ΦΥΣΙΚΟΣ Tony Rothman: «Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΧΑΖΕΝΕΡΛ ΤΟΥ 1904 ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟ 1905».

 

ΚΑΡΠΑΘΟΣ: ΚΑΤΕΦΘΑΣΑΝ - ΠΑΝΩ ΣΕ ΠΟΛΥΤΕΛΗ ΘΑΛΑΜΗΓΟ - 100 ΝΕΟΙ ΕΠΟΙΚΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ. ΑΠΑΙΤΗΣΑΝ ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ. ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΜΟΝΙΜΗΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΟΥΣ. Υφυπουργός Περιβάλλοντος Γιώργος Αμυράς: "8 Σομαλοί ισλαμιστές βρίσκονταν στην Δαδιά πριν εκδηλωθεί η πυρκαγιά".

 

2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1950: ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ.

 

Η συμβίωση Φυσικής και Μαθηματικών. Πώς ο διάσημος έλληνας μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής ανίχνευσε τα όρια των δύο επιστημών.

 Ζήνων Παπαζάχος: "Εκανε λάθος ο Αϊνστάιν; Νέα, διεθνής μελέτη αμφισβητεί τη θεωρία της σχετικότητας". 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΑ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ. ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ Ο 8ΧΡΟΝΟΣ «ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΛΛΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.

 ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ;

ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΑΝ 6 ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΕΘΕΤΕ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.

 

 

 

 

Φριτς  Χάζενερλ  (Fritz Hasenöhrl,  1874 - 1915), ο πιο σημαντικός Αυστριακός   φυσικός της εποχής του,  ο  αυθεντικός  δημιουργός  της  θεωρίας  της  σχετικότητας.

 

 Άρθρο ξένων  επιστημόνων: «Άραγε ο Αινστάιν ανακάλυψε τo E = mc² ή όχι;» 

 

Πηγή: Physics World  Ελεύθερη μετάφραση- επιλογή: Τίνα Νάντσου,  Πέμπτη, 25 Αυγούστου 2011

 

Ποιος ανακάλυψε πρώτος  τον τύπο 

E = mc2;

 
   

 Όπως μπορείτε να υποθέσετε, δεν είναι ένα τόσο εύκολο θέμα να το απαντήσουμε. 

 Επιστήμονες  από την εποχή των  James Clerk Maxwell και  Max von Laue των αρχών του 20ου αιώνα έχουν προταθεί ως αυτοί που πραγματικά ανακάλυψαν την ισοδυναμία  μάζας-ενέργειας η οποία στις μέρες μας  πιστώνεται στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας.  Οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν γεννήσει πρωτοσέλιδα που κατηγορούν τον  Αϊνστάιν για λογοκλοπή, αλλά πολλοί ισχυρισμοί είναι  πλαστοί  ή υποστηρίζονται ελάχιστα.

Ωστόσο, τώρα δύο φυσικοί έδειξαν  ότι ο περίφημος τύπος  του Αϊνστάιν έχει μια πολύπλοκη και κάπως διφορούμενη γέννηση - η οποία μικρή σχέση έχει  με την Σχετικότητα.  
Η πιο κοντινή σχέση  για τον τύπο E = mc²  αποδίδεται με τον Fritz Hasenöhrl, καθηγητή φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.

Σε ένα έγγραφο του  1904   ο  Hasenöhrl  σαφώς κατέγραψε την εξίσωση E = 3/8mc².

Από που πήρε αυτή την εξίσωση  και γιατί  η σταθερά της αναλογίας ήταν λάθος;

Ο Stephen Boughn του Haverford College στην Πενσυλβάνια και ο Tony Rothman από το Πανεπιστήμιο του Princeton εξέτασαν το θέμα και το παρουσίασαν πρόσφατα με  μία δημοσίευση στο preprint arXiv. 

 
Ο  Hasenöhrl έχει συγκεκριμένη  φήμη, συνήθως αποκαλείται ως ο αντι-Einstein. 


ΧΑΖΕΝΕΡΛ,  Ο  ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ΠΟΥ  ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΤΗΝ  ΙΣΟΔΥΝΑΜΙΑ  ΜΑΖΑΣ - ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ. 

Η φήμη του ως ο άνθρωπος που ανακάλυψε πραγματικά την εξίσωση E = mc² οφείλεται σε μεγάλο βαθμό τις προσπάθειες του αντισημίτη  και φιλοναζιστή νομπελίστα Φυσικού Philipp Lenard, ο οποίος προσπάθησε να διαχωρίσει το όνομα του Αϊνστάιν από την θεωρία της Σχετικότητας, έτσι ώστε να μην θεωρηθεί η θεωρία της Σχετικότητας προϊόν της "Εβραϊκής επιστήμης". 

Όμως όλη αυτή η προσπάθεια δεν βοήθησε καθόλου τον Hasenöhrl.

Μαθητής του Ludwig Boltzmann και διάδοχος του στη Βιέννη έλαβε την αναγνώριση από τον Έρβιν Σρέντιγκερ, μεταξύ άλλων. 

"Ο Hasenöhrl ήταν ίσως ο μεγαλύτερος αυστριακός φυσικός της εποχής του", είπε Rothman στο physicsworld.com. Θα μπορούσε να πετύχει πολύ περισσότερα αν δεν είχε σκοτωθεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η σχέση της ενέργειας και της μάζας αποτελούσε θέμα συζήτησης πολύ πριν το εξετάσει ο Hasenöhrl.

 Ο Henri Poincaré είχε δηλώσει ότι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία έχει ορμή και επομένως και μάζα, σύμφωνα με την εξίσωση  E = mc². Ο Γερμανός φυσικός Μαξ Αβραάμ υποστήριζε ότι ένα κινούμενο ηλεκτρόνιο αλληλεπιδρά με το δικό του πεδίο, το E₀, και αποκτά φαινομενική μάζα που δίνεται από την εξίσωση   E₀ = 3/4 mc². Όλα αυτά με βάση την θεωρία της κλασικής ηλεκτροδυναμικής, και με την παραδοχή της θεωρίας του αιθέρα. "Οι Hasenöhrl, Poincaré και Αβραάμ καθώς και άλλα μέλη της τότε επιστημονικής κοινότητας υποστήριξαν ότι πρέπει να υπάρξει μια αδρανειακή μάζα που να συνδέεται με την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, αν και διαφωνούσαν για την σταθερά της αναλογίας", λέει ο Boughn.

Ο Robert Crease, φιλόσοφος και ιστορικός της επιστήμης στο πανεπιστήμιο Stony Brook στη Νέα Υόρκη, συμφωνεί. «Οι ιστορικοί λένε συχνά ότι, δεν αν δεν υπήρχε ο Αϊνστάιν, η επιστημονική κοινότητα θα οδηγούνταν στην θεωρία της σχετικότητας σύντομα», λέει. 

"Τα γεγονότα τους ωθούσαν ουρλιάζοντας προς αυτή την κατεύθυνση." 

Η εργασία των Boughn και Rothman δείχνει ότι ο  Hasenöhrl ήταν ο επικεφαλής αυτής της κατεύθυνσης.

Μήπως ο Αϊνστάιν γνώριζε το έργο του  Hasenöhrl; 

«Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά είμαι αρκετά σίγουρος ότι ο Αϊνστάιν πρέπει να το γνώριζε και αποφάσισε να το κάνει καλύτερο», λέει ο Ρόθμαν.  Σε κάθε περίπτωση, ο Αϊνστάιν υποστήριξε την σημασία της σχέσης μάζας-ενέργειας, όταν αυτό αμφισβητήθηκε από τον Johannes Stark. 

  ΟΙ  ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ  ΦΥΣΙΚΟΙ  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ  ΣΤΗΝ  ΠΡΩΤΗ  ΔΙΑΣΚΕΨΗ  ΣΤΟ  SOLVAY  ΤΟ  1911.

Robert Goldschmidt, Max Planck, Heinrich Rubens, Arnold Sommerfeld,
Frederick Lindemann, Maurice de Broglie, Martin Knudsen, Fritz Hasenöhrl,
Georges Hostelet, Edouard Herzen, James Hopwood Jeans, Ernest Rutherford,
Heike Kamerlingh Onnes, Albert Einstein, Paul Langevin.
Seated:   Walther Nernst, Marcel Brillouin, Ernest Solvay, Hendrik Lorentz, Emil Warburg,
Jean-Baptiste Perrin (reading), Wilhelm Wien (upright), Marie Curie, Henri Poincaré.

Και ο Hasenöhrl και ο Αϊνστάιν ήταν παρόντες στην περίφημη πρώτη διάσκεψη στο Solvay το 1911, μαζί με τους περισσότερους μεγάλους φυσικούς της εποχής τους.

 "Μπορούμε να φανταστούμε τις συνομιλίες που είχαν  μεταξύ τους ", λένε οι Boughn και Rothman.







  ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ  ΖΗΝΩΝΟΣ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΥ  

1.   O  ΧΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΑΪΝΣΤΑΪΝ:


  
  Στο  βιβλίο  του:  "ΦΥΣΙΚΗ  ΚΑΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ"  (σελίδα  146)  ο  Χάιζενμπεργκ,  με  έμμεσο  τρόπο,  (δια  τον  φόβο  των  ιουδαίων),  αναφέρει:  "για  να  κάνει  κανείς  αυτό  το  βήμα  στην  μαθηματική  αναπαράσταση  της  φύσης,  δεν  χρειαζόταν  ΤΙΠΟΤΑ  περισσότερο  από  την  συνεπή  εφαρμογή  του  μετασχηματισμού  Λόρεντς".     


 Στην  σελίδα  162  πάλι,  του  ιδίου  βιβλίου,  παραπονιέται  ότι:  "η  δική  μας  κβαντική  θεωρία,  η  οποία  δεν  είχε  την  επιτυχία  της  θεωρίας  της  σχετικότητας..."
  Ο  Χάιζενμπεργκ  γνωρίζει  καλά,  αλλά  φοβάται  να  το  αναφέρει,  ότι  η  δική  τους,  πολύ  σπουδαιότερη  και  πολυπλοκότερη  κβαντική  θεώρηση  του   κόσμου,  δεν  είχε  την  υποστήριξη   των  διεθνών  ΜΜΕ,  τα  οποία   βρίσκονταν  και  βρίσκονται  στα  χέρια  ιουδαίων,  οι  οποίοι  εκβιάζουν  και  επιβάλλουν,  ποιον  θα  πρέπει  να   προσέξει  και  να  θεοποιήσει  ο  κόσμος.        

Ο  Αϊνστάιν  μισούσε  την  Κβαντομηχανική.  Και  περισσότερο  απ' όλα  μισούσε  την  ερμηνεία  της  από  την  Σχολή  της  Κοπεγχάγης.  

Ούρλιαζε:  "Ο  Ιεχωβά  δεν  παίζει  ζάρια".  

Δεν  γνωρίζουμε  γιατί  αντιτάχθηκε  τόσο  σ' αυτή  την  θεωρία.   

Ίσως  επειδή  δεν  μπορούσε  να   παρακολουθήσει  την  μαθηματική  θεμελίωση;  Δεν  ήταν δυνατόν  να έχει  κάθε  μέρα  δίπλα  του  τον  Καραθεοδωρή  να  τον  διδάσκει  προχωρημένα  Μαθηματικά.

Τελικά  βέβαια  και  εδώ  είχε  άδικο.  Η  Κβαντομηχανική  κυριάρχησε  και  αποδείχτηκε  ότι  είναι  η  Φυσική  του  παρόντος  και  του  μέλλοντος.  








2.   ΣΤΗΝ  ΕΠΙΣΗΜΗ  ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ  ΤΟΥ  ΑΪΝΣΤΑΪΝ:  "ΝΑΙ  ΤΟΝ  ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ  ΤΥΠΟ  ΤΟΝ  ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ  Ο  ΧΑΖΕΝΕΡΛ,  ΑΛΛΑ  Ο  ΝΟΜΟΣ  ΤΟΥ  ΑΪΝΣΤΑΪΝ  ΕΙΝΑΙ  ΠΙΟ  ΓΕΝΙΚΟΣ".

  Ο  επιστημονικός  βιογράφος  και  προσωπικός  φίλος  του  Αϊνστάιν  Φίλιππος  Φρανκ  δεν  θα  μπορούσε  να  αγνοήσει  τον  Χάζενερλ,  γιατί  ο  συγκεκριμένος  

τύπος  της  φυσικής  επιστήμης,  όση  προπαγάνδα  και  να  υπάρξει  από  τα  

διεθνή  ΜΜΕ,  βγάζει  μάτι  ότι  διατυπώθηκε  από  άλλο  επιστήμονα,  ένα  χρόνο  πριν  τον  αναμασήσει  ο  Αϊνστάιν.  Έτσι  στην  επίσημη  βιογραφία  «Αϊνστάιν,  

η  ζωή  και  η  εποχή  του»,  που  έγραψε  για  τον  Αϊνστάιν  και  που  

μεταφράστηκε  στα  Ελληνικά,  εκδόσεις  Γ.  Λαδιά,  Αθήνα  1978,  γράφει  για  

τον  Χάζενερλ, σελίδα  238:

«Στις  σημειώσεις  εκείνων  που  θέλουν  να  αποφύγουν  με  κάθε  τρόπο  να   αναφέρουν  το  όνομα  του  Αϊνστάιν,  ο  νόμος  της  μετατροπής  της  

 μάζας  σε  ενέργεια  παρουσιάζεται  συχνά  σαν  «αρχή  του  Χάζενερλ».

  

(Σημείωση:  117  χρόνια  μετά  μάλλον  συντεταγμένα  όλα  τα  πρόβατα  θέλουν  με  κάθε  τρόπο  να  αποφύγουν  να  αναφέρουν  το  όνομα  του  Χάζενερλ).

 Είναι  ίσως  ενδιαφέρον,  για  να  καταλάβουμε  σε  όλες  του  τις  πτυχές  το  

περιβάλλον  μέσα  στο  οποίο δημιουργούσε  ο  Αϊνστάιν  να  θυμίσουμε   πως  γεννήθηκε  αυτή  η  εκ  προμελέτης  απόφαση  για  να  απαλειφθή    το  όνομά  του.

 Ήταν  από  καιρό  γνωστό  πως  όταν  το  φως  πέφτει  σε  μια  επιφάνεια  ασκεί  

επάνω  της  μία  πίεση,  σαν  να  είχαν  εκσφενδονισθή  σωμάτια  εναντίον  της  

επιφάνειας  αυτής.  Από  το  γεγονός  αυτό  ο  Αυστριακός  φυσικός  Χάζενερλ  

είχε  βγάλει  στα  1904,  (δηλαδή  ένα  χρόνο  πριν  τον  Αϊνστάιν),  το  

συμπέρασμα  πως  αν  η  φωτεινή  ακτινοβολία  είναι  κλεισμένη   σε  ένα  δοχείο,  πρέπει  να  εξασκεί  κάποια  πίεση  στα  τοιχώματά  του.  Ακόμη  και  αν  το  

δοχείο  δεν  έχει  υλική  μάζα,  λόγω  της  πίεσης  που  εξασκείται  από  την  

ακτινοβολία  στο  εσωτερικό του,  θα  παρουσίαζε  πάλι  από  την  ενέργεια  της  δύναμης,  τα  ίδια  

φαινόμενα  που  παρουσιάζει  ένα  σώμα  προικισμένο   με  υλική  μάζα.  

Και  αυτή  η  «φαινομένη»  μάζα  είναι  ανάλογη  με  την  ενέργεια  που    περιέχει.  Όταν  το  δοχείο  ακτινοβολεί  μία  ενέργεια  Ε,  η  «φαινομένη»  μάζα  m  θα  μειωθή  σύμφωνα  με  τον  τύπο  E = mc².

Είναι  φανερό  πως  αυτή  η  αρχή  είναι  μία  μερική  μερίπτωση  του  νόμου  του  Αϊνστάιν.  Αν  η  ακτινοβολία  περιέχεται  κι  όλας  μέσα  σε  ένα  σώμα,  η  μάζα  

του  σώματος  αυτού  θα  μειώνεται  όταν  θα  εκπέμπεται  η  ακτινοβολία.  Μα  

ο  νόμος  του  Αϊνστάιν  είναι  πολύ  πιο  γενικός.  Διαπιστώνει  πως  η  μάζα  ενός  σώματος,  από  όποια  ύλη  και  αν  είναι,  μειώνεται  αν  το  σώμα  αυτό  χάνει  

την  ενέργειά  του  κατά  οποιονδήποτε  τρόπο. 

Ο  (νομπελίστας)  Γερμανός  φυσικός  Λέναρντ  και  η  ομάδα  του  ζητούσαν  να  

βρουν  ένα  αντικαταστάτη  για  το  όνομα  του  Αϊνστάιν.  Πολλοί  εξωτερικοί  

παράγοντες  ευνοούσαν  την  εκλογή  του  Χάζενερλ.  Ο  Χάζενερλ  ήταν  έντιμος  

και  ικανός  επιστήμονας.  Κατά  τον πόλεμο  είχε  πολεμήσει  με  τον  αυστριακό  στρατό,  στο  πλευρό  δηλαδή  της  

Γερμανίας,  και  έπεσε  στο  πεδίο  της  τιμής  στα  σαράντα  του  χρόνια.  

Ήταν  λοιπόν  το  ιδεώδες  πρόσωπο  στα  μάτια  των  εχθρών  του  Αϊνστάιν,  ο  ήρωας  και  το  πρότυπο  που  έπρεπε  να  προτείνουν  την  γερμανική  νεολαία,  γιατί  σ’ αυτόν  εύρισκαν  μία  πραγματική   αντίθεση  προς  τον  αφηρημένο   επιπόλαιο  διανοητή  και   διεθνή  σιωνιστή  ειρηνιστή  Αϊνστάιν.         

Ο  θρύλος  ξεκίνησε  με  το  βιβλίο  του  Λέναρτν:  «Μεγάλοι  άνδρες  της  

Επιστήμης».  Ο  συγγραφέας  παρουσίαζε  μία  βιογραφική  σειρά  μεγάλων  

ανδρών,  όπως  ο  Γαλιλαίος,  ο  Κέπλερ, ο  Νεύτων,  ο  Φαρανταίυ  και  άλλοι,  τελειώνοντας  με  τον  Χάζενερλ.  Για  να  

τον  συνδέσει  με  τους  προηγούμενους  ήρωες,  ο  Λέναρντ  έλεγε  γι  αυτό:

«Μουσικός,  αγαπούσε  το  βιολί  του  όπως  ο  Γαλιλαίος  το  λαγούτο  του,  

λάτρευε  την  οικογένειά  του  και  ήταν  ένας  άνθρωπος  με  μια  υπερβολική  

μετριοφροσύνη,  σαν  τον  Κέπλερ».

Πιο  κάτω  έλεγε  για  τα  συμπεράσματα  του  Χάζενερλ:  «Η  εφαρμογή  αυτής  

της  ιδέας  οδήγησε  σε  πολύ  μεγάλες  προόδους,  παρ’  όλον  που  τις  

αποδίδουν  σχεδόν  ολοκληρωτικά  σε  άλλους  ανθρώπους».

Με  το  «άλλους  ανθρώπους»  εννοούσε  καθαρά  τον  Αϊνστάιν».

3.    Πριν από μερικά χρόνια, ο Αμερικανός φυσικός Stephen Boughn διερεύνησε και πάλι ιστορικά τη σχέση μεταξύ των τύπων του Hasenöhrl και του Einstein.   Χωρίς αμφιβολία για τις έξυπνες ανακαλύψεις του Αϊνστάιν, ο Boughn αποτίει επίσης φόρο τιμής στην υψηλή απόδοση του Hasenöhrl.

Συγγραφέας: Stephen Boughn

(Υποβλήθηκε στις 28 Μαρτίου 2013)

"Το 1904, ένα έτος πριν την  εργασία  του Αϊνστάιν σχετικά με την ειδική σχετικότητα, ο αυστριακός φυσικός Fritz Hasenohrl εξέτασε τις ιδιότητες της ακτινοβολίας μέλανος σώματος σε μια κινούμενη κοιλότητα. Υπολόγισε το απαραίτητο έργο  και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ενέργεια της ακτινοβολίας  συσχετίζεται με αυτήν με  μια φαινομενική μάζα τέτοια ώστε 

E = 3/8 mc². Επίσης, το 1904, το Hasenohrl πέτυχε το ίδιο αποτέλεσμα υπολογίζοντας τη δύναμη που απαιτείται για την επιτάχυνση μιας κοιλότητας που έχει ήδη γεμίσει με ακτινοβολία. Στις αρχές του 1905, διορθώνει το τελευταίο αποτέλεσμα σε E = 3/4 mc²". 

4.    Ο   ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ  ΧΑΖΕΝΕΡΛ  (Friedrich Hasenöhrl,  1874 - 1915)  ήταν  σπουδαίος  αυστριακός  φυσικός,  που  σκοτώθηκε  σε  ηλικία  

40  ετών,  πολεμώντας  για  την  πατρίδα  του.

Το  1906   ο  Hasenöhrl  έγινε  αναπληρωτής καθηγητής στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης  και  τον  Σεπτέμβριο του 1907, έγινε  διάδοχος  στην  έδρα  του διάσημου Ludwig Boltzmann (1844 -1906).  

Ο Boltzmann  εκτιμούσε  πολύ  τον Hasenöhrl. 

Ο Fritz Hasenöhrl  θεωρούνταν  μεταξύ των κορυφαίων φυσικών της εποχής του, γι  αυτό  συμμετείχε  το 1911 στην πρώτη Διάσκεψη Solvay στις Βρυξέλλες, όπου  προσήλθε  μόνο  η διεθνής αφρόκρεμα των θεωρητικών φυσικών,  μεταξύ  των οποίων  ο  Max Planck και  ο  Ernest Rutherford.    

Ανάμεσα  στους  ακροατές  στις  παραδόσεις  των  μαθημάτων  του  Χάζενερλ, στα  αμφιθέατρα  του  πανεπιστημίου, ήταν οι  πιό  μεγάλοι φυσικοί της  εποχής  όπως ο  Felix Ehrenhaft και ο  Paul Ehrenfest.

Επιστημονικά ο Hasenöhrl ασχολήθηκε κυρίως με θερμοδυναμικά ζητήματα  σχετικά με τη σχέση μεταξύ μάζας και ενέργειας.

Το 1904 δημοσίευσε το έργο "Η Θεωρία της Ακτινοβολίας σε Κινούμενα Σώματα", το οποίο έλαβε το περίφημο βραβείο Haitinger.  

Ο Hasenöhrl  έφθασε στον τύπο E = 3/8 mc2, οπότε η διαφορά με τον τύπο του Αϊνστάιν βασιζόταν κυρίως σε μια διαφορετική προσέγγιση.

Το γεγονός ότι η ακτινοβολία του μέλανος σώματος έχει αδράνεια επισημάνθηκε αρχικά από τον F. Hasenöhrl.  

Σε ορισμένες  δημοσιεύσεις (1907, 1908) Hasenöhrl επεξεργάστηκε περαιτέρω την εργασία του,  του  1904, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα νέα του αποτελέσματα ήταν τώρα σύμφωνα με τις θεωρίες του Mosengeil και του Planck.

Ωστόσο, παραπονέθηκε για το γεγονός ότι ο Planck (1907) δεν ανέφερε τα  προηγούμενα δικά  του  αποτελέσματα του 1904  (όπως η εξάρτηση της φαινόμενης μάζας από τη θερμοκρασία).

  Το 1908 ο Πλανκ έγραψε ότι τα αποτελέσματα της νέας προσέγγισης του Hasenöhrl από το 1907 ήταν πράγματι ισοδύναμα με εκείνα της σχετικότητας. 

Λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία και τις ικανότητες του Hasenöhrl, θα μπορούσαμε να περιμένουμε και άλλα πολύτιμα έργα του από  τον  σπουδαίο  βιενέζο  φυσικό. Αλλά  ο  αθλητικός  επιστήμονας  Χάζενερλ  είχε  και  μία  άλλη  ιδιότητα,  που  δεν  την  είχαν  διάφοροι  άλλοι:  αγαπούσε  την  πατρίδα  του.   Όταν η πατρίδα του κινδύνεψε, ο έφεδρος αξιωματικός Hasenöhrl προσφέρθηκε εθελοντικά για στρατιωτική θητεία. Το 1915  του  ανατέθηκε για πρώτη φορά στρατιωτική  αποστολή  σε  κατάληψη  ενός φρουρίου στην Κρακοβία.  Αγωνίστηκε ως Oberleutnant ενάντια στους Ιταλούς στο Τιρόλο.  Τραυματίστηκε  στην  μάχη,  ανέκτησε και επέστρεψε  πάλι  στο μέτωπο. Σκοτώθηκε πολεμώντας  ηρωικά  από χειροβομβίδα σε επίθεση στο Όρος Plaut (Folgaria) στις 7 Οκτωβρίου 1915 στην ηλικία των 40 ετών.

"Μια αίσθηση μου λέει ότι το όνομά του θα ήταν διαφορετικό σήμερα", έγραψε  για  τον  Χάζενερλ  ο μαθητής του Erwin Schrödinger όταν έλαβε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1933.

5.   Ο  ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗΣ  ΚΑΙ  Ο  ΑΪΝΣΤΑΪΝ

Τό  θέμα  είναι  τεράστιο.  Θα  κάνω  λίγες  επισημάνσεις.

O  Aινστάιν  ήταν  ένας  άγνωστος  φυσικός,  υπάλληλος  ελβετικού  γραφείου  ευρεσιτεχνιών,  χωρίς  ανώτερες  μαθηματικές  γνώσεις.  Από  την  δουλειά  του  εκεί  έμαθε  να  κλέβει,  να  ξεχωρίζει  και  να  εκμεταλλεύεται  την  εργασία  και  τον  ιδρώτα  των  άλλων,  συνδυάζοντας  τις  ξένες  γνώσεις  κατάλληλα.  Έτσι  όταν  διερωτήθηκε,  όπως  ανέφερε  ο  ίδιος,  πως  θα  ξυρίζεται  και  θα  βλέπει  το  πρόσωπό  του  σε  ένα  καθρέφτη,  αν  πετούσε  με  300.000  χιλιόμετρα,  έψαξε  στο  υλικό  στο  γραφείο  του  και  οι  απαντήσεις  ήταν  ήδη  εκεί  από  τον  Λόρεντς,  τον  Πουανκαρέ,  τον  Χάζενερλ  και  άλλους.  Αφού  τις  συγκέντρωσε  και  τις  ανέπτυξε,  τις  διαμόρφωσε  σε  άρθρο  και  η  λεγόμενη  ειδική  θεωρία  της  σχετικότητας  ήταν  γεγονός.  

Το 1904  ο  Χάζενερλ  δημοσίευσε το έργο του:  «Η Θεωρία της Ακτινοβολίας σε Κινούμενα Σώματα», για  το οποίο έλαβε το περίφημο βραβείο Haitinger.   Ο  πονηρός  υπάλληλος  του  γραφείου  ευρεσιτεχνιών  της    Ελβετίας,  ήταν  από  τους  πρώτους  που  διάβασαν  την  εργασία  του  Χάζενερλ  και,  αφού  έκλεψε  

και  στοιχεία  από  άλλες  μελέτες,  δημοσίευσε  το  1905  το  άρθρο  του  για  την  κίνηση  του  φωτός.  

Γι  αυτό  σήμερα  ο  Ρόθμαν  γράφει  ότι:  

«ο Αϊνστάιν  γνώριζε  την  εργασία  του  Χάζενερλ  και αποφάσισε να την κάνει καλύτερη...».    

Ναι  αυτός  ήταν  ο  πολυδιαφημισμένος  Αϊνστάιν  που  το 1919, μετά το διαζύγιό του με την Μίλεβα  Mάριτς,    παντρεύτηκε την ξαδέλφη του, Έλσα.    Ο  ιουδαίος  Αϊνστάιν μετά  την  (κλεμμένη) επιτυχία  του  ήθελε   πολύ  να   επανέλθει  στις  προαιώνιες  παραδόσεις  των  

χαλδαίων  μάγων  τύπου  Αβραάμ,  από  τους  οποίους  ισχυρίζονται  οι  ιουδαίοι  ότι  κατάγονται. Ως  γνωστόν  οι  εβραιοχαλδαίοι  μάγοι  παντρεύονταν  τις  αδελφές  και  ξαδέλφες  τους.  Η  Σάρα,  η  γυναίκα  του  Αβραάμ  ήταν  ταυτόχρονα  και  αδελφή  του. Είναι γνωστή η ενδογαμία των ιουδαίων, από την οποία πηγάζουν ένα σωρό συγγενείς νευρολογικές διαταραχές, σαν τους περιβόητους χιλιάδες "δαιμονισμένους" που "θεράπευε"  ο Ιησούς στην Παλαιστίνη. 

 

Ο  Αϊνστάιν  το  ίδιο  έκανε  σε  όλη  του  την  ζωή.  Ανακάτευε  τις  ιδέες  των  άλλων  σε  ατελείωτες  συζητήσεις  μαζί  τους  και  μετά  τις  σέρβιρε  κατάλληλα.  Ο  διεθνής  τύπος  που  και  τότε  και  τώρα  ήταν  και  είναι   στα  κατάλληλα  χέρια  πάντα  επέβαλε  στο  κοινό,  αλλά  και  στην επιστημονική  κοινότητα,  ποιόν  θα  έπρεπε  να προσέξουν.  Αυτό  βέβαια  γίνεται  και  σήμερα  για  τους  κατάλληλους  "επιστήμονες",  γεγονός  γνωστό  σε  αυτούς  που  βλέπουν  λίγο  πιο  καθαρά.

Έλληνες  ιστορικοί  των  φυσικών  και  μαθηματικών  φυσικά  δεν  υπάρχουν,  σαν  τους  παραπάνω  ξένους,  για  να  αποδείξουν  ότι  όλες  οι  μαθηματικές  γνώσεις  που  χρησιμοποίησε  ο  Αϊνστάιν  στις  (όχι  δικές  του)  φυσικές    θεωρίες  του,  ήταν  από  άλλους  μαθηματικούς  και  κυρίως  από  τον  Καραθεοδωρή,  πράγμα  που  παραδέχτηκε  και  ο  ίδιος ο  Αϊνστάιν άλλωστε.
Ο  Αϊνστάιν  ήταν  άλλωστε  φυσικός,  χωρίς  καμία  γνώση  των  προχωρημένων  μαθηματικών,  (Διαφορικού  λογισμού,  τοπολογίας,  τανυστικού  λογισμού).

 Όσον  για  τους  έλληνες  επιστήμονες  οι  περισσότεροι  είναι  τσανακογλείφτες  του  ιουδαίου  Αϊνστάιν.
Καμία  ανεξαρτησία  πνεύματος  και  γνώμης.
Οι  απόγονοι  του  Πυθαγόρα,  του  Ευκλείδη,  του  Αρχιμήδη...

 6.    Όταν  οι  εβραίοι  στοχαστές,  λόγιοι  και  δημοσιογράφοι  (που  όπως  ξέρουμε  κυριαρχούν  στα  τελευταία  150  χρόνια),  θέλουν  να  κατοχυρώσουν  τις  απόψεις  τους,  να  κάνουν  πνεύμα  κλπ,  ψάχνουν  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ  σε  γραφόμενα  σύγχρονων  ή  παλιότερων  ιουδαίων  και  βρίσκουν  φράσεις,  ρητά  και  εκφράσεις,  σύντομες  και  χτυπητές  και  τις  πασάρουν  στους  γκοΐμ.  Οι  φράσεις  αυτές των  ατόμων  ιουδαϊκής  καταγωγής, με  την  συνεχή  επανάληψη βραχυκυκλώνουν  τα  μυαλά  των  γκοΐμ  έτσι  ώστε  και  να  μην  μπορούν  να  αναπτύξουν  και  αυτά  αυτόνομη,  ελεύθερη  και  ανεξάρτητη  πνευματική  ιδεολογία  (δηλαδή  μετά την  οικονομική  θέλουν  και  πνευματική  την σκλαβιά των  γκοΐμ).
Οι  αυθεντικοί  ευρωπαίοι και  Έλληνες  λόγιοι,  γνωρίζουν  αυτό   το  κόλπο,  καταλαβαίνουν  που το  πάνε  οι  ιουδαίοι,  ότι  αυτό  γίνεται  επίτηδες,  έτσι  ώστε  η  διανόηση του  ελληνοευρωπαϊκού  πνεύματος  να  εγκλωβιστεί  σε  μία  αέναη  επανάληψη  του  Ιουδαϊκού  πνεύματος  είτε αυτό  λέγεται   παλαιοδιαθηκικό  ταλμούδ,   είτε  ιουδαιοχριστιανισμός,  είτε  ισλάμ,  είτε  Μαρξ -σιωνισμός,  είτε  όλη  η  νεότερη  φιλοσοφική  και  πνευματική  ιουδαϊκή  σαβούρα.
Έτσι  οι  ευρωπαίοι  γνώστες  προσέχουν  πολύ  και αποφεύγουν  ΕΠΙΤΗΔΕΣ  κάθε  αναφορά  σε  ρητά  και  σχόλια  των  ιουδαίων,  όσον  επιτυχημένα  και  να φαίνονται,  και  ψάχνουν  και  αναφέρουν  αποκλειστικά  πνευματικές  ρήσεις  καθαρών  ελληνοευρωπαίων.
Η  συνειδητή  αυτή  αδιάκοπη  πνευματική  μάχη είναι  εμφανής  μόνο  σε  αντιληπτικά και  προκεχωρημένα  πνεύματα  υψηλής νοημοσύνης.
Ε,  ΟΧΙ,  δεν  πρόκειται στην  μάχη των  ιδεών  να  γίνουν  οι ελληνοευρωπαίοι υπόδουλοι  και αντιγραφείς του σημιτικού πνεύματος  και  να  καταντήσουν  να  αναμασούν  ότι  λένε  οι  οικονομικοί  κυρίαρχοι.
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ  ΜΕΙΣ  ΤΟΥΣ  ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΣΟΦΟΥΣ,  ΤΑ ΔΙΚΑ  ΜΑΣ  ΑΝΩΤΕΡΑ  ΠΝΕΥΜΑΤΑ,  ΣΤΑ  ΟΠΟΙΑ  ΜΠΟΡΟΥΜΕ  ΝΑ  ΑΝΑΤΡΕΧΟΥΜΕ  ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ  ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ,  ΑΡΩΓΗ   ΚΑΙ  ΒΟΗΘΕΙΑ.





ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

   Υ.Γ.   1.

ΈΝΑΣ  ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΚΑΤΑΛΑΒΕ  ΤΙ  ΕΓΙΝΕ. 

(Wikipedia και από ένα παλιό άρθρο του καθηγητή του ΑΠΘ Χάρη Βάρβογλη).

Η βασική διαφορά ενός μαθηματικού  από έναν φυσικό 

Η βασική διαφορά ενός μαθηματικού από έναν φυσικό είναι η εξής: ο μαθηματικός προσπαθεί να δημιουργήσει θεωρίες όσο το δυνατόν γενικότερες, ενώ ο φυσικός θέλει να λύσει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτής της διαφοράς είναι η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας.
Ο Αϊνστάιν διετύπωσε το 1905 αυτή τη θεωρία με σκοπό να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα του πειράματος των Μάικελσον και Μόρλεϊ, ότι δηλαδή η ταχύτητα του φωτός δεν φαίνεται να εξαρτάται από την ταχύτητα της Γης.  

Ένα μήνα πριν από τη δημοσίευση του Αϊνστάιν, ο μεγάλος γάλλος μαθηματικός Ανρί Πουανκαρέ είχε δημοσιεύσει μια δική του θεωρία, η οποία ερμήνευε επίσης σωστά αυτό το πειραματικό αποτέλεσμα.  

 

(Σημείωση:  ο  Αϊνστάϊν  γνώριζε  καλά  όλες  αυτές  τις  μελέτες.  Ήταν  η  δουλειά  του  στο  ινστιτούτο.  Ποτέ  όμως  δεν  το  ομολόγησε). 

 

Στην ιστορία έμεινε όμως η θεωρία του Αϊνστάιν λόγω του φυσικού χαρακτήρα της και της οικονομίας των υποθέσεών της.
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1904, ο Henri Poincaré (1854-1912) μιλάει στο συνέδριο της επιστήμης στο Saint-Louis, με τίτλο οι Αρχές της Μαθηματικής Φυσικής, όπου ορίζει:
« Η αρχή της σχετικότητας, σύμφωνα με την οποία οι νόμοι των φυσικών φαινομένων πρέπει να είναι ίδιοι για έναν σταθερό παρατηρητή όπως για έναν παρατηρητή που μεταφέρεται μαζί με μια ομοιόμορφη κίνηση. έτσι ώστε να μην έχουμε και δεν μπορούμε να έχουμε κανένα μέσο για να διακρίνουμε αν είμαστε 

ή όχι μαζί σε μια τέτοια κίνηση.»
Έτσι, ο Poincaré επεκτείνει τη σχετικότητα της κίνησης σε όλους τους νόμους της φυσικής. Ωστόσο, θα διαπιστώσουμε ότι η επιστημολογική κατάσταση της αρχής δεν είναι αυτή μιας θεμελιώδους αρχής, αλλά μάλλον μιας κοινής νομοθεσίας της φυσικής που επαληθεύεται (ή αλλιώς ακυρώνεται) με πειραματισμό.
Ωστόσο η θεωρία του Πουανκαρέ βασιζόταν σε τρεις υποθέσεις, ενώ η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας μόνο σε δύο. Επιπλέον, οι δύο υποθέσεις του Αϊνστάιν έχουν έναν γενικό φυσικό χαρακτήρα:
1ον. Οι νόμοι της Φυσικής είναι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές που κινούνται ευθύγραμμα και ισοταχώς και 
2ον. Το φως διαδίδεται στο κενό με ταχύτητα 300.000 χλμ. το δευτερόλεπτο.
Η μαθηματική εφαρμογή αυτών των δύο υποθέσεων έδειξε ότι η θεωρία του Αϊνστάιν είναι ισοδύναμη με αυτήν του Πουανκαρέ, οι υποθέσεις της οποίας όμως είχαν μαθηματικό χαρακτήρα. 

Για τον φυσικό χαρακτήρα της και την οικονομία των υποθέσεων έμεινε τελικά στην Ιστορία η θεωρία του Αϊνστάιν. 
Ακόμα, ο Poincaré ήταν σίγουρα ένας μεγάλος και σημαντικός πρόδρομος μεταξύ όλων των φυσικών και μαθηματικών που έπαιξαν ρόλο στην ιστορία της θεωρίας της ειδικής σχετικότητας. 

ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗΣ

Αξίζει να σημειωθεί ότι, 20 χρόνια μετά τη δημοσίευση της Ειδικής Σχετικότητας, το αναλυτικό μυαλό του μαθηματικού Καραθεοδωρή κατάφερε να διατυπώσει ένα μικρότερο σύνολο υποθέσεων από αυτές του Αϊνστάιν, για να καταλήξει σε ένα σύνολο από θεωρίες γενικότερες από την ΕΘΣ. Με άλλα λόγια δημιούργησε μια μαθηματική θεωρία όσο το δυνατόν γενικότερη, από την οποία προκύπτει ότι σε κάποιο άλλο σύμπαν ίσως να ισχύει μια διαφορετική μορφή της ΕΘΣ. 

Το τι συμβαίνει στο δικό μας Σύμπαν όμως, που είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα, περιγράφεται από την ΕΘΣ του Αϊνστάιν, η οποία εν τω μεταξύ έχει επιβεβαιωθεί και με ένα πλήθος πειραμάτων. 




   

Υ.Γ.     2.

ΣΤΟ  «PRONEWS»  ΤΗΣ  6  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  2019  ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ,  

ΑΝΩΝΥΜΩΣ,   ΤΟ  ΠΑΡΑΚΑΤΩ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ  ΑΡΘΡΟ -  ΕΡΩΤΗΜΑ  

ΠΡΟΣ  ΤΟΥΣ  ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ:  

ΓΝΩΡΙΖΕΙ  ΚΑΝΕΙΣ  ΣΕ  ΠΟΙΟ  ΒΙΒΛΙΟ  ΤΑ  ΕΓΡΑΨΕ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  Ο  

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ;

Κι όμως ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε την Θεωρία της

 Σχετικότητας

Αποσπάσματα από τον Αριστοτέλη - «Της των δε ενόντων ρευστήν δύναμιν, εις κραταιάν θέσιν ισοκλίνουσα παν εν τη δομή των σμικρών μορίων πλέγμα ουσίας μέγεθος έστι τάδε: η της μάζης πολλαπλότητα εν διαδοχή, δις, μετά μεγέθους τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την μονάδα του χρόνου».

Πράγμα που σημαίνει: Το μέγεθος της περικλειόμενης ενέργειας που συγκρατεί τα μόρια στο πλέγμα της δομής τους είναι: Ο πολλαπλασιασμός της μάζας διαδοχικά δύο φορές, με το μέγεθος τριάντα χιλιάδες φορές το δέκα χιλιάδες (μετρούμενο σε) τρία πόδια προς τη μονάδα του χρόνου.

Δηλαδή: Ε= m: (3: 10.000:10.000) : (3: 10.000:10.000)= m: (3: 10.000:10.000)2 = m; (3: 100.000.000)2=m: (300.000.000)2= m : c2

 Όπου 300.000.000 m/sec = c η ταχύτητα του φωτός.
Σχόλια: τριών μυρίων μυριάδων 3 (χ) 10.000 (χ) 10.000 άρα 300.000.000 m/sec.

Η μονάδα μήκους 3 πόδια (=1 μέτρο) = l m.

Η μονάδα του χρόνου είναι το 1 sec. Άρα η ταχύτητα του φωτός c= 300.000.000 m/sec = 300.000 Km/sec, αφού 1 Km (χιλιόμετρο) = 1000 m.

Εδώ έχουμε να κάνουμε πολλά σχόλια με πρώτο το ότι βασιζόμαστε στην έρευ­να των Άγγλων και των Αμερικανών για την αυθεντικότητα του αραβικού κειμέ­νου. Το βασικότερο όμως των σχολίων είναι το «πώς γνώριζε ο Αριστοτέλης ή οι Άραβες τις σύγχρονες μονάδες μέτρησης; Δηλαδή το μέτρο και το δευτερόλεπτο. Μήπως και τις μονάδες μέτρησης τις πήραν οι «πολύμαθοι κλέφτες της αρχαίας ελ­ληνικής γνώσης» από τους αρχαίους μας προγόνους;

Το μεν δευτερόλεπτο έχει κάποια λογική, αφού είναι το 1/60 του λεπτού (min) που είναι το 1/60 της ώρας (h) που είναι το 1/24 της περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της.

Το μέτρο όμως ή τα τρία πόδια; Εδώ υπάρχει ένα μυστήριο.

Nα δώσουμε όμως και άλλα χωρία από το κείμενο του Αριστοτέλη για την ταχύ­τητα του φωτός. «Την προς άκραν αύξησιν λόγου μεταβολής χώρου, προς χρόνον, 

ουκ εά η φύσις εις μη μετρήσιμον προσάγειν: προσάγει γαρ οσονούπω της μάζης το μέγε­θος εις το μη μετρήσιμον».

Πράγμα που σημαίνει: « Την αύξηση του λόγου του μήκους προς το χρόνο (ταχύτητα) προς ακραία τιμή (όριο της ταχύτητας του φωτός) δεν την επιτρέπει η φύση να φθάσει σε μη μετρήσιμη τιμή (άπειρο). Διότι κάνει και το μέγεθος της μάζας να είναι μη μετρήσιμο (άπειρο)».

Ακριβώς, δηλαδή, ότι λέει και η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Einstein (;) που του την εξήγησε και πλήρως διατύπωσε ο Καραθεοδωρή(ς).

Πάμε παρακάτω στο κείμενο του Αριστοτέλη:

«Την δε χρόνου ροήν πάλιν αίφνης εις βραδύτερον προσάγει». Που σημαίνει: 

«Τη δε ροή του χρόνου την επιβραδύνει άμεσα».

Μιλάμε δηλαδή για τη διαστολή του χρόνου. Όσον αφορά το όριο της ταχύτητας του φωτός ο Αριστοτέλης, όπως τον αντέγρα­ψαν οι Άραβες και όπως πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια απεκάλυψαν οι Άγγλοι, μας λέει-

«Την δε μεταβολήν των θεών νόμος τοιαύτη επιβολή φέρει το μέγεθος μηδέ των τριών μυρίων μυριάδων τριπλών ποδών προς την του χρόνου μονάδα υπερέχειν, μηδέ Ήλιος άλλος αστήρ αντιβαίνειν».

Εδώ έχουμε ένδειξη για το ότι ο Αριστοτέλης έχει διατυπώσει και τη «γενική θε­ωρία της σχετικότητας».

Η μετάφραση είναι: Στη δε μεταβολή (του χώρου προς τον χρόνο, άρα στην 

ταχύ­τητα), ο νόμος των θεών επιβάλλει να είναι μικρότερη από τριάντα χιλιάδες επί δέκα χιλιάδες επί τρία πόδια (ένα μέτρο) προς τη μονάδα του χρόνου (ένα δευτερόλεπτο) και ούτε ο Ήλιος ούτε άλλο άστρο μπορεί να την κάνει να παραβεί (το νόμο).

Η τελευταία φράση δείχνει ότι:

1) Γνώριζε ο Αριστοτέλης ότι ο Ήλιος ήταν απλά ένα άστρο όπως όλα.

2) Γνώριζε ότι τις συνθήκες κίνησης τις ορίζουν τα «βαρυτικά πηγάδια» (gravity wells) των άστρων, και ακόμη και ένα μαύρο άστρο (μελανή οπή) με την τεράστια έλξη του δε μπορεί να εξασφαλίσει ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός.

Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι:

1) Οι υποψίες μας για το ότι ο Einstein κάτι έτοιμο πρέπει να βρήκε όταν διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας επαληθεύονται.

2) Ο Einstein με ειλικρίνεια και εντιμότητα ζήτησε τη βοήθεια του Καραθεοδωρή(ς) που του τα εξήγησε όλα.

3) Στον Αριστοτέλη πλέον μπορούν να αποδοθούν.

α) Ο τύπος E=m:c2 για τη μετατροπή της μάζας σε ενέργεια και αντιστρόφως.

β) Η διαστολή του χρόνου και η συστολή του μήκους .

γ) Το όριο της ταχύτητας του φωτός.

6) Η μέτρηση της ταχύτητας του φωτός.

ε) Η «βαρυτική» θεωρία της γενικής θεωρίας της σχετικότητας.

στ) Η σχέση μάζας – ταχύτητας (όταν απειρίζεται η μία, απειρίζεται και η άλλη).

Τέλος να τονίσουμε ότι ακόμη και αν δεν τα έβγαλε αυτά ο Αριστοτέλης, τότε τα πήρε από κάποια άλλη αρχαιότερη ελληνική πηγή σαν μύστης που ήταν.

Ακόμη και αν οι Άραβες είπαν ψέματα και δεν τα βρήκαν όλα αυτά από τον Αρι­στοτέλη, ας αναρωτηθούμε που τα βρήκανε πριν από εκατοντάδες χρόνια;

Εξάλλου γιατί να μην πάρουν αυτοί τη δόξα; Το πιθανότερο είναι ότι οι Άραβες απλά αντέγραφαν για να σώσουν τη γνώση, χωρίς καν να την κατανοούν.

Αυτούς τους Άραβες αλλά και τους Άγγλους του Imperial College of London τους ευχαριστούμε για τη γνώση που μας έδωσαν και για την αλήθεια που την απεκατέστησαν.

Κάποιοι αντιγράφουν την αρχαία ελληνική επιστήμη και μας την «πλασάρουν» ως δική τους και γεγονός μοναδικό και κοσμοϊστορικό..Ίσως μαθαίνουμε λάθος ιστορία στους νέους…Ίσως πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε αυτά που φοβόμαστε πως θα αλλάξουν όσα έχουμε στο νού μας ως…δεδομένα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ΟΙ  ΣΕΡΒΟΙ  ΓΡΑΦΟΥΝ  ΟΤΙ  ΤΙΣ  ΘΕΩΡΙΕΣ  ΤΟΥ  ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΤΙΣ ΑΝΕΠΤΥΞΕ  Η  ΣΕΡΒΑ  ΓΥΝΑΙΚΑ  ΤΟΥ  ΜΙΛΕΒΑ  ΜΑΡΙΤΣ. 

 

 

 

 

 

Μιλέβα Μάριτς: Η «μαμά» της Θεωρίας της Σχετικότητας

https://tvxs.gr/news/san-simera/mileba-marits-i-mama-tis-theoria-tis-sxetikotitas

 

Η Μίλιτσα Κοσάνοβιτς (kosanovic@mail.com) είναι συγγραφέας και αρχισυντάκτρια του περιοδικού ΖΕΝΙΘ (www.zenithmag.wordpress.com).

Η πρώτη γυναίκα του Αϊνστάιν, η Μιλέβα Μάριτς, του έδωσε πολλές εκπληκτικές ιδέες με την βοήθεια των οποίων έφτασε στην επιτυχία. Αυτή έγραψε τα άρθρα για τη Θεωρία της Σχετικότητας τα οποία ο ίδιος δημοσίευσε υπογράφοντας το όνομά του!»
 
Λένε ότι πίσω από έναν μεγάλο άνδρα κρύβεται πάντα μία μεγάλη γυναίκα. Πίσω από τη πιο διάσημη μεγαλοφυΐα της ανθρωπότητας, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, στεκόταν η Μιλέβα Μάριτς, μία Σερβίδα η οποία, εκτός που γέννησε τρία παιδιά μαζί του, ήταν πολύ πιθανόν να «γέννησε» και την περίφημη Θεωρία της Σχετικότητας κάνοντας όλους τους απαραίτητους μαθηματικούς υπολογισμούς γι’ αυτήν. Και γι’ αυτό το λόγο ίσως ο Αϊνστάιν, όταν πήρε το Βραβείο Νόμπελ κατέθεσε όλο το ποσό στο λογαριασμό της, παρόλο που εκείνη την εποχή ήταν πλέον χωρισμένοι κι εκείνη πάλευε μόνη της να μεγαλώσει τα παιδιά τους…
 
Το μεγαλείο μιας μεγαλοφυΐας μπορεί να το συλλάβει μόνο εκείνος που είναι και ο ίδιος φτιαγμένος από το αντίστοιχο υλικό λεπτεπίλεπτης υφής, υψηλής ποιότητας, που έχει στοιχεία ενός οραματιστή, μιας μεγαλοφυΐας…

Επειδή γεννήθηκε την ημέρα του Άγιου Νικολάου οι γονείς της, Μιλος και Μάρια, πίστευαν ότι ο Άγιος θα την προστατεύει. Όμως γεννήθηκε με εξάρθρωση του γοφού της και σ’ όλη τη ζωή της είχε πολλά προβλήματα εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Όμως, από μικρό κοριτσάκι η Μίτσα, όπως τη φώναζαν χαϊδευτικά, αποδείχτηκε πως ήταν μια θαυμάσια μαθήτρια, το πιο λαμπερό μυαλό του σχολείου, ένα παιδί-θαύμα, οπότε ο πατέρας της, που ήταν ένας πολύ ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, ήθελε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για το μέλλον της κόρης του και να της προσφέρει τις καλύτερες σπουδές που μπορούσε να έχει κανείς στην Αψβουργική Αυτοκρατορία, παρόλο που τότε οι γυναίκες δεν σπούδαζαν, κι ακόμη χειρότερα σε ορισμένα πανεπιστήμια απαγορευόταν η παρουσία των γυναικών.

 
Εκεί γνώρισε και το μελλοντικό της σύζυγο, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, που όταν γνωριστήκανε ήταν μόλις 17 ετών ενώ η ίδια ήταν 21. Η Μιλέβα τότε ήταν μία από τις μοναδικές πέντε γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο που σπούδαζε. Ήταν απόλυτα δοσμένη στην επιστήμη. Είχε παρά πολύ καλές σχέσεις και επικοινωνία με τους καθηγητές της και όλοι έλεγαν πως αυτό το κορίτσι έχει μια εξαιρετική επιστημονική καριέρα μπροστά της. Ήθελε να δείξει και να αποδείξει πειραματικά το θαύμα της ζωής και του θανάτου, να αποκαλύψει το φαινόμενο του σύμπαντός. Μονίμως σκεφτόταν τα ίδια πράγματα όπως π.χ. Έλεγε στους καθηγητές της: «Μετά θα το αποδείξουμε και πειραματικά…» Της άρεσε η Ζυρίχη, τη μάγεψε, αλλά δεν αφηνόταν γιατί είχε σκοπό να τελειώσει τις σπουδές όσο πιο γρήγορα γίνεται, να απελευθερώσει τον πατέρα της από τα έξοδα των σπουδών της. Εδώ στη Ζυρίχη ο κόσμος ήταν πολιτισμένος και «φευγάτος» ταυτόχρονα και μπορούσε να ξεχάσει και το κόμπλεξ της γιατί δεν την κοιτούσαν περίεργα επειδή κούτσαινε ή επειδή ήταν πολύ σοβαρή. Στο Πολυτεχνείο όλοι ήξεραν ότι η Μιλέβα ήταν μια γυναίκα που έχει να προσφέρει πολλά στην επιστήμη.
 
Μέσα της ένωνε την πατριαρχική εικόνα μιας σεμνής και υπάκουης Βαλκάνιας γυναίκας, πρόθυμη να ζήσει μια ζωή όπως θα ταίριαζε σε μια συντηρητική κοινωνία, και γιατί μόνο έτσι μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να έχουν ένα καλύτερο, πιο δίκαιο και πιο ισότιμο μέλλον…

Η μοίρα ήθελε να συναντήσει τον Άλμπερτ στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης όπου σπούδασαν μαζί. Πολύ γρήγορα έγιναν στενοί συνεργάτες που δούλευαν μαζί, σπούδασαν, αλλά και περνούσανε πολλές ώρες μαζί συζητώντας τα θέματα τα οποία λαχταρούσαν και οι δυο. Παρόλο που ο νεαρός Άλμπερτ θα προτιμούσε κανένα από ξανθά, χαζοχαρούμενα και ζωηρά κοριτσάκια για να υλοποιήσει τα ερωτικά του όνειρα, η έλξη της μελαχρινής, με αυστηρές γραμμές προσώπου, κουτσής και τέσσερα χρόνια μεγαλύτερής του Άινσταιν, Μιλέβας, ήταν κάτι πολύ πιο δυνατό και σταθερό λόγω τόσο της εγκεφαλικής επικοινωνίας που είχαν όσο και της προθυμίας της Μιλέβας να βοηθήσει και να υποστηρίξει τον παρορμητικό και αιθεροβάμονα Άλμπερτ που δεν πατούσε και πολύ γερά με τα πόδια του στη γη... Η μοναδική του επιθυμία ήταν πάντα να αγγίξει την κορυφή της παγκόσμιας επιστήμης. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που καθόταν μαζί στη βιβλιοθήκη μέχρι που καθόταν μόνη της, λύνοντας τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, ενώ εκείνος ήταν έξω με παρέα…
 
Φαίνεται πως ήξερε πολύ καλά η Μιλέβα ότι ο Αϊνστάιν δεν νοιάζεται για οικογένεια, γι’ αυτό και έφυγε το 1902 στην πατρίδα της τη Σερβία, όταν διαπίστωσε ότι είναι έγκυος. Εκεί γέννησε ένα κοριτσάκι, τη Λίσερλι, αλλά όμως το άφησε στη Σερβία για υιοθεσία. Όσο έλειπε στη Σερβία, λόγω της εγκυμοσύνης και της γέννας, ο Αϊνστάιν της έστελνε πολλά γράμματα ζητώντας της να τον βοηθήσει με τις μαθηματικές ασκήσεις και εκείνη του έστελνε τη δουλειά της ταχυδρομικώς. Λίγο πριν γεννήσει του είπε ότι περιμένει το παιδί τους για να δει πως θα αντιδράσει... Η Μιλέβα γύρισε ελεύθερη και πάλι για τον Άλμπερτ στη Ζυρίχη και στις 6 Ιανουαρίου του 1903 το ζευγάρι παντρεύτηκε ενάντια στη θέληση της μητέρας του. Μέχρι το θάνατό της δεν άλλαξε τη γνώμη της. Μετά το γάμο τους γεννήθηκαν οι δύο γιοι τους, ο Χανς Άλμπερτ και ο Έντουαρντ, καθώς και πολλές ιδέες για τη Θεωρία της Σχετικότητας, πάνω στις οποίες η Μιλέβα καθόταν καθημερινά, όσο της το επέτρεπαν τα δύο μικρά αγόρια της. Ο Έντουαρντ αποδείχτηκε ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και ο αγώνας της Μιλέβας για να φροντίσει τα παιδιά της ήταν όλο και πιο δύσκολος. Όπως ήρθαν τα παιδιά και η Μιλέβα δεν είχε όλο το χρόνο στη διάθεση της να το μοιραστεί με τον «Καλό» της, ο ίδιος όλο και περισσότερο απομακρυνόταν, έφευγε από το σπίτι…

 
Η Μιλέβα υπέφερε πολύ συναισθηματικά λόγω της καινούργιας κατάστασης. Νοσταλγούσε τις εποχές που καθόντουσαν επί ώρες ανενόχλητοι λύνοντας κάποιο μαθηματικό πρόβλημα… Αυτή δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ικανοποιηθεί με το ρόλο της μητέρας, ελπίζοντας κρυφά ότι δεν θα περάσει πολύς χρόνος που θα γυρίσει στην Επιστήμη. Μέχρι τότε της αρκούσε που συνεργαζόταν στις επιστημονικές εργασίες που θα φέρουν δόξα στον άνδρα της. Ποτέ δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι τίποτα δεν είχε η ίδια από αυτά. Πίστευε ότι εκείνοι οι δύο ήταν ένα.
 
Αυτό το γεγονός διέλυσε ψυχολογικά την Μιλέβα, που έπαθε έναν ισχυρό νευρικό κλονισμό, αλλά κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια της με έναν σκοπό: να μεγαλώσει τα παιδιά τους. Ο Αϊνστάιν από τότε που βρήκε άλλη γυναίκα δεν έδινε καμία σημασία στη Μιλέβα και στα αγόρια τους. Είχε δυο θετές κόρες από την καινούργια.
 
Πίσω της έμειναν μόνο δύο επιστημονικά έγγραφα: ένα για την, που είχε ετοιμάσει για τη διάλεξη του Αϊνστάιν στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, και το δεύτερο είναι ουσιαστικά μια απάντηση που έγραψε στον Μαξ Πλαγκ για την εργασία του σχετικά με τις υπέρυθρες ακτινοβολίες.
 
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σ’ ένα διεθνή συνέδριο Μαθηματικών και Φυσικών, βγήκε μπροστά. «Η πρώτη γυναίκα του Αϊνστάιν, η Μιλέβα Μάριτς, του έδωσε πολλές εκπληκτικές ιδέες με την βοήθεια των οποίων έφτασε στην επιτυχία» είπε. «Αυτή έγραψε τα άρθρα για τη Θεωρία της Σχετικότητας τα οποία ο ίδιος δημοσίευσε υπογράφοντας το όνομά του!»

Αργότερα και ο φυσικός Abram Jofe ισχυριζόταν ότι στα χέρια του έχουν έρθει γνήσια έγγραφα της Θεωρίας της Σχετικότητας που από κάτω είχαν την υπογραφή Μάριτς-Αϊνστάιν. Το μυστικό της πολύπλοκης σχέσης Μιλέβα Μάριτς - Άλμπερτ Αϊνστάιν θέλει ακόμη πολύ φως, περιμένει ακόμη περισσότερη, αντικειμενική και εις βάθος έρευνα…
 

 

 

 

Ακόμη και για τον Αλβέρτο Αϊνστάιν υπάρχουν ορισμένοι ιστορικοί που έχουν διατυπώσει την άποψη πως μερικές από τις θεωρίες του τις ανέπτυξε από κοινού με την πρώτη σύζυγό του Σέρβα Φυσικό Μιλέβα Μάριτς και ίσως να έπρεπε και αυτή να προταθεί για το βραβείο. Η απόψη αυτή, βέβαια, παραμένει εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μιας και δεν έχει αποδειχθεί το αν και κατά πόσο βοήθησε πραγματικά το σύζυγό της στη διατύπωση της θεωρίας της σχετικότητας. Η Μιλέβα δε δημοσίευσε ποτέ μόνη της έργο πρωτότυπο και ίσως η μόνη συνεισφορά της να είχε μείνει στο επίπεδο κάποιων συζητήσεων στο σπίτι με τον Αϊνστάιν.

Πατρίτσια Φάρα,Ιδιοφυείς ανώνυμες γυναίκες που άλλαξαν την επιστήμη, Εκδόσεις Μελάνι.

Σταύρος Καρατζίκος, Αρθρογράφος

Διδάκτωρ Θεωρητικής Φυσικής

 

 

 

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ  "ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ"  21  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  2022

 

http://panusis.blogspot.com/2022/01/blog-post_21.html

 

Αγαπητέ κ. Λευτέρη Πανούση

κατ΄αρχήν σου εύχομαι  ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ.

Στο σημερινό (21.01.2022) άρθρο του ιστολογίου σου  "Ο Κάμπερος, η τρελοκαμπέρω και ο Αϊνστάιν [Του Θ.Χατζηγώγου]" ο Θ. Χατζηγώγος ψέγει - και δικαίως - τον Ανδρέα Δρυμιώτη της εφημερίδας "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ"  για χαμηλού επιπέδου δημοσιογραφία.

Ταυτόχρονα γράφει:  "Συν τοις άλλοις, η εν λόγω ατάκα έρχεται σε αντίθεση και με τους Νόμους της Κβαντομηχανικής (στην οποία στηρίζεται η Θεωρία της Σχετικότητος του Αϊνστάϊν) που λένε πως βεβαίως και ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να πετύχουμε διαφορετικά αποτελέσματα, κάνοντας ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα!.."

Η παραπάνω φράση είναι ένα σπουδαίο ιστορικό και επιστημονικό μαργαριτάρι.

Η θεωρία της Σχετικότητος δεν στηρίζεται στους νόμους της Κβαντομηχανικής, ούτε η Κβαντομηχανική στην Θεωρία της Σχετικότητος. Είναι τελείως διαφορετικές, ανόμοιες και αντίθετες θεωρίες. 

Η θεωρία της Σχετικότητος ασχολείται με τον Μακρόκοσμο, ενώ η θεωρία της Μηχανικής των Κβάντων αναφέρεται στον Μικρόκοσμο. Η Θεωρία της Κβαντομηχανικής αναπτύχθηκε από τον Πλανκ, τον Μπορ και τον Χάιζεμπεργκ  (Σχολή της Κοπεγχάγης). Στην θεωρία της Μηχανικής των Κβάντων στηρίζονται όλες οι κατακτήσεις της νεότερης τεχνολογίας και ηλεκτρονικής και είναι τελείως διαφορετική από την θεωρία της σχετικότητος. Η μαθηματική θεμελίωση έγινε από τον Χάιζεμπεργκ με την δύσκολη και αφηρημένη μέθοδο των Μητρώων ή Πινάκων.

Η θεωρία της Σχετικότητος αποτελείται από δύο τμήματα:  

Α. από την Ειδική θεωρία της Σχετικότητος και 

Β. από την Γενικευμένη Θεωρία της Σχετικότητος.

Η Ειδική θεωρία της Σχετικότητος έχει σχέση με την ταχύτητα του φωτός και την έννοια του ταυτόχρονου και αναπτύχθηκε από διάφορους μαθηματικούς και φυσικούς πριν το 1905 και υποκλάπηκε από τον Αϊνστάιν και εμφανίστηκε σαν δική του το 1905. (Βλέπε άρθρα: 

 Ζήνων Παπαζάχος: Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΦΥΣΙΚΟ ΧΑΖΕΝΕΡΛ ΤΟ 1904. Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΤΗΝ ΥΠΕΚΛΕΨΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΣΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΤΟ 1905. Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΦΥΣΙΚΟΣ Tony Rothman: «Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΧΑΖΕΝΕΡΛ ΤΟ 1904 ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ». (zenonpapazaxos.blogspot.com)  και  Ζήνων Παπαζάχος: "Εκανε λάθος ο Αϊνστάιν; Νέα, διεθνής μελέτη αμφισβητεί τη θεωρία της σχετικότητας". (zenonpapazaxos.blogspot.com)

Επιβεβαιώθηκε με διάφορα πειράματα. 

Η Γενικευμένη θεωρία της Σχετικότητος αναπτύχθηκε από τους ΑΪΝΣΤΆΪΝ και ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ το 1916-17, χειρίζεται την διάσταση Χρόνος σαν κοινή συνιστώσα με τον Χώρο (Χωροχρόνος) και προσπαθεί να διαλευκάνει (χωρίς επιτυχία) το πρόβλημα της φύσεως της Βαρύτητος. Οι μαθηματικές βάσεις της θεωρίας, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Αϊνστάιν, αναπτύχθηκαν από τον Καραθεοδωρή. Η θεωρία είναι  αυτό που λέει: θεωρία. Έχει επιβεβαιωθεί (;) από ελάχιστα δύσκολα πειράματα και βέβαια σήμερα έχει ξεπεραστεί από τις νεότερες θεωρίες των Χορδών και των Μεμβρανών, οι οποίες προσπαθούν να ενοποιήσουν την Κβαντομηχανική του Μικρόκοσμου με την Βαρύτητα, η φύση της οποίας εξακολουθεί να μας διαφεύγει  (θεωρία του Παντός).

ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ