Εμβόλια

Ο εμβολιασμός είναι ένας τρόπος πρόληψης ασθενειών που προκαλούνται από ιούς. Τα εμβόλια προσομοιάζουν μια φυσική μόλυνση και την συνδεόμενή της ανοσοαπόκριση, χωρίς όμως να προκαλούν την ασθένεια.  
Η χρήση τους έχει οδηγήσει σε δραματική μείωση των ασθενειών και των θανάτων που προκαλούνται από λοιμώξεις όπως η πολιομυελίτιδα, η ιλαρά, η παρωτίτιδα και η ερυθρά. Τα εμβόλια είναι διαθέσιμα για την πρόληψη περισσοτέρων των δεκατριών ιογενών λοιμώξεων στον άνθρωπο και ακόμη περισσότερα χρησιμοποιούνται για την πρόληψη λοιμώξεων από ιούς στα ζώα. Τα εμβόλια μπορεί να αποτελούνται είτε από ζωντανούς είτε από αδρανοποιημένους ιούς. Τα εμβόλια με ζωντανούς ιούς, περιέχουν αποδυναμωμένες μορφές του ιού, όμως αυτά τα εμβόλια μπορεί να είναι επικίνδυνα όταν χορηγούνται σε άτομα με αδύναμο ανοσοποιητικό. Σε αυτά τα άτομα, ο αποδυναμωμένος ιός μπορεί να προκαλέσει την πρωτοπαθή ασθένεια.. Η βιοτεχνολογία και οι τεχνικές γενετικής μηχανικής χρησιμοποιούνται για να παραχθούν “designer” εμβόλια που θα περιέχουν μόνο τις πρωτεΐνες της κάψας του ιού. Το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β είναι ένα παράδειγμα εμβολίου τέτοιου τύπου. Αυτά τα εμβόλια είναι πιο ασφαλή, επειδή δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να προκαλέσουν την ασθένεια.

Αντιιικά φάρμακα

Τα τελευταία 20 χρόνια, η ανάπτυξη των αντιικών φαρμάκων έχει αυξηθεί ραγδαία, οδηγούμενη κυρίως από την πανδημία του AIDS. Τα αντιικά φάρμακα είναι συχνά ανάλογα νουκλεοσιδίων, μόρια πολύ παρόμοια, αλλά όχι πανομοιότυπα με τα δομικά στοιχεία του DNA. Όταν ξεκινάει η αντιγραφή του ιικού DNA, ενσωματώνονται κάποια από αυτά τα ψεύτικα δομικά στοιχεία. Μόλις συμβεί αυτό, η αντιγραφή σταματάει πρόωρα-τα ψεύτικα δομικά στοιχεία δεν έχουν τα βασικά χαρακτηριστικά που επιτρέπουν την περαιτέρω προσθήκη δομικών στοιχείων. Έτσι, η παραγωγή του DNA αναστέλλεται και ο ιός δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί. Παραδείγματα νουκλεοσιδικών αναλόγων είναι η ακυκλοβίρη  (aciclovir) για μολύνσεις από τον ιό του έρπητα και η λαμιβουδίνη (lamivudine) για μολύνσεις από τον HIV και τον ιό της ηπατίτιδας Β. Η ακυκλοβίρη είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο συχνά συνταγογραφούμενα αντιικά φάρμακα.

Άλλα αντιικά φάρμακα στοχεύουν σε διαφορετικά στάδια του κύκλου ζωής του ιού. Ο HIV εξαρτάται από ένα ένζυμο που λέγεται πρωτεάση του HIV-1 για να γίνει μολυσματικός ο ιός. Υπάρχει μια σειρά φαρμάκων που λέγονται αναστολείς της πρωτεάσης, οι οποίοι προσδένονται σε αυτό το ένζυμο και σταματούν τη λειτουργία του.

Η ηπατίτιδα C προκαλείται από έναν RNA ιό. Στο 80% των ανθρώπων που μολύνονται, η νόσος γίνεται χρόνια, και παραμένουν μολυσματικοί για την υπόλοιπη ζωή τους εκτός εάν αντιμετωπιστεί. Υπάρχει μια αποτελεσματική θεραπεία που χρησιμοποιεί ως φάρμακο το νουκλεοσιδικό ανάλογο ριμπαβιρίνη  (ribavirin)συνδυαζόμενο με ιντερφερόνη. Αναπτύσσονται θεραπείες με παρόμοια στρατηγική και για τους χρόνιους φορείς του ιού της ηπατίτιδας Βχρησιμοποιώντας λαμιβουδίνη (lamivudine) και άλλα αντιικά φάρμακα. Και στις δυο ασθένειες, τα φάρμακα σταματούν την αναπαραγωγή του ιού και η ιντερφερόνη σκοτώνει τα εναπομείναντα μολυσμένα κύτταρα.

Μολύνσεις από HIV συνήθως αντιμετωπίζονται με ένα συνδυασμό αντιικών φαρμάκων, καθένα από τα οποία στοχεύει σε διαφορετικό στάδιο του κύκλου ζωής του ιού. Υπάρχουν φάρμακα που προλαμβάνουν την προσκόλληση του ιού στα κύτταρα, άλλα που είναι ανάλογα νουκλεοσιδίων και κάποια που δηλητηριάζουν τα ένζυμα που χρειάζεται ο ιός για να αναπαραχθεί. Η επιτυχία αυτών των φαρμάκων είναι η απόδειξη της σημασίας να γνωρίζουμε πως αναπαράγονται οι ιοί.

Ρόλος στην οικολογία

Οι ιοί είναι η πιο άφθονη βιολογική οντότητα στα υδάτινα περιβάλλοντα-υπάρχει ένα εκατομμύριο από αυτούς σε ένα κουταλάκι θαλάσσιο νερό-και είναι ουσιώδεις στη ρύθμιση των οικοσυστημάτων του αλμυρού και του γλυκού νερού. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ιούς είναι βακτηριοφάγοι, που είναι ακίνδυνοι στα φυτά και στα ζώα. Προσβάλλουν και καταστρέφουν τα βακτήρια στις υδάτινες μικροβιακές κοινωνίες και αυτός είναι ο πιο σημαντικός μηχανισμός ανακύκλωσης άνθρακα στο θαλάσσιο περιβάλλον. Η απελευθέρωση οργανικών μορίων από τα βακτηριακά κύτταρα μέσω των ιών διεγείρει την εκ νέου ανάπτυξη βακτηρίων και φυκών.

Οι μικροοργανισμοί αποτελούν πάνω από το 90% της βιομάζας στη θάλασσα. Εκτιμάται ότι οι ιοί σκοτώνουν περίπου το 20% αυτής της βιομάζας κάθε μέρα και ότι μάλιστα υπάρχουν στους ωκεανούς δεκαπέντε φορές περισσότεροι ιοί από ό,τι βακτήρια και πρώτιστα (archaea). Οι ιοί είναι κυρίως υπεύθυνοι για την ταχεία καταστροφή επιβλαβών φυκιών που συχνά σκοτώνουν τη θαλάσσια ζωή. Ο αριθμός των ιών στους ωκεανούς μειώνεται περισσότερο κοντά στις ακτές και βαθύτερα στο νερό, γιατί εκεί υπάρχουν λιγότεροι οργανισμοί ξενιστές.

Οι επιπτώσεις τους είναι μακροπρόθεσμες. αυξάνοντας τον όγκο της αναπνοής στους ωκεανούς, οι ιοί είναι έμμεσα υπεύθυνοι για τη μείωση της ποσότητας του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα κατά περίπου τρεις γιγατόνους άνθρακα το χρόνο.

Τα θαλάσσια θηλαστικά είναι επίσης επιρρεπή σε λοιμώξεις από ιούς. Το 1988 και το 2002 χιλιάδες φώκιες σκοτώθηκαν στην Ευρώπη από τον ιό phocine distemper. Πολλοί άλλοι ιοί, συμπεριλαμβανομένων των ιών calici, των ερπητοϊών, των αδενοϊών και των ιών parvo, κυκλοφορούν ανάμεσα στους πληθυσμούς των θαλάσσιων θηλαστικών. 






Νέος επικίνδυνος ιός εντοπίστηκε στη Βραζιλία, ο Yaravirus.

Μετά τον κορωνοϊό στην Κίνα, ένας ακόμα μυστηριώδης ιός εντοπίστηκε, αυτή την φορά στη Βραζιλία. Ο λόγος για τον Yaravirus που οδηγεί του επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι ανοίγεται ένα νέο παράθυρο για των κόσμο των ιών, για το οποίο η ανθρωπότητα δεν γνωρίζει τίποτα.
Την ώρα που ο κορωνοϊός εξαπλώνεται ταχύτατα και απειλεί να λάβει διαστάσεις πανδημίας, ένας νέος μυστηριώδης ιός εντοπίστηκε στη Βραζιλία.
Πρόκειται για τον Yaravirus (Γιαραϊός), ο οποίος σύμφωνα με τους επιστήμονες διαθέτει ένα γονιδίωμα που δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί, καθώς δεν έχει εντοπιστεί σε άλλη έρευνα που αφορά ιούς.
Οι πολύπλοκοι ιοί
Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει μια ποικιλία νέων ιών που αποτελούν πρόκληση, λόγω του περίπλοκου γονιδιώματός τους.
Όχι μόνο είναι τεράστιο και πολύπλοκο, αλλά τους δίνει τη δυνατότητα να συνθέτουν πρωτεΐνες, με αποτέλεσμα να μπορούν να επιδιορθώσουν και να αναπαράγουν το DNA.

Μη ταυτοποιημένα γονίδια
Σε αντίθεση, όμως, με άλλους ιούς αμοιβάδας, ο Yaravirus δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των τεράστιων και πολύπλοκων γονιδιωμάτων.
Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίσει είναι ότι στην πλειονότητά του αποτελείται από γονίδια που δεν έχουν περιγραφεί προηγουμένως.
Συγκεκριμένα, το 90% των γονιδίων του δεν έχει καταγραφεί σε δημόσιες επιστημονικές βάσεις δεδομένων και τη βιβλιογραφία.
Οι ερευνητές φαίνεται να οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι με τον Yaravirus ανοίγεται ένα νέο παράθυρο σε έναν ολόκληρο κόσμο ιών για τους οποίους η ανθρωπότητα δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα.
Ζ.Π.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ 

ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ: ΠΟΣΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΛΛΗΤΙΚΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ;

Οι περισσότεροι λαθρομετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα έχουν ελονοσία, φυματίωση, τυφοειδή πυρετό και ηπατίτιδα.

ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ ΤΟ 1522 ΕΙΧΕ 22.000.000 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ. ΤΟ 1530 ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΟΝΟ 2.000.000. ΑΠΟ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ ΕΥΛΟΓΙΑ, ΙΛΑΡΑ ΚΑΙ ΓΡΙΠΗ.

AΝ ΞΕΡΑΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΜΕ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ 2006 ΤΟΝ ΦΟΝΟ ΤΟΥ 90% ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΟ «ΑΕΡΟΒΙΟ ΕΜΠΟΛΑ».

ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΒΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ. ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. ΕΣΤΩ ΑΠΛΩΣ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.