Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΣΙΦ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΑΜΑΛΙΗΛ. ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

 

ΑΝΤΙ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΕΔΩ ΚΑΙ 200 ΧΡΟΝΙΑ.

 

 

ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΙΩΝΑΘΑΝ ΑΝΤΛΕΡ: «Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ΑΝΑΔΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΝΕΥΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΤΟ 280 Π.Χ. ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ». 

 

Ο  Ιουδαϊσμός  τον  1^ο  π.Χ.  αιώνα  υφίστατο  από  τον  Ελληνισμό  ισχυρή  πίεση. Ένα επιτελείο  από  οξυδερκείς,  ικανούς  
και  σοφούς  ιουδαίους,  υπό  την αρχηγία  του  Γαμαλιήλ,  
διέγνωσε τον τεράστιο κίνδυνο για εξαφάνιση  του  Ιουδαϊσμού. Υπήρχε  μεγάλη  ανάγκη  ελιγμών  για  αναγέννηση  του  ραγδαία  συρρικνούμενου  ιουδαϊκού  ιερατείου. Έτσι  προέκυψε  η  γέννηση  του  παραλλαγμένου  Ιουδαϊσμού  με  την      μορφή  του  Χριστιανισμού,  ο  οποίος θα  ανοίξει  ένα  
νέο  κεφάλαιο  επεκτατισμού, που  όλοι  οι  ιουδαίοι  έπρεπε  να ακολουθήσουν.  Το νέο αυτό  είδος Ιουδαϊσμού  θα εκπλήρωνε  
πολύ καλύτερα  τις εξουσιαστικές τους βλέψεις επί των εθνών.     Έτσι  η  νομοδιδασκαλική  σχολή  του Γαμαλιήλ  έψαξε  να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα (δηλαδή  νέους,  εκπαιδευμένους  
και  «αφιερωμένους») που θα διακινδύνευαν  αναλαμβάνοντας  δράση.    Οι  χρισμένοι  ή  χριστοί στον  ναό  ή  σε  ανάδοχες  
οικογένειες  ήταν  αρκετοί και  μπορούσαν  να  επανδρώσουν  
τις  ομάδες  εκτέλεσης  των  σοφών σχεδιαστών.  Ήταν  οι  
κατάλληλες  δεξαμενές  ηρώων,  ένας  ορατός  βραχίονας  ενός  αόρατου    διευθυντηρίου.  Με  την  δημιουργία  του  Χριστιανισμού  κάθε  άλλο  παρά    εγκατάλειψη  του  Ιουδαϊκού  έθνους  υπήρξε.  Απεναντίας  οι  πρώτοι  που    έγιναν  μαζικά  χριστιανοί,  ήταν  το  σπέρμα  του  Αβραάμ,  (όπως  πολύ  αργότερα,  οι  πρώτοι  που  έγιναν  μαζικά  κομμουνιστές),  αφού  οι  
ενημερωμένοι  Ιουδαίοι  κατάλαβαν  την  μοναδική  ευκαιρία  που είχαν πλέον, να  προσεγγίσουν μέσα  από τον χριστιανισμό,  τα  ισχυρά   κέντρα αποφάσεων  και  ιστορικών εξελίξεων  ώστε  να κάνουν επιτέλους το όνειρο του Αβραάμ  πραγματικότητα.  
Μάλιστα  στηριζόμενος  απολύτως  στην  Παλαιά  Διαθήκη  ο  Χριστιανισμός    έδωσε  στο  έθνος  αυτό,  απίστευτες  ευκαιρίες  διεθνοποίησης  της  Εβραϊκής    ιστορίας  και  θεολογίας,  κάνοντας  παγκοσμίως  γνωστό,  ένα  ασήμαντο  μέχρι   τότε  θρησκευτικά  και  πολιτικά  έθνος.      

Ο  ΓΑΜΑΛΙΗΛ,  Ο  ΑΛΗΘΙΝΟΣ  ΙΔΡΥΤΗΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ο Γαμαλιήλ ο Πρεσβύτερος ή Ραββί (Ραμπάν) Γαμαλιήλ Α΄ ήταν Φαρισαίος νομοδιδάσκαλος ραββίνος και εγγονός του περίφημου Ιουδαίου διδασκάλου Χιλλέλ. Ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου (Σανχεντρίν) της Ιερουσαλήμ του 1ου αιώνα μ.Χ. Έδρασε γύρω στο 30 - 40 μ.Χ. Υπήρξε δάσκαλος του αποστόλου Παύλου. Επρόκειτο για μία από τις εξέχουσες πνευματικές προσωπικότητες, που βοήθησε στην ανάπτυξη της περίφημης ραββινικής παράδοσης.

Ήταν εκείνος που, όταν αγανακτισμένοι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες έφεραν τους Αποστόλους στο Συνέδριο για να δικαστούν με την κατηγορία ότι κήρυτταν μέσα στον Ναό, επενέβη και συνέστησε την προσεκτική μεταχείριση των Αποστόλων και συντέλεσε ώστε να αφεθούν ελεύθεροι. (Πράξεις 5:22-40)

Οι Ιουδαίοι έτρεφαν μεγάλο σεβασμό στο πρόσωπό του και, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στη Μισνά (Ταλμούδ), μετά τον θάνατό του άρχισε μια εποχή ηθικής παρακμής.

  

Ο Γαμαλιήλ συγχέεται πολλές φορές με τον ομώνυμο εγγονό του, διακεκριμένο επίσης δάσκαλο των Ιουδαίων κατά τα τέλη του 1ου και αρχές του 2ου μ.Χ. αιώνα.

Μέλος του Σάνχεδριν, Φαρισαίος και δάσκαλος του Νόμου, «στα πόδια» του οποίου είχε εκπαιδευτεί ο απόστολος Παύλος «σύμφωνα με την αυστηρότητα του προγονικού Νόμου». (Πρ 5:34· 22:3).   Ο Γαμαλιήλ, κατά γενική παραδοχή, ταυτίζεται με τον Γαμαλιήλ τον Πρεσβύτερο. Ο Γαμαλιήλ ο Πρεσβύτερος έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και ήταν ο πρώτος στον οποίο αποδόθηκε ο τίτλος «Ραββάν». Αυτός ο τιμητικός τίτλος ήταν μεγαλύτερος και από τον τίτλο «Ραββί». Αναφερόμενο στον Γαμαλιήλ, το Μισνά (Σοτά 9:15) λέει: «Όταν πέθανε ο Ραββάν Γαμαλιήλ ο Πρεσβύτερος, η δόξα του Νόμου εξέλιπε και η αγνότητα και η αποχή χάθηκαν». (Μετάφραση, στην αγγλική,  Χ. Ντάνμπι).

Ο Γαμαλιήλ,  τον  οποίον αναφέρει ο Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, σύμφωνα με την χριστιανική  παράδοση,  ήταν και συγγενής του Στεφάνου.  Μερικοί  λέγουν ότι ήτο διδάσκαλος και του Βαρνάβα και του Στεφάνου  και  παρεκάλεσε τους  αποστόλους και του έδωκαν το άγιο λείψανο, το οποίον λαβών το έθαψε εις το κοιμητήριο, όπου είχε για τον εαυτόν του. 

Ο Γαμαλιήλ,  κατά  τους  σημερινούς  χριστιανούς,   διέθετε ευρύτητα πνεύματος και δεν ήταν φανατικός στις απόψεις του, πράγμα που αντικατοπτρίζεται στη συμβουλή που έδωσε όταν ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι φέρθηκαν ενώπιον του Σάνχεδριν. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από το παρελθόν, ο Γαμαλιήλ κατέδειξε πόσο σοφό ήταν να μην αναμειχθούν στο έργο των αποστόλων και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Αν αυτό το σχέδιο ή αυτό το έργο είναι από ανθρώπους, θα ανατραπεί· αλλά αν είναι από τον Θεό, δεν θα μπορέσετε να τους ανατρέψετε . . . μπορεί να βρεθείτε και θεομάχοι».—Πρ 5:34-39.

Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι ο Γαμαλιήλ Α’ τιμωρήθηκε το 70 μ.Χ. ως συμμέτοχος στην τότε εβραϊκή επανάσταση. Ο Ιώσηπος βέβαια δεν ήταν απλά ένας εβραίος ιστορικός του καιρού εκείνου. Πριν τον ιουδαϊκό πόλεμο του  63 μ.Χ. διορίσθηκε από τον Ιουδαίο  αρχιερέα Ανανία, διοικητής της Γαλιλαίας, με αποστολή  να  καταδιώξει τα ριζοσπαστικά ιουδαϊκά κινήματα της περιοχής.  Μια από τις αντάρτικες ομάδες με τις οποίες ασχολήθηκε μέσα και γύρω από την λίμνη Τιβεριάδα διοικείτο από αρχισυμμορίτη ονομαζόμενο …Ιησού.

"Προφθάνει, όμως, ο Ιησούς του Σαπφία, που ήταν αρχηγός των επαναστατών όπως ήδη αναφέραμε, στην παράταξη των ναυτών και των απόρων, παίρνοντας μαζί του μερικούς από τους κατοίκους της Γαλιλαίας, έβαλε φωτιά σ’ όλα τα οικήματα των ανακτόρων…Τότε επίσης ο Ιησούς και οι οπαδοί του έσφαξαν όλους τους Έλληνες κατοίκους της Τιβεριάδας, όσους πριν τον πόλεμο ήταν εχθροί τους".

– Ιωσήπου, Βίος 12.

Ο  εγγονός  του Γαμαλιήλ Α΄ήταν ο Γαμαλιήλ Β΄.  Σύμφωνα  με  την ραββινική γραπτή παράδοση του  Ταλμούδ, κάποιος χριστιανός, περί το 110 μ.Χ. προσπάθησε να πείσει τον εγγονό του Γαμαλιήλ Α΄, τον αρχιραββίνο Γαμαλιήλ Β΄ και τον ραββίνο Ελιέζερ να γίνουν χριστιανοί  σαν  τον παππού, δείχνοντάς τους το χωρίο του κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, όπου ο Χριστός λέει ότι δεν ήρθε να καταργήσει τον νόμο του  Μωυσή, αλλά να τον συμπληρώσει. Ο ραββίνος Ελιέζερ ήταν γυναικάδελφος του Γαμαλιήλ Β’. Σύμφωνα  πάλι με  το Ταλμούδ,  οποιαδήποτε δημόσια λουτρά που δεν χρησιμοποιούνταν για τελετουργικό εξαγνισμό (mikveh),  ήταν μολυσμένα από την ειδωλολατρία, όχι μόνο επειδή ανήκαν στους Έλληνες, αλλά και επειδή ένα άγαλμα της Αφροδίτης στεκόταν στην είσοδο πολλών λουτρών σε  όλη  την  Ελληνική  Παλαιστίνη. Το άγαλμα της Αφροδίτης που χαιρετούσε τους χρήστες των Λουτρών της Αφροδίτης στην Ελληνική πόλη Πτολεμαΐδα – Άκκο  της  Παλαιστίνης,  στα οποία σύχναζε ο εβραίος αρχιραβίνος  Γαμαλιήλ Β΄, επικαλέστηκε ο Φιλόσοφος Πρόκλος για να κατηγορήσει τον Γαμαλιήλ ως ειδωλολάτρη.

Ο αρχιραβίνος  κατάφερε να αθωωθεί για αυτή την κατηγορία, καταδεικνύοντας ότι το άγαλμα της Αφροδίτης απλά διακοσμούσε τα Λουτρά και δεν αποτελούσε υπό καμία έννοια είδωλο (Μισνά, Abodah Zarah 3.4).

ΠΡΑΞΕΙΣ  ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ  5

34 ᾿Αναστὰς δέ τις ἐν τῷ συνεδρίῳ Φαρισαῖος ὀνόματι Γαμαλιήλ, νομοδιδάσκαλος τίμιος παντὶ τῷ λαῷ, ἐκέλευσεν ἔξω βραχύ τι τοὺς ἀποστόλους ποιῆσαι, 

35 εἶπέ τε πρὸς αὐτούς· ἄνδρες ᾿Ισραηλῖται, προσέχετε ἑαυτοῖς ἐπὶ τοῖς ἀνθρώποις τούτοις τί μέλλετε πράσσειν. 

36 πρὸ γὰρ τούτων τῶν ἡμερῶν ἀνέστη Θευδᾶς, λέγων εἶναί τινα ἑαυτόν, ᾧ προσεκλίθη ἀριθμὸς ἀνδρῶν ὡσεὶ τετρακοσίων· ὃς ἀνῃρέθη, καὶ πάντες ὅσοι ἐπείθοντο αὐτῷ διελύθησαν καὶ ἐγένοντο εἰς οὐδέν. 

37 μετὰ τοῦτον ἀνέστη ᾿Ιούδας ὁ Γαλιλαῖος ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ἀπογραφῆς καὶ ἀπέστησε λαὸν ἱκανὸν ὀπίσω αὐτοῦ· κἀκεῖνος ἀπώλετο, καὶ πάντες ὅσοι ἐπείθοντο αὐτῷ διεσκορπίσθησαν. 

38 καὶ τὰ νῦν λέγω ὑμῖν, ἀπόστητε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τούτων καὶ ἐάσατε αὐτούς· ὅτι ἐὰν ᾖ ἐξ ἀνθρώπων ἡ βουλὴ αὕτη ἢ τὸ ἔργον τοῦτο, καταλυθήσεται· 

39 εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό, μή ποτε καὶ θεομάχοι εὑρεθῆτε. 

40 ἐπείσθησαν δὲ αὐτῷ, καὶ προσκαλεσάμενοι τοὺς ἀποστόλους δείραντες παρήγγειλαν μὴ λαλεῖν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἀπέλυσαν αὐτούς. 

Ο  ΓΑΜΑΛΙΗΛ  ΕΙΧΕ  ΚΑΝΕΙ  ΚΑΙ  ΑΛΛΑ  (ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΑ) ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Το  μυστικό  επιτελείο  του  Γαμαλιήλ ,  όπως  φαίνεται  από  
τα  παραπάνω  εδάφια,  είχε  δοκιμάσει  και άλλους «σωτήρες»  των  ψυχών μας,  πριν  το  Ιησού, τον Θευδά  και  τον Ιούδα  τον  Γαλιλαίο,  αλλά  τα  σχέδια  δεν  πέτυχαν.  Τώρα  με τον  νέο,  
περισσότερο  μορφωμένο  Γαλιλαίο,  πιστεύουν  ότι  θα  τα πάνε  καλύτερα.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ,  ΠΟΥ  ΚΑΝΕΙΣ  ΔΕΝ  ΑΝΑΦΕΡΕΙ.

Στην  σχολή  του  Γαμαλιήλ  στην  Ιερουσαλήμ  φοιτούσαν  χίλιοι  νέοι,  από  τους  οποίους οι  πεντακόσιοι  σπούδαζαν  τον  
Ιουδαϊκό  νόμο  και  οι  άλλοι  500  την  «σοφία  των  Ελλήνων». (βλέπε:  W.J. Conybear  and  J.S. Howson,  The Life and Epistles  of  Saint  Paul).  Άρα  εδώ  έχουμε  μία  σχολή  στην  
Ιερουσαλήμ,  που  είναι  ουσιαστικά  ένα  πανεπιστήμιο  για  
εβραίους φοιτητές, χίλιους στο  αριθμό,  η οποία λειτουργούσε  
ακριβώς  στα  χρόνια  που  τριγυρνούσε εκεί ο Ιησούς  (μεταξύ  30  με  40  μ.Χ.).   Πουθενά  στην  «Καινή  Διαθήκη», τον  καιρό  ακριβώς  της  δράσης  του  Ιησού,  δεν  αναφέρεται  τέτοια  σημαντική  σχολή,  με  1000  σπουδαστές,  από  τους  
οποίους  οι  μισοί  σπούδαζαν  την «σοφία  των  Ελλήνων». Ο  Ιησούς  ασφαλώς  γνώριζε  καλά  τον  αρχιερέα  Γαμαλιήλ.  Δεν γνώριζε  την σχολή  του; Μία σχολή 1000  ατόμων  σε  μία  μικρή περιφερειακή πόλη του Ελληνορωμαϊκού κόσμου σίγουρα  έλαμπε  δια  της  παρουσίας  της.  Ο σπουδαστής  της  Σαούλ,  ο  μετέπειτα  Παύλος,  ανέλαβε  τα  ηνία  της  νέας  
θρησκείας, (προφανώς  μετά από  εκτεταμένες και ώριμες 
 συζητήσεις με  τον  δάσκαλο  Γαμαλιήλ),   η  οποία  είχε  
πάρει  την  κατιούσα  και  την  ανασύνταξε  και  την  επεξέτεινε  διεθνώς.        

ΟΙ  ΒΟΗΘΟΙ  ΤΟΥ  ΓΑΜΑΛΙΗΛ

1.   Ο  ΜΑΘΗΤΗΣ  ΤΟΥ  ΓΑΜΑΛΙΗΛ  ΣΑΟΥΛ  Ή  ΠΑΥΛΟΣ

Ο Σαούλ, (Απόστολος Παύλος), σύμφωνα με τους χριστιανούς ιστορικούς, αναφέρεται ότι γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας μεταξύ των ετών 5 - 15 μ.Χ. και πέθανε στη Ρώμη μεταξύ των ετών 66-68 μ.Χ.  Πρέπει να γεννήθηκε μεταξύ των ετών 5 έως 15 μ.Χ., κι αυτό προκύπτει από το χωρίο των Πράξεων ζ΄ 58, όπου ο Παύλος χαρακτηρίζεται “νεανίας” κατά το λιθοβολισμό του Στεφάνου (30-33 μ.Χ.), ενώ στον 9ο στίχο της προς Φιλήμονα Επιστολής του, που γράφηκε μεταξύ των ετών 61 και 62 μ.Χ., αυτοχαρακτηρίζεται “πρεσβύτης”.

Το εβραϊκό του όνομα ήταν Σαούλ, αλλά στις εξωιουδαϊκές του δραστηριότητες ήταν γνωστός με το όνομα Παύλος. Η εκπαίδευση και η ανατροφή του υπήρξε αυστηρά ραββινική και εβραϊκή, πράγμα που δεν τον εμπόδιζε να γνωρίζει και την ελληνική, γιατί οι παραπομπές του στα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης είναι από την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα και όχι από το εβραϊκό κείμενο. Γνωρίζουμε ακόμη πως ο Απόστολος είχε μια αδελφή του εγκατεστημένη στην Ιερουσαλήμ, καθώς και έναν ανηψιό απ' αυτή: “ἀκούσας δὲ ὁ υἱὸς τῆς ἀδελφῆς Παύλου τὸ ἔνεδρον, παραγενόμενος καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν παρεμβολὴν ἀπήγγειλε τῷ Παύλῳ.” (Πράξ. κγ΄ 16). Εκεί, στην πρωτεύουσα της Ιουδαίας, όπου φαίνεται πως θα μετέβαινε ο Παύλος συχνά, λόγω των συγγενών του, συνάντησε τον Γαμαλιήλ, το μεγάλο νομοδιδάσκαλο του οποίου έγινε και μαθητής. Χάρις στο δάσκαλό του, έγινε βαθύς γνώστης της Θεολογίας των Ιουδαίων και αυστηρός ερμηνευτής του Μωσαϊκού Νόμου.

Στα  χρόνια  του Ναζιραίου  Χριστού  ο  Σαούλ  σπούδαζε  στην  σχολή  Γαμαλιήλ.  Ο  ίδιος  ισχυρίζεται  ότι  σπούδασε  μόνο στο  τμήμα  των  ιουδαϊκών  γραφών,  ενδελεχής  όμως  έλεγχος  των  γραπτών  του  από  σημερινούς  πανεπιστημιακούς  Έλληνες,  δείχνει  πλήθος  εδαφίων  από  ρήσεις  Ελλήνων  φιλοσόφων  στα  γραπτά  του. Ο Σαούλ παρουσιάζεται στα κείμενά του, ως καλός γνώστης και της θρησκείας των Ελλήνων. Άλλωστε, σύμφωνα με το Στράβωνα, η αναφερόμενη σαν πατρίδα του, η πανάρχαια Ελληνική πόλη Ταρσός της Κιλικίας, ήταν κέντρο των γραμμάτων, την εποχή εκείνη, και έδρα πολλών φιλοσοφικών σχολών, κυρίως των Στωικών, κατά συνέπεια ο Παύλος ήταν εύκολο να διδαχθεί και την Ελληνική γλώσσα, ερχόμενος σε επαφή με τον ελληνιστικό πολιτισμό, που κυριαρχούσε. Στα κείμενά του παρατηρούμε πολλά αποσπάσματα Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων.

 Έτσι για παράδειγμα γράφει: “μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί.” (Α΄ Κορ. ιε΄33), που είναι απόσπασμα από το έργο του Μενάνδρου “Θαΐς”.

Αλλού γράφει: “εἶπέ τις ἐξ αὐτῶν ἴδιος αὐτῶν προφήτης· Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί.” (Τίτ. α΄ 12),  που είναι από αποσπάσματα του Επιμενίδη και του Καλλιμάχου (“Ύμνος προς τον Δίαν”).

Ο  φανατικός  διώκτης  των  χριστιανών  Σαούλ,  μαθητής  του  Γαμαλιήλ,  ήταν  σε  άλλο  τμήμα  στην  σχολή  και  δεν  είχε  πληροφορηθεί  για  το  κοινωνικό  πείραμα:  «Ναζιραίος  Ιησούς».  Φαίνεται  ότι  παραήταν  επιθετικός  εναντίον  των  Ναζιραίων  και  ο  Γαμαλιήλ  του  τράβηξε  το  αυτί.  Η  αλλαγή  στάσης  του  Σαούλ  βέβαια,   σύμφωνα  με  τα  ιουδαϊκά  πρότυπα,  έπρεπε  να   αποδοθεί  σε  όραμα,  όπερ  και  εγένετο.

Πραξ 22,3 : «Εγώ είμαι Ιουδαίος, γεννημένος στην Ταρσό της Κιλικίας, μεγαλωμένος όμως εδώ στα Ιεροσόλυμα. Είχα δάσκαλο το Γαμαλιήλ, που με δίδαξε με ακρίβεια το νόμο των προγόνων μας. Αγωνίστηκα με ζήλο για το Θεό».

Αναφέρεται  ότι  ο  Απόστολος Σαούλ ή Παύλος, ο οποίος προοριζόταν  για  γαμβρός του αρχιραββίνου των Ιεροσολύμων Γαμαλιήλ, εκτελούσε εντολές του μυστικού συμβουλίου Σανχεντρίν, ειπών και το περίφημο "Ουκ ένι ΄Ελλην ή Ιουδαίος, εξ ενός αίματος ο Θεός εποίησεν παν γένος ανθρώπων".

Η  «ΠΙΣΤΗ»  ΚΑΤΑ  ΤΟΝ  ΠΑΥΛΟ

«Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». (Ἀποστόλου Παύλου, Πρὸς Ἑβραίους, 11:1)

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ  ΤΟΥ  ΧΩΡΙΟΥ  ΑΠΟ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ:

«Ο άγιος Κύριλλος ο Ιεροσολύμων έλεγε· «πάντα τά ἐν τῷ κόσμῳ τελούμενα τῇ πίστει τελεῖται»

Πίστη είναι το να μάθει και να παραδεχθεί γεγονότα και πράγματα που ούτε τα είδε ούτε τα άκουσε ο ίδιος, αλλά οι άλλοι τον πληροφορούν και τον βεβαιώνουν γι’ αυτά. Άλλοι που αυτοί τα είδαν και τα άκουσαν, του τα βεβαιώνουν πως είναι αληθινά.  Τούτο σημαίνει πως πίστη είναι απόλυτη βεβαιότητα και ασάλευτη πεποίθηση, ότι εγώ ο πιστός θα απολαύσω στο μέλλον αγαθά τα οποία τώρα δεν υπάρχουν, φαίνεται πως δεν υπάρχουν, αλλά τα ελπίζω, τα περιμένω δηλαδή με ζωντανή ελπίδα, περιμένω να πραγματοποιηθούν και να τα απολαύσω. Τέτοια είναι η ανάσταση των νεκρών, η δεύτερη του Χριστού παρουσία, η μέλλουσα κρίση και ανταπόδοση, η αιώνια ζωή και βασιλεία. Ο Χριστιανός πιστεύει, δηλαδή ελπίζει, πως θα απαλλαγεί από την τυραννία της αμαρτίας, πως θα εξομοιωθεί με το Χριστό, πως θα αναστηθεί εκ νεκρών και θα κληρονομήσει την ουράνια βασιλεία».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  Αυτό  που  ονομάζει  εδώ  «πίστη»  ο  Σαούλ  εμπίπτει  στην  δικαιοδοσία  της  Ψυχιατρικής.  Όταν  η  ψυχοπνευματική  κατάσταση  του  ανθρώπου  είναι  να  ζει  με  παραισθήσεις  και  ψευδαισθήσεις,  να «βλέπει ως πραγματικά τα ανυπόστατα» και να «αγγίζει τα αόρατα», τέτοια  πράγματα  αναφέρουν  μόνο  οι  πάσχοντες    από  σοβαρές  ψυχικές  παθήσεις.    

  

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ  22.

3 καί φησιν· ἐγὼ μέν εἰμι ἀνὴρ ᾿Ιουδαῖος, γεγεννημένος ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας, ἀνατεθραμμένος δὲ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ παρὰ τοὺς πόδας Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατὰ ἀκρίβειαν τοῦ πατρῴου νόμου, ζηλωτὴς ὑπάρχων τοῦ Θεοῦ καθὼς πάντες ὑμεῖς ἐστε σήμερον. 

4 ὃς ταύτην τὴν ὁδὸν ἐδίωξα ἄχρι θανάτου, δεσμεύων καὶ παραδιδοὺς εἰς φυλακὰς ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας, 

5 ὡς καὶ ὁ ἀρχιερεὺς μαρτυρεῖ μοι καὶ πᾶν τὸ πρεσβυτέριον· παρ᾿ ὧν καὶ ἐπιστολὰς δεξάμενος πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς εἰς Δαμασκὸν ἐπορευόμην ἄξων καὶ τοὺς ἐκεῖσε ὄντας δεδεμένους εἰς ῾Ιερουσαλὴμ ἵνα τιμωρηθῶσιν.

6 ᾿Εγένετο δέ μοι πορευομένῳ καὶ ἐγγίζοντι τῇ Δαμασκῷ περὶ μεσημβρίαν ἐξαίφνης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ περιαστράψαι φῶς ἱκανὸν περὶ ἐμέ, 

7 ἔπεσόν τε εἰς τὸ ἔδαφος καὶ ἤκουσα φωνῆς λεγούσης μοι· Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; 

8 ἐγὼ δὲ ἀπεκρίθην· τίς εἶ, Κύριε; εἶπέ τε πρός με· ἐγώ εἰμι ᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὃν σὺ διώκεις. 

9 οἱ δὲ σὺν ἐμοὶ ὄντες τὸ μὲν φῶς ἐθεάσαντο καὶ ἔμφοβοι ἐγένοντο, τὴν δὲ φωνὴν οὐκ ἤκουσαν τοῦ λαλοῦντός μοι. 

10 εἶπον δέ· τί ποιήσω, Κύριε; ὁ δὲ Κύριος εἶπε πρός με· ἀναστὰς πορεύου εἰς Δαμασκόν, κἀκεῖ σοι λαληθήσεται περὶ πάντων ὧν τέτακταί σοι ποιῆσαι. 

11 ὡς δὲ οὐκ ἐνέβλεπον ἀπὸ τῆς δόξης τοῦ φωτὸς ἐκείνου, χειραγωγούμενος ὑπὸ τῶν συνόντων μοι ἦλθον εἰς Δαμασκόν. 

Όπως  όλοι  οι  εβραίοι  στην  ιστορία,  την  αλλαγή  γραμμής  την  απέδωσε  σε  όραμα  του Ιεχωβά. Το  όραμα  αυτό  του  Σαούλ  προφανώς  θα  «προήλθε»  μετά  την  κλήση  του  στην  σχολή  του  Γαμαλιήλ,  την  διαφώτιση  και  επεξήγηση  από   τον  σοφό  δάσκαλο,  περί  του τι  είναι  αυτή  η  κίνηση των  Ναζιραίων  και  τι  συστάσεις  έλαβε  για  να  υποστηρίξει  την  νέα  κίνηση.  Μετά  βέβαια  του  ήρθε η  «θεία  φώτιση»  και  έγινε  από  φανατικός  εχθρός,  φανατικός  υπερασπιστής  των  Ναζιραίων. 

Ο Παύλος  προσωπικά,  ποτέ στις  επιστολές  του  δεν αναφέρεται στην μεταστροφή του στον «Δρόμο προς την Δαμασκό» ούτε και σε καταγωγή του από την Ταρσό.

Δεδομένου  ότι  το Ανώτατο Ιουδαϊκό Συμβούλιο (το Σανχεντρίν) δεν είχε δικαίωμα να εξουσιοδοτήσει έναν κυνηγό αιρέσεων να επιχειρήσει στην ανεξάρτητη πόλη της Δαμασκού, το οδικό ταξίδι του Παύλου, στο οποίο είδε το περιβόητο «όραμα»,  που  ήταν η αιτία μεταστροφής  στους Ναζιραίους, γίνεται όλο και λιγότερο πιθανό.

 (Ο Ιερώνυμος μας  πληροφορεί ότι ο Παύλος ήταν από την Γαλιλαία!).

Υπάρχει μία περίεργη παραλληλία μεταξύ του φερόμενου «διωκτικού» λόγου ειπωμένου από τον ουράνιο Χριστό (Σαούλ, Σαούλ…) προς τον τυφλωμένο Παύλο και του διωγμού του Διονύσου που βρίσκουμε στο έργο του Ευριπίδη «Βάκχες». Και στις  δύο περιπτώσεις χρησιμοποιείται η λέξη κέντρα.

Ο  Σαούλ  είναι  εκείνος που  συστηματοποίησε, οργάνωσε και ανέδειξε  την  διδασκαλία  του  Ναζιραίου  Ιησού,  σε ολοκληρωμένο θρησκευτικό σύστημα.

 Ο Φαρισαίος Σαούλ  ούτε μαθητής του Χριστού υπήρξε, αλλά ούτε και τον συνάντησε ή συνομίλησε ποτέ  μαζί του, αν και ήταν σύγχρονός του.

Ο  Σαούλ  στην  δεκαετία  του  30 – 40  μ.Χ.  ούτε  είδε,  ούτε  άκουσε κάτι για το Ιησού. Αν  δεχθούμε  σαν  αληθινή  την  δράση  του  Ιησού,  αν  δεχθούμε  σαν  αυθεντικές  τις  ιστορίες  για  τις  περιπλανήσεις  του  Ιησού  στην  Ιουδαία,  την Σαμάρεια  και  την  Γαλιλαία,  σχεδόν  για  τρία  χρόνια,  καθώς  και  τον  λαϊκό  ενθουσιασμό  που  φαίνεται  να  ξεσήκωσε,  τότε  πώς  γίνεται  να  μην  υπήρξε  καμία  συνάντηση των δύο  κορυφαίων ανδρών της ίδρυσης του Χριστιανισμού, οι  οποίοι    ζούσαν  και  κινιούνταν  και  οι  δύο  σε  μία  μικρή  γεωγραφική  έκταση;   Μήπως  δεν  υπήρξε ποτέ  Ιησούς  με τη μορφή και τις ιδιότητες που μας τον παραδίδουν τα εκκλησιαστικά συγγράμματα; 
  (Διαβάστε  το άρθρο των  "Αυτόχθονων Ελλήνων"  της 18.10.2016:  "Η  ΓΑΛΙΛΑΙΑ  ΚΑΙ  Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ"  και  τα  άρθρα  της  24.12.2016:  "Η  ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ  ΤΡΟΠΗ  ΤΟΥ  ΗΛΙΟΥ  ΚΑΙ  Η  ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ  ΠΟΛΗ  ΝΑΖΑΡΕΤ). 

Ο ίδιος ο Παύλος ήταν  φανατικός  Φαρισαίος  και  μαθητής  στην  σχολή  του  Γαμαλιήλ,  πράγμα  που σημαίνει  πως περίμενε και αυτός  τον  Μεσσία των Εβραίων να εμφανιστεί,  για να εκπληρωθούν οι Γραφές.  Δεν άκουσε τίποτα, όσο ζούσε στα Ιεροσόλυμα  για τον αυτοαποκαλούμενο  Μεσσία και από περιέργεια, αλλά και χρέος, ως εξέχων  Εβραίος θεολόγος,  να πάει να το συναντήσει;  Ένας  άνθρωπος  σε  μία  μικρή  χώρα  με  έκταση  περίπου  σαν  την  Πελοπόννησο,  για  τρία  ολόκληρα  χρόνια,  δημιουργεί  τεράστιο  ντόρο,  ανασταίνει νεκρούς, θεραπεύει  δαιμονισμένους,  δίνει  φως σε τυφλούς, σηκώνει  παράλυτους, η φήμη του είχε ξεπεράσει τα όρια της Ιουδαίας.   ΄Ολοι  στα Ιεροσόλυμα γνώριζαν γι΄αυτόν  τον  μεγάλο  προφήτη  που έλεγε πως ήταν Υιός  Θεού  (Μεσίας)  και έκανε θαυμαστά και πρωτάκουστα έργα. Πως  μπορούσε  να  περάσει  σαν  άγνωστος  και  αδιάφορος  ένας  άνθρωπος  που  ανάσταινε ακόμα και πεθαμένους ;  Και όμως,  ο  Σαούλ  πουθενά  δεν τον αντάμωσε.  Και ζούσαν  σχεδόν  μαζί,  δίπλα, στα ίδια χώματα πατούσαν. Στα γραπτά του ο Σαούλ  δεν αναφέρει λέξη για την σταύρωση  του  Χριστού…

Ορισμένοι  θεολόγοι,  για  να  ξεφύγουν  από  το  πρόβλημα,  λένε  ότι  ίσως  εκείνη  την  εποχή  πήγε  στην  πατρίδα  του,  την  Ταρσό  της  Κιλικίας.  Αυτό  δεν  προκύπτει  από  πουθενά.  Απεναντίας,  η ίδια η χριστιανική παράδοση λέει πως τα χρόνια εκείνα εγκατέλειψε την Ταρσό και ήρθε στα Ιεροσόλυμα, για να σπουδάσει την εβραϊκή θεολογία    

Στις επιστολές του ο Παύλος, μένει περισσότερο ή και αποκλειστικά θα λέγαμε στη χριστιανική θεωρία, που θεμελιώνεται μεν στη διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αλλά εμπλουτίζεται αποφασιστικά και εξαιρετικά ιδιόμορφα από τον ίδιο. Για τον ίδιο  τον  Ιησού Χριστό και μάλιστα  για τα περίφημα θαύματα και τις θεραπείες, σχεδόν σιωπά ο Παύλος.  Δεν  πιστεύει  στα  θαύματα  του  Ιησού  ή  έμαθε  γι  αυτά  τίποτε  παραπάνω  από  τον  Γαμαλιήλ;

 Όπως και να έχει, όμως,  το πράγμα, η παντελής έλλειψη προσωπικής επικοινωνίας  εν ζωή Παύλου-Ιησού που διαπιστώνεται από τις  επιστολές του  και τις «Πράξεις των Αποστόλων», θέτει σε σοβαρή αμφιβολία  τη χριστιανική βεβαιότητα πως ο Ιησούς Χριστός υπήρξε  ως φυσικό πρόσωπο. 

Οι Ιουδαίοι Χριστιανοί (Εβιονίτες) καταδίκασαν τον Παύλο, και το έκαναν μάλιστα με τους βιαιότερους όρους, φθάνοντας να ισχυρισθούν ότι στην πραγματικότητα αυτός δεν ήταν παρά ένας δυσαρεστημένος Έλληνας προσήλυτος, του οποίου το πάθος απορρίφτηκε από την κόρη του Αρχιερέα (Επιφάνιος, Πανάριον,16). Εάν ο Παύλος (Σαύλος) πράγματι είχε αποστατήσει στο μέτρο του να ασπάζεται (ή και να εγκαθιδρύει) μια ριζικά νέα σέκτα, χωρίς να υπάρχει συμπαιγνία με τον Γαμαλιήλ,  πώς γίνεται οι ραβίνοι του  Σανχεντρίν  να μην είχαν αναθεματίσει το όνομά του στο Ταλμούδ;

    

ΟΙ  ΝΑΖΙΡΑΙΟΙ,  ΟΙ  ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ  ΒΟΗΘΟΙ  ΤΟΥ  
ΓΑΜΑΛΙΗΛ.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ,  ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ',  ΤΟ  ΝΕΖΕΡ

Δ Βασ. 11,12      καὶ ἐξαπέστειλε τὸν υἱὸν τοῦ βασιλέως καὶ ἔδωκεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὸ νεζὲρ καὶ τὸ μαρτύριον καὶ ἐβασίλευσεν αὐτὸν καὶ ἔχρισεν αὐτόν, καὶ ἐκρότησαν τῇ χειρὶ καὶ εἶπαν· ζήτω ὁ βασιλεύς.

Δ Βασ. 11,12             Ο Ιωδαέ τότε έβγαλε τον νεαρόν βασιλέα, έθεσεν εις αυτόν το βασιλικόν διάδημα, έδωσεν εις τα χέρια του τον Νομον, τον έκανε  χριστόν και τον ανεκήρυξεν ως βασιλέα. Οι παριστάμενοι εχειροκρότησαν και είπαν· “ζήτω ο βασιλεύς” !

ΠΑΛΑΙΑ  ΔΙΑΘΗΚΗ  ΚΡΙΤΑΙ,  "Ο  ΣΑΜΨΩΝ,  ΝΑΖΙΡ  ΘΕΟΥ  ΕΣΤΑΙ".

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13- Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΑΜΨΩΝ

Κρ. 13,1            Καὶ προσέθηκαν ἔτι οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ ποιῆσαι τὸ πονηρὸν ἐνώπιον Κυρίου, καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος ἐν χειρὶ Φυλιστιΐμ τεσσαράκοντα ἔτη.

Κρ. 13,1                     Και πάλιν οι Ισραηλίται εξέκλιναν εις την ειδωλολατρείαν και την φαυλότητα ενώπιον του Κυρίου δια τούτο και παρέδωκεν αυτούς ο Κυριος εις τα χέρια των Φιλισταίων επί τεσσαράκοντα έτη.

Κρ. 13,2            καὶ ἦν ἀνὴρ εἷς ἀπὸ Σαραὰ ἀπὸ δήμου συγγενείας τοῦ Δανί, καὶ ὄνομα αὐτῷ Μανωέ, καὶ γυνὴ αὐτοῦ στεῖρα καὶ οὐκ ἔτεκε. 

Κρ. 13,2                     Υπήρχε τότε μεταξύ των Ισραηλιτών ανήρ καταγόμενος από την πόλιν Σαραά η οποία ανήκεν εις την φυλήν του Δαν, ονόματι Μανωέ. Η σύζυγός του ήτο στείρα και δεν ετεκνοποίει.

Κρ. 13,3            καὶ ὤφθη ἄγγελος Κυρίου πρὸς τὴν γυναῖκα, καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν· ἰδοὺ σὺ στεῖρα καὶ οὐ τέτοκας, καὶ συλλήψῃ υἱόν.

Κρ. 13,3                     Αγγελος Κυρίου παρουσιάσθη εις την γυναίκα αυτήν και της είπεν· “ιδού συ είσαι στείρα και έως τώρα δεν εγέννησες υιόν. Τωρα όμως θα συλλάβης υιόν.

Κρ. 13,4            καὶ νῦν φύλαξαι δὴ καὶ μὴ πίῃς οἶνον καὶ μέθυσμα καὶ μὴ φάγῃς πᾶν ἀκάθαρτον·

Κρ. 13,4                     Από τώρα λοιπόν πρόσεξε να μη πίης οίνον η άλλο μεθυστικόν ποτόν· πρόσεξε επί πλέον να μη φάγης τίποτε από εκείνα, τα οποία ο νόμος του Θεού χαρακτηρίζει ακάθαρτα.

Κρ. 13,5            ὅτι ἰδοὺ σὺ ἐν γαστρὶ ἔχεις καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ σίδηρος ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ οὐκ ἀναβήσεται, ὅτι ναζὶρ Θεοῦ ἔσται τὸ παιδάριον ἀπὸ τῆς κοιλίας, καὶ αὐτὸς ἄρξεται σῶσαι τὸν Ἰσραὴλ ἐκ χειρὸς Φυλιστιΐμ.

Κρ. 13,5                     Διότι συ θα συλλάβης εν γαστρί και θα γεννήσης υιόν. Ψαλλίδι δεν θα ανεβή εις την κεφαλήν αυτού δια να κόψη την κόμην του, διότι το παιδίον τούτο θα είναι ναζιραίος (αφιερωμένος δηλαδή στον Θεόν) εκ κοιλίας μητρός του. Και αυτός θα κάμη αρχήν του έργου της σωτηρίας και απελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την εξουσίαν των Φιλισταίων”. 

                          Ο  ΑΛΗΘΙΝΟΣ  ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ  
                                   ΕΙΝΑΙ  Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

O  ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ  ΙΗΣΟΥΣ  ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ -  ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ,   ΣΑΝ  ΑΓΙΟΣ – ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ,   ΣΤΟ  ΙΕΡΑΤΕΙΟ  ΤΟΥ  ΝΑΟΥ  ΤΟΥ  ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ.

2 Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς ῾Ιεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, 

23 καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, 

Άγιος  Μάξιμος  Ομολογητής:   
«Τι  σημαίνει  ότι  ο  Σαμψών  με  την  σιαγόνα  του  εξόντωσε  τους  Φιλισταίους;  Ο  Σαμψών  είναι  ο  τύπος  του  αληθινού  Ναζιραίου,  του  Χριστού».

2.   Ο  ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο  ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ,  Ο  ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ  ΕΞΑΔΕΛΦΟΣ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ.

ΘΡΗΝΟΙ ΙΕΡΕΜΙΟΥ

ΚΕΦ. 4-5

Θ. Ιερ. 4,7         Ἐκαθαριώθησαν Ναζιραῖοι αὐτῆς ὑπὲρ χιόνα, ἔλαμψαν ὑπὲρ γάλα, ἐπυρώθησαν ὑπὲρ λίθους σαπφείρου τὸ ἀπόσπασμα αὐτῶν.

Θ. Ιερ. 4,7                Αλλοτε οι Ναζιραίοι της ήσαν καθαροί και κατάλευκοι, περισσότερον από το χιόνι. Ελαμπαν περισσότερον από το γάλα. Η ακτινοβολία των ήτο λαμπρότερα από τας πυρώδεις ακτίνας, που ρίπτει ο σάπφειρος.

Θ. Ιερ. 4,8         Ἐσκότασεν ὑπὲρ ἀσβόλην τὸ εἶδος αὐτῶν, οὐκ ἐπεγνώσθησαν ἐν ταῖς ἐξόδοις· ἐπάγη δέρμα αὐτῶν ἐπὶ τὰ ὀστέα αὐτῶν, ἐξηράνθησαν, ἐγενήθησαν ὥσπερ ξύλον.

Θ. Ιερ. 4,8                Τωρα όμως η μορφή των έγινε περισσότερον σκοτεινή και μελανή από την καπνιάν. Αγνώριστοι κατήντησαν στους δρόμους της ζωής των. Εκόλλησε το δέρμα των επάνω εις τα κόκκαλά των. Εξηράνθησαν, έγιναν ώσαν το ξύλον.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ  ΜΑΛΑΧΙΑΣ

Μαλ. 4,4            καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ,

Μαλ. 4,4                   Ιδού, εγώ θα στείλω προς σας 'Ηλιαν τον Θεσβίτην, πριν έλθη η ημέρα εκείνη του Κυρίου, η μεγάλη και επιφανής.

Μαλ. 4,5            ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἄρδην.

Μαλ. 4,5                   Αυτός θα αποκαταστήση δεσμούς αγάπης, την καρδίαν του πατρός προς τον υιόν και την καρδίαν του ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, ίνα μη έλθω εγώ και κτυπήσω εκ θεμελίων την γην.

Μαλ. 4,6            μνήσθητι νόμου Μωσῆ τοῦ δούλου μου, καθότι ἐνετειλάμην αὐτῷ ἐν Χωρὴβ πρὸς πάντα τὸν Ἰσραὴλ προστάγματα καὶ δικαιώματα.

Μαλ. 4,6                   Εχε πάντοτε στον νουν και την καρδίαν σου τον Νομον του δούλου μου Μωϋσέως, όλας εκείνας τας εντολάς που του έδωσα στο Χωρήβ δι' όλον τον Ισραηλιτικόν λαόν, προστάγματα και δικαιώματα.

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

11 καὶ ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες, ὅτι λέγουσιν οἱ γραμματεῖς ὅτι ᾿Ηλίαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον. 

12 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Ηλίας μὲν ἐλθὼν πρῶτον ἀποκαθιστᾷ πάντα· καὶ πῶς γέγραπται ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πολλὰ πάθῃ καὶ ἐξουδενωθῇ; 

13 ἀλλὰ λέγω ὑμῖν ὅτι καὶ ᾿Ηλίας ἐλήλυθε, καὶ ἐποίησαν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν, καθὼς γέγραπται ἐπ᾿ αὐτόν. 

Η  ΑΠΟΣΤΟΛΗ  ΤΟΥ  ΕΞΑΔΕΛΦΟΥ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ

Ο  Ιωάννης  ο  Πρόδρομος 

Ο  Γαμαλιήλ  ήθελε  να  δημιουργήσει  μία  κοινωνική  χημεία  προσδοκίας.  Ήθελε  να  ξυπνήσει  στον  ιουδαϊκό  λαό  ένα  φλογερό  μεσσιανικό  κλίμα,  εντός του  οποίου  θα  δρούσε  ο  Ναζιραίος Ιησούς.  Χρειαζόταν  μία  πρόδρομη  δράση,  έτσι  ώστε  να  μπορεί  να  εκτιμήσει  τις  κοινωνικές  αντιδράσεις  και  να  αναπροσαρμόσει  την  επακολουθούσα  δράση του  Ιησού.  Γι  αυτό  χρησιμοποίησε  τον  εξάδελφο  του  Ιησού  Ναζιραίο  Ιωάννη. 

Ο  Γαμαλιήλ  προσπαθούσε με  τον  Ναζιραίο  Ιωάννη  να  ξεσηκώσει  τις  βαθειά  ριζωμένες  προσδοκίες  του  ιουδαϊκού  λαού,  για  την  επικείμενη  επάνοδο  στην  γη  του  προφήτη  Ηλία.  Έτσι  υποχρεώθηκε  ο  Ναζιραίος  Ιωάννης  να  ζει  στην  έρημο  του  Ιορδάνη   φορώντας  δέρμα  καμήλας,  όπως  και  ο  Ηλίας.  Ο  Ναζιραίος  Ιωάννης  βάπτιζε  στα  νερά  του  Ιορδάνη,  αδιαμαρτύρητα,   πολλούς  Φαρισαίους  και  ιουδαίους  ιερείς,  χωρίς  να  διαθέτει  ο  ίδιος  κανένα  αναγνωρισμένο  αξίωμα.  Επί  πλέον  ενώ  τους  βάφτιζε  τους  έβριζε  κιόλας.  Στο  σημείο  αυτό  φαίνεται  καθαρά  η  συμπαιγνία  και  οι  σαφείς  εντολές  προς  όλους  από  τον   Γαμαλιήλ. 

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

1 Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ἐκείναις παραγίνεται ᾿Ιωάννης ὁ βαπτιστὴς κηρύσσων ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς ᾿Ιουδαίας 

2 καὶ λέγων· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 

3 οὗτος γάρ ἐστιν ὁ ρηθεὶς ὑπὸ ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ. 

4 Αὐτὸς δὲ ὁ ᾿Ιωάννης εἶχε τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπὸ τριχῶν καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, ἡ δὲ τροφὴ αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον. 

5 Τότε ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν ῾Ιεροσόλυμα καὶ πᾶσα ἡ ᾿Ιουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ ᾿Ιορδάνου, 

6 καὶ ἐβαπτίζοντο ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. 

7 ἰδὼν δὲ πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων ἐρχομένους ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; 

8 ποιήσατε οὖν καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, 

Καθηγητής του ΑΠΘ κ. Στέργιος Σάκκος, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ , ΤΟΜΟΣ Α’ , ΚΕΦΑΛΑΙΑ 1-8, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΧΑ Χριστιανική Ελπίς , Θεσσαλονίκη, 2008, σελίδες 400

ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ  Ο  ΙΩΑΝΝΗΣ  ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ,  Ο ΕΞΑΔΕΛΦΟΣ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ,  ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΚΑΘΗΓΗΤΗ  ΘΕΟΛΟΓΟ.

«Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται η τάξη των ναζίρ η ναζιραίων, των αφιερωμένων στον Θεό. Ήταν έγγαμοι. Η αφιέρωση τους φαινόταν εξωτερικά από το ότι δεν έκοβαν τα μαλλιά τους και δεν έπιναν κρασί ούτε άλλα μεθυστικά ποτά. Αυτό συνέβαινε συνήθως για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα (βλ. Αρ 6,1-21). Ορισμένοι ωστόσο έμειναν ισόβια ναζιραίοι, όπως ο Σαμψών και ο Σαμουήλ. Σ ‘ αυτούς θα συγκαταλεχτεί και ο εκλεκτός γιος του Ζαχαρία, διότι σύμφωνα με την αποκάλυψη του αγγέλου                « οίνον και σίκερα ου μη πίη».  Επιπλέον, ο Ιωάννης θα ζήσει με ισόβια άσκηση και παρθενία».

ΑΠΟ  ΤΑ  ΕΠΙΣΗΜΑ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ  ΒΙΒΛΙΑ:

«ΔΕΥΤΕΡΟΣ  ΞΑΔΕΛΦΟΣ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ  Ο  ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο  ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ».

«Ήταν φίλος, εξάδελφος και Πρόδρομος του Ιησού».

  "Πατρίδα του Ιωάννη κατά μία παράδοση φέρεται η Χεβρών, κατ΄ άλλη όμως γνώμη φέρεται η πόλη Ιούττα.

Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά ο Ιωάννης ήταν γιος του ΙΟΥΔΑΙΟΥ ΙΕΡΕΑ Ζαχαρία (Λουκάς 1, 7) και της Ελισάβετ (Λουκάς 1, 5). ΠΟΥ  ΗΤΑΝ  ΣΥΓΓΕΝΗΣ  ΤΗΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ. 

Οι γονείς του ανήκαν σε ΙΕΡΑΤΙΚΕΣ  οικογένειες.

(Δηλαδή  σε  οικογένειες  του  Ιουδαϊκού  Σανχεντρίν  !  ).

Ο Ιωάννης συνελήφθη στην κοιλία της Ελισάβετ έξι μήνες νωρίτερα από τον  Ιησού, ενώ ήταν και ξάδελφός του, αφού Ελισάβετ και Θεοτόκος ήσαν ξαδέλφες.

ΛΟΥΚΑΣ  Ι,  34-36

 34 εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω; 

35 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ῞Αγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ. 

36 καὶ ἰδοὺ ᾿Ελισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ· 

 Χαρακτηριστική σκηνή μέσα στις περιγραφές της  Καινής  Διαθήκης  είναι η συνάντηση της εγκυμονούσας Ελισάβετ με την επίσης εγκυμονούσα Θεοτόκο, όπου ο Ιωάννης σκίρτησε από αγαλλίαση (Λουκάς 1, 44). 

Ό Ιωσήφ ό Μνήστωρ ήτο πρώτος εξάδελφος της Θεοτόκου Μαρίας. Ή Ελισάβετ, ή μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, ήτο πρώτη εξαδέλφη της Θεοτόκου Μαρίας. Ό Τίμιος Πρόδρομος ήτο δεύτερος εξάδελφος του Ιησού Χριστού, κατά το ανθρώπινο, με τον όποιον είχε εξ μήνες διαφορά ηλικίας. Ό Ιωάννης ό Θεολόγος ένομίζετο ανεψιός του Κυρίου, επειδή ό Κύριος ένομίζετο υιός του Ιωσήφ του Μνήστορος και αδελφός της κόρης του Ιωσήφ του Μνήστορος, της Σαλωμης, ή όποια ήτο ή μητέρα του άγιου Ιωάννου του Θεολόγου.

Ή άγια Ελισάβετ, όταν γέννησε τον Τίμιον Πρόδρομον, ήτο τουλάχιστον 90 ετών. Ή Θεοτόκος Μαρία, όταν γέννησε τον Χριστόν, ήτο 16 ετών. Άρα, ή άγια Ελισάβετ ήτο μεγαλύτερη της Θεοτόκου κατά τουλάχιστον 74 έτη. Αυτό σημαίνει, ότι ή άγια Άννα, κατά το γήρας αυτής, επίσης, γέννησε την Θεοτόκο, υπέρ τούς νόμους της φύσεως.

Και τούτο, διότι, αφού ή άγια Ελισάβετ ήτο ανεψιά της άγιας Αννης, και ήτο τουλάχιστον 74 ετών ηλικίας όταν έγεννήθη ή Θεοτόκος, έπεται, ότι, μάλλον, και ή άγια Άννα, ή θεία της, ήτο και αυτή πολύ μεγάλης ηλικίας, όταν γέννησε την Θεοτόκο. (Ή άγια Άννα πρέπει να ήτο τουλάχιστον 60 ετών ηλικίας, όταν γέννησε την Θεοτόκο).

Δηλαδή και ή Θεοτόκος, και ό Τίμιος Πρόδρομος, έγεννήθησαν από στείρες και γηραλέες μήτρες, υπέρ τούς νόμους της φύσεως, όντες καρποί προσευχής και ευδοκίας του Θεού.

Μέχρι τα 30 του χρόνια έζησε ζωή ασκητική στην έρημο, η οποία ήταν αφιερωμένη στην προσευχή και την πνευματική ολοκλήρωση.  Περί της νεανικής ζωής του Ιωάννη και του ιδιωτικού του βίου καμία πληροφορία δεν υπάρχει εκτός της πολύ λιτής αναφοράς του ίδιου του Ευαγγελιστή ότι: "το παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι και ήν εν ταις ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού προς τον Ισραήλ" (Λουκάς 1,80). Με τη λέξη "ερήμοις" χαρακτηρίζονται τα διάφορα μέρη της ίδιας της ερήμου της Ιουδαίας οι οποίες έφεραν διάφορες επιμέρους ονομασίες. Στις ερήμους αυτές φαίνεται να κατέφυγε ο Ιωάννης, για προπαρασκευή του έργου του όπως παλαιότερα είχαν ομοίως καταφύγει ο Μωϋσής και ο προφήτης Ηλίας» Δύο από τους μαθητές του, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ανδρέας και ο Ιωάννης, αργότερα έγιναν μαθητές του Ιησού (Ιωάννης 1,35-41). Αναγνωρίζεται ως ό μεγαλύτερος των Προφητών όπως αναφέρεται στο Απολυτίκιο του".

3.  Ο  ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

ΒΑΣΙΚΟΣ  ΒΟΗΘΟΣ  ΤΟΥ  ΓΑΜΑΛΙΗΛ  ΣΤΟ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  «ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ». 
ΚΑΙ  ΑΥΤΟΣ  ΑΓΙΟΣ  ΤΟΥ  ΤΑΛΜΟΥΔ 
(ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ  ΜΠΕΝ  ΓΚΟΥΡΙΟΝ).

Νικόδημος

Ο Νικόδημος είναι πρόσωπο που εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη.

Ήταν Φαρισαίος και μέλος του Σανχεντρίν, ο οποίος, με βάση το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, υποστήριξε τον Ιησού. Εμφανίζεται τρεις φορές στη διήγηση του Ιωάννη: την πρώτη επισκέπτεται τη νύχτα τον Ιησού για να ακούσει τη διδασκαλία του (κατά Ιωάννη 3:1-21), τη δεύτερη επικαλείται το νόμο σχετικά με την υπόθεση της σύλληψης του Ιησού κατά τη γιορτή της Σκηνοπηγίας (κατά Ιωάννη 7:45-51) και την τελευταία μετά τη Σταύρωση, όπου και βοηθάει τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία να ετοιμάσει το σώμα του Ιησού για την ταφή (κατά Ιωάννη19:39-42).

Η συζήτηση του Νικόδημου με τον Ιησού αποτελεί πηγή για πολλές εκφράσεις του Χριστιανισμού, και κυρίως, για την περιγραφική φράση αναγέννηση που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας, και το χωρίο «Κατά Ιωάννη 3:16», μια φράση που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου.

Ένα απόκρυφο ευαγγέλιο με τίτλο Ευαγγέλιο του Νικοδήμου γράφτηκε κάποια στιγμή το Μεσαίωνα. Παρουσιάζει πολλά κοινά με τις Πράξεις του Πιλάτου, που είχαν κυκλοφορήσει νωρίτερα, και αφηγείται και την κάθοδο του Χριστού στον Άδη.

Αν και δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες πληροφορίες για το Νικόδημο, πέρα από τα όσα αναφέρονται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια και πολλοί ιστορικοί της Βίβλου εικάζουν ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο με τον Νικόδημο Μπεν Γκουριόν, που αναφέρεται από το Ταλμούδ σαν ένας ευκατάστατος και δημοφιλής άνδρας στον οποίον αποδίδονταν θαυματουργικές δυνάμεις. Με βάση τη χριστιανική παράδοση ο Νικόδημος μαρτύρησε κάποια στιγμή μέσα στον πρώτο αιώνα.

Αναφέρεται  επίσης  ότι  ο  Νικόδημος  ήταν ανεψιός του Γαμαλιήλ  (!)

4.   Ο  ΙΩΣΗΦ  ΑΡΙΜΑΘΑΙΑΣ

ΑΛΛΟ  ΕΝΑ  ΜΕΛΟΣ  ΤΟΥ  ΣΑΝΧΕΝΤΡΙΝ  ΣΕ  ΑΠΟΣΤΟΛΗ.

Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο, πιθανώς οικογενειακό. Πράγματι η άδεια αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον (ελληνοφανή) Νικόδημο "το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο", έως την «ανάστασή» του. Ο Ιωσήφ αναφέρεται και από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, αλλά επί της ουσίας τίποτα περαιτέρω δε γνωστοποιείται για τις μεταγενέστερες δραστηριότητές του.  Στο  πρόγραμμα  "Ναζιραίος"  έπρεπε  ο  καθένας  να  εκπληρώσει  τις  οδηγίες του και  μετά  να  αποσυρθεί  στην  αφάνεια. 

5.  Ο  ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Ο Στέφανος, επονομαζόμενος και πρωτομάρτυρας, υπήρξε, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη διάκονος και πρώτος μάρτυρας της Χριστιανικής εκκλησίας. Συγκαταλέγεται στους αγίους του Χριστιανισμού.

Στις Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. 6-8), αναφέρεται πως κατηγορήθηκε από τους Ιουδαίους, ότι βλασφημούσε τον Μωυσή και τον Θεό. Ο Στέφανος απολογούμενος ενώπιον του συνεδρίου, προέβαλε επιχειρήματα υποστηρίζοντας ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Μεσσίας, κάτι το οποίο εξόργισε τους  απληροφόρητους  φανατικούς  Ιουδαίους οι οποίοι, αφού τον έβγαλαν έξω από την πόλη της Ιερουσαλήμ, τον λιθοβόλησαν.  Ο  φίλος και  προστάτης  του  Γαμαλιήλ  δεν πρόλαβε  να  δράσει.

Ο Εφραίμ ο Σύρος σε ένα εξηγητικό του έργο πάνω στις Πράξεις, μας διηγείται, για πρώτη φορά,  μία  εξωγραφική πληροφορία, καθώς μας αναφέρει ότι  ο  Στέφανος  ήταν στενός φίλος του Γαμαλιήλ  (!)

Τα  τμήματα  του  παζλ  μπαίνουν σιγά  σιγά  το  καθένα  στην  θέση  τους. 

6.   ΟΙ  ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΙΟΥΔΑΙΟΙ  ΙΕΡΕΙΣ

ΟΙ  «ΘΑΝΑΣΙΜΟΙ»  ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ  ΤΟΝ  ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ  ΠΑΝΤΟΤΕ

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ,  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13.  Οι  ίδιοι  οι  Φαρισαίοι  προστατεύουν  τον  Ιησού  από  απόπειρα  δολοφονίας.  Ανάλογα  περιστατικά  προστασίας,  φιλοξενίας  και  στημένης  αντιπαλότητας  περιγράφονται   ατελείωτα  στην  "Καινή  Διαθήκη". 

31 ᾿Εν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ προσῆλθόν τινες Φαρισαῖοι λέγοντες αὐτῷ· ἔξελθε καὶ πορεύου ἐντεῦθεν, ὅτι ῾Ηρῴδης θέλει σε ἀποκτεῖναι. 

32 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ· ἰδοὺ ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ ἰάσεις ἐπιτελῶ σήμερον καὶ αὔριον, καὶ τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι· 

Η  δήθεν  αντιπαλότητα  του  Ιησού  με  τους  ιερείς  και  φαρισαίους  ήταν  στημένη  από  τον  Γαμαλιήλ.  Η  σχολή  του  Γαμαλιήλ  θα  γεννούσε  μία  θυγατέρα,  η  οποία  έπρεπε,  σύμφωνα  με  το  σοφό  σχέδιο,  να  ξεκοπεί  από  τον  καταπιεστικό  και  άγριο  Γιαχβικό  ιουδαϊσμό,  για  να  είναι  σε  θέση  να  σαγηνεύσει  τα  έθνη,  με  γλυκόλαλες  επικλήσεις  και  όμορφες  ιστορίες  αγάπης  και  ελπίδας.

ΓΑΜΑΛΙΗΛ,  Ο  ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ,  ΜΕΤΑ  ΤΟΝ  ΧΡΙΣΤΟ,  ΚΟΙΝΟΣ  ΑΓΙΟΣ  ΤΩΝ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ  ΚΑΙ  ΤΟΥ ΤΑΛΜΟΥΔ.  Ο  μυστικός  ιδρυτής  του  χριστιανισμού,  ο  επιστημονικός  διευθυντής  του  Σανχεντρίν  στο  μυστικό  ιουδαϊκό  πρόγραμμα:  «Πορευθέντες  Ναζιραίοι,  μαθητεύσατε  πάντα  τα  έθνη».   

Περίφημος Εβραίος νομοδιδάσκαλος του 1ου μ. Χ αιώνα, Φαρισαίος με μεγάλο κύρος στο ιουδαϊκό λαό. Διαδέχτηκε τον πατέρα του Σίμωνα και τον παππού του, ραβίνο Χιλλέλ, στου οποίου τη σχολή ανήκε και ήταν νασί (=πρόεδρος) του Συνεδρίου (Σανχεντρίν). Υπήρξε ο πρώτος που έλαβε την ονομασία rabban (=δάσκαλος) και κατείχε τον τίτλο ha-Zaqen (πρεσβύτερος).

Κατά την καταδίκη των Αποστόλων (Πραξ. 5,34 επ) από το Συνέδριο, υποστήριξε και πέτυχε την απελευθέρωσή τους. Σε πολλά μαρτυρολόγια φέρεται σαν μάρτυρας  του  χριστιανισμού  (!) Κατά το  ρωμαϊκό μαρτυρολόγιο γιορτάζεται στις 3 Αυγούστου η ανακομιδή των λειψάνων του (!)

Βέβαια  οι  χριστιανοί  έχουν  και  άλλους  εβραίους "αγίους",  τους  Μακκαβαίους.

ΕΠΙΣΗΜΗ  ΣΗΜΕΡΙΝΗ  ΘΕΣΗ  ΤΗΣ  "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ"
 ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:

«ΤΑ ΗΡΩΪΚΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΕΣΦΑΞΑΝ  ΚΑΙ  ΕΚΑΨΑΝ  ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΒΡΩΜΕΡΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ»

Στην πρώτη σελίδα της  χριστιανικής  εφημερίδας  «Ορθόδοξος Τύπος» (25.1.02)  φιλοξενήθηκε άρθρο του θεολόγου κ. Μ. Μιχαηλίδη με τίτλο: «Το άγος των Ελλήνων - Αντιβλασφημικός συναγερμός». Στο άρθρο αυτό διαβάζουμε:

«Στα χρόνια εκείνα τα ηρωικά των Μακκαβαίων, που κυβερνούσε την Παλαιστίνη ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής -αλλά στην πραγματικότητα ασεβής και αδίστακτος- στρατιώτες δικοί του είχαν καταλάβει κάποιο φρούριο και αγέρωχοι το θεωρούσαν απόρθητο. Μέσα λοιπόν στην αλαζονεία τους βλασφημούσαν τον Θεό και τους πολιορκητές του Ιούδα του Μακκαβαίου με λόγους αθέμιτους και υβριστικούς. Τα παλληκάρια όμως του Ιούδα άλλους έσφαξαν και άλλους “πυράς ανάψαντες  ζώντας τους βλασφήμους κατέκαιον”».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

Κάθε λαός έχει αναφαίρετο δικαίωμα να θυμάται, να τιμά και να γιορτάζει επετείους νικών του εναντίον των εχθρών του. Ασφαλώς και οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να γιορτάζουν τις νίκες των προγόνων τους εναντίον των εχθρών τους, όποιοι κι αν ήταν αυτοί. Το πρόβλημα περιπλέκεται βέβαια με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία σταθερή στον ανθελληνικό προσανατολισμό της, τιμά τους Μακκαβαίους, έχει ανακηρύξει προστάτες των πολυτέκνων τούς επτά Μακκαβαίους παίδες, τη μητέρα τους Σολομωνή και τον δάσκαλό τους Ελιέζερ (1η Αυγούστου), τους οποίους -σύμφωνα με το συναξάρι- σκότωσαν, γιατί δεν άλλαζαν την πίστη τους, που δεν ήταν βέβαια η Χριστιανική  πίστη, αλλά  η  εβραϊκή,  ώστε να δικαιολογείται η τιμή εκ μέρους της Εκκλησίας.



Η  ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ  ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ  ΚΑΙ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΑΝΤΙΟΧΟΥΣ.

Ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής, ήταν γιός του Αντιόχου του Μεγάλου και της Λαοδίκης και διαδέχθηκε στο θρόνο τον μεγαλύτερο αδελφό του Σέλευκο Δ΄ τον Φιλοπάτορα. Σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του προσπάθησε να ξαναφέρει το κράτος των Σελευκιδών στην παλαιά του ακμή και να επιβάλει τον Ελληνικό Πολιτισμό. Οι πολυάριθμες πόλεις (πάνω  από  1000 - χίλιες  ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ  πόλεις  στην  Μέση  Ανατολή)  που ίδρυσε μαρτυρούν την γιγάντια προσπάθειά του και τα ίχνη των αποτελεσμάτων της έμειναν για πολλούς αιώνες μετά τον θάνατό του. Ο ανταρτοπόλεμος των εβραίων  Μακκαβαίων εναντίον του δεν έφερε κανένα ουσιαστικό  αποτέλεσμα.
     Τον Αντίοχο τον Επιφανή διαδέχθηκε στο θρόνο ο γιός του Αντίοχος Ε΄ ο Ευπάτωρ. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του επαναστάτησαν οι Εβραίοι υπό την αρχηγία του Γιεουντά, ο οποίος πέτυχε μεν συμφωνία ειρήνης, αλλά ο επόμενος βασιλιάς Δημήτριος Α΄ ο Σωτήρ έστειλε το στρατηγό Βακχίδη, ο οποίος κατέλαβε τελικά όλη την Ιουδαία.
Δεν υπάρχουν ιστορικές περιγραφές στις οποίες να φαίνεται, ότι οι -χωρίς τακτικό στρατό- επαναστάτες Εβραίοι νίκησαν σε κανονικές  μάχες τους Έλληνες.
Προφανώς γίνονταν περιορισμένης εκτάσεως συμπλοκές, ενδεχομένως και σφαγές, αλλά σε συνθήκες ανταρτοπολέμου, περίπου  σαν  τους  σημερινούς  Τζιχαντιστές,  οι  ιουδαίοι  ορμούσαν  σε  κανένα  απρόσεκτο  μοναχικό  Έλληνα  στρατιώτη,  τον  πετσόκοβαν  τελετουργικά  και  μετά  υμνούσαν  το  κατόρθωμά  τους.  Οι  "ηρωισμοί"  αυτοί  περιγράφονται με πολλές υπερβολές   και  άφθονες  σάλτσες  στα βιβλία των Μακκαβαίων.

ΠΩΣ  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΕΧΑΣΑΝ  ΤΗΝ  ΜΑΧΗ  ΤΗΣ  
ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

Οι  υπερήφανοι  φιλοσοφημένοι  Έλληνες  καθήμενοι  με αξιοπρέπεια  στις  φιλοσοφικές  τους  σχολές,  προσπαθούσαν  να  προσελκύσουν  τους  λίγους  και  εκλεκτούς  φιλομαθείς  στον  κόσμο  της  επιστήμης.   Οι  Έλληνες  έψαχναν  τους  λιγοστούς  άξιους  για  να  τους  ανεβάσουν  στην  κορυφή  της  απαιτητικής  γνώσης.  Ήταν  παραδομένοι  στην  παντοειδή  έρευνα,   στην  χαραυγή  των  επιστημών,  στην κατανόηση  της  φύσης  και  των  μυστικών  του  σύμπαντος,  στην  δημιουργία  των  τεχνών.  Ο  Σέξτος  Εμπειρικός  στο  έργο  του  «Προς  αστρολόγους»  σχολιάζει  όλη την  ανατολίτικη  δεισιδαιμονία.  Περιγράφοντας  τους  ισχυρισμούς  των  σημιτών  για  την  αστρολογία,  τα  θαύματα,  τις προβλέψεις  των  σεισμών,   των  λοιμών  και  των  καταποντισμών,  γράφει  ο  Έλληνας  σοφός αγανακτισμένος:  «όλα  αυτά  και  τα  παρόμοια  γέλωτος  μάλλον  παρά  σπουδής  άξια  είναι». 

Οι  καιροί  όμως  είχαν  αλλάξει.  Μία  θρησκευτική  θύελλα  φούντωνε  πάνω  στον  Ελληνικό  κόσμο  και  απειλούσε  να  βουλιάξει  το  σκάφος  του  Ελληνισμού  μαζί  με  όλους   τους σοφούς,  τις  βιβλιοθήκες,  τις  σχολές  και  τα  εργαστήρια.

Από  τις  αρχές  του  1^ου  μ.Χ.  αιώνα  ο  θρησκευτικός  λαϊκισμός  σάρωνε  κυριολεκτικά  την  Μεσόγειο  διαλαλώντας  τους  ιουδαϊκούς  μύθους  και  κερδίζοντας  σαρωτικά  τους  λαϊκούς  πόθους.  Μία  οργανωμένη  σαγηνευτική  θύελλα  μάζευε  σωρευτικά  τις  απαίδευτες  ψυχές.  Ο  αδαής  λαός  με  σκοτεινές  γιαφκικές  φοβέρες  και  ελπιδολάγνους  μεταθανάτιους  δελεασμούς,  τυφλωμένος  μαζικά  από  το  «φως»  των  «αποστόλων»,  που  πουλούσαν  «σωτηρία»  και  «ελπίδα»  βάδιζε  αργά  αλλά  σταθερά  στην  παράλυση  από  το  «εξ  ιουδαίας  δηλητήριον».    

Το παιχνίδι  παιζόταν  έξω  στους  δρόμους,  εκεί  δινόταν  το  δράμα  της  λαϊκής  επικράτησης.  Οι  «απόστολοι»  ψάρευαν  τα  ευκολοθήρευτα  αδαή  και  απαίδευτα  ψάρια  σε  μεγάλους  αριθμούς.  Οι  Έλληνες  όμως  προσπερνούσαν  με  περιφρονητική  αδιαφορία  ή  σοβαροφανή  ουδετερότητα.  Δεν  μπορούσαν  να  καταλάβουν  ότι  η νέα  αυτή  εξ  ανατολών  θρησκεία  έδινε  ένα  ορκισμένο  και  μεθοδικό  αγώνα  απόλυτης  επικράτησης.  Ότι  αυτή  η  κοινωνική  απειλή  θα  εξάρθρωνε  στην  Μεσόγειο  εκ  βάθρων  όλα  τα  ήθη,  τα  έθιμα  και  τις  κοινωνικές  δομές  του  Ελληνικού  κόσμου.

ΓΙΑΤΙ   ΕΠΕΣΕ  ΕΤΣΙ  Ο  ΕΛΛΗΝΑΣ  ΓΙΓΑΝΤΑΣ;

Ο  Ελληνισμός  αδράνησε,  δεν  αντέδρασε  στην  εισβολή  του  ιουδαϊκού χριστιανισμού,  λόγω  της  πανάρχαιας  εθιμικής  του ανεξιθρησκίας.    Το  Ελληνικό  πνεύμα  θεωρούσε αδιανόητη  την  εχθρική  συμπεριφορά  (την  μισαλλοδοξία)  κατά  της  πίστης  των  άλλων.  Δεν  κατάλαβε  ότι  η  νέα  ανατολίτικη   πίστη,  θα  γίνει  όπλο  επικράτησης  και  μεθοδικής  εξόντωσης  του  δικού  του  τρόπου  ζωής.

Δεν  κατάλαβε  ότι  οι  κοινωνικές  μάχες  κερδίζονται  ή  χάνονται  σε  επίπεδο  λαϊκής  αποδοχής.  Έτσι  παρέδωσε  μαζικά  τους  αγράμματους  (τα  ψάρια  των  γαλιλαίων  ψαράδων)  στα  επιδέξια  χέρια  των  ιουδαίων  μάγων.  Ο  ιουδαιοχριστιανισμός  με  φαρισαϊκή  μαεστρία  μετέτρεψε  την  «θεολογία»  του  σε  πολυπρόσωπη  πολιτική  τέχνη.  Νάρκωσε  μεθοδικά  κάθε  λαϊκή  αντίδραση.  Στους  απλοϊκούς  μεσόγειους  εμφάνισε το  προσωπείο  της  αγαθής  αγάπης.  Στους  πονεμένους  υποσχέθηκε  συμπόνια,  στους  αδικημένους  εκδίκηση  και  στους  φοβισμένους  τον  προστασία.  Κουνώντας  ασταμάτητα  στα  λαϊκά  μάτια  και  αυτιά  το  δώρο  της  αιώνιας  ζωής  που  υποσχόταν,  κατάφερνε  να  φανατίζει  την  ψυχή  των  λαϊκών  στρωμάτων. 

Στο  φαινόμενο  που  λέγεται  «πίστη»  υπάρχει  μία  πνευματική  ασθένεια.   Οι  «πιστοί»       αποτελούνται   από  ανθρώπους  που  ποτέ  δεν  έχουν  το  κουράγιο  για  σοβαρή  αμφισβήτηση  σε  όσα  τους  μαθαίνουν  να  πιστεύουν.  Όσοι διαβάζουν  τα  βιβλία  της  πίστης  τους,  το  κάνουν  μόνο   λατρευτικά.  Είναι  μελετημένο  επιστημονικά  ότι  η  συντριπτική  πλειοψηφία  των  πιστών  ποτέ  δεν  διάβασε  τα  κείμενα  της  «πίστης»  τους.  Μερικοί  μελετηροί  «πιστοί»  μαθαίνουν  μόνο  μερικά  αποσπάσματα  π.χ.  των  εβραϊκών  γραφών,  παπαγαλίζουν  συγκεκριμένα  υπερασπιστικά  εδάφια  της πίστης τους  και  σχεδόν  κανένας  δεν  διαθέτει  πληρέστερη  επίγνωση  των  γραφών.

Ο  ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ,  ΜΙΑ  ΜΗΤΡΑ  ΠΟΥ  ΓΕΝΝΑΕΙ  
ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ.

Η  λειτουργική  δομή,  η  μεταδοτικότητα  και  ο  δυναμισμός  της  ιουδαϊκής  σωτηριολογίας,  μπορεί  σχετικά  εύκολα   σε  διάφορους  λαούς να  γεννήσει  παραλλαγές  του  εαυτού  της.    Η  ορμητική  γέννηση  του  Ισλαμισμού  τον 7^ο  αιώνα  με  δύο  κεντρικά  πρόσωπα,  τον  αρχέτυπο   προφήτη  Αβραάμ  και  τον  προφήτη  Μωάμεθ,  δείχνει  ξεκάθαρα  ότι  ο  δυναμισμός  της   ιουδαϊκής  θρησκείας  μπορεί  να  αναπαράγει  σε  διάφορους  λαούς  παραλλαγές  του  αρχέτυπου  ιουδαϊκού  θρησκευτισμού.

Όταν  οι  ιστορικές  συγκυρίες  της  Μεσογείου  το  απαιτούσαν,  ο  επεκτατισμός της  πίστης  στον  Ιεχωβά  μεταμορφώθηκε  με  σχετική  ευκολία  σε  ιουδαιοχριστιανισμό.  Αργότερα  επανέλαβε  τον  ίδιο  άθλο  προσφέροντας  στον  αραβικό  κόσμο  μία  άλλη  παραλλαγή  της  αρχαιοεβραϊκής  ιστορίας,  γεννώντας  εύκολα  τον  ιουδαιοϊσλαμισμό.

Και  πολύ  αργότερα,  όταν οι  θρησκευτικές  πίστεις   υποχωρούσαν  στους  ευρωπαϊκούς  λαούς,  έδωσε  μία  νεώτερη  «επιστημονική»  ιουδαϊκή  φιλοσοφία,  τον  ιουδαϊκό διαλεκτικό  υλισμό - κομμουνισμό.  

Τον  κομμουνισμό,  την  εβραϊκή  θρησκεία  της  νέας  εποχής,  την  προετοίμασαν  ορισμένοι  εβραίοι  του  19^ου  αιώνα,  ο  Ρικάρντο,  ο  Μαρξ  κλπ.  Τα  γραπτά (η  βάση,  το  θεμέλιο)  αυτών  των  Ιουδαίων  έπαιξαν  τον  ρόλο  της  «Παλαιάς  Διαθήκης»  και  του  Ναζιραίου  Ιωάννη,  όσον  αφορά τον  χριστιανισμό.

Ο  ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ  ΣΙΦ,  ΠΟΥ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ  ΤΟΝ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,  ΣΗΜΕΡΑ  Η  ΤΡΑΠΕΖΑ  ΤΟΥ  ΚΟΥΝ  ΚΑΙ  ΛΕΜΠ,  ΕΞΑΓΟΡΑΣΕ  ΤΙΣ  «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ»  ΤΡΑΠΕΖΕΣ  «ΑΓΡΟΤΙΚΗ»  ΚΑΙ  «ΠΕΙΡΑΙΩΣ».  ΤΙ  ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΝΑ  ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙ  ΤΩΡΑ  Ο  ΣΙΦ; 

Τον  ρόλο  του  νεώτερου Γαμαλιήλ  έπαιξε  ο  αμερικανοεβραίος  τραπεζίτης  Σιφ.  Χωρίς  την  οργάνωση  και  τα  χρήματά  του  δεν  θα  υπήρχε  κομμουνισμός  στην  Ευρώπη  και  στην  Ρωσία.

Ο Σίφ γεννήθηκε το 1847 στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Οι γονείς του ήταν ο Μωυσής και η Κλάρα Σιφ, μέλη μιας διακεκριμένης ραβινικής οικογένειας Ασκενάζι Εβραίων που είχαν ρίζες στην Φρανκφούρτη απ’ το 1370.
Ο πατέρας του, Μωυσής Σιφ εργάζοταν ως μεσίτης για τους Ρότσιλντ.
Μετανάστευσε στις ΗΠΑ μετά το τέλος του εμφυλίου (που προκάλεσε ο Ρότσιλντ με σκοπό την δημιουργία Κεντρικής Τράπεζας)  στις 6 Αυγούστου το 1865. Πήρε άδεια μεσίτη στην Νέα Υόρκη και προσχώρησε στην εταιρεία Budge, Schiff & Company το 1867. Πολιτογραφήθηκε Αμερικανός πολίτης το 1870.
Μετά την διάλυση της Budge το 1872 ο Σιφ απεφάσισε να επιστρέψει στην Γερμανία. Το 1873 έγινε διευθυντής του υποκαταστήματος της London & Hanseatic Bank. Επέστρεψε στην Φρανκφούρτη με τον θάνατο του πατέρα του την ίδια χρονιά. Το 1874 ο επίσης Εβραίος Abraham Kuhn ιδιοκτήτης της τράπεζας Kuhn, Loeb & Company τον κάλεσε να επιστρέψει στην Νέα Υόρκη και να μπει στην εταιρεία.
Ο «Αμερικανός» τραπεζίτης πλέον Jacob Henry Schiff άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα γνωστός και ως φιλάνθρωπος μέσω της χρηματοδοτήσεως της εβραϊκής οργανώσεως B’nai B’rith που φρόντιζε τους Εβραίους μετανάστες απ’ την Ρωσσία, τους οποίους κυνηγούσε ο Τσάρος εξαιτίας της προσπάθειάς τους να τον ανατρέψουν.
Απ’ την έδρα του στην Wall Street έγινε ο κύριος ηγέτης των Εβραίων απ’ το 1880 μέχρι το 1920, σε αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως η «Εποχή του Σιφφ», αφού είχε κεντρικό ρόλο σε όλα τα μεγάλα εβραϊκά ζητήματα της εποχής, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και της των διωγμών που δέχονταν οι Εβραίοι της Ρωσσίας απ’ τον Τσάρο.
Πολέμησε τον αντιημιτισμό διεθνώς και στην Αμερική και φρόντισε για τους Εβραίους μετανάστες και την άνοδο του Σιωνισμού. Έγινε επίσης διευθυντής σε πάρα πολλές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένου της National City Bank of New York, Equitable Life Assurance Society, Wells Fargo & Company, και της Union Pacific Railroad.
Χρηματοδότησε μεταξύ άλλων την Ιαπωνία στον πόλεμό της ενάντια στην Τσαρική Ρωσσία στον Ρωσσο-ιαπωνικό πόλεμο.
Ο Jacob Schiff, πρόεδρος του τραπεζικού οίκου Kuhn, Loeb & ΣΙΑ και τσιράκι των Ρόθτσιλντ, ανέλαβε την φροντίδα των επαφών μεταξύ του «επαναστατικού κινήματος στην Ρωσσία» και της B’nai B’rith. (Gerald B. Winrod, “Adam Weishaupt – A Human Devil”, p. 47.)
Μετά τον αντισημιτικό διωγμό στην Ρωσία του 1881-2, ο  Jacob Schiff οργάνωσε και χρηματοδότησε το  πρόγραμμα της B’nai B’rith, το 1890 , για την εκπαίδευση «επαναστατών», από τους πρόσφυγες που έφταναν από την Ρωσσία. Πολλοί από αυτούς έπαιξαν ρόλο και στην αποτυχημένη επανάσταση του 1905 και σε αυτή του 1917.
Συνδετικός του κρίκος με τους επαναστάτες στην Ρωσσία ήταν ο επίσης Εβραίος υπερ-πράκτορας Αλεξάντερ Πάρβους.
Στις 3 Φεβρουαρίου 1949  στο  Νέο-Υορκέζικο περιοδικό Journal American ο εγγονός του Σιφ , John, αναφέρθηκε από τον αρθρογράφο Cholly Knickerbocker πως είπε, ότι ο παππούς του είχε δώσει περίπου $20 εκατομμύρια για το θρίαμβο του Κομμουνισμού στη Ρωσία.

Τον  ρόλο  του  Ναζιραίου  Ιησού  πρέπει  να  αποδώσουμε  στον  μυστηριώδη  Πάρβους  και  των  δύο  κυριώτερων  «αποστόλων»  του,  τον  έπαιξαν  οι  ιουδαίοι  Λένιν και  Τρότσκυ.  Για  την  Ελλάδα  «απόστολος» χρίστηκε  ο  Μπεναρόγια,  για  την  Γερμανία  ο  Λίμπκνεχτ  και  η  Λούξεμπουργκ,  για  την  Ουγγαρία  ο  Μπέλα  Κουν  και  ο  κατάλογος  των  ιουδαίων  «αποστόλων»  του  κομμουνισμού  είναι  ατελείωτος.

Ένας από τους καλύτερα γνωστούς ρώσσους επαναστάτες εκείνης της περιόδου ήταν ο Λέων Τρότσκυ (Leon Trotsky). Τον Ιανουάριο του 1916 ο Τρότσκυ  απελάθηκε από τη Γαλλία και ήλθε στις Ηνωμένες Πολιτείες.  Έχει υποστηριχτεί ότι οι δαπάνες του πληρώθηκαν από τον Ιακώβ Σιφ.  Δεν υπάρχει καμία απόδειξη για να τεκμηριώσει αυτό τον ισχυρισμό, αλλά τα λεπτομερή στοιχεία δείχνουν πραγματικά έναν πλούσιο χορηγό στη Νέα Υόρκη. Παρέμεινε για αρκετούς μήνες, γράφοντας για ένα ρωσικό σοσιαλιστικό έγγραφο, το Novy Mir (Νέος Κόσμος) και έδινε επαναστατικές ομιλίες σε μαζικές συγκεντρώσεις στην πόλη της Νέας Υόρκης.  Σύμφωνα με τον Τρότσκυ  τον ίδιο, σε πολλές περιπτώσεις μια  λιμουζίνα με σωφέρ μπήκε στην υπηρεσία του από έναν πλούσιο φίλο, που προσδιορίστηκε ως Δρ M.  Στο βιβλίο του,  η ζωή μου, ο Τρότσκυ  έγραψε:

"Η σύζυγος του δόκτορα πήρε τη σύζυγό μου και τα αγόρια έξω για βόλτα με το αυτοκίνητο και ήταν πολύ καλή μαζί τους. Αλλά ήταν απλώς μια θνητή, ενώ ο σοφέρ ήταν μάγος, ένας τιτάνας, ένας υπεράνθρωπος! Με το κούνημα του χεριού του έκανε τη μηχανή να υπακούσει στη μικρότερη εντολή του. Να καθίσει κάποιος πίσω του ήταν η ανώτατη απόλαυση. Όταν πήγαν σε ένα τεϊοποτείο, τα αγόρια θα ρωτούσαν αγωνιωδώς την μητέρα τους, «γιατί ο σοφέρ δεν μπαίνει;» (Leon Τρότσκυ : Η Ζωή μου, εκδότης της Νέας Υόρκης: Scribner’s, 1930, σελ. 277).

 Στη Νέα Υόρκη τη νύχτα πριν από την αναχώρησή του ο Τρότσκυ  είχε δώσει μια ομιλία, στην οποία είπε: «Επιστρέφω στη Ρωσία για να ανατρέψω την προσωρινή κυβέρνηση και να σταματήσω τον πόλεμο με τη Γερμανία.» (Μια πλήρης αναφορά σχετικά με αυτήν την συγκέντρωση υποβλήθηκε στην στρατιωτική αντικατασκοπία των ΗΠΑ. Δείτε το έγγραφο αριθ. 62, του 66ου συνεδρίου, αναφορά και ακροάσεις της υποεπιτροπής στο δικαστικό, Σύγκλητος Ηνωμένων Πολιτειών, 1919, Τόμος ΙΙ, σελ. 2680). Ο Πρόεδρος Woodrow Wilson ήταν η νονά νεράιδα, η οποία προμήθευσε στον Τρότσκυ  ένα διαβατήριο για να επιστρέψει στη Ρωσία για «προχωρήσει» την επανάσταση… Συγχρόνως οι προσεκτικοί γραφειοκράτες του υπουργείου εξωτερικών, ανησυχούσαν σχετικά με τέτοιους επαναστάτες  που έμπαιναν στη Ρωσία, και  προσπαθούσαν μονομερώς να σφίγξουν τις διαδικασίες έκδοσης διαβατηρίων. Άντονυ Σ. Σάττον (Αντονυ C. Sutton, Ph. D.:  Γουώλ Στρητ και η μπολσεβικική επανάσταση, έκδοση Arlington House στη New Rochelle, Νέα Υόρκη, 1974, σελ. 25)

Σήμερα   οι  αφέντες  της  υδρογείου  δεν  χρειάζονται  για  τους  σκοπούς  τους,  την   θρησκεία  του  κομμουνισμού.

Παραφράζοντας  τον Μπρεχτ όμως  μπορούμε να  πούμε ότι:  «η  μήτρα  που  γέννησε  όλα  τα  παραπάνω,  είναι  πάντα  γόνιμη».-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ