Άρθρο της Μεταπαίδειας
Ο Ντομινίκ Βεννέρ, [Dominique Venner],
Γάλλος εθνικιστής, ευρωπαϊστής ακτιβιστής, βραβευμένος, από τη Γαλλική
Ακαδημία, ιστορικός με εξειδίκευση στην στρατιωτική και πολιτική ιστορία
από τους πλέον γνωστούς του τέλους του 20ου και των αρχών του 21ου
αιώνα, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1935
στο Παρίσι και αυτοκτόνησε στις 21 Μαΐου 2013, αυτοπυροβολημένος με βολή
περιστρόφου μέσα στον καθεδρικό ναό της Παναγίας, «Νοτρ Νταμ», [«Notre Dame»], στο Παρίσι.
Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και μέλος του «Parti Populaire Francais»,[P.P.F.], του «Parti Doriot», που ήταν προπολεμικό εθνικιστικό-σοσιαλιστικό κόμμα, το
οποίο ιδρύθηκε από τον Jacques Doriot και πρώην μέλη του κομμουνιστικού
κόμματος, οι οποίοι ήταν αντίθετοι στους Εβραίους τραπεζίτες και στους
Τέκτονες. Το 1956 ο Βενέρ στρατεύτηκε εθελοντικά και πολέμησε ως αλεξιπτωτιστής στην Αλγερία, όπου υπηρέτησε μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Επιστρέφοντας
στη Γαλλία πήρε μέρος στη δράση εθνικιστικών οργανώσεων, ενώ στη
συνέχεια μετατράπηκε σε ευρωπαϊστή, πριν αποσυρθεί οριστικά από την
πολιτική και ασχοληθεί με τη συγγραφή ιστορικών βιβλίων, με εξειδίκευση
στη στρατιωτική και την πολιτική ιστορία.
Αρχικά εντάχθηκε στην νεολαία του κινήματος «Jeune Nation» και δημοσίευε στα περιοδικά του κινήματος, ζητώντας μια ενωμένη Ευρώπη, η οποία «...βασίζεται στον κοινό πολιτισμό και το πεπρωμένο της λευκής φυλής».
Στις 7 Νοεμβρίου 1956, είχε προηγηθεί η στρατιωτική καταστολή της
Ουγγρικής Επαναστάσεως του 1956, πήρε μέρος στον εμπρησμό του γραφείου
του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μαζί
με τον Pierre Sidos βοήθησαν να ξεκινήσει η βραχύβια κίνηση του «Parti
Nationaliste», [Εθνικιστικό Κόμμα]. Υπήρξε μέλος στη «Μυστική Οργάνωση
Στρατού», [Organisation de l’ Armée Secrète , O.A.S.],
που αντιτίθονταν στην ανεξαρτησία της Αλγερίας και στις αρχές του 1960
είχε επιχειρήσει να δολοφονήσει τον γάλλο Πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκολ, [Charles de Gaulle]. Συμμετείχε στο «Mouvement Populaire du 13 mai», [Λαϊκό Κίνημα], της 13ης Μαΐου 1961, φυλακίστηκε για 18 μήνες στη φυλακή La Sant ως πολιτικός κρατούμενος και απελευθερώθηκε το φθινόπωρο του 1962. Τότε
έγραψε το μανιφέστο «Προς μια θετική κριτική», που αποτέλεσε θεμελιώδες
κείμενο για τμήματα της Γαλλικής Εθνικιστικής Δεξιάς, αφιερωμένο στους
«…εθνικιστές αντάρτες οι οποίοι θα είναι έτοιμοι για μάχη». Στο έργο του
εξερευνούσε τους λόγους για την αποτυχία του πραξικοπήματος του
Απριλίου του 1961 και το χάσμα που υπήρχε μεταξύ των «υπηκόων» [«Nationaux»] και των «εθνικιστών» [«nationalistes»] και καλούσε για τη δημιουργία ενός ενιαίου επαναστατικού και εθνικιστικού οργανωτικού σχήματος, το οποίο θα ήταν «μονολιθικό και ιεραρχικό» και θα αποτελούταν από νέους πειθαρχημένους. Το έργο του το αφιέρωσε στους«εθνικιστές αντάρτες οι οποίοι θα είναι έτοιμοι για μάχη».
Τον Ιανουάριο του 1963 μαζί με τον Alain de Benoist δημιούργησαν την κίνηση και το περιοδικό «Ευρώπη-Δράση», [«Europe-Action»],
μία κίνηση στην οποία συνασπίστηκαν τα απομεινάρια του FEN, μιας ομάδας
λευκών φυλετιστών φοιτητών και του OAS. Συνδέθηκε με το πνευματικό
κίνημα της«Nouvelle Droite», [Νέα Δεξιά], που επικεντρώθηκε στη δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης που θα αντιτασσόταν στις Η.Π.Α. και τη Σοβιετική Ένωση, ενώ ήταν ανάμεσα στους πρώτους υποστηρικτές και συγγραφείς της ομάδας
«Grece» του
Alain de Benoist κατά την διάρκεια των πρώτων χρόνων από την δημιουργία
της, επίσης ήταν ιστορικός και σημαντικός συγγραφέας ευρωπαϊκής
συντηρητικής παράταξής. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του συμμετείχε στη
δράση του κινήματος «Printemps Français», [«Γαλλική Άνοιξη»], και από το 2012 ήταν διευθυντής και συντάκτης του διμηνιαίου ιστορικού περιοδικού, «La Nouvelle Revue d’ Histoire», στο πρώτο τεύχος του οποίου έγραφε τον Ιανουάριο του 2013, «...Ο θάνατος είναι μερικές φορές ένας άλλος τρόπος ύπαρξης».
Το τέλος του
Έφτασε στο ναό λόγο μετά τις 16:00 το απόγευμα της Τρίτης 21 Μαΐου και εισήλθε στο ιερό όπου άφησε μια επιστολή με τίτλο «Δήλωση του Ντομινίκ Βενέρ: λόγοι για έναν εθελοντικό θάνατο»,
μέσα σ’ έναν σφραγισμένο φάκελο. Αυτοπυροβολήθηκε στο στόμα μ’ ένα
μικρό ατομικό πυροβόλο όπλο, μπροστά στην Αγία Τράπεζα, λίγο μετά τις
17:00 ώρα Ελλάδας, και το γεγονός οδήγησε τις γαλλικές αρχές, στην
εκκένωση του καθεδρικού ναού της «Νοτρ Νταμ», της Παναγίας των Παρισίων,
όπου την ώρα εκείνη υπήρχαν περίπου 1.500 άτομα. Είναι η πρώτη
αυτοκτονία μέσα στο ναό της Παναγίας των Παρισίων, αν και κάποιοι έχουν
δώσει τέλος στη ζωή τους πέφτοντας από το καμπαναριό. Λίγο μετά τη
γνωστοποίηση του θανάτου του μπροστά στην Παναγία των Παρισίων,
συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου, που απέτισε φόρο τιμής στο νεκρό.
Σε ιδιόγραφο σημείωμα που βρέθηκε, ο αυτόχειρας εξηγούσε τους λόγους της πράξεως του και έγραφε, «Είμαι
υγιής σωματικά και πνευματικά και γεμάτος αγάπη για τη γυναίκα μου και
τα παιδιά μου. Αγαπώ τη ζωή και δεν προσδοκώ τίποτε περισσότερο, εκτός
από τη διαιώνιση της φυλής και του πνεύματός μου. Παρ’ όλα αυτά,
στην δύση της ζωής μου, αντιμετωπίζοντας τεράστιους κινδύνους για την
Γαλλική και Ευρωπαϊκή μου πατρίδα, νιώθω την υποχρέωση να δράσω, όσο έχω
δυνάμεις. Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να θυσιάσω τον εαυτό μου για
να διακόψω το λήθαργο που μας πληγώνει. Εγκαταλείπω την ζωή που μου
απομένει, για να θεμελιώσω τη διαμαρτυρία μου. Διάλεξα έναν ιδιαίτερα
συμβολικό τόπο, τον Καθεδρικό Νοτρ Νταμ στο Παρίσι, που σέβομαι και
θαυμάζω, διότι
χτίστηκε από την μεγαλοφυΐα των προγόνων μου, σε τοποθεσία λατρειών
αρχαιοτέρων, οι οποίες υπενθυμίζουν την αμνημόνευτη προέλευσή μας. Ενώ
πολλοί άνθρωποι είναι σκλάβοι των ζωών τους, η χειρονομία μου
ενσαρκώνει μία ηθική θέλησης. Παραδίδω τον εαυτό μου στο θάνατο, για να
ξυπνήσω κοιμισμένες συνειδήσεις. Επαναστατώ ενάντια στην μοίρα.
Διαμαρτύρομαι ενάντια στα δηλητήρια της ψυχής και στις
επιθυμίες επιδρομέων να καταστρέψουν τις άγκυρες της ταυτότητάς μας,
συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας, της πιο οικείας βάσης του αιώνιου
πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών, στον τόπο τους, επαναστατώ ενάντια στο έγκλημα της αντικατάστασης του λαού μας.
Ο κυρίαρχος λόγος δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δηλητηριώδεις ασάφειες
του και οι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Χωρίς μία
ταυτοτική θρησκεία για να προσορμίσουμε, μοιραζόμαστε μία κοινή μνήμη που φτάνει μέχρι τον Όμηρο,
ως αποθήκη όλων των αξιών στις οποίες θα θεμελιωθεί η μελλοντική μας
αναγέννηση, μόλις ξεπεράσουμε την μεταφυσική της ασυδοσίας, την πηγή
όλων των σύγχρονων υπερβολών. Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από όσους
υποφέρουν από τον θάνατό μου, πρώτα και κύρια από τη γυναίκα μου, τα
παιδιά μου και τα εγγόνια μου, όπως και από τους φίλους μου. Μόλις όμως
ξεθωριάσουν το σοκ κι ο πόνος, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα
κατανοήσουν το νόημα της χειρονομίας μου και θα ξεπεράσουν τη λύπη τους
με περηφάνια. Ελπίζω ότι θα αντέξουν μαζί. Θα βρουν νύξεις και εξηγήσεις
για τις πράξεις μου στα πρόσφατα κείμενά μου».
Το
τελευταίο του άρθρο, στο προσωπικό του ιστολόγιο, το οποίο πλέον είναι
εκτός λειτουργίας, το οποίο δημοσιεύτηκε λίγες ώρες πριν την αυτοκτονία
του, εξηγεί τα κίνητρα της πράξεως του.
Ο
Βενέρ ήταν αντίθετος με τη μετανάστευση ανθρώπων από χώρες του τρίτου
κόσμου προς τη Γαλλία και την Ευρώπη, και ιδίως στη μετανάστευση και την
αποδοχή μουσουλμάνων, καθώς και εναντίον της αμερικανοποιήσεως των
ευρωπαϊκών αξιών, καθώς και της νομιμοποιήσεως του «γάμου» μεταξύ ατόμων
του ιδίου φύλου. Η πράξη του προκάλεσε την εκκένωση του καθεδρικού
ναού, υλοποίησε αυτά που υποστήριξε στο άρθρο του λίγες ώρες νωρίτερα,
με το οποίο ζητούσε «..νέες
χειρονομίες, εντυπωσιακές και συμβολικές, που θα μας βγάλουν από την
υπνηλία, θα ταρακουνήσουν τις αναισθητοποιημένες συνειδήσεις μας και θα
αφυπνίσουν τη μνήμη της καταγωγής μας....Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου τα λόγια πρέπει να υποστηρίζονται από ενέργειες..».
Πολιτική σημασία της αυτοκτονίας του
Η πράξη του δεν είχε ως κίνητρο κάποιο προσωπικό πρόβλημα του, όπως οικονομικό ή υγείας, και από την Μαρίν Λεπέν, την πρόεδρο του κόμματος «Εθνικό Μέτωπο» της Γαλλίας χαρακτηρίστηκε ως «…πολιτική πράξη, ….{…}…. με σκοπό, …{…}… να ξυπνήσει ο λαός της Γαλλίας», , ενώ ζήτησε «…σεβασμό προς τον Ντομινίκ Βενέρ, ο οποίος με
μια ύστατη, άκρως πολιτική χειρονομία προσπάθησε να αφυπνίσει τον λαό
της Γαλλίας. Ωστόσο στη ζωή και στην ελπίδα η Γαλλία θα ανακάμψει και θα
σωθεί». Ο Μπρούνο Γκολνίς, στέλεχος του Εθνικού Μετώπου και από τους πλέον στενούς συνεργάτες του Ζαν Μαρί Λεπέν, σημείωσε ότι «….ήταν μία δραματική πράξη ενάντια στην παρακμή της κοινωνίας»,
ενώ προσωπικότητες της κοινοβουλευτικής Δεξιάς απέδωσαν την
απονενοημένη χειρονομία του αυτόχειρα στην ιδεολογική του αντίθεση με
την «…αποσύνθεση των οικογενειακών θεσμών».
Η
επιλογή του να χρησιμοποιήσει ως τόπο εναποθέσεως της επιστολής του την
Αγία τράπεζα, συνδέεται με τις θρησκευτικές τελετές γάμου και φαίνεται
να είναι συμβολική χειρονομία διαμαρτυρίας εναντίον του νόμου που
επιτρέπει τους γάμους ομοφυλοφίλων στη Γαλλία, η οποία τέθηκε σε ισχύ
ένα Σαββατοκύριακο νωρίτερα.
Είναι εδώ και τώρα που το πεπρωμένο μας διακυβεύεται ως το τελευταίο λεπτό.
Και αυτό το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι εξίσου σημαντικό με την
υπόλοιπη διάρκεια της ζωής. Για αυτό πρέπει να είστε ο εαυτός σας μέχρι
την τελευταία στιγμή. Είναι αποφασίζοντας, αληθώς επιθυμώντας το
πεπρωμένο του, που κάποιος κατακτά την ανυπαρξία. Και δεν υπάρχει
διαφυγή από αυτήν την απαίτηση, γιατί έχουμε μόνο αυτήν την ζωή, όπου
είναι καθήκον μας να είμαστε οι εαυτοί μας ή να είμαστε ένα τίποτα».]
"Ο Λευκός Ήλιος των ηττημένων".
Συγγραφικό έργο
Μετά
την αποφυλάκισή του μετρίασε την πολιτική συμμετοχή του, έγινε οπαδός
των Εθνικιστικών ιδεών που θα κινούνταν εντός νόμου και σταδιακά
μεταβλήθηκε σε σεβαστό ιστορικό, που κέρδισε σημαντικά βραβεία για τα
έργα του, όμως η ιδεολογική του τοποθέτηση ήταν πάντα παρούσα στα γραπτά
του. Έγραψε πολυάριθμα ιστορικών βιβλίων, ήταν εκδότης περιοδικών, ενώ
ως ειδικός στα όπλα και το κυνήγι και έχει γράψει αρκετά σχετικά βιβλία.
Κυριότερα ιστορικά έργα του είναι:
- «Baltikum», το 1974,
- «Le Soleil des vaincus Blanc», το 1975, [Κυκλοφόρησε τα Ελληνικά με τον τίτλο «Ο λευκός ήλιος των ηττημένων», κι είναι αφιερωμένο στο έπος των Νοτίων στη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου],
- «Histoire de l’Armee rouge», το 1981, [ελληνικός τίτλος «Ιστορία του Κόκκινου Στρατού»], για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Prix d' histoire broquette-Gonin», από τη Γαλλική Ακαδημία, [Académie Française] ].
- «Le Coeur Rebelle», το 1994, [ελληνικός τίτλος «Η επαναστατική καρδιά»],
- «Gettysburg», το 1995,
- «Histoire critique de la Resistance», το 1995, [«Κριτική ιστορία της Αντίστασης»], μαζί με τον Francois de Grossouvre, στο οποίο αναφέρθηκε στην ισχυρή επιρροή και την παρουσία των Γάλλων εθνικιστών στην Αντίσταση,
- «Les Blancs et les Rouges», το 1977, [ελληνικός τίτλος «Τα λευκά και τα κόκκινα»],
- «Histoire de la collaboration» το 2000, [ελληνικός τίτλος «Ιστορία της Συνεργασίας»],
- «Histoire du terrorisme», το 2002, [ελληνικός τίτλος «Ιστορία της τρομοκρατίας»],
- «Ιστορία και Παράδοση των Ευρωπαίων», το 2002, στην οποία ανέλυε την πίστη του σχετικά με το ποια είναι η κοινή βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΒΕΝΝΕΡ
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου