Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΤΣΙΛΝΤ, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΞΕΔΩΣΑΝ ΓΡΑΠΤΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ: «Επικίνδυνος ο Τραμπ. Όχι στην δεξιά στροφή των λαών της Δύσης. Η δεξιά στροφή της Ευρώπης επιβραδύνει την παγκόσμια δράση για το κλίμα. Εναπόκειται στις κεφαλαιαγορές να σώσουν τον πλανήτη. Οι μεγάλοι θεσμικοί επενδυτές βρίσκονται σε θέση να ηγηθούν της πράσινης μετάβασης, οι αγορές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων».
Βασίλης Βιλιάρδος
Έως το 1974, η Ελλάδα είχε μηδενικό χρέος που όμως άρχισε να αυξάνεται από το πρώτο έτος της μεταπολίτευσης – παρά το ότι είχαν μεσολαβήσει οι δυο παγκόσμιες ενεργειακές κρίσεις του 1972 και του 1974, καθώς επίσης η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Την πρώτη περίοδο τώρα, από το 1975 έως το 1981, όπου κυβέρνησε η ΝΔ, ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Ράλλης (1980-1981), το δημόσιο χρέος ανήλθε με αναγωγή σε ευρώ στα 2,4 δις € ή στο 34,5% του ΑΕΠ – εκ των οποίων το 1 δις € προστέθηκε από τον Γ. Ράλλη.
Μετά το 1981, όπου μόλις είχαμε μπει στην ΕΟΚ που ασφαλώς δεν μας βοήθησε και επικράτησε το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, το δημόσιο χρέος μας εκτοξεύθηκε στα ύψη (έως σχετικά πρόσφατα δεν υπήρχε διαχωρισμός σε χρέος κεντρικής και γενικής κυβέρνησης ή ήταν αμελητέα η διαφορά τους) – σχεδόν τετραπλασιάσθηκε δηλαδή έως το 1985 στα 8,6 δις € και σχεδόν τριπλασιάσθηκε από το 1985 έως το 1989 στα 21,5 δις €.
Σε όρους χρέους/ΑΕΠ, από το 34,5% του ΑΕΠ το 1981 έφτασε στο 69,9% το 1989 – σημειώνοντας πως το 1985 ξέσπασε η κρίση του ισοζυγίου πληρωμών, η Ελλάδα βρέθηκε στα όρια της χρεοκοπίας και για να μην αναγκασθεί να προσφύγει στο ΔΝΤ, ζήτησε και πήρε ένα μεγάλο δάνειο από την ΕΟΚ, έναντι μέτρων εξυγίανσης που όμως δεν εφαρμόσθηκαν ως όφειλαν.
Την ίδια περίοδο, η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα που είναι σήμερα εφιαλτικά χαμηλή, μειώθηκε κατά 5,5% - όταν ο μέσος όρος των χωρών της ΕΟΚ την αύξησε κατά 20,1%. Με απλά λόγια, τότε υπήρξε η πρώτη μεγάλη απόκλιση της Ελλάδας από την ΕΕ κατά 25,6% - ενώ επίσης τότε η οικονομία μας καταστράφηκε, από την απίστευτη κακοδιαχείριση της περιόδου 1981-1989 του ΠΑΣΟΚ, με την ταυτόχρονη «διαφθορά» της πολιτικής και από την πολιτική της κοινωνίας (πελατειακό κράτος κλπ.)
Το χρέος συνέχισε να αυξάνεται ιλιγγιωδώς, από τα 21,5 δις € το 1989 στα 60,5 δις € το 1993 – ή από το 69,9% του ΑΕΠ το 1989, στο 111,6% το 1993. Φυσικά τα επιτόκια εκτοξεύθηκαν και η Ελλάδα θα είχε χρεοκοπήσει, εάν δεν είχε εγκριθεί η υποψηφιότητα της ως μελλοντικό μέλος της Ευρωζώνης.
Το χρέος αυξήθηκε από τα 60,5 δις € το 1993 στα 97,8 δις € το 1996, στα 167,8 δις € το 2003 και στα 299,7 δις € το 2009 (και) με τη «βοήθεια» της ΕΛΣΤΑΤ – στο 129,7% του ΑΕΠ που κρίθηκε μη βιώσιμο, η χώρα καταδικάσθηκε στην Τρόικα και ακολούθησε το PSI που μείωσε το δημόσιο χρέος μας μόλις κατά 51,8 δις € (όπως προκύπτει από την έκδοση της Τράπεζας της Ελλάδος «Το Χρονικό της Κρίσης: 2010-2013»).
Σε κάθε περίπτωση, το δημόσιο χρέος μας από τα 299,7 δις € το 2009, παρά τις διαγραφές του PSIκαι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, εκτοξεύθηκε στα 358,9 δις € στα τέλη του 2018 - στα 334,7 δις € της γενικής κυβέρνησης που μετράει πια ως ποσοστό του ΑΕΠ, αφού τότε άρχισαν να αφαιρούνται τα αποθεματικά των οργανισμών του δημοσίου όπως των ασφαλιστικών ταμείων (24,2 δις €), σαν να μην ήταν χρέη! Υπολογίζονται πλέον ως ενδοκυβερνητικό χρέος που δεν μετράει στο συντελεστή χρέος/ΑΕΠ – κάτι που δεν μας βρίσκει σύμφωνους, αφού έτσι διακινδυνεύονται το σύστημα υγείας και οι συντάξεις.
Από τα 358,9 δις € τώρα στα τέλη του 2018, εκτοξεύθηκε στα 406,5 δις € στις 31.12.23 – αυξήθηκε δηλαδή κατά 47,6 δις €. Σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης όμως αυξήθηκε από τα 334,7 δις € στα τέλη του 2018, στα 356,6 δις € στα τέλη του 2023 – δηλαδή κατά 21,9 δις €. Αυτό σημαίνει πως το ενδοκυβερνητικό χρέος, οπότε τα χρήματα με τα οποία δανείζουν τα ασφαλιστικά κυρίως ταμεία το δημόσιο, αυξήθηκαν από τα 24,2 δις € στα 49,9 δις €!
Εν προκειμένω, επειδή θεωρούμε μη λογική αυτήν την αύξηση (δεν πιστεύουμε πως έχουν τόσα χρήματα τα ασφαλιστικά μας ταμεία), καταθέσαμε ερώτηση που δεν απαντήθηκε ποτέ – σημειώνοντας πως υπάρχει επί πλέον το κρυφό χρέος των 25 δις € από τους παγωμένους τόκους του EFSFσυν τις κρατικές εγγυήσεις, ενώ δεν εξυπηρετούμε ακόμη τα 96 δις του δανείου του (έχουν μεταφερθεί όλα για μετά το 2033).
Αυτή είναι η, εφιαλτική κατά την άποψη μας, οικονομική ιστορία της μεταπολίτευσης – μίας γενιάς που έζησε εις βάρος πολλών, εάν όχι όλων των επομένων γενεών, με πιθανότερο τελικό αποτέλεσμα την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας μας, τον ακρωτηριασμό της εθνικής της κυριαρχίας/κυριαρχικών δικαιωμάτων, την εξαθλίωση και τη μερική αντικατάσταση του πληθυσμού της.
Όταν αναφερθήκαμε στην εξέλιξη του χρέους μετά το 1974, τεκμηριώνοντας την με επίσημα στοιχεία, υπήρξαν αντιρρήσεις για το μηδενικό χρέος της χούντας - οι οποίες όμως δεν ισχύουν αφού, εκτός από τα στοιχεία που παραθέσαμε, το χρέος προέρχεται από τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, ενώ ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο είχαμε πλεονάσματα στους προϋπολογισμούς.
Με απλά λόγια, τα δημόσια έσοδα ήταν σταθερά υψηλότερα των κρατικών δαπανών όχι μόνο επί χούντας των δικτατόρων, αλλά και προηγουμένως - γεγονός που σημαίνει ότι, το κράτος δεν ξόδευε παραπάνω από ότι εισέπραττε, οπότε δεν υπήρχε λόγος δανεισμού.
Δεν φτάσαμε τυχαία σήμερα σε δημόσιο χρέος 407 δις € στα τέλη Ιουνίου του 2024 από αμελητέο το 1974, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τα κρυφά χρέη και παρά το ξεπούλημα - ενώ αυτό θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει και όχι οι δικαιολογίες.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου