Η Κοινή Λογική του Ηλία Κασιδιάρη και το "Μητσοτάκειο αίσχος"
"...Αγαπητέ κ. Πανούση
Στο σημερινό (28.02.2022) άρθρο σας Το ουκρανικό στρατηγικό δόγμα: "εκεί όπου ο μαχητής μετράει"
http://panusis.blogspot.com/
διερωτάστε: «Τι συμβαίνει και ο Ρωσικος Γολιαθ καθυστερεί έναντι του Ουκρανικου Δαβίδ;»
Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε Έλληνα στο δρόμο «ποιος σκότωσε τον Γολιάθ;» όλοι θα απαντήσουν «ο Δαυΐδ».
Η νίκη του μικροκαμωμένου Ιουδαίου Δαυΐδ εναντίον του γιγαντόσωμου Έλληνα Γολιάθ εισχώρησε τόσο έντονα ΜΕΣΑ στο μυαλό μας, λόγω της ιουδαιοχριστιανικής προπαγάνδας από την παιδική ηλικία και έγινε τόσο παροιμιώδης που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στις μνήμες όλων μας.
Στην μετάφραση των Ο΄ το περιστατικό της μονομαχίας του Δαυΐδ με τον Γολιάθ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΛΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, δηλαδή είναι αμφισβητούμενο απόσπασμα. (Α΄ Βασιλειών 17, 12-31, 41-50, 55-58).
Ο ίδιος ο Δαυΐδ δεν γνωρίζει καν και ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ τον άθλο που ο ίδιος έκανε. Η επική αυτή νίκη του εβραίου Δαυΐδ επί του έλληνα Γολιάθ, παγκοσμίως γνωστή και παροιμιώδης, αγνοείται επιδεικτικά από την υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη. Ο πολυγραφότατος Δαυΐδ, που έγραψε πάνω από 150 ψαλμούς και ποιήματα, δεν αναφέρει πουθενά το σπουδαιότερο κατόρθωμά του. Η έλλειψη αυτή εξόργισε τους μεταγενέστερους ιουδαίους που επιχείρησαν να τη διορθώσουν με την δημιουργία νέου – μη αυθεντικού – ψαλμού, του 151 ψαλμού, που περιγράφει τον θάνατο του Γολιάδ.
Το πολύ μεταγενέστερο βιβλίο «Σοφία Σειράχ» που γράφηκε από τον ιουδαίο αρχιερέα Σίμωνα το 190 π.Χ. στους αλεξανδρινούς χρόνους, αναφέρει την ιστορία του Δαυΐδ και του Γολιάθ με σκοπό να απαλλάξει τον Δαυΐδ από την κατηγορία του μάγου επαοιδού και να τον αναδείξει σε ήρωα της εβραϊκής ιστορίας.
Η ιστορία αυτή με την πρόκληση σε μονομαχία για την επίλυση πολεμικών διεκδικήσεων, παραπέμπει έντονα σε ομηρικό ύφος, ενώ πουθενά αλλού δεν εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη τέτοια μονομαχία μεταξύ ηρώων. Αυτό δίνει λαβή να υποψιασθούμε ότι όλα αυτά γεννήθηκαν στα κεφάλια των μεταγενέστερων ιουδαίων, των ελληνιστικών χρόνων, που διάβαζαν Όμηρο.
Σην ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας.
Διαβάζοντας τον στίχο 17,4 - 17,7, από το βιβλίο «Βασιλειών Α΄» που είναι η περιγραφή της αρματωσιάς του Γολιάθ (ΚΑΛΕΑΔΗΣ ή ΚΑΛΛΙΑΔΗΣ), νομίζει κανείς ότι διαβάζει ΙΛΙΑΔΑ.
« Καὶ ἐξῆλθεν ἀνὴρ δυνατὸς ἐκ τῆς παρατάξεως τῶν ἀλλοφύλων Γολιὰθ ὄνομα αὐτῶν ἐκ Γέθ, ὕψος αὐτοῦτεσσάρων πήχεων καὶ σπιθαμῆς·
καὶ περικεφαλαία ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ θώρακα ἁλυσιδωτὸν αὐτὸς ἐνδεδυκώς, καὶ ὁ σταθμὸς τοῦ θώρακος αὐτοῦ πέντε χιλιάδες σίκλων χαλκοῦ καὶ σιδήρου·
καὶ κνημῖδες χαλκαῖ ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ, καὶ ἀσπὶς χαλκῆ ἀνὰ μέσον τῶν ὤμων αὐτοῦ·
καὶ ὁ κοντὸς τοῦ δόρατος αὐτοῦ ὡσεὶ μέσακλον ὑφαινόντων, καὶ ἡ λόγχη αὐτοῦ ἑξακοσίων σίκλων σιδήρου· καὶ ὁαἴρων τὰ ὅπλα αὐτοῦ προεπορεύετο αὐτοῦ».
Ο μύθος του Δαβίδ και του Γολιάθ φαίνεται να έχει ελληνική εκδοχή, ίσως όμως ήταν και το αντίστροφο: Ο Παυσανίας μας μιλά για έναν μικρόσωμο Αιτωλό τον Πυραίχμη, ο οποίος αντιμετώπισε έναν μεγαλόσωμο γίγαντα από την Ηλεία, τον Δέγμενο. Ο Πυραίχμης είχε απλά μια σφεντόνα, ενώ ο Δέγμενος ήταν ξακουστός για τις ικανότητες του τοξότης.
Ήταν η εποχή των “σκοτεινών” χρόνων, της εποχής βασιλείας του Όξυλου Αιτωλού, η οποία ανάγεται το 1104 π.Χ. Ο Όξυλος πέρασε απέναντι στην Ηλίδα ( τη σημερινή Ηλεία) και προσπάθησε να την οικήσει. Εκεί βρήκε την αντίσταση των Ηλείων. Ο Όξυλος έπρεπε να επιλέξει έναν στρατιώτη του για να μονομαχήσει με τον Ηλείο στρατιώτη Δέγμενο για τη βασιλεία της Ηλείας.
Ο στρατιώτης αυτός ήταν ο μικρόσωμος Πυραίχμης, ο οποίος όχι απλά αντιμετώπισε, αλλά κατάφερε και νίκησε τον Δέγμενο, που και πιο μεγαλόσωμος ήταν και κατείχε αρτιότερο όπλο το τόξο. Έτσι ο Πυραίχμης εξ αποστάσεως με ένα κτύπημα στο μέτωπο κατάφερε να εξουδετερώσει τον Δέγμενο. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κυριαρχία του Όξυλου Αιτωλού, τον οποίο αργότερα οι Ήλειοι δέχτηκαν ως βασιλειά τους. Μάλιστα ο Όξυλος ο Αιτωλός θεωρούνταν ως ο πρόγονος-πατέρας των αθλητικών αγώνων, οι οποίοι αποτέλεσαν τους προπομπούς των Ολυμπιακών αγώνων που καθιερώθηκαν επίσημα το 776 π.Χ.
Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει “Αιτωλός Δαβίδ” ή αλλιώς “Εβραίος Πυραίχμης”. Οι αφετηρίες των μύθων ανάγονται από τη 2η χιλιετία π.Χ. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι τη νίκη ενός μικρόσωμου πολεμιστή έναντι ενός γίγαντα μοιράζονται (=κλέβουν από τους Έλληνες) από εκείνους τους αιώνες όλοι οι λαοί της Μεσογείου.
Βλ. και το άρθρο «Ο ΜΙΚΡΟΣΩΜΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΥΡΑΙΧΜΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΤΩΛΙΑ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΦΕΝΔΟΝΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΓΙΓΑΝΤΑ ΔΕΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΕΙΑ ΤΟ 1.104 Π.Χ.» στον συνδεσμο:
https://zenonpapazaxos.
ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ
* [Σ.τ.Δ. Να προσθέσω εδώ ότι "μύθοι" όπως ο "Δαβίδ και ο Γολιάθ" ή "ο Αδαμ και η Ευα" ή η "Μηδεια" κ.α., είναι λογικο να ανευρίσκονται (με διαφορετικη βεβαιως μορφη) σε πολλές μυθολογίες. εφόσον απηχουν αρχετυπικές όψεις της ανθρώπινης συνθηκης. Είναι βαθιά χαραγμένη στο συλλογικο ασύνειδο του ανθρώπου, η μύχια επιθυμία της νίκης του αδύναμου απεναντι στον δυνατό. Γι αυτό άλλωστε και σήμερα βλέπουμε τα αουτσάιντερ, να κερδιζουν την αγαπη του πληθους, απεναντι στον κατα τεκμηριο ισχυρότερο...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου