ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ: Ο θάνατος του στρατηγού Κόρκα – Αποχαιρετισμός σε έναν ήρωα

 

Praktischer Idealismus (Πρακτικός Ιδεαλισμός) του κόμη Coudenhove Kalergi. «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να γίνουν νεγροειδείς μιγάδες».

Ο στρατηγός Κόρκας ήταν ένας από τους τελευταίους ήρωες, ένας θρύλος των πολεμικών αγώνων του νεότερου ελληνισμού. Από τους πρώτους Ιερολοχίτες και τους πρωτοπόρους των Δυνάμεων Καταδρομών, μετείχε σε όλες τις μεγάλες μάχες των Ελλήνων για την Ελευθερία.

 

Μικρό παιδί ακόμα αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή των καταδρομικών επιχειρήσεων για απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου από τους Γερμανούς, δείχνοντας τον δρόμο για το πως επιβάλλεται η ελληνική κυριαρχία στο Αρχιπέλαγος.

Δυστυχώς οι σύγχρονοι κυβερνώντες δεν διδάχθηκαν τίποτα από το ηρωικό παράδειγμά του και πλέον παρακολουθούν απαθείς την τουρκική προκλητικότητα.

Στη συνέχεια ο στρατηγός μετείχε στις πιο σκληρές μάχες του Συμμοριτοπόλεμου σώζοντας την Ελλάδα από την σλαβοκομμουνιστική επιβουλή.

Χωρίς τέτοιους άνδρες η πατρίδα μας θα ήταν σκλαβωμένη ή ακρωτηριασμένη, ίσως και γι’ αυτό το σύγχρονο προσκυνημένο Ελλαδιστάν επέλεξε να μην τους τιμά και να ασχολείται μόνο με gay pride και φεστιβάλ λαθρομεταναστών.

Κάθε χρόνο τέλη Μαΐου συναντούσα τον στρατηγό Κόρκα στη τελετή μνήμης των καταδρομών στο Καβούρι. Φέτος απείχα λόγω της παράνομης κράτησής μου, αλλά θεωρώ τιμή μου το γεγονός αυτό, καθώς νοιώθω ότι βρίσκομαι σε εμπόλεμη ζώνη στον διαχρονικό αγώνα «Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος».

Ο Στρατηγός Κόρκας όμως στα 101 του χρόνια βρισκόταν και πάλι εκεί! Χαιρέτησε στρατιωτικά τους πεσόντες συμπολεμιστές του και έπειτα ξεκίνησε το ύστατο ταξίδι για να τους συναντήσει πάντα πιστός στο δόγμα «Ο Τολμών Νικά».

Ένας τολμηρός Έλληνας, ένας μεγάλος νικητής στον ύψιστο και διαχρονικό αγώνα για την αιώνια Ελλάδα.

Ερώτηση: Η Συμφωνία των Πρεσπών μετά από τόσα πολλά χρόνια διαπραγματεύσεων πως σας φάνηκε, γιατί είχατε πολεμήσει για μια Μακεδονία.

ΚΟΡΚΑΣ: Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα παραμύθι παιδί μου. Αυτό που λέγανε τόσα χρόνια οι Κομμουνιστές, ήρθαμε εμείς επισήμως να το υπογράψουμε. Εμείς πολεμήσαμε γι’ αυτόν το λόγο, να ασφαλίσουμε τη Μακεδονία. Τα Σκόπια δεν είναι Μακεδονία. Εμείς τους κάναμε Μακεδόνες. Τους δώσαμε λέει το όνομα, τους χαρίσαμε το όνομα της Μακεδονίας. Αυτό που ζητάγανε τόσα χρόνια οι Γιουγκοσλάβοι και οι Βούλγαροι. Αυτό θα πει Μακεδονία.

https://incorrect.gr/2020/07/07/o-kwnstantinos-korkas-peri-emfiliou/

Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας περί Εμφυλίου, Συμμοριών και Μακεδονίας  Θανάσης Κατσικίδης

Η Μάχη της Φλώρινας έλαβε μέρος μεταξύ 11-13 Φεβρουαρίου 1949 μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και των ένοπλων τμημάτων των αποκαλούμενων «Συμμοριτών» του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ)», σε μια προσπάθεια του δεύτερου να καταλάβει την πόλη της Φλώρινας που συνόρευε με την Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία με στόχο την αναγνώρισης στο εξωτερικό της Κομμουνιστικής Ηγεσίας με το όνομα που είχαν προσδώσει ως «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ)». Οι καθοριστικές μάχες που δόθηκαν πέριξ της πόλεως και στα Υψώματα μεταξύ του τακτικού Ελληνικού Στρατού και του ΔΣΕ, οδήγησαν στην ολοκληρωτική επικράτηση του Ελληνικού Στρατού λίγους μήνες αργότερα στο Βίτσι, καθώς ο ΔΣΕ δεν κατάφερε να ανακάμψει από τις τεράστιες απώλειες που δέχτηκε στη Φλώρινα, όπου σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Επιτελείου του Ελληνικού Στρατού αυτές ανήλθαν σε 813 νεκρούς και 350 συλληφθέντες, καθώς και παραδοθέντες. Παρά τις αστραπιαίες κινήσεις κατάληψης των Υψωμάτων από το κόκκινο στρατόπεδο και τις πρώτες τους επιτυχίες, ο Ελληνικός Στρατός κατάφερε πολύ σύντομα με αντεπιθέσεις να ανακαταλάβει το χαμένο έδαφος. Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού καταγράφηκαν σε 44 νεκρούς, 284 τραυματίες και 35 αγνοούμενους.

Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας συμμετέχοντας στα προαναφερθέντα γεγονότα μας τα περιγράφει με γλαφυρότητα, προσδίδοντας στο ξεδίπλωμα της ιστορίας στοιχεία άγνωστα στο ευρύ κοινό, τα οποία αφορούν μεταξύ άλλων το τι ακολούθησε μετά το Γράμμο-Βίτσι, καθώς και στοιχεία που αφορούν το σχέδιο της «Κόκκινη Προβιάς».

Τέλος, έχοντας ζήσει όλα αυτά ο Στρατηγός ερωτήθηκε σχετικά με σύγχρονα γεγονότα όπως περί της απόψεως του για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ως ένας άνθρωπος που πάλεψε για την διατήρηση της μίας και μοναδικής Ελληνικής Μακεδονίας.

Ερώτηση: Τελειώνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ξεκινάνε οι Ένοπλες Συμμορίες όπως είχαν ονομαστεί να συγκροτούνται και να οδηγούμαστε στον Εμφύλιο Πόλεμο. Εσείς ήσασταν στην πόλη της Φλώρινας;

Άρχισε 30 Μαρτίου του ‘46 στο Λιτόχωρο. Την άλλην μέρα ήταν εκλογές και οι Κομμουνιστές, η δήθεν «Δημοκράτες» εχτυπήσαν τη φρουρά του Λιτόχωρου. Ήσαν κάπου 22, τους σκότωσαν όλους, Στρατιώτες και Αστυνομικούς και άρχισε ο «Τρίτος Γύρος». Ο «Πρώτος Γύρος» ήταν από την Κατοχή μέχρι το ‘44, το ‘44 από την Αθήνα ο «Δεύτερος Γύρος» και ο «Τρίτος Γύρος» άρχισε το ‘46 μέχρι το ‘50. Η Ελλάδα πέρασε δύσκολες ώρες διότι τα χωριά της Πελοποννήσου έπαθαν ζημιές μεγάλες, δηλαδή εγώ είμαι Κορίνθιος, το χωριό μου από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς είχε 2 νεκρούς στην Αλβανία, από τους «Δημοκράτες» τους Κομμουνιστάς είχε 22 νεκρούς! Απάνω στο Φενεό είχαν χιλιάδες υπό περιορισμό και τους σκοτώναν και τους ρίχναν στο βάραθρο μέσα, δηλαδή η Πελοπόννησος πέρασε δεινά μεγάλα από τους Κομμουνιστάς, τον λεγόμενο «Δημοκρατικό Στρατό».

Πέρασαν από τη Ρούμελη, από τον Κορινθιακό και αρχίζαν από το κάθε χωριό. Το κάθε χωριό έχει από αυτούς 20-50 νεκρούς, ενώ από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς δεν είχαν 1-2, από αυτούς είχαν 20-50. Τώρα Φλώρινα. Από το ‘46 άρχισε ο «Τρίτος Γύρος». Τότε συγκροτήθηκαν 46 ανεξάρτητοι Λόχοι Ορεινών Καταδρομών. Εγώ παρέλαβα τον 14ο Λόχο στην Αγιά Λαρίσης. Το ‘47 όμως, ο Καλλίνσκη που ήταν Διοικητής των Καταδρομών εσκέφτηκε να μαζέψει τους Λόχους που ήσαν ανεξάρτητοι και να κάνει Τάγματα-Μοίρες Καταδρομών, διότι ένα-ένα Λόχο δεν τον χρησιμοποιούσαν σωστά οι τοπικοί Διοικητές και το ‘47 συγκροτήθηκαν οι Α’, Β’, Γ’ και Δ’ Μοίρα Καταδρομών. Το ‘48 έγινε η Ε’ Μοίρα Καταδρομών και το Κέντρο Εκπαιδεύσεως και μετέπειτα γίναν οι Αλεξιπτωτιστές και οι Αμφίβιοι. Αυτές είναι οι Ειδικές Δυνάμεις, αλλά όταν γίναν οι Μοίρες Καταδρομών μερικοί Λόχοι δεν ενετάχθησαν στις Μοίρες, διότι οι τοπικοί Διοικητές δεν δώσαν διαταγή, ενώ είχε βγει η διαταγή πχ ο Λόχος μου έπρεπε να κατέβει στη Βουλιαγμένη, εγώ δεν πήρα τη διαταγή και έμεινα εκεί εν αγνοία μου. Εγώ δεν ήξερα ότι βγήκε διαταγή να κατέβω, δεν μου το είπε κανείς, διότι ανήκα στην 3η Ορεινή Ταξιαρχία, στη ΙΙα Μεραρχία, στο Β’ Σώμα Στρατού, στη Στρατιά και ο Λόχος έμενε συνέχεια εκεί και έλαβε μέρος στη Θεσσαλία πρώτα, μετά στη Ρούμελη, κατεβήκαμε κάτω στη Θήβα και από εκεί Λειβαδιά και από εκεί ανεβήκαμε επάνω στο Γράμμο το ‘48, Καστοριά-Νεστόρι και το ‘49 πήγαμε στη Φλώρινα.

Εκεί στη Φλώρινα λοιπόν ήταν η ΙΙα Μεραρχία με Διοικητή τον «Παππού» τον Παπαδόπουλο, το Στρατηγείο της Μεραρχίας και το Τάγμα Διαβιβάσεων και οι Λόχοι Μεταφορών. Επίσης μέσα στη Φλώρινα ήταν το Στρατηγείο της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας. Τα Τάγματα της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας ήταν το 503 στη Φλώρινα μέσα με τα Υψώματα της Φλωρίνης τα οποία είναι το 1414, η Μικρή Μπελα Βόδα, ήταν το Μπασδροβίτσα, το 1033 από Βορρά. Τα κατείχε το 503 Τάγμα, με ένα Λόχο στο διάδρομο, το 502 Τάγμα ήταν στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία απάνω, Νική-Καλλινίκη και το 501 Τάγμα ήταν εφεδρικό, αλλά το είχε πάρει η Μεραρχία και το είχε πάει νοτίως της Φλωρίνης 10-12 χιλιόμετρα.

Εγώ μέχρι τότε Διοικητής του Λόχου Καταδρομών ξαφνικά με πήρανε από το Λόχο και με βάλαν στο 3ο Γραφείο της Ταξιαρχίας, διότι περιμένανε επίθεση των Συμμοριτών από μέρες. Μας λέγανε: «Να ετοιμαζόμαστε».

Οπότε όταν εγώ πήγα στην Ταξιαρχία, στο 3ο Γραφείο, είδα ότι η Ταξιαρχία δεν είχε εφεδρεία και πάω στη Μεραρχία, στο 3ο Γραφείο και τους λέω: «Ρε φίλε άμα μας πιάσουν ένα από τα Υψώματα, πως θα το πάρω πίσω; Δώστε μου ένα Τάγμα, Δώστε μου ένα Λόχο». Μου δώσαν ένα Λόχο στην αρχή και το έβαλα πίσω από το ζωτικό έδαφος της Φλωρίνης, στο 1033. Η Μεραρχία ενόμισε πως η κύρια επίθεση θα γίνει από Νότο, για αυτό το Τάγμα, το εφεδρικό, το είχαν πάει νοτίως 12 χιλιόμετρα. Εγώ τους έλεγα: «Δε θα γίνει από Νότο, θα γίνει από Βορρά» και έγινε από Βορρά. Όταν άρχισαν να το βλέπουν αυτό μας δώσαν το Τάγμα το 501, μείον το Λόχο αυτό. Ο Διοικητής με τους 3 Λόχους. Το ανέβασα πάνω και του λέω: «Το ζωτικό έδαφος είναι το 1033, αυτό θα μας το πάρουν». Εντωμεταξύ αυτοί πήραν διάταξη, είχαν και πολλές δυνάμεις, 2-3 Μεραρχίες. Εμείς στη Φλώρινα μέσα είχαμε μόνο ένα Τάγμα, με ένα Λόχο μόνο, οι άλλοι Λόχοι ήταν στα Υψώματα. Είχαν ένα ωραίο σχέδιο οι Κομμουνιστές, άκου το σχέδιο τους τι λέει:

1) «Απομόνωση της Φλωρίνης από Νότο», δηλαδή θέλανε να κόψουνε τους δρόμους για τις εφεδρείες, να μην έρθουν εφεδρείες από Κοζάνη ή από Έδεσσα και άλλα μέρη.

2) «Απασχόλισις των Υψωμάτων αυτών και Κυρία προσπάθεια Βορείως της Φλώρινας», το 1033, να καταλάβουνε τη Φλώρινα από Βορρά. Το 1033 τότε είχε μια Διμοιρία 40 Στρατιώτες με έναν μόνιμο Ανθυπολοχαγό, μόλις είχε βγει από τη Σχολή.

Όμως, 2 μέρες πριν, απέναντι από τη Φλώρινα είναι το όρος το Καϊμακτσαλάν που έχει υψόμετρο 2524, ήρθε ένα καινούργιο Τάγμα Συμμοριτών εκεί, αλλά παρεδώθησαν 2-3 από αυτούς και μας είπαν: «Ήρθαμε από τη Γιουγκοσλαβία, διότι αύριο θα πάρουμε τη Φλώρινα». Παραμονή της κυρίας επίθεσης χτυπάνε το Κίλι Δερβέν, το Ύψωμα το 1009 που ήταν ένας Λόχος Στρατού, ένας Λόχος Στρατού κρατούσε, ο οποίος εκράτησε και έπιασε μερικούς αιχμαλώτους και τους είπαν: «Αύριο παίρνουμε τη Φλώρινα, τι μας κρατάτε εμάς;».

Εγώ ήμουν 3ο Γραφείο, ο Υπεύθυνος για την άμυνα της Φλώρινας. Μου μεταφέρουν τις πληροφορίες και τα μαθαίνω αυτά και πάω στη Μεραρχία και τους λέω: «Έχω πληροφόρηση ότι θα χτυπήσουν τη Φλώρινα. Δώστε μου το Τάγμα που μου πήρατε, το 501, που το έχετε πάει κάτω στην Τριανταφυλλιά» και μου το δώσαν το Τάγμα, μείον ένα Λόχο του Αξώτη. Τον Λόχο αυτόν τον είχα βάλει πίσω από το 1033. Τώρα μου δίνει το Τάγμα με 3 Λόχους. Λέω στο Διοικητή του Τάγματος, τον Γιαννακόπουλο: «Θα ανέβεις εκεί, θα είσαι αριστερά από το 1033 και όταν αυτοί θα επιτεθούνε το 1033 θέλω να το κρατάμε». Πράγματι λοιπόν οι Κομμουνιστές αρχίσαν την επίθεση σε όλα τα Υψώματα, τα οποία τα παρενοχλούσαν για να τους κρατάνε εκεί, το 502 ήταν τότε ήταν στα σύνορα με τη Γουγκοσλαβία. Η ΙΙα Μεραρχία είχε 3 Ταξιαρχίες. Η 3η που ήταν μέσα, την 21η που ήταν Νοτίως του Πισοδερίου και την 22η που ήταν εφεδρεία πέρα στο Καϊμακτσαλάν και στο Αμύνταιο, οπότε εγώ βλέποντας αυτήν την κατάσταση άρχισα να ζητάω βοήθεια: «Να έρθει βοήθεια, θα χάσουμε τα Υψώματα. Εγώ δεν έχω δύναμη να τα ξαναπάρω».

Μου δώσαν το 501 Τάγμα, μείον του Λόχου του Αξώτη, το τοποθέτησα εκεί που έπρεπε και όταν αυτοί εχτυπήσαν πρώτη φορά στις 12 Φεβρουαρίου 1949, 03:00 η ώρα και μέχρι τις 07:00 επιάσαν το 1033. Στα άλλα απασχόληση κάναν. Πιάσανε αιχμάλωτο τον Διμοιρίτη, τον μόνιμο Ανθυπολοχαγό. Τον ανέκριναν και τον κάναν κομμάτι-κομμάτι, αυτί, μύτη, κεφάλι, χέρι, πόδι. Ήρθε ο πατέρας του και έψαχνε μια βδομάδα να βρει τα κομμάτια του γιου του. Το παιδί αυτό είχε κρατήσει 3 προσπάθειες των Κομμουνιστών μέχρι εκείνη την ώρα.

Εντωμεταξύ μόλις πιάσαν το Ύψωμα, ο Λόχος του 501, ο Αξώτης ο Λοχαγός, έκανε αντεπίθεση και ανέβηκε επάνω. Τον ρίξαν κάτω. Δίνω διαταγή στο 501 να ανέβει επάνω. Ο Λόχος του Παπαδάκη, ο 2ος Λόχος ανεβαίνει επάνω, τον ρίχνουν κάτω. Οι Διμοιρίες του Λόχου Καταδρομών, η ενέδρα, έξω μακριά και η ώρα πάει 09:00 οπότε με φωνάζει ο Στρατηγός, ο Παπαδόπουλος, ο «Παππούς», εμένα τον Λοχαγό, μου λέει: «Σε θέλω να έρθεις εδώ». Φεύγω λοιπόν από το γήπεδο που ήταν η Ταξιαρχία να πάω στην πλατεία που ήταν η Μεραρχία στο ξενοδοχείο. Την ώρα που εγώ πηγαίνω εκεί, ένα βλήμα από το Πισοδέρι πέφτει στο Γραφείο, στο παράθυρο του Μεράρχου και όταν ανέβηκα εγώ, στο δεύτερο όροφο, ο Στρατηγός είναι πεσμένος κάτω και 2-3 γιατροί να τον συνεφέρουν, αλλά άνοιξα εγώ την πόρτα και μου γνέφει με το χέρι να πάω κοντά του. Πάω κοντά του και του λέω: «Τι θέλετε;», «Το 1033» μου απαντάει. Του λέω: «Εγώ ζητάω τόσες μέρες το Τάγμα. Θα το πάρουμε. Οι Διμοιρίες του Λόχου Καταδρομών είναι έξω. Μόλις έρθουνε οι Διμοιρίες, ο Λόχος Καταδρομών θα το πάρει το 1033».

Πράγματι λοιπόν άρχισαν οι Διμοιρίες να έρχονται, εγώ που ήμουν Διοικητής 4 χρόνια του Λόχου αυτού τους μιλάω και τους λέω: «Είναι θέμα Τιμής για την Ελλάδα το 1033, να σωθεί η Ελλάδα». Εντωμεταξύ μια Διμοιρία, η 1η, την είχα προχωρήσει εκεί κοντά και ο Υπολοχαγός που είχε παραλάβει το Λόχο από εμένα του είχα πει το πως να ενεργήσει. Πράγματι ο Λόχος Καταδρομών 10.30 ανακαταλαμβάνει το 1033, τελεία και παύλα.

Εντωμεταξύ έρχεται η 1η εφεδρεία, η 22η Ταξιαρχία με το 507 Τάγμα, μάλιστα ένας Ταγματάρχης που ήταν φίλος μου ήρθε με μια Διλοχία. Ο Ταγματάρχης αυτός ήταν και στον Ιερό Λόχο και ήμασταν μαζί στη Μέση Ανατολή, ο Βασίλης ο Μαγκρούτης, ήρθε και αυτός προς το 1033. «Τι θέλεις Βασίλη;» του λέω. «Με στείλαν εδώ για το 1033». «Τώρα κατελήφθη από το Λόχο Καταδρομών, δε χρειάζεσαι. Πήγαινε πες τους να σε στείλουν αλλού. Το 1033 είναι ο Λόχος Καταδρομών, ο 14ος, Τελεία και Παύλα!».

Εντωμεταξύ μετά την 22η ήρθε η 77η και η 33η. Ήρθανε 3 Ταξιαρχίες. Ήρθανε άρματα, πυροβολικό, ήρθε ο Διοικητής του Σώματος Στρατού, της Στρατιάς. Ήρθε κόσμος και ντουνιάς. Η Μάχη της Φλώρινας είχε λήξει χάρη στο 14ο Λόχο Καταδρομών, του οποίου Διοικητής ήμουν εγώ 4 χρόνια, ο οποίος Λόχος δεν επήγε στη Βουλιαγμένη να ενταχθεί σε Μοίρα.

Άκου τι έγινε τώρα. Απόστρατος εγώ, μου ζητάνε μετά το ‘80 ένα χαρτί κάπου. Πάω στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, κάνω μια αίτηση και μου είπαν μετά από 20-30 μέρες να πάω να πάρω αυτό που ζήτησα. Πάω μετά από 20 μέρες να πάρω την απάντηση, παίρνω την απάντηση και διαβάζω, ότι ο 14ος Λόχος, μεταξύ Διοικητής εγώ από το ‘46 μέχρι το ‘49, ότι για 2 χρόνια είμαι δηλωμένος αγνοούμενος και λέω: «Που πήγα εγώ;». Με είχαν στα χαρτιά αγνοούμενο εμένα για 2 χρόνια. Το ξαναδιαβάζω το χαρτί και λέω στον Ταξίαρχο: «Ρε, έψαξες καλά τα χαρτιά σου;», «Ναι» μου λέει, «Και εγώ είμαι αγνοούμενος; Και πως είμαι παρών;» και μου λέει: «Τα χαρτιά έτσι λένε. Εγώ έγραψα ότι λένε τα χαρτιά».

Κατάλαβα τι είχε γίνει. Όταν το ‘46 γίναν οι Λόχοι, το ‘47 γίναν οι Μοίρες, εστάλη διαταγή και για το Λόχο και για εμένα, αλλά δεν έφτασε ποτέ. Το κρατήσαν απάνω το Σώμα Στρατού και η Μεραρχία επειδή όταν είχαν δυσκολία στέλναν το Λόχο το δικό μου, όπου ήταν κορυφή, στο Μαυροβούνιο, στον Κίσαμο, στον Όλυμπο, στο Γράμμο, ο 14ος Λόχος και γι’ αυτό εγώ δεν πήγα στη Βουλιαγμένη να ενταχθώ σε Μοίρα και έμεινα μόνος και ανεξάρτητος, έμεινα μόνος μου και ανεξάρτητος μέχρι το ‘49. Εν πάση περιπτώσει η Φλώρινα σώθηκε από το 14ο Λόχο Καταδρομών του οποίου Διοικητής ήμουν εγώ 4 χρόνια, από το ‘46 μέχρι το ‘49. Ο Λόχος Καταδρομών είχε 16 νεκρούς και στο Καβούρι τώρα γίνεται το ετήσιο μνημόσυνο που πηγαίνω κάθε χρόνο, διότι το Μνημείο αυτό έγινε εκεί όταν στη Βουλιαγμένη ήταν το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Καταδρομών, αλλά στο Καβούρι ήταν και η 3η Μοίρα Καταδρομών το ‘54 και το ‘55, όπου εγώ ήμουν Διοικητής στην 3η Μοίρα και όλη η Μοίρα δούλευε να γίνει το Μνημείο και πηγαίνω κάθε χρόνο εκεί να τιμήσω τους νεκρούς μου, του 16 νεκρούς μου και τους άλλους 40-50 τραυματίες που είχε ο Λόχος Καταδρομών.

Ερώτηση: Η αξία προστασίας της Φλώρινας ποια ήταν; Μας λέτε ότι ερχόντουσαν οι Κομμουνιστές από επάνω μαζί με τους συνεργάτες τους από τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία.

Απάντηση: Όχι ήταν ήδη μέσα στην Ελλάδα. Ήρθαν από το Πισοδέρι και τις Πρέσπες. Στις Πρέσπες ήταν το αρχηγείο του Ζαχαριάδη. Στις Πρέσπες ήταν το αρχηγείο τους, όχι στη Βουλγαρία ή τη Γιουγκοσλαβία. Ήρθε με 3 Μεραρχίες να πιάσει τη Φλώρινα, αλλά η Φλώρινα έχει Υψώματα Νοτίως και Βορείως. Για να πιάσεις τη Φλώρινα πρέπει να πιάσεις τα Υψώματα. Εις το Νότο ήταν η 21η Μεραρχία ολόκληρη. Κουλκουθουριά, Δερβένι, Παναγίτσα. Μία Ταξιαρχία με 3 Τάγματα είχαμε εκεί. Βορείως από το δρόμο που πάει στο Πισοδέρι ήταν αυτοί οι Λόχοι. Το 1414, η Mικρή Μπελα Βόδα, το 1632, το 1033 που στηρίζουν τη Φλώρινα. Φέραν 3 Μεραρχίες να πάρουν τη Φλώρινα και τη Φλώρινα δεν την πήραν, διότι ο Στρατός επολέμησε και εκράτησε τη Φλώρινα. Ενώ μας πήρανε το 1033, το ξαναπήραμε με το 14ο Λόχο Καταδρομών. Το πήραμε και το κρατήσαμε! Η Φλώρινα Σώθηκε!

Ήρθε μετά ο Σωματάρχης, ήρθε ο Διοικητής Στρατιάς, ήρθε ο Παπάγος, ήρθε ο Βαν Φλιτ ο Αμερικανός Στρατηγός, αλλά η Φλώρινα είχε σωθεί χάρη στο 14ο Λόχο Καταδρομών. Αυτή είναι η ιστορία.

Ερώτηση: Πως ήταν το συναίσθημα Έλληνας να πολεμάει Έλληνα;

Απάντηση: Αυτοί ήταν Εχθρός της Πατρίδος! Εμείς ήμασταν ο νόμιμος Στρατός, ο Ελληνικός Στρατός και αυτοί ήταν ο Παράνομος, Εχθρικός Στρατός και ξέραμε ποιους πολεμάγαμε, διότι πολεμάγαμε από το ‘46. Πρόσεξε, από το ‘46 που άρχισε ο «Τρίτος Γύρος».

Πρώτος Γύρος: Πελοπόννησος-Ρούμελη,

Δεύτερος Γύρος: Το Κίνημα των Αθηνών

Τρίτος Γύρος: 1946-1950

 

 

 

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ