ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΙΣ «ΕΚΛΟΓΕΣ»…
H ΠΟΛΙΤΙΚΗ, KOIΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ
H ΠΟΛΙΤΙΚΗ, KOIΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ - Γ΄ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
H ΠΟΛΙΤΙΚΗ, KOIΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ - Β. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
«Η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, πού ενώ έκλεισε το εργοστάσιο στο εξωτερικό (ΕΣΣΔ), διατηρεί ανοιχτή την αντιπροσωπεία του εδώ (ΚΚΕ)».
 |
ΙΑΚΩΒ ΧΑΪΝΡΙΧ ΣΙΦ (1847 – 1920) ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ, Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ |
Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΒΡΑΑΜ ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑ
Ο Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια (εβραϊκά: אברהם בן-ארויה ; βουλγάρικα: Аврам Бенароя (1887- 16 Μαΐου 1979) ήταν ισπανοεβραϊκής καταγωγής. Γεννήθηκε στο Βιδίνιο της Βουλγαρίας το 1887. Ασκούσε το επάγγελμα του δασκάλου και παράλληλα του τυπογράφου. Διωκόμενος για την πολιτική του δράση, κατέφυγε το 1908 στη Θεσσαλονίκη, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα. Με τον ερχομό του άρχισε να ασχολείται ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις και δραστηριότητες της εκεί ισραηλιτικής κοινότητας, όπου πολύ γρήγορα αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος. Υπήρξε ο πρωτεργάτης της ίδρυσης της περιώνυμης Φεντερασιόν. Αν και αρχικά ο Μπεναρόγια και οι ομοϊδεάτες του είδαν με συμπάθεια το κίνημα των Νεοτούρκων, στη συνέχεια, λόγω των περιορισμών που έθεσαν οι τουρκικές αρχές προκειμένου να περιορίσουν το εργατικό κίνημα, αποστασιοποιήθηκαν από την Επιτροπή Ένωσης και Προόδου και ο ίδιος βρέθηκε στη φυλακή.
Το 1915 εξελέγη μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, και πρωταγωνίστησε στη δημιουργία του ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ στον Πειραιά το Νοέμβριο του 1918. Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ (17-23 Νοεμβρίου) ήταν ο επικεφαλής της κεντρώας ιδεολογικοπολιτικής τάσης και προσπάθησε να ισορροπήσει τις θέσεις μεταξύ των δύο άλλων ακραίων τάσεων. Ήταν μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής του συνεδρίου. Η πείρα του και ο σεβασμός των συνέδρων στο πρόσωπό του ήταν πολύ σημαντικά για τις εργασίες του συνεδρίου. Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920 έστρεψε όλη την ισραηλιτική κοινότητα και όχι μόνο κατά του Ε. Βενιζέλου και της πολιτικής του για συνέχιση του πολέμου στη Μικρά Ασία, συμμαχώντας με την Ηνωμένη Αντιπολίτευση.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί, ότι όλα τα στελέχη της Επιτροπής των Νεοτούρκων στην Θεσσαλονίκη ήταν εβραίοι.
Το τεκτονικό περιοδικό «Ακακία» (Οκτώβριος 1908) αποκαλύπτει ότι η Μασωνική Στοά «Μακεδονία» με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είχε ως διδάσκαλο τον Ιταλοεβραίο Εμ. Καράσο, στην δικαιοδοσία του δε υπάγονταν τρεις ακόμη στοές, στους κόλπους των οποίων οι Ταλαάτ και Ενβέρ, βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσουν την «Κίνηση Νεότουρκων».Η «Κίνηση Νεότουρκων» τελούσε υπό την προστασία της ιταλικής πρεσβείας, από τυπική άποψη, ενώ τα μέλη της αποτελούνταν εξ’ ολοκλήρου από τουρκοεβραίους, μέλη των ανωτέρω ξένων στοών. Η διείσδυση των εβραίων στον τουρκικό τεκτονισμό κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν υπήρξε γεγονός τυχαίο.
Είναι γνωστό ότι την 1η Μαΐου 1909 οι τούρκοι τέκτονες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια και την υποστήριξη των σιωνιστών, ανέδειξαν στο αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας τον Μαχμούντ Ορφί Πασά, όργανο των εβραϊκών επιδιώξεων, το δε Ύπατο Συμβούλιο της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας αποτελούσαν οι Δαυίδ Κοέν, Ραφαέλο Ρίτσι, Ισαάκ Μαρκιόνε, Νίκολα Φόρτε, Τζωρτζ Σούρσοκ και Ιακόμπ Σουχάμι, όλοι τους εβραϊκής καταγωγής.
Μέσα από αυτούς τους κύκλους αναδείχθηκε αργότερα ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος με τη βοήθεια των αδελφών του εβραίων, και όχι μόνο, θα συνέτριβε τον Ελληνικό στρατό το 1922…
Ένθερμος υποστηρικτής της Ελληνικής επεμβάσεως στην Μικρά Ασία, ήταν ο πρωθυπουργός της Αγγλίας και σιωνιστής Λόυδ Τζωρτζ. Ο Λ. Τζωρτζ όσο «περίεργα» τάχθηκε στο πλευρό των Ελλήνων, άλλο τόσο «περίεργα» τους εγκατέλειψε στην πλέον κρίσιμη στιγμή, γεγονός το οποίο εάν συσχετισθεί με τις σιωνιστικές θέσεις του βρίσκει την εξήγησή του. Αξίζει να τονισθεί ότι ο προσωπικός γραμματέας του Τζωρτζ ήταν ο εβραίος «Σερ» Φίλιπ Σασούουν, ο οποίος συμπτωματικά ήταν παντρεμένος με την κόρη του τραπεζίτη Ρότσιλντ. (Η οικογένεια Σασούουν, εκτός από την εταιρεία πετρελαίων BPελέγχουν και πολλές εφημερίδες π.χ. την Γκάρντιαν).
Αμφότεροι τελούσαν και μυστικό-σύμβουλοι του άγγλου πρωθυπουργού, ενώ η επίδραση του σιωνιστικού στοιχείου ήταν εντονότερη στη σύνθεση της βρετανικής κυβερνήσεως.
Οι υπουργοί του Τζωρτζ Λόρδος Σέσιλ και Λόρδος Ρήντιγκ (κατά τον εβραϊκόν κόσμον Ισαάκ Μοντ) ήταν απροκάλυπτα σιωνιστές και εκδηλωμένοι μισέλληνες.
Η Μικρά Ασία είναι πανάρχαια Ελληνική Γη. Παρά τους διωγμούς και τον εκτουρκισμό πολλών αιώνων, το Ελληνικό στοιχείο διέθετε στην περιοχή αυτή μία ισχυρή Εθνολογική βάση. Ποιο όμως ήταν το σκεπτικό και οι απώτεροι στόχοι στους οποίους οι σιωνιστές απέβλεπαν με την Μικρασιατική Εκστρατεία; Ηταν η εκδίωξη των Ελλήνων από την Μικρά Ασία, σαν προετοιμασία για την κυριαρχία αργότερα, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, των Ιουδαίων.
Στην αυγή του 20ου αιώνος, σχηματίσθηκαν στην Ελλάδα οι πρώτες «σοσιαλιστικές» ομάδες. Τέτοιες ομάδες εμφανίσθηκαν στην Αθήνα, στον Βόλο και στην Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, οι οργανώσεις σε Αθήνα και Βόλο ήταν στην ουσία ολιγομελείς παρέες διανοουμένων και παρέμειναν τέτοιες καθώς δεν κατάφεραν να «ανοιχθούν» στην κοινωνία και να προσελκύσουν τις λαϊκές μάζες. Μόνο οι εν Θεσσαλονίκη σοσιαλιστικές οργανώσεις ήσαν άξιες λόγου, λόγω της εκεί παρουσίας περί των 80.000 Εβραίων, οι οποίοι Εβραίοι ήταν διεθνώς η «μαγιά» της κομμουνιστικής ανατροπής.
Στην υπό οθωμανική κατοχή Θεσσαλονίκη, οι πρώτοι σοσιαλιστές ήσαν Εβραίοι -κυρίως από την Βουλγαρία-, με πρωτοστατούντα τον Αβραάμ Μπεναρόγια, γεννηθέντα το 1887 στην Βουλγαρία και μετέπειτα διδάσκαλο της βουλγαρικής γλώσσης στο εβραϊκό σχολείο της Φιλιππουπόλεως (Πλόβντιβ). Ο Μπεναρόγια μυήθηκε στον μαρξισμό το 1907 κι έναν χρόνο αργότερα συνέγραψε το βιβλίο «Το εβραϊκό ζήτημα και η σοσιαλδημοκρατία» (την εποχή εκείνη ακόμα και το κόμμα του Λένιν λεγόταν «σοσιαλδημοκρατικό» κι όχι «κομμουνιστικό»), εις το οποίο εξηγούσε την ανάγκη στρατεύσεως των όπου γης Εβραίων στα «σοσιαλδημοκρατικά» (μαρξιστικά) κόμματα.
Οι διεθνείς δυνάμεις που κατηύθυναν τα μαρξιστικά κινήματα (ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΙΑΚΩΒ ΣΙΦ) ξεχώρισαν τον Εβραίο αυτό διδάσκαλο και το 1908 τον έστειλαν στην Θεσσαλονίκη για να οργανώσει την κατάσταση. Μέχρι τότε, οι οργανωμένοι μαρξιστές της πόλεως (άπαντες Εβραίοι…) ήταν διασπασμένοι σε μικρές γκρούπες, με πρόσχημα ιδεολογικές διαφορές, αλλά στην πραγματικότητα εξαιτίας της ελλείψεως συντονισμού και ενός ικανού ηγέτη. Αυτόν τον ρόλο ορίστηκε να παίξει ο Μπεναρόγια.
Μετά τον ερχομό του στην πόλη, οι διάσπαρτες ομάδες και ομαδούλες ενώθηκαν υπό την ηγεσία του και σχημάτισαν την «Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία – Φεντερασιόν», το 1909. Η πρώτη πράξη της Φεντερασιόν, ήταν η έκδοση μιας εβδομαδιαίας εφημερίδος, υπό τον τίτλο «Εφημερίς του Εργάτου», σε τέσσερις γλώσσες: εβραϊκά, ελληνικά, τουρκικά και βουλγαρικά. Αργότερα, η εφημερίς άλλαξε τον τίτλο της σε «Εργατική Αλληλεγγύη» (με τον ίδιο τίτλο κυκλοφορεί σήμερα η εφημερίδα του Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ…) και τελικώς σε «Αβάντι», με εκδότη τον (Εβραίο) Αλμπέρτο Αρδίττι. Από τις νεώτερες εκδόσεις απαλείφθησαν οι άλλες γλώσσες κι έμειναν μόνον τα εβραϊκά, προφανώς επειδή δεν είχαν μη Εβραίους αναγνώστες…
Στις εκλογές του 1915, η Φεντερασιόν εισήλθε στην βουλή με δύο βουλευτάς, τον Εβραίο Αλμπέρτο Κουριέλ και τον Έλληνα Αριστοτέλη Σίδερι, με ψήφους από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Ο Μπεναρόγια απουσίαζε από την ενεργό δράση, διότι είχε εξοριστεί στην Νάξο, από το 1914. Αφέθη ελεύθερος το 1917 και έναν χρόνο αργότερα πρωτοστάτησε στην δημιουργία του πανελλαδικού βεληνεκούς ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος), το οποίο προσεχώρησε στην «λενινιστική» Γ΄ Διεθνή, γινόμενο όργανο των σιωνιστών της Μόσχας.
Η ίδρυσις του ΣΕΚΕ –μετέπειτα ΚΚΕ- έγινε κατά την διάρκεια του 1ου Σοσιαλιστικού Συνεδρίου, που συνήλθε στις 17-23 Νοεμβρίου του 1918 (4-10 Νοεμβρίου με το τότε ισχύον ημερολόγιο), στον Πειραιά, μια μόλις εβδομάδα μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Πρωτεργάτης της ιδρύσεως ήταν ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ενώ συμμετείχαν περίπου 30 σύνεδροι. Ιδού κάποια ονόματα συμμετεχόντων: Σαμουήλ Γιονά, Αβραάμ Πέχνα, Αλμπέρτο Αρδίττι, Ισαάκ Καρασσό, Χ. Μπενρουμπή, Φραντς Τζουλάτι, Ζακ Βεντούρα (ιδρυτής της νεολαιίστικης ΟΣΕΝΕ (μετέπειτα ΟΚΝΕ, σήμερα ΚΝΕ), Αλμπέρτο Κουριέλ, Αβραάμ Λεβί, Φραντς Πετρούσκα κ.α.
Όπως καταλαβαίνετε, η πλειοψηφία των ιδρυτών του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) ήταν εβραϊκή, όπως και σ’ όλα τα άλλα Κ.Κ. όπου γης.
Βεβαίως, στο 1ο Συνέδριο συμμετείχαν και ολίγοι Έλληνες, όπως ο Νικόλαος Γιαννιός, που μόλις κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται έφυγαν αηδιασμένοι. Ιδού τι αναφέρει σχετικώς ο Γιαννιός:
«Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Το υπό την ηγεσίαν μου τότε Σοσιαλιστικόν Κέντρον Αθηνών (έτος Ιδρύσεως 1911) ουδέν μέρος έλαβεν εις την ίδρυσιν του ΚΚΕ. Τουναντίον, προσεπαθήσαμεν, μεταβάντες εις τα γραφεία του, οδός Ευριπίδου, ν’ αποτρέψωμεν τους νεοφώτιστους κομμουνιστές από του να προσχωρήσουν εις την Μόσχαν, προβλέψαντες ποία κρίσις και ποία δεινά επερίμεναν τον σοσιαλισμόν της Ελλάδος και την Ελλάδα από την σοβιετικήν παρερμηνείαν του Μαρξισμού. Δυστυχώς, τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισηκούσθησαν, εφόσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της ανθελληνικούς σκοπούς, οι δε γύρω αυτής Έλληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς. Προσήλθαμεν εν τούτοις, ως μειοψηφία, εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ απεχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας. Έκτοτε, οι παλαιοί σοσιαλισταί, επολεμήσαμεν και πολεμούμεν φανερά και τίμια τον Μπολσεβικισμόν, καθώς και τους κατοπινούς διφορούμενους “συναγωνιστάς” του» (πηγή: Ελ. Σταυρίδη, «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ»).
Το 1920, με απόφαση του 2ου Συνεδρίου του, το κόμμα προσέθεσε την λέξη «Κομμουνιστικό» στον τίτλο του (ΣΕΚΚΕ) και προσεχώρησε στην Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή (Κόμιντερν). Τέλος, το 1924 μετονομάσθηκε οριστικώς σε ΚΚΕ.
Τι απέγινε, όμως, ο ιδρυτής του; Μόλις οργάνωσε την κατάσταση, ο ιδρυτής του ΚΚΕ, Αβραάμ Μπεναρόγια, ολοκλήρωσε την αποστολή που του είχε ανατεθεί και απεσύρθη από την ενεργό δράση (ομοίως απεσύρθησαν και οι υπόλοιποι Εβραίοι από την πρώτη σειρά του κόμματος), διότι πλέον το κόμμα θα έπρεπε να απευθυνθεί στις ελληνικές πλατιές λαϊκές μάζες και πανελλαδικό κόμμα με αρχηγό έναν αλλοεθνή, αλλόφυλο και αλλόθρησκο δεν είχε καμιά τύχη.
Η σοσιαλιστική εφημερίδα της Φεντερασιόν Avanti, κυκλοφόρησε στην Θεσσαλονίκη το 1911. Την επιμέλεια της έκδοσης είχε συντακτική ομάδα με διευθυντή τον Αβραάμ Μπεναρόγια, αρχισυντάκτη τον Αλβέρτο Αρδίτη και συνεργάτες τους: Δαβίδ Ρεκανάτι, Ζακ Αμαρίλιο, Ζακ Βεντούρα, Αβραάμ Κοέν και τον διευθυντή του εβραϊκού σχολείου Ισαάκ Επστάϊν. Η κυκλοφορία της σταμάτησε το 1935.
 |
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΒΑΝΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ |
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΒΓΗΚΕ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Ο Στάλιν του ανέθεσε την διεύθυνση του Γραφείου της Σοβιετικής Εμπορικής Ατμοπλοΐας στην Ελλάδα. Μετά τον Β΄ Π.Π., μετανάστευσε στο Ισραήλ, όπου και απέθανε το 1979.
(Περίεργη ερώτηση: Πώς ο Μπεναρόγιας, παλιός αρχηγός του ΚΚΕ και εβραίος ταυτόχρονα, δεν έπαθε τίποτε στην κατοχή από τους γερμανούς – το ίδιο και ο Ζαχαριάδης βέβαια – ενώ ήταν και οι δύο κλεισμένοι στα σκληρά, υποτίθεται, στρατόπεδα συγκεντρώσεως των γερμανών; Μάλιστα όταν βγήκαν από τα στρατόπεδα των γερμανών στις φωτογραφίες φαίνονται και οι δύο αφράτοι και παχουλοί).
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Αξίζει να σημειωθεί, ότι σήμερα το ΚΚΕ κρύβει τον Μπεναρόγια και τους υπολοίπους σιωνιστές ιδρυτές του, όχι βεβαίως διότι ντρέπεται γι’ αυτούς –κομμουνισμός και ντροπή δεν πάνε μαζί - αλλά διότι γνωρίζει τα αντισιωνιστικά αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και δεν θέλει να τα προκαλέσει.
Τα παιδιά του Μπεναρόγια είναι σήμερα πάμπλουτοι αμερικανοί επιχειρηματίες με στενές σχέσεις με την CIA και την MOSANT.
Ο ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΕΝ ΓΚΟΥΡΙΟΝ
Στα «Εβραϊκά Χρονικά» του Ιουνίου 2013 που κυκλοφορούν από το «Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος» υπάρχει ένα τετρασέλιδο αφιέρωμα στον Σιωνιστή Ιδρυτή του Κράτους του Ισραήλ, Δαβίδ Μπεν Γκουριόν (1886-1973). Εκεί αποκαλύπτονται τα εξής άκρως ενδιαφέροντα που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό:
Την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, ο Μπεν Γκουριόν σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη κι εκεί έγινε στενός φίλος του εβραίου ιδρυτή του ΚΚΕ, Αβραάμ Μπεναρόγια. Όταν ο Μπεναρόγια ίδρυσε την «Φεντερασιόν» (τον πρόδρομο του ΚΚΕ), ο Μπεν Γκουριόν ήταν ένα από τα πλέον δραστήρια μέλη της. Ο μετέπειτα ιδρυτής του Ισραήλ, ήταν φανατικός Σοσιαλιστής και δίδασκε Εβραϊκή Γλώσσα και Σοσιαλισμό στους ατυχείς Θεσσαλονικείς, ξεκινώντας από τον Πατριάρχη Αβραάμ.
Ακόμη, σύμφωνα με το επίσημο περιοδικό των Ελλήνων Εβραίων, που παραθέτει δηλώσεις του ιδίου του Μπεναρόγια, ο Μπεν Γκουριόν ήταν από τότε Σιωνιστής (δηλαδή φανατικός εβραίος Εθνικιστής), αλλά αυτό καθόλου δεν ενοχλούσε τα υπόλοιπα μέλη της «Φεντερασιόν». Μόνο ο Ελληνικός Εθνικισμός τους ενοχλούσε…
 |
| Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, έναν χρόνο προτού πεθάνει, το 1978, όταν είχε δώσει συνέντευξη στο «Βήμα». Δεξιά ο γιος του, Ελιέζερ (Ελι) Μπεναρόγια, ο οποίος λέει πως, παρ΄ ότι τον λάτρευε και τον θαύμαζε, διαφωνούσε πάντα πολιτικά μαζί του |
Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, ο Ελιέζερ Μπεναρόγια, ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ (ΚΑΙ πράκτορας της CIA) σε συνέντευξη του στο συγκρότημα Λαμπράκη (11/09/2011) λέει:
«Δεν ξέρω αν θα ήταν αριστερός σήμερα ο πατέρας μου»
(σημείωση: μάλλον θα ήταν αμερικανοκομμουνιστής Συριζαίος με τεράστιες καταθέσεις στην GOLDMANΝ SACHS).
«Η ΡΥΘΜΙΣΗ που προώθησε το 2011 ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Χάρης Καστανίδης και η οποία θέλει τους έλληνες εβραίους της Θεσσαλονίκης να επανακτούν την ελληνική ιθαγένεια (δίδοντας τη δυνατότητα πολιτογράφησης και στα παιδιά τους) είχε συναντήσει επιφυλάξεις, ακόμη και αντιδράσεις, στους κόλπους του ελληνικού Κοινοβουλίου. Το αίτημα περίπου 400 εβραίων προς την ελληνική Πολιτεία προσέκρουσε πολιτικά στη στάση βουλευτών που διαβλέπουν μετά την ψήφιση «την ανάκυψη σοβαρών ζητημάτων από άλλες εθνότητες, όπως οι Τσάμηδες», αλλά και άλλων, που κάνουν λόγο για σκηνικό επέλασης «ισραηλινών επενδυτών». Ο νόμος έγινε αφορμή για την αναβίωση μιας ιστορικά φορτισμένης εποχής που εγείρει βασικά ερωτήματα, όπως το πώς έχασαν οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, Έλληνες πολίτες, την υπηκοότητά τους, αλλά και επαναφέρει στο προσκήνιο προσωπικότητες που σημάδεψαν με τη δράση τους τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνική ζωή του τόπου.
Μορφές της Αριστεράς, όπως ο Αβραάμ Μπεναρόγια, εκ των ιδρυτών της Φεντερασιόν, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (δηλ του ΚΚΕ) και της ΓΣΕΕ. Ο γιος του, Ελιέζερ (Ελι) Μπεναρόγια, μίλησε στο «Βήμα» για άγνωστες πτυχές της προσωπικότητας του πατέρα του, αλλά και για τη δική του ελληνική ταυτότητα. Ο 63χρονος Ελι Μπεναρόγια ζει στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά επί δεκαετίες. Είναι ένας από τους δύο εν ζωή γιους (εκ των τεσσάρων) Μπεναρόγια .
«Έφυγα από την Ελλάδα στα πέντε μου χρόνια» λέει ο κ. Μπεναρόγια. «Γεννήθηκα στην Πλάκα, θυμάμαι τις βόλτες που έκανα ως παιδί στο Ζάππειο, έχω ζητήσει την ελληνική ιθαγένεια από το 2004, όχι συντονισμένα, σε συνεννόηση με άλλους εβραίους της Θεσσαλονίκης, αλλά μόνος μου. Μιλάω ελληνικά, οι γονείς μου δεν σταμάτησαν να μιλούν τη γλώσσα, ακόμη και όταν πήγαμε στο Ισραήλ. Έχω άλλωστε συγγενείς στην Αθήνα, ξαδέλφια, τελευταία φορά ήλθα το 2004».
Ο κ. Μπεναρόγια είναι συντονισμένος καθημερινά με την ΕΡΤ, γνωρίζει ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ τα της κρίσης στην Ελλάδα, ενώ παρακολουθεί συστηματικά την πολιτική επικαιρότητα στις ΗΠΑ.
Δεν θέλησε ωστόσο ποτέ να αναπτύξει πολιτική ή συνδικαλιστική δράση, στα χνάρια του πατέρα του. «Υπάρχει ένα παράδοξο. Παρά το γεγονός ότι τον λάτρευα, τον θαύμαζα απεριόριστα, διαφωνούσα πάντα πολιτικά μαζί του» υπογραμμίζει. «Δεν υπήρξα ποτέ αριστερός, η πιο “προοδευτική” κίνησή μου ήταν η ψήφος στον Μπιλ Κλίντον. Θέλω πάντως να τονίσω ότι ο πατέρας μου ήταν δημοκράτης, γνήσιος σοσιαλιστής, δεν ήταν κομμουνιστής. Και, ασφαλώς, δεν ξέρω αν θα παρέμενε αριστερός σήμερα. Δεν είδε το Τείχος να καταρρέει, τη Σοβιετική Ένωση να διαλύεται, την Κίνα να ακολουθεί τον δρόμο του καπιταλισμού».
Ο κ. Μπεναρόγια διακόπτει συχνά τον λόγο του για να επισημάνει πόσο πολύ σιχαινόταν ο πατέρας του την αδικία, είναι πεπεισμένος ότι αυτό ήταν το βασικό κίνητρο για τη δράση του. Και παραπέμπει σε μια ενδεικτική συνέντευξη που παραχώρησε ο ίδιος ο Αβραάμ Μπεναρόγια στο «ΒΗΜΑ» τον Νοέμβριο του 1978, έναν χρόνο προτού πεθάνει. Εκμυστηρεύεται ότι ήταν τέτοιο το πάθος του ώστε εγκατέλειψε το επάγγελμα του δασκάλου για να καταφέρει να εισχωρήσει στους κόλπους της εργατικής τάξης ως τυπογράφος, ακόμη και ως καπνεργάτης.
«Παράτησα λοιπόν το δασκαλίκι και έγινα επίτηδες εργάτης στη Θεσσαλονίκη, στο τυπογραφείο Ακουαρόνι. Μετά τη Νεοτουρκική Επανάσταση (Ιούλιος 1908) άρχισε άνεμος ελευθερίας. Ιδρύονται λέσχες, σωματεία, ταμεία, γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες (…). Έτσι, έμπαινα στα καφενεία και άρχιζα την κουβέντα. Άλλοι με άκουγαν, άλλοι όχι. Όταν κατάφερα να με ακούν μερικοί, συμφωνήσαμε σε πολλά σημεία. Για την ελευθερία, την καλυτέρεψη της ζωής, την αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών, την ένωσή τους. Και είπαμε να κάνουμε μια εργατική λέσχη».
Ο γιος του, Ελι, έχει να το λέει για τη σαγήνη που εξέπεμπε ο γονιός του όταν μιλούσε. «Γοητεύονταν μικροί και μεγάλοι, σημαντικοί και ασήμαντοι» θυμάται χαρακτηριστικά. «Είναι ενδεικτικό», συνεχίζει, «το πόσοι μαζεύονταν καθημερινά στο περίπτερο που διατηρούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον είχε βοηθήσει να το αποκτήσει ο Μπεν Τσβι, Ο ΣΙΩΝΙΣΤΗΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια δεν προσχώρησε ποτέ στον σιωνισμό, έχαιρε ωστόσο εκτίμησης και συμπάθειας τόσο από τον ΜΠΕΝ ΓΚΟΥΡΙΟΝ, όσο και από τον Τσβι. Τα έσοδα από το περίπτερο και μια μικρή σύνταξη από ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ τον βοήθησαν να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, κάπου στα περίχωρα του Τελ Αβίβ , εκεί όπου αποφάσισε για πρώτη φορά να διαμείνει το 1953, ως τον θάνατό του, το 1979. Χωρίς να ξεχάσει την Ελλάδα, κάθε τόσο έφευγε για να μείνει λίγο καιρό στα μέρη που είχε συνηθίσει».
Όχι ότι δεν είχε ρήξεις, αντιπάθειες, εχθρότητες. Στη συνέντευξη του ΄78 ο Αβραάμ Μπεναρόγια θυμάται: «Με έπιασαν, με έβαλαν σε ένα ελληνικό ατμόπλοιο της γραμμής και έτσι βρέθηκα στην Αθήνα, Μάρτιος του 1912. Πού να πάω, τι να κάνω; Αποφασίζω να πάω στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών. Ήξερα την τυπογραφία την παλιά και ήλπιζα να βρω κάποια δουλειά. Μπαίνοντας βλέπω την εικόνα του Χριστού. “Τι είναι αυτός; ” τους ρωτώ. “Ο Χριστός, δεν τον ξέρεις;”. “Τον ξέρω” λέω, “αλλά τι δουλειά έχει εδώ; Εδώ είναι εργατικό κέντρο, όχι εκκλησία, παλεύετε για τα δίκαια των εργαζομένων”. “ Γι’ αυτό τον βάλαμε” μου λένε. “Ο Χριστός είναι ο προστάτης των φτωχών και της Δικαιοσύνης”. “Όχι” λέω εγώ, “ο άνθρωπος για τους εργάτες είναι ο Μαρξ”. “ Μαρξ, ποιος είναι αυτός;” ρωτούν. Το επεισόδιο με τον Χριστό και το ότι ήμουν εβραίος τους έκανε ψυχρούς απέναντί μου ,αν και σοσιαλιστές. Τι σοσιαλιστές δηλαδή…».
Στον άλλον πόλο, τον πιο προσωπικό, ο κ. Ελι Μπεναρόγια τον περιγράφει ως άνθρωπο πολύ τρυφερό, που καλλιεργούσε στενή σχέση με τα παιδιά του. «Δεν θα ξεχάσω την εικόνα του, να φτιάχνει χαρταετούς για τα παιδιά ολόκληρης της γειτονιάς. Παρά το γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία πατέρας, προσπαθούσε να είναι νεωτεριστής, να κρατάει αγέραστο το πνεύμα του. Αυτό όμως που πιστεύω ότι τον έκανε ξεχωριστό ήταν ο μηδενικός εγωισμός του, πράγμα σπάνιο σε προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς».
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΒΡΑΙΟΙ, Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΚΑΙ Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ
«Η ελληνική ιθαγένεια επιστρέφεται στους εβραίους της Θεσσαλονίκης, που είναι γεννημένοι ως και το 1945, άρα σε μερικές δεκάδες ηλικιωμένων» τονίζει ο ιστορικός κ. Ιακώβ Σιμπή. «Οι έλληνες εβραίοι που έχασαν την υπηκοότητά τους, φεύγοντας- σε βάθος χρόνου- από την Ελλάδα, πρέπει να είναι πάνω από 40.000, μαζί με τα παιδιά τους. Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, οι υπηκοότητες αυτές χάθηκαν παρανόμως. Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα, το 1912, έχει εξάλλου καταγραφεί ιστορικά προσπάθεια ομογενοποίησης, ελληνοποίησης της πόλης, ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ ΕΒΡΑΪΚΗ (!)».
Όσο για τους λόγους που ωθούν τους εβραίους της Θεσσαλονίκης να θέλουν πίσω την ελληνική ιθαγένεια; «Η υπηκοότητα γίνεται “διαβατήριο” για την εύκολη πρόσβαση, για διαμονή ή και σπουδές, σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά τους σε ευθεία γραμμή κατιόντες, γιατί οι λιγοστοί γέροι που τη δικαιούνται δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν τίποτε. Οι αλλοτινές περιουσίες έχουν άλλωστε καταληστευθεί. Μετά την πυρκαγιά του Αυγούστου του 1917 στη Θεσσαλονίκη, το μεγαλύτερο μέρος τους είχε ήδη καταστραφεί» σημειώνει. Σχολιάζοντας τη στάση των κομμάτων απέναντι στο ζήτημα, ο κ. Σιμπή στέκεται ιδιαίτερα σε αυτή του ΚΚΕ.
«Απορώ πώς είναι δυνατόν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να είναι αντίθετο στην επιστροφή της ελληνικής ιθαγένειας,
τη στιγμή που Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΔΗΛΩΣΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ».
ΚΚΕ: ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΙΔΡΥΣΗ ΕΒΡΑΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Το 1941 η Ελλάς ήταν υπό τριπλή ξένη κατοχή. Είχαμε πείνα, εκτελέσεις, θανάτους, όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Επίσημη προκήρυξη του ΚΚΕ στην Αθήνα:
«Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να πολεμήσει για
Α. Δημιουργία εβραϊκής εθνικής εστίας.
Β. Αγώνα για αντιφασισμό.
Γ. Λευτεριά στην… Ινδία».
(Υπάρχει επίσημη υπόσχεση του Ζαχαριάδη στον Μπεναρόγια και στους εβραίους ότι το ΚΚΕ υποστηρίζει το Ισραήλ. Άραγε οι Παλαιστίνιοι πληροφορήθηκαν για αυτήν την θέση του ΚΚΕ; ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ που κυβερνούσαν την Ρωσία το 1930 έψαχναν για αρχηγό του ΚΚΕ. Τελικά έβαλαν αρχηγό του ΚΚΕ τον Ζαχαριάδη γιατί στα εβραϊκά αυτιά τους το όνομα τους ηχούσε περισσότερο εβραϊκό (Ζαχαριά-δης).
Κάτι τέτοια συνθήματα, σαν τα παραπάνω, θα άκουγε βέβαια ο γνωστός γενικός γραμματέας του ΚΚΕ , το 1930 προπολεμικά, πού άρπαξε το ταμείο του κομμουνιστικού κόμματος και εξαφανίσθηκε στην Αμερική. Τέτοιος εκλεκτός ήρωας του ΚΚΕ ήταν και ο γνωστός γυναικολόγος. Στα νιάτα του μπορεί να έγραφε « Ζήτω ο Χίτλερ», στην μετέπειτα ζωή του όμως έκανε άλλα πράγματα. Κάποτε είχε δημοσιευθεί το ποινικό του μητρώο. Όποιος το διαβάσει θα φρίξει με τα κατορθώματα του λαϊκού αγωνιστή. Ατελείωτες αμετάκλητες καταδίκες για βιασμούς μαιών και νοσοκόμων στην κλινική του, πωλήσεις βρεφών (δικών του και ξένων), εκβιασμούς, απάτες κλπ.
 |
| «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ». Η απλή αναφορά των ονομάτων Ισραήλ, Ιουδαίος, Εβραίος, τους κάνει να κατουριούνται πάνω τους. |
Όλοι οι νουν έχοντες που θα ασχοληθούν έστω και λίγο με την ελληνική πολιτική γρήγορα αντιλαμβάνονται ένα πολύ παράξενο πράγμα. Οι έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι και μόνο στην αναφορά του ονόματος «εβραίος» παγώνουν από φόβο. Οι έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι φοβούνται τόσο πολύ το Ισραήλ και τους εβραίους, ώστε και η απλή αναφορά των ονομάτων Ισραήλ, Ιουδαίος, Εβραίος, τους κάνει να κατουριούνται πάνω τους. Πουθενά στον κόσμο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι εξοργιστικό. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί βρε ζωντόβολα; Γιατί τρέμετε έτσι; Αυτά σας μαθαίνουν στις μασσωνικές λέσχες, ανίκανα υποκείμενα; Αλλά τι λέμε τώρα. Η ντροπή του διεθνούς Τεκτονισμού είναι οι έλληνες μασσώνοι.
Οι έλληνες πολιτικοί, γεμάτοι φόβο, προσπαθούν να διατηρούν μυστικούς συνδέσμους με το Ισραήλ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μυστικό πρεσβευτή στο Ισραήλ τον υπουργό του Χαραλαμπόπουλο και ο Καραμανλής και ο Σαμαράς έχουν πρέσβη στην Σιών τον Δένδια, υπάλληλο και δικηγόρο του Ρότσιλντ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε 4 χρόνια υπουργό εξωτερικών τον ευφυή Χαραλαμπόπουλο και για άλλα 4 τον είχε υπουργό Εθνικής Αμύνης, έναν αποδεδειγμένα ανίκανο και χαμηλής διανοητικότητας άνθρωπο. Γιατί άραγε ο παμπόνηρος Παπανδρέου είχε αυτόν τον άνθρωπο αμετακίνητο;
Ιδού ένα μικρό στιγμιότυπο με τεράστια σημασία, που φανερώνει την εξυπνάδα των πολιτικών μας και πώς αυτή γίνεται αντιληπτή στο εξωτερικό.
Το 1985 έγινε επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα του Προέδρου της Αμερικανικής Γερουσίας με πλήθος αμερικανών γερουσιαστών. Ο πανέξυπνος Χαραλαμπόπουλος ανέλαβε να τους κάνει, τρομάρα μας, αναλυτική ενημέρωση για την ελληνική εξωτερική πολιτική και το αμυντικό ελληνικό δόγμα.
Λίγο μετά την ενημέρωση ο πρόεδρος της αμερικανικής γερουσίας δήλωσε σταράτα στον ελληνικό και διεθνή τύπο:
«Ειλικρινά, δεν καταλάβαμε τι μας είπε ο κ. Χαραλαμπόπουλος».
Ο μικρομακκιαβελικός Παπανδρέου από την μια μεριά δεχόταν, με τυμπανοκρουσίες και αγκαλιές τον παλαιστίνιο Αραφάτ στην Ελλάδα και από την άλλη ο ευφυής Χαραλαμπόπουλος διατηρούσε ειδικούς διαύλους - συνδέσμους με τους εβραίους. Ο Χαραλαμπόπουλος είχε δύο παιδιά του από την πρώτη εβραία γυναίκα του που υπηρετούσαν στον ισραηλινό στρατό. Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΗΤΑΝ Συνταγματάρχης ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ η κόρη του αξιωματικός της Μοσάντ. Μέσω αυτών έπαιρνε τις ανάλογες οδηγίες τις οποίες μετέφερε
στον Παπανδρέου.
Αυτά είναι τα πραγματικά παιχνίδια που παίζουν κρυφά στις πλάτες του ελληνικού λαού οι «έλληνες» πολιτικοί. Τι κύρος και αξιοπιστία εκπέμπουν στο εξωτερικό τέτοιοι πολιτικοί; Ανέκδοτο με 2 λέξεις: «έλληνας πολιτικός».
 |
«Ουζαί, ουζαί, ουζαί, ζήτω ο βασιλεύς των Ιουδαίων». Έτσι ουρλιάζουν οι έλληνες μασσώνοι, όταν τους απονέμεται ο 17ος βαθμός |
Ο Σαμαράς πήγε και προσκύνησε ταπεινά (κάπως σαν την παραπάνω φωτογραφία) την μασονική στοά των ΗΠΑ «Το ξίφος του Βασιλέως Δαυΐδ». Είναι η στοά στην οποία ορκίσθηκε πίστη ο Ανδρέας Παπανδρέου για να διορισθεί καθηγητής στο Μπέρκλεϋ. Όλοι οι ανερχόμενοι «έλληνες» πολιτικοί πρέπει να προσκυνήσουν αυτήν την στοά.
Φαντάζεσθε τον Σαμαρά σε μασσωνική τελετή, γυμνό από την μέση και πάνω, φοβισμένο, με δεμένα μάτια, σπαθιά να τον τρυπούν ελαφρά και γύρω του μασσώνοι να τον ενθαρρύνουν και να τον προτρέπουν να ουρλιάζει τη μασονική κραυγή του 17ου βαθμού:
«Ουζαί, ουζαί, ουζαί, ζήτω ο βασιλεύς των Ιουδαίων».
Όπως ξέρουν όλοι, ο Ροκφέλερ χρηματοδότησε τον Ανδρέα Παπανδρέου το καλοκαίρι του 1974 για να ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ - ο Παπανδρέου του ανταπέδωσε το καλό, παίρνοντας ασύδοτα δάνεια από εβραϊκές τράπεζες, μας σκλάβωσε οικονομικά για εκατό χρόνια στους διάφορους Ροκφέλερ, λέγοντας «μετά από μένα ο κατακλυσμός»). Λέγεται ότι ο Βενιζέλος ήταν ο κουμπάρος που η Αγροτική Τράπεζα και η Τράπεζα Πειραιώς εξαγοράστηκαν από την τράπεζα Κουν και Λεμπ. Έτσι όλη η αγροτική παραγωγή της Ελλάδος ανήκει σήμερα στην τράπεζα Κουν και Λεμπ.-
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου