ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ ο Φλώρος, ο Α/ΓΕΕΘΑ (!) είπε τα Σκόπια «Βόρεια Μακεδονία», εννοώντας ότι η Βόρεια Μακεδονία είναι Βουλγαρική. Κλαίνε και οδύρονται οι Ήρωες του Μεσολογγίου για τον σημερινό «ελληνικό στρατό». Μόνο για παρελάσεις και φιλιππινέζες λαθρομεταναστών. Ναι «στρατηγέ». Υπάρχει και η αλύτρωτος Βόρεια Μακεδονία του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου. Πότε θα απελευθερώσεις την «Βόρειο Μακεδονία» «στρατηγέ»; Άγκυρα: «Να μην έχει ούτε στην Αλεξανδρούπολη Στρατό η Ελλάδα – Παραβιάζει τη Συνθήκη της Λωζάνης»
Ο Φυσικός και βραβευμένος με Nobel Richard Feynman κάποτε είπε: «Επιλέγουμε να εξετάσουμε ένα φαινόμενο, το οποίο είναι αδύνατο, απολύτως αδύνατο, να εξηγηθεί με οποιονδήποτε παραδοσιακό τρόπο και το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της κβαντικής μηχανικής. Στην πραγματικότητα, περιέχει μόνο μυστήριο».
Πρόσφατα, ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Proceedings of The Royal Society A υποστηρίζει ότι η κβαντική θεωρία πρέπει να είναι «αντίστροφα αιτιακή» ή αλλιώς ότι ένα αποτέλεσμα συμβαίνει πριν την αιτία του.
Δύσκολο να το κατανοήσετε, σωστά; Αλλά το ότι κάτι δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, δε σημαίνει ότι δεν είναι και πραγματικό. Αρχικά, ας δούμε τι ακριβώς είναι και τι δεν είναι αυτό: δεν σημαίνει ότι σήματα μπορούν να μεταδοθούν από το μέλλον στο παρελθόν- αυτό θα ήταν αδύνατο μόνο και μόνο εξαιτίας θερμοδυναμικών λόγων. Αντιθέτως, σημαίνει ότι όταν ένας πειραματιστής επιλέγει το περιβάλλον μέτρησης με το οποίο θα μετρήσει ένα σωματίδιο, αυτή η απόφαση μπορεί να επηρεάσει τις ιδιότητες εκείνου του σωματιδίου (ή ενός άλλου) στο παρελθόν, ακόμα και πριν εκείνος κάνει την επιλογή. Με άλλα λόγια, μια απόφαση που λαμβάνεται στο παρόν μπορεί να επηρεάσει κάτι στο παρελθόν.
Είναι ξεκάθαρο βέβαια ότι αν αυτή η θεωρία είναι σωστή, η έννοια του χρόνου, έτσι όπως την έχουμε αναλύσει, είναι λανθασμένη- αφού φυσικές διεργασίες μπορούν να συμβαίνουν προς τα εμπρός και προς τα πίσω, ενώ περιγράφονται από τους ίδιους φυσικούς νόμους.
Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτή η ιδέα της «αντίστροφης αιτιότητας» είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή, επειδή δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ οπουδήποτε αλλού. Το ίδιο ισχύει και για την δράση από απόσταση. Η δράση εξ αποστάσεως είναι η ιδέα ότι τα φυσικά συστήματα μπορούν να κινηθούν, να αλλάξουν ή να επηρεαστούν, χωρίς να αγγιχτούν από οτιδήποτε άλλο. Αναφέρεται στην αλληλεπίδραση των αντικειμένων που χωρίζονται στο διάστημα. Και πάλι αυτό έχει αποδειχτεί ότι είναι πραγματικό φαινόμενο. Επομένως, το γεγονός ότι δεν το συναντάμε πουθενά αλλού δεν αποτελεί βάσιμο επιχείρημα κατά της θεωρίας.
Ένα άλλο σπουδαίο παράδειγμα, που χρησιμοποιεί τα κβαντικά συστήματα, προέρχεται από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Physics Essays. Εξηγεί πώς αυτό το πείραμα έχει επανειλημμένως χρησιμοποιηθεί για να εξερευνήσει το ρόλο του συνειδητού στη διαμόρφωση της φύσης της πραγματικότητας. Σε αυτά τα πειράματα παρήχθησαν εκπληκτικά αποτελέσματα: Η ανθρώπινη πρόθεση, μέσω μεσολαβητών, ήταν ικανή να επηρεάσει την κβαντική κυματοσυνάρτηση. Οι μεσολαβητές ήταν «ο παρατηρητής» σε αυτή την περίπτωση.
Για την ακρίβεια, όπως ο Dr. Dean Radin τονίζει, ο υπεύθυνος ερευνητής, ένα αποτέλεσμα «5 sigma» τελικά έδωσε στο CERN το βραβείο Nobel το 2013 για την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs (που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ακριβώς αυτό). Σε αυτή την έρευνα, επίσης υπήρξε το ίδιο αποτέλεσμα, όταν εξέτασαν τη «μεσολάβηση» εναντίον της «μη-μεσολάβησης», δηλαδή τον ανθρώπινο παράγοντα. Αυτό σημαίνει ότι η πνευματική δραστηριότητα, ο ανθρώπινος νους, η προσοχή και η πρόθεση, επιδρούν στην ύλη με έναν ορισμένο τρόπο.
«Οι παρατηρήσεις όχι μόνο επηρεάζουν αυτό που μετράται, αλλά το παράγουν… Αλλάζουμε τις συνθήκες για να πάρουμε μια συγκεκριμένη θέση… Εμείς από μόνοι μας παράγουμε τα αποτελέσματα μιας μέτρησης».
Πολλά από τα στατιστικά αποτελέσματα τέτοιων ερευνών ήταν διαφορετικά από αυτά που αναμένονταν. Υπήρχαν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι τα αποτελέσματα αυτά οφείλονται σε μεθοδολογικά λάθη κατά τη διάρκεια των πειραμάτων. Όμως, πολλά από αυτά έχουν χρηματοδοτηθεί από την ίδια την αμερικάνικη κυρίως κυβέρνηση και έχουν επαναληφθεί σε άλλα εργαστήρια σε όλο τον κόσμο. Επομένως, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι μάλλον αβάσιμοι.
Μια άλλη έρευνα, δημοσιευμένη από τους Matthew S. Leifer στο Πανεπιστήμιο Chapman της California και Mathew F. Pusey από το Perimeter Institute for Theoretical Physics στο Ontario του Canada ήθελαν να ερευνήσουν αν ο χρόνος, όπως και η ύλη, συμπεριφέρεται διαφορετικά στην κβαντική κλίμακα. Οι ερευνητές ανέπτυξαν ένα μοντέλο, βασισμένοι στο φαινόμενο της δράσης από απόσταση, όπου αντικατέστησαν τον χώρο με τον χρόνο. Επομένως, όπως η διεμπλοκή δείχνει, τα αντικείμενα συνδέονταν παρά το στοιχείο του χρόνου, ή οι πληροφορίες στην ουσία ταξίδεψαν ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός.
Αλλά, αν η αιτιότητα πηγαίνει αντίστροφα, αυτό θα σήμαινε ότι το μόριο στο παρόν θα μπορούσε να επηρεάσει το μόριο του παρελθόντος. Αυτό επίσης σημαίνει ότι όχι μόνο τα δύο μόρια συνδέονται, αλλά επίσης ότι αλληλεπιδρούν, ανεξαρτήτως του χρόνου. Γι’ αυτό και οι κβαντικές θεωρίες δείχνουν πως ο,τι συμβαίνει στο παρόν μπορεί να αλλάξει αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Ο χρόνος λοιπόν δεν υπάρχει με τον τρόπο που τελικά εμείς τον έχουμε αναλύσει και κατανοήσει. Τέλος, αυτό πιθανώς να σημαίνει ότι οι επιλογές μας στο παρόν επηρεάζουν το τι έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν.
Η κβαντική διεμπλοκή υφίσταται, ανεξαρτήτως του χρόνου, κάτι που δείχνει ότι δύο κομμάτια ύλης (φυσικά συστήματα) μπορούν να εμπλακούν μεταξύ τους στον χρόνο.
Η κβαντική διεμπλοκή (αποκαλούμενη
και κβαντικός εναγκαλισμός) είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο σωματίδια ή
ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας τις
κυματοσυναρτήσεις τους, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως
του χώρου που
μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο
του σύμπαντος και
συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, φαίνεται
είτε πως η πληροφορία μπορεί
να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα,
είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε
σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.
Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό
φαινόμενο και παρατηρείται σε πειράματα, όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε
μεγαλύτερες κλίμακες.
Η προέκταση της κβαντικής διεμπλοκής, με
την προϋπόθεση πως συνέβη η μεγάλη
έκρηξη, είναι πως τα πάντα, αφού δημιουργήθηκαν μαζί, είναι ακόμα
συνδεδεμένα μεταξύ τους, «ακουμπούν» υπό μία έννοια ακόμα το ένα το άλλο. Έτσι,
ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν
χωριστά αντικείμενα. Υπό την έννοια αυτή, η κβαντική διεμπλοκή κάνει να
καταρρέει η εμπειρία του ανθρώπου για τον χώρο.
Ο κβαντικός εναγκαλισμός
(διεμπλοκή) αναφέρει ότι σε ένα σύστημα το οποίο αποτελείται από ένα ή
περισσότερα υποσυστήματα, δεν μπορούμε να αποδώσουμε μια συγκεκριμένη κβαντική
κατάσταση στο κάθε υποσύστημα τη στιγμή που τα αντίστοιχα σωμάτια δεν έχουν
δικές τους ιδιότητες. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μέτρηση του ενός, επιφέρεται
αυτομάτως η αλλαγή των ιδιοτήτων του άλλου, όσο μακριά και αν είναι το ένα από
το άλλο.
Κατεγράφη
για πρώτη φορά η εικόνα κβαντικής διεμπλοκής.
Φυσικοί
κατάφεραν, για πρώτη φορά στην ιστορία, να τραβήξουν φωτογραφία μιας ισχυρής
μορφής κβαντικής διεμπλοκής, ονόματι διεμπλοκή Μπελ- παρέχοντας έτσι
οπτικά στοιχεία για ένα αινιγματικό φαινόμενο το οποίο ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε
κάποτε χαρακτηρίσει «αλλόκοτη δράση σε απόσταση».
Δύο σωματίδια τα οποία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να παραμείνουν συνδεδεμένα, μοιραζόμενα τις φυσικές τους καταστάσεις (έχοντας την ίδια κατάσταση, την ίδια στιγμή), όποια και αν είναι η απόσταση που τα χωρίζει. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως κβαντική διεμπλοκή και αποτελεί βασικό πυλώνα της κβαντομηχανικής.
Όπως αναφέρεται σε ανάρτηση στο Phys Org, ο Αϊνστάιν θεωρούσε την κβαντομηχανική «αλλόκοτη» (ή «στοιχειωμένη», spooky) εξαιτίας του γεγονότος πως η αλληλεπίδραση εξ αποστάσεως μεταξύ των δύο σωματιδίων ήταν ταυτόχρονη- κάτι που φάνταζε ασύμβατο με στοιχεία της θεωρίας της σχετικότητάς του. Αργότερα ο Σερ Τζον Μπελ «επισημοποίησε» την έννοια αυτής της αλληλεπίδρασης περιγράφοντας μια ισχυρή μορφή διεμπλοκής που παρουσιάζει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αν και η διεμπλοκή Μπελ αξιοποιείται σήμερα σε πρακτικές εφαρμογές, όπως οι κβαντικοί υπολογιστές και η κρυπτογράφηση, δεν είχε καταγραφεί ποτέ σε εικόνα.
Σε επιστημονικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Science Advances, ομάδα φυσικών του University of Glasgow περιγράφουν πώς κατάφεραν να κάνουν το φαινόμενο ορατό σε εικόνα για πρώτη φορά: Αυτό που έκαναν ήταν να δημιουργήσουν ένα σύστημα το οποίο ρίχνει μια ροή φωτονίων σε διεμπλοκή από μια κβαντική πηγή σε «μη συμβατικά αντικείμενα»- που προβάλλονται σε υλικά υγρών κρυστάλλων, τα οποία αλλάζουν τη φάση των φωτονίων καθώς αυτά διέρχονται.
Οι επιστήμονες έστησαν μια υπερευαίσθητη κάμερα, ικανή να εντοπίζει μεμονωμένα φωτόνια, που θα τραβούσε φωτογραφία μόνο όταν «έβλεπε» τόσο ένα φωτόνιο, όσο και το σε διεμπλοκή ζεύγος του, δημιουργώντας έτσι μια ορατή καταγραφή της διεμπλοκής των φωτονίων.
Ο Dr. Πολ
Αντουάν Μορό, επικεφαλής συντάκτης της έρευνας, δήλωσε πως η εικόνα που
κατεγράφη είναι μια «κομψή επίδειξη μιας θεμελιώδους ιδιότητας της φύσης, που
τη βλέπουμε για πρώτη φορά υπό τη μορφή εικόνας. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό
αποτέλεσμα, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υπάρξει πρόοδος στον
ανερχόμενο τομέα των κβαντικών υπολογιστών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου