Η κυβέρνηση ετοιμάζει προγράμματα υποχρεωτικής επιμόρφωσης των Ελλήνων «για να μην είναι ρατσιστές».
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΤΑΝΗΣ, ΕΝΑ ΧΙΩΤΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΓΛΥΤΩΣΕ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΦΥΓΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΣΤΙΣ ΗΠΑ.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΑ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΧΙΟΥ.
ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΤΡΕΦΟΝΤΑΝ ΜΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΛΥΣΣΑΞΑΝ.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΤΟΥ 33 Μ.Χ.
Χιώτης αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας {1801 - 1884}.
Παλληκάρι 21 ετών, αυτόπτης μάρτυρας της Σφαγής της Χίου. Οι τούρκοι κρέμασαν τον πατέρα του και κράτησαν όμηρο τον ίδιο. Κατάφερε να αποδράσει.
ΓΝΩΡΙΣΕ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΝ ΑΙΜΟΣΤΑΓΗ ΜΑΝΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Παλληκάρι 21 ετών, αυτόπτης μάρτυρας της Σφαγής της Χίου. Οι τούρκοι κρέμασαν τον πατέρα του και κράτησαν όμηρο τον ίδιο. Κατάφερε να αποδράσει.
ΓΝΩΡΙΣΕ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΝ ΑΙΜΟΣΤΑΓΗ ΜΑΝΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Ο αγωνιστής
του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας
{1801 - 1884} έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αιμοσταγή εβραϊκά εγκλήματα. Η μανία των Εβραίων κατά
των Ελλήνων βεβαιώνει « ήτο απερίγραπτος» και
«δεν μπορεί να εκφράσει τον τρόπο με τον οποίο οι Ιουδαίοι
μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων».
«Τάϊμς» του Λονδίνου, ( αρ. φύλ. 11661 σελ. 2, της 11-9-1822).
« Πολλές λεπτομέρειες από τις τρομερές βαρβαρότητες που διέπραξαν οι Τούρκοι στη Χίο έχουν ήδη γίνει γνωστές. Ακόμα και Γερμανικές εφημερίδες περιέγραψαν τις βαρβαρότητες. Από τις 120.000 Έλληνες απέμειναν περί τους 900 από τους οποίους πολλοί πεθαίνουν από ασθένειες που προκαλούνται από τα άταφα πτώματα. Το πιο ωραίο και ανεπτυγμένο νησί του Αρχιπελάγους ερημώθηκε. Οι πιο πολιτισμένοι, δυναμικοί και έγκριτοι κάτοικοι του νησιού, το άνθος της Ελλάδος, έχουν οι περισσότεροι εξοντωθεί, εκπατρισθεί ή πουληθεί ως σκλάβοι από τους απίστευτους σφαγείς τους. Εν τούτοις, τέτοιες πράξεις έχουν αμβλυνθεί από Άγγλους και σχεδόν δικαιολογήθηκαν στον Αγγλικό Κοινοβούλιο, αποδιδόμενες σε ελληνικές προκλήσεις. Πότε οι Έλληνες προμελετημένα σφαγίασαν αδιακρίτως ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό μιας επαρχίας; Πότε οι Έλληνες απήγαγαν δεκάδες χιλιάδες ανυπεράσπιστες γυναίκες και αθώα παιδιά για να ικανοποιήσουν ακόλαστες ορέξεις και πάθη; Θα εξισωθεί η πλήρης καταστροφή της Χίου, που μετετράπη σε στάχτες και ο ενταφιασμός 50.000 ανδρών στα συντρίμμια των φιλήσυχων σπιτιών τους, προς την καταστροφή μιας φρουράς μετά από προδοτική συμπεριφορά της;»
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΜΟΥΚΑΣ
Ο Ανδρέας Ζ. Μάμουκας (Ανδρέας Ζανή Μάμουκας ή Α.Ζ. Μάμουκας, όπως υπέγραφε) (Χίος, 1801 - Αθήνα, 1884) ήταν Έλληνας λόγιος με σημαντικό συγγραφικό έργο αρχειακού χαρακτήρα, βουλευτής και στέλεχος του νεοσυσταθέντος Ελληνικού κράτους.
ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΦΑΓΩΝ ΜΑΜΟΥΚΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΙΩΤΕΣ
Τους Εβραίους τους αποκαλεί «μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον » και κατόπιν αναφέρει ότι οι Εβραίοι δεν συνεκινούντο πρό των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλλά τους κατεκομμάτιαζαν «ως κρέας έν μακέλλω » {σφαγείον}.
Η περιγραφή είναι ανατριχιαστική και βρίσκεται στο «Χιακόν Αρχείον » που έπεμελήθη ο Ίω. Βλαχογιάννης
{τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315}.
Μέρος του κειμένου:
« Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων επάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η επιθυμία ήν είχον ακούοντες και βλέποντες τάς καθ' ήμέραν σφαγάς των Χριστιανών ήτον αχόρταστος, και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έβλεπον μερικούς Χριστιανούς βαλμένους εις την σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να γλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργή των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ούτε διά γράμματος να έξηγηθή».
Ο «έλληνας πρωθυπουργός» Τζέφρυ Παπανδρέου, οι διαταγές του παγκόσμιου Ιουδαϊκού Σανχενδρίν και η υπακοή των ελλήνων πολιτικών. Η διαγραφή της αλήθειας από τα βιβλία, το σβήσιμο της μνήμης των γκοΐμ και το ξαναγράψιμο της ιστορίας.
Δήλωση (2.000) του Τζέφρυ Παπανδρέου, ενώπιον της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής: «Όταν ήμουν Υπουργός Παιδείας πριν από λίγα χρόνια, είχα σχηματίσει μια επιτροπή που είχε ως καθήκον να ψάξει σε όλα τα ελληνικά σχολικά βιβλία για την αφαίρεση τυχόν αναφορών που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αντισημιτικές. Είμαι ευτυχής να πω ότι αυτό το έργο ολοκληρώθηκε υπό την αιγίδα μου».
Ομιλία του Τζέφρυ Παπανδρέου στην βουλή (8/2/2010).
"Με το προσχέδιο νόμου που κατέθεσε ο υπουργός Εσωτερικών δίνουμε
προοπτική στους μετανάστες που ζουν μακροχρόνια στη χώρα μας. Δεν
υπάρχει, βέβαια, εδώ μαύρο και άσπρο. Δεν υπάρχουν τέλειες λύσεις.
Υπάρχουν καλύτερες και υπάρχουν χειρότερες λύσεις. Θεωρούμε ότι αυτό το
νομοσχέδιο μας δίνει την ευκαιρία να σχεδιάσουμε ένα μέλλον ομαλότητας,
ασφάλειας και συνοχής. Θεωρούμε ότι ανοίγει και νέες δυνατότητες. Έλληνας
ινδικής καταγωγής, Ελληνας αλβανικής καταγωγής, Ελληνας φιλιππινέζικης
καταγωγής, Ελληνας ουκρανικής καταγωγής και ούτω καθ’ εξής, περήφανοι
για την ελληνική τους ιθαγένεια".
O ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ:
"ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ".
"Ο Βενιζέλος το 1934 είπε σ’ ένα δημοσιογράφο της Jewish Post ότι «Οι Έλληνες δε θέλουν να επηρεάζουν οι Εβραίοι την ελληνική πολιτική… Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης ακολουθούν εθνική εβραϊκή πολιτική. Δεν είναι Έλληνες και δε νιώθουν Έλληνες.
Επομένως δεν πρέπει ν’ ανακατεύονται στις ελληνικές υποθέσεις». Και
συνέχισε λέγοντας: «Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι Έλληνες
πατριώτες αλλά Εβραίοι πατριώτες. Αισθάνονται πιο κοντά στους Τούρκους απ’ ό,τι σ’ εμάς… Δεν θα επιτρέψω στους Εβραίους να επηρεάζουν την ελληνική πολιτική».)
ΑΝΔΡΕΑΣ
ΜΑΜΟΥΚΑΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΡΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΟΥ, ΑΥΤΟΠΤΗΣ
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΦΑΓΩΝ, ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΡΕΜΑΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ: "ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΑΝΕ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ"
Ο Μάμουκας αναφέρει ότι οι εβραίοι ήρθαν στην Χίο από την Σμύρνη και άλλα μέρη, ένοπλοι, «για να κουρσεύσουν, να λεηλατήσουν και να καταστρέψουν». «Οι εβραίοι επιδιώξανε την εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου στην Χίο με κάθε μέσο». (σελ. 307).
Ο Μάμουκας γεννήθηκε στη Χίο. Οι γονείς του ήταν οι Ζανής και Μαρία, το γένος Νικολάου Ευμορφόπουλου. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και είχε συναλλαγές με τη Σμύρνη. Φοίτησε στην Σχολή της Χίου το 1810 κι αποφοίτησε ή αποχώρησε το 1819. Φεύγοντας από τη Σχολή επιδίδεται στο εμπόριο.
Στις 29 Μαΐου του 1821 θα επιστρέψει από τη Σμύρνη στη Χίο και θα συλληφθεί από τους Τούρκους και ως όμηρος θα κρατηθεί στο κάστρο. Θα συλληφθεί και ο πατέρας του και θα απαγχονιστεί. Την άνοιξη του 1822 βρέθηκε εκτός φυλακής εκτελώντας χρέη φύλακα και τροφοδότη των άλλων κρατουμένων και απέδρασε. Θα καταταγεί εθελοντικά στο σώμα του Λυκούργου Λογοθέτη και του Αντώνη Μπουρνιά και θα υπηρετήσει ως γραμματικός. Μετά την αποτυχία του κινήματος θα συλληφθεί μαζί με τη μητέρα του και θα φυλακισθεί για ενάμιση μήνα. Τον Ιούνιο του 1822 θα καταφύγει στην Σμύρνη, όπου θα αρχίσει να καταγράφει τα απομνημονεύματά του. Από τη Σμύρνη διέφυγε στην επαναστατημένη Ελλάδα, όπου χάρις στην μόρφωσή του θα προφέρει υπηρεσίες στους αγωνιστές. Διορίστηκε από τον ναύαρχο Μιαούλη γραμματέας στον Σπετσιώτικο στόλο. Όταν δε ήλθε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, το 1828, έγινε πρωτοκολλητής και επεξεργαστής των δικαστικών λογαριασμών στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Όταν έγινε η δεύτερη εκστρατεία στη Χίο, εγκατέλειψε τη θέση του για να συμμετάσχει σε αυτήν, για να επιστρέψει όταν αυτή ματαιώθηκε. Εκλέχθηκε Βουλευτής Σύρου στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1847 και σε αυτές του 1850. Το δε 1856 πήρε τη θέση του Γενικού γραμματέα στο υπουργείο των Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαιδεύσεως, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το θάνατό του, στις 13 Μαρτίου 1884. Οι δεσμοί του Μάμουκα με την πατρίδα του παρέμειναν στενοί, έτσι το 1857 θα την επισκεφθεί πάλι και θα ενδιαφερθεί ιδιαίτερα για τα εκπαιδευτικά ζητήματα του νησιού. Έτσι θα στείλει βιβλία για τον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης του Γυμνασίου. Θα φροντίσει να σταλεί ταξινόμος της βιβλιοθήκης ο Νικόλαος Πολίτης το 1871. Μεσολαβεί για την αγορά από τη Σχολική Εφορεία Χίου της νομισματικής συλλογής του Σπυρίδωνα Αργυρόπουλου. Εποπτεύει τις σπουδές των Χίων υποτρόφων σε Αθήνα και εξωτερικό.
Όπως επισημαίνει ο Στέργιος Φασουλάκης, ομότιμος καθηγητής Εθνικού και Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών, αποτελεί την μοναδική, ίσως περίπτωση Χιώτη που διέπρεψε στη διοίκηση τον 19ο αιώνα. Είχε προσόντα όπως, διοικητικές και διαχειριστικές ικανότητες, γνώσεις που είχε αποκτήσει από το παρελθόν του ως εμπόρου, αλλά και η ηπιότητα του χαρακτήρα του, όπως αυτή αποτυπώνεται στην αλληλογραφία του και στους επικηδείους που του απηύθυναν, ήταν ένας άνθρωπος εξυπηρετικός, συνεργάσιμος, συμβιβαστικός, αλλά και συντηρητικός. Σίγουρα στην ανέλιξη του οφείλει πολλά και στους συμπατριώτες του πολιτικούς Γλαράκη και Κοντόσταυλο. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε λάβει ανώτερες συστηματικές σπουδές γιατί οι περιστάσεις δεν του το επέτρεψαν, εντούτοις είχε γερή μόρφωση η οποία είναι ιδαιτέρως εμφανής στις επιστολές του.
Έγραψε αρκετά συγγράμματα και βιβλία μερικά από τα οποία είναι:
- Κείμενο για τη σφαγή της Χίου με τίτλο «Παράγραφος γραφής ενός Χιώτη Α. Προς τον φίλο του Ν.», 31η Οκτωβρίου 1822
- «Τα κατά την αναγέννησιν της Ελλάδος» «Ήτοι, συλλογή των περί την αναγεννώμενην Ελλάδα συνταχθέντων πολιτευμάτων, νόμων και άλλων επισήμων πράξεων από του 1821 μέχρι του 1832», Ανδρέου Ζ. Μάμουκα, Τόμος Α'-IA', Πειραιάς, Τυπογραφία Ηλίου Χριστοφίδου, Η αγαθή τύχη, 1839 4ος τόμος (έκδοση 1839): Συνέχεια των περί Κρήτης σωζομένων επισήμων εγγράφων του έτους 1823, Πρακτικά της Εν Επιδαύρω Γ' Εθνικής των Ελλήνων Συνελεύσεως και επίσημα έγγραφα που εξέδωσε η Συνέλευση (1826).
- «Η καταστροφή της Χίου», δημοσιεύθηκε στον Γ' τόμο του περιοδικού «Εβδομάς» το 1886.
- Η Χίος κατά την Ελληνική Επανάσταση και τη σφαγή, Μαρτυρίες και ιστορικά κείμενα, Δ. Α. Κόκκινος, Α. Μάμουκας, Γρ. Φωτεινός, Π. Κοντογιάννης, επιμέλεια: Γιάννης Μακριδάκης, Πελινναίο, 2005, 91 σελ.
- Στέργιος Φασουλάκης, «Ο Ανδρέας Μάμουκας και το Κοραϊκό έργο» στο Αδαμάντιος Κοραής. Βίος και έργα, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1989
- Λ. Καλβοκορέσης, «Ανδρέας Ζανή Μάμουκας», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, ΙΓ' 1959, σ. 384-414
Το Κέντρο Χιακών Μελετών "Πελινναίο" εξέδωσε τέσσερα ιστορικά κείμενα που αναφέρονται στα
γεγονότα της Χίου, την περίοδο της έναρξης της ελληνικής επανάστασης, κατά τα
έτη 1821-22 που δημοσιεύθηκαν σε
συνέχειες στην εφημερίδα "Παγχιακή", κατά το έτος 1930.
Η ιστορική μονογραφία του Δ. Α. Κόκκινου με τη τίτλο
"Η εκστρατεία της Χίου κατά το διασωθέν ημερολόγιο του Τομπάζη".
Η μαρτυρία του Α. Μάμουκα στο κείμενό του
"παράγραφος γραφής ενός Χιώτη Α. Προς τον φίλο του Ν."
Η μελέτη του καθηγητή ιστορίας Π. Κοντογιάννη με θέμα
"Η πυρπόλησις της τουρκικής ναυαρχίδας υπό του Κωνσταντίνου Κανάρη".
Το κείμενο - μαρτυρία του Γρηγορίου Φωτεινού με τίτλο
"Απομνημονεύματα" δημοσιεύεται από τη χειρόγραφη αντίγραφη εργασία
των "Απομνημονευμάτων Φωτεινού", την οποία έκανε ο αείμνηστος
καθηγητής Αντώνης Στεφάνου.
Στις 15 Μαΐου 2016 τιμήθηκαν στο Μελανιός τα χιλιάδες θύματα της τουρκικής θηριωδίας και εκδικητικότητας που έμεινε γνωστή ως Η Σφαγή της Χίου και εκτός των άλλων άλλαξε τον ρου της Ιστορίας, αφού άλλαξε την ευρωπαϊκή διπλωματία υπέρ των δικαίων της Ελλάδας και του Αγώνα για Ελευθερία.
Από την εκδήλωση στο Μελανιός μεταφέρουμε αυτούσια τη συγκλονιστική ομιλία του καθηγητή κ. Κων. Ε. Φραγκομίχαλου.
«Σεβασμιώτατε, Αξιότιμοι Εκπρόσωποι των Αρχών, λοιπό ευσεβές Εκκλησίασμα, Προσκυνητές σήμερα όλοι εμείς ευλαβείς της μνήμης των μαρτυρικών θυμάτων της Χιακής Σφαγής, ας αναγνώσουμε αποσπασματικά από το Μεγάλο Μαρτυρολόγιο του ΄Εθνους και της Φυλής τη σχετική περικοπή, η οποία αποτελεί κατά γενική ομολογία την πλέον συγκλονιστική του αγώνα για την Εθνική μας Παλιγγενεσία.
Η Χίος των προεπαναστατικών χρόνων αποτελούσε την πλέον ακμάζουσα και ευημερούσα ελληνική περιοχή, όχι χάρη στα προνόμιά της, όπως συνήθως λέγεται (διότι και άλλες περιοχές απολάμβαναν τα αυτά προνόμια χωρίς να σημειώσουν την ανάλογη ακμή), αλλά κυρίως χάρη στην εργατικότητα, την προοδευτικότητα και προπάντων στη σύνεση των κατοίκων της, στοιχείο που είχε ήδη είχε επισημάνει και ο ιστορικός Θουκυδίδης από την αρχαιότητα.
Ο πόθος της Χίου για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία δεν ήταν έναντι άλλων ελληνικών περιοχών λιγότερο διακαής, και αρκετά τέκνα της συνέβαλαν αποφασιστικά προς την κατεύθυνση αυτή, περιοριζόμενοι να μνημονεύσουμε τους Ευστράτιο Αργέντη και Αντώνιο Κορωνιό που συνεμαρτύρησαν με τον Ρήγα Φεραίο, τους δύο Χίους αρχιερείς, Ανδριανουπόλεως και Εφέσου, που συναπαγχονίσθηκαν με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, και εκείνον που με το έργο και τη διδασκαλία του συνέβαλε όσο κανένας άλλος στην ανάσταση την εθνική, δηλαδή τον Αδαμάντιο Κοραή.
Ωστόσο, το 1821 λόγοι κοινωνικοί, οικονομικοί και στρατιωτικοί καθιστούσαν τη Χίο απρόσφορη για επανάσταση, και για τούτο και η Φιλική Εταιρεία απέφυγε να γνωστοποιήσει το κήρυγμά της σε αυτή.
Ο αιφνίδιος, επομένως, και εκ του προχείρου κατάπλους του Υδραϊκού στόλου στις 23 Απριλίου του 1821 στη Χίο, προκειμένου να την εξεγείρει σε επανάσταση, αποτελούσε απερισκεψία. Και βέβαια ο στόλος άπρακτος μετά εξαήμερον αποπλέει, έχοντας όμως εν τω μεταξύ γίνει η αφορμή να προβούν οι Τούρκοι σε καταπιεστικότατα σε βάρος των κατοίκων μέτρα, να τους αφοπλίσουν, να φυλακίσουν τον μητροπολίτη και τους προκρίτους, και το σοβαρότερο να αποστείλει η Πύλη ως διοικητή άτομο αδίστακτο, σκληρό, με αβυσσαλέα ψυχή, απύθμενο φυλετικό μίσος και θρησκευτικό φανατισμό, τον Βαχίτ.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες η επακολουθήσασα στις 10 Μαρτίου του επομένου έτους Σαμιακή εκστρατεία συνιστούσε παραλογισμό, για να χρησιμοποιήσουμε τον ηπιότερο χαρακτηρισμό, και απέληξε μετά από δέκα εννέα ημέρες σε πλήρη αποτυχία, με τους Σαμιώτες στο μεγαλύτερο μέρος τους να σπεύδουν, επί τη εμφανίσει του Τουρκικού στόλου, να εγκαταλείψουν τη νήσο, για να επακολουθήσει σε αυτήν η ανείπωτη τραγωδία.
Ο εν λόγω στόλος εκ 47 πλοίων με 7.000 ενόπλους υπό τον Καρά Αλή καταπλέει στη νήσο τη Μεγάλη Πέμπτη, 30 Μαρτίου, με την σουλτανική εντολή όλη η νήσος, πλην των 21 Μαστιχοχώρων, να καταστραφεί, προκειμένου να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε σχεδιάζουσα να επαναστατήσει περιοχή. Να κατασφάζονται τα νήπια αδιακρίτως φύλου έως τριών ετών, τα αγόρια και οι άνδρες από 12 και άνω ετών και οι γυναίκες άνω των 40 ετών. Να αιχμαλωτίζονται, πωλούμενοι ως σκλάβοι, τα κορίτσια και οι γυναίκες από 3 έως 40 ετών καθώς και τα αγόρια από 3 έως 12 ετών. και να χαρίζεται η ζωή μόνο σε νέους ηλικίας από 12 έως 20 ετών, εφόσον θα ασπάζονταν τον ισλαμισμό.
Συγχρόνως με το στόλο άρχισαν να καταπλέουν στη νήσο – σε καθημερινή βάση και επί τετράμηνο – σμήνη πλοιαρίων με άτακτα στίφη, που συνέρρεαν για εκδίκηση, ληστεία, λαφυραγωγία, σύλληψη σκλάβων και φόνο όσο το δυνατόν περισσότερων Χριστιανών, καθώς ο Βαχίτ, τους προσέφερε αδρότατη αμοιβή για κάθε προσκομιζόμενη σε αυτόν κεφαλή. Δερβίσηδες δε, που συνόδευαν τακτικούς και ατάκτους, γαλβάνιζαν αδιακόπως το φανατισμό και τη μανία τους για φόνο και καταστροφή.
Οι ολίγοι αμυνόμενοι, και ιδίως οι Χιώτες, εμποδίζουν όλη τη Μεγ. Πέμπτη την απόβαση, Όμως το πρωί της Μεγ. Παρασκευής με τη ανατροπή της τελευταίας εστίας άμυνας στην Τουρλωτή, οι 7.000 ένοπλοι του στόλου, 1.000 από το Φρούριο και τα εν τω μεταξύ καταφθάνοντα άτακτα στίφη εφορμούν κατά της πόλεως και προβαίνουν σε ολοκληρωτική καταστροφή και γενική σφαγή. Εισερχόμενοι στις οικίες κατασφάζουν τους ενοίκους, αφού πρώτα τους βασανίζουν για να τους παραδώσουν χρήματα ή τιμαλφή, και εν συνεχεία τα πάντα – οικίες, ναούς και λοιπά οικοδομήματα – αδιακρίτως τα πυρπολούν.
Τα διαδραματιζόμενα είναι ασφαλώς αδύνατον να περιγραφούν, και μόνο τα αναφερόμενα εν προκειμένω από τον σύγχρονο των συμβάντων Γάλλο ιστορικό και περιηγητή Πουκεβίλ θα μπορούσαν ίσως να παράσχουν εικόνα αμυδρή :
«Είναι αδύνατον», γράφει, «να παραστήσει ο κάλαμος ή ο άνθρωπος να φανταστεί, εάν δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας, πόσα και ποία είδη τραγικών σκηνών ακολούθησαν σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, στη σχεδόν μη υπάρχουσαν πλέον Χίον. Ούτε όμως και ο αυτόπτης μάρτυρας μπορεί να ανακαλέσει τα πάντα στη μνήμη του, ούτε ο ακροατής μπορεί να πιστέψει, ότι αυτά συνέβησαν…
…Στους δρόμους σφάζουν αδιακρίτως. Στα σπίτια πνίγουν τους γέροντες, τις γυναίκες και τα παιδιά…ο φανατισμός και η βαρβαρότητα κρατατώντας στο χέρι το ξίφος και το δαυλό έσφαζαν, έκαιαν, αφάνιζαν….
…. Γυναίκες σύρονται από τα μαλλιά και βιάζονται εν μέσω νεκρών και θνησκόντων. Δερβίσες οινοβαρείς χορεύουν γύρω από τους σωρούς των πτωμάτων. Στρατιώτες συγκεντρωμένοι γύρω από την πυρά ασχολούνται άλλοι εις το να στήνουν πυραμίδες κεφαλών, στην κορυφή των οποίων μπήγουν τις σημαίες τους, και άλλοι εις το να κατασκευάζουν αρμαθιές από αυτιά, για να στολίσουν τις πρύμνες των οθωμανικών πλοίων. Οι δε εμίρηδες πετούν εις το αίμα και το βόρβορο των ρυακίων τις εικόνες του Χριστού και τα λείψανα των αγίων, βλαστημώντας τα μυστήρια του Σταυρού και τη θεότητα του Σωτήρος».
Ως συνέχεια και αδιάψευστη επιβεβαίωση των παραπάνω είναι όσα αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο ίδιος ο Βαχίτ :
«Την άλλη ημέρα» (εννοεί το Μ. Σάββατο), «ο τοποτηρητής» (εννοεί τον εαυτό του) «συνέταξε λεπτομερή έκθεση των συμβάντων, θεωρημένο αντίγραφο της οποίας απέστειλε με ταχυδρόμο στην Κωνσταντινούπολη, φιλοτιμούμενος να συναποστείλει πέντε φορτία με κομμένα κεφάλια των επαναστατών, μαζί και αυτιά των πιο επίσημων εξ αυτών, που όλα έσταζαν ακόμα αίμα. Και άλλα δύο φορτία με κομμένα αυτιά αποστατών κατοίκων της πόλεως, της κατωτέρας τάξεως».
Η σφαγή ήταν την πρώτη ημέρα γενική, και μόνο από τη δεύτερη, παρά τις αντιρρήσεις του Βαχίτ, ο Καρά Αλής διέταξε την εξαίρεση από αυτή των γυναικών και παιδιών, όχι φυσικά από οίκτο, αλλά για να αποκομίσει και ο ίδιος τεράστια κέρδη από την πώληση αυτών.
Το Μεγ. Σάββατο, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλεως, οι επιδρομείς τρέπονται στα προάστιά της, στα Καμπόχωρα και σε τόπους που λόγω της οχυρότητάς τους αποτελούσαν εστίες αντίστασης και καταφύγιο πολλών. Την Κυριακή του Πάσχα προσβάλλουν τη Μονή του Αγίου Μηνά, καταφύγιο τριών χιλιάδων ψυχών. Μετά την κάμψη της ισχυρής αντίστασης, επακολουθεί ανηλεής σφαγή, αιχμαλωσία και πυρπόληση του κατάμεστου από πλήθος χριστιανών ναού. Αλλά ας ακούσουμε εν προκειμένω τον ίδιο τον Βαχίτ :
«Ολους τους ευρισκόμενους στο μοναστήρι τους κατέσφαξαν, αιχμαλωτίσαντες τους νεότερους αμφοτέρων των φύλων. Τις δε αιμοσταγείς κεφαλές και τα αυτιά των θανατωθέντων εξαπέστειλαν στον τοποτηρητή, ο οποίος φιλοτιμήθηκε να ανταμείψει με αδρά δώρα την αφοσίωση και τη γενναιότητα των πολεμησάντων υπέρ της τιμής και της θρησκείας ηρωϊκών στρατιωτών».
Οι αυτές σκηνές διαδραματίζονται επίσης την ημέρα του Πάσχα στη Νέα Μονή, καταφύγιο ομοίως τριών περίπου χιλιάδων ψυχών, την επομένη στον ΄Αγιο Γεώργιο Συκούση, και τη Δευτέρα μετά του Θωμά στον Ανάβατο, όπου εκ των εκεί χιλίων ψυχών, μόνο δύο άνδρες διασώθηκαν και τα γυναικόπαιδα σκλαβώθηκαν. Επιφυλάσσεται δε η αυτή τύχη, παρά το γεγονός ότι ανήκαν στην περιοχή των Μαστιχοχώρων, στα Μοναστήρια των Χαλάνδρων και της Καλλιμασιάς.
Εν τω μεταξύ την έβδομη ημέρα των σφαγών ο Καρά Αλής σε συνεννόηση με τον Βαχίτ εξαγγέλλει ψευδώς αμνηστία, «εξεύρημα διαβολικόν, δια να έρχονται τα θύματα μόνα των προς σφαγήν», όπως σημειώνει ο ιστορικός και θύμα των σφαγών Αλέξανδρος Βλαστός.
Οταν πολλοί πιστεύουν και επιστρέφουν στις ερειπωμένες οικίες τους, Καρά Αλής και Βαχίτ εξαπολύουν νέο κύμα σφαγής, το «δεύτερο γιουρούσι», όπως αποκλήθηκε, το οποίο απέβη ακόμη πιο φονικό.
Χίλιοι πεντακόσιοι χωραϊτες επιστρέφοντας από τα Μαστιχόχωρα, όπου είχαν καταφύγει για ασφάλεια, υποχρεώνονται να παραμείνουν στη θέση Βανακού της περιοχής Θολοποταμίου, προκειμένου, όπως τους είπαν, να οδηγηθούν στην πόλη ασφαλώς. Ο επικεφαλής του εκεί στρατιωτικού αποσπάσματος Ελέζογλου αγάς, σε μία κρίση προφανώς συνειδήσεως, θέλησε να διασώσει τους αθώους αυτούς ανθρώπους, για να λάβει την αμετάκλητη εντολή του Βαχίτ : «Όλοι αθώοι και ένοχοι πρέπει να εξοντωθούν. Η βούλησή μου είναι αυτή. Η Χίος πρέπει να καταστραφεί». Επακολουθεί ανηλεής σφαγή και πυρπολείται ο εκεί κατάμεστος κόσμου ναός, προκειμένου η διαδικασία της εξοντώσεως να επιταχυνθεί.
Δεκαπέντε χιλιάδες ενόπλων επιτίθενται στη συνέχεια εναντίον των Βορειοχώρων, προκειμένου να εξοντώσουν όχι μόνον τους κατοίκους αυτών, αλλά και τις χιλιάδες των καταδιωκομένων από την υπόλοιπη νήσο, οι οποίοι γυμνοί, ανυπόδητοι, διψασμένοι και νηστικοί διέσχιζαν βουνά και χαράδρες, σπεύδοντας στο εδώ Ακρωτήριο του Μελανιούς, απ’ όπου προσδοκούσαν να παραληφθούν από πλοία των Ψαρών και να σωθούν, κάτι όμως που τελικά δεν κατέστη, δυστυχώς, δυνατόν.
Γράφει αναφερόμενος στα Βορειόχωρα ο Βαχίτ : «Τα χωριά αυτά υποτάχθηκαν με αιματηρή μάχη, κατά την οποία έπεσαν από εμάς αρκετοί νεκροί, ενώ από εκείνους δεν έμεινε ίχνος ζωής ούτε περιουσίας. Τα σπίτια και οι καλύβες τους κατεκάησαν και οι ίδιοι κατεσφάγησαν, ενώ όσοι διέφευγαν έτρεχαν γυμνοί και εξουθενωμένοι στους κρημνούς και τους βάτους».
Οι επιδρομείς, εγκλωβίζοντας τελικά τις χιλιάδες των συγκεντρωμένων εδώ στο Μελανιός, προβαίνουν στην ανηλεή εξόντωσή τους, με βασανιστήρια μάλιστα και φρικαλεότητες πέραν πάσης φαντασίας. ΄Ολα αυτά, που έχουν καταγραφεί και υπό της Ιστορίας, τα παραλείπουμε την ώρα τούτη, καθώς υπερβαίνουν τα όρια κάθε συναισθηματικής αντοχής και ευαισθησίας.
Πολλές γυναίκες, βλέποντας τους επιδρομείς να πλησιάζουν και αναλογιζόμενες την τύχη που τις ανέμενε, έσπευδαν στον παρακείμενο υψηλό απότομο βράχο, τον αποκαλούμενο «Μαύρο Γκρεμό», και αφού έρριχναν από την κορυφή του τα τέκνα τους στη θάλασσα, κατακρημνίζονταν στη συνέχεια και οι ίδιες.
Δέκα περίπου χιλιάδες κατεσφάγησαν, το αίμα των οποίων κύλησε ποταμηδόν και έβαψε σε μεγάλη έκταση τη θάλασσα, όπως θρηνητικά ψάλλει και το σχετικό δίστιχο :
Εκεί στον Κάβο Μελανιός που έγινε ο θρήνος
Η θάλασσα κοκκίνισε, σκοτίστηκε ο ήλιος.
Στις δώδεκα περίπου χιλιάδες ανήλθαν τα αιχμάλωτα γυναικόπαιδα, που υποχρεώνονταν να μεταφέρουν πεζοπορώντας τις κεφαλές των προσφιλών τους στην πόλη, προκειμένου να παραδοθούν στον Βαχίτ.
Και ενώ εξελίσσονταν τα παραπάνω, στην πόλη άνοιγε η αυλαία έτερης τραγωδίας με πρωταγωνιστές και θύτες τον Καρά Αλή και τον Βαχίτ. Ο πρώτος στις 22 Απριλίου κρέμασε στους ιστούς της ναυαρχίδας 70 προκρίτους που του είχαν αποστείλει οι Μαστιχοχωρίτες εκουσίως μετά την εξαγγελία της αμνηστίας, προκειμένου να τον διαβεβαιώσουν για τη φιλειρηνική τους στάση. Και ο δεύτερος την επομένη απαγχόνισε στις επάλξεις του Κάστρου τους κρατούμενους ως ενέχυρα, δηλαδή τον Μητροπολίτη Πλάτωνα, τον αρχιδάκονό του Μακάριο και 61 προκρίτους. Παράλληλα ο Βαχίτ εκδικούμενος τον πρόξενο της Δανίας Κωνσταντάκη Θεσσαλονικιό για την προηγηθείσα φιλελληνική του στάση, τον συλλαμβάνει κατά παράβαση κάθε διπλωματικού ασύλου και εν συνεχεία τον ανασκολοπίζει στην πλατεία Βουνακίου επί εκκλησιαστικού μανουαλίου, η αιχμή του οποίου είχε εξέλθει από την ωμοπλάτη του μάρτυρα. Δύο ημέρες βασανιζόταν και ζητούσε νερό από τους περαστικούς για να εκπνεύσει, «αλλά ποιος τολμούσε», όπως σημειώνει ο πρόξενος της Ολλανδίας Πάσκουα, «να του δώσει;».
Από σκηνές φρίκης, όπως η συγκεκριμένη, που εκτυλίχθηκαν πάμπολλε στην εν λόγω πλατεία, μοιρολόγησε συγκλονισμένη η μετέπειτα τοπική κοινωνία :
Στου Βουνακιού τον πλάτανο πουλί δεν πα να κάτσει,
γιατ’ είν’ τα φύλλα του πικρά κι’ οι ρίζες του φαρμάκι.
Στις 6 Ιουνίου πυρπολήθηκε, ως γνωστόν, η τουρκική ναυαρχίδα, και την επομένη επακολουθεί το «τρίτο γιουρούσι». Είκοσι χιλιάδες ενόπλων εφορμούν για αντεκδίκηση κατά των Μαστιχοχώρων, προκαλώντας σε αυτά εντός ολίγου, δεδομένου ότι η επίθεση ήταν απροσδόκητη, την αυτή με εκείνην της υπόλοιπης νήσου καταστροφή. Στα μέσα Ιουνίου η Χίος είχε μεταβληθεί σε ένα σωρό καπνιζόντων ερειπίων, όπως και η λαϊκή μούσα θρηνεί :
Ολα τσούρμο γενήκανε, τίποτα ορθό δεν μένει.
μόνο ο μαύρος ο καπνός, που αφ’ τη Χιο δεν βγαίνει.
Για να συμπληρώσει ο νεότερος ποιητής :
…………………………………………
Τα γιασεμιά κοκκίνισαν το χρόνο της σφαγής σου,
πίνοντας αίμα για νερό στη ρημαγμένη γη σου.
Τα χελιδόνια πέρασαν χωρίς να σταματήσουν,
μη ξέροντας στο χαλασμό πού τις φωλιές να κτίσουν.
Η σφαγή συνεχίστηκε έως τα μέσα Αυγούστου, με τα άτακτα στίφη να αναζητούν θύματα στα βουνά, τις απότομες ακτές, στις οπές της γης και κάθε σπηλιά, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό ακόμα και ανιχνευτικά σκυλιά. Από τους 117.000 κατοίκους της νήσου περίπου 42.000 θανατώθηκαν, 52.000 αιχμαλωτίστηκαν, 21.000 διέφυγαν ως πρόσφυγες, και μόνον 1.800 παρέμειναν επί του εδάφους της, για να περιοριστούν στο μισό μετά τον εκσπάσαντα, λόγω των χιλιάδων άταφων πτωμάτων, τυφοειδή πυρετό.
Ας μη σπεύσει δε κανείς να μακαρίσει τους διασωθέντες, αιχμαλώτους και πρόσφυγες, διότι η μοίρα τους υπήρξε ακόμα πιο τραγική, καθώς, για να χρησιμοποιήσουμε τη Θουκυδίδεια φρασεολογία, αυτοί απέβησαν «πολύ των τεθνεώτων λυπηρότεροι και των απολωλότων αθλιώτεροι». Ας μην επεκταθούμε, όμως, στην τραγικότατή τους ιστορία.
Εχει λεχθεί από ιστορικούς ότι τον χρυσό τρίποδα της Ελληνικής Παλιγγενεσίας τον αποτελούν ο απαγχονισμός του Πατριαρχείου, η ΄Εξοδος του Μεσολογγίου και οι Σφαγές της Χίου. Δια του πρώτου ο Ελληνισμός συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το θάνατο ή την ελευθερία. Και δια των δύο άλλων προέκυψε το φιλελληνικό ρεύμα και μετεστράφη η Ευρωπαϊκή διπλωματία.
Ωστόσο, η ιστορική δεοντολογία, θα προσθέταμε εμείς, επιβάλλει να μη λησμονούμε επί πλέον και τούτο. Το ότι δηλαδή η πυρπόληση της ναυαρχίδας, που εμπόδισε τον τουρκικό στόλο να πλεύσει στην Πελοπόννησο και να καταπνίξει την εκεί Επανάσταση, συντελέστηκε με τίμημα τον αφανισμό και του υπολειπόμενου ενός τρίτου της Χίου.
Ας υποκλιθούμε ευλαβικά προ της μεγάλης θυσίας των μαρτυρικών
θυμάτων, διαβεβαιώνοντάς τα την ιερή τούτη ώρα και επίσημα, ότι την ελευθερία
που μας χάρισαν και τη γη και τη θάλασσα που πότισαν και έβαψαν, αντίστοιχα, με
τους ποταμούς των αιμάτων τους, θα τα υπερασπίζουμε παντού, πάντοτε και με κάθε
τίμημα».-
ΣΦΑΓΗ
ΤΗΣ ΧΙΟΥ:
Η συγκλονιστική ομιλία του Κ. Φραγκομίχαλου
στο Μελανιός
(Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΜΑΝΗΣ)
Στις 15 Μαΐου 2016 τιμήθηκαν στο Μελανιός τα χιλιάδες θύματα της τουρκικής θηριωδίας και εκδικητικότητας που έμεινε γνωστή ως Η Σφαγή της Χίου και εκτός των άλλων άλλαξε τον ρου της Ιστορίας, αφού άλλαξε την ευρωπαϊκή διπλωματία υπέρ των δικαίων της Ελλάδας και του Αγώνα για Ελευθερία.
Από την εκδήλωση στο Μελανιός μεταφέρουμε αυτούσια τη συγκλονιστική ομιλία του καθηγητή κ. Κων. Ε. Φραγκομίχαλου.
«Σεβασμιώτατε, Αξιότιμοι Εκπρόσωποι των Αρχών, λοιπό ευσεβές Εκκλησίασμα, Προσκυνητές σήμερα όλοι εμείς ευλαβείς της μνήμης των μαρτυρικών θυμάτων της Χιακής Σφαγής, ας αναγνώσουμε αποσπασματικά από το Μεγάλο Μαρτυρολόγιο του ΄Εθνους και της Φυλής τη σχετική περικοπή, η οποία αποτελεί κατά γενική ομολογία την πλέον συγκλονιστική του αγώνα για την Εθνική μας Παλιγγενεσία.
Η Χίος των προεπαναστατικών χρόνων αποτελούσε την πλέον ακμάζουσα και ευημερούσα ελληνική περιοχή, όχι χάρη στα προνόμιά της, όπως συνήθως λέγεται (διότι και άλλες περιοχές απολάμβαναν τα αυτά προνόμια χωρίς να σημειώσουν την ανάλογη ακμή), αλλά κυρίως χάρη στην εργατικότητα, την προοδευτικότητα και προπάντων στη σύνεση των κατοίκων της, στοιχείο που είχε ήδη είχε επισημάνει και ο ιστορικός Θουκυδίδης από την αρχαιότητα.
Ο πόθος της Χίου για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία δεν ήταν έναντι άλλων ελληνικών περιοχών λιγότερο διακαής, και αρκετά τέκνα της συνέβαλαν αποφασιστικά προς την κατεύθυνση αυτή, περιοριζόμενοι να μνημονεύσουμε τους Ευστράτιο Αργέντη και Αντώνιο Κορωνιό που συνεμαρτύρησαν με τον Ρήγα Φεραίο, τους δύο Χίους αρχιερείς, Ανδριανουπόλεως και Εφέσου, που συναπαγχονίσθηκαν με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, και εκείνον που με το έργο και τη διδασκαλία του συνέβαλε όσο κανένας άλλος στην ανάσταση την εθνική, δηλαδή τον Αδαμάντιο Κοραή.
Ωστόσο, το 1821 λόγοι κοινωνικοί, οικονομικοί και στρατιωτικοί καθιστούσαν τη Χίο απρόσφορη για επανάσταση, και για τούτο και η Φιλική Εταιρεία απέφυγε να γνωστοποιήσει το κήρυγμά της σε αυτή.
Ο αιφνίδιος, επομένως, και εκ του προχείρου κατάπλους του Υδραϊκού στόλου στις 23 Απριλίου του 1821 στη Χίο, προκειμένου να την εξεγείρει σε επανάσταση, αποτελούσε απερισκεψία. Και βέβαια ο στόλος άπρακτος μετά εξαήμερον αποπλέει, έχοντας όμως εν τω μεταξύ γίνει η αφορμή να προβούν οι Τούρκοι σε καταπιεστικότατα σε βάρος των κατοίκων μέτρα, να τους αφοπλίσουν, να φυλακίσουν τον μητροπολίτη και τους προκρίτους, και το σοβαρότερο να αποστείλει η Πύλη ως διοικητή άτομο αδίστακτο, σκληρό, με αβυσσαλέα ψυχή, απύθμενο φυλετικό μίσος και θρησκευτικό φανατισμό, τον Βαχίτ.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες η επακολουθήσασα στις 10 Μαρτίου του επομένου έτους Σαμιακή εκστρατεία συνιστούσε παραλογισμό, για να χρησιμοποιήσουμε τον ηπιότερο χαρακτηρισμό, και απέληξε μετά από δέκα εννέα ημέρες σε πλήρη αποτυχία, με τους Σαμιώτες στο μεγαλύτερο μέρος τους να σπεύδουν, επί τη εμφανίσει του Τουρκικού στόλου, να εγκαταλείψουν τη νήσο, για να επακολουθήσει σε αυτήν η ανείπωτη τραγωδία.
Ο εν λόγω στόλος εκ 47 πλοίων με 7.000 ενόπλους υπό τον Καρά Αλή καταπλέει στη νήσο τη Μεγάλη Πέμπτη, 30 Μαρτίου, με την σουλτανική εντολή όλη η νήσος, πλην των 21 Μαστιχοχώρων, να καταστραφεί, προκειμένου να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε σχεδιάζουσα να επαναστατήσει περιοχή. Να κατασφάζονται τα νήπια αδιακρίτως φύλου έως τριών ετών, τα αγόρια και οι άνδρες από 12 και άνω ετών και οι γυναίκες άνω των 40 ετών. Να αιχμαλωτίζονται, πωλούμενοι ως σκλάβοι, τα κορίτσια και οι γυναίκες από 3 έως 40 ετών καθώς και τα αγόρια από 3 έως 12 ετών. και να χαρίζεται η ζωή μόνο σε νέους ηλικίας από 12 έως 20 ετών, εφόσον θα ασπάζονταν τον ισλαμισμό.
Συγχρόνως με το στόλο άρχισαν να καταπλέουν στη νήσο – σε καθημερινή βάση και επί τετράμηνο – σμήνη πλοιαρίων με άτακτα στίφη, που συνέρρεαν για εκδίκηση, ληστεία, λαφυραγωγία, σύλληψη σκλάβων και φόνο όσο το δυνατόν περισσότερων Χριστιανών, καθώς ο Βαχίτ, τους προσέφερε αδρότατη αμοιβή για κάθε προσκομιζόμενη σε αυτόν κεφαλή. Δερβίσηδες δε, που συνόδευαν τακτικούς και ατάκτους, γαλβάνιζαν αδιακόπως το φανατισμό και τη μανία τους για φόνο και καταστροφή.
Οι ολίγοι αμυνόμενοι, και ιδίως οι Χιώτες, εμποδίζουν όλη τη Μεγ. Πέμπτη την απόβαση, Όμως το πρωί της Μεγ. Παρασκευής με τη ανατροπή της τελευταίας εστίας άμυνας στην Τουρλωτή, οι 7.000 ένοπλοι του στόλου, 1.000 από το Φρούριο και τα εν τω μεταξύ καταφθάνοντα άτακτα στίφη εφορμούν κατά της πόλεως και προβαίνουν σε ολοκληρωτική καταστροφή και γενική σφαγή. Εισερχόμενοι στις οικίες κατασφάζουν τους ενοίκους, αφού πρώτα τους βασανίζουν για να τους παραδώσουν χρήματα ή τιμαλφή, και εν συνεχεία τα πάντα – οικίες, ναούς και λοιπά οικοδομήματα – αδιακρίτως τα πυρπολούν.
Τα διαδραματιζόμενα είναι ασφαλώς αδύνατον να περιγραφούν, και μόνο τα αναφερόμενα εν προκειμένω από τον σύγχρονο των συμβάντων Γάλλο ιστορικό και περιηγητή Πουκεβίλ θα μπορούσαν ίσως να παράσχουν εικόνα αμυδρή :
«Είναι αδύνατον», γράφει, «να παραστήσει ο κάλαμος ή ο άνθρωπος να φανταστεί, εάν δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας, πόσα και ποία είδη τραγικών σκηνών ακολούθησαν σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, στη σχεδόν μη υπάρχουσαν πλέον Χίον. Ούτε όμως και ο αυτόπτης μάρτυρας μπορεί να ανακαλέσει τα πάντα στη μνήμη του, ούτε ο ακροατής μπορεί να πιστέψει, ότι αυτά συνέβησαν…
…Στους δρόμους σφάζουν αδιακρίτως. Στα σπίτια πνίγουν τους γέροντες, τις γυναίκες και τα παιδιά…ο φανατισμός και η βαρβαρότητα κρατατώντας στο χέρι το ξίφος και το δαυλό έσφαζαν, έκαιαν, αφάνιζαν….
…. Γυναίκες σύρονται από τα μαλλιά και βιάζονται εν μέσω νεκρών και θνησκόντων. Δερβίσες οινοβαρείς χορεύουν γύρω από τους σωρούς των πτωμάτων. Στρατιώτες συγκεντρωμένοι γύρω από την πυρά ασχολούνται άλλοι εις το να στήνουν πυραμίδες κεφαλών, στην κορυφή των οποίων μπήγουν τις σημαίες τους, και άλλοι εις το να κατασκευάζουν αρμαθιές από αυτιά, για να στολίσουν τις πρύμνες των οθωμανικών πλοίων. Οι δε εμίρηδες πετούν εις το αίμα και το βόρβορο των ρυακίων τις εικόνες του Χριστού και τα λείψανα των αγίων, βλαστημώντας τα μυστήρια του Σταυρού και τη θεότητα του Σωτήρος».
Ως συνέχεια και αδιάψευστη επιβεβαίωση των παραπάνω είναι όσα αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο ίδιος ο Βαχίτ :
«Την άλλη ημέρα» (εννοεί το Μ. Σάββατο), «ο τοποτηρητής» (εννοεί τον εαυτό του) «συνέταξε λεπτομερή έκθεση των συμβάντων, θεωρημένο αντίγραφο της οποίας απέστειλε με ταχυδρόμο στην Κωνσταντινούπολη, φιλοτιμούμενος να συναποστείλει πέντε φορτία με κομμένα κεφάλια των επαναστατών, μαζί και αυτιά των πιο επίσημων εξ αυτών, που όλα έσταζαν ακόμα αίμα. Και άλλα δύο φορτία με κομμένα αυτιά αποστατών κατοίκων της πόλεως, της κατωτέρας τάξεως».
Η σφαγή ήταν την πρώτη ημέρα γενική, και μόνο από τη δεύτερη, παρά τις αντιρρήσεις του Βαχίτ, ο Καρά Αλής διέταξε την εξαίρεση από αυτή των γυναικών και παιδιών, όχι φυσικά από οίκτο, αλλά για να αποκομίσει και ο ίδιος τεράστια κέρδη από την πώληση αυτών.
Το Μεγ. Σάββατο, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλεως, οι επιδρομείς τρέπονται στα προάστιά της, στα Καμπόχωρα και σε τόπους που λόγω της οχυρότητάς τους αποτελούσαν εστίες αντίστασης και καταφύγιο πολλών. Την Κυριακή του Πάσχα προσβάλλουν τη Μονή του Αγίου Μηνά, καταφύγιο τριών χιλιάδων ψυχών. Μετά την κάμψη της ισχυρής αντίστασης, επακολουθεί ανηλεής σφαγή, αιχμαλωσία και πυρπόληση του κατάμεστου από πλήθος χριστιανών ναού. Αλλά ας ακούσουμε εν προκειμένω τον ίδιο τον Βαχίτ :
«Ολους τους ευρισκόμενους στο μοναστήρι τους κατέσφαξαν, αιχμαλωτίσαντες τους νεότερους αμφοτέρων των φύλων. Τις δε αιμοσταγείς κεφαλές και τα αυτιά των θανατωθέντων εξαπέστειλαν στον τοποτηρητή, ο οποίος φιλοτιμήθηκε να ανταμείψει με αδρά δώρα την αφοσίωση και τη γενναιότητα των πολεμησάντων υπέρ της τιμής και της θρησκείας ηρωϊκών στρατιωτών».
Οι αυτές σκηνές διαδραματίζονται επίσης την ημέρα του Πάσχα στη Νέα Μονή, καταφύγιο ομοίως τριών περίπου χιλιάδων ψυχών, την επομένη στον ΄Αγιο Γεώργιο Συκούση, και τη Δευτέρα μετά του Θωμά στον Ανάβατο, όπου εκ των εκεί χιλίων ψυχών, μόνο δύο άνδρες διασώθηκαν και τα γυναικόπαιδα σκλαβώθηκαν. Επιφυλάσσεται δε η αυτή τύχη, παρά το γεγονός ότι ανήκαν στην περιοχή των Μαστιχοχώρων, στα Μοναστήρια των Χαλάνδρων και της Καλλιμασιάς.
Σκηνή
από τη «Σφαγή της Χίου», 1824, Λούβρο. Ο Ευγένιος Ντελακρουά τον
ζωγράφισε σε οχτώ μήνες και αγοράστηκε από την γαλλική κυβέρνηση για
6.000 νομίσματα
Ο Ευγένιος
Ντελακρουά ήταν Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος του 19ου αιώνα, ο οποίος επηρέασε
τη ζωγραφική συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του ιμπρεσιονισμού. Γεννήθηκε στο Σαρεντόν-Σαιντ-Μορίς στις 26
Απριλίου του 1798 και πέθανε στις 13 Αυγούστου του 1863. Οι πίνακες του είναι
εμπνευσμένοι από ιστορικά γεγονότα της Ελληνικής και της Γαλλικής Επανάστασης.
Ένας από αυτούς είναι «Η Σφαγή της Χίου». Ο
πίνακας αυτός το 1824 πήρε το Χρυσό Μετάλλιο Δευτέρας Τάξεως και σήμερα κοσμεί
το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Σ’
αυτόν απεικονίζεται η τουρκική θηριωδία στο νησί της Χίου, όπου 200.000
άνθρωποι σφαγιάστηκαν, η πόλη και τα χωριά καταστράφηκαν και αφανίστηκε σχεδόν
όλος ο πληθυσμός του νησιού. Αυτός ο πίνακας αποτέλεσε μοχλό ανατροπής της
ευρωπαϊκής κοινής γνώμης προς την αξία του αγώνα των Ελλήνων για την
Εν τω μεταξύ την έβδομη ημέρα των σφαγών ο Καρά Αλής σε συνεννόηση με τον Βαχίτ εξαγγέλλει ψευδώς αμνηστία, «εξεύρημα διαβολικόν, δια να έρχονται τα θύματα μόνα των προς σφαγήν», όπως σημειώνει ο ιστορικός και θύμα των σφαγών Αλέξανδρος Βλαστός.
Οταν πολλοί πιστεύουν και επιστρέφουν στις ερειπωμένες οικίες τους, Καρά Αλής και Βαχίτ εξαπολύουν νέο κύμα σφαγής, το «δεύτερο γιουρούσι», όπως αποκλήθηκε, το οποίο απέβη ακόμη πιο φονικό.
Χίλιοι πεντακόσιοι χωραϊτες επιστρέφοντας από τα Μαστιχόχωρα, όπου είχαν καταφύγει για ασφάλεια, υποχρεώνονται να παραμείνουν στη θέση Βανακού της περιοχής Θολοποταμίου, προκειμένου, όπως τους είπαν, να οδηγηθούν στην πόλη ασφαλώς. Ο επικεφαλής του εκεί στρατιωτικού αποσπάσματος Ελέζογλου αγάς, σε μία κρίση προφανώς συνειδήσεως, θέλησε να διασώσει τους αθώους αυτούς ανθρώπους, για να λάβει την αμετάκλητη εντολή του Βαχίτ : «Όλοι αθώοι και ένοχοι πρέπει να εξοντωθούν. Η βούλησή μου είναι αυτή. Η Χίος πρέπει να καταστραφεί». Επακολουθεί ανηλεής σφαγή και πυρπολείται ο εκεί κατάμεστος κόσμου ναός, προκειμένου η διαδικασία της εξοντώσεως να επιταχυνθεί.
Δεκαπέντε χιλιάδες ενόπλων επιτίθενται στη συνέχεια εναντίον των Βορειοχώρων, προκειμένου να εξοντώσουν όχι μόνον τους κατοίκους αυτών, αλλά και τις χιλιάδες των καταδιωκομένων από την υπόλοιπη νήσο, οι οποίοι γυμνοί, ανυπόδητοι, διψασμένοι και νηστικοί διέσχιζαν βουνά και χαράδρες, σπεύδοντας στο εδώ Ακρωτήριο του Μελανιούς, απ’ όπου προσδοκούσαν να παραληφθούν από πλοία των Ψαρών και να σωθούν, κάτι όμως που τελικά δεν κατέστη, δυστυχώς, δυνατόν.
Γράφει αναφερόμενος στα Βορειόχωρα ο Βαχίτ : «Τα χωριά αυτά υποτάχθηκαν με αιματηρή μάχη, κατά την οποία έπεσαν από εμάς αρκετοί νεκροί, ενώ από εκείνους δεν έμεινε ίχνος ζωής ούτε περιουσίας. Τα σπίτια και οι καλύβες τους κατεκάησαν και οι ίδιοι κατεσφάγησαν, ενώ όσοι διέφευγαν έτρεχαν γυμνοί και εξουθενωμένοι στους κρημνούς και τους βάτους».
Οι επιδρομείς, εγκλωβίζοντας τελικά τις χιλιάδες των συγκεντρωμένων εδώ στο Μελανιός, προβαίνουν στην ανηλεή εξόντωσή τους, με βασανιστήρια μάλιστα και φρικαλεότητες πέραν πάσης φαντασίας. ΄Ολα αυτά, που έχουν καταγραφεί και υπό της Ιστορίας, τα παραλείπουμε την ώρα τούτη, καθώς υπερβαίνουν τα όρια κάθε συναισθηματικής αντοχής και ευαισθησίας.
Πολλές γυναίκες, βλέποντας τους επιδρομείς να πλησιάζουν και αναλογιζόμενες την τύχη που τις ανέμενε, έσπευδαν στον παρακείμενο υψηλό απότομο βράχο, τον αποκαλούμενο «Μαύρο Γκρεμό», και αφού έρριχναν από την κορυφή του τα τέκνα τους στη θάλασσα, κατακρημνίζονταν στη συνέχεια και οι ίδιες.
Δέκα περίπου χιλιάδες κατεσφάγησαν, το αίμα των οποίων κύλησε ποταμηδόν και έβαψε σε μεγάλη έκταση τη θάλασσα, όπως θρηνητικά ψάλλει και το σχετικό δίστιχο :
Εκεί στον Κάβο Μελανιός που έγινε ο θρήνος
Η θάλασσα κοκκίνισε, σκοτίστηκε ο ήλιος.
Στις δώδεκα περίπου χιλιάδες ανήλθαν τα αιχμάλωτα γυναικόπαιδα, που υποχρεώνονταν να μεταφέρουν πεζοπορώντας τις κεφαλές των προσφιλών τους στην πόλη, προκειμένου να παραδοθούν στον Βαχίτ.
Και ενώ εξελίσσονταν τα παραπάνω, στην πόλη άνοιγε η αυλαία έτερης τραγωδίας με πρωταγωνιστές και θύτες τον Καρά Αλή και τον Βαχίτ. Ο πρώτος στις 22 Απριλίου κρέμασε στους ιστούς της ναυαρχίδας 70 προκρίτους που του είχαν αποστείλει οι Μαστιχοχωρίτες εκουσίως μετά την εξαγγελία της αμνηστίας, προκειμένου να τον διαβεβαιώσουν για τη φιλειρηνική τους στάση. Και ο δεύτερος την επομένη απαγχόνισε στις επάλξεις του Κάστρου τους κρατούμενους ως ενέχυρα, δηλαδή τον Μητροπολίτη Πλάτωνα, τον αρχιδάκονό του Μακάριο και 61 προκρίτους. Παράλληλα ο Βαχίτ εκδικούμενος τον πρόξενο της Δανίας Κωνσταντάκη Θεσσαλονικιό για την προηγηθείσα φιλελληνική του στάση, τον συλλαμβάνει κατά παράβαση κάθε διπλωματικού ασύλου και εν συνεχεία τον ανασκολοπίζει στην πλατεία Βουνακίου επί εκκλησιαστικού μανουαλίου, η αιχμή του οποίου είχε εξέλθει από την ωμοπλάτη του μάρτυρα. Δύο ημέρες βασανιζόταν και ζητούσε νερό από τους περαστικούς για να εκπνεύσει, «αλλά ποιος τολμούσε», όπως σημειώνει ο πρόξενος της Ολλανδίας Πάσκουα, «να του δώσει;».
Από σκηνές φρίκης, όπως η συγκεκριμένη, που εκτυλίχθηκαν πάμπολλε στην εν λόγω πλατεία, μοιρολόγησε συγκλονισμένη η μετέπειτα τοπική κοινωνία :
Στου Βουνακιού τον πλάτανο πουλί δεν πα να κάτσει,
γιατ’ είν’ τα φύλλα του πικρά κι’ οι ρίζες του φαρμάκι.
Στις 6 Ιουνίου πυρπολήθηκε, ως γνωστόν, η τουρκική ναυαρχίδα, και την επομένη επακολουθεί το «τρίτο γιουρούσι». Είκοσι χιλιάδες ενόπλων εφορμούν για αντεκδίκηση κατά των Μαστιχοχώρων, προκαλώντας σε αυτά εντός ολίγου, δεδομένου ότι η επίθεση ήταν απροσδόκητη, την αυτή με εκείνην της υπόλοιπης νήσου καταστροφή. Στα μέσα Ιουνίου η Χίος είχε μεταβληθεί σε ένα σωρό καπνιζόντων ερειπίων, όπως και η λαϊκή μούσα θρηνεί :
Ολα τσούρμο γενήκανε, τίποτα ορθό δεν μένει.
μόνο ο μαύρος ο καπνός, που αφ’ τη Χιο δεν βγαίνει.
Για να συμπληρώσει ο νεότερος ποιητής :
…………………………………………
Τα γιασεμιά κοκκίνισαν το χρόνο της σφαγής σου,
πίνοντας αίμα για νερό στη ρημαγμένη γη σου.
Τα χελιδόνια πέρασαν χωρίς να σταματήσουν,
μη ξέροντας στο χαλασμό πού τις φωλιές να κτίσουν.
Η σφαγή συνεχίστηκε έως τα μέσα Αυγούστου, με τα άτακτα στίφη να αναζητούν θύματα στα βουνά, τις απότομες ακτές, στις οπές της γης και κάθε σπηλιά, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό ακόμα και ανιχνευτικά σκυλιά. Από τους 117.000 κατοίκους της νήσου περίπου 42.000 θανατώθηκαν, 52.000 αιχμαλωτίστηκαν, 21.000 διέφυγαν ως πρόσφυγες, και μόνον 1.800 παρέμειναν επί του εδάφους της, για να περιοριστούν στο μισό μετά τον εκσπάσαντα, λόγω των χιλιάδων άταφων πτωμάτων, τυφοειδή πυρετό.
Ας μη σπεύσει δε κανείς να μακαρίσει τους διασωθέντες, αιχμαλώτους και πρόσφυγες, διότι η μοίρα τους υπήρξε ακόμα πιο τραγική, καθώς, για να χρησιμοποιήσουμε τη Θουκυδίδεια φρασεολογία, αυτοί απέβησαν «πολύ των τεθνεώτων λυπηρότεροι και των απολωλότων αθλιώτεροι». Ας μην επεκταθούμε, όμως, στην τραγικότατή τους ιστορία.
Εχει λεχθεί από ιστορικούς ότι τον χρυσό τρίποδα της Ελληνικής Παλιγγενεσίας τον αποτελούν ο απαγχονισμός του Πατριαρχείου, η ΄Εξοδος του Μεσολογγίου και οι Σφαγές της Χίου. Δια του πρώτου ο Ελληνισμός συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το θάνατο ή την ελευθερία. Και δια των δύο άλλων προέκυψε το φιλελληνικό ρεύμα και μετεστράφη η Ευρωπαϊκή διπλωματία.
Ωστόσο, η ιστορική δεοντολογία, θα προσθέταμε εμείς, επιβάλλει να μη λησμονούμε επί πλέον και τούτο. Το ότι δηλαδή η πυρπόληση της ναυαρχίδας, που εμπόδισε τον τουρκικό στόλο να πλεύσει στην Πελοπόννησο και να καταπνίξει την εκεί Επανάσταση, συντελέστηκε με τίμημα τον αφανισμό και του υπολειπόμενου ενός τρίτου της Χίου.
ΖΗΝΩΝ
ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου