ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ (1.300 π.Χ.) ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΩΪΚΟ ΠΟΛΕΜΟ - EΛΛΗΝΟΓΕΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ (Ε.Α.Χ.) - Η Κιλικία Β'
ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ (1.300 π.Χ.) ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΩΪΚΟ ΠΟΛΕΜΟ - EΛΛΗΝΟΓΕΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ (Ε.Α.Χ.) - Η Κιλικία Α'
 |
| Ταρσός, Κιλικία. 361-334 π.Χ. Αργυρός στατήρας |
ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΙΛΙΚΙΑΣ
Στα τέλη της Ελληνιστικής περιόδου οι περισσότερες ακτές της Μεσογείου είχαν κατακλυστεί από πειρατές. Η κατάσταση ήταν παρόμοια με το φαινόμενο της πειρατείας της Καραϊβικής τον 17ο και 18ο αιώνα.
Πολλές περιοχές της Μεσογείου ήταν κέντρα πειρατών. Λόγω της μορφολογίας της περιοχής, στην Ταρσό της Κιλικίας δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη βάση των πειρατών, ολόκληρο πειρατικό κράτος, που οι Έλληνες Σελευκίδες και οι δυνάμεις της Λυκίας και της Παμφυλίας αδυνατούσαν να ελέγξουν.
Ένα δεύτερο μεγάλο πειρατικό κέντρο ήταν η Κρήτη.
Οι πειρατές, έχοντας τις περιοχές αυτές σαν βάση, λεηλατούσαν όλη την Μεσόγειο.
Η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη. Οι Ρωμαίοι το 102 π.Χ. αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν
την κατάσταση. Η εκστρατεία των Ρωμαίων εναντίον των πειρατών είχε μία σχετική
επιτυχία. Καταλήφθηκε η πεδινή Κιλικία και ο Έλληνας αρχηγός των πειρατών Νικομήδης,
επιτυχία. Καταλήφθηκε η πεδινή Κιλικία και ο Έλληνας αρχηγός των πειρατών Νικομήδης,
συμφώνησε να μη απαγάγει Ρωμαίους πολίτες. Το 100 π.Χ. έγινε μία συμφωνία, με την
οποία όλοι οι Ελληνικοί λαοί της Μικράς Ασίας, θα έπρεπε να ενώσουν τις δυνάμεις τους
εναντίον των πειρατών. Παρ΄όλα αυτά τα προβλήματα συνεχίστηκαν αμείωτα και οι πειρατές χρησιμοποιήθηκαν σαν μισθοφόροι στο πλευρό του βασιλιά Μιθριδάτη ΣΤ' του Πόντου
(90 - 85 π.Χ). Χρήματα από πειρατικές λεηλασίες βοήθησαν τον Ρωμαίο δραπέτη Σερτώριο
να ξεφύγει από τον Σύλλα στην Μαυριτανία. Το 80 π.Χ. οι πειρατές λεηλάτησαν άγρια
τα νησιά του Αιγαίου, με αποκορύφωμα το 75 π.Χ. να απαγάγουν τον ίδιο τον
Ιούλιο Καίσαρα.
Η πράξη αυτή οδήγησε τους Ρωμαίους να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στην εξόντωση τους. Ο Πομπήιος ορίστηκε ανθύπατος της Μεσογείου για 3 χρόνια (67 - 64 π.Χ.). Όλοι οι κυβερνήτες των χωρών και οι στρατοί σε απόσταση ως 100 χιλιόμετρα από τις ακτές
θα έπρεπε να τον βοηθήσουν. Κατάφερε να συγκεντρώσει 120.000 στρατιώτες, 4.000 ιππείς και 270 πλοία και μοίρασε την Μεσόγειο σε 15 περιφέρειες. Σε κάθε μία από αυτές ο αντίστοιχος ανθύπατος είχε υποχρέωση να εξοντώσει όλους τους πειρατές, που δρούσαν στην δική του περιοχή. Έτσι ο Πομπήιος κατάφερε να εξουδετερώσει
τους πειρατές. Η τελευταία πράξη ήταν η κατάληψη της ορεινής Κιλικίας μετά την μάχη
της Αλανίας (67 π.Χ.). Από τότε η Ταρσός έγινε η πρωτεύουσα της επαρχίας της Ρωμαϊκής
Κιλικίας.
Ο Πομπήιος (106 - 48 π.Χ) διόρισε κυβερνήτη της Ταρσού τον Κικέρωνα (51 - 50 π.Χ.) και στην συνέχεια τον Ελληνοκιλίκιο Ταρκονδίμιτο, ο οποίος είχε πολεμήσει στο πλευρό του εναντίον του Ιουλίου Καίσαρα (100 - 44 π.Χ.). Ο Καίσαρας, αφού συνέτριψε τον Πομπήιο
στην μάχη των Φαρσάλων της Θεσσαλίας (48 π.Χ.), του επέτρεψε να διατηρήσει την ηγεμονία
της Κιλικίας. Έτσι ο Ταρκονδίμιτος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητος Βασιλιάς της Κιλικίας
(39 - 31 π.Χ.)
 |
Ο Ταρκονδίμιτος σε νόμισμα της Ελληνικής Κιλικίας. Το νόμισμα φέρει Ελληνικά γράμματα. |
Ο Ταρκονδίμητος αργότερα υποστήριξε τον Μάρκο Αντώνιο εναντίον του Οκταβιανού Αυγούστου,
αλλά σκοτώθηκε στην ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.). Οι γιοί του όμως υποστήριξαν τον
Οκταβιανό Αύγουστο και έτσι ο ένας από αυτούς έγινε βασιλιάς της Κιλικίας το 20 π.Χ.
ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (72 – 297 μ.Χ.)
Το Ελληνικό βασίλειο της Κιλικίας διαλύθηκε το 72 μ.Χ., μετά την κατάκτηση της Κιλικίας των Δαναών, από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βεσπασιανό (69 – 79 μ.Χ.). Από τότε η περιοχή έγινε επαρχία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Κιλικία, μετά την κατάκτηση της, αποτέλεσε
αναπόσπαστο κομμάτι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η γλώσσα όμως και η εθνική
συνείδηση των Κιλίκων Δαναών, ήταν και παρέμεινε, για όλα τα επόμενα χρόνια, καθαρά Ελληνική. Οι Κιλικιακές πόλεις ήταν κέντρα Ελληνικού πολιτισμού. Είχαν Αγορά, Γυμναστήρια, Θέατρα, όπου διδάσκονταν ελληνικά έργα κλασσικών, φιλοσοφικές και επιστημονικές σχολές και τελικά δεν διέφεραν σε τίποτε από τις πόλεις της μητροπολιτικής Ελλάδος,
ΕΛΛΗΝΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (297 – 1.375 μ.Χ.)
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός το 297 μ.Χ. ενέταξε την επαρχία της Ελληνικής Κιλικίας στην διοίκηση της Ανατολής, μαζί με την Συρία, την Μεσοποταμία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Η Κιλικία δέχθηκε από νωρίς τον χριστιανισμό και υπαγόταν εκκλησιαστικά στο πατριαρχείο της γειτονικής Αντιόχειας. Στην περίοδο της Ελληνοβυζαντινής αυτοκρατορίας
ακολούθησε τις τύχες της γειτονική Καππαδοκίας. Κατά την διάρκεια της Ελληνοβυζαντινής αυτοκρατορίας αναφέρονται 47 μεγάλες ευημερούσες πόλεις της Κιλικίας με
ελληνικό πληθυσμό. Κατά τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους η χώρα διαιρέθηκε σε "Πρώτη" και "Δεύτερη" Κιλικία. Οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες αντιλαμβανόμενοι τον χαρακτήρα των κατοίκων, τους προσλάμβαναν στο αυτοκρατορικό ναυτικό όπου και
αποδείχθηκαν επιδέξιοι ναύτες.
Τον 7ο αιώνα μ.Χ, την εποχή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κώνστα Β' (641 – 668 μ.Χ.),
η Ελληνική Κιλικία κατακτήθηκε από τους Άραβες και ελευθερώθηκε τρεις αιώνες
αργότερα από τον Καππαδόκη αυτοκράτορα του Βυζαντίου Νικηφόρο Φωκά (963 – 969 μ.Χ.)
Η ΑΡΜΕΝΙΚΗ «ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ»
Οι Έλληνες Βυζαντινοί την εποχή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Θ' του Μονομάχου, (1.042 – 1.055 μ.Χ.), κατέλαβαν την Αρμενία το 1.045 μ.Χ. Ο τελευταίος βασιλιάς της Αρμενίας, ο Γαζίκ Β΄ της δυναστείας των Βαγρατιδών, με πρωτεύουσα την πόλη Ανί , κατέφυγε με πολλούς αρμένιους στην Καισάρεια της Καππαδοκίας.
Οι Αρμένιοι έφτασαν με τον πρώην βασιλιά τους στην Καισάρεια της Καππαδοκίας αλλά η
συμπεριφορά τους ερέθισε τους ντόπιους Έλληνες. Οι Ορθόδοξοι Έλληνες Καππαδόκες, παρ’ όλο που οι Αρμένιοι θεωρούνταν αιρετικοί (Μονοφυσίτες) τους φέρθηκαν πολύ φιλόξενα.
Οι Αρμένιοι όχι μόνο δεν εκτίμησαν την Ελληνική φιλοξενία, αλλά το 1.079 μ.Χ. δολοφόνησαν,
για θρησκευτικούς λόγους, τον ορθόδοξο Έλληνα χριστιανό επίσκοπο Καισάρειας Μάρκο. Οι Καππαδόκες αντέδρασαν σκοτώνοντας τον Γαζίκ Β΄. Τότε ένας συγγενής του Γαζίκ Β΄,
ο Ρουμπέν, ανέλαβε την ηγεσία των Αρμενίων και τους οδήγησε, την ίδια χρονιά, στην Κιλικία,
στην πόλη Κοζάν-Σίς, 50 χιλιόμετρα βόρεια από τα Άδανα.
Το 1.080 μ.Χ. ο Ρουμπέν κήρυξε την ανεξαρτησία της Κιλικίας από την
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. Καθιέρωσε μάλιστα σαν πρωτεύουσα του κράτους των Αρμενίων της Κιλικίας την πόλη Κοζάν-Σίς. Οι Αρμένιοι θεωρούν
ότι η Κιλικία των Δαναών, κυβερνήθηκε από τους ομοεθνείς τους μέχρι το 1.375 μ.Χ., για 300 ολόκληρα χρόνια, μέχρι την κατάκτησή της από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου.
Το 1.064 μ.Χ. ο Σελτζούκος σουλτάνος Άλπ Αρσλάν εισέβαλε στην Βυζαντινή Αρμενία
και την λεηλάτησε. Μετά επτά χρόνια ο Τούρκος σουλτάνος νίκησε στην μάχη του Μάτζικερτ
το 1.071 μ.Χ. τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ρωμανό Δ' Διογένη (1.068 – 1.071 μ.Χ.)
και κατέλαβε την Ελληνική Καππαδοκία.
Πολλοί διασωθέντες Αρμένιοι κατέφυγαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελληνική Κιλικία.
Τα επόμενα χρόνια άρχισαν οι «Σταυροφορίες» των δυτικών λαών. Οι Αρμένιοι της Κιλικίας τάχθηκαν με το μέρος των «Σταυροφόρων» και εναντίον του Βυζαντίου, πρόσφεραν εθελοντικά πολλές υπηρεσίες στους δυτικούς Σταυροφόρους, οι οποίοι
τότε άρχισαν να δημιουργούν ανεξάρτητα βασίλεια στην γειτονική περιοχή της Συρίας. Οι αρμένιοι βοήθησαν τους «Σταυροφόρους» της Α' Σταυροφορίας να
καταλάβουν την Αντιόχεια. Ουσιαστικά οι Αρμένιο της Κιλικίας των Δαναών έπαιξαν
τον ρόλο μιας πέμπτης φάλαγγας για το Ελληνικό Βυζάντιο και τον Ελληνισμό της Κιλικίας. Έτσι οι «Σταυροφόροι», εφαρμόζοντας εναντίον του Ελληνικού Βυζαντίου την γνωστή φράγκικη πολιτική του «διαίρεσε και βασίλευε», ανακήρυξαν την
Ελληνική Κιλικία σε Βασίλειο της Αρμενικής Κιλικίας και τοποθέτησαν το 1.198 μ.Χ. κάποιον εγκάθετο Αρμένιο σαν βασιλιά με τον τίτλο: «Λέων ο Α' της Αρμενικής
Κιλικίας». Οι Αρμενικές αυτές οικογένειες υποτίθεται ότι κυβέρνησαν την Ελληνική Κιλικία μέχρι το 1.375 μ.Χ. Η υποτιθέμενη αυτή διακυβέρνηση αποτελεί υπόδειγμα του τρόπου με τον οποίο ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κυβερνάται μία χώρα. Οι Αρμένιοι δεν αγαπούσαν την Κιλικία. Δεν αισθάνονταν καμία συγγένεια με τον ντόπιο ελληνικό λαό της. Γνώριζαν ότι το χώμα αυτής της χώρας εν ήταν δικό τους. Έτσι διέπραξαν
εναντίον της Ελληνικής Κιλικίας απίστευτα εγκλήματα. Πολλές φορές κάλεσαν
Τούρκους, Μογγόλους, Δυτικούς και άλλους να τους βοηθήσουν για να παραμείνουν στην εξουσία. Τα εγκλήματα και εναντίον των ομοεθνών τους είναι αναρίθμητα.
Βέβαια πολλοί απ’ αυτούς τους «Αρμένιους πρίγκηπες και βασιλείς» ήταν και
συγγενείς Βυζαντινών αυτοκρατόρων και όταν είχαν ανάγκη, επιζητούσαν την βοήθεια των Ελληνοβυζαντινών. Π.χ. ο Τόρος ο Α', «πρίγκηπας της Αρμενικής Κιλικίας»
(1.100 – 1.130 μ.Χ.), ήταν δισέγγονος του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βάρδα Φωκά.
Ο αχάριστος αδελφός του Λέων ο Α', «πέμπτος πρίγκηπας της Αρμενικής Κιλικίας»
(1.130 – 1.137 μ.Χ.) επετέθη κατά του Βυζαντίου, ηττήθηκε όμως από τον Βυζαντινό
αυτοκράτορα Ιωάννη Β' Κομνηνό και οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Κωνσταντινούπολη, όπου πέθανε στην αιχμαλωσία το 1.140 μ.Χ. Ο Εδώμ Β' της Αρμενίας (1.266 – 1.307 μ.Χ.) «βασιλιάς της Αρμενικής Κιλικίας», ζητώντας απεγνωσμένα
βοήθεια από το Βυζάντιο, πήγε ο ίδιος στην Κωνσταντινούπολη, στην αυλή του
αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου (1.272 – 1.328 μ.Χ) και
παρακάλεσε τον διάδοχο Μιχαήλ Θ' Παλαιολόγο (1.277 – 1.320 μ.Χ.) να παντρευτεί
την αδελφή του Ρίτα (1.278 – 1.333 μ.Χ.).
Ας αναφέρουμε μερικές ιστορίες για τον τρόπο που διακυβερνήθηκε η Ελληνική Κιλικία από τους Αρμένιους «πρίγκηπες»:
1. Ο «Σταυροφόρος» Κόμης της Ελληνικής Έδεσσας Βαλδουίνος Β' των Ιεροσολύμων (1.060 – 1.131 μ.Χ.) αναγνώρισε με διάταγμα τους Αρμένιους της Κιλικίας σαν το μοναδικό
ανεξάρτητο πριγκιπάτο στην περιοχή: «λόγω των μεγάλων υπηρεσιών των Αρμενίων της
Κιλικίας στους Σταυροφόρους».
2. Ο μεγαλομανής «Σταυροφόρος» Βοϊμόνδος Β΄ της Ελληνικής Αντιόχειας (1.108 – 1.131 μ.Χ.), πρίγκηπας του Τάραντος και της Αντιόχειας, θέλησε να ενσωματώσει την
Ελληνική Κιλικία στο πριγκιπάτο του. Οι Αρμένιοι κάλεσαν σε βοήθεια τον αρχηγό
των Ντασμεντιδών Τούρκων, οι οποίοι τότε είχαν υπό την κατοχή τους την
Καππαδοκία. Ο στρατός του Βοϊμόνδου Β΄ συνετρίβη και ο ίδιος σκοτώθηκε στην μάχη.
Οι Τούρκοι μετά σχεδίαζαν να προχωρήσουν σε κατάληψη της Ελληνικής Κιλικίας, αλλά
επενέβη ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Β' Κομνηνός (1.087 – 1.143 μ.Χ.) που ξεκίνησε
πόλεμο εναντίον των Τούρκων.
3. Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Β' Κομνηνός σε εκστρατεία στην Ελληνική Κιλικία το 1.137 μ.Χ.,
συνέλαβε αιχμάλωτους τον Αρμένιο Λέοντα Α΄, που παρίστανε τον «πρίγκηπα της Αρμενικής Κιλικίας» καθώς και τους 3 γιούς του, ους μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη και διέλυσε
το λεγόμενο «Αρμενικό πριγκιπάτο της Κιλικίας». Ο γιός του Αρμένιου Λέοντα Α΄, ο Τόρος,
κατάφερε να δραπετεύσει από την Κωνσταντινούπολη το 1.143 μ.Χ., συμμάχησε με
«Σταυροφόρους» και με τον νέο σουλτάνο του Ικονίου Κιλίτζ Αρσλάν Β’ (1.155 – 1.192 μ.Χ.),
που βρισκόταν σε σκληρή διαμάχη με το Βυζάντιο και έδιωξε όλες τις Βυζαντινές φρουρές
από την Ελληνική Κιλικία. Το 1.156 μ.Χ. μαζί με τον «Σταυροφόρο» Ραινάλδο αποβιβάστηκε στην Βυζαντινή Κύπρο, έσφαξε χιλιάδες έλληνες Κύπριους και για 3 εβδομάδες λεηλατούσε το νησί μαζί με τον «Σταυροφόρο» σύμμαχό του. Μετά φόρτωσαν στα πλοία όλους τους
θησαυρούς της Κύπρου και έφυγαν. Η τιμωρία αυτών των εγκληματιών ήταν άμεση.
Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Μανουήλ Α' Κομνηνός, με πολύ στρατό, ελευθέρωσε την
Ελληνική Κιλικία (καλοκαίρι του 1.158 μ.Χ.), ο Τόρος όμως γλύτωσε φεύγοντας στα βουνά. Μετά ο αυτοκράτορας κατέφθασε στην Αντιόχεια, την κατέλαβε (1.159 μ.Χ) και ο «Σταυροφόρος» Ραινάλδος δήλωσε υποταγή.
Μετά από λίγο καιρό ο αδελφός του Τόρου, Στέφανος, ξεκίνησε πάλι επιθέσεις σε Βυζαντινά φρούρια της Κιλικίας. Ο Έλληνας στρατηγός Κωνσταντίνος Καλαμάνος το
1.168 μ.Χ. κατάφερε, με στρατιωτική επέμβαση, να ξαναπάρει επίσημη δήλωση υποτέλειας
από τον Τόρο.
4. Μία εξαιρετική περίπτωση της τεράστιας καταστροφής που προκάλεσαν οι Αρμένιοι στους Έλληνες της Κιλικίας είναι η ιστορία του τυχοδιώκτη Αρμένιου Μλέχ.
Ο Μλέχ, ένας αιμοβόρος και αδίστακτος Αρμένιος τυχοδιώκτης, ήταν θείος του Ρουμπέν Β'
του «πρίγκηπα» της Αρμενικής Κιλικίας (1.165 – 1.170 μ.Χ.). Ο Ρουμπέν Β΄ ήταν ο γιός
και διάδοχος του «Βασιλιά της Κιλικίας» Τόρου Β'.
Ο Μλέχ προσπάθησε να δολοφονήσει τον αδελφό του Τόρο, δεν τα κατάφερε και κατέφυγε στην αυλή του Τούρκου σουλτάνου του Αλέππο Νουραντίν, όπου ασπάστηκε τον μουσουλμανισμό. Το μεγάλο ενδιαφέρον του όμως, ήταν πάντοτε ο θρόνος της
Αρμενικής Κιλικίας. Έτσι μετά τον θάνατο του αδελφού του Τόρο, βρήκε την μεγάλη ευκαιρία να δολοφονήσει τον ανήλικο ανιψιό του Ρουμπέν και να ονομασθεί
« Όγδοος πρίγκηπας της Αρμενικής Κιλικίας» (1.170 – 1.175 μ.Χ). Ο Μλέχ επιτέθηκε
στην Βυζαντινή Ταρσό και αιχμαλώτισε τον Βυζαντινό κυβερνήτη Κωνσταντίνο Καλαμάνο,
τον οποίο παρέδωσε για εκτέλεση στον φίλο του Τούρκο Νουραντίν. Ωστόσο ο τούρκος
σουλτάνος Νουραντίν φοβόταν πολύ την Ελληνοβυζαντινή Αυτοκρατορία και ανησυχούσε μην προσβάλει τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα. Έτσι απελευθέρωσε σχεδόν αμέσως τον
Κωνσταντίνο Καλαμάνο (1.166 μ.Χ.), με αντάλλαγμα εκατόν πενήντα μεταξένιες ρόμπες!
Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μανουήλ Α' Κομνηνός ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον του Μλέχ
(1.171 μ.Χ.), αλλά δεν μπόρεσε να τον συλλάβει. Μετά τον θάνατο του Τούρκου σουλτάνου του Αλέππο Νουραντίν (1.175 μ.Χ), οι Αρμένιοι της Κιλικίας βλέποντας πού τους
οδηγούσε ο μουσουλμάνος Αρμένιος Μλέχ τον δολοφόνησαν.
 |
| Κάστρo στο όρος Αμανός στην Κιλικία |
5. Λέων Α' της Αρμενίας (1.150 – 1.219 μ.Χ.)
Με την άνοδο του στον θρόνο, το πρώτο που έκανε, ήταν η συμμαχία του με τον «Σταυροφόρο» Βοϊμόνδο Γ΄ (1.144 – 1.201 μ.Χ.), πρίγκηπα της Αντιόχειας, εναντίον
του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ισαάκιου Β' Άγγελου. Συμμετείχε σε όλους τους πολέμους της Γ' Σταυροφορίας μαζί με τους Σταυροφόρους και στο τέλος βοήθησε τον βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο Α' τον Λεοντόκαρδο (1.189 – 1.199 μ.Χ.) να καταλάβει
την Κύπρο.
Τελικά, παρουσία εκπροσώπων όλων των μεγάλων βασιλείων, στέφθηκε στην Ταρσό το 1.199 μ.Χ. σαν «Βασιλιάς της Αρμενίας» με το όνομα Λέων ο Α'. Οι Αρμένιοι
της Ελληνικής Κιλικίας ήταν ενθουσιασμένοι για την προαγωγή του δουκάτου
σε βασίλειο.
6. Το 1.250 μ.Χ. περίπου ξεκίνησε η προέλαση των Μογγόλων στην δυτική Ασία.
Οι Μογγόλοι έφτασαν ως την Καππαδοκία και απειλούσαν την Κιλικία. Οι
Αρμένιοι «ηγεμόνες της Κιλικίας», τρέμοντας τους Μογγόλους, λόγω των ισοπεδωτικών καταστροφών που προκαλούσαν στις περιοχές που κατακτούσαν, έσπευσαν πρώτοι να δηλώσουν υποτέλεια και συμμαχία. Ζήτησαν μάλιστα να κάνουν το ίδιο και τα υπόλοιπα
χριστιανικά κρατίδια της περιοχής, αλλά μονάχα ο Βοϊμόνδος ΣΤ' της Αντιόχειας, δέχτηκε
να το κάνει (1.259 μ.Χ.).
 |
| Ο «βασιλιάς» των Αρμενίων της Κιλικίας (Εδώμ Α'), προσκυνάει τον Μογγόλο βασιλιά. |
Οι Αρμένιοι της Κιλικίας πρόσφεραν απλόχερα βοήθεια στους Μογγόλους. Συμμετείχαν με Αρμένικο στρατό σε όλες τις εκστρατείες τους και στην κατάληψη της Βαγδάτης το 1.258 μ.Χ.
Οι Μογγόλοι όμως στο τέλος νικήθηκαν από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου
στην μάχη του Έιν Ζαλούτ το 1.260 μ.Χ. και οι Αρμένιοι της Κιλικίας ήρθαν σε πολύ δύσκολη θέση. Το 1.266 μ.Χ. οι Μαμελούκοι άρχισαν σταδιακά επιδρομές στην Κιλικία, σε
μία απ’ αυτές (1.266 μ.Χ.) πήραν 40.000 Αρμένιους αιχμαλώτους μαζί και τον ίδιο τον γιό και
διάδοχο του «βασιλιά» Λέοντα.
Η απόλυτη καταστροφή για τους Αρμένιους της Κιλικίας ήρθε όταν ο Μογγόλος αρχηγός
Ιλκάν ασπάστηκε τον Ισλαμισμό. Οι Μογγόλοι τότε συμμάχησαν με τους ομόθρησκους
τους Μαμελούκους της Αιγύπτου με σκοπό την κατάκτηση της Κιλικίας. Οι Αρμένιοι
προσπάθησαν να έρθουν σε συνεννόηση μαζί τους αλλά ο Μογγόλος στρατηγός Βιλαγρού
έσφαξε όλη η «βασιλική» Αρμενική οικογένεια και όλο τον αρμενικό στρατό.
7. Σαν τελευταίος Λατίνος «βασιλιάς» της Αρμενικής Κιλικίας (1.374 – 1.375 μ.Χ.)
αναφέρεται ο Λέων Ε' της Αρμενίας.
ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΚΙΛΙΚΙΑΣ ΤΩΝ ΔΑΝΑΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΜΕΛΟΥΚΟΥΣ ΤΗΣ
ΑΙΓΥΠΤΟΥ (1.375 – 1.515 μ.Χ.)
ΑΙΓΥΠΤΟΥ (1.375 – 1.515 μ.Χ.)
Το 1.359 μ.Χ οι Μαμελούκοι της Αιγύπτου επετέθηκαν στην Κιλικία κατακτώντας την Ταρσό και τα Άδανα (1.359 μ.Χ.). Το 1.375 μ.Χ. η Ελληνική Κιλικία με την
Αρμενική διακυβέρνηση, δέχτηκε νέα επίθεση από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου,
η οποία θα ήταν η μοιραία. Έτσι για 140 χρόνια η Κιλικία των Δαναών ήταν
υπό την κατοχή των Αιγυπτίων Μαμελούκων.
 |
Ένα ενδιαφέρον βιβλίο από ένα Θεσσαλονικιό Καθηγητή Πανεπιστημίου. (Καθηγητής με Κεφαλαίο Κ, από τους λίγους που έχει σήμερα η Ελλάδα). |
Ζ. ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου