«Εμείς, ο Ευρωπαϊκός Λαός, είμαστε η Ευρώπη». Μία συγκλονιστική και αποκαλυπτική ομιλία του Ισπανού πατριώτη και ευρωβουλευτή του Vox Jorge Buxadé

 

 

Το Γερμανικό κόμμα AfD ζητά δημοψήφισμα για έξοδο της Γερμανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση πού ίδρυσε η CIA. Όλα τα ευρωπαϊκά Έθνη κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να σωθούν. Μόνο οι ρωμιοί καταποντίζονται απαθείς.

 

Η Ευρώπη είναι τα 3.000 χρόνια ιστορίας που βρίσκονται πίσω μας, όχι μια χούφτα αξιωματούχων και μη εκλεγμένων λειτουργών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που λένε στα έθνη πώς να συμπεριφέρονται.

Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τη θεαματική νίκη της Giorgia Meloni και των φίλων μας από το Fratelli d’Italia. Αυτές οι εκλογές μας έδειξαν, για άλλη μια φορά, ότι εμείς, οι συντηρητικοί και οι μεταρρυθμιστές, οι πατριωτικές δυνάμεις της Ευρώπης, μπορούμε να κερδίσουμε τις εκλογές. Και μπορούμε να το κάνουμε αυτό χωρίς να χρειάζεται να απαρνηθούμε τις αρχές μας ή να συγκαλύψουμε τις ιδέες μας, όπως πάντα πίστευαν λανθασμένα άλλες δυνάμεις που δηλώνουν συντηρητικές μπροστά στους ψηφοφόρους τους, αλλά, όταν φτάνει η ημέρα των εκλογών, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην κάνουν θόρυβο και να κρατήσουν χαμηλό προφίλ.

 

Τις αρχές και τις αξίες που εκπροσωπούμε τις υπερασπιζόμαστε ανοιχτά και χωρίς φόβο. Αυτές οι αξίες είναι ικανές να συνδέσουν την πλειοψηφία της κοινωνίας, αρκεί να ξέρουμε να ζούμε, να αισθανόμαστε και να αγωνιζόμαστε για τα αιτήματα του λαού μας ανά πάσα στιγμή.

Φυσικά, πρέπει να είμαστε έξυπνοι για να προσεγγίσουμε τα τμήματα του πληθυσμού που δεν είναι εξοικειωμένα με το όραμα και τον λόγο μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τις ιδέες μας, να κρυφτούμε ή να τις συσκευάσουμε σε ένα τυποποιημένο προϊόν σαν να είναι κάτι που πρέπει να διαπραγματευτούμε στην αγορά.

Δεν είμαστε διαχειριστές. Τα έθνη μας δεν είναι επιχειρήσεις. Είμαστε πολιτικοί και πρέπει να κάνουμε πολιτική. Και μπορούμε και πρέπει να κερδίσουμε κάνοντας πολιτική.

Επιλέγοντας τη μονιμότητα
Μετά την εκλογική νίκη του Μελόνι, τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης έγραψαν στον τίτλο ότι η “Ευρώπη” είχε ένα σχέδιο για να σταματήσει τον νικητή των εκλογών στην Ιταλία – λες και η “Ευρώπη” ήταν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ή το σχέδιο των οδηγιών του Bauhaus και όχι το ρωμαϊκό Κολοσσαίο, η Αψίδα του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού, το Βατικανό, το Ελ Εσκοριάλ και οι Βερσαλλίες. Εμείς είμαστε η Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι τα 3.000 χρόνια ιστορίας που βρίσκονται πίσω μας, όχι μια χούφτα αξιωματούχων και μη εκλεγμένων λειτουργών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που λένε στα έθνη πώς να συμπεριφέρονται και να “διαχειρίζονται” τα πράγματα. Φυσικά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο και το Δικαστήριο είναι μέρος της Ευρώπης -και ένα σημαντικό μέρος που δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε. Αλλά δεν είναι η “Ευρώπη”.

Η Ευρώπη είναι κάτι πολύ περισσότερο από την Ένωση. Η Ευρώπη είναι τα έθνη της, οι λαοί της, η ιστορία της, ο πολιτισμός της, η θρησκεία της. Η Ευρώπη δεν είναι οι no-go-zones που προωθούν οι παγκοσμιοποιητές, ούτε η μεταναστευτική εισβολή, ούτε η αντικατάσταση του πληθυσμού.

Εδώ και δεκαετίες, ο αντίπαλος, ο εχθρός, αγωνίζεται για την επιβολή ενός είδους ειδικού αλλά κοινότυπου κοσμοπολιτισμού που επιδιώκει την αναδιοργάνωση των προσωπικών, οικογενειακών, κοινωνικών και επαγγελματικών μας σχέσεων, μέσω της υπερεθνικής ολοκλήρωσης των αγορών, των κοινωνικών δικτύων και των διεθνών οργανισμών, κυβερνητικών και μη.

Μας απομακρύνει από το φυσικό, το έδαφος, το τοπίο, την οικογένεια, το έθνος, τη θρησκεία, και μας προσφέρει, σε αντάλλαγμα, ένα σχέδιο τεχνητών κοινοτοπιών: αντί για το φυσικό έδαφος, εικονικοί κενοί χώροι- αντί για το μοναδικό τοπίο, ο απροσδιόριστος πλανήτης- αντί για την οικογένεια, η μετανάστευση και το προσωρινό καταφύγιο- αντί για το έθνος που μας ενώνει και μας αγκαλιάζει, η συλλογικοποίηση σε αντικρουόμενες ομάδες, ο ιθαγενισμός, ο φυλετισμός και ο σεξισμός- αντί για τη θρησκεία, η φανατική ειδωλολατρία του κλίματος, του σεξ ή του χρήματος.

Ο στόχος της δεν είναι άλλος από τη δημιουργία και την προώθηση ενός νέου τύπου ατόμου που καταστρέφει και ανασυγκροτεί τον εαυτό του, αποεδαφικοποιημένου, γεωγραφικά νομαδικού, πνευματικά νομαδικού και ουσιαστικά νομαδικού. Το είδος του ατόμου που λέει ότι περπατάει αλλά δεν ξέρει από πού έρχεται ή πού πηγαίνει. Αλλά συνεχίζει να περπατάει – και τελειώνει την ημέρα εξαντλημένος, χωρίς να έχει ούτε μια ιδέα για τον εαυτό του.

Ένας κόσμος στον οποίο κανένα άτομο δεν έχει κάτι να πει ή να προσφέρει σε οποιονδήποτε άλλο πολίτη του κόσμου χάνει την ταυτότητα από την οποία μπορεί να συνεισφέρει κάτι νέο και να εμπλουτίσει την παγκόσμια κοινωνία.

Ένας τύπος ανθρώπου που ζει σε ένα σχεδόν άπειρο σύμπαν συντριπτικών αισθήσεων (όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση και αφή) που, στην πραγματικότητα, καθιστούν αδύνατο για το άτομο να συνειδητοποιήσει την ταυτότητά του και έτσι να ανακαλύψει από αυτήν την κλίση του. Ένας κόσμος εικονικών κοινωνικών δικτύων, ενώ τα πραγματικά, φυσικά, φυσικά και κοινοτικά δίκτυα εξαφανίζονται.

Και εμείς οι συντηρητικοί είμαστε οι πιο φιλόδοξοι. Με τα πόδια μας στη γη, ζούμε στην πραγματικότητα. Χωρίς να χάνουμε ή να απαρνούμαστε κάποια από τις κοινότητες και τα φυσικά μας δίκτυα, είμαστε πρόθυμοι και ικανοί να αγωνιστούμε στα εικονικά κοινωνικά δίκτυα. Αλλά αν πρέπει να επιλέξουμε, επιλέγουμε πάντα το μόνιμο.

Οι αντίπαλοί μας είναι οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ που ζουν σε εξωεδαφική βάση, που δεν κατοικούν, δεν ζουν, δεν σκέφτονται και δεν αισθάνονται όπως οι λαοί τους. Είναι αποσυνδεδεμένοι από τα έθνη τους. Δεν καταλαβαίνουν τους λαούς, ούτε ζουν τα προβλήματα και τις προσδοκίες τους, και δεν επιθυμούν να το κάνουν, ούτε και να το κάνουν. Είναι ελίτ που περιφρονούν τους λαούς.

Το δικαίωμα στην ταυτότητα
Ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β’ είπε ότι το πρώτο δικαίωμα κάθε έθνους είναι το δικαίωμα στην ιστορική του συνέχεια, το δικαίωμα να είναι ο εαυτός του.

Όλα τα έθνη έχουν τη δική τους ταυτότητα, που σφυρηλατήθηκε στα πεδία των μαχών, στις ήττες και στις νίκες. Αυτές οι εθνικές ταυτότητες δεν χαρακτηρίζονται από ομοιομορφία ή ομοιογένεια, αλλά από πλούτο και ποικιλία. Το καθένα από αυτά βασίζεται σε μια κοινή ιστορία, έθιμα και παραδόσεις, προγονικούς νομικούς και πολιτικούς θεσμούς- μια θρησκεία, μια γλώσσα ίσως ή πολλές γλώσσες- τον δικό του τρόπο δράσης, συναισθήματος, ακόμη και σκέψης.

Αυτή η ταυτότητα είναι πλούτος. Πρέπει να διατηρηθεί και να μοιραστεί. Γιατί ο πατριώτης δεν έχει ταυτότητα για να την κατέχει αποκλειστικά. Ο συντηρητικός λάμπει την ταυτότητά του για να τη μοιραστεί, ως πολύτιμο θησαυρό που πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία των υπόλοιπων εθνών. Έτσι, η Ισπανία έκανε την ισπανική κληρονομιά της, μεταφέροντας μέσω του ηρωισμού την πεποίθηση σε όλο τον κόσμο ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα και ότι μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας – και γι’ αυτό η θεωρία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διεθνών δικαιωμάτων των λαών προέκυψε από την Ισπανία.

Κάθε έθνος έχει το δικαίωμα να διατηρεί την ταυτότητά του, την κληρονομιά του και το δίκαιό του- και για το σκοπό αυτό, να προστατεύει τα σύνορά του. Επομένως, έχουμε το δικαίωμα να ρυθμίζουμε τους όρους εισόδου για όσους φιλοδοξούν να ζήσουν εντός αυτών. Η μετανάστευση πρέπει να είναι νόμιμη, ελεγχόμενη, προσαρμοσμένη στις εθνικές ανάγκες, και πρέπει να έχει την ικανότητα και την προθυμία να προσαρμόζεται.

Για τον ίδιο λόγο, διεκδικούμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μη μεταναστεύει, αλλά να ζει, να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται στη δική του εθνική κοινότητα, συμβάλλοντας στην ευημερία της σύμφωνα με τον πολιτισμό του. Δεν θεωρούμε ότι είναι από μόνο του πλεονέκτημα το γεγονός ότι η νέα γενιά μας πρέπει να πηγαίνει στις ΗΠΑ, στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στην Ινδία για να αναζητήσει εργασία.

Οι πολιτικές ανοικτών συνόρων και οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες έχουν αποτύχει στη Δύση. Χώρες όπως το Βέλγιο, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι τα πιο προφανή παραδείγματα.

Παρόλα αυτά, οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ επιλέγουν την άφιξη εκατομμυρίων μεταναστών, νόμιμων ή παράνομων, τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να αντιστρέψουν τον δημογραφικό χειμώνα, ενώ παράλληλα επιβάλλουν πολιτικές που στρέφονται κατά της οικογένειας και της διατήρησης της ταυτότητας. Αυτή η προϊούσα παγκοσμιοποίηση απειλεί τη διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας των δυτικών εθνών, υπονομεύει την κυριαρχία τους και θέτει σε κίνδυνο το κράτος πρόνοιας.

Γιατί αληθινή αλληλεγγύη υπάρχει μόνο στο έθνος. Το έθνος είναι ένας τύπος κοινότητας μέσα στην οποία σφυρηλατούνται και αναπτύσσονται ιδιαίτερες προσωπικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και πνευματικές σχέσεις, οι οποίες διαμορφώνουν τους ανθρώπους και τους βοηθούν να ζήσουν την ταυτότητά τους: σεβασμός στο νόμο, στην εξουσία και στην παράδοση.

Στο έθνος οι άνθρωποι γίνονται ιστορικοί, διευρύνουν την κληρονομιά τους, μαθαίνουν να αγαπούν το μη αισθητό, γίνονται ικανοί για αλληλεγγύη, θυσία ή και ηρωισμό, για χάρη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν αλλά με τους οποίους μοιράζονται αυτή την κοινή ιστορία, αυτή την κληρονομιά, αυτό το έδαφος, αυτόν τον πολιτισμό.

Η ταυτότητα αντιπροσωπεύει πάντα κάτι. Όπως ο άνθρωπος τείνει να είναι αφιερωμένος σε κάτι, έτσι και το έθνος. Η αναζήτηση του κοινού καλού, η επιδίωξη της ευτυχίας, η διάδοση της ταυτότητάς του. Και είναι αυτό το είδος της Ευρώπης που θέλουμε και για το οποίο αγωνιζόμαστε: έθνη που συνεργάζονται αλληλέγγυα, όχι έθνη που ξεχνιούνται ή επισκιάζονται.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ