Η κατάντια του να σε λυπούνται οι αριστεροί...

 

Η [κατα;]δίκη της Χρυσής Αυγής, βάσει απλής λογικής

 

 Η κατάντια του να σε λυπούνται οι αριστεροί... [Του Δευκαλίωνα] | Λευτερης Πανουσης (panusis.blogspot.com)

Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλα προσωπικώς χαίρομαι όταν καλοί αναγνωστες διαφωνουν μαζι μου και εκφραζουν τη διαφωνία τους, μεσω του λογου.

Κατα τούτο δημοσιεύω ευχαριστως το παρόν σχόλιο του Δευκαλίωνα, σε παλιότερη αναρτηση μου, ως αυτόνομο κείμενο - διότι έχει και γενικότερο ενδιαφερον...  

Αγαπητέ κ. Πανούση,

έστω και λίγο καθυστερημένα θέλω να σχολιάσω το άρθρο σας Αναστολή στον Ν. Μιχαλολιάκο προτείνει ο Δ. Ψαρράς! 

Όλο το πνεύμα αυτού του άρθρου σας με βρίσκει (καλόπιστα) αντίθετο.

 

Γράφετε: ... η λύπη του Ψαρρά για τον άρρωστο Μιχαλολιάκο...είναι "μια γνήσια ανθρώπινη κίνηση που είμαι βέβαιος, ότι θα κάμει αρκετούς αριστερούς να ξεπεράσουν το μίσος και τις αγκυλώσεις τους και να θυμηθούν ότι "αριστερά σημαίνει διαρκής ευαισθησία"! Διερωτάστε επίσης : "επιτέλους ποιοί είναι οι πραγματικοί εχθροί της αριστεράς;" Δεν καταλαβαίνω αλλά νομίζω ότι η φρασεολογία μάλλον παραπέμπει στον Μητσοτάκη και στον Μπακογιάννη, "που τιμούν τους αγώνες της αριστεράς".

Αυτό πάλι πού το βρήκατε, ότι "αριστερά σημαίνει διαρκής ευαισθησία"*. Μήπως στην καλλιτεχνική χρησιμοποίηση του κονσερβοκουτίου; Αριστερά, όλοι γνωρίζουμε, ότι σημαίνει πλήρης ανηθικότητα και έλλειψη κάθε ευαισθησίας. Η κομμουνιστική ηθική λέγει ότι καλό και ευαίσθητο είναι ότι συμφέρει στο κόμμα. Έχει αναλυθεί επανειλημμένα και δια μακρών η λεγόμενη κομμουνιστική ηθική, η οποία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αποκαλούν κοροϊδευτικά "αστική ηθική".

*[Σ.τ.Δ. Η φραση "αριστερα σημαινει διαρκης ευαισθησια", εγινε πολυ γνωστή όταν τη χρησιμοποιησηε ο Θοδωρος Αγγελόπουλος, για να καταδείξει την αδυναμία των αριστερών να διαθετουν πλέον, ένα αξιοπρεπες ιδεολογικό οπλοστάσιο. Ωστοσο η φραση δεν ανηκει στον αλησμονητο σκηνοθετη.

Την ειχε γραψει ο γνωστος συγγραφεας Γιωργος Ιωάννου.

Όσον αφορά εμένα ειδικά, να θυμίσω ότι εχω γράψει το άρθρο: "Η αριστερα ως διαρκης λεηλασία"

Λευτερης Πανουσης...]    

Σε ένα τουριστικό οδηγό για την Ισπανία διάβασα: "για να καταλάβετε την εθνική ψυχολογία των Ισπανών μία αληθινή ιστορία. Ρώτησαν ένα ετοιμοθάνατο Ισπανό στρατηγό αν, τώρα πεθαίνοντας, συγχωρεί τους εχθρούς του. Η απάντηση: Ποιους εχθρούς. Δεν έχω εχθρούς. Τους σκότωσα όλους". Όπως είχε απαντήσει και ο ευαίσθητος Άρης Βελουχιώτης όταν του είπαν ότι σφάζει αδικαιολόγητα πολλούς Έλληνες: "Καλύτερα να μείνουμε τρία εκατομμύρια Έλληνες, αλλά καλοί σύντροφοι".

Και για τους λεγόμενους "ακροδεξιούς:

Χαρακτηριστικό των λεγόμενων "ακροδεξιών" είναι - ή θα έπρεπε να είναι - η λεβεντιά, η ατομική αξιοπρέπεια, ο αυτοσεβασμός. Η στάση μπροστά στον θάνατο θα έπρεπε είναι η ειδοποιός διαφορά των "ακροδεξιών" από τα "βοσκήματα". Δεν μπορεί ποτέ - ποτέ - να ξεπέσουν στο σημείο να τους λυπούνται οι αριστεροί. Είναι απαράδεκτο και εξοργιστικό. Αν έχουν φτάσει στο σημείο να είναι αξιολύπητοι στα μάτια των αριστερών, καλύτερα να αυτοκτονήσουν. Έτσι θα έκαναν όλοι οι αληθινοί άνδρες σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Έτσι μας καλεί να πράξουμε και ο Πίνδαρος, 522-438 π.Χ.: "Κρέσσων γαρ οικτιρμού φθόνος". "Καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε λυπούνται".

Εδώ φτάσαμε. Να λυπάται ο Ψαρράς τον ξεπεσμό των χρυσαυγιτών και να το θεωρούμε αυτό "αριστερή ευαισθησία". Να σε λυπούνται οι ανάξιοι και οι ανυπόληπτοι. Οι Ιάπωνες, ο Πίνδαρος αλλά και κάθε αξιοπρεπής άνδρας θα έκαναν χαρακίρι.

ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ

Αυτα λοιπον από τον φιλο Δευκαλίωνα.

Να πω όμως κι εγώ δυο λογάκια...

Δεν γνωριζω με βεβαιότητα, αν ο κ. Ψαρρας παρακινηθηκε απο το πολυ ανθρωπινο συναίσθημα του οικτου, ωστε να προτεινει αναστολη για τον κ. Μιχαλολιακο [αν ναι - και παλι, μπραβο του...]
Πιθανότατα όμως δεν κινηθηκε απο οικτο.

Κινηθηκε με τον τροπο των σαμουράι [που γραφει και ο Δευκαλίων] απο πίστη στην βασικη αρχη ότι δεν συνεχιζεις να χτυπας έναν άνθρωπο που ηδη ειναι πεσμενος στο εδαφος και ανικανος να αμυνθεί.

Κι αν το εκαμε εξαιτιας αυτου, ακομα πιο πολυ μπραβο του...

Το κυριοτερο ομως που ηθελε να πει το δικο μου αρθρο, δεν προσωποποιειται ακριβως ουτε στον κ. Ψαρρα ουτε στον κ. Μιχαλολιακο αλλα στο γεγονος ότι η αριστερα σπαταλιεται στο να πολεμαει  λαθος αντιπαλο - με τον οποιο μαλιστα ενίοτε συμμαχεί!

 

Λευτερης Πανούσης

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ