ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ (1.300 π.Χ.) ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΩΪΚΟ ΠΟΛΕΜΟ - Ι΄ ΜΕΡΟΣ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ 1.300 Π.Χ. - ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΛΑΟΙ - ΟΙ ΣΗΜΙΤΕΣ ΑΜΟΡΡΑΙΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ «ΜΟΡΦΩΜΕΝΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ»;

 

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

 

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ (1.300 π.Χ.) ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΩΪΚΟ ΠΟΛΕΜΟ - Θ΄ ΜΕΡΟΣ - ΟΙ ΣΟΥΜΕΡΙΟΙ, ΟΙ ΒΑΒΥΛΩΝΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΣΥΡΙΟΙ - Οι Βαβυλώνιοι ΙΙ

 

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ (1.300 π.Χ.) ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΩΪΚΟ ΠΟΛΕΜΟ - Θ΄ ΜΕΡΟΣ - ΟΙ ΣΟΥΜΕΡΙΟΙ, ΟΙ ΒΑΒΥΛΩΝΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΣΥΡΙΟΙ - Οι Βαβυλώνιοι Ι

 Ι΄ ΜΕΡΟΣ    Η  ΔΙΕΘΝΗΣ  ΣΚΗΝΗ  ΤΟΥ  1.300  Π.Χ.

ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ  ΒΑΣΙΛΕΙΑ  ΚΑΙ  ΛΑΟΙ

1.   ΟΙ  ΣΗΜΙΤΕΣ  ΑΜΟΡΡΑΙΟΙ

1.900 π.Χ. ΟΙ  ΛΑΟΙ  ΤΗΣ  ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ  ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ  ΚΑΙ  ΤΗΣ   ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΣ.
 ΕΛΛΗΝΟΜΙΝΩΪΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ,  ΧΕΤΤΑΙΟΙ,  ΛΟΥΒΙΟΙ,  ΧΟΥΡΙΤΕΣ,  ΑΜΟΡΡΙΤΕΣ, ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ,  ΑΣΣΥΡΙΟΙ,  ΕΛΥΜΑΙΟΙ.

Οι Αμορρίτες  (Αμορραίοι,  Αμορραείμ)  ήταν αρχαίος σημιτικός  
νομαδικός λαός, προερχόμενος από την περιοχή της  Αραβίας, ο οποίος εξαπλώθηκε  και εγκαταστάθηκε  στην   Μεσοποταμία,  στην  Συρία   και   
στην  Φιλισταία γύρω στο 2.000  π.Χ.

Μετά από την πτώση της τελευταίας Ελληνοσουμεριακής δυναστείας   
(ΟΥΡ  ΙΙΙ), γύρω  στο  2.000  π.Χ., η Μεσοποταμία μεταβλήθηκε σε πεδίο συγκρούσεων και χάους επί έναν αιώνα σχεδόν.

Περίπου το 1.900 π.Χ., μια φυλή Αμορριτών προσπάθησε και κατόρθωσε να αποκτήσει το έλεγχο του μεγαλύτερου τμήματος της Μεσοποταμίας, καταλαμβάνοντας αρκετές ελληνοσουμεριακές  πόλεις, όπως την Ισίν, τη Λάρσα και την Κις  και ο Αμορρίτης Χαμμουραμπί  ίδρυσε τη Βαβυλωνιακή  Αμορριτική  Αυτοκρατορία,  εξουσιάζοντας όλη την περιοχή. Όπως και οι  Σημίτες  Ακκάδες προηγουμένως, οι  Σημίτες  Αμορρίτες άσκησαν συγκεντρωτική εξουσία μέσω του υπάρχοντος ελληνοσουμεριακού  συστήματος πόλεων-κρατών και χρησιμοποίησαν ως πρωτεύουσα και κέντρο της αυτοκρατορίας την πόλη της Βαβυλώνας (πρώην Ακκάδ). Γι΄ αυτόν τον λόγο οι Αμορρίτες αποκλήθηκαν αρχαίοι Βαβυλώνιοι και η περίοδος κυριαρχίας  που διήρκεσε από το 1.900-1.600 π.Χ., αρχαία βαβυλωνιακή ή παλαιοβαβυλωνιακή περίοδος.

Ο καθηγητής Τζον Μπράιτ στο σύγγραμμα Ιστορία του Ισραήλ ([A History of Israel] 1981, σ. 49) λέει: «Επί μερικούς αιώνες  (στα τέλη της τρίτης και στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας  π.Χ.),  οι κάτοικοι της βορειοδυτικής Μεσοποταμίας και της βόρειας Συρίας αναφέρονταν στα κείμενα σφηνοειδούς γραφής ως Αμουρού, δηλ. “Δυτικοί”. Αυτός ο όρος προφανώς κατέληξε να είναι ένας γενικός όρος που προσδιόριζε όσους μιλούσαν διάφορες βορειοδυτικές σημιτικές διαλέκτους της περιοχής, περιλαμβανομένων, κατά πάσα πιθανότητα, και των φύλων από τα οποία προήλθαν αργότερα τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Αραμαίοι».  

Μέρος της στήλης που είναι γραμμένοι οι νόμοι του Χαμουραμπί.

Η απόλυτη χρονολόγηση των  ιστορικών  δεδομένων  της  εποχής  εξαρτάται εξ ολοκλήρου   από την χρονολογία  της αλώσεως της Βαβυλώνας  από  τους Χετταίους. Το 1.531 π.Χ.  ή  κατ’ άλλους  το  1.595  π.Χ.   ΓΙΑ  ΛΟΓΟΥΣ  που εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά   ασαφείς, οι  Χετταίοι,  υπό  τον  βασιλιά 
τους  Μύρσιλο  τον  Α΄   με  μια  απίστευτη καταδρομική  εκστρατεία, βάδισαν
ταχύτατα  περίπου  1.000 χιλιόμετρα  από  την  χώρα  τους  στην  Βαβυλώνα, 
την πρωτεύουσα  του  Αμορρίτικου  βασιλείου  της  δυναστείας  του  Χαμουραμπί,
την  λεηλάτησαν, την  παρέδωσαν  μετά στους  συμμάχους  και  ομοφύλους  τους
Κασσίτες και  στη συνέχεια, αμέσως επέστρεψαν  στην  Χαττούσα,  για να μην 
επανέλθουν  ποτέ πια στην Βαβυλώνα. Έτσι  έληξε,  με την επέμβαση των  
Χετταίων στη Βαβυλώνα,  η  Σημιτική  Αμορρίτικη  περίοδος της Μεσοποταμίας

για  το νότιο μέρος,  ενώ  στον  βορρά  οι  Ασσύριοι βασιλείς ξαναπήραν 
σταδιακά  την ηγεμονία στη περιοχή. 

• ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ:  Στην  ιστορία  της  Αιγύπτου  έγραψα:  «Γύρω στο 1.786  π.Χ  η  Σημιτική  φυλή  των  Υξώς εισβάλλει  και  καταλαμβάνει τη Βόρειο  Αίγυπτο  και  την  Μέμφιδα.  Οι   ξένοι  κατακτητές,  προερχόμενοι από τη Συρία, πνίγουν  στο  αίμα  όλη την Αίγυπτο  και  με  την  νέα  τους  πρωτεύουσα,  την  Άβαρι, δημιουργούν  4   δυναστείες  σαν  «Βασιλείς Ποιμένες».  Οι  Σημίτες  Υξώς, ως ξένοι  δυνάστες  καθίστανται μισητοί.   Ο  Αιγυπτιακός  λαός,   μετά  200   χρόνια  σκλαβιάς,  το  1.573  π.Χ.   υπό  την ηγεσία  του Κάμωσις  αρχικά και  του  Άμωσις  στη  συνέχεια,   εξεγείρεται   και  επαναστατεί  εναντίον  του  ασιάτη κατακτητή.  Ο  αγώνας  του  αιγυπτιακού  λαού  είναι  δύσκολος.   Ο  Αιγύπτιος  ηγέτης  Κάμωσις  ζητά  την βοήθεια  των  Αχαιών  για  να  διώξει  τους  κατακτητές  Σημίτες  Υξώς  από  την  Αίγυπτο.  Οι  Αχαιοί  με στόλο  και  χιλιάδες  πολεμιστές  κατεβαίνουν  το  1.573  π.Χ.  στην  Αίγυπτο   και  πολεμούν  μαζί  με  τον επαναστατημένο  Αιγυπτιακό  λαό  τον  Σημίτη  κατακτητή.   Ο  Ελληνικός  και  ο  Αιγυπτιακός  λαός καταδιώκουν  τους   Σημίτες  Υξώς  και  καταλαμβάνουν την  πρωτεύουσά  τους  Άβαρις.  Ο  Άμωσις,  ο απελευθερωτής  της  Αιγύπτου  από  τους  Σημίτες  Υξώς, εγκαινιάζει  την  νέα,  17^η  αιγυπτιακή  δυναστεία και  γίνεται  ο  νέος  Φαραώ.   Δεν  έχουμε  το  όνομα  του  Μυκηναίου  βασιλιά  που  πήγε  με  στρατό  στην Αίγυπτο.  Μήπως  ήταν  ο  Ατρεύς;  Τι  μας  λένε  οι  αιγυπτιακές  επιγραφές;  Γιατί  μας  τις  κρύβουν; Πάντως  είναι  ιστορικό  γεγονός  ότι  οι  Μυκηναίοι,  φορτωμένοι  με  αιγυπτιακό  χρυσάφι,   επιστρέφουν με  τεράστια  πλούτη,   από  την  Αίγυπτο  έχοντας  την  αιώνια  ευγνωμοσύνη  του  αιγυπτιακού  λαού.  Ο Όμηρος  αποκαλεί  τις  Μυκήνες  «πολύχρυσες  Μυκήνες».  Οι  Αχαιοί,  εξαιρετικοί  και  αποτελεσματικοί πολεμιστές  και  ναυτικοί,  μετά  το  1.570  π.Χ.  γίνονται  περιζήτητοι  στις  χώρες  της  Μεσογείου  και  η ισχύς  της  Αχαιίδος  προβάλλει  εντυπωσιακά  στην  τότε  διεθνή  σκηνή».
•  Από  το  1.600  μέχρι  το  1.500  κάτι  συνέβη  στις  χώρες  της  Ανατολικής  Μεσογείου.   Οι  λαοί  της  δεν  μπορούσαν να  ανεχθούν  πλέον  την  Σημιτική   βαρβαρότητα  και  επαναστάτησαν.  Το  ίδιο  είχε  γίνει  πριν  500  χρόνια  στην Σουμερία  με  την  Ελληνοσουμεριακή  επανάσταση  της  τρίτης   Δυναστείας  της Ουρ.  Τώρα  το  ίδιο επαναλαμβάνεται  στην  Αίγυπτο.  Οι  Αιγύπτιοι,  με  αιχμή  του  δόρατος  τους  πολεμικούς  Αχαιούς  (οι  καταδρομείς του  Αιγαίου),  εκδιώκουν  από  τα  πατρώα   εδάφη  τους  Σημίτες  Υξώς.  Ταυτόχρονα  οι  Ελληνοχετταίοι  μαζί  με τους  Ελληνοκασσίτες,  σε  μία  εκστρατεία -  αστραπή  καταλαμβάνουν  την  Βαβυλώνα  και  εκδιώκουν  από  εκεί       τους Σημίτες  Αμορραίους.  Η  ιστορία  επαναλαμβάνεται…          

      Βρέθηκαν  αρκετές  επιγραφές οι οποίες χρονολογούνται από το 1.800–1.750 π.Χ. σε μια ακκαδική  σημιτική  διάλεκτο, γραμμένες  από  Αμορρίτες.  Η αρχική γλώσσα των  Αμορριτών  ήταν μια βορειοδυτική σημιτική διάλεκτος. Οι κύριες πηγές της εξαιρετικά περιορισμένης γνώσης μας για τη γλώσσα είναι κύρια ονόματα, μη ακκαδικά στο ύφος, τα οποία διατηρούνται σε τέτοια κείμενα. Στις πρώιμες βαβυλωνιακές επιγραφές όλες οι δυτικές επικράτειες, στις οποίες περιλαμβάνονται η Συρία και η  Φιλισταία, ήταν γνωστές ως «η γη των Αμορριτών», που κατέκτησαν δύο φορές την Βαβυλώνα, (στο τέλος της τρίτης έως την αρχή της πρώτης χιλιετίας.) Η λέξη Αμουρού στα αρχαία κείμενα σφηνοειδούς γραφής σήμαινε  αρχικά  και  «δύση» και αναφερόταν στην περιοχή δυτικά της Μεσοποταμίας.  Η ευρύτερη χρήση του όρου Aμουρρού  από τους Βαβυλωνίους και τους Ασσυρίους περιπλέκεται από το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε επίσης για μια περιοχή στη Βαβυλωνία, στην οποία η  Συροφιλισταία δεν επεκτεινόταν παραδοσιακά. Επιπλέον, εάν οι άνθρωποι της πρώτης βαβυλωνιακής δυναστείας ( 2.100 π.Χ.) αυτοαποκαλούνταν «Αμορρίτες», τότε προφανώς αναγνωριζόταν από τους ίδιους  τους  Βαβυλωνίους  η  κοινή  προέλευση τους.

Το αρχαίο όνομα είναι ένας εθνικός όρος, προφανώς συνδεμένο με τους όρους Amurru και Amar  που χρησιμοποιήθηκαν από τηνΑσσυρία και την Αίγυπτο αντίστοιχα. Σε ό,τι αφορά στο σουμεριακό ΜΑΡ.ΤΟΥ, το όνομα είναι τόσο παλαιό όσο και η πρώτη βαβυλωνιακή δυναστεία, αλλά από τον 15ο αιώνα π.Χ. και μετά, το συλλαβικό αντίστοιχό του Αμουρρού εφαρμόζεται κυρίως για την επικράτεια που εκτείνεται βόρεια της  Φιλισταίας  και κατόπιν για την Κάδυτο στον Ορόντη.

ΟΙ  ΑΜΟΡΡΙΤΕΣ

Οι Αμορρίτες ήταν νομαδικός λαός, που κυβερνιόταν από άγριους φύλαρχους,  που αναγκάστηκαν να επεκταθούν σε νέα εδάφη για να βοσκήσουν τα κοπάδια τους.  Στην  αρχή  λάτρευαν τον σεληνιακό θεό Σιν.  Αργότερα  υιοθέτησαν  διάφορους  Σουμεριακούς θεούς

 Οι  πολιτισμένοι  ντόπιοι  ελληνικής  καταγωγής  Σουμέριοι έβλεπαν τον τρόπο ζωής τους με αποστροφή και περιφρόνηση.  Οι Αμορρίτες  φαινόντουσαν  στα  μάτια  τους  σαν άγριοι βάρβαροι..   Η ελληνοσουμεριακής  λογοτεχνία που χρονολογείται στην 3η Δυναστεία  της  Ουρ  γράφει  για τους  Σημίτες  Αμορρίτες:

 Σφηνοειδής  ελληνοσουμεριακή  επιγραφή  (2.000  π.Χ.):

«Ο ΜΑΡ.ΤΟΥ ( δηλαδή  ο  Αμορρίτης),  που δε γνωρίζει το σιτάρι.... Ο ΜΑΡ.ΤΟΥ που δε γνωρίζει σπίτι, μήτε πόλη, ο αγροίκος των βουνών.... Ο ΜΑΡ.ΤΟΥ που σκάβει για να βρει τις τρούφες... που δε λυγίζει τα γόνατά του (για να καλλιεργήσει τη γη), που τρώει το κρέας ωμό, που δεν αποκτά κατοικία σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, που δε θάβεται μετά το θάνατό του.  Ετοίμασαν στάρι και gú-nunuz (δημητριακά), αλλά ο Αμορίτης θα τα φάει, δίχως καν να αναγνωρίσει τι περιέχουν»!

ΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΙΑ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΣΥΡΙΑ  ΠΟΥ  ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ  ΑΜΟΡΡΙΤΗ  Ή ΧΟΥΡΙΤΗ  ΣΕ  ΑΓΡΟΤΙΚΗ  ΕΡΓΑΣΙΑ

  Οι  Αμορρίτες ζούσαν συνήθως  μέσα στα  Σουμεριακά  βασίλεια σε μικρά περίκλειστα εδάφη. Επίσης, η αρχαιολογική μαρτυρία υποδεικνύει, ότι αρκετοί υπηρέτησαν στις στρατιές της Ουρ ή εργάστηκαν καθ’ομάδας τόσο στις σημιτικές  ακκαδικές δυναστείες, όσο και στις ελληνοσουμεριακές  δυναστείες  της  Ουρ.  Πολλά νέα αρχαιολογικά στοιχεία  που  έχουν έρθει στο φως τελευταία  δείχνουν  και  όλοι  οι  Ασσυριολόγοι πλέον συμφωνούν, ότι οι Αμορρίτες δε συμμετείχαν ποτέ σε μια κοινή εισβολή κατά της 3ης Δυναστείας της Ουρ  Η  «εισβολή»  των  Σημιτών  Αμορριτών  στα  Ελληνοσουμεριακά  εδάφη  ήταν  μάλλον  μία σειρά  από  σταδιακές  μεταναστεύσεις,  με  εποικισμό  των  περιοχών  γύρω  από  τις  Σουμεριακές  πόλεις, σαν  τους  τσιγγάνους, όπως  περίπου  συμβαίνει  σήμερα  στην  Ελλάδα  και  στην  Ευρώπη,  που  εποικίζεται  από  αφροασιατικές  μάζες,  ο  δε Σημίτης  Ιουδαίος  Σόρος  προσφέρεται  να  πληρώσει  την  κατασκευή  των  σπιτιών  τους  στα  περίχωρα  των  ευρωπαϊκών πόλεων.

        Η διαδικασία της αστικοποίησης για τους νομαδικούς λαούς, ακόμη και όταν επιβάλλονται σε παλαιότερους -ήδη αστικοποιημένους- είναι σχεδόν στερεότυπη. Το ίδιο συνέβη στην κοιλάδα του Ινδού, το ίδιο συνέβη και στους Μογγόλους, όταν κατέκτησαν την αχανή κινεζική αυτοκρατορία.  Ο νομάδας χρειάζεται σταθερούς τύπους προκειμένου να προσανατολιστεί σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Οι δικοί του σταθεροί τύποι δεν αρμόζουν στην ζωή της πόλης. Με την ίδια ευκολία που προσαρμόζεται στους επιβιωτικούς νόμους της άγριας στέππας, είναι δυνατόν να προσαρμοστεί και να αντλήσει νέο υλικό από εκείνους που προηγήθηκαν στη διαδικασία της αστικοποίησης. Πολλές  φορές  ο πολιτισμός,  σαν  μορφή  αστικοποίησης,  δεν είναι  κλειστό σύστημα και συνεπώς  πολλοί νομαδικοί λαοί της αρχαιότητας,  που  είχαν  τα  κατάλληλα  φυλετικά  εφόδια,  μπόρεσαν  να υιοθετήσουν  προϋπάρχοντες  σταθερούς  πολιτισμικούς  τύπους.

        Καθώς η 3η δυναστεία της Ουρ σταδιακά κατέρρεε και το συγκεντρωτικό διοικητικό σύστημα  αποσυντίθετο, όλες οι περιοχές που βρίσκονται στην επικράτεια της ελληνοσουμεριακής  Ουρ ΙΙΙ άρχισαν να διεκδικούν την ανεξαρτησία τους. Στα  ανατολικά, οι στρατιές των  Ελυμαίων  επιτίθονταν και αποδυνάμωναν την Ελληνοσουμεριακή  αυτοκρατορία, καθιστώντας την ακόμα πιο τρωτή.Οι  Σημίτες   Αμορίτες εκμεταλλεύθηκαν επιθετικά την παρακμή της αυτοκρατορίας για να αποκτήσουν δύναμη. Δεν υπήρξε ουσιαστικά εισβολή των Αμοριτών υπό αυτή τη μορφή, αλλά οι Αμορίτες απέκτησαν σημαντική δύναμη σε πολλές περιοχές, ειδικά κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του τελευταίου βασιλέα της Ουρ ΙΙΙ  Ιμπί-Σιν.

Η  ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ  ΤΩΝ  ΣΗΜΙΤΩΝ  ΑΜΟΡΡΙΤΩΝ  ΣΤΗΝ  ΒΑΒΥΛΩΝΑ
 (1.800 - 1.595  Π.Χ.)

ΤΟ  ΤΕΛΟΣ  ΤΗΣ  ΕΛΛΗΝΟΣΟΥΜΕΡΙΑΚΗΣ  ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΕΝΑ  ΔΙΔΑΓΜΑ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΣΗΜΕΡΙΝΗ  

ΕΛΛΑΔΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΕΥΡΩΠΗ

       Ο  Ελληνοσουμέριος  Ιμπί-Σιν (2.029 – 2.004 π.Χ.), γιος του Σου-Σιν, ήταν ο τελευταίος βασιλέας της Ουρ.  Στα χρόνια της βασιλείας του οι επιθέσεις των  Ινδοελλήνων  Ελυμαίων και η αυξανόμενη δύναμη των  Σημιτών  Αμορριτών αποδυνάμωσαν ακόμη περισσότερο τις σουμεριακές πόλεις. Έχτισε νέα τείχη γύρω από την Ουρ και τη  Νιπούρ, χωρίς ωστόσο να κατορθώσει να αποφύγει τη φθορά. Τα τελευταία χρόνια της  βασιλείας  του  Ιμπί-Σιν  μοιάζουν  με  το  τέλος  του Βυζαντίου.  Ο  βασιλιάς  αναγκάστηκε να οχυρωθεί  στην  Ουρ.   

Η Ενσίς και οι περισσότερες πόλεις του τον εγκατέλειψαν και αυτοπροστατεύονταν ενάντια στους  Σημίτες  Αμορρίτες που λυμαίνονταν  και  ερήμωναν τη Σουμερία.  Η Εσνούνααποσπάστηκε περίπου το 2.028 π.Χ.  και η  Ελυμαΐς το επόμενο έτος.  Ο Ιμπί-Σιν διόρισε έναν αξωματούχο, τον Ισμπί-Ερά, υπεύθυνο για τη Νιππούρ και την Ισίν. Ο Ισμπί-Ερά επεκτάθηκε αργότερα κατά μήκος των ποταμών από το Χαμαζί στον Περσικό Κόλπο.  Πήρε την Ενσίς του εγκλωβισμένου Ιμπί-Σιν και εγκαταστάθηκε ο ίδιος, ενώ ακόμα ο Ιμπί-Σιν βρισκόταν στο θρόνο.

       Ακολούθησε πείνα και οικονομική κατάρρευση. Το τέλος δεν αποφεύχθηκε.  Η πρωτεύουσα  δέχθηκε τη χαριστική βολή από μια εισβολή  Ελυμαίων  από τα Σούσα. Η  Ουρ  καταστράφηκε και ο βασιλέας μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στην  Ελυμαΐδα, όπου και πέθανε. Έκτοτε ηγέτες με Αμορριτικά Σημιτικά ονόματα ανέλαβαν την εξουσία σε διάφορες περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Μεσογείου και της νότιας Μεσοποταμίας.

Η  ΔΙΑΣΠΟΡΑ  ΤΩΝ  ΑΜΟΡΡΙΤΩΝ  ΤΟ  1.600  Π.Χ.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ  ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ  ΤΩΝ  ΑΜΟΡΡΙΤΩΝ  ΑΠΟ 
 ΕΒΡΑΙΟ  ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ.  
ΟΙ  ΕΒΡΑΙΟΙ  ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΥΣ  ΑΜΟΡΡΙΤΕΣ  ΣΑΝ  ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ  ΤΟΥΣ  ΦΥΛΗ

ΟΙ  ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ  ΤΩΝ  ΛΑΩΝ  ΤΗΣ  ΑΝΑΤΟΛΗΣ  
100  ΧΡΟΝΙΑ  ΠΡΙΝ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΤΡΩΪΚΟ  ΠΟΛΕΜΟ  (1.400 π.Χ.)

Με την πτώση της 3ης δυναστείας της Ουρ, κάποιοι φύλαρχοι Αμορρίτες εκμεταλλεύτηκαν το κενό εξουσίας και απέκτησαν ισχύ και εξουσία. Η άνοδος των Αμορριτών έφερε μεγάλες αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής των κατοίκων, κυρίως της νότιας Μεσοποταμίας. Η διαίρεση σε βασίλεια αντικατέστησε τον θεσμό των πόλεων-κρατών στη νότια Μεσοποταμία. Οι άνθρωποι, η γη και τα κοπάδια μέχρι τότε ανήκαν στην πόλη κράτος. Οι καινούριοι  Σημίτες   κυρίαρχοι  έδωσαν  την  γη  για βοσκή στους  νέους  κατοίκους, τους οποίους  απάλλαξαν από τις αγγαρείες και από τους  φόρους. Το  αποτέλεσμα  ήταν  να ενισχυθούν οι τάξεις των μεγάλων γαιοκτημόνων, των  μεγάλων  εμπόρων  και  των  Σημιτών  ιερέων. 

   Όταν αναφερόμαστε στους Αμορρίτες, μιλάμε για έναν νομαδικό σημιτικό  λαό που κατόρθωσε να κάνει αισθητή την παρουσία του στον Μεσοποταμιακό πολιτισμό,  ΥΙΟΘΕΤΟΝΤΑΣ και μεταφράζοντας πολιτισμικά πρότυπα του ΕΛΛΗΝΟΣΟΥΜΕΡΙΑΚΟΥ  παρελθόντος  της  περιοχής.- 

Ζ.  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ