Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Πούτιν: "Οι ΗΠΑ δεν είναι πια μια λευκή χώρα ευρωπαίων, οι λευκοί είναι πλέον μειονότητα στον κόσμο - εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να διατηρήσουμε τον πολιτισμό μας".

 

Γέρασα, Νοτιοανατολικά της Γεννησαρέτ. Παρατηρήστε το ЭIЄ μέσα στους κύκλους.

Η Άγνωστη Διαμάχη Χριστιανισμού & Ελληνισμού

Η Αγνωστη Διαμαχη Χριστιανισμου & Ελληνισμου - Η Αλήθεια που κρύβουν επιμελώς (tapatalk.com)

Ένα χρέος του Χριστιανισμού προς την Αρχαία Ελλάδα

Οι καθηγητές Πολυμνία Αθανασιάδη και Michael Frede αποκαλύπτουν τη σημασία του παγανιστικού μονοθεϊσμού στην όψιμη Ελληνική αρχαιότητα

Ο Χριστός ως Ορφέας

Πολλές φορές γύρω στα Χριστούγεννα οι χριστιανοί έχουν την τάση να επαναπροσεγγίζουν τις αρχές της θρησκείας τους. Ένα – ευαίσθητο – θέμα που δεν αγγίζεται είναι αυτό της σχέσης του Χριστιανισμού με τις λεγόμενες πολυθεϊστικές θρησκείες, ζήτημα που ούτε οι άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Μωαμεθανισμός) προσεγγίζουν συχνά. Με τη σχέση αυτή ασχολείται όμως ένα βιβλίο των εκδόσεων "Clarendon Press” με συγγραφείς την καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Πολυμνία Αθανασιάδη και τον καθηγητή Ιστορίας και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Michael Frede. Στο έργο συμμετέχουν με γραπτά τους και άλλοι πανεπιστημιακοί. Το βιβλίο έχει τίτλο “Pagan Monotheism in Late Antiquity” («Ο παγανιστικός μονοθεϊσμός στην όψιμη αρχαιότητα») και τείνει να αμβλύνει την φαινομενικά μεγάλη διαφορά μεταξύ μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού.

Ήδη απ’ την εισαγωγή του έργου, διατυπώνεται η άποψη ότι, ο Χριστιανισμός δεν επικράτησε επειδή ήταν μια μονοθεϊστική θρησκεία, αλλά διαμορφώθηκε ως τέτοια για να συμπορευτεί με το ρεύμα της ελληνιστικής εποχής, κατά την οποία υπήρχε ήδη η τάση για την ανάπτυξη του μονοθεϊσμού, από τους φιλοσόφους και διανοούμενους της εποχής.

Η απομάκρυνση από τον ελληνικό πολυθεϊσμό – όπως π.χ. παρουσιάζεται στα ομηρικά έπη – είχε ήδη ξεκινήσει μερικούς αιώνες πριν με την ανάπτυξη της ελληνικής κλασικής Φιλοσοφίας. Πρώτοι οι προσωκρατικοί είχαν κάνει το πρώτο βήμα, αποπροσωποποιώντας τους πολυάριθμους θεούς των Ελλήνων. Δημιούργησαν έτσι την έννοια του «θείου», το οποίο ο Αναξίμανδρος σχεδόν ταύτισε με το «Άπειρο», στο οποίο απέφυγε να δώσει ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά. Ο Ξενοφάνης ανέπτυξε την ιδέα του «Ενός Θεού» που ξεχωρίζει – σαν επίπεδο – από «τους υπόλοιπους θεούς και τους ανθρώπους» (όπως ο ίδιος έγραψε).Αργότερα, στην εποχή της Κλασικής Φιλοσοφίας, ο Αριστοτέλης μίλησε για έναν μία «Πρωταρχικό Κινούν».

Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ιεχωβάς, παρουσιάζεται στον Μωυσή σαν «ο θεός των πατέρων του και του λέει ότι «δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός από Εμένα». Κάποιοι ερευνητές, όπως ο καθηγητής John Dillon, κάνουν διάκριση ανάμεσα σ’ ένα «αυστηρό μονοθεϊσμό» που παρουσιάζεται στον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό, ο οποίος δεν επιτρέπει την ύπαρξη άλλων θείων οντοτήτων πέραν του Ενός και Μοναδικού Θεού, εκτός ίσως από κάποιους αγγέλους και ενός πιο “soft” μονοθεϊσμού που έχει προκύψει από μια διανοουμενίστικη εκλέπτυνση της αρχαιοελληνικής παράδοσης. Ο Dillon τοποθετεί τον Χριστιανισμό ανάμεσα στις δύο αυτές τάσεις, υποστηρίζοντας ότι έχει πάρει στοιχεία και από την ζηλοτυπική αποκλειστικότητα του Θεού των Ιουδαίων, αλλά έχει επηρεαστεί και από τον Νεοπλατωνισμό. Ουσιαστικά, ο Χριστιανισμός βρήκε έδαφος ανάπτυξης σε μια εποχή όπου κυριαρχούσαν η πλατωνική μεταφυσική, η Ηθική των Στωικών και η αριστοτέλεια λογική.

Ήδη από τον 4ο αι. π.Χ. ο Πλάτωνας στο έργο του «Τίμαιος» παρουσιάζει έναν Δημιουργό, ο οποίος δίνει μορφή στην αδρανή ύλη μέσων των «νοητικών μορφών» (Αρχετύπων). Αργότερα, τον 3ο αι. π.Χ., ο Πλωτίνος μιλάει για το «Ένα», μια μη υλική, απρόσωπη δύναμη σαν το Υπέρτατο Ον. Με τον ίδιο όρο («Ένα») είχε αποκαλέσει την υπέρτατη Θεότητα και ο Παρμενίδης τον 6ο αι. π.Χ. Μάλιστα ο Πλωτίνος διέκρινε μια Απόλυτη Θεότητα (σαν την Πρώτη Αρχή) που ήταν απλά «νοητικής φύσης» και μια Δημιουργική διμερή Θεία Διάνοια που γεννάει τις μορφές («αρχέτυπα»). Γι’ αυτό οι συνεχιστές στον Νεοπλατωνισμό μίλησαν για «τρεις διαφορετικές υποστάσεις του Ενός Θεού», μια προσέγγιση που ταιριάζει πολύ με την χριστιανική Αγία Τριάδα (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα).

Απ’ την άλλη, ο Αριστοτέλης στα «Μεταφυσικά» του – όχι τόσο μεταφυσικός όσο ο δάσκαλός του Πλάτωνας – απορρίπτει την ιδέα των «αρχετύπων» και μιλάει για έναν κυκλικό χρόνο που βρίσκεται σε κίνηση, δίχως αρχή και τέλος, καθώς και για ένα «Πρωταρχικό Κινούν», το οποίο όμως δεν υπόκειται σ’ αυτήν την ατέρμονη πορεία, αλλά είναι η Αιτία της. Αυτός είναι ο «Θεός» του Αριστοτέλη, που παρουσιάζεται σαν μια Αρχή και όχι προσωποποιημένος (αν και τον παρομοιάζει με έναν στρατηγό που κατευθύνει τον στρατό του).

Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι ο άνθρωπος μπορεί να προσεγγίσει το «θείο» με λογικές διαδικασίες, μέσω των ερεθισμάτων που συλλαμβάνει με τις αισθήσεις του. Μάλιστα τόνιζε ότι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα από κοινωνική δομή της οποίας οι νόμοι θα ενσωμάτωναν τους «συμπαντικούς» νόμους της κοσμικής τάξης. Την εποχή του Χριστού, η κυρίαρχη πολιτική άποψη ήθελε να επικρατεί το μοντέλο της Ρώμης που τόνιζε την επέκταση μια λογικής τάξης σ’ όλη την έκταση της Αυτοκρατορίας της. Το μοντέλο αυτό είχε γίνει αποδεκτό από τους Χριστιανούς.

Σύμφωνα μάλιστα με τον Κικέρωνα, ο οποίος όριζε την ελευθερία σαν την υποταγή στο φυσικό («θείο») νόμο, το πλήθος των θεών ήταν κάτι το περιττό και γι’ αυτό δεν θα ήταν κακό να επιτρέπονταν η λατρεία όλων των θρησκειών όσο αυτές δεν εμπλέκονταν σε θέματα διοίκησης. Μάλιστα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αλέξανδρος Σεβήρος, λάτρευε μαζί με άλλους θεούς και τον Χριστό.

Έτσι ο ρωμαϊκός κόσμος ήταν δεκτικός σε μια νέα μονοθεϊστική θρησκεία που βασίζονταν στην ενότητα μεταξύ των ανθρώπων και υπόσχονταν τη σωτηρία πέρα από διαφορές φυλής, προέλευσης, φύλου ή κοινωνικής τάξης. Έτσι ο Χριστιανισμός στήριξε την εξάπλωσή του πάνω στις ιδέες αυτές, εξάπλωση που βοηθήθηκε από την διάδοση της ελληνικής γλώσσας στα παράλια της Μεσογείου. Απ’ τη στιγμή που τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά, μπορούσαν να διαβαστούν απ’ την πλειοψηφία των μορφωμένων ανθρώπων.

Οι «Επιστολές του Παύλου» (γραμμένες το 49 ή το 50 μ.Χ.), τα Ευαγγέλια (το τελευταίο ήταν του Ιωάννη που γράφτηκε μεταξύ 90 και 100 μ.Χ.), οι «Πράξεις των Αποστόλων» και η «Αποκάλυψη» γράφτηκαν όλα στα ελληνικά. Ακόμα και το πρώτο Ευαγγέλιο, αυτό του Ματθαίου, που είχε γραφεί στα αραμαϊκά γύρω στο 40 μ.Χ., μεταφράστηκε στα ελληνικά . Όσο για τον Ιησού, αυτός δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο, ενώ δίδασκε στα αραμαϊκά. Έτσι ο Χριστιανισμός εκφράστηκε μέσα από μια γλώσσα που περιείχε τις έννοιες της οικουμενικότητας, την οποία διέδιδε σαν ιδέα την ίδια εποχή και η Στωική φιλοσοφία.

Επιπλέον, η διάδοση της χριστιανικής ηθικής βρήκε έτοιμο έδαφος διαμορφωμένο από την ηθική των Στωικών. Ο ιδρυτής της Στωικής Φιλοσοφίας, ο Ζήνων (4ος αι. π.Χ.) δίδασκε την αταραξία της ψυχής από πάθη όπως ο φόβος, η απληστία, η λύπη ή η χαρά, ώστε η ψυχή να μπορεί να ατενίσει ανεμπόδιστη τα υψηλότερα πνευματικά ιδανικά. Οι Στωικοί, δήλωναν ότι ακόμα και οι σκλάβοι θα μπορούσαν να φτάσουν στην ευτυχία αν ζούσαν «σύμφωνα με τη φύση». Οι Χριστιανοί έπρεπε απλά να το αλλάξουν σε «σύμφωνα με το θέλημα του Θεού» και είχαν αμέσως έτοιμο ένα μεγάλο ακροατήριο, ήδη διαμορφωμένο μέσα από τις αρχές της στωικής ηθικής. Έτσι χρησιμοποίησαν έννοιες των Στωικών όπως τον ασκητισμό, την ταπεινοφροσύνη, την αρμονία και την αδελφοσύνη.

Οι Χριστιανοί επιδίωξαν επίσης μια ταύτιση με όρους και έννοιες της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας. Έτσι στον πρόλογο των Ευαγγελίων και σύμφωνα με τον Ιωάννη, ο Ιησούς παρουσιάζεται ως ο «Λόγος», όρος που στα ελληνικά μεταφράζεται σαν «αιτία» και «ομιλία». Στα αγγλικά μεταφράστηκε σαν «λέξη». Με τον τρόπο αυτό, οι πλατωνιστές των πρώτων χριστιανικών χρόνων βρήκαν μπροστά τους μια οικεία έννοια που συμφωνούσε με την Δημιουργική Αρχή που παρεμβάλλεται ανάμεσα στον Υπέρτατο Θεό και στην δημιουργημένο κόσμο. Για τους πρώτους χριστιανούς Πατέρες ο «Λόγος» σαν έννοια υπήρχε σε κάθε θρησκεία («Λόγος σπερματικός»), αλλά έβρισκε την τελείωσή της στον Χριστό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε αρχαίες χριστιανικές εικόνες βλέπουμε τον Χριστό να οδηγεί – λυτρωμένους - τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, μετά την νίκη κατά του Άδη.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Φίλωνα του Αλεξανδρινού (30 π.Χ. – 50 μ.Χ.), μέλους μιας ελληνόφωνης ιουδαϊκής κοινότητας, ο οποίος προσπάθησε να συνδυάσει τον Πλάτωνα με τον Ιουδαϊσμό και τον Στωικισμό. Ο Φίλωνας ταύτισε τη στωική έννοια του «Λόγου» με οντότητες ενδιάμεσες μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου όπως τους αγγέλους, τον Μωυσή, τον Αβραάμ, ακόμα και τους υψηλόβαθμους ιερείς των Ιουδαίων. Γι’ αυτόν τα πλατωνικά «αρχέτυπα» ήταν αντανακλάσεις της διάνοιας του Θεού. Ο Φίλων δεν δεχόταν την ενσάρκωση του Λόγου στον Ιησού, ούτε επίσης μια πλήρη ανθρώπινη φύση του Ιησού με τις ανθρώπινες αδυναμίες που αυτή συνεπάγεται.

Παράλληλα, κάποιοι απ’ τους πρώτους ηγέτες του Χριστιανισμού, απέτρεπαν τους οπαδούς του Χριστού από την ανάγνωση παγανιστικών βιβλίων, ώστε να μην έχουν κακές επιρροές. Τη στάση κατέκριναν κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός (2ος αι. μ.Χ.) για τον οποίο ο Ιησούς ήταν η ενσάρκωση του Αιώνιου Λόγου, αυτής της θείας Αρχής που – για τον Κλήμη - μπορούσε να εμπνεύσει Ιουδαίους και μη. Γι’ αυτόν η έννοια του Λόγου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σύνδεση του Χριστιανισμού με την ελληνική φιλοσοφία και σκέψη. Με τον τρόπο αυτό οι Χριστιανοί συνέδεσαν την «αληθινή θρησκεία» τους με κάθε έννοια «φυσικής θρησκείας» που επικρατούσε πριν την εποχή του Χριστού.

Ο Ωριγένης (184 - 254 μ.Χ.) από την Αλεξάνδρεια ήταν ένας απ’ τους δασκάλους στην «Κατηχητική Σχολή της Αλεξάνδρειας» που ο Κλήμης είχε ιδρύσει και μάλιστα τον διαδέχτηκε στη διεύθυνση της Σχολής το 203 μ.Χ. Αν και αναγνωρίστηκε σαν ένας εξέχων δάσκαλος του Χριστιανισμού, δέχτηκε απ’ την άλλη πολλές επιθέσεις από Χριστιανούς με την κατηγορία ότι αλλοίωνε το νόημα των Ευαγγελίων εισάγοντας παγανιστικές διδασκαλίες. Ο Ωριγένης διέδιδε ότι με τις λογικές διεργασίες των Ελλήνων φιλοσόφων μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει την αλήθεια των Γραφών, διαδικασία στην οποία ο Θεός είχε βάλει σκόπιμα εμπόδια, πέπλα για να αναγκάσει τον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει τη λογική του. Τέλος, η άρνησή του να δεχτεί την σαρκική «ανάσταση εκ νεκρών» του Χριστού, οδήγησε στην μετά θάνατον καταδίκη του από τη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553 μ.Χ. Ίσως τελικά ο Κλήμης να μην χαρακτηρίστηκε άγιος, εξαιτίας της σχέσης του με τον Ωριγένη.

Όμως δεν ήταν όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί «ελληνιστές». Για παράδειγμα ο Τερτυλλιανός (160-240 μ.Χ.), ο πρώτος χριστιανός που έγραψε στα λατινικά, αντιμετώπιζε την Ελλάδα σαν εχθρό του Χριστιανισμού, μη βρίσκοντας κάποιο κοινό σημείο στις διδασκαλίες τους.

Η ελληνική επιρροή στον Χριστιανισμό ήταν καταλυτική, τόσο στο δόγμα και την ηθική του, όσο και στα τελετουργικά τυπικά - για τα οποία δανείστηκε πολλά στοιχεία από την ελληνιστική μυστηριακή θρησκεία. – τα έθιμα (π.χ. το καρναβάλι), την αρχιτεκτονική, την εκκλησιαστική τέχνη, τον συμβολισμό και την εικονογραφία. Το γεγονός αυτό όμως δεν απέτρεψε, ούτε μείωσε τους διωγμούς κατά των Χριστιανών που εξαπέλυσαν οι Ρωμαίοι, επειδή οι Χριστιανοί δεν δέχονταν τη θεία φύση του Αυτοκράτορα και αρνούνταν να αποδώσουν τις καθορισμένες από το νόμο θυσίες. Πολλοί μαρτύρησαν πιστεύοντας στην μετά θάνατον δικαίωση που τους υπόσχονταν οι ιερείς τους.

Αναμένοντας την επερχόμενη «Βασιλεία του Θεού», οι πρώτοι Χριστιανοί απέφευγαν το κρέας (σαν ειδωλολατρική προσφορά), το θέατρο (λόγω της σχέσης του με την παγανιστική μυθολογία), την παγανιστική τέχνη και φιλολογία, την υπηρεσία στο στρατό (που ήταν συνδεδεμένη με τη λατρεία στον Αυτοκράτορα), τις αθλητικές εκδηλώσεις (σαν παγανιστική συνήθεια), την όλη σεξουαλική παιδεία των παγανιστών (όπως τη σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών σκλάβων στη Ρώμη), τον ιππόδρομο με τα πορνογραφικά θεάματά του και τις μονομαχίες, τους λάγνους χορούς, τη χρήση ναρκωτικών, την πολυγαμία, το διαζύγιο, τη λαιμαργία, την ακολασία, την πολυτέλεια στο ντύσιμο και κάθε είδους υπερβολή του ρωμαϊκού τρόπου ζωής.

Όταν τελικά έπαψαν οι διωγμοί με το διάταγμα του Μιλάνου το 313 μ.Χ. που συντάχθηκε από τον Λικίνιο και των Κωνσταντίνο, η Εκκλησία απέρριψε τους πρωταρχικούς ισχυρούς δεσμούς της με τη φιλοσοφία, γεγονός που την έκανε τρωτή στην εμφάνιση αιρέσεων και σχισμάτων.

Πηγή: ATHENS NEWS , 27/12/2002 του MARK DRAGOUMIS

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#2

ΠΟΙΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ;

Δυστυχώς σ' αυτόν τόν τόπο καί σ' αυτούς τούς αναξιόπιστους, αντιστρεπτικούς καιρούς, δέν είσαι μόνο ό,τι δηλώσεις (κατά τόν γνωστό καί εύγλωττο Γιάννη Τσαρούχη), αλλά καί ό,τι δηλώνεις μπορεί νά καθιερώση ένα ασύστολο ψέμα σάν ευρέως αποδεκτή αλήθεια, αν βέβαια οι σκοποί σου είναι αρκούντως δόλιοι ή απευθύνεσαι σέ αγνοούντες που παριστάνουν τούς γνωρίζοντες, που είναι άλλωστε καί τό σύνηθες. Από 'κεί καί πέρα η καραμέλα πιπιλίζεται σέ ανιστόρητα ή μισαλλόδοξα, εν προκειμένω, χείλη καί άντε ν' αποδείξης ότι δέν είσαι ...ελέφαντας! Συκοφαντείτε λοιπόν, συκοφαντείτε... στό τέλος κάτι μένει! Αν μάλιστα έχετε τό προνόμιο νά είστε χρισμένοι "πνευματικοί" ή "θρησκευτικοί" ταγοί, η επιτυχία είναι σίγουρη, καί ποιά αλήθεια καί ποιά αποστομωτική βιβλιογραφία καί πρός ποιούς, θά αμφισβητήσει τά μαργαριτάρια τής αυθεντίας σας!

Ετσι οι τυπολάτρες καί δογματολήπτες βάφτισαν "ειδωλολάτρες" τούς ευσεβείς τού Πνεύματος καί τής Συμπαντικής Αρμονίας.

Οι εφευρέτες καί νονοί τού Σατανά είπαν σκοταδιστές τούς λατρεύοντες τό Φώς.

Οι μισαλλόδοξοι, μέ τούς τόσους θρησκευτικούς πολέμους, ονόμασαν θηριώδεις αυτούς που δέν έκαναν ούτε έναν, γιά τέτοια αιτία.

Αυτοί, που τή σχέση Θείου καί Ανθρώπου τήν υποβίβασαν σέ σχέση δουλείας καί φόβου, αφώρισαν εκείνους που τήν ανήγαγαν σέ Φιλότητα καί Φυσική, καθημερινή Επαφή καί Συμβουλή (Χρησμοί) καί Νοητική, Κοσμική προσέγγιση.

Αυτοί που μόνο θεωρητικά ομολογούν "πίστιν ελπιζομένων υπόστασιν καί πραγμάτων έλεγχον, ου βλεπομένων", ενώ στήν πράξη έχουν ανάγκη ασπασμού χρυσοστόλιστων εικόνων (άφθονο αίμα χύθηκε γιά τήν εδραίωση αυτής τής εικονολατρίας!), αφώρισαν αυτούς πού είπαν: "τό Θείον μέν χαλεπόν νοείν, φράσαι δε αδύνατον" (Ερμού εκ τού πρός Τάτ). Η υλο-προσήλωση αυτοκλήθηκε Πνεύμα καί βάφτισε τό Πνεύμα, ύλη !

Η Ελληνική Γραμματεία (όση διασώθηκε από τούς εμπρησμούς) φωνάζει, μέ πάμπολλες φωνές τήν διαστρεβλωμένη Αλήθεια, αλλ' η αλήθεια αυτή δύσκολα φτάνει στ' αυτιά τών σημερινών Ελλήνων, που κουφάθηκαν από Βυζαντινές (στήν ουσία Νεο-Ρωμαϊκές) δογματικές, ανθελληνικές μεθοδεύσεις κι από σκόπιμα παραπλανητική ή ανύπαρκτη, σημερινή Παιδεία.

Οι φωνές όμως αυτές τών "ειδωλολατρών", υπάρχουν καί όστις έχει ώτα, ακουέτω !

1. ...μούνον δ' εσόρα κόσμοιο άνακτα είς έστ', αυτογενής, ενός πάντα τέκτυται, εν δ' αυτοίς αυτός περινίσσεται, ουδέ τις αυτόν εισοράα θνητών, αυτός δέ γε πάντας οράται. Ουδέ τις έσθ' έτερος χωρίς μεγάλου βασιλήος.

(Ορφέως, Αποσπασμάτια -fragmenta-αρ. 1)

..παρατήρει τόν μόνον Ανακτα τού Κόσμου Ένας υπάρχει, αυτογέννητος, τά πάντα είναι γεννήματα αυτού τού Ενός, κι Αυτός περιφέρεται μέσα σ' αυτά, κανείς από τούς θνητούς δέν Τόν βλέπει. Αυτός όμως βλέπει τούς πάντες. Ούτε υπάρχει κανείς άλλος, χωριστά από τόν Μεγάλο Βασιλέα

2. Είς Ζεύς, είς Αΐδης, είς Ηλιος, είςΔιόνυσος, είς Θεός εν πάντεσι, τί σοι δίχα ταύτ' αγορεύω;

(Ορφέως, Αποσπασμάτια αρ. 4)

Ενας ο Ζεύς, ένας ο Αδης, ένας ο Ηλιος (Απόλλων), ένας ο Διόνυσος. Ενας ο Θεός στά πάντα, γιατί σού τά λέω αυτά χωριστά;

3. Νύμφαι-ύδωρ, πύρ-Ηφαιστος, σίτος-Δημήτηρ, η δέ θάλασσα-Ποσειδάων μέγας ηδ' Ενοσίχθων, ...Ηλιος όν καλέουσιν Απόλλωνα κλυτότοξον, ...ιητήρα νόσων, Ασκληπιόν. Εν τάδε πάντα.

(Ορφέως, Αποσπασμάτια αρ.28)

Οι Νύμφες είναι τό νερό, η φωτιά, ο Ηφαιστος, ο σίτος, η Δήμητρα, η δε θάλασσα ο μέγας Ποσειδών που σείει τή γή, ..ο ήλιος που ονομάζουν Απόλλωνα μέ τό ξακουστό τόξο, ...ιατρό τών νόσων, τόν Ασκληπιό. Ενα είναι όλα αυτά.

4. Πάνα καλώ κρατερόν, νόμιον, κόσμοιο τό Σύμπαν, ουρανόν ηδέ θάλασσαν ιδέ χθόνα παμβασίλειαν καί πύρ αθάνατον, τάδε γάρ μέλη εστί τά Πανός.

(Ορφικός Υμνος, αρ. 11, πρός Πάνα)

Προσκαλώ τόν δυνατό Πάνα, τόν ποιμένα, τού Σύμπαντος Κόσμου, τόν ουρανό καί τήν θάλασσα, τήν παμβασίλισσα γή καί τό πύρ τό αθάνατο, γιατί όλα αυτά είναι μέλη τού Πανός.

5. Εκ τών πάντων Εν καί εξ Ενός τά πάντα.

(Αριστοτέλους, περί Κόσμου 5, 396b, 20)

6. Ουκ εμού, αλλά τού Λόγου ακούσαντες ομολογείν σοφόν εστί Εν πάντα είναι.

(Ηράκλειτος, Λόγος περί τού Παντός, δ.) Οχι εμένα, αλλά τόν Λόγο αν ακούσετε, είναι σοφό νά πιστεύετε ότι τά Πάντα είναι Εν.

7. Εν τό σοφόν μούνον, λέγεσθαι εθέλει καί ουκ εθέλει Ζηνός όνομα. (Ηράκλειτος, Λόγος Θεολογικός) Τό Εν καί μοναδικόν Σοφόν θέλει καί δέν θέλει νά έχη τό όνομα τού Διός.

8. Εν τό σοφόν: Επίστασθαι γνώμην, οτέη εκυβέρνησε πάντα διά πάντων. (Ηράκλειτος, Λόγος περί Παντός) Μία είναι η σοφία: Νά κατέχη κανείς τήν Γνώση Αυτού που κυβερνά τά πάντα μέσω πάντων.

9. Ο Θεός ημέρη ευφρόνη, χειμών-θέρος, πόλεμος-ειρήνη, κόρος-λιμός, αλλοιούται δέ όκωσπερ οίνος, οπόταν συμμιγή θυώμασιν, ονομάζεται δέ καθ' ηδονήν εκάστου. (Ηράκλειτος, Λόγος Θεολογικός)

Ο Θεός είναι ημέρα καί νύχτα, χειμώνας καί θέρος, πόλεμος κι ειρήνη, χορτασμός καί πείνα, αλλάζει όμως όπως ο οίνος, όταν ανακατευθή μέ μυρωδικά καί τότε παίρνει όνομα ανάλογα μέ τού καθενός τήν ευχαρίστηση.

10. Κόσμον τόνδε, τόν αυτών απάντων, ούτε τις Θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ' ήν αεί καί έστι καί έσται πύρ αείζωον απτόμενον μέτρα καί αποσβεννύμενον μέτρα. (Ηράκλειτος, Λόγος Θεολογικός)

Αυτόν τόν Κόσμο, που είναι ίδιος γιά όλους, ούτε και κάποιος από τούς Θεούς ούτε από τούς ανθρώπους εδημιούργησε, αλλ' ήταν πάντα καί είναι καί θά είναι αιώνια, ζών πύρ, που μέ νόμους ανάβει καί μέ νόμους σβύνει.

11. Εν αρχά πάντων. (Φιλόλαος - Πυθαγόρειοι)

12. Εστιν ηγεμών καί άρχων απάντων Θεός, είς αεί εών, μόνιμος, ακίνητος, αυτός εαυτώ όμοιος, έτερος τών άλλων. (Φιλόλαος-Πυθαγόρειοι)

Ηγεμών καί Αρχων υπάρχει τών πάντων ο Θεός, Ενας, αιώνιος, μόνιμος, ακίνητος, όμοιος μόνο μέ τόν εαυτό του, διαφορετικός από κάθε τι άλλο.

13. Πότερον ουν ορθώς Εναν ουρανόν προσειρήκαμεν, ή πολλούς καί απείρους λέγειν είναι τό ορθότερον; Ενα, είπερ, κατά τό παράδειγμα δεδημιουργημένος έσται. (Πλάτων, Τίμαιος 31α)

Ορθά λοιπόν είπαμε πρίν ότι υπάρχει ένας ουρανός, ή πρέπει νά λέγουμε ορθότερα ότι υπάρχουν πολλοί καί άπειροι; Ενας βέβαια, αν έχει δημιουργηθή κατά τό πρότυπό (τού Ενός Δημιουργού)

14. Τόν μέν ουν ποιητήν καί πατέρα τούδε τού παντός ευρείν τε έργον καί ευρόντα εις πάντας αδύνατον λέγειν

(Πλάτων, Τίμαιος 28c )

Τό νά βρή λοιπόν κανείς τόν Δημιουργό καί Πατέρα τού Σύμπαντος αυτού, είναι δύσκολο κι αν Τόν βρή είναι αδύνατον νά τό εκφράση λεκτικά σέ όλους τούς άλλους.

15. Τόνδε τόν κόσμον ζώον έμψυχον έννουν τε τή αληθεία διά τήν τού Θεού γενέσθαι πρόνοιαν.

(Πλάτων, Τίμαιος 30b)

ΟΚόσμος αυτός, που είναι αληθινά όν ένζωον καί εμψυχον καί έχων νούν, εγεννήθη διά τής Πρόνοιας τού Θεού.

16.Εις Θεός εν τε Θεοίσι καί ανθρώποιςμέγιστος ούτε δέμας θνητοίσιν ομοίϊος ουδέ νόημα. (Ξενοφάνης, 23)

Ενας Θεός μέγιστος σέ Θεούς κι ανθρώπους, ούτε ως πρός τό σώμα όμοιος μέ τούς θνητούς, ούτε ως πρός τόν νού.

17. Εν τό Πάν. (Παρμενίδης)

18..Διός, ον καλούσιν οι Βαβηλώνιοι, βήλον. (Διόδωρος Σικελιώτης, Β, 8,7) ...τού Διός, τόν οποίο οι Βαβηλώνιοι ονομάζουν Βήλον (Βαάλ).

19. Θεούς ενομίσαμεν, ουχ ετέρους παρ' ετέροις, ουδέ βαρβάρους καί Ελληνας, ουδέ νοτίους καί βορείους, αλλ' ώσπερ ήλιος καί σελήνη καί ουρανός καί γή καί θάλασσα κοινά πάσιν, ονομάζεται δ' άλλως υπ' άλλων, ούτως ενός λόγου τούτ' αύτα κοσμούντος καί μίας προνοίας επιτροπευούσης καί δυνάμεων υπουργών επί πάντα τεταγμένων, έτεροι παρ' ετέροις κατά νόμους γεγόνασι τιμαί καί προσηγορίαι.

(Πλούταρχος, Περί Ισιδος & Οσίριδος, 378α)

Θεούς θεωρήσαμε, όχι διαφορετικούς από άλλους (λαούς), ούτε από βαρβάρους ή από Ελληνες, ούτε από νότιους ή βόρειους, αλλά ακριβώς όπως ο ήλιος καί η σελήνη κι ο ουρανός καί η γή καί η θάλασσα είναι κοινά σέ όλους, ονομάζονται όμως διαφορετικά από τόν κάθε λαό, έτσι ενώ Ενας Λόγος συγκροτεί όλα αυτά καί μία (Θεία) πρόνοια τά διευθύνει καί γιά τήν λειτουργία τών πάντων έχουν ορισθή (Θείες) δυνάμεις, εντούτοις διαφορετικές από τούς διαφόρους (λαούς) ορίσθηκαν τιμές κι επωνυμίες, σύμφωνα μέ τούς νόμους (έθιμα) τους.

20. Η δέ κρείττων καί Θειοτέρα φύσις εκ τριών εστι, τού νοητού καί τής ύλης καί τού εκ τούτων, όν κόσμον Ελληνες ονομάζουσιν.

(Πλούταρχος, περί Ισιδος καί Οσιριδος,373F)

Η δέ καλύτερη καί περισσότερο αρμόζουσα στό Θείον φύσις (υπόσταση) συνίσταται από τρία στοιχεία, από τό Νοητόν (τό προσεγγίσημο διά τής Νόησης), τό Υλικόν (τό προσεγγίσημο διά τής αντί-λήψεως) κι απ' αυτό πού προκύπτει από τήν σύνθεση αυτών καί πού οι Ελληνες ονομάζουν Κόσμον.

21. Εν δ' ούν τω παρόντι χρή γένη διανοηθήναι τριττά, τό μέν γιγνόμενον, τό δ' εν ώ γίγνεται, τό δ' όθεν αφομοιούμενον φύεται τό γιγνόμενον καί δή καί προεικάσαι πρέπει τό μέν δεχόμενον μητρί, τό δ' όθεν πατρί, τήν δέ μεταξύ τούτων φύσιν εκγόνω.

(Πλάτων, Τίμαιος, 18d(50))

Κατά τό παρόν λοιπόν πρέπει νά έχουμε υπ' όψιν Τρία γένη, εκείνο που γεννάται, εκείνο μέσα στό οποίο αυτό γεννάται καί εκείνο, κατ' απομίμηση τού οποίου γεννάται τό γεννώμενον καί ακριβώς τό μέν δεχόμενον αρμόζει νά παρομοιάσουμε μέ Μητέρα, εκείνο από τό οποίο έρχεται η γέννησις μέ Πατέρα καί τήν μεταξύ αυτών φύσιν (τό γεννώμενον) μέ Υιόν.

22. Θεός εστιν ο πάντων τών όντων Λόγος.

(Κελσος εκ τού Ωριγένους:κατά Κέλσου V,10)

23. Θαλής ερωτηθείς, τί πρεσβύτατον τών όντων; απεκρίνατο: Θεός, αγέννητον γάρ. Σωκράτης ερωτηθείς, τί Θεός; είπεν: Τό αθάνατον καί αΐδιον. Ερμής ερωτηθείς, τί Θεός; είπεν: Ο τών όλων δημιουργός, σοφώτατος Νούς καί αΐδιος.

(Στοβαίος, 1.1.29α)

24. Πρώτον μέν τόν Θεόν ζώον άφθαρτον καί μακάριον νομίζων, ως η κοινή τού Θεού νόησις υπεγράφη, μηθέν μήτε τής αφθαρσίας αλλότριον μήτε τής μακαριότητος ανοίκιον αυτώ πρόσαπτε.

(Επίκουρος, πρός Μενοικέα)

Πρώτα απ' όλα θεωρώντας τόν Θεό ζώντα, άφθαρτο καί μακάριο, όπως έχει καθιερωθεί περί τού Θεού νά νοούμε, μήν Τόν συσχετίζεις μέ οτιδήποτε δέν ταιριάζει στήν αφθαρσία καί τήν μακαριότητά Του.

Δέν θά χρειάζονταν, στά παραπάνω ανθολογήματα τής Ελληνικής Φιλοσοφικής σκέψης, νά κάνη κανείς κανενός είδους σχόλια. Είναι από μόνα τους σαφέστατα. Θεωρώ σκόπιμο όμως νά σημιώσω 5 γενικές παρατηρήσεις.

1ον. Είναι σαφής ο πρωτοφανής καί μοναδικός Νοητικός χαρακτήρας τής προσέγγισης τού Ανορίζοντος Θείου. Καμιά δογματική Θρησκεία δέν μπόρεσε ποτέ νά κάνη κάτι τέτοιο. Τά δόγματα αρνούνται ελεύθερες ερμηνείες ("πίστευε καί μή ερεύνα" ή επί τό υποκριτικότερον "πίστευε καί ερεύνα, αλλά μόνον τάς Γραφάς") καί χαράζουν κανόνες, απαγορεύσεις, απειλές τιμωρίας καί στήν καλύτερη περίπτωση τάζουν Παραδείσους. Κινούνται πάντα σέ αντιληπτικά γήϊνα πεδία. Κι όταν ακόμη μιλούν γιά Ουρανούς, τούς δίνουν γήϊνα όρια καί αξίες. Η Νοητική προσέγγιση Κοσμικών εννοιών καί η λατρεία άψυχων ειδώλων, είναι δύο τελείως αντιφατικά κι αλληλο-καταργούμενα πράγματα, Από καμιά ιστορική πηγή δέν αναφέρεται τέτοια λατρεία γιά τούς Ελληνες. Αντίθετα τό τελευταίο απόσπασμα 24, (τού Επίκουρου) είναι ένα ρητό καί σαφές παράδειγμα τής Ελληνικής θέσης γιά τήν μή συσχέτιση τού Θεού μέ οτιδήποτε φθαρτό, δηλαδή υλικό καί κατ' επέκτασιν είδωλο.

2ον. Στά αποσπάσματα 20 καί 21 φαίνεται καθαρά η θεώρηση τού Τρισυπόστατου Θείου. Θεώρηση που δέν είναι αποκλειστικότητα καί πρωτιά τής Χριστιανικής Θρησκείας καί που καί άλλοι λαοί είχαν προσεγγίσει. Οπως οι Αιγύπτιοι μέ τήν τριάδα Οσιρις-Ισις-Ωρος (διδασκαλία Ερμή) ή οι Ινδοί μέ τήν τριάδα Μπράχμα-Βισνού-Σίβα (πιθανώς διδασκαλία Διονύσου). Τήν θεώρηση αυτή είχα υποστηρίξει στόν συμβολισμό τού Δελφικού "Ε" (βλ. Τετρακτύς τ.3).

3ον. Γιά τήν Ελληνική Φιλοσοφική σκέψη δέν υπάρχει διάσταση μεταξύ "Μονοθεϊσμού" (ενός Κοσμικού όμως Μονοθεϊσμού κι όχι ενός εξ αποκαλύψεως) καί Πολυθεϊσμού ή ειδικότερα Δωδεκαθέου. Είναι οι δύο όψεις τού ιδίου νομίσματος. Στά αποσπάσματα 2, 3, 4, 5, 6, 7 φαίνεται καθαρά πώς οι διάφοροι Θεοί δέν είναι παρά μέλη τού "Ενός" καί "μοναδικού" Σύμπαντος Θείου. Αυτό διδάσκονταν οι Μύστες τών Ιερών Μυστηρίων (Ελευσίνια, Δελφικά, Πυθαγόρεια, Καβείρια) όπως αναφέρει ο Παυσανίας (Αττικά, 47, 4): "όστις δέ ήδη τελετήν Ελευσίνα είδεν η τά καλούμενα Ορφικά επελέξαντο, οίδεν ο λέγω". Καί φυσικά"οι Ελληνες Θεοί δέν είναι πρόσωπα, είναι Κοσμικές Δυνάμεις καί Ενέργειες . Είναι εκφάνσεις τού διαχεόμενου Κοσμικού Θείου, μέσα στίς αναρίθμητες συμπαντικές λειτουργίες Του" (Βλ.Ρασσιά: "Υπέρ τής τών Ελλήνων Νόσου", σ.22). Εχοντας όμως πολυδιάστατη Νοητική προσέγγιση τού Κοσμικού Λόγου καί τών αναλογικών εκδηλώσεών Του στά διάφορα Συμπαντικά πεδία τού Μακρόκοσμου καί τού Μικρόκοσμου, σημειοθετούνται καί σάν Αστέρες-Πλανήτες, αλλά καί σάν προκατακλυσμιαίοι Βασιλείς-Εθνογεννήτορες (Ευήμερος-Διόδωρος Σικελιώτης 5, 42). Ούτε εδώ έχει θέση λατρεία ειδώλων.

4ον. Είναι φανερή, κυρίως στά αποσπάσματα 9,18,19, η παντελής έλλειψις μισαλλοδοξίας καί Θρησκευτικού φανατισμού. Κατά τούς πολέμους θεωρούσαν αδιανόητη γιά Ελληνες τήν καταστροφή ξένων Ιερών ή τήν θανάτωση Ιερέων καί πίστευαν ότι οι Θεοί τιμωρούσαν κάθε τέτοια πράξη σάν ιερόσυλη, αφού κατά τήν Ελληνική σκέψη, όλοι οι άνθρωποι τόν ίδιο Θεό λατρεύουν, μέ διαφορετικά όμως ονόματα καί τρόπους. Οποιος καλόπιστα θέλει νά κάνη συγκρίσεις, ας κοιτάξει: Εξοδος 20, 1-5, Βασιλειών Γ' ΙΗ 40, Ζαχαρία, Θ, 13,Αμώς Α, 7-8, Ιεζεκήλ, ΚΕ, 16-17, κτλ. Μπορεί επίσης νά διαβάση καί Νεο-Ρωμαϊκή ιστορία τού 4ου καί 5ου αιώνα μ.Χ..

5ον. Η Ελληνική Φιλοσοφική θεώρηση τού Κόσμου είναι πλήρως συμβατή (σέ αντίθεση μέ όλες τίς γνωστές Θρησκείες όπου η αντίφαση παρουσιάζεται πάντα σάν αλληγορία) μέ τίς νεότερες θεωρίες καί πληροφορίες τής επιστήμης. Η Υποατομική Φυσική - μέ τίς ασύλληπτες ταχύτητες τών Σωματιδίων, τά οποία αδυνατεί νά παρακολουθήση η Νευτώνια Φυσική αφού χαρακτηρίζονται ότι δέν είναι, αλλ' έχουν τήν τάση νά είναι - καταφεύγει, σύμφωνα μέ τούς ίδιους τούς επιστήμονες, στήν Ελληνική Φιλοσοφία γιά τήν κατανόηση συγχρόνων θεωριών, όπως αυτή τού Χάους (βλ. J.Gleich; Χάος, εκδ. Κάτοπτρο), ή τού Κβαντικού σύμπαντος (βλ. T.Hey & P.Walters; Τό Κβαντικό Σύμπαν, εκδ. Κάτοπτρο), τού "απτόμενου μέτρα καί αποσβεννύμενου μέτρα", ή τήν πιό πρόσφατη θεωρεία τών Υπερχορδών (βλ. P.Davies & J.Brown: Υπερχορδές, η θεωρία τών Πάντων, εκδ. Κάτοπτρο), όπου "εκ τών πάντων Εν καί εξ Ενός τά πάντα"!

Αυτόν τόν τεράστιο Πνευματικό πλούτο, οι μισαλλόδοξοι τών Δογμάτων τόν στέρησαν καί τόν στερούν από τούς φυσικούς κληρονόμους του αλλά κι απ' όλη τήν Ανθρωπότητα. Οσα δέν κατέστρεψαν οι φανατικοί, τά καλύπτει μιά Ανθελληνική Παιδεία καί οι δήθεν Πνευματικοί φορείς καί άνθρωποι (αγνοούντες, απάτριδες, ανόητοι ή ανίκανοι;) μέ τήν σφραγίδα τού "ειδωλολάτρη" καί κόβουν έτσι τόν ομφάλιο λώρο τών σημερινών Ελλήνων μέ τίς τροφοδότες αξίες καί αρετές τών προγόνων καί τού Φωτοδότη Πολιτισμού τους καί Πολιτισμού μας. Λαοί χωρίς Ιστορία καί Πολιτισμό, γαντζώνονται στό παραμικρό πού έχουν, ή κλέβουν από άλλους (κυρίως από εμάς). Εμείς αρνούμαστε ή αγνοούμε τήν πάμπλουτη κληρονομιά μας. Εξ ού καί μύρια κακά έπονται!

Επαμεινώνδας Παντελεμίδης

Θεσσαλονίκη

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#3

O ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Στο ευαγγέλιο του ΛΟΥΚΑ διαβάζουμε πως :

Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Ιωάννη, ήταν ιερέας στο Ναό της Ιερουσαλήμ, και θυμιάτιζε, όταν του εμφανίστηκε ο Αγγελος Γαβριήλ.

Ο θυμιατισμός του ναού γινόταν μια φορά το χρόνο, την 10η μέρα του 7ου εβραϊκού μηνός.

Δηλαδή στις 10 του δικού μας Σεπτέμβρη.

Οπότε η εμφάνιση του Γαβριήλ στον Ζαχαρία έγινε 10 Σεπτεμβρίου.

Ο άγγελος του είπε να ονομάσει το γιο που θα γεννιόταν : Ιωάννη.

Ιωάννης = χαρά.

[13 ειπεν δε προς αυτον ο αγγελος, Μη φοβου, Ζαχαρία, διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το ονομα αυτου Ιωάννην.

14 και εσται χαρά σοι και αγαλλίασις, και πολλοι επι τη γενέσει αυτου χαρήσονται]

Αλλά και ΖΑ-ΧΑΡΙΑΣ = ο πολύ χαρούμενος [στα ελληνικά].

Μας λέει ο ευ. Λουκάς πως όταν γεννήθηκε το παιδί και έπρεπε να του δώσουν όνομα, όλοι περίμεναν να ονομαστει με το όνομα του πατέρα του, δηλαδή να το βγάλουν ΖΑΧΑΡΙΑ.

Όμως το ονόμασαν ΙΩΑΝΝΗ και όλοι απόρησαν.

Επειδή όμως : ΙΩΑΝΝΗΣ = ΖΑ-ΧΑΡΙΑΣ όπως είπαμε πιο πάνω,

συμπεραίνουμε πως το παιδί ονοματίστηκε σωστά, με το όνομα του πατέρα του,

αλλά ΑΛΛΑΓΜΕΝΟ σε άλλη γλώσσα.

και επειδή ΖΑ-ΧΑΡΙΑΣ = πολύ χαρούμενος [στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

πρέπει να συμπεράνουμε πως ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ήθελε να είναι, ή ταν, ΕΛΛΗΝΑΣ...

Που μάλλον παντρεύτηκε την Εβραία ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ [;]

και κάποια στιγμή έγινε ιερέας στον ναό της Ιερουσαλήμ.

Από τον ΖΑΧΑΡΙΑ, αρχίζουν όλα, όπως μας λέει ο Λουκάς.

Επειδή οι ιερείς ήταν ΙΣΟΒΙΟΙ, και επειδή ο Ζαχαρίας ήταν σε προχωρημένη ηλικία, θεωρώ πως ήταν αυτός ο ίδιος που 'δέχθηκε την μικρή Μαριάμ στον ναό'.

Όταν έγινε κοπελίτσα η Μαριάμ

η οποία ήταν αγνή και είχε μεγαλώσει σύμφωνα με τα καθιερωμένα του ναού

αλλά και του Ζαχαρία,

εκτελείται το σχέδιο που είχε ο ιερέας.

Εφαρμόζει τα ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ στην Ιερουσαλήμ.

Υπήρχαν τα ΜΙΚΡΑ και τα ΜΕΓΑΛΑ Ελευσίνια.

Η χρονική τους διαφορά ήταν ακριβώς 6 μήνες.

Ετσι έχουμε τον Ιωάννη να γεννιέται 6 μήνες πριν από τον Ιησού Χριστό.

Στα Μικρά Ελευσίνια ο Ιωάννης

στα Μεγάλα Ελευσίνια ο Ιησούς.

Γεννήθηκε από την ΠΑΡΘΕΝΟ, την ΙΕΡΕΙΑ δηλαδή.

Αυτήν που στην ιερογαμία της Ελευσίνας παρίστανε την Περσεφόνη και ελληνικά επωνομαζόταν 'ΒΡΥΜΩ'.

'ΒΡΥΜΩ έτεκεν ΒΡΥΜΟΝ'.

Ελεγε ο ιεροφάντης στα Ελευσίνια.

Και έδειχνε στους μύστες 'ένα ΣΤΑΧΥ εν σιωπή τεθερισμένο'.

Μην ξεχνάμε πως από τη στιγμή της 'σύλληψης' του Ιωάννη, ο Ζαχαρίας 'έχασε τη φωνή του', όπως μας λέει ο Λουκάς.

Και την ξαναβρήκε όταν έπρεπε να ονοματιστεί ο γιος του, δηλαδή σε 9 μήνες και κάτι.

Οπότε και τη στιγμή της σύλληψης του Ιησού, ο Ζαχαρίας δεν μπορούσε να μιλήσει.

Μην ξεχνάμε επίσης πως στα Ελευσίνια υπήρχαν ιέρειες που ονομάζονταν 'ΠΑΝΑΓΕΙΣ'. [=πολύ αγνές].

Δεν είναι καθόλου σύμπτωση που στην Ελευσίνα υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία. Στης οποίας το σκαλοπάτι βρέθηκε το περίφημο ΓΛΥΠΤΟ - το είχαν τοποθετήσει σαν κεφαλόσκαλο με την σκαλισμένη επιφάνεια προς τα κάτω - που παριστάνει την Δήμητρα, την Κόρη και τον Τριπτόλεμο.

Ετσι ολοκληρώνεται το 'μυστήριο' των Ελευσινίων στον ναό της Ιερουσαλήμ.

Και επαληθεύεται η 'προφητεία' του Ελευσίνιου ποιητή Αισχύλου

η οποία υπάρχει στον Προμηθέα Δεσμώτη [στ. 920 κ.εξ]:

'Τοίον παλαιστήν νυν παρασκευάζεται

επ' αυτός αυτών, δυσμαχώτατον τέρας,

ός δή κεραυνού κρείσσον' ευρήσει φλόγα

βροντής θ' υπερβάλλοντα καρτερόν κτύπον,

θαλασσίαν τε γής τινάκτειραν νόσον

τρίαιναν, αιχμήν την Ποσειδώνος, σκεδάι.'

Παλαιστήν νυν = Παλαιστίνην - Παλαιστίνη

Προφήτεψε δηλαδή ο Αισχύλος, ή το ήξερε, πως αυτός που θα νικήσει τον Δία, θα βρει φλόγα δυνατότερη από τον κεραυνό και θα διαλύσει την τρίαινα, το σύμβολο του Ποσειδώνα, ετοιμάζεται [παρασκευάζεται] να γεννηθεί στην Παλαιστίνη.

Όπως και έγινε υπό την επίβλεψη και προστασία του ιερέα Ζαχαρία.

Φαίνεται να το λέει αυτό και ο ίδιος ο Ιησούς, στο κεφ. 12 του Λουκά:

49 Πυρ ηλθον βαλειν επι την γην, και τί θέλω ει ηδη ανήφθη.

Για να γίνει σαφέστερο το μήνυμα, ο Ιησούς έπρεπε να γεννηθεί στην ΒΗΘΛΕΕΜ, που σημαίνει ΤΟΠΟΣ ΑΡΤΟΥ.

Μας λέει επίσης ο Λουκάς πως όταν πήγαν να 'περιτέμουν' τον Ιησού, μια γερόντισσα 'εκ φυλής ΑΣΗΡ' τον ευλόγησε

36 Και ην Αννα προφητις, θυγάτηρ Φανουήλ, εκ φυλης Ασήρ.

38 και αυτη τη ωρα επιστασα ανθωμολογειτο τω θεω και ελάλει περι αυτου πασιν τις προσδεχομένοις λύτρωσιν Ιερουσαλήμ

Ασήρ, πίων αυτού ο άρτος,

και αυτός δώσει τρυφήν άρχουσιν.

[είχε πει ο Ιακώβ]

[Μεταφράζουν και το 'Ασήρ' ως : ΕΥΤΥΧΙΑ]

[Ο Ασήρ θα μπορούσε να αντιστοιχιστεί με τον δικό μας ΑΙΓΟΚΕΡΩ, και το Κέρας της Αμαλθείας... ή τον ΠΑΝΑ].

Το αμέσως επόμενο επεισόδιο του ευαγγ. του Λουκά μας δείχνει τον Ιησού να είναι 12 ετών και να βρίσκεται στο Ναό ήδη 3 ημέρες όπου συνομιλούσε με τους αρχιερείς. Όταν του ζήτησαν να ακολουθήσει τους 'γονείς' του, αυτός είπε πως 'βρίσκεται στον Οίκο του ΠΑΤΕΡΑ του'.

Δεν διευκρινίζεται όμως ΑΝ ΖΟΥΣΕ Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ τότε, και αν - ίσως - ο Ιησούς τον θεωρούσε ΠΑΤΕΡΑ του...

Στην επόμενη σκηνή, έχει αλλάξει το ιερατείο και αρχιερείς είναι πλέον ο ΑΝΝΑΣ και ο ΚΑΪΑΦΑΣ.

Είναι ΔΥΟ αρχιερείς τώρα. Μήπως άλλαξε το 'καταστατικό' ;

Και τι έγινε ο Ζαχαρίας;

Στο κεφ. 11 του Λουκά βρίσκουμε το Χριστό να λέει:

47 ουαί υμιν, ότι οικοδομείτε τα μνημεία των προφητών, οι δε πατέρες υμών απέκτειναν αυτούς.

48 άρα μάρτυρές εστε και συνευδοκειτε τοις εργοις των πατέρων υμων, οτι αυτοι μεν απέκτειναν αυτους υμεις δε οικοδομειτε.

49 δια τουτο και η σοφία του θεου ειπεν, Αποστελω εις αυτους προφήτας και αποστόλους, και εξ αυτων αποκτενουσιν και διώξουσιν,

50 ινα εκζητηθη το αιμα πάντων των προφητων το εκκεχυμένον απο καταβολης κόσμου απο της γενεας ταύτης,

51 απο αιματος Αβελ εως αιματος Ζαχαρίου του απολομένου μεταξυ του θυσιαστηρίου και του οικου. Ναί, λέγω υμιν, εκζητηθήσεται απο της γενεας ταύτης.

Τον ΖΑΧΑΡΙΑ λοιπόν, κάποιοι τον ΣΚΟΤΩΣΑΝ και μάλιστα μέσα στον Ναό.

Και ίσως από τότε αποφασίστηκε να υπάρχουν 2 αρχιερείς.

Αν λοιπόν η σύλληψη του Ιωάννη έγινε τον Σεπτέμβριο,

η γέννησή του - μετά 9 μήνες - θα είναι τον επόμενο ΙΟΥΝΙΟ.

Και η εκκλησία μας, πολύ σωστά, τιμά στις 24 Ιουνίου

Το Γενέθλιον του Τιμ. Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Αφού η σύλληψις του Ιωάννη έγινε Σεπτέμβριο

η σύλληψις του Ιησού θα είναι μετά 6 μήνες, δηλαδή ΜΑΡΤΙΟ

Και βεβαίως στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε τον 'Ευαγγελισμό της Θεοτόκου'.

Και τη γέννηση του Χριστού τη γιορτάζουμε, μετά από 9 μήνες, στις 25 Δεκεμβρίου.

Την δε γιορτή του Αγίου Ζαχαρία την τοποθέτησαν στις 5 Σεπτεμβρίου. Πολύ κοντά δηλ. στην ημερομηνία που τον επισκέφτηκε ο Αγγελος Γαβριήλ.

Την Οσία Ελισάβετ τη γιορτάζουμε στις 24 Απριλίου.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε και κάτι άλλο - οι σημειώσεις είναι ατέλειωτες -

πως οι αρχαίοι Ελληνες από τις 15 Αυγούστου ως τις 15 Σεπτεμβρίου είχαν τον μήνα Μεταγειτνιώνα που ήταν ο πρώτος μήνας της οπωροφόρου εποχής ή Οπώρας, και απεικονιζόταν με μία φτερωτή γυναικεία μορφή που κρατάει ένα καλάθι με φρούτα, τον Ηρακλή να μαζεύει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, την Ήβη, θεά της νεότητας, και την Περσεφόνη με ένα στάχυ στο χέρι. Η τελευταία συμβολίζει τον αστερισμό της Παρθένου.

ΕΛΙΣΑΒΕΤ.

Αν το γράψουμε με Υ αντί για Β θα έχουμε ΕΛΙΣΑΥΕΤ.

Αναγραμματισμένο μας κάνει ΕΛΕΥΣΙΤΑ...

Βεβαίως η ΕΛΙΣΑΒΕΤ ήταν από τον 'οίκο Ααρών'...

Στην δε αρχαία Αθήνα, και προς την πλευρά της αρχ. Αγοράς, θεωρούσαν πως ήταν το σημείο της γης που είχε οργωθεί πρώτο. Τελούσαν λοιπόν μια γιορτή προς τιμήν της Δήμητρας, τα ονομαζόμενα ΑΡΟΣΙΑ.

Στην πλευρά αυτή της Ακρόπολης βρισκόταν και το Ελευσίνιον.

Από τον 'οίκο Ααρών' όμως ήταν και ο άντρας της Ελισάβετ, ο Ζαχαρίας.

Και συγκεκριμένα από τον απόγονο του Ααρών, τον ΑΒΙΑ...

Επί βασιλείας Δαυίδ, είχε αφαιρεθεί η επιτήρηση της Κιβωτού της διαθήκης από τους Λευίτες και δόθηκε στους Ααρωνίτες.

Αυτοί ήταν 24 οικογένειες. 1 από κάθε οικογένεια τελούσε τα απαραίτητα στον Ναό της Ιερουσαλήμ.

Εδώ, ας θυμηθούμε τους 24 ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ της ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣΠου ένας απ' αυτούς είναι ο 'καθοδηγητής' και ο συνομιλητής του Ιωάννη στο όραμά του..

Επομένως,

ο Ιωάννης συνεχίζει τα μυστήρια του 'Οίκου Ααρών' ή 'Ζαχαρία'.

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#4

ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Το άρθρο συνέγραψε ο κύριος Γιώργος Οικονόμου, Δρ Φιλοσοφίας

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 5 Απριλίου 2007.

Ορισμένοι χριστιανοί εθνικιστές, επιτιθέμενοι στο πασίγνωστο πια βιβλίο της Ιστορίας ΣΤ! Δημοτικού επανέφεραν στο προσκήνιο ένα γνωστό μύθο, τον μύθο της συνέχειας. Πρόκειται για την άποψη ότι το Βυζάντιο υπήρξε ο συνεχιστής του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού.

Στην άποψη αυτή στηρίχθηκε εν πολλοίς η νεοελληνική ιδεολογία κατασκευάζοντας το περιβόητο σχήμα του << ελληνοχριστιανικού πολιτισμού >> (<<Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών>> της δικτατορίας του 1967). Στη διαιώνιση του μύθου αυτού συνεισέφεραν τα μάλα και οι νεοορθόδοξοι βυζαντινολάτρες Χ. Γιανναράς, Σ.Ράμφος (με δασεία) και η ακολουθία τους.

Η αντίληψη αυτή αποτελεί ένα ιδεολόγημα και ως τέτοιο αρνείται να δει την αληθή Ιστορία, ότι δηλαδή τέτοια συνέχεια δεν υπήρξε. Αυτό φαίνεται σαφώς σε ιστορικά γεγονότα (και όχι μυθεύματα), σε αντιλήψεις και σημασίες που σηματοδοτούν βαθιά ρήγματα.

Πράγματι με την επικράτηση του χριστιανισμού στο ανατολικό μέρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη, αρχίζει η επιχείρηση απαλείψεως οτιδήποτε ελληνικού, εκτός της γλώσσας. Ήδη από αρκετά νωρίς, οι χριστιανοί θεολόγοι , που είναι Ρωμαίοι υπήκοοι, στρέφονται κατά των Ελλήνων και οι συστηματικές επιθέσεις και διώξεις από την επίσημη εξουσία αρχίζουν με τους διαδόχους του Κωνσταντίνου (Κωνστάντιο Β!, Θεοδόσιο Α! και Β!, κ.λ.π).

Ο ελληνικός πολιτισμός διώκεται, ναοί γκρεμίζονται, το Μαντείο των Δελφών κλείνει, περιουσίες των Ιερών και ιδιωτικές διαρπάζονται, οι εορτές (Ελευσίνια Μυστήρια κ.α.) καταργούνται, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που διεξάγονταν από το 776 π.Χ. επίσης, βιβλία καίγονται, βιβλιοθήκες εξαφανίζονται, τα θέατρα σφραγίζονται, οι άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους και εξοντώνονται ως <<ειδωλολάτρες>>, ως κατεχόμενοι από την πλάνην των ανοσίων και μυσερών Ελλήνων, όπως αναφέρουν τα διατάγματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, οι οποίοι από την αρχή έως το τέλος αποκαλούνται βασιλείς των Ρωμαίων. Ο αναγκαστικός και βίαιος εκχριστιανισμός επιβάλλεται με αποκλεισμούς, εξορίες, βασανιστήρια και στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Σκυθόπολη. Συνυπεύθυνοι σε αυτό το πογκρόμ είναι οι χριστιανοί, τα χριστιανικά Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας ….. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρώτη δημόσια μαζική καύση ελληνικών βιβλίων έγινε στην Έφεσο με την προτροπή του Παύλου, τον 1ο μ.Χ. αιώνα, και συνεχίστηκε στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως επί Θεοδοσίου Α!. Επίσης το 415 μ.Χ., με τις προτροπές και το μίσος του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Κυρίλλου, ο φανατισμένος όχλος κατακρεουργεί με θραύσματα από πήλινα αγγεία τη φιλόσοφο Υπατία! Τέλος, ο χριστιανός Βυζαντινός αυτοκράτωρ Ιουστινιανός κλείνει το 529 μ.Χ. με διάταγμα τις φιλοσοφικές σχολές, ακόμα και τη σχολή των Αθηνών (εν Αθήναιες κελεύσας μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίαν) που είχε ιδρύσει ο Πλάτων τον 4ο π.Χ. αιώνα και επί εννέα αιώνες λειτουργούσε κανονικώς. Ο τελευταίος διευθυντής της, ο φιλόσοφος Δαμάσκιος, μαζί με άλλους καταφεύγουν - τι ειρωνεία ! - στην περσική αυλή.

Το φαινόμενο αυτό της διώξεως μέχρι εξαφανίσεως του ελληνικού πνεύματος είναι το πρώτο στην Ιστορία παράδειγμα θεσμισμένης και έμπρακτης μισαλλοδοξίας, το πρώτο παράδειγμα μαζικής εθνοκάθαρσης και πνευματικής κάθαρσης, που δεν επιθυμεί τον άλλο, τον διαφορετικό: ο ελληνικός πολιτισμός πρέπει να εξαφανιστεί φυσικώς, ιδεολογικώς, πνευματικώς. Παρέμεινε για τους Βυζαντινούς πάντα κάτι το ξένο, οι ίδιοι χρησιμοποιούν τον όρο έξωθεν ή θύραθεν.

Ο βυζαντινός χριστιανισμός έχρισε τον ελληνικό πολιτισμό ως τον κύριο εχθρό του και τον πολέμησε με όλα τα μέσα. Δικαίως ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης μίλησε για χριστιανική βαρβαρότητα, η οποία σηματοδοτεί την είσοδο στον Μεσαίωνα.

Το χριστιανικό Βυζάντιο δεν έχει ανάγκη τη φιλοσοφία, την έρευνα, τον διάλογο, αλλά τη θεολογία, τη μοναδική αλήθεια, το δόγμα. Δεν ανέχεται ούτε καν τους χριστιανούς που έχουν διαφορετική άποψη, τους στιγματίζει ως αιρετικούς, τους αναθεματίζει, τους διώκει. Δεν επιθυμεί πολίτες επίσης και αγορά, αλλά πιστούς και ποίμνιο. Αντί της πολιτικής ενημέρωσης και διαπάλης των δοξών εφαρμόζει την <<ορθοδοξία>> και τις συνωμοσίες των αυλικών και των ευνούχων του Ιερού Παλατίου. Αντί της αμφισβήτησης προκρίνει την υποταγή και την τυφλή πίστη. Δεν θέλει τον έρωτα και την απόλαυση αλλά τον ασκητισμό και το μίσος για το σώμα. Δεν ενδιαφέρεται για τον δημόσιο και πραγματικό βίο αλλά για την απόσυρση από τα εγκόσμια, την ατομική ψυχή και την <<μετά θάνατον ζωή >>. Δεν θέλει ελεύθερους πολίτες αλλά δούλους και υποτελείς του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη. Αντί για την δημοκρατία των ελεύθερων και ίσων πολιτών υπερασπίζεται και εφαρμόζει την ελέω θεού απόλυτη μοναρχία. Αντί για την κυριαρχία του νόμου κυριαρχεί η αυθαίρετη βούληση του Πατριάρχη και του Αυτοκράτορα. Η ποίησις αντικαθίσταται από την εκμηδενιστική θρησκευτική υμνωδία.

Η τραγωδία και η κωμωδία από τα φτηνά θεάματα του Ιπποδρόμου και την επανάληψη της θρησκευτικής λειτουργίας. Τα εξαίσια γυμνά σώματα των ελληνικών γλυπτών εξαφανίζονται από το ράσο και την αγιογραφία. Η συζήτηση εξαφανίζεται από την προσευχή. Η πολιτική ρητορική από το θρησκευτικό κήρυγμα. Η ανθρώπινη γνώση είναι αποτέλεσμα θεϊκής φώτισης και αποκάλυψης, κτήμα και προνόμιο του Ιερατείου και των εξουσιαστών και όχι προϊόν του ανθρώπινου λόγου και την λογικής.

Η έχθρα των Βυζαντινών χριστιανών κατά των Ελλήνων διατηρήθηκε αμείωτη καθ`όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας, διότι η υπέρτατη έγνοια τους ήταν η τήρηση του μοναδικού << θεόπνευστου >> δόγματος και η διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας. Ακόμη και στην περίοδο που θεωρείται << φιλελεύθερη >> ( του 11ου μ.Χ. αιώνα), οποιαδήποτε συμπάθεια προς τους Έλληνες φιλοσόφους, που διαφοροποιείται από το επίσημο δόγμα, επισύρει την καταδίκη και την αποπομπή. Αυτό έγινε λ.χ. με τον Ιωάννη Ιταλό, << ύπατο των φιλοσόφων >>, τον οποίο η πατριαρχική Σύνοδος κατηγόρησε ότι ασχολούνταν με ελληνικές αντιλήψεις που απέκλιναν από το ορθόδοξο δόγμα (τα των Ελλήνων δυσεβή δόγματα…ανάθεμα). Φυσικά μετά το ονομαστικό ανάθεμα εναντίον του ο Ιταλός εξαφανίστηκε από τον δημόσιο βίο. Το ελληνίζειν ήταν καταδικαστέο και εξοβελιστέο από την κοσμική και θρησκευτική εξουσία μέχρι το τέλος του Βυζαντίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει από την αρπάγη του χριστιανισμού και ανατρέχει στην πλατωνική φιλοσοφία. Είναι από τους πρώτους, στο ετοιμόρροπο και προ πολλού παρακμιακό Βυζάντιο, που τολμά να αποκαταστήσει ανοικτά μετά από 10 αιώνες το όνομα των Ελλήνων και την ελληνική παιδεία και δηλώνει ότι Έλληνες εσμέν γένει τε και παιδεία. Όμως ο ανθενωτικός Γεώργιος Σκολάριος (Γεννάδιος), μελετητής του Αριστοτέλη, που έγινε ο πρώτος Πατριάρχης μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, αντέταξε ότι << χριστιανοί εσμέν >>, και παρέδωσε στην πυρά το έργο του Γεμιστού.

Συνεπώς υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του ελληνικού κόσμου και του βυζαντινού χριστιανισμού, πρόκειται για ασύμβατες και ασυμβίβαστες αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές. Δεν είναι απλώς μόνο δύο διαφορετικοί κόσμοι, αλλά συνιστούν εντελώς άλλη νοηματοδότηση του βίου, άλλη σύλληψη του κόσμου, στηριζόμενοι σε άλλο ανθρωπολογικό τύπο.

Ο ελληνικός κόσμος είναι ο πολιτισμός της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της πολιτικής συμμετοχής, του εκκλησίας του δήμου. Ενώ ο βυζαντινός εκπροσωπεί την ανελευθερία, την αυταρχική μοναρχία, την ανισότητα, την τυφλή υπακοή και πίστη στο εξ αποκαλύψεως μοναδικό δόγμα, την Εκκλησία των παθητικών πιστών. Θα πρέπει συνεπώς να διαλέξουμε : αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ή βυζαντινό χριστιανισμό, αυτονομία ή ετερονομία, όπως σωστά προτείνει ο Κ. Καστοριάδης.2 Και τα δύο μαζί δεν γίνεται, είναι σχήμα οξύμωρο. Όσον αφορά τον άλλο μύθο του νεοελληνικού χριστιανισμού για τον ρόλο της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821, παραπέμπουμε στις εύστοχες επισημάνσεις του Σ. Πολυμίλη για τον αρνητικό ρόλο της Εκκλησίας.3 Προσθέτουμε μόνο δύο κείμενα των Πατριαρχείων του έτους 1798.

Το πρώτο είναι ένας λίβελος κατά των Γάλλων διαφωτιστών και ελευθερίας, ενώ ταυτοχρόνως είναι κήρυγμα δουλικής υποταγής << εις την υψηλήν βασιλείαν των Οθωμανών >>. Το δεύτερο κείμενο είναι κήρυγμα κατά του πρωτοπόρου μάρτυρα της ελευθερίας Ρήγα Φεραίου και του συντάγματός του, διότι κατά τον Πατριάρχη

<< είναι πλήρες σαθρότητας>>.4 Τα ιδεολογήματα, οι ιδεολογίες και οι μύθοι για τα ιστορικά γεγονότα είναι σαν τα ναρκωτικά : μας ταξιδεύουν μακριά από την πραγματικότητα, την καταργούν, επειδή δεν θέλουμε ή δεν έχουμε τη δύναμη να την αντιμετωπίσουμε. Η κατάργηση όμως της αλήθειας δημιουργεί διαστρεβλωμένο και διεστραμμένο κόσμο, και κατά συνέπεια στρεβλή ταυτότητα, πράγμα που είχε διαπιστώσει και ο Κ.Θ. Δημαράς που έλεγε ότι στην Ελλάδα ορισμένοι <<καλλιεργούν με ηδονή την ιστορική ανακρίβεια >>. Η συμβουλή του εθνικού μας ποιητή παραμένει επίκαιρη << το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό >>.

Βιβλιογραφία

1. Α. Καμάρα : Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, Εκδόσεις Κατάρτι Αθήνα 2000.

2. Καστοριάδης : Οι μύθοι της παράδοσής μας ,

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 21 Αυγούστου 1994.

3. Ελευθεροτυπία : 28 Μαρτίου 2007.

3. Ιστορία του ελληνικού Έθνους : τομ. ΙΑ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975 σ. 328-359 και 433-451.

4. Ιστορία του ελληνικού Έθνους : τομ. ΙΑ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1975 σ. 449-450.

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#5

Ανωνύμου Ελληνος «Ελληνική Νομαρχία»

Διαπιστώνει σωστά τις αίτιες της πνευματικής καθυστέρησης του σκλαβωμένου τόπου, αποδίνοντάς την κυρίως στην απόλυτη καλογεροκρατία: Ω δεισιδαιμονία, πόσον φοβερά είσαι ανάμεσα εις τα ανθρώπινα πάθη, και πόσον ουτιδανώνεις την ανθρωπότητα, όταν κυριεύεις τας ψυχάς των απλών και αμαθών λαών, οι οποίοι τόσον αμαυρώνονται οπού τρέμουσιν εις την ψευδή λαλιάν σου, καθώς τα βρέφη!».

Μεγάλο σταθμό στο ξετύλιγμα της νεοελληνικής σκέψης και λογοτεχνίας, αλλά και της εθνικοαπελευθερωτικής επαναστατικής οργάνωσης αποτελεί η «Ελληνική Νομαρχία». Γράφτηκε γύρω στα 1806 και τυπώθηκε τον ίδιο χρόνο πιθανόν στην Μπολόνια της Ιταλίας. Ο συγγραφέας του, για λόγους συνωμοτικούς, θέλησε να μείνει άγνωστος και γι' αυτό παρουσιάζεται σαν «Ανώνυμος Ελλην». (Επίσης και ο τίτλος του δόθηκε για λόγους συνωμοτικούς). Και ίσαμε σήμερα δεν αποκαλύφθηκε ποιος πραγματικά είναι. Αλλοι λένε τον Κωλέτη, άλλοι κάποιον έμπορο του εξωτερικού, το Γιαννιώτη Σπύρο Σπάχο, ο Βέης λέει τον Χριστόφορο Περραιβό, άλλοι τον Κορίνθιο ιατροφιλόσοφο Γεώργιο Καλαρά και τέλος, ο Βαλέτας, που το 1949 βγάζει το συμπέρασμα ότι συγγραφέας είναι ο Ηπειρώτης ιατροφιλόσοφος Ιωάννης Πασχάλης - Δονάς.

Είναι όμως και πολύ πιθανό το βιβλίο - αφιερωμένο στον Ρήγα - να γράφτηκε, από ολόκληρη συντροφιά επαναστάτες και φίλους του Θεσσαλού εθνομάρτυρα που είχαν καταφύγει στο Λιβόρνο της Ιταλίας - σοβαρό επαναστατικό κέντρο της εποχής εκείνης. Αλλωστε δεν έχει τόση σημασία ποιος είναι ο συγγραφέας. Ισως καλύτερα που είναι ανώνυμος. Γιατί έτσι συμβολίζει πιο καλά τον «ανώνυμο Ελληνα», τον κάθε Ελληνα που πονούσε για την κατάντια του τόπου του, ονειρευόταν και πάλευε για την απελευθέρωσή του. Η ψυχή του άγνωστου συγγραφέα είναι γεμάτη Ελληνισμό, ανθρωπιά και αγωνιστικό πνεύμα. Βλέπει, τοποθετεί και λύνει το πρόβλημα της επανάστασης και της απελευθέρωσης με τον πιο ρεαλιστικό και θετικό τρόπο. Θεωρεί ότι ο καιρός έχει ωριμάσει (και πραγματικά το 1806 οι συνθήκες, ντόπιες και διεθνείς, για μια εξέγερση είναι ακόμη και από το 1821 πιο ευνοϊκές). Καθορίζει τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης και ξεκαθαρίζει ότι η εξέγερση του Ελληνισμού μπορεί και πρέπει να στηριχτεί στις δικές του αποκλειστικά δυνάμεις και να μην υπολογίζει στους ξένους, όπως υπολόγιζε κυρίως ο Κοραής - στους Γάλλους - και ίσαμ' ένα βαθμό και ο Ρήγας. Επίσης, ξεσκεπάζει και μαστιγώνει αλύπητα τους εχθρούς της επανάστασης, τους εκμεταλλευτές του λαού, τον κλήρο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες και πολλούς ξενιτεμένους Ελληνες - εμπόρους, δασκάλους κλπ. Απ' αρχής μέχρι τέλους το βιβλίο είναι ποτισμένο από πόνο και αγάπη για το βασανισμένο λαό, μίσος για τους τυράννους και αγανάχτηση γι' αυτούς, που συμμαχώντας με τους Τούρκους, εμπόδιζαν την επανάσταση.

Πρώτη φορά η νεοελληνική σκέψη έβγαλε ένα δημιουργικό έργο, γεμάτο πνοή και δημοκρατισμό, που δεν εξηγεί μόνο το νεοελληνικό κατάντημα της εποχής εκείνης, αλλά φωτίζει και το σωστό δρόμο για μια επαναστατική αλλαγή. Πολλά κομμάτια του βιβλίου αυτού στέκονται ακόμη και σήμερα, σαν αθάνατα μνημεία της νεοελληνικής σκέψης και τέχνης του λόγου.

Το βιβλίο χωρίζεται σε 5 μέρη.

Στο Α' μέρος, αφού μιλάει για την ανθρώπινη ευτυχία - επηρεασμένος από τους διαφωτιστές του 18ου αιώνα - υμνεί τα ελεύθερα πολιτεύματα και στιγματίζει τα καθεστώτα της δουλείας. Παραθέτω μερικές, ανάμεσα στις τόσες, σκέψεις του συγγραφέα: «Και καθώς έν' άνθος ευώδες, όταν γεννάται ανάμεσα εις τα δάση, όπου κανείς δεν το βλέπει, ή καταβιβρώσκεται από τα θηρία, ή κατασήπεται από τον καιρόν, τοιαύτης λογής ακολουθεί και εις τας υποδουλωμένας πόλεις, εις τας οποίας όταν ευρίσκεται κανένα άξιον υποκείμενο, μην έχοντας τον τρόπον να εμφανισθεί, αποθνήσκει χωρίς τινάς να γνωρίσει την αξιότητά του» (σελ. 68, έκδοση Βαλέτα). «Οσα φαίνονται αδύνατα εις τους δούλους, μόλις είναι δύσκολα εις τους ελευθέρους και μεγαλόψυχους άνδρας» (σελ. 70). «Η ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να τελειώνει ή για την ελευθερίαν του ή με την ελευθερίαν του» (σελ. 74).Τονίζει επίσης την ανάγκη για τους Ελληνες να μάθουν την πολεμική τέχνη, την «επιστήμη των αρμάτων», όπως την ονομάζει. Περιγράφει ύστερα τις ιδιότητες, που πρέπει να 'ναι προικισμένος ένας αρχιστράτηγος, δεν παραλείπει να αναφέρει προβλήματα ταχτικής και τέλος σκορπίζει την πεποίθηση στην ικανότητα των Ελλήνων να αποτινάξουν τον ξένο ζυγό. (Ας σημειωθεί εδώ ότι πρώτος ο «Ανώνυμος» χρησιμοποιεί συνειδητά τον όρο «Ελληνες»).

Στο Β' μέρος - «Τύραννοι και δούλοι» - ξετινάζει τα μοναρχικά καθεστώτα, εξευτελίζοντας και γελοιοποιώντας τους μονάρχες. Ψάχνει να βρει τις αίτιες των «αδίκων», όπως τους λέει, πολέμων - σε αντίθεση με τους «δίκαιους»: «Αυτοί - οι βασιλιάδες - διά παραμικράς αιτίας και συχνάκις διά μίαν βάρβαρον όρεξίν τους, αποφασίζουν τον θάνατον τόσων χιλιάδων υπηκόων, κηρύττοντες τον πόλεμον αναμεταξύ των» (σελ. 112). Σπάνια ως τότε έπεσε τόσο τσουχτερό μαστίγιο στους μονάρχες, και ειδικά για την Ελλάδα, κανείς - και τότε και αργότερα - δε μίλησε με τόσο πάθος, ρεαλισμό και οργή κατά της μοναρχίας, των αρχόντων και του κλήρου. Διαπιστώνει σωστά τις αίτιες της πνευματικής καθυστέρησης του σκλαβωμένου τόπου, αποδίνοντάς την κυρίως στην απόλυτη καλογεροκρατία: «Αι επιστήμαι οπού πρότερον ήνθιζον, άρχισαν να μαρανθώσι, τα σχολεία εσφαλίσθησαν, οι διδάσκαλοι εμωράνθησαν και η αλήθεια με τη φιλοσοφίαν εξωρίσθηκαν...». Και συνεχίζει με ολοζώντανες και πικρές αλήθειες: «Αλλο βιβλίο δεν ευρίσκετο, ειμή τα πονήματα των ιερέων. Κάθε φιλόλογος άλλον δεν ημπορούσε να αναγνώση, ειμή τα θαύματα και τους βίους των αγίων, και οι ταλαίπωροι Ελληνες, αγκαλά και φιλελεύθεροι, υστερημένοι όμως από το φως της φιλοσοφίας, έγιναν σχεδόν δούλοι κατά συνήθειαν, μεθυσμένοι δε από την αμάθεια και δεισιδαιμονία, υπήκουον και εφοβούντο τους τυράννους των, χωρίς να ηξεύρουν το διατί. Ενας αφορισμός του αρχιερέως ετρόμαζεν τόσα μιλλιούνια ανθρώπων! Ω δεισιδαιμονία, πόσον φοβερά είσαι ανάμεσα εις τα ανθρώπινα πάθη, και πόσον ουτιδανώνεις την ανθρωπότητα, όταν κυριεύεις τας ψυχάς των απλών και αμαθών λαών, οι οποίοι τόσον αμαυρώνονται οπού τρέμουσιν εις την ψευδή λαλιάν σου, καθώς τα βρέφη φοβούνται έναν όφιν ξύλινον ή ένα χαλκούν λέοντα!».

Στο Γ' μέρος - «Η Ελλάδα στα δεσμά της» - περιγράφει πολύ παραστατικά την εκμετάλλευση της αγροτιάς, των χειροτεχνών, των νοικοκυραίων και των πραματευτών.

Το Δ' μέρος αρχίζει με τα αίτια, που συντηρούνε τη σκλαβιά και που είναι, «το αμαθές ιερατείον και η απουσία των αρίστων συμπολιτών» που ζούνε στο εξωτερικό. Συνεχίζει με επίθεση στους πλούσιους: «Διατί ο πλούσιος να τρώγη, να πίνη, να κοιμάται, να ξεφαντώνει, να μην κοπιάζει και να ορίζη, ο δε πτωχός να υπόκειται, να κοπιάζει, να δουλεύει πάντοτε, να κοιμάται κατά γης, να διψά και να πεινά;». Αμείλιχτος είναι για τους κληρικούς - εξαιρώντας βέβαια τους τίμιους και αγνούς, που κατά τον Ανώνυμο είναι λίγοι. Τους κατηγορεί ότι είναι κύριοι υπεύθυνοι για τη διαιώνιση της σκλαβιάς επειδή δίδασκαν στο λαό ότι «ο Θεός μας έδωσεν την τυραννίαν εξ αμαρτιών μας και πρέπει, αδελφοί, να την υποφέρωμεν με καλήν καρδίαν και χωρίς γογγυσμόν, και να ευχαριστηθώμεν εις ό,τι κάμνει ο Θεός», γιατί «ον αγαπά Κύριος παιδεύει». Και ρωτάει ο συγγραφέας αγαναχτισμένος: «Πώς θέλεις, λοιπόν, να εξυπνήσουν οι Ελληνες από την ομίχλην της τυραννίας;». Και συνεχίζοντας ξεσκεπάζει και ξετινάζει τη θαυματοκαπηλεία, τη λειψανοκαπηλεία, τη συναλλαγή και τη ληστεία των καλογέρων σε βάρος του λαού. Τους καλόγερους τους υπολογίζει σε 100.000!

Υστερα έρχεται στη δεύτερη αιτία της σκλαβιάς, τον ξενιτεμό, και κατηγορεί πολλούς ξενιτεμένους ότι ξέχασαν ή πρόδωσαν την Ελλάδα, τονίζει ότι η απουσία τους αφανίζει την Ελλάδα και τους καλεί όλους, με λόγια συγκινητικά, να γυρίσουν στην Ελλάδα: «Υπάγετε εις την Ελλάδα και εις ολίγον καιρόν θέλετε αισθανθεί τη διαφοράν οπού θέλει προξενήσει η παρουσία σας εις την κατάστασίν της». Και τους βάζει τέλος το πρόβλημα της ξένης βοήθειας: «Ισως προσμένετε να μας δόση την ελευθερίαν κανένας από τους αλλογενείς δυνάστας; Γιατί, αδελφοί μου, να θέλωμεν να αλλάξωμεν κύριον, όταν μόνοι μας ημπορούμεν να ελευθερωθώμεν;».

Στο Ε' μέρος - «Η ανάσταση του γένους» - αποδείχνει ότι είναι δυνατή η απελευθέρωση με μόνες τις δυνάμεις του Εθνους. Αφού χτυπάει τη μικροψυχία των Φαναριωτών, αναφέρει τις αιτίες που κάνουν δυνατή την εθνική αντίσταση. «Πρώτη είναι ο φωτισμός, η διαφωτιστική αναγέννηση, που πρέπει να γίνει πάνω σε λαϊκές και όχι σε σχολαστικές, καλογερίστικες, βάσεις, που εμποδίζουν την αποτίναξη του ζυγού. Ω, πόσον ταχύτερα και ευκολότερα ήθελε φωτισθώσιν οι παίδες των Ελλήνων, αν οι παραδόσεις των επιστημών εγίνοντο εις την απλήν μας διάλεκτον!». Και αγαναχτεί γιατί χάνουμε 3-4 χρόνους στη σπουδή της αρχαίας Ελληνικής. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι ο «Ανώνυμος» γράφει πως η απελευθέρωση του Ελληνισμού θα φέρει και την αναγέννησή του και όχι η αναγέννηση την απελευθέρωση, όπως πίστευε ο Κοραής. Επίσης πρέπει να τονιστεί ότι απουσιάζει ο Μεγαλοϊδεατισμός και καταδικάζεται ο βυζαντινός σκοταδισμός. Δεύτερη πηγή δύναμης για την επανάσταση: Οι κλέφτες, που το ήθος και η πολεμική τους αξιοσύνη είναι αξεπέραστα. Τρίτο, η κλίση του λαού στ' άρματα. Τέταρτο, η ασύγκριτη ηθική υπεροχή μας απέναντι στους εχθρούς μας. «Μη σας φοβίσουν τα μέσα, ό,τι λογής και αν είναι». «Η τυραννία των Οθωμανών αύξησεν τόσον, οπού μόνη της προδεικνύει τον αφανισμόν της». «Το τέλος των τυράννων, είναι, αδελφοί μου, πασίδηλον».

«Ω Ελληνες! Οι ποταμοί αίματος των συγγενών και φίλων μας, εχύθησαν από το οθωμανικό σπαθί, ζητούσιν εκδίκησιν». «Κάθε μικρά αναβολή είναι επιζήμιος καταπολλά...».Και τελειώνει με λόγια γεμάτα πίστη, αισιοδοξία και πρόσκληση στον αγώνα.

πηγη: .greatlie.com/gr/

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#6

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

( του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)

Στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε θρησκευτικό δόγμα που να κάνει τόσο μεγάλο κακό στην ανθρωπότητα , όσο ο Ιουδαιο-Χριστιανισμός. Κι' αυτό διότι όπου ρίζωσε μόνον πόνο, καταστροφές, εγκλήματα, κακουργήματα και ολοκαυτώματα έφερε στους λαούς.

Ο Ιουδαιοχριστιανισμός ευθύνεται για :

1/ Την πυρπόληση και καταστροφή της Ρώμης . [ Κατά τον Κικέρωνα δεν έγινε από τον Νέρωνα, αλλά από τους Χριστιανούς υπό την καθοδήγηση του Παύλου και του συγκλητικού Σενέκα. Ποιός ηγέτης καίει την πρωτεύουσα του;]

2/ Την αντικατάσταση των φυσικών νόμων με αφύσικους τοιούτους, όπως:

α/ Το «Αγαπάτε αλλήλους

» που ποτέ δεν έκαναν πράξη διότι είναι έξω από τα φυσικά πλαίσια.Ομως το χρησιμοποίησαν σαν στάχτη στα μάτια των λαών για να τους αποκοιμήσουν, ώστε να επιβληθεί ο Ιουδαισμός σε κοσμοκρατορία.

β/ Την 'ανάσταση των νεκρών' μιά απάτη εξωπραγματική και αφύσικη , διότι κανείς ως τώρα δεν γύρισε από τον Αδη. Από αυτά τα μεταφυσικά μυθεύματα και θαύματα πάσχει σήμερα ο λαός μας.

γ/ Την άποψη ότι η Φύση είναι μολυσμένη και αμαρτωλή(αγιασμός υδάτων, της φύσεως, , ακόμη και των αυτοκινήτων κλπ )

3/ Κατέστρεψε τον Αρχαίο Φυσιολατρικό Ελληνικό Πολιτισμό , τον πρώτο ανθρωπιστικό και ορθολογιστικό πολιτισμό στον κόσμο, ο οποίος έβγαλε την ανθρωπότητα από την βαρβαρότητα και στο σκοτάδι.

4/ Πρόδωσε και παρέδωσε το θεοκρατικό Βυζαντινό Κράτος στους Οθωμανούς Τούρκους έναντι προνομίων από τον Σουλτάνο προς τον πατριάρχη. Η συνωμοσία υπήρξε διττή, ήτοι : α/ άρνηση στρατεύσεως του ιερατείου, και β/ ενεργητική προδοσία του ιερατείου κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Κωνστ/λεως από τον Μωάμεθ.

5/ Αφόρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 για να διατηρήσει τα προνόμια του πάνω στο σκλαβωμένο Ελληνικό Εθνος

6/ Κατέστρεψε το Ελληνικό Κράτος με την σύζευξη του μ' αυτό και δημιούργησε το «Βαθύ Κράτος» .

7/ Κατέκαυσε , κατατεμάχισε και πώλησε τα δάση της πατρίδος μας. Ακόμη και τα λιγοστά δάση που απέμειναν θέλουν να τα κάνουν οικόπεδα για να φτιάξουν μοναστήρια , ναούς του Γιαχβέ και αρχιεπισκοπικά παλάτια .

Το Βαθύ (Φαναριωτικό) Κράτος

Τα κατάλοιπα του Βυζαντινού και Οθωμανικού κράτους(Φαναριώτες) μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος μετακόμισαν στην Αθήνα και ήλθαν σε στενή σύζευξη με το αναγενόμενο Ελληνικό Κράτος . Εκτοτε το θεοκρατικό τούτο μόρφωμα επιβιώνει μέχρι σήμερον και κρατά όμηρη την Πολιτεία, βάζοντας φραγμό στην δημοκρατία , στην πρόοδο και στον διαφωτισμό του λαού μας.

Το Ελληνικό Κατεστημένο αποτελείται από :

Το Ιουδαιοχριστιανικό Ιερατείο - τις

4 ηγεμονικές οικογενειες - Μεγάλο Κεφάλαιο - Δικαιοσύνη- Ενοπλες Δυνάμεις & Σώματα Ασφαλείας- Βουλευτές & Κόμματα , Παιδεία , ΥΠΕΞ και τα ΜΜΕ(με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο ΣΚΑΙ) Αυτό αποτελεί το 'Βαθύ Κράτος της Ελλάδος' . Με την έλευση της 'Παγκοσμιοποίησης' τούτο παρεχώρησε μεγάλα προνόμια στο Πολυεθνικό Κεφάλαιο. Το Βαθύ Κράτος αντιμάχεται τον Ορθόν Λόγον και πάντα βρίσκεται σε αντινομία με την Ελληνική κοινή γνώμη. Εν αντιθέσει προς το « Βαθύ Κράτος της Τουρκίας» που ναι μεν είναι εθνικιστικό και φασιστικό, αλλά ταυτόχρονα είναι και προοδευτικό στο μέτρον που αντιτίθεται στο Ιλσάμ και στην θεοκρατία, το δικό μας είναι θεοκρατικό-σιωνιστικό , σκοταδιστικό , συντηρητικό και αντιλαικό. Ετσι με οποιαδήποτε κυβέρνηση η κατάσταση δεν αλλάζει , διότι το «Βαθύ Κράτος» παραμένει αναλλοίωτο. Το χαρακτηρηστικό του 'Βαθέως Κράτους' είναι ότι βρίσκεται υπεράνω του νόμου και τούτο κατοχυρώνεται από την ασάφεια του Συντάγματος ( επικρατούσα θρησκεία είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία). Σε μιά όμως Πολιτεία που δεν λειτουργούν οι νόμοι επικρατεί πολυνομία, αναρχία, εκμετάλλευση του αδυνάτου από τον ισχυρόν, κλεπτοκρατία , έλλειψη ανταγωνισμού -ορθολογισμού, φαβορητισμός κ.ο.κ. [ Η πολυνομία και η ΜΗ εφαρμογή του Νόμου, ως ένα βαθμό προωθείται και από τους ανθρώπους της Δικαιοσύνης(δικηγόρους- δικαστές) για να εκμεταλλεύονται τους πολίτες. ] Το πρόβλημα λοιπόν της Ελλάδος δεν είναι η έλλειψη καλών νόμων , αλλά η εφαρμογή τούτων από την Πολιτεία. Είναι διαπιστωμένο ότι δεν έχει πολιτική βούληση η Πολιτεία να τους εφαρμόσει. Γιατί όμως;

Το Βαθύ Κράτος υπεράνων των Νόμων

Νόμοι είναι το σύνολο των υποχρεωτικών, αντικειμενικών και γενικών ρυθμιστικών κανόνων, οι οποίοι στη μεν Φύση επιβάλλονται υπό της Αναγκαιότητος (με την μορφή του αιωνίου Ηθικού και Φυσικού Νόμου, Lex Aeterna), στις δε ανθρώπινες κοινωνίες και Πολιτείες από τα Νομοθετικά Σώματα(Κοινοβούλια ), τα οποία όμως κατά κανόνα επηρεάζονται αμέσως ή εμμέσως εκ των δεδομένων της λεγομένης Παραδόσεως [Η λέξη 'Νόμος' εκπηγάζει εκ του ρήματος «νέμω». Αυτό που έχει δοθεί ή απονεμηθεί κατ' αναλογίαν. Αρχικώς η χρήσις, η νομή και εν συνεχεία ο κάθε κανονιστικός κοινωνικός θεσμός.] Τα πάντα ξεκινούν από την σύζευξη Κράτους-Εκκλησίας. Τούτο νέμεται τα πάντα από κοινού με το μεγάλο Κεφάλαιο των Πολυεθνικών. Να λοιπόν γιατί το Ιερατείο δεν υπακούει στους γραπτούς νόμους . Ομως το ' Βαθύ Κράτος ' συναινεί πάντα στις επιθυμίες και στην βουλιμία του. Το Ιερατείο δεν θέλει να χάσει τα προνόμια που είχε από της εποχής της Βυζαντινής αυτοκρατορίας , τα οποία διετηρήθησαν και κατά την Οθωμανική δουλεία, ως σήμερον. Αυτό με τους Κοτζαμπάσηδες ήτο στην ουσία το Παρακράτος( 5η φάλαγγα) του Σουλτάνου εντός του Ελληνισμού. Σαν αντάλλαγμα των υπηρεσίών αυτών ο εκάστοτε σουλτάνος ανανέωνε την δοτή εξουσία που είχε δοθεί προς τον Πατριάρχη Γενάδιο μετά την πτώση της Βασιλεύουσας για τις προδοτικές του υπηρεσίες. Το ώρισε να εισπράττει τον κεφαλικό φόρον και να εκμεταλλεύεται τους ραγιάδες . Δεν είναι δε τυχαίον ότι μετά την Οθωμανική κατοχή το Ιερατείο τούτο βγήκε ζάπλουτο , αφού κατείχε σχεδόν ολόκληρη την Ελληνική γη με Οθωμανικά φιρμάνια . Κι' αυτό έχει την εξήγηση του: Επειδή ο κεφαλικός φόρος ήτο βαρύτατος για τους ραγιάδες, ενώ αντιθέτως για την Εκκλησία ήτο ελαχίστος ή και μηδενικός, οι περισσότεροι ραγιάδες-πιστοί για να γλυτώσουν τις περιουσίες τους, αντί να τις δώσουν στον Τούρκο κατακτητή προτιμούσαν να την δωρήσουν στο Ιερατείο και στα Μοναστήρια για να ' σώσουν την ψυχή τους'. Ετσι η Αττική γη είχε την ατυχία να κατέχεται από ελάχιστες Μονές , οι οποίες ουσιαστικά ξεπούλησαν τα δάση της Πεντέλης, της Πάρνηθος , του Υμηττού , της Κερατέας , ως το Σούνιο και περιφερειακώς του δρόμου ως την Βουλιαγμένη και Βούλα. [Οι τελευταίες πυρκαιές στην Αττική έχουν ως ηθικό αυτουργό την Εκκλησία ] Να λοιπόν γιατί η Φαναριώτικη Πολιτεία του 'Βαθέως Κράτους' δεν επιθυμεί την ύπαρξη σταθερών νόμων, αλλά και την εφαρμογή τους. Διότι όταν είναι αδιανέμητα «πάντες πάντα αδιανέμητα νέμονται » (Πυθαγόρας) και προ παντός η Εκκλησία που τα κατέχει με πλαστούς τίτλους και φιρμάνια προδοσίας. Και φυσικά εξυπηρετείται και η Εξουσία (κομματική πελατεία και ξένη ολιγαρχία) [Ο Σπεύσιππος ορίζει στους «Όρους» του τον Νόμο με στενώς πολιτικό τρόπο, ως δόγμα διαρκείας ενός πολιτικού σώματος (ΔΟΓΜΑ ΠΛΗΘΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΟΥΚ ΕΙΣ ΤΙΝΑ ΧΡΟΝΟΝ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΝ)].

Ο Ηθικός Νόμος

Ηθικός Νόμος είναι για τις ανθρώπινες κοινωνίες το σύνολο των ατύπων κανόνων, που προσδιορίζουν την βάση της ηθικής συμπεριφοράς των μελών τους, διαμορφώνεται δε αυτός με γνώμονα τον συνδυασμό των δεδομένων του Φυσικού Νόμου και, κυρίως της Παραδόσεως. Ο Ηθικός Νόμος θεωρείται, εν γένει, ως εικόνα του Αιωνίου Ηθικού Φυσικού Νόμου, προς τον οποίο οφείλει να συμμορφώνεται ο πεπολιτισμένος άνθρωπος. Κατά τους Κυνικούς ωστόσο, υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στην «Φύση

» (η οποία στηρίζεται στο «Είναι») και τον «Νόμο » (ο οποίος στηρίζεται στο «έθιμον»). Ιδού γιατί το πονηρόν Ιερατείον δεν θέλει να αλλάξει τίποτα από τα ήθη και έθιμα του παρελθόντος , τα οποία είναι κομμένα και ραμμένα πάνω στις Ιουδαιοχριστιανικές δοξασίες και απάτες. Και όσες φορές έγιναν αλλαγές στους νόμους( γραπτούς και εθιμικούς) τις κέρδισε ο λαός μας με σκληρότατους αγώνες . Στους αγώνες του λαού το ανώτατο Ιερατείο ήτο πάντοτε με το μέρος του 'Βαθέως Κράτους' και ενάντια στον λαό. Το χωριό και η ύπαιθρος ήτο κάτω από το πέλμα του παπά, του χωροφύλακα και του …δάσκαλου, που ήτο πιόνι και στράβωνε τα Ελληνόπουλα με τον « Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό» των προπατόρων ημών Αβραάμ , Ισαάκ και Ιακώβ …. Ολοι οι κοινωνικοί μας θεσμοί είναι συμβατικοί και τεχνητοί, αλλά και αμείλικτοι επίσης στραγγαλιστές της ατομικής ελευθερίας. Η πραγματική απελευθέρωση επιτυγχάνεται μέσω της εκ θεμελίων επαναξιολογήσεως όλων των αξιών και της συνειδητοποιήσεως τού απρόσμενα μεγάλου αριθμού νόμων , ηθών και εθίμων , τα οποία μπορούν να διαγνωσθούν και εν συνεχεία ν' αντιμετωπισθούν ως περιττά ή παντελώς άχρηστα. Ομως παντού η δογματική Εκκλησία και το Βαθύ Κράτος στέκουν εμπόδια στην πρόοδο και απελευθέρωση του λαού μας. Δείτε σε τι δεινή κατάσταση έχουν περιφέρει τον άνθρωπο στην πατρίδα μας. Πάντως το θέμα των πυρκαιών αποτελεί εθνική τραγωδία πολύ περισσότερον διότι έχει μεταφερθεί στο χώρο της αντιπαράθεσης των δύο κομμάτων εξουσίας Ούτως εχόντων των πραγμάτων μετά από μερικές εκλογικές αναμετρήσεις, η Ελλάδα θα έχει αποψιλωθεί παντελώς από τα δάση και το πράσινο, αν δεν αντισταθούμε.

Αληθής Νόμος ο Ορθός Λόγος

Οι Στοωικοί είχαν εντελώς διάφορη ιδέα περί Νόμου. Αυτή προβάλλει με αρκετή σαφήνεια εκ των λόγων του Λαϊλίου στο « De Republica» του Κικέρωνος, ο οποίος γράφει : «Υπάρχει πράγματι ένας Αληθής Νόμος, ο Ορθός Λόγος , ο οποίος ευρίσκεται σε αρμονία με την Φύση, αφορά όλους τους ανθρώπους και είναι αμετάβλητος και αιώνιος. Δια των επιταγών του, αυτός ο Νόμος καλεί τους ανθρώπους να πράξουν το καθήκον τους, ενώ δια των απαγορεύσεών του τούς εμποδίζει να πράξουν το κακό. Οι προτροπές και οι απαγορεύσεις του πάντοτε επηρεάζουν τους αγαθούς ανθρώπους, αλλά είναι αναποτελεσματικές έναντι των κακών. Κάθε αναίρεση αυτού του Νόμου μέσω της ανθρωπίνης νομοθεσίας δεν υπήρξε ποτέ ηθικώς δικαία, ούτε και επιτρέπεται άλλωστε να περιορίσει κανείς την λειτουργία του, ενώ είναι παντελώς αδύνατος η κατάργησή του... Μόνον ένας πραγματικός Νόμος υφίσταται, αιώνιος και αμετάβλητος, συνδετικός και ενοποιητικός όλων των εθνών και όλων των εποχών ……Ο άνθρωπος που δεν υπακούει σε αυτόν τον Νόμο(φυσικό), απαρνείται το καλύτερο τμήμα του εαυτού του και αρνείται την πραγματική φύση του, καταδικάζοντας έτσι τον εαυτό του στην χειροτέρα όλων των ποινών, παρ' όλο που ίσως έχει διαφύγει όλες τις άλλες συνέπειες, εκείνες που συνήθως οι άνθρωποι θεωρούν ως τιμωρίες ». Το Ιουδαιοχριστιανικό Ιερατείο επειδή δεν πιστεύει στην Φύση και στη ζωογόνο και αγαθοεργό επίδραση της στον άνθρωπο θέλει να την καταστρέψει . Το Ιερατείο είναι στην πραγματικότητα άθεον. Θέλει να κάψει τα δάση και να τα πουλήσει σαν οικόπεδα προς ΄χάριν του χρυσίου . Θέλει να ανεγείρει αρχιεπισκοπικά παλάτια για να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία , τηνό αλαζονεία και την υλιστική μανία των ταγών του ( πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, επισκόπων, ηγουμένων κλπ) Οταν έχει στερέψει ο ηθικός και ο Ορθός Λόγος , περισσεύει η ύλη και η ύβρις για να φτιάξει η διεθνής εξουσία τα νέα Ολοκαυτώματα. Και ένα ίσως ακραίο ερώτημα :

Μήπως οι σπινθήρες ξεκινούν από τον ουρανό, από κάποιο 'έξυπνο' λέιζερ;

Προτάσεις

Το θέμα όμως που πρέπει να απασχολήσει τον σημερινό άνθρωπο δεν είναι τι κάνουν όλοι αυτοί οι κοιλιόδουλοι, ακαμάτηδες , προγάστορες εξουσιαστές, αλλά τι κάνουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι. Θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε ή θα ζητήσουμε :

α/ Τον άμεσο διαχωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία, διότι τούτο προτάσσει η δημοκρατική μας Πολιτεία.

β/ Την απομάκρυνση από το Υπουργείον Παιδείας όλων των δογμάτων και Εκκλησιών διότι είναι ΄μεγέθη ασύμβατα και την Ελληνοποίηση τούτου με την απομάκρυνση της κ. Γιαννάκου

γ/ Την τήρηση των νόμων της Πολιτείας από το Ιερατείο (να σταματήσουν οι 'πολεοδομίες των δεσποτάδων και των μονών' , το ξεφύτρωμα ναών σαν προπομποί των αυθαίρετων οικισμών, τα ρουσφέτια και οι χαριστικές πράξεις εκ μέρους της Πολιτείας, και ο σφιχτός εναγκαλισμός των κομμάτων με το Ιερατείον ) Πήρε πολεοδομικη άδεια η Μονή Εφραίμ για να υψώσει τα σύγχρονα τείχη της Ιεριχού στην Νέα Μάκρη;

δ/ Την ανάληψη της μισθοδοσίας του κλήρου από τους ίδιους τους πιστούς

και όχι από τον κρατικό προυπολογισμό. (Ως και τα έξοδα της θεραπείας του αρχιεπισκόπου να μεταβεί μετά της κουστωδίας του στις ΗΠΑ ανέλαβε το βαθύ κράτος των Αθηνών, δηλαδή με έξοδα των φορολογουμένων. Γιατί δεν τα βάζει η Εκκλησία από το πλουσιότατο Εκκλησιαστικό Ταμείο της

ε/ Την απαγόρευση της ενίσχυσης των Πατριαρχείων με χρήματα των φορολογουμένων.

στ/ Την απαλλοτρίωση όλων των δασικών εκτάσεων και των ελεύθερων χώρων υπέρ του δημοσίου και η διαμόρφωση τους σε εθνικούς δρυμούς και πάρκα

ζ/ Την αποκοπή του ομφάλιου λώρου του Εκκλησιαστικού Παρακράτους με τις Δημόσιες Υπηρεσίες (πολιτικά κόμματα, δικαιοσύνη κλπ ) και τις Ενοπλες Δυνάμεις.

η/ Την αφαίρεση από τα ¨ιερά τους βιβλία¨ όλων των απαξιωτικών αναφορών σε βάρος των Ελλήνων .

θ/ Την ανασύνταξη των νόμων με βάση το κοινωνικό καλό. Αυτοί να είναι διαρκούς ισχύος , καθολικής εφαρμογής , σεβαστοί από όλους , χωρίς εξαιρέσεις και παραθυράκια για τους δόλιους και πονηρούς .

ι/ Να υπάρξει γεναίος εκδημοκρατισμός στην χώρα και αντιστοίχηση της εξουσίας με την λαική κυριαρχία(δημοψηφίσματα, δημοκρατική συγκρότηση κομμάτων, όχι επαγγελματίες πολιτικοί, άμεση δημοκρα τία κ.ο.κ)

κ/ Να μπουν κανόνες στην εισβολή του πολυεθνικού κεφαλαίου

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#7

ΠΟΙΟΙ ΑΦΑΝΙΣΑΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ;

Ο παγκοσμίου φήμης αστροφυσικός Karl Sagan ο πατέρας της πλανητικής βιολογίας, προφανώς με κάποια δόση υπερβολής, που όμως δείχνει την βαθύτατη εκτιμήσει του προς την χαμένης βιβλιοθήκη των Ελλήνων, δήλωσε: «αν πολλαπλασιάσουμε επί εκατό χιλιάδες, (![1]) όλα όσα γνωρίζουμε για τον κλασικό ελληνικό πολιτισμό, μόλις που θα πλη­σιά­σουμε την δόξα των κλασικών χρόνων και θα αντι­ληφθούμε το μέγεθος της τραγωδίας απ’ την καταστροφή»!

Ποιός όμως διέπραξε το φοβερό αυτό έγκλημα;

Ποιός φοβερός θεός, κάρφωσε την τεράστια μεταλλική σφήνα, στο στήθος αυτού του φιλάνθρωπου προμηθεϊκού πολιτισμού, ρίχνοντάς τον στα τάρταρα της αφάνειας, ακινητο­ποιώντας τον, (για δυο χιλιετίες τώρα), αλυσοδεμένο στον παγερό "Καύκασο" της ταπείνωσης και της δυσφήμησης;

Εκατό χρόνια περίπου μετά τη δράση του μεγίστου των απογόνων του Αβραάμ, του διορισμένου (χρισμένου ή Χριστού) Ιησού (Jesus ή Γιαχσουα[2]) και την διάδοση της χριστιανο-γιαχβικής σωτηρίας από τους μαθητές του, ο Έλληνας περιηγητής Παυσανίας, μας άφηνε στο έργο του «Ελλάδος περιήγησις», λαμπρές περιγραφές της πάλαι ποτέ δοξα­σμένης εκείνης χώρας. Έτσι είμαστε καλύτερα σε θέση να εκτιμήσουμε από υλικής τουλάχιστον απόψεως, το τεράστιο έγκλημα που συνετελέσθη κατά του μυθικού αυτού λαού, που σαν αληθινός ευεργέτης "Τιτάνα", κατέβασε απ’ τον "Όλυμπο" τις τέχνες του πολιτισμού, γιατρεύοντας τις πνευματικές και υλικές ανάγκες των ανήμπορων ανθρώπων.

Ακολουθώντας το σύγγραμμα του Παυσανία, μπορούμε πια να βεβαιώσουμε ότι ολόκληρες πολιτείες εξαφανίσθηκαν και κυριολεκτικά εκθεμελιώθηκαν, μόλις οι άνθρωποι της "αγάπης", οι Γαλιλαίοι (όπως τότε ονομάζοντο οι Χρι­στιανοί), έγιναν τα ευνοημένα παιδιά της ρωμαϊκής εξουσίας.

Η "αγάπη", αφού έπαιξε τον προσχηματικό της ρόλο, απλά ξεχάστηκε και οι χριστιανοί, από κυνηγημένοι ανυπότακτοι, επειδή δεν προσκυνούσαν τα αγάλματα των αυτοκρατόρων, τώρα με τις ευφυείς υποδείξεις των επισκοπών τους, επάνδρωσαν τον στρατό της Ρώμης,[3] δηλώνοντας έτσι (τι ειρωνεία) μαζικά στρατιωτική υποταγή τους μέχρι θανάτου... στους εκατόνταρχους της αυτοκρατορίας εκείνης που τρεις αιώνες νωρίτερα είχαν σταύρωσε τον αρχηγό της πίστης τους!!!

Οι Χριστιανοί, με έναν αδιάντροπο ιστορικό ελιγμό, πέρασαν πίσω απ’ την βιτρίνα της αγάπης, και από σεμνοί και ταπεινοί επαναστάτες ειρήνης που ξεκίνησαν, κατέληξαν να αποτελούν την φονικότερη στρατιωτική δύναμη της Ρώμης, κραδαίνοντας το κοφτερό σπαθί και το αιχμηρό δόρυ, των αυτοκρατορικών δυνάμεων κατοχής!

Τώρα, το πως απ' την περιλάλητη "αγάπη" (π.χ.: «αγαπάτε τους εχθρούς ημών» Mατθ.5.44, και: «αν πεινά ο εχθρός σου τάιζε αυτόν» Προς Ρωμαίους 12.20), κατέληξαν... πάνοπλοι υπηρέτες στα κατοχικά στρατεύματα της Ρώμης... αυτό μόνο οι σύγχρονοι παμπόνηροι "Χαλδαίοι" μπορούν να μας το εξηγήσουν!

Η Ρώμη με την σειρά της, αντάμειψε πλουσιοπάροχα τον νέο δυναμικό, θρησκευτικό, εξουσιαστικό συνέταιρό της, τον Ιουδαιο-χριστιανισμό, χαρίζοντάς του προνόμια, αλλά και ανθρωποκτόνους νόμους[4] για να μπορεί μ' αυτούς να ξεκοιλιάζει αποφασιστικά, όλους εκείνους που θα τολμήσουν να παρακούσουν στην αυτοκρατορικά επιβεβλημένη πια θρησκευτική σωτηρία!

Αιώνες ολόκληρους, η "αγάπη" κυνηγούσε αμείλικτα τη γνώση και οι "ευλογίες" απ’ το "σπέρμα του Αβραάμ", αφάνιζαν τη χώρα που γέννησε τις μισητές ερωτήσεις. Να είναι άραγε σύμπτωση που και στην ιστορία της επικράτησης του Νεο-διαθηκικού Ιουδαιο-Γιχβισμού, προηγήθηκαν οι "ευλογίες" δηλαδή τα παχιά λόγια αγάπης, πριν επέλθουν οι "πληγές", δηλαδή τα συντριπτικά αφανιστικά χτυπήματα όπως ακριβώς συνέβαινε και στον αδίστακτο ανθρωποκτόνο Παλαιο-διαθηκικό Γιαχβισμό;

Με προσεκτικά συντεταγμένες λίστες ανά χείρας,[5] σκουροντυμένοι κήρυκες της υποχρεωτικής Νεο-διαθηκικής σωτηρίας, σύντριψαν «έως εδάφους»[6] τα πανώρια ιερά και τους Ναούς της Μεσογείου. Έκαψαν, αφάνισαν, καταδίωξαν και: «διωγμός γέγονε (έγινε) των Ελλήνων μέγας».[7]

Aριστουργήματα απίστευτης τέχνης και τελειότητας: «εις έδαφος άνωθεν αφ΄ υψηλού κατερ­ρίπτοντο και εκ βάθρων τα των ειδώλων τεμένη ανέσπασαν, (αλλά) και τα μηχανήματα (τεχνουργήματα) εκ χαλκού και ξύλων (με τσεκούρια) διέλυσαν και εις το πυρ παρέδωσαν. Παρόμοια δε οι απανταχού γης και θαλάσσης των δαιμόνων (Ελλήνων) κατελύθησαν ναοί»!

«Έπειτα, οι καλούμενοι μονάχοι, άνθρωποι εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαναν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβειαν ενόμιζαν... Τότε, κάθε άνθρωπος μέλαιναν (μελανή) φορών εσθήτα, (ράσα), τυραννικήν είχε εξουσίαν και δημοσίως να ασχημονεί ημπορούσε. Σε τόση "αρετή" άλλαξε (η νέα θρησκεία) τον άνθρωπο». [9]

Ακολούθησε η οριστική κατάργηση σχολών χιλιετούς λειτουργίας, απ’ όπου απεφοίτησε όλο το πνευματικό δυναμικό μιας ολόκληρης εποχής. Ιδέες και γνώσεις που μόνο ευεργέτησαν, σε άθλιο διωγμό και κατάργηση: «Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα (κλείσιμο σχολών!), που διδάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία (μάθησης!) των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν (λοιπόν) φανεί κάποιος τέτοιος άνθρωπος... θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές»![10] Εκατοντάδες οργανωμένα φυλακτήρια γνώσης, μαζί με την ανεπανάληπτη σε έκταση και σημασία Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη[11] κατεστράφησαν, και οι περήφανοι υπηρέτες της γνώσης κατεδιώχθησαν ή και διαμελίσθησαν εν μέση οδό.[12]

Τα άλλοτε περιζήτητα συγγράμματα των Ελλήνων, η μεγαλύτερη παρακαταθήκη γνώσης που εγνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, με το πρόσχημα της δαιμονικής και μαγικής τους προέλευσης[13] αναθεματίζονται, αναζη­τού­νται και καίγονται[14] με απερίγραπτη χαρά και αυτοκρατορική μάλιστα μέριμνα.[15]

Όποιος παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ελληνικά... καταδικάζεται «επί ελληνισμώ»[16] και η περιουσία του δημεύεται. Οι ανάλογες οδηγίες, έγιναν σταδιακά εξαιρετικά σαφείς: «Η εκκλησία δεν επιτρέπει φανερά στους κοσμικούς άρχοντες να τιμωρούν. Εάν όμως οι άρχοντες το κάνουν παρακινούμενοι από ζήλο για την πίστη, τους επιδοκιμάζει και τους στεφανώνει. Η εκκλησία επαινεί πολλά απ' όσα θα ήθελε έτσι να γίνονται. Δεν διατάζει όμως φανερά. Εσύ λοιπόν γενναιότατε και ευσεβέστατε (άρχοντα) εμπιστεύσου σε μένα και αν συλλάβεις κάποιον που παρασύρει στην απατή των δαιμόνων, ράβδισέ τον, φυλάκισέ τον, αφαίρεσέ του την γλώσσα, έπειτα κόψε το χέρι του και αν ακόμα παραμένει κακός, στείλε τον στον βυθό της θάλασσας... Σε όλους δε τους άρχοντες προλέγω ότι αν δεν τιμωρούν αυτούς τους ελληνιστές, αν ανέχονται να βλέπουν τον ελληνισμό να υπερισχύει και δεν κάνουν εκείνα που πρέπει... θα κριθούν από τον θεό».[17]

Πνιγμοί, ακρωτηριασμοί, συντριβή, αφανισμός και λεηλασίες απερίγραπτης έκτασης και αγριότητας καταπλάκωσαν την πάλαι ποτέ χώρα της χαράς, του θεάτρου, των τεχνών της ολυμπιάδος[18] και της ποίησης. Η φωτισμένη έρευνα και τα βαθιά διανοήματα των Ελλήνων, λίγο πριν αναμορφώσουν αμετάκλητα τα κοινωνικά δεδομένα ολόκλη­ρου του μεσογειακού και ευρασιατικού κόσμου, κατασυντρίφτηκαν με απίστευτη αγριότητα. Τα περίτεχνα διανοήματα των Ελλήνων φάντα­ζαν τώρα στα μάτια των "ευλογημένων" απ’ το σπέρμα του Αβραάμ, ως δύσοσμη κόπρος,[19] άξια μόνο για το ευλογημένο πυρ του εξαγνισμού, μαζί με τα ιερά φυλακτήριά τους.

Η παράξενη: «εν πνεύματι αγίω και πυρί» σωτηρία, σε όλο της το αρχαιο-χαλδαϊκό μεγαλείο. Για όσους δεν πολυκαταλαβαίνουν, η χαλδαιο-χριστια­νο-γιαχβική συνταγή, ήταν απλή και ξεκάθαρη: «παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν, εκόπτεται και εις πυρ βάλλεται». Mατθ.3.10-12. Για όσους δε εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν, γίνεται απολύτως ξεκάθαρη: «Τους δε εχθρούς μου, τους μη θέλοντας να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρεται εδώ ενώπιόν μου και κατασφάξατε αυτούς» Λουκάς 19.27.

Όπως και να τις διαβάσουμε, δηλώσεις όπως: «μάχαιρα ήρθα να βάλω επί της γης και ουχί ειρήνη». Mατθ.10.34. «Όστις δεν είναι μετ' εμού είναι κατ’ εμού». Λουκ.11.23. Καθώς και «όστις δεν μισεί (!!!) πατέρα, μητέρα, γυναίκα, τέκνα, αδελφούς και αδελφάς... δεν δύναται να είναι μαθητής μου» Λουκ.14.26. που άφησε πίσω του ο διασημότερος των απογόνων του Αβραάμ Ιησούς, έκαναν τα τύμπανα του θρησκευτικού διχασμού και της μισαλλοδοξίας να ηχούν ασταμάτητα... καλυμμένα πίσω από ένα παχύ και πολύχρωμο παραπέτασμα "αγάπης"!

Τα υπόλοιπα αγαθολογήματα, για "προβατάκια" και "καλούς ποίμαινες", αποδείχθηκαν μεγαλοστομίες βιτρίνας για λαϊκή κατανάλωση! Δηλαδή, αγάπες και λουλούδια, είχε μόνο το εξωτερικό περιτύλιγμα, του τυπικού θρησκευτικού δελεασμού! Δηλαδή ξίφος, αφανισμός και εξευτελισμός καλυμμένος με λουλούδια!

Στην ουσία ο θρησκευτικός φανατισμός, ο λαϊκισμός και η παλιά τέχνη της συστηματικής σπίλωσης, κατάφεραν τελικώς το αδιανόητο. Κατέστρεψαν την υπόληψη και την αξιοπρέπεια ενός λαμπρού ευεργέτη πολιτισμού.

Οι "ευλο­γημένοι" της νέας πίστης, "μεθυσμένοι" από την καθημερινά επαναλαμβανόμενη ελπίδα της αιώνιας μεταθανάτιας ζωής και την βεβαιότητα της ανάστασης, εύκολα πείσθηκαν ότι συμμετείχαν σε κάτι υπέροχο, που συμπτωματικά έχει γεννηθεί ανάμεσα στους Εβραίους της Παλαιστίνης, και τα γενναιόδωρα τεκνά του Αβραάμ, τους το πρόσφεραν δωρεάν! Γι' αυτούς, ο πολιτισμός της Μεσόγειου, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τα «νέα Σόδομα»[20] που, έτσι κι αλλιώς ο θεός του Αβραάμ και του Ιησού, έτσι κι αλλιώς σύντομα θα καταστρέψει.

Όποιος λοιπόν, βοηθούσε στο θεάρεστο αυτό έργο της καταστροφής, του φαινόταν πως έγραφε χρυσές σελίδες θρησκευτικής δόξας, αντάξιες εκείνων των μεγάλων ηρώων της χαλδαιο-εβραϊκής Παλαιάς Διαθήκης.

Βέβαια, για τους απλοϊκούς οπαδούς του χριστιανισμού, ο αγώνας είχε μόνο μεταθανάτιες ανταμοιβές! Ομως για τους υψηλόβαθμους στην ιεραρχία και τους μυημένους και επιμελείς μελετητές των γραφών, στην βαθύτερη κατανόηση των λόγων του Ιησού υπήρχε και η ξεκάθαρη συνταγή... μισθοφορικών αποδοχών! Πέστε μου εσείς αν βγάζετε άλλο συμπέρασμα: «ο δε Ιησούς απάντησε: Σας βεβαιώνω, όποιος άφησε, αδελφούς, αδελφές, μητέρα ή πατέρα ή τεκνά, σπίτια ή χωράφια για μένα και το ευαγγέλιο, εκατό φορές περισσότερα θα πάρει στα χρόνια που ζούμε τώρα (κείμενο: εν τω καιρώ τούτω) και στο μελλοντικό κόσμο (κείμενο: εν τω αιώνι τω ερχομένω) ζωή αιώνια»! Μάρκος 10.29-30.

Οι ιεράρχες λοιπόν, δεν πλουτίζουν χωρίς τις ευλογίες του αρχηγού της πίστεως τους! Αφού όσοι άφησαν ένα διαμέρισμα, δικαιούνται εκατονταπλάσια, δηλαδή καμπόσες πολυκατοικίες, και όσοι άφησαν χωράφια, δικαιωματικά μπορούν να γίνουν μεγαλο-γαιοκτήμονες! Ξεκάθαρα μισθοφορική λοιπόν η βάση της επιθετικότητας του χριστιανισμού, και μάλιστα με την έγκριση του αρχηγού της πίστης Ιησού!

Έτσι, οι υποκριτές κήρυκες της πτωχείας, δικαιολογημένα είναι σήμερα οι πλουσιότεροι μεταξύ των συνάνθρωπων μας! Αλώστε αυτή είναι και η σφετεριστική βάση της Παλιάς Διαθήκης: « Όταν ο Κύριος ο θεός σου σε φέρει εις την γην, εις την οποίαν υπάγεις δια να κληρονομήσεις αυτήν, θέλει δώσει εις σε πόλεις μεγάλας και καλάς τας οποίας δεν έκτισας και οικίας πλήρεις αγαθών, τας οποίας δεν εγέμισας και φρέατα ηνοιγμένα, τα οιποία δεν ήνοιξας, αμπελλώνας και ελαιώνας τους οποίους δεν εφύτευσας... Κύριον τον θεόν σου θέλεις φοβείσθαι... δια να εκδιώξει πάντας τους εχθρούς σου απ’ έμπροσθεν σου... και θέλω εκδιώξει έθνη πολλά απ’ έμπροσθεν σου... και σου παραδώσει αυτούς έμπροσθεν σου, θέλεις πατάξει αυτούς, κατά κράτος θέλεις εξολοθρεύσει (Ο΄αφανίσει) αυτούς, δεν θέλεις δείξει έλεος προς αυτούς... δεν θέλεις συμπεθερεύει μετ΄ αυτών... ούτω (έτσι) θέλετε κάμει προς αυτούς... θέλετε καταστρέψει... συντρίψει... κατακόψει... καύσει εν πυρί... και δεν θέλει βάλει (ο Κύριος) επί σε ουδεμίαν των κακών νόσων της Αιγύπτου, τας οποίας γνωρίζεις (!!!), αλλά θέλει βάλει αυτάς (τας νόσους!) επί πάντας τους μισούντας σε. Καί θέλεις εξολοθρεύσει πάντα τα έθνη... δεν θέλεις σπλαχνιστεί δι’ αυτούς.»!! Δευτ.Σ΄10.&Ζ΄1-16

Οι μυριάδες απλοϊκοί πιστοί, των τριών αβρααμογενών θρησκειών, γι ένα πιάτο αγάπης, και ένα υποθετικό μεταθανάτιο παράδεισο, χωρίς να το γνωρίζουν, στρατεύθηκαν στην χειρότερη παράταξη καταστροφής πολιτισμού που συνέβη ποτέ στον πλανήτη! Και για να μην είμαστε μονόπλευροι, με έμφαση σημειώνουμε ότι και άλλοι πολιτισμοί που βρέθηκαν στο διάβα της ίδιας αυτής θρησκευτικής λαίλαπας, συντρίφθηκαν το ίδιο αδίστακτα. Οι απλοϊκοί άνθρωποι της πίστης, δεν μπορούσαν να υποθέσουν ότι, υπακούοντας και διαδίδοντας τις ευλογίες του νέο-αβρααμισμού, αυτοί εισέπρατταν άφθονες φανταστικές υποσχέσεις για μεταθανάτια συνταξιοδότηση, ενώ με την ζωή και την μαχητικότητά τους, ουσιαστικά εδραίωναν τους μεγαλοϊδεατισμούς του Αβραάμ, και με το αίμα τους υπηρετούσαν τον πλουτισμό του ιερατείου και την κατάσχεση των λαών και των εθνών από το εξουσιαστικό σπέρμα του Αβραάμ!

Τώρα λοιπόν, μπορούμε να δούμε καθαρότερα, ότι οι "ευλογίες" που χτύπησαν σαν αφανιστικοί κεραυνοί την ψυχή της πολιτισμένης ανθρωπότητας, την Μεσόγειο, δεν ήταν τυχαίοι! Ήταν ακριβώς αυτοί που μας είχε τάξει εκείνος ο πολυτάλαντος μελλοντολόγος απ’ την Ούρ της Χαλδαίας! Απλά, στην διαχρονική εφαρμογή της δόλιας αυτής μεθόδου, όπως κάποτε στην Χαναάν, την Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα, είχε έρθει απλά η ώρα ολόκληρης τη Μεσόγειου και επέκεινα του δυτικού κόσμου!

Οι εντολές λοιπόν και τα τραγικά συμβάντα των πρώτων χριστια­νικών αιώνων, ήταν ακριβώς χαραγμένα στην ίδια αυθεντική Χαλδαιο-αβρααμική σκέψη... λοιπόν... έως εδάφους κατάστρεψε και στο πυρ παρέδωσε και: «πάντων αφανισμό και ερήμωση και μηδέ η μνήμη αυτών να απομείνει»[21]

Ούτε μνήμη δεν έπρεπε να μείνει λοιπόν απ’ την χώρα του Ιπποκράτη.

Ο "Έλληνας" και τα έργα του, έπρεπε να σβήσουν απ’ το θησαυρο­φυλάκιο της πανανθρώπινης μνήμης. Να γιατί εμείς οι "Έλληνες" πάσχουμε τόσο συχνά από ολική αμνησία όσο κανένας άλλο λαός και τα διαχρονικά δεινά μας δεν έχουν τέλος!

[1] Υπολογίζοντας την έκταση των συγγραμμάτων από τις αναφορές σ' αυτά και τα σπαράγματα που διεσώθησαν, σύγχρονες μελέτες σε πανεπιστήμιο της Λειψίας, υπολογίζουν κατά προσέγγιση, ότι μόνο το 10/1.000 διεσώθη από την κολοσσιαία παραγωγή βιβλίων του Ελληνορωμαϊκού κόσμου!

[2] Joshua or Jeshua or Yeshua που στα Εβραϊκά σημαίνει: Ο Ιεχωβά σώζει. Περι της ταυτωνυμίας Γιάχσουα και Γιαχβέ, βλέπε στα άρθρα του: http://WWW.greatlie.com" onclick="window.open(this.href);return false

[3] «Τελευτήσαντος του (αυτοκράτορα) Ιουλιανού, με κοινή ψήφο τον Ιοβιανό στην εξουσία ανέδειξαν. Τότε ένας ευσεβής χιλίαρχος ερωτηθείς, φώναξε, χριστιανός είμαι και μην ανέχεστε στρατό ελληνιζόντων, και ευθύς ομόφωνα σαν σύνθημα, άπαντες (οι στρατιώτες) αντιφώνησαν, όλοι εμείς χριστιανοί είμαστε, και έτσι εκείνος εδέχθη την εξουσία». J. Zonaras Gramm. 70.4.

[4] Ο αποκεφαλισμός από αγάπη, είναι χριστιανική εφεύρεση! Ο Ιουστινιάνειος Κώδικας, καθώς και νόμοι του Θεοδοσίου, περιληπτικά διέταζαν: «Όλοι οι ναοί και τα ιερά των Ελλήνων να καταστραφούν. Οποίοι επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποστούν τιμωρίες, με πνεύμα επιείκειας (!). Θα χάσουν τα δικαιώματα τους, θα τους αφαιρεθούν τα πάντα, θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια, θα υποστούν σωματικό βασανισμούς και θα εξοριστούν ή θα υποστούν την έσχατη των ποινών με αποκεφαλισμό»!!! Ιουστινιάνειος κώδικας 1.10. Όλα αυτά... με πνεύμα επιείκειας! Εκτενέστερα. Βλέπε: «Αντιπαγανιστική νομοθεσία στους Ρωμαϊκούς Κώδικες». Εκδ. Κατάρτι.

[5] Ο ορθόδοξος Κυνήγιος το 402 μ.Χ. με «χάρτες» και γραπτές εξουσιοδοτήσεις έλαβε την εντολή από την αυτοκράτειρα Ευδοξία: «έως εδάφους να καταστρέψει και στο πυρ να παραδώσει» τα ιερά των Ελλήνων. Marcus Diaconus Βίος Αγ. Πορφυρίου 50.1-51.19.

[6] «Τους δε ναούς των Ελλήνων έως εδάφους κατέστρεψε ο βασιλεύς Θεοδόσιος» Ioannes Malalas Chronographia 344.20.

[7] Ioannes Malalas Chronographia 449.3

Theodoretus Eccl. Historia Ecclesiastica 321.16.

[9] Eunapius Hist. (346-414 μ.Χ.) Vitae Sophistarum 6.11.6.

[10] Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.10.10.

[11] Ο επίσκοπος Θεόφιλος (το 391 μ.Χ.) κατεδάφισε την αλεξανδρινή βιβλιοθήκη. Theodoretus Eccl. Historia Ecclesiastica 320.17-321.16.

[12] Η έξοχη μαθηματικός Υπατία (370-415 μ.Χ.) εγυμνώθη δημοσίως από μαινόμενους χριστιανούς που την κατατεμάχισαν με όστρακα (κεραμικά) και στη συνέχεια κατέκαψαν τα μέλη της. Ο στυγερός "φονιάς" της, ο ηθικός αυτουργός, επίσκοπος Αλεξάνδρειας Κύριλλος, παραμένει τιμώμενος άγιος έως και σήμερα. Socrates Scholasticus - Historia Ecclesiastica - περι υπατιασ τησ φιλοσοφου 7.15.

[13] Με το πρόσχημα της "μαγείας", χιλιάδες βιβλία έκαψε ο ίδιος ο απόστολος Παύλος στην Ελληνική πόλη Έφεσο! Πράξεις αποστόλων 19.19.

[14] «Και τα βιβλία των Ελλήνων κατεκαύθησαν μαζί με τις εικόνες (πίνακες ζωγραφικής) των μισητών αυτών θεών και αγαλμάτων». Ioannes Malalas Chronogr. 491.18.

[15] Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527 μ.Χ.) διέταζε: «Αναθεματισμός σε όσους γράφουν ή έχουν βλάσφημα βιβλία. Πυρ και φλόγα σε όσους τα έχουν και αποκοπή χειρός σε όσους τα γράφουν» Flavius Justinianus Imperator Novelae 266.2.

[16] Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση κάποιου «Ισοκάσιου», αξιωματούχου και φιλοσόφου από την Αντιόχεια, που επί Λέοντος Α΄(457-474) συνελήφθη στην Κωνσταντινούπολη: «επί Ελληνισμό»!!! Αφού γυμνώθηκε, μαστιγώθηκε και δεμένος πισθάγκωνα διαπομπεύτηκε, σύρθηκε μέχρι την παρακείμενη εκκλησία όπου και βαπτίσθηκε δια της βίας, πριν εκδιωχθεί πίσω στην πατρίδα του! Ioannes Zonaras 123.7. & I. Malalas Chron.369.17-

[17] Επιστολή Πατριάρχου Γενναδίου (1405 -μ.Χ.) προς Εμμανουήλ Ραούλ Οισί. Βλ.: Oeuvres completes de Gennade Scholarios εκδ. L. Petit. X. A. Siberides & M. Jugie. Paris 1928-36,τ.iv. & Εφημερίδα Ελευθεροτυπία 27/5/2000.

[18] Οι Ολυμπιακοί αγώνες απαγορεύθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο το 393 μ.Χ.

[19] «Κοπριά» ονομάζει κάθε τι ελληνικό ο Eusebius Theol. Com. In Psalmos 23.1352.36.

[20] «Όπως έβρεξε ο Κύριος επί τα Σόδομα πυρ και θείον, παρόμοια και ο Υιός από του αγίου πνεύματος εποίησε την οργή επί τους κατοικούντας επί της γης» Cyrillus Theol. In Isaiam 70.592.7.

[21] Eusebius Eccl.et Theol. Comment. In Psalmos 23.681.16.

πηγη: .greatlie.com/gr/

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#8

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Απόπειρα ορθολογικής προσέγγισης τους

Εισαγωγικά

Θαύμα λέμε σήμερα κάθε τι το υπερφυσικό, το εκπληκτικό, το παράδοξο, το άξιο θαυμασμού. Την ίδια σημασία είχε η λέξη και στην αρχαία ελληνική (πρβλ. "τα επτά θαύματα του κόσμου"). Σήμαινε όμως και το τέχνασμα ταχυδακτυλουργού ή μιαν εξαιρετική επίνοια. Το θρησκευτικό θαύμα, δηλαδή η θεραπεία μιας ανίατης πάθησης, η ανάσταση ενός νεκρού και γενικά κάποια παραβίαση των φυσικών νόμων, που γίνεται με την άμεση ενέργεια ή με τη επίκληση θείων δυνάμεων, στην αρχαία ελληνική οριζόταν με τις λέξεις τέρας ή σημείον. Λέξεις που κατά κανόνα συναντούμε στην Καινή Διαθήκη.

Θαυματοποιοί, μάγοι και εξορκιστές

Οι άνθρωποι της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα πίστευαν ακράδαντα στην ικανότητα κάποιων προσώπων να θαυματουργούν. Η ιστορία είναι γεμάτη από θαύματα και θαυματοποιούς. Οι Έλληνες είναι αλήθεια ότι πολύ γρήγορα, από την αρχαϊκή ήδη εποχή, εκδηλώσαν μεγάλο σκεπτικισμό αναφορικά με τα θαύματα. Οι λαοί όμως της αρχαίας Ανατολής ήταν περισσότερο επιρρεπείς στην αποδοχή τους. Σπουδαίοι θαυματοποιοί εθεωρούντο οι Αιγύπτιοι, κατά δε τον Ιώσηπο, οι Ιουδαίοι, έχοντας κληρονομήσει τη σοφία του Σολομώντα, ήταν σε θέση, περισσότερο από άλλους λαούς, να θεραπεύουν παθήσεις με θαυμαστό τρόπο. Έναν αιώνα πριν από την εποχή του Ιησού του Ναζωραίου διάσημος θαυματοποιός στην Ιουδαία ήταν ο Ονίας ο κυκλοποιός, ο οποίος σε εποχή ανομβρίας με την προσευχή του προκάλεσε καταρρακτώδη βροχή. Ο Άννινος ο γιος του Ντοζά εξ άλλου, που έζησε στη Γαλιλαία έναν αιώνα μετά τον Ιησού, θεράπευσε τον γιο του νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ του Γ’ κατά τρόπο που θυμίζει έντονα τη θεραπεία του γιου του εκατόνταρχου από τον Ναζωραίο. Αλλά και σε σύγχρονες με τον Ιησού και τον Παύλο προσωπικότητες, όπως ήταν ο καίσαρας Βεσπασιανός και ο διδάσκαλος Απολλώνιος ο Τυανέας αποδόθηκαν θαυματουργές ιάσεις τυφλών, κουτσών και κουλών, (φύσει ή τέχνη), μαρτυρημένες από αρκετά πρόσωπα. Στον Απολλώνιο επίσης αποδίδεται και η ανάσταση μιας γυναίκας, που πέθανε την ημέρα του γάμου της.

Εξ άλλου μεγάλη διάδοση κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους γνώρισαν η μαγεία και οι συναφείς με αυτές τεχνικές (αστρολογία, οιωνοσκοπία, μαντική κ.ά.) που επίσης σχετίζονται στενά με την θαυματουργία. Σχεδόν κάθε ηγεμόνας και δημόσιος άνδρας είχε στο πλευρό του τον μάγο ή αστρολόγο του. Η διαφορά μεταξύ μαγείας και θρησκείας βρίσκεται στο ότι στην μεν θρησκεία ο πιστός επιδιώκει την ικανοποίηση των προσδοκιών του με τη βοήθεια των θείων δυνάμεων, στις οποίες πιστεύει, ενώ στη μαγεία επιδιώκεται η ικανοποίηση αυτή με τη βοήθεια μαγικών διαδικασιών, οι οποίες κρύβουν μέσα τους τις δυνάμεις αυτές. Η μαγεία δηλαδή στηρίζεται στις ίδιες δυνάμεις του ανθρώπου, τις οποίες ενεργοποιούν οι μαγικές τελετουργίες, χωρίς καμιά θεία επέμβαση. Αυτό εξηγεί την ασυμβίβαστη αντίθεση και την απροκάλυπτη εχθρότητα που έδειξαν και δείχνουν οι ιερείς κάθε θρησκείας κατά των μάγων , καθώς και το διωγμό των τελευταίων από τους πρώτους, τον τρόμο που ενέπνεαν οι μάγοι στους πιστούς και την ευκολία με την οποία πολλοί εκπρόσωποι, οποιασδήποτε θρησκείας, κατηγορούν τους αντιπάλους τους σαν μάγους. Ήδη ο Ιησούς κατηγορήθηκε από τους Φαρισαίους σαν μάγος1, κατηγορία που επαναλαμβάνει το Ταλμούδ, ενώ ο Παύλος με τον Βαρνάβα είχαν καταγγελθεί στις μεν αρχές σαν ανατρεπτικά στοιχεία στον δε αμόρφωτο πλήθος σαν επικίνδυνοι μάγοι2. Πολύ αργότερα η νικήτρια χριστιανική εκκλησία θα χρησιμοποιήσει κατά κόρον την κατηγορία της μαγείας για να εξοντώσει τους αντιπάλους της3.

Κοινό σημείο συνάντησης μαγείας και θρησκείας είναι η μαντική. Ο αυθεντικός μάγος υποτίθεται ότι έχει την ικανότητα να προλέγει το μέλλον, αλλά την ίδιαν ικανότητα διεκδικεί και η θρησκεία. Οι μάντεις της ηρωικής και αρχαϊκής εποχής ήταν ταυτοχρόνως και ιερείς και αργότερα σημαντικά και σεπτά κέντρα της ελληνικής θρησκείας ήταν ταυτοχρόνως και Μαντεία, όπως των Δελφών και της Δωδώνης, ενώ στην στη διαμόρφωση της ιουδαϊκής θρησκείας έπαιξαν σημαντικό ρόλο μάντεις, με την ονομασία Προφήτες.

Βεβαίως οι εγκυρότεροι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, ιδίως οι σοφιστές, οι κυνικοί, οι επικούρειοι και οι σκεπτικοί, απέρριπταν και γελοιοποιούσαν μάντεις και μαντική και την ίδια στάση κρατά σήμερα το σύνολο των επιστημόνων, αλλά παρ’ όλα αυτά οι πάσης φύσεως μάντεις και προφήτες έκαναν και κάνουν την τύχη τους προλέγοντας το μέλλον, ιδίως δε σε εποχές μεταβατικές, σε χρόνους αστάθειας και ανασφάλειας, όπως είναι και οι μέρες τις οποίες ζούμε.

Η άποψη των Ελλήνων φιλοσόφων

Ανάλογη, αρνητική, στάση τηρούσαν οι Έλληνες διανοητές αναφορικά με τα θαύματα. Οι περισσότεροι Έλληνες φιλόσοφοι απέρριπταν τα θαύματα, διότι πίστευαν ότι κανένα πράγμα δε γίνεται άσκοπα αλλά όλα έχουν κάποιαν αιτία και υπαγορεύονται από την ανάγκη. Όπως έλεγε ο Λεύκιππος ο Αβδηρίτης: ουδέν χρήμα μάτην γίγνεται αλλά πάντα εκ λόγου τε και υπ’ ανάγκην.

Οι Έλληνες διανοητές πολύ νωρίς κατανόησαν πως όλα τα γεγονότα και όλα τα φαινόμενα είναι αποτέλεσμα κάποιας αλληλουχίας, που πολλές φορές δεν είναι αμέσως αντιληπτή αλλά όταν κατανοηθεί και ερμηνευτεί σωστά αποδεικνύεται πως είναι αιτιολογημένη και όχι αυθαίρετη. Ήδη οι πρώτοι ‘Έλληνες φιλόσοφοι δίδαξαν ότι ο φυσικός κόσμος, μέσα στον οποίο ζει ο άνθρωπος, δεν είναι η σκηνή στην οποία διαδραματίζονται ακατανόητα, αυθαίρετα και αναιτιολόγητα γεγονότα. Δεν κυριαρχείται δηλαδή από σκοτεινές, υπερφυσικές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις, αλλά αντίθετα είναι δυνατόν να κατανοηθεί και να ερμηνευθεί, μόλις εξακριβωθεί η αιτία, ο λόγος που γεννά τα φαινόμενα αυτά.

Ο Κικέρων αποδεχόμενος την ορθολογική αυτή θέση γράφει5: Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αιτία. Τίποτα δεν συμβαίνει που να μην μπορεί να συμβεί και εφ’ όσον συμβαίνει αυτό που είναι δυνατόν να συμβεί, τότε δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως θαύμα. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν θαύματα.

Η σημασία που δίνουν τα Ευαγγέλια στα θαύματα

Η σημασία που δίνουν τα Ευαγγέλια στα θαύματα του Ιησού του Ναζωραίου δεν είναι η ίδια για όλα. Ενώ το κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν προβάλλουν περισσότερο το ηθικό δίδαγμα των κηρυγμάτων του Ιησού, το κατά Μάρκον τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση τα θαύματα που έκανε. Όπως φαίνεται μετά τη σταύρωση του Ιησού του Ναζωραίου, οι Απόστολοι και ιδιαίτερα ο Πέτρος έδωσαν μεγάλη σημασία στα θαύματα του Ιησού, θεωρώντας τα σαν απόδειξη πως ήταν Χριστός του Θεού6.

Όπως διαφαίνεται από τη μελέτη των βιβλίων της Καινής Διαθήκης ο τονισμός της σημασίας των θαυμάτων του Ιησού του Ναζωραίου, πρέπει να είναι μεταγενέστερη προσθήκη. Η άποψη αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι στα Απόκρυφα, (που τα περισσότερα έχουν γραφεί τον 2ον ή και τον 3ον αιώνα) αποδίδονται στον Ιησού πολύ περισσότερα, πολύ πιο αλλόκοτα και σε ορισμένες περιπτώσεις και κακεντρεχή θαύματα. Όπως προανέφερα στα κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν Ευαγγέλια τα θαύματα δεν παίζουν πρωτεύοντα ρόλο. Αλλά και σε πολλές περικοπές του κατά Μάρκον7 αναφέρεται ότι ο Ιησούς απέφευγε να δίνει δημοσιότητα στα θαύματα που έκανε και απαγόρευε στους μαθητές του να τα κοινολογούν.

Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι πολλοί Εθνικοί (εκατόνταρχος, Συροφοινίκισσα γυναίκα κ.ά.) παρουσιάζονται να δείχνουν στις θαυματουργές ικανότητες του Ναζωραίου μεγαλύτερη πίστη από τους Ιουδαίους. Ίσως και αυτό να είναι μεταγενέστερη προσθήκη όταν ο Χριστιανισμός άρχισε να αποχωρίζεται από τον Ιουδαϊσμό και να εισχωρεί στον κόσμο των Εθνικών. Περίεργο είναι επίσης το ότι οι μαθητές του Ιησού δεν αποδέχονταν πάντα και με την ίδια προθυμία τα θαύματα που έκανε. Θαύματα πρωτάκουστα και σημαντικά, όπως ο πρώτος και ο δεύτερος πολλαπλασιασμός των άρτων8 περνούν σχεδόν ασχολίαστα. Το περπάτημα του Ιησού πάνω στα νερά9 τους ξάφνιασε και δεν το κατανόησαν "επειδή η καρδία αυτών ήτο πεπορωμένη".

Αργότερα οι Εθνικοί στις αντιπαραθέσεις που είχαν με τους Χριστιανούς, όχι μόνο αμφισβητούσαν τη σημασία των θαυμάτων του Ιησού αλλά τα θεωρούσαν πολύ υποδεέστερα των αντιστοίχων του Ηρακλή, του Ασκληπιού, των Διοσκούρων ή του Διονύσου10.

Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων αναφορικά με τα θαύματα

Εκτός από τη διαφορετική αποτίμηση της σημασίας των θαυμάτων του Ιησού του Ναζωραίου (ή ίσως εξ αιτίας αυτής), τα Ευαγγέλια παρουσιάζουν μεταξύ τους σημαντικές ασυμφωνίες. Πράγματι, μελετώντας τα Ευαγγέλια παρατηρούμε ότι δεν αναφέρουν όλα τα ίδια θαύματα. Στο κατά Ματθαίον αναφέρονται συνολικά 18 θαύματα, στο κατά Μάρκον 17, στο κατά Λουκάν 19 και στο κατά Ιωάννην μόνον 7. Δεν πρόκειται όμως για τα ίδια περιστατικά. Στην πραγματικότητα το μόνο θαύμα που μνημονεύουν και τα τέσσερα [Ματθ. ιδ’ 13-21, Μαρκ. ς’30-44 Λουκ. θ’10-17 Ιωαν. ς’ 1-15] είναι αυτό του πρώτου πολλαπλασιασμού των άρτων.

Τα θαύματα που αναφέρονται και στα τρία συνοπτικά Ευαγγέλια είναι μόνο δέκα: ο τυφλός της Ιεριχούς [Ματθ κ’ 29-34, Μαρκ ι’46-52, Λουκ.ιη’35-43], η πεθερά του Σίμωνα-Πέτρου [Ματθ η’14-15, Μαρκ α’ 20-23, Λουκ.δ’ 31-37], το επιληπτικό παιδί [Ματθ ιζ’14-27, Μαρκ θ’14-19, Λουκ.θ’37-43], η αιμορροούσα γυναίκα [Ματθ θ’ 20-22, Μαρκ ε’24-34, Λουκ.η’43-48], η κόρη του Ιαείρου [Ματθ θ’ 18-19, Μαρκ ε’ 21-24, Λουκ.η’40-42], η θεραπεία του λεπρού [Ματθ η’ 1-4, Μαρκ α’40-45, Λουκ.ε’12-16], η θεραπεία του ξεραμένου χεριού [Ματθ.ιβ’ 9-14, Μαρκ.γ’1-5, Λουκ.ς’ 6-11], ο παράλυτος της Καπερναούμ [Ματθ.θ’ 1-8, Μαρκ. β’ 1-3, Λουκ.ε’ 17-18], , ο δαιμονιζόμενος των Γεργεσηνών [Ματθ.η’ 28-31, Μαρκ.ε’ 1-6, Λουκ.η’ 26-29], και η γαλήνευση της θάλασσας [Ματθ. ιδ’ 22-33, Μαρκ. ς’ 45-52, Λουκ.η’ 22-25].

Ανά δύο Ευαγγέλια μνημονεύουν ακόμα πέντε θαύματα: τη Συροφοινίκισσα γυναίκα [Ματθ. ιζ’18, Μαρκ.θ’ 25], τον (δεύτερο) πολλαπλασιασμό των άρτων [Ματθ. ιε’ 32-39, Μαρκ. η’ 1-10], τον δαιμονιζόμενο τυφλό και κουφό [Ματθ. κ’29-34, Μαρκ. ι’ 46] και τον περίπατο πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας[Ματθ. ιδ’ 24-27, Μαρκ. ς’ 48-51].

Δώδεκα τέλος θαύματα αναφέρονται μόνο σε ένα Ευαγγέλιο. Δύο στο κατά Ματθαίον (οι δύο τυφλοί και ο δαιμονιζόμενος κωφάλαλος ), δύο στο κατά Μάρκον (ο κωφάλαλος [ζ’ 32-33] και ο τυφλός της Βηθσαϊδά [η’ 22-26]), τέσσερα στο κατά Λουκάν (ο γιος της χήρας της Ναϊν [ζ’ 11-15] η συγκύπτουσα γυνή [ιγ’ 10-17], ο υδρωπικός [ιδ’ 1-4] και οι δέκα λεπροί [ιζ’ 11-15]) και τέσσερα στο κατά Ιωάννην (οι γάμοι της Κανά [β’ 1-11], ο ανήμπορος της Βηθεσδά [ε’ 1-16], ο εκ γενετής τυφλός [θ’ 1-7] και η ανάσταση του Λαζάρου[ια’ 1-44]).

Για το μεγαλύτερο από τα θαύματα του Ιησού: να αναστήσει τον φίλο του, τεταρταίον ήδη, [Ιωαν.ια’ 43-44] η σιωπή των λοιπών Ευαγγελίων είναι ανεξήγητη. Η ανάσταση έγινε στη Βηθανία, όπου έμενε ο Λάζαρος και οι αδελφές του, Μάρθα και Μαρία. Λίγο αργότερα, εξ ήμέρες πριν από το τελευταίο Πάσχα της ζωής του, ο Ιησούς δείπνησε στη Βηθανία με τον αναστηθέντα Λάζαρο και τις αδελφές του και η Μαρία έπλυνε τα πόδια του και τον άλειψε με μύρο [Ιωαν ιβ’1-11]. Τα άλλα Ευαγγέλια παραλείπουν αυτό το μεγαλύτερο θαύμα και αντιθέτως, τα μεν πρώτο και δεύτερο [Ματθ. κς’6-16 και Μαρκ. ιδ’ 1-9] αναφέρουν ότι πράγματι έγινε το δείπνο στη Βηθανία, αλλά στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού και τα πόδια του τα άλειψε με μύρο κάποια μη κατονομαζόμενη γυναίκα, προκαλώντας την οργή του Ιούδα του Ισκαριώτη για την άσκοπη σπατάλη, το δε κατά Λουκάν [ζ’36-38] παραλείπει και τη Βηθανία και το δείπνο και μνημονεύει το επεισόδιο με το μύρο στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, πλούσιου Φαρισαίου φίλου του Ιησού, με πρωταγωνίστρια μιαν αμαρτωλή γυναίκα. Αλλά και στις Πράξεις [κς’ 22-23], αμφισβητείται η ανάσταση του Λαζάρου εφ’ όσον ρητά αναφέρεται ότι ο πρώτος που ανεστήθη εκ νεκρών υπήρξε ο Ιησούς.

Αναφορικά με τον Σίμωνα τον λεπρό παραμένει ανεξήγητο γιατί ο Ιησούς που θεράπευσε μία δωδεκάδα περίπου πάσχοντες από τη φοβερή αρρώστια δεν απήλλαξε από τα βάσανά της τον αγαπητό φίλο του.

Εξ άλλου τα Ευαγγέλια δε συμφωνούν μεταξύ τους για το ποιο υπήρξε το πρώτο θαύμα, με το οποίο άρχισε ο Ιησούς Χριστός τα σημεία του. Στο κατά Ματθαίον [δ’24] άρχισε με τη θεραπεία στη Γαλιλαία διαφόρων δαιμονιζομένων, σεληνιαζομένων και παραλυτικών, στο κατά Μάρκον [α’21-27] μέσα στη Συναγωγή της Καπερναούμ, θεραπεύοντας έναν δαιμονισμένο, στο κατά Λουκάν [δ’31-34] τα πρώτα θαύματα έγιναν την ίδια μέρα στην Καπερναούμ, όταν μέσα στη συναγωγή θεράπευσε το δαιμονισμένο και στο σπίτι του Σίμωνα-Πέτρου την πεθερά του και τέλος στο κατά Ιωάννην [β’1-11] το πρώτο θαύμα έγινε σε ένα γάμο, στην Κανά, όπου με προτροπή της μητέρας του μετέτρεψε το νερό σε κρασί.

Κατηγορίες θαυμάτων

α) Θεραπείες

Τα περισσότερα, ίσως πάνω από τα μισά, από τα θαύματα του Ιησού του Ναζωραίου αφορούν θεραπείες. Μια ορθολογική ερμηνεία των θαυμάτων αυτών είναι ότι πολλά αφορούν ψυχοσωματικές παθήσεις (αιμορροούσα γυναίκα, σεληνιαζόμενος νέος, συγκύπτουσα γυναίκα κ.ά.) και αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ιησούς βεβαίωνε τους θεραπευμένους ότι "η πίστη σου σε έσωσε". Οι αναστάσεις της κόρης του Ιαείρου ή του γιου της χήρας της Ναϊν, ενδεχομένως να αφορούν νεκροφάνειες. Ο ίδιος άλλωστε στην πρώτη περίπτωση βεβαίωνε "δεν πέθανε το κοριτσάκι αλλά κοιμάται"

β) Εξορκισμοί

Ειδική κατηγορία θαυματουργών θεραπειών (ο δαιμονισμένος της Καπερναούμ, ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών - Γερασηνών, ο κωφάλαλος δαιμονισμένος, το επιληπτικό παιδί, η Συροφοινίκισσα γυναίκα κ.ά.) έγιναν με κάποια διαδικασία εξορκισμού, κατά την οποία ο Ιησούς έβγαλε από τους πάσχοντες τα δαιμόνια που τους βασάνιζαν.

γ) Επεμβάσεις στη φυσική κατάσταση των πραγμάτων

Εδώ έχουμε τους πολλαπλασιασμούς των άρτων, τη γαλήνευση της θάλασσας, τη βάδιση στην επιφάνεια του νερού κ.α. Είναι ίσως τα μόνα αυθεντικά θαύματα, εφ’ όσον δε μπορούν να ερμηνευτούν ορθολογικά και παραλλήλως εκείνα στα οποία οι μαθητές έδωσαν τη μικρότερη προσοχή και σημασία.

Το θαύμα της Ανάστασης

Όσον αφορά την ίδια την ανάσταση του Ιησού, προκαλεί κάποια αμηχανία το ότι σε κανένα Ευαγγέλιο δεν αναφέρονται αυτόπτες μάρτυρες που να παρακολούθησαν αυτό το καθοριστικής σημασίας γεγονός. Στο 1ο [Ματθ.κη’ 1-9] δύο γυναίκες (η Μαρία η Μαγδαληνή και μια άλλη Μαρία) πήγαν στον τάφο, όπου δεν είδαν τον Ιησού αλλά έναν Άγγελο, που τους είπε ότι ο Ιησούς ανέστη. Στο 2ο [Μαρκ. ις’ 1-8] οι γυναίκες ήταν τρεις ( η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη), που επίσης είδαν τον τάφο κενό και πληροφορήθηκαν τα περί αναστάσεως από τον Άγγελο. Στο 3ο [Λουκ. κδ’ 1-12] αρκετές γυναίκες από τη Γαλιλαία (μεταξύ των οποίων και η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και κάποια Ιωάννα) πήγαν στον τάφο, τον βρήκαν άδειο και δύο Άγγελοι τους είπαν τα καθέκαστα. Ο Πέτρος, τον οποίον πληροφόρησαν σχετικά δεν το πίστεψε και πήγε κι αυτός στον τάφο και είδε τους επιδέσμους που είχαν τυλίξει το νεκρό. Στο 4ο τέλος [Ιωαν. Κ’ 1-7] μόνη η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον τάφο, τον βρήκε άδειο και έτρεξε να ειδοποιήσει τον Πέτρο, που με άλλον ένα μαθητή (προφανώς τον Ιωάννη) πήγαν και βρήκαν μόνο τους επιδέσμους.

Βεβαίως ο Ιησούς εμφανίστηκε, λίγο αργότερα μεν στις δύο γυναίκες, αρκετές δε μέρες μετά, στη Γαλιλαία, στους μαθητές του [Ματθ. κη’9-10 και 16-18], ενώ κατά το 2ο Ευαγγέλιο κάποιοι τον είδαν οδοιπορούντα προς τους Εμμαούς, κατά το 3ο εμφανίστηκε ανάμεσα στους μαθητές του, ενώ στο 4ο όταν έφυγαν οι μαθητές και έμεινε κλαίγοντας η Μαρία εμφανίστηκε σ’ αυτήν ο Ιησούς μαζί με δύο Αγγέλους.

Η θαυματουργία των Αποστόλων

Οι Απόστολοι που ακολούθησαν τα βήματα του Ιησού έκαναν επίσης πολλά θαύματα. Αντιθέτως όμως με εκείνον, που απέφευγε να δίνει μεγάλη δημοσιότητα στις ιάσεις που έκανε, οι μαθητές του τις προέβαλαν συστηματικά, πράγμα που προκάλεσε αίσθηση στον κόσμο και τους έφερε νέους πιστούς, οι οποίοι μετέφεραν συχνά στις πλατείες τους ασθενείς πάνω σε φορεία και κρεβάτια για να τους θεραπεύσουν οι Απόστολοι, όταν θα περνούσαν από εκεί και ιδίως ο Πέτρος, για τον οποίο πίστευαν πως αρκούσε να πέσει η σκιά του στον άρρωστο για να θεραπευθεί. Αντιθέτως στον Απόστολο των Εθνών τον Παύλο αποδίδονται ελάχιστα θαύματα.

Προσθέτουν τίποτα τα θαύματα στο μεγαλείο των ιδεών του Ιησού;

Επανερχόμενος στα όσα προανέφερα, αναφορικά με τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν τα θαύματα του Ναζωραίου αφ΄ενός μεν τα κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν Ευαγγέλια, αφ΄ετέρου δε το κατά Μάρκον, πιστεύω ότι το ηθικό κήρυγμα του Ιησού δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το αν έκανε ή όχι θαύματα.

Φυσικά δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των θαυμάτων με τις σύγχρονες αντιλήψεις, τις οποίες ενστερνίζονται οι περισσότεροι σημερινοί άνθρωποι και οι οποίες απορρίπτουν τα θαύματα. Βεβαίως εξακολουθούν να υπάρχουν θρησκευόμενοι που πιστεύουν στα θαύματα ακόμη και στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, πολλοί δε περισσότεροι στις αναπτυσσόμενες. Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι υποκατέστησαν την πίστη στη θαυματουργό δύναμη του θεού ή των αγίων, με την πίστη στις δυνατότητες της επιστήμης.

Δεν πρέπει επίσης να αγνοήσουμε το γεγονός ότι και μεταξύ θρησκευομένων, έχει εμφανιστεί από τον 17ο ήδη αιώνα στην Αγγλία, κάποιος θρησκευτικός ορθολογισμός, ο οποίος συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση μιας θρησκείας του λόγου, στην οποία η αποκάλυψη έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο και για την οποίαν η ρήση "το πιστεύω γιατί είναι απίστευτο" (credo quia incredibile) ήταν απαράδεκτη11. Σε αυτό το πνεύμα ενδεχομένως εντάσσεται η πρόσφατη δήλωση του επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας, Πρωθιερέα της Καντερβουρίας, σύμφωνα με την οποία "η Ανάσταση δεν αποτελεί ιστορικά βεβαιωμένο γεγονός".

Προσωπικά, αναφορικά με τα θαύματα, συμμερίζομαι τις απόψεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, οι οποίοι τα απέρριπταν. Πιστεύω ότι η ίδια η ιδέα του θαύματος δεν είναι μονάχα αντιεπιστημονική αλλά και μη ελληνική. Το θαύμα δεν εξηγεί τίποτα. Αντικαθιστά την εξήγηση με θαυμαστικά12. Ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης έλεγε ΣΟΦΙΗ ΑΘΑΜΒΟΣ ΑΞΙΗ ΠΑΝΤΩΝ13 και ήθελε ο άνθρωπος με τη γνώση να. κατακτήσει την αθαμβία, να μη θαυμάζει ως υπερφυσικά, πράγματα και φαινόμενα που μπορούν να ερμηνευθούν.

Αλλά και από καθαρά θρησκευτικής σκοπιάς εξεταζόμενη, η πίστη σε θαύματα είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, παράλογη και αντιφατική, γιατί βεβαίως το να δεχόμαστε ότι ο Θεός παραβιάζει τους νόμους, που ο ίδιος καθόρισε να διέπουν τη φύση, υποτιμούμε είτε το Θεό είτε την ισχύ των φυσικών νόμων (είτε τη νοημοσύνη μας). Δεν θα αναφερθώ δε στην προφανή αδυναμία να έγιναν ορισμένα θαύματα. Η κάλυψη, επί παραδείγματι, ολόκληρης της επιφάνειας του πλανήτη ακόμα και των υψηλότερων ορέων με τα νερά του Κατακλυσμού, είναι μαθηματικώς αδύνατο να συνέβη, κυρίως λόγω έλλειψης τόσων ποσοτήτων νερού. Εάν δε ο Ιησούς του Ναυί είχε κατορθώσει να σταματήσει τον Ήλιο και τη Σελήνη, ο πλανήτης μας, τουλάχιστον, θα είχε παύσει να υπάρχει από τότε.

Δημήτρης Σαραντάκος

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Ματθ. Ιβ' 24-28

2 Πραξ. Ιγ’ 42-43 και Σ. Αγουρίδης Ιστορία των χρόνων της Καινής Διαθήκης σ. 181

3 Εμ. Ροϊδης Αι μάγισσαι του Μεσαίωνος

4 Diels-Kranz Fragmente der Vorsokratiker D 321

5 M.T. Cicero De Divinatione 2 28

6 Πραξ. β' 2

7 Μαρκ α' 44-45, ζ' 36, η' 26

8 Μαρκ ς 42, η' 8, Ματθ. ιε' 37

9 Μαρκ ς' 51

10 Κέλσος, Αληθής λόγος σ. 63

11 Σ. Αγουρίδης, Τα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κόσμο

12 Μπονάρ, Ο ελληνικός πολιτισμός τομ. 1, σ.35

13 Diels-Kranz Fragmente der Vorsikratiker B216

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#9

Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΙΜΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΑΙΩΝΑ

Ο πρώιμος Χριστιανισμός γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα μετά την σταύρωση του του Ιησού του Ναζωραίου, από μιαν ομάδα μαθητών, τους Αποστόλους (1). Η συνάθροιση (=εκκλησία) των πρώτων πιστών πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Χριστός (=Μεσσίας) που σταυρώθηκε για να σώσει τους ανθρώπους, αναστήθηκε από τον τάφο του και πως σύντομα, επί των ημερών τους(2), θα επανεμφανιζόταν και θα τους οδηγούσε μαζί του στη βασιλεία του Θεού. Μολονότι οι αντιλήψεις τους αυτές αποτελούσαν για τους Ιουδαίους σκάνδαλο(3), εκείνοι δεν θεωρούσαν ότι ήταν αποστάτες του Ιουδαϊσμού αλλά ότι αντιθέτως εκπροσωπούσαν την αυθεντικότερη μορφή του το δε κήρυγμα του Ιησού συμπλήρωνε και συνέχιζε τη διδασκαλία του Νόμου.

Το παράδοξο είναι ότι, ενώ ο Ιησούς ο Ναζωραίος απέφευγε χαρακτηριστικά όχι μόνο να κηρύττει αλλά και να μπαίνει μέσα σε πόλεις (εκτός από τα Ιεροσόλυμα), οι πρώτες εκκλησίες των πιστών του κατά τον 1ον αιώνα συγκροτήθηκαν αποκλειστικά σε πόλεις: στα Ιεροσόλυμα, τη Σαμάρεια, την Ιόππη και ορισμένες άλλες πόλεις της Παλαιστίνης, στη Δαμασκό και την Αντιόχεια της Συρίας, στη Ρώμη και, μετά τα ταξίδια του Παύλου, σε πολλές πόλεις της Ασίας(4), στους Φιλίππους, τη Θεσσαλονίκη και τη Βέρροια της Μακεδονίας και στην Κόρινθο της Αχαϊας.

Η διάδοση της νέας πίστης έξω από την Παλαιστίνη αποτέλεσε αποφασιστικό βήμα για την διαφοροποίηση της από τον Ιουδαϊσμό. Οι νέες εκκλησίες συγκροτήθηκαν εν μέρει από εξελληνισμένους Ιουδαίους, εν μέρει από Εθνικούς "σεβόμενους", δηλαδή προσήλυτους ή επηρεαζόμενους από τον Ιουδαϊσμό και εν μέρει από ακραιφνείς Εθνικούς και η αναλογία των τελευταίων αυτών συνεχώς μεγάλωνε.

Μετά τον ιουδαϊκό πόλεμο και την καταστροφή των Ιεροσολύμων και του Ναού, η ακτινοβολία των παλαιστινιακών εκκλησιών περιορίστηκε δραματικά(5) και το προβάδισμα πέρασε στις εκτός της Παλαιστίνης εκκλησίες, κυρίως της Αντιόχειας, της Ρώμης και της Εφέσου, που ήταν αποκλειστικά ελληνόφωνες και στις οποίες πλειοψηφούσαν οι εξ Εθνικών προερχόμενοι οπαδοί του Ιησού, που ονομάζονται πλέον Χριστιανοί. Μετά τον ιουδαϊκό πόλεμο επίσης, εμφανίζονται στην παλαιστινιακή ύπαιθρο αραμαιόφωνες αδελφότητες Ναζωραίων, κατά κανόνα φτωχών, που γιαυτόν ακριβώς τον λόγο ονομάστηκαν εβιωναίοι(6). Με τους εβιωναίους ο Χριστιανισμός επανέρχεται στην ύπαιθρο, αλλά το φαινόμενο είναι πρόσκαιρο και αποτελεί εξαίρεση του κανόνα, που θέλει τον Χριστιανισμό, ως το τέλος του 4ου αιώνα τουλάχιστον, "θρησκεία των πόλεων".

Στο τέλος του 1ου αιώνα ο πρώιμος Χριστιανισμός εξακολουθούσε να είναι ακόμη αδιαμόρφωτος. Συνυπήρχαν σ΄αυτόν αφ΄ενός μεν η ιουδαϊκή εσχατολογία, η προσδοκία του Κριτή και Λυτρωτή Χριστού, που θα ερχόταν από τους ουρανούς σε Δευτέρα Παρουσία, η οποία θα συνοδευόταν με ανάσταση νεκρών και τελική κρίση, αφ΄ετέρου δε η ελληνιστική πνευματολογία και έκσταση, η αντίληψη του Ιησού Χριστού όχι ως Μεσσία αλλά ως μυστηριακής θεότητας, ως πάσχοντος θεού, ο οποίος με το θάνατο και την ανάστασή του λύτρωσε τους ανθρώπους. Ακόμη στον αδιαμόρφωτο πρώιμο Χριστιανισμό συναντούμε και γνωστικές ιδέες, όπως η εκ του Θεού εκπορευομένη Σοφία, ο ρόλος του Σατανά ως θεού του κόσμου τούτου(7) και η φθορά και ματαιότητα της Δημιουργίας(8).

Η σημασία του 2ου αιώνα έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι κατά τη διάρκειά του η νέα πίστη συστηματοποιήθηκε, αποχωρίστηκε οριστικά και τελεσίδικα από τον Ιουδαϊσμό, απέκτησε οργανωτική δομή και ιερατείο, καθώς και ιερά κείμενα γενικής, κατά το πλείστον, αποδοχής. Ταυτόχρονα οι διαφορετικές απόψεις, που εκφράζονταν μέσα στους κόλπους των εκκλησιών, και οι οποίες κατά τον 1ον αιώνα αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο, από τα μέσα του 2ου αιώνα περίπου παύουν να γίνονται ανεκτές και στιγματίζονται ως αιρετικές.

Όσον αφορά τα ιερά κείμενα της νέας πίστης, οι ερευνητές συμφωνούν ότι στις εκκλησίες του 1ου αιώνα, τα μόνα βιβλία που εθεωρούντο ιερά ήταν οι Γραφές, δηλαδή τα βιβλία που σήμερα αποτελούν την Παλαιά Διαθήκη. Υπήρχαν βεβαίως οι συλλογές των Λογίων του Ιησού, κυκλοφορούσαν Επιστολές του Παύλου καθώς και κάποιες Αποκαλύψεις. Από τα βιβλία αυτά μαθαίνουμε για το τι συνέβη μετά τη σταύρωση του Ιησού και τι περίπου εκείνος δίδαξε. Για τα όσα όμως συνέβησαν στους οπαδούς της καινούργιας πίστης μετά το θάνατο του Αποστόλου των Εθνών καθώς και για την ιδεολογία των πρώτων εκκλησιών τους, οι πληροφορίες που έχουμε από πηγές της εποχής εκείνης είναι ελάχιστες.

Μεταξύ των κειμένων που πρέπει να έχουν γραφεί πριν από την καταστροφή των Ιεροσολύμων, (πρώτη ομάδα των αποδιδομένων στον Παύλο Επιστολών, ενδεχομένως η αρχική μορφή της Αποκάλυψης του Ιωάννη, συλλογές με τα Λόγια του Ιησού κ. ά.) και εκείνων που πρέπει να γράφηκαν μετά την καταστολή της επανάστασης του Μπαρ Κοχεβά, (ο Διάλογος και οι Απολογίες του Ιουστίνου, η οριστική μορφή των Ευαγγελίων και των Πράξεων, οι υπόλοιπες Επιστολές που αποδίδονται στον Παύλο, ο Ποιμένας του Ερμά, οι Πράξεις του Πέτρου και του Παύλου κ. ά.) μεσολαβεί ουσιαστικά φιλολογικό κενό, που εν μέρει μόνο καλύπτουν η τελική μορφή της Αποκάλυψης του Ιωάννη, οι Επιστολές του Κλήμεντα Ρώμης, η Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων, η λεγόμενη Επιστολή του Βαρνάβα, οι Επιστολές του Ιγνατίου Αντιοχείας και η Επιστολή του Πολυκάρπου Σμύρνης προς Φιλιππησίους.

Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε ούτε κατά προσέγγιση τι ακριβώς συνέβη στις εκκλησίες των Χριστιανών κατά το μεγαλύτερο μέρος του 2ου αιώνα(9), κατά το οποίο ήταν σα να βρίσκονταν μέσα σε ένα τούνελ(10) και μόνο από τη μελέτη και τη σύγκριση των κειμένων που προαναφέρω μπορούμε να εικάσουμε ορισμένα πράγματα σχετικώς με την κατάσταση των εκκλησιών κατά την εποχή εκείνη.

Είναι πάντως προφανές ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι εκκλησίες κατά το πρώτο ήμισυ του 2ου αιώνα δεν τα προκαλούσαν εξωτερικές πιέσεις (κρατικές διώξεις ή εχθρότητα των Εθνικών) αλλά εσωτερικές διαμάχες και αντιπαραθέσεις, οι κυριότερες από τις οποίες αφορούσαν: α) τη σχέση Χριστιανισμού - Ιουδαϊσμού, β) την αντιμετώπιση των Γνωστικών και γ) την αντιπαράθεση των λεγόμενων προφητών προς το διαμορφούμενο χριστιανικό ιερατείο.

Αναφορικά με το πρώτο πρόβλημα, των σχέσεων του Χριστιανισμού με τον Ιουδαϊσμό, αυτό είχε ήδη τεθεί από τον 1ο αιώνα, κυρίως από τον Παύλο. Οι ιουδαϊζοντες Χριστιανοί πίστευαν ότι αντιπροσώπευαν την καθαρότερη μορφή του Ιουδαϊσμού και ότι η διδασκαλία του Ιησού αποτελούσε συνέχεια και συμπλήρωση του Νόμου. Αντίθετα ο Παύλος και όσοι ακολούθησαν τις απόψεις του ήθελαν να απομακρυνθούν από τις ιουδαϊκές αντιλήψεις και αναπόφευκτα ήρθαν σε αντιπαράθεση με την εκκλησία των Ιεροσολύμων, όπου κυριαρχούσε το ιουδαϊζον πνεύμα. Ο Σίμων - Πέτρος ή Κηφάς, παλιός μαθητής του Ιωάννη του Βαπτιστή και εν συνεχεία του Ιησού, ήταν ο ηγέτης της ιουδαϊζουσας τάσης και μολονότι ήταν άνθρωπος σχετικά διαλλακτικός και πράος, θεωρούσε τον Παύλο ως τον υπ΄αριθμό ένα εχθρό της αληθινής θρησκείας(11), έπαψε όμως να υπάρχει ή τουλάχιστον να δρα στα Ιεροσόλυμα και την Αντιόχεια από πολύ νωρίς(12). Ο Ιάκωβος ο λεγόμενος Μικρός ή Αδελφόθεος, που τον διαδέχθηκε, άνθρωπος εμπαθής και αδιάλλακτος, που υπέβλεπε ήδη τον Πέτρο, ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Παύλο(13).

Τα κείμενα των αρχών του 2ου αιώνα αντικατοπτρίζουν τις αντιπαραθέσεις αυτές. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη είναι σαφώς εχθρική προς τα παύλεια κηρύγματα ενώ οι επιστολές του Ιγνατίου έχουν γραφεί "υπό την σκιά του Παύλου"(14) και απηχούν τις απόψεις του, όπως και η λεγόμενη Επιστολή του Βαρνάβα(15) και η Επιστολή του Πολυκάρπου Σμύρνης προς Φιλιππησίους. Εξ άλλου η Α΄προς Κορινθίους Επιστολή του Κλήμη Ρώμης και η Διδαχή των Αποστόλων, προσπαθούν να συμβιβάσουν κατά κάποιον τρόπο τις δύο τάσεις και ενδεχομένως να αντιπροσώπευουν κάποια τρίτη ελληνιστική τάση μεταξύ των πρώτων πιστών, παράλληλη με τους ιουδαϊζοντες και τους οπαδούς του Παύλου(16).

Το δεύτερο κατά σειρά σπουδαιότητας πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση των απόψεων των Γνωστικών. Οι Γνωστικοί προϋπήρξαν του Χριστιανισμού και ο πρώτος Γνωστικός με τον όποίον ήρθαν σε επαφή και εν συνεχεία σε αντιπαράθεση οι Απόστολοι ήταν ο Σίμων, ο λεγόμενος Μάγος, στη Σαμάρεια, ο οποίος για μικρό διάστημα είχε γίνει μέλος της εκεί εκκλησίας(17). Μαθητής του ήταν ο Μένανδρος. Στις αρχές του 2ου αιώνα στην Αντιόχεια προπαγάνδιζαν τις απόψεις των Γνωστικών ο Σατουρνίλος, μαθητής του Μενάνδρου και κυρίως ο Βασιλείδης, ο οποίος αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, όπου έγραψε 24 βιβλία σχολιάζοντας τα πρώτα χριστιανικά κείμενα. Από τα βιβλία των Γνωστικών ελάχιστα έφτασαν ως εμάς. Μερικά από αυτά βρέθηκαν το 1945 στο Ναγκ Χαμμάντι (το αρχαίο Χηνοβόσκιο) της Αιγύπτου. Τα σπουδαιότερα γνωστικά κείμενα είναι η Πίστις Σοφία, τα Ευαγγέλια του Φιλίππου, των Αιγυπτίων και του Θωμά, το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και άλλα, τα οποία μπορεί να θεωρηθούν περισσότερο γνωστικά παρά χριστιανικά κείμενα, γνωστικές όμως αντιλήψεις έχουν παρεισφρύσει και στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο καθώς και στην προς Κολοσσαείς Επιστολή του Παύλου.

Οι Γνωστικοί θέλοντας να εξηγήσουν την αντίφαση που απασχολούσε (και απασχολεί) κάθε θρησκευόμενο άνθρωπο, πώς είναι δηλαδή δυνατόν ο πανάγαθος Θεός να ανέχεται να βασανίζονται τα πλάσματά του από το Κακό, κατέληξαν να πιστέψουν ότι πως υπάρχουν δύο θεοί: ο κακός θεός-δημιουργός, που έπλασε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο της ύλης και του σκότους και ο οποίος είναι υπεύθυνος για όλα τα κακά και τις δυστυχίες που δυναστεύουν τους ανθρώπους και ο υπέρτερος αγαθός θεός του φωτός, ο οποίος όμως είναι άγνωστος και απρόσιτος στους ανθρώπους, στους οποίους γίνεται γνωστός με τη βοήθεια απεσταλμένων του.

Εξ αιτίας της διδασκαλίας του Βασιλείδη, του Βαλεντίνου και του Καρποκράτη οι πρώτοι Χριστιανοί της Αιγύπτου ήταν επηρεασμένοι βαθειά από τον γνωστικισμό, σχεδόν ως το τέλος του 2ου αιώνα. Αλλά και στη Ρώμη η επίδραση του Γνωστικισμού στους πρώτους Χριστιανούς ήταν μεγάλη. Μετά τον Βαλεντίνο στη Ρώμη κήρυξε και μια μαθήτρια του Καρποκράτη, η Μαρκελλίνα και κατόπιν έφτασε εκεί ο Μαρκίων, πλούσιος χριστιανός και μάλιστα παιδί πρεσβυτέρου, ο οποίος όμως εκδιώχθηκε από την Εκκλησία του Πόντου γιατί παραβίασε τις εντολές της. Πήγε στη Ρώμη, όπου αφ’ ενός μεν προσπάθησε να συγκεντρώσει τα πρώτα χριστιανικά κείμενα σε μία κοινώς αποδεκτή συλλογή, δημιουργώντας τον πρώτο γνωστό Κανόνα, αφ’ ετέρου δε επεδίωξε να συγκεράσει τις γνωστικές με τις χριστιανικές αντιλήψεις. Ο Μαρκίων, όπως και οι λοιποί Γνωστικοί, απέρριπταν ολόκληρον τον Ιουδαϊσμό και τις Γραφές (Παλ. Διαθήκη) και απέκρουαν την αγαπητική σχέση του Θεού με τον κόσμο και την ιστορία(18).

Οι ηγέτες των χριστιανικών εκκλησιών κατάλαβαν από την αρχή ότι οι γνωστικές αντιλήψεις αντιπροσώπευαν για τη νέα πίστη μέγιστο κίνδυνο και ότι η απόρριψη του Ιουδαϊσμού και της Παλαιάς Διαθήκης θα στερούσε το Χριστιανισμό από το πιο στέρεο θεμέλιό του, ανοίγοντας το δρόμο στην ερμηνεία του όχι με βάση τις ιουδαϊκές απόψεις, τις οποίες δέχονταν ο Ιησούς και οι Απόστολοι, αλλά με υπόβαθρο τις ελληνιστικές παραδόσεις(19). Γιαυτόν ακριβώς το λόγο όλα τα χριστιανικά κείμενα των αρχών του 2ου αιώνα είναι απεριφράστως εχθρικά προς τους Γνωστικούς(20), ο δε Πολύκαρπος Σμύρνης σε μεγάλη ηλικία ταξίδεψε ως τη Ρώμη για να αντικρούσει τις απόψεις του Μαρκίωνα.

Το τρίτο πρόβλημα, η αντιπαράθεση προφητών και ιερατείου, δημιουργήθηκε από την προϊούσα χαλάρωση της αυστηρότητας των ηθών, η οποία χαρακτήριζε τη ζωή των πρώτων πιστών. Οι Απόστολοι και οι οπαδοί τους, που συγκρότησαν την πρώτη εκκλησία στα Ιεροσόλυμα, ήταν βέβαιοι πως η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα γινόταν επί των ημερών τους και θα τον υποδέχονταν οι ίδιοι(21). Το ενδεχόμενο αυτό γέμιζε τις ψυχές τους με κατάνυξη, προσδοκία αλλά και τρόμο και σε σημαντικό βαθμό συντελούσε στην διατήρηση των αυστηρών ηθών τους. Πολλές φορές οδηγούσε στην αφιέρωση των περιουσιών τους στην εκκλησία.

Καθώς οι δεκαετίες περνούσαν και η προοπτική της Δευτέρας Παρουσίας έδειχνε πως απομακρυνόταν διαρκώς προς το μέλλον, κάποιοι άρχισαν να αμφιβάλουν για την αξιοπιστία της υπόσχεσης αυτής, υπόσχεσης που την απέδιδαν στον ίδιο τον Ναζωραίο(22). Η αμφιβολία αυτή είχε πρωτοεκδηλωθεί στα μέσα του 1ου αιώνα, ενώ ζούσε ακόμα ο Παύλος, στη Θεσσαλονίκη, όταν άρχισαν να πεθαίνουν κάποια μέλη της εκκλησίας που είχε ιδρύσει εκεί, χωρίς φυσικά να δούνε τη Δευτέρα Παρουσία. Τότε οι πιστοί έγραψαν στον Παύλο ρωτώντας τον αν και οι αποθανόντες θα συμπεριληφθούν στους σωσμένους. Εκείνος θεώρησε το θέμα πολύ σοβαρό και του αφιέρωσε μεγάλο μέρος μιας επιστολής του(23). Κατά τα επόμενα πενήντα χρόνια άρχισε βαθμιαία να διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι ο Χριστός δε θα επανεμφανιζόταν επί των ημερών τους αλλά όταν θα συμπληρωνόταν χιλιετία, ή όταν θα γίνονταν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη Χριστιανοί ή όταν θα έπαυαν να υπάρχουν Εβραίοι(24).

Η οριστική μετάθεση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού στο απώτατο μέλλον, είχε σαν επακόλουθο τη χαλάρωση των ηθών των Χριστιανών και την επανεμφάνιση και σ΄αυτούς των αδυναμιών και των ελαττωμάτων των κοινών ανθρώπων(25). Πολλοί πρεσβύτεροι κατηγορούσαν τους πιστούς της εκκλησίας τους για φιλαργυρία, κακοπιστία, μέθη, μοιχεία και τις γυναίκες για φιλαρέσκεια και ελαφρότητα(26). Οι πλούσιοι Χριστιανοί πολύ συχνά δάνειζαν με τόκο και όλοι τους είχαν δούλους, τους οποίους ουδέποτε σκέφτηκαν να απελευθερώσουν, ακόμα και στις περιπτώσεις που οι δούλοι τους είχαν γίνει Χριστιανοί(27). Βέβαια παρόμοιες περιπτώσεις (να υπάρχουν χριστιανοί δούλοι) ήταν ελάχιστες εκείνη την εποχή(28). Σχεδόν δεν αναφέρονται προσηλυτισμοί δούλων εργαζομένων στα αγροκτήματα και στα ορυχεία, ενώ οικιακοί ή αστικοί δούλοι σε πολύ μικρό ποσοστό προσχώρησαν στη νέα πίστη. Γενικά οι δούλοι, όπως και τα κατώτερα στρώματα του αστικού πληθυσμού, ο όχλος που ζούσε με άρτον και θεάματα, καθώς και το σύνολο σχεδόν των αγροτών ήταν από την αρχή εχθρικοί απέναντι στους Χριστιανούς(29). Το φαινόμενο Χριστιανών δουλοκτητών που ζούσαν ανάμεσα σε πλήθος δούλων, Εθνικών και εχθρικά διατεθειμένων, οι οποίοι σε περιπτώσεις τοπικών διώξεων τους καταγγέλαν στις αρχές, δεν ήταν καθόλου σπάνιο(30).

Όπως ήταν επόμενο σε πολλές εκκλησίες εμφανίστηκαν εκείνοι που αντιδρούσαν σ’ αυτόν το συμβιβασμό των Χριστιανών με τον τρόπο ζωής των Εθνικών. Πολλοί από τους ηγέτες των πρώιμων εκκλησιών, που είχαν τον τίτλο του προφήτη, αντέδρασαν στην προσαρμογή του τρόπου ζωής των πιστών σε όλο και πιο κοσμικά πλαίσια και είτε αυτονομήθηκαν είτε εκδιώχθηκαν από τις εκκλησίες(31). Κάποιοι συγκρότησαν δικές τους ανεξάρτητες κοινότητες και άλλοι συνέχισαν να δρουν μεμονωμένα. Κοινό γνώρισμα όλων αυτών των προφητών ήταν η οργή τους κατά των πιστών που ήθελαν να απολαύσουν τις ανέσεις και την ευμάρεια του κόσμου τούτου και αδιαφορούσαν για την προετοιμασία της μέλλουσας ζωής(32). Στρέφονταν βέβαια κατά των Εθνικών και των Ιουδαίων, αλλά περισσότερο κατηγορούσαν όσους πιστούς ζούσαν βουτηγμένοι στην αμαρτία ή έστω συμβιβασμένοι με τα θέλγητρα και της ανέσεις της ζωής, δεν ήταν δηλαδή ούτε θερμοί ούτε ψυχροί αλλά χλιαροί, και τους απειλούσαν με φοβερές τιμωρίες κατά την ώρα της Κρίσης(33). Πολλοί από τους προφήτες αυτούς, όταν ήταν νέοι, είχαν βιώσει προσωπικά τα δεινά της πολιορκίας των Ιεροσολύμων, ενώ άλλοι είχαν πληροφορηθεί από αυτόπτες μάρτυρες τις συμφορές του ιουδαϊκού πολέμου. Έτσι στα κηρύγματα και στα γραφτά τους, μεταπλάθοντας τον τρόμο μιας τόσο τραυματικής εμπειρίας σε προσδοκία του μέλλοντος, "προφήτευαν" δεινά και τιμωρίες, που στην πραγματικότητα είχαν συμβεί μερικές δεκαετίες παλαιότερα(34).

Η διδασκαλία των προφητών δε διέφερε μόνο από τα επίσημα κηρύγματα των εκκλησιών, τα οποία σε μεγάλο βαθμό απηχούσαν πλέον τις ιδέες που περιείχαν οι Επιστολές του Παύλου, αλλά ήταν ανομοιογενής και ασυστηματοποίητη. Μεταξύ των προφητών υπήρχαν αντιζηλίες και καθένας χαρακτήριζε τους άλλους ψευδοπροφήτες(35). Εκτός από την Αποκάλυψη του Ιησού Χριστού, που έγραψε ο Ιωάννης, κυκλοφορούσαν και πολλές άλλες, ψευδεπίγραφες, όπως η Αποκάλυψη του Ιακώβου, η Αποκάλυψη του Πέτρου, η Αποκάλυψη του Θωμά, ακόμα και άλλη παλαιότερη του Ιωάννη, ίσως το αρχικό της κείμενο πριν την ξαναγράψει στην Πάτμο. Όλα αυτά τα κείμενα ήταν γραμμένα αλληγορικά, γεμάτα περικοπές από τις Γραφές και άλλα παλαιότερα θρησκευτικά κείμενα, προφητείες και παρόμοια. Αποτέλεσμα όλης αυτής της σύγχισης ήταν να εμφανιστούν πολύ σύντομα απόψεις και κηρύγματα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους.

Συμπερασματικά κατά το μεγαλύτερο μέρος του 2ου αιώνα ουσιαστικά δεν υπήρχε ενιαία και καθολική ορθοδοξία μεταξύ των πρώτων Χριστιανών.

Δημήτρης Σαραντάκος

1 R. Bultman Ύπαρξη και Πίστη σ.48

2 Πραξ. α΄5-6, Α΄επιστ. Πετρου δ΄7 και Α΄επιστ. Ιωαν. β΄18

3 Α΄Κορ. α΄18-24

4 Εννοείται της επαρχίας της Ασίας, δηλαδή της Δυτ. Μικρασίας

5 Δ. Κυρτάτας Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και οι 7 εκκλησίες της Ασίας σ. 131

6 Από το εβραϊκό ebion = φτωχός

7 Ιωαν. ιβ΄31 και Β΄Κορ. δ΄4

8 Ρωμ. η΄19-20

9 Σ. Αγουρίδης Ο Χριστιανισμός μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού o.13

10 C.H. Dodd, στο ίδιο

11 στο ίδιο

12 Μετά την τελευταία μνεία στις Πράξεις (ιε΄7-15) δεν αναφέρεται σε κανένα κείμενο της Καινής Διαθήκης

13 Γαλ. Β΄6 και γ΄1-5

14 Σ. Αγουρίδης Ο Χριστιανισμός μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού σ. 22

15 Προφανώς το κείμενο αυτό (που χρονολογείται από τα μέσα του 2ου αιώνα) είναι ψευδεπίγραφο.

16 Σ. Αγουρίδης Ο Χριστιανισμός μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού σ. 25. 26, 32

17 Ματθ. ις΄27 κ.ε. Πραξεις η΄5

18 Σ. Αγουρίδης Ο Χριστιανισμός μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού σ.35

19 Παρεμπιπτόντως σημειώνω ότι παραπλήσιες απόψεις υποστηρίζουν και σήμερα πολλοί αρθρογράφοι του περιοδικού “Δαυλός”

20 Σ. Αγουρίδης Ο Χριστιανισμός μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού σ.23

21 Πραξ. α΄5

22 Ε.Ρ. Sanders Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού σ.292 και σ. 300

23 Α’ Θεσ. Κεφάλαια δ’ και ε’

24 Β΄επιστ. Πετρ. γ΄3-8 και Ε.Ρ. Sanders Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού σ. 310-312

25 Δ. Κυρτάτας Επίκρισις σ. 208

26 Δ. Κυρτάτας Επίκρισις σ.207

27 Δ. Κυρτάτας Επίκρισις σ. 121-123

28 Δ. Κυρτάτας Επίκρισις σ. 97

29 Δ. Κυρτάτας Επίκρισις σ. 98 και Εμμ. Ροϊδη οι Ρωμαίοι δούλοι και ο Χριστιανισμός

30 Δ. Κυρτάτας Επίκρισις σ. 104

31 Δ. Κυρτάτας Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και οι 7 εκκλησίες της Ασίας . σ.126-127 και 135-136

32 Δ. Κυρτάτας Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και οι 7 εκκλησίες της Ασίας σ.23, 56, 103, 106

33 Αποκ. γ’16

34 Δ. Κυρτάτας Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και οι 7 εκκλησίες της Ασίας σ.99, 103

35 Αποκ. ις’ 13, ιθ’ 20, κ’ 10

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#10

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ο μελετητής ανακαλύπτει ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο.

Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ο μελετητής ανακαλύπτει ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του Σωτήρα. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή. Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει: «Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών 2: 8)

Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα ειδωλολατρικό έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» .

Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του Σωτήρα δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30 «Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»

Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις ειδωλολατρικές εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.

Τι όμως εόρταζαν οι ειδωλολάτρες με τόση ευλάβεια που κατέστη αδύνατο από τους Χριστιανούς να απαγορέψουν. (Είναι χαρακτηριστικό δε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί κατά αντιστοιχία με την παγανιστική τελετουργία της λατρείας του Θεού Ήλιου, δεν προσεύχονταν ποτέ αν δεν γύριζαν προς την Ανατολή του ήλιου, ενώ και ναοί τους είχαν μέτωπο προς τον ανατέλλοντα Ήλιο, αλλά και όλοι οι ναοί είχαν μέτωπο προς τον ανατέλλοντα Ήλιο). Και αυτό βέβαια όταν ο απόστολος Παύλος αναφέρει στη Β΄ Κορινθίους 6:14 & 17:

«Μη ομοζυγείτε με τούς απίστους, διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; Τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Δια τούτο εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει ο Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον και εγώ θέλω σας δεχθή».

Η απάντηση είναι ο Ήλιος, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη.

Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο Ίσις κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα».

Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρναλίων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες ονομάζονταν « DIES INVICTI SOLIS «, «Ημέρα του αήττητου ήλιου», και άρχιζαν στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσαν επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδία έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του.

Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί-ειδωλολάτρες» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG. Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.) γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού

«...σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ “ΚΡΟΝΟΥ” και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) “ΗΛΙΟΥ” και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...»

Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες.

Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα τα οποία πήραν τ' όνομά τους από τις αρχαίες Ρωμαϊκές καλένδες του Γεναρίου, ήταν μία ρωμαϊκή εορτή κατά την οποία οι Ρωμαίοι ξεχύνονταν στους δρόμους και στις πλατείες με τραγούδια, φωνές και λαϊκά ξεφαντώματα για να γιορτάσουν το διπρόσωπο θεό Ιανό.(απ' αυτόν πήρε το όνομα του ο μήνας Ιανουάριος). Πίσω όμως από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνάνθρωπους. Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.(κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).

Οι ευχές και τα τραγούδια περνώντας από γενιά σε γενιά, κληρονομήθηκαν στα Ρωμαϊκά Χρόνια με τις Καλένδες, απ' τις οποίες έλαβαν τη μορφή που απαντάμε σήμερα, από τα Πρωτοχριστιανικά κιόλας χρόνια. Ένα άλλο Χριστουγεννιάτικο έθιμο αυτό του Χριστουγεννιάτικου δένδρου όπως είδαμε έχει τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο.

Σύμφωνα με την παράδοση αυτός που καθιέρωσε το έλατο ως «χριστουγεννιάτικο δέντρο» ήταν ο Άγιος Βονιφάτιος, που θέλησε να αντικαταστήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, και αυτό παρότι στον Ιερεμία 10: 2-4 αναφέρεται :

«Μη μανθάνετε την οδόν των εθνών.. Διότι τα έθνη πτοούνται εις αυτά. Διότι τα νόμιμα των λαών είναι μάταια. Διότι κόπτουσιν ξύλον εκ του δάσους, έργον χειρών τέκτονος με τον πέλεκυν. Καλλωπίζουσιν αυτό με άργυρον και χρυσόν. Στερεόνουσιν αυτό με καρφία και με σφύρας δια να μη κινείται».

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως – τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς) συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β’ παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια.

Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.

Χλέτσος Βασίλης

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ελληνική Αγωγή». Από τις εκδόσεις Γεωργιάδης κυκλοφορούν τα βιβλία του ίδιου: «Η χαμένη κιβωτός της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και των μυστηρίων», και «Μυστικισμός και Θείο στην Ελλάδα και στον αρχαίο κόσμο» . Υπό έκδοση βρίσκεται το τρίτο βιβλίο με τίτλο « Άνθρωπος και Γαία –».

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#11

Ο χριστιανισμός έναντι του ελληνικού πολιτισμού

Mερος 1ο

Από τα χριστιανικά κείμενα των πρώτων αιώνων προκύπτει ανάγλυφα η αντιπαλότητα των ηγετών της χριστιανικής Εκκλησίας έναντι του ελληνικού πολιτισμού και των έργων του, παρά την προβαλλόμενη σήμερα δήθεν σύζευξη ελληνισμού και χριστιανισμού που θρυλείται ότι κατέληξε στον «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» - ένα ιδεολόγημα που συνοδεύει το σύγχρονο ελληνικό κράτος και αξιοποιήθηκε κυρίως από τα δικτατορικά καθεστώτα. Αυτή η αντιπαλότητα δεν ήταν απλώς μία θεμιτή άμιλλα, ένας ανταγωνισμός ιδεών και προτάσεων, αλλά μία σαφής εχθρότητα και πρόθεση συκοφάντησης.

Ανεξάρτητα από αυτή τη συγκρουσιακή τοποθέτηση, εκείνη την εποχή μεθοδευόταν ταυτόχρονα η συστηματική αντιγραφή και ενσωμάτωση στα χριστιανικά κείμενα απόψεων και συλλογισμών Ελλήνων (Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης) αλλά και Ρωμαίων (Κικέρων, Σενέκας) φιλοσόφων, αλλά και η παραποίηση ιδεών και φιλοσοφικών προτάσεων. Ο K.Deschner παραθέτει στο βιβλίο του «Kriminalgeschichte des Christentums» (βλέπε βιβλιογραφία) πλαστογραφημένες «επιστολές», δήθεν μεταξύ του Σενέκα και του Παύλου, τις οποίες είχαν επινοήσει διάφοροι «εκκλησιαστικοί πατέρες» και από τις οποίες συμπεραίνεται η σύγκλιση της ελληνορωμαϊκής φιλοσοφίας με τις (μέχρι τότε ακόμα αδιαμόρφωτες) χριστιανικές απόψεις. Αυτή η συστηματική υποκλοπή αλλότριων ιδεών και λόγων δεν έγινε, φυσικά, τότε ευρύτερα γνωστή και όταν δεν ήταν πια δυνατόν να αποκρυβεί, μετονομάστηκε σε «...συμφιλίωση της διδασκαλίας των αρχαίων φιλοσόφων με τη χριστιανική θρησκεία». Το προϋπάρχον συμφιλιώθηκε δηλαδή με το μεταγενέστερο, ο εμπνευστής συμφιλιώθηκε με τον αντιγραφέα του! Από τη μέση βυζαντινή εποχή και μέχρι σήμερα προβάλλεται όμως θορυβωδώς, λόγω και της εγγενούς πολιτισμικής ένδειας, ακριβώς το αρχικά απoσιωπώμενο και αξιοποιείται για τη στήριξη του ιδεολογήματος περί ενότητας και συνέχισης του ελληνικού πολιτισμού δια του χριστιανισμού.

Η χριστιανική πλευρά διατυπώνει ως αντίλογο την άποψη ότι, πρώτον, οι χριστιανοί εκδικούνταν με τις βιαιοπραγίες τους τις αιματηρές διώξεις που είχαν υποστεί για πολλές δεκαετίες και, δεύτερον, όπου στα χριστιανικά κείμενα αναφέρονται καταγγελίες, ύβρεις και αναθεματισμοί κατά των Ελλήνων, δεν νοούνται οι εκπρόσωποι του ελληνικού πνεύματος και οι Έλληνες ή έστω οι ελληνόφωνοι πολίτες, αλλά γενικώς οι «ειδωλολάτρες».

Στο πρώτο σημείο δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί, αφενός ότι, ένα πιθανόν δικαιολογημένο αίσθημα πικρίας, το οποίο μετετράπη σε εκδικητικότητα στο αριθμητικά έτσι κι αλλιώς ακόμα περιορισμένο πλήθος των οπαδών, δεν θα έπρεπε να βρίσκει συνέχεια στα λόγια και τα έργα των κορυφαίων εκπροσώπων της «θρησκείας της αγάπης». Αφετέρου είναι σημαντικό να τονιστεί ότι, οι όποιες διώξεις και σφαγές κατά των χριστιανών δεν διοργανώνονταν από τους Έλληνες φιλοσόφους ή οποιουσδήποτε Έλληνες διανοούμενους, αλλά από τη ρωμαϊκή διοίκηση και το μισθοφορικό αυτοκρατορικό στρατό. Οι Ρωμαίοι στρατηγοί με αυτήν ακριβώς τη διοίκηση και τον ίδιο μισθοφορικό στρατό υιοθέτησαν αργότερα και επέβαλαν το χριστιανισμό ως μοναδική και αποκλειστική θρησκεία και επιδόθηκαν, μαζί με τους εκπροσώπους του εκκλησιαστικού μηχανισμού, στην κατασυκοφάντηση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και την καταστροφή μεγάλου μέρους των μέχρι σήμερα θαυμαζόμενων, κάθε είδους και μορφής, έργων του!

Όσον αφορά το δεύτερο σημείο του αντιλόγου, ότι δηλαδή με τον όρο «ελληνικός» χαρακτηριζόταν ο «ειδωλολάτρης», ό,τι κι αν σήμαινε τότε και μπορεί να σημαίνει σήμερα ουσιαστικά αυτή η λέξη, τα κείμενα που ακολουθούν φαίνεται να μαρτυρούν κάτι διαφορετικό:

Ο «εκκλησιαστικός πατέρας» και πατριάρχης στην Κων/πολη, Ιωάννης Χρυσόστομος εκ Συρίας (344-407), λέει (Περί του τας κανονικάς μη συνοικείν άνδρασι, 1): «...και οι Έλληνες είχον να επιδείξουν μεταξύ των ωρισμένους που εφιλοσόφησαν περί ...» Αλλού αναφέρει (Ομιλία ιζ’ εις το Κατά Ματθαίον, 7): «...σκεφθείτε τους φιλοσόφους των Ελλήνων και τότε θα εννοήσετε ...» Είναι προφανές ότι ο συγκεκριμένος εκκλησιαστικός πατέρας δεν αναφέρεται σε κάποιους «ειδωλολάτρες» φιλοσόφους, αλλά στους υπαρκτούς και γνωστούς Έλληνες φιλοσόφους, στων οποίων τις ιδέες προσπάθησε να αντιπαραθέσει τις αντιλήψεις της ερήμου!

Ιωάννης Χρυσόστομος: «Εάν δε κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών, γεμάτος ακαθαρσίες και ιχώρ (έμπυο) και τα δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια. Εμείς δε δεν παραιτούμαστε της κατ'αυτών μάχης» (Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΙΩΑΝΝΗΝ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΝ 59, 370, 7-11).

Ο επίσκοπος Ρώμης, πάπας Γελάσιος (Gelasius) που έζησε κατά τον 5ο αιώνα (πέθανε το 496) απηύθυνε επιστολές στον αυτοκράτορα και στη διοίκηση του ρωμαϊκού κράτους, στις οποίες καταφέρεται κατά των, όπως γράφει σε πάμπολλα σημεία, «σχισματικών Ελλήνων». (E. Caspar, Geschichte des Papstums II, 1930 και W. Ullmann: Gelasius I, 1981) Αφορμή για τη συγγραφή αυτών των επιστολών ήταν αντιδικίες για κάποια δογματικά ζητήματα πίστης. ο σημερινός αναγνώστης διαβλέπει, βέβαια, συγκρούσεις για επιρροή και εξουσία μεταξύ των επισκόπων Ρώμης, Κων/πολης και Αλεξάνδρειας, πράγμα που δεν ενδιαφέρει όμως εδώ άμεσα. Προφανώς, οι αναγνώστες εκείνης της εποχής των επιστολών του Γελάσιου, στο παλάτι, στο στρατό, στην εκκλησία και στη διοίκηση, δεν καταλαβαίνουν ότι ο επίσκοπος Ρώμης κατακεραυνώνει και χλευάζει τους «ειδωλολάτρες», όταν διαβάζουν ότι οι «σχισματικοί Έλληνες δεν θα βρουν συγχώρεση ούτε μετά θάνατον ... » αλλά, ακριβώς αυτό που καταλαβαίνει καθένας και σήμερα: εννοεί τις ηγετικές ομάδες της ανατολικής Εκκλησίας που διέθεταν ελληνική παιδεία.

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ' έκαστη λαμπρότερα γίνονται». (Ι. Χρυσόστομος εις Ιωάννην 59.31.33).

«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγονών να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Παλαιάς Διαθήκης)». – (Ι. Χρυσόστομος, Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα (690) 641.65).

Βασίλειος Καισαρείας, εις Προφήτην Ησαϊα 9.230.8: «Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων».

«Μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν» (Εις τον Προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον 7.196.3).

Ευσέβιος Καισαρείας: « ... Τον φτωχό και πένητα λαό σήκωσες από τα καθόλου ζηλευτά πράγματα και από την ατιμία των παθών και από την κοπριά των ελληνικών βδελυγμάτων και κάθισες αυτόν με τους άρχοντες του Ισραήλ, τον όντως αληθινό λαό του Θεού» (ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, 23, 1352, 34-38)

Τίτλοι κεφαλαίων:

· Πράξη σωφροσύνης είναι η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης.

· Εγκαταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν.

· Περί των αρχαιότερων Εβραίων και γιατί τας γραφάς αυτών, από των ελληνικών λόγων προτιμήσαμε.

· Γιατί μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία των Εβραίων παραδεχθήκαμε. (Ευσέβιος "Κλείς Πατρολογίας").

Χαιρετισμοί: «...Χαίρε η των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα ... », «...Χαίρε η τους φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα ... »

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.10: Όσοι έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή μεγάλη περιουσία και για να κρατήσουν τα προσχήματα ήλθαν ή πρόκειται να έλθουν να βαπτισθούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη. Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλιτήριους Έλληνες

Κλήμης Αλεξανδρείας: «Έλληνες κλέπται πάσης γραφής» (Στρωματείς, 1,5)

Τατιανός, μέγας απολογητής: «Οι Έλληνες ούτε είχαν ούτε δημιούργησαν τίποτα δικό τους, αλλά όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους, μόνο και μόνο για να προξενήσουν κακό» (Προς Έλληνες)

Αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος Σεβαστοί προς Διόσκωρο Έπαρχο Πραιτορίου, έτος472: Δεν θα τολμήσει κανείς να πράξει αυτά που απαγορεύθηκαν σ' αυτούς που επιμένουν στις ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες, οι οποίοι γνωρίζουν ότι οι πράξεις τους είναι δημόσιο έγκλημα. Θέλουμε αυτές οι τελετές να σταματήσουν εντελώς και αν σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι γίνει μια τέτοια τελετή, εν γνώσει του ιδιοκτήτη, αυτό το λιβάδι ή σπίτι, θα προσαρτηθεί στο ταμείο της Εκκλησίας (*). Αυτός που εν γνώσει του έδωσε τη συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος του με τέτοιο έγκλημα, αν έχει κάποιο πολιτικό ή στρατιωτικό αξίωμα, θα αποπεμφθεί απ' το αξίωμά του και θα χάσει την περιουσία του, επίσης θα βασανιστεί με μεταλλικά εργαλεία (**), σύμφωνα με το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο, και θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία.

Στον Ακάθιστο Ύμνο, έργο άγνωστου μελωδού του 6ου αιώνα, στο διάστημα των ετών 500-520, προς τιμή της μητέρας του Ιησού, αναφέρεται σε κάποιους στίχους (γράμμα Ρ):

«Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα,

Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα,

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί,

Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί,

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα ... »

Κάποιος που γνωρίζει επαρκώς την ελληνική γλώσσα αντιλαμβάνεται ότι, ακόμα κι αν ως τεχνολόγοι, δεινοί συζητητές και μύθων ποιητές δεν «περιγράφονται» οι Έλληνες επιστήμονες, φιλόσοφοι και ιστορικοί της Αρχαιότητας, με τους όρους Αθηναίοι και φιλόσοφοι εννοούνται αποκλειστικά οι δάσκαλοι του ελληνικού πολιτισμού που είχαν την έδρα τους στην Αθήνα και όχι αφηρημένα κάποιοι ειδωλολάτρες.

Ο κορυφαίος χριστιανός υμνογράφος Ρωμανός ο Μελωδός (493-560), περιλαμβάνει στον «Ύμνον εις Πεντηκοστήν» τους εξής στίχους (Maas Paul - Trypanis C.: A.Sancti Romani Melodi cantica - Cantica genuina, Oxford University Press, 1963):

«Τί φυσώσιν και βαμβεύουσιν οι Έλληνες;

Τί φαντάζονται προς 'Αρατον τον τρισκατάρατον;

Τί πλανώνται προς Πλάτωνα;

Τί Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή;

Τί μη νοούσι Όμηρο όνειρον αργόν;

Τί Πυθαγόραν θρυλούσιν τον δικαίως φιμωθέντα;»

Βέβαια, ο συγκεκριμένος Ρωμανός ήταν εκχριστιανισμένος Ιουδαίος εκ Συρίας και προφανώς είχε μόνο σχέση σπουδών με τον ελληνικό πολιτισμό. Τα κείμενά του γίνονταν όμως αποδεκτά από την Εκκλησία και έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα.

Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να γενικευτεί η αντίληψη ότι η έννοια Έλλην και ελληνικός ταυτιζόταν στη σκέψη των ανθρώπων εκείνης της εποχής άκριτα με τις έννοιες ειδωλολάτρης και ειδωλολατρικός!

Αλλά και για την ίδια τη λεγόμενη «ειδωλολατρεία» γνώριζαν όλοι οι «εκκλησιαστικοί πατέρες» λεπτομερώς από την αντίκρουση που έκανε ο Ωριγένης στο βιβλίο του Πορφύριου Μάλχου (3ος αιώνας μ.Χ.) με τίτλο «Κατά Χριστιανών», ποια ακριβώς σημασία είχαν τα αγάλματα της ελληνικής εθνικής θρησκείας. Έγραφε ο Πορφύριος: «Όσοι αποδίδουν τον πρέποντα σεβασμό στους θεούς, δεν πιστεύουν ότι ο θεός βρίσκεται στο ξύλο, στο λίθο η στο χαλκό από τον οποίο κατασκευάζεται το ομοίωμα τους, ούτε θεωρούν ότι αν ακρωτηριασθεί ένα μέρος του αγάλματος μειώνεται η δύναμης του θεού. Τα ομοιώματα και οι ναοί ιδρύθηκαν από τους προγονούς μας για τη διαρκή υπενθύμιση της υπάρξεως των θεών, για να παρέχουν τη δυνατότητα σε όσους φοιτούν εκεί να ανάγονται στην έννοια του θεού με συστηματική εργασία και καθαρό βίο και σε όσους προσέρχονται εκεί, να μπορούν να απευθυνθούν στο θεό με προσευχές και ικεσίες, ζητώντας από αυτόν ό,τι έχει ο καθένας ανάγκη. Και πραγματικά, εάν κάποιος φτιάξει την εικόνα ενός φίλου, δεν πιστεύει βεβαίως ότι ο φίλος του βρίσκεται μέσα στην εικόνα ούτε τα μέλη του σώματος του έχουν εγκλεισθεί μέσα στην ζωγραφιά, αλλά θεωρεί ότι μέσω της εικόνας δείχνει την τιμή που αποδίδει στο φίλο του. Και είναι εύλογο τα αγάλματά τους να έχουν ανθρώπινα σχήματα, επειδή ο άνθρωπος θεωρείται ότι υπερέχει σε κάλλος όλων των ζώων και αποτελεί εικόνα του θεού.» Επιχειρήματα, τα οποία μερικούς αιώνες αργότερα προέβαλαν σε όμοια μορφή οι «εικονολάτρες» χριστιανοί στους καταστροφείς «εικονοκλάστες» και περί τα μέσα της δεύτερης μ.Χ. χιλιετίας οι ορθόδοξοι χριστιανοί στους μωαμεθανούς ανεικονιστές. Αν οι αρχαίοι Έλληνες προσκυνούσαν πέτρες, ξύλα και μέταλλα, τότε και οι ορθόδοξοι «εικονολάτρες» προσκυνούσαν -και προσκυνούν ακόμα- ξύλα και τζάμια και οι κατά τον καθολικισμό θρησκεύοντες επίσης μάρμαρα.

Από το γεγονός όμως ότι τα βιβλία του Πορφύριου, όπως και τα προγενέστερα του Αλεξανδρινού φιλοσόφου Κέλσου (2ος αιώνας μ.Χ.) έπρεπε χωρίς εξαίρεση να καούν με απόφαση οικουμενικής συνόδου και με νόμο του Ιουστινιανού (Ιουστ. Κώδιξ, Ι1.3), δείχνει ότι οι εχθροί του ελληνικού πνεύματος δεν ενδιαφέρονταν για την αναζήτηση της αλήθειας. Πολύ εγγύτερα βρίσκεται το συμπέρασμα ότι, στόχος των συνειδητών στρεβλώσεων και συκοφαντιών ήταν οι Ελληνίζοντες της ύστερης Αρχαιότητας και η πολιτική επιρροή τους. Πέρα απ' αυτό, αν οι χριστιανοί διανοούμενοι των πρώτων αιώνων εκτιμούσαν πράγματι τα έργα του ελληνικού πολιτισμού, τον οποίον υποτίθεται ότι καλλιέργησαν στη συνέχεια, όπως ισχυρίζονται σήμερα οι απολογητές εκείνων των εποχών και δραστηριοτήτων, θα έπρεπε εκείνοι ακριβώς οι χριστιανοί πρωτοπόροι να έχουν διαφυλάξει αυτές τις έννοιες από τον κίνδυνο κατάχρησής τους που είχε στόχο την εξύβριση επιφανών προσώπων και έργων ενός ανώτερου πολιτισμού!

Παραθέτουμε στα επόμενα μερικά ακόμα αποσπάσματα από χριστιανικά κείμενα που καταφέρονται κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού και διατυπώνουμε πιθανές ερμηνείες γι' αυτές τις εκδηλώσεις εχθρότητας!

Αθανάσιος ο Μέγας, (αποκαλούμενος homunculus δλδ. ανθρωπάκι, μάλλον Αιθίοπας εκ καταγωγής): «Δεν είχε αποκαλυφθεί η μωρία της ελληνικής φιλοσοφίας, παρά μόνο όταν η αληθινή σοφία του θεού φανέρωσε τον εαυτό της στη Γη» (Περί ενανθρωπίσεως, 46.17-19).

Ιωάννης Χρυσόστομος, (εκ Δαμασκού Συρίας, αμφιλεγόμενης καταγωγής):

«Εάν δε κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών, γεμάτος ακαθαρσίες και ιχώρ (έμπυο) και τα δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια. Εμείς δε δεν παραιτούμαστε της κατ' αυτών μάχης» (Εις τον 'Αγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν, 59, 370, 7-11).

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε ... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ' έκαστη λαμπρότερα γίνονται». (Εις Ιωάννην 59.31.33).

«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Παλαιάς Διαθήκης)». (Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα (690) 641.65).

Βασίλειος ο Μέγας, (Καππαδόκης εκ καταγωγής):

«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων». (Εις Προφήτην Ησαϊαν 9.230.

«Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν» (Εις Προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον 7.196.3).

Ευσέβιος Καισαρείας της Παλαιστίνης, (Παλαιστίνιος εκ καταγωγής): « ... Τον φτωχό και πένητα λαό σήκωσες από τα καθόλου ζηλευτά πράγματα και από την ατιμία των παθών και από την κοπριά των ελληνικών βδελυγμάτων και κάθισες αυτόν με τους άρχοντες του Ισραήλ, τον όντως αληθινό λαό του Θεού» (Εκκλησιαστική Ιστορία, 23, 1352, 34-38)

Τίτλοι κεφαλαίων:

Πράξη σωφροσύνης είναι η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης.

Εγκαταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν.

Περί των αρχαιότερων Εβραίων και γιατί τας γραφάς αυτών, από των ελληνικών λόγων προτιμήσαμε.

Γιατί μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία των Εβραίων παραδεχθήκαμε. (Ευσέβιος «Κλείς Πατρολογίας»).

Τατιανός, μέγας απολογητής, (Tatianus, Αραμαίος εκ Μεσοποταμίας): «Οι Έλληνες ούτε είχαν ούτε δημιούργησαν τίποτα δικό τους, αλλά όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους, μόνο και μόνο για να προξενήσουν κακό» (Προς Έλληνας)

Γρηγόριος εκ Ναζιανζού της Καππαδοκίας, (αποκαλούμενος Θεολόγος, πιθανόν ελληνικής καταγωγής) προς τον αδελφό του Καισάριο: «... ελληνίζεις επικίνδυνα!»

Αυτά αποτελούν δε μόνο μικρό τμήμα των ανθελληνικών αποσπασμάτων. ανάλογα εδάφια από μελέτες και λόγους υπάρχουν πολλές εκατοντάδες στα πατερικά και, γενικότερα, στα εκκλησιαστικά κείμενα των Εφραίμ του Σύρου, Αναστάσιου του Σιναΐτη, Ιωάννη Δαμασκηνού, Κύριλλου Ιεροσολύμων κ.ά. Οι θεωρητικοί του χριστιανισμού, κυρίως οι Σύριοι και οι Αφρικανοί, αλλά λιγότερο οι Αλεξανδρινοί του 3ου αιώνα, καθυβρίζουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο τις μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής και ρωμαϊκής φιλοσοφίας. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι ήταν καταρχήν «τυφλοί που διδάσκουν κωφούς», ο Πλάτων είχε αντιγράψει τις ιδέες του Μωϋσή, ο στωικός Ζήνων ήταν φαιδρός και προπαγανδιστής του κανιβαλισμού (!), ο Ηράκλειτος αυτοδίδακτος (άρα άνευ αξίας!) και αλαζών, ο Αριστοτέλης δε χαμερπής, αυλοκόλακας κ.ά. Ιδιαίτερα οι συκοφαντίες και ύβρεις του Ιωάννη Χρυσοστόμου κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος θεωρούσε τους Έλληνες φιλόσοφους συνολικά ως «δειλούς, αλαζόνες φιλόδοξους που ποτέ δεν έκαναν το σωστό», γεμίζουν εύκολα ένα ολόκληρο βιβλίο (βλέπε βιβλιογραφία)!

Επιχειρώντας μία ερμηνεία γι' αυτόν τον απίστευτο καταιγισμό ύβρεων και ψευδολογιών κατά του ελληνικού πολιτισμού και των εκπροσώπων του, σημειώνουμε καταρχήν ότι, οι περισσότεροι από τους προαναφερόμενους και άλλους επιφανείς πατέρες και απολογητές του χριστιανισμού, δεν ήταν Έλληνες και, σχεδόν όλοι, είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει σε εξωελληνικό περιβάλλον. Προέρχονταν ουσιαστικά από τους ανατολικούς λαούς της Μικράς Ασίας, της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου και, το σημαντικότερο, ήταν τέκνα του ανατολικού μεταφυσικού μυστικισμού. Προφανώς είχαν γνωρίσει τον ελληνικό ορθολογικό ανθρωποκεντρισμό, όπως και ο Ρωμανός, ως ξένη ιδεολογία και τον είχαν σπουδάσει στις σχολές της εποχής, στις οποίες διδάσκονταν ο Όμηρος και οι Αθηναίοι φιλόσοφοι. Ενδιαφέρον είναι βέβαια να εκτιμηθεί, ποιοι λόγοι μπορεί να τους οδήγησαν σ' αυτή την τοποθέτηση.

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#12

Ο χριστιανισμός έναντι του ελληνικού πολιτισμού

Μερος 2ο

Δεν θα ήταν άτοπο να υποθέσουμε ότι, η εχθρική στάση αυτών των πατέρων του χριστιανισμού απέναντι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, δεν είχε αποκλειστικά θρησκευτικά αίτια και δεν ήταν ανεξάρτητη από πολιτικά κινήματα της εποχής και επιδιώξεις διαφόρων κοινωνικών και εθνικών ομάδων. Οι Ελληνίζοντες είχαν κατά τη μέση και ύστερη Αρχαιότητα σαφή πολιτισμική υπεροχή και η ευχέρειά τους για παρεμβάσεις και επιρροή στα κέντρα εξουσίας, στο παλάτι και στο στρατό, όπου παίρνονταν οι ουσιαστικές αποφάσεις, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερες από αυτές άλλων εθνικών και κοινωνικών ομάδων, ανερχόμενων και/ή μονίμως παραμελημένων. Αυτές οι παρεμβάσεις των Ελληνιζόντων, συγκλητικών και ανεξάρτητων διανοουμένων, είχαν δε απώτερο σταθερό στόχο την αποδυνάμωση της απόλυτης αυτοκρατορικής ισχύος και την προώθηση κάποιων, προφανώς ασαφών, μοντέλων συμμετοχής, σε ανάμνηση της λειτουργίας των ελληνικών πόλεων.

Για να μην επεκταθούμε δε σε γενικότερα πολιτικά και κοινωνικά θέματα της εποχής, ας αρκεστούμε εδώ στο παράδειγμα του συστηματικού διωγμού της κοσμικής, της ονομαζόμενης από τους χριστιανούς «θύραθεν παιδείας» και στο κλείσιμο της «ειδωλολατρικής» Πλατωνικής Ακαδημίας της Αθήνας από τον Ιουστινιανό το έτος 529. Αυτές οι ενέργειες δεν είχαν θρησκευτικό κίνητρο, έστω κι αν έτσι φαίνεται ή διαδίδεται μέσω της σχολικής εκπαίδευσης, αλλά πολιτικό: την αποθάρρυνση και υποβάθμιση μέσω της παιδείας των Ελληνιζόντων που απέβλεπαν στην αποδυνάμωση της απόλυτης αυτοκρατορικής ισχύος, η οποία εύρισκε στήριγμα στο χριστιανικό θεοκεντρικό οικοδόμημα. Απ' την άλλη πλευρά, το ιδεολογικό υπόστρωμα του χριστιανισμού ευνοούσε τον αυτοκρατορικό θεσμό και την απολυταρχία του, αφού αποτελούσε «ελέω θεού βασιλεία», ήταν δηλαδή προδιαγεγραμμένη και ευλογημένη από τον ίδιο το θεό! Ο Παλαιστίνιος Ευσέβιος Καισαρείας, διαπρεπής καιροσκόπος και αυτοκρατορικός αυλοκόλακας, είχε καταγράψει απολογούμενος ήδη από τον 4ο αιώνα στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του ότι, «οι εθνικοί υποχώρησαν, όχι από τις διώξεις και τις καταστροφές των χριστιανών, αλλά γιατί είχαν πολυθεΐα και πολυαρχία. Ένας μόνον Θεός πρέπει να υπάρχει στους ουρανούς και, κατ' επέκτασιν, μοναρχία στην κοινωνία των ανθρώπων». Η σκέψη ότι έγινε η επιλογή του μονοθεϊσμού από τους Ρωμαίους στρατηγούς ως θρησκευτικής αρχής για να θεμελιωθεί η απόλυτη εξουσία του αυτοκράτορα, δεν είναι μακριά ...

Σήμερα, δεν είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε, κρίνοντας αναδρομικά, ότι οι λαοί γύρω από τον ελληνόφωνο χώρο της Αρχαιότητας χειραγωγούνταν πολιτισμικά και για πολλούς αιώνες από τους ελληνικούς πληθυσμούς, με τους οποίους όμως δεν μοιράζονταν συνείδηση κοινής ιστορίας. Αργότερα επεβλήθησαν σ' αυτούς τους λαούς βιαίως οι αντιλήψεις και πρακτικές των Ελλήνων, αρχικά στη μακεδονική και αργότερα στη ρωμαϊκή εκδοχή τους, με τις διαστρεβλώσεις και τους πολλαπλούς εκφυλισμούς που είχαν εντωμεταξύ υποστεί αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές. Η επιβαρημένη συλλογική ιστορική μνήμη αξιοποιήθηκε από τους διανοούμενους αυτών των λαών κατά των Ελληνιζόντων και των έργων του ελληνικού πολιτισμού, όταν στις δεκαετίες της ύστερης Αρχαιότητας δόθηκε η πολιτική ευκαιρία με την εμπέδωση της απολυταρχικής «ελέω θεού» εξουσίας. Για την εθνική και προσωπική ανέλιξη των αντιπάλων του Ελληνισμού αξιοποιήθηκε ως όχημα μία επίσης ξενόφερτη ιδεολογία, η νέα θρησκεία από την Ιουδαία και ως εργαλείο η ισχύς των ρωμαϊκών όπλων. Αυτή η, από τη μονοθεϊστική φύση της, ολοκληρωτική ιδεολογία, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της ρωμαϊκής εξουσίας για διατήρηση της συνοχής του κράτους και μακροημέρευση του εκάστοτε αυτοκράτορα στην κορυφή του, οδήγησε σε αγαστή συνεργασία κράτους και εκκλησίας, τη λεγόμενη «συναλληλία».

Η προτεραιότητα του εθνικού και κοινωνικού στόχου έναντι του θρησκευτικού επιβεβαιώνεται και από τη συμπεριφορά των διανοουμένων χριστιανών στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας (Λιβύη, Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Συρία, Ανατολία κ.ά.), οι οποίοι έβλεπαν ότι το νέο σχήμα λειτουργίας του κράτους, με ενωτική ιδεολογία το χριστιανισμό, άφηνε τους λαούς τους εκτός επιρροής στην κεντρική εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτές ακριβώς τις χώρες διαδίδονταν εύκολα οι «αιρέσεις» με συνήθως ασήμαντες διαφοροποιήσεις από τα κεντρικά θρησκευτικά δόγματα. Γνωστικισμός, μοντανισμός, μανιχαϊσμός, απολλιναρισμός, αρειανισμός, μονο- ή μιοφυσιτισμός, μεσαλιανισμός, νεστοριανισμός, δονατισμός κ.ά. ήταν δοξασίες και αιρέσεις που δημιουργήθηκαν και/ή εξαπλώθηκαν στη Συρία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Ανατολία, τη Μεσοποταμία, την Περσία κ.α. Αποτέλεσμα αυτών των διαφοροποιήσεων και, ουσιαστικά, ποσχιστικών κινημάτων, ήταν να υφίστανται αυτοί οι λαοί, αρχικά την «πνευματική» εχθρότητα της Ρώμης και της Κων/πολης, στη συνέχεια δε τη στρατιωτική καταπίεση, διώξεις και σφαγές.

Έτσι, όταν εξασθένησε η επιρροή της κεντρικής εξουσίας στις περιοχές τους και ήρθε στο προσκήνιο ο μωαμεθανισμός, προσχώρησαν οι λαοί της τότε βυζαντινής περιφέρειας με ευκολία στη νέα θρησκεία η οποία, αφενός δεν απείχε πολύ από τη χριστιανική και αφετέρου ήταν προσαρμοσμένη πολύ καλύτερα στις συνθήκες ζωής και ανάγκες αυτών των πληθυσμών. Μια νέα θρησκεία αποτέλεσε λοιπόν και σ' αυή την περίπτωση όχημα για τη μετάβαση στην καινούργια εποχή με μεγαλύτερη δυνατότητα επιρροής των παραμελημένων εθνικών και κοινωνικών ομάδων της αυτοκρατορίας (K. Deschner: «Kriminalgeschichte des Christentums», βλέπε βιβλιογραφία).

Ανάλογα ήταν τα φαινόμενα και κατά την εύκολη εξάπλωση των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Τα οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα και το αίσθημα της παραμέλησης από το κέντρο αποφάσεων ωθούσαν τους ανθρώπους στις υπότουρκες περιοχές σε μαζικές προσχωρήσεις στη θρησκεία της νέας εξουσίας, δεδομένου ότι οι προσήλυτοι απαλλάσσονταν από τον κεφαλικό φόρο (τζίζιε) που πλήρωναν οι «άπιστοι» και είχαν ελαφρότερο αγροτικό φόρο. 'Αλλοι λόγοι ήταν η ευκολία με την οποία αποκτούσαν διοικητικές θέσεις και αγροτικές εκτάσεις (Σπύρου Βρυώνη: «Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία ...», βλέπε βιβλιογραφία). Πάντως, οι μοναχοί των μοναστηριών στον 'Αθω δήλωσαν υποταγή στους Οθωμανούς, πριν καν αυτοί εδραιώσουν την κυριαρχία τους στα Βαλκάνια, ήδη από το έτος 1372, με αντάλλαγμα την επικύρωση των τίτλων ιδιοκτησίας των κτημάτων τους (C. Mango: «Βυζάντιο», βλέπε βιβλιογραφία)

Ενδιαφέρον είναι δε ότι, σ' αυτές τις δύσκολες περιστάσεις υποχώρησης επικαλούνταν οι χριστιανοί στην επιχειρηματολογία τους, αμυνόμενοι έναντι της ισλαμικής προπαγάνδας, τους αρχαίους φιλοσόφους. Σε δημόσιες αντιδικίες που διοργανώνονταν μεταξύ χριστιανών και μωαμεθανών ιερωμένων για να διερευνηθεί ποια ήταν η «αληθινή θρησκεία», οι χριστιανοί προέβαλαν το επιχείρημα ότι «το Κοράνι αποκλίνει από την ουσία του νόμου του θεού και από τα διδάγματα των φιλοσόφων περί αρετής... » Μέσα στην απελπισία της κατάρρευσης, πάλι οι Έλληνες και Ρωμαίοι φιλόσοφοι επιστρατεύονται (νεότεροι, π.χ. ο φιλόσοφος Ιταλός, δεν αφέθηκε να δημιουργήσει ορόσημα στον προβληματισμό περί αρετής), τους οποίους αρχαίους φιλοσόφους όμως η Εκκλησία, στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες εξύβριζε και μέχρι των ημερών μας αποκαλεί (Ακάθιστος Ύμνος) «ασόφους» ...

Στην ύστερη Αρχαιότητα υπάρχει βέβαια και μικρός αριθμός επιφανών «πατέρων» με ελληνική καταγωγή, οι οποίοι διέθεταν κατά κανόνα αξιόλογη παιδεία και συμμετείχαν επίσης στο χορό της συκοφάντησης του Ελληνισμού. Αυτοί οι «πατέρες» συμβάλλουν επίσης με αυθαίρετους ισχυρισμούς στην προσπάθεια μηδενισμού του Ελληνισμού. Π. χ. ο Κλήμης Αλεξανδρείας (Clemens Titus Flavius), μάλλον Αθηναίος εκ γενετής, ισχυρίζεται στην αλλαγή από το 2ο στον 3ο μ.Χ. αιώνα ότι οι Έλληνες έχουν αντιγράψει τα πάντα από ανατολικούς σοφούς, «Έλληνες κλέπται πάσης γραφής!» (Στρωματείς 1,5). Την ίδια στιγμή καπηλεύεται όμως ο ίδιος, συστηματικά αλλά ανομολόγητα, ιδέες της ελληνικής φιλοσοφίας και τις ενσωματώνει στο κήρυγμα και στα γραπτά του. Από τον αγώνα για κατεδάφιση του ελληνικού πνεύματος δεν απουσιάζουν λοιπόν και μερικοί ελληνικής καταγωγής «εκκλησιαστικοί πατέρες», συμμετέχοντας όχι σπάνια με μεγαλύτερο πάθος από τους υπόλοιπους, μάλλον για να αποφύγουν το χαρακτηρισμό του επαμφοτερίζοντος.

Κι επειδή δυσκολεύονται πάρα πολύ όλοι αυτοί να αποκρύψουν την προέλευση των κεντρικών ιδεών στα γραπτά τους ή να εξαφανίσουν από τις συζητήσεις και το πνεύμα της εποχής τις ελληνικές επιρροές, εφευρίσκουν το ιδεολόγημα της «προτύπωσης»: ισχυρίζονται δηλαδή ότι η ελληνική φιλοσοφία έχει ενταχθεί από τη «θεία πρόνοια» στην προετοιμασία για υποδοχή του χριστιανισμού! Ο Ωριγένης, επιφανής «εκκλησιαστικός πατέρας» του 3ου αιώνα με ελληνική καταγωγή, καταλήγει στο «Κατά Κέλσου» σύγγραμμά του: «... φιλαληθώς περί τινων μαρτυρούμεν Ελλήνων φιλοσόφων, ότι επέγνωσαν τον θεόν, επεί ο θεός αυτοίς εφανέρωσεν...» Αυτό το επιχείρημα αντιστράφηκε όμως σύντομα εναντίον των χριστιανών, όταν η νεότερη μωαμεθανική θρησκεία επικαλέσθηκε επίσης την προτύπωση για να εξηγήσει διάφορα σημεία «αντιγραφής» της από τον ιουδαϊσμό, το χριστιανισμό και κάποιες τοπικές θρησκείες της Αραβίας!

'Αλλη μια όμοια αντιστροφή επιχειρημάτων και μεθοδεύσεων προέκυψε στο θέμα της οικειοποίησης και χρήσης λατρευτικών χώρων. Περί το έτος 600 έλεγε ο επίσκοπος Ρώμης Γρηγόριος Α', ο Μέγας και άγιος της ορθόδοξης Εκκλησίας: «Πρέπει να προσέξουμε πρώτα από όλα να μην εξοργίσουμε τους ειδωλολάτρες και να μην καταστρέφουμε τους ναούς τους. Πρέπει να καταστρέφουμε μόνο τα είδωλα και έπειτα να ραντίζουμε το μέρος με αγιασμό και να τοποθετούμε μέσα του άγια λείψανα. Αν οι ναοί αυτοί είναι καλοκτισμένοι, μάς συμφέρει να τους μετατρέπουμε απλώς από χώρο λατρείας των δαιμόνων σε χώρο λατρείας του αληθινού Θεού». Περίπου 1000 χρόνια αργότερα γράφει ο Οθωμανός ιστορικός Σαν αλ-Ντιν σε μια περιγραφή της κατάκτησης της Κων/πολης που συνέταξε κατά το 16ο αιώνα: «...Οι (χριστιανικοί) ναοί της Πόλης καθαρίστηκαν από τα ποταπά είδωλα και τις βρώμικες ειδωλολατρικές ακαθαρσίες, σβήστηκαν οι εικόνες τους και στήθηκαν μωαμεθανικοί βωμοί και άμβωνες ... οι ναοί των απίστων μετατράπηκαν σε τζαμιά των πιστών και οι ακτίνες του φωτός του Ισλάμ έδιωξαν τις στρατιές του σκότους, όπου μέχρι τότε ζούσαν οι αισχροί άπιστοι ...» (P. Sherrad: Constantinople, Iconography of a Sacred City, Λονδίνο 1965.) Τα ίδια που είχαν μεθοδεύσει οι χριστιανοί εναντίον των εθνικών, επαναλαμβάνονταν από τον 11ο αιώνα και μετά στη Μικρά Ασία και από το 15ο αιώνα και στα Βαλκάνια, σε βάρος τους εκ μέρους των μωαμεθανών ...

Όταν εμπεδώθηκε στους χριστιανούς η αντίληψη για την «ασημαντότητα» του ελληνικού πολιτισμού και την «ανωτερότητα» της ιουδαϊκής κοσμοαντίληψης, ελάττωσαν οι νεότεροι εκκλησιαστικοί ηγέτες τις επιθέσεις κατά του Ελληνισμού και αφοσιώθηκαν στον αγώνα αμοιβαίας εξοντώσεως, αλλά και κατά των «αιρετικών» και κατά των Εβραίων. Στο σταδιακά συρρικνούμενο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας που είχε επικρατήσει εντωμεταξύ απόλυτα η πολιτισμικά ισχυρή και συγκροτημένη ελληνική γλώσσα και καλλιεργείτο από τους διανοουμένους το ελληνικό πνεύμα, επανερχόταν βέβαια κάθε τόσο το ερώτημα, πώς και πόσο μπορεί να σταθεί μια, και για εκείνη την εποχή, οπισθοδρομική κοσμοαντίληψη από την Ιουδαία, μπροστά στα έργα και τα διδάγματα του ελληνικού πολιτισμού; Ο εκκλησιαστικός μηχανισμός επενέβαινε τότε δυναμικά, σε στενή συνεργασία με το κράτος, κατά των Ελληνιζόντων ώστε να αποτρέπει «παρεκτροπές», οι οποίες θα έθεταν σε κίνδυνο όλο το σύστημα εξουσίας. Ακόμα και επιφανείς ιερωμένοι που διέπρεψαν στην πάροδο των αιώνων ως Ελληνιστές, δηλαδή μελετητές της ελληνικής φιλοσοφίας και γραμματείας (Μιχαήλ-Κων/νος Ψελλός, Ιωάννης Ιταλός, Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων κ.ά.), αναγκάζονταν, άλλοτε για λόγους πολιτικής ορθότητας και άλλοτε φοβούμενοι διώξεις, να αποσιωπούν ή να συγκαλύπτουν τις μελέτες τους, επειδή σ' αυτές «υποτάσσουν την πίστην στη φιλοσοφία.»

Ειδικότερα το 1082 καταδικάστηκε ο «ύπατος των φιλοσόφων» Ιωάννης Ιταλός με έντεκα αναθέματα σε υποχρεωτικό μοναστικό εγκλεισμό. Το σκεπτικό του πατριάρχη Ευστράτιου Γαρίδα που ανακοίνωσε εν συνόδω την ποινή, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο Ιταλός ήταν «Ελληνόπληκτος και δαιμονόπληκτος στασιαστής κατά της Νέας Ρώμης» και διέδιδε «... μακάβριες διδασκαλίες των Ελλήνων (Πλάτωνα και Νεοπλατωνικών) σε σχέση με την ψυχή, τη μετεμψύχωση, το σώμα, με το οποίο θα αναστηθούν οι άνθρωποι κατά τη δεύτερη παρουσία, τήν άρνηση του εκκλησιαστικού δόγματος ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός...» (Bautz Lexikon, βλέπε βιβλιογραφία)

Στα χρόνια της έσχατης βυζαντινής παρακμής, όταν για μερικές δεκαετίες οι Οθωμανοί αποσπούσαν σχεδόν ανενόχλητοι εδάφη από την αυτοκρατορία, όσοι από τους διανοούμενος δεν είχαν διαφύγει στη Δύση, σκιαμαχούσαν στην Πόλη και σε άλλα κέντρα ως αριστοτελιστές ή πλατωνιστές και παράλληλα αντιδικούσαν υπέρ ή κατά της «ένωσης των εκκλησιών». Ο Γεώργιος Σχολάριος (ο μετέπειτα διορισθείς από τον σουλτάνο οικουμενικός πατριάρχης Γεννάδιος) προσπαθούσε την ίδια εποχή να συγκρατήσει τις πνευματικές εξελίξεις και έκαιγε δημόσια πλατωνικά και νεοπλατωνικά συγγράμματα, ενώ ταυτόχρονα έστελνε μηνύματα καταστολής προς κάθε κατεύθυνση. Σε επιστολές του στον κυβερνήτη της Πελοποννήσου έγραφε ο Σχολάριος: «... τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής ... ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ.» («Παλαιολόγια - Πελοποννησιακά» από τον Σ. Λάμπρου)

Ο Γεώργιος Σχολάριος (ο μετέπειτα διορισθείς από τον σουλτάνο οικουμενικός πατριάρχης Γεννάδιος) διεκήρυττε "αν και μιλώ ελληνικά, δεν έιμαι Ελλην ... αν με ρωτήσει κάποιος τι είμαι θα του απαντήσω Χριστιανός ... (Ι. Κακριδής Οι Αρχαίοι Ελληνες στην Νεοελληνική Λαική Παράδοση Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας Αθήνα 1978)

Ο ίδιος υπότουρκος πατριάρχης Ο Γεώργιος Σχολάριος «... τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής ... ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ» (από επιστολή του Σχολάριου προς τον κυβερνήτη της Πελοποννήσου, «Παλαιολόγια - Πελοποννησιακά» από τον Σ. Λάμπρου)

Ο ίδιος υπότουρκος πατριάρχης Γεννάδιος, ο οποίος εισήλθε στο ιερατικό σώμα το 1450 και ήδη το 1453 διορίστηκε από το σουλτάνο οικουμενικός πατριάρχης, δήλωσε, όταν ρωτήθηκε αν είναι Έλλην, «... ει τις έροιτό μοι τις ειμί, αποκρινούμαι Χριστιανόν είναι» («... αν με ρωτήσει κάποιος τι είμαι, θα του απαντήσω Χριστιανός», (Ι. Κακριδής Οι Αρχαίοι Ελληνες στην Νεοελληνική Λαική Παράδοση, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1978.) Εκείνα τα χρόνια κάθε άλλο παρά κατακριτέο ήταν να δηλώνεις Έλληνας, όπως χαρακτηρίζει ο Νικόλαος Καβάσιλας (1322-1391) τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης, όπως γράφει ο Κύπριος Αθανάσιος Λεπενδρηνός «περί πάντων των Ελλήνων των εν Κύπρω» και όπως πρωτοχρησιμοποιεί ο Δημήτριος Κυδώνης (γενν. 1398) τον όρο «Ελλάς» για το χαρακτηρισμό της βυζαντινής αυτοκρατορίας!

Η εξήγηση της συμπεριφοράς του Σχολάριου και άλλων ομοίων του που έζησαν αρκετούς αιώνες, έως και μια χιλιετία μετά τους προαναφερόμενους «πατέρες», είναι φυσικά διαφορετική από τις συμπεριφορές στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Καταρχήν, δηλώνει ο ίδιος ευθαρσώς ότι είναι χριστιανός και όχι Έλλην! Αυτή η «αυτοκτονική» τοποθέτησή του μπορεί να εξηγηθεί, τόσο με την πεισματική επιμονή των αντι-ενωτικών κύκλων του Βυζαντίου σε μια ξεπερασμένη και χαμένη από αιώνων υπόθεση, όσο και με την προοπτική ηγετικού ρόλου σε συνεργασία με τους «θεόσταλτους» και δήθεν βολικούς Οθωμανούς - αντίληψη που διαχεόταν στο λαό από τους τουρκόφιλους της βυζαντινής παρακμής και κατέληγε με την πάροδο του χρόνου στις αφελείς σκέψεις του Κοσμά Αιτωλού: «... έχει o Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη.» Εκτιμούμε ότι για τον ρεαλιστή Σχολάριο ταιριάζει περισσότερο η δεύτερη ερμηνεία!

Οι διάδοχοι αυτών των εχθρών του Ελληνισμού διαβάζουν μέχρι σήμερα την «Κυριακή της Ορθοδοξίας» στους ναούς, μεταξύ άλλων και τα εξής:

Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε έτερους ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταϊς και διδάσκειν ανενδοιάστως, ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ' εαυτών και την καθ' ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις και ως αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος εις το είναι παραγαγόντος τα πάντα και ως Ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς, ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ

Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά αγίων και καθολικών συνόδων και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων πατέρων αναθέματι καθυποβληθέντας, ως αλλότριοι της καθολικής εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισι κατά πολύ και ενταύθα και εν τη μελλούση κρίσει και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων, ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ

Περίπου δώδεκα αιώνες μετά τους χλευασμούς κατά των Ελλήνων του Ρωμανού Μελωδού, τούς «αναθεματίζει» άλλος ένας ποιητής. Ο μεσαιωνικός επιδρομέας το διέπραξε με αλαζονεία, ο σύγχρονος διανοητής επανέρχεται με ταπεινότητα

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#13

ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Για τα πλείστα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης ρατσιστικού, ανήθικου, απάνθρωπου, ανθελληνικού κ.τ.λ. περιεχομένου (όπως π.χ. «εξεγειρώ τα τέκνα σου Σιών επί των τέκνων των Ελλήνων» («Ζαχαρίας» θ΄13-15), «θα εξολοθρεύσω τους Κρήτες» («Ιεζεκιήλ» κε΄16-17) κ.λ.π., έχει γίνει αρκετός λόγος σε προηγούμενα τεύχη μας (154, 164-165, 169, 171, 193, 293 κ.ά.). Βρισκόμενοι σε κατάσταση άμυνας οι οπαδοί του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος άρχισαν να κάνουν λόγο για αποβολή της «Παλαιάς Διαθήκης» από τον Κανόνα της Εκκλησίας καθότι αναφέρεται σε κηρύγματα μίσους και διχόνοιας της εβραϊκής ιστορίας. Θέτουν όμως παράλληλα την «Καινή Διαθήκη» στο απυρόβλητο, καθότι σύμφωνα με τα λεγόμενά τους μέσα στα κείμενά της διδάσκεται η αγάπη, έχει επηρεαστεί κι είναι σε πλήρη αρμονία με το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Ο χωρισμός της «Παλαιάς» από την «Καινή Διαθήκη» δεν μπορεί βέβαια να γίνει καθότι ο ίδιος ο Ιησούς μας λέει: «Δεν ήλθα για να καταλύσω το νόμο ή τους προφήτες, αλλά για να συμπληρώσω» («κατά Ματθαίο» ε΄17), «άν πιστεύετε στον Μωϋσή πιστεύετε και σ’ εμένα γιατί για μένα εκείνος έγραψε κι αν δεν πιστεύετε στα γραπτά εκείνου πώς θα πιστέψετε στα λόγια μου;» («κατά Ιωάννη» ε΄46-47) και «ερευνάτε τας γραφάς (εννοεί την «Παλαιά Διαθήκη», η «Καινή» δεν είχε ακόμη γραφτεί) γιατί εκείνες περιέχουν μαρτυρίες για μένα» («κατά Ιωάννη» ε΄39). Στο παρόν άρθρο θα δείξουμε ότι από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης» δεν προκύπτει καμμία διαφορά από την «Παλαιά» γιατί και τα δύο βιβλία παραμένουν αδιάσπαστα τόσο στις «ιδέες» όσο και στις «διαθέσεις», ο δε Ιησούς Χριστός δεν είναι κήρυκας αγάπης όπως προβάλλεται, αλλά αντιθέτως προβαίνει σε κηρύγματα απίστευτου μίσους, διχόνοιας, διχασμού κι έντονου μισελληνισμού.

«Ήταν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανεβεί για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν στον Φίλιππο ο οποίος ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και του είπαν: ‘Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού’. Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος το λέγουν στον Ιησού. Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς: ‘Ήλθε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου’» («κατά Ιωάννη» ιβ΄20-23). Αυτό είναι το περίφημο απόσπασμα στο οποίο κατά κόρον αναφέρονται οι ελληνορθόδοξοι στην προσπάθειά τους να απαντήσουν στις επικρίσεις που δέχονται για το ανθελληνικό μένος των γραφών και να αποδείξουν ότι ναι μεν η «Παλαιά Διαθήκη» γράφει αίσχη για τους Έλληνες, ο Ιησούς όμως ήταν πολύ διαφορετικός κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους επειδή δήθεν μας αγαπούσε.

Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν πρόκειται για Έλληνες στο γένος και αυτό γίνεται φανερό από το ίδιο το κείμενο. Ας εξετάσουμε με προσοχή το επίμαχο απόσπασμα. Κατ’ αρχήν οι «Έλληνες» αυτοί ανέβαιναν να προσκυνήσουν στην εορτή. Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα πάντα: για την πατρίδα μας, για τους προγόνους μας, την ιστορία μας, τη γλώσσα μας, την ευφυΐα μας. Η λέξη υπερηφάνεια προέρχεται από το ρήμα φαίνω που σημαίνει φέρω στο φως, εκθέτω, επιδεικνύω. Ο υπερήφανος λοιπόν είναι ο υπερφανής, ο φαινόμενος υπέρ των άλλων, ο επαιρόμενος για μια αρετή, ο υψηλόφρων. Ο υπερήφανος επιδεικνύει τον εαυτό του, αλλά για να το επιτύχει αυτό δεν πρέπει να συρρικνώνει το σώμα του, αλλά να υιοθετήσει ένα ευθυτενές παράστημα και ανάλογο βάδισμα. Ο υπερήφανος δεν φοβάται. Προσεύχεται στο θεό του με τα χέρια ψηλά. Δεν γονατίζει. Δεν προσκυνά. Δεν σέρνεται για να εγείρει τον οίκτο του θεού του. Δεν επιζητεί καν τον οίκτο του θεού του για τη σωτηρία του τομαριού του. Γνωρίζει ότι μέσα στη φύση είναι και η ευτυχία και η συμφορά και τις καλοδέχεται και τις δυο. Ο υπερήφανος δεν σκύβει το κεφάλι του μπροστά σε κανέναν, ούτε ακόμη και μπροστά στο θεό τον ίδιο. Όταν οι Αργοναύτες αντίκρι¬σαν τον Απόλλωνα, μας ιστορεί ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, στα «Αργοναυτικά» (Β΄674-684), «όλοι θαμπώθηκαν όταν τον είδαν και κανείς τους δεν τόλμησε να σηκώσει τα μάτια να κοιτάξει τα λαμπερά εκείνα μάτια του θεού. Στάθηκαν ρίχνοντας το βλέμμα τους στη γη». Δεν έπεσαν oι ίδιοι στη γη, στάθηκαν όρθιοι, κατεβάζοντας απλά το βλέμμα τους από σεβασμό προς το θεό. Οι Έλληνες επομένως ποτέ δεν προσκυνούσαν.

Ακόμα κι αν προσκυνούσαν όμως, αυτοί οι συγκεκριμένοι «Έλληνες» που περιγράφει ο Ιωάννης ανέβαιναν για να προσκυνήσουν στην εορτή. Ποια ήταν αυτή η εορτή; Λίγες παραγράφους νωρίτερα, από την αρχή του ιβ΄ και εντεύθεν μας πληροφορεί ότι επρόκειτο για το Πάσχα τη μεγάλη αυτή εβραϊκή εορτή. Και συνεχίζει: «Την επομένη μέρα πολύς κόσμος είχε έρθει για την εορτή, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν προς προϋπάντησή του κι έκραζαν: ‘Ωσαννά, ευλογημένος να είναι εκείνος, που έρχεται στο όνομα του Κυρίου (του Γιαχβέ), ο βασιλεύς του Ισραήλ’. Ο δε Ιησούς βρήκε ένα μικρό όνο κι εκάθησε επάνω του, καθώς ήταν γραμμένο. Μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών, να ο βασιλεύς σου έρχεται καθισμένος σ’ ένα πουλάρι όνου». To κείμενο μας μιλάει για το βασιλέα του Ισραήλ, όχι το βασιλέα της Ελλάδας και για τη θυγατέρα Σιών, όχι για τη θυγατέρα Ελλάδα. Το τι σχέση έχουν όλα αυτά μ’ εμάς τους Έλληνες και το «Ελληνικό Πάσχα» που εορτάζουν οι σύγχρονοι Έλληνες, μόνον οι ελληνορθόδοξοι κύκλοι μπορούν να «ερμηνεύσουν». Ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας όμως. «Όταν πέρασε την Αμφίπολη και την Απολλωνία (ο Παύλος) ήλθε στη Θεσσαλονίκη όπου ήταν η συναγωγή των Ιουδαίων και σύμφωνα με τη συνήθειά του πήγε σ’ αυτούς και επί τρία Σάββατα συνδιαλεγόταν μαζί τους πάνω στις γραφές» («Πράξεις» ιζ΄1-2). Στην Αθήνα προσέγγισε πρώτα την συναγωγή των Ιουδαίων, όπου βρήκε ομοεθνείς του για σίτιση, στέγαση, προστασία και ποίμνιο («Πράξεις» ιζ΄17) και στη συνέχεια όταν πήρε θάρρος, άρχισε να γυρίζει στην αγορά και να μιλά με τους «παρατυγχάνοντας», δηλαδή με τους θαμώνες και τους περαστικούς. Στην Κόρινθο τα ίδια: οι πρώτοι προσήλυτοι ήταν Ιουδαίοι, ο Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα («Πράξεις» ιη΄2). Ο Παύλος μάλιστα φιλοξενήθηκε από τον Ιούστο, που στο σπίτι του μοιράζονταν τον ίδιο τοίχο με τη συναγωγή («Πράξεις» ιη΄7). Σε όλες τις πόλεις «διελέγετο εν τη συναγωγή»: («Πράξεις» ιη΄4, ιη΄19, ιη΄26, ιθ΄8). Μολονότι τα περισσότερα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στην «Καινή Διαθήκη» είναι γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα αυτό δεν θα έπρεπε να μας προξενεί ούτε ίχνος υπερηφάνειας, αφού ούτε για την Ελλάδα μιλούν, ούτε Ελληνικούς σκοπούς εξυπηρετούν. Γράφτηκαν στα Ελληνικά από Εβραίους συγγραφείς (όχι απαραίτητα από αυτούς που δηλώνουν) επειδή οι Εβραίοι για αιώνες είχαν χάσει τη γλώσσα τους. Ελλήνιζαν, τόσο στη γλώσσα όσο και στα ήθη. Αθλούνταν, πλένονταν και αποποιούνταν έως και την περιτομή τους που προσπαθούσαν να την καλύψουν. Κανένα από τα κείμενα, είτε της «Παλαιάς» είτε της «Καινής Διαθήκης» δεν απευθύνεται σε Έλληνες. «Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Ιησούς και τους παράγγειλε τα εξής: ‘Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε και στην πόλη των Σαμαρειτών μην μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον στα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ’». («κατά Ματθαίο» ι΄5-6). Όταν ο Παύλος αποστέλλει επιστολές προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Θεσσαλονικείς ή Κορινθίους κ.λ.π., δεν τις αποστέλλει στους Έλληνες των πόλεων αυτών, αλλά στους Εβραίους που ζουν στις Ελληνικές πόλεις και που υπήρξαν οι πρώτοι προσήλυτοι στο Χριστιανισμό, όχι από δική τους αυθόρμητη προσχώρηση αλλά μετά από εντολή που πήραν από τους ραβίνους τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας. Όπου δηλαδή γίνεται δηλαδή αναφορά για Εφεσίους, εννοείται ότι είναι οι Εβραίοι της Εφέσου κι όχι οι Έλληνες, όταν γίνεται αναφορά στους Κορινθίους, εννοείται ότι πρόκειται για τους Εβραίους της Κορίνθου. Οι Έλληνες δεν είχαν καμμιά σχέση με όλα αυτά. Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους Έλληνες το γένος. Οι Απόστολοι, γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος («Εις τας Πράξεις, Ομιλία ΚΕ΄» «δεν κήρυτταν το θείο λόγο σε κανένα παρά μόνο στους Ιουδαίους» («μηδενί λαλούντες το λόγο ει μη μόνον Ιουδαίοις» «Πράξεις» ια΄19-20) και συνεχίζει: «Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, αλλά το έκαναν τηρώντας το Νόμο». Υπήρχαν όμως και κάποιοι Κύπριοι και Κηρυναίοι οι οποίοι «ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν» («Πράξεις» ια΄20) και διευκρινίζει ο Χρυσόστομος «Ίσως επειδή δεν γνώριζαν τα Εβραϊκά τους ονόμαζαν Έλληνες». Στη συνέχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επανέρχεται στο θέμα («Εις τας Πράξεις, Ομιλία Λ΄»): «Συνέβη δε και στο Ικόνιο το ίδιο να μπούν στη συναγωγή των Ιουδαίων και να μιλήσουν έτσι ώστε να πιστέψει μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους κι από τους Έλληνες». Ως γνωστόν δεν συναντά κανείς Έλληνες στη συναγωγή. Είναι καταφανές πως πρόκειται για Εβραίους που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν Ελληνικά.

Ας δεχθούμε όμως ότι οι σημερινοί Έλληνες που έχουν υποστεί τη συνεχή επί σχεδόν δεκαεπτά αιώνες προπαγάνδα της πνευματικής σκλαβιάς έχουν «πεισθεί» ότι το Πάσχα είναι Ελληνική εορτή. Οι Έλληνες όμως του 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Aσφαλώς όχι! Ήταν Έλληνες λοιπόν εκείνοι που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί, κάτοικοι ίσως της Ελλάδας, που μιλούσαν όμως Ελληνικά και τίποτε περισσότερο. Αποκαλούνται Έλληνες προκειμένου να διακριθούν από τους υπόλοιπους Εβραίους που δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Η μονομερής επανάληψη ενός και μοναδικού ομιχλώδους και δήθεν κολακευτικού εδαφίου και η αποσιώπηση όλων των άλλων που καταφαίνονται με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των Ελλήνων όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Ας εξετάσουμε τώρα τι γνώμη είχε ο Ιησούς για τους αυθεντικούς Έλληνες. Ο Ματθαίος (ιε΄22-28) και ό Μάρκος (ζ΄25-30) περιγράφουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για την θεραπεία της κόρης μιας γυναίκας πού παρουσιάζεται ως κανονική Ελληνί¬δα, όχι Εβραία που μιλούσε Ελληνικά, καθότι γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στο γένος» («κατά Μάρκο» ζ΄ 26). Εδώ θέλει αρκετή προσοχή γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των Χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζουν το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις» οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του. Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ' εξοχή ως θεραπευτής. Ξέρετε όμως ποια ήταν η αντίδρασή του; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: ‘Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά’». (Η λέξη είναι «κυνάρια», δηλαδή μικρά σκυλιά) («κατά Ματθαίον» ιε΄26 και «κατά Μάρκο» ζ΄27-28). «Ναι, Κύριε» του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη».

Η συμπεριφορά του «Υιού του Θεού» στο περιστατικό αυτό, δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων!

Η εικόνα του 14ου αιώνα από τη Μονή Τιμίου Προδρόμου των Σερρών αναπαριστά τον Ιησού να κάνει πράξη αυτά που λέει στο Ευαγγέλιο (αλήθεια, που είναι η καλή αγγελία;): Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς – Έλληνες δηλαδή. Η εικόνα κατασκευάσθηκε 1.000 σχεδόν χρόνια μετά την ανακήρυξη του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας, επομένως για να επιλέγεται το θέμα της δίωξης των Ελλήνων σημαίνει ότι πρέπει ακόμη και τότε να υπήρχε σημαντικό πρόβλημα, να υπήρχαν δηλαδή οπαδοί της Ελληνικής θρησκείας που δεν δέχονταν να ασπασθούν το Χριστιανισμό. Παρατηρείστε πόσα ορθογραφικά λάθη υπάρχουν σε τόσες λίγες λέξεις, το οποίο μας δείχνει την αμάθεια και την αμορφωσιά των μοναχών. Το τραγελαφικό είναι, ότι οι σύγχρονοι Έλληνες βαλτωμένοι στη σχιζοφρένεια του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος, θεωρούν τέτοιες εικόνες ή όπως αυτή του Αγ. Νικολάου που γκρεμίζει αρχαιοελληνικά αγάλματα (τεύχος 267) ως σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής τους κληρονομιάς.(Η εικόνα είναι από το βιβλίο του Γ. Γρηγορομιχελάκη «Το Βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν Θέλει να Διαβάσεις»).

Πέραν αυτού όμως, μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Ή πρώτη αντίδρασή του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη» στον όποιο συνομολογούν πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, γυναίκα, ελεύθερος η δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματός τους επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά ένα καρβέλι ψωμί, δηλαδή περιορισμένο σε ποσότητα και όταν παρείχε μερικά ψίχουλα σε κάποιον αλλόφυλο αυτό σήμαινε ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ»; Γνωρίζει περιορισμούς η Χριστιανική Θεία Χάρις;

Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄28-29) διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτο απόσπασμα για τους Έλληνες: «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο».

Η σκληρότητα αυτή του Ιησού δεν είναι μοναδική στην «Καινή Διαθήκη», αντιθέτως μάλιστα. Την ίδια σκληρότητα συναντούμε στην με σκαιό τρόπο αποπομπή της μητέρας του και των αδελφών του όταν πήγαν να τον δουν στην Γαλιλαία που δίδασκε («κατά Ματθαίο» ιβ΄46-50, «κατά Μάρκο» γ΄31-35 , «κατά Λουκά» η΄19-20). Στο «κατά Ιωάννη» β΄4, όταν του μιλάει η μητέρα του, την μία από τις δύο φορές που μιλάνε στο Ευαγγέλιο, ο Ιησούς της λέει εν ψυχρώ: «Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, γυναίκα;».

Αλλά το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης), το συναντούμε στο επεισόδιο με τη συκιά οπού ο Ιησούς την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει. Και να φαντασθεί κανείς ότι «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» («κατά Ματθαίο» κα΄18-20, «κατά Μάρκο», ια΄13-14, 20-23). Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακότητα και κακοήθεια. Υπεισέρχεται, και ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να περάσουν την άλλη ημέρα κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία (αλλά και ηλιθιότητα), εναντίον μάλιστα αψύχου πράγματος, μόνον σε ένα ιστορικό ανάλογο γνωρίζω: στο μαστίγωμα της θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία από τον Πέρση Βασιλιά.

Αλλά και με τις παραβολές του ο Ιησούς, δίνει «μηνύματα» («γραμμή» κατά τη σύγχρονη έκφραση) σκληρότητας και αδικίας. «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» («κατά Ματθαίο» ιβ΄30) εξαγγέλλει ως άλλος δικτάτωρ. Το ίδιο ακριβώς είπε μετά την καταστροφή των διδύμων πύργων και πριν την εισβολή στο Ιράκ κι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κ. Μπούς.

Ο Ιησούς δεν το απέκρυψε, ότι σκοπός του ήταν να σπείρει το διχασμό και τη διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους: «Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στη Γή και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («κατά Λουκά» ιβ΄49-50). Τι φρικαλέα απειλή! Ακόμη: «Νομίζετε ότι ήλθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο. Σας βεβαιώνω, ότι ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις. Από τώρα και στο εξής μια οικογένεια με πέντε μέλη θα χωριστεί σε δύο παρατάξεις: Τρείς εναντίον δύο και δύο εναντίον τριών. Ο πατέρας θα είναι αντίθετος με τον γιο του κι ο γιος με τον πατέρα του. Η μάνα με την κόρη της. Η πεθερά με τη νύφη της κι η νύφη με την πεθερά της» («κατά Λουκά» ιβ΄51-53).

Κι ο Ματθαίος τα ίδια γράφει (ι΄34-38): «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γή. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από τη μάνα και τη νύφη από την πεθερά της». Με εκπλήσουσα σαφήνεια ο Ιησούς προτρέπει σε μίσος όλους τους ανθρώπους: «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και τη γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχή του (φαντασθείτε: να μισήσετε και την ίδια σας την ψυχή!), δεν γίνεται να είναι μαθητής μου» («κατά Λουκά» ιδ΄26). Και ο Ιωάννης, άξιο τέκνο του δασκάλου του δίνει την τερατώδη εντολή: «Μην αγαπάτε τον κόσμο και ότι ανήκει στον κόσμο. Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπά τον Θεό». («Α΄επιστολή Ιωάννη» β΄15-16).

Θα έλεγε κανείς ότι οι δώδεκα μαθητές δεν ήταν παρά μια ομάδα περιπλανώμενων αγαθών ανδρών που μαζί με τον δάσκαλό τους δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να κηρύττουν την αγάπη. Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί ήταν οπλισμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουν αν χρειαζόταν: «Όταν είδαν οι μαθητές του τι μέλλει να γίνει, είπαν: ‘Kύριε, να τους χτυπήσουμε με τα μαχαίρια;’ κι ένας απ’ αυτούς χτύπησε τον δούλο του αρχιερέα και του έκοψε το δεξί αυτί» («κατά Ματθαίο» κστ΄51, «κατά Μάρκο» ιδ΄47, «κατά Λουκά» κβ΄49-50, «κατά Ιωάννη» ιη΄10). Σημείωση: Το αυτί το κολλάει στη θέση του ο Ιησούς μόνο στον Λουκά (κβ΄51). Στα άλλα τρία Ευαγγέλια ο δυστυχής δούλος παραμένει χωρίς το δεξί του αυτί. «Σε τι αμάρτησε αυτός (αναρωτιέται ο Πορφύριος στο «κατά Χριστιανών» ΙΙΙ 20), αν το αφεντικό του τον διέταξε να πάρει μέρος στη σύλληψη του Ιησού;».

Θα αντέτεινε ίσως κανείς ότι οι μαθητές οπλοφορούσαν χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος ο Ιησούς. Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον το γνώριζε αλλά ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε εξοπλίσει: «Όποιος έχει χρήματα ας τα πάρει. Το ίδιο κι αυτός που έχει σακίδιο. Όποιος δεν έχει, ας πουλήσει το πανωφόρι του (ιμάτιο) κι ας αγοράσει μαχαίρι» («κατά Λουκά» κβ΄36-37). Ο Ιησούς λοιπόν, ο «κήρυκας της ειρήνης και της αγάπης» προέτρεπε τους μαθητές του να αγοράσουν όπλα με κάθε θυσία, πουλώντας ακόμη και τα ρούχα τους για να αποκτήσουν τα προς τούτο απαιτούμενα χρήματα. Αλλά ο εξοπλισμός αυτός –έστω και για άμυνα- πώς συμβιβάζεται με το «αν κάποιος σε κτυπήσει στο μάγουλο, όχι μόνο να μην ανταποδώσεις το κτύπημα, αλλά να γυρίσεις να σε κτυπήσει και στο άλλο»; («κατά Λουκά» στ΄29). Αυτά είναι από τα πιο δημοφιλή λόγια του Ιησού στα κατηχητικά. Όταν κάποιος από τους υπηρέτες του Αρχιερέα όμως του έδωσε ένα χαστούκι, «ο Ιησούς του αποκρίθηκε: ‘Άν είπα κάτι κακό πες μου ποιο ήταν το κακό κι αν είπα κάτι καλό, τότε γιατί με δέρνεις;’» («κατά Ιωάννη» ιη΄22-23). Δεν γύρισε και το άλλο μάγουλο όπως συνέστησε στους μαθητές του να κάνουν, αλλά ζήτησε τον λόγο: «γιατί με δέρνεις;».

Από τα λίγα που προαναφέρθηκαν, προκύπτει ότι η διδασκαλία του Ιησού, πέραν του ανθελληνικού μένους της, είναι γεμάτη από κακία, μίσος, διχόνοια, διχασμό, απειλή κατά των ανθρώπων και προετοιμασία για αιματοκύλισμα. Και η περίφημη αγάπη, η συγχώρεση, η ομόνοια, η ειρήνη, που –όπως κατά κόρον διατυμπανίζει η εκκλησία- έφερε για πρώτη φορά στον κόσμο πού είναι;

Ας εξετάσουμε την πλέον διαφημισμένη από τις υποτιθέμενες ρήσεις αγάπης του Ιησού: «Αγαπάτε αλλήλους» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34, ιε΄17). Διαβάστε όλο το απόσπασμα και θα διαπιστώσετε, ότι τόσον αυτό, όσο και κάποια άλλα παρόμοια αποσπάσματα υποτιθέμενης αγάπης δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους. Όταν λέει «αγαπάτε αλλήλους», αναφέρεται μόνον μεταξύ των μαθητών του: «Εντολή νέα σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας αγάπησα, έτσι να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον. Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, εάν δηλαδή έχετε αγάπη μεταξύ σας» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34-35). Για όλους τους άλλους, φωτιά και τσεκούρι: «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς πού δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» («κατά Λουκά» ιθ΄27). Νομίζω ότι δεν υπάρχει σαφέστερη δήλωση των προθέσεων του Εβραίου δυνάστη προς όλους τους αντιφρονούντες. Είμαστε εξαπατημένοι. Οι μεγαλοστομίες περί της «διδασκαλίας της αγάπης» καταρρέουν από το απόσπασμα αυτό και μόνο.

Υπάρχουν πλείστα πραγματικά κηρύγματα αγάπης στην αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως π.χ.: «Προτιμώ, κάνοντας το καλό ν’ αποτυγχάνω, παρά με το κακό να έχω τη νίκη». («Φιλοκτήτης» Σοφοκλέους στ. 94-95). Πρέπει εμείς οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε πως το «ειρήνη υμίν» του Ιησού («κατά Ιωάννη» κ΄20) δεν μας αφορά. Δεν απευθύνεται σ’ εμάς, αλλά στον στενό Εβραϊκό κύκλο του και είχε σκοπό να τους επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι όφειλαν να είναι μονιασμένοι.

Ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στην πραγμα¬τικότητα η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτι¬κά. Παράδειγμα ο Ιούδας. Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο: «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον συγχώρεσε παρόλο πού μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η εκκλησία, επί 2.000 χρόνια ακολου¬θώντας το παράδειγμα του Ιησού, συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμο¬σταγή αδελφοκτόνο, συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρεσε -παρότι αποδεδειγμένως μετανόησε- με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα ότι ο Ιούδας δεν συγχωρεί¬ται όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτοκτόνησε. Η ζωή είναι δώρο του Θεού -λένε- ανήκει στο Θεό και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει αυτοκτονώντας. Αν το κάνει, δεν του παρέχεται συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιpείς όμως τη ζωή η τις ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι; Eκείνες, πού είναι επίσης δώρα του Θεού, έχεις δικαίωμα να τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η εκκλησία όχι μόνο σε συγχωρεί αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος από ελληνορθόδοξους κύκλους και για τη δήθεν Ελληνική καταγωγή του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν ένας Εβραίος. Όταν η Σαμαρείτιδα τόνισε την Ιουδαϊκή του καταγωγή, εκείνος δεν την αρνήθηκε («κατά Ιωάννη» δ΄9). «Παλαιά» και «Καινή Διαθήκη» εμμένουν στην καταγωγή του Ιησού από τον Δαβίδ και τον Αβραάμ και «εμείς» επιμένουμε πως ήταν Έλληνας. Η φύση θέλει τους απογόνους να ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους. Σε πείσμα κάθε λογικής εμείς οι Έλληνες επιμένουμε πως είμαστε Εβραίοι, «απόγονοι του Αβραάμ» («προς Γαλάτας» γ΄29) και ο Εβραίος Ιησούς ότι ήταν Έλληνας. Είναι να χάνει κανείς το μυαλό του! Ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ Ελληνική σκέψη και οι διδαχές του δεν είναι παρά Εβραϊκά κατασκευάσματα γραμμένα στο πόδι, γι’ αυτό και δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο. Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ, γιατί καμμιά άλλη πηγή πλην των Εβραϊκών δεν τον αναφέρει ενώ έζησε σε μια από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικές περιόδους ήταν ένας Εβραίος και αυτό το αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του που τόσο υπερήφανα άλλωστε εορτάζουμε οι Έλληνες την 1η Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Από τον απλό λαό δεν μπορείς ίσως να ζητήσεις ευθύνες. Αυτά έμαθε στην οικογένεια και στο σχολείο, αυτά πιστεύει. Οι πιο πονηροί από τους «γενίτσαρους» (ονομάζω έτσι τους Έλληνες στο γένος πού αρνούνται τη φυλή τους κι αποκαλούν τους Εβραίους «προπάτορές» μας), μας βομβαρδίζουν καθημερινώς από τα παράθυρα των τηλεοπτικών διαύλων, από εφημερίδες και περιοδικά και χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τα υποτιθέμενα κηρύγματα αγάπης του Ιησού, με την δήθεν αγάπη του για τους Έλληνες, με την δήθεν ελληνικότητα της ορθοδοξίας κι άλλα πολλά. Όλες αυτές οι ανακρίβειες που υποστηρίζονται δεν είναι τυχαίες ούτε γίνονται κατά λάθος. Ορισμένοι εξ αυτών που τις προβάλλουν είναι άνθρωποι ανωτάτης μορφώσεως, καθηγητές κ.λ.π.. Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δεν μπορεί να μην τα βλέπουν. Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης του Ελληνικού λαού. Κι όμως επιμένουν. Δυστυχώς, εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος...

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#14

Σχέσεις μεταξύ της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας και του Χριστιανισμού.

Διάβασα λοιπόν με ενδιαφέρον όσα άρθρα δημοσιεύτηκαν τους τελευταίους μήνες στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι» γύρω από τις σχέσεις μεταξύ της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας και του Χριστιανισμού. Θα ήθελα και γω να συνεισφέρω σε αυτό τον δημόσιο διάλογο με μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση του όλου ζητήματος. Ότι οι διαφορές είναι πιο πολύ ποιοτικές παρά ποσοτικές. Ελπίζω η ουσιώδη διαφορά στην οποία θα αναφερθώ στην συνέχεια να προκαλέσει έναν γόνιμο διάλογο ή μία ενδιαφέρουσα ανταλλαγή πληροφοριών επί του συγκεκριμένου ζητήματος.

Μία θεμελειώδης διαφορά μεταξύ των δύο αυτών θρησκειών για μένα και η οποία δεν αναλήθηκε εκτεταμένα στα άρθρα αυτά είναι κι αυτή του δυϊσμού.

Ο όρος «δυϊσμός» ή «δυαδισμός» υπό το πρίσμα της θρησκειολογίας και θεολογίας, θεωρεί ότι ο κόσμος και η πραγματικότητά μας διαμορφώνονται από δύο κατ’ ουσίαν αντίθετες αρχές ή δυνάμεις. Είτε αυτές χαρακτηρίζονται «καλό» και «κακό», είτε αυτές χαρακτηρίζονται «Θεός» και «Διάβολος», είτε ακόμη «ύλη» και «πνεύμα» κοκ.

Ο Χριστιανισμός – όπως επίσης ο Ιουδαϊσμός, αλλά και ο Μωαμεθανισμός- δεν είναι απλά μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά εγγενώς δυϊστικές.

Κατ’ αρχάς στην Θρησκειολογία, συναντάται και ως έννοια ο λεγόμενος ριζοσπαστικός δυϊσμός, ο οποίος δέχεται την ύπαρξη δύο αντίθετων αρχών που συνυπάρχουν ανταγωνιζόμενες η μία την άλλη και οι οποίες ευθύνονται για την δημιουργία αυτού που υπάρχει (βλέπεται και Μανιχαϊσμός). Επίσης, συναντάται ως έννοια ο λεγόμενος μετριοπαθής δυϊσμός, ο οποίος δίχως να αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία ενός υπέρτατου Όντος-Δημιουργού, θεωρεί ότι η δεύτερη ανταγωνιστική αρχή έκανε την εμφάνισή της αργότερα, έλκοντας όμως την καταγωγής της γενικώς από ένα «σφάλμα» δρομολογημένο στο προϋπάρχον σύστημα απ’ την πρώτη αρχή. Η δεύτερη έννοια, αυτού του λεγομένου «μετριοπαθούς» δυϊσμού, μπορεί να θεωρηθεί ότι ανταποκρίνεται, σε γενικές γραμμές, τόσο στην περίπτωση του Ιουδαϊσμού, όσο και του Χριστιανισμού. Στην αρχή λοιπόν, υπήρχε ένα Απόλυτο Ον, ο Θεός-Γιαχβέ, ο οποίος δημιούργησε τον Κόσμο, και στην συνέχεια έκανε την εμφάνισή του ο Διάβολος ή Έκπτωτος Αγγελος ή Αρχοντας του Σκότους, ο οποίος αποτελεί και την αντίπαλη αρχή.

Ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι ο μετριοπαθής δυϊσμός του ιουδαϊκού μονοθεϊσμού δεν ήταν τόσο προφανής, παρά μετά την εποχή των Μακκαβαίων, ή ότι δεν είναι όλες οι χριστιανικές εκκλησίες ακραιφνείς δυϊστικές κ.ο.κ.

Παραπάνω άφησα να εννοηθεί, με την λέξη «εγγενώς», ότι ο δυϊσμός, του Ιουδαϊσμού, όπως και του Χριστιανισμού, δεν περιορίζεται για μένα μονάχα σ’ αυτή του είδους θρησκειολογική αξιολόγηση-ταξινόμηση, αλλά βρίσκεται μέσα στο πυρήνα των δογμάτών τους, καθιστώντας αυτές ξεκάθαρα δυϊστικές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ο Χριστιανισμός, που επηρεάστηκε σε πρώιμο στάδιο κι απ’ τις διδασκαλίες μίας δυϊστικής ιουδαϊκής αίρεσης (τους Εσσαίους), επηρέασε σημαντικά την ανάπτυξη ριζοσπαστικότερων δυϊστικών μονοθεϊστικών θρησκευτικών ρευμάτων, όπως μέρος του Γνωστικισμού, τον Μανιχαϊσμό (με τον Μάνη να κηρύττει ως «απόστολος του Χριστού»), τον Παυλικιανισμό, τον Βογομολισμό, τον Καθαρισμό, ως το σημερινό, αμερικανικής προέλευσης, ακραίο θρησκευτικό προτεσταντικό ρεύμα, των λεγομένων χριστιανών σιωνιστών.

Ένα από τα θεμελιώδη δυϊστικά ζεύγη, στο οποίο στηρίζεται το θρησκευτικό οικοδόμημα του Χριστιανισμού, είναι κι αυτό του «Ακτιστου» Κόσμου και «Κτιστού» Κόσμου. Με τον «Ακτιστο», δηλ. τον «Αδημιούργητο», γίνεται αναφορά στον χριστιανικό Θεό και στην «Βασιλεία των Ουρανών» και με τον «Κτιστό» στον Κόσμο και κατ’ επέκταση στην Φύση και στον Ανθρωπο που υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν, εφ’ όσον όλα αυτά είναι «δημιουργήματα» του άφθαρτου, αιώνιου, αλλά ακόμη σημαντικότερο, του «εξωκοσμικού» Απόλυτος Όντος-Γιαχβέ. Με λίγα λόγια, ως ακρογωνιαίος λίθος του Χριστιανισμού, θεωρείται η απόλυτη διάκριση μεταξύ του «Ακτιστου» Κόσμου και «Κτιστού» Κόσμου. Τι μπορεί όμως να βγεί ως ασφαλές συμπέρασμα με βάση το παραπάνω χριστιανικό δόγμα; Ότι ο Κόσμος- στον οποίον συμπεριλαμβάνεται ηΦύση- δεν είναι το απόλυτο. Γι’ αυτό τον λόγο ακόμη και η πηγή της «Γνώσης» μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι μάλλον «εξωκοσμική», μιας και διακρίνεται πλήρως απ’ τον Κόσμο και κατ’ επέκταση απ’ την Φύση. Ως αποτέλεσμα, δεν βρίσκεται σ’ αυτήν, αλλά στον «Ακτιστο Κόσμο», στον «εξωκοσμικό» Λόγο του Θεού κ.ο.κ. Και υπάρχει μία σημαντικότερη διαπίστωση: Ο Κόσμος, θεωρείται μεταξύ άλλων ότι δεν είναι ούτε αιώνιος, ούτε αδημιούργητος. Θεωρείται εντελώς διαφορετικός από το Απόλυτο. Μιας και ένα μόνο απόλυτο υπάρχει. Ο Θεός (Γιαχβέ- Ιουδαϊσμός) ή η Ομοούσια Αγία Τρίαδα (Πατήρ-Υιός-Αγιο Πνεύμα- Ορθόδοξος Χριστιανισμός). Αρα, είναι δυνατόν να κάποιος να ισχυριστεί ότι ο θεός αυτός (Γιαχβέ ή Θεός Πατήρ) δεν εμπεριέχει μονάχα την έννοια της μοναδικότητας, αλλά και της «ανωτερότητας» του απ’ τον Κόσμο και ταυτόχρονα εντελώς διαφορετικός αυτού. Αρα η μοναδικότητα, που μεταφράστηκε ορισμένες φορές και από ζηλωτές του χριστιανισμού «ανωτερότητα έναντι άλλων ψεύτικων θεών», είναι χαρακτηριστικό του θεού (Γιαχβέ ή Θεός Πατήρ) και όχι του Κόσμου. Μήπως και η χαρακτηριστική «εικονοκλασία» του Ιουδαϊσμού (αλλά και του Ισλάμ) εν μέρει οφείλει την ύπαρξή της και σ’ αυτόν τον λόγο, δηλ. στην πίστη σ’ έναν «εξωκοσμικό» και «αδημιούργητο» θεό;

Θα μπορούσε να θεωρηθεί όμως και ο Χριστιανισμός, λόγω αυτής της «δυϊστικής» της νοοτροπίας μέσα στον πυρήνα του δόγματός της, μία «εξωκοσμική», «αντιφυσική» θρησκεία;

Αντί να επεκταθώ στον περισσότερο φιλοσοφικού τύπου μη δυϊστικό «μονοθεϊσμό» της ελληνικής αρχαιότητας και στις ουσιώδεις διαφορές του από τους δύο προαναφερόμενους δυϊστικούς μονοθεϊσμούς, θα σταθώ σε δύο άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά του Χριστιανισμού, απόρροια του συγκεκριμένου μονοθεϊστικού δυϊσμού του.

Μεταξύ άλλων ένα στοιχείο που διαφοροποιούσε τον Χριστιανισμό, από την ελληνική εθνική θρησκεία, αλλά και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές εθνικές θρησκείες στην περίοδο εξάπλωσης κι «επικράτησής» της στην Γηραιά Ήπειρο, ήταν η έννοια της «αμαρτίας» και κυρίως όπως αυτή εκφράστηκε –και χρησιμοποιήθηκε- απ’ αυτόν. Βασικά οι εθνικές θρησκείες αναγνώριζαν ότι οι άνθρωποι πραγματοποιούν σφάλματα ή διαπράττουν κακές πράξεις, αλλά έννοιες όπως «αμάρτημα», «ενοχή» και, κυρίως, «προπατορικό αμάρτημα» δεν μπορούσαν να γίνουν αντιληπτές όπως γίνονται στις μέρες μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που θεωρούνται στις μέρες μας, κοινωνιολογικά, τέτοιου είδους κοινωνίες, όπως αυτής της Ομηρικής περιόδου, ως «κοινωνίες της ντροπής», και όχι «της ενοχής», όπως η σημερινή κοινωνίας μας…

Ας δούμε όμως πως η αμαρτία απορρέει από την συγκεκριμένη «δυϊστική» συλλογική του χριστιανισμού. Στον «εξώκοσμο», εξελίσσεται ένας ανταγωνισμός μεταξύ του «Απόλυτου Καλού» και «Απόλυτου Κακού», του «Φωτός» και «Σκότους». Επίσης, πιστεύουν ότι ο κόσμος που ζούμε- ο «τόπος εξορίας των αμαρτωλών πρωτόπλαστων»- δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα θέατρο πάλης αυτών των δυνάμεων, στο οποίο διαδραματίζονται γεγονότα, των οποίων η έννοια ή το όποιο έπαθλο βρίσκονται όχι σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά σε κάποιον άλλον. Δηλαδή, βρίσκονται στο «Βασίλειο των Ουρανών»-«Παράδεισο» ή στην «Κόλαση». Η ανθρώπινη συνείδηση επίσης αποτελεί κι’ αυτή σκηνή της πάλης μεταξύ των δυνάμεων του «Απόλυτου Καλού» και του «Απόλυτου Κακού». Αν ο άνθρωπος «αμαρτάνει» δεν θα πάει στον «Παράδεισο». Με λίγα λόγια αν υποκύψει στους «πειρασμούς των σκοτεινών δυνάμεων» θα πάει στην «Κόλαση». Και τότε, τι ψυχή θα παραδώσει ένας θεωρούμενος αμαρτωλός; Πρέπει να υπακούει στις εντολές του θεού-Γιαχβέ (Ιουδαϊσμός), να πιστεύει επίσης στον Λόγο του Θεού και στον Χριστό για να λυτρωθεί στον άλλο κόσμο (Χριστιανισμός). Με λίγες διαφορές στα ονόματα και στον τίτλο των ιερών γραφών έχουμε λίγο πολύ και την ίδια αντίληψη και σε μία άλλη συγγενική μονοθεϊστική θρησκεία (Μωαμεθανισμός).

Παρατηρούμε πάντως, σε γενικότερα πλαίσια, εντελώς διαφορετικές θρησκευτικές, κι όχι μόνον, αντιλήψεις απ’ αυτές των Αρχαίων Ελλήνων, όπως στην περίπτωση της «Ύβρεως», της «Νεμέσεως», της «Καθάρσεως» κοκ…

Σε περίπτωση πάντως, που κάποιος αναφέρει ως παράδειγμα την περίπτωση του Προμηθέως ως στοιχείο «δυϊσμού» στην Ελληνική Μυθολογία, θα ήταν καλό να δει αν μπορεί να γίνει απόλυτη ταύτιση της ιστορίας του «Πονηρού» Προμηθέως, μ’ αυτήν του «Πονηρού» Σατανά-Διαβόλου στην Βίβλο. Όχι μόνο δεν γίνεται να υπάρξει απόλυτη ταύτιση των δύο, αλλά ούτε του Διός με τον Γιαχβέ ή καλύτερα ούτε μεταξύ του Δία και του θεού της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης. Αλλωστε, ο Προμηθεύς αποτελεί το «Απόλυτο Κακό» της Ελληνικής Μυθολογίας; Ο Τυφωεύς ίσως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να θεωρηθεί ως ένα πολύς «κακός» της Ελληνικής Μυθολογίας, όχι όμως ο Προμηθεύς! Επιπλέον το όποιο ομοιοφανές δυϊστικό (ανταγωνιστικό) στοιχείο εντός της Ελληνικής Μυθολογίας, δεν την καθιστά συνολικά ως «δυϊστική». Πόσο μάλλον την Ελληνική Εθνική Θρησκεία!

Σ’ αυτό το σημείο θα αναφερθώ σ’ ένα άλλο σημαντικό διαφοροποιό στοιχείο του Χριστιανισμού έναντι των ευρωπαϊκών εθνικών θρησκειών και πως ο δυϊσμός του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην στάση του απέναντι στις άλλες θρησκείες. Αυτό της «αιρέσεως». Η «αίρεση», στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε απλά «επιλογή». Μπορεί κάποιος να λάτρευε ταυτόχρονα τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο δίχως κανένα πρόβλημα. Όπως επίσης να συμμετείχε ακόμη και στα Ελευσίνια Μυστήρια. Στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία μπορεί να υπήρχαν οδηγίες και ιερείς, δεν υπήρχε όμως δόγμα, «Βίβλος» και κυρίως η έννοια του Διαβόλου, του Υπονομευτή της («εξωκοσμικής») Μοναδικής Αλήθειας. Αντιθέτως, ο θεός της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης θεωρείται ο μοναδικός του είδους του και εντελώς διαφορετικός απ’ τον Κόσμο. Στην ιστορία, παρατηρούμε πως εξελίχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν τέτοιου είδους αντιλήψεις. Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Επίσης θα ήθελα να αναφέρω ότι από ιστορικής και θρησκειολογικής άποψης οι έννοιες της «αμαρτίας» και της «αίρεσης» προϋπήρχαν στον πυρήνα του ιουδαϊκού θρησκευτικού δόγματος, τα οποία κληρονόμησε ο Χριστιανισμός. Αλλά ο Χριστιανισμός, ως μία «κοσμοπολίτικη θρησκεία», διαμόρφωσε αυτά τα χαρακτηριστικά σύμφωνα με τις απαιτήσεις και ανάγκες του και ως αιχμή του δόρατός του για την επικράτηση του στον τότε γνωστό κόσμο. Γι’ αυτό τον λόγο ίσως ο Χριστιανισμός εμφανίζει εμφανέστερο δυϊστικό χαρακτήρα από τον προπάτορά του, αν και τελικώς οι δύο θρησκείες είναι εγγενώς δυϊστικές μονοθεϊστικές θρησκείες.

Ας αναφερθώ και σε μία άλλη προσέγγιση του Κόσμου, αλλά και των αντιθέτων, όπως αυτά έγιναν αντιληπτά στην Ελληνική Αρχαιότητα και στην Αρχαία Σκέψη-Φιλοσοφία. Λαμβάνοντας υπόψιν τους Θεούς και τις Θεές του Ελληνικού Πανθέου, κατά μία έννοια η πεμπτουσία της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας ήταν η σύζευξη εκείνων των αντίθετων δυνάμεων που επιτυχαίνουν την Αέναη Κοσμική Αρμονία. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η «συμβίωση» Απόλλωνος-Διονύσου στο Μαντείο των Δελφών, όπου 6 μήνες ήταν ο ένας, και τους υπόλοιπους ο άλλος. Ή η «συμβίωση-σύνθετη αλληλεπίδραση» μεταξύ των «αρσενικών» Θεών και «θηλυκών» Θεανών στην κορυφή του Ελληνικού Πανθέου. Όπως και η «διφορούμενες» ή «διττές» ή ακόμη και «πολλαπλές» πτυχές ή ποιότητες διάφορων Ελληνικών Θεών. Για παράδειγμα, ο Λοξίας Απόλλων, Θεός της Αρμονίας, του Φωτός και του Κάλλους, ήταν και Θεός «καταστροφικός» (μία εκ των θεωριών υποστηρίζει ότι το όνομά του προέρχεται από το ρήμα «απόλλυμι», που σημαίνει καταστρέφω). Όπως επίσης δεν παρατηρούμε να υπάρχει μία δυϊστική τύπου «πάλη» μεταξύ Διός και Πλούτωνος, ανάλογη μ’ αυτή Γιαχβέ και Σατανά… Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε επίσης ένας «Κτιστός» και ένας «Ακτιστος» Κόσμος, αλλά μονάχα ένας αιώνιος και άφθαρτος Κόσμος. Κατ’ επέκταση οι Θεοί -ή το Θείον για ορισμένους- γίνονταν μονάχα αντιληπτοί δια ή εντός του Κόσμου. Στην περίπτωση αυτή η Γνώση δεν θεωρείται «εξωκοσμική», αλλά πηγάζει μέσα απ’ την Φύση και τον Κόσμο τον ίδιο.

Ακόμη και στην περίπτωση του «φιλοσοφικού μονοθεϊσμού» Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, δεν παρατηρείται μία «δυϊστική» δογματική τάση σ’ αυτόν, μιας και το Απόλυτο Ον και το Σύμπαν είναι ένα και το αυτό. Ακόμη, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι σε μία τέτοια περίπτωση κατ’ ουσίαν ανταγωνίζεται το Δωδεκαθεϊσμό, μιας και οι διάφοροι/ες Θεοί/ες μπορούν να αποτελούν ανάλογες πτυχές εκδήλωσης του Θείου. Μάλιστα, η Ελληνική Θρησκεία και Παράδοση αποτέλεσαν την αστείρευτη δεξαμενή μετουσίωσης, σύνθεσης και έμπνευσης για τους προσωκρατικούς φιλόσοφους και όχι μόνον. Για παράδειγμα, το «Χάος» της Κοσμογονίας του Ησιόδου, μετατράπηκε σε «Απειρον» απ’ τον Αναξίμανδρο και «Πυρ» απ’ τον Ηράκλειτο. Μάλιστα ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος υποστήριξε ότι: «Ο κόσμος αυτός δεν δημιουργήθηκε από κανένα θεό ή άνθρωπο. Υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, πυρ αέναο ζωντανό, ανάβοντας και σβήνοντας με μέτρο». Παρατηρούμε σ’ αυτήν την άποψη του Ηρακλείτου, μίας θεώρησης εκπηγαζόμενης από την Ελληνική Θρησκεία και Παράδοση, όπου ο Κόσμος, μ’ όλες τις προεκτάσεις και πτυχές του, να είναι το Απόλυτο Ον, το οποίο όχι μονάχα ταυτίζεται με τους Θεούς (ή για άλλους το Θείον), αλλά συνάμα θεωρούνται οι Θεοί, η Φύση και ο Ανθρωπος «ομοούσια» του Απόλυτου Όντος. Επιπλέον θα ήθελα σ’ αυτό το σημείο ν’ αναφέρω κάτι σχετικό-άσχετο με την παραπάνω ηρακλείτεια ρήση. Ο Χάιζενμπεργκ ισχυρίστηκε ότι αντί της λέξεως «Πυρ» υπήρχε η λέξη «Ενέργεια», οι σύγχρονοι φυσικοί θα συμφωνούσαν απόλυτα με την διαπίστωση αυτή…

Στους προσωκρατικούς φιλόσοφους παρατηρούμε επίσης την έννοια «της αρμονίας των αντιθέτων», την οποία εξέφρασε ο Ηράκλειτος ως «αρμονία των αντιθέτων, όπως ακριβώς στην περίπτωση του τόξου και της λύρας». Πόσο «δυϊστική» είναι αυτή η αντίληψη; Μήπως μας δίνεται η δυνατότητα επέκτασης εκτός των ορίων ενός αυστηρά οροθετημένου «δίπολου»; Μήπως, πρέπει να πορευθούμε προς το «πολυδιάστατο» και «πολυπολικό», αντιλαμβανόμενοι τις όποιες ποικίλες διαβαθμίσεις και σχέσεις, μεταξύ αυτών των στοιχείων ή «πόλων»; Από τον Θεό Δία ως το σύνολο του Ελληνικού Πάνθεου, απ’ την Θεογονία του Ησιόδου ως την Ιλιάδα του Ομήρου, και ευρύτερα μέσα στην Ελληνική Παράδοση υπάρχουν για μένα τα στοιχεία εκείνα που βοηθούν σε μία μη δογματική, μη δυϊστική αντίληψη του Κόσμου, κι όχι μονάχα αυτού. Ο οποίος πάντως δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί ως «εξωκοσμικός» και «αντιφυσικός».

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να διευκρινήσω ότι τα περί ριζοσπαστικού και μετριπαθούς δυϊσμού (ή δυαδισμού) είναι κοινώς αποδεκτοί όροι στην συγκριτική θρησκειολογία, η οποία προσωπικά με βοήθησε πολύ στην πληρέστερη ενδοσκόπηση των διαφόρων θρησκειών, ιδίως αυτή που ασχολείται με την φαινομενολογία της θρησκείας.

Εγώ βέβαια πήγα ένα βήμα πιο πέρα και αναφέρθηκα στα περί «Ακτιστου» Κόσμου και «Κτιστού» Κόσμου, όπως αυτός γίνεται αντιληπτά σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα. Για ποιο λόγο, άλλωστε; Επειδή θεωρώ ότι πρόκειται για μία ουσιώδη ποιοτική διαφορά με την Ελληνική Εθνική Θρησκεία. Παράλληλα, ενδιαφέρομαι για τον εντοπισμό στοιχείων επιρροής του χριστιανισμού ή μη σε σύγχρονες αντιλήψεις και ιδεολογίες.

Δηλαδή, οι ποιοτικές διαφορές που αναζητώ και θα ήθελα να ασχοληθώ άπτονται περισσότερο ζητημάτων της θρησκειολογίας σε πρώτο βήμα, ακόμη και της θεολογίας, και όχι τόσο της φιλοσοφίας.

Η Φιλοσοφία του Νου στην οποία έγινε αναφορά, αν και είναι ενδιαφέρουσα θεωρώ ότι σ’ αυτή την περίπτωση είναι αποπροσανατολιστική. Αν και τα πρώτα θεμέλιά της τέθηκαν από τον Πλάτωνα, έχει σε γενικότερες γραμμές τρεις διαφορετικές σχολές και αν γίνει αναφορά και στις κριτικές που έχουν εκφραστεί από εκπροσώπους αυτών μεταξύ τους, αλλά και από εκπροσώπους άλλων σχολών σκέψης γενικότερα κατά αυτού του είδους δυϊστικής οντολογικής αξιολόγησης της ανθρώπινης φύσεως, όπως η κριτική Σπινόζα κατά του Καρτεσιανού δυϊσμού ή ευρύτερα των μονιστών κατά των δυϊστών νου και σώματος κλπ θα μπούμε σε άλλες ατραπούς.

Αν και εμφανίζει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ακόμα και στην περίπτωση που οι σχετικές σχολές σκέψης, οι οποίες αποδέχονται ότι ο νους και το σώμα αποτελούν, από οντολογικής άποψης, δύο ξεχωριστές κατηγορίες εμφανίζουν μεταξύ τους διαφορές, οι οποίες κατά την ταπεινή μου άποψη είναι περρισότερο ποιοτικές παρά ποσοτικές. Δηλαδή ακόμη και μεταξύ δυϊστικών προσεγγίσεων εμφανίζονται διαφορές. Πόσο μου θυμίζουν τέτοιες περιπτώσεις και το φυσικό φαινόμενο της αλλοτροπίασης.

Παρεμπιπτόντως, από θρησκειολογικής άποψης, ο όρος δυϊσμός χρησιμοποιήθηκε τον 18ο αιώνα με αφορμή την μελέτη του Ζωροαστρισμού, ο οποίος χαρακτηρίζεται στις μέρες μας ως δυϊστικός μονοθεϊσμός, φιλοσωματικός και φιλοκοσμικός. Αυτό όμως δεν σημαίνει (ιδιαίτερα ο Μαζδαϊσμός) ότι πρέπει να ταυτίζεται με τον Μανιχαϊσμό, αν και άντλησε στοιχεία απ’ αυτόν. Αλλωστε και ο Χριστιανισμός άντλησε στοιχεία από τον Νεοπλατωνισμό- και από άλλες φιλοσοφικές σχολές της ύστερης αρχαιότητας- για να στηρίξει όμως την δογματική της. Ο Μανιχαϊσμός έχει μάλλον περισσότερο σχέση με τον Χριστιανισμό, παρά με τον Ζωροαστρισμό. Όπως επίσης, δεν μπορεί να υπάρξει πλήρης ταύτιση Μανιχαϊσμού με «Ορθόδοξου» Χριστιανισμού- εδώ συμπεριλαμβάνω τις μεγαλύτερες χριστιανικές εκκλησίες, Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού- αλλά υπάρχουν αναμφισβήτητα σχέσεις συγγένειας και επιρροών, από ποιοτικής άποψης, στο βασικό πυρήνα των δογμάτων τους, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση Χριστιανισμού-Ιουδαϊσμού.

Μετά την θρησκειολογική φλυαρία μου, στην οποία δεν αναφέρω την θρησκειολογική έρευνα για το Αρχέτυπο του «Πονηρού» στις διάφορες θρησκείες, για λόγου χρόνου και χώρου, θα σταθώ σε μία διαπίστωση ενός συνδαιτημόνα, σύμφωνα με την οποία ο Σατανάς είναι αντίπαλος του Ανθρώπου και όχι του Θεού.

Δηλαδή, ο Σατανάς, ο «Πονηρός» του Χριστιανισμού, δεν αποτελεί αντίπαλη ανταγωνιστική αρχή του Απόλυτου Όντος (Γιαχβέ-Θεός Πατήρ), σύμφωνα πάντοτε με το ισχύον χριστιανικό δόγμα; Στην περίπτωση που δεν είναι ο Σατανάς αντίπαλη ανταγωνιστή αρχή του Θεού Πατέρος, τι είναι; Προέκταση ή έκταση του Λόγου του Απόλυτου Όντος-Δημιουργού (οράτε Γιαχβέ); Ή κάτι άλλο;

Όταν έβαλα σε παρενθέσεις το «εξωκοσμικό», ήθελα να προσδιορίσω μ’ αυτόν τον τρόπο την χριστιανική πεποίθηση ότι ο Κόσμος γι’ αυτόν δεν είναι ενιαίος, αλλά υπάρχουν δύο κόσμοι, ο «Ακτιστος» Κόσμος και ο «Κτιστός» Κόσμος. Για την Ελληνική Εθνική Θρησκεία, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός «θεολογικά» ο όρος «ενδοκοσμικός», μιας και ο Κόσμος είναι ενιαίος. Δεν υπάρχει δηλαδή εξώκοσμος. Δηλαδή ο Κόσμος δεν είναι διχοτομημένος, σε «Ακτιστο» και «Κτιστό», αλλά ενιαίος. Δηλ. υπάρχει μακρόκοσμος, μικρόκοσμος κ.ο.κ. Έτσι και αλλιώς το «εξωκοσμικό», μπορεί να γίνει αντιληπτό, βάσει αυτής της αντίληψης «έξω στον Κόσμο» και το «ενδοκοσμικό» αντίστοιχα «ενδότερα του Κόσμου» αποκτώντας μία εσωτερική χροιά… Δηλ. οι δύο αυτές λέξεις μπορούν να χρησιμοποιούνται περιγράφοντας διαφορετικές αντιλήψεις.

Επίσης, σύμφωνα με τον Χριστιανισμό δεν δύναται όχι μόνον να υπάρξει ταύτιση Απόλυτου Όντος, αλλά ούτε να εκπορεύονται καν τα δημιουργήματά του, κατ’ επέκταση και η Φύση, από τον ίδιο. Διότι, σύμφωνα με το ισχύον χριστιανικό δόγμα, ο «Κτιστός» Κόσμος δημιουργήθηκε δια μέσω του Λόγου του. Αλλωστε στην Γένεση υπάρχει το «Εν αρχή ην ο Λόγος». Κατ’ επέκταση η ανθρώπινη ψυχή, δεν δύναται να θεωρηθεί ούτε εκπορευόμενη της θεϊκής ουσίας, και για τον λόγο αυτό ούτε καν μέρος της.

Στον Κόσμο, συμπεριλαμβάνεται και η Φύση, αλλά μπορεί να υποστηριχθεί ότι αποτελεί μία πτυχή του Κόσμου. Βέβαια αν και η Φύση παίζει σημαντικό ρόλο στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία, και σε άλλες συγγενείς θρησκείες, νομίζω ότι η «θεολογία» της, δεν είναι τόσο μία θεολογία της Φύσης, αλλά μία θεολογία του Κόσμου. Γι’ αυτό συμφωνώ και με τον όρο Ελληνική Κοσμοθέαση που χρησιμοποιούν ορισμένοι Έλληνες Εθνικοί. Επ’ ευκαιρίας, νομίζω ότι η Θεογονία και η Κοσμογονία συνδέονται άμεσα σ’ αυτή την περίπτωση.

Θα διάβαζα με ενδιαφέρον όποιο μέλος έχει εντοπίσει άλλες ποιοτικές διαφορές, από θρησκειολογικής άποψης μεταξύ Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας και Χριστιανισμού.

Υπάρχει ένα ερώτημα, το οποίο με απασχολεί και το οποίο ξεφεύγει την αυστηρή θρησκειολογική αξιολόγηση των θρησκειών. Σχετικά με τον Κόσμο.

Τι είναι ο Κόσμος. Είναι απλά το Σύμπαν (Universe); Ή κάτι πιο πολυσύνθετο και πολυδιάστατο; Υπάρχει δυνατότητα χρήσης και έρευνας της έννοιας “Multiverse” ως σημείο έρευνας και αναφοράς για μία «θεολογία» του Κόσμου;

Διόσκουρος

QuoteShare

Νοέμ 03, 2008#15

Ποιος είναι ο περιούσιος λαός του Θεού και ποιος του Εωσφόρου;

ΑΒΑΤΟΝ ΤΕΥΧΟΣ 37 ΔΕΚ.

Συνέντευξη του ΝΤΙΜΙ ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΜΑΝΙΑΡΑ, ένας ελληνοεβραϊκής καταγωγής «αποκωδικοποιητής των παγκόσμιων γεγονότων», διακεκριμένος οικονομολόγος, αλλά και φορέας μιας «αποκαλυπτικής γνώσης»:

Πείτε μου, κύριε Μανιάρα, γιατί οι Εβραίοι θεωρούν τους εαυτούς τους «περιούσιο λαό του Θεού»;

Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πως γεννήθηκε η ιδέα στους Εβραίους ότι είναι περιούσιος λαός πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, από την ίδια τη γένεση του ανθρώπου. Σύμφωνα λοιπόν με τις Γραφές ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο στον Παράδεισο της Εδέμ. Ο Παράδεισος της Εδέμ βρίσκεται στο αστρικό επίπεδο κι εκεί ο άνθρωπος ήταν αθάνατος δεν είχε καμία από τις ανάγκες ή τις αδυναμίες που γνωρίζουμε, δεν αρρώσταινε, δεν προβληματιζόταν, ήταν αιώνιος και παντοτινά νέος τρεφόταν από τον ήλιο του αστρικού επιπέδου, ο οποίος είναι διαφορετικός από τον υλικό ήλιο μας!

Για να δημιουργήσει ο Θεός τον Παράδεισο της Εδέμ πήρε ό,τι καλύτερο υπήρχε από τους κόσμους που είχε πρωτίστως πλάσει. Ο πρώτος απ' αυτούς τους κόσμους ήταν το βασίλειο των πετρωμάτων, από το οποίο πήρε ό,τι καλύτερο και το μετέφερε στο δεύτερο κόσμο, το βασίλειο των υδάτων. Τα καλύτερα ύδατα και πετρώματα τα μετέφερε στον τρίτο κόσμο που έπλασε: τον κόσμο των φυτών και των ζώων. Τοιουτοτρόπως, διαλέγοντας τα καλύτερα από τον τρίτο κόσμο τα μετέφερε στον τέταρτο, ο οποίος είναι ο κόσμος των αγγέλων. Ο τελευταίος κόσμος που δημιούργησε ο Θεός με τα καλύτερα υλικά από τους προηγούμενους κόσμους ήταν ο κόσμος του ανθρώπου, ο πέμπτος, ο οποίος είναι και ο τελειότερος. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι επειδή ο άνθρωπος είναι πλάσμα του πέμπτου κόσμου έχει πέντε δάχτυλα, τον βλέπουμε να συμβολίζεται στην Καμπάλα και στις μυστικές παραδόσεις του κόσμου ως πεντάλφα, το άστρο με τις πέντε άκρες που σχηματίζεται όταν ο άνθρωπος στέκεται τα χέρια και τα πόδια στην έκταση.

Σύμφωνα λοιπόν με τη μυστική παράδοση ο άνθρωπος είναι το τελειότερο πλάσμα του πέμπτου κόσμου, του τελειότερου από όλους. Είναι αποτέλεσμα των καλύτερων στοιχείων που διαλέχτηκαν από τους προηγούμενος κόσμους και γι' αυτό τα περιέχει όλα. Ο άνθρωπος δηλαδή έχει μέσα του στοιχεία της γης, του νερού, των ζώων και των αγγέλων.

Αφού ο Θεός έπλασε τους αγγέλους για ποιο λόγο έπλασε και τον άνθρωπο; Είχε κάποιο ιδιαίτερο σκοπό για μας;

Ο άνθρωπος του αστρικού επιπέδου ήταν το τελειότερο δημιούργημα του Θεού! Και πράγματι ο Θεός τον έπλασε προορίζοντάς τον για συγκυβερνήτη του σύμπαντος. Σκοπός δηλαδή του ανθρώπου ήταν και είναι να εξελιχθεί ώστε να γίνει θεός και να σταθεί δίπλα στov Πατέρα του. Αυτός ο πρώτος άνθρωπος ονομαζόταν Αδάμ, ο οποίος ήταν ερμαφρόδιτος... η Εύα δημιουργήθηκε αργότερα κατά επιθυμία του Αδάμ.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να ειπωθεί ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη δημιουργία των πέντε κόσμων: Οι τέσσερις πρώτοι κόσμοι δημιουργήθηκαν από τον Θεό με ήχους, ενώ ο πέμπτος από την πρoσωπική του επιμέλεια. Αυτή η διαφορά ήταν που έκανε τον αρχηγό των αγγέλων του τέταρτου κόσμου, τον Εωσφόρο, να ζηλέψει και να εναντιωθεί στo τελειότερο πλάσμα του Θεού-Πατέρα, τον Αδάμ.

Ο Εωσφόρος για να εμποδίσει την εξέλιξη του Αδάμ μύησε την Εύα στη γνώση του έρωτα, στο σεξ. Οι Πρωτόπλαστοι με το που έκαναν την ερωτική πράξη πέρασαν από το αστρικό επίπεδο στο υλικό, στον κόσμο μας. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι ο έρωτας είναι δημιούργημα του Εωσφόρου, ενώ η αγάπη είναι δημιούργημα του Θεού. Με τον έρωτα μικραίνεις την ψυχή σου, ενώ με την αγάπη τη μεγαλώνεις.

Από εδώ ξεκινάει το θέμα του Εβραϊσμού. Η Εύα μετά την ερωτική πράξη που είχε με τον Εωσφόρο γέννησε τον Κάιν, από τον οποίο κατάγονται όλες οι υπόλοιπες φυλές των ανθρώπων, ενώ από τα παιδιά που γέννησε με τον Αδάμ κατάγονται οι Αδαμιστές Εβραίοι

Με τους Αδαμιστές αυτούς, τα παιδιά δηλαδή του Αδάμ, ο Θεός έκλεισε συμφωνία, διαθήκη, γιατί διαθήκη σημαίνει συμφωνία, ότι μέσω αυτών θα επανέλθει ο άνθρωπος στο αστρικό επίπεδο. Σκοπός λοιπόν των Αδαμιστών είναι ο άνθρωπoς να βρει την αιώνια ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο και έτσι να οδηγηθεί στον δρόμο του μοναδικού πατέρα-Θεού. Έτσι οι Αδαμιστές Εβραίοι έγιναν ο περιούσιος λαός του Θεού. Ωστόσο οι Αδαμιστές ήρθαν σε επαφή με τους Καϊνιστές, τα παιδιά του Κάιν, τις υπόλοιπες φυλές δηλαδή του κόσμου και έχασαν όσες από τις ιδιότητες είχαν κληρονομήσει από τον πατέρα τους. Λίγοι μονάχα ήταν αυτοί που διατήρησαν την καθαρότητά τους και συνέχισαν να επικοινωνούν άμεσα με τον Θεό. Ένας από τους Αδαμιστές ήταν ο Νώε. Ο Θεός προκάλεσε τον Κατακλυσμό για να καθαρίσει τον υλικό κόσμο από τους Καϊνιστές και γι' αυτό έσωσε μόνο τον Νώε και την οικογένειά του...

Ναι, αλλά στις μυθολογίες των υπολοίπων λαών της ανατολικής Μεσογείου έχουμε κι άλλους που διασώθηκαν από τον Κατακλυσμό. Για παράδειγμα στην Ελλάδα αναφέρεται ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα...

Όσοι σώθηκαν από τον Κατακλυσμό, σώθηκαν μετά από παρέμβαση του Εωσφόρου...

Δηλαδή οι 'Ελληνες και όλοι οι Μεσοποτάμιοι σώθηκαν από τον Σατανά;

Ναι! Άλλωστε όλοι οι Καϊνιστές είναι παιδιά, όπως ανέφερα, του Σατανά του οποίου ο σκοπός είναι να μην αφήσει τον άνθρωπo να εξελιχθεί σε θεό! Και εδώ μπλέκονται οι Έλληνες.

Ο Εωσφόρος για να εμποδίσει τους Αδαμιστές διάλεξε από τους Καϊνιστές τη φυλή με την υψηλότερη ευφυΐα τους Έλληνες. Οι Έλληνες ήταν ο περιούσιος λαός του Εωσφόρου! Σ' αυτούς έδωσε όλη τη δική του γνώση και τους βοήθησε να εξελιχθούν, ώστε να εμποδίσουν το έργο των Αδαμιστών. Οι θεοί του Ολύμπου ήταν οι ακόλουθοι άγγελοι του Εωσφόρου, που μέσω αυτών οι Έλληνες πήραν τη σοφία του. Ο Εωσφόρος ήταν που έδωσε όλες τις επιστήμες στους Έλληνες με σκοπό να εκμεταλλευτεί την ευφυΐα τους για να εμποδίσει τους Αδαμιστές να ξαναβρούν το χαμένο Παράδεισο. Έτσι άρχισε ο ανταγωνισμός των δυο αυτών φυλών, της ελληνικής και των Αδαμιστών Εβραίων.

Όλη δηλαδή η ελληνική σοφία είναι έργο του Εωσφόρου;

Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων, ναι, προέρχεται από τον Εωσφόρο ώστε να καταπολεμήσει τους Αδαμιστές. Με τον καιρό όμως οι Έλληνες αναπτύσσοντας τη φιλοσοφία τους έφτασαν στο επίπεδο να δουν την αλήθεια και να καταλάβουν ότι ο Θεός είναι τελικά ένας. Ωστόσο οι περισσότεροι Έλληνες βρίσκονταν πάντοτε κάτω από την επήρεια του Σατανά, αφού ο έρωτας ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ιδανικά της φυλής.

Το σεξ έπαιζε μεγάλο ρόλο στις τελετουργίες αλλά και στη στάση ζωής τους, όμως όπως τόνισα το σεξ δόθηκε από τον Εωσφόρο στον άνθρωπο σαν δόλιο δώρο, ώστε να μην εξελιχθεί σε θεό και συγκυβερνήτη του σύμπαντος. Γι' αυτό και βλέπουμε ότι οι Έλληνες είχαν θεό του έρωτα αλλά όχι θεό της αγάπης. Εκτός αυτού, είναι γνωστό στην κάθε μυστική παράδοση ότι μόνο η αποχή από τον έρωτα (δηλαδή το σεξ) μπορεί να φέρει την ολοκλήρωση και την ελευθερία της ψυχής.

Εδώ έρχεται και η άμωμη σύλληψη του Χριστού. Ο Υιός του Θεού ήρθε στη Γη χωρίς να γίνει η ερωτική πράξη. Αλλά και με τον ερχομό του Ιησού γίνεται η μεγάλη αλλαγή. Έτσι, ενώ μέχρι την εμφάνιση του Χριστού ο περιούσιος λαός του Θεού ήταν ο εβραϊκός, με τη σταύρωση του Υιού Του και τη διάδοση της διδασκαλίας του, περιούσιος λαός γίνεται ο ελληνικός! Οι Έλληνες είναι αυτοί που θα οδηγήσουν όλους τους υπόλοιπους λαούς στη σωτηρία και στη θέωση, γιατί είναι αυτοί που μέσω της ευφυΐας τους αντιλήφθηκαν πρώτοι την πλάνη του Σατανά και αποδέχτηκαν το Λόγο του Ιησού.

Μέσω της ελληνικής γλώσσας ο Λόγος του Ιησού μεταδόθηκε στον κόσμο και μέσω της δυναμικής των Ελλήνων κρατήθηκε ο Χριστιανισμός στον κόσμο. Μάλιστα όλα αυτά που γίνονται σήμερα, το ότι δηλαδή η Ελλάδα έχει χάσει το μεγαλείο της, το ότι πηγαίνουν να της κλέψουν την ιστορία της, η συρρίκνωση του Ελληνισμού κ.λπ. οφείλονται στη μεταστροφή των Ελλήνων από περιούσιο λαό του Εωσφόρου σε περιούσιο λαό του Ιησού. 'Ο,τι είχε δώσει παλιότερα ο Εωσφόρος στους 'Ελληνες έχει αρχίσει και το παίρνει πίσω. Θέλει να εξαφανίσει όλη την ελληνική παράδοση και να εξαφανίσει τους 'Ελληνες. Ωστόσο μπορεί να χάνουμε στον υλικό κόσμο, κερδίζουμε όμως σε πνευματικό επίπεδο, αφού ο μοναδικός λαός που μπορεί να σώσει τον κόσμο σήμερα είναι ο ελληνικός!

Υπάρχουν σήμερα Αδαμιστές Εβραίοι και ποια είναι η σχέση τους με τους Έλληνες;

Ένας από τους γνωστότερους Αδαμιστές της εποχής μας ήταν ο Αϊνστάιν. Αυτήν τη στιγμή όμως το μεγαλύτερο ποσοστό των Αδαμιστών Εβραίων βρίσκεται στο Ισραήλ, ενώ οι περισσότεροι Καϊνιστές Εβραίοι είναι απλωμένοι στην Οικουμένη. Οι Καϊνιστές Εβραίοι έχοντας χάσει παντελώς τη χάρη του Θεού συνεργάζονται με τον Εωσφόρο και είναι αυτοί που σήμερα βρίσκονται πίσω από κάθε κακό της ανθρωπότητας.

Οι Καϊνιστές Εβραίοι ήταν που ξεκίνησαν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο να συγκεντρώσουν τους Αδαμιστές ώστε είτε να τους θανατώσουν, όπως και το έκαναν, είτε για να τους στείλουν στο Ισραήλ, με σκοπό να τους εγκλωβίσουν ώστε να μπορούν να ελέγχουν τον κόσμο ελεύθερα. Οι Καϊνιστές Εβραίοι σήμερα, είναι αυτοί που προωθούν την παγκοσμιοποίηση, την ομογενοποίηση των λαών. τον άκρατο καταναλωτισμό και τον υλισμό. Αυτοί κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο του πλανήτη και προωθούν την απόρριψη των αξιών και των ιδανικών της ανθρωπότητας. Θέλουν να φτιάξουν έναν κόσμο που να τον ελέγχουν και να τον χειρίζονται σύμφωνα με τις ορέξεις του Εωσφόρου.

Αντίπαλοι όμως σήμερα των Καϊνιστών Εβραίων δεν είναι μόνο οι Αδαμιστές, αλλά και οι 'Ελληνες! Γιατί οι 'Ελληνες έχοντας τώρα τη χάρη του Θεού προσπαθούν να διατηρήσουν το Λόγο Του, να κρατήσουν τις αξίες και τα ιδανικά της ανθρωπότητας με τα οποία ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στη θέωση, δηλαδή την αγάπη και την ελευθερία. Κι όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία, ο Χριστός τους πρώτους που θα ζητήσει να εμφανιστούν μπροστά Του θα είναι οι Έλληνες, ο σημερινός περιούσιος λαός Του!

ΑΒΑΤΟΝ ΤΕΥΧΟΣ 37 ΔΕΚ.Συνέντευξη του ΝΤΙΜΙ ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΜΑΝΙΑΡΑ,

ένας ελληνοεβραϊκής καταγωγής «αποκωδικοποιητής των παγκόσμιων γεγονότων», διακεκριμένος οικονομολόγος, αλλά και φορέας μιας «αποκαλυπτικής γνώσης»:Πείτε μου, κύριε Μανιάρα, γιατί οι Εβραίοι θεωρούν τους εαυτούς τους «περιούσιο λαό του Θεού»;Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πως γεννήθηκε η ιδέα στους Εβραίους ότι είναι περιούσιος λαός πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, από την ίδια τη γένεση του ανθρώπου. Σύμφωνα λοιπόν με τις Γραφές ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο στον Παράδεισο της Εδέμ. Ο Παράδεισος της Εδέμ βρίσκεται στο αστρικό επίπεδο κι εκεί ο άνθρωπος ήταν αθάνατος δεν είχε καμία από τις ανάγκες ή τις αδυναμίες που γνωρίζουμε, δεν αρρώσταινε, δεν προβληματιζόταν, ήταν αιώνιος και παντοτινά νέος τρεφόταν από τον ήλιο του αστρικού επιπέδου, ο οποίος είναι διαφορετικός από τον υλικό ήλιο μας!Για να δημιουργήσει ο Θεός τον Παράδεισο της Εδέμ πήρε ό,τι καλύτερο υπήρχε από τους κόσμους που είχε πρωτίστως πλάσει. Ο πρώτος απ' αυτούς τους κόσμους ήταν το βασίλειο των πετρωμάτων, από το οποίο πήρε ό,τι καλύτερο και το μετέφερε στο δεύτερο κόσμο, το βασίλειο των υδάτων. Τα καλύτερα ύδατα και πετρώματα τα μετέφερε στον τρίτο κόσμο που έπλασε: τον κόσμο των φυτών και των ζώων. Τοιουτοτρόπως, διαλέγοντας τα καλύτερα από τον τρίτο κόσμο τα μετέφερε στον τέταρτο, ο οποίος είναι ο κόσμος των αγγέλων. Ο τελευταίος κόσμος που δημιούργησε ο Θεός με τα καλύτερα υλικά από τους προηγούμενους κόσμους ήταν ο κόσμος του ανθρώπου, ο πέμπτος, ο οποίος είναι και ο τελειότερος. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι επειδή ο άνθρωπος είναι πλάσμα του πέμπτου κόσμου έχει πέντε δάχτυλα, τον βλέπουμε να συμβολίζεται στην Καμπάλα και στις μυστικές παραδόσεις του κόσμου ως πεντάλφα, το άστρο με τις πέντε άκρες που σχηματίζεται όταν ο άνθρωπος στέκεται τα χέρια και τα πόδια στην έκταση.Σύμφωνα λοιπόν με τη μυστική παράδοση ο άνθρωπος είναι το τελειότερο πλάσμα του πέμπτου κόσμου, του τελειότερου από όλους. Είναι αποτέλεσμα των καλύτερων στοιχείων που διαλέχτηκαν από τους προηγούμενος κόσμους και γι' αυτό τα περιέχει όλα. Ο άνθρωπος δηλαδή έχει μέσα του στοιχεία της γης, του νερού, των ζώων και των αγγέλων.Αφού ο Θεός έπλασε τους αγγέλους για ποιο λόγο έπλασε και τον άνθρωπο; Είχε κάποιο ιδιαίτερο σκοπό για μας;Ο άνθρωπος του αστρικού επιπέδου ήταν το τελειότερο δημιούργημα του Θεού! Και πράγματι ο Θεός τον έπλασε προορίζοντάς τον για συγκυβερνήτη του σύμπαντος. Σκοπός δηλαδή του ανθρώπου ήταν και είναι να εξελιχθεί ώστε να γίνει θεός και να σταθεί δίπλα στov Πατέρα του. Αυτός ο πρώτος άνθρωπος ονομαζόταν Αδάμ, ο οποίος ήταν ερμαφρόδιτος... η Εύα δημιουργήθηκε αργότερα κατά επιθυμία του Αδάμ.Σε αυτό το σημείο πρέπει να ειπωθεί ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη δημιουργία των πέντε κόσμων: Οι τέσσερις πρώτοι κόσμοι δημιουργήθηκαν από τον Θεό με ήχους, ενώ ο πέμπτος από την πρoσωπική του επιμέλεια. Αυτή η διαφορά ήταν που έκανε τον αρχηγό των αγγέλων του τέταρτου κόσμου, τον Εωσφόρο, να ζηλέψει και να εναντιωθεί στo τελειότερο πλάσμα του Θεού-Πατέρα, τον Αδάμ.Ο Εωσφόρος για να εμποδίσει την εξέλιξη του Αδάμ μύησε την Εύα στη γνώση του έρωτα, στο σεξ. Οι Πρωτόπλαστοι με το που έκαναν την ερωτική πράξη πέρασαν από το αστρικό επίπεδο στο υλικό, στον κόσμο μας. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι ο έρωτας είναι δημιούργημα του Εωσφόρου, ενώ η αγάπη είναι δημιούργημα του Θεού. Με τον έρωτα μικραίνεις την ψυχή σου, ενώ με την αγάπη τη μεγαλώνεις.Από εδώ ξεκινάει το θέμα του Εβραϊσμού. Η Εύα μετά την ερωτική πράξη που είχε με τον Εωσφόρο γέννησε τον Κάιν, από τον οποίο κατάγονται όλες οι υπόλοιπες φυλές των ανθρώπων, ενώ από τα παιδιά που γέννησε με τον Αδάμ κατάγονται οι Αδαμιστές ΕβραίοιΜε τους Αδαμιστές αυτούς, τα παιδιά δηλαδή του Αδάμ, ο Θεός έκλεισε συμφωνία, διαθήκη, γιατί διαθήκη σημαίνει συμφωνία, ότι μέσω αυτών θα επανέλθει ο άνθρωπος στο αστρικό επίπεδο. Σκοπός λοιπόν των Αδαμιστών είναι ο άνθρωπoς να βρει την αιώνια ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο και έτσι να οδηγηθεί στον δρόμο του μοναδικού πατέρα-Θεού. Έτσι οι Αδαμιστές Εβραίοι έγιναν ο περιούσιος λαός του Θεού. Ωστόσο οι Αδαμιστές ήρθαν σε επαφή με τους Καϊνιστές, τα παιδιά του Κάιν, τις υπόλοιπες φυλές δηλαδή του κόσμου και έχασαν όσες από τις ιδιότητες είχαν κληρονομήσει από τον πατέρα τους. Λίγοι μονάχα ήταν αυτοί που διατήρησαν την καθαρότητά τους και συνέχισαν να επικοινωνούν άμεσα με τον Θεό. Ένας από τους Αδαμιστές ήταν ο Νώε. Ο Θεός προκάλεσε τον Κατακλυσμό για να καθαρίσει τον υλικό κόσμο από τους Καϊνιστές και γι' αυτό έσωσε μόνο τον Νώε και την οικογένειά του...Ναι, αλλά στις μυθολογίες των υπολοίπων λαών της ανατολικής Μεσογείου έχουμε κι άλλους που διασώθηκαν από τον Κατακλυσμό. Για παράδειγμα στην Ελλάδα αναφέρεται ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα...Όσοι σώθηκαν από τον Κατακλυσμό, σώθηκαν μετά από παρέμβαση του Εωσφόρου...Δηλαδή οι 'Ελληνες και όλοι οι Μεσοποτάμιοι σώθηκαν από τον Σατανά;Ναι! Άλλωστε όλοι οι Καϊνιστές είναι παιδιά, όπως ανέφερα, του Σατανά του οποίου ο σκοπός είναι να μην αφήσει τον άνθρωπo να εξελιχθεί σε θεό! Και εδώ μπλέκονται οι Έλληνες.Ο Εωσφόρος για να εμποδίσει τους Αδαμιστές διάλεξε από τους Καϊνιστές τη φυλή με την υψηλότερη ευφυΐα τους Έλληνες. Οι Έλληνες ήταν ο περιούσιος λαός του Εωσφόρου! Σ' αυτούς έδωσε όλη τη δική του γνώση και τους βοήθησε να εξελιχθούν, ώστε να εμποδίσουν το έργο των Αδαμιστών. Οι θεοί του Ολύμπου ήταν οι ακόλουθοι άγγελοι του Εωσφόρου, που μέσω αυτών οι Έλληνες πήραν τη σοφία του. Ο Εωσφόρος ήταν που έδωσε όλες τις επιστήμες στους Έλληνες με σκοπό να εκμεταλλευτεί την ευφυΐα τους για να εμποδίσει τους Αδαμιστές να ξαναβρούν το χαμένο Παράδεισο. Έτσι άρχισε ο ανταγωνισμός των δυο αυτών φυλών, της ελληνικής και των Αδαμιστών Εβραίων.Όλη δηλαδή η ελληνική σοφία είναι έργο του Εωσφόρου;Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων, ναι, προέρχεται από τον Εωσφόρο ώστε να καταπολεμήσει τους Αδαμιστές. Με τον καιρό όμως οι Έλληνες αναπτύσσοντας τη φιλοσοφία τους έφτασαν στο επίπεδο να δουν την αλήθεια και να καταλάβουν ότι ο Θεός είναι τελικά ένας. Ωστόσο οι περισσότεροι Έλληνες βρίσκονταν πάντοτε κάτω από την επήρεια του Σατανά, αφού ο έρωτας ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ιδανικά της φυλής.Το σεξ έπαιζε μεγάλο ρόλο στις τελετουργίες αλλά και στη στάση ζωής τους, όμως όπως τόνισα το σεξ δόθηκε από τον Εωσφόρο στον άνθρωπο σαν δόλιο δώρο, ώστε να μην εξελιχθεί σε θεό και συγκυβερνήτη του σύμπαντος. Γι' αυτό και βλέπουμε ότι οι Έλληνες είχαν θεό του έρωτα αλλά όχι θεό της αγάπης. Εκτός αυτού, είναι γνωστό στην κάθε μυστική παράδοση ότι μόνο η αποχή από τον έρωτα (δηλαδή το σεξ) μπορεί να φέρει την ολοκλήρωση και την ελευθερία της ψυχής.Εδώ έρχεται και η άμωμη σύλληψη του Χριστού. Ο Υιός του Θεού ήρθε στη Γη χωρίς να γίνει η ερωτική πράξη. Αλλά και με τον ερχομό του Ιησού γίνεται η μεγάλη αλλαγή. Έτσι, ενώ μέχρι την εμφάνιση του Χριστού ο περιούσιος λαός του Θεού ήταν ο εβραϊκός, με τη σταύρωση του Υιού Του και τη διάδοση της διδασκαλίας του, περιούσιος λαός γίνεται ο ελληνικός! Οι Έλληνες είναι αυτοί που θα οδηγήσουν όλους τους υπόλοιπους λαούς στη σωτηρία και στη θέωση, γιατί είναι αυτοί που μέσω της ευφυΐας τους αντιλήφθηκαν πρώτοι την πλάνη του Σατανά και αποδέχτηκαν το Λόγο του Ιησού.Μέσω της ελληνικής γλώσσας ο Λόγος του Ιησού μεταδόθηκε στον κόσμο και μέσω της δυναμικής των Ελλήνων κρατήθηκε ο Χριστιανισμός στον κόσμο. Μάλιστα όλα αυτά που γίνονται σήμερα, το ότι δηλαδή η Ελλάδα έχει χάσει το μεγαλείο της, το ότι πηγαίνουν να της κλέψουν την ιστορία της, η συρρίκνωση του Ελληνισμού κ.λπ. οφείλονται στη μεταστροφή των Ελλήνων από περιούσιο λαό του Εωσφόρου σε περιούσιο λαό του Ιησού. 'Ο,τι είχε δώσει παλιότερα ο Εωσφόρος στους 'Ελληνες έχει αρχίσει και το παίρνει πίσω. Θέλει να εξαφανίσει όλη την ελληνική παράδοση και να εξαφανίσει τους 'Ελληνες. Ωστόσο μπορεί να χάνουμε στον υλικό κόσμο, κερδίζουμε όμως σε πνευματικό επίπεδο, αφού ο μοναδικός λαός που μπορεί να σώσει τον κόσμο σήμερα είναι ο ελληνικός!Υπάρχουν σήμερα Αδαμιστές Εβραίοι και ποια είναι η σχέση τους με τους Έλληνες;Ένας από τους γνωστότερους Αδαμιστές της εποχής μας ήταν ο Αϊνστάιν. Αυτήν τη στιγμή όμως το μεγαλύτερο ποσοστό των Αδαμιστών Εβραίων βρίσκεται στο Ισραήλ, ενώ οι περισσότεροι Καϊνιστές Εβραίοι είναι απλωμένοι στην Οικουμένη. Οι Καϊνιστές Εβραίοι έχοντας χάσει παντελώς τη χάρη του Θεού συνεργάζονται με τον Εωσφόρο και είναι αυτοί που σήμερα βρίσκονται πίσω από κάθε κακό της ανθρωπότητας.Οι Καϊνιστές Εβραίοι ήταν που ξεκίνησαν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο να συγκεντρώσουν τους Αδαμιστές ώστε είτε να τους θανατώσουν, όπως και το έκαναν, είτε για να τους στείλουν στο Ισραήλ, με σκοπό να τους εγκλωβίσουν ώστε να μπορούν να ελέγχουν τον κόσμο ελεύθερα. Οι Καϊνιστές Εβραίοι σήμερα, είναι αυτοί που προωθούν την παγκοσμιοποίηση, την ομογενοποίηση των λαών. τον άκρατο καταναλωτισμό και τον υλισμό. Αυτοί κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο του πλανήτη και προωθούν την απόρριψη των αξιών και των ιδανικών της ανθρωπότητας. Θέλουν να φτιάξουν έναν κόσμο που να τον ελέγχουν και να τον χειρίζονται σύμφωνα με τις ορέξεις του Εωσφόρου.Αντίπαλοι όμως σήμερα των Καϊνιστών Εβραίων δεν είναι μόνο οι Αδαμιστές, αλλά και οι 'Ελληνες! Γιατί οι 'Ελληνες έχοντας τώρα τη χάρη του Θεού προσπαθούν να διατηρήσουν το Λόγο Του, να κρατήσουν τις αξίες και τα ιδανικά της ανθρωπότητας με τα οποία ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στη θέωση, δηλαδή την αγάπη και την ελευθερία. Κι όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία, ο Χριστός τους πρώτους που θα ζητήσει να εμφανιστούν μπροστά Του θα είναι οι Έλληνες, ο σημερινός περιούσιος λαός Του!

Καί χορό τριγύρω σου θα στήσουν

Με βιολιά καί με ζουρνάδες

γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες

καί τα γόνατά τους θα λυγίσουν,

οι τρανοί σου

καί θα γίνουν των ραγιάδων

οι ραγιάδες...

Κωστής Παλαμάς

«Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ