2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1822, ΠΑΣΧΑ, ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ, ΣΤΗΝ ΧΙΟ

 

1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1822, Μεγάλο Σάββατο, 1η Απριλίου 1822 καίγεται η Σχολή της Χίου, σφαγιάζονται σχεδόν όλοι, ακόμα και οι λεπροί. ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΕΙ Ο ΒΑΧΙΤ ΠΑΣΑΣ: «ΣΦΑΞΑΜΕ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΡΙΕΣ».

Στις 2 Απριλίου 1822 (Πάσχα) μπαίνουν οι Τούρκοι (15.000 άνδρες) στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά από ένα μικρό άνοιγμα που υπήρχε στον περίβολο και σφαγιάζουν τους 3.000 Χιώτες που είχαν κρυφτεί. Στη συνέχεια πυρπολούν το μοναστήρι. Την ίδια μέρα το ίδιο γεγονός γίνεται και στη Νέα Μονή. Η κατάσταση γενικεύεται και σε άλλα χωριά της Χίου. 

Η νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα 2 Απριλίου 1822 ο ιεροκήρυκας της Μητρόπολης Χίου  Ιάκωβος Μαύρος τελούσε τη λειτουργία στο Μοναστήρι του Αγίου Μηνά. Οι κανονιοβολισμοί των Τούρκων προξένησαν ρήγμα που επέτρεψε την είσοδο του μαινόμενου στίφους των πολιορκητών. Όλοι οι αγωνιστές που υπεράσπιζαν το Μοναστήρι έπεσαν μαχόμενοι και μετά ξεκίνησε η σφαγή. Όσοι χριστιανοί δεν κατάφεραν να μπουν στο Καθολικό της Μονής, σφαγιάστηκαν. Μέσα στο ναό ήταν τόσος ο συνωστισμός που οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να ανοίξουν την πόρτα. Αφού ξήλωσαν ένα μέρος της στέγης, έριξαν αναμμένα στουπιά και τους έκαψαν όλους ζωντανούς. Το ίδιο έκαναν και στη δεξαμενή του μοναστηριού, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε εμπρησμός. 

Τον ηγούμενο Θεοδόσιο Λουφάκη τον ανασκολόπισαν στον ιστό της Αναστάσεως, ενώ έκαψαν τον ιερομόναχο  Θεοδόσιο Κουμάκη. 

Τον παπά Ιάκωβο Μαύρο που αρνήθηκε να προσκυνήσει το Κοράνιο, αφού τον βασάνισαν, τον θανάτωσαν χτυπώντας τον με χατζάρι στο κεφάλι. Ο Βαχήτ Πασάς στα Απομνημονεύματά του αναφέρει: 

«Όλους που βρέθηκαν μέσα στο μοναστήρι τους αποκεφάλισαν Και τα σφαγμένα κεφάλια των σκοτωμένων τα έστειλαν στον τοποτηρητή, ο οποίος φιλοτιμήθηκε να ανταμείψει με πλούσια δώρα τον ηρωισμό και την αφοσίωση των γενναίων στρατιωτών μας, που πολέμησαν για την τιμή και τη θρησκεία». 

Οι Σαμιώτες μαχητές εγκατέλειψαν τη Χίο και έπλευσαν προς τα Ψαρά. 

Την Τετάρτη 5 Απριλίου του 1822 βγάζει ανακοίνωση ο Καρά Αλής, πως όσοι Χιώτες παραδώσουν τα όπλα τους και επιστρέψουν στην πόλη, θα αφεθούν ελεύθεροι (αμνηστία). Μάλιστα εξασφάλισαν οι Τούρκοι και επιστολή του φυλακισμένου Μητροπολίτη και των Δημογερόντων, η οποία ανέφερε τις ειλικρινείς προθέσεις των Τούρκων. 

Οι πρόξενοι της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Γαλλίας ανέλαβαν να μεταφέρουν την πρόταση στους Χιώτες και να τους πείσουν. Οι Χιώτες εμπιστεύθηκαν τους πρόξενους και άρχισαν να επιστρέφουν και να παραδίδουν τα όπλα τους. Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, οι Τούρκοι αθέτησαν το λόγο τους και άρχισαν να σφάζουν όσους κατέβαιναν στην πόλη. Η μεγάλη σφαγή συνεχίστηκε και στην κεντρική Χίο (Βροντάδο , Πιτυός, Θυμιανά και μετά Βορειόχωρα). 

Στο ακρωτήρι του Κάβο Μελανιός, απέναντι από τα Ψαρά βρήκαν καταφύγιο περίπου 10.000 Χιώτες και περίμεναν τα ψαριανά πλοία να τους μεταφέρουν στα Ψαρά. Δυστυχώς όμως η μεγάλη θαλασσοταραχή τους στάθηκε εμπόδιο και σφαγιάσθηκαν σχεδόν όλοι από τους Τούρκους με απερίγραπτη λύσσα. Ήταν τόσο πολύ το αίμα των αθώων, που η θάλασσα «μελάνιασε» γύρω από τον κάβο και την παραλία.

Γάλλος ιστορικός και περιηγητής Πουκεβίλ:

«Είναι αδύνατον να παραστήσει ο κάλαμος ή ο άνθρωπος να φανταστεί, εάν δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας, πόσα και ποία είδη τραγικών σκηνών ακολούθησαν σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, στη σχεδόν μη υπάρχουσαν πλέον Χίον. Ούτε όμως και ο αυτόπτης μάρτυρας μπορεί να ανακαλέσει τα πάντα στη μνήμη του, ούτε ο ακροατής μπορεί να πιστέψει, ότι αυτά συνέβησαν…

…Στους δρόμους σφάζουν αδιακρίτως. Στα σπίτια πνίγουν τους γέροντες, τις γυναίκες και τα παιδιά…ο φανατισμός και η βαρβαρότητα κρατατώντας στο χέρι το ξίφος και το δαυλό έσφαζαν, έκαιαν, αφάνιζαν….

…. Γυναίκες σύρονται από τα μαλλιά και βιάζονται εν μέσω νεκρών και θνησκόντων. Δερβίσες οινοβαρείς χορεύουν γύρω από τους σωρούς των πτωμάτων. Στρατιώτες συγκεντρωμένοι γύρω από την πυρά ασχολούνται άλλοι εις το να στήνουν πυραμίδες κεφαλών, στην κορυφή των οποίων μπήγουν τις σημαίες τους, και άλλοι εις το να κατασκευάζουν αρμαθιές από αυτιά, για να στολίσουν τις πρύμνες των οθωμανικών πλοίων. Οι δε εμίρηδες πετούν εις το αίμα και το βόρβορο των ρυακίων τις εικόνες του Χριστού και τα λείψανα των αγίων, βλαστημώντας τα μυστήρια του Σταυρού και τη θεότητα του Σωτήρος».

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ