ΣΗΜΕΡΑ, 14 ΙΟΥΝΙΟΥ ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΘΑ ΕΟΡΤΑΣΟΥΝ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΙΟ «ΠΡΟΦΗΤΗ» ΕΛΙΣΣΑΙΟ. ΤΟΝ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΡΩΜΙΟΣ ΧΘΕΣ.

 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΤΙΜΗΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ (13 ΙΟΥΝΙΟΥ 323 Π.Χ.). ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΝΕΝΑΣ.

 

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟ ΙΡΑΝ. Σε ύψιστη ετοιμότητα F-35 και F-15 για επίθεση στο Ιράν. Ο Τζο Μπάιντεν θα επισκεφθεί τον επόμενο μήνα την Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ προετοιμάζοντας την από κοινού επίθεση. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Ο παιδοκτόνος βιβλικός προφήτης Ελισαίος… και η ιερή φαλάκρα του!

Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ’, 2’  

23 καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ· καὶ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ παιδάρια μικρὰ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως καὶ κατέπαιζον αὐτοῦ καὶ εἶπον αὐτῷ· ἀνάβαινε, φαλακρέ, ἀνάβαινε. 24 καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέρρηξαν ἀπ᾿ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας.

 Ορθόδοξοι ρωμιοί για τον προφήτη Ελισσαίο:

«Σε μια περίπτωση, κάποιες αρκούδες χρησιμοποιήθηκαν ως εκτελεστικά όργανα του Θεού ενάντια στα κακοήθη παιδιά που χλεύαζαν τον προφήτη Ελισαιέ».—2Βα 2:24

Ο παιδοκτόνος βιβλικός προφήτης Ελισαίος… και η ιερή φαλάκρα του!

Ο παιδοκτόνος βιβλικός προφήτης Ελισαίος… και η ιερή φαλάκρα του!

Του Μ. Καλόπουλου

 

Στο βιβλίο της πρώτης (Α΄) Γυμνασίου (1997) διαβάζουμε: «Μελετώντας την Παλαιά Διαθήκη δεν μελετούμε την αρχαία ιστορία ενός λαού, αλλά την πνευματική προϊστορία μας.(!) Παρακολουθούμε την ιστορική πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας... αφού ο (βιβλικός) Θεός οδήγησε έναν λαό (τον ισραηλιτικό) και συνεργάσθηκε μαζί του, για να λυτρώσει μέσω αυτού (του λαού Ισραήλ!) την Οικουμένη»! Βιβλίο των θρησκευτικών Α΄ Γυμνασίου: «Η προετοιμασία των ανθρώπων για τον καινούριο κόσμο του θεού» σελ.17. «Η Παλαιά Διαθήκη προηγήθηκε της Καινής και η Καινή ερμηνεύει την Παλαιά, είναι δύο κόρες και δύο αδελφές που υπηρετούν τον έναν Δεσπότη» Ι. Χρυσόστομος PG 50. 796

 «Με τις απαντήσεις που έδωσε η Παλαιά Διαθήκη στα σοβαρά θέματα που απασχόλησαν τους ανθρώπους όλων των εποχών - για το καλό και το κακό, την ζωή και τον θάνατο, την αμαρτία και την σωτηρία, τις σχέσεις με τον θεό και τους ανθρώπους - απάλλαξε τον κόσμο από την δεισιδαιμονία, την ειδωλολατρία και τις προκαταλήψεις. Το πως θα το δούμε στα μαθήματα που ακολουθούν» σελ. 27. 

Αυτά διδάσκονται για την εβραϊκή Βίβλο στα σχολεία τους, χιλιάδες 13χρονα ελληνόπουλα! 

Ας δούμε όμως με ένα και μόνο ανατριχιαστικό παράδειγμα, την αξία που δίνει στη ζωή των μικρών παιδιών η σκοταδοκρατούμενη θεολογία της Βίβλου. Διαβάζουμε λοιπόν... στην τόσο θεόπνευστη Βίβλο: «και ανέβαινε εκείθεν εις Βαιθήλ (ο προφήτης Ελισσαιέ... μεγάλος και τρανός βιβλικός προφήτης) και ενώ αυτός ανέβαινε εν τη οδώ εξήλθον εκ της πόλεως παιδιά μικρά (Ο΄ παιδάρια - μικρά παιδάκια δηλαδή) και ενέπαιζον αυτόν και έλεγον πρός αυτόν. Ανέβαινε φαλακρέ ανέβαινε φαλακρέ, ο δε εστράφη εις τα οπίσω και ιδών αυτά, κατηράσθη αυτά εις το όνομα του Κυρίου (μέσα και ο Κύριος δηλαδή... και η αδιανόητη συνέχεια) Και εξήλθον εκ του δάσους δύο άρκτοι και διεσπάραξαν εξ αυτών τεσσαράκοντα δύο παιδιά» Μασ. Β΄ Βασιλ. Β΄23,24 !!!

 Τώρα πείτε μου, πως πρέπει να σχολιάσουμε... το φαλακρό αυτό δίποδο προφητικό τέρας, που την ιερή τριχόπτωσή του, την πλήρωσαν με τη ζωή τους σαράντα δύο παιδάκια;! Μα είναι δυνατόν..! Μα είναι ποτέ δυνατόν..!

Ας το δούμε όμως επί τροχάδην.

Για να έχουν λοιπόν όλα αυτά τα παιδιά αντικείμενο της κοροϊδίας τους την καταϊδρωμένη φαλάκρα του τρισάθλιου αυτού γέρου, είναι φανερό ότι πρόκειται για μεγαλούτσικα παιδιά. Τί αρκούδες λοιπόν ήταν αυτές που κατάφεραν και έπιασαν 42 παιδιά και τα διεσπάραξαν; Τα αεικίνητα παιδιά αυτής της ηλικίας, κάθισαν στη σειρά να τα "κατασπαράξουν" οι δύο αρκούδες;

Η υπερβολή είναι παραπάνω από έκδηλη! Ολοφάνερα ο παραμυθοπλάστης προφήτης, ή βγάζει τις αρρωστημένες φαντασιώσεις του πάνω σε κάποιο δυσάρεστο γι’ αυτόν και την φαλάκρα του περιστατικό, ή δανείζεται κάποιο τραγικό συμβάν σε απομονωμένη ορεινή περιοχή με θύματα πολλά παιδάκια για να κάνει ονομαστή και διαβόητη την «αποτελεσματική κατάρα» του θεού του, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα να κλείσει μια για πάντα κάθε αυθάδες στόμα, που θα αποτολμούσε να θίξει έστω και αστεϊζόμενος την υπερτροφική γεροντική του αυταρέσκεια. Περιγράφοντας λοιπόν τα ανοητολογήματα αυτά, δηλώνει σαφέστατα ότι  κάθε απόπειρα αστεϊσμών και κάθε πικρόχολο σχόλιο για την ιδρωμένη του φαλάκρα, μπορεί να έχει κατάπικρο αντίτιμο!

Αν πάλι δεχθούμε ως αυθεντικό το περιστατικό, τότε τα πράγματα είναι παρά πολύ χειρότερα. Διότι, τι πρέπει να σκεφτούμε για τον απερίγραπτο αυτόν προφήτη, που μπροστά στα "άγια" μάτια του, οι αρκούδες κατασπάραζαν τα 42 κοκαλωμένα απ’ τον φόβο τους αθώα παιδάκια και αυτός... ο αθεόφοβος, ο... γαϊδουρόψυχος προφήτης... όλη αυτήν την ώρα, (γιατί ακόμα και κάτω από ιδανικές για τις αρκούδες συνθήκες το "ξέσκισμα" τόσων παιδιών παίρνει κάμποση ώρα) δεν συγκινήθηκε (ο αναίσθητος) να παρακαλέσει τον θεό του να περιορίσει το φονικότατο αυτό αντίτιμο της προσβεβλημένης... τριχόπτωσης του!

Είναι αυτός άγιος άνθρωπος του θεού; ή φορέας της εγωιστικότερης και δολοφονικότερης φιλαρέσκειας όλων των εποχών; Τελικά πρέπει να μιλάμε για την πιο ακριβοπληρωμένη φαλάκρα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, αφού, για φαντάσου, με την άμεση σύμπραξη του (βιβλικού) παντοδύναμου "θεού" η ιερότερη φαλάκρα όλων των εποχών στοίχισε 42 παιδικές ζωούλες. Ε...! μήπως όλοι μαζί... κάπου... το παρατραβάμε...!

Ε, όχι! Φτάνει πια. Είναι ασήκωτη στο σύνολό της όλη αυτή η βιβλική αθλιότητα. Δεν πρέπει κάπου να υπάρχει ενα όριο και στην ευπιστία; Έτσι λοιπόν... απ’ αυτό το τόσο "ιερό"  βιβλίο θέλετε να διδάξουμε τα 13χρονα παιδιά μας; Εμπρός λοιπόν, κάντε το... συνεχίστε! Όλοι έχουμε δικαίωμα... στην αθλιότητα, αλλά είναι ντροπή να την εμφυτεύουμε σε μικρά παιδάκια με τόση επισημότητα!

Τελικά όμως, ποτίζοντας αδιάντροπα και αμέριμνα χιλιάδες παιδικές ψυχούλες, αυτά τα μολυσμένα νάματα της Βίβλου, δεν φαίνεται να είμαστε και πολύ καλύτεροι από τον σιχαμένο αυτόν προφήτη!

........................................... 

Ερώτηση προς θεολόγους: αλήθεια με ποιο σκεπτικό επιτρέπεται στον οιοσδήποτε θεό, να δίνει σε ανθρώπους εντολές βρεφοκτονίας; Και όταν εκτελούνται αυτές δεν αποτελούν έγκλημα; *Μπορεί ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης να δίνει εντολή νηπιο-σφαγής;

*«Είπε δε ο Σαμουήλ προς τον Σαούλ... ούτω λέγει Κύριος των δυνάμεων... ύπαγε τώρα και πάταξον (Ο΄ αναθεμάτισον) τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσον παν ό,τι έχει και μη φεισθής (λυπηθείς) αυτούς, αλλά θανάτωσον και άνδρα και γυναίκα και παιδίον και θηλάζον (Ο΄ από νηπίου έως θηλαζόντος!) και βούν και πρόβατον και κάμηλον και όνον»! Α΄ Σαμ.15.3  & Ο΄Α΄ Βασιλειών 15.3

Την παραπάνω ερώτηση έθεσα κατ’ επανάληψη σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε αμέτρητους θεολόγους μεταξύ αυτών: στον θεολόγο Νικόλαο Βασιλειάδη, τον πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό, καθώς και τον πατέρα Ζήση. Ουδέποτε όμως αποτόλμησαν οποιαδήποτε αξιοπρεπή απάντηση!

 Μ. Καλόπουλος

ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΙΣΣΑΙΟ

 

 

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΕΛΙΣΣΑΙΟΣ & ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 

επιπροσθέτως με λύπη σας λέω ότι σας εκλείπει σαφώς και η αλήθεια περί του Θείου Όντως. Διότι το Θειο Ον δεν το βρίσκουμε στην Χίο περιπατώντας στα ακρογιάλια ψάχνοντας για λογικά σφάλματα στην ανθρώπινη αναζήτηση για ανακούφιση...

Πολύ καλά το θειο Ον δεν το βρίσκουμε στις ακρογιαλιές τις Χίου. Στις σελίδες της αγιας Γραφής όμως; Να λοιπόν μια βιβλική ιστορία άξια του βιβλικού θεού, που μου περιγράφεις ως αξιοσέβαστου: «και ανέβαινε εκείθεν εις Βαιθήλ ο προφήτης Ελισσαιέ (μεγάλος και τρανός βιβλικός προφήτης) και ενώ αυτός ανέβαινε εν τη οδώ εξήλθον εκ της πόλεως παιδιά μικρά (Ο΄ παιδάρια - μικρά παιδάκια δηλαδή) και ενέπαιζον αυτόν και έλεγον προς αυτόν. Ανέβαινε φαλακρέ ανέβαινε φαλακρέ, ο δε εστράφη εις τα οπίσω και ιδων αυτά, κατηράσθη αυτά εις το όνομα του Κυρίου (μέσα και ο Κύριος δηλαδή... και η αδιανόητη συνέχεια) Και εξήλθον εκ του δάσους δύο άρκτοι και διεσπάραξαν εξ αυτών τεσσαράκοντα δύο παιδιά» Μασ. Β΄ Βασιλ. Β΄23,24 !!!

Τώρα πείτε μου, εγώ τι να γράψω... για το φαλακρό αυτό δίποδο τέρας που την τριχόπτωσή του την πλήρωσαν με τη ζωή τους σαράντα δύο παιδάκια;! Μα είναι δυνατόν..! Μα είναι ποτέ δυνατόν..!

Τι πρέπει να σκεφτούμε για τον απερίγραπτο αυτόν προφήτη, που μπροστά στα 'άγια' μάτια του, οι αρκούδες κατασπάραζαν τα 42 κοκκαλωμένα απ’ τον φόβο τους αθώα παιδάκια και αυτός... ο αθεόφοβος, ο γαϊδουρόψυχος προφήτης... όλη αυτήν την ώρα, (γιατί ακόμα και κάτω από ιδανικές για τις αρκούδες συνθήκες το ξεκοίλιασμα τόσων παιδιών θα πήρε κάμποση ώρα) δεν συγκινήθηκε (ο βλαμμένος, ο αναίσθητος, ο ψυχασθενής) να παρακαλέσει τον παιδοκτόνο θεό του, να περιορίσει το πικρότατο αυτό αντίτιμο της προσβεβλημένης... φαλάκρας του!

Είναι αυτός άγιος άνθρωπος του θεού; ή φορέας της εγωϊστικότερης και δολοφονικότερης φιλαρέσκειας όλων των εποχών; Τελικά... μιλάμε για την πιο ακριβοπληρωμένη φαλάκρα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία! Μάλιστα με την άνετη, άμεση σύμπραξη του βιβλικού θεού! Η ιερότερη φαλάκρα όλων των εποχών στοίχισε 42 παιδικές ζωούλες. Ε...! μήπως κάπου... το παρατραβάτε...

Πριν ξεκινήσουμε ας σημειωθεί πως εσύ λες πως είναι παιδιά, αυτά που καταράστηκε ο Ελισαίος,  όμως στο εβραϊκό κείμενο υπάρχει η φράση «neurim qetanim» της οποίας καλύτερη μετάφραση είναι «νεανίες». Η ίδια φράση χρησιμοποιείται για τον δεκαεπτάχρονο Ιωσήφ (Γένεσις Κεφ. Λζ΄ 2) και μεταφράζεται στα ελληνικά ως «νέος». Τώρα γιατί εσύ το βλέπεις ως παιδιά αντί για νεανίες είναι ολοφάνερο. Σε αρέσει να κατηγορείς πριν να ψάξεις.

Άσχετα όμως από την ηλικία τους, άξιζαν αυτό που έπαθαν. Η συμμορία αυτή των νεαρών ήρθε από την Βαιθήλ ( Δ΄ Βασιλείων, Κεφ. Β΄ «23 καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ·»), μια πόλη του ειδωλολατρικού βασιλείου του Ισραήλ. Αυτή η πόλη ήταν σπουδαίο κέντρο της παιδοθυσιαστικής και κανιβαλικής λατρείας του Βαάλ (Γένεσις Κεφ. Λε΄ «6 ἦλθε δὲ Ἰακὼβ εἰς Λουζά, ἥ ἐστιν ἐν γῇ Χαναάν, ἥ ἐστι Βαιθήλ,») και (Γ' Βασιλειών 12/ιβ 29). Οι νεαροί κανίβαλοι λάτρεις του Βαάλ -Διονύσου ήθελαν να χλευάσουν τον Κύριο μέσω του Ελισαίου και προφανώς ετοιμάζονταν να επιτεθούν στον προφήτη. Μήπως έπρεπε εκείνος να λυπηθεί τη συμμορία των νεαρών; Αυτοί γιατί δεν λυπόντουσαν τα νήπια που έκαιγαν ζωντανά προς τιμήν του Βαάλ; Και το έχετε δύσκολο καμιά πεντηνταριά αλήτες που έπιναν αίμα και έψηναν παιδάκια να επιτεθούν σ’ έναν άοπλο προφήτη του Γιαχβέ; Τόσο εκείνοι οι αλήτες όσο και οι κριτικοί της Αγίας Γραφής ξεχνούν ότι ο Ελισαίος έκανε μια τεράστια ευεργεσία στην Ιεριχώ. Επιπλέον οι συκοφάντες αποσιωπούν την θεραπεία του σύρου αξιωματούχου Ναιμάν από τον «σιωνιστή» Ελισσαίο (Δ΄ Βασιλειών 5/ε 1-19)...

Εντούτοις κατανοώ την οργή σου, αν και οι εκφράσεις σου είναι ανεπίτρεπτες. Η οργή σου όσο και οι κακές σου εκφράσεις γεννώνται από την παρερμηνεία και την διαστρέβλωση της Γραφής. Δεν θα χρειαστεί να περάσω σε άλλο μακρινό κεφάλαιο προς στιγμή για να σου αποδείξω πως παρερμηνεύεις ορισμένα πράγματα. Θα σου παρουσιάσω το ακριβώς προηγούμενο κεφάλαιο που αναφέρεται στον προφήτη Ηλία και που περιγράφει τα εξής (Δ΄ Βασιλείων, Κεφ Α΄ «9 καὶ ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ, καὶ ἀνέβη πρὸς αὐτόν, καὶ ἰδοὺ Ἠλιοὺ ἐκάθητο ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους. καὶ ἐλάλησεν ὁ πεντηκόνταρχος πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσέ σε, κατάβηθι.10 καὶ ἀπεκρίθη Ἠλιού, καὶ εἶπε πρὸς τὸν πεντηκόνταρχον· καὶ εἰ ἄνθρωπος Θεοῦ ἐγώ, καταβήσεται πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταφάγεταί σε καὶ τοὺς πεντήκοντά σου· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτὸν καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ.»). Εδώ λοιπόν έχουμε την θανάτωση 50 στρατιωτών και ενός πεντηκόνταρχου από τον Θεό δια μέσω του Ηλία. Το αυτό έγινε και με τους 50 +1 επόμενους όπου τον προστάζουν πιο επιτακτικά ακόμη (ό.π, «11…ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, τάδε λέγει ὁ βασιλεύς· ταχέως κατάβηθι.»). Στην τρίτη αποστολή των 50 +1 επιπλέον, πίστεψαν οι απεσταλμένοι του βασιλιά πως ο Ηλίας όντως είχε δύναμη Θεού αλλιώς δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πως ο Ηλίας τα έβαλε με 100 + 2 στρατιώτες και τους θανάτωσε (ό.π, «13 …καὶ ἦλθεν ὁ πεντηκόνταρχος ὁ τρίτος καὶ ἔκαμψεν ἐπὶ τὰ γόνατα αὐτοῦ κατέναντι Ἠλιοὺ καὶ ἐδεήθη αὐτοῦ… 15 καὶ ἐλάλησεν ἄγγελος Κυρίου πρὸς Ἠλιοὺ καὶ εἶπε· κατάβηθι μετ΄ αὐτοῦ, μὴ φοβηθῇς ἀπὸ προσώπου αὐτῶν·.»). Σε όλη αυτή την ενότητα έχουμε ένα παράδειγμα στρατιωτικής βίας των Ιουδαίων, δηλαδή ενός βασιλιά, ενάντια σε ένα προφήτη του Θεού δηλαδή με άλλα λόγια 51 + 51 = 102 στρατιώτες στάλθηκαν από τον βασιλιά για να αιχμαλωτίσουν τον Ηλία και να τον φέρουν έμπροσθεν του βασιλέως δια της βίας. Η κρυφή στο κείμενο βία, που θα εξασκούνταν στο Ηλία από τους στρατιώτες, διαφαίνεται στο χωρίο (ό.π, «15… κατάβηθι μετ΄ αὐτοῦ, μὴ φοβηθῇς ἀπὸ προσώπου αὐτῶν») όπου ο άγγελος συνιστά στον προφήτη Ηλία να μην φοβάται πλέον.

Όταν λοιπόν ο Θεός ο ίδιος θανατώνει, δηλαδή αφαιρεί το δώρο της ζωής, που στην Ορθόδοξη Θεολογία ο ίδιος χάρισε στους ανθρώπους, έχουμε συγκεκριμένη αναφορά περί αυτού του γεγονότος, δηλαδή της θεϊκής υπερφυσικής επέμβασης: (ό.π, «10... καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτὸν καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ»). Μπορεί κάποιος να πει: γιατί ο Θεός αφαίρεσε την ζωή από τους στρατιώτες; Και ερωτώ: είναι ποτέ λογικό οι στρατιώτες άνθρωποι του βασιλιά να σκοτώσουν ή να κάνουν ότι θέλουν τον απεσταλμένο του Θεού; Ποιος είναι πιο δυνατός και πιο ισχυρός; ο Θεός με τον προφήτη ή ο βασιλιάς με τους στρατιώτες; Τι περιμένεις; Ο Θεός να αφήσει να Του σκοτώσουν τον προφήτη ή να τον κάνουν ότι εκείνοι θέλουν και μετά να αναζητεί αντικαταστάτη; πώς θα αποδείξει ο Θεός ότι ο Ηλίας είναι όντως απεσταλμένος Του εκείνα τα χρόνια του κοφτερού χαλκού; είναι δυνατόν τα σχέδια του βασιλιά να εναντιώνονται σε κείνα του Θεού και ο Θεός να υφίσταται ήττα και να μην ολοκληρώνει δια μέσω του χρόνου το κοσμοσωτήριο έργο Του; δεν είναι παράλογο να βάζουμε τον Θεό κάτω από τους ανθρώπους; που είναι η λογική της θετικής σου επιστήμης; Και αν ο Θεός ως πλάστης αφαιρεί ζωές, αυτός πάλι δεν μπορεί να τις ξαναδώσει; ή θεωρούμε τον Θεό αδύναμο; θα ήταν λογικό; Ας σημειωθεί εδώ πως όλοι σχεδόν οι προφήτες του Θεού στην Π.Δ.. διώκονται από τους Ιουδαίους. Πριν συνεχίσω ας επαναλάβω πως στην περίπτωση με τον Ηλία έχουμε συγκεκριμένη αναφορά πως ο Θεός ο ίδιος με υπερφυσικό τρόπο πήρε την ζωή των στρατιωτών.

 Στην περίπτωση όμως που αναφέρεις, με τον προφήτη και την αρκούδα δεν έχουμε καμία επέμβαση του Θεού ή του Ελισαίο ως θανάτωση των νεαρών αλλά αποχή Θεού (Ων και Μη Ων) .  Λέει στο κείμενο : (Δ΄ Βασιλείων, Κεφ Β΄ «24 καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέρρηξαν ἀπ’ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας.»). Το εδάφιο αυτό σαφώς δεν αναφέρει πως ο Θεός πήρε την ζωή των νεαρών, μα μήτε και ο προφήτης διέταξε την θανάτωση των νεαρών αυτών δια μέσω του Θεού ή κάποιας αρκούδας. Η κατάρα του προφήτη ισοδυναμούσε απλώς με την αφαίρεση της προστασίας του Θεού επί κάποιου προσώπου. Η κατάρα, δηλαδή η αφαίρεση της θεϊκής προστασίας, έγινε προς πρόσωπα, έστω και νεαρά, που μόνα τους αρνήθηκαν αυτήν την προστασία του ίδιου του Θεού, όταν χλεύασαν τον προφήτη του Θεού ενώ ήσαν ανθρωποθυσιαστές και κανίβαλοι. Μόνοι τους οι νεανίες πρώτα πήραν την κατάρα (αποχή από προστασία) και δεν τους την έδωσε πρώτα ο προφήτης. Ο προφήτης δεν είπε «να σας φάνε οι αρκούδες… ή σας καταριέμαι να πεθάνετε κ.λ.π.». Μόνοι τους τους αυτοί με την ελεύθερη βούλησή τους, πριν τον προφήτη απέβαλλαν τον Αληθινό Θεό ως προστασία και δέχθηκαν τις δαιμονικές επιρροές, όταν κορόιδεψαν ένα τόσο σημαντικό απεσταλμένου του ίδιου του Θεού ενώ ήσαν ανθρωποθυσιαστές και κανίβαλοι  (Ησαΐας, Κεφ. Λε’ «9 Λέων δέν θέλει εἶσθαι ἐκεῖ καί θηρίον ἀρπακτικόν δέν θέλει ἀναβῆ ἐκεῖ· δέν θέλει εὑρεθῆ ἐκεῖ· ἀλλά οἱ λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεἰ ἐκεῖ. 10 Καί οἱ λελυτρωμένοι τοῦ Κυρίου θέλουσιν ἐπιστρέψει και ἐλθεὶ ἐν ἀλαλαγμῷ εἰς τήν Σιών·»).

Ας κάνω και ένα παράδειγμα. Όταν μια υπερδύναμη π.χ. η Αθηναϊκή συμμαχία στέλνει τους απεσταλμένους προς μια πόλη και η ίδια αυτή η πόλη είτε χλευάζει, είτε αγνοεί αυτούς τους απεσταλμένους, να είσαι σίγουρος πως δεν θα φταίει μετά η Αθηναϊκή συμμαχία, εάν εκείνη η πόλη δεχθεί επίθεση βαρβάρων και η Αθηναϊκή συμμαχία δεν την βοηθήσει, αφού μάλιστα της είχε επισημάνει επιπλέον πως δεν θα την έχει αυτή την προστασία. Στο παράδειγμα της Βίβλου, ήταν καθαρά μια επιλογή των νέων να αφεθούν στην τύχη του βίου (άλλωστε σε πληροφορώ δεν ήσαν οι μόνοι νεαροί που τα έφαγαν αρκούδες… άλλα ζώα έτρωγαν ανθρώπους καθημερινά, στην δε Αθήνα οι άνδρες τα εκθέτανε χωρίς καμιά σοβαρή αιτία), όσο και αν μας φαίνεται παράξενο με τα σημερινά ανθρώπινα μέτρα. Στην περίπτωση του προφήτη, ο βάρβαρος που επιτίθεται είναι οι δαίμονες με τις αρκούδες (η φύση των αρχαίων Ελλήνων που εσύ την βαπτίζεις «θεϊκή» δηλαδή, και όχι ο Θεός μας). Και σαφώς είναι οι δαίμονες διότι ο Θεός αν ήταν να πάρει τις ζωές των νεαρών θα τις έπαιρνε όλες, όμως στο εδάφιοο αυτό αναφέρει καθαρά και ξάστερα πως (ό.π, «24.. καὶ ἀνέρρηξαν ἀπ’ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας.») και όχι όλα, όπως έπραξε ο Θεός στην περίπτωση των στρατιωτών.

Ακόμη και αν δεν πιστεύεις στους δαίμονες, να είσαι δίκαιος και να κατηγορήσεις τις αρκούδες για τον χαμό των νεαρών και όχι τον Θεό. Ακόμη και συ Καλόπουλε όταν πολεμάς τον Θεό και τους αντιπροσώπους του επί της γης δηλαδή τους ιερείς, δεν μπορείς την ίδια στιγμή να ζητάς προστασία από τον Θεό και να Τον κρίνεις ως άδικο ή μη φιλεύσπλαχνο επειδή δεν σε προστατεύει και δεν σε λυπάται. Να κρίνεις ως μη φιλεύσπλαχνο τον ίδιο σου τον εαυτό, που δεν σε λυπάται και τα βάζει με τον Θεό, την πηγή της ζωής. Όταν λοιπόν εσύ τα βάζεις με τον Θεό και τους ιερείς του καθημερινά και κάποια στιγμή αφοριστείς (αποβληθείς επίσημα από το Εκκλησιαστικό σώμα) και κατόπιν τούτου σου συμβεί κάτι κακό, δεν θα πρέπει ποτέ να κακολογήσεις τον Θεό ή τους ιερείς για ότι σου συμβεί. Τον εαυτό σου τον ίδιο πρέπει να ψέξεις που απέβαλλε την προστασία του Θεού! (Έξοδος, Κεφ Κγ΄ «25 καὶ λατρεύσεις Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου, καὶ εὐλογήσω τὸν ἄρτον σου καὶ τὸν οἶνόν σου καὶ τὸ ὕδωρ σου, καὶ ἀποστρέψω μαλακίαν ἀφ΄ ὑμῶν.») Όπως βλέπεις στο τελευταίο χωρίο η νόσος είναι αποτέλεσμα του αμαρτήματος, έλλειψη αφθαρσίας, αποβολή από τον Παράδεισο. Κάθε φορά που αποβάλλεις τον Θεό ελεύθερα δεν μπορείς να Τον κατηγορείς ότι δεν σε προστατεύει.

Θα κάνω ακόμη ένα άλλο παράδειγμα, για να καταλάβεις πως δεν φταίει ο Θεός για τον θάνατο των νεαρών. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ προφητεύει την διασπορά των Ιουδαίων, μετά την σταύρωση του Χριστού και την καταστροφή που θα υποστούν από τους Ρωμαίους στα Ιεροσόλυμα τον Α΄ αιώνα μ.Χ. (Ιεζεκιήλ, Κεφ Λς΄). «17 υἱὲ ἀνθρώπου, οἶκος Ἰσραὴλ κατῴκησεν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῶν καὶ ἐμίαναν αὐτὴν ἐν τῇ ὁδῷ αὐτῶν καὶ ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν καὶ ἐν ταῖς ἀκαθαρσίαις αὐτῶν· κατὰ τὴν ἀκαθαρσίαν τῆς ἀποκαθημένης ἐγενήθη ἡ ὁδὸς αὐτῶν πρὸ προσώπου μου. 18 καὶ ἐξέχεα τὸν θυμόν μου ἐπ' αὐτοὺς 19 καὶ διέσπειρα αὐτοὺς εἰς τὰ ἔθνη καὶ ἐλίκμησα αὐτοὺς εἰς τὰς χώρας· κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτῶν καὶ κατὰ τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν ἔκρινα αὐτούς.») Αυτό δεν σημαίνει πως ο Θεός άρπαξε τους Ιουδαίους από το χέρι, ή ως όργανά της θεϊκής τιμωρίας είχε τώρα τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους, ώστε να τους διασπείρει δια της βίας σε όλα τα έθνη. Αυτό το εδάφιο σημαίνει, ότι ένεκα των ανομιών των Ιουδαίων έπαψε η προστασία του Θεού επί αυτών και έγιναν έρμαια της τύχης τους και των δαιμόνων. Ο Θεός ως άχρονος και εκτός σύμπαντος είδε εύκολα τι θα πάθαινε αυτός ο λαός άπαξ και σταματούσε να τον προστατεύει. Και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούν να χρεωθούν τα όποια εγκλήματα των Ρωμαίων επί των νεαρών ή των εφήβων Ιουδαίων στον Θεό. Μα όχι μόνο επειδή ο Θεός δεν φταίει σε κάτι αλλά ακόμη και αν ο Θεός αποφάσιζε να το πράξει για τιμωρία των Ιουδαίων, ως απόφασή Του, δεν μπορεί να Του χρεωθεί κάτι ως έγκλημα ζωής, διότι ο Θεός και πηγή ζωής εφήμερης είναι αλλά και αιώνιας. Ακόμη και αν θανατώσει κάποιους (αφαιρέσει το αγαθό της κατά σώματος ζωής που ο ίδιος χάρισε ως πλάστης) για παραδειγματισμό των άλλων, δεν μπορεί να Του απαγγελθεί κατηγορία διότι Αυτός δημιούργησε την ζωή και επιπρόσθετα ο ίδιος μπορεί να την χαρίσει ξανά και μάλιστα αυτή την φορά αιώνια στην καινή γη των δικαίων του Ιησού χριστού. Ακόμη και σε κείνους τους νεαρούς που τα έφαγαν οι αρκούδες της φύσης. Εσύ Καλόπουλε αν δεν συμμετάσχεις στην αιώνια ζωή δεν θα σου φταίει ο Θεός αλλά η δική σου συμπεριφορά εφόσον εσύ ο ίδιος Πρώτος απέβαλλες Εκείνον και ποτέ σου από ότι κατάλαβα δεν Του ζήτησες πειστήρια θειότητας.

Όσο αφορά τον προφήτη που εσύ επιθυμείς να σταματήσει τις αρκούδες ώστε να μην φάνε τα παιδιά, θα επανέλθω στο παράδειγμα που σου είχα αναφέρει για την Αγία Μαρκέλλα και απόφυγες να απαντήσεις. Επιθύμησες στο κείμενό σου την Αγία Μαρκέλλα να επεμβαίνει στις σφαγές ή στις μάχες στην Χίο και να σώζει τους Έλληνες επειδή είναι Έλληνες ή επειδή το ζητάς εσύ ως πειστήριο αγιοσύνης ή ελέω Θεού επέμβασης. Τότε σε είχα ρωτήσει και δεν απάντησες: :Αν εσύ ζούσες τότε στην Χίο, πιστεύεις πως όφειλε ο Θεός και η Αγία Μαρκέλλα να σε προστατέψουν ενάντια στον σωματικό θάνατο; Για ποιο λόγο; Επειδή τους βλαστημάς, κάθε μέρα που περνάει, με τα έργα σου; Εσύ ο ίδιος πρώτος αποβάλλεις την προστασία που μπορούν να σου παρέχουν, για αυτό θεωρώ τα λόγια σου παράλογα, όταν τους κατηγορείς ως μη φιλεύσπλαχνους. Εσύ πόση φιλευσπλαχνία έχεις προς αυτούς και συγκεκριμένα, πόση φιλευσπλαχνία έδειξες προς το δράμα της Αγίας Μαρκέλλας; Εσύ το κορόιδεψες, το χλεύασες και το περιγέλασες και ποτέ σου δεν έψαξες σε βάθος να δεις αν όντως ένα κορίτσι εκείνης της εποχής έζησε ένα από τα πιο τραγικά σεξουαλικά δράματα της ανθρώπινης ιστορίας. Έπραξες ακριβώς ότι έπραξαν και εκείνοι οι νεαροί ανθρωποθυσιαστές βρεφών, που ας σημειωθεί, ακόμη και όταν σύμφωνα με την Γραφή, τους επιτέθηκαν οι αρκούδες, δεν ζήτησαν βοήθεια, μήτε από τον Θεό μήτε και από τον προφήτη (Πράξεις, Κεφ Β΄ «19 καὶ δώσω τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ σημεῖα ἐπὶ τῆς γῆς κάτω, αἷμα καὶ πῦρ καὶ ἀτμίδα καπνοῦ· 20 ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ. 21 καὶ ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται.»), ώστε να τους βοηθήσουν ενάντια στην «θεϊκή» κατ’ εσέ και κατά τους παγανιστές φύση. Όμως όλοι γνωρίζουμε πως τα θαύματα χρειάζονται και προσευχή! ή επιθυμείς τον Θεό και τους αγίους να επεμβαίνουν αυτόματα (από μηχανής θεούς) σε κάθε τι στραβό που κάνουν οι άνθρωποι και η «θεϊκή» φύση (ηφαίστεια, σεισμοί, καταποντισμοί , ανεμοστρόβιλοι) ενάντια στις θνητές και πρόσκαιρες ζωές μας; Καλό θα είναι λοιπόν εσύ να μάθεις πότε θα επέλθει η συνολική του σύμπαντος ειρήνη με την δεύτερη Παρουσία του Χριστού (Αποκάλυψη Ιωάννου, Κεφ. Κβ΄ «17 Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη λέγουσιν· Ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· Ἔρχου. καὶ ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καὶ ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν»). Θα πρέπει και συ να το ζητήσεις και άλλοι ακόμη. Μην αργοπορείς!

Τελευταίο παράλογο που θα σου παραχωρήσω σε αυτή την ενότητα είναι το εξής: ενώ αποθέτεις τις προφητείες των ανθρώπων του Θεού σε βότανα (δηλαδή αρνείσαι τον Θεό), αρνείσαι τα θαύματα και δηλαδή το καλό που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους (δηλαδή πάλι αρνείσαι τον Θεό), εντούτοις στην περίπτωση με τις αρκούδες ακόμη και αν όπως είδαμε δεν αφαίρεσε σε κανέναν την ζωή ο ίδιος Θεός, εσύ πρόθυμα πιστεύεις την κατάρα του προφήτη και χρεώνεις το έγκλημα στον προφήτη του Θεού και στον ίδιο τον Θεό! Δηλαδή ότι ο Θεός με τον προφήτη έστειλαν τις αρκούδες. Τελικά δηλαδή κατ’ εσένα πότε υπάρχει ο Θεός; Όταν συμβαίνουνε μόνο «στραβά» πράγματα και ποτέ όταν συμβαίνουν εκείνα τα αγαθά; Δηλαδή ο Θεός υπάρχει όποτε σε συμφέρει; Γι’ αυτό σου είχα πει και στο παλιό γράμμα πως δεν μπορεί ναι είσαι λογικός άνθρωπος. Φαντάζεις έτσι για τους αφελείς μονάχα. Για μένα είσαι εξόχως παράλογος στα γραπτά σου.

 

Ο Ακταίων ήταν γυιός αρχοντικής οικογένειας και του άρεσε το κυνήγι. Χαιρόταν σκοτώνοντας όσο το δυνατό περισσότερα ζώα, κάτι που προκάλεσε την οργή της Αρτέμιδος. Τρομαγμένος έβγαλε φωνή δίνοντας άθελά του σύνθημα στα κυνηγετικά σκυλιά του να του ορμήξουν. Ο Ακτείων, σύμβολο του αχαλίνωτου ανθρώπου, που δεν σέβεται την φύση και το ζωϊκό βασίλειο, στο τέλος καταστρέφεται και ο ίδιος. Και δυστηχώς στην σύγχρονη εποχή δεν σπανίζουν οι Ακταιόνες. (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Η οικολογία στην αρχαία Ελλάδα και η Βίβλος, Μάριος Δημόπουλος, σελίδα 19»)

Αυτή λοιπόν είναι η δικαιοσύνη των Καλόπουλων και παγανιστών! Όταν ο άνθρωπος κυνηγά αχαλίνωτα, είναι δίκαιο να τιμωρείται από την Άρτεμη, την φύση δηλαδή κατ’ εσέ. Όταν ο άνθρωπος (νεανίες νηπιοθυσιαστές) χλευάζουν τον προφήτη, δηλαδή τον επί της γης φέρων τον λόγο του Θεού, και εκείνος δεν κάνει τίποτα παρά να αφαιρέσει την προστασία του Θεού από επάνω τους, και κατόπιν η θεά Άρτεμης (φύση ή δαίμονας) ελεύθερη με τις αρκούδες της τα κατασπαράσσει, φταίει ο Θεός Γιαχβέ! Εύγε! Αυτή είναι λογική διπλαρωμένη από δικαιοσύνη! Μπράβο! Για όλα φταίει ο Γιαχβέ!

 

Ε, όχι! Φτάνει πια. Είναι ασήκωτη στο σύνολό της όλη αυτή η βιβλική αθλιότητα. Δεν πρέπει κάπου να υπάρχει ένα όριο και στην ευπιστία; Έτσι λοιπόν... απ’ αυτό το τόσο 'ιερό' βιβλίο θέλετε να διδάξουμε τα 10-χρονα παιδιά μας; Προσωπικά μπορείτε να υπερασπίζεστε το δικαίωμά σας να κυλιέστε σ’ αυτές τις αθλιότητες, αλλά είναι ντροπή να τις προσφέρετε σε μικρά παιδάκια με τόση επισημότητα!

Όπως βλέπεις δεν υπάρχει βιβλική αθλιότητα αλλά άθλια είναι η δική σου ερμηνεία του κειμένου.  

Επίσης αγαπητέ Καλόπουλε, ο Θεός μας έστειλε το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση ανθρώπου του οποίου μπορούμε άφοβα να μάθουμε στα μικρά μας παιδάκια. Τον Ιησού Χριστό τον Ναζωραίο. Τα παιδιά μας, σε Αυτόν τον Θεάνθρωπο, τόσο κατά την φύση όσο και κατά την ουσία, μπορούν να βρουν την καλύτερη οδό της συμπεριφοράς, της αλήθειας, της μετριοφροσύνης, της άνωθεν σοφίας, του θεϊκού χαρίσματος, της ίασης ψυχικής και σωματικής, της αγάπης, της συναδελφοσύνης, της εγκαρδιότητας, της αλληλεγγύης, του μέτρου, της θέωσης και τέλος της αιώνιας ζωής. Η Βίβλος χρειάζεται ελαφρώς περισσότερη κατανόηση και βούληση προς κατανόηση, άνευ της οποίας δεν δύναται κάποιος να την εννοήσει στα βαθιά νοήματα, παρά όπως εσύ, να την παρερμηνεύσει.

Στα 10χρονα παιδιά δεν γίνεται να τους τα μαθαίνουμε όλα. Αλίμονο αν στα παιδιά μαθαίναμε βαθιά αναλυμένη πολιτική, οικονομία, στρατηγική κ.λ.π.. δεν θα ήταν παιδαγωγικά χρήσιμο αλλά είναι και αδύνατο. Επειδή ακόμη συγκινήθηκες τόσο με την Βίβλο (αθλιότητες), την οποία θεωρείς ότι δεν πρέπει να διδάσκεται στα παιδιά, έχω να σε ρωτήσω τούτο: θεωρείς την Ελληνική μυθολογία λιγότερο «άθλια» από την Βίβλο ή από τα Ευαγγέλια; Εγώ θα σου πω την δική μου άποψη. Η μυθολογία παρά τις περισσότερες λογικές αφέλειες και τις περισσότερες και σίγουρες «αθλιότητες» ήταν το αγαπημένο μου μάθημα στο δημοτικό και μου άρεσε περισσότερο από την Βίβλο. Ήταν λογικό επόμενο, διότι ήμουν παιδί και μου άρεσαν τα παραμύθια. Στα Ευαγγέλια έβρισκα από τότε τον Θεό παρότι παιδί και σίγουρα δεν έβλεπα τίποτα το θεϊκό στην μυθολογία. Όταν μεγάλωσα έψαξα για την αλήθεια. Παραμύθια χόρτασα, φτάνει πια, παρόλο που δεν τα υποτιμώ ως παιδαγωγικά όργανα. Είχε έρθει η στιγμή της εξέτασης των Ευαγγελίων και σιγά - σιγά της Βίβλου με πνεύμα απόρριψης. Όμως η Αλήθεια επικράτησε. Επανερχόμενος στις «αθλιότητες», και η δίκη σου η γενιά και η δική μου και εκείνη των παιδιών μας, διδάχτηκαν αρχαία ελληνική μυθολογία και τον Όμηρο και σε πληροφορώ πως κανένα δεν έπαθε τίποτα, ούτε αντιμετώπισε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, πόσο μάλλον με τα Ευαγγέλια ή την Βίβλο. Ακόμη και αν δεν δέχεσαι πως έχω δίκιο θα σου παραθέσω αυτά που λέει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του, για την αρχαία θρησκεία με την οποία συντάσσεσαι και θεωρείς την Βίβλο «αθλιότητα» «378d τὰ παιδία εὐθὺς καὶ γέρουσι καὶ γραυσί, καὶ πρεσβυτέροις γιγνομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ἥρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ ὑέος καὶ Ἡφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ τυπτομένῃ ἀμυνεῖν, καὶ θεομαχίας ὅσας Ὅμηρος πεποίηκεν οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν, οὔτ’ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε νευ ὑπονοιῶν. ὁ γὰρ νέος οὐχ οἷός τε κρίνειν ὅτι τε ὑπόνοια καὶ ὃ μή, ἀλλ’ ᾃ ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις δυσέκνιπτά.» [Μτφρ: «Αλλά οι δεσμοί της Ήρας από τον γιο της και το ρίξιμο του Ηφαίστου από τον πατέρα (του) επειδή επρόκειτο να αμυνθεί την μητέρα του, που ξυλοκοπιόταν, και όσες θεομαχίες κατασκεύασε ο Όμηρος δεν πρέπει να είναι παραδεκτά εις την πόλη, ούτε αν γράφτηκαν αλληγορικά είτε όχι. Επειδή ο νέος δεν είναι τέτοιος ώστε να κρίνει ότι αυτό είναι αλληγορικό και το άλλο δεν είναι, αλλά, όντας τέτοιας ηλικίας (ικανότητας), αυτά που θα λάβει σαν άποψη είναι δύσκολο να τα διαγράψει (αποβάλλει).].

Βλέπεις ο καθείς στην εποχή που έζησε θεώρησε διαφορετικά πράγματα ως αθλιότητες. Όταν λοιπόν εσύ και οι Εθνικοί με τους οποίους κάνεις παρέα, ένεκα της τυφλής σας αγάπης προς την αρχαία Ελλάδα, επιθυμείτε να αποβάλλετε τα Ευαγγέλια και την Βίβλο από τα σχολεία, δεχόμενοι ευχαρίστως τον Όμηρο και την Ελληνική μυθολογία ως διδαχή για τα παιδιά της Ελλάδας, γινόσαστε εξόχως άδικοι σε σχέση με τις απόψεις του αρχαίου Έλληνα Πλάτωνα. Γι’ αυτό και ‘γω σου λέω δίκαια: ή και τα δύο στα σχολεία και ο νέος να διαλέγει την αλήθεια ή κανένα! Αν πολεμάτε την Βίβλο και τα Ευαγγέλια ως «αθλιότητες» τότε ακόμη περισσότερο συντασσόμενοι με τον αρχαίο Έλληνα Πλάτωνα, πολεμήστε και την μυθολογία και τον Όμηρο ως «αθλιότητα». Σε κάθε άλλη περίπτωση καλό θα είναι να πάψετε να μιλάτε με στόματα ψεύδους και αδικίας.

 

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ὑποφήτην ἀληθῆ τοῦ Σωτῆρος, καὶ τῶν ἐν νόμῳ παιδευτὴν καὶ φωστῆρα, τοὶς πόρρω σὲ ἐδήλωσεν ὁ τόκος σου σοφὲ σὺ γὰρ κληρωσάμενος, τοῦ Θεσβίτου τὴν χάριν, θαύμασι διέπρεψας, καὶ δυνάμεσι πλείσταις. Καὶ νῦν ἀπαύστως φύλαττε ἠμᾶς, ὢ Ἐλισαῖε, Προφῆτα θεσπέσιε.

Κοντάκιον

Ἦχος β’ . Τὰ ἄνω ζητῶν.
Προφήτης Θεοῦ, ἐδείχθεις διπλασίονα, τὴν χάριν λαβών, τὴν ὄντως ἐπαξίαν σοι, Ἐλισσαῖε μακάριε. Ἠλιοῦ γὰρ γέγονας σύσκηνος, σὺν αὐτῷ Χριστῷ τῷ Θεῷ, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

 

 

Ελισαίος

Από τη Βικιπαίδεια, Ο Ελισαίος, επίσης Ελισσαίος ή Ελισαιέ, Εβρ. אֱלִישָׁע‎ [El'isha] που σημαίνει «ο Θεός [είναι] Σωτηρία», ήταν Βιβλικό πρόσωπο και ένας από τους εξέχοντες προφήτες του Ισραήλ. Έζησε κατά τον 9ο και 10ο αιώνα π.Χ.

Εκλέχθηκε από τον προφήτη Ηλία ως διάδοχος του. Ως εγγύηση της προστασίας του, δείγμα αυθεντικής διαδοχής και θείας αυθεντίας, άφησε στον Ελισσαίο τη μηλωτή του (ένδυμα από δέρμα προβάτου).

Ο Ελισσαίος υπήρξε πρόσωπο ευεργετικό για τον Ισραήλ, διότι έκτος των αγαθοεργιών που πραγματοποίησε ως θρησκευτική προσωπικότητα, πρόσφερε πολλές άλλες υπηρεσίες στην πατρίδα του, με ενεργή ανάμιξη στα ζητήματα της πολιτείας ως ηγετικός παράγοντας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι υπήρξε φλογερός υπερασπιστής της θρησκευτικής καθαρότητας.

Είναι άξιο προσοχής πάντως, ότι η ιστορία του Ελισσαίου παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με εκείνη του διδασκάλου του, Ηλία. Τα θαύματα μάλιστα του πρώτου είναι μεγαλύτερα και πλέον εντυπωσιακά εκείνων του δευτέρου. Εκφράσθηκε μάλιστα η άποψη ότι ο Ελισσαίος ίσως αποτελούσε φιλολογικό κατοπτρισμό της μορφής του Ηλία, θεωρία όμως που δεν εξηγεί τις διαφορές στην πορεία των δύο προφητών.

Ο προφήτης Ελισσαίος στην Παλαιά Διαθήκη[

Στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, Γ' Βασιλειών/Α' Βασιλέων και ιδιαίτερα στο Δ' Βασιλειών/Β' Βασιλέων, υπάρχουν αρκετές αναφορές στον προφήτη Ελισσαίο:

·         2:1-18: Ανάληψη του Ηλία με πύρινη άμαξα - Ο Ελισαίος λαμβάνοντας το μανδύα του Ηλία δέχεται το πνεύμα του - Έναρξη της προφητικής δράσης του Ελισαίου.

·         2:19-25: Ο Ελισαίος καθαρίζει τα ύδατα της Ιεριχούς - Οι νέοι που κοροϊδεύουν τον Ελισαίο κατασπαράσσονται από δυο αρκούδες.

·         3:1-27: Εκστρατεία των βασιλέων Ισραήλ, Ιούδα και Εδώμ εναντίον του βασιλιά της Μοοάβ Μωσά - Θαυματουργική βοήθεια του Ελισαίου και νίκη των συνασπισμένων δυνάμεων.

·         4-6:23: Τα θαύματα του Ελισαίου.

·          

o   Ο πολλαπλασιασμός του λαδιού της χήρας (4:1-7)

o   Η ανάσταση του νεκρού παιδιού της Σωμανίτιδας (4:8-37)

o   Η δηλητηριασμένη τροφή (4:38-41)

o   Ο πολλαπλασιασμός των άρτων (4:42-44)

o   Θεραπεία του λεπρού Νεεμάν (5:1-27)

o   Ο πέλεκυς επιπλέει στον Ιορδάνη ποταμό (6:1-7)

o   Η σύλληψη του αραμαϊκού αποσπάσματος (6:8-23)

·        6:24-7:20: Λιμός στη Σαμάρεια, που πολιορκείται από το Βεναδάδ - Ο Ελισσαίος προαναγγέλλει τη λήξη της πολιορκίας - Αιφνίδια φυγή των αραμαϊκών στρατευμάτων.

Ο προφήτης Ελισσαίος στην Καινή Διαθήκη

Στο Λουκ. 4:27 συναντάμε τη μοναδική αναφορά στον προφήτη Ελισσαίο μέσα στα βιβλία της Καινής Διαθήκης:

"καί πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισαίου τού προφήτου εν τώ Ισραήλ, καί ουδείς αυτών εκαθαρίσθη ει μή Νεεμάν ο Σύρος".

Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά, η φράση αυτή ειπώθηκε από τον ίδιο τον Ιησού μέσα στην εβραϊκή συναγωγή "εν τη ημέρα των Σαββάτων". Όπως συνηθιζόταν, οι παρευρισκόμενοι μετά την προσευχή κάθισαν. Ο Ιησούς κάποια στιγμή "ανέστη αναγνώναι", δηλ. σηκώθηκε σε ένδειξη της επιθυμίας του να διαβάσει κάποιο κομμάτι από την Αγία Γραφή και μετά να μιλήσει. Τότε "επεδόθη αυτώ βιβλίον του προφήτου Ησαΐου" από το οποίο ο Ιησούς διάβασε και το παράδειγμα του προφήτη Ελισαίου ο οποίος καθάρισε από τη λέπρα έναν Σύριο λεπρό. Σύμφωνα με τον Θεοφύλακτο "τον ξένον λεπρόν εκαθάρισε, πίστιν εις αυτόν ενδειξάμενον. Οι γαρ συνήθεις και συμπατριώται αυτού ουκ επίστευον αυτώ, και δια τούτο ουκ εκαθαρίσθησαν". Έγινε όμως αντιληπτό στη συναγωγή πως θιγόταν η ισχύς της πίστης τους με την αναφορά ότι επί Ελισαίου κανείς Ισραηλίτης λεπρός δε θεραπεύτηκε, σε αντίθεση με τον ειδωλολάτρη Νεεμάν, και έτσι οι παρευρισκόμενοι "επλήσθησαν...θυμού", "και αναστάντες εξέβαλον αυτόν έξω τής πόλεως καί ήγαγον αυτόν έως οφρύος τού όρους".

Ο προφήτης Ελισσαίος στην Ορθόδοξη εκκλησία

Η μνήμη του προφήτη τιμάται στις 14 Ιουνίου. Όπως σημειώνει ο άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, το έτος 415 μ.Χ. το λείψανο του προφήτη Ελισσαίου μεταφέρθηκε στην Αλεξάνδρεια και κατατέθηκε στη μονή Παύλου του λεπρού. Ο ίδιος θεωρεί ορθή την επιλογή αυτή "διότι λεπρόν ιάτρευσε τον Νεεμάν, λεπρόν εποίησε τον Γιεζήν". Προσθέτει δε ότι από την Αλεξάνδρεια μεταφέρθηκαν πάλι τα λείψανα του προφήτη στην Κωνσταντινούπολη, στον ναό των αγίων Αποστόλων και "η κατάθεσις δε αύτη εορτάζεται κατά την εικοστήν του Ιουνίου".

Υπομνήματα

Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς και Πατέρες της Εκκλησίας υπομνημάτησαν το βιβλίο Δ' Βασιλειών, όπως ο Θεοδώρητος Κύρου, o Κύριλλος Αλεξανδρείας, o Προκόπιος Γαζαίος και o Ωριγένης.

Λειτουργική χρήση

Σε ακολουθίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας διαβάζονται επεισόδια από τη ζωή των προφητών Ηλία και Ελισσαίου (Δ' Βασ. 2:6-14.19-22. 4:8-37. 5:9-14).

Η τιμή του Ελισσαίου στη Λουθηρανική εκκλησία

Η Λουθηρανική εκκλησία τιμά την μνήμη του Ελισαίου στις 14 Ιουνίου.

 

 ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ