Οι αρχαίοι Έλληνες της Ελίκης, ίδρυσαν αποικία στην Ισπανία στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την αχαϊκή πόλη τους!!! - του Γ. Λεκάκη

 

 

 

ΕΞΩΔΙΚΟ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΣΤΟΝ «ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ». ΤΟ ΚΛΕΦΤΟΠΑΣΟΚ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΛΕΕΙ ΝΑΙ ΣΤΟΝ "ΝΟΜΟ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ" ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ Η ΜΑΦΙΟΖΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ. ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΟΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ ΣΟΡΟΣ. Μήπως ο Κρυφακούλης θέλει να καταργήσει και τις εκλογές;

 

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 412 Μ.Χ. ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ Ο ΠΡΟΚΛΟΣ, ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ. ΕΓΙΝΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΘΑΙΝΑΝ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΥΝΑΝ.

 

 

Η ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

 

Οι αρχαίοι Έλληνες της Ελίκης, ίδρυσαν αποικία στην Ισπανία στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την αχαϊκή πόλη τους!!! - του Γ. Λεκάκη

Οι αρχαίοι Έλληνες κάτοικοι της Ελίκης, ίδρυσαν αποικία στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την αχαϊκή πολη τους, προφανώς καθ’ υπόδειξιν του Μαντείου των Δελφών.

 

Γεωγραφικές Συντεταγμένες:

ΕΛΤΣΕ  (ΕΛΙΚΗ  στην  χώρα  του  Πανός)    38°16′1″N   0°41′54″W

ΕΛΙΚΗ  (στην  Ελλάδα)                                 38°13′19″N   22°7′54″E

 

Και αυτό δεν είναι η πρώτη ή η μόνη φορά που συμβαίνει.

ΔΕΙΤΕ και ΕΔΩ.

Η Ελίκη Αχαΐας ίδρυσε μια πόλη την οποία ονόμασε επίσης Ελίκη (> Έλτσε, Elche, Elx) στην μεσογειακή Ισπανία. Λέτε αυτά να ήταν τα "Misteri de Elx"; Μια ιερή παράσταση, που εξακολουθούν να εορτάζονται έως και σήμερα, μόνο από άνδρες και παιδιά, αλλά με κείμενο στην γλώσσα της Βαλένθια του 13ου αιώνα, και με μερικά τμήματα στα λατινικά...(προφορική και άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας από την UNESCO, 2001).

Ιδρύθηκε από Αχαιούς Ίωνες αποίκους τουλάχιστον τον 7^ο αι. π.Χ. Πλησίον της Λευκής Άκρας (νυν Αλικάντε).[1]

Για περίπου τρεις αιώνες η Ελίκη εγνώρισε σπουδαία ακμή. Η ανώτερη ποιότητα ύδατος και η καλύτερη χερσαία πρόσβασή της (εμπορική οδό) οδήγησε σε μαρασμό την γείτονα πόλη της Λευκής Άκρας (2ος -3ος αι. μ.Χ.). 

 

 

Από την αρχαιοελληνική της περίοδο διασώζεται η περίφημη «Κυρία της Ελίκης» / Dama de Elche, μια σκαλιστή σε πολύχρωμη πέτρα ανάγλυφος εικών ιέρειας-γυναικός με (την κακώς σήμερα επισήμως λεγομένη) ελληνο-ιβηρική τεχνοτροπία. Ανακαλύφθηκε στις 4.8.1897. Είναι λαξευμένη σε ασβεστόλιθο. Χρονολογείται στον 5^ο – 4^ο αι. π.Χ. Οι διαστάσεις της (56 Χ 18 Χ 16 εκατ.). Πιθανόν χρησιμοποιήθηκε για την εισαγωγή λειψάνων, ιερών αντικειμένων ή στάχτης ως προσφορές στον νεκρό. Φορά ένα λεπτό λινό μπλε χιτώνα, ένα μαντήλι που στηρίζεται σε μια κτένα ή τιάρα, με κοκκινωπές χρωστικές. Την εκάλυπτε ένας μανδύας καφέ χρώματος από χοντρό και βαρύ ύφασμα. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα τέχνης που ευρέθησαν στην Ιβηρική! Η Κυρία της Ελίκης έγινε πρότυπο για άλλες απεικονίσεις σεβάσμιων γυναικών στην γλυπτική της κεντρικής και νότιας Αμερικής. Ευρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ισπανίας.

Στον Β΄ Καρχηδονιακό πόλεμο ο στρατηγός Αννίβας την κατέστρεψε. Όταν οι Ρωμαίοι κυριάρχησαν στην Ισπανία, την ξαναέκτισαν με την ονομασία Iulia Ilice Augusta και Ilici ή Illice και της έδωσαν το καθεστώς της αποικίας.

Η πόλις αναφέρεται από τους κλασσικούς Διόδωρο Σικελιώτη και Κλαύδιο Πτολεμαίο, αλλά το πρώτο όνομα του οποίου υπάρχουν τεκμηριωμένες μαρτυρίες είναι ΙΛΙΚΙ, σε μια επιγραφή που βρέθηκε στην Ιταλία, αναφερόμενη σε άτομο που καταγόταν από την ΕΛΙΚΗ Ιβηρίας!

Με την έλευση του χριστιανισμού στην περιοχή, η Ελίκη κατέστη έδρα επισκόπου.

Αλλά κατά τον 5^ο αιώνα μ.Χ. την κατέλαβαν οι αρειανιστές βάρβαροι Βησιγότθοι, οι οποίοι κατέστρεψαν τα αρχαία της μνημεία... Σώζονται μόνο κάτι λείψανα από αρχαία ρωμαϊκών χρόνων λουτρά…

Το 554 - 620 μ.Χ. επέρασε στην βυζαντινή κυριαρχία, υπό τον γηραιό πατρίκιο του Ιουστινιανού, Λιβέριο.

Αλλά πάλι την ανακατέλαβαν οι Βησιγότθοι. Το 711 επέρασε στην κατοχή των αράβων…

Ο βασιλιάς της Αραγωνίας Ιάκωβος Β΄ ο Δίκαιος (1267 – 1327) απελευθέρωσε την Ελίκη από τους Μαυριτανούς.

Οι κάτοικοι της Ελίκης Ιβηρίας (που αυτοαποκαλούνται «pobladores Griegos», = Έλληνες κάτοικοι), ακόμα και σήμερα ενθυμούνται την ελληνική τους καταγωγή: Εορτάζουν την ελληνική εβδομάδα (8-12 Αυγούστου), κατά την οποία αναβιώνουν την τυπική ζωή μιας αρχαίας ελληνικής πόλεως: Απαγγελλουν ραψωδίες, παίζουν θέατρο, χορεύουν, ανάβουν πυρσούς, κάμουν παρελάσεις οπλιτών, φορούν χιτώνες και περικνημίδες, φέρουν αμφορείς, ασχολούνται με τον ομηρικό λόγο… Η Εβδομάδα κορυφώνεται με θρησκευτικές παραστάσεις στις 15 Αυγούστου…

Στην πόλη βρίσκεται περίφημο φοινικόδασος, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 2000. Σώζεται ο «Huerto del Cura» ένας 200χρονος αρσενικός φοίνικας / Palmera imperial, που περιβάλλεται από άλλους υπεραιωνόβιους φοίνικες…

Η σημερινή Ελίκη φημίζεται για τα υποδηματά της!

Η πόλις είναι αδελφοποιημένη με την επίσης αρχαία ελληνική Τολώση / Τουλούζ στην Γαλλία, κ.ά. πόλεις, αλλά με καμμιά της Αχαΐας…

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης "Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις". ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 2.3.2015.

ΒΙΒΙΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

            - Αλεξάνδρου Δημ. «ΠΟΜΠΛΑΔΟΡΕΣ ΓΡΙΕΓΟΣ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ», εκδ. «Ερωδιός».

            - Silgo Gauche L. «Estudio de Toponimia Ibérica», εκδ. Visión Libros, Μαδρίτη, 2013.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

---

[1] Η περιοχή έχει δώσει κατοίκηση από το 5000 π.Χ. από την νεολιθική εποχή, όταν οι πρώτοι άνθρωποι κατοίκησαν την βορειοανατολική πλαγιά του La Alcudia, όπως λέγεται σήμερα, στα νότια της σημερινής πόλεως! Ευρέθσαν κεραμικά εγχάρακτα. Κατά την Εποχή του Χαλκού, ο πληθυσμός ήταν διασκορπισμένος σε ομάδες ή φυλές, που εγκαταστάθηκαν σε χωριά, κοντά στον ποταμό Vinalopó. Στον περιβάλλοντα χώρο της Alcudia, έχουν βρεθεί υπολείμματα κάποιας ομάδας καλύβων, με υποτυπώδεις δρόμους. Ο αρχαιολογικός χώρος της Αλκούδιας περιλαμβάνει ένα χωριό του 15ου αιώνα π.Χ.

 

http://www.arxeion-politismou.gr/2023/02/Eliki-Eltse.html

 

 

 

 

 

 

 

Η  ΠΟΛΗ  ΤΗΣ  ΓΑΛΛΙΑΣ  ΤΟΥΛΟΥΖ  (γαλλικά: Toulouse (προφέρεται: Τουλούζ),  ΠΡΩΤΟΧΤΙΣΤΗΚΕ  ΑΠΟ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΦΩΚΙΔΑ  ΣΑΝ  ΘΟΛΩΣΣΑ/ΤΟΛΩΣΣΑ (ΘΟΛΟΣ/ΤΟΛΟΦΩΝ  ΦΩΚΙΔΟΣ). Το ελληνικό της όνομα Τολώσσα εμφανίζεται σε γραπτά από τον 2^ο αιώνα π.Χ. Το νόμισμά της ήταν η δραχμή.

 

 

Ο αρχαίος Έρως από την Αίγινα

κι ο άγιος από την Πάτρα,

στην… Τουλούζ Γαλλίας!

Του Γιώργου Λεκάκη

Η Αίγινα (κόρη του πρωτοθεού Ασωπού) έχει σπουδαία σχέση με τον έρωτα, όπως όλα τα νησιά του Σαρωνικού[1], αφού ο βασιλιάς Μίνως της Κρήτης ερωτεύθηκε την Βριτόμαρτι[2], η οποία για να γλυτώσει από την ερωτική του μανία, κατέφυγε στην Αίγινα, όπου όμως, την ερωτεύτηκαν οι ψαράδες της… Κι έτσι η νύμφη-θεά, κατέφυγε σ’ ένα δάσος του νησιού! Η θεά Άρτεμις την αναγόρευσε σε θεά και την σέβονταν Κρήτες και Αιγινήτες.[3] Κρήτη – Αίγινα ήταν πάντα «ανοικτή γραμμή». Προς τιμήν της, οι Αιγινήτες έκτισαν τον ναό της άφαντης / αφανέρωτης > Αφαίας… Ακόμη και σήμερα σύμβολο και κόσμημα του νησιού, που έτσι κατοχυρώθηκε σαν νήσος των ερωτεύσιμων γυναικών… Και οι ερμηνευτές της Μυθολογίας την κατέταξαν στην χορεία των ερωτικών καταφυγίων… Άλλωστε μόνον στην ερωτεύσιμη Αίγινα λατρευόταν η Αφαία, η οποία αργότερα, με το δωδεκάθεο, ταυτίστηκε με την Αθηνά και την Αρτέμιδα…

Αγαλματίδια του θεού Έρωτα φιλοτεχνούνταν συχνάκις στην Αίγινα. Ένα εξ αυτών (43,5 Χ 20,7 Χ 9,3 εκατ.) ευρίσκεται στο Μουσείο Saint-Raymond, στην Τουλούζ(*) της Γαλλίας… Πώς βρέθηκε εκεί, και κάτω από ποιες συνθήκες, νόμιμα ή παράνομα, δεν διευκρινίζεται… Πάντως οι Γάλλοι καμαρώνουν για το έκθεμά τους…

Και δίνουν τεχνικές πληροφορίες γι’ αυτόν (άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε):

Κομψός και «θηλυκός», έρχεται από την Αίγινα, ένα νησί που βρίσκεται στον Αργοσαρωνικό[1], στα νότια της Αττικής. Το χρώμα του και η υφιστάμενη πολυχρωμία, που σχετίζεται με την ενσωμάτωση αντικειμένων (χαρακτηρίζουν την αιγινίτικη παραγωγή) φαίνεται να επιβεβαιώνουν αυτό το αρχαίο ελληνικό έργο τέχνης. Εδώ ο θεός φοράει ένα στέμμα από κισσό, και ένα είδος επίπεδου καπέλλου, με το χείλος κομμένο και γυρισμένο προς τα πάνω. Είναι λοιπόν, ένας ακόμη Έρως-Διόνυσος(**)-Απόλλων-Ορφέας(**). Έργο προς ανάρτηση.

Το σύνολο έγινε με διάφορα καλούπια. Όλα ήταν καλυμμένα με μια λευκή ολίσθηση (στρώμα με βάση τον πηλό) και μια πολυχρωμία που διατηρήθηκε ακόμη αρκετά, ώστε να γίνει κατανοητή η κατανομή της: το μπλε καλύπτει το σώμα, τα πτερά, την ένδυση. Το κόκκινο χρησιμοποιείται για την άκρη των πτερών και την λύρα.

Η γενική του εμφάνιση επιτρέπει στο αγαλματίδιο να σχετίζεται με την αισθητική του μεγάλου γλύπτη του 4^ου αιώνα π.Χ., του Λυσίππου!

Το 2007, έγινε μια «παρέμβαση»-«αποκατάσταση»:

● Τα σπασμένα αρχικά πτερά πιθανότατα αντικαταστάθηκαν στα τέλη του 19^ου αιώνα, μια εποχή μεγάλου ενθουσιασμού για «εργασίες» πάνω στα αρχαία ελληνικά τέχνεργα.

● Επάνω από την οπή της ανάρτησης (που επιτρέπει την διαφυγή αερίων και υδρατμών), στο πίσω μέρος, υπάρχει ένα καλυμμένο τμήμα και ευδιάκριτα γδαρσίματα.

● Ο αριστερός βραχίονας, όπως και ο δεξιός, διαφορετικού χρώματος και υφής σε σύγκριση με το μπούστο, σίγουρα ξαναφτιάχτηκε για να στηρίξει την λύρα, της οποίας το στρογγυλό κλειδί, τοποθετημένο στην κορυφή του αριστερού βραχίονα του οργάνου, είναι μια σύγχρονη αποκατάσταση.

● Χωρίς αμφιβολία, η ένδυσή του «τροποποιήθηκε» επίσης.

Συμπερασματικά: η εξέταση αυτού του μεγάλου ειδωλίου επέτρεψε στον αναστηλωτή να επαληθεύσει ότι τα στοιχεία που μπορούν να θεωρηθούν αυθεντικά είναι: το κεφάλι, ο κορμός, το δεξί μέρος του ενδύματος, και τα πόδια.

Η αποκατάσταση ανατέθηκε, τον Οκτώβριο του 2007, στον Gianpaolo Nadalini.

(*) Η κοιλάδα του ποταμού Γαρίνα (στα αρχαία ελληνικά > Γαρούνας / Garina, Garonne, Garona, Garumna) ήταν βασική για το εμπόριο μεταξύ των Πυρηναίων, της Μεσογείου και του Ατλαντικού - τουλάχιστον από την Εποχή του Σιδήρου!

Τα περίχωρα της Τουλούζης έχουν κατοικηθεί από την Κάτω Παλαιολιθική εποχή. Στην Νεολιθική εποχή υπήρχε χωριό (λ.χ. στην νυν Villeneuve-Tolosane). Γυαλισμένοι νεολιθικοί πέλεκεις έχουν βρεθεί  στο δρόμο Récollets και εκτίθενται στο Muséum de Toulouse. Ίχνη ανθρώπινης κατοίκησης στα ιστορικά χρόνια, αρχίζουν τον 8^ο αιώνα π.Χ. με νεκρόπολη στην περιοχή Saint-Roch (ανακαλύφθηκε το 2002).

Βάσει της αρχαίας μυθολογίας, η Θολώση / Τολώση, ήταν πόλη της θεάς Αθηνάς Παλλάδος (Palladia Tolosa) και έχει σχέση με την Θόλο (Tholos > Tolos > Toulouse) των Δελφών(*)[4]. Ίσως σχετική και η Τολοφών Φωκίδος, κάτω από τους Δελφούς. Και ως γνωστόν οι Φωκαείς είχαν πολλές αποικίες στην Ιβηρική, την Ναρβωνική και την Γαλατία. Αυτό έγινε αποδεκτό και από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό (1^ος αι. μ.Χ.) και έτσι η πόλις έγινε προστάτις των τεχνών και των γραμμάτων.

Από τα μέσα του 3^ου αιώνα π.Χ. (πολύ πριν από την ρωμαϊκή εγκατάσταση), το Δυτικό Languedoc κατοικείται από μια συνομοσπονδία των ελληνικής καταγωγής Γαλατών, τους Βόλκους[5] Τεκτοσάγες, μεταξύ των οποίων και οι Τολοσάτες, που καταλαμβάνουν τα περίχωρα της νυν Τουλούζης.

Το ελληνικό της όνομα Τολώσσα[6] εμφανίζεται σε γραπτά από τον 2^ο αιώνα π.Χ. Το νόμισμά της ήταν η δραχμή.

Τον 2^ο αιώνα π.Χ. δημιουργήθηκε ένα oppidum 100 εκταρίων στο Vieille-Toulouse (λίγα χλμ. νότια της σημερινής Τουλούζης). Ήταν η πιθανή πρωτεύουσα των Βόλκων Τεκτοσαγών. Οι Τολοσάτες [σ.σ.: θρακικά(**) ονόματα] διατήρησαν εμπορικούς δεσμούς με την Ισπανία και την Ιταλία και την υπόλοιπη Γαλατία, μέσω της ανταλλαγής κρασιού, σιταριού και μετάλλων. Πολλοί αμφορείς έχουν βρεθεί και αποδεικνύουν το σφρίγος αυτών των οικονομικών ανταλλαγών.

Ως γνωστόν, οι αρχαίοι Έλληνες διέδωσαν και εδίδαξαν το κρασί και την αμπελουργία στην περιοχή - βλ. και Αυσόνιος. Εγκαθίστανται και Κέλτες (επίσης ελληνικής καταγωγής), Ίβηρες, και ΚελτοΊβηρες, όπως λέγονται…

Το 106 π.Χ ληστεύεται ο χρυσός της Τολώσσας από τον Quintus Servilius Caepio και οι Ρωμαίοι κατακτούν την περιοχή μόλις το 107 π.Χ. Η Τουλούζη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία της Ναρβωνίας. Κτίζονται υδραγωγεία, κτήρια, θέατρο, αμφιθέατρο (14.000 θέσεων, σώζεται ακόμη στην περιοχή Purpan-Ancely), ιαματικά λουτρά, ναοί και μεγάλο τείχος από τούβλα (σώζονται τμήματά του). Υπολογίζεται ότι η Gallia Narbonensis είχε 20.000 - 50.000 κατοίκους!

Το 250 μ.Χ., ο εκ Πατρών[7] ιερέας του Κρόνου της Τουλούζης[8] βασανίζεται και γίνεται… άγιος Σερνίν. Η πρώτη βασιλική του αγίου Σερνίνου / Saint-Sernin κτίστηκε το 403 μ.Χ. με την άνοδο του χριστιανισμού στην περιοχή…

Η κομητεία της Τουλούζης της Ακουιτανίας ιδρύθηκε το 852 από τον Ραϋμόνδο Α', ως ιστορική πρωτεύουσα του Λανγκεντόκ, και σήμερα είναι πρωτεύουσα της περιφέρειας Οξυτανίας.

Το Πανεπιστήμιο της Τουλούζης (Université de Toulouse) ιδρύθη το 1229. Σε μια εποχή που οι Ευρωπαίοι άρχιζαν να μεταφράζουν τα γραπτά των αράβων(***) (της Ανδαλουσίας) και των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.[9] Αυτά τα κείμενα έφεραν νέες επιστημονικές ανακαλύψεις και προόδους στις τέχνες, με την ελπίδα να «συμφιλιώσουν» την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την χριστιανική θεολογία…

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις» (απόσπ.). Γ. Λεκάκης «Τάματα και αναθήματα». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 1.10.2018.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Ιούλιος Καίσαρ, Κικέρων, Πλίνιος, Ποσειδώνιος, Κλ. Πτολεμαίος, Στράβων.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

---

[1] Άλλωστε στην Ύδρα υπάρχει το όρος Έρως.

[2] κόρη του Διός και της Κάρμης του Ευβούλου.

[3] Βλ. Παυσανίας (2.30.3).

[4] Βλ. και Martial «l'Or de Delphes à Toulouse» και Αυσόνιος και Σιδώνιος Απολλωνίας.

[5] Βόλγοι (> Βέλγοι;), Volcae, Volques Tectosages: Γαλατική φυλετική συνομοσπονδία, που συγκροτήθηκε πριν από την επιδρομή των Γαλατών στην Μακεδονία (270 π.Χ.) και στην επιδρομή κατά των Δελφών(*) και στην (δεύτερη και άγνωστη) Μάχη των Θερμοπυλών (279 π.Χ.) κατά Ελλήνων. Ζούσαν ταυτόχρονα στην νότια Γαλατία, την Μοραβία, την κοιλάδα του Έβρου(**) της Ιβηρικής Χερσονήσου και την Γαλατία της Ανατολίας. Σήμερα οι Βόλκοι / Ουόλκοι θεωρούνται μέρος του πολιτισμού La Tène. Στα Βαλκάνια ενώθηκαν και με τους Τολιστοβογίους και τους Τρόκμους, και εγκαταστάθηκαν εν τέλει στην κεντρική Ανατολία.

[6] Τολώσα > (οξυτανικά) Tolosa / Τολόζα.

Το ίδιο τοπωνύμιο (Tolosa) απαντάται και στην Βασκία στην Ιβηρική Χερσόνησο, αλλά και στην Νοτιοανατολική Γαλλία (Jura, Ardèche). Αλλά και στην Ιρλανδία (tulach) και την Ουαλία (twlch).

[7] Ήταν υιός του βασιλιά της Αχαΐας, Αιγέα, και της Κασσάνδρας, θυγατρός του Κλαυδίου Πτολεμαίου. – βλ. μαρτυρολόγιο Γρηγορίου της Τουρ.

[8] Saturnin < (λατ.) Saturninus < Κρόνιος > Saturnin de Toulouse, Saint Sernin, ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Τουλούζης. Ως άγιος της χριστιανικής Εκκλησίας, εορτάζεται στις 29 Νοεμβρίου – κοντά στα αρχαία Κρόνια / Σατουρνάλια. Προς λύση δε κάθε σχέσεώς του με τον Κρόνο, στα ελληνικά δεν αποκαλείται Σατουρνίνος, αλλά… Σαρτουνίνος! Σύμβολο του Κρόνου είναι ο ταύρος. Ο ιερέας του ταύρου-Κρόνου θανατώθηκε το 257 μ.Χ. παραδειγματικά ως εξής: Τον έδεσαν με τα πόδια σε έναν ταύρο, που τον έσυρε στους δρόμους της Τουλούζης. Εκεί όπου σταμάτησε ο ταύρος η οδός ονομάσθηκε «rue du Taur» / «οδός Ταύρου». Το σώμα του ενταφιάσθηκε σε κρύπτη στην εκκλησία της Παναγίας του Ταύρου (Notre-Dame du Taur). Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Εξουσία είναι η διαχείρισις συμβόλων – βλ. Γ. Λεκάκης «Τάματα και αναθήματα».

Το όνομα του Έλληνα ευεργέτη θεού-βασιλιά στην Δύση, Κρόνου, στην γαλλική περιοχή έχει υποστεί πολλές και πολλαπλές αλλαγές, για ευνόητους λόγους, αλλά ακόμη ανιχνεύεται σε πολλά τοπωνύμια και επώνυμα: Savournin (> Saint-Savournin), Sadourny, Sernin (> Saint-Sernin), Serni, Serny, Cernin, Sernilh, κλπ. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ περι ΚΡΟΝΟΥ, ΕΔΩ.

[9] Όπως έκαναν και τα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και των Παρισίων.

(***) Ως γνωστόν οι άραβες είχαν οικειοποιηθεί αρχαία ελληνικά κείμενα.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ